#helemaalmens Marjon werkt als freelance regisseur en graficus. Tot ze plots niet meer kon. Fysiek en mentaal uitgeput, was de diagnose.
“Ik heb geleerd dat je lijst met prioriteiten niet je hele leven dezelfde blijft.”
“Op een dag zat ik in mijn auto, onderweg naar de redactie. Bij aankomst was mijn T-shirt doorweekt van het zweet en kon ik alleen maar huilen. Ik heb die dag nog gewerkt, daarna niet meer. De coronalockdowns en de beperkingen hadden veel impact op mijn gemoed, mijn persoonlijke leven liep niet vlot, het werk werd me teveel. Ik was tot weinig in staat: ik had slapeloze nachten, huilde veel, en volgde therapie. Ik heb altijd geleerd om te vertrouwen op mijn hoofd, met weinig aandacht voor mijn emotionele beleving. Maar plots kon ik niet anders dan luisteren naar mijn lichaam. Ik moest rusten. En eens ik daarmee begon, heb ik dat niet als negatief of als een zwakte ervaren. Mijn lichaam heeft aangegeven dat ik moest stoppen en ik ben blij dat ik snel geluisterd heb. Als zelfstandige viel mijn inkomen weg, maar werken gíng gewoon niet. Gelukkig bestaat er een vangnet waardoor ik afstand kon nemen van mijn verplichtingen. Dat is wat echt heeft geholpen. Ik ontdekte in die periode ook dat hulp uit onverwachte hoek kan komen. Sinds kort ben ik weer beetje bij beetje aan de slag. Het heeft me geraakt hoeveel reacties ik kreeg van collega’s toen ik terug kwam. Misschien zeggen we dat niet genoeg tegen elkaar, hoeveel we elkaar écht waarderen.”
“Ik moet meer vertrouwen op mijn gevoel, want dat heeft meer te vertellen dan ik dacht.”
HELAN. HELEMAAL SOCIAAL.
Helan Magazine 33
