Τι Τλος
ς υγγρΑ φέ Α ς Καλλιόπη Αϊβαλιώτη
ςέ ιρΑ
Ποίηση [2358] 0723/16
έΠ ιm έ λ έ ι Α - Διορθω ς η Όλγα Παλαμήδη
Layout - Design myrtilo, λένα Παντοπούλου
Copyright© 2023
is B n 978-618-205-480-2
ΚέΝΤριΚη ΔιΑθέςη Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα | Τηλ.: 210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.
Σύντομη δήλωση ύπαρξης
Σημείωσα δυο διακριτές τελείες στο τετράδιό μου. Ανάμεσά τους προσπάθησα να χαράξω μια ίσια, αψεγάδιαστη γραμ-
μή, ει δυνατόν πολύχρωμη και ενδιαφέρουσα. Όσο ίσια
προσπαθούσα να ’ναι η γραμμή, τόσο το χέρι μου έτρεμε, το μολύβι γλιστρούσε, η μύτη του έσπαγε, η παλάμη μου ίδρωνε, το
κούτελο έσταζε, ιδρώτας χυνόταν κι έσβηνε και τις τελείες. Ξανά
και ξανά για χρόνια, μόνιμη έγνοια να ενωθούν τέλεια οι τελείες, μην τυχόν και βρεθεί άνθρωπος να πει πως εγώ δεν μπορώ ίσια να
διαβώ αυτόν τον δρόμο που ενώνει τις τελείες, που ξεκινά από μια
ανυπαρξία και τελειώνει σε μια δεύτερη. Δυο ανυπαρξίες υπάρχουν για τον καθένα. Όσο και να νιώθουμε ανύπαρκτοι σαν διαβαίνουμε τούτη τη γραμμή που τη λένε «ζωή», μονάχα δύο φορές
θα βρεθούμε ερήμην της ανυπαρξίας.
Καθημερινά νομίζουμε πως την αντιμετωπίζουμε κάνοντας
έργα, πλάθοντας έναν ιδανικό εαυτό, γνωρίζοντας εξαιρετικούς
ανθρώπους στην προσπάθειά μας να νιώσουμε εξαιρετικοί άνθρωποι, βγάζοντας χρήματα, τραγουδώντας δυνατά βαθυστόχαστες ρίμες που νομίζουμε θα τη νικήσουν. Δεν νικιέται η ανυπαρξία, γιατί καθώς ζεις, δεν θα τη βρεις ποτέ στον δρόμο σου. Κι όταν πια τη βρεις, δεν θα είσαι εκεί να την αντιμετωπίσεις. Ούτε την πρώτη φορά ήσουν εκεί, μην περιμένεις να είσαι τη δεύτερη.
Η ανυπαρξία μας δεν μπορεί να συνυπάρξει με την παρουσία
μας. Όμως μην το μάθουνε πολλοί. Αυτή η έγνοια μας να πολεμήσουμε τον λάθος εχθρό τη λάθος στιγμή, μας οδηγεί στη δημιουργία, μας έχει φτάσει εδώ που είμαστε σήμερα ως είδος και ως άτομα. Αγωνιούμε να αντιμετωπίσουμε συνειδητά την ανυπαρξία, η οποία είναι παρούσα μονάχα όταν δεν έχουμε συνείδηση. Πριν από τη γέννηση και μετά τον θάνατο. Στην καθημερινή ζωή την πολεμάμε σαν να χτυπάμε στον αέρα με το τελειότερο όπλο, τον νου μας. Ανόητοι είμαστε. Ο νους ποτέ δεν βιώνει την ανυπαρξία
που ήρθα και νιώθω ανύπαρκτη τις περισσότερες απ’ τις μέρες του χρόνου, ο εχθρός που ονομάζω «ανυπαρξία» είναι μονάχα μια λέξη σε φθαρμένο λεξικό και δεν θα τη συναντήσω. Αυτό
το κείμενο είναι μια αντίδραση να μη νιώσω σήμερα ανύπαρκτη.
Μια κραυγή ελευθερίας. Ένα ουρλιαχτό ύπαρξης. Κι αυτή η κραυ-
γή και εκείνο το ουρλιαχτό είναι η πηγή όλων των θαυμάτων, μικρών και μεγάλων, που έχει δει αυτός ο κόσμος. Πολεμώντας τον
λάθος εχθρό τη λάθος στιγμή, έχουμε φτάσει να αξιοποιούμε στο
μέγιστο δυνατότητες και να ανακαλύπτουμε διαρκώς νέες. Όσο προσπαθούμε να πολεμήσουμε την ανυπαρξία, καταλήγουμε διαρκώς να δηλώνουμε την ύπαρξή μας, η οποία αποτυπώνεται σε κάθε προσπάθεια για δημιουργία, σε όλους τους τομείς της ζωής, σε κάθε χώρα, πολιτισμό και εποχή.
Here and Now
Θαύμα η ζωή.
Κυλά σαν αλμυρό νερό σε γυαλισμένη πέτρα.
Αστράφτει σαν άνεμος βόρειος απέναντι στον ήλιο.
Όσο σηκώνω τις ελπίδες απ’ το χώμα, με φωνάζουν να ξαπλώσω κοντά τους.
Τα χέρια μου είναι πλεγμένα μ’ άλλα χέρια.
Τα κρατώ ζεστά ή με κρατάνε αυτά, ποτέ δεν το κατάλαβα.
Ίσως σε έναν κόσμο λιγότερο διχασμένο, περισσότερο, πνευματικά, σωστά οδηγημένο, να χωρούσανε και τα δικά μας χέρια.
Μια βουή με ξυπνά τη νύχτα,
και μου λέει ο προορισμός πως χάθηκε, και να απολαύσω, ήρθε η ώρα, κάθε νοερό και πραγματικό ταξίδι.
Τώρα, λίγο πριν εκπνεύσω τα τελευταία άστρα που κρύβονται μέσα μου.
