Βάπτισμα & Πλήρωση

JOHN R. W. STOTT

Βάπτισµα & Πλήρωση ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΣΗΜΕΡΑ

Βάπτισμα & Πλήρωση

Άλλα βιβλία του John Stott

Basic Christianity The Cross of Christ Christian Mission in the Modern World God’s Book for God’s People The Message of Ephesians The Message of Galatians The Message of 2 Timothy The Message of the Sermon on the Mount The Year 2000 Your Mind Matters

Μικρές Μελέτες του John Stott

The Authority of the Bible Becoming a Christian Being a Christian Culture and the Bible Divorce

Βάπτισμα & Πλήρωση ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΣΗΜΕΡΑ

JOHN R. W. STOTT

BAPTISM & FULNESS The Work of the Holy Spirit Today JOHN R. W. STOTT Πρώτη έκδοση: © 1964 entitled: The Baptism & Fullness of the Holy Spirit Δεύτερη έκδοση: © 1975 Inter-Varsity Press, England Αρχική Μετάφραση: ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ ΝΕΣΤΟΡΙΔΗΣ Διορθώσεις: Έρση Αντωνιάδου Τελικό κείμενο: Χάρης Ι. Νταγκουνάκης Δημιουργικό εξωφύλλου και ηλεκτρονική σελιδοποίηση: Δήμητρα Παπαναγή Επιμέλεια και παραγωγή εντύπου: Logos Graphics © 2015 Εκδόσεις «Ο Λόγος» Τ.Θ. 254, 194 00 Κορωπί Τηλ.: 210.4834214, Φαξ: 210.6627506 www.ologos.gr Κεντρική διάθεση: Βιβλιοπωλεία «Ο Λόγος» • Αθήνα: Εμμ. Μπενάκη 28, 106 78, τηλ.: 210.3823495 • Θεσσαλονίκη: Εθν. Αμύνης 42, 546 21, τηλ.: 2310.232210 • Πάτρα: Πουκεβίλ 22, 262 23, τηλ.: 2610.224197 • Λάρισα: Δευκαλίωνος 2, 412 22, τηλ.: 2410.232594 • Βόλος: Σωκράτους 23, 382 21, τηλ.: 24210.35801 • Αλβανία: Sarande, Libraria «O LOGOS», τηλ.: 00355.692585746 ISBN 978-960-510-165-7 Οι περικοπές της Αγίας Γραφής προέρχονται από τη «Νέα Μετάφραση της Βίβλου», έκδ. Ελληνικής Βιβλικής Εταιρίας © 2003, Εμμ. Μπενάκη 50, Αθήνα, και χρησιμοποιούνται κατόπιν αδείας της εκδότριας Εταιρίας. Η αναπαραγωγή ολόκληρου του βιβλίου ή τμημάτων του με οποιαδήποτε μορφή (εκτός από σύντομη ανασκόπηση ή αναφορά σ’ αυτό) επιτρέπεται μόνο μετά από γραπτή άδεια του εκδότη.

Περιεχόμενα

Πρόλογος της Δεύτερης Έκδοσης Εισαγωγή

.................

.........................................

1. Η Επαγγελία του Πνεύματος

.................

2. Η Πλήρωση του Πνεύματος

..................

3. Ο Καρπός του Πνεύματος

...................

4. Τα Χαρίσματα του Πνεύματος Συμπέρασμα

113

..............

129

....................................

181

Πρόλογος της Δεύτερης Έκδοσης

Έχουν περάσει 11 χρόνια από τότε που ο εφημέριος Peter Johnston με προσκάλεσε στο Συνέδριο του Islington να κάνω μια ομιλία σχετικά με το Άγιο Πνεύμα. Εκείνη η ομιλία μου συμπληρώθηκε αργότερα και εκδόθηκε με τίτλο «Το Βάπτισμα και η Πλήρωση του Αγίου Πνεύματος». Από κείνη την εποχή η κίνηση που από ορισμένους ονομάζεται «Νεοπεντηκοστή», αλλά από τους περισσότερους «Χαρισματική Κίνηση», αυξάνει συνεχώς. Πρόκειται πια για ένα παγκόσμιο σχεδόν φαινόμενο, ηγέτες του οποίου είναι μερικοί από τους πλέον επιφανείς εργάτες του ευαγγελίου. Δεν μπορεί πια να κάνει κανείς σωστή εκτίμηση της σύγχρονης εκκλησιαστικής πραγματικότητας χωρίς να λάβει υπ’ όψη του αυτή την εξέλιξη. 7

Αναμφίβολα, ο Θεός έχει χρησιμοποιήσει αυτή την κίνηση ώστε πολλοί να ευλογηθούν. Πολλοί χριστιανοί ομολογούν ότι έχουν βιώσει ένα εντελώς νέο είδος ελευθερίας και αγάπης, μια εσωτερική απελευθέρωση από τα δεσμά των στυγνών απαγορεύσεων. Βρίσκουν στην πίστη τους πλήρη χαρά και ειρήνη, νιώθουν πιο έντονα την ύπαρξη του Θεού στη ζωή τους, απολαμβάνουν ζεστασιά στη χριστιανική συντροφιά, κάτι που τους ήταν άγνωστο μέχρι τότε, κι ανανεώθηκε ο ζήλος τους για ευαγγελισμό. Η Χαρισματική Κίνηση είναι ένα στοίχημα για όλους τους χριστιανούς, που τους προσκαλεί σε μια νέα θεώρηση της εν Χριστώ ζωής τους, όποια κι αν είναι η κατάσταση αυτής της ζωής. Ταυτόχρονα γίνονται διάφορες αξιολογήσεις της Χαρισματικής Κίνησης από πολλές οπτικές γωνίες. Οι ηγέτες της Κίνησης συχνά είναι οι πρώτοι που παραδέχονται ότι υπήρξαν πολλοί λόγοι ανησυχίας, κι ότι μόλις είχε αρχίσει μια σοβαρή θεολογική αντιπαράθεση. Μία από τις δυσκολίες στο διάλογο που αναπτύχθηκε είναι ότι η Χαρισματική Κίνηση δεν αποτελεί μια οργανωμένη εκκλησία ή κοινωνία με επίσημες δογματικές θέσεις. Οι εκκλησίες της Πεντηκοστής, που υπάρχουν από τις αρχές του 20ού αιώνα, έχουν δημοσιευμένες ομολογίες πίστεως, τις οποίες οι ποιμένες τους οφείλουν απαρέγκλιτα να υπηρετούν. Η Χαρισματική Κίνηση, όμως, είναι ακόμα πολύ ρευστή, και τα μέλη της δεν συμφωνούν απόλυτα θεολογικά με τους ηγέτες τους. Κάποιοι, όπως φαίνεται, κρατούν 8

μια τελείως «πεντηκοστιανική» θέση, σχεδόν ίδια με αυτή των πεντηκοστιανικών εκκλησιών. Άλλοι ισχυρίζονται ότι είχαν αυτό που με χαρά αποκαλούν εμπειρία της «πεντηκοστής», αλλά δεν τη διατυπώνουν με όρους της κλασικής «πεντηκοστιανικής θεολογίας». Κάποιοι άλλοι, δεν έχουν κατασταλάξει ακόμα, και ψάχνουν το σωστό τρόπο για να εκφράσουν θεολογικά την εμπειρία τους. Καλή είναι αυτή η ευελιξία, εν μέρει γιατί δείχνει πως υπάρχει ανοικτό πνεύμα, αλλά και επειδή αποτρέπει να τεθούν βαθιές γραμμές πόλωσης μεταξύ «χαρισματικών» και «μη χαρισματικών» χριστιανών, μια που ένας σημαντικός αριθμός πιστών στέκεται ανάμεσα στις δύο πλευρές. Αν και ευπρόσδεκτη, αυτή η ρευστότητα κάνει το έργο της αξιολόγησης της Κίνησης πιο δύσκολο, αφού δεν είναι πάντα σαφές σε ποιον ή για ποιον μιλάει κάποιος. Θα ήθελα να ζητήσω προκαταβολικά συγνώμη εάν κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι «χαρισματικοί» χριστιανοί αναγνώστες δεν αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σ’ αυτά που γράφω! Προσπάθησα να είμαι ειλικρινής και αντικειμενικός, να χρησιμοποιήσω πληροφορίες που άντλησα από μαρτυρίες ανθρώπων και από σχετική δημοσιευμένη φιλολογία, και όχι να σκιτσάρω αυθαίρετα την όλη κατάσταση. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω τώρα γιατί ξαναέγραψα και επέκτεινα το βιβλιαράκι που δημοσιεύθηκε το 1964. Ποιοι είναι οι λόγοι για μια δεύτερη έκδοση; Πρώτα απ’ όλα, ξαναδιαβάζοντας τι είχα γράψει πριν από έντεκα χρόνια, θεώρησα ότι μερικά σημεία 9

ήταν ασαφή και άλλα αδύναμα, ενώ η συνολική εικόνα μού φαινόταν ελλιπής. Γι’ αυτό προσπάθησα να αποσαφηνίσω ό,τι ήταν ασαφές και να στηρίξω ό,τι ήταν αδύναμο. Συγκεκριμένα, έχω χωρίσει το πρωτότυπο υλικό σε δύο ξεχωριστά κεφάλαια: «Η επαγγελία του Πνεύματος» και «Η πλήρωση του Πνεύματος». Τώρα μάλιστα το ανέπτυξα ακόμα περισσότερο, δίνοντας έμφαση σε κοινά αποδεκτές απόψεις και προβάλλοντας τους τομείς όπου υπάρχει μόνιμη διαφωνία. Έπειτα, όπως θα δει ο αναγνώστης, πρόσθεσα δύο επιπλέον κεφάλαια με νέο υλικό με τίτλους: «Ο καρπός του Πνεύματος» και «Τα Χαρίσματα του Πνεύματος». Ο δεύτερος λόγος είναι πιο προσωπικός. Τα τελευταία χρόνια λάβαινα τακτικά γράμματα από ανθρώπους που έλεγαν ότι άκουσαν πως, από τότε που έγραψα το βιβλίο Το βάπτισμα και η Πλήρωση του Αγίου Πνεύματος έχω αλλάξει απόψεις. Αυτό δεν αληθεύει. Η αναθεωρημένη έκδοση μου δίνει την ευκαιρία να ανασκευάσω αυτή τη λανθασμένη αντίληψη. Τρίτον, έχουμε όλοι ανάγκη, όποια κι αν είναι η θέση μας στο συγκεκριμένο θέμα, να συνεχίσουμε τη γόνιμη επικοινωνία και το διάλογο μεταξύ μας. Αυτό για κανέναν δεν είναι εύκολο. Απαιτείται συνειδητή ωριμότητα για να δημιουργήσεις και να διατηρήσεις αγαθές προσωπικές σχέσεις με ανθρώπους που δε συμφωνείς. Σε ένα πρόσφατο συνέδριο ένιωσα ότι έπρεπε να ομολογήσω τη δική μου ανωριμότητα, τόσο επειδή ήμουν υπερβολικά αρνητικός απέναντι στη Χαρισματική Κίνηση αλλά και επειδή ήμουν 10

απρόθυμος να συναντήσω τους ηγέτες της και να τους μιλήσω. Στη συνέχεια, ωστόσο, πρότεινα τρία πεδία τα οποία θεωρώ ότι μπορούν να αποτελέσουν κοινή βάση για παραπέρα συζήτηση. Ίσως είναι χρήσιμο αυτά τα πεδία να τα αναφέρω και εδώ. Το πρώτο είναι η αντικειμενικότητα της αλήθειας. Ζούμε σε πολύ υποκειμενικούς καιρούς όπου ο υπαρξισμός διαχωρίζει βαθιά το «αυθεντικό» από το «μη αυθεντικό», και χρησιμοποιεί καθαρά υποκειμενικά κριτήρια για ν’ αξιολογήσει τι είναι «αυθεντικό», δηλαδή τι μου φαίνεται εμένα αυθεντικό τώρα και τι όχι. Οι χριστιανοί, όμως, ειδικά οι Ευαγγελικοί χριστιανοί, πιστεύουν ότι ο Θεός έχει μιλήσει ιστορικά και αντικειμενικά, ότι ο λόγος Του βρίσκει την κορύφωσή του στο Χριστό και στην αποστολική μαρτυρία για το Χριστό, και ότι η Γραφή είναι ο αυθεντικός λόγος του Θεού που γράφτηκε για τη διδασκαλία μας. Κατά συνέπεια, όλες μας οι παραδόσεις, όλες μας οι αντιλήψεις και όλες μας οι εμπειρίες πρέπει να εξετάζονται μέσα από το πρίσμα της ανεξάρτητης και αντικειμενικής βιβλικής αλήθειας. Δεύτερον, η χριστοκεντρικότητα. Όλοι μας συμφωνούμε και σ’ αυτό –τουλάχιστον θεωρητικά. Τα μάτια μας ανοίχτηκαν για να δούμε την αλήθεια στο πρόσωπο του Χριστού, και τα χείλη μας για να ομολογήσουμε ότι αυτός είναι Κύριος. Δε δυσκολευόμαστε να δεχτούμε τις μεγάλες διακηρύξεις του απ. Παύλου στην προς Κολοσσαείς Επιστολή ότι ο Ιησούς Χριστός είναι η κεφαλή της εκκλησίας· ότι ο σκοπός του Θεού 11

είναι να γίνει «σ’ όλα εκείνος πρώτος» (1:11-18)· ότι «μόνο στο Χριστό κατοικεί σωματικά όλη η θεότητα» (2:9) και ότι «μόνο αυτός μπορεί να μας δώσει την πληρότητα της ζωής» (2:10). Ωστόσο, δεν αρκεί απλά να μιλάμε για την υπεροχή του Χριστού και να διακηρύττουμε ότι είμαστε πλήρεις εν Αυτώ. Πρέπει όλοι να προχωρήσουμε και να ζήσουμε σύμφωνα μ’ αυτές τις δηλώσεις. Κάποιοι χριστιανοί ζουν σαν να μην πιστεύουν ότι «Ο Χριστός είναι αρκετός». «Έχεις έρθει στον Χριστό», λένε, «πράγμα που είναι καλό· τώρα όμως χρειάζεσαι κάτι επιπλέον για να ολοκληρώσεις την αναγέννησή σου». Άλλοι, αντίθετα, δίνουν τόσο μεγάλη έμφαση στο ότι ο Χριστός μάς είναι αρκετός, που είναι σαν να πιστεύουν ότι η χριστιανική ζωή είναι στατική· δεν αφήνει χώρο ούτε για προοδευτική ωρίμανση του πιστού ούτε για βαθύτερες, πιο δυνατές εμπειρίες με το Χριστό. Τρίτον, θα πρέπει όλοι να δεχτούμε την ποικιλομορφία της ζωής. Ο ζωντανός Θεός της φύσης και της Γραφής είναι ένας πλούσιος Θεός που αγαπάει την πολύχρωμη ποικιλομορφία. Κάθε ανθρώπινο ον, κάθε φύλλο των δέντρων, κάθε χιονονιφάδα είναι διαφορετικά. Ομολογώ, λοιπόν, ότι όσο μεγαλώνω στην ηλικία, τόσο περισσότερο αντιπαθώ όλα τα στερεότυπα. Μερικοί από μας επιμένουμε να κρίνουμε τους άλλους με τα δικά μας μέτρα και σταθμά, και προσπαθούμε να τους βάλουμε στα δικά μας καλούπια. Και κάθε φορά το μετανιώνουμε. Προσωπική μου πε12

ποίθηση και κάτι που προσπαθώ να το εξηγήσω στις επόμενες σελίδες του βιβλίου, είναι πως υπάρχει μεγάλη ποικιλομορφία στις πνευματικές εμπειρίες και μεγάλη ποικιλία πνευματικών χαρισμάτων. Εάν πάψουμε να κλείνουμε ο ένας τον άλλον στα δικά μας καλούπια, θα γνωρίσουμε μια νέα ελευθερία και κοινωνία με το Θεό της απέραντης ποικιλομορφίας. Τέλος, θα ήθελα να τονίσω ότι σκοπός μου σ’ αυτό το βιβλίο δεν είναι ο πόλεμος, γιατί είμαι άνθρωπος της ειρήνης κι όχι του πολέμου. Αν κάποιες φορές γίνομαι αρνητικός, είναι μόνο για να τονίσω την αντίστοιχη θετική αλήθεια. Έχω θέσει, επίσης, κάποια ερωτήματα που θεωρώ ότι πρέπει να προβληθούν και να απαντηθούν. Δε θέλω, όμως, με κανέναν τρόπο να πληγώσω ή να προσβάλω κάποιον. Ο κύριος στόχος μου είναι να αναπτύξω συγκεκριμένα σπουδαία κείμενα της Γραφής με σκοπό να καταλάβουμε όλοι μας πιο καθαρά, τόσο το μεγαλείο της κληρονομιάς μας εν Χριστώ, ώστε να μπορέσουμε να εμβαθύνουμε περισσότερο σ’ αυτήν, όσο και τη μεγάλη ευθύνη μας να φανερώσουμε ολόκληρο τον καρπό του Πνεύματος στη ζωή μας, και να εξασκήσουμε τα χαρίσματα που το Πνεύμα μέσα στην κυριαρχία της χάρης Του μας έχει δώσει.

J. R. W. S. Απρίλιος 1975

Εισαγωγή

Οπουδήποτε κι αν κοιτάξει κανείς στην εκκλησία σήμερα, βλέπει τη μεγάλη ανάγκη να αφήσουμε το Άγιο Πνεύμα να εργαστεί βαθύτερα σ’ αυτήν. Στη Δύση, η παλιά ιδέα του «χριστιανισμού», που επικράτησε για αιώνες, φαίνεται να χάνει έδαφος ταχύτατα, καθώς όλο και περισσότεροι απαρνούνται την πίστη των γονιών τους. Στη δεκαετία των ’60, ορθολογιστές θεολόγοι προσπαθώντας να εξηγήσουν το ευαγγέλιο στη νέα, τη μοντέρνα γενιά, αρνήθηκαν δημόσια τις θεμελιώδεις αρχές της ιστορικής χριστιανικής πίστης. Το αποτέλεσμα ήταν ο δυτικός κόσμος να χάσει τη χριστιανική πίστη –μαζί και τη χριστιανική ηθική. Η κοινωνία είναι κατά κοινή ομολογία πλουραλιστική και ανεκτική. Ο θεσμός της εκκλησίας επιβιώνει, θεωρείται όμως από πολλούς απομεινάρι του παρελθόντος, μια δομή ξεπερασμένη όπως ακριβώς και οι δεισιδαιμονίες με τις οποίες 15

αυτή ταυτίζεται. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια σημάδια πνευματικής ζωντάνιας, ενδείξεις κάποιας πνευματικότητας στις παλιότερες εκκλησίες, στις κατ’ οίκον εκκλησίες ή στις εκκλησιαστικές οργανώσεις. Πάντως, η γενική εικόνα είναι πως η εκκλησία διαρκώς εκφυλλίζεται μέσα σε μια κοινωνία που διαρκώς βουλιάζει στη διαφθορά. Τα νεκρά, ξερά κόκαλα της εκκλησίας έχουν ανάγκη τη ζωοποιό πνοή του Θεού! Είναι αλήθεια ότι σε κάποια άλλα μέρη του κόσμου η εκκλησία αυξάνεται ραγδαία. Στο Διεθνές Συνέδριο για τον Ευαγγελισμό του Κόσμου, τον Ιούλιο του 1974 στη Λωζάννη, ακούσαμε για «άνευ προηγουμένου αθρόες προσελεύσεις στον Κύριο Ιησού Χριστό». Πλήθη συρρέουν στις εκκλησίες, και σε κάποιες περιοχές ο ρυθμός των «αναγεννήσεων» είναι μεγαλύτερος από το ρυθμό αύξησης των φυσικών γεννήσεων! Χαιρόμαστε για όλα αυτά. Από την άλλη, η Χαρισματική Κίνηση συχνά αμαυρώνεται, όπως συνέβαινε και στα χρόνια της πρώτης εκκλησίας, από αντιπαλότητες και διχόνοιες, από λανθασμένες διδασκαλίες κι από επιπόλαιους συναισθηματισμούς. Διακρίνουμε, λοιπόν, κι εδώ την ανάγκη το Άγιο Πνεύμα να εργαστεί βαθύτερα, αφού αυτό είναι ο Κύριος της ενότητας, της αλήθειας και της ωριμότητας της εκκλησίας. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Την ανάγκη του έργου του Αγίου Πνεύματος δεν τη διακρίνουμε μόνο στις παραδοσιακές εκκλησίες του δυτικού κόσμου ή στις νεότερες του Τρίτου Κόσμου. Τη διακρίνουμε και στους εαυτούς μας προσωπικά. Σίγουρα, όλοι όσοι 16

ομολογούμε ότι ανήκουμε στον Κύριο Ιησού, οποιαδήποτε κι αν είναι η προσωπική μας θεολογία, συχνά καταπιεζόμαστε από τις αποτυχίες μας στη χριστιανική ζωή και διακονία. Καταλαβαίνουμε ότι απέχουμε πολύ από το πρότυπο του Χριστού· δεν ζούμε τις εμπειρίες των πρώτων χριστιανών· δεν βιώνουμε ούτε τις πιο απλές υποσχέσεις του Θεού στο λόγο Του. Είμαστε, βέβαια, ευγνώμονες στο Θεό για ό,τι έχει κάνει στη ζωή μας και για ό,τι εξακολουθεί να κάνει, και δε θέλουμε να υποτιμήσουμε τη χάρη Του. Πεινάμε, όμως, και διψάμε για κάτι περισσότερο. Λαχταρούμε και μια αληθινή αναζωπύρωση, μια εξολοκλήρου υπερφυσική επίσκεψη του Αγίου Πνεύματος στην εκκλησία –μια επίσκεψη που θα μας βοηθήσει να εμβαθύνουμε και να αυξηθούμε στην πίστη. Στο μεταξύ επιζητούμε και μια βαθύτερη, πλουσιότερη, πληρέστερη εμπειρία του Χριστού διά του Αγίου Πνεύματος στην προσωπική μας ζωή. Βασικές αρχές της μελέτης Καθώς ξεκινάμε τη μελέτη μας, θα παραθέσουμε τέσσερα εισαγωγικά σημεία. Πρώτον, κοινή επιθυμία και καθήκον μας ως χριστιανών πρέπει να είναι το πλήρες σχέδιο του Θεού για μας. Τίποτα λιγότερο δεν ευαρεστεί Εκείνον, γι’ αυτό και τίποτε λιγότερο δεν πρέπει να ικανοποιεί εμάς. Όλοι εμείς που ισχυριζόμαστε ότι ακολουθούμε το Χριστό, έχουμε ανάγκη να κατανοήσουμε βαθύτερα το σκοπό του Θεού για το λαό Του. Κι όταν δεν το κα17

ταφέρνουμε, πρέπει να αναγνωρίζουμε την αδυναμία μας και να συνεχίζουμε τον αγώνα να διατηρήσουμε με απόλυτη σταθερότητα αυτά που ο Χριστός έχει ήδη κατακτήσει για μας (δες Φιλ. 3:12-14). Δεύτερον, πρέπει να ανακαλύψουμε αυτόν το σκοπό του Θεού στη Βίβλο. Το θέλημα του Θεού για τους ανθρώπους βρίσκεται μέσα στον λόγο του Θεού. Εκεί θα το αναζητήσουμε για να το μάθουμε. Δεν πρέπει να βασιζόμαστε στις εμπειρίες ενός ατόμου ή μιας ομάδας, όσο αληθινές και συνταρακτικές κι αν είναι αυτές οι εμπειρίες. Δεν πρέπει ούτε να ζηλεύουμε αυτά που ο Θεός μπορεί να έχει δώσει σε άλλους, ούτε να επιβάλλουμε σε άλλους αυτά που ο Θεός μπορεί να έχει δώσει σ’ εμάς, εκτός κι αν αυτό αποδεικνύεται ξεκάθαρα στο λόγο Του σαν κληρονομιά που ο ίδιος υπόσχεται σε όλους τους δικούς Του. Οτιδήποτε απαιτούμε από τους άλλους ή τους διδάσκουμε, πρέπει να στηρίζεται μόνο στην Αγία Γραφή. Όταν ο λόγος του Θεού κατοικεί μέσα μας πλούσια, τότε μόνο μπορούμε να αξιολογήσουμε τις εμπειρίες που ενδεχομένως είχαμε εμείς και οι άλλοι. Η εμπειρία δεν πρέπει ποτέ να είναι το κριτήριο για την αλήθεια· αντίθετα, η αλήθεια πρέπει να είναι πάντα το κριτήριο της εμπειρίας. Τρίτον, αυτή η αποκάλυψη του σκοπού του Θεού στη Γραφή πρέπει να αναζητείται πρωταρχικά στα διδακτικά της παρά στα περιγραφικά της τμήματα. Πιο συγκεκριμένα, πρέπει να αναζητούμε το σκοπό του Θεού στη διδασκαλία και στις ομιλίες του Χριστού, 18

και στα γραπτά των αποστόλων, παρά στα καθαρά αφηγηματικά μέρη των Πράξεων. Οτιδήποτε λέει η Γραφή πως έχει συμβεί σε άλλους, δεν είναι απαραίτητο να πρέπει να συμβεί και σ’ εμάς· ενώ όσα η Βίβλος υπόσχεται πρέπει να τα ενστερνιστούμε, και όσα μας προστάζει πρέπει να τα εκτελούμε με πνεύμα υπακοής. Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν εννοούμε ότι τα περιγραφικά κομμάτια της Γραφής δεν έχουν αξία, αφού «ό,τι βρίσκεται στη Γραφή είναι εμπνευσμένο από το Πνεύμα του Θεού κι είναι ωφέλιμο» (Β΄ Τιμ. 3:16). Αυτό που εννοώ είναι ότι καθετί περιγραφικό έχει πρακτική αξία μόνο όταν ερμηνεύεται από κάτι διδακτικό. Κάποιες από τις βιβλικές αφηγήσεις που περιγράφουν γεγονότα, ερμηνεύονται από μόνες τους, επειδή περιέχουν κάποιο εξηγητικό σχόλιο· άλλες πάλι δεν μπορούν να ερμηνευτούν μεμονωμένα αλλά μόνο υπό το φως μιας δογματικής ή ηθικής διδασκαλίας που δίνεται αλλού. Έτσι, ο Παύλος μας λέει ότι αυτά που βίωσε ο Ισραήλ στην έρημο «συνέβαιναν σ’ εκείνους ως προεικονίσεις, και γράφτηκαν για να νουθετήσουν εμάς» (Α΄ Κορ. 10:11· πρβλ. Ρωμ. 15:4). Ο απόστολος αναφέρεται σε μερικά περιστατικά κατά τα οποία η κρίση του Θεού έπεσε επάνω στο λαό. Εδώ, έχουμε επομένως αφηγηματικές περικοπές που είναι κατάλληλες για διδασκαλία. Η αξία τους, όμως, δεν έγκειται στο ότι καταγράφονται στη Βίβλο, αλλά στην ερμηνεία τους. Πρέπει να αποφεύγουμε την ειδωλολατρία, την 19

ανηθικότητα, την αλαζονεία και τους γογγυσμούς γιατί προσβάλλουν οικτρά το Θεό. Πώς το ξέρουμε αυτό; Το ξέρουμε επειδή η κρίση του Θεού έπεσε επάνω στους Ισραηλίτες, όπως δηλώνει ο Μωυσής ξεκάθαρα στις αφηγήσεις του, και όπως ο ίδιος και οι άλλοι προφήτες διδάσκουν αλλού. Το συμπέρασμα, ωστόσο, δεν είναι ότι αν διαπράξουμε κι εμείς τις ίδιες αμαρτίες, θα πεθάνουμε από κάποια αρρώστια ή θα μας φάει κανένα φίδι! Το ανάλογο μπορούμε να διδαχθούμε από την ιστορία του Ανανία και της Σαπφείρας στο Πράξεις 5, ότι το ψέμα δυσαρεστεί και προσβάλλει το Θεό, επειδή το είπε ο Πέτρος· αλλά δεν μπορούμε να συμπεράνουμε ότι όλοι όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ψεύδονται στην εκκλησία θα πέσουν κάτω νεκροί! Ας δούμε άλλο ένα παράδειγμα: Σε δύο σημεία των Πράξεων ο Λουκάς αναφέρει ότι οι πρώτοι χριστιανοί στην Ιερουσαλήμ πουλούσαν μεγάλα τμήματα της περιουσίας τους και ό,τι έμενε το είχαν κοινό και το μοιράζονταν μεταξύ τους «ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός» (2:44-45· 4:32-37). Θα ’πρεπε άραγε να συμπεράνουμε ότι εδώ μας δίνεται ένα πρότυπο για να το μιμηθούμε, κι ότι οι χριστιανοί απαγορεύεται να έχουν προσωπική περιουσία; Υπάρχουν ομάδες ανθρώπων που το πιστεύουν αυτό. Οπωσδήποτε πρέπει να μιμηθούμε τη γενναιοδωρία και την αλληλεγγύη αυτών των πρώτων χριστιανών, γιατί η Καινή Διαθήκη επανειλημμένα μας παραγγέλλει να αγαπάμε και να υπηρετούμε ο ένας τον άλλο, να είμαστε γενναι20

όδωροι, ακόμα και να θυσιαζόμαστε προκειμένου να προσφέρουμε. Το να επιχειρηματολογεί, όμως, κανείς με βάση την πρακτική της πρώτης εκκλησίας στην Ιερουσαλήμ, υποστηρίζοντας ότι καταργείται η προσωπική ιδιοκτησία ανάμεσα στους χριστιανούς, αυτό δεν βγαίνει από τη Βίβλο. Άλλωστε, ο απ. Πέτρος στην ίδια συνάφεια καταρρίπτει κάτι τέτοιο (Πραξ. 5:4), και αλλού το καταρρίπτει ο απ. Παύλος (π.χ. Α΄ Τιμ. 6:17). Αυτό το παράδειγμα θα πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις. Τα πρότυπα της πίστης και της συμπεριφοράς μας θα πρέπει να τα αντλούμε από τη διδασκαλία της Καινής Διαθήκης, όταν υπάρχει αυτή η διδασκαλία, και όχι από τις πρακτικές και τις εμπειρίες που περιγράφονται στα ιερά κείμενα. Τέταρτον, το κίνητρό μας που αναζητούμε το σκοπό του Θεού μέσα από τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής είναι πρακτικό και προσωπικό, και όχι ακαδημαϊκό ή για να καβγαδίζουμε με τους άλλους. Μέσα στην οικογένεια του Θεού είμαστε αδελφοί και αδελφές. Αγαπάμε ο ένας τον άλλο. Επιθυμούμε να γνωρίσουμε το θέλημα του Θεού ώστε να το ενστερνιστούμε πρώτα εμείς οι ίδιοι και να το συστήσουμε και στους άλλους. Δεν επιδιώκουμε να επικρατήσουμε σε θεολογικές διαμάχες με φθηνά επιχειρήματα. Μετά απ’ αυτά τα τέσσερα πολύ απλά, εισαγωγικά σημεία που σχετίζονται με τη μελέτη μας, ερχόμαστε τώρα να δούμε από τη Γραφή και σε σχέση με συζητήσεις που γίνονται σήμερα, τι σημαίνει η επαγγελία 21

του Πνεύματος (και κατά πόσο αυτή ταυτίζεται με το «βάπτισμα» του Πνεύματος), τι σημαίνει η πλήρωση του Πνεύματος, ο καρπός του Πνεύματος και τα χαρίσματα του Πνεύματος.

ι είναι η «δωρεά του Πνεύµατος»; Ποια η σχέση της µε το «βάπτισµα του Πνεύµατος»; Τι σηµαίνει «είµαι πλήρης Πνεύµατος Αγίου» ως χριστιανός; Ποια είναι τα σηµάδια ότι είµαι «πλήρης Πνεύµατος»; Είναι υποχρεωτικό να είµαι πλήρης Πνεύµατος Αγίου; Έχουν όλοι οι πιστοί χαρίσµατα; Το καλλιτεχνικό ταλέντο µου είναι «χάρισµα» του Πνεύµατος; Αυτά και άλλα ερωτήµατα έρχεται ν’ απαντήσει το βιβλιαράκι που κρατάτε στα χέρια σας, «Βάπτισµα και Πλήρωση». Ο συγγραφέας εξετάζει µε τη γνωστή του εµβρίθεια τα θέµατα της επαγγελίας του Πνεύµατος, της πλήρωσης του Πνεύµατος, του καρπού του Πνεύµατος και των χαρισµάτων του Πνεύµατος. Ο στόχος του σ’ αυτή την ξεκάθαρη και διερευνητική σε βάθος µελέτη είναι να µας οδηγήσει σε µια βιβλική κατανόηση και εµπειρία του έργου του Αγίου Πνεύµατος σήµερα...

Ο Dr. John R.W. Stott, Άγγλος, ήταν ένας σπάνιος συνδυασµός ευαγγελιστή και ποιµένα, διοικητικού στελέχους, και δασκάλου της Βίβλου. Η διακονία του ήταν παγκόσµιας εµβέλειας: σπουδαίος ερµηνευτής της Βίβλου, οµιλητής σε συνέδρια, ηγέτης ιεραποστολής και συγγραφέας. Ανάµεσα στα πολλά του βιβλία είναι το best seller Basic Christianity, το Christian Counter-Culture, το God’s New Society που αποτελούν και εισαγωγή στη χριστιανική πίστη. Στα ελληνικά έχουν µεταφραστεί –εκτός από το έργο του «Ο Σταυρός του Χριστού»– αρκετά ερµηνευτικά της σειράς «Η Βίβλος Μιλάει και Σήµερα» (The Bible Speaks Today –όλα των εκδόσεων «Ο Λόγος»). Ο John Stott «έφυγε» απ’ ανάµεσά µας στις 27 Ιουλίου 2011.

ISBN 978-960-510-165-7