Τα φύκια τραγουδούν ακόμα

ΝΕΑΝΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Τι Τλος

Τα φύκια τραγουδούν ακόμα Από τη ςυρία στα Κύθηρα

ς υγγρΑ φέ Α ς Μάνος Αμπλιανίτης

έι Κο Ν ογρΑ φ Η ς Η έμμανουέλα Κακαβιά

ςέ ιρΑ Νεανική λογοτεχνία [3358] 0324/07

έ πιm έ λ έ ι Α - Διορθω ςΗ Αλεξάνδρα Δημοπούλου Όλγα παλαμήδη

Layout - Design myr tilo, λένα παντοπούλου

Copyright© 2024 Μάνος Αμπλιανίτης

π ρ ωΤΗ έΚΔο ςΗ Αθήνα, Μάρτιος 2024

is B n 978-618-205-562-5

210 64 31 108 ocelotos@ocelotos.gr | www.ocelotos.gr

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

Αφιερωμένο στους γιους μου Βασίλη και Φώτη

και στον αείμνηστο Γιάννη Γιαννούλη, τον οδοντίατρο

που μου έμαθε τα μυστικά της θάλασσας

Κεφάλαιο 1

Συρία, Λαττάκεια,* έτος 2011

«Έλα, Αράς! Φτάσε με, αν μπορείς!»

«Εύκολο το ’χεις; Με τόσο που έφαγα το πρωί, δεν μπορώ πιο γρήγορα!»

«Άσε τις δικαιολογίες και κολύμπα!» φώναξε η Λέιλα.

«Η μαμά λέει να μην κολυμπάμε γρήγορα προς τα πάνω.

Θα πάρει αέρα η κοιλίτσα μας και μετά πώς θα ξανακατέβουμε στον βυθό;»

«Σταμάτα πια με τις δικαιολογίες! Αν κολυμπούσες τόσο

γρήγορα όσο μιλάς, θα με είχες περάσει!»

Τα δύο ψαράκια συνέχισαν το κυνηγητό.

Η Λέιλα είχε προνοήσει να φάει μόνο δύο σαλιγκαράκια

γιατί υπολόγιζε ότι θα παίξουν κυνηγητό. Όμως ο λαίμαργος

αδελφός της, όχι μόνο έφαγε όλο το πρωινό του, αλλά πήρε

και για τον δρόμο μερικά μύδια από το μπαούλο στο οποίο

η μαμά φύλαγε τις προμήθειες.

Κάθε τόσο γυρνούσε το κεφαλάκι της πίσω για να βλέπει πού ήταν ο αδελφός της. Κάποια στιγμή τον είδε να στέκεται ανάποδα, ακίνητος, με τα μάτια κλειστά και τα μάγουλα φουσκωμένα. Ήρθαν στο μυαλό της μονομιάς τα λόγια της μητέρας της, που συνεχώς τους προειδοποιούσε να μην κολυμπούν με ταχύτητα προς τα πάνω, κι άρχισε να μονολογεί:

«Ω Θεέ μου, τι να κάνω τώρα;»

* Λιμάνι της Συρίας.

Ξεκίνησε στην αρχή διστακτικά και φοβισμένα, κι αμέσως

μετά όλο και πιο γρήγορα να κολυμπά προς τον αδελφό της.

Τον έφτασε κι άρχισε να τον ταρακουνά.

«Αράς! Αράς!» φώναζε με αγωνία, αλλά εκείνος δεν αντιδρούσε καθόλου.

Ώσπου κάποια στιγμή άξαφνα άνοιξε τα μάτια του, άδειασε με δύναμη το νερό απ’ τα μάγουλά του στο πρόσωπό της κι άρχισε να κολυμπά με ταχύτητα προς τα πάνω.

«Αράς! Μικρέ κατεργάρη! Με κατατρόμαξες!»

Τον κυνηγούσε με ταχύτητα, αλλά εκείνος είχε πλέον ξεμακρύνει. Άκουγε τα γέλια του και θύμωνε όλο και περισσότερο. «Δεν θα τον πιάσω;» σκεφτόταν. «Θα του δείξω εγώ!

Κι όταν γυρίσουμε σπίτι, θα του βάλω μια τιμωρία που θα τη θυμάται για καιρό». Ύστερα από λίγο τον είδε να έχει φτάσει στην επιφάνεια και να έχει βγάλει το κεφαλάκι του έξω απ’ το νερό.

Ήταν η δεύτερη φορά που έφταναν τόσο ψηλά και μάλιστα μοναχοί τους. Πρώτη φορά είχαν πάει εκεί οικογενειακή εκδρομή με τον μπαμπά και τη μαμά. Τους είχαν οδηγήσει μέχρι εκεί για να τους κάνουν ένα μάθημα-έκπληξη. Τους έμαθαν πώς να βγάζουν το κεφαλάκι τους απ’ το νερό και να μπορούν για λίγη ώρα –με μία αναπνοή μόνο– να παρατηρούν τον έξω κόσμο – τον κόσμο των πουλιών, των ζώων, των ανθρώπων. Τότε, για πρώτη φορά στη ζωή τους αντίκρισαν ανθρώπους να κάθονται στην παραλία ή να κολυμπούν στα νερά της θάλασσας, παιδιά να πλατσουρίζουν και να παί -

ζουν στην άμμο, αλλά και μερικούς ασημόγλαρους να πετούν

κάνοντας κύκλους στον καταγάλανο ουρανό.

Η Λέιλα θυμήθηκε πόσο πιο ζεστό ήταν το νερό της θάλασσας εκεί ψηλά και πως ο ήλιος έκαιγε τα πρόσωπά τους. Στον δρόμο της επιστροφής, τους είχαν κάνει κι ένα μάθημα για τους διάφορους κινδύνους που παραμονεύουν για όσα τολμηρά ψαράκια ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Τους είχαν πει για τα αόρατα δίχτυα των ψαράδων, τις φώκιες, τα δελφίνια, τις χελώνες, αλλά και για τα θαλασσοπούλια που βουτούν απ’ τον ουρανό για να τα πιάσουν.

Συνήθως τα βράδια τούς διηγούνταν χαρούμενα παραμύθια. Μερικές φορές τους έλεγαν και ιστορίες με περιπέτειες και κινδύνους που είχαν αντιμετωπίσει διάφορα ψάρια στα ταξίδια τους. Τα παιδιά όμως με δυσκολία κατάφερναν να ξεχωρίσουν την πραγματικότητα από τον μύθο.

Έφτασε δίπλα στον αδελφό της έτοιμη να τον μαλώσει, αλλά μόλις έβγαλε το κεφαλάκι της έξω απ’ το νερό, έμεινε να κοιτάζει με απορία. Η παραλία όπου τότε είχαν έρθει, ήταν πια διαφορετική, γεμάτη σκουπίδια! Κανένας άνθρωπος δεν υπήρχε, κανένα πουλί δεν πετούσε. Μακριά στο βάθος φαίνονταν πυκνοί μαύροι καπνοί, βροντές δυνατές ακούγονταν, κι ο γαλανός ουρανός που θυμόντουσαν από την πρώτη τους επίσκεψη, ήταν πια γκρίζος και μουντός.

«Λέιλα, αυτή δεν είναι η παραλία όπου είχαμε έρθει εκδρομή με τους γονείς μας;»

«Ναι, Αράς, αυτή είναι».

«Ήμουν πολύ μικρούλης και τη θυμάμαι αλλιώτικη. Εσύ;»

Όταν στη Συρία ξεσπά εμφύλιος πόλεμος, μια μεγάλη ομάδα ψαριών που ζουν στον βυθό της αποφασίζουν να μεταναστεύσουν. Αναζητώντας έναν τόπο ειρηνικό, μακριά από τη φρίκη του πολέμου, θα έρθουν αντιμέτωπα με διάφορες δυσκολίες και προκλήσεις, από τις οποίες όμως θα βγουν πιο δυνατά και ενωμένα.

Μια αλληγορική ιστορία για την αξία της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της ενότητας, της ενσυναίσθησης και της αποδοχής του διαφορετικού, με φόντο τον μαγευτικό θαλάσσιο βυθό.

ISBN 978-618-205-562-5 9786182055625