Ogniste oczyszczenie - Francesca Haig

Ogniste oczyszczenie - Francesca Haig

Fragment: Jedyne legendy o Wybuchu śpiewane są przez bardów. Gdy byłam mała, bard, który każdej jesieni zatrzymywał się przejazdem w naszej wiosce, opowiadał o zamorskich narodach, które spuściły na nas z nieba płomienie, oraz o promieniowaniu i Długiej Zimie, która później nastąpiła. Musiałam mieć jakieś osiem, dziewięć lat, gdy wraz z Zachem słyszeliśmy na targu w Haven, jak starsza poetka o włosach bielutkich niczym szron nuci tę samą melodię, tyle że z innymi słowami. Refren dotyczący Długiej Zimy się nie zmienił, ale kobieta nie wspomniała ani słowem o innych narodach.

W każdym wersie opisywała za to ogień i to, jak strawił absolutnie wszystko.

Kiedy pociągnęłam ojca za rękę i spytałam o to, tylko wzruszył ramionami. Stwierdził, że istnieje wiele wersji tej piosenki. Zresztą co za różnica? Nawet jeśli kiedyś za morzem leżały jakieś inne ziemie, już ich tam nie było, przynajmniej tak twierdzili żeglarze.

Pojawiające się od czasu do czasu pogłoski o istnieniu Zamorza były zwykłym bajaniem i nie zasługiwały na wiarę większą niż plotki dotyczące Wyspy, na której Omegi żyją nieprześladowane przez Alfy. Karą za wygłaszanie temu podobnych domysłów była publiczna chłosta albo zakucie w dyby. Widzieliśmy kiedyś, jak język uwięzionego w jadowitych promieniach słońca Omegi powoli zmieniał się w pokrytą łuskami błękitną jaszczurkę zwisającą mu z ust, a dwaj znudzeni żołnierze Rady, którzy go pilnowali, od czasu do czasu wymierzali mu kopniaka, żeby upewnić się, że mężczyzna jeszcze żyje.

Ogniste oczyszczenie - Francesca Haig

Nasz ojciec twierdził, że lepiej nie pytać o to, jak było przedtem, o Zamorze czy o mityczną Wyspę. Ludzie żyjący przed Wybuchem zadawali zbyt wiele pytań, prowadzili zbyt wiele badań i wiadomo, jak skończyli. Teraz świat wygląda właśnie tak i wiemy na jego temat tylko tyle, że od północy, zachodu i południa otoczony jest morzem, a na wschodzie graniczy z Pustkowiami.

Nieistotne, skąd wziął się Wybuch. Ważne jest tylko to, że miał miejsce. Tak dawno temu, że na jego temat da się stwierdzić równie niewiele jak na temat epoki, której położył kres, pozostawiając po sobie jedynie domysły i zgliszcza.

Po chwili powiedział: – Wiesz, widziałem, jak upada.

Powinnam się była tego domyślić, wiedząc, że Zach śledzi tatę, gdy tylko to możliwe.

– Szukałem ptasich jaj na drzewach rosnących na końcu pola.

Wszystko widziałem. W jednej chwili stał, a potem upadł, tak po prostu.

Wypluł z ust kawałek siana.

– Wstał i trochę się zataczał, jakby za dużo wypił, próbował wesprzeć się na widłach. A potem znowu upadł, tym razem na twarz, więc zboże mi go przysłoniło.

– Przykro mi. To musiało być straszne.

– Przykro ci? To jej powinno być przykro.

Zach wskazał na znajdującą się za nami szopę, z wnętrza której dobiegały nas dźwięki pełnych płynu płuc Alice walczących o kolejny oddech.

– On umrze, prawda? – spytał.

Nie było sensu go okłamywać, więc po prostu skinęłam głową.

– Nie możesz nic zrobić? – Złapał mnie za rękę. Spośród wszystkich rzeczy, które wydarzyły się na przestrzeni ostatnich

Ogniste oczyszczenie - Francesca Haig

kilku dni, takich jak omdlenie taty i przybycie Alice, najdziwniejszą okazało się sięgnięcie Zacha po moją dłoń, gdyż ostatni raz zrobił to, kiedy byliśmy bardzo mali.

Kiedyś Zach znalazł w rzece skamielinę: mały czarny kamyk, w którego powierzchni odciśnięta była skręcona skorupa prehistorycznego ślimaka. Ślimak i kamień połączyły się w jedno, a ja potem często uświadamiałam sobie, że to tak jak Zach i ja.

Byliśmy w sobie nawzajem osadzeni. Po pierwsze, z racji bliźniactwa, a po drugie, z uwagi na wszystkie te lata spędzone razem. Nie była to kwestia wyboru, podobnie jak ślimak i kamień nie mieliśmy nic do gadania.

Uścisnęłam jego dłoń.

– Co miałabym zrobić? – spytałam.

– Cokolwiek. Nie wiem. Coś. To niesprawiedliwe, że ona go zabija.

– To nie tak – zaprzeczyłam. – Ona tego nie robi, żeby się na nim odgryźć. Gdyby to on pierwszy zachorował, sytuacja byłaby identyczna.

– To niesprawiedliwe – powtórzył Zach.

– Choroby nie są sprawiedliwe, bez względu na to, kto choruje.

Po prostu się przytrafiają.

– Wcale nie. Nie w przypadku Alf – my prawie nigdy nie chorujemy. Zawsze chodzi o Omegi. To one są słabe, chorowite.

Przez truciznę, którą w sobie noszą, tę z Wybuchu. Ona z nich dwojga jest słabsza, skażona. Pociągnie tatę ze sobą do grobu.

Nie mogłam się z nim nie zgodzić w kwestii chorób – nie ulegało wątpliwości, że Omegi były na nie o wiele bardziej podatne.

– Przecież to nie jej wina – zasugerowałam. – Zresztą gdyby ojciec wpadł do studni albo ubódł go byk, ona umarłaby razem z nim.

Ogniste oczyszczenie - Francesca Haig

Zach puścił moją dłoń.

– Nie troszczysz się o niego, bo nie jesteś jedną z nas – stwierdził.

– Oczywiście, że się o niego troszczę.

– No to zrób coś – powiedział i ze złością otarł łzę, która pojawiła się w kąciku jego oka.

– Nic nie mogę zrobić – odparłam.

Wiedziałam, że wizjonerzy posiadają rzekomo różne umiejętności, takie jak zdolność przewidywania pogody, wyszukiwania źródeł wody na dotkniętej suszą ziemi lub wykrycia, czy dana osoba mówi prawdę. Jednak nigdy nie doszły mnie słuchy o ich talentach uzdrowicielskich. Nie potrafiliśmy zmieniać świata, tylko w pokrętny sposób przewidywać jego następny krok.

– Nikt by się nie dowiedział – szepnął Zach. – Gdybyś mogła mu pomóc, nie pisnąłbym ani słowa. Nikomu.

To, czy mu wierzyłam, nie grało żadnej roli.

– Nic nie mogę zrobić – powtórzyłam.

– To jaki jest sens tego, że jesteś wybrykiem natury, skoro nie potrafisz nawet zrobić niczego użytecznego?

Sięgnęłam po jego dłoń.

– On jest także moim tatą.

– Omegi nie mają rodzin – powiedział Zach, wyrywając rękę.

Mama pochyliła się do przodu i powiedziała cichym głosem: – Nie możesz tu zostać.

Upuściłam monetę na stół. Przez kilka sekund wirowała z terkotem, aż w końcu ciężko opadła na porysowane drewno.

– Co masz na myśli? – spytałam. – Nie wystarczy ci, że wypędziłaś mnie z wioski?

Potrząsnęła głową.

– Wcale nie chcę tego robić. Może nawet nie powinnam. Ale musisz wziąć ten pieniądz i wyjechać. Wkrótce. Chodzi o Zacha.

Ogniste oczyszczenie - Francesca Haig

Westchnęłam.

– Zawsze chodzi o Zacha.

– Stał się potężny. A to oznacza, że ma wrogów. Ludzie mówią o nim i o tym, co zrobił dla Rady.

– A cóż takiego zrobił? Oboje mamy po dziewiętnaście lat. Jest w Radzie dopiero od roku.

– Słyszałaś o Pani Generał?

– Wszyscy o niej słyszeli.

A zwłaszcza Omegi. Za każdym razem, gdy pojawiały się plotki o wprowadzeniu nowej polityki wymierzonej w Omegi, to właśnie jej pseudonim powtarzał szeptem cały targ. Od dwóch lat poborcy dziesięciny żądali od nas wyższej stawki w wyniku „reform” Pani Generał.

– Jest co najwyżej rok starsza od ciebie i Zacha. Ludzie zasiadający w Radzie przysparzają sobie wrogów, Cass. Większość radnych nie żyje długo.

Co tyczyło się także ich bliźniaków, ale nie musiała tego mówić na głos.

– Znasz Zacha. Jest pełen determinacji. Ambitny. Obecnie znany jest pod przydomkiem Reformator. Ma zwolenników, współpracuje z ważnymi osobami. Nie trzeba będzie długo czekać, aż ktoś spróbuje cię skrzywdzić.

– Nie. – Przesunęłam monetę w jej kierunku. – Nigdzie nie wyjadę. Nawet jeśli ma wrogów, nie pozwoli im mnie zranić. Będzie mnie ochraniał.

Matka wyciągnęła rękę ponad stołem, jakby chciała mnie ująć za dłoń, ale się powstrzymała. Próbowałam sobie przypomnieć, kiedy po raz ostatni ktoś dotknął mnie z czułością.

– Tego się właśnie obawiam – wyznała.

Spojrzałam na nią tępym wzrokiem.

– Co masz na myśli? – spytałam.

Ogniste oczyszczenie - Francesca Haig

– Z pewnością słyszałaś o Przechowalni.

Była to jedna z opowieści, które przetaczały się przez osadę niczym kuliste krzewy toczone wiatrem przez równinę.

Powtarzana trwożnym szeptem plotka głosiła, że gdzieś pod siedzibą Rady w Wyndham znajduje się tajne więzienie, gdzie radni trzymają swe bliźnięta. Miało ono nosić nazwę Przechowalni; w podziemnym kompleksie zamykano Omegi na nieokreślony czas, by uniemożliwić ataki na ich mocarne rodzeństwo.

– Przecież to tylko plotka. A nawet jeśli nie, Zach nigdy by się tego nie dopuścił. Nie mógłby. Ja go znam najlepiej.

– Nie. Ty jesteś z nim najmocniej związana, a to dwie różne sprawy. On po ciebie przyjdzie, Cass. Uwięzi cię, żeby chronić siebie.

Pokręciłam głową.

– Nie zrobi tego.

Czy próbowałam przekonać ją, czy siebie samą? Tak czy owak mama nie próbowała się ze mną spierać. Obie wiedziałyśmy, że nie opuszczę osady.

Przed odjazdem mama wyciągnęła rękę i raz jeszcze wcisnęła mi w dłoń monetę. Czułam ją, gdy wóz zaczął znikać w oddali. Nie wydałam jej; ani na ucieczkę, ani na jedzenie. Zatrzymałam ją przy sobie tak jak klucz ciotki Alice i za każdym razem, kiedy jej dotykałam, myślałam o Zachu.

To on nauczył mnie tłumić swoje wizje, gdy byliśmy jeszcze mali. Jego potrzeba wydania mnie sprawiła, że zaczęłam uważać, by nie wyjawiać tego, co wiem. A teraz znowu to robiłam, ponownie ze względu na niego. Nie pozwalałam sobie tolerować scen, które ukazywały mi się na chwilę przed przebudzeniem lub wtedy, gdy przystawałam na polu, żeby ochlapać sobie twarz wodą z menażki. Wolałam ufać jemu niż wizjom. Powtarzałam sobie, że nie jest do tego zdolny. Myślałam o tym, jak delikatnie obmywał

Ogniste oczyszczenie - Francesca Haig

moją ranę po napiętnowaniu. Wspominałam wszystkie te dni, miesiące i lata, które spędzaliśmy wspólnie śledzeni przez podejrzliwe spojrzenia reszty wioski. I choć pamiętałam także jego wrogość i liczne przejawy okrucieństwa, wiedziałam, że był ode mnie zależny w stopniu równie wielkim jak ja od niego.

KSIĄŻKA JUŻ W KSIĘGARNIACH!