CO ZE MNIE ZOSTAŁO KRONIKI HYBRYDY 1 Kat Zhang Dla mojej Mamy i Taty, z podziękowaniem za wszystko, czego nauczyli mnie o życiu.
Prolog
Addie i ja urodziłyśmy się w tym samym ciele, z widmowymi palcami naszej duszy splecionymi jeszcze zanim zaczerpnęłyśmy pierwszego oddechu. Nasze pierwsze lata razem były również najszczęśliwsze. Potem zaczęły się obawy – napięcie wokół ust naszych rodziców, zmarszczone czoło nauczyciela w przedszkolu, pytanie, które wszyscy zadawali, kiedy sądzili, że nie słyszymy. Dlaczego się nie ustalają? Ustalenie. Naszymi pięcioletnimi ustami starałyśmy się wypowiedzieć to słowo, smakując je na języku. Us-ta-le-nie. Wiedziałyśmy co to znaczy. Tak jakby. Znaczyło to, że jedna z nas miała przejąć kontrolę. Znaczyło, że druga miała zniknąć. Wiem, że to znaczy też o wiele więcej. Jednak w wieku pięciu lat Addie i ja byłyśmy wciąż bardzo naiwne. Wciąż nieświadome. Powłoka niewinności zaczęła zanikać, gdy byłyśmy w pierwszej klasie, a pierwszą rysę na niej wykonała nasza siwowłosa psycholog szkolna. - Wiecie, moje drogie, ustalenie nie jest straszne – powiedziała, gdy wpatrywałyśmy się w jej cienkie, pociągnięte czerwoną szminką usta. – Teraz może się tak wydawać, ale tak się dzieje ze wszystkimi. Dusza recesywna, którakolwiek z was nią jest, po prostu… zaśnie. Nigdy nie wspomniała, która z nas według niej przeżyje, lecz nie musiała. Jeszcze przed pierwszą klasą wszyscy wiedzieli, że to Addie urodziła się jako dominująca dusza. Potrafiła skierować nas w lewo, kiedy ja chciałam iść w prawo, odmówić otwarcia ust, kiedy chciałam jeść, krzyknąć „Nie”, gdy ja z desperacją chciałam zawołać „Tak”. Potrafiła zrobić to wszystko z tak niewielkim wysiłkiem. Z biegiem czasu stawałam się coraz słabsza, podczas gdy jej kontrola rosła. Jednak czasami udawało mi się przedrzeć na powierzchnię… co robiłam. Kiedy mama pytała się jak minął nam dzień, zbierałam wszystkie siły, by opowiedzieć jej moją wersję zdarzeń. Kiedy bawiłyśmy się w chowanego zmusiłam nas do schowania się za krzakami, zamiast pobiec do kryjówki. Gdy miałyśmy osiem lat gwałtownie drgnęłam w chwili, kiedy niosłyśmy tacie jego kawę. Poparzenie zostawiło blizny na naszych dłoniach. Co ze mnie zostało - Kat Zhang