Levende Kerk Maart 2008

Levende

MECHE­LEN MAIL

Kerk

Vergeving en verzoening

Maandblad voor mensen en groepen die zich pastoraal inzetten • maart 2008

MAAND­BLAD VOOR MEN­SEN EN GROE­PEN DIE ZICH PAS­TO­RAAL INZET­TEN oktober 2003

Gebedsmoment

Schenk ons, mensen, Uw vrede God, U aanvaardt ons met onze fouten, met onze kleine kanten.

Leer ons ook elkaar te aanvaarden.

Schenk ons, mensen, Uw vrede.

Heer, geef ons voldoende fijngevoeligheid om in te zien waar door woord of daad onderlinge relaties gekwetst worden.

Schenk ons, mensen, Uw vrede.

Scherp ons bewustzijn, Heer, om te beseffen waar wij in de fout gaan tegenover U, tegenover medemensen, tegenover de natuur en onszelf.

Schenk ons, mensen, Uw vrede.

Vergroot de vriendschap in onze groep, Heer, zodat wij elkaar de toelating geven om ‘dichterbij’ te komen en zó iets van uw levenwekkende kracht te voelen.

Schenk ons, mensen, Uw vrede. l ZR. GRETA CONINCKX

2

Mijn oudste dochter leert autorijden. Ik mag haar begeleider zijn. We hebben dan ook een extra achteruitkijkspiegel in onze wagen moeten plaatsen. Zo kan ik onopgemerkt onheil uit de achtergrond voorkomen.

We leven allemaal met achteruitkijkspiegels. We houden een blik op het verleden om een betere toekomst mogelijk te maken.

Geschiedenisleraars zullen mij dat graag horen zeggen. Soms kan de blik op het verleden ons echter verlammen. We zitten dan zo vast aan vroeger dat er geen ruimte meer is voor nieuw leven, nieuwe ideeën of nieuwe kansen.

De volkswijsheid zegt dan dat we moeten kunnen ‘vergeten en vergeven’. Met andere woorden, kijk niet meer in de spiegel.

Van 16 februari tot 22 maart organiseren wij een tentoonstelling over vergeven en verzoenen. De foto’s, verhalen en getuigenissen die daar getoond worden, spreken niet over vergeten.

De mensen die hun verhaal vertellen, zijn en blijven getekend door het verleden. Maar zij kijken door een andere spiegel, eentje die in de toekomst staat.

In de vastenperiode mogen wij naar die vooruitkijkspiegel toeleven. De bijdrage van Chris Blanckaert over de wezenlijke bouwstenen van een goede boeteviering verderop in dit nummer is in dat verband een aanrader.

Ludo Vangilbergen Meer informatie over de tentoonstelling “Vergeven Verzoenen” op http://www.bezinningsblad.net/

et wereldwijde h it u n va il w d Kerk & Werel et Gebed waarin Jezuïeten en Apostolaat van h en - het geloofs- en gebedsleven leken samenwerk steunen door middel van van mensen onderinningsprojecten. d.be ­publicaties en bez www.kerkenwerel

Oprit

Vooruit­kijkspiegel

Levende Kerk ver­schijnt maan­de­lijks, dub­bel­num­mer in juli-augus­tus.

Abonnementen worden automatisch verlengd maar kunnen op schriftelijke aanvraag van de abonnee beëindigd worden.

Foto’s: Shutterstock, Jaarlijkse bij­dra­ge: v 11,50 Steunabonnement: v 20,00 In pak: v 10,50 Vanaf 10 ex.: v 9,50 Proefnummer op aan­vraag.

Redactie en admi­nis­tra­tie Kerk & Wereld Korte Schipstraat 16 2800 Mechelen Tel: (015)28.07.00 Fax:(015)28.07.O1 E-mail : info@ker­ken­we­reld.be of: abon­ne­men­ten@ker­ken­we­reld.be Prk. 000-0089531-97 Verantwoordelijke uit­ge­ver Ludo Vangilbergen 84ste Jaargang, num­mer 957 ISSN 07774-2991 - V.U.K.P.P.-lid

Uw adres werd opge­no­men in ons adres­sen­­ bestand. Het is enkel beschik­baar voor ­gebruik door Kerk & Wereld. De wet op de pri­va­cy geeft u het recht uw per­soon­lijke gege­vens in onze admi­nis­tra­tie in te zien.

3

Blikopener

Vergeving en verzoening

E

en belangrijk begrip in de gebedsintentie van deze maand is ‘bewustwording’.

Dat is toch wel opmerkelijk: we bidden niet rechtstreeks opdat er vergeving en verzoening zou komen, maar dat we ons bewust zouden worden van de kracht die ervan uitgaat.

Dit gegeven nodigt ons uit op een andere manier naar vergeving en verzoening te kijken. We moeten hier niet zozeer stilstaan bij wat er allemaal misging/gaat of kan gaan tussen mensen of volkeren, maar wel bij de innerlijke dynamiek die tekenend is voor vergeving en verzoening.

Leven is als een weefwerk Allerlei ‘draden’ verbinden ons met elkaar, de natuur, de wereld, God… Vanuit een christelijk, gelovig perspectief gaan we er bovendien van uit dat het patroon, het ultieme doel van dat weefwerk het realiseren en uitbouwen van de Liefde is. De onvolkomenheid, het onaf zijn van de schepping, de natuur, de mens… houdt enerzijds de uitdaging in dat we voortdurend verder moeten weven. Anderzijds worden de draden

4

gekwetst en soms zelfs verbroken juist doordat we beperkte mensen zijn, ons eigen ik soms groter is of omdat onze ideeën niet overeenkomen. Om te voorkomen dat het grote weefwerk gaten vertoont of uit elkaar dreigt te vallen, moeten de losgeraakte of verbroken draden steeds opnieuw geknoopt, hersteld worden.

Bewustwording Een eerste onontbeerlijke stap in het gehele proces van vergeving en verzoening is de bewustwording van on­ze plaats (hoe klein ook) in het grotere geheel. Het is belangrijk dat we­ (h)erkennen dat ons gedrag een negatieve impact kan hebben op het geheel van relaties en dus ook op onze relatie met God. Wat we doen raakt niet alleen onszelf, het beïnvloedt ook het geheel. We moeten hierbij niet in paniek geraken, Gods weefwerk is van degelijke kwaliteit en als wij een steekje laten vallen betekent dat niet dat alles in elkaar gaat storten, maar toch is het belangrijk dat we steeds weer stilstaan bij de ruimere implicaties van wat we doen. En bovenal is het belangrijk dat we de wens koesteren, de beschadigde draden waar mogelijk te herstellen.

Vergeving als aanzet Eens de wens aanwezig is om te herstellen wat fout liep, is de eerstvolgende stap

de vraag om vergeving. Dit is niet altijd gemakkelijk, want niet alleen tegenover jezelf maar ook tegenover de ander toegeven dat je een fout maakte, vraagt om nederigheid. Bovendien is deze erkenning van een gemaakte fout - gekoppeld aan de wens om de schade te herstellen - in wezen altijd eenrichtingsverkeer. Het is een uitnodiging: de ander kan erop ingaan of niet. Logisch dat deze eerste stap tijd vraagt: we moeten niet alleen onze eigen kleinheid toegeven, we worden bovendien ook nog eens afhankelijk van de ander die wel of niet kan ingaan op onze uitnodiging. Dit alles gaat heel wat dieper dan het gewone “Zand erover…” of het “zwijgen of toedekken om de lieve vrede…”.

Verzoening: wederzijdse vergeving Spreken we niet meer van vergeving maar van verzoening, dan begeven we ons op een dieper, intensiever niveau.

Hier is de wederkerigheid belangrijk.

Elkaar vergeven is een intiem, maar ook heel intens gebeuren. Het vraagt het erkennen, toegeven én aanvaarden van eigen, maar ook van elkaars tekorten.

Helaas komen we soms ook in een situatie terecht waar verzoening niet meer mogelijk is, bijvoorbeeld omdat de persoon in kwestie niet meer bereikbaar, mogelijk zelfs overleden is.

Op dat punt kunnen we enkel de band met God herstellen en moeten we terugvallen op het gelovig vertrouwen dat in en door Zijn Liefde ook de verbroken relatie met onze medemens eens geheeld kan worden.

Levenwekkende kracht Als het werkelijk zo is dat wat we doen niet alleen onszelf raakt, dan geldt dat ook voor onze daden van vergeving en verzoening. Juist door de betrokkenheid op het geheel ontstaat er een steeds groter wordend effect: zoals de rimpelingen in het water wanneer er een steen wordt

ingeworpen. Van de verzoening die tussen mensen tot stand komt, gaat een aanstekelijke kracht uit die ook anderen in de omgeving raakt en beïnvloedt.

Dit is vooral heel belangrijk op het internationale vlak. Daar waar vergeving en verzoening tussen volkeren niet echt mogelijk is omwille van het voortdurend spel van machten, politieke en sociale regels of allerlei economische en andere invloeden, kan het persoonlijk herstel van onderlinge relaties juist vanwege de intense, verbredende kracht die er van uitgaat, toch een herstellend effect hebben op grote bevolkingsgroepen.

En tot slot De ander vergeven, ons met elkaar verzoenen, wil niet zeggen dat we onszelf, onze eigenheid, onze ideeën zomaar moeten loslaten of opgeven.

Integendeel: we hoeven niet per se over alles akkoord te gaan en ideeën kunnen onverzoenlijk zijn, maar we kunnen wel leren de ander als mens te aanvaarden. l CHRIS BLANCKAERT

In maart bidden we met de wereldkerk: Opdat wij ons meer bewust worden van de levenwekkende kracht van vergeving en verzoening tussen mensen en volkeren.

5

Beleefd

Ons kind is dood, het hare leeft

D

ie fatale dag in mei. Een Turkse, Songül Koç, zwaar verwond. Een straat verder, schuin tegenover het kloosterpand waar in de dertiende eeuw religieuze vrouwen de stad introkken voor palliatieve zorg, klonken schoten vanuit racistische waanzin. N’Doey, een lieve oppas uit Mali en de kleine Luna op haar driewielertje: neergeknald.

Een afgrijselijke zwarte dag.

Ik mocht getuige zijn van het diepe buikgevoel van duizenden mensen, schuifelend langs plekken van waanzin, biddend, verdrietig. Een moeder met kindjes die heel voorzichtig hun beertjes neerlegden. Of ‘s morgens vroeg de ouders, Laurence en Roman, die in elkaar gekropen vertoefden op de rampzalige plek.

Het was voor velen een nabij zijn met gebalde vuisten in de zakken: een gebaar van onmacht en woede, maar ook zelfverwijtend verdriet over een stad waarvan 30% van de bevolking een ideologie promoot die deze jonge kerel waanzinnig in praktijk bracht. Ik mocht bij het verdriet staan van Laurence en Roman, bij de pijn van de broertjes Jules en Gilles, en van de grootouders. ‘Wij zijn

6

niet gelovig, zeiden ze, maar we hebben u zo nodig en de ruimte van die kerk. Je moet niet spreken over God, niet over de wolken of de hemel of de sterren. Alstublieft geen witte ballonnen, dit is anders. Er is alleen rouw en pijn en woede en ons verdriet. Ons kindje werd afgemaakt.’

Twintig minuten voor de uitvaart stonden we samen in de weekkapel voor het open kistje. Een porseleinen slapertje in wit satijn. Ik voel nog dat intense verdriet, die liefde die verder wilde gaan dan mogelijk was. Aanraken, strelen, op de knieën vallen, zoenen. Een papa en een mama die voor de laatste keer omhelzen. We hebben zachtjes het kistje gesloten.

Ik heb het respect gevoeld voor de pijn bij de gewone mensen, bij het stadsbestuur, bij de politie, bij de werklui van de stad, ook in de media. Ik was dankbaar voor de inzet van vele vrijwilligers in St.-Paulus. Ze maakten alles mogelijk, stelden zich eenvoudig ter beschikking.

Een gemeenschap op haar best. We waren écht kerk, ecclesia, kring van mensen betekent dat. We waren er gewoon, beschikbaar voor onnoemelijk verdriet.

Wat ging het diep in het hart, wanneer oma een oude joodse vrouw die de Holocaust had overleefd citeerde: ‘Als men zoveel haat van zo dichtbij heeft

gezien, begrijpt men dat er heel veel liefde nodig is om het evenwicht te herstellen’.

Er was geen eucharistie, geen gebedsdienst, maar niemand van de aanwezigen zal ooit vergeten hoe we tijdens een moment van verbondenheid elkaar de hand gaven, elkaar omarmden. Meer dan duizend, zwarte mensen, moslims, christenen, vrijzinnigen. En hoe in stilte het gebed van het Onze Vader werd gepreveld, of men zich richtte tot Allah, de Enige, de Barmhartige of gewoon ruimte liet voor schaamte, eerbied, hunker naar sterkere betrokkenheid en zorg voor het leven.

‘Om de hoek begint een nieuwe stad waar waarden wakker worden, waar eenzaamheid wordt ingevuld, waar de toegevoegde eigenheid van de andere wordt ontdekt, waar licht weer insijpelt in het donker…’ zo klonk het.

Ik heb geleerd dat men ook ons als kerk hard nodig heeft, ons christenen en onze ruimten, om het protest tegen de dood, de onmenselijkheid weerklank te geven, maar ook de nood aan stilte, aan pleisterplaatsen waar wonden geheeld worden.

De avond voor de uitvaart was ik samen met de mama en de papa van Luna in de stille kerk. ‘Hier zouden we kunnen ademhalen,’ zeiden ze, ‘mogen we hier een beetje verwijlen, want we zijn eigenlijk niet gelovig’. Alleen de vraag al doet je beschaamd staan, want het zijn sterke mensen, ook in hun leed.

Op zo’n moment begrijp je wat de Heer bedoelde met zijn aanraken, met het samen in de put gaan zitten bij die

Samaritaanse vrouw. Je verstaat opnieuw zijn woorden: ‘Vrouw, in jou zit een bron van Gods leven. Mag ik jou leren putten uit die bron?’

Ze hebben het leven weer opgenomen, ook al wordt elk mooi moment zwaar overschaduwd. Ik kon moeilijk mijn tranen bedwingen toen de oma mij vertelde dat Laurence weer zwanger was.

Naast de verduistering van de kleine maan, Luna, verscheen Stella, een sterretje aan hun firmament. Gewenst, bedacht, verlangd, gehunkerd.

Sterke mensen zijn het. Zwaar wogen de dagen van het proces, soms zo onwerkelijk alsof het niet over hun eigenste leven ging. Een keer is Roman uitdrukkelijk recht gaan staan, oog in oog met de dader. Een sterk gebaar: Hans van Temsche, de moordenaar van hun lieveling, recht in de ogen kijken. Een doordachte en toch impulsieve daad om de realiteit van de pijn te laten doordringen tot in het blikveld.

Prachtig was het verlangen van Laurence om de moeder van Hans te ontmoeten.

‘Om haar heel even te vertellen dat ik haar niet verantwoordelijk acht ondanks al wat de pers schreef’. ‘Ja, dat wilde ik tonen. Ons kind is dood, het hare leeft, maar is dat zoveel beter?’

‘Om de hoek begint een nieuwe stad waar waarden wakker worden, waar eenzaamheid wordt ingevuld, waar de toegevoegde eigenheid van de andere wordt ontdekt, waar licht weer insijpelt in het donker…’ l Paul Scheelen pastoor St.-Paulus, Antwerpen

Tentoonstelling ‘Vergeven - Verzoenen’ 25 indringende en persoonlijke getuigenissen van over heel de wereld.

TIELT 16-29 FEBRUARI > PATERSKERK KORTRIJKSTRAAT MECHELEN 1-16 MAART > JEZUIETENKERK BRUUL 58 MAANDAG TOT ZATERDAG VAN 10.00-12.00 U. EN VAN 14.00-17.00 U. - ZONDAG 14.00-17.00 U.

7

n g i v e e n g r verzoen e V

i

n g

Verder ingaan op het maandthema

8

V

ind ik het moeilijk toe te geven dat ik tegenover mezelf of tegenover een ander in de fout ben gegaan?

Wat vind ik het moeilijkst, zelf schuld bekennen of de schuldbekentenis van een ander tegenover mij aanhoren?

Wat vind ik het moeilijkst, vergeving vragen of vergeving schenken?

Wat gaat er in mij om wanneer ik geen vergiffenis kan schenken of wanneer de ander mij geen vergiffenis wil schenken?

Heb ik ooit intens ervaren welke kracht er uitgaat van wederzijdse vergeving en verzoening?

Wat gaat er in mij om bij de lezing van het artikel over de Malinese oppas N’Doey en de kleine Luna? l ROBERT CEUSTERS S.J.

Voorbeden voor de zondagsliturgie________ Opdat wij ons meer bewust worden van de levenwekkende kracht van vergeving en verzoening tussen mensen en volkeren.

2 maart: 4de in de veertigdagentijd A Johannes 9,1-41: de blindgeborene Wij bidden met de wereldkerk dat mensen en volkeren elkaar niet langer in blinde onverzoenlijkheid blijven stigmatiseren, uitsluiten of afschrijven, maar elkaar vol vertrouwen nieuwe levenskansen gunnen.

9 maart: 5de in de veertigdagentijd A Johannes 11,1-45 Wij bidden met de wereldkerk dat mensen en volkeren elkaar niet dumpen in het graf van het verleden, maar elkaar doen opstaan tot nieuw leven, ondanks verdriet, ondanks pijn, en ondanks veel onverwerkt leed.

16 maart: Palmzondag A MatteĂźs 26,14-27,66 Passieverhaal Wij bidden met de wereldkerk dat mensen zich niet opsluiten in wrok of wroeging om wat in een

mensenleven nu eenmaal verkeerd kan lopen, verkeerd begrepen wordt of brutaal van tafel geveegd.

23 maart: Verrijzeniszondag A Matteüs 28,1-10 De vrouwen bij het graf Wij bidden met de wereldkerk dat mensen en volkeren zich niet verliezen in angst, maar elkaar zelfs na veel pijn en wederzijds lijden, opnieuw ‘levend en wel’ onder ogen durven zien; en elkaar metterdaad opstanding, nieuw leven en toekomst gunnen.

30 maart: 2de Paaszondag A Johannes 20,19-31 Op de achtste dag Wij bidden met de wereldkerk dat mensen en volkeren vanuit de Geestkracht van de verrezen Heer Jezus, ondanks alle schijnbare ‘onvergeeflijkheid’, de moed vinden om aan elkaar wegen van verzoening, vergeving en opstanding te blijven aanreiken. l JAKOB DEBRUYNE

Bijbelwijs__________ Hoe kan een mens die woede koestert tegen een ander bij de Heer om verzoening vragen? Hoe kan een mens die geen erbarmen heeft met een ander om vergeving voor zijn eigen zonden bidden? (Sirach 28,3-4) Vergeving en verzoening zijn kernwoorden vanaf de eerste bladzijden van de bijbel. Denk maar aan Kaïn en Abel, aan Ezau en Jakob, aan Jozef en zijn broers, aan Saül en David, aan Petrus en de Twaalf die Jezus in de steek lieten. Maar misschien nog het meest aan onszelf die het ook niet altijd gemakkelijk hebben om elkaar na aangedaan leed opnieuw ‘recht in de ogen te zien’.

Iemand die één met Christus is, is een nieuwe schepping. Het oude is voorbij, het nieuwe is gekomen. Het is God die door Christus de wereld met zich heeft verzoend.

(2 Kor. 5,17.19) Verzoening heet bijbels gesproken: ‘ge­loven in een nieuwe schepping’. Erop vertrouwen dat het beste van wat in mensen leeft aan goedheid en mildheid telkens weer de kans moet krijgen om te verbinden wat verscheurd werd, om te helen wat geschonden werd, om te verzoenen wat op het eerste gezicht onverzoenbaar lijkt. l JAKOB DEBRUYNE

Samen bidden Hoe diep zijn de wonden, Heer, geslagen door wat mensen en volkeren elkaar aandoen.

Wij bidden U om het licht van uw Heilige Geest, opdat wij allen mogen inzien dat vergeving en verzoening genezing brengt.

Wij bidden U ook om de kracht van uw Heilige Geest, opdat mensen en volkeren in staat mogen zijn elkaar vergeving te schenken en tot verzoening te komen.

9

De kus - Brancusi

Geschiedenis vooraf: Ongeweten Tijdsduur: onbekend Reden: altijd anders De pijn De eenzaamheid De onmacht De slapeloosheid – - Altijd aanwezig Het keerpunt:

Goddelijk geschenk

Aanvaard

Beeldmeditatie

Eindpunt

Verzoening

Verzoening:

Eindpunt

Maar beginpunt Walter Fabri SJ

11

Viering

Heer, vergeef mij

In tegenstelling tot wat u misschien hoopt of verwacht, bieden wij u deze maand niet echt een uitgewerkte viering aan. De uitwisseling van ideeĂŤn en meningen rond het thema vergeving en verzoening, deed ons stilstaan bij de vraag naar de wezenlijke bouwstenen van een goede boeteviering. Uiteindelijk kwamen we tot de vaststelling dat het hele proces van vergeving en verzoening te herleiden is tot 7 fundamentele stappen. We hebben er daarom bewust voor gekozen hier een soort scenario van een boeteviering aan te bieden. Daarin worden de 7 stappen toegelicht en concreet gemaakt met fragmenten uit verschillende boetevieringen die Kerk en Wereld de voorbije jaren heeft aangeboden.

in tegen de mentaliteit van een soort onaantastbare eigenwaarde.

1. Nederigheid Nederig worden wil zeggen dat je bereid bent je eigen kleinheid en tekorten onder ogen te zien. Echt, oprecht bekennen dat je een beperkte mens bent, is niet vanzelfsprekend en druist regelrecht

2. Elkaar aanvaarden Het toelaten van je eigen kleinheid zet de deur open voor het aanvaarden van de ander zoals die werkelijk is: het is de ander als mens aanvaarden. Hij/zij is ook niet perfect en hoeft dat niet te zijn.

12

Helemaal jezelf kunnen en mogen zijn.

Zijn wie je bent en zoals je bent.

Zo helemaal echt ‘jezelf’ mogen zijn, met je goede en minder goede kanten, zonder iets te moeten verstoppen.

Het is bijna ondenkbaar binnen onze menselijke relaties.

In een boeteviering word je van harte uitgenodigd je masker af te leggen. Je mag echt jezelf zijn.

Mensen, ze zijn overal, herkenbaar en vertrouwd: ouders en kinderen, broers en zussen, man en vrouw, vriend en vreemde.

Mensen zijn altijd anders.

En toch zijn we allen mensen met een uitbundige vreugde of een ontroostbaar verdriet, hunkerend naar een ander die ons graag ziet.

4. Tijd gevraagd Echte vergeving en verzoening is heel iets anders dan vlug de spons erover of tekorten toedekken met de mantel der liefde. Het is een pijnlijk bewustwordingsproces dat tijd vraagt.

Een boeteviering nodigt je uit het ware gelaat van de ander te zien, zijn kwestbaarheid te (h)erkennen.

Een biechtviering is een stopteken plaatsen bij je piekeren en blijven steken bij al wat fout ging.

Pas wanneer we bewust stilstaan, kan onze wrok, ons onverwerkt verdriet, onze pijn, ons gekwetst zijn verdwijnen.

Dit vraagt op de eerste plaats tijd.

3. Een gekwetste God Als christenen geloven we dat onze God een God van Liefde is. Daar waar mensen elkaar liefdeloos bejegenen, waar ze de liefde in hun relaties doden, daar wordt ook de band met God pijnlijk geraakt.

De viering die we voor ogen hebben moet rust uitstralen: geen overvol programma, beladen met massa’s teksten en symbolen. Het is belangrijk dat we in een boeteviering tijd krijgen om bij onszelf, de ander, God te komen.

Berouw en vergiffenis hebben alles te maken met liefde.

Berouw is het verdriet dat we voelen omdat we God gekwetst hebben.

Vergiffenis is de blijdschap die God voelt omdat we het weer goed willen maken.

5. Vergeef mij Vergeven is - na de bewustwording - nog maar een eerste stap. Het is als het ware eenrichtingsverkeer. Ik vraag de ander mij te vergeven maar ben en blijf afhankelijk van zijn of haar antwoord. Dat kan zwaar wegen. Soms kan ik niet meer om vergeving vragen bijvoorbeeld wanneer de persoon in kwestie overleden is.

Omdat we in onze onmacht tegenover elkaar ook onze relatie met God kwetsen, worden we in een boeteviering uitgenodigd ook God om vergeving te vragen voor datgene waarin we tegenover elkaar en dus ook tegenover Hem, tekort geschoten zijn.

Leer mij vergiffenis vragen en kleine stappen zetten op wegen van vrede.

Vergeef mij als ik jou voorbij loop.

Als ik niet zie wat je nodig hebt, niet genoeg kan liefhebben,

Dit vier­ing­blad kan uit Levende Kerk ­gelicht wor­den.

13

niet de pijn voel die je is aangedaan.

Broer, zus vergeef mij.

Ik heb vergeving nodig om opnieuw te kunnen leven.

In een boeteviering is er ruimte voor de pijn en onmacht die samenhangt met de afhankelijkheid tegenover de ander. Er kan ook troost geboden worden vanuit het besef dat God wel altijd bereid is te vergeven.

6. Verzoening Verzoening gaat verder, dieper dan vergeving. Zich met elkaar verzoenen is een wederzijds gebeuren: men vraagt én schenkt aan elkaar vergeving. En daar waar de band tussen mensen hersteld wordt, waar de liefde weer alle kansen krijgt, daar wordt ook de relatie met God geheeld.

Wie met zijn leven naar U toekomt en in waarheid voor U staat, mag U ontmoeten in uw barmhartigheid.

Geef dat wij ook voor elkaar barmhartig zijn, en samen met uw Zoon verzoenend staan in deze wereld.

Zo maken wij die tot uw Rijk.

Dat God ons vergevend en genade schenkend ontmoet, daar waar we ons met elkaar verzoenen, maakt de biecht of boeteviering wezenlijk tot een sacramenteel gebeuren.

14

7. Krachtig teken Wanneer heel het proces van nederigheid, aanvaarding, een zich keren naar God, vergeving, verzoening… op een rustige, bewuste, authentieke wijze wordt beleefd, dan gaat daar een ongelooflijke kracht van uit. Wij worden niet alleen persoonlijk geraakt. De vrede die uitgaat van werkelijke verzoening werkt aanstekelijk en raakt ook anderen dichtbij of ver weg.

Heer, ik wil zijn als water dat wast al wat vuil en vies is, dat ontsmet al wat verwond is of ontstoken.

Heer, ik wil zijn als water dat als regen uit de hemel valt en de wereld doorstroomt.

Zend mij om uw boodschap te verspreiden in woord en daad.

De oproep, om de kracht die uitgaat van de verzoening, ook verder te laten werken na de viering, hoort zeker tot de zendingsopdracht aan het einde van de viering. l CHRIS BLANCKAERT

Biechtviering ‘God heeft je lief’

Een uitgewerkte biechtviering met gebed, bezinning, samenzang en plaats voor een ­persoonlijke belijdenis.

Bestellen bij Kerk & Wereld Biechtviering - 8 blz. - 10,5x20 cm - v 0,35

De tweede lezing

Christus zal over u stralen!

2 maart: 4de zondag in de veertigdagentijd A-jaar - Efeziërs 5,8-14 De brief aan de Efeziërs was eigenlijk een omzendbrief naar meerdere christengemeenten rondom de stad Efeze.

Ik kan me levendig voorstellen hoe een schrijven van Paulus door de bekeerlingen met vreugde werd ontvangen, gelezen en gekopieerd. Leggen wij nog een beetje van datzelfde enthousiasme aan de dag bij het horen van een stukje Paulusbrief?

‘Eens was u duisternis maar nu bent u licht, door uw bestaan in de Heer. Ga de weg van de kinderen van het licht.’ In de bijbel worden licht en duisternis vaak pal tegenover elkaar geplaatst. Licht is synoniem voor leven, terwijl duisternis naar dood verwijst. Paulus grijpt naar deze symbooltaal om zijn boodschap aan de man te brengen. Voor zijn christenen laat hij er geen twijfel over bestaan: de Heer heeft hen uit het duister naar het licht geleid.

Aan hen nu om in dat licht te blijven wandelen of meer nog, om zelf licht te zijn.

‘Het licht brengt goedheid voort en gerechtigheid en waarheid.’ Toch kan het leven ook nacht zijn. Verlies, ziekte, beproeving, angst en pijn ervaren we terecht als duisternis.

‘Ontwaak uit uw slaap en sta op uit de dood, en Christus zal over u stralen’, schrijft Paulus en haalt daarmee een fragment uit een vroege doophymne aan. Maar hoe doen we dat als we met tegenslag te kampen krijgen? Als alle godsvertrouwen wegglijdt als zand tussen de vingers? Te allen tijde hebben christenen geloofd en gehoopt dat achter pijn en dood nieuw leven wenkt. Zelfs in kleine, dagdagelijkse dingen mogen we dat ontdekken. Een zieke die geneest, een wonde die heelt, een dorre tak die bloeien gaat: duisternis bergt leven. Voorbij dood gluurt verrijzenis. Zegt de bijbel ook niet dat God zich met duister omhult opdat mensen Hem blijvend zouden zoeken?

9 maart: 5de zondag in de veertigdagentijd A-jaar - Romeinen 8,8-11 ‘Wie zich door zijn eigen wil laat leiden, kan God niet behagen. Maar u leeft niet zo. U laat u leiden door de Geest, want de Geest van God woont in u.’ Het is een confronterende vraag: door wie laat ik me leiden? Word ik gedreven door mijn eigen kleine wil of laat ik God de ruimte? Mag de Geest mijn hart regeren? Paulus stelt het wel heel ideaal voor. Gedoopten zijn dragers van Gods Geest en hebben zich daarnaar te gedragen,

15

vindt hij. Alsof we geen onvolkomen, zondige mensen zijn.

Alsof er niet die eigenliefde is, die drang naar lust en macht en bezit waaronder wij kreunen en gebukt gaan. ‘Als Christus in u leeft, bent u door de zonde weliswaar sterfelijk, maar de Geest schenkt u leven, omdat u door God als rechtvaardigen bent aangenomen.’ We hoeven dus niet te wanhopen. Tussen ons en God in staat Jezus Christus met wijdopen armen, de armen van zijn kruisiging. Door Hem mag alle wanhoop hoop worden en is het volle leven ons toegezegd. ‘Want als de Geest van Hem die Jezus uit de dood heeft opgewekt in u woont, zal Hij die Christus heeft opgewekt ook u levend maken door zijn Geest die in u leeft.’

16 maart: Palmzondag in het A-jaar - Filippenzen 2,6-11 De liturgie biedt voor Palmzondag voor de jaren A, B en C dezelfde lezing. Zie daarom voor commentaar naar het nummer van Levende Kerk, 2 april 2007.

21 maart: Witte donderdag in het A-jaar -1 Korintiërs 11,23-26 ‘Want wat ik heb ontvangen en aan u heb doorgegeven, gaat terug op de Heer zelf.’

In de aanvang van deze lezing op Witte donderdag vinden we twee belangrijke woorden, namelijk ‘ontvangen’ en ‘doorgeven’ Beide werkwoorden staan in de rabbijnse traditie borg voor de betrouwbaarheid van datgene wat wordt doorgegeven.

En wat Paulus op zijn beurt verder doorgeeft, grijpt terug naar de aardse Jezus van Nazaret. Deze eerste brief aan de Korintiërs dateert van het jaar 54 en is welhaast twintig jaar ouder dan het Marcusevangelie. Dat betekent dat ons op vandaag de oudste versie wordt toevertrouwd van de woorden die Jezus uitsprak op ‘het laatste avondmaal’. Tussen de apostelen krijgen we een plaats aan zijn paastafel in het cenakel te Jeruzalem en horen ontroerd zijn woorden aan.

‘In de nacht waarin de Heer Jezus werd uitgeleverd nam Hij een brood, sprak het dankgebed uit, brak het brood en zei: ‘Dit is mijn lichaam voor jullie. Doe dit, telkens opnieuw, om mij te gedenken.’ Zo nam Hij na de maaltijd ook de beker, en Hij zei:’Deze beker is het nieuwe verbond dat door mijn bloed gesloten wordt. Doe dit, telkens als jullie hieruit drinken, om Mij te gedenken.’

In het brood dat Jezus breekt en deelt, ligt heel zijn leven samengebald. Op het afscheidsmaal met zijn vrienden biedt Hij ons dat leven aan. De beker noemt Hij de beker van het Nieuw Verbond dat met zijn eigen bloed wordt bezegeld. Hij stelt het

16

Nieuwe tegenover het Oude Verbond dat lang geleden door Mozes met bloed van dieren werd gesloten (Exodus 24).

De woorden uit de Paulusbrief herkennen we grotendeels als de instellingswoorden van het eucharistische hooggebed. We beamen ze biddend of zingend: ‘Als wij dan eten van dit brood en drinken uit deze beker, verkondigen wij de dood des Heren, totdat Hij komt’.

Is het mogelijk dat de diepte van dit gebeuren ons ontgaat? Wellicht dringt het niet meer tot ons door dat de Heer Jezus ons, en allen die zich christen noemen, door dit brood en deze wijn blijvend verbindt en vergezelt. We hebben die woorden immers zo vaak gehoord. Toch gaat Hij trouw met ons doorheen de tijd ‘totdat Hij wederkomt.’

22 maart: Paaswake in het A-jaar - Romeinen 6,3-11 ‘Als wij delen in zijn dood, zullen wij ook delen in zijn opstanding. Wanneer wij met Christus zijn gestorven, geloven we dat we ook met Hem zullen leven omdat we weten dat Hij, die uit de dood is opgewekt, niet meer sterft’, schrijft Paulus aan de christenen van Rome. Voor de apostel staat de doop symbool voor sterven met Christus om, opstijgend uit het water, met Hem mee te verrijzen. Gedoopt worden is voor Paulus niet fysiek sterven, maar sterven aan de zonde. Daardoor delen christenen in de dood van hun Heer. In de jonge kerk werden dopelingen driemaal in het water ondergeduwd waarbij ze wellicht een fragment van doodsangst beleefden. Dat gebeuren grijpt Paulus aan om de parallel te trekken met Jezus’ dood. Ook wij werden gedoopt, maar op zo jonge leeftijd dat de gelovige betekenis ervan aan ons is voorbijgegaan.

Hoe anders was het voor bekeerlingen in de eerste eeuwen van de Kerk die zich drie jaar intens moesten voorbereiden op het doopgebeuren.

Gedoopt worden was voor hen een echte keuze en de visie van Paulus leek welhaast vanzelfsprekend. ‘Christus is gestorven om een einde te maken aan de zonde, voor eens en voor altijd; en nu Hij leeft, leeft Hij voor God. Zo moet u ook uzelf zien: dood voor de zonde, maar in Christus Jezus levend voor God.’ Als gedoopte mensen zijn wij dus gestorven aan het kwaad en, levend in de Heer, staan we al met een voet in de eeuwigheid. Een prachtige gedachte waarmee we, als verrijzenismensen, rechtop het paasfeest tegemoet mogen gaan.

23 maart: Paaszondag in het A-jaar: Kolossenzen 3,1-4 Zie ook voor deze lezing naar de commentaar in Levende Kerk, 8 april 2007 l Agnes Lameire

18

E

en maandelijks levensecht getuigenis over hoe mensen groeien in relatie. Deze maand een getuigenis van een echtpaar, Philippe en Hilde, die deelnamen aan een ‘Trouw je vrij’ weekend.

Zondagavond 18 uur Wij kwamen thuis van het Encounter-weekend.

Onze kinderen verwelkomden ons. Onmiddellijk kregen we reacties als: ‘Mama, wat zie jij er gelukkig uit, er is precies iets veranderd aan jou’. ‘Jullie doen zo verliefd’. ‘Papa, je ogen blinken zo!’

Wat was er dan gebeurd, dat ze zelfs lichamelijke veranderingen zagen? Wij voelden ons ook anders, vooral dichter bij elkaar als koppel. Ieder ook beter in zijn/haar vel. Kortom, gelukkiger.

Vrijdagavond 20 uur Na een warm onthaal kregen we een schriftje in onze handen. Dit bleek al onmiddellijk een belangrijk instrument te zijn. We werden uitgenodigd om onze partner voor te stellen en te vertellen wat we die dag in hem/haar gewaardeerd hadden. De goede toon was gezet om op een dankbare en verbonden manier het weekend in te duiken. Ik weet nog heel goed wat een warm gevoel me dit gaf.

Ik verlangde al zo lang om dit ‘Trouw je vrij’-weekend te volgen, maar er was nogal wat weerstand bij

T‘ rouw je vrij’-weekend

Groeien in relatie

Philippe. ‘Moet dit nu? We hebben toch een goed huwelijk?’ Ja, dat was ook zo, maar ik miste iets. Ik verlangde om onze, toch al gelukkige relatie, te verdiepen en te verrijken. Ik voelde mij zo dankbaar omdat Philippe het wou wagen, ook omdat ik wel aanvoelde dat het verlangen eveneens bij hem aanwezig was.

Diezelfde avond nog stonden we stil bij onze gevoelens, hoe wij ermee in contact konden komen en hoe we ze konden communiceren aan elkaar.

Op zoek gaan naar gevoelens, ze uitschrijven en uitspreken tegenover je partner, ik vond het niet zo gemakkelijk als het misschien op het eerste gezicht leek, maar het weekend werd goed begeleid. Drie koppels en een priester gingen met ons op weg.

Zaterdag Nu begon het echte werk. Elke stap werd voorgesteld aan de hand van eerlijke getuigenissen. Tegenwoordig is er veel aandacht voor relatie, maar wat we hier hoorden, hoorde je nergens. Een enkele keer misschien lees je er iets over in bepaalde tijdschriften, maar dit was anders. Dit was geen emotionele striptease, zoals op tv. Hier zagen en hoorden we levensechte koppels die heel openhartig, heel herkenbaar en kwetsbaar vertelden wat ze beleefden. Dit werkte inspirerend voor ons, want na elke presentatie kregen we een werkvraag. Eerst schreven we tien minuten individueel, daarna deelden we daarover binnen ons koppel.

Een methode We kregen dus een methode aangereikt, waarmee we met elkaar konden communiceren. De dingen die we in ons schriftje neerschreven en dan uitwisselden, bleven ook binnen het koppel. Dit had te maken met het kader waarbinnen

alles gebeurde. Een weekend, weg van de dagelijkse beslommeringen, in de beslotenheid van een abdij. We hadden tijd voor ons beiden en dit in een veilige omgeving.

Het feit dat we allemaal lotgenoten waren met eenzelfde verlangen om aan onze relatie te werken en ze te verdiepen, maakte van dit weekend een aparte ervaring.

Het weekend zat ook heel goed ineen.

De doordachte structuur was beproefd, tenslotte bestaat Encounter al meer dan dertig jaar.

Er is meer De verschillende stappen bekeken we ook in het licht van het evangelie.

De werkblokken: luisteren, vergeven, onvoorwaardelijke liefde, beminnen is kiezen, helende liefde, kregen hierdoor een extra dimensie.

Het unieke van zo’n weekend is dat er eigenlijk heel weinig over relatie wordt gesproken, maar dat je ze voortdurend in die ‘46 uur’ beleeft.

Het feit dat er nazorg mogelijk is, maakt dat we verder kunnen op weg gaan en dat het niet blijft bij een enkele ‘Tabor’ ervaring.

Kortom, we krijgen een fantastisch middel in handen: onze dialoog, ons gesprek, onze seksuele relatie, ons bidden. Ook de mensen rondom ons worden beter van de manier waarop wij nu met elkaar omgaan. Onze liefde werkt aanstekelijk.

Het enige waarvan ik spijt heb is, dat wij dit weekend niet vroeger gevolgd hebben.

Ik zou zeggen… een sterke aanrader voor alle koppels die meer en beter in relatie willen leven. l Hilde en Philippe

19

Leven in de Kerk

S

o v o k r o d o e , e o s u e d h c e e rs t a C

inds een vijftal jaren geven wij in Melveren niet langer catechese aan kinderen alleen.

Als ouders hun kind inschrijven voor de eerste communie (7 jaar) of het vormsel (12 jaar), dan vragen wij van hen actieve betrokkenheid. We beginnen daar vrij vroeg mee om tot een degelijke voorbereiding naar vormsel (op 12 jaar) en eerste communie (op 7 jaar) te komen. In dit artikel geef ik een kort overzicht van wat we dit werkjaar tot hiertoe gedaan hebben.

In de tweede week van september zijn we gestart met de inschrijfavond voor het vormsel. Het hele programma voor het werkjaar werd aan de ouders voorgesteld: • zes catechesemomenten op zondag om 9u voor de hele groep, gevolgd door de eucharistieviering om 10:30u.

• zes catechesemomenten in kleine groepen op woensdagnamiddag, vrijdagavond of zaterdagmorgen.

• een aantal vieringen in de kerk op zondagen en bij andere gelegenheden.

De kinderen zijn op zaterdag 22 september gestart met een samenkomst voor de hele groep (26 vormelingen) in de pastorie om 16.30u, gevolgd door de eucharistieviering van 18u. Dat was de enige keer dat we op zaterdagavond samenkwamen.

Ik geef zelf de catechese omdat ik als pastoor op dit ogenblik nog maar één parochie heb. Als handleiding gebruik ik de catechetische uitgaven o.l.v. Jef Bulckens uit de jaren 70. Inderdaad oud, maar nog zeer degelijk en ook bijbels. Daarnaast pik ik ook in op de actualiteit (bv. advent en Welzijnszorg) en gebruik ik ook de uitgaven van het bisdom Hasselt.

20

Als aanloop naar de advent hebben we op vrijdagavond 30 november met de hele groep en met Jokri deelgenomen aan de fakkeltocht ‘Laaiend Vuur’, ingericht door de Jeugddienst van ons bisdom. We hebben deze fakkeltocht inhoudelijk voorbereid en de zondag na de fakkeltocht hebben we dit verder verwerkt en in de viering aan de aanwezigen van de parochie doorgegeven. Dat was heel mooi!

Ondertussen hadden wij half november ook al de inschrijfavond voor de eerste communiecanten. Voor hen begint de catechese in de advent. Zo konden wij de ouders van beide groepen ook uitnodigen voor de ouderavond op 4 december. Hiervoor hadden wij het programma ‘Lievehemel!’ van Kerk en Wereld aangevraagd. Dit is een echt succes geworden.

Een aanrader voor ouders die op één of andere manier nog met hun kinderen over geloof en geloofsbeleving willen moeten - bezig zijn! Onze ouders waren alleszins laaiend enthousiast.

Op vrijdagavond 14 december mochten de vormelingen die het wensten in de pastorie komen om de kerstbomen (2) te plaatsen en te versieren, samen met de jongeren van Jokri. Tussendoor hebben we samen gegeten. Heel gezellig!

Voor de vormelingen hebben we in de advent ook nog één catechese in groepjes gehad en op zondag 23 december, de vierde zondag van de advent, een catechese om 9 uur voor allen samen en daarbij aansluitend de viering. In die viering kwamen de eerste communicantjes voor de eerste keer aan bod. Zij mochten hun adventsliedje zingen. Aan het einde van de viering mochten zij vooraan in de kerk het kribbeke klaarmaken voor de kerstwake. Een enthousiast gebeuren.

Met Kerstmis kwamen beide groepen naar de viering om 10.30u. De vormelingen speelden het kerstspel dat ze op school geleerd en opgevoerd hadden. Zij zorgden ook voor de lezingen. De eerste communicantjes zongen hun kerstliedje en aan het einde van de viering mochten zij het geboortekaartje van Jezus in de kerk uitdelen.

Na de kerstvakantie hebben we met de vormelingen een eerste keer gewerkt rond rond het thema ‘Goeiedag dankjewel’, over een brief van de Belgische bis-

schoppen uit het jaar van het kind. De tweede keer ging de catechese rond de naamopgave, die op zondag 27 januari plaatsvond. De kinderen hebben op een soort vlammetje hun foto geplakt en op een persoonlijke manier geschreven waarom zij willen gevormd worden.

Diezelfde week hebben we ook een ouderavond gehad. Ook aan de ouders hebben we zo een vlammetje gegeven, maar in een andere kleur. We hebben hen uitgenodigd om - eventueel samen - te bespreken hoe zij hun kind kunnen begeleiden en voorgaan op hun weg naar het vormsel en hen uitgenodigd om dit op hun vlammetje te schrijven.

De zondag van de naamopgave voor vormelingen en eerste communicanten ging het evangelie over de roeping van de leerlingen. Het was ook de zondag van de Damiaanactie. De predikant van de actie trok de parallel met Damiaan, die in de geest van Jezus ook heel uitdrukkelijk zijn naam opgegeven heeft. Elke vormeling is ook met naam genoemd. Samen hebben zij hun verlangen uitgedrukt om gevormd te worden en daarna hebben enkelen hun persoonlijke tekst voorgelezen. We hebben ook de ouders uitgenodigd om hun vlammetje te komen ophangen. Bijna allemaal hebben ze dat gedaan. Er waren heel mooie teksten bij. Ook de aanstaande eerste communicanten hebben hun naam genoemd en in een liedje hun vreugde uitgezongen. In deze viering hebben ook 7 van deze kinderen voor de eerste keer een zinnetje gelezen aan de micro. Dit wordt in de klas door de juf voorbereid. Het was een prachtige, spontane viering met als slot een aangepaste versie van ‘Vrolijke Vrienden’. l Herman Gilissen Pastoor van Melveren (bij Sint-Truiden) Meer info: www.bezinningsblad.net/levendekerk

21

22

k a l e a r s m o v i d j a m n e d o t d e e g zijn t iN e

Wegwijzer

L

awrence Jenco (1934-1996), tot priester gewijd in 1959 en lid van de Servietenorde in de Verenigde Staten, kwam halfweg 1984 in Libanon aan om er directeur te worden van hun hulporganisatie in Beiroet. Hij was er pas zes maanden toen hij door radicale moslims - waarschijnlijk ‘per vergissing’ - als gijzelaar gevangen werd genomen. Hij was één van de vele buitenlanders die het in Libanon in die 80’er jaren moesten ontgelden.

Van 8 januari 1985 tot 26 juli 1986 bleef hij in de handen van zijn gijzelnemers. De eerste zes maanden bracht hij door in eenzame opsluiting, naakt, in een kleine cel, aan de wand geketend. Daarna moest hij regelmatig verhuizen van de ene schuilplaats naar de andere - en zat onder andere een tijdje samen met Terry Anderson, een Amerikaanse journalist, die bijna zeven jaar in gevangenschap doorbracht.

Toen Jenco enkele dagen na zijn vrijlating in Rome uit een auto stapte, riep een fotograaf hem van op afstand toe: ‘Pater, wat voel je nu tegenover de terroristen die je gevangen hielden?’ Zonder nadenken antwoordde hij: ‘Ik ben een christen. Ik moet hen vergeven’.

Later schreef hij: ‘Ik was beginnen verstaan dat mijn gijzelnemers niet gedoemd waren om mijn vijanden te zijn. Ze moesten mijn broeders zijn. In zijn leven en in zijn doodstrijd leerde Jezus ons dat vergeving de centrale plaats inneemt in de liefde.

Dat is het wat Hij ons vraagt. Dat was het wat Hij mij vroeg tijdens mijn gevangenschap’.

Aan het einde van zijn gevangenschap kwam een van zijn bewakers, een zekere Sayeed, die hem vaak op een onmenselijke manier had behandeld, naar hem toe. Hij was hem kort voordien beginnen aanspreken met ‘Abouna’, een Arabisch woord dat ‘pater’ betekent. Deze Sayeed vroeg Jenco of hij zich nog de eerste zes maanden van zijn gevangenschap herinnerde. Jenco antwoordde: ‘Inderdaad, Sayeed. Ik herinner me goed al de pijn en het leed dat je mij en mijn medebroeders hebt aangedaan’. Waarop Sayeed hem vroeg: ‘Abouna, vergeef je het me?’

Jacob en Esau - uit de verzoeninsicoon Jenco: ‘Deze rustig uitgesproken woorden troffen me enorm. Ik zat er geblinddoekt, kon dus de man niet zien die mijn vijand was geweest. Maar ik begreep dat ik geroepen was om vergeving te schenken, alle wraakgevoelens en vergeldingsdrang te laten gaan en te vergeven. En ik werd uitgedaagd om hem onvoorwaardelijk te vergeven. Het kon niet zo zijn, dat ik hem zou vergeven op voorwaarde dat hij zijn gedrag zou afstemmen op mijn wensen of waarden. Ik had geen macht over zijn reactie. Ik begreep dat ik gewoon ‘ja’ moest zeggen. Ik zei: ‘Sayeed, er zijn momenten geweest waarop ik je haatte. Ik was vol woede en wraakgedachten om wat je mij en mijn medebroeders aandeed. Maar Jezus zei ooit op de top van een berg dat ik je niet mocht haten. Dat ik je moest liefhebben.

Sayeed, ik moet God en jou om vergeving vragen’.

Jenco had vaak over een aantal schriftwoorden gereflecteerd: ‘Vergeef en jou zal vergeven worden’, ‘als je gaat bidden en je denkt eraan dat iemand iets tegen je heeft, ga je dan eerst met je broeder verzoenen’. Hij schreef deze passages over in zijn dagboek, maar merkte daarbij op: ‘Deze woorden overschrijven, was het gemakkelijke stuk, ze in praktijk omzetten was niét gemakkelijk. De scène tussen Sayeed en mij beschreef twee verloren zonen die samenkwamen. Sayeed vroeg mij om vergeving. En ik vroeg God en Sayeed om me mijn woede en haat te vergeven, mijn verlangen om mij te wreken en het hem betaald te zetten.

Dit was een ogenblik van genade. Twee mannen, broeders die van elkaar vervreemd waren geraakt, ver weg in een vreemde omgeving, etend van het voer van bitterheid en ressentiment, omhelsden elkaar. Twee zonen kwamen thuis in hun eigen hart, waarin de geest van vrede en verzoening leeft. Het was een moment van transformatie, van wederzijdse vergeving en heling van wonden.

De genade van dat moment bracht ons van vervreemding tot verzoening, van gebrokenheid tot heelheid voor God’.

God, geef me een nieuw hart en een nieuwe geest.

U hebt me gevraagd om onvoorwaardelijk lief te hebben.

Moge ik vergeving schenken zoals U het me gevraagd hebt: onvoorwaardelijk.

Dan zult U mijn God zijn en zal ik uw zoon zijn. l Jan Vanden Berghe, Pax Christi Bronnen: Michael Henderson, Forgiveness. Breaking the chain of hate Internet: Obituaries - the rev Lawrence Jenco

23

Schenk ons, mensen, uw vrede Blikopener Vergeving en verzoening

Gebedsmoment Zr. Greta Coninckx

Chris Blanckaert verkent de verschillende stappen: bewustwording van onze plaats in het grotere geheel, om vergeving vragen, verzoening, de levenwekkende kracht voor anderen.

Beleefd

Ons kind is dood, het hare leeft

Een aangrijpend getuigenis van Paul Scheelen, pastoor van Sint-Paulus in Antwerpen, over pijn, verdriet en troost na de moord op de kleine Luna en haar oppas N’Doey.

Verwerking

Walter Fabri s.j.

Eindpunt en beginpunt Viering Heer, vergeef mij

Meer dan een viering! De 7 bouwstenen van een goede biecht- of ­boeteviering! Door Chris Blanckaert. Om goed te bewaren.

En elk jaar opnieuw te gebruiken bij de voorbereiding.

De tweede lezing

4 6

Vergeving en verzoening

De doordenker: vragen voor verdere bezinning, Robert Ceusters s.j.

Voorbeden voor de zondagsliturgie, Jacob Debruyne Bijbelwijs: schriftwoorden bij de maandintentie, Jacob Debruyne Gebed: Marc Meirsman

Beeldmeditatie

2

Christus zal over u stralen!

Agnes Lameire geeft meer dan commentaar bij de teksten van Paulus die we op de laatste zondagen van de veertigdagentijd en in de Goede Week lezen: een aangrijpende meditatie!

8 10 12 15

Groeien in relatie

De ervaring van een ‘Trouw-je-vrij’weekend

‘We voelden ons anders, dichter bij elkaar als koppel. Ieder ook beter in zijn/ haar vel. Kortom gelukkiger.’ Een ervaringsverslag van Philippe en Hilde.

Leven in de Kerk

Catechese, ook voor de ouders

Een getuigenis uit Melveren. Zo kan het dus ook. Inderdaad, er is leven in de Kerk.

Wegwijzer

Niet gedoemd om elkaars vijand te zijn

Het verhaal van Lawrence Jenco, gegijzeld en mishandeld in Libanon: een uitdagend verhaal over vergeving en verzoening. Jan Vanden Berghe (Pax Christi)

18 20 22