Plan Haïti Een kijkje in onze wereld Plan vindt het belangrijk dat kinderen en jongeren met elkaar te discussiëren over de problemen die hun leven beïnvloeden en dat volwassenen hun ideeën serieus nemen. Pas dan kunnen kinderen medezeggenschap krijgen in hun gemeenschap. Dit verslag is geschreven met en door de kinderen. Het geeft een beeld van de problemen die de kinderen belangrijk vinden en hoe zij samenwerken.
De dagelijkse realiteit van ontheemden uit Port-au-Prince na de aardbeving Charles kwam bij ons als ontheemde op zoek naar steun. Hij en zijn vijf broertjes en zusjes werden wezen bij de aardbeving. Hun vader zorgde helemaal alleen voor hen en stierf tijdens de aardbeving in Port-au-Prince. Zij besloten naar Ouanaminthe te gaan, omdat daar een verre tante van hen woonde. Ze wisten dat die hen onderdak zou bieden. Ze gaf hen een warm welkom na alle verdriet en ellende die ze hadden meegemaakt.
Charles en zijn broertjes en zusjes bij hun tante
Het aantal mensen in haar huis verdubbelde. De tante deed haar best om het huishouden draaiende te houden voor haar eigen kinderen en haar man, ze waren met zijn zevenen. Door haar zes nichtjes en neefjes op te nemen, waren ze ineens met dertien mensen. Het was ondenkbaar om Charles en zijn broertjes en zusjes weg te sturen. Zij waren nog jong en hadden bescherming nodig. Maar hoe moest dat met hun voedsel, hun huisvesting en school? Dat vroeg ze zich af. Ze pakte de zaken zo goed en zo kwaad als dat ging aan, maar wist dat haar reserves snel op zouden zijn. Dit gebeurde bij de buren ook en zo gaat het in het hele land.
De zusters van Sint Jan hebben in samenwerking met Plan meer dan zeventig families geholpen om een veilig onderkomen te vinden in gehuurde woningen in Oaunaminthe. Verder was er gezondheidszorg en andere hulp voor de gewonden die uit Port-au-Prince kwamen. In de eerste maand na de ramp werden meer dan 750 mensen werden geregistreerd. Studenten uit Port-au-Prince kwamen bedroefd en gewond naar hun familie in het noorden. Over de onopgeloste problemen waar iedereen mee te maken heeft zei iemand:
“Het was al moeilijk om onze kinderen in Port-au-Prince te laten studeren, zij deden hun best om hun diploma te halen en nu zijn zij met lege handen terugkomen. Het lijkt of onze inspanningen tevergeefs zijn geweest nu zij hun universitaire studie niet hebben kunnen afmaken.” Charles zit in het laatste jaar van de middelbare school en wil geen jaar verliezen. Hij kwam naar de zusters van Sint Jan in de parochie van Ouanaminthe. Hij had gehoord dat er een studententelling was en dat zijn broertjes en
DEC_HTI_FY12
zusjes naar school zouden kunnen en geen jaar hoefden te verliezen. Ze zouden geregistreerd worden en terwijl zij studeerden, zouden ze kunnen herstellen van hun trauma’s en de beelden van dood en ziekte en wanhopige mensen uit hun gedachten kunnen zetten. Nu krijgen zij een nieuwe kans, ze beginnen weer vertrouwen te krijgen. Ze hebben nieuwe vriendjes en voelen zich nog meer dan voorheen aan hun tante gehecht. Ze vinden het wel moeilijk dat zij niet kunnen bijdragen aan hun eigen voedsel. Ze weten dat ze eigenlijk met te veel zijn, maar ze houden hoop. Ze proberen extra voedsel te krijgen dat door humanitaire organisaties wordt uitgedeeld. Toch voelen ze zich beschaamd, want het is vaak lastig om voedsel te vinden.
“We zijn jong en vinden het niet leuk om te Ontheemde kinderen moeten vragen. Dat zijn we niet gewend. We zouden willen dat we bonnen konden krijgen van het voedselprogramma, zodat we een bijdrage konden leveren aan het voedsel. Niet alleen voor onszelf maar ook voor onze neefjes en nichtjes,” zei Charles. Hij moet voor het eindexamen terug naar Port-au-Prince terug, omdat hij daar op school zat. Hij moet hulp vragen want de reis is duur en hij zal ook zakgeld moeten hebben.
“We hebben van vrienden gehoord dat zij nog steeds in tenten slapen. Wij hebben tenminste een dak boven ons hoofd, ook al is de behuizing erg klein. Wij waren welkom, maar ik denk dat dit tijdelijk moet zijn. Misschien vinden mijn oudere broers werk, zodat wij met zijn zessen weer alleen kunnen wonen. Maar dat lukt vast niet, want er is heel veel werkloosheid in Ouanaminthe. Wat er is alleen straathandel en misschien moeten wij dit gewoon leren, net als al die andere mensen die hier wonen.” Op het ogenblik is er met steun van Plan Haïti een nieuw project opgezet, dat “Back to Joy” heet en de vreugde weer een beetje terug moet brengen bij de kinderen en jongeren in de hele regio en voor de ontheemde kinderen uit Port-au-Prince. Er zijn beroepsopleidingen en er is psychosociale hulp voor kinderen en jongeren. Momenteel ervaren de kinderen en jongeren dat er weer wat hoop is. Zo ziet het leven eruit van veel Haïtiaanse families die van Port-au-Prince naar Ouanaminthe verhuisden. Naar schatting tien procent van de ontheemden is naar deze regio verhuisd, waar de bewoners zelf ook het nodige aan verdriet en ellende hebben meegemaakt. Organisaties zoals Plan International hebben ervoor gezorgd dat 1800 jongens, meisjes en jongeren weer naar school konden en geen jaar achterstand opliepen.
Tijdens de beroepsopleiding
DEC_HTI_FY12