Χάρτινες Ψυχές by Εκδόσεις Οσελότος

Δέσποινα Παπαδοπούλου Κωνσταντίνος Σιάκας

Χάρτινες Ψυχές Χάρτινες Ψυχές

ΠΟΙΗΣΗ

ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

ISBN 978–960–9607-93-3

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν. 2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα Τηλ. : 210 6431108 e–mail: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

Δέσποινα Παπαδοπούλου Κωνσταντίνος Σιάκας

Χάρτινες Ψυχές Ποίηση

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Δέσποινα Παπαδοπούλου

Η Συνάντηση Αθηναϊκό πωλητήριο Διαμπερές αποχωρητήριο Νυχτερινή ξενάγηση Ποιητικό πανηγύρι με τσιγάρο τηλεσκόπιο και μια χούφτα χοντρό αλάτι Συμπονετική απάτη Όλα έβαιναν καλώς, ώσπου έστριψα στη λάθος γωνία Παραπληγική συνάντηση Από μαρμάρινη μεσοτοιχία Ουράνιος θόλος η ματιά του στης ψυχής μου το εργοτάξιο Αρχαιολογική ανασκαφή σε μνημειακό παρελθόν

Ομιλία σ’ ένα τριαντάφυλλο Μικρό και στρουμπουλό μπουμπουκάκι ήσουν στον ανθό σφιχτό στωικό σα να κρατούσες μυστικό άνοιξες κι άλλαξες έγινες ροδαλό, λαχταριστό ζωηρό κι αγκαθωτό δυο σώματα παλεύουν να φτάσουν το Θεό δεν τα κατάφεραν τί θες; γερμένο προς τα μπρος σε πετρόχτιστο κενό αγγελικό αερικό με θολωμένο μυαλό παρακαλάς δε μου ’πες να σε κόψω; κάπου να σε δώσω; να αναπνέεις μοναχό; να ξεφύγεις από τη γη που σε ριζώνει; που τίποτα πια εκεί δε φυτρώνει; ε, σε κράτησα εδώ πες κι ένα ευχαριστώ σ’ έβαλα σε βάζο ξεχωριστό με μπόλικο νερό όλα στα έδωσα μα με τρύπησες ατύχησες τώρα, εσύ ζεσταίνεσαι, μαραίνεσαι εγώ χλιαρά κοιτώ

Το Τσίρκο Ανθρώπινες μάσκες τριγύρω πολλές αμέτρητες γελωτοποιοί οδηγητές δρόμου αστείου ταξίδι σε βαγόνι χωρίς επιστροφή κρατάνε στα χέρια για εισιτήριο τα σπλάχνα τους λυπημένοι κλόουν όπλο τους ευχές κατάρες προς μάχες επιβίωσης σε λαμπρό τσίρκο μεταμφιεσμένα σώματα όλοι επισκέπτες παίρνουν μέρος σε παιχνίδι αλλοτρίωσης και ψέματος μεθυσμένοι πατάνε πιστά τα βήματα ιεραποστολικά χορός αμαρτίας, αδηφαγίας στημένες μαριονέτες σε μαύρο αέναο κύκλο χαμένες ψυχές ψάχνουν άκρη διψασμένες, παραμορφωμένες αγαλούχητα και αβαυκάλιστα μωρά πάνω σε άβαθρη σκακιέρα πόσο θλιβερός ο κόσμος πόσο..

Κωνσταντίνος Σιάκας

Στιγμές χωρίς μοναξιά Σαν σωπάσει του θανάτου η φωνή. Και υποταχθείς επιτέλους στην μοίρα σου την άδικη. Θα καταλάβεις τι σημαίνει μοναξιά. Σβησμένα αυτοκίνητα είμαστε. Τροχαία ποτισμένα με νιάτα. Άνθρωποι που ψάχνουμε συντροφιά. Σε μια ζωή που ξεγελάει με ελπίδες και όνειρα. Στην ουσία; Μοναξιά. Πριν γεννηθείς και μετά. Και όταν πεθάνεις σε κάποια ώρα μακρινή. Θα θυμάσαι τα διαλείμματα που είχες με ανθρώπους άλλους. Με αδέρφια ή με αγάπες δυνατές. Και θα μπορείς χαρούμενος να φύγεις. Διότι παρόλο τον πόνο και το δέος της ζωής. Στιγμές περάσαν φευγαλέα από τον ναό σου. Και προσκυνήσαν με άγγιγμα που άφησε το στίγμα του. Και λεύτερη η ψυχή σου καθώς φεύγει. Θα κουβαλάει φυλαχτό τις στιγμές και τις ψυχές. Που την μοναξιά σου ξορκίσανε για λίγο. Και πήρανε τον πόνο. Μακριά.

Οδύνη Ντυμένη είσαι στα λευκά. Το κύμα σε χτυπάει. Η ανάσα σου βαριά. Και η καρδιά σου σε πονάει. Χαμένη είσαι πάλι στα σταυροδρόμια της ζωής. Χαμένη είσαι πάλι. Χωρίς να ξέρεις που θα βγεις. Και αυτός απέναντι σου τώρα. Ντυμένος μεσ’ τα μαύρα. Και όσο και αν το κύμα τον χτυπά, Τα μάτια δεν κουνά. Σε σένα τα ’χει στρέψει. Μήπως στερέψει ξαφνικά από ζωή, και δεν προλάβει να σου πει. Πως οι μεγαλύτερες αλήθειες, μας κρατάν μαζί ή απεγνωσμένα χώρια.

Απουσία

Είμαι εδώ. Με ακούς; Μετράω τις νιφάδες, τις σταγόνες ακόμη και τα φύλλα. Τα βλέπω να πέφτουν και στο χώμα πάνω να πεθαίνουν. Μάλλον νεκρά θα ήταν πριν την πτώση. Μακάβριο θέαμα να τα κοιτώ. Το αθόρυβο ουρλιαχτό της πεταλούδας που γεννιέται μου τρυπάει τα αυτιά. Που είσαι; Τρεμοπαίζουν απόψε οι εφιάλτες σαν κασέτα χαλασμένη. Το σαξόφωνο του μαύρου τραγουδιάρη γρατζουνάει. Που είσαι; Η άμμος του χρόνου δεν χωρά από την στενωπό ετούτη. Και ’γω γονατίζω από έλλειψη. Τα πήρες όλα. Και την λεβεντιά και την παρουσία. Γρατζουνάει το σαξόφωνο απόψε. Ίσως έρθεις. Ίσως όχι. Τι σημασία έχει. Αυτά που έχασα ποτέ δεν θα τα ξαναβρώ.

Στο λιμάνι Κόσμος πολύς γυρίζει ακούραστα γύρω– γύρω γύρω– γύρω γύρω– γύρω με ζαλίζει Χάρτινες ψυχές κάθεται στο κέντρο άπραγη και παγωμένη Δεν είμαστε άλλο από χάρτινες ψυχές με το εισιτήριο στηντίποτ’ τσέπη άλλες είναι χρωματιστές, άλλες μονόχρωμες κι και στη βαλίτσα ένα κοριτσάκι που μουγκρίζει άλλες λευκές Δυο σπαθιά είναι τα μάτια της άλλες σκληρές, από χοντρό χαρτόνι ανθεκτικό τα χέρια της δυο χάρτες (ματ ή ιλουστρασιόν) και στου μυαλού τηςσα τοτσιγαρόχαρτα βυθό άλλες λεπτές άλογα κι αντάρτες άλλες κοινές, από απλό χαρτόνι εκτυπωτή Κάτοικοι στοιχειωμένου λούνα παρκ κι όταν πλησιάζει η ώρα του εργοστασιακού τα ρολόγιαχαρτοπολτού έχουν σταματήσει άλλες βρέχονται το μεδούλι τους το ήπιαν τα σκυλιά άλλες καίγονται και το ’χουν κατουρήσει ή φθίρονται Σαράκιάλλες έφαγεσκίζονται την καρδιά άλλες λεκιάζονται ή κιτρινίζουνε μάτωσαν τα όνειρα άλλες πιάνουν έντομα φυλακίστηκε η λαλιά κι άλλες τις παίρνει ο Θεός στα χέρια του και τα τελευταία λεφτάοριγκάμι. και τις φτιάχνει στο πλοίο που σάλπαρε κι έχει ήδη λησμονήσει

ISBN 978-960-9607-93-3 ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

Περιοδοντικό παράπτωμα Σπασμένα κρύσταλλα οι σιωπές κόκκινα μπαλόνια που ταξιδεύουν όλα όσα δεν ειπώθηκαν και τα κράταγα σα φυλαχτό στο στόμα να μη φύγουν φούσκωσαν μια μέρα κι έσκασαν σκίστηκαν τα ούλα μου πλημμύρισαν αλλά να σου πω κάτι; τα αίματα δε μ’ ενοχλούν βρίσκω τον τρόπο να τα σκουπίσω εκείνο που δεν παλεύεται με τίποτα είναι το ραγισμένο βλέμμα στα μάτια του καθρέφτη