COLUMN
STIJLVOL EN VEILIG SHOPPEN
BIJ SCHOENEN HOSKENS
Column: Peter Briers
OVER HEEL GEWONE MENSEN
In eerste instantie zou deze column stilstaan bij de Nederlandse taal. Ik raakte geïnspireerd tijdens een gesprek met een papa van een kind in de stadsschool waar ik lesgeef. De aanleiding tot die ontmoeting was na te gaan welke ouders onze taal onder de knie hebben. Toen ik de man op de — euh — man af vroeg of hij zo vriendelijk wou zijn Nederlands te spreken, antwoordde hij — zich van geen kwaad bewust — ‘mais oui’. Ik heb er nog een dialectisch mopje achteraan gegooid, maar dat kwam niet binnen. “Mé wie? Nou, als het even kan met mij.” Het werd een kort gesprek, niet genoeg om er een halve pagina mee te vullen. Dan maar iets schrijven over Blankenberge, nam ik me voor, de badstad waar ik midden december langsging. Onderweg las ik in een lokaal maandblad dat de parel aan de Vlaamse kust er maar niet in slaagt om zijn marginale imago van zich af te schudden, waarmee de auteur vooral doelde op de dagjestoeristen. Ik besloot mijn ogen de kost te geven, in de hoop er een column uit te knijpen. Koppels waarvan man en vrouw dezelfde jas droegen en een heleboel kabaal van mensen met kinderen waarvan de naam eindigde op een ‘y’: dat alles illustreerde pijnlijk dat de journalist er met dat marginale imago niet ver naast zat. De dame die naast mij stond te wachten aan de tramhalte en mij in gepolijst Nederlands vertelde over haar dagje op het strand, leek alvast niet thuis te horen in die categorie. Dacht ik. Tot haar man luidruchtig kwam aanzetten met een halve liter Schültenbrau van de Aldi aan de lippen. Hij droeg exact dezelfde jas als zijn vrouw. Stof tot schrijven, maar een hele column, dat nu ook weer niet. Wat het uiteindelijk wél heeft gehaald? De Verhulstjes, de nieuwe realityreeks waarmee Gert Verhulst u en mij wil wijsmaken dat hij en zijn familie ook maar gewone mensen zijn. Heeft u het gezien? Nee? Houden zo. In de eerste aflevering ging het hoofdzakelijk over niks en over stront. In die volgorde. Dat Gert Verhulst niet vooraan stond toen God het verstand uitdeelde, weten we al langer. Dankzij de soap weten we nu dat zoon Viktor en dochter Marie zeker niet slimmer zijn. Zeg maar dom. Vrolijk is het tweetal ook, want toen Marie haar broer rondleidde in haar kamer, en die laatste veinsde dat hij dat rommelige hol voor het eerst te zien kreeg, kwamen ze niet meer bij van het lachen. Onbedaarlijk kletste Viktor zich op de eigen billen. En maar gieren. Omdat ik als kijker zowaar ging geloven dat zo’n tafereel wel grappig moét zijn, deed ik de test in mijn eigen tuinhuis, waar de rotzooi de laatste tijd ook aardig aanzwelt. Ik kan u zeggen: niks geestig aan. Waarom die twee dan in een deuk lagen? Joost mag het weten.
Ifebruari 2021 I p 10 - 11
Even later kwam de stront. Dat zijn sierduiven zijn terras onderschijten, jammerde de grote baas van Studio 100. “En met de honden is het al niet veel beter: die kakken er maar op los.” “Maar Gertje toch, bedoel je niet zakken?” zou Samson vragen. Niet dus. Kakken! En veel ook. Plassen gaat dan weer moeilijker. Eén van de bobtails heeft namelijk een klem op zijn piemel zitten. “Die gaat er alleen af als het tijd is voor een plasje”, legde Gert uit. Wat een zeikerd. De hond, bedoel ik dan. In de slotsprint naar de verlossing (lees: de eindgeneriek) kwam Gert tot de vaststelling dat Viktor hondenpoep aan zijn peperdure sneakers had hangen. En dus zat er daar ten huize Verhulst opnieuw stront aan de knikker. Zoonlief ging aan het schrobben, kokhalzend omdat hij de geur ervan niet kon harden. Maar weer: lachen, gieren en brullen, zoals heel gewone mensen dat ook zouden doen.
www.schoenenhoskens.be KASTEELSTRAAT 12 - RETIE · T 014 37 72 11
Openingsuren: dinsdag - vrijdag van 9u00 - 18u00 z a t e r d a g v a n 9 u 0 0 - 1 7 u 3 0 / zondag en maandag gesloten
Beter dan De Pfaffs en De Planckaerts, had Vier vooraf beloofd, hopend ook op betere kijkcijfers. Afwachten of Verhulst en co al die andere familieclans daadwerkelijk te kakken gaan zetten.
