επεισόδιο 3ο ,
Yenice vardar οθωμανικοίχρόνοι
Στους 5αιώνες οθωμανικής πολιτιστικής κυριαρχίας,υπήρξαν περίοδοι που οι ρωμιοί χριστιανοί,ανάσαιναν και γιόρταζαν ελεύθερα (τρόπος του λέγειν)...φορώντας,όσοι διέθεταν,τις επίσημες γιορτινές τους φορεσιές (αυτές που λέμε παραδοσιακές)
τον πιο πολύ καιρό όμως,η καταπίεση, οι εκ - βιασμοί, ο φόβος...μάραινε τις καρδιές οι όμορφες ¨γιαννιτσώτισες¨οι χριστιανές,εσκεμένα ατημέλητες,έκρυβαν την ομορφιά τους..κ σπάνια έβγαιναν
έξω από τις εσωτερικές αυλές τους που τις πιο πολλές φορές επικοινωνούσαν μεταξύ τους.. ο φόβος να προσελκύσουν το ενδιαφέρον κ να θέλξουν κάποιον νταή κ σεβνταλή μουσουλμάνο ήταν πάντα μεγάλος. ..πόσες κοπελιές, χριστιανές, δεν κατέληξαν, στα σκλαβοπάζαρα του τούνεζι, της μπαρμπαριάς... και στα χαρέμια των έκφυλων λεφτάδων (χριστιανών κ μουσουλμάνων για να μαστε δίκαιοι με την ιστορία) ..και πόσα παλικάρια δεν αναγκάστηκαν να ¨εαυτο εξοριστούν¨στις ¨θερινές βοσκές¨του Πάικου ή στις καλά κρυμμένες καβάντζες των καλαμιώνων της λίμνης? ηπήρχαν κι άλλοι ,που με πιο χαλαρή θρησκευτική συνείδηση, κράταγαν δύο ονόματα...όπως εκείνος ο σουλειμάν - κωνσταντής ή ο άλλος ο αχμέντ βασίλι......που σύχναζαν στους τεκέδες κ έπιναν μαζί με μουσουλμάνους αφελφούς.... μα ήταν κι εκείνοι που αλλαξοπίστησαν, από συμφέρο ή φόβο..........αμαρτωλοί κι απ τις δυό πλευρές..αθώα θύματα φανατισμού Ο Κωνσταντής από την χριστιανική γειτονιά στα ψηλά της πόλης ,στο σκαλοπάτι για το Πάικο...η γειτονιά των εντοπίων,γνήσιο δείγμα αυτών που προυπήρχαν των μουσουλμάνων....εκεί που ναι τώρα η Μητρόπολη...αγάπησε το Μαριώ..και την συναντούσε κρυφά στις ρεματιές των πλατανιών όξω απ την πόλη... όταν όμως ο αγάς επήρε στον οντά του το Μαριώ με το στανιό, ο κωνσταντής εθόλωσε κι έφαγε δυό υποτακτικούς κ λίγο έλειψε να φάει κ τον αγά με τους γιούς του μέσα στα σερεμπέτια..τον πρόδωσε όμως ο ντονμές ο αμπραάμης κ ευτυχώς που πρόλαβε και γλύτωσε ..... κι από τότε για
χρόνια σαν το αγρίμι εζούσε μια στο βουνό κ μια στη λίμνη...κι όταν έμαθε πως το Μαριώ έφυγε με σκούνα απ τη Σαλονίκη....έγινε ένας πειρατής..τον εκέρδισε η θάλασσα κ τ αλμυρό νεράκι..που σκλυρηνε τα γένια του μα και την δόλια καρδιά του.... κ με υδραίικο πειρατικό ,ολόφορτες καραβέλες, τουρκικές, εκυνήγαγε κ το Μαριώ,μέσα απ΄ονα οντά, δίπλα στο παραθύρι, το καφασωτό, του ετραγούδαγε.... ¨καπετάνιε καπετάνιε...γύρνα πίσω στη στεριά...... μη σε πάρουν οι βοριάδες και σε στείλουν στα βαθιά......" η φωνή του Κωνσταντή πάντα με των κυμάτων την επανάληψη ηχούσε.....μέσα στα ατελείωτα πέλαγα της μεσόγειος...ψάχνωντας πάντα την αγαπώ φίλους μ έχω τους βοριάδες... το θαλασσινό νερό. μα φοβάμαι τους ανθρώπους στην στεριά να μην πνιγώ...¨ ΥΓ ταν σκίτσ ατου Κωνσταντή από την παραγκα της λίμνης και το Παίκο ως βοσκός να μπουν εμβόλιμα ..