Schooligans #10

TEYXOΣ 10 • NOEMBΡΙΟΣ 2007

SCHOOLIGANS TO ¶∂ƒπ√¢π∫√ Δø¡ ª∞£∏Δø¡ Δ√À Δ∂§∂ÀΔ∞π√À £ƒ∞¡π√À

We are back!

Editorial

SCHOOLIGANS ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΜΕ ΤΑ «ΝΕΑ-ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ»

YΠEYΘYNOΣ ΠEPIOΔIKOY Xρήστος Iωαννίδης ΣΥΝΤΑΞΗ - ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ Xρήστος Iωαννίδης Mπάμπης Xαμαλίδης Kώστας Σκαρμέας (Nομική Aθήνας) Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ Απόλλων Ρέτσος (Μουσικό Λύκειο Παλλήνης) Κώστας Πιστιόλης (Μουσικό Λύκειο Παλλήνης) ΣΚΙΤΣΟΓΡΑΦΟΣ Δημήτρης Μαστώρος H φωτογραφία του εξωφύλλου είναι του Tano d’ Amico (Ρώμη, 1970) Το περιοδικό Schooligans κυκλοφορεί τρεις φορές τον χρόνο: Οκτώβριο (άντε Νοέμβριο), Μάρτιο και Ιούνιο. Η ακριβής ημερομηνία ανακοινώνεται στο site.

«ΤΑ ΝΕΑ» Iδρυτής ΔΗΜ. ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ Πρόεδρος Δ.Σ. ΧΡΗΣΤΟΣ Δ. ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ Eκδότης-Διευθυντής ΠΑΝΤΕΛΗΣ Ι. ΚΑΨΗΣ Σύμβουλος Έκδοσης: Β. ΓΡ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ Διευθυντής Σύνταξης: ΗΛ. Κ. ΜΑΤΣΙΚΑΣ Αρχισυντάκτες: Ν. Λ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΥΑΓ. ΣΤ. ΛΑΛΙΟΥΤΗΣ, ΣΤΕΦ. ΣΤ. ΤΖΑΝΑΚΗΣ Παραγωγή-Ηλεκτρονική υποστήριξη: MULTIMEDIA A.E.

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ E-ΜΑΙL: theschooligans@yahoo.com ΜΕΣΩ ΤΟΥ SITE: www.theschooligans.gr/ dearschooligans.html ME ΓΡΑΜΜΑ: Στη διεύθυνση «Μιχαλακοπούλου 80, Αθήνα ΤΚ 11528», με την ένδειξη «Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, για τους Schooligans»

www.theschooligans.gr • Στο site του περιοδικού μπορείτε να βρείτε όλα τα προηγούμενα τεύχη, να δείτε έξτρα αδημοσίευτο υλικό, να σχολιάσετε άρθρα, να δείτε βίντεο και να κατεβάσετε τραγούδια του Schoolwave και να ενημερώνεστε για οτιδήποτε νέο γίνεται.

• Μέχρι τα Χριστούγεννα θα αναβαθμιστεί πλήρως το site (με την προσθήκη media gallery, rss feeds, εγγραφή μελών κ.α.) και θα ξεκινήσει η λειτουργία του Schooligans Forum.

We are back! Και ξαφνικά βρεθήκαμε έξω απ’ την «Ελευθεροτυπία». Ξέραμε, βέβαια, ότι ήμασταν φιλοξενούμενοι, αλλά τα τρία χρόνια που μείναμε, οι άλλοι ένοικοι ήταν τόσο φιλικοί που νιώθαμε σαν στο σπίτι μας. Λογαριάζαμε χωρίς τον (καινούριο) ξενοδόχο. Η διοίκηση που είχε αναλάβει λίγους μήνες πριν, μας έκρινε ασύμφορους. Έτσι μετά τον Φυντανίδη και τον «Κυρ», η πόρτα άνοιξε και για εμάς. Φεύγοντας κολλήσαμε στους διαδρόμους (και ανεβάσαμε στο site) μια ανακοίνωση: «Πριν λίγες μέρες η “Ελευθεροτυπία”, μέσω του εκπροσώπου της, Χρήστου Μπλέτα, μας ανακοίνωσε την απόφαση της εφημερίδας να μπει τέλος στη συνεργασία με τους Schooligans. Στην ερώτησή μας “για ποιο λόγο;”, ο κ. Μπλέτας απάντησε: 1. “Όπως ξέρετε, γίνονται περικοπές”.

2. “Το Schooligans δεν έφερνε αρκετές διαφημίσεις και δεν υπήρχε αύξηση της κυκλοφορίας”.

3. “Το Schooligans έχει χάσει τον πολιτικό του χαρακτήρα -δεν παίρνει πια συνεντεύξεις από πρόσωπα όπως τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή την Μπακογιάννη”.

4. “Το Schooligans απευθύνεται σε πολύ μικρές ηλικίες”. Μετά από αυτήν την αιφνιδιαστική απόφαση, θέλουμε πριν φύγουμε να πούμε τα εξής: 1. Ευχαριστούμε την “Ελευθεροτυπία” για τη φιλοξενία επί τρία χρόνια χωρίς καμία απολύτως παρέμβαση στο περιεχόμενο και στον σχεδιασμό του περιοδικού μας.

2. Λυπούμαστε για το ξαφνικό και άκομψο της απόφασης (είχε ήδη προγραμματιστεί το επόμενο τεύχος), αλλά έχουμε κατανόηση για τα οικονομικά προβλήματα της εταιρείας. Στο πλαίσιο της ίδιας κατανόησης φτάσαμε στο σημείο να βρούμε εμείς χορηγίες για την “Ελευθεροτυπία” για το dvd του Schoolwave που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2006, χωρίς να βάλει ούτε ένα ευρώ η εφημερίδα και πετυχαίνοντας αύξηση της κυκλοφορίας της κατά 6%.

3. Απορούμε με την άγνοια της διοίκησης της “Ελευθεροτυπίας” σχετικά με την απήχηση των Schooligans. Οι διαφημίσεις και οι πωλήσεις είναι θέμα marketing και δεν είναι δική μας δουλειά. Εμείς ξέρουμε ότι έχουμε πάρει πάνω από 4.000 γράμματα ως τώρα από μαθητές, φοιτητές, καθηγητές, γονείς, άσχετους...

4. Μας φαίνεται αστείο να θεωρείται “πολιτικός χαρακτήρας” η συνέντευξη με έναν πολιτικό και όχι τα δικαιώματα των μαθητών ή ο “Διάλογος με έναν μπάτσο” (θέματα του τελευταίου τεύχους).

5. Τέλος, ευχαριστούμε όλους τους (...μικρής ηλικίας!) εργαζόμενους της “Ελευθεροτυπίας” που μας σταματούσαν συχνά στο διάδρομο αυτά τα τρία χρόνια για να μας συγχαρούν για τη "φρεσκάδα" του περιοδικού. Υποσχόμαστε ότι θα κρατήσουμε την ίδια φρεσκάδα και στο επόμενο τεύχος, όπου κι αν βγει αυτό.

Schooligans» Το επόμενο τεύχος είναι αυτό που κρατάτε στα χέρια σας. Δε θα το βγάζαμε, αν δεν είχαν υπάρξει τόσα mail συμπαράστασης τις 5-10 μέρες που βρεθήκαμε στον δρόμο. Mail σαν αυτό: «Συγγνώμη, πάνε καλά; Εγώ 3 φορές το χρόνο έπαιρνα την "Ελευθεροτυπία"... Τέσπα, σημασία έχει να συνεχίσετε παιδιά... Όπου και να 'ναι... Έχω βάλει τα κλάματα άπειρες φορές με γράμματα παιδιών που έχω διαβάσει στο περιοδικό σας, γιατί νιώθω ότι διαβάζω δικές μου σκέψεις που φοβάμαι ακόμα και να τις γράψω... (κάθε Schooligans το έχω από δύο φορές -μία που το κρατάω σαν καινούριο και άλλη μία που είναι μούσκεμα από τα δάκρυα και πετσοκομμένο από ατάκες που κόβω και τις κολλάω σε ένα τετραδιάκι με άλλες μαλακίες που γράφω...). Καλή συνέχεια και καλή δύναμη! Έλενα» Συνεχίζουμε λοιπόν, με τα «ΝΕΑ–ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ». Ο βασικός όρος που θέσαμε ήταν να μην υπάρχει καμία παρέμβαση στα κείμενα και τον σχεδιασμό του περιοδικού. «Εννοείται» μας είπε ο νέος ξενοδόχος, Παντελής Καψής. Χρήστος Ιωαννίδης

∏ ÛÂÏ›‰· Ô˘ ÂÛ‡ ÁÚ¿ÊÂȘ! ∂Ì›˜ ‚¿˙Ô˘Ì ÌfiÓÔ ÙÔÓ Ù›ÙÏÔ.

Φωτ: Taxi

Dear Schooligans...

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑΣ

ΔΕΣΜΟΙ ΨΕΜΑΤΟΣ

Είμαι 14 και νομίζω ότι μέχρι να τελειώσω το κωλοσχολείο θα μπω σε τρελοκομείο! Έχω δυσλεξία! Και; Πειράζω κανένα; Βαρέθηκα να ζω σε μια χώρα στην οποία καθηγητές και μαθητές δε γνωρίζουν τι είναι η δυσλεξία! Και καλά οι μαθητές, αλλά ρε συ και οι καθηγητές; Έλεος! Όποτε πάω στο σχολείο τραβάω ΤΑ μαρτύρια! Τις προάλλες με σήκωσαν στον πίνακα να γράψω και από κάτω ακούω γέλια και τον καθηγητή να λέει «Γιατί τόσα λάθη;». Με βάζουν να διαβάζω και η καρδιά μου νομίζω ότι θα σπάσει! Δε φτάνει μόνο αυτό, υποτίθεται ότι στις εξετάσεις πρέπει να με εξετάζουν προφορικά. Μαλακίες! Με βάζουν να γράφω και μετά απλώς διορθώνουν την κόλλα μπροστά μου και μου λένε για τα ορθογραφικά μου λάθη: «Μαζί σου θα ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε!».

Δευτέρα 21/5/2007. Πήραν οι φίλοι, πήραν και οι συγγενείς! Οι κωλοσυγγενείς! Να «ευχηθούν» και καλά και να ρωτήσουν πώς πήγα στις εξετάσεις! Άρχισαν οι Πανελλήνιες και γράψαμε Έκθεση το Σάββατο. Πού να ξέρω ρε μαλάκες πώς έγραψα Έκθεση;;; Από μένα εξαρτάται;; Έγραψα εκεί τις γνωστές μπούρδες και θα δούμε. Αλλά τώρα σας έπιασε ο πόνος; Πήραν τηλέφωνο άνθρωποι που έχουν να μου μιλήσουν 7- 8 χρόνια!! Κάτσε ρε μαλάκα, τώρα με θυμήθηκες; Να το χέσω το συγγενολόι σου! Δε μου χρειάζεται κανένας σας, παλιοϋποκριτές, ηλίθιοι άνθρωποι! Και όλοι, ΟΛΟΙ λένε τα ίδια! Πού σκατά τα διαβάζουν; «Θα πας μια χαρά, σε ξέρω εγώ (!), μην έχεις άγχος και να είσαι συγκεντρωμένη, εντάξει;». Και το καλύτερο: «Πού θα πας; Νομική σαν τον μπαμπά;». ΟΧΙ ρε πούστη μου, δε θα πάω! Τη μισώ τη Νομική! Είμαι Τεχνολογική, αλλά αν με είχες δει τα τελευταία 7 χρόνια θα το ήξερες αυτό, έτσι; Στο διάολο κι εσείς και οι ψεύτικες ευγένειές σας και ο κόσμος σας που τον κάνατε σαν τα μούτρα σας! Εγώ προτιμώ να είμαι αγενής και αληθινή, παρά ρομπότ στα χέρια σας!

...›̷ÛÙ ԯÙÒ 16¯ÚÔÓÔÈ Ô˘ ÔÓÂÈÚ‡ÔÓÙ·È Ó· Á˘Ú›ÛÔ˘Ó ÙÔÓ ÎfiÛÌÔ Ì’ ¤Ó· ۷Λ‰ÈÔ ÛÙËÓ Ï¿ÙË...

Λυδία

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΦΤΩΧΟΜΑΝΑ ΕΣΥ ΠΟΥ ΒΓΑΖΕΙΣ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ Ναι ρε μαλάκες, γουστάρω να είμαι τσινάρι με χαιτάρα και φουλ ξούρα τα πλαϊνά, με σκουλαρίκι, να οδηγάω το «ζετάκι» μου, να κάνω το πρωί κοπάνα για να πάω να φάω μπουγάτσα, να φοράω ταυτότητα στο χέρι και χρυσή καδένα στο λαιμό, να βλέπω κάθε μέρα Ψάλτη και Ταμτάκο στο Alter και το βράδυ φουλ αλάνι! Να πω την αλήθεια, η αδερφή μου είναι καραφρικιό και με τη βιδώνει. Θέλω να της δώσω κάτι κουτρομπούκια, αλλά τι να κάνω; Αλάνια, αυτή είναι ζωή, να πηγαίνω στον ΠΑΟΚ με το μηχανάκι και να τα σπάω όλα. ΠΑΟΚ-λατρεία-γαμώ τη θύρα 3! Έτσι ρε μαλάκες! Σαλόνικα

...ÂÈÚ¿˙ÂÈ Ô˘ Â›Ì·È Ù˘ ÏÔÁÈ΋˜ fiÙÈ Ë ˙ˆ‹ ÍÂÎÈÓ¿ÂÈ ÌÂÙ¿ ÙȘ 9 ÙÔ ‚Ú¿‰˘;...

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ Να τον πάρω τηλέφωνο; Να μην τον πάρω; Θα γίνουμε σκατά άμα πάρω. Άμα δεν πάρω θα γίνω μόνη μου σκατά. Πότε θα γίνω περισσότερο σκατά; Μόνη μου ή με τον άλλον; Και στο κάτω-κάτω τι μου φταίει ο άλλος να τον κάνω σκατά; Που ήδη τον έχω κάνει. Άσε που όταν γίνεται ο άλλος σκατά, γίνομαι εγώ δύο φορές σκατά. Άρα λύθηκε το πρόβλημα. Μόνη μου και μια φορά σκατά!

RESPECT

PAPA ROLL BACK

Αγαπημένοι μου ομοϊδεάτες κάφροι... Πρόσφατα η μάνα μου διάβασε ένα τετράδιο στο οποίο έγραφα σκέψεις (όχι για γκόμενους και τέτοιες μαλακίες), πολύ γενικά και αφηρημένα πράγματα... Και πάει στο διάολο που μου βίασε έναν χώρο που μπορούσα να εκφράζω ό,τι ήθελα, το χειρότερο ήταν που μετά έπεσε και σχολιασμός του τύπου: «Και τι είναι αυτό που δε σου έχουμε προσφέρει για να νιώθεις κενή;» (έτσι έλεγα στο τετράδιο)... «Ό,τι ζητάς το έχεις»... «Και όταν μου μιλάς να με σέβεσαι!» (γιατί είχα αρχίσει να την ψιλοβρίζω). Και εκεί ήταν που ξέσπασε μια ταπηροκρανίαση... Μάζεψα ό,τι μου έχει προσφέρει (laptop, λεφτά, κινητό) και της τα έδωσα πίσω, επειδή δε θέλω να απαιτεί με τα λεφτά της τον σεβασμό μου! Στο τέλος «ανησύχησε» ότι παίρνω ναρκωτικά (ενώ απέχω από το σπορ) και με πήγε για εξετάσεις αίματος! Μου είπε επίσης ότι είμαι αναίσθητη... Ας πει κάποιος στους αποστεωμένους μεγάλους πως ο σεβασμός δεν απαιτείται, κερδίζεται!

Αγαπητοί schooligans, όλοι οι γονείς σε κάποια φάση μιας οικογενειακής διένεξης λένε στα παιδιά τους την κλισέ φράση «θα μας καταλάβεις όταν θα γίνεις κι εσύ γονιός». Ε, να λοιπόν που έγινα γονιός στα 34 μου και εξοργίζομαι ακόμα παραπάνω όταν μου έρχεται στο μυαλό αυτή η σιχαμένη φράση. Και ο λόγος είναι ότι παρόλο που θεωρούσα τον εαυτό μου «υποψιασμένο», ώστε να μην κάνω στο παιδί μου αυτά που μου έκανε η προηγούμενη γενιά, σας καταθέτω την απολογία μου: Είμαι ίδιος και χειρότερος! Ακόμα δεν πρόλαβε να έρθει στον κόσμο το αγγελούδι μου και έχει γίνει μάρτυρας τρομακτικών καυγάδων με τη γυναίκα μου. Όποτε έρχεται κοντά μου για παιχνίδι και στοργή, εγώ φωνάζω τσαντισμένος στη γυναίκα μου γιατί το άφησε να έρθει –έχω δουλειά στον υπολογιστή, βλέπετε. Λυπάμαι για τον εαυτό μου και το κατάντημά μου. Έχω μεταλλαχθεί σε έναν καταθλιπτικό, νευρικό και ράθυμο άνθρωπο. Οι λόγοι πολλοί. Η κύρια αιτία, όμως, πιστεύω ότι είναι το γεγονός πως η κουραδογενιά η δική μου δεν μπορεί να προσαρμοστεί και να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που ανακύπτουν κάθε φορά, γιατί ως επί τω πλείστον τα είχε όλα έτοιμα και λυμένα μια ζωή. Γι’ αυτό φιλαράκια και καθοδηγητές μου, ένα πράγμα μόνο έχω να συστήσω: κρατήστε όλα τα τεύχη του παρόντος εντύπου ως μελλοντικό οδηγό καλής συμπεριφοράς για γονείς. Κρατήστε τα τεκμήρια των προβλημάτων και προβληματισμών σας ώστε να είναι αυτά που θα σας τιμωρούν αργότερα, όταν περάσετε «στην απέναντι όχθη», όπως με τιμωρούν κι εμένα οι αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Γιατί όπως λένε και οι παλιότεροι με την υπεροψία της «εμπειρίας» στο πρόσωπό τους: «εδώ που είμαι θα ‘ρθεις».

...ÁÔ˘ÛÙ¿Úˆ Ó· Â›Ì·È ÙÛÈÓ¿ÚÈ Ì ¯·ÈÙ¿Ú· Î·È ÊÔ˘Ï ÍÔ‡Ú· Ù· Ï·˚Ó¿...

ΣΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ Το Σάββατο που πέρασε γράψανε τον φίλο μου με το μηχανάκι επειδή οδηγούσε τρικάβαλο. Η ποινή είναι αφαίρεση διπλώματος για 20 μέρες και ένα μικρό πρόστιμο. Όταν ο φίλος μου είπε στον μπάτσο: «Σας παρακαλώ, αφήστε μου το δίπλωμα, πάω Τρίτη Λυκείου, μένω πολύ μακριά απ’ την πόλη, το χρειάζομαι για να πηγαίνω σχολείο και φροντιστήριο και οι γονείς μου πάνε στη δουλειά από τις 6», η απάντηση του μπάτσου ήταν «Στ’ αρχίδια μου»...

...Û·˜ ¤¯ÂÈ Ù‡¯ÂÈ Ó· ¿Ù Û ÌÈ· Û˘Ó·˘Ï›· Î·È Ê‡ÁÔÓÙ·˜ Ó· ÓÈÒÛÂÙ ‚·ÚÂÙÔ› Î·È ·Ù¿Ï·ÓÙÔÈ;...

Με ειλικρινή αγάπη και ανειλικρινή κατανόηση, Papa was a Rolling Stone

ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΑΠΟ ΠΛΗΓΗ ΣΕ ΠΛΗΓΗ Όλοι μας έχουμε πληγωθεί από τους άλλους, λιγότερο ή περισσότερο ο καθένας. Το θέμα είναι τι γίνεται μετά. Το πώς το αντιμετωπίζεις. Άλλοι από θύματα γίνονται θύτες και καμιά φορά πληγώνουν χειρότερα απ’ ό,τι έχουν πληγωθεί, άλλοι παραμένουν βουβοί και κρατάνε το δηλητήριο για τον εαυτό τους και άλλοι -λίγοι- βγαίνουν με την πληγή τους στον δρόμο, προσπαθούν να την κάνουν δύναμη και να κερδίσουν την αγάπη που τους λείπει... Αντρίκος, 19

ΜΟΛΙΣ ΤΟ ΕΔΕΙΞΕΣ Το έχετε πάθει ποτέ; Να πάτε σε μια παράσταση χορού, σε μια συναυλία ή οτιδήποτε παρόμοιο και καθώς φεύγετε να νιώθετε τόσο βαρετοί και ατάλαντοι; Να νιώθετε ότι και να μην υπήρχατε τίποτα δε θα άλλαζε στον κόσμο; Θέλω να είμαι ιδιαίτερη... Τι δηλαδή; Επειδή το ντύσιμό μου δεν είναι τόσο ιδιαίτερο σημαίνει ότι είμαι σαν τους άλλους; Νιώθω διαφορετική και θέλω να το δείξω...

Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ

...ÛÙ· 34 ÌÔ˘ ¤¯ˆ ÌÂÙ·ÏÏ·¯ı› Û ¤Ó· ηٷıÏÈÙÈÎfi Î·È Ó¢ÚÈÎfi ÁÔÓÈfi...

Όλοι λένε για τους αστυνομικούς κι όμως δεν ξέρουν την τύφλα τους σχετικά με αυτούς. Σαν παιδί αστυνομικού, και μάλιστα διοικητή, θα ήθελα να τονίσω πόσο δύσκολο είναι να περπατάς στο δρόμο και να σε κοιτάει κάθε καθίκι που έχει κάνει φυλακή με μισό μάτι, επειδή ο πατέρας σου είναι «μπάτσος». Παιδιά που έχουν μηχανάκι χωρίς δίπλωμα και κάνουν κόντρες να βρίζουν τον πατέρα σου μπροστά στα μάτια σου... Εγώ πάλι, πέρα απο τον φόβο ότι συνεχώς πρέπει να προσέχω, είμαι πολύ περήφανη που είμαι παιδί αστυνομικού. Δεν ξέρει κανένας τι περνάνε αυτοί οι άνθρωποι. Έχουν ζήσει καταστάσεις, έχουν γνωρίσει ανθρώπους που εσείς μόνο σε ταινίες τους έχετε δει... Όντως υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν κατάχρηση της δύναμής τους, αλλά δεν έχω διαβάσει πουθενά ένα άρθρο που να μιλάνε άνθρωποι που έχασαν περιουσίες κι αυτοκίνητα από αναρχικούς... Ε βέβαια, σήμερα κοιτάμε μόνο τα δικαιώματα του δράστη ό,τι και να είναι αυτός (κλέφτης, φονιάς, παιδεραστής) και έχουμε χεσμένα τα δικαιώματα του παθόντα. Γι’ αυτό ψάξτε καλύτερα για ανθρώπους που ευγνωμονούν την αστυνομία και τι έχουν να σας πουν... Αλλά τι λέω; Αυτό δεν πουλάει...

Dear Schooligans HESTUS OLUS

ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ

Γαμώ τις εξετάσεις και το «καλό μου»!! Ολοι έχουν προσδοκίες και όλοι πιέζουν. Ούτε τις μουσικές μου δεν μπορώ ν’ ακούσω γιατί «δεν έχω χρόνο» κι όταν πάω να παραπονεθώ όλοι πιπιλάνε την ίδια καραμέλα: «Εσύ ήθελες Νομική, δε σε πίεσε κανένας!», «Χωρίς Πανεπιστήμιο δεν κάνεις τίποτα!», «Άντε, μια βδομάδα έμεινε...»! Ξέρετε βρε μαλάκες, είμαι 17, είμαι ερωτευμένη, είναι άνοιξη και επιτέλους η μόνη μου έννοια δεν είναι να μάθω «aegrotabat caicina paetus»! ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!

Η ώρα είναι 23.45 και το βιβλίο της Φυσικής εδώ και δυο ώρες έχει παγώσει στη σελίδα 49. Ο «σπουδασμένος» και «καλλιεργημένος» πατέρας μου εκτονώθηκε. Αυτή τη φορά πάνω στην αδερφή μου, η οποία έπειτα από βαρύ μαστίγωμα με τη ζώνη βρίσκεται κλειδωμένη ξυπόλητη στο ολοσκότεινο υπόγειο του σπιτιού, δυο ορόφους πιο κάτω. Έχει σταματήσει να ουρλιάζει κι εγώ με τον αδερφό μου, κλεισμένοι ο καθένας στο δωμάτιό του, ψάχνουμε να βρούμε τρόπο να τη βγάλουμε από εκεί κάτω, χωρίς να το πάρει είδηση το τέρας του σπιτιού. Ακριβώς απέναντι από το σπίτι μας βρίσκεται το τμήμα της αστυνομίας, η οποία έχει πάρει τον ύπνο του δικαίου... Ο πατέρας μου είναι γιατρός, σώζει ζωές. Τις ζωές των άλλων. Τις δικιές μας όμως τις κατέστρεψε. Από τότε που ήμασταν γύρω στα 6 νομίζω. Στα 12 η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο. Ακόμη θυμάμαι τις μελανιές σε όλο μου το σώμα. Πρέπει να είχα μέρες να ξαπλώσω ή και να καθίσω, γιατί πονούσα υπερβολικά. Ήταν καλοκαίρι και ενώ θα έπρεπε να ήμουν με το τιραντάκι, φορούσα το τζιν μπουφάν μου... Διαφορετικά, βλέπεις, θα φαίνονταν οι μελανιές και θα στιγμάτιζα το όνομα του πατέρα μου... Δεν είμαι ούτε ροκού, ούτε τρέντουλο. Ας πούμε κάτι ενδιάμεσο. Αλλά άνθρωπος, φίλε μου. Ούτε «γάιδαρος», ούτε «μουλάρι», ούτε «αποτυχημένη», ούτε «κατεστραμμένη», ούτε «πουτανάκι» όπως με φωνάζουν οι γονείς μου. Είμαι μια άριστη μαθήτρια, αλλά οι γονείς μου πάντα ήθελαν κάτι παραπάνω. Έγιναν σκληροί, μου στέρησαν τις βόλτες, τους φίλους, τις σχέσεις μου. «Εσύ δεν έχεις ανάγκη. Ο πατέρας σου είναι γιατρός, σου παίρνει τους καλύτερους καθηγητές. Τι άλλο θες;». Ναι ρε μαλάκα, θέλω αυτό που τόσο απλόχερα εσένα σου προσφέρουν: κατανόηση και αγάπη. Έχεις σκεφτεί ποτέ σου να αυτοκτονήσεις; Εγώ άπειρες φορές. Εμένα η μάνα μου δεν ήρθε να μου πει ποτέ τι έχω όταν είμαι down, ούτε συζήτησε ποτέ μαζί μου τα προβλήματά μου. Πίσω λοιπόν από το χαρούμενο χαμόγελο και το προσωπείο του «όλα πάνε καλά» που αναγκάζομαι να φοράω κάθε μέρα, κρύβεται ο συντετριμμένος ψυχισμός μου. Εσύ Θεέ του προηγούμενου τεύχους, ρίξε μια ματιά και κατά δω...

Μια αγχωμένη, ερωτευμένη, καταπιεσμένη, τρελαμένη μαθήτρια θεωρητικής, Δέσποινα

...‹Ú·Ó fiÏÔÈ ÔÈ ·ÏÈÔ¸ÔÎÚÈÙ¤˜ Û˘ÁÁÂÓ›˜ Ó· ÚˆÙ‹ÛÔ˘Ó Ò˜ ‹Á· ÛÙȘ ÂÍÂÙ¿ÛÂȘ...

ΕΡΩΤΕΥΣΟΥ ΚΑΙ ΜΗ ΕΡΕΥΝΑ Πολυαγαπημένοι μου schooligans, γαμάτε!!!! Είστε οι καλύτεροι αφού δείχνετε κατανόηση, κάτι που είναι δύσκολο να βρεις στον κωλόκοσμο των μεγάλων... Έχω κάτι που με απασχολεί τελευταία και δε με αφήνει να κοιμηθώ τα βράδια, αφού το μαξιλάρι μου είναι μούσκεμα απ' τα κλάματα... Είμαι 15 χρονών και πιστεύω πολύ και αγαπάω τον Θεό... Όμως και οι γονείς μου και οι παπάδες λένε πως είναι ανήθικο να έχεις αγόρι σε τέτοια ηλικία... Δεν είχα την τύχη να μου τα ζητήσει κανείς μέχρι τώρα, αλλά νιώθω μέσα μου αυτή την ασυγκράτητη επιθυμία να έχω αγόρι, να βγαίνουμε μαζί, να με αγκαλιάζει, να με αγαπάει... Όμως δεν ξέρω τι να κάνω με το θέμα της θρησκείας... Είμαι σίγουρη πως άμα τα φτιάξω ποτέ με κάποιο αγόρι και το μάθει η μάνα μου, θα πέσει να πεθάνει... «Είναι καιρός για διάβασμα, όχι για έρωτες» λέει χαρακτηριστικά... Κι εγώ τι θα κάνω; Θα μείνω με αυτόν τον πόνο στην καρδιά; Θάλεια

ΑΓΡΥΠΝΙΑ Πειράζει που είμαι της λογικής ότι η ζωή ξεκινάει μετά τις εννιά το βράδυ...; Την ημέρα τι να κάνω δηλαδή; Να πάω να δω αν κουνιούνται οι βάρκες; Αν θες ρε μάνα να κοιμάσαι εσύ στις 9 το βράδυ, κοιμήσου καλή μου... Εγώ στις 9 το βράδυ ξυπνάω... Με πήρε προχθές στις 5 το πρωί που ήμουν έξω και μου έλεγε «Πού έχεις μπλέξει, παιδί μου;» και έκλαιγε... «Ασε ρε μάνα» της λέω «βαράω ενδοφλέβιες!». Δηλαδή αν κάποιος ξενυχτάει, έχει μπλέξει κιόλας; Να σοβαρευτώ μου λέει... Άμα σοβαρευτώ από τώρα, στα 30 μου τι θα κάνω;;; Θα ξεσαλώσω τότε;;; «Θα πάθεις τίποτα» μου λέει «που έχεις κάνει την νύχτα μέρα». Τι θα πάθω, ρε μάνα; Δε θα με βαράνε οι καρκινογόνες ακτίνες του ήλιου και θα πέσω σε κατάθλιψη; Ρε, με δουλεύει σας λέω... Έχει πρόβλημα η γυναίκα... Όταν ήμουν 15, δε μου έλεγε τίποτα. Τώρα που μεγάλωσα τα θυμήθηκε όλα... Μανιτάρι

...ı¤Ïˆ Ó· ‚¿Ïˆ οو ÙË ÁÈ·ÁÈ¿ ÌÔ˘ Î·È Ó· ÙË ÏÈÒÛˆ Û·Ó Î·ÙÛ·Ú›‰·...

f.bl.

...fiÏÔÈ ÂÛ›˜ ÔÈ „¢ÙÔ·ÚÈÛÙÂÚÔ› Schooligans ¤¯ÂÙ ‰È·‚¿ÛÂÈ ÔÙ¤ ¶Ï¯¿ÓˆÊ, ΔÛfiÌÛ΢ ‹ ¤ÛÙˆ ª·ÎÔ‡ÓÈÓ;...

ΑΠΟ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΦΤΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ Οδ. Ελύτης

Dear schooligans, μόλις διάβασα το 9ο τεύχος και σχεδον έβαλα τα κλάματα με τις ιστορίες των παιδιών, γι' αυτό είπα να γράψω μια διαφορετική. Η παρέα μου αποτελείται από 8 δεκαεξάχρονους που ονειρεύονται να γυρίσουν τον κόσμο μ' ένα σακίδιο στην πλάτη. Το Πάσχα πήγαμε και οι οχτώ στο εξοχικό του ενός από μας για 4 μέρες. Αυτός, όμως, είχε απλά το κλειδί, δεν είχε ξαναπάει ποτέ εκεί! Έτσι έμεινε κι εκείνος με το στόμα ανοιχτό όταν είδε ένα άθλιο καλυβάκι 3x3, χωρίς νερό, ρεύμα και τουαλέτα. Κλασικά άρχισε η γκρίνια... μέχρι που προτιμήσαμε το καλυβάκι απ’ το να γυρίσουμε για διάβασμα και μείναμε! Τις δύο πρώτες μέρες διώχναμε περαστικά έντομα, κάναμε την ανάγκη μας στην ύπαιθρο, τρώγαμε τσιπς και κρακεράκια, κάναμε μπάνιο στην (παγωμένη) θάλασσα και κοιμόμασταν στο πάτωμα. Εκτός βέβαια από αυτή την προπόνηση για το στρατό, χάσαμε κιλά, μαυρίσαμε και κάναμε τρελά γέλια λέγοντας ιστορίες και παίζοντας «σκοτεινό δωμάτιο». Είπαμε όσα δεν είχαμε πει ποτέ!!!

∏ ÛÂÏ›‰· Ô˘ ÂÛ‡ ÁÚ¿ÊÂȘ! ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙ ΧΟΝΤΡΑ ΑΠΩΘΗΜΕΝΑ

ΓΙΑΓΙΑ, ΜΟΥ ΠΙΑΝΕΙΣ ΤΟ BAYGON;

Είμαι 15, τελειώνω το Γυμνάσιο και, κατά την άποψη της μάνας μου, είμαι ΧΟΝΤΡΗ. Πολύ χοντρή, μη σας πω ΒΟΔΙ! Τι βόδι καλέ; Το βόδι πιο λεπτό είναι από μένα! Γιατί; Επειδή έχω 10 κιλά παραπάνω; Ε και; Τα κιλά κάνουν τον άνθρωπο; Η μάνα μου όλο μου λέει «Καταδικάζεις άδικα τον εαυτό σου. Γιατί δεν τον βοηθάς; Πού είναι η Σοφούλα μου, το μικρό μου κοριτσάκι; Πού το πήγες;» λες και είμαι κανένα ΤΕΡΑΣ που έφαγε το αγγελούδι της! Και στη συνέχεια ρίχνει κάνα δυο δάκρυα για να δέσει το μελό. Τι άλλο θ’ ακούσουμε δηλαδή; Και γιατί με βλέπει χοντρή; Γιατί: «Πότε θα φορέσεις τα super mini που φορούσα εγώ στην ηλικία σου; Πότε θα τα βάλεις, μου λες; Με κάτι πόδια σαν βυτιοφόρα που έχεις, πιο χοντρά κι απ’ τα δικά μου!». Γιατί είναι και κολλημένη, αφού και η δική της μάνα «χοντροκώλα» την ανέβαζε, «βουβάλι» την κατέβαζε και άρχισε, λέει, να κάνει γυμναστική για να αδυνατίσει. Χέστηκα! Εγώ τη σιχαίνομαι τη γυμναστική. Εμένα μου αρέσουν τρελά τα γλυκά! Μπορώ να φάω πάρα πολλά στην καθισιά μου! Με πήγαν και σε διαιτολόγο μπας και δουν προκοπή. Τζάμπα λεφτά, τους το ‘πα. Αφού εγώ αισθάνομαι μια χαρά μέσα σε αυτό το σώμα, εκείνη γιατί τι την νοιάζει, μου λέτε;

Θέλω να πω τα βάσανα που περνάω επειδή ζω στο ίδιο σπίτι με τη γιαγιά μου, η οποία μπορεί να γίνει αφάνταστα εκνευριστική. Βλέπετε, παρά το γεγονός ότι έχει τέσσερα εγγόνια, για όλες τις αγγαρείες φωνάζει εμένα! Γιατί; Γιατί έχω πάρει το όνομα του άντρα της, που μας έχει αφήσει χρόνους... Ώρες-ώρες θέλω να τη σκοτώσω. Να τη βάλω κάτω και να τη λιώσω σαν κατσαρίδα! Αλλά δεν μπορώ, είναι γιαγιά μου...

ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ! ΟΕΟ! Έλεοοοοοοος!!! Αμάν πια! Τι άλλο θέλουνε από τη ζωή μας; Γαμώ τα πρότυπα που έχουνε για τα παιδιά τους. Και ναι, μιλάω για τους γονείς! Τι ήθελα ρε; Να περάσω στο ΤΕΙ Γραφιστικής. Τι βάση είχε ρε; 10! Αλλά όχι! Αυτοί ήθελαν να περάσω σε μεγάλη σχολή! Πανεπιστήμιο και από 17 και πάνω. Και ορίστε! Διάβαζα συνέχεια! Και ορίστε! Τα καλοκαίρια Β’ και Γ’ λυκείου έκανα φροντιστήρια και έχανα τις διακοπές μου! Τι καταλάβανε μου λέτε; Πέρασα, λοιπόν, στη σχολή των κωλοοικονομικών που ήθελαν... Τώρα είμαι δυστυχισμένος, ούτε καν που πατάω το πόδι μου στην σχολή. Αλλά δεν τελειώνει εκεί! Δε μ' αφήνουν καν να κάνω τα κόμικς μου. Δε μ' αφήνουν καν ν’ ασχοληθώ! Αλλά με πατέρα εφοριακό, τι κάνεις; Οέο;

ΝΑ ΠΑΙΖΕΙΣ ΒΟΛΕΪ ΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ! Γεια σας, με λένε Γιώργο και πάω Α’ Λυκείου. Σήμερα στο μάθημα της Γυμναστικής και ενώ παίζαμε βόλεϊ, η μπάλα κατέληξε μετά από δική μου κλωτσιά στην σκέπη του σχολείου. Μου ζητούν, λοιπόν, να αγοράσω καινούρια μπάλα ίδιας μάρκας με την πρόφαση ότι δεν μπορούν να ανέβουν στη σκεπή. Δεδομένου ότι η μπάλα είναι αναλώσιμη και ανήκει σε όλους, είμαι υποχρεωμένος να την αντικαταστήσω; Παρακαλώ να μου πείτε τι πρέπει να κάνω.

...‰ÂÓ Â›Ì·È Ô‡Ù «Á¿È‰·ÚÔ˜», Ô‡Ù «·ÔÙ˘¯Ë̤ÓË», Ô‡Ù «Ô˘Ù·Ó¿ÎÈ», fiˆ˜ Ì ʈӿ˙Ô˘Ó ÔÈ ÁÔÓ›˜ ÌÔ˘...

...Â›Ì·È Ôχ ÂÚ‹Ê·ÓË Ô˘ Â›Ì·È ÎfiÚË ·ÛÙ˘ÓÔÌÈÎÔ‡...

ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ Δεν ξέρω τι μου ήρθε και σας γράφω, κανονικά θα έπρεπε να διαβάζω Ιστορία, γιατί βλέπετε γράφω τη Δευτέρα. Όμως δεν μπορώ. Διαβάζω μια σειρά επί δύο ώρες και δεν καταλαβαίνω τίποτα, αλλά παράλληλα νιώθω και χαζή μ' αυτό που προσπαθώ να κάνω, να αποστηθίσω δηλαδή τις μαλακίες τους. Τι μ’ ενδιαφέρουν εμένα οι «κακώσεις» του Νικηφόρου Α' ή τα μέτρα του Καρλομάγνου για την αναδιοργάνωση του κράτους του;;; Το τραγικό είναι ότι στο τέλος θα τα μάθω νεράκι, θα τα γράψω και σε δυο μέρες θα τα ξαναξεχάσω... Γιατί αυτό έχω εκπαιδευτεί να κάνω απ' την Πρώτη Δημοτικού. Σ’ ένα χρόνο τελειώνω το σχολείο και νιώθω ότι δε μου έχει προσφέρει τίποτα!! Ντρέπομαι που το λέω, αλλά είμαι 16 χρονών και δεν έχω όνειρα, τίποτα. Έτσι μ’ έχετε καταντήσει, είστε περήφανοι; Συγχαρητήρια μαλάκες. Φεύγω τώρα, πάω να διαβάσω Ιστορία... Μαθήτρια-θύμα του εκπαιδευτικού συστήματος

ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ Κουράγιο σε όσους έχουν γονείς καθηγητές!

...Â›Ì·È 17 ¯ÚÔÓÒÓ, Â›Ì·È ÂÚˆÙÂ˘Ì¤ÓË Î·È ÛÙÔ Û¯ÔÏÂ›Ô Ì ‚¿˙Ô˘Ó Ó· Ì·ı·›Óˆ «aegrotabat caecina paetus»!...

Ε; Δαιδαλώδης η ψυχή της. Ω ναι, το γνωρίζω πολύ καλά. Είναι αυτή η ιδιότητα της οντότητάς της που με κάνει εμένα, έναν μαυροφορεμένο ιππότη να ζωγραφίζω με το σπαθί μου πάνω σε ιερό πάπυρο. Ποια είναι; Να έχει άραγε σκοπό της την ολοκληρωτική γελοιοποίηση και καταστροφή του είδους μου; Άραγε το κάνει από μίσος; Ω φλογισμένα μάτια προφήτη του κακού, εσείς γνωρίζετε όλη την αλήθεια. Μη με αφήνετε δυστυχή σε αυτή την απόγνωση. Φωτίστε την κενή μου ιδιοτέλεια. Νηπενθής να ξανανοίξω τις σπασμένες φτερούγες μου και να ξαναταξιδέψω πάνω στο σχήμα της μεταφοράς. Αυτή. Αυτή ευθύνεται για όλα τα δεινά μου. Αυτή με τύλιξε με βαθύ έρεβος. Και κυρίως για ένα λόγο. Κατάρα. Μ΄ αγαπάει.

Lunatic

∏ ÛÂÏ›‰· Ô˘ ÂÛ‡ ÁÚ¿ÊÂȘ!

Dear Schooligans ΜΠΑΚΟΥΝΙΑ ΠΟΥ ΣΕ ΚΟΥΝΑΓΕ

ΚΙΝΗΣΗ ΜΑΤ

Γεια σας... Είμαι φοιτητής 23 ετών του τμήματος Μαθηματικών στην Κρήτη. Καταρχάς αυτό που θέλω να σας πω είναι ότι εχω διαβάσει και συνεχίζω να διαβάζω όλα τα τεύχη σας, γιατί μου αρέσει αρκετά η δουλειά σας. Όμως μου σπάτε τα νεύρα γιατί είστε πολύ «καικαλάδες» και πάω στοίχημα ότι όλη σας η ομάδα είστε εντελώς απολιτίκ και πηγαίνετε στις πορείες χωρίς να ξέρετε ποιο είναι το νόημα και ποια τα δικαιώματά σας. Αμφιβάλλω αν ποτέ εχετε διαβάσει τη νομοθεσία κι αμφιβάλλω αν όλοι εσείς οι ψευτοαριστεροί έχετε διαβάσει ποτέ σας Πλεχάνωφ ή Τσόμσκυ ή έστω κάτι πιο απλό, Μπακούνιν... Σ Ο Β Α Ρ Ε Υ Τ Ε Ι Τ Ε !

Oι γονείς μου δε μου παίρνουν μηχανάκι... Είμαι 16+ και μπορώ να βγάλω δίπλωμα, αλλά δε με αφήνουν... Τι επιχειρήματα να χρησιμοποιήσω;... Τους είπα: «είναι καλύτερο να ανεβαίνω στους φίλους μου;». Κι αυτοί το μόνο που έκαναν ήταν να μου πάρουν κράνος!

ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ Αναρωτιέμαι πώς έγινα έτσι. Θυμάμαι στην ηλικία σας (16-17) έπαιρνα ναρκωτικά (και σκληρά), πήγαινα σε κλαμπ, έκλεβα... Δε διάβαζα τίποτα και δε με ενδιέφερε τίποτα. Ζούσα σε βάρος του πατέρα μου. Και ένα πρωί εκεί στα 20 μου (πήγαινα Τρίτη Λυκείου) ξύπνησα και ένιωσα ότι ήμουν ένας άλλος... Ξαφνικά άρχισα να διαβάζω λογοτεχνία, να ακούω διαφορετική μουσική, low bap και αργότερα κλασική. Εδώ και 9 μήνες ακούω Θανάση Παπακωνσταντίνου και εδώ θα μείνω! Έδωσα Πανελλήνιες και πέρασα, βρήκα κοπέλα (μέχρι τότε μόνο σε μπουρδέλο είχα κάνει έρωτα και δεν το είχα ευχαριστηθεί), γνώρισα άλλα άτομα. Τα έγραψα ξανά όλα, όμως τώρα περνούσα πραγματικά ωραία, φοιτητική ζωή, ταξίδια, εξόδους, σεξ! Για το μόνο που έχω μετανιώσει είναι τα σκληρά ναρκωτικά που έπινα τότε (πέθαναν και κάποιοι φίλοι μου). Τώρα τελειώνω την πρακτική μου και σκέφτομαι να κάνω μεταπτυχιακό. Σας διαβάζω πάντα γιατί εσείς τα παιδιά του τελευταίου θρανίου ζείτε για τον εαυτό σας, όχι για τους άλλους.

...¤¯ˆ ‰˘ÛÏÂÍ›· ÎÈ fiÔÙ ¿ˆ ÛÙÔ Û¯ÔÏÂ›Ô ÙÚ·‚¿ˆ Δ∞ Ì·ÚÙ‡ÚÈ·...

...fiÙ·Ó ‰È·‚¿˙ˆ, ÓÈÒıˆ ¯·˙‹. ΔÈ Ì ÂӉȷʤÚÔ˘Ó Â̤ӷ Ù· ̤ÙÚ· ÙÔ˘ ∫·ÚÏÔÌ¿ÁÓÔ˘;...

ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΦΤΑΙΜΕ; Είμαι η Ειρήνη και οι γονείς μου είναι θεοί! Εγώ και τα δύο αδέρφια μου είμαστε πολύ τυχεροί. Αν και δεν έχουμε μεγάλη οικονομική άνεση, μας στηρίζουν πάρα πολύ. Μέχρι και στο ωδείο μάς πήγαν, όταν τους το ζητήσαμε. Και όταν κάνουμε καμιά βλακεία φωνάζουν λίγο αλλά μετά οκ... Είναι τέλειοι και ξέρω πως δεν είναι όλοι έτσι, αλλά δεν μπορώ να ακούω όλα τα παιδιά να λένε συνέχεια «Πω πω, πάλι οι γονείς μου δε με αφήνουν» και μερικοί να τους βρίζουν κιόλας! Μα καλά, λίγο σεβασμό ρε παιδιά! Γονείς σας είναι, τι τους βρίζετε; Και αυτοί άνθρωποι είναι και έχουν τις παραξενιές τους.

™TEI§E TO °PAMMA ™OY

...ı· ÌÔ˘ Ï›„Ô˘Ó Ù· οÁÎÂÏ· Ô˘ ˉ¿ˆ οı Úˆ›, ı· ÌÔ˘ Ï›„ÂÈ Ë ÚÔÛ¢¯‹ Ô˘ ¯¿Óˆ...

THIS IS THE END Είναι αρχές Μαΐου. Πόσο έχει μείνει μέχρι τις Πανελλήνιες; Δυο βδομάδες και κάτι και όσο κάθομαι και διαβάζω Ιστορία ή οτιδήποτε, το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι η Τρίτη Λυκείου που τελειώνει και όλα αυτα τα πραγματα που θα μου λείψουν. Θα μου λείψει το ηλίθιο πρωινό ξύπνημα θα μου λείψουν τα κάγκελα που πηδάω καθε πρωί θα μου λείψει η προσευχή που χάνω θα μου λείψουν τα αυτοκτονικά βαρετά Αρχαία της πρώτης ώρας θα μου λείψουν οι συμμαθητές μου όλοι αυτοί που ξέρω απ' το νήπιο αυτοί που αγαπάω αυτοί που πάω αυτοί που μου τη σπάνε αυτοί που μισώ οι κοπέλες που μ' αρέσουν ο κάγκουρας με τη χαίτη και τον φραπέ πάντα στο χέρι τα επαγγελματικά φυσοκάλαμα του Μήτσου τα «Έλα στο πρώτο θρανίο», «Σταματήστε να μιλάτε», «Βγείτε έξω!» τα «Μαλάκα, κοίτα κώλο που της κανει αυτό το παντελόνι» ή «Μαλάκα, πάλι στρινγκ φοράει!!» (αυτά τα σχόλια αρχίζουν πάντα με «Μαλάκα»...) τα φλερτ τα κουτσομπολιά το τσιγάρο στο διάλειμμα τα δανεικά για τυρόπιτα οι καυγάδες μετά από κάθε ντέρμπι οι κοπάνες της τελευταίας ώρας η πενταήμερη (και οχι πενθήμερη) η συμμαθήτρια που έκλαιγε επειδή κι αυτής θα της λείψουν όλα αυτά ο συμμαθητής που, επειδή έκανε μπάφο, θεωρεί ότι επαναστάτησε το χιλιογραμμένο θρανίο το ότι, παρότι μπορεί να πίνεις, να καπνίζεις, να φασώνεσαι, να πηδιέσαι, να θεωρείς ότι μεγάλωσες, να θες περισσότερη ελευθερία, ξέρεις οτι είσαι ακόμα παιδί και το ξέρουν κι οι άλλοι. Αν κι έχω λοιπόν περιθώριο για απουσίες, δε θα τις κάνω! Θα συνεχίσω να ξυπνάω και να πηδάω τα κάγκελα. Έτσι, για να ζήσω για άλλο λίγο αυτό που επί 11 χρόνια καταριόμασταν και ευχόμασταν να τελειώσει, αλλά την τελευταία χρόνια συνειδητοποιούμε πόσο αγαπάμε και πόσο θα θέλαμε να συνεχιστεί για λίγο ακόμα...

• Με mail: theschooligans@yahoo.com • Mέσω του site: www.theschooligans.gr/ dearschooligans.html • Tαχυδρομικά: Στη διεύθυνση «Μιχαλακοπούλου 80, Aθήνα 115 28» με την ένδειξη «Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, για τους Schooligans»

¶ƒ√™ ¢Y™¶π™Δ√Y™ ŸÏ· Ù· ÁÚ¿ÌÌ·Ù· Â›Ó·È ·˘ıÂÓÙÈο Î·È ÂÓ˘fiÁÚ·Ê·. Δ· ‹Ú·Ì ›Ù ٷ¯˘‰ÚÔÌÈο, ›Ù ËÏÂÎÙÚÔÓÈο, ›Ù ·fi ¯¤ÚÈ Û ¯¤ÚÈ. ™Â‚·ÛًηÌ ÙËÓ ÂÈı˘Ì›· fiÛˆÓ ‰ÂÓ ‹ıÂÏ·Ó Ó· ‰ËÌÔÛÈ¢Ù› ÙÔ fiÓÔÌ¿ ÙÔ˘˜.

ΦΩΤ.: ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ

SCHOOLWAVE 2007

TÔ ÙÚ›ÙÔ Schoolwave ‹Ù·Ó Î·È ÙÔ ÈÔ Ôχ¯ÚˆÌÔ. ¶¿Óˆ ÛÙË ÛÎËÓ‹ Ì·ıËÙÈο Û˘ÁÎÚÔÙ‹Ì·Ù· ·fi ÙËÓ ∞ı‹Ó·, ·fi ÙË ™¿ÚÙË, ·fi ÙËÓ ∞ÁÁÏ›· Î·È ·fi οو ·È‰È¿ ÌfiÓ· ÙÔ˘˜, ·È‰È¿ Û ·Ú¤Â˜, ¯ÈÏÈ¿‰Â˜ ·È‰È¿ Ô˘ ‹Úı·Ó Û ÌÈ· ÁÈÔÚÙ‹ ÙÔ˘ ‰È·ÊÔÚÂÙÈÎÔ‡.

√ °È¿ÓÓ˘ ·fi ÙÔ˘˜ Spleen

√ ª·ÓÒÏ˘ ·fi ÙÔ˘˜ No

on Baudelaire

f Sense Grain o ˜ ˘ Ô Ù fi · ∏ ™ÔÊ›·

Profile

έστη... Πολλή ζέστη... «Αύριο Σάββατο 23 Ιουνίου, ο υδράργυρος θ’ ανέβει στους 40... 42... 45 βαθμούς» έλεγε το δελτίο. Δεν πα’ ν’ ανέβει και στους 50! Από τις 7 που ανοίγανε οι πόρτες, ο κόσμος μαζευόταν. Στην αρχή κρυβόταν στις σκιές της Τεχνόπολης, δίπλα σε φουγάρα και δεξαμενές, μετά οι σκιές δε φτάνανε. Στις 8 ο ιδρώτας έσταζε στον διπλανό σου. Για πολλούς το Schoolwave δεν είναι αυτό που συμβαίνει πάνω στη σκηνή, αλλά κάτω. Είναι ο κόσμος του. Παιδιά από την Αθήνα, τον Βόλο, την Κόνιτσα (!), παιδιά βορείων προαστίων, νοτίων, δυτικών, ντυσίματα περίεργα, αφάνες, φράντζες, μοϊκάνες, φάτσες χαρούμενες, χαζοχαρούμενες, μελαγχολικές. Γιατί έρχονται; Για να δουν; Για να τους δουν; Για να ακούσουν; Για να θάψουν; Ας μην το αναλύσουμε, αρχίζει η συναυλία.

Ζ ºÔÚÙÒÛÙ ÙÔ! ∫¿„Ù ÙÔ! §ÈÒÛÙ ÙÔ! ΔÔ dvd ÙÔ˘ Schoolwave 2007 ı· ΢ÎÏÔÊÔÚ‹ÛÂÈ ÛÙȘ ·Ú¯¤˜ ¢ÂÎÂÌ‚Ú›Ô˘ Ì «Δ∞ ¡∂∞» . ∏ ËÌÂÚÔÌËÓ›· ı· ·Ó·ÎÔÈÓˆı› ÛÙÔ theschooligans.gr

√È Bamboo Bambos ·fi ÙÔ

Πρώτη μέρα, πρώτο συγκρότημα ανεβαίνουν οι S.A.G.G.A από τους Θρακομακεδόνες. Ήταν ψιλοχεσμένοι, πονάει πάντα η πρώτη φορά, αλλά πονάει λιγότερο όταν έχεις κοντά τους φίλους σου. Χειροκροτήματα, φωνές, «Άρη, είσαι θεός!», το πίστεψε, έβγαλε την κραυγή του πολέμου και όρμησε... Δεύτερο συγκρότημα οι West Loop από τη Σπάρτη. Funk rock, χαλαροί τύποι, ο τραγουδιστής έκοβε βόλτες, χαμογελούσε, είτε έπαιζε για 5.000 κόσμο είτε για 5 φίλους θα το χαιρόταν το ίδιο. Σειρά είχαν οι D ‘n’ G-Scum. Δυο χιπχοπάδες από την Πάτρα με στίχους που στάζανε ειρωνεία: «Μήπως να ευχαριστήσω την ελληνική police που το μόνο που ξέρει είναι να κατάσχει χασίς ή μήπως να ευχαριστήσω το ελληνικό σχολείο που το μόνο που μου έμαθε ήταν το σκασιαρχείο;». Οι Minerva φτιάξανε κατάσταση από το τίποτα. Μια κιθάρα, ένα κρουστό και μια φωνή, ο Φώτης, να τραγουδάει το «Ελληνόβλαχε μαλάκα»: «Όλοι μούφες μου πουλάτε για Ελλήνων τα ιερά, βολεμένοι μόνο να ‘στε κι ασ’ τον ξένο να ψοφά». Πριν κατέβει απ’ τη σκηνή, φώναξε: «Και μην ξεχνάτε. Είμαστε όλοι μετανάστες». Μετά είχαν σειρά οι Danger by Design από τα τρελά νερά της Χαλκίδας. Ένα κουμπί πατάνε αυτά τα παιδιά και μεταμορφώνονται. Σεληνιάζονται! Σε κάποια φάση ο Στάθης έπεσε στο πάτωμα, κουτρουβάλησε, ξανασηκώθηκε, ξαναέπεσε... Την κατάληξη τη βλέπετε στη φωτογραφία κάτω δεξιά. Τους Steel Blood από τις Σέρρες, θες δε θες, τους προσέχεις. Άλλοι τους μι-

Summerhill Ù˘ ∞ÁÁÏ›·˜

de Must Handma h s i l g n Ô˘˜ E Ô˜ ·fi Ù √ °ÈÒÚÁ

√ ∞Ϥ͢ Î·È Ô ÕÚ˘ ·fi

Ficta Musica ˜ ˘ Ô Ù fi ˆÓ·˜ · √ ∞fiÏÏ

ÙÔ˘˜ S.A.G.G.A

σούν γιατί «είναι ποζέρια και μιλάνε αγγλικά» και άλλοι τους προσκυνούν. Όπως μια φαν, η «Fanoumpa Η Skatoumpa», η οποία έγραψε στο site, στα σχόλια της πρώτης μέρας: «Ρεεεεε, πόσο μα πόσο θεοί παίζει να ήταν οι Steel Blood????? Respect και πάλι respect!!! Μιλάμε τα έσπασαν!! Gates of Babylon, Stormbringer κι έτσι!! Πόσο μορφάρες είναι που διάλεξαν να παίξουν αυτές τις κομματάρες??? (τώρα θα πέσω να προσκυνήσω και τη φωτογραφία τους!!!)». Τελευταίο συγκρότημα της πρώτης μέρας ήταν οι Lust. Σε ένα τραγούδι τους υπάρχει ίσως η πιο μαγική σκηνή του dvd. Εκεί που ο Έκτορας βγάζει άναρθρες κραυγές και η κιθάρα παίζει ένα αργό ανεβαστικό θέμα, η κάμερα φεύγει απ’ τη σκηνή και ζουμάρει σ’ ένα παιδί που μες στο σκοτάδι, ανεβασμένο στο κοινό, σερφάρει προς το φως... (ενός προβολέα). Η απόλυτη ψευδαίσθηση. Η βραδιά έκλεισε με τον Γιάννη Αγγελάκα και τους Επισκέπτες. Εφτά χιλιάδες παιδιά τραγούδησαν μαζί του «Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ!» Η δεύτερη μέρα άνοιξε με τους Ό,τι να ‘ναι από το Μουσικό Ιλίου. Με το που εμφανίστηκαν φέρανε άλλο χρώμα στη σκηνή. Κανονάκι, νταούλι, τρομπέτα, κλαρίνο... Και μετά στίχοι του Σολωμού, Σαββόπουλος, Αλκίνοος... Η συνέχεια είχε grunge από το Αγρίνιο. Κάτι συμβαίνει μ’ αυτή την πόλη. Μαθαίνουμε ότι έχει μια δικιά της μαθητική σκηνή, τουλάχιστον 10 μαθητικά συγκροτήματα. Την εκπροσώπησαν άξια οι Afterglow. Έπαιξαν Nirvana, εννοείται, αλλά και το «Seven nation army» των White Stripes. Τρίτο ήταν ένα χιπ-χοπ συγκρότημα από τον Πύργο, οι Ανεμιστήρας+Crew. Θυμός, πολύς θυμός... «Δεν κρατιέμαι, δεν κρατιέμαι, θέλω να τα σπάσω, την ηρεμία βαριέμαι, να κάνω ό,τι γουστάρω μια φορά άφησέ με». Εμείς πάντως τους αφήσαμε... Οι Delirium από τη Θεσσαλονίκη έπαιξαν ένα δύσκολο είδος: progressive metal. Άψογη τεχνική, το ένα σόλο ακολουθούσε το άλλο, στο τέλος έπαιξαν και το «Metropolis» των Dream Theater και έδεσε το γλυκό. Και μετά ήρθε η μέταλ έκπληξη: οι Grain of Sense, κι αυτοί απ’ τη Θεσσαλονίκη. «Καλησπέρα» είπε με ευγενική φωνή η Σοφία, η τραγουδίστριά τους. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τη συνέχεια. «Θέλω να γίνει της πουτάνας!» ούρλιαξε κι άρχισε να βγάζει κάτι brutal που τρόμαξε ακόμα και τους Danger by Design...

√ ∫ÒÛÙ·˜ ·fi ÙÔ˘˜ Ÿ,ÙÈ

Ó· ‘Ó·È

Αλλαγή σκηνικού με τους Spleen on Baudelaire. Rock ‘n’ roll καταστάσεις, Elvis Presley, χορός και πολλή ενέργεια από ένα συγκρότημα που ακολούθησαν 50 φανατισμένοι οπαδοί από τον Βόλο. Σειρά είχαν οι Musica Ficta, αλλά ένα τεχνικό πρόβλημα καθυστέρησε την εμφάνισή τους. Έτσι ανέβηκαν στη σκηνή τα τρία περσινά συγκροτήματα που φέτος είχαν έρθει σαν guests. Με τους Looming Titties και τους Ska Bangies ο υδράργυρος ανέβηκε απότομα στους 60 βαθμούς. Πρώτα η «Ούρσουλα» (το πιο δημοφιλές τραγούδι του περσινού Schoolwave στο YouTube) και μετά οι ska ρυθμοί οδήγησαν το κοινό σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις: Άλλοι χοροπηδούσαν, άλλοι κοπανιόντουσαν, κορίτσια λιποθυμούσαν (άλλες από τη ζέστη, άλλες επειδή είδαν τον Μανώλη...). Ευτυχώς, ακολούθησε η ήρεμη δύναμη των Rosebleed... (παρεμπιπτόντως, βγάζουν την άνοιξη το πρώτο τους single με τη Sony). Τελευταίο μαθητικό συγκρότημα της Κυριακής ήταν οι Musica Ficta. Την καλύτερη κριτική σ’ έναν μουσικό την κάνουν συχνά οι άλλοι μουσικοί, όχι ο κόσμος. Ο Αλέξης από τους S.A.G.G.A έγραψε στο site: «Τέτοια ανατριχίλα που μ’ έπιασε όταν άκουσα τους Musica Ficta, δε μ’ έχει ξαναπιάσει», ενώ ο Γιάννης από τους Spleen on Baudelaire στο τέλος της συναυλίας μάζεψε όλο το θάρρος του και είπε στον Απόλλωνα: «Σ’ ένα τραγούδι σου δάκρυσα». Γύρω στις 11.30 το βράδυ ανέβηκαν οι καλεσμένοι μας, οι Mary and the Boy. Κάποιοι είχαν ήδη φύγει για να προλάβουν το Μετρό. Κάποιοι έφυγαν όταν άκουσαν τη φοβερή και τρομερή Mary να ουρλιάζει «I wanna fuck you like a bunny!». Όσοι δε φοβήθηκαν τον βιασμό, τον απόλαυσαν. Τη Δευτέρα πρώτοι-πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή οι Horny Rabbits, τα καβλωμένα κουνέλια. Παίξανε college punk μες στην καλή χαρά -κι ας κάνανε μερικά λάθη. Ήταν, εξάλλου, τα πιο μικρά του φεστιβάλ -μόλις Γ’ Γυμνασίου. Οι Los Mujeros απ’ την Πτολεμαΐδα ήταν οι πρώτοι που έφεραν ακορντεόν στη σκηνή του Schoolwave. Το λίγο τζαζ, λίγο μπλουζ κομμάτι τους «Είσαι μια ηδονή» έκανε πολλά ζευγαράκια στην Τεχνόπολη να χορέψουν. Οι Scarlets εκπροσώπησαν το emo. Φράντζες, βαμμένα μάτια, τραγούδια για χαμένες αγάπες... Οι εχθροί τους είχαν ετοιμάσει τα φτυάρια, αλλά αυτοί τους βγήκαν απ’ τη

√ ºÒÙ˘ ·fi ÙÔ˘˜ Miner va

Design nger by a D ˜ ˘ Ô ˜ ·fi Ù √ ™Ù¿ıË

ƒ∞ª¶∞ §π°√ ¶ƒπ¡ Δ∏ Ó ¤‰ÈÓ·Ó Ì›· √È bmx¿‰Â˜ ‰Â Ó ÛÙË ÛÎËÓ‹. ÁÈ· ÙÔ ÙÈ ÁÈÓfiÙ· ‹Ù·Ó Ë Ú¿Ì· ËÓ‹ ∏ ‰È΋ ÙÔ˘˜ ÛÎ

KO§§∏ª∂¡√π ™Δ∏¡ √£√¡∏ ΔÔ ¶·ÓÂÏÏ‹ÓÈÔ ¶ÚˆÙ¿ıÏËÌ· Video Games ‹Ù·Ó ÙÔ Î·ÈÓÔ‡ÚÁÈÔ side event ÙÔ˘ ÊÂÛÙÈ‚¿Ï

μέταλ πλευρά. Τραγούδησαν το «Fear of the dark» και τα φτυάρια κρύφτηκαν. Σειρά είχαν οι English Handmade Must. Όταν έπαιξαν το «Without you I’ m nothing» των Placebo νόμιζες ότι ακούς τον Brian Molko. Ήταν όμως ο Γιώργος από τη Ναύπακτο, που είχε κλείσει τα μάτια και ένιωθε κάθε συλλαβή που έλεγε. Οι Sober από τον Πειραιά δημιούργησαν μια παράξενη ατμόσφαιρα. Λίγο τα εφέ στα πλήκτρα, λίγο το μισότρελο βλέμμα του τραγουδιστή, νόμιζες ότι παρακολουθείς ένα μουσικό θρίλερ. Ένα θρίλερ που δε θέλεις να τελειώσει. Το καθαρόαιμο ροκ της ημέρας ήρθε από τους No Profile. Σαφώς βελτιωμένοι από πέρσι, ξεσήκωσαν το παλιό κοινό τους και απέκτησαν καινούριο με το κομμάτι τους «Didn’ t sign» (θα το δείτε στο dvd). Το έβδομο συγκρότημα ήταν οι Definite X. Σύγχρονο είδος (rap core), σύγχρονο παίξιμο και με έναν από τους πιο ωραίους στίχους του φεστιβάλ: «Αν θέλεις να βάλεις φωτιά στον κόσμο με τη μουσική σου, να ξέρεις ότι η μουσική θέλει την ψυχή σου για αντάλλαγμα». Το τελευταίο μαθητικό συγκρότημα δεν ήταν από την Ελλάδα, αλλά από την Αγγλία. Ήταν οι Bamboo Bambos, τέσσερις μαθητές και δύο τρελοί καθηγητές τους απ’ το Summerhill, το γνωστό αντιαυταρχικό σχολείο. Έπαιξαν Rolling Stones, U2, Zutons και μια δική τους μπαλάντα. Ο κόσμος τους αγκάλιασε αμέσως: τραγουδούσε, χόρευε, χειροκροτούσε. «You guys are amazing!» φώναξε στο κοινό ο Henry, ένας απ’ τους δύο τρελούς καθηγητές. «Thank you for everything!

It was incredible!» μας έλεγε μετά στα παρασκήνια, «But how can we bring Schoolwave in England??». Την καληνύχτα στο φεστιβάλ είπε η 23χρονη Μόνικα με τις μπαλάντες της. Για αρκετά παιδιά πάντως η μουσική ήταν απλά μια υπόκρουση. Ήταν τα παιδιά που είχαν κολλήσει στα side events: parkour, bmx, skate, graffiti, video games. Και καλά κάνανε! Υπήρχαν κι άλλοι που κάνανε βόλτες απ’ το ένα στο άλλο. Κι αυτοί καλά κάνανε! Το φεστιβάλ φέτος μεγάλωσε αρκετά ώστε να τους χωράει όλους.

SCHOOLWAVE 2008

Ευχαριστούμε: 1. Τους εθελοντές του φεστιβάλ για τον ιδρώτα που έχυσαν 2. Την Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων για τη συνδιοργάνωση και τον Οργανισμό Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού για την υποστήριξη 3. Τnν Aegean Airlines για τη μεταφορά των παιδιών της επαρχίας στις ακροάσεις και στο φεστιβάλ

Το τέταρτο SCHOOLWAVE θα γίνει τον Ιούνιο του 2008, λίγο μετά τις εξετάσεις. Μπορούν να λάβουν μέρος μαθητικά συγκροτήματα απ’ όλη την Ελλάδα, ενώ όπως πέρσι θα προσκληθούν και μαθητικά συγκροτήματα από το εξωτερικό (όσοι γνωρίζετε μαθητικά συγκροτήματα από το εξωτερικό, επικοινωνήστε μαζί μας). Για πρακτικούς λόγους, μια πρώτη επιλογή των συγκροτημάτων που θα δηλώσουν συμμετοχή (την περασμένη φορά έφτασαν τα 260) θα γίνει μέσα από demo με δύο τραγούδια που πρέπει να στείλει κάθε συγκρότημα. Την ακρόαση και επιλογή των demo θα κάνει κριτική επιτροπή, τα ονόματα της οποίας θα ανακοινωθούν τον Μάρτιο στο επόμενο τεύχος και στο site. Την επιλογή στο Schoolwave 2007 έκαναν ο ραδιοφωνικός παραγωγός Γιάννης Πετρίδης, το συγκρότημα Raining Pleasure, οι συνθέτες Νίκος Κυπουργός και Γιώργος Κουμεντάκης και ο Χρήστος Ιωαννίδης από τους Schooligans. Τα συγκροτήματα που θα προεπιλεγούν θα έρθουν για live ακροάσεις στην Αθήνα, απ΄ τις οποίες θα προκύψουν τα συγκροτήματα που θα παίξουν τελικά στο φεστιβάλ.

ΑΙΤΗΣΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ Αντιγράψτε την αίτηση συμμετοχής ή κατεβάστε την από το site, συμπληρώστε την και στείλτε την ταχυδρομικά μαζί με το demo στη διεύθυνση «Μιχαλακοπούλου 80, Αθήνα ΤΚ 11528» με την ένδειξη «εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ, για τους Schooligans». Οι αιτήσεις θα γίνονται δεκτές μέχρι τη Δευτέρα, 11 Φεβρουαρίου 2008 (ημερομηνία αποστολής). ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΙΤΗΣΗΣ 1. Όνομα συγκροτήματος 2. Είδος μουσικής (στο περίπου) 3. Τίτλοι τραγουδιών που περιέχει το demo 4. Σύνθεση τραγουδιών (Αν είναι δική σας γράψτε «σύνθεση δική μας» και αν είναι διασκευή γράψτε το όνομα του καλλιτέχνη) 5. Αριθμός μελών συγκροτήματος 6. Στοιχεία μελών συγκροτήματος: Ονοματεπώνυμο, Τάξη, Σχολείο και Ηλικία (που θα έχει τον Ιούνιο 2008).

7. Πόλη που μένουν τα περισσότερα μέλη (αν πόλη είναι η Αθήνα ή η Θεσσαλονίκη σημειώστε και τον δήμο) 8. Στοιχεία επικοινωνίας: mail, σταθερό τηλέφωνο και δύο κινητά (στα τηλέφωνα σημειώστε δίπλα και το όνομα αυτού που ζητάμε)

ΟΡΟΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ 1) Όλα τα μέλη του γκρουπ πρέπει να είναι μαθητές. Κατ’ εξαίρεση επιτρέπεται μόνο ένα άτομο που να μην είναι μαθητής, αλλά οπωσδήποτε δε θα πρέπει να έχει κλείσει τα 21 χρόνια την ημερομηνία διεξαγωγής του φεστιβάλ.

2) Το demo πρέπει να είναι ηχογραφημένο live, δηλαδή να έχουν ηχογραφηθεί όλα τα όργανα ταυτόχρονα και χωρίς επεξεργασία (σε αντίθετη περίπτωση, θα απορρίπτεται) 3) Επιτρέπεται η συμμετοχή κάποιου σε πολλά συγκροτήματα, αρκεί να μην έχει βασικό ρόλο σε όλα τα συγκροτήματα που μετέχει, π.χ. να μην είναι και στα δύο ο συνθέτης ή ο τραγουδιστής. Μπορεί να είναι ντράμερ σε πολλά συγκροτήματα ή να είναι στο ένα τραγουδιστής και στο άλλο κιθαρίστας, μπασίστας κλπ.

4) Όσα συγκροτήματα έλαβαν μέρος στα προηγούμενα Schoolwave, μπορούν να ξανασυμμετάσχουν, εφόσον πληρούν τους παραπάνω όρους.

•Για περισσότερες πληροφορίες στείλτε mail στο theschooligans@yahoo.com. Απαντήσεις σε σημαντικές ερωτήσεις και νέα για το φεστιβάλ θα ανακοινώνονται στο www.theschooligans.gr

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΑΦΙΣΑΣ: PANKSY

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ:

4/11: NO PROFILE, LUST, LOOMING TITTIES, SKA BANGIES

18/11: MINERVA, NO PROFILE, LOOMING TITTIES, DANGER BY DESIGN

11/11: S.A.G.G.A, ROSEBLEED, SKA BANGIES, MUSICA FICTA

25/11: MUSICA FICTA, ROSEBLEED, SKA BANGIES, GRAIN OF SENSE

MA£E TA ¢IKAIøMATA ™OY (PART SIX)

•E™TPABø™OY!

¢∏ª√™π∞ ¶∞ƒ∞∫§∏™∏: ¶·Ú·Î·Ïԇ̠ÙÔ˘˜ ΢ڛԢ˜ ηıËÁËÙ¤˜ Ó· ÌÂÈÒÛÔ˘Ó ÏÈÁ¿ÎÈ ÙÔÓ ·ÚÈıÌfi ÙˆÓ ·Ú·ÓÔÌÈÒÓ ÂȘ ‚¿ÚÔ˜ ÙˆÓ Ì·ıËÙÒÓ ÁÈ·Ù› ÌfiÓÔ ÁÈ· ·˘Ùfi ÙÔ Ù‡¯Ô˜ Ï¿‚·Ì ¿Óˆ ·fi 100 ηٷÁÁÂϛ˜ Î·È ‰ÂÓ ¤¯Ô˘Ì ԇÙ ÙÔÓ ¯ÚfiÓÔ, Ô‡Ù ÙÔÓ ¯ÒÚÔ ÛÙÔ ÂÚÈÔ‰ÈÎfi ÁÈ· Ó· ÙȘ ··ÓÙ‹ÛÔ˘Ì fiϘ.

ΔΥΣΛΕΞΙA

- ª· ·ÚÈÂ, ¤¯ˆ ‰˘ÛÏÂÍ›·!

- ™Î¿ÛÂ Î·È ÁÚ¿ÊÂ! ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ «Πηγαίνω σε ένα σχολείο που καποιοι καθηγητές δεν εξετάζουν προφορικά τα παιδιά με δυσλεξία στα διαγωνίσματα. Γίνεται; Μαρία» ΞEΣTPABΩΣOY! Αν ένα παιδί έχει φέρει στο σχολείο ιατρική βεβαίωση για την δυσλεξία του και οι καθηγητές επιμένουν να τον εξετάζουν γραπτά, τότε εκτός από παράνομοι, είναι και άσχετοι και αναίσθητοι. α) Παράνομοι γιατί παραβιάζουν εννέα νόμους, προεδρικά διατάγματα και εγκυκλίους του Υπουργείου Παιδείας (δείτε τα στο site γιατί εδώ δε χωράνε). β) Άσχετοι γιατί δυσλεξία σημαίνει ότι το παιδί δεν μπορεί να γράψει σωστά αυτά που έχει στο μυαλό του. Γι’ αυτό και ο καθηγητής δεν μπορεί να κρίνει αν έχει μάθει κάτι το παιδί ή όχι από το γραπτό του. γ) Αναίσθητοι γιατί το παιδί που είναι δυσλεκτικό τις περισσότερες φορές δε θέλει να γράφει, όχι μόνο γιατί δε θα πάρει τον βαθμό που αξίζει, αλλά και γιατί ντρέπεται για την εικόνα του γραπτού του. (βλ. γράμμα «ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑΣ» σε αυτό το τεύχος).

ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΖΩΗ

«ÕÓÔÈÍ ÙË ÙÛ¿ÓÙ· ÛÔ˘! Œ¯ˆ ¿‰ÂÈ· ·fi ÙÔ˘˜ ÁÔÓ›˜ ÛÔ˘!»

ΑΠΟΒΟΛΗ ΜΕ ΑΝΑΣΤΟΛΗ

«1 ‰È‹ÌÂÚË + 1 ÌÔÓÔ‹ÌÂÚË Ô˘ ÛÔ˘ ¯·Ú›Û·Ì = 1 ÙÚÈ‹ÌÂÚË» ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ «Διάβασα στο “Ξεστραβώσου” για τις εκδρομές και τα δικαιώματα των καθηγητών που συνοδεύουν. Πέρσι πριν πάμε τριήμερη, μας μοίρασαν οι καθηγητές ένα χαρτί για να το υπογράψουν οι γονείς μας βάσει του οποίου έχουν λέει το δικαίωμα να ανοίξουν τσάντες και γενικά να ελέγχουν τις αποσκευές μας αν αυτές θεωρηθούν “ύποπτες”. Βάσει των όσων γράφετε αυτό απαγορεύεται! Ρωτάω τώρα εγώ... Αυτό το χαρτί τους ανοίγει παραθυράκι στο νόμο να το κάνουν; (Οφείλω να ομολογήσω πάντως πως τέτοια περιστατικά δεν είχαμε τελικά, αλλά έρχονται κι άλλες εκδρομές και καλό είναι να ξέρουμε τι παίζει). μαθητής Λυκείου, Παλαιό Ψυχικό» ΞEΣTPABΩΣOY! Η ιδιωτική σας ζωή προστατεύεται από τη Διεθνή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Το χαρτί αυτό δεν έχει καμία αξία γιατί οι γονείς σας δεν μπορούν να εξουσιοδοτήσουν κανέναν να παραβιάσει κάποιο από τα δικαιώματα που σας δίνει η σύμβαση αυτή. Δεν μπορούν δηλαδή ούτε να εξουσιοδοτήσουν καθηγητές για να σας ψάχνουν τα πράγματα, ούτε για να κρυφακούνε τις συζητήσεις σας, ούτε για να σας δίνουν ένα μπατσάκι πού και πού. Υπάρχουν μερικά δικαιώματα που τα έχετε επειδή είστε άνθρωποι και που κανένας (ούτε οι γονείς σας) μπορούν να σας τα στερήσουν.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ «Χαιρετώ! Σας στέλνω γιατί έχω μια απορία όσον αφορά τις αποβολές. Πάω σε ένα ιδιωτικό όπου έχει γίνει καραμέλα η αποβολή με αναστολή (με αναστολή είναι, απ' ό,τι μας έχει πει ο διευθυντής, όταν αντί να πάρεις μονοήμερη τώρα, σου τη χαρίζουν και με την επόμενη αφορμή παίρνεις διήμερη). Και έτσι οι αποβολές με αναστολή πάνε σύννεφο: Όταν τσακώθηκαν δυο μαθητές και ο ένας τράβηξε μπούνια στην μάπα του άλλου, πήραν και οι δύο (!) μονοήμερη με αναστολή! Με έπιασαν με κινητό και πήρα μονοήμερη με αναστολή!! Εφτά παιδιά δε φέραμε το βιβλίο της Άλγεβρας μια μέρα (βασικά ποτέ δεν το φέρνουμε, αλλά εκείνη την μέρα του κάβλωσε του Μαθηματικού να μας τσεκάρει) και πήραμε και οι εφτά μονοήμερη με αναστολή!!! Έτσι εγώ έχω μαζέψει ως τώρα δυο μονοήμερες με αναστολή. Όχι ότι με χαλάει να έχω δύο μέρες παραπάνω στο τέλος της χρονιάς να την αράξω σπίτι μου, αλλά ήθελα να σας ρωτήσω: Είναι δυνατόν να επιβάλλεται η ίδια ποινή για ξύλο και η ίδια ποινή επειδή δεν έφερα το βιβλίο; Και πώς στο διάολο έχω δυο μονοήμερες με αναστολή; Τι μπορεί να έχει γράψει στο Ποινολόγιο ο διευθυντής; Γιάννης, Κυψέλη» ΞEΣTPABΩΣOY! 1) Μην περιμένεις να έχει γράψει τίποτα στο Ποινολόγιο ο διευθυντής, γιατί ποινή «με αναστολή» δεν προβλέπεται στην εκπαιδευτική νομοθεσία. Οι αποβολές με αναστολή είναι στο μιλητό μόνο.

2) Δυστυχώς ναι, μπορούν οι καθηγητές να επιβάλλουν την ίδια ποινή για ένα βαρύ και για ένα ελαφρύ παράπτωμα. Αν και υποτίθεται ότι οι ποινές επιβάλλονται ανάλογα με το παράπτωμα (Π.Δ.104/79 Αρ.27, §1), οι μόνοι αρμόδιοι για να κρίνουν το ύψος της ποινής σε κάθε περίπτωση είναι οι ίδιοι.

3) Το ότι συχνά επιβάλλονται κουλές ποινές το ξέρει και το Υπουργείο Παιδείας («το ανορθόδοξο των κυρώσεων είναι φαινόμενο συνηθισμένο»). Για αυτό έχει δώσει οδηγία στους καθηγητές να προσέχουν γιατί αυτές οι ποινές έχουν ως αποτέλεσμα «τον κλονισμό της πίστεως των μαθητών στη δικαιοκρισία των καθηγητών». Αλλά εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Απλώς χαλάρωσε και απόλαυσε τον κλονισμό σου.

4) Η αποβολή ενός μαθητή επειδή δεν έφερε βιβλίο είναι παράνομη. Σας μεταφέρουμε αυτούσια την εξήγηση που μας έδωσε ένας έμπειρος διευθυντής: «Ο μαθητής που δεν έχει φέρει το βιβλίο του, δεν μπορεί να πάρει αποβολή, καθώς το να φέρει το βιβλίο του αφορά την επίδοσή του στο μάθημα (και θα φανεί στη βαθμολογία του). Δεν αφορά τη διαγωγή του. Μόνο αν παρενοχλείς το μάθημα, δικαιούται ο καθηγητής να σου επιβάλλει ποινή».

INFO: Στην Κύπρο, επιτρέπεται να δίνονται αποβολές με αναστολή όταν η αποβολή είναι μέχρι 5 μέρες (Κ.Δ.Π. 310/90). Αν πάρεις όμως 6ήμερη ή 7ήμερη ή 8ήμερη (ναι, έχουν και τέτοιες εκεί) τότε δεν έχει αναστολή. Έφυγες αμέσως.

Y O ™ ø B A P T ™ E • Î. ¶ƒ√∂¢ƒ∂! ∞˘Ù¤˜ ÙȘ ̤Ú˜ ÂÎϤÁÔÓÙ·È Û fiÏ· Ù· Û¯ÔÏ›· Ù· 5ÌÂÏ‹ Î·È Ù· 15ÌÂÏ‹. Δ· fiÚÁ·Ó· ·˘Ù¿ ¤¯Ô˘Ó Û˘ÁÎÂÎÚÈ̤Ó˜ ·ÚÌÔ‰ÈfiÙËÙ˜ Î·È ‰ÈηÈÒÌ·Ù·, ÁÈ· Ù· ÔÔ›· ÔÈ Ì·ıËÙ¤˜ ‰ÂÓ ¤¯Ô˘Ó ȉ¤·. ŒÙÛÈ ÔÈ ÂÎÏÂÁ̤ÓÔÈ Ì·ıËÙ¤˜, ¯·›ÚÔÓÙ·È ÁÈ· 3-4 ̤Ú˜ ÙË Ó›ÎË ÙÔ˘˜ Î·È ÙËÓ ˘fiÏÔÈË ¯ÚÔÓÈ¿ ‰ÂÓ Î¿ÓÔ˘Ó Ù›ÔÙ· (ÂÎÙfi˜ ·fi ÙËÓ ÂÓÙ·‹ÌÂÚË Ô˘ Â›Ó·È Ë ·Á·Ë̤ÓË ·Û¯ÔÏ›· ÙÔ˘ 15ÌÂÏÔ‡˜). ∏ ÛÂÏ›‰· ·˘Ù‹ Â›Ó·È ·ÊÈÂڈ̤ÓË ÂÍ·ÈÚÂÙÈο ÛÙÔ˘˜ ÌÈÎÚÔ‡˜ ÚÔ¤‰ÚÔ˘˜… Ο κανονισμός που λέει τα πάντα για τα 5μελή των τμημάτων και το 15μελές του σχολείου (Γ2/4094/23.9.86 Δ/γή ΥΠ.Ε.Π.Θ., Φ.Ε.Κ. 619 τ. Β΄και Τροπ. Γ2/336/1991) πρέπει, σύμφωνα με τον νόμο, με ευθύνη του Διευθυντή και των καθηγητών του σχολείου να αναρτάται σε εμφανές σημείο του σχολείου, να διανέμεται ένα αντίτυπο σε κάθε τμήμα και να ενημερώνονται ευρέως όλοι οι μαθητές του σχολείου για το περιεχόμενό του. Αν τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβαίνει στο σχολείο σας (ω τι έκπληξη!), συνοψίσαμε για εσάς μερικά βασικά σημεία του κανονισμού παρακάτω (σ.σ. ολόκληρο τον κανονισμό μπορείτε να κατεβάσετε στο www.theschooligans.gr κάνοντας κλικ στο «Ξεστραβώσου!»)

ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ Πότε γίνονται: Σύμφωνα με τον νόμο οι εκλογές για το 5μελές γίνονται μέσα στον πρώτο μήνα των μαθημάτων, ενώ για το 15μελές μέσα στις πρώτες 45 μέρες των μαθημάτων και μετά τις εκλογές των 5μελών. (Στην πράξη, όμως, το Υπ. Παιδείας στέλνει κάθε χρόνο σε όλα τα σχολεία την οδηγία να γίνουν οι εκλογές τον Νοέμβριο...) Ποια είναι η διαδικασία: 1) Επιλέγονται τα μέλη της εφορευτικής επιτροπής από μαθητές που δεν θα είναι υποψήφιοι. Για το 5μελές ενός τμήματος είναι τρία τα μέλη της επιτροπής. Για το 15μελές είναι ένα μέλος από κάθε τμήμα του σχολείου.

2) Η εφορευτική επιτροπή γράφει τα ονόματα όλων των υποψηφίων με αλφαβητική σειρά σε τόσα φύλλα χαρτιού όσα και οι μαθητές που θα ψηφίσουν.

3) Κάθε μαθητής σημειώνει μυστικά με μπλε μελάνι δίπλα από τους υποψήφιους που προτιμάει από 1 μέχρι 5 σταυρούς για το 5μελές και μέχρι 7 σταυρούς για το 15μελές.

4) Η εφορευτική επιτροπή μετράει τους σταυρούς των υποψηφίων και ακυρώνει όσα ψηφοδέλτια έχουν περισσότερους σταυρούς από αυτούς που επιτρέπονται ή έχουν διακριτικά γνωρίσματα (μουτζούρες κ.λ.π.).

5) Οι πέντε πρώτοι σε σταυρούς σε ένα τμήμα είναι τα μέλη του 5μελούς και οι επόμενοι τρεις τα αναπληρωματικά μέλη. Στο 15μελές είναι 5 τα αναπληρωματικά μέλη.

6) Με φανερή ψηφοφορία μεταξύ των μελών του 5μελούς επιλέγεται ο Πρόεδρος, ο Γραμματέας και ο Ταμίας. Με την ίδια διαδικασία επιλέγεται το Προεδρείο του 15μελούς (ο Πρόεδρος, ο Αντιπρόεδρος και ο Γραμματέας). (σ.σ. το 15μελές δεν έχει ταμία γιατί δεν κρατάει χρήματα - τα χρήματα που προέρχονται από εκδηλώσεις του 15μελούς μοιράζονται ισόποσα στους Ταμίες των τμημάτων) 7) Η εφορευτική επιτροπή γράφει σε μια κόλλα χαρτί τα αποτελέσματα των εκλογών, τα υπογράφει και τα δίνει στον Διευθυντή. Τι γίνεται αν οι μαθητές δουν ότι οι εκπρόσωποί τους δεν τους εκπροσωπουν σωστά: Οι μαθητές μπορούν να κάνουν έκτακτη γενική συνέλευση για να ανακαλέσουν το 5μελές του τμήματός τους ή το 15μελές του σχολείου και να εκλέξουν καινούριους εκπροσώπους. Αρκεί να το ζητήσουν τουλάχιστον οι μισοί μαθητές ενός τμήματος (για το 5μελές) ή τα 2/3 των μαθητών του σχολείου (για το 15μελές).

ΟΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ • Το 5μελές και το 15μελές συνεδριάζουν εκτός διδακτικών ωρών.

• Κάθε τμήμα συνεδριάζει τακτικά μία φορά τον μήνα σε τελευταία ώρα και ολόκληρο το σχολείο συνεδριάζει τακτικά τρεις φορές τον χρόνο τις τρεις τελευταίες ώρες

μιας μέρας. Με τον Διευθυντή και τον Σύλλογο των Καθηγητών έρχεστε σε συννενόηση μόνο για το ποια ακριβώς μέρα θα γίνει η συνέλευση και όχι για το αν θα γίνει.

• Έκτακτες γενικές συνελεύσεις μπορούν να γίνουν μόνο εκτός διδακτικών ωρών. Για να γίνει έκτακτη συνέλευση ενός τμήματος πρέπει να τη ζητήσουν το 5μελές ή τουλάχιστον οι μισοί μαθητές του τμήματος. Για να γίνει έκτακτη συνέλευση ολόκληρου του σχολείου πρέπει να το ζητήσουν το 15μελές ή τα 2/3 των μαθητών του σχολείου.

• Στις συνελεύσεις των μαθητών του Λυκείου δεν επιτρέπεται να είναι παρών καθηγητής. Στο Γυμνάσιο είναι παρών ένας καθηγητής μόνο για να δώσει συμβουλές σε διαδικαστικά θέματα.

ΟΙ ΒΑΣΙΚΕΣ ΑΡΜΟΔΙΟΤΗΤΕΣ • Το 5μελές και το 15μελές μεταφέρουν τα αιτήματα ή παράπονα των μαθητών ενός τμήματος ή του σχολείου αντίστοιχα στον Διευθυντή και τον Σύλλογο των Καθηγητών.

• Το προεδρείο του 15μελούς συμμετέχει στις συνεδριάσεις του συλλόγου των καθηγητών όταν συζητιούνται πολιτιστικές, αθλητικές και γενικά μαθητικές δραστηριότητες (επισκέψεις, εκδρομές, διοργάνωση σχολικών γιορτών κ.ά.).

• Όταν ο σύλλογος των καθηγητών συζητάει για την επιβολή ποινής σε έναν μαθητή, στην συζήτηση συμμετέχει με δικαίωμα λόγου το τριμελές προεδρείο του 15μελους, ο πρόεδρος του τμήματος του μαθητή και φυσικά ο μαθητής που έχει δικαίωμα απολογίας. Οι μαθητές αποχωρούν την ώρα της συζήτησης των καθηγητών για την τελική τους απόφαση.

• Το 15μελές σε συνεργασία με τον σύλλογο των καθηγητών μπορεί να παρακολουθεί τις συνθήκες λειτουργίας του σχολικού κυλικείου (καθαριότητα, τρόπος εξυπηρέτησης κλπ.)

• Τόσο το 15μελές όσο και τα 5μελή έχουν δικαίωμα να έχουν δικό τους πίνακα μαθητικών ανακοινώσεων που τοποθετείται σε κεντρικό χώρο του σχολείου. Ο Διευθυντής οφείλει να παραχωρήσει τον χώρο αυτό στους μαθητές.

Τους αναφερόμενους νόμους μπορείτε να τους βρείτε στο www.theschooligans.gr μαζί με όλες τις περιπτώσεις που έχουν δημοσιευτεί. Ευχαριστούμε τον Τάκη Μπαϊρακτάρη και τον Αντρέα Ρήγα για την πολύτιμη βοήθειά τους.

™TEI§TE ª∞™ ∞¶√ƒπ∂™ °π∞ Δ∞ ¢π∫∞πøª∞Δ∞ ™∞™ ™TH ¢IEY£À¡™∏ theschooligans@yahoo.com ‹ ̤ۈ ÙÔ˘ site www.theschooligans.gr

™À¡∂¡Δ∂À•∏

ªÈ· Ù˙·˙ Û˘˙‹ÙËÛË Ì ÙÔÓ ™Ù¤Ê·ÓÔ ª¿ÓÔ ªÈÏ¿ÂÈ ÂχıÂÚ· Î·È Ï¤ÂÈ Ú¿ÁÌ·Ù· Ô˘ ‰ÂÓ Ù· ÂÚÈ̤ÓÂȘ. ¶›Ûˆ ·’ ÙÔ˘˜ ÙÚÂÏÔ‡˜ ·˘ÙÔۯ‰ȷÛÌÔ‡˜ ÙÔ˘, fï˜, ˘¿Ú¯ÂÈ ¿ÓÙ· ¤Ó· Âȯ›ÚËÌ·. ∂›ÙÂ Û˘ÌʈÓ›˜, ›Ù ‰È·ÊˆÓ›˜.

Π

ριν τον συναντήσουμε, ρίξαμε μια ματιά στο βιογραφικό του: «Έλληνας πολιτικός, 68 χρονών, 5 παιδιά, 9 εγγόνια, βουλευτής επί 30 χρόνια, τρεις φορές Υπουργός... Σήμερα εκτός Βουλής».

Σε ποιο σχολείο πηγαίνατε, κύριε Μάνο; Στο Κολέγιο. Κι εσείς! Μα καλά, όλοι οι πολιτικοί έχουν τελειώσει το Κολέγιο; Μήπως στείλατε εκεί και τα παιδιά σας; Το ένα, ναι. Τα υπόλοιπα πήγαν σε άλλα ιδιωτικά. Αλλά γιατί σας κακοφαίνεται; Δεν πιστεύετε ότι ένας πολιτικός που υποτίθεται ότι μάχεται για τη δημόσια δωρεάν παιδεία, θα έπρεπε να δίνει ο ίδιος πρώτος το παράδειγμα; Τώρα μπήκατε αμέσως στα βαθιά. Εγώ δεν πιστεύω σε αυτή την ιστορία της δωρεάν παιδείας, όπως την εμφανίζουν εδώ στην Ελλάδα. Δεν καταλαβαίνω γιατί τα παιδιά ενός εύπορου ανθρώπου, σαν κι εμένα για παράδειγμα, πρέπει να έχουν δωρεάν παιδεία. Μέχρι την Γ’ Γυμνασίου που η παιδεία είναι υποχρεωτική, εκεί ναι, συμφωνώ να πηγαίνουν όλοι δωρεάν. Από κει και πέρα, εφόσον το Λύκειο είναι προαιρετικό, οι πλούσιοι –μόνο οι πλούσιοι- να πληρώνουν. Θα ήταν ένας τρόπος να κερδίσει το κράτος χρήματα και με αυτά να φτιάξει καλύτερα δημόσια σχολεία. Εμένα αυτό μ’ ενδιαφέρει: τα παιδιά που δεν έχουν λεφτά να έχουν πρώτης τάξεως παιδεία. Λέτε δηλαδή ότι σ’ ένα δημόσιο Λύκειο, αν υπάρχουν 100 παιδιά και τα 20 έχουν πλούσιους μπαμπάδες, αυτά πρέπει να πληρώνουν; Ναι, αυτό λέω. Και το ίδιο, με ακόμη μεγαλύτερη έμφαση, λέω για το Πανεπιστήμιο. Το έλεγα πρόσφατα στη Βουλή, όπου γινόταν η συζήτηση για το άρθρο 16. Κατέθεσα μια συγκεκριμένη πρόταση όπου ένα απ’ αυτά που ζητώ είναι να καταργηθεί το τσάμπα. Μα σκεφθείτε: γιατί σπουδάζει ένας άνθρωπος; Πολλοί σπουδάζουν μόνο και μόνο γιατί με το χαρτί που θα πάρουν θα βρουν καλύτερη δουλειά και θα ‘χουν καλύτερο μισθό. Αφού, λοιπόν, θα κερδίζεις στο μέλλον πιο πολλά λεφτά χάρη σε αυτό το χαρτί, δώσε κι εσύ κάτι! Αν έχεις! Αν δεν έχεις;

Αν δεν έχεις, να μη δώσεις τίποτα. Αλλά κι αν είσαι στο μεταίχμιο του «έχω και δεν έχω», πάλι μπορείς να δώσεις. Πώς; Να δανειστείς από το κράτος. Και όταν αργότερα θα σου περισσεύουν χρήματα από τον μισθό, τότε σιγά-σιγά να δίνεις κάτι πίσω στο κράτος που σε σπούδασε. Αυτό δεν είναι που κάνουν και στην Αμερική; Παντού το κάνουν. Μόνο εδώ δεν το κάνουμε... Το θέμα είναι να μαζευτούν πόροι για την παιδεία και να μη στερείται ένα παιδί τη δυνατότητα να πάει παραπέρα. Πες δηλαδή ότι εσύ έχεις τις ικανότητες να πας στο καλύτερο Πανεπιστήμιο του κόσμου και δεν μπορείς γιατί εκεί τα δίδακτρα είναι 40.000 δολάρια. Ε, να στα βάλει το κράτος! Αυτό θεωρώ ότι είναι υποχρέωση του κράτους. Δε μ’ ενδιαφέρει ένα πασάλειμμα «πάρτε όλοι από κάτι». Θέλω ο καθένας να μπορεί να φτάσει μέχρι τα άκρα των ικανοτήτων του. Να μην μπορεί να τον σταματήσει το γεγονός ότι ο πατέρας του δεν έχει λεφτά. Να γυρίσουμε στο Λύκειο… Είπατε να μπουν δίδακτρα για όσους είναι πλούσιοι... Και γιατί ένας πλούσιος πατέρας να στείλει το παιδί του στο δημόσιο και όχι στο ιδιωτικό; Αφού έτσι κι αλλιώς θα πληρώνει! Να σας πω γιατί. Ο πρώτος λόγος που εγώ θα το ‘στελνα θα ήταν αν το δημόσιο σχολείο ήταν καλύτερο απ’ το ιδιωτικό. Αν είχε, ας πούμε, καλύτερους καθηγητές. Θα ‘πρεπε λοιπόν το κράτος να πληρώνει καλά για να προσελκύει τους καλύτερους και να είναι και απαιτητικό: «Σε πληρώνω κύριε καθηγητά, αλλά απαιτώ να κάνεις καλή δουλειά». Αλλιώς έξω; Αλλιώς έξω! Το πιο ευαίσθητο σημείο του δημοσίου είναι οι γιατροί και οι καθηγητές. Το θεωρώ απαράδεκτο να μην μπορεί το κράτος να τους διώχνει. Υπάρχουν γιατροί οι οποίοι είναι γνωστοί «δολοφόνοι». Οι άλλοι γιατροί, οι συνάδελφοί τους δηλαδή, το ξέρουν: «Μην πας σ’ αυτόν» λένε στους φίλους τους. Κι όμως αυτός πληρώνεται! Ωραία, και τους καθηγητές «δολοφόνους» πώς θα τους βρίσκει το κράτος; Πώς θα γίνεται η αξιολόγηση ενός καθηγητή; Υπάρχουν δεκάδες τρόποι. Στο Πανεπιστήμιο, ας πούμε, θα μπορούσαν να τον αξιολογούν οι ίδιοι οι φοιτητές για τον τρόπο που διδάσκει. Θα μπορούσε να είναι αυτό ένα από τα κρι-

TË Ì¤Ú· Ù˘ ʈÙÔÁÚ¿ÊËÛ˘ ÙÔ‡ ‰ÒÛ·Ì ӷ ÎÚ·Ù‹ÛÂÈ ¤Ó· Û·ÍfiʈÓÔ. «ΔÈ ÌÔ˘ ÙÔ ‰›ÓÂÙÂ, ‚Ú ·È‰È¿; £· ÓÔÌ›˙ÂÈ Ô ÎfiÛÌÔ˜ fiÙÈ Í¤Úˆ Ó· ·›˙ˆ!»

φωτ. ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΔΟΜΕΝΙΚΟΣ

™À¡∂¡Δ∂À•∏: ™Δ∂º∞¡√™ ª∞¡√™

τήρια. Ένα άλλο κριτήριο, το οποίο υπάρχει σε όλα τα Πανεπιστήμια του κόσμου πλην Ελλάδος (στην Ελλάδα το κάνει μόνο ένα Πανεπιστήμιο, το Οικονομικό), είναι να παρακολουθείς τι κάνουν οι φοιτητές αφού αποφοιτήσουν. Πιάνουν δουλειά; Τι δουλειά; Τι μισθούς παίρνουν; Το Πανεπιστήμιο Αθηνών βγάζει τόσους πτυχιούχους και πολλοί απ’ αυτούς δε βρίσκουν δουλειά ή γίνονται… ταξιτζήδες! Στα Λύκεια ποια θα ήταν τα κριτήρια; Στα Λύκεια θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, να δούμε πόση επιτυχία έχουν στις Πανελλήνιες εξετάσεις οι μαθητές ενός καθηγητή. Μα αυτό είναι το κριτήριο για ένα καλό σχολείο; Δε σας είπα ότι είναι το μόνο - βάζει κανείς πέντε-έξι κριτήρια. Και δεν είμαι ειδικός για να σας καθορίσω τώρα όλα τα κριτήρια. Σας ανέφερα αυτό επειδή είναι μετρήσιμο. Κάθε χρόνο έχουμε στατιστικά στοιχεία για τις Πανελλήνιες, τα οποία το Υπουργείο τα κρύβει –τα έχω ζητήσει και ξέρω. Τα κρύβει γιατί φοβάται τον συνδικαλισμό των καθηγητών. Μου είχε κάνει εντύπωση, ας πούμε, ότι για αρκετά χρόνια τα παιδιά από τα Τρίκαλα, για κάποιο παράδοξο λόγο, ήταν πάντα μεταξύ των πρώτων στις Πανελλήνιες. Κι έλεγα «δεν μπορεί να είναι τυχαίο αυτό, θέλω να το ψάξω». Δηλαδή αν βλέπεις κάθε χρόνο τα παιδιά στα Τρίκαλα να πηγαίνουν καλά και στη Ρόδο χάλια, καταλαβαίνεις ότι κάτι συμβαίνει. Και τι ζητήσατε ακριβώς απ’ το Υπουργείο; Ζήτησα τα αποτελέσματα και την κατάταξη των σχολείων. Τα έχουν όλα στο κομπιούτερ τους, αλλά δεν τα δίνουν… Το ζητούμενο είναι να υπάρξουν μετρήσεις. Έρχεται κάθε τόσο ένας Υπουργός Παιδείας και λέει «θ’ αλλάξω αυτά». Μα μέτρησες πριν; Μέτρησες μετά; «Κάναμε» λέει «μεταρρύθμιση» και είναι αέρας κοπανιστός. Δυστυχώς, έχουμε επιλέξει ως κοινωνία –διότι δεν είναι μόνο το σχολείο- να μη μετράμε. Έχουμε αυτό το προσόν: δεν ξέρουμε τι μας γίνεται σε τίποτα. Τώρα ας πούμε γίνεται συζήτηση για το ασφαλιστικό και δεν έχουμε μετρήσει τίποτα. Αν ρωτήσεις αύριο το Ταμείο Νομικών που ασφαλίζει όλους τους δικηγόρους πόσοι είναι οι ασφαλισμένοι, πόσοι οι συνταξιούχοι, πόση η αναλογία ή πώς θα εξελιχθεί, κανείς δεν ξέρει. Παρόλα αυτά, ετοιμάζονται να «ανοίξουν» λέει «διάλογο»... Είναι θέμα βλακείας; Νομίζω είναι θέμα κουτοπονηριάς. Όσο δεν ξέρεις, είσαι πάντα στο περίπου. Είμαστε μια κοινωνία του «περίπου». Αν ήσασταν εσείς Υπουργός Παιδείας, κύριε Μάνο, τι θα κάνατε; Μας είπατε ήδη ότι θα βάζατε δίδακτρα στο δημόσιο Λύκειο. Ναι, εκεί βέβαια έχω το πρόβλημα του Συντάγματος που δε μου επιτρέπει τέτοιου είδους ρυθμίσεις. Αν είχα, όμως, το Σύνταγμα μαζί μου (το οποίο είναι τώρα υπό αναθεώρηση), τότε θα είχα τη δυνατότητα να κάνω σημαντικές αλλαγές. Ωραία. Ποιο θα ήταν το πρώτο που θα κάνατε; Το πρώτο που θα έκανα θα ήταν να μετρήσω. Πόσα σχολεία έχω; Πού τα έχω; Πόσα παιδιά υπάρχουν σ’ αυτά τα σχολεία; Πόσοι καθηγητές; Τι αποτελέσματα έχουν; Πρόσφατα μου είπαν ότι στην Τήνο, στη Χώρα μέσα, η Πρώτη Δημοτικού έχει 24 παιδιά, από τα οποία τα 18 είναι από την Αλβανία. Η δασκάλα έχει δυσκολία να επικοινωνήσει γιατί πολλά παιδιά δε μιλούν ελληνικά. Τι κάνεις σε μια τέτοια περίπτωση; Δεν πρέπει να το ξέρω εγώ ως Υπουργείο Παιδείας; Το πρώτο, λοιπόν, που θα έκανα θα ήταν να μετρήσω πολύ συστηματικά, για να ξέρω που βρίσκομαι. Δε θα ‘θελα να μου συμβεί κι εμένα να αρχίσει η χρονιά και να μου λένε «Δεν υπάρχουν καθηγητές». Ειλικρινά, αυτό δεν το καταλαβαίνω. Πότε το μαθαίνεις ότι δεν έχεις καθηγητές; Αφού ξεκινήσει η χρονιά; Δεν υπάρχουν και βιβλία! Ούτε αυτό το καταλαβαίνω. Παρένθεση για τα βιβλία: το έθιμο στην Ελλάδα είναι ότι κάθε παιδί παίρνει κάθε χρόνο καινούριο βιβλίο και ότι το βιβλίο της προηγούμενης χρονιάς ή το πετάει ή το καίει. Ούτε αυτό το καταλαβαίνω. Είμαστε τόσο πλούσια χώρα ώστε να πετάμε βιβλία; Τι προτείνετε;

Θα πω στο παιδί και στον πατέρα του παιδιού: «Δώσε μου 2 ευρώ εγγύηση και στο τέλος του χρόνου αν μου το φέρεις σε καλή κατάσταση, πάρε πίσω τα 2 ευρώ». Ό,τι κάνουν και για τα μπουκάλια της μπύρας! Και προσέξτε, παραμένει δωρεάν η παιδεία. Δεν κόστισε τίποτα στο παιδί. Του μαθαίνεις, όμως, ότι αυτό που πήρε έχει μια αξία. Χτυπάς τη λογική του τσάμπα. Και επιπλέον θα είχαμε και βιβλία! Τι άλλο θα κάνατε ως Υπουργός; Θα έδινα πολύ μεγαλύτερη αυτονομία στους διευθυντές και τους καθηγητές των σχολείων. Αυτονομία από το Υπουργείο. Η ιδέα ότι κάθεται ένας τύπος στη Μητροπόλεως και από κει ρυθμίζει τα πάντα μου προκαλεί αλλεργία. Να έχουν τα ίδια τα σχολεία την ελευθερία να διαμορφώνουν το πακέτο της γνώσης που θα πάρει το παιδί της περιοχής τους. (Στην Πάρο, ας πούμε, έχει πολλά φίδια. Δεν πρέπει τα παιδιά να μαθαίνουν τι θα κάνουν αν τους τσιμπήσει ένα φίδι;)... Και μετά θα φρόντιζα να γίνεται μια πολύ προσεκτική αξιολόγηση της δουλειάς του κάθε σχολείου. Αξιολόγηση που θα γινόταν σε συνδυασμό, βέβαια, με «δώρα» και ποινές για τους αξιολογού-

“

∞Ó ‹ÌÔ˘Ó ÀÔ˘ÚÁfi˜ ¶·È‰Â›·˜, ı· ηٷÚÁÔ‡Û· ·Ì¤Ûˆ˜ ÙȘ Ì·ıËÙÈΤ˜ ·ÚÂÏ¿ÛÂȘ. ∫·È ı· ÚfiÙÂÈÓ· Ó· ηٷÚÁËıÔ‡Ó Î·È ÔÈ ÛÙÚ·ÙȈÙÈΤ˜!

“

μενους –αλλιώς δεν έχει νόημα η αξιολόγηση… Ο στόχος μου, λοιπόν, θα ήταν η αποκέντρωση. Και για τα σχολεία και για τα Πανεπιστήμια. Πώς σας φαίνεται η άλλη «αποκέντρωση» που έχει γίνει; Ότι υπάρχει δηλαδή σε κάθε πόλη κι από μια σχολή; Είναι τεράστιο σφάλμα. Όταν λες «Παν-επιστήμιο», εννοείς πολλές επιστήμες μαζί. Η ιδέα είναι ότι σπουδάζεις Φυσική και την ίδια στιγμή συναντάς κι έναν Μαθηματικό κι έναν Φιλόσοφο, μιλάς και μ’ έναν άλλον ο οποίος θέλει να γίνει Γεωγράφος και αρχίζεις να επηρεάζεις και να επηρεάζεσαι. Ανοίγει το μυαλό σου. Ενώ τώρα; Ενώ τώρα με μια σχολή στο Μεσολόγγι και μια στην Καρδίτσα, χάνει τελείως τον χαρακτήρα του το Πανεπιστήμιο. Είναι ένα δείγμα του ότι οι υπεύθυνοι δεν ενδιαφέρονται καθόλου για τα παιδιά, αλλά ενδιαφέρονται για το τι λένε οι καφετέριες και οι πιτσαδόροι της περιοχής… Μια λοιπόν που με ρωτάτε τι θα ‘κανα ως Υπουργός, σας λέω ευθέως ότι θα μετακινούσα τις σχολές. Την υποχρεωτική προσευχή στα σχολεία θα την καταργούσατε; Ναι, θα την καταργούσα. Δε μου αρέσει να είναι υποχρεωτική. Τον εκκλησιασμό; Κι αυτόν! Θα βγάζατε και την εικόνα του Χριστού από τις σχολικές αίθουσες; Ναι, διότι προκαλεί τα παιδιά που δεν είναι Χριστιανοί. Είτε μας αρέσει είτε όχι, οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Ιδίως ο παιδικός πληθυσμός στην Ελλάδα έχει αλλάξει πολύ τα τελευταία χρόνια. Σας έλεγα πριν το παράδειγμα της Τήνου. Σε μια τάξη τα 18 παιδιά απ’ τα 24 είναι Μουσουλμάνοι. Ε, δεν μπορείς να βάζεις συνεχώς μπροστά τους την εικόνα του Χριστού. Νιώθετε ποτέ τους μετανάστες ως απειλή; Όχι. Μπορεί, όμως, να γίνουν απειλή αν τους προκαλέσεις. Δεν είναι πάντως εύκολη η απάντηση στο θέμα των μεταναστών. Χρειάζεται να γίνει ευρεία συζήτηση. Ο Καρατζαφέρης, πάντως, τη ζητάει… Δικαίως τη ζητάει. Αλλά μέχρι να συζητήσουμε πρέπει να έχουμε καθαρή την εικόνα, να έχουμε τα στατιστικά στοιχεία. Δυστυχώς, πάλι δεν τα έχουμε, διότι πάλι δε μετρούμε. Θα καταργούσατε και τις μαθητικές παρελάσεις; Ναι, βέβαια. Είναι μιλιταριστικού χαρακτήρα. Υπάρχουν καλύτεροι τρόποι να θυμόμαστε τις καλές μας στιγμές σαν έθνος. Γενικά, δε βρίσκω ότι η παρέλαση τιμά οτιδήποτε. Και για να προκαλέσω ακόμα περισσότερο το δημόσιο αίσθημα, σας λέω ότι εγώ θα καταργούσα και τις στρατιωτικές παρελάσεις. Εμείς μαζί σας! Είναι μια σπατάλη που εγώ δεν την καταλαβαίνω. Αν θέλουν σώνει και καλά παρέλαση, θα μπορούσαμε να έχουμε την προεδρική φρουρά με τους τσολιάδες και μια μπάντα να παρελαύνουν κάθε Κυριακή. Αλλά τη λογική ότι περνάνε στη μέση της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης ή της Λάρισας στρατιωτικά αγήματα, τα οποία προετοιμάζονται μήνες για το πώς θα περπατήσουν… ε, αυτό δεν το καταλαβαίνω. Είναι μια απίστευτη σπατάλη χρόνου, κόπου και χρημάτων από μία ομάδα ανθρώπων που έχω σοβαρότατες αμφιβολίες κατά πόσο είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τα πραγματικά τους καθήκοντα. Σε περίπτωση πολέμου εννοείτε; Ε βέβαια! Για τον πόλεμο τους έχουμε τους στρατιωτικούς, όχι για τις παρελάσεις! Ποια είναι η γνώμη σας για τις καταλήψεις στα σχολεία; Είμαι τελείως αντίθετος. Αρνούμαι σε οποιονδήποτε το δικαίωμα να καταλάβει την περιουσία άλλου. Και τι να κάνουν οι μαθητές για να ακουστεί η φωνή τους; Ας κάνουν διαδήλωση έξω απ’ το σχολείο. Μα θα πάρουν απουσίες και θα μείνουν! Γι’ αυτό κάνουν κατάληψη κι όχι αποχή! Ωραία, τότε να βρεθεί ένας τρόπος να μην μπαίνουν απουσίες. Ας φτιάξουμε ένα σύστημα που να επιτρέπει στα παιδιά να βγαίνουν και να διαμαρτύρονται, χωρίς να τιμωρούνται με απουσίες. Αλλά δεν μπορούν να στερούν από ένα άλλο παι-

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΣYΓΓPAΦEA ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΥ

«∏ ·Ô˘Û›· ÙÔ˘ ™Ù¤Ê·ÓÔ˘ ª¿ÓÔ˘ ·fi ÙËÓ ÔÏÈÙÈ΋ ˙ˆ‹ Â›Ó·È ÛΤÙÔ ÛοӉ·ÏÔ» Πολιτικός και ωμός; Βουλευτής που δεν χαϊδεύει αυτιά; Υπουργός που αγνοεί το πολιτικό κόστος; Πολιτευόμενος με χιούμορ; Ναι, υπήρξε και αυτή η εξαίρεση στη ζωή μας. Αλλά μας τελείωσε. Η καινούργια μας πεντακομματική Βουλή έχει κάθε λογής λουλούδια: ακραιφνείς εθνικιστές, ξύλινους παλαιοαριστερούς, διαπλεκόμενους δεξιούς. Όμως στα τριακόσια έδρανά της δεν βρέθηκε μία θέση για τον ευφυέστερο, πιο δημιουργικό και ευθύ Έλληνα πολιτικό. Ήταν ίσως ο μόνος που διέθετε οργανωμένη και ξεκάθαρη πολιτική σκέψη. Ακόμα και όσοι διαφωνούσαν μαζί του το αποδέχονταν. Και επιπλέον δεν έμενε στη θεωρία: δημιούργησε έργο. Του χρωστάμε πολλές από τις καθημερινές ευκολίες μας. Στις δημοσκοπήσεις, βέβαια, πάτος. Αυτό το οφείλει σε κάτι που το ονομάζουμε προτέρημα, αλλά το τιμωρούμε ως ελάττωμα: ήταν ειλικρινής. Στο πολιτικό μας τοπίο, όπου βασιλεύει ο λαϊκισμός, κανόνας είναι το ψέμα (άντε και καμιά φορά οι μισές αλήθειες). Εκείνος τολμούσε και έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους. Όσο δυσάρεστα κι αν ήταν. Πεισματικά αγνόησε το πολιτικό κόστος. Για να κάνει τον περίφημο οικιστικό νόμο του (που τον εφάρμοσε αργότερα ο Τρίτσης, παίρνοντας και τη μισή δόξα) έχασε τη βουλευτική του έδρα. Τον σαμποτάρισε το ίδιο του το κόμμα. Ο φυσικός του χώρος τον έδιωξε. (Όταν τον διέγραψε ο Καραμανλής, είχα σκεφθεί πως είναι σαν να διαγράφει ο Καρβέλας τον Μπετόβεν.) Μετά από πολλές πολιτικές περιπλανήσεις, έμεινε τώρα άστεγος και εκτός Βουλής. Η αποτυχία του πολιτικού μας συστήματος φαίνεται πάνω από όλα στο ότι διώχνει και περιθωριοποιεί τους ικανούς, τους έντιμους και τους ντόμπρους. Τη Γιαννάκου την έφαγε η τίμια στάση της για το βιβλίο Ιστορίας. Επέμεινε πως η επιστήμη ανήκει στους επιστήμονες. Λάθος. Η επιστήμη ανήκει στους φονταμενταλιστές και τους Ελληναράδες. Αλλά η απουσία του Στέφανου Μάνου (σε αυτόν αναφέρομαι τόση ώρα) από την ελληνική πολιτική ζωή είναι σκέτο σκάνδαλο. Άλλη μία ήττα του ορθολογισμού, της καθαρής σκέψης και της ειλικρίνειας. (εφημερίδα LIFO, 27/09/2007)

™À¡∂¡Δ∂À•∏: ™Δ∂º∞¡√™ ª∞¡√™

√ ™Ù¤Ê·ÓÔ˜ ª¿ÓÔ˜ ϤÂÈ... ΚΩΝ/ΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ Είναι ο μόνος πολιτικός που θαυμάζω. Είχε μια απίστευτη προσήλωση σε αυτό που θεωρούσε καθήκον του. Πρωθυπουργός ξυπνούσε, Πρωθυπουργός κοιμόταν. Παρατηρούσε συνεχώς γύρω του. Μόλις έβλεπε κάτι στραβό, ήθελε να το διορθώσει. Και ήξερε ν’ ακούει. Πριν μιλήσει, άκουγε.

ΑΛΕΚΟΣ ΑΛΑΒΑΝΟΣ Το debate το κέρδισε αυτός. Και το κέρδισε, διότι πάνω απ’ όλα έδινε την αίσθηση ότι αυτά που λέει τα πιστεύει. Μπορεί να σου πει –και μου ‘χει πει σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις- τα πιο παράλογα πράγματα. Αλλά τα πιστεύει.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ Αν ήταν οδηγός λεωφορείου, εγώ δε θα έμπαινα στο λεωφορείο. Δε θα ήξερα πού θα με πάει. Ούτε ο ίδιος νομίζω ότι ξέρει. Ένας αρχηγός πρέπει να σου δίνει πρώτα την αίσθηση της κατεύθυνσης.

Δεν έχω καμιά ιδιαίτερη γνώμη. Δε νομίζω, πάντως, ότι πιστεύει αυτά που λέει.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΨΩΜΙΑΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ Πριν 4 χρόνια τον εκτιμούσα περισσότερο, μου είχε δώσει την εντύπωση ότι ξέρει πού θέλει να πάει. Του λείπει το θάρρος. Του λείπει και η διοικητική ικανότης, το management. Όταν ήταν Υπουργός Παιδείας είχα προσέξει ότι συχνά έλεγε σωστά πράγματα, αλλά μετά ή τα ξεχνούσε ή δεν μπορούσε να τα κάνει. Δεν το αποκλείω, πάντως, να κερδίσει τις εκλογές του ΠΑΣΟΚ (σε συνδυασμό με το ότι μπορεί να τις χάσει ο Βενιζέλος).

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μάτι του γυαλίζει –το είδαμε στην τηλεόραση. Έχει αυτό το χαρακτηριστικό των έξυπνων ανθρώπων: από την πολλή αυτοπεποίθηση υποτιμά τους άλλους. Επιβεβαιώνει την παροιμία ότι «το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται». Είναι, πάντως, πιο αποτελεσματικός απ’ τον Παπανδρέου. Να σας δώσω ένα παράδειγμα: όταν κάποτε ήταν Υπουργός Βιομηχανίας, αποφάσισε ότι θα πουλήσει το 10% της ΔΕΗ. Ξεσηκώθηκαν οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ εναντίον της απόφασης. Ο Βενιζέλος αμέσως τους έπιασε, τους υποσχέθηκε κάτι για τα ασφαλιστικά τους και αυτοί συμφώνησαν. Έγινε η ιδιωτικοποίηση και δεν άνοιξε μύτη. Άλλο, βέβαια, αν αυτά που τους υποσχέθηκε μας κόστισαν πολύ πιο πολύ απ’ όσα εισπράξαμε από την ιδιωτικοποίηση.

ΑΝΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ Νομίζω ότι είναι η μόνη που θα μπορούσε να ξεκαθαρίσει μερικά πράγματα στο ΠΑΣΟΚ.

Είναι αυτό που λένε οι Αμερικάνοι «colourful». Δεν πλήττεις ποτέ μαζί του, κάθε μέρα κάτι γίνεται. Το αν κάνει καλά τη δουλειά του ως νομάρχης δεν το ξέρω. Και για μένα αυτό είναι που μετράει. Δεν ξέρω, βέβαια, αν μετράει για τους ψηφοφόρους…

ΒΥΡΩΝ ΠΟΛΥΔΩΡΑΣ Ως Υπουργός Δημόσιας Τάξης δεν τα κατάφερε. Του είχα πει «Κάνε ορισμένα απλά πράγματα. Βάλε για παράδειγμα μια τάξη στην παράνομη στάθμευση, όχι σε όλη την Αθήνα, μόνο σε μερικούς κρίσιμους δρόμους», «Δε γίνονται αυτά» μου λέει. Αυτό για μένα είναι δείγμα δειλού Υπουργού. Τι θα πει «δε γίνεται;». Πάρε τον διευθυντή της Τροχαίας και πες του ότι «από αύριο δε θέλω κανένα παράνομο αυτοκίνητο στην Πατησίων. Αν υπάρχει παράνομο, είσαι υπεύθυνος». Έτσι είναι σίγουρο ότι κάτι θ’ αλλάξει: ή η Πατησίων ή ο διευθυντής!

ΜΑΡΙΕΤΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ Της είχα πει, προκειμένου να εξοικονομήσει πόρους για την παιδεία, να ενθαρρύνει τις δωρεές. Όποιος κάνει μια δωρεά στο Πανεπιστήμιο να εκπίπτει αυτό το ποσό από τη φορολογική του δήλωση. «Όχι» μου λέει «δε θέλει ο Αλογοσκούφης». Τρίχες! Ένας Υπουργός πρέπει να στυλώνει τα πόδια του. Πώς ο Υπουργός Πολιτισμού πέρασε ανάλογη διάταξη για το Μέγαρο Μουσικής;

δί τη δυνατότητα να κάνει μάθημα. Ας φύγουμε απ’ την παιδεία… Ποια είναι η γνώμη σας για την επέμβαση των Αμερικανών στο Ιράκ; Διστάζω να σας απαντήσω. Ενώ όλοι λένε ότι κακώς έγινε, εγώ έχω ένα ερωτηματικό στο μυαλό μου. Σοβαρολογείτε; Υπάρχει περίπτωση να έγινε καλώς; Εγώ έχω επηρεαστεί πάρα πολύ από αυτό που έγινε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δείτε τη συμπεριφορά των Άγγλων ενόψει του Χίτλερ. Στην αρχή κανείς στην Αγγλία δεν τον πήρε στα σοβαρά –μόνο ο Τσώρτσιλ φώναζε. Ο Χίτλερ, λοιπόν, αφού ανέβηκε στην εξουσία με εκλογές, άρχισε να εξοπλίζεται και να παραβιάζει όλες τις συνθήκες που υπήρχαν. «Άστον!» λέγανε οι φιλήσυχοι και οι φιλειρηνικοί της εποχής. Κι ένα ωραίο πρωί ο Χίτλερ άρχισε να επεκτείνεται. Πήρε κάποια γαλλικά εδάφη, δε μίλησε κανένας. Μετά πήρε την Αυστρία, δε μίλησε πάλι κανένας. Μετά πήρε ένα κομμάτι από την Τσεχοσλοβακία, εκεί που υπήρχαν Γερμανοί, πάλι δε μίλησε κανένας. Τον προειδοποίησαν «μην κάνεις τίποτα στην Πολωνία», αλλά ήταν πια αργά. Τώρα, εκ των υστέρων, λένε «αχ, να είχαμε παρέμβει πιο νωρίς, θα είχαμε γλιτώσει τον Παγκόσμιο Πόλεμο». Σημειώστε ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος μας στοίχισε 60.000.000 ζωές. Μα είναι το ίδιο; Ο Σαντάμ έκανε τέτοια επεκτατική πολιτική; Πώς δεν έκανε; Μπήκε στο Ιράν, μπήκε στο Κουβέιτ... Είναι αυτός που χρησιμοποίησε χημικά όπλα στο Ιράν και εξόντωσε χιλιάδες κόσμο. Το ερώτημα λοιπόν σε περιπτώσεις σαν του Σαντάμ είναι «να επέμβω εγκαίρως ή να περιμένω;». Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε με αυτή την ανοχή που σας είπα. Και αυτό είναι κάτι το οποίο όλες οι ηγεσίες των μεγάλων χωρών έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους. Γι’ αυτό κι εγώ διστάζω να σας πω αν καλώς ή κακώς μπήκαν οι Αμερικανοί στο Ιράκ. Θέλετε να μας πείτε ότι το κάνανε από φιλανθρωπία; Για να σώσουν τον πλανήτη; Για να σταματήσουν έναν δικτάτορα; Όχι βέβαια. Αν όμως τα πράγματα ξεφύγουν απ’ τον έλεγχο και γίνει μια ευρεία σύρραξη στην περιοχή, τότε η Αμερική ίσως να εμπλακεί θέλει-δε θέλει ή να υποστεί πολύ μεγάλη ζημιά από άλλες αιτίες. Αν δηλαδή αναφλεγεί όλη η περιοχή, μπορεί πράγματι να τεθεί σε κίνδυνο το σύνολο της ενεργειακής αντοχής της υφηλίου. Θυμάστε, πάντως, τι λέγανε οι Αμερικανοί: ότι το Ιράκ είχε πυρηνικά, αλλά πυρηνικά δε βρέθηκαν! Όχι, δε βρέθηκαν και μπορεί πράγματι να μην υπήρχαν. Υπήρχαν όμως τα χημικά που σας είπα. Ο Σαντάμ, μάλιστα, ήταν ο πρώτος και ο μοναδικός που τα χρησιμοποίησε μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο η ανησυχία ήταν ότι θα χρησιμοποιηθούν ξανά χημικά όπλα, τα οποία ευτυχώς ο ίδιος ο Χίτλερ αυτοσυγκρατήθηκε και δεν τα χρησιμοποίησε. Αντίθετα, αυτός εδώ μετά από τόσα χρόνια δε δίστασε να τα χρησιμοποιήσει. Η γνώμη σας για τον Μπους ποια είναι; Α, πολύ κακή. Γιατί; Γιατί έχει μετατρέψει την Αμερική σ’ ένα σύμβολο του κακού -δείτε πώς αντιδράτε εσείς! Ενώ παλιά η Αμερική για πάρα πολύ κόσμο ήταν ένα σύμβολο ελευθερίας και ευκαιρίας. Γι’ αυτό άλλωστε και τόσες χιλιάδες άνθρωποι μετανάστευαν στη Αμερική, και δικοί μας και Ιταλοί και Πολωνοί και Ιρλανδοί…. Ήταν ένα σπουδαίο σύμβολο που ο Μπους το διέλυσε. Ξέρετε τι έλεγε στην προεκλογική του εκστρατεία ο Μπους; Ότι θα κάνει σεμνή εξωτερική πολιτική και δε θα παρεμβαίνει σε άλλες χώρες! Καλά, κι εμείς με τον Καραμανλή λέγαμε ότι θα είμαστε «σεμνοί και ταπεινοί»… (γέλια) Πετρέλαιο πιστεύετε ότι υπάρχει στο Αιγαίο; Εγώ νομίζω πως ναι. Και ως Υπουργός Βιομηχανίας το 1980 είχα πείσει τον Καραμανλή να δώσει εντολή να ξεκινήσουν οι γεωτρήσεις. Αλλά μετά κέρδισε τις εκλογές ο Ανδρέας Παπανδρέου και είχε την επιπολαιότητα –λέω εγώ- να συμφωνήσει με την Τουρκία ότι δε θα γίνει απολύτως τίποτα στο Αιγαίο.

Για να μην την προκαλέσει; Ναι. Και έτσι πλέον δε γίνονται έρευνες στο Αιγαίο, ακόμα και εντός χωρικών υδάτων. Πιστεύετε ότι αν προχωρούσε στις γεωτρήσεις, θα γινόταν πόλεμος; Όχι, δε νομίζω. Ακούστε… Το πετρέλαιο είναι κάτι που σήμερα -και εμείς και η Τουρκία- πάμε και το αγοράζουμε. Αν το αντλούσαμε απ’ το Αιγαίο, δε σημαίνει ότι δε θα το πληρώναμε. Θα πληρώναμε την εξόρυξη και θα μας έμενε κι εμάς ένα ποσό. Σήμερα το πετρέλαιο κοστίζει 90 δολάρια το βαρέλι. Η εξόρυξη απ’ το Αιγαίο μπορεί να κοστίζει 30. Συνεπώς, αν το αντλήσεις απ’ το Αιγαίο θα έχεις όφελος 60. Ωραία; Ωραία. Λέω, λοιπόν, ότι εσείς κι εγώ διαφωνούμε αν αυτό το οικόπεδο απ’ το οποίο αντλούμε είναι δικό σας ή δικό μου. Ας βάλουμε μαζί στο τραπέζι 90 δολάρια που έτσι κι αλλιώς θα δίναμε για να το αγοράσουμε. Ας δώσουμε τα 30 από αυτά για την εξόρυξη και τα 60 που περισσεύουν ας τα βάλουμε στην τράπεζα μέχρι να λύσουμε τη διαφορά μας στα δικαστήρια. Το σημαντικό ποιο είναι; Ότι θα γίνει η άντληση! Και γιατί να γίνει η άντληση; Διότι αν η τιμή του πετρελαίου πέσει στα 30, κανείς δε θα αντλεί το πετρέλαιο του Αιγαίου. Δε θα συμφέρει. Ενώ τώρα που η τιμή του είναι στα ουράνια, είναι ευκαιρία να θησαυρίσουμε και οι δύο. Το αντλούμε και αντί να είναι στον πάτο της θάλασσας, είναι στην τράπεζα με τη μορφή 60 δολαρίων και περιμένει. Αφήστε που το δικαστήριο, όποτε γίνει, είναι σίγουρο ότι θα δώσει το μεγαλύτερο μέρος σε μας. Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη επιτυχία σας ως πολιτικός; Ότι έκανα πολλά πράγματα που θα μείνουν. Έχετε το παράπονο ότι δεν εκτιμήθηκαν αρκετά είτε από τον κόσμο είτε από τα κόμματα; Το παράπονο αυτό το έχω αναμφισβήτητα. Και δεν είναι ότι δεν εκτιμήθηκαν, είναι ότι δεν εκτιμήθηκαν στην ώρα τους. Αλλά δε βαριέστε! Σημασία έχει ότι μείνανε και διαμορφώνουν τη ζωή μας. Να τελειώσουμε με μερικές προσωπικές ερωτήσεις. Κλαίτε καμιά φορά; Ναι… Τώρα τελευταία έχω πιάσει τον εαυτό μου να βουρκώνει συχνά. Σε σημείο που τα παιδιά μου να με κοροϊδεύουν. Για ποιο πράγμα μπορεί να βουρκώσετε; Για διάφορα. Καμιά φορά ο κόσμος τραγουδάει αυθορμήτως τον Εθνικό Ύμνο και συγκινούμαι. Μου είχε συμβεί στους Ολυμπιακούς, στην τελετή έναρξης. Είστε εθισμένος σε κάτι; Είμαι εθισμένος στο φαγητό. Έχετε δοκιμάσει ποτέ χασίς; Μια φορά όταν ήμουν φοιτητής. Είστε υπέρ της αποποινικοποίησης του χασίς; Μάλλον ναι. Τι εφημερίδες διαβάζετε; Διαβάζω αρκετές. Κυρίως «Καθημερινή» και «Εστία». Στην τηλεόραση ποιες ειδήσεις βλέπετε; Του «ΣΚΑΪ». Τον Λαζόπουλο τον βλέπετε; Τελευταία που τον είδα δυο-τρεις φορές με διασκέδασε πολύ. Η αγαπημένη σας ταινία; Μια παλιά γαλλική, δε θα την ξέρετε εσείς… «Τα παιδιά του Παραδείσου». Στον Παράδεισο και την Κόλαση πιστεύετε; Όχι, όχι. Τι μουσική ακούτε; Μ’ αρέσει πολύ η τζαζ. Έχω βρει στο ραδιόφωνο στο ίντερνετ έναν καταπληκτικό σταθμό –σας τον συνιστώ! Είναι το δανέζικο ραδιόφωνο, www.dr.dk, στο οποίο υπάρχει ένας εξειδικευμένος σταθμός που παίζει τζαζ 24 ώρες το 24ωρο. Είναι καταπληκτικός. Μισό λεπτό, περιμένετε να τον βρω τώρα αμέσως… (τον ψάχνει, μόλις τον βρίσκει, χαμογελάει και αρχίζει να κουνάει ρυθμικά τα χέρια του) …Μ’ αρέσει πολύ.

THE END

«ªÂ ‚Á¿Ï·Ù ÙÂÏ›ˆ˜ ·ÁÚ¿ÌÌ·ÙÔ!» Και τώρα, κύριε Μάνο, θα σας κάνουμε ένα τεστ βασικών γνώσεων. Θα σας κάνουμε 2-3 ερωτήσεις πάνω σε θέματα γενικής παιδείας. Γενική παιδεία στο Λύκειο είναι όλα αυτά που κάθε μαθητής, ανεξαρτήτως κατεύθυνσης, είναι υποχρεωμένος να ξέρει… Η πρώτη ερώτηση είναι από τη Φυσική: Ποιος είναι ο νόμος του Coulomb; …(χαμογελάει αμήχανα)… Του Coulomb; Καλύτερα να προχωρήσουμε στην επόμενη ερώτηση… Μαθηματικά: Ποιος είναι ο τύπος της Διακρίνουσας; Τι είναι η Διακρίνουσα, βρε παιδιά; Μας αρκεί η ερώτησή σας… Με βγάλατε τελείως αγράμματο! (γέλια) Όχι εσάς, το σύστημα! …Ποιες γωνίες ονομάζουμε εντός εναλλάξ; Μα πέστε μου πρώτα τι είναι η Διακρίνουσα! Σε λίγο… Εντός εναλλάξ δεν είναι αυτές που είναι από δω κι από κει;

(μας δείχνει με τα χέρια του) Όχι, αυτές είναι οι κατά κορυφήν… Περιγράψτε μας τη δομή του βακτηριδιακού κυττάρου. (σκέφτεται) …Λογικά, πρέπει να υπάρχει ένας πυρήνας… Προσπαθείτε να μαντέψετε! Έτσι κάνουν συνήθως και οι μαθητές… Η τελευταία ερώτηση αφορά κάτι που δε διδάσκεται ποτέ στα σχολεία. Ξέρετε να προσφέρετε πρώτες βοήθειες; Η γυναίκα μου ξέρει! Εσείς, όμως, που τελειώσατε ένα καλό ελληνικό σχολείο, ξέρετε; Τι θα κάνατε, ας πούμε, αν ένας άνθρωπος λιποθυμούσε μπροστά σας; Δεν ξέρω, δε θα εμπιστευόμουν τον εαυτό μου. Ε, δεν είναι τρελό, λοιπόν, να μας υποχρεώνουν να μαθαίνουμε τον νόμο του Coulomb και όχι κάτι τόσο βασικό; Έχετε δίκιο… Δε μου είπατε όμως, τι είναι η Διακρίνουσα;

VIDEO: Who Wants To Be A Millionaire Owned Ο πιο cool τύπος που έχει περάσει ποτέ από το παιχνίδι «Ποιός θέλει να γίνει εκατομμυριούχος» είναι Αμερικανός. Βρίσκεται στην τελευταία ερώτηση πριν το ένα εκατομμύριο δολάρια και του έχει μείνει η βοήθεια του τηλεφώνου...

VIDEO: Crying Dog

VIDEO: How to create an angry American

Διαφήμιση με έναν ερωτευμένο σκύλο που πάει να συναντήσει την σκυλίτσα του... Δε θα μαντέψετε με τίποτα τι διαφημίζει.

Ένα κολάζ με τα ψέματα που είπε η κυβέρνηση των Η.Π.Α. για να πείσει για την επίθεση στο Ιράκ (ότι είχε όπλα μαζικής καταστροφής, ότι συνδεόταν με την επίθεση στους δίδυμους πύργους και ότι κατασκεύαζε πυρηνική βόμβα για να την δώσει στους τρομοκράτες). Το βίντεο περιέχει και την αντίδραση που έχει αρχίσει να σχηματίζεται από Αμερικάνους δημοσιογράφους και πολίτες, για να μην νομίζετε ότι όλοι οι Αμερικανοί είναι ηλίθιοι. Το σχόλιο του Σον Πεν προς το τέλος είναι όλα τα λεφτά.

!

ΤΕ ΔΕΙ Ο Α Τ ΝΑ Ε ΣΤ g r ΓΙΑ ΑΙΝEΤ ligans. ΠΗΓ e s c h o o t a s .th von www /xaze

÷˙‡ÔÓÙ·˜ ÛÙÔ internet...

√ ª¿Ì˘, Ô technofreak Û˘ÓÂÚÁ¿Ù˘ Ì·˜, Ì·˙‡ÂÈ Â‰Ò Î·È ¯ÚfiÓÈ· fi,ÙÈ ÂӉȷʤÚÔÓ ‚Ú›ÛÎÂÈ ÛÙÔ internet: ‚ÈÓÙ¿ÎÈ·, flash¿ÎÈ·, software, site... ∞fi ·˘Ùfi ÙÔ Ù‡¯Ô˜ ı· Ù· ÌÔÈÚ¿˙ÂÙ·È Ì·˙› Ì·˜.

• Στείλτε τις δικές σας ανακαλύψεις για το επόμενο τεύχος στο theschooligans@yahoo.com

VIDEO: Materazzi

ONLINE FLASH GAME: Vector TD

SOFTWARE: Anti Mosquito

O Materazzi έγινε παγκοσμίως γνωστός ως θύμα επειδή έφαγε μία κεφαλιά στο γήπεδο από τον Zidane.

H καριέρα του ως θύτης, όμως, έχει μείνει στην αφάνεια. Δείτε ένα μικρό αφιέρωμα στα τσεκουρώματά του και θα αναρωτηθείτε πώς τον αφήνουν να κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος στα γήπεδα.

Εδώ και λίγο καιρό, μια νέα κατηγορία παιχνιδιών (Tower Defense) σαρώνει στο ίντερνετ. To Vector είναι αυτή τη στιγμή με διαφορά το καλύτερο από αυτά (και το πιο εθιστικό). Καλά ξενύχτια.

Δουλεύετε αργά τη νύχτα στον υπολογιστή σας; Έχετε τα φώτα και τα παράθυρα ανοιχτά; Μπαίνουν κουνούπια και σας τσιμπάνε; Σας έχουν τελειώσει και οι ταμπλέτες; Ψυχραιμία! Αντί να τρέξετε στο σουπερ-μάρκετ, «τρέξτε» το Anti-Mosquito. Το προγραμματάκι παράγει ήχους τέτοιας συχνότητας που ενώ εσείς δεν το ακούτε, τα κουνούπια ζαλίζονται και φεύγουν... (Λειτουργεί. Το δοκιμάσαμε)

SITE: Death Clock 1) Πηγαίνετε στο site, 2) Συμπληρώνετε την ημερομηνία γέννησής σας και 3-4 ακόμα στοιχεία (φύλο, καπνιστής ή όχι κλπ.) και πατάτε Enter.

3) Το site κάνει μερικούς γρήγορους υπολογισμούς (με βάση τα στατιστικά), και ανοίγει ένα παραθυράκι.

4) Στο παραθυράκι διαβάζετε την ακριβή ημερομηνία που θα πεθάνετε.

5) Κάτω από την ημερομηνία θανάτου σας εμφανίζονται τα δευτερόλεπτα της ζωής σας να κυλάνε αντίστροφα...

6) Κι εσείς κάθεστε και τα κοιτάτε...

VIDEO: Mr. Bean – Elementary Dating

SITE: All South Park Episodes

Μια θεατρική παράσταση με συμβουλές για το πρώτο ραντεβού. Στον ρόλο του αρσενικού ο Rowan Atkinson (πριν γίνει γνωστός ως Mr. Bean).

Όλα τα επεισόδια του South Park on line! Ναι, όλα! Ναι, δωρεάν! Ναι, και αυτά της 11ης σεζόν που προβάλλεται φέτος! (Αν δεν έχετε ξαναδεί South Park, ξεκινήστε με τα επεισόδια «Lil’ Crime Stoppers» και «Cancelled» της 7ης σεζόν)

VIDEO: High-school robot dance

FLASH ANIMATION: A Million Thank You

Σε έναν σχολικό διαγωνισμό χορού σε στυλ ρομπότ (robot dance) διαγωνίζονται παιδιά με μέτριες ικανότητες. Ώσπου ένας μαθητής ανεβαίνει στη σκηνή και ξεβιδώνεται τελείως!

Όπως εμείς λέμε «χίλια ευχαριστώ», οι Άγγλοι λένε «a million thank you». Επειδή, όμως, βαριόμαστε να πούμε και τα χίλια (πόσο μάλλον το ένα εκατομμύριο), μια ηλεκτρονική καρτούλα το κάνει για εμάς. Στην αρχή χαριτωμένα. Στη συνέχεια σπαστικά. Στο τέλος δε φτάσαμε. (Αν φτάσετε εσείς, στείλτε ένα screen capture να δούμε πώς είναι).

FLASH ANIMATION: Creep Εξαιρετικό animation του «Creep» των Radiohead από μια live εκτέλεση (εξ’ ου και το ρεψιματάκι που ξεφεύγει από τον Tom Yorke).

VIDEO: Banned Commercial Μια από τις καλύτερες διαφημίσεις που έχουν φτιαχτεί. Δυστυχώς δεν παίχτηκε ποτέ στην τηλεόραση γιατί απαγορεύτηκε η κυκλοφορία της.

VIDEO: Soccer Players Faking Their Injuries Κάποιοι ποδοσφαιριστές έχουν ταλέντο. Στο θέατρο.

VIDEO: Zeitgeist–Religion: The Greatest Story Ever Told Γεννήθηκε 25 Δεκεμβρίου από παρθένο μητέρα. Η γέννηση του συνοδεύτηκε από την εμφάνιση ενός λαμπρού αστεριού το οποίο ακολούθησαν τρεις βασιλιάδες για να βρουν και να προσκυνήσουν το θείο βρέφος. Βαφτίστηκε στα 30 του και είχε 12 μαθητές με τους οποίους περιπλανιόταν και έκανε θαύματα (θεράπευσε αρρώστους, περπάτησε πάνω στο νερό...). Προδόθηκε, σταυρώθηκε, έμεινε στον τάφο για τρεις μέρες και μετά αναστήθηκε. Το όνομά του είναι... Horus! Ένας Αιγύπτιος θεός που έζησε το 3.000 προ Χριστού! Ένα 25λεπτο ντοκιμαντέρ που ξεκινάει χαλαρά και μέσα σε 3 λεπτά σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό.

ΦAΛTΣO - SCHOOLHKI - SCHOOLIGANS - SCHOOLWAVE

∏ π™Δ√ƒπ∞ ªπ∞™ ¶∞ƒ∂∞™ (part 2) ªÂÙ¿ ÙÔ «º¿ÏÙÛÔ», ÛÂÈÚ¿ ›¯Â ÙÔ «School‹ÎÈ», ÙÔ underground ÂÚÈÔ‰ÈÎfi ÂÓfi˜ ȉȈÙÈÎÔ‡ Û¯ÔÏ›Ԣ. «ŸÏÔÈ ÎÚ‡‚Ô˘Ì ¤Ó· ÛÎÔ˘Ï‹ÎÈ. ∞ÎfiÌ· Î·È ÔÈ ÈÔ ÂÚÈÔÈË̤ÓÔÈ Î‹ÔÈ. ∞ÎfiÌ· Î·È Ù· ÈÔ Û‡Á¯ÚÔÓ· ȉȈÙÈο…» ÁÚ¿Ê·Ì ÛÙÔ ÚÒÙÔ Ù‡¯Ô˜. •¤Ú·Ì ‚¤‚·È· fiÙÈ ¤Ó· ÙÂÚ¿ÛÙÈÔ (ȉȈÙÈÎfi) ·Ô‡ÙÛÈ ‹Ù·Ó ¿ÓÙ· ¤ÙÔÈÌÔ Ó· Ì·˜ ·Ù‹ÛÂÈ…

του Χρήστου Ιωαννίδη Όταν βρέθηκα καθηγητής στο ιδιωτικό σχολείο «Αυγουλέα-Λιναρδάτου», κατάλαβα γρήγορα ότι το κλίμα δε σήκωνε άτακτα περιοδικά σαν το «Φάλτσο», που έβγαζα παρέα με τον Μπάμπη και άλλα παιδιά στο Μουσικό Σχολείο Ιλίου. Τα ιδιωτικά θέλουν συνήθως ένα έντυπο-βιτρίνα: Δείτε τι καλές εκδηλώσεις κάνουμε, τι μαθητές-αστέρια έχουμε, τι καλή επένδυση που κάνετε εσείς οι γονείς. Πάρτε κι ένα αφιέρωμα για τον Ελύτη κι έναν ύμνο για τις χελώνες καρέτα-καρέτα… Η τύχη όμως το ‘φερε το συγκεκριμένο ιδιωτικό να έχει άμεση ανάγκη από ένα έντυπο και να μην υπάρχει καθηγητής διαθέσιμος να το αναλάβει. Έτσι πρότεινα στον διευθυντή-ιδιοκτήτη το «Schoolήκι». «Θα είναι λίγο σατιρικό, λίγο ενοχλητικό, θ’ ακούγεται όμως η φωνή των παιδιών... Θα παίρνουμε και συνεντεύξεις από διάσημα πρόσωπα!» του είπα. Συμφώνησε… «Ανοιχτόμυαλος άνθρωπος ή ανοιχτόμυαλος επιχειρηματίας» σκέφτηκα. Το επόμενο βήμα ήταν να πείσω μερικά παιδιά να συνεργαστούν. Τους έδειξα το «Φάλτσο» και δέχτηκαν αμέσως. Ήταν ο Κώστας (που είναι και τώρα μαζί μας στους Schooligans) και οι δύο Δημήτρηδες –μια παρέα της Α’ Λυκείου που είχε αρχίσει δειλά-δειλά να βγαίνει απ’ το καβούκι της. Ο Κώστας ήταν το σπασικλάκι, ο μαθητής του 20, που όμως άφηνε τους συμμαθητές του ν’ αντιγράφουν. Ο Δημήτρης φορούσε ένα σκουλαρίκι στο αυτί που το εξαφάνιζε μόλις έβλεπε καθηγητή (τα σκουλαρίκια απαγορευόντουσαν…). Και ο άλλος Δημήτρης είχε κάτι μαλλιάκαρφάκια που συχνά τα έκρυβε κάτω από το σκουφί του (και τα μαλλιά-καρφάκια απαγορευόντουσαν…). Φώναξα και τον Μπάμπη που ήταν πλέον φοιτητής και ξεκινήσαμε τη συνωμοσία.

Ο

SCHOOLΗΚΙ 1: ΤΟ ΣΥΝΩΜΟΤΙΚΟ Πώς ένα «Schoolήκι» τα βάζει με το ιδιωτικό που το χρηματοδοτεί; Η απάντηση ήταν απλή: με χιούμορ –μη μας κλείσουν κι απ’ το πρώτο τεύχος! Αρχίσαμε να μαζεύουμε γράμματα από άλλα παιδιά. Άλλος τα έβαζε με το όνομα του σχολείου («Μα είναι όνομα το “Αυγουλέα”; Στην καφετέρια με φωνάζουν Αυγουλόπαιδο!»), ένα πρωτάκι του Γυμνασίου τα έβαζε με την τσάντα του που ήταν ασήκωτη από τα βι-

βλία και τις σημειώσεις («την έχω ζυγίσει και είναι 16 κιλά!») και ένας άλλος τα έβαζε με τον ιερό στόχο του σχολείου: «Αγαπητό Schoolήκι, οι γονείς πραγματικά το χαίρονται αυτό το σχολείο. Είναι δυναμικό, είναι σύγχρονο, έχει καθηγητές-τέρατα της επιστήμης και της παιδαγωγικής και κυρίως έχει στόχο: Επιτυχία 100% στα ΑΕΙ. Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ δε θα εμπιστευόμουν τους γονείς μου σε κανένα άλλο σχολείο. Μαμά, μπαμπά, σας εύχομαι ολόψυχα: ΚΑΛΗ ΠΡΟΟΔΟ!». Από γράμματα καλά πηγαίναμε. Κάποια στιγμή όμως, έπρεπε να πάρουμε και τη συνέντευξη με τον «διάσημο» που είχαμε υποσχεθεί. «Από ποιον θα θέλατε να πάρουμε συνέντευξη;» ρώτησα τα παιδιά. «Απ’ τον Ντέμη!» μου απάντησαν. «Κάποιον πολιτικό;». Με κοίταξαν με απορία, η πολιτική ήταν έξω απ’ τον κόσμο τους. «Ο Κωστής Στεφανόπουλος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πώς σας φαίνεται;», «Αυτός κάτι λέει, αλλά σιγά μη δεχτεί!». Κάτσαμε και γράψαμε ένα γράμμα, λίγο χιουμοριστικό λίγο σοβαρό, και το στείλαμε με φαξ. Τρεις μέρες μετά χτυπούσε το τηλέφωνο: «Ο Πρόεδρος σάς περιμένει την τάδε μέρα την τάδε ώρα». Πήγαμε όσο καλύτερα προετοιμασμένοι μπορούσαμε. Τα παιδιά είχαν μάθει τις ερωτήσεις απ’ έξω, είχαν μάθει και λίγο την τέχνη του follow-up (νέα ερώτηση πάνω στην απάντηση). Η βασική συμβουλή ήταν «να είστε ο εαυτός σας». «Τι ρούχα να βάλουμε;» με ρώτησαν. «Ό,τι θα βάζατε σε μια βραδινή έξοδο με τους φίλους σας». Ήρθαν με τζιν, μπλουζάκια, πουκάμισα απ’ έξω, μαλλιάκαρφάκια… Ο Πρόεδρος από κοντά ήταν αυτό που ξέραμε κι εμείς κι όλος ο κόσμος από την τηλεόραση. Απλός, λιτός, ευγενικός. Και αφοπλιστικά ειλικρινής. «Δε βα™Î›ÙÛÔ ÙÔ˘ °È¿ÓÓË ∞ÁÁÂϿη ÁÈ· ÙÔ ÚÒÙÔ School‹ÎÈ

ριέστε σε τόσες κοινωνικές εκδηλώσεις που πηγαίνετε;» τον ρωτήσαμε κάποια στιγμή. «Βαριέμαι, όταν τραβάει πολύ η υπόθεσις», «Και τι κάνετε τότε;», «Κάθομαι... τι άλλο να κάνω;». Ο Πρόεδρος χαμογέλασε, τα παιδιά έβαλαν τα γέλια. Αυτή η σκηνή επαναλήφθηκε πολλές φορές.

—Έχετε κρατήσει επαφή με παλιούς συμμαθητές σας απ’ το σχολείο; «Προ ετών είχαμε πολλές επαφές, γιατί κάναμε κάτι συνεστιάσεις. Τώρα έχουμε σταματήσει…»

—Γιατί; «Διότι εκείνος που τις οργάνωνε… πέθανε!» Τα σχολικά χρόνια του Προέδρου ήταν μάλλον απογοήτευση για μας: —Το σκάγατε ποτέ απ’ το μάθημα; «Ποτέ. Γιατί; Εσείς το σκάτε;» —Καμιά φορά, ναι. Όταν βαριόμαστε… «Εμείς στην εποχή μου και τα βαρετά μαθήματα τα διαβάζαμε. Μας ενδιέφερε πολύ να είμαστε καλοί μαθηταί».

—Σαν έφηβος δεν επαναστατήσατε ποτέ; «Ποτέ». Εντάξει, δεν πειράζει που ο μικρός Κωστής ήταν ήσυχο παιδί. Σημασία είχε ότι τώρα, ως Πρόεδρος, με τις θέσεις που έπαιρνε προκαλούσε συζητήσεις. Όπως η θέση που πήρε για τον Οδυσσέα Τσενάι, τον Αλβανό σημαιοφόρο. «Ετούτο το παιδί», μας είπε, «μας πείραξε μόνο και μόνο επειδή ήταν Αλβανός… Αλλά και η άλλη πλευρά έχει κι αυτή τα επιχειρήματά της. Σου λέει “δεν μπορεί τη μέρα της 28ης Οκτωβρίου να έρχεται κάποιος ξένος να σηκώνει ένα σύμβολο που εκφράζει τις ελληνικές θυσίες”». «Ναι, κύριε Πρόεδρε», έκανε follow-up ο Κώστας, «αλλά όταν αυτό το σύμβολο το σήκωνε ο ολυμπιονίκης ο Καρντάνωφ, που δεν ξέρει γρι ελληνικά, τότε ήμασταν όλοι περήφανοι. Ό,τι μας συμφέρει

∏ π™Δ√ƒπ∞ ªπ∞™ ¶∞ƒ∂∞™ (part 2) δηλαδή…», «Πολύ σωστό αυτό που λες. Υπάρχει και μια προκατάληψη εναντίον των Αλβανών. Αν στη θέση του Αλβανού μαθητή ήταν, φερ’ ειπείν, ο γιος του κυρίου Μπερνς, του Αμερικανού πρέσβη, θα ενοχλείτο άραγε ο κόσμος; Δε νομίζω». Πριν φύγουμε, ο Πρόεδρος έκανε μια δήλωση που για τα παιδιά είχε ιδιαίτερη σημασία. «Ειλικρινώς χάρηκα πάρα πολύ. Και μόνο η εμφάνισή σας είναι φρεσκάδα!» είπε σφίγγοντας το χέρι του Δημήτρη με τα μαλλιά-καρφάκια. Την άλλη μέρα ο Δημήτρης πήγε στο σχολείο χωρίς σκουφί… Το πρώτο Schoolήκι βγήκε τον Μάιο του 2001. Τα παιδιά του σχολείου το υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό. Στους καθηγητές οι αντιδράσεις ήταν μοιρασμένες. Οι μισοί έδιναν συγχαρητήρια και οι άλλοι μισοί (οι στυλοβάτες του «100% επιτυχία στα ΑΕΙ») μουρμούριζαν: «Ακούς εκεί να κοροϊδεύουν έτσι το σχολείο!». Εκείνο που τους είχε πραγματικά πειράξει ήταν το ξεμπρόστιασμα που κάναμε στις απόψεις τους, όπως αυτή ενός Μαθηματικού: «Ένας μαθητής Πρώτης Λυκείου πρέπει μόνο να διαβάζει. Όλες οι εξωσχολικές δραστηριότητες –συμπεριλαμβανομένου του μαθητικού περιοδικού- πρέπει να κοπούν!». Το πρόβλημα ήταν ότι αυτή η μουρμούρα μέρα με τη μέρα έπαιρνε διαστάσεις. Μέχρι και ο ιδιοκτήτης-διευθυντής που αρχικά είχε χαρεί, τώρα είχε αρχίσει να κατσουφιάζει. Ώσπου έγινε το θαύμα! Ο Χρήστος Μιχαηλίδης αφιέρωσε ολόκληρη τη στήλη του στην «Ελευθεροτυπία» στη συνέντευξη με τον Πρόεδρο. Αυτό ήταν! Σε λίγες ώρες το σχολείο είχε γεμίσει κάμερες. Όλα τα κανάλια θέλανε να μιλήσουν με τα «τρομερά Schoolήκια» που είχαν πάρει τη μοναδική συνέντευξη που είχε δώσει ποτέ ο Πρόεδρος. Το περιοδικό (και το σχολείο) γινόταν διάσημο. Εννοείται ότι αυτόματα η μουρμούρα εξαφανίστηκε και τα χαμόγελα επανήλθαν. Εμείς, όμως, είχαμε πάρει ένα πολύτιμο μάθημα: το χιούμορ δεν αρκούσε. Χρειαζόμασταν και το άσυλο που μας εξασφάλιζε η προβολή.

«Ναι, ναι, έτσι λένε όλοι...»

—Μα υποτιμάτε το αίσθημά μου! «Δεν θέλω να σε θίξω, αλλά η πείρα μου με έχει διδάξει ότι τις περισσότερες φορές άλλα λέμε για τον έρωτα και άλλα αποδεικνύονται στη συνέχεια. Απόδειξις είναι ότι αν σου συμβεί το παραμικρό στη σχέση αυτή, είσαι έτοιμος να την τινάξεις στον αέρα».

—Όχι δα! «Εσύ μπορεί να αποτελείς εξαίρεση. Ποιο είναι το μικρό σου;» —Κώστας. «Κωστάκη, μπορεί να αποτελείς εξαίρεση. Στα περισσότερα παιδιά, όμως, ξεκινάει από μια επιθυμία να δοκιμάσουν την ηδονή. Είναι ελεύθερα να το κάνουν, αλλά εγώ πρέπει να σας πω την αλήθεια, όπως μου τη λέει ο Απόστολος Παύλος».

—Και ο Απόστολος Παύλος μιλάει για αμαρτία; «Μιλάει για πορνεία! Μπορεί να ακούγεται βαριά σήμερα αυτή η λέξη – πορνεία σήμερα σημαίνει ότι πας σε μια γυναίκα, πληρώνεις, ικανοποιείσαι και φεύγεις -αλλά όταν σε

SCHOOLΗΚΙ 2: ΤΟ ΑΜΑΡΤΩΛΟ Για το δεύτερο τεύχος σκεφτήκαμε να πάρουμε συνέντευξη από το πιο αμφιλεγόμενο πρόσωπο εκείνων των ημερών: τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Δεν ήταν εύκολο: «Δυστυχώς ο Μακαριότατος δεν προφταίνει να σας δει» μας έλεγε κάθε τόσο στο τηλέφωνο ο εκπρόσωπός του. «Ευχαρίστως όμως να απαντήσει γραπτώς στις ερωτήσεις σας». Γραπτώς δε μας ενδιέφερε. Θέλαμε να έχουμε αντίλογο. Χρειάστηκε να περιμένουμε τέσσερις μήνες. Όταν τελικά κλείστηκε το ραντεβού, κάναμε το σταυρό μας. Τι θα του λέγαμε; Για τις ταυτότητες; Για την κόντρα με τον Σημίτη; Για τις δηλώσεις του ότι «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι»; Ή για τα οικονομικά σκάνδαλα της Εκκλησίας; Τίποτα απ’ όλα αυτά. Θα του μιλούσαμε για κάτι πολύ πιο κοντινό στα παιδιά: τη σχέση με το σώμα τους, τις ερωτικές επιθυμίες που είχαν αρχίσει να νιώθουν και να πραγματοποιούν. Ήταν αμαρτωλά; Έπρεπε να νιώθουν ένοχα; Έπρεπε να ζητάνε συγχώρεση; Ξέραμε από πριν τις απαντήσεις της Εκκλησίας: «Ναι», «Ναι», «Ναι». Υπήρχε όμως κι ένα τεράστιο «ΓΙΑΤΙ;» που πολύ θέλαμε να μας απαντήσει πρόσωπο με πρόσωπο ο Αρχιεπίσκοπος.

—Mακαριότατε, να σας κάνουμε ένα είδος εξομολόγησης; «Βεβαίως».

—Εγώ είμαι 17 χρονών, έχω μια κοπέλα και φιλιόμαστε. Αμαρτάνω; «Κοίταξε... Πρέπει να προσδιορίσουμε αυτή τη σχέση».

—Την αγαπάω. «Ο έρωτας είναι βαλμένος μέσα στον άνθρωπο από τον ίδιο το Θεό. Αλίμονο όμως αν ο έρωτας δεν ξεκινάει από την ψυχή».

—Και ο δικός μου έρωτας από την ψυχή μου ξεκινάει.

μία σχέση δεν υπάρχει το πνευματικό στοιχείο, είναι πορνεία».

—(πετάγεται ο Δημήτρης) Μια που το αναφέρατε, Μακαριότατε, εγώ έχω πάει με πόρνη. Έχω αμαρτήσει; «Α ναι, παιδί μου, εσύ έχεις αμαρτήσει. Έχεις αμαρτήσει, διότι το λέει σαφώς το Ευαγγέλιο. Πρέπει να τακτοποιηθείς με το Θεό. Έχεις κάνει κάτι που δεν εγκρίνει».

—Παρόλο που η επίσκεψη στην πόρνη, μου έλυσε κάποιες απορίες και μου έδιωξε κάποιες φοβίες; «Δεν ξέρω τι σου έκανε. Σε άλλους δημιούργησε προβλήματα μια τέτοια σχέση. Το θέμα είναι αν θέλουμε να ευθυγραμμίσουμε τη ζωή μας με αυτά που λέει ο Θεός ή αν θέλουμε να ζήσουμε αυτόνομα».

—(πετάγεται ο Βασίλης) Εγώ, Μακαριότατε, είμαι 15 χρονών και μερικές φορές αυνανίζομαι. Κι εγώ έχω αμαρτήσει; (μεγάλη παύση)... «Κοίταξε... (χαμογελά αμήχανα) ...δε θέλω να σου δώσω μια συγκεκριμένη απάντηση...»

—Γιατί; (παύση) ...«Ναι, είναι αμαρτία... Κοιτάξτε, παιδιά μου, η School‹ÎÈ, 2001 -δηλαδή η αποχή από κάθε τι που αγνότητα στονª¿ÈÔ˜ άνθρωπο μολύνει το σώμα και την ψυχή- είναι θέλημα Θεού, είναι επιταγή Θεού».

—Μα γιατί λέτε ότι μολύνεται το σώμα; «Στάσου, στάσου! Πρώτον αυτό... Και δεύτερον, η αποχή και η αγνότητα είναι πράγματα εφικτά. Άμα ο άνθρωπος τα θελήσει -θα δαγκώσει βέβαια το σίδερο- αλλά θα τα πετύχει».

—Μα γιατί να ντρέπομαι για το σώμα μου; «Να μην ντρέπεσαι καθόλου!».

—Μα μου λέτε να συγκρατώ την ορμή του σώματος... «Συγκρατείται, πουλάκι μου, αυτή η ορμή, συγκρατείται! Απλώς δεν έχεις μάθει τη μέθοδο του πώς γίνεται αυτή η συγκράτησις... Και εγώ ο ίδιος που στα λέω αυτά, δεν είμαι αναμάρτητος. Αλλά η μεγάλη γοητεία της θρησκείας μας είναι ότι μας δίνει ανά πάσα στιγμή την ευκαιρία της μετανοίας και της διαγραφής αυτής της ενοχής που νιώθουμε απέναντι στο Θεό. Επομένως, μπορεί εγώ να σου πω, σαν πνευματικός, ότι αυτό που κάνεις είναι κακό, αλλά αυτό δεν είναι προς θάνατον. Αρκεί να καταλάβεις και να διορθωθείς... Να ρωτήσω, όμως, κι εγώ κάτι;» —Βεβαίως. «Έχετε δοκιμάσει ποτέ να κάνετε αγώνα κατά του εαυτού σας; Έχετε πει ποτέ “δε θα κάνω αυτό το πράγμα κι ας μου αρέσει”;».

—Ναι. Εγώ, ας πούμε, θέλω να μπω στο Πανεπιστήμιο και διαβάζω πολύ. Απ' την άλλη, μου αρέσει και το μπάσκετ. Δεν πάω, λοιπόν, για μπάσκετ κάθε μέρα -που θα ήθελα- αλλά κάθε βδομάδα. Ούτε ασυδοσία, ούτε στέρηση. Δεν είναι κάτι ανάλογο με τα ερωτικά; «Όχι, δεν είναι το ίδιο πράγμα. Εδώ πρόκειται για ένα σπορ. Θέλεις να παίξεις, να εκτονωθείς και ενδεχομένως να μπεις σε μια μεγαλύτερη ομάδα και να φτάσεις ψηλά».

—Απλά μου αρέσει... «Σύμφωνοι. Και αν σου άρεσε το σπορ να κλέβεις τράπεζες;» —Αυτό βλάπτει τους άλλους όμως! «Σύμφωνοι».

—Ενώ το να φιλήσω ή να κάνω έρωτα με το κορίτσι μου, απ' τη στιγμή που κι εκείνη θέλει, ποιον βλάπτει; (παύση) ...«Βλάπτει, βλάπτει!... Βλάπτει την ηθική υπόσταση του ανθρώπου (...). Γι' αυτό και ο ιερός Χρυσόστομος διακηρύσσει ότι οι άνθρωποι θα 'πρεπε να παντρεύονται στην ηλικία που είσαι εσύ τώρα και αισθάνεσαι αυτή την ορμή. Έτσι θα υπήρχε νόμιμη διέξοδος σ' αυτό το ένστικτο.

—Δηλαδή, εγώ για να κάνω έρωτα, πρέπει να παντρευτώ την κοπέλα μου; «Δεν μπορείς να την παντρευτείς, γιατί δεν έχεις ακόμα φτιαχτεί οικονομικά. Και τι κάνεις λοιπόν; Με τη συναίνεση της κοπέλας, χρησιμοποιείτε το ένστικτο το οποίο είναι δοσμένο από τον Θεό για έναν ορισμένο σκοπό, την αναπαραγωγή, πετάτε απ' έξω το σκοπό (διότι λαμβάνετε τις προφυλάξεις σας) και κρατάτε το ηδονικό στοιχείο... Κάνετε δηλαδή αυτό που θέλετε, αλλά το θέμα δεν είναι να κάνετε αυτό που θέλετε».

—Μα άμα το νιώθεις μέσα σου, γιατί είναι αμαρτία; «Το αίσθημα δεν είναι αμαρτία. Μπορείς να έχεις έναν συναισθηματικό δεσμό με μια κοπέλα, να κάνετε παρέα και να της εμπιστεύεσαι τις μύχιες σκέψεις σου».

—Μα θέλω και να της εκφράσω την αγάπη μου με το φιλί, με το χάδι, με το σώμα μου όλο! «Το “έσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν” που λέει το Ευαγγέλιο, είναι ευλογημένο από το Θεό και πρόκειται για υπέροχη έξαρση του ανθρώπινου συναισθήματος. Όπως σας είπα, όμως, τελεί υπό ορισμένες προϋποθέσεις... Μπορεί να μη σας αρέσουν, αλλά ο Θεός και η Εκκλησία λένε τα πράγματα που σας λέω εγώ».

School‹ÎÈ, ª¿ÈÔ˜ 2002

—Δεν είναι ότι δε μας αρέσουν. Είναι ότι δε μας πείθουν. «Ε εντάξει... δηλαδή τι άλλο θέλετε; Να σας κατεβάσω το Θεό τον ίδιο για να σας τα πει;» —...Αν μπορείτε, ναι! (γέλια) School‹ÎÈ, πÔ‡ÓÈÔ˜ 200 3

Υπήρχε πάντως ένα σημείο στο οποίο συμφωνήσαμε απόλυτα με τον Αρχιεπίσκοπο: το σκουλαρίκι. «Δε σου προσθέτει τίποτα!» είπε όταν πρόσεξε το σκουλαρίκι του Δημήτρη. «Δε μου αφαιρεί και τίποτα!» ήταν η απάντηση. «Έχεις δίκιο» συμφώνησε. «Δεν αξίζει για τέτοια μικροπράγματα να χαλάμε τις καρδιές μας». Εννοείται ότι μετά την συνέντευξη νομιμοποιήθηκαν τα σκουλαρίκια στο σχολείο μας… Η συνέντευξη με τον Αρχιεπίσκοπο έγινε πρωτοσέλιδο στα ΝΕΑ με τίτλο «Ο Χριστόδουλος όπως δεν μίλησε ποτέ». Όπως ήταν φυσικό, οι κάμερες κατασκηνώσανε στο σχολείο -μέχρι και συνέντευξη τύπου δώσαμε! Το δεύτερο τεύχος είχε και μια διεθνή επιτυχία: αποκλειστική συνέντευξη από τον Ντέιβιντ Μπέκαμ! To 2001 είχε έρθει στην Αθήνα για ένα ματς Ελλάδα-Αγγλία. Βρήκαμε το ξενοδοχείο που έμενε, πιάσαμε φιλία με το προσωπικό ασφαλείας και ξαφνικά βρεθήκαμε μπροστά του στα πέντε μέτρα απόσταση. «Πάρε το κασετοφωνάκι και παρ’ του συνέντευξη!» είπαμε στον Βασίλη, το μικρότερο Schoolήκι. Ο Βασιλάκης πήγε και πήρε την πρώτη του συνέντευξη.

—Hi. —Hi. —One autograph please.

—Sure.

—Bye. —Bye.

SCHOOLΗΚΙ 3: ΤΟ... ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ Με το τρίτο τεύχος (Ιούνιος 2003) πραγματοποιούμε ένα αρχικό μας όραμα: να γίνει το περιοδικό διασχολικό και να συνεργάζεται με μαθητές από άλλα σχολεία. Το διάσημο πρόσωπο (που -μην ξεχνιόμαστε- μας εξασφαλίζει την ελευθερία μας) ήταν αυτή τη φορά η Ντόρα Μπακογιάννη, δήμαρχος Αθηναίων τότε. Φτάνοντας στο γραφείο της, ξέραμε ότι αυτή τη φορά δεν είχαμε να κάνουμε με έναν καλοσυνάτο παππού (Στεφανόπουλος), ούτε με έναν συνομιλητή του Θεού (Χριστόδουλος), αλλά με μια πολιτικό-γάτα. Η καλή μέρα φάνηκε απ’ τις πρώτες κουβέντες: —Πώς θα περιγράφατε τον εαυτό σας στο σχολείο; «Αναρχική».

—Δε σας φαίνεται! «Τρομερά αναρχική. Στο Γυμνάσιο είχα φάει τον πρώτο μήνα τρεις αποβολές. Ντρέπομαι πολύ γι’ αυτό τώρα...» Ξέραμε βέβαια ότι κατά βάθος δεν ντρεπόταν... Όσο μιλούσε για τα παιδικά της χρόνια ήταν ποταμός: «Είχα τρομερό κόμπλεξ. Ήμουν πολύ ψηλή. Δε με χόρευε κανείς... Στα 13 μου έφαγα την πρώτη μου χυλόπιτα... Ο πατέρας μου πάντα με άφηνε να φέρνω το αγόρι σπίτι. Βασική αρχή της μη-

τσοτακικής φυλής: φρόντισε να έχεις τον εχθρό κοντά για να τον προσέχεις καλύτερα». Όταν μπήκαμε στα πολιτικά, άρχισε να παίζει μαζί μας σαν τη γάτα με το... σκουλήκι.

—Έχει κάνει η Ελλάδα εγκλήματα σαν χώρα; «Όλες, όλες οι χώρες έχουν κάνει εγκλήματα».

—Σύμφωνοι, πείτε μας όμως ένα έγκλημα της δικιάς μας. «Δεν υπάρχει πόλεμος χωρίς έγκλημα».

—Θέλετε μήπως να κλείσουμε το κασετοφωνάκι για να μας πείτε; «Γιατί, ρε παιδιά, δε συμμετείχαμε εμείς σε πολέμους; Δεν κάναμε εγκλήματα;».

—Το αναφέρει το βιβλίο της Ιστορίας μας; «Όχι βέβαια!»

—Γι’ αυτό, κάντε μας εσείς ένα μάθημα Ιστορίας! «Παιδιά, έλεος, μια άλλη φορά. Να με καλέσετε το βράδυ για φαΐ και θα σας τα πω όλα τα εγκλήματα». Όταν, πάντως, ζητήσαμε απ’ την κυρία Μπακογιάννη να πει τη γνώμη της για συγκεκριμένα πρόσωπα, μας την είπε: —Γιώργος Καρατζαφέρης. «Διαφωνώ ριζικά με τις ιδέες του».

—Θεόδωρος Πάγκαλος. «Συμπαθής... Ευφυής... Από κει και πέρα, βέβαια, ταύρος εν υαλοπωλείω, αγελάδα που χύνει την καρδάρα...».

—Όλα τα παχύδερμα διαλέξατε! (γέλια) ...Ευάγγελος Βενιζέλος. «Ταχύτατος... παρά τα κιλά του».

—Σωκράτης Κόκκαλης. «Επιχειρηματίας για το όνομα του οποίου εφευρέθη ο όρος “διαπλοκή”».

—Μητσικώστας. «Α, έχει πλάκα μεγάλη. Κάνει καταπληκτικά τον Μητσοτάκη!»

—Πώς σας φαίνεται, αλήθεια, που τον πατέρα σας γκαντέμη τον ανεβάζουν, γκαντέμη τον κατεβάζουν; «Είναι άσχετοι! Ο πατέρας μου είναι κατ’ εξοχήν τυχερός άνθρωπος!». Εκτός από τη συνέντευξη Μπακογιάννη, το τρίτο τεύχος είχε κι ένα ρεπορτάζ που αποκάλυπτε ένα κοινό μυστικό πολλών σχολείων: τις μίζες που παίρνουν όσοι εμπλέκονται (μαθητές, καθηγητές, διευθυντές) στις πενταήμερες εκδρομές της Γ’ Λυκείου. Τις μίζες τις δίνει το τουριστικό πρακτορείο ώστε να προτιμήσουν οι εμπλεκόμενοι αυτό και όχι κάποιο άλλο. Η βασική μας πηγή ήταν ένας μετανοημένος μαθητής 19 χρονών που την προηγούμενη χρονιά είχε

School‹ÎÈ, ª¿ÈÔ˜ 2001

√È ÙÚÂȘ ·ÔÎÏÂÈÛÙÈΤ˜ Û˘ÓÂÓÙ‡ÍÂȘ Ô˘ ¤Î·Ó·Ó ‰È¿ÛËÌÔ ÙÔ «School‹ÎÈ»: ÃÚÈÛÙfi‰Ô˘ÏÔ˜, ™ÙÂÊ·ÓfiÔ˘ÏÔ˜, ª·ÎÔÁÈ¿ÓÓË. ª·˜ ÂÍ·ÛÊ¿ÏÈÛ·Ó ÙÔ ¿Û˘ÏÔ ÁÈ· Ó· ÁÚ¿ÊÔ˘Ì ÛÙÔ ÂÚÈÔ‰ÈÎfi fi,ÙÈ ı¤ÏÔ˘Ì ¯ˆÚ›˜ ÏÔÁÔÎÚÈÛ›·. (√ÏfiÎÏËÚ˜ ÙȘ Û˘ÓÂÓÙ‡ÍÂȘ ı· ÙȘ ‚Ú›Ù ÛÙÔ site)

κάνει χρυσές δουλειές σαν πρόεδρος της Γ’ Λυκείου του σχολείου του. Για την ακρίβεια είχε βγάλει 3.000 ευρώ: «Από την ίδια την πενταήμερη έβγαλα γύρω στα 2.000 ευρώ και από εκδηλώσεις σε κλαμπ, ημερολόγια, μπλουζάκια κλπ, γύρω στα 1.000 ευρώ. Απ’ αυτά, έδωσα τα 500 ευρώ σε τρία παιδιά που με είχαν βοηθήσει να βγω πρόεδρος». Πώς τον είχαν βοηθήσει; «Στις εκλογές για το 15μελές είχαν πει στους φίλους τους: “Ψηφίστε τον, είναι καλός”». Το τρίτο Schoolήκι κυκλοφόρησε σαν ένθετο με την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» σε όλη την Ελλάδα. «Πώς κι έτσι;» ρώτησαν ορισμένοι, «Δώσατε χρήματα; Έχετε μέσο;». Δυστυχώς για τους καχύποπτους, η αλήθεια ήταν πολύ πιο απλή. Τους το πήγαμε, τους άρεσε, το ανατύπωσαν. Και μας έκαναν μια ωραία πρόταση: να βγαίνει το περιοδικό κάθε τέσσερις μήνες με την «Ελευθεροτυπία». Εμείς συμφωνήσαμε. Και το προτείναμε στον διευθυντήιδιοκτήτη του ιδιωτικού με την υπόσχεση να βάζουμε σε κάθε τεύχος το όνομα του σχολείου του. Εκείνος όμως είχε αντίρρηση: «Το Schoolήκι μού ανήκει. Δέχομαι μόνο αν έχω έλεγχο επί του περιεχομένου». «Έλεγχο ή λογοκρισία» του απαντήσαμε «δεν μπορείτε να έχετε. Ποτέ δεν είχατε. Και το όνομα δε σας ανήκει!». Χαμογέλασε... Λίγες μέρες μετά μαθαίναμε ότι εδώ και μήνες είχε κατοχυρώσει πρώτος το όνομα «Schoolήκι» που φυσικά το είχαμε βρει εμείς. Ήταν μια υπέροχη νόμιμη κλοπή.

Schoolήκι, βέβαια, δεν ξαναβγήκε. Ποιος θα το έβγαζε σ’ ένα σχολείο με εντελώς αντίθετη νοοτροπία; (Φρόντισαν μόνο να το ανεβάσουν με περηφάνια στο site τους, γραμμένο και λάθος: ... Shoolήκι!) Όσο για μας (εμένα, τον Μπάμπη, τον Κώστα και δυοτρία άλλα παιδιά) συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα και περιοδικά. Απλώς αλλάξαμε όνομα: «Schooligans».

THE END

happy end...

φωτογραφία αυτή δημοσιεύθηκε τον περασμένο Ιούνιο στη «Lifo». Αγόρια και κορίτσια, φορώντας κουστούμια και βραδινές τουαλέτες κατεβαίνουν τελετουργικά, ανά δύο, πιασμένα αγκαζέ, τις μαρμάρινες σκάλες ενός επιβλητικού κτιρίου. Πού πάνε; Από πού βγαίνουν; Θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πολλά: Βραδινή έξοδος της Βουλής των Εφήβων… Ομαδική τελετή γάμου στην Καλιφόρνια… Επίδειξη νεανικής μόδας του Ασλάνη… Η λεζάντα όμως έγραφε: «Κολέγιο Αθηνών, τελετή αποφοίτησης, τάξη 2007». Σε πόσα ελληνικά σχολεία άραγε γίνονται σήμερα τελετές αποφοίτησης; Έχουμε ακούσει για κάποια δημόσια (στα οποία γίνεται όμως «πάρτυ αποφοίτησης», όχι «τελετή») και για αρκετά ιδιωτικά, όπου οι τελετές είναι μέρος του promotion. Το σίγουρο είναι ότι καμιά τελετή δε θα φτάνει σε glamour αυτήν του Κολεγίου. Χαζεύαμε για ώρα τις λεπτομέρειες στη φωτογραφία. Τα κορίτσια φοράνε τακούνια και μονόχρωμες τουαλέτες. Τα αγόρια σκούρο κουστούμι και ανοιχτόχρωμο πουκάμισο. Το χρώμα της γραβάτας ανήκει στη διακριτική τους ευχέρεια. Τα ζευγάρια κατεβαίνουν τις σκάλες αγκαζέ, προσέχοντας μην πέσουν και τηρώντας μεταξύ τους ίσες αποστάσεις. Όλα τα ζευγάρια είναι αντίθετου φύλου, εκτός από το πέμπτο που αποτελείται από δύο κοπέλες. Αυτές δεν είναι αγκαζέ. Δείξαμε τη φωτογραφία σε διάφορα παιδιά από δημόσια σχολεία. Γελάσανε. Άλλοι είπαν «ρε τα ψώνια», άλλοι «ρε τα κακόμοιρα» Υπάρχει έτσι κι αλλιώς μια προκατάληψη για το Κολέγιο (και αρκετός φθόνος –πολλοί θα θέλανε να βρίσκονται εκεί). Είναι το σχολείο που πηγαίνουν οι γόνοι των λεφτάδων και των πολιτικών. Απ’ την άλλη, τι φταίνε και οι γόνοι; Αν προσέξετε τα πρόσωπά τους, θα δείτε σε μερικούς μια αμηχανία ή ένα ζαβολιάρικο χαμόγελο. Ίσως να σκέφτονται «τι γυρεύω εγώ εδώ, ντυμένος έτσι;». Άλλοι βέβαια δείχνουν να το ευχαριστιούνται –έχουν έναν αέρα αυτοπεποίθησης. Σε 20-30 χρόνια θα είναι οι νέοι μας υπουργοί και πρωθυπουργοί. Το Κολέγιο τούς προετοιμάζει από τώρα για την τελετή ορκωμοσίας. Θα ανεβαίνουν στο βήμα και θα βγάζουν πύρινους λόγους υπέρ της δημόσιας δωρεάν παιδείας.

H

φωτ. ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ

∞ π º ∞ ƒ ° √ Δ ø ∏º