ZORGEN VOOR DE LAATSTE EER

– Voelt het als een ereschuld? Enigszins voor Charles Willemsen, beheerder van het Militair Ereveld Grebbeberg. Uiterst strak en toegewijd onderhoudt hij met zijn collega Kees Kelderman de graven, het groen en het terrein. Opdat de in 1940 gesneuvelde militairen met ere mogen rusten.

Rhenen

Overwegend twintigers waren het. Sommigen net geen tiener meer.

‘Ze waren nog zo jong’, mijmert Charles Willemsen als hij uitkijkt over de lange rijen grafzerken. Keurig in het gelid, als aangetreden militairen.

Dienstwoning

‘Soms schiet het door je hoofd hoe vreselijk hier de strijd was en hoe hon- derden zijn gesneuveld. Niet constant natuurlijk, want je bent aan het werk. Ik voel het als een hele eer en verantwoordelijkheid om het beheer over het Militair Ereveld te dragen. Het laatste wat je voor die jongens, gevallen voor onze vrijheid, kunt doen.’

In 2008 kwam hij met zijn gezin te wonen in de dienstwoning, pal naast de begraafplaats met 850 gesneuvelden. De helft viel op en om de Grebbeberg. ‘Mijn vrouw en ik houden van rust en eenzaamheid. Niet iedereen kan er tegen om hier te wonen, hoe prachtig de omgeving ook is.’ Dat betekent ook dat Charles en Kees bijna 24/7 in touw zijn. ‘De uitstraling moet perfect zijn. Bij het kanten maaien gebruiken we een duimstok. Als het onderhoud een week versloft, is die achterstand eigenlijk niet meer in te halen. Elk seizoen gebeurt er wat.

Nu maken we alles in orde voor Dodenherdenking, waarop ik het defilé langs de graven mag openen. Tulpen losmaken, viooltjes planten, grasmaaien, verticuteren, doorzaaien en bemesten. Verder het informatiecentrum beheren, de stenen reinigen, losgeraakte takken opruimen. Ik ben een pietje-precies, ik kan niets laten liggen.’

Granaatscherven

Op het ereveld staan nog bomen die ooggetuigen waren van de strijd. ‘Als die konden spreken… De meeste oude bomen zitten vol granaatscherven.’ Ruim 50.000 bezoekers komen jaarlijks op het Militair Ereveld, waaronder steeds meer jeugd. Veteranen zijn niet meer in leven. ‘De kleinkinderen worden nieuwsgieriger naar de lotgevallen en de dood van hun opa’s. Ik onderhoud daarom veel mailcontact en Kees organiseert rondleidingen. Familieleden complimenteren ons vaak met het keurige onderhoudswerk van de Oorlogsgravenstichting. Hun dankbaarheid is voor mij een enorme motivatie.’ • I:

MORGANA: UW BEDTEXTIEL- EN KASTENSPECIALIST