VAN WATERLOO TOT URUZGAN

DRIEBERGEN – Museum Militaire Traditie in Driebergen krijgt niet de publieke aandacht die het verdient. Het militaire museum, gevestigd in een vroegere bioscoop uit de jaren twintig, trekt jaarlijks een schamele vijfhonderd bezoekers. Het pand vraagt veel onderhoud en de energierekening is fors. Maar subsidie is er niet.

De in de loop van 53 jaar opgebouwde collectie wapens, uniformen en uitrustingstukken mag er zijn. Van Waterloo in 1815 tot de recente missies in Irak en Uruzgan. ‘In vogelvlucht zie je hier de ontwikkeling van de Nederlandse krijgsmacht’, vertelt conservator John de Vries.

Schilderen

‘Eerst bontgekleurde uniformen om je te onderscheiden en op te vallen op het door kruitdampen omgeven slagveld. Die zie je tegenwoordig als ceremoniele tenues. In de periode van de Eerste Wereldoorlog ontstond camouflagekleding. Van zware en onhandige musketten die je aan de voorkant van de loop moest laden tot snelle en effectieve automatische wapens.’

Op elfjarige leeftijd begon Jaap van der Burg in Velp met het verzamelen van uniformen. Zijn vader Piet hielp hem hierbij. Na de verhuizing naar Driebergen groeide er in een leegstaande bioscoop een museum uit.

Het pand heet ’t Schilderhuis: schilderen is wachtlopen, een wachthuisje heet een schilderhuis. ‘Jaap en Piet hadden een enorm netwerk. Zodoende kregen ze veel materiaal aangeboden. Tegenwoordig moet je veel meer soebatten om wat te krijgen en zijn de prijzen van miliaria de pan uitgerezen. Budget daarvoor hebben we niet.’

Vrouwenkorpsen

Op zolder staat een prachtig model van Hr.Ms. De Ruyter, het schip waarmee schout­bij­nacht Karel Doorman ten onder ging tijdens de Slag in de Javazee in 1942. Erachter vind je vergelijkbare uniformen van hem en zijn staf. Verderop een nog werkende marechausseemotor. De Vries wijst op een generaalsuniform.

‘Van generaal­majoor Kruls, het hoofd van het Militair Gezag na de bevrijding. Dat vormde een overgangsregering voor de terugkeer en installatie van regering en koningin.’ De wisselexpositie gaat over de vrouwenkorpsen bij Defensie, zoals de Marva en de Milva.

‘De vrijwilligersploeg bestaat vooral uit oud­militairen. Zelf ben ik oud­docent Nederlands. Onze voorzitter was commandant van de Van Braam Houckgeestkazerne in Doorn. We zijn nu druk bezig met onderhoud –moeizaam en kostbaar – en met het ordenen en inventariseren van het archief.’ •