Mama Story

เรื่องจริงจากจีนแผ นดินใหญ สู ผืนแผ นดินไทย จากวัยเด็กที่ถูกพลัดพราก สู ความเป นแม ที่ยิ่งใหญ …

พิมพ ครั้งที่ 10

ตังซิน

เรื่องเลาของแม ตังซิน

เรื่องเล าของแม เขียนโดย ตังซิน ตีพิมพ ครั้งแรก หนังสือพิมพ จงหัวเยอะเป า (พ.ศ. 2547-2549) รวบรวม พิรุฬห ภัค พิริยะภักดีกุล พิมพ รวมเล มครั้งแรก พฤศจิกายน 2549 ราคา 200 บาท ออกแบบปก และรูปเล ม พิรุฬห ภัค พิริยะภักดีกุล ถ ายภาพปก วุฒิไตร พิริยะภักดีกุล ภาพปกถ ายที่เมืองเอเนซี่ ประเทศฝรั่งเศส พิมพ ครั้งที่ 1 พฤศจิกายน 2549 จํานวน 50 เล ม พิมพ ครั้งที่ 2 พฤศจิกายน 2549 จํานวน 50 เล ม พิมพ ครั้งที่ 3 พฤศจิกายน 2549 จํานวน 100 เล ม พิมพ ครั้งที่ 4 พฤศจิกายน 2549 จํานวน 50 เล ม พิมพ ครั้งที่ 5 เมษายน 2551 จํานวน 10 เล ม พิมพ ครั้งที่ 6 สิงหาคม 2551 จํานวน 30 เล ม พิมพ ครั้งที่ 7 พฤศจิกายน 2551 จํานวน 50 เล ม พิมพ ครั้งที่ 8 กรกฎาคม 2555 จํานวน 10 เล ม พิมพ ครั้งที่ 9 กุมภาพันธ 2556 จํานวน 20 เล ม พิมพ ครั้งที่ 10 กุมภาพันธ 2559 จํานวน 20 เล ม หนังสือเล มนี้ เป นหนังสือเล มแรกของโครงการหนังสือตามใจ ที่พิมพ ตามความ ต องการของผู อ านเท านั้น พิมพ ครั้งละ 1 เล มขึ้นไป เพื่อลดป ญหาการสูญเสีย ทรัพยากรธรรมชาติโดยไม จําเป น ไม ต องพิมพ จํานวนมากเหมือนรูปแบบดั้งเดิม ไม มีสต อค และเพื่อเป นไปตามแนวทางของเศรษฐกิจพอเพียง อีกทั้งยังสนับสนุน ให เกิดการเผยแพร ความรู และเกิดความเป นไปได ของนักเขียนรุ นใหม ที่สามารถ ตีพิมพ หนังสือของตนเองได ง ายขึ้น พิมพ ที่ บริษัท ไฮเรส จํากัด โทร. 0 2204 1955 www.hi-res.co.th

สารบัญ ผูห ญิงชาวนาคนหนึง่ ........................................................ 13 ชีวติ รันทด ......................................................................... 23 เมือ่ ฉันยังเด็ก .................................................................... 41 ชีวติ ตองสู .......................................................................... 49 ฉันมีแมสองคน ................................................................. 67 ลูกเปด ............................................................................... 77 อุบตั เิ หตุ ............................................................................. 87 ลูกชายจะแตงงาน ............................................................. 95 ลูกสาวฉันบา .................................................................... 103 แม! หนูจะกลับบาน ........................................................ 123 อาโกวอารยา ..................................................................... 131 อาโกวจากไปแลว ............................................................. 147 ตนมะเฟอง ...................................................................... 153 สัง่ เสียไวกอ น ................................................................... 157

“แด แม และผูเปนแมทุกคนในโลก”

คำนำ

ความจริงแลว ฉันเปนเพียงแมบา นธรรมดาๆ คนหนึง่ เทานั้น ความรูก็แคพออานออกเขียนได เพราะวาฉันเรียน หนังสือจีนตั้งแตยังเด็ก และชอบอานนวนิยายจีนมาก ฉัน จึงพอเขียนเรียงความจีนได เมือ่ วันที่ 7 พฤษภาคม ป พ.ศ. 2547 คุณอารยา อาโกว ของฉัน (นองของสามี) ไดเสียชีวิตอยางกระทันหันดวย โรคหัวใจ อาโกวกับฉันสนิทสนมและรักกันมาก ฉันจึง เศราโศกเสียใจยิ่งนัก ฉันรองไหอยูเปนอาทิตย แลวอยูๆ ฉันก็นึกอยากระบายความเสียใจออกมาเปนหนังสือเพื่อ ระลึกถึงอาโกว ฉันจึงเขียนเรื่อง ‘อาโกวจากไปแลว’ เปน ภาษาจี น แล ว ส ง ไปสำนั ก พิ ม พ จี น ‘จงหั ว เยอะเป า ’ 6 เรื่องเลาของแม

ทางหนั ง สื อ พิ ม พ จี น ได ตี พิ ม พ เ รื่ อ งที่ ฉั น เขี ย นออกมา และคุณจื่อฝน ผูจัดการคอลัมนไดเขียนจดหมายถึงฉันวา ฉันเขียนใชได วางๆ ใหเขียนมาอีก ตั้งแตนั้นเปนตนมา ฉันเลยเขียนเรื่อง อามา อากู (นองอามา) และเรื่องของตัวฉันเอง เรื่องลูกๆ จากความ ทรงจำของฉันทีละเรื่อง ทะยอยสงไปใหหนังสือพิมพจงหัว ตอมาลูกชายคนรอง พิรุฬหภัค เขารูวาแมเขียนเรื่อง เลาไปลงหนังสือพิมพจีน เขาอยากรูวาฉันเขียนเรื่องอะไร บาง แตเขาอานหนังสือจีนไมออก ซึ่งตอนลูกยังเด็กๆ ฉัน ไดสงพี่นอง 3 คนไปเรียนภาษาจีนที่โรงเรียนโรจนปญญา แถวยศเส คนละ 4 ป แตในชีวิตประจำวัน ไมไดใชคุย ใชเขี ยน จึงคืนวิชาครู ไปหมด เหลือ เพี ย งแคเ ขีย นชื่ อ ตัวเองได และยังไมลืมวาพวกเขาเปนลูกหลานของตระกูล ‘ฉั่ว’ ลูกฉันไดขอรองใหแมแปลเปนภาษาไทยใหอาน ฉันก็ เลยแปล พอลูกไดอานแลว บอกวา “แมเขียนมาเถอะ ผมจะเอาไปรวมเปนเลมให” ทีแรกฉันนึกวาพูดเลน ไม นึกเลยวาเขาจะเอาเรื่องเลาของฉันไปทำเปนหนังสือจริงๆ ฉันรูต วั วา ฉันเขียนไมเกง เพราะยังไมมปี ระสบการณ ฉันเพียงเขียนจากชีวิตจริง เปนเรื่องจริง ทุกคนมีนิทาน ของตัวเองทั้งนั้น และนิทานทุกเรื่องก็จะไมเหมือนกัน ตังซิน 7

เพียงแคทุกคนเอาชีวิตของตัวเองบอกเลาออกมา เพื่อให คนรุนหลังรูวา กวาจะผานพนชีวิตมา ทุกคนตองฟนฝา อุ ป สรรคขนาดไหน ให ค นรุ น หลั ง ได รู จั ก ความอดทน การตอสูชีวิต สรางสรรคชีวิต เพื่อตัวเอง เพื่อครอบครัว และเพื่อสังคม ตังซิน ตุลาคม 2549

8 เรื่องเลาของแม

คำสารภาพของลูก

จำไดคลับคลายคลับคลากับเหตุการณในวัยเด็ก หลังจากไดอานเรื่องเลาของแม ภาพจิ๊กซอวตางๆ ปะติด ปะตอเขามาเปนภาพที่ชัดเจน ทำใหคิดถึงชวงเวลาตางๆ ที่ผานมาในวัยเด็ก หลายๆ เรื่อง ไมเคยรับรู หลายเรื่อง ที่รับรูเพียงบางตอน ขาด แหวงวิ่น ไมปะติดปะตอกัน และหลายๆ เรื่อง ทำใหผมรองไห... แมเปนผูหญิงมหัศจรรย เรื่องราวของแม ตั้งแตวัย เด็ก วัยเรียน แตงงาน มีลกู ทำงาน จนถึงทุกวันนี้ ยิง่ รับรู ยิ่งสงสารแม ในชะตากรรมที่ผานมา ความอดทนตอ ความยากลำบากและความรักของแมทมี่ แี ตลกู ชางยิง่ ใหญ ที่ไมวาจะใชเวลากี่ชาติกี่ภพ ก็ไมสามารถที่จะทดแทน 10 เรื่องเลาของแม

บุญคุณแมไดหมด เรื่องแทบทุกเรื่องในนี้ ลวนมีคติสอนใจทั้งสิ้น ถึง แมวาภาษาอาจจะไมสละสลวย เหมือนนักเขียนมืออาชีพ อาจจะมีคำถูกคำผิดบาง แตเรื่องทั้งหมดถูกเขียนขึ้นดวย หัวใจ ที่เต็มไปดวยความรัก ความรักของแมที่มีตอผูคนที่ รูจักแม โดยเฉพาะลูกๆ ทั้งหาคนของแม เรื่องบางเรื่อง ทำใหผมเขาใจแมมากขึ้นกวาสมัยที่ ผมยังเปนเด็ก ทำใหรูสึกถึงความรักที่แมมีตอลูกทุกคน อยางไมมีขีดจำกัด ผมเชื่อวาแมทุกคนในโลกเปนอยางนี้ ทุกวันนี้ ผมพยายามจะทำใหแมสบายใจ พยายาม ดูแลแมใหดีที่สุด ไมวาแมจะอยากไดอะไร ผมจะ พยายามหามาใหแมใหได สิ่งที่แมสั่งสอน ผมจะจำไป ใช ถึงแมบางครั้งผมอาจจะทำผิดพลาดไปบาง แตผมก็ เชื่อวา แมจะใหอภัยใหลูกทุกคนไดเสมอ หนังสือเลมนี้ ผมทำใหแมครับ ผมอยากประกาศ ใหโลกไดรับรูวา ผมโชคดี ผมมีแมที่ยิ่งใหญ มีแมที่แสนดี ผมภูมิใจในตัวแม และผมรักแมมากที่สุดในโลกเลยครับ ภัค ลูกชายคนที่สองของแม ตุลาคม 2549

ตังซิน 11

นางคาจู (อามากับอาโกว)

12 เรื่องเลาของแม

ผูหญิงชาวนาคนหนึ่ง

‘นางคาจู’ เปนผูหญิงเกิดเมื่อกลางศตวรรษที่แลว เวลานั้น ผูหญิงคนจีนสวนใหญไมรูจักหนังสือ อามาก็ เหมือนกัน แตทานเปนคนฉลาด อายุสิบหา ก็สามารถ ตัดฉลุดอกไมไดเกง คือการเอากระดาษสีแดง และใช กรรไกรอันเล็กๆ ตัดฉลุเปนรูปดอกไม รูปคน หรือรูป สั ต ว ต า งๆ (เป น งานฝ มื อ เมื่ อ สมั ย นั้ น ที่ นิ ย มกั น มี แ ต เฉพาะในเมืองจีนเทานั้น) พอของคาจู ทำอาชีพพิมพผา (คือการเอาผาดิบมายอมเปนผาสีและทำพิมพเปนลาย ดอกไม) คาจู เปนลูกสาวคนโต สามารถชวยพอทำงาน ได คุณพอจึงรักลูกสาวคนนี้ เหมือนหัวแกวหัวแหวน

ตังซิน 13

เมื่อคาจู อายุได 16 ป คุณแมไดเกิดทองนอกมดลูก แตหมอจีนเขาไมสามารถตรวจหาสาเหตุเจอได จึงได ถึงแกกรรม เนื่องจากคุณแมเปนภรรยาที่ดีของคุณพอ คุณพอจึงเสียใจมากที่เสียคุณแมไป ทำใหคิดถึงคุณแมจน เสนเลือดสมองแตก ไมชาก็เสียชีวิตลง ทิ้งลูกกำพราทั้ง 4 คนไวคือ คาจู อายุ 16 ป นองชาย 2 คน อายุ 14 ป และ 10 ป ยังมีนองสาวอายุเพิ่ง 4 ป พวกเขา 4 พี่นอง ตกอยูในสภาพที่ทุกขทรมานมาก คาจูอายุเพียง 16 ป ตองแบกรับภาระเลี้ยงนองทั้ง 3 คน พี่ชายของคุณพอซึ่ง เปนเจาของบาน คือคุณลุง 2 คน ไมไดมาสนใจที่จะดูแล หลานๆ เลย คาจูมีอาชีพที่สามารถทำเพื่อเลี้ยงนองคือ อาชีพ ปลูกมัน ปลูกถั่ว และทอผา ทนยากลำบากยากแคน เลี้ยงนองมา พออายุได 20 ป ก็ไดแตงงานอยูกับคุณ กิมซง เนื่องจากคุณพอของคาจู ไดฝากเอาไวกอนที่ทาน จะเสียชีวิต คาจูไมมีญาติผูใหญจึงไดขอรองใหเพื่อนบาน ที่มีน้ำใจชวยจัดงานแตงงานให เพราะกิมซงก็เปนลูกคน เดียว พอก็ไมมี อยูกับแมซึ่งเปนชาวนา หลังจากแตงงาน ไมนานนัก กิมซงก็ไดมาทำมา หากินอยูเมืองไทย และใหคาจูอยูดูแลแมสามีตามลำพัง เพียง 2 คน คาจูจึงรับนองสาวที่มีอายุ 8 ป มาเลี้ยงดู 14 เรื่องเลาของแม

ดวย และบางครั้งก็แอบแมสามีเอาขาวและมันไปใหนอง ชาย เพราะบานของกิมซงมีอาชีพทำนา ชวงที่คาจูตั้งทอง ก็ตองทำนา และเลี้ยงเปด เลี้ยงไก คาจูเปนคนขยัน ทำงานเร็ว เธอเลี้ยงหมูไดปหนึ่งๆ ขายหมูได 2 ครั้ง ใน นาปลูกผักสวนครัวหลายอยางเอาไวกิน และขายไดเสมอ แมสามีเปนผูห ญิงกอนอามาอีกรุน หนึง่ เปนคนประหยัด มากๆ ไกในบานออกไข ก็จะเสียดาย ไมใหกิน เก็บเอา ไวขาย อยูมาวันหนึ่ง แมสามีออกไปชวยงานในนา ตอน เดินกลับ แวะไปที่บอลางเทา ชวงที่กำลังกมลงไปตักน้ำ ในบอ ทำเงินหลนลงไปในบอน้ำ 1 เหรียญ ทำใหแมสามี เสียดายมาก และโมโหตัวเอง ไดแตทุบอกตัวเองรองไห ไมยอมกินอาหาร จนคาจูตองคุกเขาออนวอนอยูตั้งนาน จึงยอมกินอาหาร หลังจากนั้นไมนาน รานขายของชำที่ ตลาดไดลมละลาย ทำใหเงินของคุณแมสามีที่แอบฝาก เอาไว 300 เหรียญ สูญไปดวย แตครั้งนี้ไมเห็นแมสามีทุบ อกและรองไหเลย ทำใหคาจูแปลกใจมาก สามีของคาจูจะกลับมาที่บานทุกๆ สิ้นป และทุกๆ ครึ่งป จะสงเงินมาใหที่บาน เงินที่ขายหมูก็ยังคงอยู เงิน ทองก็เลยพอมีเหลือเก็บบาง เนื่องจากคาจู และแมของ สามีเปนคนที่ประหยัดในเรื่องการกินการใช ไดเก็บเงินที่ จะซื้อที่ดินทีละเล็กทีละนอยจนกระทั้งมีที่ดิน 10 ไร ตังซิน 15

อยูมาวันหนึ่งแมสามีเดินไปที่บอน้ำ ถูกลอที่ไวใช สำหรับตักน้ำขึ้น กระแทกหลนใสศีรษะ ทำใหเสียชีวิต คาจูเสียใจมาก เวลานัน้ คาจูมลี กู 3 คน เปนชาย 1 คน หญิง 2 คน คาจูคิดวามีที่นา 10 ไร ไมวาอยางไรก็คงไมอดตาย และ คิดวา ชีวิตบั้นปลายคงมีความสุขแนนอน แตเนื่องจากชีวิตเปนสิ่งไมเที่ยงแทแนนอน เมื่อป พ.ศ. 2493 ประเทศจีนมีการเปลี่ยนแปลงการปกครอง มี การแปรรูปแผนดิน ใครที่มีที่นา ตองคืนใหกับรัฐบาลหมด และถือวาใครที่มีที่นามาก และเปนเจาของที่นา ถือวา เปนคนร่ำรวย ชอบเบียดเบียนคนจน ความจริงแลว ทาง รัฐบาลตองการที่ดินของคนรวยยึดเปนของหลวง และ ทำใหทุกคนเสมอภาคกันหมด แตประชาชนคนจนทั้ง หลาย ปกติเห็นคนรวยมีที่นามาก ก็มักจะอิจฉาอยูแลว จึงฉวยโอกาสนี้กลั่นแกลงผูที่มีที่ดินมากกวา ที่ชนบท ก็มีคนรวยบางคนที่มีเงินมากอยูแลว ชอบ รังแกคนจน พอถึงปลายฤดูเก็บเกี่ยว คนจนที่มีลูกมาก มักจะมีขาวไมพอกิน จะมาขอยืมขาวจากคนรวยที่มีขาว มากกวา พอถึงเวลาที่ครบกำหนดคืนขาว ตองเอาขาวคืน เขา แบบยืม 1 หาบ คืน 2 หาบ (ถือวาเปนดอกเบี้ย) แตคาจู เปนคนรวยที่ไมมีอิทธิพล คาจูคิดแควาตนเองเปนชาวนา 16 เรื่องเลาของแม

ผู มี อั น จะกิ น และที่ ดิ น ที่ ไ ด ม า ก็ จ ากการสะสมที ล ะ เล็กทีละนอยดวยความขยันของตัวเอง เวลาที่มีคนขอยืม ขาวไปกิน พอถึงเวลาคืน จะรับสวนที่ตองคืนและดอกเบี้ย เพียงครึ่งหาบเทานั้น เพราะฉะนั้นเวลาที่เขาถูกกลาวหา วาเปนคนรวย เปนเจาของที่นามาก จึงรูสึกวาไมเปน ธรรม ไดบอกกับประธานซึ่งเปนหัวหนาคนจนวา “ฉันเปนเพียงชาวนา ฉันไมใชคนรวย” เวลานั้ น ถ า ใครได เ ป น เจ า ของที่ น าถื อ ว า ผิ ด หมด เนื่องจากคาจูไปเถียงกับหัวหนาคนจน จึงทำใหเขาโกรธ และเอากำปนทุบไปที่หลังของคาจู 7 ครั้งอยางแรง จน นางคาจูเลือดออกทางปากแลวลมลง นอกจากนี้ชาวบาน นั้นยังทราบวา สามีของคาจูไปทำงานอยูที่เมืองไทยจะ ตองมีการซื้อทองคำสงกลับบานที่เมืองจีน จึงใหคาจูนำ ทองคำสงมาใหพวกเขา (กอนหนานี้มีคนมาเตือนคาจู บอกใหระวังตัว และคาจูไดนำทองคำทั้งหมดที่มีอยูไป ฝากไวกับญาติแลว) ฉะนั้นคาจูจึงบอกพวกเขาวาไมมี แต พวกเขาไมเชื่อ เลยลงโทษคาจู โดยการนำเอากะละมังใส น้ำ แลวใหวางไวบนศีรษะแลวสั่งวาหามทำน้ำหก และนำ ลูกตุมเหล็กที่ไวสำหรับชั่งหมูตัวใหญๆ 2 ลูก มาหอยไวที่ คอ ตั้งแตเชาจนเย็น นาสงสารคาจู เพราะตองยืนจนขา ทั้งสองขางบวม สุดทายก็หมดแรงลมลงไป พอตื่นมาอีกที ตังซิน 17

ทัง้ เนือ้ ทัง้ ตัวของคาจูกเ็ ปยกหมด และเหม็นไปดวยปสสาวะ ที่พวกผูชายฉี่ใสโอง แลวนำมาสาดใสใหคาจูตื่น พอกลับถึงบาน แมลูกทั้ง 4 คนกอดกันแลวรองไห ยุงขาวของเขาถูกปดไปแลว ไดแบงเพียงคนละ 3 ชั่งตอ เดือน (1 ชั่งไมถึง 1 กิโลกรัม) พวกเขาจึงไมพอกิน เพื่อน บานที่ใจดีบางคนก็แอบเอามาใหบาง สุดทายหมดปญญาไมอยากใหลูกๆ อดตาย จึงยอม ออกขอทาน แตถาขอในหมูบานก็อายชาวบาน จึงออกไป ขอทานนอกหมูบาน เดินไปเดินมา ทองก็หิว คอก็แหง มือไมหมดแรง หนาก็มืด เดินมาจนถึงหมูบาน ‘สือ่ สัง่ ’ มาถึงหนาบานคนๆ หนึง่ ขอรองเขาอยางออนแรงวา “คุณนายขา ขอน้ำสักขันเถอะคะ” คุณนายคนนั้นใจดีเห็นแลวสงสารแลวบอกวา “โธเอย...ดูทาทางเธอนาสงสาร ทั้งหิวและเหนื่อย มาๆ เขามาในบานกอน” แลวผูหญิงคนนั้นก็ไปนำขาวตมมาให 1 ชาม ยังมี กับขาวดวย แลวยังใหขาวเขากลับมาบานอีก 1 ถุง พอกลับมาถึงบาน พวกเขาก็ยังมาบังคับใหเธอเอา ทองคำมาใหอกี ทีนพี้ วกเขาเอาไมไผยาวประมาณ 1 เมตร มาเฆี่ยนตีคาจู จากกน ตีไปจนถึงนอง ไมรูกี่สิบที จนทน ไมไหวแลวรองบอกวา 18 เรื่องเลาของแม

“ฉันทนไมไหวแลว เอาฉันไปยิงเปาเถิด” ไอประธานคนที่ไมมีเมตตาบอกวา “ฉันจะไมฆาเธอหรอก” สุดทายทนความทรมานไมไหว คาจูเลยแอบเรียก ลูกสาวใหไปเอาทองที่ฝากไวกับญาติ มาใหพวกเขาไป หลังจากนั้นคาจูไดถูกใชใหไปชวยกอสรางถนน หาบ หิน หาบทราย ขนกอนหินตางๆ งานหนักทั้งหลาย ยังดี ที่ปกติคาจูเปนคนที่ใชแรงงานอยูแลว จึงทนไหว พวก คนรวยที่เคยอยูสบายกันมากอน ก็ทนไมไหว ตองทนแดด ทนฝน บางคนก็ลมปวยบาง ตายไปก็มาก กลางคืนพวก เขาก็ไมใหคาจูไดหลับนอนสบาย ตอนหัวค่ำก็จะมีวัยรุน มากอกวน ทุกครอบครัวจะถูกบังคับใหออกมายืนเขาแถว อยู ห น า บ า น และให ร ายงานว า วั น นี้ ท ำอะไรบ า ง พอ ประมาณเที่ยงคืน ก็จะมีแมบานมาถามอีกวา วันนี้ไปทำ อะไรบาง เวลานั้นไมใชแตครอบครัวคาจูคนเดียว ยังมี ครอบครัวคนรวยอีกหลายครอบครัวที่ถูกทรมาน บางคน ถูกผูกหัวแมมือแลวหอยโตงเตง บางคนถูกลงโทษโดยการ คุกเขาอยูบ นหอยแครงจนเลือดออกซิบๆ บางคนทนตอการ ทุกขทรมานไมไหว ตองไปกระโดดน้ำเพื่อฆาตัวตาย เวลานั้นทุกขทรมานมากจนคาจูคับแคนใจ วันหนึ่ง เขาคิดวาถาชีวติ จะตองทรมานอยางนี้ จะอยูไ ปทำไม สูต าย ตังซิน 19

ไปเลยเสียดีกวา คิดไดอยางนั้น คาจูไดเดินไปที่ทาเรือ แลวขึ้นไปนั่งบนเรือขามฝาก ในใจคิดวา ถาเรือถึงกลาง แมน้ำแลวจะกระโดดลงน้ำไป ทันใดนั้นก็มีเสียงฟารอง ลมพัดกระหน่ำในหู คลายไดยินมีคนพูดวา “หยุดกอน เธอไมควรตาย ที่บานยังมีลูกๆ รออยู” คาจูรูสึกตัวขึ้นมาทันที แลวนึกในใจวาวา “ใช ฉันตายไมได ถาฉันตาย แลวลูกของฉันจะอยู อยางไร สามีตองโกรธฉันแนเลย” คิดไดแลว คาจูก็ขึ้นจากเรือ เดินกลับบาน เวลานั้น ฝนก็ยงั ไมหยุดตก จนไมรวู า หนาของเธอเปยกไปดวนน้ำฝน หรือน้ำตา พอถึงบานก็เจอลูกๆ อยูก นั พรอมหนาแลว พูดวา “คุณแมกลับมาแลว” คาจูไดอดทนอยูอยางไมเหมือนคนเปนเวลา 5 ป เวลานั้นจนสุดๆ ไมมีอะไรใหพวกเขารีดไถแลว แตเขาก็ ยังบอกวาจะตองคิดบัญชีเกาคืน คือสมัยนั้นตอนที่มีคน มายืมขาว จะคิดดอกเบี้ยเขาครึ่งหาบ เหมือนพวกเขา เก็บภาษียอนหลัง สุดทาย คาจูตองเขียนจดหมายมาหาสามีที่เมืองไทย ใหสงเงินมาให จะไดหมดเรื่องไป ชวงนั้นลูกสาวอายุครบ 20 ป พอดี จึงมีคนมาขอแตงงาน คาจูใหลูกสาวคนโต แตงงานออกไปโดยไมมีพิธีรีตอง สามีสั่งใหคาจูพาลูกสอง 20 เรื่องเลาของแม

คนยายออกมาอยูที่ซันโถว อีกไมนานทางสามีก็ขอใหคาจู ยื่นเรื่องไปอยูที่ประเทศไทย รัฐบาลก็อนุมัติ 3 คนแมลูก จึงไดลาจากผืนแผนดินใหญมาสูเมืองไทย...

ตังซิน 21

ครอบครัวของลิ้มเซี้ย

22 เรื่องเลาของแม

ชีวิตรันทด

ป พ.ศ. 2460 ‘ลิ้มเซี้ย’ เกิดที่เมืองจีน มณฑล เตียเอี้ย อำเภอซือมาพู หมูบานกังเขา คุณพอชื่อ เฮงจั้ว แซปา คุณแมชอื่ อางอ แซจวิ ทำกิจการยอมผา เมือ่ ลิม้ เซีย้ อายุได 10 ขวบ คุณแมไดปวย กินขาวไมลง ปวดทอง บอยๆ ไปหาหมอแมะ หมอบอกวาคุณแมทอง ในขณะ นั้นหมูบานชนบทไมเจริญ และไมมีโรงพยาบาลแผน ปจจุบัน ไมนานนักคุณแมก็เสียชีวิต ภายหลังถึงทราบวา คุณแมไดทองนอกมดลูก หลังจากที่คุณแมไดเสียชีวิต คุณพอเสียใจมาก ไมมีใจทำงาน ไดแตดื่มเหลา วันหนึ่ง คุณพอดื่มเหลาเมามาก จนสะดุดหกลม เสนเลือดใน สมองแตก ไมกวี่ นั ก็เสียชีวติ ไดทงิ้ ลูก 4 คน เปนเด็กกำพรา ตังซิน 23

พี่สาวคนโตอายุ 16 ป พี่ชายคนโตอายุ 14 ป ตัว ลิ้มเซี้ยเอง อายุเพียง 10 ป สวนนองสาวคนเล็กอายุเพียง 4 ป พี่สาวอายุ 16 ป เมื่อพอแมไดเสียชีวิตไปหมดแลว ไมรูจะทำอยางไรดี จึงไปปรึกษาคุณลุงซึ่งเปนพี่ชายคุณ พอ คุณลุงก็มโี รงยอมผาเหมือนกัน หวังวาจะเปนทีพ่ งึ่ ได คุณลุงบอกวา “ใหนองชาย 2 คนไปทำงาน เลี้ยงควาย แลกกับ อาหาร 3 มื้อ สวนนองสาวยกใหคนอื่นไป พี่สาวก็ใหแตง ออกไป สวนที่นาและสมบัติจะชวยดูแลให” พี่สาวไดยินดังนั้น รูสึกคุณลุงเอารัดเอาเปรียบ ไม เพียงแตไมยอมเลี้ยงดูพวกเขา 4 พี่นอง ยังคิดจะเอา สมบัติ จึงไมเชื่อฟงคุณลุง ตัดสินใจกัดฟนสู ยอมแบก ภาระ เปนหัวหนาครอบครัวเอง พี่สาวพานองชายทั้ง 2 คนมาทำนา ปลูกผัก และ ทอผา เลี้ยงนองๆ ทั้งหมด ดวยความอดทน 4 ปผานไป พี่สาวอายุได 20 ป มีคนมาสูขอ ใน ตอนที่คุณพอยังมีชีวิตอยู ไดมีการรับหมั้นกันไวแลว จึง มาขอแตงงาน แตยังหวงนองที่ยังเล็ก หากแตงงานออก ไป ใครจะเปนคนดูแลนองๆ พี่สาวแกไขปญหานี้ โดยให พี่ชายคนโตที่มีอายุ 18 ป หาเมียแตงเขาบาน ซึ่งก็ไดมี 24 เรื่องเลาของแม

การหมั้นไวตอนที่คุณพอยังมีชีวิตอยูเหมือนกัน ฝายหญิง ชื่อ ซิวนอย แซตั้ง ซิวนอยอายุเพียง 16 ป เลยไปสูขอ แตพอแมของฝายหญิงไมใหแตง อางวาลูกสาวยังเด็กอยู สุดทายพี่สาวไปออนวอนขอกับแมซิวนอย บอกไป วานองชายของเธอมีนิสัยซื่อเกินไป ถาไมแตงเขามาชวย ดูแลครอบครัว บานและที่นาจะถูกคนมาโกงไป แมซิว นอยรูสึกเห็นใจ จึงยอมใหแตง พี่ ใ หญ ดี ใ จที่ จ ะได แ ต ง น อ งสะใภ เ ข า มาดู แ ลบ า น ภายในระยะเวลา 4 เดือน พี่ใหญไดสอนซิวนอย ทำนา เพาะปลูก ทอผา ซิวนอยเกง และฉลาด วานอนสอนงาย เรียนรูเร็ว ไมนานก็สามารถทำเปนไดทุกอยาง พี่ใหญจึงไดออกเรือนไปอยางสบายใจ หลังจากพี่ใหญแตงงานออกไปได 4 เดือน ไดกลับ บานมาเยี่ยมนองๆ ปรากฎวาซิวนอยมีสีหนาไมพอใจ และทำเปนไมสนใจพี่ใหญ พี่ใหญรูสึกแปลกใจ จึงถามถึง สาเหตุ ซิวนอยรองไห และเลาใหพี่ใหญฟง ที่แทนองชาย คนโตสุขภาพรางกายมีปญหา ไมสามารถทำหนาที่สามีได พี่ใหญตกใจมาก เลยปลอบใจนองสะใภวา “พี่ก็ไมรูเรื่องนี้มากอน ถาพี่รู พี่คงไมไปขอเธอแตง กับนองฉัน และการแตงงานของพวกเธอ พอแมของพวก เราทั้งสองฝายก็หมั้นหมายกันไวกอนแลว พี่ตองขอโทษ ตังซิน 25

เธอดวย เอาอยางนี้แลวกัน อีกหนอยพี่มีลูก พี่จะใหลูก ของพี่ มาดูแลเธอกับนองจนแก” ซิวนอยจึงคิดปลง บานพี่สาวก็เปนชาวนาเหมือนกัน หลังแตงงานไป ได 4 เดือน พี่เขยไดออกไปทำงานที่เมืองไทย อำเภอที่ พี่สาวอยูไมไกลจากบานเกานัก ลิ้มเซี้ยจึงไดไปแวะ เยี่ยมเยียนอยูบอยๆ พี่สาวไดแอบใหขาวของชวยเหลือ นองชายอยูเสมอๆ หลังจากนั้น 1 ป พี่เขยกลับจากเมืองไทย พอดี ลิ้มเซี้ยอยูที่บานพี่สาวพอดี เห็นพี่เขยซื้อของจากเมืองไทย มามากมาย มีทั้งสบู ยาสีฟน เสื้อผา รองเทา ของใช ตางๆ และยังมีเงินทองอีกมากมาย ในใจนึกอิจฉา กลับมาถึงบาน ลิ้มเซี้ยคิดวา ถาเราไดไปเมืองไทย บาง นาจะดีไมนอย อีกไมนาน ลิ้มเซี้ยกลับไปหาพี่สาวอีก และบอกพี่ สาววา ใหพี่เขยชวยพาเขาไปเมืองไทยดวย พี่สาวไมยอม เพราะวาตอนนั้น ลิ้มเซี้ยอายุไดเพียง 15 ป พี่สาวบอกวา อายุเขายังนอย อีกสัก 2-3 ปคอยวากัน แตเขาอยากไปใจ จะขาด ลิ้มเซี้ยจึงพูดกับพี่สาววา ถาไมใหเขาไป ตอไปนี้ เขาจะไมมาเหยียบบานพี่สาวอีก พี่สาวจึงจำใจขอรองให พี่เขยพานองชายไปเมืองไทยดวย มาถึงเมืองไทย ไปพักอาศัยอยูกับพี่เขยกอน พี่เขย 26 เรื่องเลาของแม

เปนชางทำทอง พักอยูกับเถาแก ซึ่งมีหองเล็กๆ ใหเขาอยู ลิ้มเซี้ยไมรูจักหนังสือ และไมรูจักใคร จึงอยูแตในรานของ เถาแกทำงาน ‘พะจั้บ’ คือเปนเด็กฝกงาน ทำความ สะอาด รับใชพวกชางทอง ชวยซื้อของ หาบน้ำ ลางถวย ชาม แลกกับที่พัก และขาว 3 มื้อ ไมมีเงินเดือน อยูมาได 1 ป ลิ้มเซี้ยคิดอยากฝกเปนชางทอง แต ฝกไมสำเร็จ อยูมาวันหนึ่ง ไดขอเงินพี่เขย 20 บาท ซื้อ ลูกอม และบุหรี่ ใสถาดไปขายที่หัวลำโพง แตดวยนิสัยที่ เปนคนซื่อ ภาษาไทยก็พูดไมคอยจะเปน มีเจาถิ่นที่ขาย ของอยูกอนแลว คอยรังแก แยงลูกคา และจะรุมชกตอย เขา หลังจากนั้น ลิ้มเซี้ยรูมาวามีญาติคนหนึ่ง มีรานทำ ไอสกรีมแทง อยูแถววงเวียน 22 กรกฎา เลยไปขออาศัย อยูกับเขา และหิ้วไอสกรีมขาย แตญาติคนนั้นเปนคน ขี้เหนียว ใหแตคาขาว 3 มื้อ ไมใหคาแรง อยูมาครึ่งป ดูไมมีอนาคต จึงกลับไปหาพี่เขย ตัดสินใจจะฝกเปนชาง ทำทองอีก ฝกอยูระยะหนึ่ง ก็ไมสำเร็จอีก พี่เขยเลย แนะนำใหเขาไปเปนพอครัวอยูรานเพชรแหงหนึ่ง ระหวาง ที่อยูกับพี่เขยที่รานทำทอง บางครั้งก็เปนลูกมือของพอ ครัว จึงพอรูเรื่องทำกับขาวบาง เปนพอครัวอยูประมาณ 2 ป เงินเดือนจาก 100 ตังซิน 27

บาท ขึ้นเปน 200 บาท ตัวเองใชเงินแบบประหยัดมาก สิ้นป ก็พอมีเงินสงกลับไปใหพี่ชาย และพี่สาว วันหนึ่ง ลิ้มเซี้ยไปซื้อกับขาวที่ตลาดเกา เจอคนสง เปดคนหนึ่ง ไดยืนคุยกับคนสงเปด ถามวาสงเปดมา มากมาย เลี้ยงเองหรือ คนสงเปดบอกวา เปนของญาติ ญาติเขาเลี้ยงเปดอยูที่บางชาง มีเลาเปดใหญโต เลี้ยงเปด มากมาย ลูกเปดตัวละ 1 บาท เลี้ยงโตขายไดตัวละ 2530 บาท ถาเปนสารทจีนหรือตรุษจีนขายไดถึงตัวละ 40 บาท ลิ้มเซี้ยคิดวา ลูกเปดตัวละบาท ขายไดตั้งสามสี่สิบ บาท รอยสองรอยตัว ก็จะมีรายไดงามทีเดียว จึงถาม กลับไปวา อยูที่ไหน พาเขาไปดูไดไหม หลังจากนั้น ลิ้มเซี้ยนัดกับคนขายเปด พาเขาไป บางชาง ดูเลาเปดแลว เขานึกวา การเลี้ยงเปดเปนอาชีพ ที่นาสนุก อีกไมนาน ลิ้มเซี้ยลาออกจากงานพอครัว ไปเชาที่ บางชาง ทำเลาเปด และไปซื้อลูกเปดมา 100 ตัว เริ่ม อาชีพเลี้ยงเปด เลี้ยงเปดตองมีอาหารเปด อาหารเปดคือ รำขาวจากโรงสี ระหวางเลี้ยงเปด ลิ้มเซี้ยไดคบกับญาติคนขายเปด เขาเลี้ยงเปดมาหลายป อายุมากกวาลิ้มเซี้ย เขาแซลี่ ทุก 28 เรื่องเลาของแม

คนเรียกเขาวา ‘เลาลี่’ ลิ้มเซี้ยเรียกเขาวา ‘พี่ลี่’ เลาลี่คนนี้ อยูที่บางชางมานาน ใครๆ ก็รูจักเขาดี เขาเปนคนใจดี ประสบการณมาก ลิ้มเซี้ยมีปญหาอะไร ถามหาเขา เขาก็ยินดีชวย ลิ้มเซี้ยไดศึกษาวิธีเลี้ยงเปดกับ เลาลี่ เลาลี่ก็สอนเขา เขาทั้งสองไดคบกันเปนเพื่อนสนิท เชาๆ ลิ้มเซี้ยเลี้ยงเปดเสร็จ ก็ตอนเปดออกไปวาย น้ำที่ริมคลอง เขากับเลาลี่ ไดนั่งคุยกันอยูใตตนไม เห็น ลูกเปดโตขึ้นทุกวัน ในใจเต็มเปยมไปดวยความหวัง สามเดือนผานไป เงินทุนที่เตรียมมา 4 พันบาท ก็ใกลจะหมดแลว อีก 2 เดือนกวาจะไดขายเปด ทำ อยางไรดี ไปปรึกษาเลาลี่ เลาลี่พูดวา “จริงๆ ฉันมีเงินอยูไมมาก ฉันตองเก็บไวเลี้ยงลูก เมีย ฉันก็ตองรอขายเปดถึงจะมีเงิน เอาอยางนี้ก็แลวกัน ฉันจะไปพูดกับหลงจู (ผูจัดการ) โรงสีเองวา ใหเธอเอารำ ขาวมาเลี้ยงเปดกอน เซ็นเอาไวกอน พอขายเปดแลวจะ เอาไปคืน ฉันยอมเซ็นรับรองให” ลิ้มเซี้ยดีใจ สามารถผานวิกฤตไปได อีกสองเดือนก็ จะไดขายเปดแลว วันหนึ่ง ลิ้มเซี้ยเดินไปที่เลาเปด เห็นเปดหลายตัว นอนนิ่งอยูบนพื้น เปดไมเดิน ไมรอง เปดตายแลว เขารีบ เอาเปดตายออก แลวรีบวิ่งไปหาเลาลี่ เลาลี่บอกวา ของ ตังซิน 29

เขาก็ตายหลายตัว จึงปรึกษากันวา ควรรีบไปตามสัตวแพทย มาตรวจ สัตวแพทยมาแลว บอกวาเปดไดปวยเปน ‘โรคสัตว ปก’ วันรุงขึ้นเปดก็ตายอีกครึ่งเลา อีกวันตายเกือบหมด ลิ้มเซี้ยหมดแรง เหมือนทหารปราชัย ยังติดหนี้คา อาหารเปดอีกสองพันกวาบาท เขาเดินคอตกกลับไปหา พี่เขยอีก โดนพี่เขยดายับ “ไอง่เี งา เปนพอครัวอยูดีๆ ไมชอบ ลนหาที่ ไป เลี้ยงเปด ทำทองก็ทำไมขึ้น ไมเอาไหนสักอยาง” ลิ้มเซี้ยเปนคนซื่อ แมวาพี่เขยจะดุดาวาอยางไร เขา ก็ไมเคยถือสา เพราะเขารูดีวา เขาอยูเมืองไทย มีญาติ สนิทคือพี่เขยอยูคนเดียว หลังจากโดนพี่เขยดาแลว พี่เขยก็เลยแนะนำใหเขา ไปเปนพอครัวที่รานทองที่หาดใหญรานหนึ่ง ชวงนัน้ เปนชวงสงครามโลกครัง้ ทีส่ อง ลิม้ เซีย้ ทำครัว อยูสามป สงครามโลกก็ไดสงบลง เขาเห็นพอคาซื้อของ จากกรุงเทพฯ ไปขายที่ภาคใตมากมาย สวนใหญเปน พวกผาถุง ผาขาวมา และของใชประจำบานตางๆ ขายดี มาก ลิ้มเซี้ยคิดวา ขายของยอมตองดีกวาการเปนพอครัว แนนอน เขาพอมีเงินเก็บอยูหลายพันบาท จึงคิดเปลี่ยน อาชีพเปนพอคา นั่งรถไฟเขามากรุงเทพฯ เขาไปที่สำเพ็ง 30 เรื่องเลาของแม

ซื้อพวกเสื้อกลาม ผาขาวมา ผาเช็ดหนา สบู ยาสีฟน และของใชตางๆ คิดจะเอาไปขายที่หาดใหญ มีคน แนะนำใหเขานั่งเรือไป เพราะขนของไดมากกวา และถูก กวานั่งรถไฟ เขาจึงนำสินคาไปลงเรือ ลิ้มเซี้ยลองเรือลงใตดวยจิตใจมุงมั่น แตโชคราย ของเขายังไมหมด เรือสินคาไดผานทะเลตอนกลางคืน อยูๆ ไดเกิดพายุฝนอยางแรง ลมพัดกระหน่ำ คลื่นสูงพัด กระหน่ำเขาสูตัวเรือ เรือสินคาไดถูกพายุพัดลมลงกลาง ทะเล ลิ้มเซี้ยตื่นตกใจมาก วายน้ำก็ไมเปน โดย สัญชาตญาณของการเอาตัวรอด เขาควาอะไรไดก็ตอง ควาไวกอน บังเอิญ เขาควาไดไมกระดานแผนหนึ่ง ซึ่งยัง ลอยน้ำไดอยู เขาเกาะแนน ไมยอมปลอย เขามืดแปด ดาน เขาลอยคออยูในทะเล ในใจนึกอธิษฐานวา “พระคุณเจา เจาแมคงคา เจาแมกวนอิม กรุณามา ชวยลูกดวยเถิด ฉันจะจมน้ำตายอยูแลว” ลิ้มเซี้ยทั้งหิว ทั้งหนาว และเปนตระคิว เขาเกือบ จะไมไหวแลว เขาลอยคออยูในทะเลทั้งคืน จนรุงสาง มี เรือผานมา พบลิ้มเซี้ย จึงไดชวยชีวิตเขาขึ้นจากน้ำ พวก เขาไดสงตัวลิ้มเซี้ยขึ้นฝงที่สมุทรสาคร ลิ้มเซี้ยไดหมดตัว ลงอีกครั้ง เขาใสเสื้อผารุมราม เดินเทาเปลา เขาไดโบก รถขนผักจากขางทาง ขอรองติดรถเขากรุงเทพฯ เขากลับ ตังซิน 31

ไปหาพี่เขยอีกครั้ง พอพี่เขยไดเห็นสภาพของเขา ก็ตกใจ ถามวาไปทำ อะไรมา เขาไดเลาเรื่องเรือสินคาอับปางใหพี่เขยฟง พี่เขย รูสึกสงสาร บอกวา นับวาเธอยังดวงแข็ง เวลานั้น พี่เขยมีรานทำทองเปนของตัวเองแลว จึง ใหเงินลิ้มเซี้ยไปสองพันบาท ลิ้มเซี้ยกลับไปที่ภาคใตอีก ทีนี้เขาไดไปที่ปตตานี เนื่องจากเขาไมมีทุนทำอยางอื่น เขาจึงไดแตรับซื้อของเกา ซื้อหนังสือพิมพเกา เศษเหล็ก กระสอบปอ พอไดกำไรนิดหนอย ประทังชีวิตไปวันๆ วันหนึ่ง ลิ้มเซี้ยไดชิมตังเมชิ้นหนึ่ง รูสึกอรอยมาก จึงอยากขายตังเม เขาไปหาที่เรียนทำตังเม ขนมตังเมคือ ขนมที่ทำจากน้ำ ตาลทรายขาว ข า งในมี หอ ถั่ ว ลิ สง ลิ้มเซี้ยทำตังเมขายเอง เขาตั้งแผงตังเมอยูหนาโรงแรม แหงหนึ่ง มีพอครัวของโรงแรมชอบมาซื้อตังเมของเขา ทาน ซื้อหลายหนเขา จนเปนเพื่อนกัน พอครัวเห็นลิ้มเซี้ย เปนคนซื่อ จึงแนะนำใหไปทำไอสกรีมขาย บอกวาตังเม ขายอันละสลึง เมื่อไรจะรวย ขายไอสกรีมดีกวา ลิ้มเซี้ย สนใจ พอครัวไดสอนวิธีทำไอสกรีมใหเขา ลิ้มเซี้ยไปซื้อ เครื่องทำไอสกรีม เขาทำเองและขายเอง เพราะวาไดสูตร พิเศษมาจากพอครัว ทำใหไอสกรีมของเขาอรอย คนอื่น ขายถวยละ 1 บาท ของเขาขาย 2 บาท และขายดี เขา 32 เรื่องเลาของแม

เริ่มมีเงินเก็บ เขาขี่จักรยานขายไปทั่วปตตานี หลังจากนั้น ลิ้มเซี้ยสังเกตุเห็นวา คนชอบซื้อ ลอตเตอรี่ เขาเลยซื้อลอตเตอรี่จากรัฐบาลมาขายดวย ลิ้มเซี้ยตั้งแตเล็ก ไมเคยเรียนหนังสือ แตเขาเรียนรู อะไรเร็ว เนื่องจากเขาคาขาย ไมนานนัก เขาก็พูดภาษา มาลายูไดบาง ขายลอตเตอรี่ บางงวดก็ขายหมด บางงวดก็ไม หมด ครั้งหนึ่งเขาขายลอตเตอรี่ เหลืออยูหลายใบ พอวัน ที่ลอตเตอรี่ออก เขาตรวจกับเรียงเบอรดู โชคดี เขาถูก รางวัลที่สอง ไดเงินมาสองหมื่นบาท เวลานั้นเงินสองหมื่น บาท ซื้อบานไดแลว เขาดีใจมาก มีเงินแลว เขาคิดวาจะขายอะไรดี บังเอิญเจาของ บานที่เขาไดเชาอยู เห็นเขาเปนคนซื่อดี จึงเสนอใหยืม หนารานเพื่อใหเขาคาขาย บอกวาคาขายไดเงินแลว คอย ใหคาเชาเขาก็ได เขาคิดวาโชคเริ่มเขาขางเขาแลว ทุก อยางราบรื่นไปหมด เขาคิดวามีเงินแลว รานก็มีแลว คิดไปคิดมา ขาย ทองดีที่สุด เขาจึงโทรเลขหาพี่เขย ใหพี่เขยสั่งทำตูทอง พี่เขยไดรับโทรเลข แปลกใจมาก ทำไมลิ้มเซี้ยรวย มาจากไหน คิดจะเปดรานทอง ลิ้มเซี้ยตกแตงราน ทำตูทอง ใชเงินไปเกินครึ่ง ตังซิน 33

เหลือเงินไมมากนัก ซื้อทองมา 40 กวาบาท (ขณะนั้นทอง ราคาบาทละ 390 บาท) แขวนทอง บาทหนึ่ง สองสลึง และสรอยทองเสนเล็กๆ กับแหวนทอง ไมมากนัก บาง สวนยังตองเชื่อเขาไวกอน ลิม้ เซีย้ กลายเปนเถาแกรา นทอง โสด ไมมคี รอบครัว เพื่อนๆ เตือนวา เขาควรจะมีครอบครัวไดแลว เขาเพิ่งมา รูสึกตัววา ตัวเองอายุ 38 ปแลว เวลาชางผานไปเร็วจริงๆ ที่จังหวัดนครศรีธรรมราช มีสาวคนหนึ่งชื่อ มุกดา แมเสียตั้งแตตอนที่เธอยังเด็ก พอเปดรานทอง หลังจาก แมเสีย พอก็แตงงานใหม พอโตเปนสาว พอก็มาเสียอีก เลยตองอยูกับแมเลี้ยง แมเลี้ยงเปนคนเขมงวด พอเรียน จบประถมสี่ แมเลี้ยงไมยอมใหเรียนตอ ใหมาชวยคาขาย อยูแตในราน ปกติไมยอมใหออกไปไหน เลยทำใหมุกดา เปนคนเจียมเนื้อเจียมตัว เปนคนเรียบรอย แตคาขายเกง พออายุได 20 ป แมเลี้ยงจัดการหมั้นใหเสี่ยคนรวยคน หนึ่ง มุกดารูดีวาเสี่ยคนนี้ พอแมรวยจริง แตตัวเสี่ยเอง เปนคนเสเพล ชอบเลนการพนัน และเที่ยวกลางคืน มุกดาไมสบายใจ แตไมกลาขัดใจแมเลีย้ ง นึกกลุม อยูใ นใจ เสี่ยจะนัดพามุกดาไปดูหนัง และไปเที่ยวอยูหลาย ครั้ง แตมุกดาไมชอบหนาเสี่ย จึงบอกไมวางไปหลายครั้ง สุดทายเสี่ยเห็นวา สวยก็ไมสวย ยังทำเปนหยิ่ง เลยขอ 34 เรื่องเลาของแม

ถอนหมั้น เวลาสาวถูกถอนหมั้น มักจะเสียใจ แตมุกดา กลับดีใจ โลงอก เวลาผานไป หนึ่งป สองป สามป ไปจนกระทั่ง เกาป ไมเคยมีใครมาทาบทามมุกดาอีก มุกดาคิดวา ชาตินี้คงไมไดแตงงานแน ปที่สิบ มุกดาอายุ 30 ป มีคนมาบอกวาจะแนะนำ หนุมให และยังบอกวาเปนเถาแกรานทองที่ปตตานีดวย มุกดาแอบดีใจ ลิ้มเซี้ยอายุ 38 มุกดา 30 และยังทำอาชีพเดียวกัน ดวย ฉะนั้นพอแนะนำกันแลว แมเลี้ยงก็ตอบตกลงทันที เพราะมุกดาก็อายุมากแลว มุกดาแตงไปปตตานีดวยความดีใจวา จะไดเปน เถาแกเนี้ยรานทองสักที พอไปถึง เปนรานทองรานเล็กๆ ในตูก็มีทองแขวนกันอยูหางๆ มีไมกี่เสน นี่นะหรือราน ทอง? หลังจากนั้น มุกดาสังเกตุเห็นวา ลิ้มเซี้ยขามไปราน ขายผาตรงขามบอยๆ เจาของเปนแขก ไมรูไปทำอะไร สุดทายทนไมได มุกดาเดินเขาไปถามนายหางอินเดีย ถึง ไดรูวาลิ้มเซี้ยกูเงินจากนายหางสองหมื่นบาท ดอกเบี้ย รอยละ 10 ตอเดือน มุกดาตกใจมาก ทำการคาแบบนี้ มีหวัง ไมนานก็ลมจม ตังซิน 35

มุกดากลับไปเยี่ยมแมเลี้ยงที่นครฯ เลาเรื่องลิ้มเซี้ย กูเงินแขกดอกเบี้ยรอยละ 10 ใหแมฟง แมเลี้ยงก็สงสาร ลูกสาวคนนี้ที่ไดชวยคาขายมาจนอายุ 30 ยังตองไป ลำบากอีก ตัวเองก็อายุมากแลว ลูกตัวเองก็ไมมี เลย ตัดสินใจใหทองลูกสาวไปสามรอยบาท พอมีทองมาโชวสามรอยบาท คอยดูเหมือนรานทอง ขึ้นมาหนอย ที่ปตตานีมีคนอิสลามอยูมากมาย ทุกปชอบ ไปเมกกะ คนไปเมกกะชอบใสทอง บางคนก็พกไปขาย ลิ้มเซี้ยและมุกดาก็รูภาษาอิสลาม และคาขายแบบ ยุติธรรม ทำใหรานไทฮั่วลงของเขา ขายดีกวารานอื่นๆ แตละเดือนซื้อเขาขายออกอยูหลายๆ กิโล หลังแตงงาน ทั้งคูมีลูกชายหญิงทั้งหมด 8 คน ลูกสาวคนโตและลูกชายคนโต ไดสงไปเรียนตอที่อังกฤษ และออสเตรเลีย ลิ้มเซี้ยติดนิสัยอยูอยางหนึ่ง ระหวางรับประทาน อาหารมื้อเย็น จะตองดื่มเหลานอกสักแกวหนึ่ง วันหนึ่ง หลังปดราน เขาก็ดื่มเหลาตามปกติ หลัง จากนั้นไมนาน ก็มีเพื่อนบานมานั่งเลน พอดีที่บานมีซื้อ ทุเรียนไว เลยสั่งใหผาทุเรียนเอามาเลี้ยงเพื่อน ตัวเองก็กิน ทุเรียนเปนเพื่อน หลังจากเพื่อนกลับไป เขาไปอาบน้ำ อาบน้ำเสร็จ เขารูสึกหัวมึนๆ ก็เขานอน 36 เรื่องเลาของแม

วันรุงขึ้น ปกติลิ้มเซี้ย เปนคนตื่นเชา ชงน้ำชาไหว พระ แลวคอยลงมาเปดราน ประมาณ 8 โมงเชา แตวันนี้ 9 โมงกวาแลว ก็ยังเห็นนอนอยู มุกดาแปลกใจ เลย เขาไปปลุก เรียกเทาไรก็ไมตอบ จึงเขาไปเขยาตัว แตเขา ไมรูสึกตัว จึงรีบบอกลูกใหรีบตามหมอมา หมอตรวจแลว บอกวามีปญหาเกี่ยวกับสมอง จะ ฉีดยาบำรุงหัวใจใหกอน อาจจะตองผาตัด ใหรีบเขา กรุงเทพฯ คนทั้งบานตื่นตกใจกันหมด รีบติดตอโรงพยาบาล เอารถมารับ ไปสงที่สนามบิน และใหโรงพยาบาลติดตอ กับโรงพยาบาลเปาโล ใหเอารถไปรับทีส่ นามบินทีก่ รุงเทพฯ เวลานั้นคุณหมอรุงธรรม เปนหมอมือหนึ่งเกี่ยว ระบบประสาทโดยตรง ทานเปนหมอที่ติดตามในหลวง ดวย พอไดรับแจงก็รีบมาตรวจให และบอกวาตองทำการ ผาตัดทันที ที่แทลิ้มเซี้ยมีความดันโลหิตสูง โดยที่เขาไมรูตัว พอไปดื่มเหลา แลวกินทุเรียนตาม เลยทำใหเสนเลือดใน สมองบวม ถาเกิดบวมจนแตก อาจทำใหเปนอัมพาตหรือ ตายได ลิ้มเซี้ยเปนคนซื่อ จิตใจดี ชอบทำบุญ ไหวพระ คนดีพระคุมครอง คุณหมอรุงธรรมผาตัดที่ศิริราช และได ตังซิน 37

ชวยชีวิตลิ้มเซี้ยเปนผลสำเร็จ ลิ้มเซี้ยจึงไดพนเคราะหนี้ไป ได ปนนั้ ลิม้ เซีย้ อายุได 62 ป หลังผาตัดแลว เขาแข็งแรง ปกติ อยูตอจนถึงอายุ 89 ป ลิ้มเซี้ยเปนคนใจบุญ เขา รวยแลวก็ไมลืมทำบุญ ชวยเหลือสังคม เมื่อปพ.ศ. 2509 ปตตานีเกิดอุทกภัยครั้งใหญ ลิ้มเซี้ยไดออกเงินชวยเหลือ ชาวบานที่ถูกน้ำทวม และไดถูกคัดเลือกใหเปนประธาน สมาคมปตตานีหนึ่งสมัย ลิ้มเซี้ยยังเคยไดรับพระราชทาน เหรียญประกาศเกียรติคุณจากในหลวงอีกดวย

38 เรื่องเลาของแม

แม ตอนอายุ 7 ขวบ

40 เรื่องเลาของแม

เมื่อฉันยังเด็ก

ตอนฉันอายุ 7 ขวบ ฉันก็รูวาอะไรคือดี อะไรคือไม ดี และรูรอนรูหนาวของชีวิต คุณแมของฉันไดแตงงานกับคุณพอที่เมืองจีนโดย การแนะนำของแมสื่อ หลังจากแตงงานไปเพียงครึ่งป คุณ พอก็ทิ้งแมมาเมืองไทย เพราะคุณปูเปดรานทองเล็กๆ อยู แถวสะพานเหล็ก หลังจากนั้นคุณแมก็ไดตามมาอยูที่ เมืองไทยไดระยะหนึ่ง กอนสงครามโลกครั้งที่สอง ที่เมือง จีนไมมีใครไหวบรรพบุรุษ คุณแมซึ่งเปนสะใภคนโต จึง ยอมเสียสละที่ไดอยูใกลสามี กลับไปไหวบรรพบุรุษที่เมือง จีน ไมนานก็เกิดสงครามโลกครั้งที่สอง หลังจบสงครามโลกครั้งที่สอง คุณพอไมไดสงขาว ตังซิน 41

ใหคุณแมอีกเลย คุณแมจึงตัดสินใจพาฉันมาที่เมืองไทย แตปรากฎวา สายไปเสียแลว คุณพอไดแตงงานใหม และ คุณปูก็ไดเสียชีวิตไปแลว หลังจากที่เราสองแมลูกมาที่เมืองไทย คุณพอไม สนใจเราสองแมลูกเลย เราจึงตองไปอยูกับคุณอาสองที่ สะพานเหล็ก ซึ่งเปนบานที่คุณปูไดซื้อไว แตบานหลังนี้ไม ใหญ มีเพียงสองชั้น ชั้นลางเปนรานขายทองเล็กๆ ชั้นบน มีสองหองเล็กๆ เราแมลูกอยูหองหนึ่ง อีกหองอาสองอยู กับลูกๆ อีกหลายคน คุณอาไมพอใจ ที่เราแมลูกมาอยู ดวย วันๆ ทำหนาเครียด ไมเคยเห็นเขายิ้ม ฉันเคยเรียก คุณอา แตคุณอาทำเสียงขึ้นจมูกทีหนึ่ง คุณอาหญิงยิ่ง แลวใหญ วันๆ ไดแตคอยดาประชด และสอนลูกไมเปน วันๆ ทะเลาะกันแคเรื่องเงินแคหนึ่งสลึงสองสลึง สงเสียง ดัง เอะอะวุนวายทั้งวัน แมฉันไมเคยเรียนหนังสือ แตแมเปนคนฉลาด และ มีเหตุผล ลูกสาวคนโตของคุณอา โตกวาฉันหนึ่งป ชอบ รังแกฉัน ชอบพูดวา “นาไมอาย มาอยูบานฉัน ลูกไมมีพอ...” แมสอนฉันวา ไมวาพวกเขาจะวาอะไร ไมตองไป สนใจ และไมตองไปโตตอบ ฉันอยูบาน พวกเขาไมกลา ทำอะไรเธอหรอก ถาฉันไมอยู พวกเขาอาจจะทำรายเธอ 42 เรื่องเลาของแม

ก็ได เพราะเขามีพี่นองหลายคน เธอเพียงแคปดประตู หองเอาไว คนเราตองอดทน เวลานั้นฉันจึงไดเรียนรูคำวา ‘อดทน’ คุณแมเปนคนเขมแข็งมาก คุณแมถกู คุณพอทอดทิง้ ในใจอาจรูสึกเสียใจ แตฉันไมเคยเห็นคุณแมรองไหเลย เพื่อความอยูรอดของเราแมลูก คุณแมออกไปทำงาน คุณ แมอายุประมาณ 30 เศษ ทำงานครั้งแรก รูสึกจะทำเกี่ยว กับพลาสติก หลังจากนั้นไปรับจางเย็บกระเปา เย็บเสื้อ สุดทายไดไปทำเปนแมครัวกับญาติคนหนึ่ง ซึ่งเปดราน ขายยา ฝมอื คุณแมในเรือ่ งการทำอาหารดีเยีย่ ม ทำแมครัว มา 15 ป เห็นคุณแมเหน็ดเหนื่อยกับการทำงาน ฉันรูสึก สงสารคุณแม ในใจรูสึกเกลียดคุณพอมาก แตไมรูจะชวย แมอยางไรดี คุณแมบอกฉันวา “เสียดายที่ไมรูจักหนังสือ ไมอยางนั้น อาจจะได อาชีพที่ดีกวานี้ หาเงินไดมากกวานี้ จะไดเลี้ยงดูเธอใหดี กวานี้” แตฉันไมไดรูสึกวา คุณแมเลี้ยงฉันไมดีตรงไหน เมื่ออายุได 8 ขวบ คุณแมไดสงฉันไปเรียนหนังสือ จีนที่บานครู วันแรกแมบอกฉันวา “ลูกเอย เธอตองตั้งใจเลาเรียนหนังสือ คนมีความรู ตังซิน 43

ชีวิตจะไดไมลำบากเหมือนแม ถูกคนรังแก” ฉันพูดไมออก ไดแตน้ำตาคลอและพยักหนา เพื่อ ตอบแทนบุญคุณของแม ฉันจะตองเรียนใหดีที่สุด ตอน นั้น ฉันคิดวาฉันไดรูจักคำวา ‘กตัญู’ แลว ฉันเชื่อฟงคุณแม เวลาแมไปทำงาน ฉันเลิกเรียน ฉันก็ปดประตูหองทองหนังสือที่เรียนมาจากครู “มามาไหล มามาไควไหล...” “หวอสี่ฮวนอยางจี หวอสี่ฮวนอยางยา...” ฉันไดแตทองตามครู ยังไมรูความหมาย แมสอนฉันหุงขาว เวลานั้นยังไมมีหมอไฟฟา ฉันหุง ขาวเปน แตทำกับขาวไมเปน ก็เลยทำขาวตมหมูทกุ วัน ซาวขาว ใสนำ้ พอขาวสุก ใสหมู ใสเกลือ สุดทายใสตน หอม ขาวตมหมูหอมๆ 1 มื้อ ก็เสร็จแลว นอกจากขาวสาร แค ใชเงินคาหมูไป 1 บาท กับตนหอมสลึงเดียว ตอนเชาฉันยังไมตื่น แมก็ออกไปทำงานแลว บน โตะวางเงินไว 3 บาท ใหฉันใชใน 1 วัน ทุกๆ เชา ฉัน เอากระปองไปซื้อน้ำเตาหูครึ่งกระปอง และปาทองโกอีก สองอัน แลวก็ไปเรียนหนังสือ ที่ไหนจะโชคดีเหมือนเด็ก สมัยนี้ อาหารเชามีทั้ง นม ไข ไสกรอก และยังมีผลไม อีกตางหาก เมื่อฉันอายุเกาขวบเต็ม ฉันเห็นคนแตงชุดนักเรียน 44 เรื่องเลาของแม

ถือกระเปาไปโรงเรียน ฉันรูสึกอิจฉา ฉันจึงขอแมไป โรงเรียนบาง เวลานั้นแมหาเงินไดเพียงเดือนละ 200 บาท จะใหฉันเขาโรงเรียน ไมใชเรื่องงาย คาเลาเรียนเทอมละ 240 บาท คุณแมเลยไปขอรองอาโกว (ลูกพี่ลูกนองของ คุณพอ) ไปบอกคุณพอ ไมรูวาเปนเพราะฉันโชคดี หรือ คุณพอรูสำนึกผิด คุณพอไดฝากเงินอาโกวมา 100 บาท และรับปากวา จะใหทุกเดือน ฉันเห็นวาคุณพอยอมจาย คาเลาเรียนใหฉันเดือนละ 100 บาท ฉันจึงไมคอยเกลียด คุณพอแลว ฉันไดเขาเรียนชั้นประถมหนึ่ง เปนนักเรียนเต็มตัว โรงเรียนชื่อโรงเรียนประสาทปญญา สอนทั้งภาษาไทย และภาษาจีน ฉันเคยไดเรียนภาษาจีนมาหนึ่งปแลว ภาษาจีนจึงไดคะแนนดี แตภาษาไทยนะสิ กอไกขอไขยัง ไมไดเรียนเลย จูๆ ก็เขาประถมหนึ่ง ใหเรียนผสมคำเลย ฉันเลยงงๆ อยู พอถึงเวลาเรียนเขียนไทย ครูบอกให เขียน ‘อีกาตาดี’ เพื่อนๆ คนอื่นเขียนเปน แตฉันเขียนไม ได ฉันโมโหตัวเองมาก ดาตัวเองวาโงจริงๆ แตพอถึง เทอมสอง ฉันก็ไมโงแลว คุณแมมีเพื่อนบานคนหนึ่ง อยูใกลบานฉัน บานเขา แซเฉิน ฉันเรียกเขาวา ‘ปาเฉิน’ ปาเฉินเปนคนใจดี ตอน เย็นหลังคุณแมเลิกงาน ชอบพาฉันไปนั่งคุยกับปาเฉิน ปา ตังซิน 45

เฉินไดรับรูชีวิตของคุณแมแลว นับถือความเขมแข็งและ เด็ดเดี่ยวของคุณแม ปาเฉินบอกแมฉันวา ถาเวลาคุณแม ไมอยูบาน ใหฉันไปเลนที่บานของปาเฉินก็ได ปาเฉินมี ลูกสาว โตกวาฉันสองป ชื่อ กาญจนา ฉันเรียกเขาวา ‘พี่ กาญ’ พี่กาญมีพี่ชายคนหนึ่ง และมีนองอีกสี่คน เขามี ครอบครัวที่อบอุน ตอนกลางวันคุณพอของพี่กาญออกไป คาขาย คุณแมอยูบาน ดูแลครอบครัว พี่กาญอยูโรงเรียน เดียวกับฉัน แตอยูส งู กวาฉันสองชัน้ ป ฉันไปเลนทีบ่ า นพีก่ าญ บอย เราจึงเปนเพื่อนรักกัน นอกจากไปโรงเรียน และ กลับบานนอน เวลาสวนใหญของฉันจะอยูที่บานพี่กาญ บานพี่กาญมีญาติอยูบางชาง มีสวนผลไม ทุกปถึง หนาผลไม ญาติของเขาจะสงผลไมมาให สวนใหญจะ เปนแตงโม มะมวง มาใหทีละหลายๆ ลัง ฉันไปอยูบาน เขา เลนดวยกัน กินดวยกัน เหมือนเปนสมาชิกในบาน เขาเลยทีเดียว หลายปตอมา บานพี่กาญ มีคุณอาสี่มาจากฮองกง คุณอาสี่เรียนที่ฮองกง มีความรูทั้งภาษาอังกฤษและภาษา จีน ตอนมาใหมๆ ยังไมไดไปทำงาน กลางคืนก็สอนพี่ กาญ และนองๆ ทำการบาน ฉันก็เอาเรียงความจีนที่ เขียนแลว ไปใหอาสี่ดู อาสี่ชวยฉันแกคำผิด ฉันก็ลอก ใหม แลวคอยเอาไปสงครู ครูชมฉันวา ‘เกง’ คุณครูไมรู 46 เรื่องเลาของแม

วาที่แทเรามีครูพิเศษอยูเบื้องหลัง ครูคนนี้คือ คุณสุวรรณ ตันติศิริวัฒน คนดังในวงการคากระดาษนี่เอง ฉันเรียนอยูที่โรงเรียนประสาทปญญาสี่ป ชวงเวลานี้ เปนชวงเวลาที่ฉันมีความสุขในชีวิตเลยก็วาได ฉันเรียนดี เปนที่ชื่นชอบของครูที่โรงเรียน และไดอยูที่บานพี่กาญ บอย มีสิ่งแวดลอมที่ดี มีเพื่อนดีๆ ฉันจึงเติบโตขึ้นมาเปน คนแข็งแรง มีความคิดที่ดี จิตใจราเริงแจมใส หลายๆ อยางที่ไดมาครอบครัวพี่กาญ ทุกวันนี้ฉันจึงยังไมเคยลืม บุญคุณของครอบครัวตันติศิริวัฒน ตลอดจนชั่วชีวิต และ ไมเคยลืมบุญคุณของคุณแม ที่คุณแมเหน็ดเหนื่อยเลี้ยงดู เรามา อีกทั้งบุญคุณของคุณครูทุกคน ที่สอนฉันมา ขอบคุณ ขอบคุณคุณครู และผูมีพระคุณทั้งหลาย

ตังซิน 47

แม ถายเมื่อ พ.ศ. 2507

48 เรื่องเลาของแม

ชีวิตตองสู

ป พ.ศ. 2531 สามีใหเงินฉันวันละ 100 บาท เพื่อ เปนคาใชจายภายในบาน เวลานั้นคนในบานมีทั้งหมด 8 คน นอกจากฉันกับเขาแลว ยังมีคุณยา และลูกๆ อีก 5 คน ลูกชายคนโตจบแคพาณิชย ปวส. ก็ออกไปหางานทำ เงินเดือนไมมาก ไดชวยฉันเดือนละ 1,000 บาท ตัวฉัน เองนอกจากดูแลครอบครัว ตอนเย็นไดสอนภาษาไทยให กับนักเรียน 3 คนที่มาจากเมืองจีน เพื่อหารายไดพิเศษ เวลานั้นขาวสารถังละ 100 บาท แตเนื่องจากลูกอีก สี่คนตองสงเสีย จึงจำเปนตองใชอยางประหยัดมากๆ เวลาทำกับขาวใหลกู จึงตองซือ้ อาหารจำพวก ไขไก ผักบุง ใบตำลึง เตาหู แตงฟก ซึ่งเปนอาหารที่ราคาถูกหนอย ตังซิน 49

ซื้อปลาก็ซื้อไดแตปลาตัวเล็ก พอถึงวันอาทิตย ฉันถึงจะ ซื้อเนื้อหมู กระดูกหมู และลูกชิ้นปลา มาทำกวยเตี๋ยวให ลูกๆ กิน เวลานั้นลูกๆ กำลังโต กินทีคนละ 2-3 ชาม วันหนึง่ ฉันขอเงินสามี 100 บาท ตามปกติ เขาบอกวา “ไมมี” ฉันไมเชื่อ จึงไปคนดูในกระเปาเสื้อที่เขาแขวนอยู มีอยู 200 บาท ฉันจึงหยิบมา 100 บาทโดยไมเกรงใจ เขาดุฉันให “แม! เธอเอาไปไมได ฉันจะเก็บไวเปนทุน” โธ! ที่แทเขากลับบานดึกทุกวัน คือไปเลนพนัน “เอาไปเลนไพหรือ? แกบาไปแลวหรือ แกไมหวง ครอบครัวหรือไง ถาขืนทำแบบนี้อีก ครอบครัวพังแน” ฉันโกรธ “พังก็พัง” เขาพูดอยางหนาตาเฉย โธ! เขาไมสนครอบครัวแลวหรือนี่ ฉันทนไมได ฉัน โมโห ฉันขยำเงิน 100 บาท แลวปาใสหนาเขา “ดี! ตอไปนี้ แกเปนแก ฉันเปนฉัน ตางคนตางไม ตองยุงกัน” พูดแลว ฉันก็รองไหเสียใจ คืนนั้นเขาก็ไมกลับบาน ฉันนอนไมหลับ ในใจคิด 50 เรื่องเลาของแม

อยูปญหาเดียว “ตอไป ฉันจะดูแลครอบครัวนี้ไดอยางไร” คิดไป น้ำตาไหลไปพลาง สุดทาย ฉันคิดถึงคำสุภาษิตจีนคำหนึ่ง ‘มีลูกจะจนไมนาน’ ฉันมีกำลังใจขึ้นมา ฉันไมเชื่อวา ฉันไมมี 100 บาท ฉันจะอยูไมได วันรุงขึ้น ฉันโทรศัพทหาเพื่อนฉันคนหนึ่ง เขาแซ หวง เขามีอาชีพทำกลองกระดาษ ฉันบอกใหเขาชวยหา งานใหฉันทำ “เธอพูดเลนหรือเปลา? อยูบานเปนคุณนายไมเอา จะออกหางาน” “ฉันพูดจริงๆ สามีเขาไมเลี้ยงฉันแลว ชวยหนอย เถิด ฉันขอรอง” “งั้น...ดีละ พอดีมีคนไตหวัน ใหฉันหาคนเปนลาม เขาบอกวา ขอใหเปนคนดี รูสองภาษา อายุไมจำกัด เธอ นี่ เหมาะทีเดียว” “จริงหรือ อยูที่ไหน” ฉันดีใจ “อยูที่วิภาวดี” เขาบอก วันนั้นเปนวันอาทิตย คุณหวงพาฉันไปสมัครงาน เพราะวาเปนวันอาทิตย โรงงานเขาหยุด แตเขาโทรศัพท ตังซิน 51

ติดตอนัดพิเศษใหฉันแลว พอเรามาถึงที่โรงงาน ยามพา เราไปนั่งรอที่หองรับแขก อีกสักครู มีผูชายวัยกลางคน เดินลงมา ดูทาทางเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน “นี่คือผูจัดการโรงงาน นี่คือมิสโจว” คุณหวงแนะนำ ฉันลุกขึ้นสวัสดีเขา และนั่งลง “คุณมาเปนลามหรือ?” “คะ” ฉันตอบ “กอนนี้เคยทำงานอะไร” “สมัยกอนเคยทำพนักงานหนาราน แคชเชียร เวลา นี้สอนหนังสืออยูท่บี าน” เขาคงเห็นวาภาษาจีนกลางของฉันคุยใชได เขาหา ใบสมัครไมเจอ จึงไปเอากระดาษเปลาใหฉันใบหนึ่ง สง ใหฉัน และบอกวา “เธอเขียนประวัติยอ ที่อยู และเบอรโทรศัพทไว กอนนะ” เนื่องจากตัวฉันหลังแตงงาน ก็เปนแมบานมาตลอด จึงงงอยู ไมรูจะเขียนอยางไรดี คิดอยูสักครูหนึ่ง จึงเขียน ชื่อ และเขียนวา เกิดที่เมืองจีน โตในประเทศไทย ฉันจบ มัธยมทั้งไทยและจีน ประสบการณทำงาน ขายของ แคชเชียร สอนหนังสือ และยังเขียนวาตองการเงินเดือน 52 เรื่องเลาของแม

7,000 บาท ฉันกลาขอเงินเดือนเขา คุณหวงสอนฉันไว ฉันสงกระดาษใหผูจัดการ ผูจัดการเห็นแลวพูดวา “เงินเดือนสูงไปหนอย” เพราะวาเวลานั้น จบมหาวิทยาลัยออกไป ก็ไดเงิน เดือนประมาณนี้ “แลวคุณวาอยางไรละ” ฉันถาม “สัก 5,000 เปนไง” เขาตอรอง “คือบานดิฉันอยูไกลจากที่นี่ อยากขออีก 500 บาท ใหเปนคารถ” ฉันขอ “โอเค! งั้นพรุงนี้ เธอมาเขางาน” เขาบอก ฉันแทบตั้งตัวไมติด ไมนึกวา สมัครงานปบ รับปุบ ดูทาทางเขาตองการคนมาก ฉันบอกเขาวา ฉันจะตอง กลับบาน จัดการกับนักเรียนของฉันกอน ขอมาทำงาน อาทิตยหนา เขาก็ตกลง พอกลับไปถึงบาน ฉันนำขาวนี้บอกคุณยากอน “เธอทำอยางนี้ไดอยางไร เธอจะทิ้งฉันคนแกอยู บานคนเดียวหรือ” “คุณยา คุณยาโทษหนูไมไดนะ ควรโทษลูกชาย คุณยาที่เลี้ยงครอบครัวไมไหว หนูตองขอโทษดวย” ฉันออกไปทำงาน คุณยาเปนคนคัดคานคนแรก เพราะคุณยาเองก็แกแลว แตยังแข็งแรง ฉันมีความ ตังซิน 53

จำเปนที่จะไปหาเงินมาเลี้ยงครอบครัว คุณยาเห็นวาหาม ฉันไมอยู จึงไปฟองอาโกว (ลูกสาวคุณยา) เวลานั้น แตงงานออกไปแลว มีลูกสามคน มีรานเพชร อาโกว มาบอกกับฉันวา “ซอ อยาไปทำงานเลย อยูบานดูแลคุณยา ขัดสน ฉันชวยเหลือเธอได” ฉันรูวาอาโกวเปนคนกตัญู “ขอบคุณ อาโกวมีน้ำใจ แตอาโกวก็มีครอบครัว เวลานี้อาซอพอมีกำลังที่จะลุยได ฉันคิดวาฉันควรยืนดวย ลำแขงของตัวเองดีกวา” ฉันปฏิเสธความหวังดีของอาโกว กอนไปทำงาน ฉันไปทำผม และคัดเลือกชุดที่ เหมาะสมไปทำงาน วันรุงขึ้น ฟายังไมสาง ฉันตื่นขึ้นมาทำอาหาร เตรียมใหลูก แลวจึงไปแตงตัว ฉันสงลูกคนเล็กขึ้นรถ โรงเรียนไปกอน เวลานั้นเขามีอายุเพียง 10 ขวบ สวน ลูกๆ คนอื่นเขาขึ้นรถเมลไปโรงเรียนกันเองได ชีวิตคนเรานี้ไมเที่ยง ฉันคิดวาฉันสิ้นหวังแลว แต สุดทายก็มีการหักเห ตั้งแตฉันไดงาน ฉันมีความเชื่อมั่น ในตัวเองมากขึ้น เดินออกจากบานไปทำงาน ฉันจิตใจ ปลอดโปรง เหมือนนกนอยบินออกจากกรง ฉันรองในใจวา 54 เรื่องเลาของแม

“ฉัน...อิสระแลว” ฉันขึ้นรถสองตอ กวาจะมาถึงโรงงาน โรงงานอยู ใกลตึกการบินไทย ที่ถนนวิภาวดี พอมาถึงโรงงาน ฉัน เขาไปหาผูจ ดั การโรงงานกอน เขาพาฉันไปรูจ กั กับคุณนาย เจาของโรงงาน คุณนายเฉิน เขาสาวกวาฉันหลายป เขา ยิ้มแยมแจมใส พูดวา “โอ...เธอเหรอ คุณโจว ยินดีตอนรับเขาทำงาน บริษัทของเรา” ที่แทบริษัทนี้เรียกวา ‘เอเชี่ยนอารท’ ทำตุกตาเรซิ่น คุณนายเฉินพาฉันเขาไปในโรงงาน ระบบของการทำงาน แบงออกเปน 6 แผนก คือ แผนกทำโม แผนกหลอ แผนกเจียนแตง แผนกทาสี แผนกคิวซี และแผนกบรรจุ เวลาฉันเขาไปทำงาน พวกพนักงานกำลังทำตัว ซานตาครอสอยู ขั้นตอนการทำงานคือ เขาเอาตัวอยาง ซานตาครอสเขาไปทีห่ อ งทำโม พนักงานทำโมจะเอาซิลโิ คน มาทาที่ตัวอยาง ทาแลวทาอีก ทาหลายๆ ชั้น ซิลิโคน เปนกาวยาง พอแหงแลว ถอดออกจากโมตัวอยาง ก็จะ เปนโมยางที่เหมือนตัวอยาง ก็สงเขาแผนกหลอ แผนก หลอก็จะเอาเรซิ่นผสมปูนปลาสเตอร เทเขาตัวโม รอแหง แลวถอดออกจากโม ก็คือตัวปูนปลาสเตอรตามตัวอยาง ตังซิน 55

แตเปนสีขาว ขั้นตอนตอไป จะสงเขาแผนกเจีย คนงาน เอาเข็มเจีย เจียสวนเกินออกไป แตงใหเรียบรอย จึงสง เขาแผนกทาสี จะตองผสมใสสีใหเหมือนตัวอยางที่สงมา เสร็จแลวสงเขาแผนกตรวจสอบ เพื่อตรวจสอบความ เรียบรอย แลวจึงบรรจุใสกลองเตรียมสงออก เถาแกและคุณนาย กับหุนสวน ลวนเปนคนไตหวัน เขาพูดภาษาไทยไมได เขาจึงตองการลาม วันแรก คุณนายเฉิน พาฉันเขาโรงงานไปรูจักกับ หัวหนาทุกแผนก ทำความรูจักกัน เพื่อสะดวกแกการ ทำงาน แตพวกเขาแสดงทาทีเยอหยิ่ง ไมคอยสนใจฉัน ชางเถอะ ฉันไมถือ เพียงแคเถาแกรับฉันเขาทำงาน ก็นับ วาดีแลว หลังจาก 1 อาทิตยผานไป ฉันยังไมเคยเห็นเถาแก เลย ถามคุณนาย เขาบอกวา เขาไปไตหวัน วันหนึ่ง ที่ออฟฟศมีแขกไตหวัน 4 คน พวกเขาคุย กันเสียงดังลั่น หัวเราะเสียงดัง โดยเฉพาะคนที่หัวลาน หัวเราะดังสุด ฉันเดินเขาโรงงาน บนกับคุณนายเฉินวา “คนหัวลานนั้นคือใคร คุยเสียงดังจังเลย” คุณนายบอกวา “นั่นแหละคือเถาแก เธอไมรูเหรอ” ฉันตกใจ รีบขอโทษเปนการใหญ ไมนึกเลยวา ฉัน 56 เรื่องเลาของแม

ปลอยไกตัวเบอเรอ ระหวางกินขาวเที่ยงกับคนในออฟฟศ ฉันเลาเรื่อง ฉันปลอยไกใหเพื่อนๆ ฟง พวกเขาพากันหัวเราะจนเกือบ สำรักขาวออกมา คุณนายคุยถูกคอกับฉัน ดูเหมือนเขาไวใจฉันมาก เขาชอบเลาเรื่องเกี่ยวกับโรงงานใหฉันรู เขาเลาวา พวก เขามาเปดโรงงานทำตุกตาที่นี่ได 3 ปแลว ทีแรกไมรูจัก ใครเลย ตอมามีคนแนะนำใหรูจักทนายเฉิน ซึ่งแซ เดียวกันเถาแก ทนายเฉินพาคนๆ หนึ่ง ชื่อสมพงษ มาให เปนฝายบุคคล เพื่อชวยเหลือหาคนงานมาทำงาน หลัง จากนั้น นายสมพงษบอกวา รูจักคนเยอะ ซื้อของไดถูก เถาแกจึงใหเขาเปนทั้งฝายบุคคล และทั้งผูจัดซื้อ แตวา งานที่ฝายบุคคลควรทำ เขากลับไมคอยทำ วันๆ วิ่งแต ไปขางนอก บอกวาไปหาซื้อของ เวลาอยูที่บริษัทฯไมเกิน 2-3 ชั่วโมง หลังจากนั้นเถาแกพบวาเขาไมไดซื้อของถูก จริง เถาแกยอมรูอยูแกใจ แตก็ไมไดวาอะไร เพราะ เกรงใจทนายเฉิน และเวลานั้นก็ไมรูจักใคร จึงตองพึ่งเขา แตวัตถุดิบที่ใชจำนวนมาก ครั้งแรกใหเขาสั่ง ครั้งตอไป เถาแกสั่งซื้อเอง แปลกจริงๆ หลังจากที่ฉันเขาทำงานมาไดเพียง หนึ่งอาทิตย นายสมพงษก็ลาออกจากงาน อาจเปนเพราะ ตังซิน 57

วาเห็นคุณนายเฉินคุยกับฉันทุกวัน ไมรคู ยุ อะไรกัน บางครัง้ ยังเอาเอกสาร หรือบิลซื้อของมาใหฉันแปล เขาคงกินปูน รอนทอง คิดวาฉันอาจเปนสายลับ ที่คุณนายเฉินหามา ตรวจสอบเขาก็ได เขาคงไมมีโอกาสกินอีกแลว เลยรีบ เผนกอน ผานไปหนึ่งเดือน ครั้งแรกที่ไดรับเงินเดือน ดีใจ มาก ระหวางทางกลับบาน ฉันไดแวะซือ้ นมสด และผลไม ไปใหคุณยา และลูกๆ วันหนึ่งคุณซู หุนสวนคนหนึ่งถามฉันวา “คุณโจว ทำงานนี้สนุกมั้ย” ฉันตอบวา “งานนะ พอทำได แตที่ทนไมได คือกลิ่นทินเนอร นะซิ ฉันทนไมไหว คิดวาทนแคสามเดือน ใหผานทดลอง งานกอน ฉันจะตองบายบายแลว” วันรุง ขึน้ คุณนายเฉิน เรียกฉันเขาออฟฟศ แลวพูดวา “คุณซู บอกฉันวา คุณจะลาออก จริงหรือ?” “เพราะวาฉันทนกลิ่นทินเนอรไมไหว” ฉันตอบ “อยางนั้น ฉันใหเธอมานั่งทำงานในออฟฟศแลวกัน ตกลงมั้ย” “คุณจะใหฉันทำตำแหนงอะไร?” ฉันถาม “ตำแหนงฝายบุคคล สมพงษไปแลว เธอมาทำ 58 เรื่องเลาของแม

แทนเขา” “ฉันไมมีประสบการณ กลัวทำไมได” “ฉันวาคุณตองทำได ทำตามฉันบอกก็พอ มีใคร เขาเกิดมาแลวเปนทุกอยาง?” เพียงเทานี้ ขอบคุณคุณนายเฉิน ที่ไดใหโอกาสฉัน ฉั น จึ ง ได เ ข า ทำงานในออฟฟ ศ ในตำแหน ง หั ว หน า ฝ า ย บุคคล บางครั้งก็ยังทำหนาที่ลามบาง วันรุงขึ้น คุณนายเฉิน เอาใบสมัครมาใหตั้งหนึ่ง สูง ประมาณ 1 ฟุต “นี่คือใบสมัครที่ตกคางมาตั้งแตสมัยสมพงษ ให ชวยคัดคนงานเขามาอีก 50 คน” ฉันไมรูจะคัดอยางไร ฉันจึงคัดคนที่จบ ป.4 และ ม.3 ออกมา แล ว สั ง เกตุ รู ป ที่ เ ขาติ ด ไว ใ นใบสมั ค ร ผู จัดการโรงงานเคยบอกฉันวา การดูคนใหดูที่สายตา สายตาใสๆ และไมมีแววตาดุ สวนใหญจะเปนคนฉลาด ฉันคัดไดประมาณ 20 คน แลวเอาไปรษณียบัตรสงตามที่ อยูที่เขียนไวในใบสมัคร เรียกเขามาทำงาน แตไมมีใคร มา ที่แทพวกเขาสวนใหญเปนคนตางจังหวัด ที่อยูที่ลงไว ในใบสมัคร มักเปนที่อยูของญาติ หรือไมก็เปนที่อยู ชั่วคราว เพียงหนึ่งอาทิตยหลังจากที่พวกเขาไดสมัคร เขา ก็มักไปสมัครกับที่อื่นๆ หรือไมก็ไปทำงานที่อื่นแลว ตังซิน 59

ฉันเรียกคนงานไมไดเลย จึงเปลี่ยนแผน ใชวิธี ประกาศติดไวหนาโรงงานวา ‘ตองการพนักงาน ดวน!’ วันรุงขึ้น มีคนมาสมัครงานสิบกวาคน ฉันสังเกตุ คนที่แตงตัวเรียบรอย มีแววตาดี ก็เรียกมาทำสัญญา ทดลองงาน 3 เดือน เวลานั้นเงินเดือนขั้นต่ำคือ ไดวันละ 86 บาท วันหนึ่งทำงาน 8 ชั่วโมง โอทีคิดเปนชั่วโมงตาง หาก พอเดือนที่ 2 เถาแกไดปรับเงินเดือนเปน 7,000 บาท ตามทีฉ่ นั ไดขอไว ฉันดีใจ ภายในออฟฟศ นอกจากเถาแก และคุณนายเฉิน รวมตัวฉันเองแลว มีกนั แค 4 คน มิสเตอร โล เปนคนสิงคโปร ติดตอกับตางประเทศ ลูกของเถาแก มิสเตอรชัง เปนผูจ ดั การทัว่ ไป และมีบญั ชี ซึง่ ทำหนาทีเ่ ปน เลขาใหกบั เถาแกดว ย มิสซิสเซีย่ คุณเซีย่ เปนสาวโสด ตัวเล็ก รับผิดชอบคิดเงินเดือนพนักงาน คิดเลขคลองมาก เปน คนที่เถาแกไดดึงตัวมาจากธนาคารจีน หลังจากที่ฉันทำงานไดครบป มิสเตอรจัง ผูจัดการ โรงงาน ไดทะเลาะกับเถาแกเรื่องเงินๆ ทองๆ เลยขอลา ออกไป อีกครึ่งป คุณเซี่ยกับมิสเตอรโล ก็ไดลาออกพรอม กัน กอนที่คุณเซี่ยลาออก เขาไมไดฝากงานใหใครเลย เพียงแคบอกวาเอกสารทั้งหมดอยูในตู เถาแกมักใหฉันหา 60 เรื่องเลาของแม

เอกสาร ‘มุมน้ำเงิน’ เพื่อเอาไปใชขอคืนภาษีกับทาง รัฐบาลได เพราะโรงงานไดขอการสนับสนุนจากบีโอไอ แตฉันหาไดเพียงฉบับเดียว มีอีกหลายฉบับหายไป โทรไป ตามหาที่คุณเซี่ย เขาไมพอใจพูดวา “ฉันออกจากงานแลว อยามารบกวนฉัน” เอกสารของบีโอไอหายไปอยางลึกลับ ซึ่งทุกครั้ง คุณเซี้ยเปนคนถือตรายางของบริษัทฯ ไปเปนคนทำเบิก หลังจากนั้นไมนาน ไดขาววาคุณเซี่ยซื้อบานหลังใหม ฉันใหเพื่อนแนะนำพนักงานบัญชีใหมมาคนหนึ่ง และเถาแกก็เปนคนหาผูจัดการฝายสงออก สองคนนี้เปน ผูหญิง และมาทำงานทีหลังฉัน จึงเกรงใจฉัน บรรยากาศ ของออฟฟศจึงคอยดูอบอุน และสามัคคีกันหนอย ผานไปสองป ที่โรงงานวิภาวดี โรงงานไดยายไปอยู แถวสุขาภิบาล 1 บานของฉันอยูบานหมอ ซึ่งหางจาก โรงงานใหมถึง 30 กิโลเมตร มันชางไกลเหลือเกิน ฉันจึง ขอลาออกจากคุณนายเฉิน แตคุณนายเฉินไมอนุมัติ ขอรองใหฉันทำงานใหอีกระยะหนึ่ง เขาปรับเงินเดือนให ฉันจากหนึ่งหมื่นบาท เปนหนึ่งหมื่นสามพันบาท ซึ่งขณะ นั้นรายไดของคนงานรายวันคือ 110 บาทตอวัน เนื่องจาก ฉันยังตองหาเงินมาจุนเจือครอบครัว อีกอยางหนึ่งฉันก็ อายุ 50 ปแลว จะหางานใหม ไมใชเรือ่ งงาย จึงทนสูต อ ไป ตังซิน 61

โรงงานยายไปอยูไกล ฉันจึงลำบากมากขึ้น ฉันตอง ตื่นตี 4 ทุกวัน ลุกขึ้นมาหุงหาอาหารใหลูกๆ เวลาไมคอย มี ก็ไดแตตมขาวตมหมอหนึ่ง ตมไขไก บางครั้งมีหมู หยอง หรือมามา ตองรีบออกจากบานกอน 6 โมงเชา ไม อยางนั้น จะเขางานไมทัน 8 โมงเชา ออกจากบานแตเชา โรงงานเลิกงานตอน 5 โมงเย็น ชวงเย็นรถติดมาก ยิ่งเปน ชวงหนาฝน เคยกลับถึงบาน 2 ทุม เขาบานเรียกคุณยา คุณยาก็ทำหนาเมินใส และไมขานตอบ ฉันเห็นลูกคนเล็ก อายุสิบสองปผอมกะลองกอง เหลือแตหนังหุมกระดูก เหมือนเด็กขาดอาหาร ฉันเห็นแลวปวดใจมาก นึกในใจ วา ฉันคงเปนลูกสะใภอกตัญู และเปนแมที่ไมเอาไหน คิดไป คิดมา ก็ไดแตกล้ำกลืนน้ำตา หลังเลิกงานกลับบาน ถาไมค่ำนัก ฉันก็แวะกิน อาหารเย็นกอนเขาบาน บางครั้งก็เขาบานกอน แลวคอย หาอะไรกินอยางรีบเรง และถามลูกวา ทำการบานเสร็จ หรือยัง หลังพาลูกๆ ขึ้นนอน ฉันจึงกลับลงมาซักผาให ลูกๆ เพราะพรุงนี้ตองออกทำงานแตเชา กวาจะไดนอนก็ เกือบเที่ยงคืนแลว โรงงานใหม คนงานคอยๆ เพิ่ม ไปจนถึงสามรอย คน เมื่อคนมาก เรื่องก็มากขึ้น การควบคุมดูแลใหทั่วถึง ไมใชเรื่องงาย วันๆ มีแตเรื่องปวดหัวใหทำ เดี๋ยวเรื่อง 62 เรื่องเลาของแม

ทะเลาะวิวาท เดี๋ยวเรื่องคนงานขโมยของ เรื่องอูงาน คน งานบางคนชอบอูงาน แอบเขาหองน้ำ สูบบุหรี่เปนเวลา นานๆ เรื่องอุบัติเหตุของคนงาน ลางาน ลาปวย ตางๆ นานา ตองคอยๆ แกไขทีละเรื่องไป มีอยูวันหนึ่งฉันลากิจ 1 วัน พอวันรุงขึ้นกลับเขาไป ทำงาน ก็มีหัวหนาแผนกเจียมารายงานวา เมื่อวานนี้ มี คนงานดื่มเหลาในโรงงาน (ซึ่งผิดกฎขอบังคับของโรงงาน) ฉันไดเรียกคนงานคนนั้นเขามาพบ ปรากฎวาคนงานคนนี้ มีประวัติชอบอูงานอยูแลว ฉันจึงบอกเขาไปวา เขาทำผิด กฎของโรงงาน ตั้งแตพรุงนี้เปนตนไป ไมตองมาทำงาน แลว สิ้นเดือนคอยมารับเงินเดือน เขาโกรธฉันมาก ตะคอกใสฉันวา “เวลาเธอเขาออกโรงงาน ระวังตัวใหดี!” พูดแลวก็เดินออกจากโรงงานไป เขาขูฉัน ฉันคิดวาฉันควรระวังตัวไวดีกวา จึง โทรศัพทใหหัวหนายาม เอารถมารับสงฉันจากปายรถเมล มาที่โรงงาน ซึ่งโรงงานอยูหางจากถนนใหญรามอินทรา ประมาณ 3 กิโลเมตร หัวหนายามไดรับสงฉันอยูประมาณ 1 อาทิตย ก็ไมมีอะไรผิดปกติ จึงบอกใหไมตองรับสงแลว ใกลวันตรุษจีน เถาแกจะกลับบานไตหวัน เพื่อ ฉลองปใหม แผนกบัญชีบอกวา วันตรุษจีนไมไดถูกรวม ตังซิน 63

อยูในวันหยุดบังคับของกฏหมายแรงงาน ถาโรงงานหยุด ก็ตองจายคาแรงใหคนงานดวย แตเถาแกไมยอม บอกวา พวกเรากลับบานฉลองตรุษจีน ทำไมตองจายคาแรงดวย ฝายบัญชีกลัวผิดกฏหมายแรงงาน สวนเถาแกยึดกฏ ประเพณีไตหวัน จึงตกลงกันไมได ในที่สุด ฉันเรียกประชุมหัวหนาทุกแผนก แลวบอก กับพวกเขาวา “เพื่อนรวมงานที่รักทุกคน เราตางก็มาทำงานให บริษัทฯ บริษัทฯของพวกเรา ก็ไดใหคาแรงกับพวกเรา นี่ คือสิ่งที่ยุติธรรม เจาของบริษัทเปนคนไตหวัน พวกเราทุก คนก็รูดี วันสงกรานตของพวกเรา เราหยุดงาน 4 วัน เถา แกก็จายคาแรงใหพวกเราตามปกติ แตเขาก็มีวันตรุษจีน เหมือนกัน อีกสองวันเขาจะกลับไตหวันไปฉลองตรุษจีน ทางบริษัทฯ เลยจะหยุดทำงาน 3 วัน พวกเราตางทำงาน กันมาเหนื่อย ก็ฉวยโอกาสนี้ไดพักผอน ไปเยี่ยมญาติ ไป หาแฟน ไปเที่ยว ฉะนั้น วันหยุด 3 วันนี้ บริษัทฯ ไมจาย รายวันให แตเถาแกบอกวา วันเปดงานวันแรก จะให ‘อั่ง เปา’ คนละ 1 ซอง” ในที่สุด หัวหนาทุกแผนกก็ตอบตกลง ฉันจึงไดปด ประกาศออกไป การประชุมครั้งนี้ทำใหบริษัทฯ ประหยัด เงินคาแรงไปได เถาแกพอใจ และไมผดิ กฏหมายแรงงานดวย 64 เรื่องเลาของแม

ฉันทำงานที่ เอเชีย่ นอารต อยู 5 ปเต็ม (พ.ศ. 25312536) เพราะวาคุณแมฉันปวย ฉันจึงจำเปนตองลาออก จากงาน เพื่อดูแลคุณแม คุณแมมีลูกสาวคือฉันเพียงคน เดียว ฉันดูแลแมอยูไดเพียง 6 เดือน คุณแมก็ไดถึงแก กรรม ขณะนั้นลูกชายคนที่สอง และลูกสาวคนโตไดเรียน จบแลว ตางคนไดมีงานทำ ลูกๆ เห็นแมทำงาน เหน็ดเหนื่อย จึงไดขอรองใหฉันลาออกจากงาน หลังจากที่ฉันออกจากงานได 5 ป โรงงานก็ไดยาย ไปอยูที่กวางเจา ประเทศจีน เถาแกไดมาขอรองใหฉันไป ช ว ยจั ด การเรื่ อ งเงิ น ชดเชยให พ นั ก งานที่ ท ำงานกั น มา หลายป จริงๆ แลวงานนี้เปนงานของบัญชี แตเถาแก บอกวาเรื่องอายุงานของคนงาน เขาไวใจฉันเพียงคนเดียว ฉันจึงไดกลับไปชวยเรื่องจายเงินชดเชยใหพนักงานอีกเปน เวลา 2 เดือน พนักงานทุกคนไดรับเงินคนละหนึ่งหมื่น บาง สองหมื่นบาง พวกหัวหนาไดคนละสามถึงสี่หมื่น บางคนทำงานดี เถาแกกไ็ ดจา งตอไปใหไปทำงานทีก่ วางเจา ประเทศจีน

ตังซิน 65

แมที่เมืองจีน

66 เรื่องเลาของแม

แมบุญธรรม

ฉันมีแมสองคน

ปนั้น ฉันอายุ 30 พอดี วันหนึ่งมีเพื่อนบานคนหนึ่ง มาหาฉัน และบอกวา “อาซอ ฉันมีเพื่อนคนหนึ่ง เขาบอกวามีธุระสำคัญ อยากคุยกับเธอ” เพื่อนบานคนนี้ ฉันสนิทมาก ไปมาหาสูกันบอย ฉัน จึงตามเขาไปพบเพื่อนคนที่เขาวา ที่บานของเขา พอเดินเขามาบาน มีชายวัยกลางคนๆ หนึ่งลุกขึ้น ยืน ทักฉันดวยสีหนายิ้มแยมแจมใส “นองสาว สบายดีหรือ” ฉันงงมาก ฉันไมรูจักเขาเลย ทำไมมาเรียกฉันวา นองสาว ตังซิน 67

“คืออยางนี้ ที่จริงแลว ฉันเปนพี่ชาย (ลูกพี่ลูกนอง) ของเธอ เธอยังมีแมอีกคนหนึ่งอยูที่เมืองจีน เธอรูไหม?” ฉันเลยยิ่งงงเขาไปกันใหญ ทำไมเขารูวาฉันมีแมอีก คนละ ความจริงแลว ฉันรูวาแมของฉันตอนนี้ไมใชแม ที่แทจริง เมื่อตอนฉันอายุ 7 ขวบ ฉันพักอยูที่บานคุณอา ลูกคุณอาไมชอบหนาฉัน ชอบรังแกฉัน เคยดาวาฉัน บอยๆวา “ไอลูกเลี้ยง ไอลูกไมมีแม” และฉันก็ไมเคยไดยินแมเลาเรื่องฉันเมื่อตอนเล็กๆ ฉันจึงคิดในใจวา ฉันจะตองมีแมบังเกิดเกลาอีกคนหนึ่ง แตแมตอนนี้ก็รักฉันดี เลี้ยงดูฉันอยางดี ใหฉันไดเรียน หนังสือ สอนฉัน รักฉัน ฉันจึงไมกลาเอยปากถามแมวา ฉันมีแมอีกคนไหม เพราะกลัววาแมจะเสียใจ ฉันจึงพยักหนากับคนที่วา ฉันเรียกเขาวาพี่ชายจุย พี่จุยบอกวา “กอนหนานี้ เขาไดกลับไปเมืองจีนเยี่ยมญาติ ได พบกับแมของฉัน ซึ่งเปนอาของเขา แมที่เมืองจีนไดถาม กับเขาวา นองที่อยูที่เมืองไทยสบายดีไหม คุณแมคิดถึง อยากรูขาวคราวมาก ซึ่งเขาไดตอบแมฉันที่เมืองจีนไปวา พอไดขาววาฉันแตงงานมีครอบครัวแลว แตไมรูอยูที่ไหน 68 เรื่องเลาของแม

หลังจากกลับจากเมืองจีน ไดแวะไปที่ฮองกง ไดเจอกับ พี่ชายแทๆ ของเธอ ไดขอรองใหชวยติดตอนองสาวคน เล็กใหได เพราะทุกครั้งที่พี่ชายแทๆ กลับเมืองจีน แมมัก จะถามถึงนองสาวคนเล็กทุกครั้ง มาเที่ยวนี้ดีแลว ที่ไดพบ แลว” ฉันถามพี่จุยวา แลวฉันจะติดตอแมกับพี่ชายของ ฉันไดอยางไร พี่จุยเขาสงนามบัตรใหฉันใบหนึ่ง และบอก วา “นี่คือที่อยูของพี่ชายเธอที่ฮองกง และที่อยูที่เมือง จีน ทีนี้ฉันจะไดสบายใจเสียที และไมผิดหวังที่คุณอาได ฝากฝงไว” ฉันตองขอขอบคุณพี่จุยมาก ในนามบัตรมีชื่อวา ‘เซียวจินคุน’ คือพี่ชายคนที่สองของฉัน วันรุงขึ้น ฉันได เขียนจดหมายสองฉบับ ฉบับหนึ่งสงไปที่เมืองจีน อีกฉบับ หนึ่งสงไปที่เกาลูนใหพี่ชาย อีกไมนาน ฉันไดรับจดหมายตอบกลับมาจากพี่ชาย ที่เกาลูน เขาบอกมาวา เขาดีใจมากที่ติดตอกับฉันได บอกวาคุณแมคิดถึงฉันมาก ทุกครั้งที่เขากลับไปบาน แม จะตองถามถึงทุกครั้ง และไมกี่ปกอน เขายังเคยใหเพื่อน ชวยลงหนังสือพิมพจีนที่เมืองไทยตามหาฉัน แตก็ไมได รับคำตอบ ตังซิน 69

โธ...เวลานั้น ฉันมีลูกติดๆกันสามคน ดูแลลูก ทำงานบาน วันๆ ยุงจะตายอยูแลว ใครจะมีเวลาวางมา นั่งอานหนังสือพิมพ ตั้งแตติดตอกับคุณแมได ฉันไดสงจดหมายไปเมือง จีนปละสองครั้ง และสงเงินไปครั้งละ 100 เหรียญ เวลา นั้น ฉันจนจะตาย สามีเปนเพียงชางทำทอง ลูกสามคน ตองกินตองใช จึงไมสามารถสงเงินไดมากกวานั้น เรื่องที่ ติดตอกับแมแทๆ ไมกลาบอกใหแมบุญธรรมรู มีแต คุณยารู เพราะวาอยูดวยกัน แมบุญธรรมรักฉันมาก กลัว วาทานจะคิดมาก ผานไป 1 ป พี่ชายที่อยูที่เกาลูนไดมาหาฉันที่เมือง ไทยพรอมพี่สะใภ เขาพักที่โรงแรม ฉันกับสามีไปพบเขา พวกเราดีใจกันมาก พี่สะใภพอเจอหนาฉันพูดวา “เหมือนคุณยามาก” นั่นคือแมแทๆ ของฉัน พี่ชายเอาผามาใหฉันหลาย ชิ้น กระเปาหนัง ยังมีของกินอีกหลายอยาง ที่แทพี่ชายมี โรงงานเล็กๆ ทำเสื้อผาเด็กอยูที่เกาลูน ความเปนอยูดี และยังบอกฉันวา มีพี่ชายคนโตเปดรานขายยา และมีพี่ สาวคนโต พี่ชายที่สาม และที่สี่ สวนพี่สาวคนที่สองเสีย ชีวิตแลว พี่สาวคนที่หาเปนหมอ อยูที่เมืองจีน ที่เมืองจีน มีพี่ชายคนที่สาม สี่ หา และหลานๆ หลายคน อยูกับแม 70 เรื่องเลาของแม

ที่อำเภอ ‘เง็กเฮียบซัว’ คุณแมเลี้ยงเราพี่นองทั้งหมด 11 คน ฉันเปนคนสุด ทอง คุณพอเสียชีวิตเมื่อฉันยังเล็กอยู ปนั้นหลังจากที่ฉัน เกิดไดเพียง 1 ขวบ คุณแมไดลมปวยลง ระหวางที่ปวย อยูก็บนวา “ไมรูวาลูกนอยคนนี้ จะเลี้ยงรอดหรือเปลา” พอดีมีเพื่อนบานของแมชื่อ ‘กานาซิ้ม’ ฟงอยู พอไดยินดังนั้น จึงวิ่งกลับไปบอกกับ ‘ซอหกจุย’ ซึ่งเปน เพื่อนของกานาซิ้มอีกที ซอหกจุย แตงงานมาหลายป ยังไมมีลูก เคยบอก วาอยากขอลูกมาเลี้ยงสักคน พอไดยินขาวจากกานาซิ้ม ก็ดีใจ ตามกานาซิ้มมาที่บานฉัน เห็นแมฉันนอนปวยอยู บนเตียงหนาตาซีดเซียว ลูกก็เต็มบานไปหมด จึงบอกกับ แมฉันวา “อาโกว เธอปวยแลว ใหฉันชวยพาลูกสาวคนนี้ไป เลี้ยงสักพักเถิด” คุณแมเชื่อถือกานาซิ้ม จึงยอมใหหกจุยซอพาฉันไป หลังจากแมฉันหายไข ก็ใชใหพี่สาวไปพาฉันกลับ มา หกจุยซอพูดวา “จะรีบรอนทำไม ใหฉันชวยเลี้ยงอีกสักพักหนึ่ง ให เขาอวน แข็งแรงกวานี้ คอยมารับกลับก็ได” ตังซิน 71

ในเวลานั้น สามีของหกจุยซออยูที่เมืองไทย มีเงิน สงไปเมืองจีนบอย มีความเปนอยูดี หลายเดือนตอมา หกจุยซอไปหาแมฉัน บอกวา “อาโกว ตอนนีด้ นิ ฟาอากาศแหงแลงมาก เพาะปลูก ก็เก็บเกี่ยวไดไมดี อาโกวลูกก็มาก อาโกวยกลูกสาวใหเขา เถิด ฉันจะเลี้ยงอยางดี อยูกับฉันไมอดอยาก และเราก็ไม ไกลกันเทาไร ฉันจะพามาเลนบอยๆ แลวกันนะ” แมฉันเห็นฉันอยูดีกินดี อยากใหฉันมีชีวิตที่ดี ก็เลย จำยอม ตั้งแตนั้นเปนตนมา ฉันก็เปนลูกของหกจุยซอ พอฉันอายุได 5 ขวบ เกิดสงครามโลกครั้งที่สอง การติดตอจากเมืองไทยถูกตัดขาด และเมื่อสงครามยุติลง ขาวจากเมืองไทยก็ยังเงียบเชียบ ไมไดสงเงินไปเหมือนที่ เคย ชีวิตเราสองแมลูกจึงลำบาก สุดทายแมตัดสินใจ พา ฉันมาเมืองไทยเพื่อไปหาพอบุญธรรมที่ฉันยังไมเคยเห็น หนา กอนมาเมืองไทยสองวัน แมบุญธรรมไดพาฉันไป อำลาคุณแม แมทั้งสองตกลงกันไววา อยาบอกฉันวาเขา คือแมแทๆ คุณแมพอรูวาแมบุญธรรมจะพาฉันไปเมือง ไทย ถึงกับตกตะลึง ไมรูจะพูดอะไร ก็พูดออกมาวา “นี่จะไปแลวหรือนี่ เธอตองชวยสอนเขาดีๆ นะ ขอ ใหเดินทางโดยสวัสดิภาพ และอยาลืมเขียนจดหมายสง 72 เรื่องเลาของแม

ขาวมาดวยละ” คืนนั้นแมนอนไมหลับทั้งคืน วันที่ฉันจะออกเดินทาง คุณแมตื่นแตเชา แมกอไฟ เผามันหลายลูก แมรูวาฉันชอบกินมันเผาที่สุด เอาผาหอ ไว ใหพี่ชายฉันคนหนึ่งพาแมไปสงฉันที่สถานีรถ คุณแมมาชาไปกาวเดียว รถไปซัวเถาเพิ่งออกไป หัวใจคุณแมไดหลนหาย พรอมกับมันเผาที่พื้น คุณแมกลับบานดวยน้ำตานองหนา บนพึมพำ “ไมรูเมื่อไรจะไดพบกันอีก” นี่ เ ป น ประวั ติ ที่ ฉั น ได พ ลั ด พลากจากหั ว อกแม ที่ พี่สะใภมาเลาใหฉันฟง พี่สะใภยังบอกวา คุณแมไดตั้งชื่อ ฉันวา ‘ยิ่งรัก’ แตคุณแมบุญธรรมไมเคยเลาเรื่องตอน เด็กๆ ใหฉันฟงเลย หลังจากคุณแมบุญธรรมพาฉันมาที่เมืองไทยแลว ก็ ไมเคยติดตอกลับไปหาแมฉันอีกเลย คงจะกลัววาฉันจะรู วาทานไมใชแมแทๆ ของฉัน แลวจะไมรักทาน ฉันไม โกรธแมบุญธรรมของฉันเลยสักนิด เพราะทานรักฉัน เหมือนลูกในไสของทานจริงๆ จริงๆ แลวฉันก็รูในพระคุณของแมบังเกิดเกลาที่หิ้ว ทองเรามาตั้ง 9 เดือน แตบุญคุณที่แมบุญธรรมเลี้ยงดูฉัน มาจนฉันแตงงาน 20 ป ฉันยอมไมอาจลืมได ในใจของ ตังซิน 73

ฉัน รักคุณแมทั้งสองทานมาก เหมือนฉันรักประเทศจีน และประเทศไทย หลังจากที่รูวาคุณแมแทๆ อยูที่เมืองจีนแลว ฉัน ไมมวี นั ทีไ่ มคดิ กลับไปกราบเทาทานเลย แตฉนั มีลกู 5 คน ตองเลี้ยงดูและสงเสีย สามีเปนเพียงชางทำทอง ปแลวป เลา ฉันจึงไมมีโอกาสกลับไป อีกหลายปตอมา พี่ชายที่ฮองกงโทรศัพทมาหา บอกวาแมปวย บังเอิญเวลานั้น สามีไปหุนทำการคากับ เพื่อน แลวโดนเพื่อนโกง ขาดทุน มิหนำซ้ำยังเปนหนี้สิน ฉันจึงไมอาจปริปากเอยวา จะไปเยี่ยมแม สุดทายอีกไม นาน แมไดถึงแกกรรม โดยที่ฉันยังไมไดไปเจอหนาแม ครั้งสุดทาย ฉันจึงเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้...

74 เรื่องเลาของแม

เปล ลูกชายคนแรก

76 เรื่องเลาของแม

ลูกเปด

เมือ่ 43 ปกอ น ฉันกำลังจะเปนแมคน ในใจฉันตืน่ เตน มาก ป พ.ศ. 2506 วันที่ 26 สิงหาคม กลางดึก ฉันปวด ทองมาก ฉันลุกขึ้นไปยาหอมมาชงกิน แลวไปนอนตอ แตนอนไมหลับ ทองยังปวดอีก ฉันจึงสะกิดบอกสามี พอสวาง สามีพาฉันไปโรงพยาบาลมิชชั่น ฉันฝากครรภไว ที่โรงพยาบาลแหงนี้ คุณหมอทำการตรวจดูแลวพูดกับสามีฉันวา “ใกลคลอดแลว แตหัวเด็กยังไมกลับลงมา ตองรอ หนอยนะ” “จะตองรอนานแคไหน” ฉันถาม “คุณเปนทองแรก ก็ไมแน อาจจะบายหรืออาจจะ ตังซิน 77

คืนนี้” หมอตอบ ฉันไมรูวาตองรอนานแคไหน ฉันจึงใหสามีกลับไป ทำงานกอน พอถึงชวงบาย ฉันปวดถี่ขึ้น นึกในใจวา ลูก ฉันอยูในทอง เลนกังฟูอยูหรือไง ทำไมถึงปวดอยางนี้ พอตกเย็น ปวดถี่ขึ้นทุกๆ นาที จนฉันแทบทนไมได พอดี คุณแมสามีมาเยี่ยม พรอมกับสามี ฉันจับมือคุณแมไว รองวา “แมจา ชวยหนูดวย หนูจะตายแลว” “การเปนแมคน ก็ลำบากกันทั้งนั้นแหละ คงใกล แลวละ ลูกตองเขมแขง ทนอีกหนอยนะ” หลังจากแมกลับไปแลว ฉันปวดมากขึ้นทุกที จน รูสึกวามีแคเสนผมเทานั้นที่ไมปวด ปวดทอง ปวดหลัง ปวดตัว ปวดราวไปหมด ฉันคิดวา ถารูวาตองเจ็บปวด อยางนี้ ฉันคงไมกลาคิดจะแตงงาน... ฉันคิดตอไปวา ถาฉันคลอดยากอยางนี้ ลูกจะตาย ไหมนี่ และฉันจะรอดชีวิตไหม ฉันปวดจนทนไมได ฉัน แหกปากรองลั่น อยางไมเกรงใจใคร เหงื่อและน้ำตา ปะปนกันไปหมด ฉันออกแรงกัดปาก จนริมฝปากแตก ฉันคิดวาฉันอยูริมหุบเหวแหงความตาย มันปวดจริงๆ ไมเคยปวดอยางนี้ ฉันรองลั่น ไมรู เวลานั้นกี่โมง รูสึกวา มีคนมาเข็นเตียงไปอยูอีกหองหนึ่ง 78 เรื่องเลาของแม

แสงไฟสวางจาจนแสบตา รอบตัวมีแตคนใสชุดสีเขียว หูไดยินเสียงคนพูดวา ‘บล็อคหลัง’ พวกเขาบอกฉันใหเอามืออุมเขาทั้งสองขาง งอตัว ไว ทองฉันใหญมาก ทำใหงอตัวยากมาก เวลานั้นฉัน คิดถึงไกที่ถูกฆาแลว เอาขายัดใสไวในตัว คงจะคลายฉัน ในตอนนี้ นางพยาบาลคนหนึ่ง ปกเข็มที่กลางหลังฉันหนึ่ง เข็ม หลังจากนั้นทอนลางของฉัน ก็ไมรูสึกอีกเลย รูสึก หนักเหมือนทอนไม เขาเอาผากั้น ไมใหฉันมองเห็นชวง ลาง ฉันเห็นหมอเดินเขามา แลวไดยินเสียง ‘แกก’ เหมือนเอากรรไกรตัดอะไร แลวเอามือกดที่ทองฉันสองที แลวลูกก็ลื่นออกมา อีกสักครูไดยินเสียงเด็กรอง “วา วา” ดังลั่น และไดยินเสียงรองวา “โอ...เด็กผูชาย” ลูกฉันเกิดแลว ฉันก็หมดแรง ฉันเพลียมาก ไมรูวา นอนหลับไปกี่ชั่วโมง พอฉันตื่นขึ้นมา ฉันรูสึกตัวอยูอีก หองหนึ่ง ในหองมีสี่เตียง ฉันรูสึกในทองฉันโลงๆ หิวมาก ที่แทเมื่อวานนี้ทั้งวัน ยังไมมีอะไรลงถึงทองเลย พอดีเวลา นั้นเปนเวลาอาหารเชา ทางโรงพยาบาลไดจัดอาหารเชา เขามา ฉันไมสนใจวายังเจ็บแผลอยู ลุกขึ้นมานั่งที่เกาอี้ กินอาหารเชาอยางเอร็ดอรอย เพียงสิบหานาที กับขาว ตังซิน 79

สองอยาง แกงจืด นม และผลไม ลงทองฉันหมด ไมมี เหลือสักอยาง ทองก็ยังรูสึกโลงๆ อยูดี ตอนนั้นคิดวา ถา สงหมูหันมาสัก 1 ตัว ฉันก็คงกินหมด หลังกินขาวเชาเสร็จ ฉันขอรองใหนางพยาบาลอุม ลูกมาใหฉันดู นางพยาบาลอุมมาใหตามคำขอ ฉันยื่นมือ รับลูกเขามา พอดูหนาลูกครั้งแรก ฉันตกใจมาก ทองฉัน ออกจะใหญ ทำไมคลอดออกมาแลวตัวเล็กแคนี้เอง น้ำ หนักแค 2,800 กรัม หนาตาก็ดูแปลกๆ หนาเล็กนิดเดียว ตาคิ้วจมูกปาก ทำไมมาเบียดอยูดวยกัน ตาก็เล็ก เห็น เปนเหมือนเสนดายสั้นๆ จมูกแบน แทบมองไมเห็นดั้ง ผิวหนังทั้งตัวยน เหมือนคนแก ไมเห็นนารักเลย ผิดกับ ภาพที่ฉันคิดไวในใจ ราวกับฟากับดิน ฉันคิดวาลูกออกมา จะตองนารักเหมือนตุกตา ฉันผิดหวัง ฉันไมคิดเลยวา ลูก ที่ฉันเกือบตองใชชีวิตเขาไปแลก ที่แทก็เปนลูกเปดขี้เหร เชนนี้ ฉันคิดวา คุณปูเปนคนหนาตาดี คุณยาเคยเปนสาว งามที่หนึ่งในอำเภอเมื่อยังสาว ฉันกับสามีก็หนาตาไมเลว ทำไมเกิดลูกเปดตัวนี้ขึ้นมาได? ฉันถามนางพยาบาล “คุณอุมมาผิดหรือเปลา” “เปนไปไมได พอเด็กเกิด ตอนอยูในหองคลอด พวกเราก็เอาชื่อคุณผูกไวกับขอเทาเด็กแลว (มือเด็กเล็ก 80 เรื่องเลาของแม

เกินไป ผูกไมได) ไมมีทางที่จะอุมผิด” อีกสักครู อามา อาโกว และสามีก็เขามาเยี่ยมฉัน พอทุกคนไดยินวาไดลูกชายก็พากันดีใจใหญ “ขอบคุณฟาดิน ฉันเห็นเธอเขาโรงพยาบาลทั้งวัน ยังไมคลอด ฉันอยูบานไหวพระไหวเจา ขอใหเธอแมลูก ปลอดภัย” อามาบอก หลังจากนั้น 1 อาทิตย ฉันแข็งแรงดีแลว พาลูก กลับบาน มีเพื่อนบานหลายคนพากันมาเยี่ยม แตไมมีใคร ชมวาลูกฉันนารักเลยสักคน อยางไรก็ตามจะเปนลูกเปดหรือลูกไก ก็เปนลูกของ ฉัน ไมนารัก ฉันก็ตองรัก เพราะฉันเปนแม ความผิดหวัง เปนเพียงชวงเวลาครูหนึ่ง ฉันขออยางเดียววา ใหลูกฉันโต เปนเด็กแข็งแรงคนหนึ่ง ฉันเห็นหนาลูกทั้งกลมทั้งแดง เหมือนลูกแอปเปล ฉันจึงตั้งชื่อเลนเปนชื่อ ‘แอปเปล’ และชื่อจริงคือ สมบูรณ เพราะอยากใหเขาเติบโตขึ้นมา อยางสมบูรณทสี่ ดุ ไมวา จะรางกาย การศึกษา และเงินทอง ขอสำคัญ ฉันหวังอยางยิ่งวาลูกฉันจะตองจิตใจสมบูรณ คือจิตใจดี และมีคุณธรรม ลูกเปลถึงแมวาหนาตาไมคอยนารัก แตก็เปนเด็ก แข็งแรง ฉันเพิ่งเปนแมครั้งแรก จึงยังไมมีประสบการณ ตังซิน 81

ฉันเพิ่งอายุ 23 ป ยังแข็งแรง เวลาปอนนมลูก แรงดูดนม ของลูกแรงมาก เวลาลูกดูดนม นมก็จะพุงออกมาเหมือน น้ำพุ บางครั้งลูกดูดไมทัน ปลอยหัวนมออกจากปาก น้ำนมก็จะพน เขา เต็มหนา ลูก บางทีก็สำลัก ลูกเลย ไม ยอมดูดนมอีก ฉันก็เขาใจวาลูกอิ่มแลว แตจริงๆ แลว ยังไมอิ่ม ฉันไมรูวานมแมเอาใสขวดใหลูกดูดได นมแมจึง ไหลทิ้งไปมากอยางนาเสียดาย ลูกกินไมอิ่มและทองเสีย บอย ถายวันละหลายครั้ง ฉันพาลูกไปหาหมอ หมอบอก วามันเปนเรื่องปกติของเด็กแรกเกิด ฉันไมรูเรื่องอะไรเลย เกี่ยวกับการเลี้ยงลูก ลูกเปดของฉันเลี้ยงมาไดสี่เดือน ก็ ยังตัวเล็กอยู เห็นลูกของคนอื่นๆ อายุเทากัน ตัวอวน ตุยนุย ฉันไมสบาบใจเลย หลังจากสี่เดือนแลว หมอแนะนำใหเอาไขแดงผสม โจกใหลูกกิน ฉันใหลูกกินโจกใสไขแดงวันละมื้อ และยัง ใหกินนมแมตอไป นมไมไหลแรงแลว ลูกฉันคอยๆ มีเนื้อ มีหนังขึ้นมาบาง และไมตองไปหาหมอแลว ลูกเปลเปนเด็กฉลาด พออายุได 5 ขวบ ฉันสงลูก ไปเขาโรงเรียน ‘กุยหัวลง’ (โรงเรียนอนุบาลสมบัติดรุณ) ที่อยูใกลบานฉัน เวลาลูกเขาแถว ฉันเห็นวาลูกฉันก็ไมได ดูแปลกแตกตางจากลูกคนอื่นอีกเลย ลูกเปลมีนิสัยใจเย็น สุขุม เปนพี่ใหญในบรรดาพี่ 82 เรื่องเลาของแม

นอง 5 คน เขารักนองๆ และไมเคยชกตอยกับเด็กคนอื่น การเรียนพอใช คะแนนอยูในระดับกลางๆ ไมเคยสอบตก อายุ 7 ขวบ เขาเรียนที่โรงเรียนโรจนปญญา เรียนภาษา จีนดวย มัธยมยายไปเรียนที่โรงเรียนศึกษาวัฒนา พอจบ มัธยมปลาย ฉันใหไปสอบเขาโรงเรียนพาณิชย เปลสอบ เขาไดสองแหง คือที่โรงเรียนกิตติพาณิชยของอัสสัมชัญ และโรงเรียนพาณิชยพระนคร เปลเขาคิดวาเขายังมีนองๆ อีกหลายคนทีต่ อ งเรียน จึงเลือกทีจ่ ะเรียนทีพ่ าณิชยพระนคร ซึง่ เปนของรัฐบาล เพราะคาใชจา ยของคาเลาเรียนถูกกวา ชวงเวลาที่เปลเรียนอยูที่พาณิชยพระนคร ฉันให คาใชจายวันละ 20 บาท ซึ่งรวมทั้งคาอาหารกลางวันและ คารถ ดูเหมือนจะไมคอยพอ แตฉันยังมีลูกอีกหลายคน ตองประหยัด แตเปลก็ไมไดวาอะไร หลังจากนั้น อาโกวไดแตงงาน และจะไปฮันนีมูนที่ ฮองกง เขาขอรองใหอาโกวชวยซื้อกลองถายรูปใหเขา วัน หนึ่งอาโกวไดซื้อกลองแคนนอนมาใหเขา 1 ตัว ทีแรก ตกลงวาใหผอนสงคากลอง แตอาโกวรักหลานมาก และ เห็นวาครอบครัวของเราขัดสนอยู เลยไดยกกลองใหฟรีๆ เขาดีใจมาก เขาใชกลองตัวนี้รับถายรูปใหกับอาจารยและ เพื่อนนักเรียน พอไดกำไรเปนคาขนมไดบา ง ตั้งแตนั้นมา ลูกเปลก็ผูกพันกับกลองมาตลอด หลัง ตังซิน 83

จากที่เรียนจบสาขานิเทศ ปวส. ที่พาณิชยพระนคร โชคดี ไดเขาไปทำงานที่บริษัทสยามสตูดิโอ เปนผูชวยกลอง ซึ่ง เปนอาชีพที่ถูกใจเขามาก ดวยความมุมานะ ศึกษาเรียน รูดวยตนเองอยางไมยอทอ จากผูชวยกลองมือสอง เปน ผูชวยกลองมือหนึ่ง กวาไดเปนตากลองมือหนึ่ง กินเวลา กวา 10 ป และเปลไดยึดอาชีพเปนตากลองภาพยนต กอรางสรางตัว สรางชื่อเสียง และไดรับรางวัลมากมาย เปนที่ยอมรับทั้งในและตางประเทศ จนถึงทุกวันนี้...

84 เรื่องเลาของแม

เปลกับภัค ลูกชายคนแรกและคนที่สอง

86 เรื่องเลาของแม

อุบัติเหตุ

“แยแลว แยแลว เปล เขาถูกรถชน” เชาวันหนึ่งในป พ.ศ. 2515 เวลาประมาณ 8 โมง เชา มีเด็กขางบานคนหนึ่ง วิ่งมาบอกขาวนี้อยางหนาตา ตื่นตระหนกตกใจ และเหนื่อยหอบ ฉันกำลังซักผาอยูหลังบาน หัวใจฉันหลนวูบ ฉันรีบลุกขึ้นมาแลววิ่งตามเด็กคนนี้ออกไปนอกบาน วิ่งออกจากซอยเจาคุณเทเวศนอยางรวดเร็ว มองไปทาง ซาย เห็นรถแท็กซี่จอดอยูที่ขางถนน และมีจักรยานคัน เล็กๆ ลมอยูขางๆ มีคนมุงดูอยูหลายคน ไดยินคนพูดวา ใหรีบนำเด็กสงโรงพยาบาล ฉันรีบแหวกฝูงคนเขาไปดู เปนลูกเปลจริงๆ คนขับแท็กซี่กำลังอุมลูกฉันเขาไปในรถ ตังซิน 87

แท็กซี่ ฉันรีบบอกเขาวา นี่เปนลูกฉันเอง วาแลวฉันก็นั่ง เขาไปในรถแท็กซี่ “โธ แกขับรถอยางไรนี่” ฉันตกใจมาก ตอวาคนขับรถ “ลูกเจ็บที่ไหน” ฉันกอดลูกอยูแลวถาม “ที่นี่ครับ” ลูกเอามือคลำศีรษะดานหลังแลวพูด “แมบอกกี่ครั้งแลววา ขี่รถจักรยาน หามขี่ออกไป ถนนใหญ ทำไมลูกไมเชื่อฟง” ฉันวาลูกแลว เอามือคลำแขนขาลูก แลวถามวา “เจ็บมั้ย...ลูก” ลูกสั่นหัว แตฉันเห็นขอพับตรงแขนขวามีรอยถลอก อยูหนอย “แกชนลูกฉันยังไงนี่” ฉันหันไปสอบสวนคนขับรถ “ผมขับรถมา เห็นเด็กขี่จักรยานออกจากซอย ผมก็ รีบเบรค แตไมทัน แตผมแคเฉี่ยวถูกจักรยาน ผมไมไดชน ถูกตัวเด็ก” คนขับพยายามอธิบาย “ลูกบอกวายังเจ็บศีรษะอยู แกยังบอกไมไดชน” 88 เรื่องเลาของแม

ฉันไมเชื่อคำพูดของคนขับรถ ฉันสังเกตุเห็น ตรงศีรษะลูกที่ลูกเอามือคลำ มี ซาลาเปาลูกหนึ่งผุดขึ้นมา ฉันไมสบายใจเลย แตเห็นลูก ยังคุยไดอยู ไมไดหมดสติ และไมมีตรงไหนเลือดออก และคนขับรถก็ไมไดหนี ฉันเลยไมไดตอวาคนขับรถอีก รถแลนตรงไปที่โรงพยาบาลกลาง ฉันรีบออกจาก รถ บอกพนักงานของโรงพยาบาลวา ลูกฉันถูกรถชน พวกเขารีบเอาเปลมารับลูกฉันเขาแผนกฉุกเฉิน ฉันกลัว คนขับรถแท็กซี่จะหนี จึงขอกระดาษกับปากกามาจด ทะเบียนรถ และชื่อคนขับรถ ระหวางที่ลูกอยูหองฉุกเฉิน ฉันขอทางโรงพยาบาล โทรศัพทกลับไปที่บานรายงาน เวลานี้ฉันถึงรูตัววา ฉันยัง ใสชุดนอน และไมไดใสรองเทามาดวย สักพักหนึ่งอาโกว รีบรุดมาที่โรงพยาบาล และเอารองเทามาใหฉัน คุณหมอถายเอ็กซเรยที่ศีรษะของลูก แลวพูดวา “ดูตามอาการแลว ลูกคุณปลอดภัย คงไมมีปญหา อะไร คุณพาลูกกลับบานได ถามีอาการอาเจียน ก็ใหรีบ มาพบแพทย” “แลวซาลาเปาที่หัวละ?” ฉันถามดวยความเปนหวง “มันจะคอยๆ หายไปเอง” คุณหมอตอบ “จะเปนเลือดตกในหรือเปลา” ฉันยังไมไวใจ ตังซิน 89

“คิดวาไมเปน” คุณหมอตอบอยางใจเย็น ฉันกลุมใจจะตายอยูแลว แตคุณหมอตอบคำถาม ไดอยางสบายๆ และใจเย็น คุณหมอใหยาแกปวดนิดหนอย แลวใหเรากลับบาน คาเอ็กซเรย 100 บาท ฉันใหคนขับ รถจาย “คุณนาย ผมเพิ่งออกรถมา ทั้งเนื้อทั้งตัวมีแค 20 บาท” โธ...ชางโชครายอะไรอยางนี้ ฉันเห็นเขาหนาตาซีด เผือด คงจะกลัวมาก เลยเกิดนึกสงสารขึ้นมา และคิดวา เขาก็ไมไดตั้งใจ แลวไมไดขับรถหนี ฉันจึงพูดกับเขาวา “ทีหลังขับรถ ตองระมัดระวังใหดี” ฉันพูดแลวก็ปลอยเขากลับไป เขาขอบคุณแลว ขอบคุณอีก ฉันกับอาโกวไดพาลูกเปลกลับบาน พอกลับมาถึง บานสักพักหนึง่ เพือ่ นบานก็เขามาเยีย่ มกันใหญ แปลกมาก เมื่อครูนี้ซาลาเปาที่หัวของลูกขนาดเทาลูกปงปอง ทำไม ตอนนี้โตเทาถวยกาแฟไปแลว ในใจฉันเปนกังวลมาก พอถึงตอนบาย ฉันยิ่งคิดยิ่งกลุม พอเขาก็ไมอยู ไป ตางจังหวัด ฉันจึงตัดสินใจโทรศัพท หาเพื่อนสนิทชื่อ ‘คุณวิทย’ ตกเย็น คุณวิทยมาเยี่ยม เขาเห็นซาลาเปาบน ศีรษะของลูกชาย และตอนนั้นลูกเปลก็มีอาการอาเจียน 90 เรื่องเลาของแม

และมีไขขึ้นสูง คุณวิทยบอกวา “เธอควรเอาลูกเขาโรงพยาบาล เพราะเมื่อกอนนี้ คนขับรถคนหนึ่งของผมหัวฟาดพื้น แลวก็อาเจียนเหมือน กัน สุดทายก็เสียชีวิต” คุณวิทยเลา ฉันฟงแลวตกใจ กลัวมาก ฉันรีบพาลูกไปโรงพยาบาลอีกครัง้ แตเห็นวาคุณหมอ ที่โรงพยาบาลกลางดูเหมือนไมคอยใสใจ จึงตัดสินใจพา ลูกมาที่โรงพยาบาลเปาโล เมื่อมาถึงโรงพยาบาลเปาโล ทางโรงพยาบาลใหเรา ลงทะเบียนกอน และตามกฎจะตองวางเงินมัดจำสองพัน บาท ฉันมีแคหารอยบาท โชคดีที่คุณวิทยชวยฉันจายกอน สองพันบาท ลูกถูกสงไปเอ็ซเรยอีกครั้ง พอฉันเห็นฟลม ฉันก็ตกใจ เพราะเห็นศีรษะกลมของลูกยุบเขาไป ทำไม ตอนเชาคุณหมอบอกวาไมเปนไรก็ไมรู ฉันบอกกับ พยาบาลวา ฉันตองการหมอที่เกี่ยวกับทางประสาทมา รักษาใหลูกฉัน แตทางโรงพยาบาลใหน้ำเกลือกับลูกกอน และบอกฉันวา หมอใหญที่เกี่ยวกับทางประสาท ไปผาตัด ที่ตางจังหวัด ตองเปนวันจันทรถึงจะไดพบ โธเอย... วันนี้ เพิ่งเปนวันเสาร กวาจะรอถึงวันจันทร ถาลูกฉันเปนอะไร ไประหวางที่รอหมอ แลวฉันจะทำอยางไรดี ฉันรอนใจ เหมือนมดที่อยูในหมอรอนๆ ตังซิน 91

วันรุงขึ้น ไขของลูกลดลง และไมอาเจียนแลว ซาลาเปาบนศีรษะ ก็เล็กลงหนอย แตหนาตาบวมไปหมด ฉันถามหมอประจำวา ทำไมเปนแบบนี้ คุณหมอบอกวา อีกไมนานอาการบวมจะคอยๆ ลดนอยลง โชคดี วันจันทรแลว คุณหมอใหญมาตรวจใหลูก คุณหมอดูฟล ม เอ็กซเรย และดูตาของลูก ถามวาลูกอาเจียน อีกมั้ย ฉันบอกไปวา อาเจียนวันแรก คุณหมอบอกวา ดู ตามอาการแลว เวลานี้ไมมีปญหา แตเนื่องจากสมองถูก กระทบกระเทือน บางทีอาจมีอาการความจำเสื่อม หรือ พูดจาไมชัด ตองรอดูอาการอีกระยะหนึ่ง วันอังคาร ลูกไมตองใหน้ำเกลือแลว หนาตาแจมใส ขึ้น ลูกถามวาเมื่อไรจะไดกลับบาน ลูกอยากไปโรงเรียน ตอนนั้นลูกอายุ 10 ขวบ เรียนอยูชั้นประถม 3 ฉันอยูโรงพยาบาลดูแลลูก จิตใจรอนรนมาก ใจ หนึ่งกลัววาลูกจะมีอาการที่แยลง อีกใจหนึ่งก็หวงทางบาน เขายังมีนองอีก 3 คน อามาอายุมากแลว อาโกวตองไป ทำงาน พอก็ไมอยูบานอีก คงจะยุงนาดู ฉันถามคุณหมอ วายังมีคลีนิกอยูที่อื่นหรือเปลา หมอบอกวา มีอยูที่ สะพานมอญแหงหนึ่ง โอ...สะพานมอญ อยูใกลบานฉัน ฉันจึงขอรองคุณหมอใหอนุญาติพาลูกกลับไปดูอาการที่ บาน หมอบอกวา ตองพาลูกมาตรวจอาการทุกระยะ 92 เรื่องเลาของแม

พอคิดคาใชจายที่โรงพยาบาล รวมทั้งสิ้นสี่พันสอง รอยบาท ตอนนั้นเงินแปดรอยบาทซื้อทองไดหนัก 1 บาท แตชางเถอะ ถือวาเสียเงินฟาดเคราะห ขอใหเพียงแคลูก ฉันปลอดภัย ฉันก็ตองขอขอบคุณพระเจาและสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทั้งหลายที่ชวยคุมครองลูกฉันไว...

ตังซิน 93

เปล ตอนอายุ 5 ขวบ

94 เรื่องเลาของแม

ลูกชายจะแตงงาน

“แมครับ! ผมจะแตงงาน” วันหนึ่งเปล ลูกชายคนโตมาบอกกับฉันอยางไมมีป ไมมีขลุย ฉันตกใจมาก “อะไรนะ! ลูกจะแตงงาน” ฉันย้ำถามลูก “ครับ” ลูกยืนยัน ความจริงแลว ลูกชายจะแตงงานเปนเรื่องมงคล นายินดี แต ณ เวลาขณะนั้นเขาอายุเพียง 24 ป นี่ก็ไมใช ปญหา ปญหาใหญที่แทจริงก็คือ เวลานั้นพวกเรายังจน พอตกงาน ฉันตองไปทำงานที่โรงงานไกลบาน และเปล เพิ่งจะทำงานไดเพียง 2 ป เงินเดือนยังไมถึงหมื่น จะรับ ผิดชอบครอบครัวไดอยางไร ตังซิน 95

“ไมได ยังไมถึงเวลา” ฉันไมเห็นดวย “แตเจานายผมบอกวาจะชวยเปนเจาภาพให” ลูกพยายามโนมนาวใจ “ยิ่งไมไดใหญ ทำไม แกไมมีพอแมหรือยังไง ทำไมตองรบกวนเจานาย” ฉันโตกลับ “เพราะวาเจานายเห็นเราสองคนไมไหนมาไหนดวย กัน จึงบอกใหควรรีบแตงงาน” ‘หรือวาพวกเขาชิงสุกกอนหาม’ ฉันนึกในใจ “ผูหญิงคนนั้นคือใคร ไวพามาใหแมรจู ักกอน คอย วากัน” ฉันฝนใจพูด “ดี ผมจะพาเขามาพบแม วันอาทิตยนี้” วันอาทิตยตอนเชา ลูกพาสาวคนหนึ่งมาที่บาน ฉัน เห็นสาวคนหนึ่ง รูปรางปานกลาง ไมอวน ไมผอม ไวผม สั้น เดินเขามา เธอยกมือไหวฉัน และเรียกฉัน ‘คุณแม’ ฉันก็รับไหว “หนูชื่ออะไร” พอเขานั่งลงแลว ฉันถาม “อูคะ” เขาตอบสั้นๆ ฉันเริ่มสังเกตุ หนากลม ตาโต พูดเสียงดัง ดูไมใช คนออนแอ “ปนี้อายุเทาไร” ฉันถามอีก “24 ปคะ” ปเดียวกับลูกฉัน 96 เรื่องเลาของแม

“พวกเธอจะแตงงานกันหรือ” ฉันถามย้ำ “คะ” เสียงดูมั่นใจ “ความจริง พวกเธอจะแตงงานกัน ฉันควรจะดีใจ ถึงจะถูก แตพูดตามตรง ที่ฉันเปนหวงคือสภาพการเงิน ของครอบครัวเราไมสูดี ที่อยูไมมีปญหา การกินก็เรียบ งาย เพราะฉันสงลูกเรียนหนังสือ 5 คน จนทุกวันนี้ไมมี เงินเหลือเก็บ สวนเธอสองคน ลำพังเงินเดือนรวมกันแลว ยังไมถึงหมื่นหาดี กลัววาถาพวกเธอแตงงานกันแลว ถา เกิดมีลูก ชีวิตจะลำบาก ขอใหไตรตรองใหดี ความหมาย ของแมคือ ไมไดคัดคานที่พวกหนูรักกัน เพียงแตใหแตง ชาไปอีกสักสองป” “ไมเปนไรคะ แตงแลวคอยมาลุยกัน” อูตอบอยาง มั่นใจ ฉันไดยินคำนี้ รูสึกวาเด็กคนนี้ พูดจากลาหาญดี ฉันจึงพูดวา “เอาเถอะ อีกสองวัน ฉันจะไปปรึกษากับพอแมของ เธอ” วันอาทิตยตอมา ฉันชวนอาโกว และอาเตี๋ยไปบาน ของอู โดยมีลูกชายขับรถไป ไปขอสาวตามประเพณีจีน ตองเอาสมไปดวย ซึ่งมีความหมายที่เปนมงคล เปลขับรถ พาพวกเราไปที่จังหวัดนนทบุรี ซอยเรวดี บานของอูเปน ตังซิน 97

บานไมสองชั้น มีบริเวณ ดูเหมือนพอแมเปนคนไทย แต พอเขาบอกวา ปูของเขามีเชื้อสายจีน แซเฉิน ที่แทอูก็เปน หลานคนจีน บานเกิดของเขาอยูที่พิษณุโลก คุณพอรับ ราชการเปนทหารเรือ คุณแมขายขาวแกง มีพี่นองทั้งหมด 4 คน อูเปนลูกสาวคนโต มีนองสาว และนองชายสองคน “คุณพอ คุณแม ลูกของเราทั้งสองรักกัน และบอก วาจะแตงงานกัน ฉันจึงอยากจะมาขอใหคุณพอ และคุณ แมอนุญาติยกลูกสาวใหฉันเปนสะใภคะ” พอฉันนั่งลง เลยพูดตรงๆ “ดีครับ ดีครับ” คุณพอตอบรับ “ตามความเห็นดิฉัน ใหพวกเขาไปเที่ยวฮันนีมูนได มั้ยคะ อยากใหการแตงงาน ดำเนินการใหงายที่สุด” ฉันออกความเห็น “เออ...แตฉันคิดวาจะจัดการตามประเพณีดีกวา ฉันอยากจัดเลี้ยง เพราะวาอูเปนลูกสาวคนโต ฉันอยาก เลี้ยงญาติพี่นอง” แมของอูไมเห็นดวยกับฉัน “จริงๆ แลว ฉันสงเสียลูก 5 คน ใจจริงอยากให พวกเขาแตงกันชาลงสักสองป แตพอพวกเขาอยากแตง ตอนนี้ เลยตองใชวิธีประหยัด แตในเมื่อคุณนายอยากจัด งาน ก็ไดคะ นอกจากเลี้ยงแขก ทางนี้ยังตองการอะไรอีก 98 เรื่องเลาของแม

บางคะ” ทางเขาไมไดขออะไรมากมาย นอกจากจัดเลี้ยง แขกแลว ก็ขอทองเสนหนึ่ง... แมเขาพูด ขอเพียงทองเสนหนึ่ง ไมมีปญหา และแมอูก็ไมได บอกวาทองเสนหนึ่งตองหนักเทาไร “ไมมีปญหา ตกลง คาของขวัญ ฉันจะใหลูกทั้ง สองใชในการจัดงานเลี้ยงก็แลวกัน” “ฝายเราก็เหมือนกัน” พอเขาตอบ แตงสะใภคนนี้ ฉันแคใชคาสินสอดเพียงสองหมื่นสี่ พันบาท สรอยทองสองบาท 1 เสน จี้รูปหัวใจสองสลึง ตางหูรูปหัวใจอีกหนึ่งคู และแหวนเพชรสามสิบสตางค 1 วง ซึ่งคุณอาไดใหเปนของขวัญ ใครๆ มักจะพูดวา ในโลกนี้ไมมีเจาสาวที่ไมสวย คำพูดนี้ทาจะจริง วันที่อูเปนเจาสาว แตงตัวขึ้นมาแลว สวยมาก แตงเขาบานแลว บาวสาวทั้งคูไหวเจา แลวก็พา กันขึ้นไปบนหองกอน พอสายหนอย พวกเพื่อนบานจะมา ขอดูเจาสาว ฉันพาขึ้นไปดูบนหอง ฉันตกใจ เจาสาวได ถอดชุดเจาสาวออกแลว แถมซ้ำยังลางหนาออก กลาย เปนคนปกติ ยังมาวาฉันไมไดบอกใหใสชุดเจาสาวไวกอน ประเพณีจีนเขาไมรู ก็เลยกลายเปนเรื่องตลกไป หลังจากแตงงาน พวกเขาก็ยังทำงานอยูที่ สยาม ตังซิน 99

สตูดโิ อ ตอ จากนั้นอีก 5 ป พวกเขาไดใหกำเนิดลูกชาย คนหนึ่งชื่อ ‘จีน’ สมาชิกครอบครัวเพิ่มขึ้น และมี ประสบการณทำงานมากขึน้ ป พ.ศ. 2534 เขาทั้งสองลาออกจากงาน กอตั้ง บริษทั ชางสิบหมู รับจางผลิตหนังโฆษณา เริม่ ดวยพนักงาน เพียง 4 คน ฉันยังเปนหวงอยูวา จะรับงานถายไดเดือน ละถึง 2 เรื่องหรือเปลา แตดวยความหมั่นเพียรพยายาม บริษัทคอยๆ เติบโตขึ้น ชวงแรก ชางสิบหมู เชาบานที่ทองหลอ หลังจาก นั้นอีกสามป เขาทั้งสองไดยายบริษัท ไปสรางขึ้นอยูแถว ทาวนอินทาวน พนักงานจาก 4-5 คน คอยเพิ่มเปน 20 คน อยูในวงการโฆษณา ชางสิบหมูถือวา พอมีชื่อเสียง ป พ.ศ. 2547 เปลไดกอตั้งบริษัท ไลทเฮาส ขึ้นที่ นวลจันทรอีก ซึ่งไดรับความสนับสนุนจากเพื่อนๆ ใน วงการเดียวกันหลายคน ทั้งสองคนปนี้อายุ 40 กวาแลว ลูกชายก็อายุ 14 ขวบแลว มีบานของตัวเอง สรางอยูแถวพัฒนาการ ฉัน ดีใจที่สุดที่ทั้งสองยังรักกันยาวนาน และรวมแรงรวมใจ ทำใหกิจการเจริญรุงเรือง โชคดีที่สมัยกอน ฉันไมได คัดคานเขาทั้งสองแตงงานกัน ตลอดเวลาที่ผานมา เปลทำงานดวยความอดทน 100 เรื่องเลาของแม

ขยัน และจิตใจซื่อสัตย มีคุณธรรม จึงเปนที่รักและนับถือ ของเพื่อนๆ และคนในวงการ การที่ไดมีชีวิต และกิจการ กาวหนาเชนทุกวันนี้ ก็เพราะวาเขาประพฤติดีมาตลอด ไมเอาเปรียบผูอื่น จิตใจมีธรรม รักเพื่อนฝูง พี่นอง และ เคารพพอแม เปนลูกกตัญู ถึงไดเจริญรุงเรืองมาจนทุก วันนี้

ตังซิน 101

ลูกสาวคนเล็ก ถายที่มหาวิทยาลัยศิลปากร

102 เรื่องเลาของแม

ลูกสาวฉันบา

ป พ.ศ. 2535 ลูกสาวของฉัน นองเจินลี่ อายุ 19 ป เรียนจบปวช. ที่ชางศิลป ก็ไปสอบเอ็นทรานซ หวังที่จะ เขาเรียนที่มหาวิทยาลัย ตั้งใจที่จะเรียนวิชาศิลปะ แตนา เสียดายลูกสอบไมติด และทำใหลูกเสียใจมาก ฉันบอก กับลูกวา คนเราตองมีความมุงมั่นและอดทน ลมแลวตอง ลุกขึ้น เพื่อตอสูตอไป คนที่สอบไมติดไมใชมีเพียงแตเรา คนเดียว หลังจากที่ฉันไดปลอบใจลูกแลว ลูกก็สบายใจ ขึ้น หลังจากนั้นเขาก็อยูบาน ขีดๆ เขียนๆ อานหนังสือ บาง หาเพื่อนคุยแกเหงาบาง พอ 1 ป ผานไป ลูกก็ไปสอบใหม แตคราวนีโ้ ชคดี เขาสอบติด เขาดีใจมาก แตสำหรับฉันแลว ฉันไมรูสึก ตังซิน 103

ตื่ น เต น สั ก เท า ไหร นั ก เพราะฉั น รู ว า การที่ จ ะเรี ย นที่ มหาวิทยาลัย ตองใชคาใชจายไมนอย และยังไมรูวาฉัน เองจะสงลูกเรียนไดหรือเปลา แตในเมื่อลูกสอบติด ฉันก็ ต อ งแสดงความดี ใ จกั บ ลู ก สาวด ว ย เขาสอบติ ด ได ที่ มหาวิทยาลัยศิลปากร ที่อยูติดกับสนามหลวง บานของ ฉันอยูที่บานหมอ จึงเดินทางไปมาไดสะดวก เวลานั้นพอ ของลูกๆ ตกงาน คาใชจายภายในบานจึงตองตกเปน ภาระของฉันผูซึ่งเปนแมแตเพียงผูเดียว แตโชคดีที่ลูกของ ฉัน 5 คน มี 3 คนที่เรียนจบ และไดงานทำแลว เหลือ เพียงเจินลี่ และนองชายของเขาเทานัน้ ทีย่ งั เรียนไมจบ จึง พอที่จะถูไถไปไดบาง เพราะทีท่ ำงานของฉัน ณ เวลานัน้ อยูส ขุ าภิบาล 1 ซึ่งไกลจากบานมาก ดังนั้น ฉันจึงตองออกจากบานแต เชา และก็กลับบานมืดดวย จึงไมคอยมีเวลาใหกับลูกๆ จึงใหแตเพียงคาใชจาย ไมมีเวลาที่จะถามเรื่องการเรียน ของลูก ไดแตคิดวาลูกของเราอายุ 19 ปแลว นาจะ จัดการกับตัวเองได ชวงที่ฉันออกจากบาน เขาก็ยังไมตื่น พอเลิกงานกลับมา สวนใหญก็จะเห็นเขาวาดเขียนอยูบน โตะไม ดูเหมือนวาตั้งใจเรียนมาก อยูมาวันหนึ่งฉันกำลัง ทำงานอยูที่โรงงาน ไดรับโทรศัพทจากลูกชายคนเล็กของ ฉันที่โทรมาจากบานบอกวา 104 เรื่องเลาของแม

“แม...แมรีบกลับมาบานมาเร็วๆ เจลี่ไมรูเปนอะไร ขวางปาขาวของในบานใหญเลย” เขาพูดไปรองไหไป ดูเหมือนลูกชายฉันตกใจมาก ฉันจึงรีบลางานกลับบานทันที เพราะวาที่ทำงานอยูไกล ถึ ง สุ ข าภิ บ าล 1 ห า งจากบ า นฉั น ประมาณ 30 กม. ระหวางกำลังเดินทาง ฉันใจคอไมดี ฉันคิดวา “แยแลว! ลูกของฉันเรียนหนักเกิน จนเปนบาแลว” พอกลับไปถึงบาน ฉันเห็นเขานั่งอยูตรงบันไดบาน ชั้นบนสุด ในมือถือกระปองเครื่องดื่ม พอเปดกระปอง ดื่มน้ำได 1 คำ แลวก็ขวางลงมา เปดแลวเปดอีก น้ำ กระจัดกระจายเต็มพื้นบานไปหมด “ดื่มซิ ดื่มซิ ทุกคนดื่มเลย ฉันเลี้ยงเอง” เขารองเสียงดัง “ลูก! เธอเปนอะไร ลงมาขางลางเร็วเขา” ฉันเดินขึ้นไปเรียกเขาลงมา แลวเขาตอบฉันวา “ฮาๆ เธอมาดื่มกับฉันไหม มา มา ฉันเลี้ยงเอง” ฟงเขาพูดเหมือนกับวาในบานมีแขกมาอยูหลายคน แทจริงแลวมีเพียง ฉัน เขา และลูกชายคนเล็กเทานั้น และดูเหมือนวาเขาจะจำฉันไมไดดวย ฉันตกใจมาก ฉัน เช็ดพื้นไปดวยน้ำตาที่ไหลพราก คนที่ขายของชำที่ปาก ซอยบานฉัน วิ่งมาบอกฉันวาเมื่อกลางวันนี้ เขาไดไปซื้อ ตังซิน 105

โคก 1 โหล และขาวมันไก 10 หอ เขาหลงนึกไปวา จะ นำมาเลี้ยงแขก และไดบอกวาของทั้งหมดยังไมไดจายเงิน ฉันจึงจายใหกับเขาไป “เจาแมเฮงหลุย อาจารยโตโนมิ สุวรรณา.....” ลูกสาวของฉันบน เพื่อนบานคนหนึ่งไดยินขาว เขา มาหาฉันที่บาน แลวบอกวา “ดูเหมือนลูกสาวของคุณจะถูกของ จะใหไปหาพระ รดน้ำมนตไหม” ฉันเองก็ไมเคยเจอเหตุการณแบบนี้ ตกใจจนมือไม สั่น ไมรูวาจะทำอยางไรดี พอเขาแนะนำมา ก็เลยฟงเขา ไวกอน คืนนั้นที่บานดูวุนวายกันทั้งบาน เพราะเดี๋ยวเขาก็ หัวเราะ เดี๋ยวก็รองไห บนทั้งคืน ทำใหทุกคนในบานไม ไดหลับนอนกันเลย วันรุงขึ้นเพื่อนบานไดพาพวกเราไปที่บางกระบือ ไป หาหลวงพอองคหนึ่ง คนไปที่นั้นหลายคน และเราจะ ตองเขาคิวดวย หลวงพอไดเปากระหมอม สวดมนต และ รดน้ำมนตใหกับเจินลี่ลูกสาวของฉัน พอกลับมาถึงบาน ในบานก็เต็มไปดวยญาติมิตรที่อยูใกลบาน เขาไดยินขาว ตางก็พามาเยี่ยม และปลอบใจ ฉันเองก็ไดแตยิ้ม และดู เหมือนเขาจะใจเย็นกวาเหมือนวาน รุงขึ้นอีกวันหนึ่ง ฉันไดไปทำงานตามปกติ ฉันออก 106 เรื่องเลาของแม

จากบานแตเชา เขายังไมตื่น ประมาณ 10 นาฬกา ฉัน ไดรับโทรศัพทจากทางบานอีก คราวนี้เปนสามีของฉันที่ โทรมา “เธอยังไปทำงานอีกหรือ ลูกสาวของเธอไมสบาย ไม สนใจหรืออยางไร ตอนนี้เขาอยูบาน อาละวาดใหญแลว” ฉันจึงตองลางานกลับมาที่บานอีก ระหวางทางฉัน จิตใจวาวุนมาก น้ำตาไหล ในใจของฉันพูดบอกกับตัวเอง มาตลอดทาง ฉันคิดวา “ฉันชางอาภัพเหลือเกิน มีสามีก็ไมเอาการเอางาน ตอนนี้ยังตองเพิ่มลูกสาวบาอีก 1 คน ชาติกอนฉันคงสราง เวรสรางกรรมเอาไวมาก จึงตองมารับกรรมในชาตินี้” ทันใดนั้นในสมองของฉัน ก็นึกภาพไดภาพหนึ่ง ‘มีสาวบาหนาตามอมแมม นุงผาถุงขาดๆ เกาๆ เดี๋ยวดึงขึ้น เดี๋ยวก็ปลอยลง มาเดินอยูที่ขางๆ ถนน” เปนภาพที่ยังติดตาตอนเมื่อฉันยังเปนสาวๆ นึกแลว ฉันกลัวมาก กลัววาลูกสาวของฉันจะเปนอยางนั้น พอ ฉั น กลั บ มาถึ ง บ า น ฉั น เห็ น เขานั่ ง ร อ งไห อ ยู บ นพื้ น เนื่องจากเชานี้ เขาตื่นนอนขึ้นมาแลวเขาจะไปเรียน แต พอของเขาบอกวา เขาไมสบายอยู ยังไปไมได กลัววาจะ ไปกอเหตุทมี่ หาวิทยาลัยอีก จึงล็อคประตูไมใหไป เขาเลย ตีโพยตีพาย ขวางปาขาวของอีก กระจุยกระจายเต็มบาน ตังซิน 107

ฉันคิดวาควรที่จะพาเขาไปหาหมอดีกวา แตเขาไม ยอมที่จะไป เขาบอกวา เขาไมไดปวย ทำไมตองไปหา หมอดวย สุดทายตองนั่งออนวอนเขาตั้งนาน เขาจึงยอม ไปหาหมอที่โรงพยาบาลสมเด็จเจาพระยา หมอถามถึง อาการของเขาแลวใหยา 2 อยาง หลังจากที่เขาทานยา แลวเขาก็งวงนอน หลับไปทั้งวัน พอตื่นแลว ก็ดื่มแตน้ำ ไมทานขาว บนพึมพำทั้งวัน ตอมาอาโกวไดบอกวา รูจัก กับหมอที่เกี่ยวกับโรคประสาทที่โรงพยาบาลจุฬาฯ เกง ใหลองพาไปหาหมอดู ฉันจึงพาไปหาหมอ หมอขอคุยกับ เขาโดยลำพัง หมอถามเขาวา “เธอแตงงานแลวหรือยัง” เขาก็พยักหนา “เธอมีลูกไหม” เขาก็พยักหนา “เธอติดยาหรือเปลา” เขาก็พยักหนาอีก คุณหมอถามกับอาโกวของฉันวา “หลานของเธอติดยา และมีลูกแลวดวยหรือ” ทำใหพวกเรางงกันมากเลย และคิดวาคุณหมอคุย กับคนประสาทมาก จนสติฟนเฟอนไปแลวกระมัง ระหวางที่เขาบนพึมพำ ฉันมักไดยินคำวา ‘เจาแม เฮงหลุย’ บอยๆ ฉันไมรูวา เจาแมเฮงหลุย คือองคอะไร ฉันจึงไปถามเพื่อนของเจินลี่คนหนึ่ง เพื่อนเขาเลาวา “เจาแมเฮงหลุยคือองคหญิงองคหนึ่ง ซึ่งเกิดกับพระ 108 เรื่องเลาของแม

สนมพระเจาแผนดินองครัชกาลที่ 5 องคหญิงอายุนอย และฉลาดมาก องคพระเจาแผนดินทรงโปรดปรานมาก แตเคราะหรา ย องคหญิงทรงเกิดอุบัติเหตุ ตกน้ำสิ้นพระชนม พระเจา แผนดินองครัชกาลที่ 5 ทรงเสียพระทัยมาก จึงทรงรับสั่ง ใหสรางศาลเล็กๆ ศาลหนึ่ง เพื่อระลึกถึงองคหญิง ซึ่งตั้ง อยูท มี่ หาวิทยาลัยศิลปากร พอถึงเวลาใกลสอบ พวกนักศึกษา ชอบไปบนบานเจาแมเฮงหลุย เพือ่ ทีจ่ ะขอพร ฉันเลยนึกวา “ไมแน...ลูกสาวเราอาจจะเขาไปลวงเกินเจาแมเฮงหลุย หรือเปลา ถึงไดบนถึงเจาแมบอยๆ” ดังนั้นฉันจึงไปไหวเจาแมเฮงหลุย และไดขอพรจาก เจาแมเฮงหลุยวา ขอลูกสาวของฉันนั้นหายจากโรคบาๆ บอๆ ดวยเถิด ฉันยินดีที่จะซื้อตะเกียงมาถวายเจาแม เพราะวาฉันเห็นวา ศาลของเจาไมมีตะเกียง หลังจากนั้น ไมนานฉันสังเกตุเห็นวา ลูกสาวของฉันอาการดีขึ้นนิด หนอย ฉันจึงไปซื้อตะเกียงมาอีก 1 อัน และเนื่องจากฉัน ตองไปทำงาน ฉันจึงสั่งใหลูกสาวของฉันไปซื้อน้ำมัน แต ฉันไมไดบอกหรอกวาใหซื้อน้ำมันอะไร และเขาก็ไมเคยรู ดวยวาจุดตะเกียงเขาตองใชน้ำมันพืชหรือน้ำมันถั่ว เขา เลยไปซื้อน้ำมันกาซ พอเขาไปจุดตะเกียงที่ศาลเจาแม ทันใดนั้นก็ไดยินเสียง บึม! 1 ที กอนที่ไฟจะลุกทวมขึ้นมา ตังซิน 109

เขาตกใจ และรองตะโกนวา “ชวยดวยๆ” โชคดี ทีม่ พี วกนักศึกษาอยูใ กลๆ จึงชวยกันดับไฟทัน ไมอยางนั้นลูกสาวฉัน อาจจะตองติดคุก ฐานวางเพลิง เผาโรงเรียน หลังจากกินยาของหมอที่โรงพยาบาลจุฬา ลูกก็เลิก บนพึมพำแลว แตเวลาที่เขาจะจับปากกา หรือถือตะเกียบ มือจะสั่นเหมือนเจาเขา เวลาเดินก็จะมือไมแข็ง เดิน เหมือนหุนยนต แตเขาก็ไปเรียนทุกวัน แตไมรูวา เขาเขา เรียนหรือเปลา เดี๋ยวก็วิ่งกลับมาที่บาน ประเดี๋ยวก็วิ่งไปที่ มหาวิทยาลัยอีก วันหนึ่งไปมาหลายรอบ ชวงนั้นเขาใช เงินเปลืองมาก ไมรูจักการประหยัดเงิน ให 50 บาทก็ หมด ให 100 บาทก็ไมเหลือ บางครั้งก็ซื้อของที่ไมเปน เรื่ อ งกลั บ มาบ า น แม ก ระทั้ ง สร อ ยคอทองคำหนั ก 50 สตางต จี้พระที่คอ ก็ถูกเขาหลอกเอาไป เขาจะบาๆ บอๆ ทั้งที่ยังเปนสาว ใหอยูแตในบานก็จะโวยวาย ไปขาง นอกก็จะพูดมาก เจอใครก็จะพูดเรื่อยเปอย ไมวาจะ เป น ทั้ ง ผู หญิงหรือผูชาย ฉันเปนหวงเขามาก ถาไปเจอ ผู ช ายที่ เ ลว ไม แ ย ห รื อ แต ฉั น ต อ งทำงานไม ส ามารถ ติดตามเขาไดตลอดเวลา ฉะนั้น พอเลิกงานกลับมาถึง บาน ถาเห็นเขาไมอยูบาน ฉันตองใหพี่สาวเขา ขับรถไป 110 เรื่องเลาของแม

ตามหาที่ศิลปากร บางครั้งก็หาไมเจอ ก็จะถามยามวา เห็นเขาไหม ยามบอกวา “คนที่เดินเปนหุนยนตหรือ เขาไปกับกลุมนักเรียน แลว” ถามวา ไปที่ไหน เขาบอกวาเวลานักเรียนเลิกเรียน มักชอบไปที่รานกาแฟกัน พอดีหันไปเห็นเขาเดินกับกลุม นักศึกษากำลังจะเรียกรถ ฉันจึงพาเขากลับ เขารูสึกเสีย หนามาก อาละวาดทุบรถพี่สาวเกือบบุบ ชวงที่ลูกสาว ปวย ฉันเปนแม รูสึกทรมานใจมาก ฉันเครียด นอนไม หลับบอย ฉันไมรูวาจะทำอยางไรถึงจะชวยลูกได ไดแต วิงวอนเจาแมกวนอิม ฉันบนวา ถาลูกสาวหายบา ฉันจะ กินเจมื้อเชาตลอดชีวิต ตอมาอีกไมนานก็มีเพื่อนบานที่ ใจดีคนหนึ่งมาบอกกับฉันวา “คุณตองพาลูกของคุณไปหาหมอที่ชื่อปราโมทย คุณ หมอคนนี้เกงมาก เขาเปนผูอำนวยการอยูที่โรงพยาบาล ประสาท แตเขามีคลีนิคสวนตัวอยูที่นางเลิ้ง นองสาวของ เขาก็เปนแบบนีเ้ หมือนกัน แตตอนนีห้ ายแลว คุณหมอคนนี้ เปนคนรักษา เวลานี้หายเปนปกติแลว” ฉันไดยินอยางนั้น ทำใหฉันดีใจมาก และขอบคุณ เพื่อนบานคนนี้ ถามถึงที่อยูของหมอคนนั้น และพอเชา วันรุงขึ้น ก็พาลูกสาวของฉันไปหาหมอปราโมทย ตังซิน 111

หลังจากที่ฉันไดคุยกับหมอแลว หมอบอกวา “ที่มือไมแข็ง และเดินตัวแข็งนั้น เพราะกินยาแรง เกินไป โรคของเขา ยังมีโอกาสที่จะหาย เพราะวาบน พึมพำยังรักษางายกวาซึมเศรา ไมพูดสักคำ ขอใหกินยา อยางตอเนื่อง รับรองวาหายได” หลังจากที่ทานยาของคุณหมอปราโมทยมาครึ่งป ก็ มือไมสั่น และเดินไมแข็งแลว ทุกๆ 2 อาทิตย ตองไปพบ คุณหมอ 1 ครั้ง ครั้งละ 500 บาท กินยาอยางตอเนื่องมา ประมาณ 1 ป ก็ยังมีอารมณฉุนเฉียว อยูมาวันหนึ่ง เพื่อนนักเรียนหลายคน มาหาลูกสาว ที่บาน แลวชวนเขาไปเที่ยวที่เกาะเสม็ด ทีแรกฉันไมให เขาไป เพราะเขายังตองกินยาอยู แตเพื่อนของเขาบอก วา ควรที่จะใหเขาไป เพื่อที่จะไดเปลี่ยนบรรยากาศ อาจ เปนประโยชนตอจิตใจเขาก็ได เรื่องที่ตองทานยา จะให เขาทานยาตามปกติ ฉันจึงปลอยเขาไป และกำชับวาพวก เขาตองดูแลใหดี พวกเขาบอกวาจะไปประมาณ 3 วัน แต พอวันที่ 4-5 ผานไป ก็ยังไมเห็นพวกเขากลับมา โทรศัพท ก็ไมโทรกลับมา ฝนฟาก็ตกอยูทุกวัน และพวกเขาตองนั่ง เรือขามทะเลไปที่เกาะเสม็ดดวย ฉันเปนหวงเขามาก ไมรูวาพวกเขาจะเกิดอุบัติเหตุหรือเปลา พอถึงวันที่ 7 พวกเขาก็กลับมาแลว เหมือนฉันยกกอนหินออกจากอก 112 เรื่องเลาของแม

ที่แทที่เกาะเสม็ด เกิดพายุคลื่นทะเลแรง ไมมีเรือกลับฝง การสื่อสารก็ขัดของ ทำใหโทรกลับมาไมได หลังจากนั้นประมาณ 1 เดือน เจินลี่ก็ไดรับจดหมาย ฉบับหนึ่งสงมาจากฝรั่งเศส จากชายหนุมฝรั่งเศสสงมา ที่แทตอนที่เขาไปเที่ยวที่เกาะเสม็ด ไดพบกับหนุมฝรั่งเศส ที่มาเที่ยวเมืองไทย เจอกันที่หองอาหาร แลวนั่งโตะใกล กัน มาชวนพวกเขาคุยถึงเรื่องเที่ยวเมืองไทย ชมวาเมือง ไทยนาเที่ยว คุยไปคุยมา ก็ขอที่อยูของสาวๆ ทั้ง 5 คน เจินลี่ถึงแมวาเขาจะบาๆ บอๆ แตเวลาเขียนที่อยูใหกับ ฝรั่งกลับเขียนถูก แตเวลาเขียนตอบกลับหาเขาดันตอบวา “ขอโทษฉันไมรูวาคุณคือใคร เพราะฉันเขียนที่อยูไป ใหตั้งหลายคน” อีกไมนานเขาก็ไดรบั จดหมายจากหนุม อีก และแนบ รูปถายมาให 1 ใบดวย และเขียนบอกวา “ฉันชื่อคริสเตียน มาเลียนิ คือ...ฉันอยากเปนเพื่อน กับคุณ” เขานำรูปถายมาใหฉันดู ฉันบอกเขาวา “เธอนี้มันบาจริงๆ เมืองไทยมีคนตั้งเยอะไมคบ ดัน ไปคบฝรั่ง” “แม! เราเปนเพนเฟรนดกัน แมรูจักรึเปลา” หลังจากนั้นพวกเขาก็เปนเพื่อนทางจดหมายกัน มี ตังซิน 113

จดหมายมาหากันบอยๆ ผานไป 1 ป อยูๆ เขาก็พาหนุมฝรั่งคนหนึ่ง ตัวสูง ผิวขาว ผมสีน้ำตาลแดง มาที่บาน ที่แท คริสเตียนบิน จากฝรั่งเศส มาเที่ยวคนเดียว และมาหาเจินลี่โดยเฉพาะ และชวงนั้นเปนชวงพฤษภาทมิฬ (ถามเคาหลังจากนั้น เค า บอกว า ได ยิ น ข า วว า มี เ รื่ อ งกั น ที่ เ มื อ งไทย และ มหาวิ ท ยาลั ย อยู ใ กล ส นามหลวง) เขาได ไ ปหากั น ที่ โรงเรียน และไดขอรองใหพามาที่บาน หลังจากที่เขากลับ ไปแลว ฉันก็ถามลูกสาวฉันวา “พาเขามาทำไม เขามาจีบเธอหรือ” เขาตอบวา “เปลาสักหนอย เปนแคเพื่อนกัน” หลังจากนั้นเขาก็กลับฝรั่งเศสไป ทีนี้มีจดหมายสง แบบถี่ใหญเลย แทบจะอาทิตยละฉบับ ทุกครั้งที่ลูกสาว ฉันกลับมาที่บาน มักจะถามวา มีจดหมายไหม 1 ปผานไป อยูๆ ลูกสาวฉันก็มาบอกวา “แม...พรุงนี้คริสเตียนจะมาเมืองไทย หนูตองไปรับ เขาไหม” ฉันตอบลูกไปวา “มาก็มาซิ มาตั้ง 2 ครั้งแลว ทำไมตองไปรับดวย” วันที่ 2 เขาก็บอกอีกวา “แม พวกเขาแมลูก ตอนนี้พักอยูที่โรงแรมมิรามา 114 เรื่องเลาของแม

2 วันแลว เอา! โรงแรมมิรามา อยูใกลบานเรา แคปายรถเมล เดียวเอง ไอหนุมนี้ชางเขาใจนะ หาโรงแรมใกลบานเรา ดวย ฉันคิดวา ในเมื่อเขาเปนเพื่อนกับลูกสาวเรา และยัง มีแมมาดวย เราควรที่จะไปทำความรูจักและกลาวคำ ตอนรับเขาสักหนอย จะไดไมเสียมารยาท ฉันจึงบอกกับ ลูกสาวฉันวา “เอาเถอะ เธอพาฉันไปหาสองแมลูกแลวกัน” จากนั้นพวกเราก็ไดไปเจอกันที่โรงแรม แมของเขา ชื่อ มาดาม มาเลียนิ ทั้งสูง และก็อวนดวย เห็นพวกเขา แลวก็ทาทีแจมใส และหนาตารับแขกดี ฉันไมรูจักภาษา ของเขา เลยใหลูกสาวเปนลามในการพูดคุยเปนภาษา อังกฤษ ฉันบอกกับเขาวา “ฉันกับลูกสาว ยินดีตอนรับ ที่พวกคุณมาเที่ยวเมือง ไทย ที่ อื่ น ฉั น ไม ค อ ยจะรู จั ก แต ฉั น รู จั ก วั ด พระแก ว ไมทราบวาพวกคุณสนใจที่จะไปไหม” แลวเขาก็ตอบวา “เขายินดีที่ไดรูจักพวกเรา และเขายินดีที่จะไปวัด พระแกว” วันรุงขึ้น ฉันเลยพาเขา 2 คน ไปเที่ยวที่วัดพระแกว เขาปลื้มมาก และยังไดถายรูปไวหลายใบ ตังซิน 115

หลังจากเที่ยวชมวัดพระแกวแลว พอดีใกลเที่ยง ฉัน กั บ ลู ก สาวได พ าพวกเขาไปกิ น ติ่ ม ซ้ ำ ที่ ร า นอาหารชื่ อ ‘มาลัย’ แถวราชดำเนิน มาดามมาเลียนิ ไมเคยกิน ติ่มซำมากอน เขาชมไมหยุดปากวา “แซโบง แซโบง” อีกวันหนึ่ง มาดามมาเลียนิ ไดชวนลูกสาวของฉัน ไปเที่ยวที่เกาะเสม็ด ที่ๆ เขาทั้งสองคน พบกันครั้งแรก แตฉันปฎิเสธ ฉันบอกเขาไปวา “ตองขอโทษดวย ตามประเพณีจีนแลว ผูใหญจะไม ยอมปลอยใหลูกสาวของบาน ไปคางคืนที่อื่น โดยไม จำเปน เชิญพวกคุณไปเที่ยวใหสบายกอน ไวเที่ยวเสร็จ แลว จะใหเขาพาไปเที่ยวที่กรุงเทพ” แลวพวกเขาแมลกู ก็ไปทีเ่ สม็ด 3 วัน กลับมาถึงกรุงเทพ เจินลี่ก็พาพวกเขาเที่ยวกรุงเทพโดยทั่ว และหลังจากนั้น 1 อาทิตย พวกเขาจะกลับประเทศ ฉันและครอบครัวของ ฉัน (7 คน) ไดพาพวกเขาไปเลีย้ งอาหารทะเล ทีต่ ะพาบน้ำ ถือเปนการเลี้ยงสง มาดามมาเลียนิ ดีใจมาก และเขายัง ชวนฉันและลูกๆ ไปเที่ยวที่บานของเขา เขาบอกวาเมือง ของเขานาอยูมาก ‘เอเนซี่’ เปนเมืองที่มีทิวทัศนสวยงาม หลังจากที่ไดสงพวกเขากลับโรงแรมแลว พอกลับถึง บานลูกสาวของฉันบอกวา 116 เรื่องเลาของแม

“แม! คริสเตียนเขาขอหนูแตงงาน” “แตงงาน! แลวเขาขอยังไง” “เขาบอกวา คุณมาเปนภรรยาของผมไดไหม” “เอา! แลวยังไงกันนี่ ทำไมมาขอแตงงานกันแบบนี้ แลวเธอตอบวายังไง” “หนูก็บอกวา ขอปรึกษาแมกอน” ฉันดีใจมากที่ลูกสาวของฉันใหคำตอบเขาอยางฉลาด และมีสติอยางนี้ แสดงวาโรคบาของเขาหายแลวซิ “โดยความคิดของเธอแลว เธอกลาที่จะแตงงานกับ เขาหรือ เขาใจเขาขนาดไหน” “หนูคิดวาไมมีปญหา ดูเขาก็มีความจริงใจดีนะ และ การทีเ่ ขาเขียนจดหมายมาคุยบอยๆ หนูรสู กึ วาเขาเปนคนดี” เวลานั้นลูกสาวของฉัน เจินลี่อายุ 22 ป วันรุงขึ้น ฉันก็ถามเขาอีกวา “เธอแนใจหรือที่จะแตงงานกับเขา ไปอยูบานเขา เราก็หัวเดียวกระเทียมลีบ พอแมอยูเมืองไทย เธอกลา หรือ คิดดูดีๆนะ” “แม หนูไมกลัว หนูจะไปฝรั่งเศส” เขาตอบอยาง มั่นใจ และกลาหาญ ตั้งแตเล็ก เราไมมีปญญาพาลูกไปเที่ยวเมืองนอก และฝรั่งเศสเปนประเทศที่ดังในดานศิลปะ ไมวาทิวทัศน ตังซิน 117

แฟชั่น ดอกไม น้ำหอมตางๆ เปนที่ๆ ใครๆ ใฝฝนอยาก ไปทั้งนั้น ลูกสาวฉันก็เหมือนกัน “โอเค! เธอไปบอกเขาเลย ถาเขามีใจจริงใหเขารอ อีก 1 ป” ฉันบอก เพราะวาฉันไมมีทางเลือก จึงไดขอใหแตงชาอีก 1 ป เพราะถาไปขัดเขา ก็อาจจะอาละวาดอีกขึ้นมาอีก มิพัง พินาศหรือ ระหวาง 1 ปนี้ ฉันไดเขียนจดหมายไปที่ ฮองกง ถามที่อยูของลูกสาวของพี่สาวคนที่ 4 ของฉัน ซึ่ง มีลูกสาวอยูที่ปารีส และใหลูกสาวของฉัน ขอที่อยู และ ที่ทำงานของคริสเตียน แลวใหหลานสาวของฉันโทรศัพท จากปารีส เพื่อไปสอบถามประวัติของคริสเตียน และ หลานสาวของฉัน ก็ไดเขียนจดหมายมาเลาใหฉันฟงวา “คริสเตียน ตอนนี้อายุ 27 ป ยังโสด จบ ปวส. เทคนิคชางกล มีพี่นอง 3 คน แมเปนมาย มีพี่ชาย 2 คน แตงงานหมดแลว เวลานี้พักอยูกับแม ทำงานอยูบริษัท ‘ลิฟท’ ที่สวิส เปนชาง มนุษยสัมพันธดี ทำงานเรียบรอย และขยัน” เพียงแคนี้ ถึงแมวาเขาไมไดร่ำรวยอะไร แตมีอาชีพ สุจริต และนิสัยดี ฉันก็สบายใจแลว และอีกอยางหนึ่ง ลูกสาวของฉันปวย เรียนไมจบ ฉันจึงอยากที่จะใหเขา เรียนภาษาฝรั่งเศสที่สมาคมฝรั่งเศส เพราะวา พอถึงเวลา 118 เรื่องเลาของแม

แตงงานไปฝรั่งเศส จะไดไมเปนใบ เพื่อนสนิทของฉันคน หนึ่งชื่อ จามจุรี ไดยินขาววา ลูกสาวของฉันจะแตงงาน ไปอยูที่ฝรั่งเศส เขาตกใจมาก และคัดคานวา “เธอจะบาหรือ เธอไมไดตกใจจนเสียสติจนสมอง เสื่อมนะ เปนการตัดสินใจที่เสี่ยงมากเลยรูไหม คนตาง ชาติไมเหมือนคนเอเชียนะ อะไรหนอย ก็หยาแลว เธอไม กลัวที่ลูกสาวของเธอถูกทิ้งหรือ” แตฉันเคยไดยินตอนเด็กๆ แมพูดวา “ชีวิตลูกผูหญิงเหมือนเมล็ดพืช ถาไมหวานเมล็ดพืช ออกไปแลว จะรูไหมวาเมล็ดจะงอกงามหรือไม?” หลังจากนั้น 1 ปเต็ม คริสเตียนก็บินเดี่ยวมาแตงงาน กับลูกสาวของฉัน งานแตงงานจัดที่หองบอลรูม YMCA ฉันเพียงแตเลี้ยงแบบบุบเฟตเทานั้น เชิญแตญาติสนิท และเพื่อนๆ ของลูกสาว วันนั้นลูกเขยฝรั่งของฉันราศีจับ ไดแปลงเปนอัศวินมาขาว แตงชุดขาวทั้งชุด รูปรางสูง โปรง ยิ้มแจมใส เหมือนเจาชายในเทพนิยาย หลอ มากๆ ทำใหกลุมเพื่อนสาวของลูกฉัน กรี๊ดกันใหญ มีสาว คนหนึ่งแอบบอกลูกสาวของฉันวา ”เพื่อนรัก เมื่อเธอไปถึงฝรั่งเศสแลว ชวยดูใหหนอย นะวามีหนุมหลออยางนี้อีกไหม อยาลืมแนะนำใหฉันดวย นะ” ตังซิน 119

กอนที่ลูกสาวของฉันจะไปฝรั่งเศส ฉันกำชับลูกสาว ของฉันวา อยาบอกเรื่องที่เธอปวยใหเขารูนะ และตอนที่ ลูกสาวไปถึง ไดโทรศัพทมาบอกวา เขาไดเลาเรือ่ งทุกอยาง ใหสามีฟงหมดแลว ซ้ำยังบอกอีกวา เปนสามีภรรยากัน ตองไมปดปงกัน คริสเตียนอายุมากกวาลูกสาวของฉัน 5 ป และมี ความคิดความอาน เขาบอกวาไมเปนไร เดี๋ยวนี้มีคนเปน โรคเครียดเยอะ ฉันยังรักคุณ คุณตองไมเปนอะไร หลัง จากนั้น อาจเปนเพราะเปลี่ยนสิ่งแวดลอม ทำใหเมล็ดพืช เม็ดนี้ ถูกนำไปเพาะที่ฝรั่งเศส ไดรับความดูแลอยางดี และไดรับความรักที่หลอเลี้ยงเขา ไดไปอยูที่นั้น ความรัก ไดงอกเงย และไดออกดอกออกผล หลังจากที่เขาแตงงาน กันได 5 ป พวกเขาก็ไดลูกชายที่นารักคนหนึ่ง และใช ชีวิตอยางมีความสุข ทามกลางเมืองเอเนซี่ ที่แสนจะนา รัก และสงบสุขจนถึงทุกวันนี้...

120 เรื่องเลาของแม

ครอบครัวของลูกสาวคนเล็ก (คริสเตียน, นอง และเซียน)

122 เรื่องเลาของแม

แม! หนูจะกลับบาน

กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง ... ฉันตกใจ ตื่นขึ้นมากลางดึก มองดูนาฬกา นี่มัน เที่ยงคืนแลวนี่ “แมจา...หนูจะกลับบาน” ลูกสาวโทรมาจากฝรั่งเศส “ทำไม เกิดอะไรขึ้น” ฉันถามดวยความเปนหวง “คริสเตียน เขาไมสนใจหนูแลว หนูอยากกลับบาน โฮ โฮ โฮ...” ลูกสาวโทรไปรองไหไป “ใจเย็นๆ คอยๆ พูด ทำไมตองรองไห” ตังซิน 123

“คริสเตียน เขาโกรธหนู เขาขวางปาของ หนูจะกลับ บาน...” ฉั น งงมาก แต รู สึ ก ว า แย แ ล ว ลู ก สาวกั บ ลู ก เขย ทะเลาะกัน ลูกสาวกำลังรองจะกลับเมืองไทย หลั ง จากสอบถามแล ว ได ค วามว า เมื่ อ เร็ ว ๆ นี้ ลูกเขยไดซื้อบานเกาหลังหนึ่ง ติดกับบานของเขา กำลัง เรงซอมแซมตกแตงอยู เพื่อจะไดปลอยเชาออกไป อยู เมืองนอก ถาจางเขามาตกแตง คาใชจายจะแพงมาก ลูกเขยเลยลงมือทำเอง ทุกวันลูกเขยตองออกไปทำงาน เลยตองทำการตกแตงไดเพียงวันอาทิตย หลายอาทิตย แลว ที่ไมไดพาลูกเมียออกไปเที่ยวนอกบาน ลูกสาวไม พอใจ ก็บนพึมพำตอหนาเขาวา “มัวแตทำไองานบาบอ ไมสนใจลูกเมียเลย” พอคริสเตียนไดฟงแลว ก็โมโห เพราะทำงานมา เหนื่อยๆ วิ่งเขาไปที่หองรับแขก ยกเอาเหลาเกาที่โชวอยู ในลูกโลก ซึ่งปกติเปนของหวงมาก ทุมลงไปบนพื้น ขวด เหลากระทบพื้น แตกกระจายเต็มพื้นไปหมด ลูกสาว ตกใจ เก็บกวาดไป ก็รองไหไป บอกวาจะกลับเมืองไทย... ฉันบอกลูกสาวไปวา “ถาเธอกลับมาตอนนี้ แมจะไมตอนรับเธอมา” “ทำไม แมไมรักหนูแลวหรือ หนูคิดถึงแมมากนะ” 124 เรื่องเลาของแม

“ฉันรู ฉันก็คิดถึงเธอ แตเวลานี้ เธอผัวเมียงอนกัน เธอจะมาไมได เพราะวาเธอไปบนเขามากไป หัดมีสติ หนอย ไปขอโทษเขาเสีย ถาอยากกลับบาน ตองขออนุญาติ จากเขาก อ น ให เ ขาเต็ ม ใจให ม าอย า งสบายใจ ไม ใ ช ทะเลาะกัน เอะอะก็บอกจะกลับบาน บานของเขาก็คือ บานที่แทจริงของเธอ รูไหม” “เขาไมดีเอง เขาขวางปาขาวของ ทำไมหนูตองเปน คนขอโทษดวย” “ลูกเปนคนวาเขากอน เปนคนเริ่ม ไปคืนดีกับเขา เสีย เธอก็เปนแมคนแลวนี่ ยังทำตัวเปนเด็กไปได” พูดเสร็จ ฉันก็วางสาย ไมอยากใหลูกตองเปลือง คาโทรศัพททางไกลมาก หลังจากคุยโทรศัพทกับลูกแลว ฉันนอนไมหลับทั้ง คืน คิดวาคนที่เปนแม คงเหมือนฉันทุกคน คิดอยูทั้งคืน ไมไดการแลว ฉันตองเขียนจดหมายไปหาลูกเขยดีกวา ลูกสาวแตงงานกับคริสเตียนมา 7 ป ฉันไมเคยเขียน จดหมายใหเขาเลยสักฉบับเดียว เพราะวาเขาเปนคน ฝรั่งเศส ฉันไมรูภาษาเขา ทำอยางไรดี ฉันตัดสินใจเขียน เปนภาษาของเรา แลวใหคนชวยแปลเปนภาษาฝรั่งเศส แลวสงไปให

ตังซิน 125

คริสเตียน เขยรัก เธอสบายดีหรือเปลา เมื่อวานไดรับโทรศัพทจาก ลูกสาว ฉันรูสึกไมสบายใจเลย นอนไมหลับทั้งคืน ตลอด เวลาที่ผานมา 7 ป ฉันเห็นเธอสองคนรักกันดี นึกดีใจ ทำไมถึงทะเลาะกันได ลูกสาวฉันรองขอจะกลับเมืองไทย แตไมไดรับอนุญาติจากคุณ ฉันไมตอนรับ เรื่องที่เกิดครั้ง นี้ ฟงดูแลวเปนความผิดของลูกสาวฉันเอง แตคุณก็ไม ควรหยาบคาย ถึงขั้นปาขาวของ เขาอายุนอยกวาคุณ และมีนิสัยตามใจตัวเองเหมือนเด็กไปหนอย ถึงแมวาเขา ทำผิด คุณควรจะอบรมเขา อธิบายใหเขาเขาใจ ไมนาจะ โมโหรายอยางนั้น คุณลืมแลวหรือ เขาเปนสุดที่รักของ คุณ กอนแตงงาน เธอสองคนเขียนจดหมายไปมากันตั้ง 3 ป จดหมายรักคุยกันหวานสุดซึ้ง สุดทายก็ไดสมหวัง ครองรักกัน ทีแรก ฉันก็ไมสนับสนุนใหเขาแตงงานไปตาง ถิ่น เตือนใหเขาไตรตรองใหดี เขาคิดแลวคิดอีก สุดทาย เขาใจกลา ตัดสินใจที่จะแตงงานกับคุณ เพราะอะไร เพราะเขารักคุณ ไวใจคุณ จึงกลาขามน้ำขามภูเขาไปใช ชีวิตอยูรวมกับคุณ คุณคิดดู คุณอยูฝรั่งเศส คุณมีแม มีพี่ นอง มีเพื่อนมากมายที่รักคุณ สวนลูกสาวฉัน เขามีใคร เขามีคุณเพียงคนเดียว ที่เปนที่รักที่พึ่งของเขา ถาคุณไม รักเขา เขาจะเสียใจขนาดไหน เขานาสงสารแคไหน ถา 126 เรื่องเลาของแม

เขาจากคุ ณ ไปจริ ง ๆ คุ ณ จะต อ งเสี ย ใจไปตลอดชี วิ ต เพราะฉันรูดีวา ในโลกนี้ ไมมีผูหญิงคนไหนจะรักคุณได เทานี้ ฉะนั้นฉันหวังวา ตอไปนี้ พวกคุณจะไมทะเลาะกับ เรื่องไมเปนเรื่องอยางนี้อีก ระหวางสามีภรรยาเปนคูชีวิต มีอะไร นาจะพูดกันใหเขาใจ อดทน เปนหวงเปนใยกันถึง จะถูก สุดทายฉันหวังวา เธอทั้งสองจะปรับความเขาใจ และรักใครกันเหมือนเดิม จาก แม หลังจากนั้นสองอาทิตย ฉันไดรับจดหมายตอบกลับ จากลูกเขย ฉันเอาจดหมายลูกเขยไปใหแปลเปนไทย ได ความวา เรียนคุณแมที่เคารพ ทานสบายดีไหม ผมไดรับจดหมายของคุณแม ผม ดีใจมาก ไมนึกเลยวา คุณแมไดเรียนรูภาษาฝรั่งเศสแลว (ฉันแอบขำ ไอลูกเขยซื่อบื้อ) ผมตองขอโทษดวยครับ วัน นั้นคงเปนเพราะ ผมอารมณไมดี ถึงไดโมโหเหมือนวัวบา คุณแมยกโทษใหผมนะครับ ผมรูวานองเขารักผม ผมก็รัก เขาเหมือนกัน คุณแมวางใจได พวกเราคืนดีกันแลว และ ผมรับรองวา นีเ่ ปนครัง้ แรก และจะไมมคี รัง้ ทีส่ องอีก ไวปน ี้ ตังซิน 127

วันหยุดคริสมาส พวกเราจะพาลูกไปกราบเทาคุณแมครับ ขอใหคุณแมสุขภาพแข็งแรง จาก คริสเตียน แมเพียงตัวหนังสือไมกี่บรรทัด แตเมื่อฉันอานจบแลว เหมือนทานไอสกรีม ทั้งหวาน ทั้งชื่นใจ ฉันรูสึกมีความ สุขมาก คืนนี้คงหลับตื่นเดียวถึงเชาเลย...

128 เรื่องเลาของแม

ครอบครัวของอาโกว

130 เรื่องเลาของแม

อาโกวอารยา

อาโกว เกิดเมื่อป พ.ศ. 2490 ที่เมืองจีน คุณแมเปน ชาวนา คุณพอเปดรานทำทองที่เมืองไทย พอป พ.ศ.

2493 เมื่ออายุเพียง 3 ขวบ ประเทศจีนไดเปลี่ยนแปลง การปกครองเปนสาธารณรัฐ ใครมีที่นามาก ตองคืนให รัฐบาล ทุกคนมีสิทธิเทาเทียมกันหมด บานของอาโกว มีที่ดินสิบกวาไร และมียุงเก็บขาว ซึ่งไดมาจากความขยันของคุณแม ที่ทำงานหนักมาตลอด ไดถูกยึดเขาหลวง ยุงขาวถูกปด และถูกไลไปอยูหองเก็บ ฟ น พวกชาวบ า นอ า งว า ของทุ ก อย า งได ม าจากการ เบียดเบียนชาวบาน ที่จริงแลวคุณแมเปนคนขยันทำงาน และประหยัดเก็บออม ที่มีที่นามาก ก็เพราะวาคุณพอได ตังซิน 131

สงเงินมาจากเมืองไทย คุณแมเลยเก็บเล็กผสมนอยซื้อมา เมื่อชาวบาน ซึ่งสวนมากเปนคนจน ยัดเยียดขอหา ก็นำ้ ทวมปาก เถียงพวกเขาไมได เพราะถาเถียง ก็จะถูกตี เมื่อบาน ที่นา ยุงขาว ถูกยึด ก็ไมมีอะไรเหลือเลย ไดแค ขาวเดือนละ 3 ชั่งตอคน (ไมถึง 2 กิโลกรัม) ซึ่งไมพอกิน นอกจากผักที่ปลูกเอง ก็ตองขอคูปองเขาไปซื้อหมูบางเปน บางวัน ซ้ำยังตองเขาคิวยาวเหยียด ชีวติ ชวงนัน้ ของอาโกว ตอนเด็กจึงยากลำบากมาก อาโกวมีพี่สาวอยู 1 คน และพี่ชาย 1 คน พี่สาวโต กวาเขา 15 ป และพี่ชายโตกวาเขา 10 ป เพราะคุณพอ อยูเมืองไทย 5 ป 10 ป คอยกลับบานเมืองจีนครั้งหนึ่ง ครั้งสุดทายกลับไปกอนอาโกวเกิด ตอนคุณพอมาเมือง ไทย อาโกวก็อยูในทองแมแลว ปพ.ศ. 2498 คุณแมไดใหคุณพอทางเมืองไทย เขียน จดหมายไปขอยายสัมโนครัวออกมาที่ซัวเถา รัฐบาลได อนุมัติ คุณแมจึงไดพาพี่ชาย และอาโกว ยายออกมาอยูท ี่ ซัวเถา สวนพีส่ าวคนโตไดแตงงานไปแลว และปตอ มา พี่ ชายก็ไดไปเรียนหนังสือที่ฮองกง พ.ศ. 2500 อาโกวอายุได 10 ขวบเต็ม คุณพอได เขียนจดหมายทำเรื่องใหแมลูกมาเมืองไทย จากนั้นมา ชีวิตของอาโกวถึงเริ่มจะดีขึ้น อาโกวดีใจมากที่ไดเจอหนา 132 เรื่องเลาของแม

คุณพอที่ยังไมเคยพบกันมาเลย คุ ณ พ อ เป ด ร า นทำทองอยู ที่ บ า นหม อ มี ลู ก น อ ง ประมาณ 10 คน ชื่อราน ‘ฉั่วกิมฮง’ รานเพชรแถวบาน หมอใครๆ ก็รูจัก ‘ฉั่วแปะ’ เปนอยางดี คุ ณ พ อ ได ใ ห อาโกว ไปเรี ย นหนั ง สื อ ที่ โ รงเรี ย น ‘ซินเจี้ยนฮัว’ ซึ่งมีสอนทั้งภาษาไทย และภาษาจีน อาโกว จึงไดรูภาษาจีนดวย อาโกวเปนคนหัวดี ฉลาด ขยันเรียนหนังสือ สอบ ไดที่ 1 หรือที่ 2 เปนประจำ เปนทีร่ กั ของคุณพอ และคุณแม 4 ป ผานไป หลังจากเรียนจบชั้นประถม ไดยายไป เรียนมัธยมตนที่โรงเรียนสตรีวรนาถตอ เรียนได 1 ป อาโกวอายุได 15 ป ปนั้นพี่ชายเขาอายุ 25 ป ซึ่งฉันได แตงงานกับพี่ชายเขา เปนพี่สะใภของอาโกว อาโกว เขาฉลาด ชางพูด แตบางครัง้ ก็เอาแตใจตัวเอง แตเนื่องจากเขาเปนอาโกวคนเดียวของฉัน และอายุนอย กวาฉัน ฉันจึงตองยอมตามใจเขาบาง เขาจึงรักฉัน เราทั้ง สองรั ก กั น เหมื อ นพี่ น อ ง มี ป ญ หาอะไร เขาชอบมา ปรึกษากับฉัน พวกเรามีนิสัยที่เหมือนกันอยูอยางหนึ่ง คือ ชอบดูภาพยนตจีน หลังแตงงานแลว บอยครั้งที่เราไปดู หนังดวยกันสามคน หลังจากนัน้ พีช่ ายเขาหลงใหลการเลนไพนกกระจอก ตังซิน 133

ไมไดไปดูหนังกับเรา เราจึงพากันไปดูสองคน เวลานั้นมัก ไปดูกันที่ เทียนกัวเทียน แถวเยาวราช นิวโอเดี่ยน หรือ ไมก็กรุงเกษม มีฉายภาพยนตฮองกงบอย ตอมาไมนาน ลูกชายคนแรกของฉันเกิด ก็พากันไป ดูหนังนอยลง แตบางครั้งก็ยังอดไมได ฝากใหอามาดูลูก หนีไปดูกันสักเรื่อง พอกลับมาถึงบาน เนื่องจากลูกติดแม ไมเห็นหนาแม ก็รองไหไมหยุด อามาโมโหบอกวา “ถาทีหลังจะไปดูหนัง ก็พาลูกไปดวย” อาโกวมีนิสัยรักเด็ก ชอบชวยฉันอุมลูก พอโตขึ้นมา หนอย ก็พาหลานไปเลน บางครั้ง ไปเที่ยวขางนอกกลับ มา ก็มักมีของเลน ของกิน ติดมือติดไมกลับมาใหหลาน เสียอยางเดียว ไมยอมชวยฉันทำงานบาน จบจากสตรีวรนาถ เขาก็ไปเรียนมัธยมปลายตอที่ โรงเรียน เซ็นตหลุยส สามปผานไป เขาเรียนจบมัธยม ปลาย อายุ 20 ป จากประวัติการศึกษาของเขา ถาเขาไป สอบเขามหาวิทยาลัย ฉันวาเขาตองสอบเขาไดแนนอน แตคุณพอของเขาเปนคนคอนขางหัวโบราณ บอกวา “เด็กผูหญิง ไมตองเรียนสูงนัก” ฉะนั้น อารยา จึงไมไดเรียนตอ และคุณพอไดพาเขา ไปฝากเขาทำงานขายเพชรพลอยที่ราน ‘ตอกกวง’ เมื่ อ เขาได เ ข า ทำงานที่ ร า น ต อ กกวง ได เ รี ย นรู 134 เรื่องเลาของแม

รู มารยาทการขาย การพูด และไดเรียนรูวิธีการดูเพชรวา อันไหนเปนเพชรแท อันไหนเปนเพชรเลี้ยง และชนิดของ พลอยหิ น ต า งๆ เนื่ อ งจากเขามี ว าทะศิ ล ป ที่ ดี และ มารยาทที่ดี จึงเปนที่พอใจ ทั้งเถาแก และลูกคา อาโกวทำงานอยูที่ตอกกวงนาน 5 ป เขาอายุ 25 ป แลว แตยังไมมีคนรัก คุณแมเปนหวงในเรื่องนี้มาก วันหนึ่ง อากิ๋ม (นาหญิง) จากปตตานีมาหา อากิ๋ม คนนี้เปนนองสะใภของคุณแม เปดรานขายทอง ไทฮั้วลง อยูที่ปตตานี ปหนึ่งขึ้นมากรุงเทพฯ หลายครั้ง มาซื้อทอง รูปพรรณไปขาย มาทุกครั้ง ก็มาพักอยูที่บาน อากิ๋มได ชวนอาโกวไปชวยเลือกของไปขายที่รานทำเครื่องเพชรอยู รานหนึ่งที่คลองเตย เถาแกแซ ‘เจา’ เวลาเลือกสินคาใหอากิ๋ม อาโกวก็เอากลองสองเพชร คอยๆ สอง ดูทีละชิ้น เถาแกเจาเห็นวา สาวคนนี้ซื้อของ ดูละเอียดมาก พอรูวาเปนคนในวงการ จึงสนใจอาโกว หลังจากนั้นไมนาน เถาแกเจา ไดขอใหอากิ๋มมา ทาบทาม ติดตอวาจะแนะนำลูกชาย ใหรูจักอาโกว เขามี ลูกชายคนหนึ่งยังเปนโสด อยากไดอาโกวไปชวยคาขาย เพราะเขาอยากเปดรานเพชร อากิ๋มไดมาคุยกับคุณแมตามคำขอรองของเถาแกเจา แตคุณแมปฏิเสธ เหตุผลคือ ลูกชายของเขาอายุนอยกวา ตังซิน 135

อาโกว 4 ป และมีพี่นองทั้งหมด 8 คน จะเอาอาโกวไป เปนซอใหญ แมกลัวลูกสาวแตงไปจะลำบาก จึงไมตกลง อากิ๋มพูดไมสำเร็จ จึงไปบอกกับเถาแกเจา หลั ง จากอากิ๋ ม กลั บ ไปป ต ตานี ไ ม น าน เถ า แก เ จ า ออกโรงเอง บุกมาถึงบานเรา คุยกับคุณแมวา “คุณนาย ยุคปจจุบัน พี่นองมากไมเห็นจะเปนอะไร อีกหนอยพอโตแลว ก็ตางคนตางไป ไมเปนปญหาใหญ ข อ สำคั ญ คื อ ฉั น คิ ด อยากเป ด ร า นเพชร ตั ว เองไม มี ประสบการณ เห็นลูกสาวคุณนายรูเรื่องเพชรพลอย และมี ประสบการณเรื่องคาขายมาหลายป จึงอยากขอเปนสะใภ เพื่อไปชวยคาขาย นี่เปนโอกาสอันดี ดีกวาเปนลูกจางเขา อีกอยาง ลูกชายฉันเปนคนดีที่หาไดยาก เขาอายุเพียง 18 ป ก็ชวยดูแลกิจการฉันไดแลว โดยเฉพาะเขาเปนคน ประหยัด ซื่อตรง ตอนเรียนอยูชั้นประถม ฉันใหเงินเขา 5 บาท ไปใชที่โรงเรียน เขาไมไดใช ซ้ำยังเอามาคืนฉัน เด็ก นารักอยางนี้ พันคนหาไมไดหนึ่งคนนะ” เถาแกเจาคุยวา เขาจะเปดรานเพชร และคุยวา ลูกชายเขาดีอยางนี้ ดีอยางโนน แตคุณแมไมสนใจ หลัง จากนั้นไมนาน เถาแกเจาก็มาอีก ก็เหมือนเดิม คุยน้ำ ไหลไฟดับ แตคุณแมก็ยังเฉยๆ มาครัง้ ที่ 3 เถาแกเจาไมรไู ปสืบมาจากไหนวา อาโกว 136 เรื่องเลาของแม

ไดไปเรียนภาษาญี่ปุนที่สี่พระยา ครั้งนี้เขาพูดวา “เอาอยางนี้ ฉันจะเรียกลูกชายไปเรียนภาษาญี่ปุนที่ สี่พระยาดวย ใหพวกเขาไดรูจักกันกอน ดูซิวาพวกเขาทั้ง สองคุยถูกคอกันหรือเปลา คอยวากัน” ดูทาที เถาแกเจา มีความพยายามมาก จะตื้อจนได เขาไดใหลูกชายไปเรียนภาษาญี่ปุนที่สี่พระยาจริง เพื่อจะ ไดใกลชิดอาโกว หนุมคนนี้ชื่อ ‘คุณยุทธ’ ฉันเคยเห็น เขา เคยเอาทองรูปพรรณามาฝากฉัน สงไปใหอากิ๋มที่ปตตานี หลายครั้ง เขาผอมสูง ผิวไมขาว เปนคนสุภาพเรียบรอย พูดจาติดอางนิดๆ แตมีมารยาทดี เวลามาฝากของ ชอบ พูดวา “รบกวนนะครับ ขอบคุณครับ” เปนสุภาพบุรุษ จริงๆ จากสี่พระยาถึงบานหมอ เปนทางที่ไกลพอสมควร แตอาโกวเดินกลับบาน ไมนั่งรถ คุณยุทธเดินมาเปนเพื่อน เพื่อใหโอกาสเขาชวนคุย พอกลับไปถึงบาน อาโกวบนกับ ฉันวา “เขาเหมือนคนใบ ไมพูดสักคำ ฉันถามคำ เขาตอบ คำ นาเซ็งจริงๆ” ฉันบอกวา “เอานา เขาเปนคนซื่อ อายุนอย ยังไม เคยเขาสังคม แลวก็เขิน ก็กลัววาพูดมาก อาจพูดติดๆ ขัดๆ เลยไมกลาพูด” ตังซิน 137

เวลาผานไปหลายเดือน เขาก็ยังไมพูดเหมือนเดิม อาโกวบอกวา “เขาเหมือนทอนไม” หลังจากนั้น ฉันบอกคุณแมวา “อาโกวไมคอยพอใจ แตฝายชายเขาตื้อจัง ใหเขามา ขอบอยๆ เราก็ปฏิเสธเขาทาเดียว ดูเหมือนไมคอยจะดี เอาอยางนี้มั้ยละ ถาเที่ยวนี้เขามาอีก คุณแมลองขอวัน เดือนปเกิดของลูกเขา บอกวาเอาไปผูกดวง แลวเก็บไว พอเขามาอีกครั้ง ก็คืนเขาไป บอกวาผูกไมขึ้น ทางเขาจะ ไดหยุดหวังเสียที ทางเราก็ไมตองถูกเขาวาหยิ่ง” คุณแมไดฟงอุบายของฉัน เลยขอวันเดือนปเกิดของ เขาจริงๆ เขายินดีมาก บอกใหทันที แตคุณแมไมไดเก็บไว เอาไปผูกจริงๆ ปรากฎวา ปชวดกับปมังกร ดวงสมพงษกันมาก และคุณแมยังไป เสี่ยงเซียมซีจากศาลเจาพอเสือ ก็เปนเซียมซีดีเลิศ ทีนี้คุณ แมก็ไมปฏิเสธอีก แตอาโกวก็ยังไมพอใจอยูดี ติวาเขาไม โรแมนติก สุดทายก็มาปรึกษาฉันอีก “อาซอ ทำยังไงดี” ฉันบอกวา “ถามใจตัวเองดูซิวา ชอบเขาไหม?” อาโกวบอกวา “รูวาเขาเปนคนดี แตทำไมไมคอยพูดก็ไมรู” 138 เรื่องเลาของแม

ฉันบอกวา “จะบอกให แตงกับคนซื่อ ดีกวาแตงกับ คนกะลอน คนพูดเกงๆ บางครั้งก็โกหกตอแหล เจอถูก สาวๆ รอยลิน้ พันคำ ปากหวานจับใจ และเราจะรูว า มีกคี่ ำที่ เปนความจริง เธอก็เปนคนที่พูดเกงแลว ใหเขาเปนคนฟง จะไมดีกวาหรือ ตามที่ฉันสังเกตุ เขาเปนคนซื่อ นาจะ เปนคนที่ไวใจได ซื่อสัตย เลือกเปนชีวิตคูได อีกอยางพอ เขาบอกวา เขาจะเปดรานเพชร และเธอก็มีความรูทาง ดานเพชรพลอย ซึง่ เปนโอกาสทีเ่ ธอไดแสดงความสามารถ ขอใหเธอไมรังเกียจเขา ดอกรักจะงอกงามหลังแตงงาน ก็ได” ปตอมา อาโกวไดหมั้นหมายกับคุณยุทธ โดยจิตใจ ยังไมเต็มรอย หลังจากหมั้นแลว เถาแกเจา ไดพาวาที่ สะใภไปหาทำเลที่จะเตรียมเปดรานเพชร หาไปหามา ก็ ถูกใจหองแถวหัวมุม ที่ปากซอยถนนเจริญกรุง 1 ป พ.ศ. 2516 วันที่ 1 มกราคม อาโกวกับคุณยุทธได แตงงานกัน และอีกไมนานก็เปดรานเพชร ปนั้นบานเขามี งานมงคลสองงาน อาโกวเป น คนมนุ ษ ยสั ม พั น ธ ดี มี ว าทะศิ ล ป เ ยี่ ย ม ฉะนั้นการคาไดเจริญขึ้นทุกวัน เรื่องนี้ตองยอมรับวา เถา แกเจา มีสายตาเฉียบแหลม และมองการณไกล เลยได สะใภที่เกง สมใจหวัง ตังซิน 139

อาโกวแตงเขาไปในครอบครัวใหญ มีนอ งสามี อาโกว อาเจ็ก ตั้งหลายคน แตเนื่องจากเขาเปนคนโอบออมอารี อยูดวยกันอยางสันติ จึงไมมีปญหา โดยเฉพาะเขาคาขาย เกง จึงเปนที่ชื่นชอบในวงญาติ ผานไป 2 ป อาโกวไดใหกำเนิดลูกสาวคนโต ‘รุง ระวี’ เวนอีกสองปก็กำเนิด ‘ยุย’ อีก 3 ปก็ทองลูกคนที่สาม ป นั้นพอของอาโกวปวยเขาโรงพยาบาล ไมมีใครดูแล โรงงานของพอ พีช่ ายก็ตดิ การพนัน ไมไวใจ จึงเรียกอาโกว มาชวยดูแลให สงสารอาโกว เขาทองโย ไหนจะดูโรงงาน ไหนจะคาขาย เหนื่อยนาดู ดีวารานเพชรกับโรงงาน หาง กันไมไกล ตอนลูกชาย ‘ณัฐ’ เกิด พอดีคุณพออาโกวก็ถึงแก กรรม เพราะวาอาโกวไดอยูเดือน จึงไมไดไปสงศพพอ หลังจากที่คุณพอเสียแลว คนงานตางพากันลาออก ไปตั้งหลักเอง รานฉั่วกิมฮง จึงไดปดกิจการลง เพราะพี่ ชายที่ติดพนัน ดูแลไมได กิจการรานเพชรของอาโกวเจริญรุงเรือง แตท่ีบาน เรา เนื่องจากลูก 5 คน กำลังเรียนหนังสืออยู ครอบครัว จึงลำบาก ฉันตองดิ้นรนออกหางานทำ อาโกวเปนลูก กตัญู ไมอยากเห็นแมอายุ 71 ป อยูบานเพียงลำพัง จึง ขอรองใหฉันอยาไปทำงานนอกบาน ใหอยูเปนเพื่อนดูแล 140 เรื่องเลาของแม

คุณแม เขารับปากจะชวยคาใชจายในบานฉัน แตฉันคิด วา อาโกวเขาออกเรือนไปแลว เปนคนอีกครอบครัวหนึ่ง จึงไมควรรบกวนเขา ฉันจึงขอปฏิเสธ เมื่ออาโกวอายุครบ 40 ป ครอบครัวเขาเกิดมีปญหา พ อ แม ข องคุ ณ ยุ ท ธ ไม ล งลอยกั น หลั ง จากประชุ ม ครอบครัวแลว จึงตัดสินใจแบงสมบัติกัน ตามประเพณีจีนแลว คุณยุทธเปนลูกชายคนโต มี สิทธิพิเศษที่จะเลือกอยูบานใหญได แตเนื่องจากคุณยุทธ เปนคนดี รักนอง รักพอ เขาจึงยอมที่จะสละรานเพชรที่ เขากอตั้งมา ใหนองๆ ไป ตัวเองแบงไดเงินกอนหนึ่ง เลย ออกมาหาที่คาขายใหม พอคุณยุทธไดชว ยจัดการใหคณุ ยุทธซือ้ รานคา 2 หอง ซึ่งอยูที่ตึกสูงยานสีลมชั้น 4 เปดเปนรานเพชรขึ้นมา พวก เขาไดยายออกจากรานเพชรเดิม ยายบานมาอยูที่สี่แยก เฉลิมกรุง เขาซื้อทั้งรานคา ซื้อบานอยู จึงเหลือเงินลงทุน ไมมากนัก ไปคาขายที่รานใหมๆ คนเดินนอยมาก โดยเฉพาะ รานของเขาอยูบนตึก จึงเงียบ ไมคอยมีคนเดินถึง อารยา กลุมใจมากๆ เขาบนตอฉันวา “อาซอ อยูบนตึกนี้ ไมเห็นมีคนเลย คาขายยังไงนี่” ฉันปลอบใจเขาวา ตังซิน 141

“พระจันทรยังมีขางขึ้นขางแรม น้ำก็มีขึ้นมีลง นี่เพิ่ง ยายมาใหมๆ ลูกคาบางคนยังไมรูก็ได อีกสักพัก ลูกคา ไดรับจดหมาย ก็จะมาเอง ใจเย็นๆ เธอมีความสามารถ ตองขายดีแนนอน” อีกครั้งหนึ่งก็บนอีกวา “ซอจา ดูอาฉันสิ ลูกคาเกา เขาตองการใชเงิน เอา เครื่องเพชรไปคืนรานเกา เขาไมยอมซื้อคืน อางบอกวา ซื้อกับฉัน ก็ตองคืนกับฉัน” ฉันบอกวา ตามหลักเขาตองซื้อคืน เขาไมซื้อ เธอซื้อ ก็ได เธอก็หักเปอรเซ็นตตามที่ตกลงไว ไมแนอีกหนอยเขา มีเงิน เขาอาจจะมาซื้ออีก หรือพาเพื่อนมาซื้อก็ได นี่คือ หลักประกันสินคาของรานเรา สรางความเชื่อถือกับลูกคา หลั ง จากนั้ น เพราะว า อารยามี ม นุ ษ ยสั ม พั น ธ ดี ตอนรับลูกคาแบบกันเอง ลูกคาคอยๆ มากขึ้นเรื่อยๆ มี ลูกคาหลายคนไดคบคากันจนเปนเพื่อนสนิท หลายปตอมา เขาไดยายบานพักมาที่ซอยทองหลอ เพราะวาเขามีความกตัญูตอแม จึงไดขอรองใหฉันยาย มาทองหลอดวย เนื่องจากตองการใกลชิดคุณแม จะได เห็นหนาแมทั้งเชาและเย็น ฉันไดขายบานที่บานหมอที่คุณปูทิ้งไวให และซื้อ บานที่ทองหลอ แตเนื่องจากบานที่ทองหลอแพงกวา เงิน 142 เรื่องเลาของแม

ไมพอ อาโกวไดชวยเงินมากอนหนึ่ง สวนที่ขาดลูกสาม คนชวยกันผอนตอ ฉันซาบซึ้งในน้ำใจของคุณยุทธและ อาโกวมาก บุญคุณของเขาทั้งสอง ชาตินี้ฉันไมอาจลืมได รานเพชรขายดี ลูกคามาก อาโกวนับวันยิ่งรูจักผูคน มากขึ้น ปๆ หนึ่ง ไดไปเที่ยวตางประเทศกับเพื่อนๆ หลายครั้ง เมื่อเพื่อนมากขึ้น ก็ตองออกงานสังคมมากขึ้น สังสรรคก็มาก โดยเฉพาะเขาเปนคนมนุษยสัมพันธดี ไม วาญาติมิตรเชิญไปงานไหน เขาก็จะไปกันทั้งคู กลางวัน คาขาย ตกเย็นก็ไปงาน กลับถึงบานก็เหนื่อยมาก อาโกวมีลูกทั้งหมด 3 คน ชายหนึ่งหญิงสอง ลูกๆ ทุกคนเชื่อฟง ตั้งใจเรียนหนังสือ เขาไดสงลูกเรียนหนังสือ ที่อเมริกาทุกคน ในใจหวังอยางยิ่งวา ลูกสาวคนโตเรียน จบ จะกลับมาชวยแมคาขาย แตนองวี ลูกสาวคนโต ไป ชอบพอกับหนุม ไอรแลนดคนหนึง่ ตอนเรียนจบปริญญาโท แมขัดขวางก็ไมเปนผล ก็เลยตองยอมใหลูกสาวแตงงาน ไปอยูที่อเมริกา ในใจคิดถึงลูกสาวมากๆ เมื่ออาโกวอายุ 57 ป ก็ยังยุงๆ กับงาน เหนื่อยกับ การออกงาน และเขานอนไมหลับ เขาก็ไดไปหาหมอ หมอบอกว า เขามี ค อเลสเตอรอลเกิ น ไปนิ ด หน อ ย การนอนไม ห ลั บ คื อ การคิ ด มาก ให ไ ปออกกำลั ง กาย ทุกๆ เชา เขาก็มีไปออกกำลังกายที่สวนลุม คลอเลส ตังซิน 143

เตอรอลลดลงแลว แตก็ยังนอนไมหลับอยูดี ครั้งหนึ่ง เขาเคยบอกกับฉันวา “ซอจา ฉันทรมานมาก ฉันยอมเสียเงินกอนหนึ่ง เพื่อแลกกับการนอนหลับดีๆ สักครั้ง คงดีไมนอย” ฉันก็ไมเขาใจวา อาโกวมีสามีที่ดี มีเงิน มีลูกที่นารัก สาเหตุอะไรที่ทำใหเขานอนไมหลับ เขาไปหาทั้งหมอ ปจจุบัน ทั้งหมอจีน ก็ไมรูสาเหตุ การนอนไมหลับ ถึงทุก วันนี้ก็ยังเปนปริศนา ป พ.ศ. 2547 วันที่ 7 พฤษภาคม ตอนเชา เขาเดิน ผานบานฉัน ไดเขามาทักฉันดวยสีหนาที่ไมสดใส บอกวา “เมื่อวานฉันแนนหนาอก หายใจไมคอยคลอง” ฉันบอกไปวา “เธอควรรีบไปพบแพทย” “เดือนที่แลว ฉันเพิ่งไปตรวจรางกายมา หมอไมเห็น วาอะไร” พูดแลวก็เดินออกไป จะไปที่ราน บายสามโมง วันเดียวกัน ฉันไดรับโทรศัพทจากคุณ ยุทธวา อาโกวเขาโรงพยาบาลกรุงเทพคริสเตียน ฉันรีบรุด ไปที่โรงพยาบาล เห็นอาโกวอยูในหองฉุกเฉิน กำลังปม หัวใจอยู ที่แท เมื่อตอนกลางวัน อาโกวคุยคาขายกับ ลูกคาอยู เปนลมกระทันหัน การชวยเหลือของคุณหมอ ลมเหลว ไมสามารถชวยอาโกวได คนดีคนหนึ่ง อาโกวที่ 144 เรื่องเลาของแม

ดีของพวกเรา ไดจากไปอยางเงียบๆ แมกระทั่งพูดคำ อำลาก็ไมมี โธ...อาโกวที่รัก พวกเรารักคุณ พวกเราคิดถึงคุณ และพวกเราจะจดจำหนี้บุญคุณของคุณตลอดไป...

ตังซิน 145

อาโกว

146 เรื่องเลาของแม

อาโกวจากเราไปแลว

วันที่ 7 เดือนพฤษภาคม เปนวันพืชมงคล ที่จริงแลว วันนี้เปนวันมงคล บายสามโมง ฉันกำลังนอนพักผอน อยางสบาย ทันใดนั้นเสียงโทรศัพทดังขึ้น ฉันรีบลุกขึ้นรับ สาย ที่แทคุณอาเขยโทรมา เขาบอกวา “อาซอ มารีอาตอนนี้อยูไอซียู” “ที่ไหน” “กรุงเทพคริสเตียนชั้น 9” คำตอบสั้ น ๆ ทำให ฉั น ใจหาย ฉั น รี บ ลุ ก ขึ้ น ทั น ที เปลี่ยนเสื้อผา เรียกรถแท็กซี่ไปโรงพยาบาลทันที มาถึงที่ชั้น 9 ฉันเห็นคุณยุทธเดินไปเดินมา สีหนา เครงเครียด ฉันถามวา ตังซิน 147

“เปนอยางไรบาง อันตรายมั้ย” เขาตอบวา “หมอบอกวาอันตราย กำลังปมหัวใจ อยู” โธ ฉั น ใจหายวาบ ในใจได แ ต อ ธิ ฐ าน อ อ นวอน ภาวนา “พระช ว ย พระช ว ย พระช ว ยอาโกวให ผ า นพ น อันตรายวิกฤตนี้ไปไดดวยเถิด” ในใจคิดวา ตลอดชีวิตอาโกวที่ผานมา เปนคนใจบุญ ทำแตความดี ตองผานเคราะหครั้งนี้ไปไดแน และในใจ ยังไดบนบานกับเจาแมกวนอิมวา ถาอาโกวปลอดภัย ฉัน จะทานเจสามเดือนถวายเจาแม เวลาผานไปสิบหานาที คุณหมอออกมาบอกวา “เวลานี้ คนไขยังไมฟน ญาติตองเตรียมใจไวนะ” ฉันไดยินแลวสะดุง ผานไปอีกครึ่งชั่วโมง คุณหมอ ออกมาบอกวา “ขอโทษ พวกเราชวยกันเต็มที่แลว” คำพูดของหมอเหมือนฟาผา ฉันแทบช็อค ฉันกับคุณ ยุทธ และลูกๆ รีบรุดเขาไปในหองไอซียู “ไปไดโดยไมสั่งเสียสักคำเลยหรือ อาโกว ทำไมเธอ ไปเร็วขนาดนี้ ทำไมเงียบ ทำไม ทำไม...” ที่แท วันที่ 7 ตอนเชา อาโกวกรูสึกแนนหนาอกแลว 148 เรื่องเลาของแม

(อาโกวบอกกับลูกนอง) แตชะลาใจ คิดวาอาจเกี่ยวกับ การนอนไมหลับ หลังๆ นี้ นอนไมหลับบอย ยังไปคาขาย ตามเดิมที่ราน พอถึงเวลาบายโมงครึ่ง กำลังคุยกับลูกคา อยู ก็ไดหมดสติกระทันหัน ถูกหามสงเขาโรงพยาบาล แตนาเสียดาย มาชาไป เลยชวยไมทันแลว อาโกวอายุเพียง 57 ป เปนคนดี และคาขายเกงมาก มี ม นุ ษ ยสั ม พั น ธ ดี เ ยี่ ย ม ในวงการเพชรพลอยและ ญาติมิตร หลังจากไดรับขาวราย แทบช็อคไปตามๆ กัน ไมมีใครอยากจะเชื่อวา มันเปนความจริง ลูกหลานรองไห อาลัย ลูกสาวคนโตนองวีและลูกเขย รีบบินกลับมาจาก อเมริกา เพื่อมากราบไหวคุณแม และลูกของฉันสองคน พอไดขา ว ก็รบี บินกลับมาจากฝรัง่ เศส เพือ่ กราบลาอาโกว โธ...อาโกวที่รัก คุณทั้งสวย ทั้งเกง ทั้งใจดี เธอทำไม ไม สั่ ง เสี ย ลู ก ผั ว สั ก คำ อยู ดี ๆ ก็ จ ากไป หรื อ เธอรู สึ ก เหนื่อย อยากพักผอน หรือเธอมองชีวิตทะลุปรุโปรงหมด แลว คิดวาไมมีอะไรตองเปนหวง หรือฟาอิจฉาคนเกงกัน แน คิดถึงความรักระหวางเราสองคน บานอยูใกลกัน กินขาวดวยกันบอยๆ เคยเที่ยวดวยกัน ไมวาจะมีปญหา อะไร เราก็คุยปรึกษากัน มีอะไรอึดอัดใจ ก็มาเลากันฟง คิดถึงเมื่อลูกฉันตอนเด็กๆ อาโกวก็รักพวกเขามาก ชวย ตังซิน 149

กันอุมชูกันมาตลอด และเธอเปนคนชวยเหลือพี่ชายและพี่ สะใภมาตลอด และยังกตัญูตออามา ฉันซึ้งใจในบุญ คุณของอาโกว ที่มีตอพวกเรามาก เวลานี้หลานๆ ก็โตขึ้น มาแลว ตางก็มีกิจการงานที่ดี แตยังไมทันไดตอบแทน บุญคุณของอาโกวที่มีตอพวกเรา อาโกวก็ไปสวรรคเสีย แลว พวกเราเศราโศกเสียใจมากจริงๆ อาโกว การจากไปคราวนี้ ทำใหซอปวดราวใจแทบ ขาดใจ แผนดินอันกวางใหญ ไมรูวาดวงวิญญาณของ อาโกวอยูที่ไหน ฉันคิดถึงเธอมากๆ ถาดวงวิญญาณของ เธอรับรู ขอใหมาเขาฝนฉันบอยๆ ถึงแมเราจะไดเจอกัน เพียงแคในฝน ก็ยังดี... ฉันเขียนเรื่องนี้ดวยน้ำตา และหัวใจที่แตกสลาย

150 เรื่องเลาของแม

152 เรื่องเลาของแม

ตนมะเฟอง

หลังบานฉันมีตนมะเฟองอยูตนหนึ่ง ปลูกมาอยู 45 ป ตนมะเฟองตนนี้ อาโกวเปนคนใหฉันมา จำไดวา มี อยูวันหนึ่ง อาโกวถือตนไมเล็กๆ มาตนหนึ่ง บอกฉันวา “อาซอ ตนมะเฟองตนนี้ เพื่อนใหมา เขาบอกวาผล มะเฟองบานของเขาหวานอรอย แตที่บานฉันไมมีที่ปลูก ทิ้งไปก็เสียดาย ฉันใหซอ” ที่จริงฉันไมชอบกินมะเฟองเทาไรนัก แตไมอยาก ฝนใจอาโกวที่อุตสาหเอามาให ฉันเลยรับไว พอดีหลัง บานมีที่ดินอยูนิดหนอย เลยปลูกไวตรงนั้น อาโกวบอกวา “ทีหลังติดลูกมะเฟอง อยาลืมแบงใหฉันกินดวยนะ” ฉันตอบวา “แนนอน แหม ตนไมอาโกวเปนคนเอา ตังซิน 153

มาให จะลืมอาโกวไดอยางไร” หนึ่งป สองป ผานไป พอถึงปที่สาม ตนมะเฟอง ออกดอกเยอะแยะไปหมดเลย แตวาอยูมาคืนหนึ่ง พายุ ฝนหนัก ทำใหดอกมะเฟองรวงหมด เหลือติดมะเฟองอยู ไมกี่ลูก ลองเด็ดลงมาชิมดู จืดๆ ฝาดๆ ไมเห็นจะอรอย ตรงไหน ก็เลยไมไดเด็ดไปใหอาโกว ไมกี่วันตอมา ฉันไปซื้อถั่วเหลืองมาสองกิโล เอา น้ำรอนแชไว วันรุงขึ้น ฉันขุดหลุมขางๆ ตนมะเฟอง เอา ถั่วเหลืองฝงลงไปเพื่อเปนปุย วิธีนี้แมฉันเคยสอนฉันไว ผานไป 1 เดือน โอโห ตนมะเฟองออกดอกเต็มตน เลย สีมวงอมชมพู เปนชอๆ ดูสวยงามมาก คราวนี้ไมมี พายุ ฝ น ไม น านนั ก ก็ ติ ด มะเฟ อ งมาเป น พวงๆ รอ มะเฟองสุกแลว หอยเปนพวงสีเหลืองทองสดใส เหมือน โคมไฟของจีน ลองเด็ดลงมาชิมสักลูก อืม...รสชาติหวาน อมเปรี้ยวนิดๆ น้ำเยอะมาก ทานแลวชุมคอจริงๆ ฉันคิด วาคงเปนเพราะปุยแนๆ เลย แนนอนที่สุด คนแรกที่ตองใหคืออาโกว ฉันเด็ดลง มาแลว เลือกลูกใหญและสวยทีส่ ดุ ไปใหอาโกว 1 ตระกรา อาโกวดีใจมากบอกวา “โอ ลูกมะเฟองออกแลวจริงๆ ดวย ดีจัง” หลังบานของฉันแบงออกเปนสองดาน ดานตะวันตก 154 เรื่องเลาของแม

ปลูกตนมะเฟอง สวนดานตะวันออกเปนครัว เตาแกซ ก็ตั้งอยูตรงขามตนมะเฟอง ระหวางกลางไมมีอะไรมากั้น ฝงที่เปนครัวมีหลังคาคลุมอยู พอถึงบายสามโมง พระอาทิตยคลอยไปทางทิศตะวันตก รอนอยาบอกใคร โชคดีที่มีตนมะเฟอง ไดชวยบังแสงอาทิตยไว อาโกว เปรียบเสมือนตนมะเฟอง ชวยพวกเราบัง แดด เพราะอาโกวมีเมตตาจิต แมวาจะแตงงานไปแลว อาโกวก็ยังรักแม และหวงหลานๆ คิดถึงตอนที่ลูกของฉัน เขาวงการคาใหมๆ บางครั้งหมุนเงินไมทัน ก็ไดอาโกว นี่แหละ ชวยค้ำจุนไว ทุกวันนี้ครอบครัวของเราไมลืมบุญ คุณของอาโกว แตนาเสียดาย อาโกวจากพวกเราไปแลว อาโกวจากเราไปแลว แตตนมะเฟองที่อาโกวใหไว ยังอยู ทำใหเวลาฉันเห็นตนมะเฟองเมื่อไร ก็คิดถึงอาโกว ทานลูกมะเฟองเมื่อไร ก็ยิ่งคิดถึงอาโกว คิดถึงเมื่อปไกล เราสองคนคุยกันสนุกอยูใ ตตน มะเฟองตนนี้ ตอนนี้ อาโกว อยูที่ไหน เพียงแคคิดถึง ก็รูสึก เศราเสียใจ...ไมเคยหาย คิดถึงเลย...

ตังซิน 155

แม ถายเมื่อ พ.ศ. 2542

156 เรื่องเลาของแม

สั่งเสียไวกอน

เมื่อปที่แลว (พ.ศ. 2547) วันที่ 26 ธันวาคม ภาคใต ทะเลแถบอันดามัน ไดเกิดมหาตภัยใหญหลวงสึนามิ ขาว นี้สะเทือนไปทั่วโลก นี่นับวาเปนขาวรายแรงที่สุด ที่ฉันไดเคยไดยินมา ฉันเศราโศกจนน้ำตาตก ถึงแมคนที่เจอเหตุราย ไมไดเปน ญาติฉัน แตพวกเขาก็เปนเพื่อนมนุษยที่รวมโลกกับเรา ฉั น จึ ง เสี ย ใจเป น ธรรมดา นอกจากเสี ย ใจแล ว ฉั น ไม สามารถชวยเหลือพวกเขาไดเทาไร เพียงสงเงินไปรวมแรง ชวยเปนกำลังใจแรงหนึ่ง และไดแตสวดมนตภาวนา ให พระพุทธเจากรุณาชวยนำดวงวิญญาณที่เสียชีวิตไปสูที่ ชอบ และสุขคติ ตังซิน 157

มหาตภัยครั้งนี้ ทำใหครอบครัวมากมายแตกสลาย ทำใหบางคนกิจการลมจม ทำใหเกิดเด็กกำพรามากมาย และทำใหคนพิการ คนตาย และสูญหายมีตั้งหลายแสน คน เปนเรื่องที่นาเศราจริงๆ คิดถึงชีวิตคนเรา เกิดมาในโลกนี้ก็รีบรอน พอบทจะ จากไป ก็กระทันหัน ไมมีใครสามารถรูตัวกอนวา จะตาย เมื่อไร แตทำไมยังมีคนมากมาย ชิงดีชิงเดนกัน ชิงสมบัติ ทรัพยสิน ผลสุดทาย ทุกคนก็ไปดวยมือเปลาทั้งสิ้น คนเราทุกคน ถามีบานอยู มีกินสามมื้อ มีเงินใชบาง ไมติดหนี้ ไมเจ็บไมไข ทุกคนในครอบครัวสุขสบาย ก็นา จะพอใจ และมีความสุขแลว แตบางคนก็ยังโลภ ไมพอใจสักที มีเงินแลว ก็ยัง อยากรวยมากกวาอีก มีเมียอยูแลว ก็ยังอยากมีเมียนอย อีก มีบานอยูแลว ก็ยังอยากสรางตึกสูง อยากมีบานหรู ใหญโต เหลือเงินทองสมบัติมากมาย สุดทายตัวเองก็ตอง จากโลกนี้ไป ถาไดลูกหลานดี มีความสามารถ ดูแล ทรัพยสมบัติ ดำเนินกิจการตอได ก็ถือวาตระกูลนี้โชคดี ไป แตลูกหลานบางคน ไมเอาไหน พอพอแมตายลง พี่ นองก็แยงชิงสมบัติกัน ถึงกับขึ้นโรงขึ้นศาล พี่นองกลาย เปนศัตรูกัน ตางฝายตางไมยอมกัน โดยไมคำนึงวาคนอื่น เขาจะนินทา หัวเราะเยาะเอา และไมเกรงใจวิญญาณของ 158 เรื่องเลาของแม

บรรพบุรุษ จะนอนตายตาไมหลับ อันความจริงแลว คนเราอยูในโลกนี้ จริงอยู เงินทอง ก็สำคัญเหมือนกัน แตเพื่อแยงชิงสมบัติแลว พี่นองเขนฆา กันนี้ เปนสิ่งไมควรยิ่งนัก ฉะนั้น เพื่อนที่มีสมบัติทั้งหลาย จงอยามัวกมหนา กมตาหาสมบัติเพิ่มพูนใหลูกหลาน ลูกหลานเขามีบุญของ เขาเอง ใหความรูเขา ดีกวาใหสมบัติ และพยายามสอน เขาให มี ใ จจริ ง ต อ กั น พี่ น อ งต อ งรั ก ใคร สามั ค คี กั น ญาติมิตร ก็ตองเคารพนับถือกัน สอนเขามีคุณธรรม มี เมตตาจิต จึงจะเปนคนที่มีสมบัติประจำกายตลอดไป จากการเกิดสึนามิครั้งนี้ ทำใหฉันหวนคิดถึงตัวเอง ก็ไมรูเหมือนกันวา เมื่อไรเราจะจากโลกใบนี้ไป เชนผูคน มากมายที่เสียชีวิตจากภัยครั้งนี้ พวกเขาไมทันจะกลาว คำลากับสามี ภรรยา หรือลูกหลานเลย ฉันจึงคิดวา เรา นาจะเขียนคำสั่งเสียกับลูกๆ ไวกอน นาจะดี...

ตังซิน 159

ถึงลูกๆ ที่รักทุกคน ถึงแม แมเวลานี้ยังแข็งแรงอยู แตแมก็ไมรูวา สักวัน หนึ่ง แมก็อาจจะจากลูกไปกระทันหันก็ได ถาเกิดวันนั้น มาถึง ขอใหพวกเธอไมตองตกใจ ทุกคนมาในโลกนี้ ก็มี วันกลับไปวันยังค่ำ ไมมีงานเลี้ยงที่ไมเลิกลา จริงไหม? ถาวันใด แมปว ยเปนโรครายแรงทีร่ กั ษาไมได พวกเธอ ก็ไมตองใหคุณหมอใหยาคีโม คีมอ ชวยแมไว ใหแมไป อยางสงบ แมไมตองการมีสายรุงรัง มาพันกับตัวแม และ ก็ไมชอบกินอะไรจากสายยาง หมอไมสามารถสูชนะกับ ชะตาชีวิตไดหรอก ถ า แม น อนอยู บ นเตี ย ง หลุ ก หลิ ก ไม ไ ด ได แ ต กระพริบตา พูดไมออก ตายไมตาย อยูอยางทรมาน นั่น เปนความทุกขยิ่งนัก ฉะนั้น ขอใหพวกเธอ ปลอยใหแมไป ตามธรรมชาติ อยาพยายามรั้งแมไว ถึงแมแมไมอยาก จากพวกเธอไปก็ตาม แตแมไมชอบอยูโรงพยาบาลนานๆ เพราะแมไมอยากใชเงินทองมากมาย ที่พวกเธอหามาดวย ความยากลำบาก ถาเกิดวันหนึ่ง แมเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ แมขอให พวกเธอ ไมตองเสียใจ เพราะนั่นเพียงแตเปนเหตุผลอยาง หนึ่ง ที่ทำใหแมจากพวกเธอไป นั่นก็แปลวา พวกเราหมด วาสนาที่เปนแมลูกกันแลว ก็เหมือนละครอวสานลงแลวไง 160 เรื่องเลาของแม

พอแมจากไปแลว พวกเธอเอาแมไปเผา ไมตองเอา ไปฝง เพราะฮวงจุยมันแพง อีกอยาง แมไมอยากให พวกเธอทุกป ตองมาลำบากกับการไปไหวเช็งเมง วุนวาย รถก็ติด หลังจากเผาแมแลว พวกเธอก็เอากระดูกแมไปลอยน้ำ ถาพวกเธอคิดถึงแม ทุกป วันครบรอบวันเสียของแม พวกเธอพี่นอง ก็นัดไปทำบุญเลี้ยงพระกันที่วัด เวลานั้น พวกเธออาจตางคนตางมีครอบครัว อาจไมไดอยูบาน เดี ย วกั น ให พ วกเธอพี่ น อ งต า งพาลู ก ๆ มาเจอกั น หลานๆ จะไดสนิทสนมกัน และกินบุฟเฟตกันเลย ถาพวกเธอทำตามที่แมสั่งไว พวกเธอทุกคน ก็คือลูก กตัญูของแม แมไมมีสมบัติใหลูก ความหวังอยางเดียว คือหวังวา ลูกทุกคนเปนคนดี พี่นองตองรักใครสามัคคี ชวยเหลือซึ่ง กันและกัน แมจะสบายใจมาก อยูปรโลก แมจะยิ้มอวยพรใหลูก ทุกคน มีสุข มีชัย... แม

ตังซิน 161

ตังซิน เปนนามปากกา ชื่อจริงคือ เซี่ยมเค็ง แซจิว เกิดที่ประเทศจีน หมูบานเง็กเฮียบซัว เมืองซัวเถา มณฑลกวางตุง อายุ 7 ขวบ มาประเทศไทย เรียนชั้นประถม ที่โรงเรียนประสาทปญญา เรียนชั้นมัธยม ที่โรงเรียนศึกษาผูใหญอมาตยกุล เรียนภาษาจีนเพิ่มเติมภาคค่ำ ที่โรงเรียนประสาทปญญา แตงงานเมื่ออายุ 22 ป มีลูก 5 คน ชาย 3 หญิง 2 เปนครูสอนภาษาจีน-ไทยที่บาน เปนฝายบุคคลที่ บริษัท เอเชี่ยนอารต 5 ป นับถือศาสนาพุทธ ยึดถือคุณธรรมเปนที่พึ่งทางใจ ชอบการทองเที่ยว และการรองเพลง ชีวิตความเปนอยูเรียบงาย กินงาย อยูงาย มีเพื่อนไมมากนัก แตมีเพื่อนดีๆ เวลานี้อายุมากแลว ลูกก็โตแลว จึงเอาความทรงจำเกาๆ ถายทอดออกมา เพื่อแกเหงากับตัวเอง และใหลูกหลานไวอานเลน

โครงการหนังสือตามใจ พิมพ เมื่อมีคนอยากอ าน!

200.-