Het sneeuwt terwijl ik dit voorwoord aan het schrijven ben. Voor de eerste keer dit
jaar, altijd een euforisch moment. Ik word daar oprecht gelukkig van, zelfs al blijft
die sneeuw niet liggen. Nu hoeft het voor mij geen Oostenrijkse toestanden aan te
nemen, gewoon af en toe een stevige vlaag, zo eentje waarbij de kinderen nét een
sneeuwman kunnen maken. Ook mijn vriendin is helemaal gek op sneeuw. Van ijs
is ze de laatste tijd iets minder fan sinds ze een uitschuiver tijdens het slibber- en
schaatsuurtje bekocht met een gebroken pols. Een operatie en vier gipsen later durft ze bij ons thuis nog altijd niet in de berging binnen te stappen, want daar staat onze diepvriezer. Nu het huishouden een arm mist, moet ook daar een tandje bijgestoken worden. Maar dat heeft ook pluspunten: het zorgt er bijvoorbeeld voor dat ik een resem extra vaardigheden heb opgebouwd.
