Σκέτο πατημένο χῶμα

130 × 190 SPINE: 5.9 FLAPS: 70

Κ. Τσιάκαλος • Σκέτο πατημένο χῶμα

Ἕνα βιβλίο γιὰ τοῦ ἔρωτα τὴ μάχη καὶ τοῦ θανάτου τὴ δικαίωση. Στὸ ἐνδιάμεσο ὁ μόχθος τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ σπίθα ποὺ θὰ φέρει ἀστραπή.

ISBN 978-960-564-742-1

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr

0_cover_sketo patimeno_NEW.indd 1

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

2/19/2019 11:56:22 AM

Κώστας Τσιάκαλος

Σκέτο πατημένο χῶμα

ΤΙΤΛΟΣ

Σκέτο πατημένο χῶμα ΣΥΓΓΡΑΦΈΑΣ

Κώστας Τσιάκαλος ΣΕΙΡΑ

Αθήνα, Φεβρουάριος 2019 ISBN 978-960-564-742-1

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | ΤΗΛ.: 210 64 31 108

ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

στὸ Τσίτσι...

Aeternum magis.

ΑΠ’ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΕΠΕΙΤΑ... Ἔφερε τὸ δάκρυ στὸ χνότο του κι ἄστραψε καταιγίδα. Ἡ μέλλουσα βροχὴ ἐρχόταν ἀπὸ πολὺ βαθιὰ καὶ μύριζε καμένο πάθος. Μπρὸς ἀπὸ τὰ βότσαλα μίας νυχτερινῆς θαλάσσιας γαλήνης. Ἰλιγγιωδῶς ἀπύθμενης σιγῆς τὸ μένος σπάραζε. Τέτοια δάκρυα κάνουν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους θανάσιμους ἐχθροὺς ἢ παράφορους θείους ἔρωτες. Σὰν χάδι ἀγχέμαχο· τοῦ πρώτου σπαραγμοῦ ἡ λύση. τοῦ μέγιστου τέλους ἡ ἀφορμή.

—9—

ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ Ἀνυπόδητη σκιά μου, γιὰ ποῦ τό ’βαλες μέσα σὲ τόσο τραχὺ σωρὸ χωμάτινων λυγμῶν; Ἀνυποχώρητη ἡ τόση τοῦ θανάτου λάβρα βεργολυγάει τῆς νιότης τὸν πιὸ γλυκὸ καημό. Νὰ θὲς νὰ εἶσαι ἐκτός· μέσα ἀπὸ μία ταραχὴ ὀλέθρου. Νὰ βουτηχτεῖς, νὰ βυθιστεῖς καὶ νὰ χαράξεις ἕνα διάστημα ἀναπότρεπτης, ἀπροσδόκητης μνήμης. Τὸ ἔργο τῆς ζωῆς σου καθώς τὸν ἴδιο σου τὸν θάνατο θὰ ὑφαίνει νὰ πράττεις πονώντας καὶ νὰ ὁδηγεῖς τὸν ἀβάσταχτο λυγμό σου πιὸ πέρα ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἄνθρωπος δὲ νογάει νὰ πάει... παρὰ μόνο ἄνθρωπος ἂν ἀγωνιστεῖ νὰ γίνει καὶ νὰ παραμείνει τέτοιος ὡς τὸ τέλος. Τὸ μυστικὸ τῆς ζήσης μὴ δειλιάσεις νὰ διαβεῖς. Ἡ γῆ ὁρίζει. Ὁ ἄνθρωπος ἐπινοεῖ. Ἀφοῦ ὅ,τι ὑπάρχει εἶναι ἀναπόδραστα παρὸν ὅσο ἡ σκιὰ του κλαίει δυναμώνοντας στὸ πλάϊ του. Κι ὅταν δὲ θὰ ’ναι πιὰ, ὁ χρόνος ξέρει νὰ δωρίζει ὅ,τι πιὸ πέρα μοιάζει ἁπλῶς μὲ ἀντανάκλαση θύμησης. Αὐτὸ ποὺ κάποτε τὸ λὲν αἰωνιότητας σημάδι· τὴν μόνη ἀξία τοῦ ἀνθρώπου· Γενναιότητα.

— 10 —

Η ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ Ξημέρωμα μὲ πυρετό... Φωνὴ καμιὰ στὸ βάθος... Ἡ ἀπουσία εἶναι μιὰ μάχη σκοτεινή. Μὰ κάτι κάπου ἀχνοφέγγει... Τὸ χῶμα ποὺ μᾶς ἔθρεψε ἔμελλε νὰ μᾶς πατάξει. Μάτια πυρωμένα, χείλη σφιχτά, κορμὶ γαντζωμένο μὲς στὸν πόνο, σὰν λάβαρο προδομένης ἀγάπης ποὺ ζητᾶ τὴν παλιγγενεσία τῆς ἀφοσίωσής της. Ἀδίστακτη ἡ ἀναμονή... Τὸν λόγο πιὰ δὲν τὸν θυμᾶμαι· τὶ σημασία ἔχει; ...Καὶ σὰ νὰ καταλάβαμε στὸ πρῶτο αἷμα πὼς τούτη ἡ μονομαχία ἦταν ἁπλῶς μιὰ ἀφορμὴ τὰ σώματά μας ν’ ἀγγιχτοῦνε· Γιὰ ἕνα χάδι φευγαλέο νὰ δώσουν τὴ ζωή τους.

— 11 —