Imaxe: INDIACATALINA. Monumento a la madre del emigrante. Gijón. CC BY SA
HISTORIAS DA EMIGRACIÓN
C.E.I.P. Frian - Teis P.D.I. Un mar de linguas Curso 2014 - 2015
En relación co noso PDI Un mar de linguas decidimos traballar sobre a Emigración para festexar o Día da Paz. Así que pedimos axuda ás familias do noso alumnado para que rescataran entre as lembranzas dos seus parentes historias curiosas da Emigración. Este é o resultado desta tarefa.
30 de xaneiro de 2015. Día Escolar pola Paz e a Non Violencia.
MEU CURMÁN SEGUNDO PABLO Hai unhas semanas, meu curmán segundo (o curmán da miña nai) Pablo estaba traballando tranquilamente, cando o seu xefe decidíu mellorarlle o posto de traballo. Pero tiña que marchar a Suiza. El non o pensou dúas veces e marchou; agora está encantado, aínda que alí vai moito frío. Pero segue en contacto connosco grazas as redes sociais e móstranos o seu entusiasmo por ter unha nova vida. Roque 5º A
A EMIGRACIÓN DO MEU PAI A FRANCIA Contoume meu pai que cando era pequeno foi vivir cos avós a Francia. Estivo alí tres anos e medio. Foi a un colexio con rapaces franceses. Tamén me contou que algúns fins de semana ían a outras cidades como París, Bruxelas, etc… xa que a cidade na que estivo era Reims, que quedaba relativamente cerca desas cidades. Normalmente os sábados ían facer a compra para toda a semana a un gran centro comercial o cal lle gustaba moito a meu pai porque os avós deixábanlle mercar as lambetadas que lle gustaban. Contoume tamén que un día xogando nun parque ao lado da catedral de Reims, lanzou unha canica ó pedestal da estatua de Juana de Arco que estaba forrada de mármol e fendeuna. Menudo medo que pasou1 Pensaba que ía ir preso! Cando tiña oito anos voltaron a Galicia. Grazas ao mar de linguas que leva e trae a emigración, el sabe ler e escribir en francés. Pablo 5º A
O MEU TÍO NOS ALPES SUÍZOS Está é a historia do meu tío.O seu nome é José Amoedo Taboas e do ano 1982 ó 1988 emigrou a Suiza a traballar na construcción. Alí traballaba nos Alpes (nunha zoa chamada Zermat) nas pistas de esquí, colocando vallas de protección, para que a neve non caíra aos pobos. Para ir traballar, os luns os subían en helicóptero ás pistas, e baixaban os venres. Pasaban toda a semana na montaña, a temperaturas baixo cero. Só baixaban a fin de semana. O primeiro ano pasouno mal polo idioma (italiano). Despois foi aprendendo, e a cousa mellorou. Pero a distancia da familia fixo que quixera regresar. Cada vez que podía vir traía chocolate para os máis novos da familia, pois alí é moi sabroso. Co paso dos anos só pode recordar os bos momentos, porque aínda que foi un traballo moi duro, fixo bos amigos cós que aínda mantén contacto. Así rematan os anos do meu tío traballando en Suiza. Noel 5º B
MI BISABUELO EN MARRUECOS A mi bisabuelo Pepe, que era militar, lo destinaron a África para ascender a capitán. Y con él se fueron su mujer y sus dos hijos. Mi tía abuela Mari Luz se fue con 4 años y volvió con 16, y mi abuelo Pepe se fue con 6 meses y volvió con 12 años. En Marruecos (África) nació su tercera hija, Nuchi. En el año 1944 viajaron a Marruecos por primera vez, y volvieron en 1956. Los medios de transporte que utilizaron fueron un tren de vapor que funcionaba con carbón y hacía la ruta Ferrol – Madrid – Algeciras; luego cruzaron el Estrecho de Gibraltar en barco para llegar a Ceuta; y por último se trasladaron en un coche militar a Marruecos. Tardaron en total unos 3 ó 4 días. Se instalaron en el Protectorado Español de Marruecos (había otra zona que era francesa). Allí mi abuelo hizo Primaria. Antes había un examen que se llamaba el Ingreso, para empezar el primero de Bachillerato (actualmente la ESO). El Ingreso lo tenían que hacer en Ceuta. Un profesor que era español los preparaba. A mi abuelo le gustaba mucho Marruecos. Allí, los moros eran el 95% de la población, y los españoles 500 soldados y sus familias, lo que sumaba más o menos 600 personas. Mi abuelo se relacionaba sobre todo con los soldados. Cuando llegaron a España a mi abuelo le costó bastante adaptarse, ya que la educación era distinta. En el colegio los otros niños no lo entendían, porque tenía acento cerrado andaluz. En 1957, al poco de volverse a España, Marruecos consiguió su independencia. María 6º B
MI TATARABUELO EN CUBA Mi tatarabuelo por parte de bisabuela se fue para Cuba en la década de 1920.
La familia de mi tatarabuelo venía de la aldea (donde vivía de sus propios recursos) y se fue a la ciudad (donde tuvo que trabajar). Esto supuso un cambio muy grande. Pero como no les llegaba el dinero, mi tatarabuelo se fue para Cuba. Allí enfermó del pulmón: le costaba respirar.
En 4 años consiguió hacer dinero y se volvió a España, donde montó una tienda. Una de las cosas que vendía era petróleo para las lámparas.
Después de mucho tiempo la enfermedad siguió progresando y falleció.
María 6º B
LA TÍA DE MI ABUELO EN ALEMANIA Voy a contar la historia de la tía de mi abuelo. Se llama Ana Moreno Sutil, nació en León por el año 1934. Con sus padres y hermanos se vinieron a Vigo destinados por trabajo. Cuando se hizo mayor encontró al hombre adecuado para ella. Estuvieron pensando en casarse, pero el novio murió de un accidente. Ella se quedó muy triste y decidió irse a Alemania a trabajar. Estuvo trabajando como unos 3 ó 4 años. Allí conoció a un señor llamado Lohtar y se enamoró de él. Así que decidieron casarse. Venían en verano de vacaciones. Cuando se hizo viejecita se quedó en Alemania y como su marido era de allí nunca más volvió a España a vivir. Murió el 26 de Julio de 2014. El día de su santo.
Sheila A. 3ºB
MI ABUELA GLORIA EN ALEMANIA Mi abuela Gloria nació en Verín. A los 18 años se fue a Alemania, porque en Verín no había trabajo. Allí, en Alemania, conoció a mi abuelo Paco en el trabajo. Se casaron y tuvieron dos hijos: mi papá y mi tía. Como mi papá tenía que ir al colegio, mi abuela volvió a España. Pero mi abuelo se quedó en Alemania dos años más. Al cabo de dos años, mi abuelo, mi abuela, mi tía y mi papá se reunieron, vivieron felices y comieron perdices. Vega Cristina 4º A
MI PRIMA LORENA EN LA UNIVERSIDAD DE GOETTINGEN Nuestros abuelos se fueron a otro paìs a trabajar y a hacer un porvenir para su familia. Ellos tenían unos estudios básicos y no sabían idiomas. Trabajaban a destajo enviando dinero a sus familias. Ahora nuestros jóvenes tienen una formación universitaria inmejorable, hacen másteres y saben idiomas. Tienen que emigrar a otro país para poder tener experiencia profesional, porque aquí no los contrata nadie, o bien los contratos que ofrecen son peor que precarios. Mi prima Lore estudió Biología en Vigo, hizo dos másteres complementarios y además estudió inglés e italiano. Estuvo 3 años trabajando en el Meixoeiro, en el Grupo de Investigación de Neurociencias (CHUVI). Pero llegó la crisis y se recortaron los presupuestos, con lo que no le quedó más remedio que buscar trabajo fuera de España para poder hacer lo que más le gusta. Lleva tres años trabajando en Georg August University Goettingen – Alemania. Le encanta su trabajo, tienen más y mejores medios para llevar a cabo sus investigaciones. Las condiciones no son malas, pero echa muchísimo de menos a su familia, pareja y amigos. Aquí ya tenía su casa; allá tiene que compartir piso con una desconocida. Antes los padres procuraban que sus hijos estudiaran para tener un mejor porvenir, pero ahora no tienes otra opción y para eso lejos de los tuyos.
Mamá de Diego 4º B
A MIÑA TÍA BALBINA EN PARÍS O 8 de xaneiro de 1966, a miña tía, Balbina R.G. emigrou con 17 anos a París (Francia). Emigrou, porque aquí, en España, había moita pobreza. Para poder marchar mercou unha maleta que quedou a deber na tenda. Os primeiros cartos que gañou mandoullos á súa nai para que a fora pagar. Cando marchou, volveu a mirada atrás e nos seus adentros estaba a pensar que igual endexamáis volvería. Cando colleu o taxi que a levaría ao tren, levaba postas unhas zapatillas, zapatillas cas que chegou a París. Ao baixarse do tren, o que máis lle chamou a atención, foi o feito de ver un cadelo pequeno que ía vestido cun abrigo. As primeiras noites durmíu nunha pensión onde a súa irmá Maruja e mailo seu marido Jovito, que tamén emigraran uns anos antes; estivo con eles namentres buscaba traballo, o que non lle resultou nada doado xa que non sabía falar nin castelán nin francés. O primeiro día foi a unha casa onde lle dixeran que buscaban unha rapaza para as tarefas do fogar. Alí durou moi pouco, pois non sabía facer nin unha cama. Ela só botaba unha sábana no xergón (colchón de follas de millo) e por riba a manta. No seu primeiro día de traballo, cando a señora lle mandou chamar o ascensor, como ela nunca vira un, non sabía como facelo. Pensaba que tiña que berrar por el, pero non sabía se chamalo en francés (que non sabía) ou en castelán (que igual non se entendía). Ó final, a señora acercouse a ela, indicoulle un botón, e díxolle onde tiña que tocar para logo baixar. Estivo bastante tempo traballando de empregada de fogar. Cando xuntou algúns cartos regresou e puido estudar perruquería. Ó remataren montou unha perruquería en Coruña. Pero como non lle foi ben, volveu marchar para París, onde voltou traballar de empregada de fogar. Así pasaron vintedous anos, tras os cales regresou para quedarse definitivamente con nós. Sheila N. 5º B
O MEU AVÓ FRANCISCO Despois de casar, o meu avó, Francisco N.L., decidíu marchar, e iso que a miña avoa estaba embarazada do que hoxe é o meu tío e non coñecería ó seu fillo ata que este tiña xa cinco meses. Marchou polo mesmo que marchara a miña tía Balbina e polo que marchaban daquela todos: porque aquí non había traballo e quería xuntar uns poucos cartos cos que poder levar unha vida mellor. Para poderen marchar tivo que agardar a que un coñecido que xa marchara antes que el para Suíza lle mandara uns papeis de traballo. Se non, non podía entrar no país. Marchou en tren, e lembra que tardou cinco ou seis días en chegar alí, porque tiña que ir facendo transbordos: a primeira noite durmíu en Irún, logo en Francia e cando chegou á fronteira de Suíza, como era domingo, non o deixaron pasar, e tivo que agardar ata o día seguinte para poderen cruzar e continuar ata Berna. En Berna traballou sempre na construción e vivíu en barracóns de dez – quince homes, barracóns onde os homes se agrupaban segundo a súa nacionalidade: iugoslavos, italianos, españois...; cada un tiña unha cama e un caixón na cociña onde gardaban a súa comida. Ó chegaren o tempo de frío traballaban, pero cando chegaban a cinco grados baixo cero xa non os deixaban traballar. Isto era por outubro, polo que regresaba e volvía a marchar no mes de marzo. Así estivo durante tres anos, indo e vindo, ata que decidíu non volver marchar. E tras uns anos vivindo no pobo, os meus avós decidiron probar sorte en Vigo, alá polo 1973. E en parte supoño que por iso eu vivo nesta cidade e non noutra. Sheila N. 5º B
OS MEUS PAIS COÑECÉRONSE EN ALEMAÑA Os pais do meu pai foron a Suiza por traballo. Alí naceu o meu pai. Os pais da miña nai foron a Alemaña por traballo, e alí naceu a miña nai. O meu pai foi a Alemaña, e alí coñeceu á miña nai. Despois duns anos casaron e foron para Zaragoza (Aragón). Alí nacín eu. Despois dun tempo en Zaragoza, cando eu tiña xa dous anos, fomos a Vigo (Galicia). E alí fun á gardería, despois ao colexio, e, despois xa sabedes vós... Alejandro 5º B
A EMIGRACIÓN DOS MEUS AVÓS O 7 de Xaneiro do 1970 e o 9 de Febreiro dese mesmo ano, partiron a Alemaña os meus avós Julio e Lucía. Fóronse como outros en busca de traballo e outras oportunidades que nese momento aquí non había. Á emigración. Esta dura partida a inician cheos de medo, dúbidas, separación moi dolorosa das familias, sen idioma.... Chegan de pequeños pobos a grandes ciudades. No caso dos meus avós o seu destino foi Hamburgo. O meu avó foise sen traballo; así que cando chegou non tiña permisos, polo que tivo varios traballos ata conseguir o permiso: primeiro traballou nun barco, logo nunha fábrica de papeis e despois quedou fixo nunca coñecida fábrica chamada Nivea. E a miña avoa foi de maneira diferente: foi cun grupo organizado, con permiso de traballo, e o máis importante:con traballo. O seu primero traballo foi nunha fábrica de xeados. Tamén traballou noutra fábrica moi coñecida: a Phillips. Pouco a pouco aprenderon o idioma novo, novos costumes... O mellor desta historia é que os meus avós se coñeceron ali, así que, xurdíu unha historia de amo. Por iso a miña tía e a miña nai son hamburguesas. Despois de moitos años de traballo e de aforros volven á súa terra en 1980 para seguir coas súas vidas ó caron das súas familias. DAS ENDE
Uxía B. 5º A
Imaxe: MANU25. Mountains in Adrar Region. En Wikipedia. CC BY SA.
A HISTORIA DUN INMIGRANTE Chámase Samba, e emigrou por causas de traballo aos 37 anos. Chegou nun barco español no que traballaba a causa dun convenio do goberno español e Mauritania. Daquela, todos os barcos de Europa que ían pescar a África, tiñan que ter un tripulante de cada sitio a onde ían. Ao chegar a España (a Vigo) o capitán estivo moi contento co seu traballo. Entón o armador lle pedíu que quedase en España. E quedou. Fíxolle un contrato noutro barco que cada seis meses ía a Uruguai. E permañecía en Vigo un mes. A experiencia foi boa, pero lle faltou a famila africana, aínda que despois formou unha familia en España. Aine 5º B
A MIGRACIÓN DO MEU TATARAVÓ LUÍS O meu bisavó Luís, cando era pequeno, quedou orfo de nai, e o seu pai decidíu marchar ó Brasil. O neno foi vivir co seu tío. Anos despois mandárono ó mosteiro de Montserrat a estudar cos frades mediciña. Estivo tres anos estudando con eles interno. Os frades recibiron unha carta do seu pai, e estes mandáronlle outra ó meu tataravó. Esperaron resposta, e como non recibiron carta algunha, decidiron mandar ó meu bisavó de volta á aldea. Do meu tataravó só se soubo que refixera a súa vida no Brasil. ALDARA 5ºA
UN BISAVÓ CON MOITAS NACIONALIDADES O ano pasado, 2014, fixo cen anos que tivo lugar a Primeira Guerra Mundial. Pois ben, cando se declarou a Gran Guerra pechouse o porto de Vigo, que era un dos máis importantes do mundo naquela época. O avó da miña nai, que se chamaba Giorgio Prelcic Yedrisco e era o pequeno de 12 irmáns da península de Istria, viaxaba nun barco mercante que quedou atracado no porto sen poder zarpar para o seu seguinte destino. Tiña 18 anos. Daquela a el e ao resto dos tripulantes non lles quedou outra que “buscarse a vida” na nosa cidade. Chamábanlles “os austríacos” porque nese momento da historia de Europa, Istria pertencía ao Imperio Austro-Húngaro. “Os austríacos” buscaron a vida, cadaquén, no que puido; o avó Yure, como era coñecido por aquí, namorouse dunha viguesa de Teis chamada Carme, da familia do Xe, a filla do José María, e casaron, non sen pasar por algún atranco posto polo cura da época. Tiveron 6 fillos, unha das cales foi a miña avoa Gloria. O meu bisavó traballou moito, co carro dos bois, de albanel, no campo… integrouse moi ben, era moi querido e coñecido pola súa retranca “tan galega”…aprendeu galego e miña nai sempre o lembra falándoo, porque era a lingua que se falaba, aínda que ás veces soltaba algunha “parrafada” en croata. Despois da Guerra “a súa terra” pasou a pertencer a Italia, daquela tiveron a nacionalidade italiana. Despois, cando rematou a Segunda Guerra Mundial, no ano1945, Istria pasou a pertencer a Iugoslavia, logo a súa nacionalidade foi iugoslava. Cando desapareceu a URSS pasou a pertencer a Croacia, como é agora. Mantivo contacto coa súa familia alá en Moscenicka: irmáns, curmáns, sobriñas; mesmo viaxou ata alí en avión para visitalos, sen saber ler nin escribir. Antón 5º A
Juan y Pepe
Manolo
NUESTRO TÍO ABUELO JUAN Nuestro tío abuelo Juan en los años 50 del siglo pasado emigró a Francia a una ciudad llamada Tarbes. Empezó a trabajar en la construcción como aprendiz. Así estuvo un tiempo hasta que aprendió bien el idioma y el oficio; después lo ascendieron a oficial de primera. Años más tarde se casó con su novia del pueblo y se fueron juntos a Francia. Tuvieron tres hijos, y cada verano venían a pasar sus vacaciones a Galicia y a ver a la familia. Después de unos años fueron a trabajar con él sus hermanos Manolo y Pepe, y al cabo del tiempo decidieron montar su pequeña empresa de construcción y se trasladaron a Marsella.
Ana y Alicia 6º B
CEZARY PIWOWARSKI. E. Reichstag seu del Parlament alemany. En Wikipedia. CC BY SA.
A MIÑA TÍA DE ALEMAÑA A miña tía Ángeles, foi a Alemaña fai 37 anos para visitar ao seu irmán, que traballaba nun hotel; regresou a Galicia, fixo as maletas e volveu. Comezou a vivir nunha cidade, e alí coñeceu ao seu marido. Casáronse en Ponteareas. Cando estiveron de volta en Alemaña, tiveron dous fillos. Cando ven a Galicia, de vez en cando invítanos a comer, algunhas veces me da diñeiro para comprarme o que queira e dame pulseiras para vendelas no colexio e regalalas aos meus pais. Ensíname a falar alemán, porque dime que algunha vez vou ir vivir con ela. Mario 5º A
GRAZAS Por compartir connosco as vosas lembranzas familiares.
Imaxes de Dominio PĂşblico