Met een gratie en een overtuiging die zijn meerdere niet kent, stapte hij beheerst de straat op.
Zijn majestueuze bewegingen trokken nog meer de aandacht dan het fluohesje om zijn schouders
en zijn stopbordje dat hij streng de hoogte in stak. Ik duwde op mijn rem en keek om me
heen. Er was nergens iemand anders te zien. Alleen hij en ik. Geen andere auto’s voor en achter
mij, geen wandelaars of fietsers die zijn gezag gebruikten om veilig de straat over te steken. Het
leek wel alsof hij zich aan het vervelen was en zichzelf had beloofd: de eerste auto die nu voorbijkomt,
die heeft het vlaggen. En zo stond ik daar. Op zich geen probleem, ik had tijd die ochtend,
maar toch begreep ik niet goed wat er gebeurde. Na een seconde of dertig kwam er een
fietsster aangereden. De boekentas op haar rug verraadde dat ze op weg was naar school.
