CULTUUR
JOKE SLUYDTS
“ALLES KAN, NIETS MOET. DAT IS EEN PRETTIG GEVOEL.”
GEEL/MOL — Actrice, documentairemaker en journalist. Joke Sluydts (36) — af komstig uit Mol — is het allemaal . Haar portfolio oogt indrukwekkend , en dan moet het beste nog komen. “In mijn hoofd zitten wel tien potentiële boeken, films, kortfilms en series”, verklapt Joke. “Ik hoop dat die ooit het daglicht zullen zien.”
“IK HEB DE VERSTANDHOUDING MET ROBBE NOOIT GEZIEN ALS EEN PROTÉGÉ-ACHTIGE RELATIE. DAT WAS HET NIET, HET KLIKTE GEWOON TUSSEN ONS EN WE VERTROUWDEN ELKAAR.” “In de eindfase van de documentaire en in de aanloop naar de première zijn er helaas harde woorden gevallen en hebben we ruzie gemaakt. Robbe wilde altijd meer, hij was nooit tevreden. Aan de ene kant was dat begrijpelijk: je kan de geschiedenis van de Vlaamse film niet in twee uur samenvatten. Maar leuk of niet, ik was diegene die hem erop moest wijzen dat de première eraan zat te komen en dat het proces afgerond moest worden. Dat onze samenwerking toen minder aangenaam is geëindigd, is niet prettig, maar die strengheid van mijn kant was wel nodig.”
I november 2020 I p 36 - 37
Typisch voor Robbe waren zijn koppigheid en je-m’en-foutisme. Hoe heb jij hem gekend? “Als een man met een peperkoeken hart en een geweldig gevoel voor humor. De brieven die hij aan mij heeft geschreven staan vol met kwinkslagen en geestige gedachten. Zijn kwetsbaarheden waren bij het grote publiek minder bekend. Veel mensen dachten dat hij altijd gefrustreerd was, maar vaak is frustratie het gevolg van verdriet en pijn.” We ontmoeten Joke Sluydts in taverne Netevallei in Geel. Dat is geen toeval: het etablissement ligt op een steenworp van haar chalet en op een half uur rijden van Den Diel, het natuurdomein in Mol waar haar grootmoeder heeft gewoond. “In Den Diel heb ik veel tijd doorgebracht, tot twee jaar geleden mijn grootmoeder is gestorven. Een jaar later werd het domein verkocht. Bij wijze van afscheid ben ik er vorig jaar nog gaan kamperen, aan het water. Intussen heeft de Netevallei die plek min of meer kunnen vervangen en breng ik veel tijd door in mijn chalet. Het is mijn tweede thuis geworden.” Heeft dat natuurgebied ook niet gezorgd voor de allereerste link tussen jou en filmmaker Robbe De Hert, met wie je lang hebt samengewerkt? Joke Sluydts: “Dat klopt. Robbe heeft daar in 1969 ‘De Bom’ gedraaid, met Louis-Paul Boon. Toen twintig jaar geleden in Mol een tentoonstelling van Robbe werd georganiseerd en de film er werd vertoond, ging ik hem vertellen dat het domein intussen eigendom was geworden van mijn grootmoeder. Dat was het allereerste contact tussen Robbe en mij. Ik was toen vijf-
tien. Een paar jaar later, toen hij al bezig was aan ‘Hollywood aan de Schelde’, heeft hij er opnieuw beelden gemaakt. Tijdens die opname stond mijn grootmoeder op exact dezelfde plaats als Louis-Paul Boon in ‘De Bom’. Dat ik nadien voor Robbe ben gaan werken, maakte de cirkel mooi rond.” Hoe schopt een jonge Kempense actrice het tot vertrouwelinge van iemand als De Hert? “Tijdens mijn studies Film, Theater en Literatuurwetenschap ben ik als bij toeval opnieuw met hem in contact gekomen en hebben we een hechte vriendschap opgebouwd, die bijna vijftien jaar heeft geduurd. In die periode heb ik de kans gekregen om mee te werken aan ‘Hollywood aan de Schelde’. Hij was regisseur, ik actrice, maar ik heb onze verstandhouding nooit gezien als een protégé-achtige relatie. Dat was het niet, het klikte gewoon tussen ons en we vertrouwden elkaar.”
PEPERKOEKEN HART Robbe was niet meteen een pragmatisch man. Heb je dat zelf ook ondervonden?
Verdriet en pijn voor de eer die hij nooit heeft gekregen? “Hij heeft tijdens het Filmfestival van Oostende in 2018 wel een ster gekregen, maar veel aandacht voor de documentaire zelf was er toen niet. Tijdens het festival waren alle spots gericht op Matthias Schoenaerts, terwijl Robbe die aandacht ook wel had verdiend.” Robbe stierf eind augustus. Is het voor zijn dood nog goed gekomen tussen jullie? “Onze liefde is altijd overeind gebleven, dat heb ik gemerkt toen ik hem in augustus nog ging bezoeken. Kijk, Robbe was geen gemakkelijk man, hij heeft veel ruzie gemaakt en veel mensen weggejaagd. Dat ik mijn deel zou krijgen, was normaal. Tijdens de lockdown heb ik hem nog een lange brief geschreven om herinneringen op te halen. We hebben nadien nog even gebeld. Tijdens onze laatste ontmoeting heb ik hem nog een kus op het voorhoofd gegeven. ‘Dag schat’, waren — uiteraard — zijn laatste woorden aan mij.”
