Το αντέχεις; by Εκδόσεις Οσελότος

το αντέχεις;

Εικονογράφηση:

Αναστασία Λάμπρου

Ρ Ο ΥΛ Α Π Α Π Α Θ Ε Ο Υ ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Τιτλος: Το αντέχεις;

Συγγραφεασ: Ρούλα Παπαθέου

stavpap@gmail.com Εικονογράφηση: Αναστασία Λάμπρου Επιμέλεια κειμένων: Ραλλού Κυριακοπούλου Η γενική επιμέλεια της έκδοσης έγινε από τις εκδόσεις οσελότος

Πρώτη έκδοση: Αθήνα, 2010 ISBN 978-960-9499-14-9

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η κατ’ οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα

Τηλ. : 210 6431108 e-mail: ocelotos@otenet. gr

•

www. ocelotos. gr

Σε όσους αντέχουν την προσωπική τους αλήθεια

«Το Κλειδί»

κολουθείς το γνωστό σου μονοπάτι με κινήσεις μηχανικές, βουβές, σαν ασπρόμαυρη ταινία. Περπατάς σκυφτός, κοιτώντας χαμηλά, την έχεις μάθει πλέον απ’ έξω αυτή την διαδρομή. Μία μέρα κάτι σε σπρώχνει να σηκώσεις το κεφάλι ψηλά και να κοιτάξεις μπροστά. Αντικρίζεις μία πόρτα. Στέκεσαι απέναντί της, και την χαζεύεις. Νομίζεις πως αυτό που ζεις είναι ένα όνειρο και ότι όπου να ’ναι θα ξυπνήσεις. Ούτε που κατάλαβες πως βρέθηκε μπροστά σου: αφού το μονοπάτι το ξέρεις απ’ έξω, πώς είναι δυνατόν; Ακούς στο βάθος φωνές. «Μπα, ιδέα μου θα ’ναι». Μα αυτές ολοένα δυναμώνουν. «Λες να έρχονται πίσω από την πόρτα;» Οι φωνές σε μαγνητίζουν. «Έτσι κι αλλιώς όνειρο ζω, δεν χάνω τίποτα να ρίξω μια ματιά.» Σκύβεις και κολλάς το μάτι σου στην κλειδαρότρυπα. Τα μάτια σου γουρλώνουν, τα χρώματα σε μαγεύουν. Ο χρόνος κυλάει και το να παρατηρείς από απόσταση δεν σου είναι πια αρκετό. Νιώθεις μία ανεξήγητη έλξη ν’ ανοίξεις την πόρτα και να πάρεις επιτέλους κι εσύ μέρος σε αυτό το ξέφρενο «πάρτι». Περιμένεις λοιπόν να σου φέρουν το κλειδί. Περιμένεις... περιμένεις... περιμένεις... Μάταια! Τίποτα! Θυμώνεις, απογοητεύεσαι, βάζεις τα χέρια στις τσέπες, έτοιμος να τα παρατήσεις. Ένα άγνωστο αντικείμενο σου γαργαλάει την παλάμη. Απλώνεις το χέρι διερευνητικά, και συνειδητοποιείς ότι το κλειδί, όλη αυτήν την ώρα που περίμενες, βρισκόταν ήδη εκεί, στην τσέπη σου. Το κρατάς σφιχτά και το περιεργάζεσαι. «Ακόμα να ξυπνήσω; Μιας που μου μένει λίγος χρόνος, δεν το δοκιμάζω;» Με ενθουσιασμό μικρού παιδιού αποφασίζεις λοιπόν να βάλεις το κλειδί στην κλειδαριά. Γυρνάς το κλειδί δυο φορές αριστερά. Δειλά δειλά βγάζεις πρώτα το κεφάλι. Ύστερα ακολουθεί το σώμα σου. Η πόρτα κλείνει πίσω σου, μα δεν σε νοιάζει. Το μονοπάτι, γίνεται μονοπάτια. Η πόρτα, γίνεται αμέτρητες άλλες πόρτες. Οι τσέπες σου γεμίζουν με χιλιάδες κλειδιά. Συνειδητοποιείς, ότι ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΣΑΙ. Συνειδητοποιείς, ότι τώρα είσαι πιο «ΞΥΠΝΙΟΣ» από ποτέ ….και χαμογελάς πονηρά. Αναστασία Λάμπρου Αρχιτέκτων

οιος ξέρει σε ποιον απευθύνονται τα παραμύθια και γιατί μοιάζει τόσο απλό να ακούσει κάποιος ένα παραμύθι και να το καταλάβει. Οπωσδήποτε απευθύνονται στα παιδιά, αλλά όχι μόνο. Μάλλον απευθύνονται στο κομμάτι της ψυχοσύνθεσης ενός ανθρώπου, το οποίο δεν αλλάζει με το χρόνο και τη συνήθεια, στο καλά κρυμμένο μας κομμάτι που δε μεγαλώνει, που κρατάει την παιδικότητα ή καλύτερα την ικανότητα να επεξεργάζεται τα πάντα σε πρωτογενές επίπεδο, κρατώντας μακριά τις κοινωνικές συμβατικότητες και συμβάσεις. Τα παραμύθια αποτελούσαν πάντα, από τις αρχέγονες ακόμα κοινωνίες, ένα από τα πολυτιμότερα εργαλεία εκπαίδευσης, ένα υπέροχο και σχετικά ασφαλές διδακτικό εργαλείο. Είναι εκπληκτικό το πόσο τρομάζει τα παιδιά, αλλά και τους ενήλικες, η αλήθεια όταν ακούγεται από το στόμα των άλλων, του συντρόφου μας, ακόμα και του καθρέφτη μας. Το πόσο μερικές φορές απειλούμαστε από τα λόγια. Και πόσο πιο απλά δεχόμαστε αυτή την ίδια αλήθεια στα πλαίσια μια ιστορίας που παίρνει μέσα μας σχήματα, χρώματα, μυρωδιές, γεύσεις, μιας ιστορίας που αρχίζει και τελειώνει, και μπορεί να κρύβει μέσα της αλήθειες που είναι τόσο επώδυνο να δεχτούμε να ειπωθούν με άλλο τρόπο. Το ταξίδι μέσα από το παραμύθι είναι από μόνο του και προορισμός. Μια περιπέτεια που μπορεί να φωτίσει κομμάτια της ζωής ή της ψυχής μας και να μας βοηθήσει να βρούμε απαντήσεις.

Ζαχαρή-Ραλλού Κυριακοπούλου Υποθηκοφύλακας Μεσολογγίου

Μέσα από την θεραπευτική διαδικασία ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Καλούμαστε να δούμε πίσω από τις «μάσκες» μας. Καλούμαστε ν’ ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε και να αποφασίσουμε αν θα αποδεχτούμε τον εαυτό μας γι’ αυτό που είναι, πριν αποδεχτούμε και τους άλλους γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτό που θα θέλαμε να είναι. Η διαδικασία δεν είναι εύκολη, γιατί στο μονοπάτι της αναζήτησης μας πιθανότατα θα συναντήσουμε φόβο, άμυνα, απογοήτευση, λύπη, απομυθοποίηση, μοναξιά, θυμό, απόγνωση, ματαίωση, ανυπομονησία. Το δέντρο της ιστορίας μας, χρειάστηκε να συναντήσει και να βιώσει πολλά έντονα συναισθήματα στο μονοπάτι της αυτογνωσίας του. Όσοι μπαίνουν στο μονοπάτι αυτό, θ’ αναρωτηθούν πολλές φορές αν βρίσκονται στο σωστό δρόμο. Ίσως χρειαστεί να σταθούν κάτω από μια βελανιδιά, όπως το δέντρο-μάσκα και να φωνάξουν: «Ουφ, γιατί πρέπει να υπάρχετε, μάσκες; Είδατε τι μου κάνατε; Με κάνατε ξεχωριστό αλλά μόνο, τελείως μόνο»… Ίσως τότε να έχει έρθει η στιγμή για τον καθένα μας να πάρει κάποιες απαντήσεις στα βασικά ερωτήματα που τον απασχολούν. Η θεραπευτική διαδικασία μπορεί να μην είναι εύκολη, αλλά το πιθανότερο είναι ότι θα αποδειχθεί λυτρωτική γιατί βοηθάει τον άνθρωπο ν’ αγγίξει την προσωπική του αλήθεια. Πόσο «αντέχουμε», όμως, την προσωπική μας αλήθεια;

Ρούλα Παπαθέου

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα δέντρο που το έλεγαν Μάσκα. Ήταν ένα μεγάλο φουντωτό δέντρο μ’ έναν τεράστιο κορμό. Διέφερε από τ’ άλλα δέντρα του δάσους, γιατί, αντί για καρπούς, ήταν γεμάτο με μάσκες.

Όλα τ’ άλλα δέντρα το θαύμαζαν γιατί ήταν μοναδικό και ξεχωριστό. Δεχόταν πολλά κομπλιμέντα και αισθανόταν πολύ ιδιαίτερο και τυχερό.

Κάθε φορά που ήθελε να επικοινωνήσει με τ’ άλλα δέντρα φορούσε μια από τις μάσκες του.

Πάντα εντυπωσίαζε με αυτή την ικανότητα του!

Καθώς περνούσε ο καιρός, όμως, και το δέντρο μεγάλωνε, άρχισε να μην το καλύπτει η επικοινωνία που είχε με τα υπόλοιπα δέντρα… διότι αυτά δεν είχαν μάσκες. Είχαν διάφορους καρπούς, όχι όμως μάσκες.

ο δέντρο της ιστορίας χρειάστηκε να συναντήσει και να βιώσει πολλά έντονα συναισθήματα στο μονοπάτι της αυτογνωσίας του. Όσοι μπαίνουν στο μονοπάτι αυτό, θ’ αναρωτηθούν πολλές φορές αν βρίσκονται στο σωστό δρόμο. Ίσως χρειαστεί να σταθούν κάτω από μια βελανιδιά όπως το δέντρο-μάσκα και να φωνάξουν: «Ουφ, γιατί πρέπει να υπάρχετε, μάσκες; Είδατε τι μου κάνατε; Με κάνατε ξεχωριστό αλλά μόνο, τελείως μόνο»… Ίσως τότε να είναι η στιγμή για τον καθένα μας να πάρει κάποιες απαντήσεις στα βασικά ερωτήματα που τον απασχολούν.