Ταξίδι στην ομίχλη by Εκδόσεις Οσελότος

ΚΑΚΙΑ ΞΥ∆Η

Ταξίδι στην οµίχλη ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

οσ ελότος

ΑΘΗΝΑ 2010

Κάκια Ξύδη

Ταξίδι στην ομίχλη ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Ταξίδι στην ομίχλη Κάκια Ξύδη Ελληνική Λογοτεχνία

Κάκια Ξύδη Καλλινίκου 1, Πλ. Κολιάτσου e-mail: kaksidi@hol.gr

Πρώτη έκδοση Αθήνα, Νοέμβριος 2010 ISBN 978-960-9499-32-3 Η επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com, ocelotos@otenet.gr www. ocelotos. gr

e-mail:

Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες. τούτες τις πέτρες τις εσήκωσα όσο βάσταξα τούτες τις πέτρες τις αγάπησα όσο βάσταξα τούτες τις πέτρες, τη μοίρα μου. Πληγωμένος από το δικό μου χώμα τυραννισμένος από το δικό μου πουκάμισο καταδικασμένος από τους δικούς μου θεούς, τούτες τις πέτρες. Μυκήνες Γιώργος Σεφέρης

Στο Γιώργο και το Δημήτρη

Σημείωμα της συγγραφέως Πήρα θραύσματα από τις ζωές μας, τα συνέθεσα και έκανα μια ιστορία. Της έδωσα το τέλος που άντεξα. Ελπίζω διαβάζοντάς την να ταξιδέψετε κι εσείς μαζί μου μέχρι το δυτικότερο άκρο της Ευρώπης και να νιώσετε τα αιωρούμενα σταγονίδια από τα κύματα του ωκεανού να νοτίζουν τις ψυχές σας. Αυτό το βιβλίο δεν θα πραγματωνόταν χωρίς την ύπαρξη και συμπαράσταση του συντρόφου μου και την πολύτιμη βοήθεια του γιου μου, τους το αφιερώνω λοιπόν. Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εκείνους που με πίστεψαν και μου έδωσαν κουράγιο στις δύσκολες στιγμές: Στη Βύκη, την Ιωάννα, το Βασίλη, την Αρετή, την Αγγελική, τη Νίτσα και το Ζήση που ήταν και οι πρώτοι μου αναγνώστες.

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

I 27/02/05 07:29 έδειχνε ο φωτεινός πίνακας του σταθμού.

27Φε05 έλεγε το εισιτήριο. Η ματιά της σταμάτησε στην ημερομηνία, μετά αδιάφορα κινήθηκε, αναζήτησε τον κρυμμένο ήλιο μέσα στην πρωινή ομίχλη. Το κρύο τσουχτερό πάγωνε το πρόσωπό της, έκανε το σφιγμένο της κορμί να τρέμει, οι απολήξεις των νεύρων ένα κουβάρι μαζεμένο στον αυχένα. Τύλιξε το σάλι γύρω από το λαιμό της και κατέβηκε βιαστικά, όπως κάθε μέρα, τις σκάλες του Προαστιακού σιδηροδρόμου. «Είναι απόλαυση να σε πηγαίνει κάποιος άλλος στη δουλειά, ευτυχώς που έγιναν οι Ολυμπιακοί αγώνες στην Αθήνα και μας άφησαν “προίκα’’ καλύτερες συγκοινωνίες», σκέφτηκε και βολεύτηκε χαλαρά στα μπλε βελούδινα καθίσματα του βαγονιού που αμέσως έφτασε. Μια μικρή απόδραση για ’κείνη αυτή η καθημερινή διαδρομή. Από την αναγγελία των συρμών στις αποβάθρες «Εντός ολίγου θα αφιχθεί συρμός με προορισμό την Νερατζιώτισσα» έως λίγο πριν το τέρμα, που άκουγε την

κακια ξυδη

φωνή του μηχανοδηγού να λέει «Ευχαριστούμε που επιλέξατε την Προαστιακός για την μετακίνησή σας», ένιωθε σαν να πετούσε. Άφηνε τον εαυτό της να νομίζει ότι οι κραδασμοί του συρμού ήταν κενά αέρος του αεροπλάνου που την μετέφερε στο όνειρο. Έβλεπε το άσπρο μπαμπακένιο στρώμα που δημιουργούσαν από κάτω της τα σύννεφα και ήθελε να βουτήξει και να χαθεί μέσα τους. Τη μια βρισκόταν λίγο πάνω από τις ολοχιόνιστες κορυφές των Άλπεων που υψώνονταν απειλητικές και την άλλη διέσχιζε τον Ατλαντικό πάνω από τα μανιασμένα κύματα, όπως είχε δει στις χιλιάδες φωτογραφίες που είχε μελετήσει επιμελώς και στα έργα στην τηλεόραση ή τον κινηματογράφο. Οι προορισμοί πολλοί. Είχε γεμίσει τη σοφίτα της, που ήταν ο μόνος αποκλειστικά δικός της χώρος στο σπίτι, με αφίσες κολλημένες σε κάθε επιφάνεια, ακόμα και στο ταβάνι, στοίβες τα ταξιδιωτικά έντυπα δίπλα από τα βιβλία με την ιστορία και την σημερινή κατάσταση της κάθε χώρας. Όλοι οι άλλοι βαριόντουσαν να σκαρφαλώσουν τη σκάλα, έτσι εκείνη άδραξε την ευκαιρία κι έκανε κατάληψη, φτιάχνοντας εκεί ένα χάρτινο δωμάτιο. Ένα στρώμα και πολλά μαξιλάρια κάθε μεγέθους, έγιναν η φωλιά του ονείρου της. Εκεί μελετούσε και οργάνωνε μικρές, όμορφες αποδράσεις από την καθημερινότητά της κι όταν ερχόταν αντιμέτωπη με τον μεγάλο αντίπαλο, τον εαυτό της, του υποσχόταν, όπως τάζουμε στα μικρά παιδιά, ταξίδια σε εξωτικές παραλίες, απότομες βουνοκορφές, κατακόκκινες ερήμους, επιβλητικά κάστρα και πολύβουες πόλεις. Χιλιάδες χιλιόμετρα είχε διανύσει με τη φαντασία της, έχοντας

Ταξίδι στην ομίχλη

πάντα βαθιά μέσα της μια πίκρα, για ό,τι δεν μπόρεσε να κάνει πραγματικότητα. Εδώ και έξι μήνες χαιρόταν και αυτή, επιτέλους, τα καλά των συγκοινωνιών. Είχε κουραστεί, πια, να πηγαίνει στη δουλειά με το αυτοκίνητό της, να μην ξέρει πότε κι αν θα φτάσει, και να γίνονται τα νεύρα της τσατάλια από την κίνηση και το μποτιλιάρισμα. «Παιχνιδάκι έχει γίνει η διαδρομή αυτή», σκέφτηκε για πολλοστή φορά, «τι τράβηξα, να ξεκινάω από το σπίτι 7 η ώρα, να υπομένω την τρέλα του καθενός που βγαίνει αγουροξυπνημένος στο δρόμο, να κινδυνεύω να τρακάρω ανά πάσα στιγμή, να κόβω δρόμο για να αποφύγω τα φανάρια, μέσα από πάρκα, αντίθετα σε μονόδρομους. Για να μην θυμηθώ το παρκάρισμα! Σκέτο μαρτύριο, και όλα αυτά για να μην αργήσω πέντε λεπτά. Είναι και αυτός ο γρουσούζης! Αν αργήσει κάποιος το παίρνει προσωπικά, είναι ικανός να έχει μούτρα όλη μέρα. Δεν έχει ύπνο το πρωί, έρχεται στην Τράπεζα από τις 7.00 με την απαίτηση να είμαστε και εμείς εκεί. Προϊστάμενος βλέπεις, πήρε εξουσία στα χέρια του κι εξαντλεί όλα τα περιθώρια άσκησής της. Τώρα όμως όλα αυτά τέλειωσαν Παλλήνη – Κηφισίας 9 λεπτά, πάντα στην ώρα μου 7:45 περνάω το κατώφλι, έχοντας αναζωογονηθεί και από το πεντάλεπτο περπάτημά μου». Χαμογέλασε, το βλέμμα της ταξίδεψε στο μικρό κομμάτι του ουρανού που αναλογούσε στο παράθυρό της, όμως από την συννεφιά και την μουντή μέρα αντίκρισε το κουρασμένο πρόσωπό της να καθρεφτίζεται στο τζάμι.

κακια ξυδη

«Πολύ άχρωμη είμαι», σκέφτηκε αποφεύγοντας να δει πιο προσεκτικά το τζάμι-καθρέφτη και αμέσως έψαξε στην τσάντα τη μικρή θήκη με τα καλλυντικά, που είχε πάντα μαζί της. Πήρε το καφέ μολύβι και με αργές κινήσεις έκανε το περίγραμμα των χειλιών της, πέρασε με προσοχή το iced coffee κραγιόν, και μετά σχημάτισε από ένα ημικύκλιο στα μήλα του προσώπου της. «Σαν κλόουν είμαι», κορόιδεψε το θολό της είδωλο. Έφερε τα Ένα ταξίδι µε οδηγό την επιθυµία δάχτυλα στο πρόσωπο και με μαλακές, αργές κινήσεις και προορισµό την αυτογνωσία έτριψε τα μάγουλά της απλώνοντας το χρώμα. Πρόσθεσε λίγο άρωμα πίσω από τ’ αυτιά και τους καρπούς, «είμαστε καλύτερα στην φτιαγµένοι κοπέλα πουαπό τηνυλικά Σαίξπηρτώρα», λέει ότιείπε είµαστε κοίταζε μέσα από τοΑλλά τζάμι,τιχαρίζοντάς της ένα συνωονείρων. είναι τα όνειρα πέρα από επιθυµίες;και Επιθυµίες που ματιά. ζούνε µέσα µας τις βουβές μοτικό χαμόγελο μια πονηρή µυστικές ζωέςένα τους κρυµµένες πολλές φορές και εαυτό από τα µάΑυτό ήταν μικρό κόλπο που έκανε με τον της ψυχής µας. της.τιαΌταν ήταν κακόκεφη, στεναχωρημένη ή κουραΗ Τάνια Σωτηρίου γυναίκα που πέρασεόμορφα, τη µισή της σμένη, κόντρα σε ό,τι µια αισθανόταν, ντυνόταν ζωή δικαιολογώντας και φροντίζοντας τους άλλους, κάποια μακιγιαριζόταν, αρωματιζόταν και έτσι έδινε την εντύστιγµή άκουσε ανάµεσα στα τόσα πρέπει και τα τόσα µη τη πωση ότιτης όλα είναι μιακαιχαρά. Μετά έλεγεσεαπό φωνή επιθυµίας την ακολούθησε αυτόμέσα το ταξίδι τηςπου πολλές φορές, «Είμαι μια χαρά», «Είμαι μια χαρά», µοιάζει µε όνειρο. μέχρι πουταπότιζε σκέψη τηςόνειρα με την επαναλαμβαΌµως ταξίδιατηόπως και τα έχουν ένα τέλος. Εκεί, νόμενη μαγική φρασούλα ότουο πίστευε και ηοι ίδια στο ξύπνηµα σε περιµένειέως πάντα εαυτός σου, αναµνήσεις του ταξιδιού µιαπερισσότερες φωνούλα µέσαφορές σου να αναρωτιέτο περιεχόμενό της και τις ένιωθε ται µήπως ήταν όνειρο... πράγματι καλύτερα κι αισθανόταν πιο δυνατή για να αντιμετωπίσει το κάθε τι. Όμως σήμερα, παρά τις προσπάθειές της, δεν ήταν καλύτερα. Ένα μαύρο διαβολάκι με κόκκινα πεταχτά μάτια εμφανίστηκε στο φωτεινό πίνακα πρωί πρωί και αμέσως άρχισε να την «τσιγκλάει». Δεν την άφηνε σε ησυχία. Κάτι ήθελε να της πει. Εκείνη έκανε ότι δεν καταλάβαινε,

Ταξίδι στην ομίχλη

προσπαθούσε να το αγνοήσει, έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της να μην το αφήσει να μιλήσει. Άνοιξε ανόρεχτα το βιβλίο που κρατούσε και προσπάθησε, χωρίς επιτυχία, να απασχολήσει την σκέψη της. Εκείνο επέμενε να της υπενθυμίζει ότι δεν είναι καλά. Είχε μια ανησυχία, κάτι σαν σφίξιμο στο στομάχι, κάτι σαν εσωτερική τρεμούλα στο στήθος, έκανε και κρύο, δεν είχε κοιμηθεί και πολύ καλά χθες βράδυ. «Δεν είναι τίποτα θα μου περάσει», σκέφτηκε. Έκλεισε τα μάτια και ακούμπησε το κεφάλι της πίσω στο κάθισμα. «Σαράντα επτά! 47! Τέσσερα και επτά!» της ψιθύρισε σκανταλιάρικα το διαβολάκι μέσα στο αυτί. Αυτό ήταν λοιπόν! Αυτό ήταν που φοβόταν και της είχε προκαλέσει τόση αναστάτωση. «Ξέρω, ξέρω μη φοβάσαι δεν πρόκειται να το ξεχάσω», είπε. Και τότε συνειδητοποίησε ότι σε ένα μήνα από εκείνη τη μέρα είχε τα γενέθλιά της. Μέρα που ήθελε όσο τίποτα στον κόσμο να λησμονήσει. Ευχόταν να ήταν φίδι, χελώνα ή ακόμα καλύτερα αρκούδα να πέσει σε χειμέρια νάρκη και να ξυπνήσει μετά τον Μάρτη χωρίς να γίνουν τα γενέθλιά της, μήπως και ξεγελάσει το χρόνο και δεν περάσει από πάνω της, μήπως την αφήσει έτσι ξεχασμένη στα σαράντα πέντε ή στα σαράντα που θα ήθελε να είναι ή ακόμη καλύτερα στα τριάντα πέντε, που πολλοί της έλεγαν ότι τόσο φαίνεται. Είχε πάρει τα πρώτα μηνύματα, ένιωθε τον χρόνο να απλώνεται σιγά σιγά πάνω της, να της αφήνει τα χνάρια του παντού, σαν τις πατημασιές των ζώων του δάσους πάνω στο φρέσκο χιόνι. «Εντάξει σε ακούσαμε, φύγε τώρα», είπε στο μικρό εισβολέα που κατηύθυνε