Verkenningen in Vastgoedland. EPISODE 2 Vastgoedjongens. Én meisjes!

En zo kwam het dat ik medio vorig jaar besloot om de aandelenbeurzen vaarwel te zeggen en mijn focus te verschuiven. Ik zag twee favoriete onderwerpen waar ik mijn hele leven al over fantaseer: de kunsthandel en vastgoed. Optie 1 zou mij, ondanks mijn studie Kunstgeschiedenis uit de jaren negentig, jaren van kennisvermeerdering kosten, zo schatte ik in. Bovendien is de kunsthandel zeer speculatief, tenzij je het hebt over het kopen en doorverkopen van oude meesters, maar daarvoor heb je bespottelijke hoeveelheden handgeld nodig.

Optie 2 was vastgoed. Alleen net woord al roept bij mij een bijzondere herinnering op. Toen ik in een vorig leven als directeur van de VVV in de hal van de Achmeatoren werkte zat daar iedere ochtend hetzelfde groepje heren aan een vroeg bakje koffie. ‘Vastgoedjongens’, zo wist ik. Ze zagen er geweldig uit vond ik. Iedereen was zeer casual gekleed. Het leek wel alsof ze met vakantie waren. En blijkbaar hadden ze alle tijd, want iedere ochtend zaten ze minstens een uur aan een tafeltje. Koffietje, krantje, gesprekje. Bij deze mannen róók je de vrijheid. Stiekem wilde ik dat óók. Een tweede element dat me altijd is bijgebleven over vastgoed is het aloude gezegde dat ‘stenen niet weglopen’. Voor iemand die vele duizenden euro’s heeft zien verdampen met Oost-Europese landenfondsen klinkt dat als muziek in de oren. Dit alles schoot door mijn hoofd, op KLMvlucht 0598 van Kaapstad naar Amsterdam. Thuisgekomen had ik mijn koffers nog niet eens uitgepakt, of de vastgoed-cursussen vlogen me vanuit mijn laptop om de oren. Kennelijk waren er méér mensen die na de corona uitbraak de beurs vaarwel wilden zeggen. Overigens is dat dan een impulsieve stap met een slechte timing, want de beurskoersen groeiden direct na de coronadip tot recordhoogte aan het eind van 2020, maar dat terzijde.

Al die cursussen die me werden aangeboden; ik vond dat geruststellend. Want het was wel duidelijk dat het niet moeilijk was om op het gebied van vastgoed snel wijzer te worden. Bovendien: met al dat aanbod kreeg je ook veel gratis informatie en daarmee kon je al aardig wat kneepjes van het vastgoed-vak tot je nemen. Dit alles gebeurde eind vorig jaar. Een mooie periode waarin ik opnieuw droomde van financieel succes, maar nu als vastgoedjongen. Overigens; daarbij zijn de vastgoedjongens van de Achmea-toren al lang niet meer mijn enige voorbeeld. In de wereld van vastgoed dringen ook steeds meer vrouwen op de voorgrond. Zo treft de lezer elders in deze het verhaal van Elsbeth Rispens.

Volgende episode:

op zoek naar het goud.