Το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου σηκώνει τη φετινή αυλαία, σταθερό στις αρχές που θέσαμεγια πρώτη φορά σε αυτή την αίθουσα πριν από εννέα χρόνια: τέχνη ποιότητας για όλους, χωρίςδημαγωγικές ευκολίες, ανάδειξη της σύγχρονης ελληνικής δημιουργίας, εμπιστοσύνη στις προτάσεις των νέων, ανοιχτός διάλογος με την τέχνη των άλλων χωρών. Ταυτόχρονα, ως ζωντανόςθεσμός, το Φεστιβάλ διατηρεί ουσιαστική σχέση με τα ζητήματα της κοινωνίας.Έχοντας συμβάλει, όλα αυτά τα χρόνια, στην κάλυψη του χαμένου χρόνου σε σχέση με τηνεπαφή μας με το ξένο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι, κρίναμε σκόπιμο, σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία,να δώσουμε έμφαση στην τέχνη των Ελλήνων δημιουργών. Έτσι, σε πείσμα των καιρών, παρουσιάζουμε φέτος 27 εγχώριες παραγωγές, ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου (εικοσιτρείς στην Αθήνα, τρεις στα Επιδαύρια και μία στη Μικρή Επίδαυρο), πολλές εκ των οποίων υπογράφονται από νέους, πρωτοεμφανιζόμενους στο Φεστιβάλ σκηνοθέτες. Παράλληλα, έχουν προσκληθεί 6 ξένες παραστάσεις, χαρακτηριστικές των σημερινών αισθητικώντάσεων.Στο Φεστιβάλ Επιδαύρου θελήσαμε να τιμήσουμε την επέτειο των 60 χρόνων από την ανεπίσημηέναρξη του θεσμού, καλώντας νέους ταλαντούχους σκηνοθέτες να αναμετρηθούν με το αρχαίο δράμα.Επίσης, φέτος επιχειρούμε ένα νέο άνοιγμα: Σε συνεργασία με το «Διάζωμα», η περσινή μας παράσταση Γυναίκα της Ζάκυθος, του εθνικού μας ποιητή, θα παρουσιαστεί στα «άδεια κοχύλια» των αρχαίων θεάτρων ανά τη χώρα. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι το εγχείρημα θα έχει συνέχεια στο μέλλον.
Οι Βάτραχοι, που παίχτηκαν για πρώτη φορά στα λήναια το 406 π.Χ. και απέσπασαν το πρώτο βραβείο, θεωρούνται έργο ορόσημο για την απαρχή της φιλολογικής κριτικής, αφού κρίνονται δύο μεγάλοι τραγωδοί της εποχής, ο Αισχύλος και ο Ευριπίδης. η ιστορία ξεκινά ως εξής: ο Διόνυσος, προβληματισμένος από την έλλειψη ποιητών ικανών να διδάξουν ήθος στους Αθηναίους, αποφασίζει να κατέβει στον Άδη για να φέρει στη γη τον Ευριπίδη. Φτάνοντας στον προορισμό του, γίνεται μάρτυρας μιας σύγκρουσης ανάμεσα στον Αισχύλο και τον Ευριπίδη, που ανταγωνίζονται για τον θρόνο της τραγωδίας στον Άδη. ο Διόνυσος, θεός του θεάτρου, ορίζεται κριτής. Η κωμωδία, όπως και η τραγωδία, υπηρετούσε τον παιδευτικό χαρακτήρα του θεάτρου. Για να προβάλλει τα προβλήματα, ώστε μέσα από τη συνειδητοποίηση τους να βρεθεί λύση, ο Αριστοφάνης τα παρουσίαζε στην πιο ακραία τους μορφή. Τα θέματα που κυρίως τον απασχόλησαν πηγάζουν από τα προβλήματα της Αθήνας στη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου -τον οποίο θεωρούσε καταστρεπτικό. Εστιάσθηκε ιδιαίτερα στην ειρήνη, τη δημοκρατία, τις νέες φιλοσοφικές ιδέες και την οικονομική, κοινωνική και ηθική κρίση της αθηναϊκής κοινωνίας της εποχής εκείνης.
Ο Ερωτόκριτος είναι μία έμμετρη μυθιστορία που συντέθηκε από τον Βιτσέντζο Κορνάρο στην Κρήτη τον 17ο αιώνα. Αποτελείται από 10.012 (οι τελευταίοι δώδεκα αναφέρονται στον ποιητή) ιαμβικούς δεκαπεντασύλλαβους ομοιοκατάληκτους στίχους στην Κρητική διάλεκτο. Κεντρικό θέμα του είναι ο έρωτας ανάμεσα σε δύο νέους, τον Ερωτόκριτο (που στο έργο αναφέρεται μόνο ως Ρωτόκριτος ή Ρώκριτος) και την Αρετούσα, και γύρω από αυτό περιστρέφονται και άλλα θέματα όπως η τιμή, η φιλία, η γενναιότητα και το κουράγιο. Μαζί με την Ερωφίλη του Γεώργιου Χορτάτση είναι τα σημαντικότερα έργα της κρητικής λογοτεχνίας. Ο Ερωτόκριτος πέρασε στην λαϊκή παράδοση και παραμένει δημοφιλές κλασικό έργο, χάρη και στη μουσική με την οποία έχει μελοποιηθεί. Το έργο ήταν πολύ δημοφιλές και κυκλοφορούσε σε χειρόγραφα όλον τον 17ο αι. Το 1713 τυπώθηκε στη Βενετία από έναν κρητικό, ο οποίος είχε συγκεντρώσει πολλά χειρόγραφα του έργου, στα οποία στηρίχθηκε για να παραδώσει μια αρκετά έγκυρη και αξιόπιστη έκδοση.
Η τραγωδία αυτή έχει ως επίκεντρο τον σφοδρό έρωτα της Φαίδρας, γυναίκας του Θησέα, γιατον πρόγονό της ιππόλυτο. η κατάληξη είναι τραγική και για τα τρία πρόσωπα, γεγονός πουυπογραμμίζει τη δύναμη του Έρωτα και της θεάς Αφροδίτης, που τον εκπροσωπεί.ο Ιππόλυτος παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 428 π.Χ., κατά τα Μεγάλα Διονύσια, αποσπώντας το πρώτο βραβείο. Από το Εθνικό Θέατρο πρωτοανέβηκε το 1937 στο Ωδείο ηρώδουτου Αττικού, σε σκηνοθεσία Δημήτρη ροντήρη και μουσική Δημήτρη Μητρόπουλου. Το 1954 επαναλήφθηκε, με νέα διανομή, στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, αποτελώντας μιαν «ανεπίσημηπρώτη» για τα Επιδαύρια, που εγκαινιάστηκαν ως θεσμός την αμέσως επόμενη χρονιά.
Ο γνωστός ηθοποιός, συγγραφέας, σκηνοθέτης και τηλεοπτικός αστέρας γράφει και σκηνοθετεί ένα έργο που θα εγκαινιάσει τη θερινή σκηνή του Εθνικού. Ο Σωτήρης Χατζάκης δήλωσε πως βρίσκονται σε αναζήτηση χώρου για τη λειτουργία αυτής της θερινής σκηνής και πως ως τότε ο Λάκης Λαζόπουλος ετοιμάζεται για την παράσταση «Τω Αγνώστω Τραγωδώ» Σύμφωνα με την υπόθεση, το Εθνικό Θέατρο λόγω κρίσης έχει χρήματα για να ανεβάσει μόνο μια παράσταση, την ίδια για τα επόμενα δέκα χρόνια. Οι ηθοποιοί προσπαθούν να αποφασίσουν ποια θα είναι, και έτσι καταλήγουν στην (μεταφυσική) επιλογή να καλέσουν τους βασικούς ήρωες των μεγάλων τραγωδών της αρχαιότητας, να διαγωνιστούν μεταξύ τους για να δουν ποιοι δυο θα περάσουν στον τελικό. Οπως δήλωσε ο Λάκης Λαζόπουλος, στόχος του είναι διαφανεί εν τέλει ποιος πόνος είναι πιο βαθύς: Αυτός που συναντάμε στις αρχαίες τραγωδίες, ή αυτός του σύγχρονου ανθρώπου. Του σύγχρονου τραγωδού, όπως είπε χαρακτηριστικά.