Douwe Huitema: ,,Tusken neat en it einprodukt lizze allegearre falkûlen, kinst raar ferdwale.’’
Onbevangen Het leven van Douwe Huitema kende verrassende wendingen, ook voor hemzelf. Profvoetballer was hij en hij had er nooit van gedroomd. Grafisch ontwerper is hij, terwijl hij aanvankelijk dacht gymnastiekleraar te worden. Nu heeft hij zijn leven ingericht zoals pake Douwe Top het ongeveer moet hebben bedoeld.
Door Bonne Stienstra Foto Niels Westra
o makkelijk is het nog niet eens de werkplek van Douwe Huitema te vinden. Ergens aan de Leeuwarder Emmakade staat het voormalig pakhuis. Nergens in grote letters BW H ontwerpers, de naam van zijn bedrijf. Nou ja, heel klein, onder de bel. Bescheiden man, kennelijk. ,,Ach’’, zegt de bescheiden man, ,,twa jier lyn is de muorre foege, doe is alles der ôf kommen. We hawwe it mar sa litten.’’ Heldere ogen onder een ietwat grijzende haardos kijken de gast unferfroren aan. Hij pakt de jas aan en praat over Melle, de Golden Retriever, oud al, moeilijk van zijn plaats te krijgen zoals hij daar midden in de werkruimte ligt. ,,Us designhûn’’, zegt Huitema, ,,wat blaffe, mear docht er net mear.’’ Douwe Huitema is nu 48 jaar en eigenaar van het grafisch ontwerpbureau. Wonderlijk is het gelopen in zijn leven, want niets wees er vroeger op dat in de Surhuistervener een grafisch ontwerper schuilde. Zelf dacht hij na de havo aan iets in de gymnastiek. ALO moest het worden, de opleiding voor gymnastiekleraren in Groningen. Hij kwam niet eens door de selectie. ,,Te min feardichheden’’, bekent hij glunderend. En dus werd het de pabo, ook geen verkeerde opleiding, niet eens een keuze uit armoede. Hij zag zichzelf wel voor de klas staan. Maar nog steeds geen affiniteit met ontwerpen. Onderwijzer werd hij, in Berlikum. ,,Wenje yn de stêd, dat woe ’k en dat hat net ferkeard west.’’ En voetballer werd hij, eerst bij Berlikum, en toen zo maar gescout door Cambuur.
Z
,,It kaam út de loft fallen. Ik hie der noait mei dwaande west. Oare jongens wol, dy hiene fan jongs ôf al de dream. Ik net, ik hie der net in tel oer neitocht’’, zegt Huitema. Over wat hij in het veld moest doen had hij trouwens ook nooit veel nagedacht. ,,Noch noait in opdracht hân en doe kaam ik by Cambuur, dat wie oars’’, verzucht hij. ,,Ik hie net in plan as ik mei de bal op in tsjinstanner ôfkaam. Ik die mar wat.’’ Onbevangen, dat was hij. Niet gehinderd door een droom uit het verleden, niet gehinderd door te hoog gestelde verwachtingen. ,,Dêrom ha ’k it fjouwer jier by Cambuur rêden, tink ik wolris. Ik rekke net gau fan myn stik. Ik seach om my hinne en ik genoat.’’ LEERZAAM Een mooie periode daarom, en leerzaam, want de profvoetballerij is hard. Niemand die je vertelde waarom je er naast stond, waarom na vier jaar het contract niet werd verlengd. Je had het maar te accepteren. ,,It hat mysels ek wol wat hurder makke’’, denkt Huitema nu. ,,Ik ha leard beslissingen te oanfaarden en beslissingen te nimmen. Dêr ha ’k no noch wol profyt fan.’’ Nog tijdens z’n voetbalperiode wist hij wat hij daarna wilde doen. Hoewel één met de groep, onderscheidde hij zich in zijn gedachten. Douwe Huitema, de soms zo onvoorspelbare aanvallende voetballer, had interesse in musea en tentoonstellingen en wist: straks als dit voorbij is, meld ik me aan bij de Kunstacademie.
Hij trok een jaar uit om zich in het metier te verdiepen, maakte werkstukken. ,,Om mar net mei in lege map by de seleksjekommisje te kommen.’’ En werd toegelaten tot de Kunstacademie Vredeman de Vries/Minerva. Hij zat vooraan als Anne Stienstra, die werkte bij de beste ontwerpbureaus in binnen- en buitenland, doceerde en hij keek tegen de man op. Nog steeds trouwens, al zijn ze nu vrienden en inspireren ze elkaar. Hij weet nog dat Stienstra wat boeken op z’n tafel had liggen en dat hij, toen hij daar even inkeek, dacht: ,,As dit ûntwerpen is, dan is dit wat ik wol.’’ Douwe Huitema was gegrepen, door Anne Stienstra, door het vak. ,,Want dat is grafysk ûntwerpen, in fak. Keunst is it net.’’ Hij was een ijverige, bevlogen leerling, sloeg een jaar over en begon samen met Arjen Bosma en Sjoerd Jan de Wit het bureau BW H ontwerpers. De grote motor was De Wit. ,,Sûnder him hie ’k it miskien net oandoard’’, zegt Huitema. Maar Sjoerd Jan de Wit overleed nog in het eerste jaar. Later vertrok Bosma naar Amsterdam en werd Huitema enig eigenaar. De naam BW H ontwerpers hield hij aan, als eerbetoon aan vooral Sjoerd Jan de Wit. Nu vinden er vijf mensen werk in zijn bedrijf: hijzelf, zijn vrouw Annelies en drie ontwerpers. TRAINER Soms voelt hij zich een trainer, de man die voorwaarden schept om anderen goed te laten functioneren. In het begin voelde hij zich ook wel eens een slechte trainer. ,,In goede
trainer grypt op tiid yn as ien net goed funksjonearret. Ik liet it wolris wat te lang trochgean.’’ Maar nu, zegt hij enthousiast, nu hebben ze een fantastische groep. ,,Allinne op in souderkeamer wat ompiele, dat soe ’k net wolle. Ik sykje de ynspiraasje en besykje te ynspirearen.’’ In een werkvertrek ligt een aantal boeken op een rij, boeken die door zijn bureau zijn ontworpen. Hij kijkt er met liefde naar en weet wat er aan is voorafgegaan. ,,Tusken neat en it einprodukt lizze allegearre falkûlen, kinst raar ferdwale.’’ Vorig jaar zonden ze voor het eerst een door hen verzorgd jaarverslag, dat van het OM Arrondissementsparket Leeuwarden, in voor een landelijke beoordeling. Het werd meteen uitgeroepen tot het beste jaarverslag van dat jaar in Nederland. Huitema glundert. ,,Dat wie as daliks kampioen wurde fan de earedivyzje, in bewiis dat wy goed dwaande binne. Ik wol net in losers-bedriuw ha, dat komt ek noch wol wat út de sport wei.’’ Het liefst heeft Huitema dat een opdrachtgever hem uitdaagt, dat hij en zijn mensen het allerbeste uit zichzelf naar boven moeten halen. ,,In heech ferwachtingspatroan, dat wol ik graach’’, zegt hij, ,,dat gefjocht wol ik oangean. In opdrachtjouwer moat ambysje ha. Dêr wurd ik hieltyd feller op.’’ Maar ze moeten niet van hem vragen in korte tijd wat in elkaar te flansen. ,,In stoofpotsje hat syn tiid noadich, dat smakket ek net as it mar in kertierke stien hat te sudderjen. En sa is it ek mei guon opdrachten. Hieltyd better slagje ik der yn projekten te
wegerjen dêr’t ik net genôch soarch oan bestede kin.’’ LEVEN Vraag hem hoe hij in het leven staat en hij zegt: ,,Ik bin tefreden. Ik wol net grutter, ik bin net dwaande de saak op te krikken om dy letter te ferkeapjen en cashe te kinnen. Dit wurk wol ik noch graach in hiel skoft op dizze manier dwaan.’’ Hij heeft zichzelf wel eens afgevraagd hoe het mogelijk is dat hij nu is wat hij is en doet wat hij doet. Heit Johannes werkte z’n hele leven als fabrieksarbeider bij AVEK in Surhuisterveen. ,,Hy hat in hiele bêste fuotballer west, krekt as Lubbert en Kanne, syn broers. Kinst oeren mei him oer fuotbal prate, mar mei wat ik doch hat er neat. Miskien ha ’k wat fan mem yn my. Dy is altyd thús bleaun, mar der siet mear yn.’’ Laatst waren ze samen in zijn huisje op Schiermonnikoog en toen hadden ze het nog over pake Douwe, Douwe Top, mem haar vader. Altijd een kleine aannemer geweest, nooit meer dan drie, vier man in dienst, omdat hijzelf mee wilde timmeren. Z’n zaak ook nooit overgedaan, gewoon heel langzaam afgebouwd. Douwe Huitema ziet de overeenkomsten tussen hem en pake Douwe, dezelfde levensinstelling tenminste. ,,Hy boude doe’t er yn de fjirtich wie foar himsels in húske op it Amelân. Wy ha no in húske op Skiermûntseach’’, zegt Douwe Huitema, ,,dat kin gjin tafal wêze.’’