Poemas de mar e amor

POEMAS DE MAR E AMOR

PDI A lingua sabe a mar C.E.I.P. Frian - Teis Curso 2013 - 2014

Ondas do mar de Vigo, ¿se vistes meu amigo e -¡ai, Deus!- se verra cedo?

Ondas do mar levado, ¿se vistes meu amado e -¡ai, Deus!- se verra cedo? ¿Se vistes meu amigo o por que eu sospiro, e -¡ai, Deus!- se verra cedo?

¿Se vistes meu amado que me ten en coidado, e -¡ai, Deus!- se verra cedo?

Martín Códax (século XIII)

Ai, ondas que eu vin ver, si me saberedes dicer por que tarda meu amigo, sen min.

Martín Códax

Polas ondas un navío levábame ó meu amigo.

Bágoas enchían o mar. ¡Eu por el aquí a agardar!

Mozo de loiros cabelos.

Ollos tristeiros e cegos.

Bágoas enchían o mar. ¡Eu por el aquí a agardar!

As flores do meu amado cobren seu corpo salgado.

Bágoas enchían o mar. ¡Eu por el aquí a agardar!

Perdeuse quedo no tempo.

Fiquei esperta co vento.

Bágoas enchían o mar. ¡Eu por el aquí a agardar!

Antón García Teijeiro. Na fogueira dos versos.

Vi eu, mia madre, andar as barcas eno mar, e moirome de amor.

Foi eu, madre, veer as barcas eno ler, e moirome de amor.

As barcas eno mar e foilas aguardar, e moirome de amor.

As barcas eno ler

E foilas atender

e foilas atender,

e non o pudi veer,

e moirome de amor.

e moirome de amor.

E foilas aguardar

E non o hachei i,

e non o pudi hachar,

o que por meu mal vi,

e moirome de amor.

e moirome de amor.

Nuno FernĂĄndez (sĂŠculo XIII)

A DORNA VAI E VEN Si miña señora á i-alba de Arousa beilar, poñereille, belida, un ventiño no mar. ¡A dorna vai e ven, que meu amor ten!

Poñereille unha frauta e máis un reiseñor e unha longa soedade coma a da mar maior. ¡A dorna vai e ven, que meu amor ten!

Na illa de Cortegada poñereille un galán por pastor de mareas co seu remo na man. ¡A dorna vai e ven, que meu amor ten!

Poñereille unha gaita no bico da ría e unha abelaneira no medio do día. ¡A dorna vai e ven, que meu amor ten!

Álvaro Cunqueiro

VIEJO CHISMOSO Es el mar nuevamente ese viejo chismoso que no sabe de pĂŠrdidas, reencuentros.

Se limita a hundirte, Alfonsina, en el lugar del no regreso.

La luna, su alcahueta, simplemente me mira, altiva.

Juan Daniel Perrotta

POR EL MAR DE LAS ANTILLAS ANDA UN BARCO DE PAPEL Anda un barco de papel por el mar de tu sonrisa.

Con tus olas coquetea y se esconde de la brisa.

Y navega por tus labios y se pierde entre las islas, por las islas de tu boca, tan risueñas, tan bonitas.

Anda un barco de papel por el mar de tu sonrisa.

Es un barco soñador.

Es un barco de caricias.

Nicolás Guillén