dag
06 woensdag 19 juni ’13
nieuws en updates
www.oerol.nl
SENSE OF PLACE
Van het eiland af vallen p.3
Het complete programma
Het vieze boekje van Pieter Groen p.5
p.6–7
Telescoop p.3
Verleiden en ontregelen met geluid p.9
Theaterconcert p.8
Het grijs van het wad, het blauw van de lucht en het wit van de wolken vormen samen het decor voor Trattato della lontananza. Parte prima. Met de horizon als verdwijnpunt maken de dansers van Cie. Zerogrammi tijdens hun residentie op Oerol de eerste aanzet voor een dansvoorstelling op het wad. foto Michiel Landeweerd sense of place
Met mijn snavel in de modder poeren Een tijdelijke gast, aangewaaid uit verre oorden, doorkruist het eiland en zoekt zijn plek in de festivalhectiek en de vele landschappen van Terschelling. Daar ontmoet hij iets dat lijkt op een soortgenoot.
Hopelijk wordt het piepen straks een lokroep. Ik ben dol op lokroepjes. Maar het piepen blijft maar piepen. Misschien slaapt ie? Ja, dat zal het zijn. Een teug adem en ik laat mijn eigen prachtige lokbrul horen: Grrraaawwwkk! De bolhoed valt. Het piepen gaat door. Achter me hoor ik geluid. Wat!? Er komen drommen mensen aangerend. “Blijf af!” roepen ze, “dat is theater!” Ze zijn wit geschminkt en zwaaien met vlaggen en spuitbussen. Over hun hals
hebben ze een rode streep verf. “We ruilen het theater voor die kip!” roepen ze en wijzen naar me. Wat? Maar ik ben geen kip. Al weet ik wel wat ze met kippen doen! Weg hier! Omhoog. Mijn netkousen blijven haken aan een tak, maar ik zet door en kies het luchtruim. Van dit eiland af, ja daar zie ik de dijk al. Oef! Weer boven zee. Maar dan verman ik mezelf. Ik laat me toch niet zo wegjagen! Ik kijk om, naar het eiland en de zee. Maar nee, dat is
geen zee. Het lijkt wel modder. Uitstekend, dat komt behoorlijk in de buurt van mijn natuurlijke habitat. Want ik ben een waadvogel. Ik voel me hier prima op mijn gemak. Beetje snavel in de modder poeren voor wat lekkere pieren. Een gedoe is het ook, dat theater... Ik tap mijn tenen in de modder. Ik wou dat er iemand zou komen.