Ζήλια

140 × 210 SPINE: 8.35 FLAPS: 80

ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΠΙΆΣ

Α

υτό που δεν περιμένεις να συμβεί. Αυτό που προσεύχεσαι να γίνει ή ο χειρότερος εφιάλτης σου. Το απρόοπτο. Κι αυτός είναι ο λόγος που σ’ αρέσει να ζεις. Το απροσδόκητο. Τι γίνεται όμως όταν διαπράξεις ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα; Όταν ο κακός σου εαυτός ξεπροβάλλει αναπάντεχα; Όταν ένας Σύριος μετανάστης, μια Θεσσαλονικιά δασκάλα και ένα ζευγάρι αστυνομικών απ’ την Αθήνα συναντηθούν κάπου στο Αιγαίο, θα συμβεί το απροσδόκητο. Η ζήλια θα ρίξει το μυστηριακό της πράσινο πέπλο.

ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΠΙΆΣ

•

Ο Δημήτρης Κουτσουπιάς γεννήθηκε το 1987 στη Βέροια. Φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (2005-2009), από την οποία αποφοίτησε ως Ανθυπολοχαγός Πυροβολικού. Μέχρι σήμερα συνεχίζει να υπηρετεί στις τάξεις του Ελληνικού Στρατού. Έχει μια κόρη, στην οποία αφιερώνει το λογοτεχνικό του εγχείρημα.

Ζή λ ι α

ISBN 978-960-564-411-6 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

0_cover_koytsoypias.indd 1

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

11/9/2016 10:41:00 AM

Τιτλος Συγγραφέας Σειρα Επιmελεια - Διορθωση

Layout - Design Copyright© 2016

Πρώτη Εκδοση

Ζήλια Δημήτρης Κουτσουπιάς Απροσδόκητο Όλγα Παλαμήδη Myrtilo, Λένα Παντοπούλου Δημήτρης Κουτσουπιάς Αθήνα, Νοέμβριος 2016

ISBN 978-960-564-411-6

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νομοθεσίας, (Ν.

2121/1993, όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) καθώς και από τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται η καθ’ οιονδήποτε τρόπο ή μέσο (ηλεκτρονικό, μηχανικό ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατύπωση και γενικώς αναπαραγωγή, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου χωρίς τη γραπτή άδεια του δικαιούχου συγγραφέα. Ο συγγραφέας φέρει την αποκλειστική ευθύνη για τις γνώμες και περιγραφές που διατυπώνονται σε αυτό το βιβλίο. Οι εκδόσεις “Οσελότος” δεν φέρουν αρμοδιότητα για την επιβεβαίωση ή την άρνηση του περιεχομένου ούτε παρέχουν εγγύηση για την αλήθεια των δηλώσεων του συγγραφέα. Εναπόκειται στον αναγνώστη να κρίνει ανεξάρτητα για το αν γίνεται δέκτης ψευδών δηλώσεων ή όχι. Οι εκδόσεις “Οσελότος” δεν φέρουν καμία ευθύνη προς οποιοδήποτε πρόσωπο ή οντότητα θίγεται ή υφίσταται απώλεια ή ζημία προερχόμενη από τις πληροφορίες που περιέχονται στο παρόν βιβλίο ή τη χρήση αυτών ή την πίστη σε αυτές.

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ:

Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 E-MAIL: ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

0_soma_koytsoypias.indd 2

11/9/2016 10:39:40 AM

ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΠΙΆΣ

Ζήλια

0_soma_koytsoypias.indd 3

11/9/2016 10:39:40 AM

0_soma_koytsoypias.indd 4

11/9/2016 10:39:44 AM

οὐκ ἐπιθυμήσεις τὴν γυναῖκα τοῦ πλησίον σου. οὐκ ἐπιθυμήσεις τὴν οἰκίαν τοῦ πλησίον σου οὔτε τὸν ἀγρὸν αὐτοῦ οὔτε τὸν παῖδα αὐτοῦ οὔτε τὴν παιδίσκην αὐτοῦ οὔτε τοῦ βοὸς αὐτοῦ οὔτε τοῦ ὑποζυγίου αὐτοῦ οὔτε παντὸς κτήνους αὐτοῦ οὔτε ὅσα τῷ πλησίον σου ἐστί.

Αυτή ήταν η δέκατη από τις εντολές που ο Μωυσής μετέφερε γραμμένες στον λαό του. Με άλλα λόγια, θα μπορούσε απλά να λέει… ‘Ου ζηλοφθονήσεις!’ Συναίσθημα λοιπόν διαχρονικό, κι απ’ ότι φαίνεται πανανθρώπινο η ζήλια, είναι ένα από τα επτά ελαττώματα που μπορεί να οδηγήσουν τον άνθρωπο στον θάνατο. Ή απλά στην καταστροφή. «Παπάς παπά καλό δεν θέλει» λέει ο θυμόσοφος λαός, αλλά δεν έχει σύνορα η ζήλια. Και μπορεί όλα τα γεγονότα, τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που περιγράφονται να είναι σχεδόν φανταστικά, και καμία σχέση με την πραγματικό-

ΖΗΛΕΙΑ

0_soma_koytsoypias.indd 5

5

11/9/2016 10:39:44 AM

τητα να μην έχουν, υπάρχει όμως και κάτι πραγματικό στην ιστορία που ακολουθεί. Η ιστορία της ζωής του Σύριου πρόσφυγα, μεταφέρεται αυτούσια στο βιβλίο όπως την διηγήθηκε ο ίδιος, σε αγγλική γλώσσα στον συγγραφέα. Είμαι πια βέβαιος, τα ανθρώπινα ελαττώματα είναι τα ίδια σε όποια φυλή ή έθνος κι αν ανήκεις… Περιμένω λοιπόν σχόλια, και κριτική για το παρόν βιβλίο ή ακόμα καλύτερα τις ιδέες για το επόμενο, στην σελίδα μου στο facebοok: Διμήτριος Κουτσουπιάς.

6

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΠΙΑΣ

0_soma_koytsoypias.indd 6

11/9/2016 10:39:44 AM

1.

— Εεε… Εύρε δε α… άρα μνηστήρας, Α... Αγήνορος, οι μεν... οι μεν… Δυσκολεύτηκε πολύ να διαβάσει την επόμενη σειρά το νεαρό αγόρι.

— Δεν μπορώ! Κυρία, δεν μπορώ να διαβάσω άλλο! Δεν τα καταλαβαίνω! είπε με παράπονο στην καθηγήτριά του. Η Χριστίνα χαμογέλασε από την έδρα της.

— Δεν πειράζει, Πασχάλη! Θα μείνεις λίγο στο διάλειμμα να σου δείξω ένα κόλπο, και σίγουρα θα τα καταφέρεις! τον καθησύχασε καλοσυνάτα. Ας συνεχίσει η Φωτεινή… Και συνέχισε να διαβάζει τα κατορθώματα του Οδυσσέα η Φωτεινούλα, όπως τα είχε γράψει ο Όμηρος χιλιάδες χρόνια πριν. Κι ο Πασχάλης έμεινε να κοιτά τη δασκάλα του. Ήταν ολόκληρος άντρας πια, πήγαινε άλλωστε γυμνάσιο. Κι όπως σε όλους τους κανονικούς άντρες αρέσουν οι όμορφες γυναίκες, έτσι και του Πασχάλη του άρεσε να κοιτά την Κυρία! Τη φιλόλογό του! Κι ας μην μπορούσε να καταλάβει εύκολα τα σημάδια στο χαρτί. Η «Οδύσσεια» ήταν το αγαπημένο του μάθημα. Γιατί την ώρα αυτού του μαθήματος πονούσε η κοιλιά του. Ειδικά όταν τον κοίταζε η

ΖΗΛΕΙΑ

0_soma_koytsoypias.indd 7

7

11/9/2016 10:39:44 AM

κυρία Χριστίνα. Τα μεγάλα φωτεινά μάτια της –δύσκολο να πεις αν ήταν γαλάζια ή πράσινα– έκαναν τον μαθητή να ξεχνά και τα λίγα γράμματα που ήξερε. Αν και νεαρή καθηγήτρια η Χριστίνα, η μικρότερη στο σχολείο, ήξερε να κάνει τους μαθητές της να την αγαπούν, ν’ αγαπούν το μάθημά της. Πολύ σπάνια έκανε παρατήρηση ή ζητούσε να γίνει ησυχία. Είναι που είχε αυτό το έμφυτο ταλέντο. Την ικανότητα που διαθέτουν κάποιοι άνθρωποι να κάνουν τη δουλειά τους, χωρίς καμία απολύτως προσπάθεια. Είναι το χάρισμα αυτών που απλά και μόνο η φυσική τους παρουσία αρκεί για να πεις πως, ναι, αυτός είναι καλός στη δουλειά του, το ’χει, ρε παιδάκι μου! Στην περίπτωσή μας, ίσως έφταναν και πέντε μόνο λεπτά για να πεις πως η Χριστίνα ήταν μια καλή καθηγήτρια, μια φιλόλογος με μεράκι.

— Εντάξει, Φωτεινή! Μπράβο! είπε η δασκάλα και χαμογέλασε. Το μεγάλο, πλατύ χαμόγελό της επιβράβευσε τη μαθήτρια που τα πήγε καλά με το αρχαίο κείμενο.

— Ποιος θα διαβάσει τη μετάφραση; ρώτησε, και πάνω απ’ τα μισά χεράκια των μαθητών της σηκώθηκαν. Δεν διάλεξε, όμως, κάποιον, το κουδούνι την πρόλαβε. Κι όσο κι αν την αγαπούσαν οι μαθητές της, αγαπούσαν το διάλειμμα περισσότερο. Δεκαοκτώ ζευγάρια πόδια έτρεξαν στην πόρτα της τάξης. Δεκαοκτώ μολύβια έπεσαν ταυτόχρονα παραμελη-

8

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΠΙΑΣ

0_soma_koytsoypias.indd 8

11/9/2016 10:39:45 AM

μένα στα θρανία και ένα βουητό από παιδικές φωνούλες έσπασε την ησυχία της τάξης. Η Χριστίνα μάζεψε τα βιβλία της και τα έβαλε στην τσάντα της κοιτώντας με αγάπη τα παιδιά που έτρεχαν να προλάβουν όσο περισσότερο διάλειμμα μπορούσαν. Άδειασε η αίθουσα και εκείνη κατευθύνθηκε τελευταία προς την πόρτα. Κοντοστάθηκε λίγο και κοίταξε απ’ το παράθυρο. Μερικά γκρι σύννεφα, λίγα μόνο, έκρυψαν για λίγο το φως του αιγαιοπελαγίτικου ουρανού. Δεν θα ’λεγες πως χειμώνιασε, μα τίποτα δεν θύμιζε το νησί που είχε πρωτογνωρίσει έναν μήνα σχεδόν νωρίτερα. Τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου δηλαδή, που οι τουρίστες πια φεύγουν και οι δάσκαλοι έρχονται. Τον πανζουρλισμό, το πλήθος του κόσμου στο λιμάνι, είχαν αντικαταστήσει πια δυο τρεις φιγούρες καθισμένες στην προκυμαία – κάτι υπομονετικοί τύποι που με ένα καλάμι μπροστά τους περίμεναν καρτερικά να έρθει ξανά καλοκαίρι. Η θάλασσα… Έμεινε να την κοιτά, γεμάτη πια με άσπρες γραμμές, δείγμα πως ο Ποσειδώνας και ο Αίολος είχαν ξαναπιάσει δουλειά. Μα είναι στ’ αλήθεια ωραία η θάλασσα… Χαμογέλασε η Χριστίνα και πήγε να βρει τους συναδέλφους της στο γραφείο. Γαλλικός καφές και τσιγάρο. Έτσι μύριζε το γραφείο των καθηγητών. Αυτοί, σε μικρά πηγαδάκια συζητούσαν και κανένας δεν έδειξε να προσέχει την παρουσία της. Αν στην τάξη ένιωθε άνετα με τους

ΖΗΛΕΙΑ

0_soma_koytsoypias.indd 9

9

11/9/2016 10:39:45 AM

μαθητές της, τούτο το γραφείο τής έφερνε αμηχανία. Ένιωθε ξένη εκεί μέσα. Για να πούμε την αλήθεια βέβαια, ήταν όντως ξένη εκεί μέσα. Σ’ αυτό το γυμνάσιο δεν ήταν απλώς νεοδιόριστη. Ήταν η μόνη καθηγήτρια που δεν ήταν ντόπια, και εκτός αυτού, η μόνη ανύπαντρη. Θα μου πείτε λογικό, ήταν μόλις είκοσι τεσσάρων Μαΐων. Το πρόβλημα, όμως, δεν ήταν το νεαρό της ηλικίας της. Ήταν που η αμέσως νεότερη καθηγήτρια σ’ εκείνο το γραφείο είχε πατήσει τα σαράντα. Ένιωθε μόνη της η Χριστίνα. Και ήταν. Όχι πως ήταν κακοί ή αφιλόξενοι οι Δωδεκανήσιοι συνάδελφοί της. Ήταν απλώς διαφορετικοί. Με διαφορετικές έγνοιες και προβλήματα. Και η κρίση, η οικονομική κρίση, που είχε σταματήσει τους διορισμούς, τους είχε κάνει να ξεχάσουν πώς φέρονται σε νεοδιόριστο. Ξαφνικά, τα μουρμουρητά και οι κουβέντες σταμάτησαν. Σιωπή αλλά και χαμόγελα απλώθηκαν στο γραφείο μόλις στην πόρτα εμφανίστηκε η μορφή του γυμνασιάρχη. Με τα ολόλευκα μαλλιά και το γκρι μουστάκι του, χαμογελαστός επιθεώρησε τον χώρο ο κύριος Μανόλης. Κάποιοι έσπευσαν να τον καλημερίσουν. Γαλλικός καφές και τσιγαρίλα γέμισαν τα ρουθούνια του. Κοίταξε αυστηρά τον γυμναστή, που βιαστικά έσβησε το τσιγάρο στο τασάκι του, και δεν είπε τίποτα. Δεν χρειαζόταν να πει κάτι. Ήξερε τους κανόνες ο γυμναστής, ήξερε όμως και τον γυμνασιάρχη. Πάνω από δυο δεκαετίες τον ήξερε. Έπειτα, κοίταξε

10

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΠΙΑΣ

0_soma_koytsoypias.indd 10

11/9/2016 10:39:45 AM

την κλειστή, την κλειδωμένη βιβλιοθήκη του γραφείου. Άλλη μια μέρα που κανένας τους δεν την είχε χρειαστεί. Θα στεναχωριόταν ο κυρ Μανόλης αν δεν είχε πια συνηθίσει την αδιαφορία των καθηγητών για τα βιβλία. Ύστερα, το βλέμμα του έπεσε στη Χριστίνα. Τα καστανά μακριά της μαλλιά τύλιγαν το ολοστρόγγυλο πρόσωπό της. Τα μάτια της, στα χρώματα της θάλασσας τον Ιούλη, ήταν στραμμένα στην οθόνη του κινητού της. Ντυμένη μ’ ένα καρό πουκάμισο και ένα εφαρμοστό τζιν που έδειχνε το καλογυμνασμένο κορμί της. Οι μπότες της, λευκές με λουλούδια, έκαναν ακόμη πιο νεανική την εμφάνισή της, κι ακόμη πιο διαφορετικό το στιλ της από τις άλλες, τις μεσήλικες κυρίες του γραφείου.

— Δεσποινίς Σταματοπούλου, θα μπορούσατε, σας παρακαλώ, να έρθετε λιγάκι στο γραφείο μου; της ζήτησε ευγενικά. Χαμογέλασε αιφνιδιασμένη, έβαλε το κινητό στην τσέπη της. Το χαμόγελό της, παιδικό σχεδόν, ολόλευκο, με τα ελαφρώς στραβά μπροστινά της δοντάκια, πρόδωσε μια στιγμιαία αμηχανία. Ακολούθησε, όμως, πρόθυμα τον κύριο Μανόλη στο γραφείο του.

— Σε ακούω! της είπε ο γυμνασιάρχης αιφνιδιάζοντάς την ακόμη περισσότερο. Είχε την εντύπωση η κοπέλα πως την κάλεσε για να της πει κάτι που εκείνος ήθελε. Η ίδια δεν είχε κάτι να του πει και ένιωσε τα μάγουλά της να κοκκινίζουν.

ΖΗΛΕΙΑ

0_soma_koytsoypias.indd 11

11

11/9/2016 10:39:45 AM

140 × 210 SPINE: 8.35 FLAPS: 80

ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΠΙΆΣ

Α

υτό που δεν περιμένεις να συμβεί. Αυτό που προσεύχεσαι να γίνει ή ο χειρότερος εφιάλτης σου. Το απρόοπτο. Κι αυτός είναι ο λόγος που σ’ αρέσει να ζεις. Το απροσδόκητο. Τι γίνεται όμως όταν διαπράξεις ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα; Όταν ο κακός σου εαυτός ξεπροβάλλει αναπάντεχα; Όταν ένας Σύριος μετανάστης, μια Θεσσαλονικιά δασκάλα και ένα ζευγάρι αστυνομικών απ’ την Αθήνα συναντηθούν κάπου στο Αιγαίο, θα συμβεί το απροσδόκητο. Η ζήλια θα ρίξει το μυστηριακό της πράσινο πέπλο.

ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΠΙΆΣ

•

Ο Δημήτρης Κουτσουπιάς γεννήθηκε το 1987 στη Βέροια. Φοίτησε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων (2005-2009), από την οποία αποφοίτησε ως Ανθυπολοχαγός Πυροβολικού. Μέχρι σήμερα συνεχίζει να υπηρετεί στις τάξεις του Ελληνικού Στρατού. Έχει μια κόρη, στην οποία αφιερώνει το λογοτεχνικό του εγχείρημα.

Ζή λ ι α

ISBN 978-960-564-411-6 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Βατάτζη 55, 114 73 Αθήνα ΤΗΛ. : 210 6431108 ekdoseis.ocelotos@gmail.com www. ocelotos. gr

0_cover_koytsoypias.indd 1

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ο σ ε λ ότ ο ς

11/9/2016 10:41:00 AM