HET GEHUCHT
1
2
EEN BRUISEND GEHUCHT RONDOM EEN OPVALLENDE KERKTOREN TURNHOUT-SCHORVOORT – Schor voort is een Turnhouts gehucht waar de 3.400 inwoners elk hun beste beentje voorzetten in een vereniging, clubje of parochiewerking. En wie niet kan helpen, komt dan wel naar de activiteit. Het is weinig gehuchten gegeven. Drijvende kracht van dat gemeenschapsleven is Peter Roes. Als voorzitter van Griffelkermis en actief in de parochiewerking, houdt hij zowat de hele buurt bij elkaar. Journaliste Suzanne trekt naar een Kempens gehucht en laat zich gidsen door een bekende inwoner. Want in een kleine gemeenschap ontstaan er soms grootse dingen. Deze maand: Turnhout-Schorvoort.
I november 2020 I p 16 - 17
Vraag niet aan een Schorvoortenaar of hij van ’t stad is! Hoewel Peter Roes de verbindende factor is tussen de gemeentepolitiek en het gehucht, blijft hij in hart en nieren een man van Schorvoort. Tijdens ons gesprek gaat de bel aan de voordeur minstens drie keer. “De chocolaatjes zijn klaar, hier: één proeven?” “Kunnen we al wat tafels hebben om de ontbijten voor Griffelkermis klaar te maken?” “Hoe zit het met de lootjes? Zijn er nog om te verkopen?” Aan de vooravond van de belangrijkste gebeurtenis van het jaar, moet er nog heel wat worden geregeld. En velen komen daarvoor bij Peter terecht. “Ik heb nooit anders geweten”, zegt hij. “Mijn vader was ook voorzitter van Griffelkermis en moeder schilde de aardappelen voor het feestmenu. Waarschijnlijk heb ik dikwijls in een mandje achter de toog liggen slapen.”
ROND DE KERKTOREN Schorvoort hoorde oorspronkelijk als buitenwijk van Turnhout bij de parochie Sint-Pieter. Het was pas in de jaren zestig van vorige eeuw dat het een zelfstandig gehucht werd. Priester Warre Verhaeghen stampte de parochie bijna letterlijk uit de grond. Peter: “Hij heeft hier veel gerealiseerd. Eerst kwam er een kleuterschool met twee klasjes, alle leeftijden bij elkaar. In de beginjaren werd een klas door het oudercomité zelfs nog omgebouwd tot kerk voor de zondagsmis.” Een moderne kerk met als blikvanger de losstaande klokkentoren, een parochiecentrum, lokalen voor de jeugdverenigingen en een voetbalveld voor de plaatselijke ploeg… Alles
“VEEL INWONERS TREKKEN NA HUN STUDIES WEG UIT HET GEHUCHT. MAAR KOMT ER EEN LAPJE BOUWGROND VRIJ, DAN STAAN ZE HIER TERUG.” kwam er onder impuls van de pastoor en met Schorvoortse centen. Peter: “Die kwamen uit de opbrengsten van allerlei activiteiten waarvan Griffelkermis nog altijd bestaat. Intussen zijn de leningen voor de gebouwen afbetaald maar broedt de parochie alweer op nieuwe plannen. “Je kan wel stellen dat alles wat hier in Schorvoort aan gemeenschapslokalen staat, nog eigendom van de parochie is. Zelfs de school en dat is toch uniek in Vlaanderen.” Ook de lokale middenstand is goed vertegenwoordigd. Peter: “We hebben een bakker, beenhouwer en café en voor wat we verder nodig hebben, gaan we naar de steenweg op Zevendonk die ook tot ons gehucht behoort. De andere grenzen zijn de E34 en de buitenkant van de Turnhoutse Ring tot aan Parkwijk.”
EEN JONGE GEMEENSCHAP In de jaren zestig stonden op Schorvoortberg zo’n vijftien huizen, nu zijn er dat meer dan negentig. Rondom schoten de woonbuurten als paddenstoelen uit de grond. Peter: “Heel wat Schorvoortenaren trekken na hun studies weg uit het gehucht, omwille van werk of huwelijk. Maar komt er een lapje bouwgrond vrij, dan staan ze hier terug. Omdat ze de sfeer en spon-
taniteit waarmee alles hier gebeurt, elders niet kunnen vinden. Al loopt natuurlijk niet alles van een leien dakje. Met de plannen voor nieuwe woningen in een zone die ook recreatief heel wat te bieden heeft, stonden we met Schorvoort2020 op onze achterste poten. Intussen zijn we min of meer tot een vergelijk gekomen met de officiële instanties en de bouwpromotor. De kinderen kunnen hier nu hun lagere school voltooien en de meesten groeien probleemloos door naar het hoger onderwijs. Want van de buitenwijken van Turnhout werd vroeger wel eens gezegd dat er alleen scharminkels woonden.”
EERST DOOR DE KERSTSTAL Op het verenigingsleven staat geen leeftijd. Als scouts en gidsen hun uniformen zijn ontgroeid, is er een vervolg bij de Sint-Franciscusvrienden. Zij staan aan de wieg van de Suske-chocolaatjes die nog elk jaar met het Sint-Franciscusvuur worden uitgedeeld. “We organiseren dat het eerste weekend na Driekoningen”, zegt Peter. “De mensen hebben een hele winter binnengezeten en snakken weer naar contact met de buurt. Trouwens, de Sint-Franciscusvrienden hebben ook een stevige hand in het kerstgebeuren van ons gehucht. Dan zetten ze voor de ingang van de kerk een kerststal waar alle kerkgangers doorheen moeten. Het is een traditie die we nog lang in ere willen houden. Mensen verbinden, betekent alles voor Schorvoort en dat hebben we in deze coronatijd meer dan ooit gemist.” Tekst en foto’s: Suzanne Antonis Foto 1: De moderne parochiekerk kwam er onder impuls van priester Warre Verhaeghen. Foto 2: Peter Roes is meer dan de drijvende kracht achter tal van activiteiten in Schorvoort.
