Column Guido

Een zeewierparabel

Een ijverige leerling zocht eens het wijze Knotswier op. Hij had een prangende vraag: “Ik heb gehoord dat zeewier het voedsel van de toekomst is. Hoe kan ik er vandaag een lekkere maaltijd van maken?” Het wijze Knotswier antwoordde: “Mijn broeders en zusters op het land lijden honger, voed de bodem en daarmee mijn aardefamilie en je zult morgen het voedsel van de toekomst eten.” Hierop viel het wijze wier droog en er kwam geen woord meer uit. De leerling blikte de verre horizon af en droop teleurgesteld af.

Tijden later keerde de leerling terug naar zee. Knotswier zat zojuist aan een kopje zee-eikeltjes koffie met zijn vriend Ali Kruikje.“We hebben de aarde hersteld en haar vruchtbaar gemaakt.” De ijverige leerling was hiermee in zijn nopjes. “Ik heb gehoord dat zeewier het groene goud is.” Verwachtingsvol wachtte hij de reactie van Knotswier af. Deze sprak: “Sluit alles dat vieze lucht uitbraakt, opdat jullie kinderen deze lucht niet hoeven in te ademen. Ban alle giffen, opdat jullie kinderen er niet ziek van worden.” Van deze opdracht werd het de leerling nu zwaar te moede. Maar Springtij likte al overvloedig aan zijn enkels en maande hem aan voort te maken.

Grijze haren en diepe groeven later verscheen de leerling aan zee. De man, die nu een geleerd man was, ging tussen de wieren zitten. Hij snoof de frisse, schone lucht van de zee op en zag hier en daar een zeebaarsje dartel boven de golven uitspringen. Lange tijd werd niets gesproken. Knotswier schikte zijn drijfblazen. Met zijn blik op de zee zei de man: “Ik snap het. Waarom zou je een mens, die zijn eigen lucht, grond en voedsel zo vervuilt, waarom zou je deze mens nieuwe bouwgronden op zee toe willen vertrouwen?” De geleerde man lachte wijs. “Dank je wel Knotswier. We bouwen nu aan een gemeenschap van alle levende wezens. Wat ons verbindt is waar wij voor zorgen. De lucht, de aarde en de zee.” De man trok hierbij een grote boog om zich heen. “En we zoeken naar goud,” vervolgde hij met fonkelende zachte ogen: “Het goud dat in ieder mens verscholen zit.” De zee had nooit zo gezwegen als op dit moment. Enkel instemmend geluid van kabbelend water was te horen.

Guido en Ellen zijn zeeminnaars. Ze zitten in kajaks, eten zeewier, houden van koude zeebaden en scharrelen graag langs de zeeoever. Ze schrijven over hoe de zee hun bezighoudt. Wil je meer weten of wil je een keer mee?

Kijk op www.wildwier.nl en www.outdoorinspiration.nl