ter(r)a.tory

cadavre exquis

When do I do Tralala ? When do I hum? I hum in three various occasions. I hum when I go around my territory…and that I clean up my furniture with a radiophonic background…meaning when I am at home. I also hum when I am not at home and that I am trying to reach back my home…when the night is falling, anxiety time…I look for my way and I give myself some courage by singing tralala. I go toward home. And, I hum when I say “Farewell, I am leaving and in my heart I will bring…”. That’s popular music “Farewell, I am leaving and in my heart I will bring…”. That’s when I leave my place to go somewhere else.

In other words, the ritournelle (refrain), for me, is absolutely linked to the problem of territory, and of processes of entrance or exit of the territory, meaning to the problem of deterritorialization. I enter in my territory, I try, or I deterritorialize myself, meaning I leave my territory. _Gilles Deleuze

The hand will be the (monstrous) sign [le monstre] the proper of man as

(monstrous) sign»,18 in the double sense of monstrous and the demonstrative....In this sense, here we have to do with the repugnant trace of a miasma (from monere, to warn against a danger such as that of ‘contagious’ bankruptcy) but also an exposure, a demonstration (from monstrare). So what is exposed at the other end of the pendulum of economic crisis? What is it that the monster de-monstrates? Jacques Derrida reminds us of the etymological link via Latin roots between the verb to show, to indicate, to point, to montrer and the term monster (monstre) ...

Jacques Derrida reminds us of the etymological link via Latin roots between the verb to show, to indicate, to point, to montrer and the term monster (monstre): Jacques Derrida _Yorgos Tzirtzilakis

Περιεχόμενα

Contents

Πρόλογος

[3]

Introduction

[3]

Περίπτερο

[4]

Periptero

[4]

Concept

[6]

Concept

[6]

Ενότητες

[8]

Group(ing)

[8]

Πόλη Δρόμος

[10]

Road City

[10]

Mall

[14]

Mall

[14]

Πόλη Συμπυκνωμένη

[16]

Compact City

[16]

Φυγή

[20]

Υ- Πόλη- ματα

[22]

City- bage

[22]

Το ξένο και το άλλο

[26]

Το κάλλος του δεκαχίλιαρου

[27]

Πόλη Φάντασμα

[28]

Phantom City

[28]

Στερεότυπα Ι

[32]

Stereotypes I

[32]

Πόλη Σκηνικό

[33]

Scene City

[33]

Αναστροφή

[36]

Inversion

[36]

Πόλη Αυθαίρετο

[37]

Arbitary City

[37]

Στερεότυπα ΙΙ

[40]

Stereotypes II

[40]

Αγγελίες

[42]

Ads

[42]

Φωτογραφικό υλικό

[44]

Photos

[44]

Συλλέκτες Ευαγγελία Τσολάκη, Ευάγγελος Κουτρογιάννης, Ευτύχης Ευθυμίου, Ιωάννα Ξύδη, Βασιλική Μαρία Πλαβού

Collectors Evaggelia Tsolaki, Evaggelos Koutroyannis, Eftihis Efthimiou, Ioanna Xidi, Vassiliki Maria Plavou

Ter(r)a.tory Territories of tera forma.

Ter(r)a.tory Territories of tera forma.

Η συλλογή επικεντρώνεται στον εντοπισμό ετερόκλητων τεροπλασιών στον αστικό χώρο. Τερατοπλασία (η) : η ανώμαλη ανάπτυξη και διαμόρφωση ενός εμβρύου [ τέρας + πλάθω ]

The collection focuses on tracing disparate versions of the monstrous in urban space.

Teratoplasis : the abnormal “growth” and development of a fetus [teras + plasis]

Ορίζουμε ως:

Definitions of the terms:

Τέρας : φανταστικό πλάσμα υπερφυσικών διαστάσεων και τρομακτικής εμφάνισης // οτιδήποτε έχει υπερβολικά άσχημη εμφάνιση ή ξεχωρίζει επειδή έχει μια ιδιότητα σε υψηλό βαθμό // οτιδήποτε αρνητικό έχει αποκτήσει πολύ μεγάλες διαστάσεις και δεν αντιμετωπίζεται εύκολα ή θεωρείται διαστροφικό λόγω απόκλισης από το συνηθισμένο.

Teras (/Monster): imaginary creature of supernatural size and repulsive guise// anything of extraordinarily gruesome appearance // anything set apart due to some excessive attribute // anything negative that has obtained tremendous dimensions, rendering it difficult to handle // anything perceived as perverted due to some deviation from the ordinary.

Πλάθω : δημιουργώ κάτι και του δίνω μορφή // μαλάσσω εύπλαστη ύλη // κατασκευάζω με τη φαντασία μου // επινοώ κάτι ανύπαρκτο στην πραγματικότητα

Platho - Plasi (/Creation) : to create something by giving it form // to mold ductile matter // to create something with the use of imagination // to contrive something.

Οι τερατοπλασίες προδίδονται από τη μορφολογική τους παρατυπία, εκδηλώνονται ως εκτροπές του ‘αρχικού’ για την εκπλήρωση ιδιωτικών αναγκών ή ως αλλοιώσεις λόγω ασύμβατων γειτνιάσεων.

Teratoplasies are traced by their morphological deviation, manifested as variation of the “original” for the fulfillment of private needs or as distortions created through repugnant neighboring.

The undergoing collection is coordinated in 4 interrelated praxis. Each new element is filtered through these steps, then classified in groups of similar objects, thus contributing in the collections’ ever-expanding nature.

Η συλλογή εν εξελίξει εκτελείται σε τέσσερις διαδοχικά αλληλένδετες πράξεις. Κάθε νέο στοιχείο πρώτα φιλτράρεται μέσα από αυτά τα βήματα, ταξινομείται με όμοιά του και μετέχει της συνεχούς επέκτασης της συλλογής.

Praxis 1: collection of elements that signify the monstrous // Praxis 2: classification and grouping // Praxis 3: placement of the objects in the structure// Praxis 4: “explosion” of the body of the collection (perip-tero), recomposition and suspension of the elements.

Πράξη πρώτη: συλλογή στοιχείων που προδίδουν το τερατώδες // Πράξη δεύτερη: ταξινόμηση και ομαδοποίηση // Πράξη τρίτη: στοιχειοθέτηση των ευρημάτων στο περίπ-τερο. // Πράξη τέταρτη: ‘έκρηξη’ του οχήματος της συλλογής (περίπ-τερο), ανασύνταξη και ανάρτηση

The periptero, the primary greek architectural manifestation of “collecting”, is chosen as the optimal vehicle of this dynamic collection. In the installation, this said vehicle fesses up to its expatiatory tendencies and reveals its interior.

Ως καταλληλότερο όχημα της δυναμικής συλλογής επιλέγεται η κατεξοχήν ελληνική αρχιτεκτονική δομή του συλλέγειν, το περίπτερο. Στην εγκατάσταση το εν λόγω όχημα ομολογεί τις επεκτατικές του τάσεις και φανερώνει το εσωτερικό του.

-3-

Αποτελεί ελληνική πατέντα ενώ εδώ και πολλές δεκαετίες θεωρείται Τμήμα του οικονομικού ιστού της Χώρα μας.

Τα Πρώτα περίπτερα στήθηκαν στη χώρα μας τη δεκαετία του 1910. Ηταν μία Προσφορά της Πολιτείας προς τους ανάπηρους Πολέμου καθώς δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα να δοθούν σε αυτούς κανονικές συντάξεις. Ετσι εν είδη παροχής πήραν ως ‘προίκα’ ο καθένας από ένα περίπτερο. Ξεκίνησε δειλά- δειλά ως ένας μικρός εσωτερικός χώρος με ελάχιστα είδη όπως τσιγάρα και μερικά ψιλικά, καρφίτσες, μπαχαρικά, καραμέλες (τις περίφημες τότε τσάρλεστον), τσίχλες κ.α. Με την πάροδο του χρόνου το περίπτερο εξελίχθηκε ενώ από τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο εντάχθηκαν και άλλοι ανάπηροι ως ιδιοκτήτες και από τη δεκαετία του 50 και ύστερα το περίπτερο πήρε τη μορφή που βλέπουμε σήμερα μετα προϊόντα να αυξάνονται συνεχώς, όπως προστάζουν οι ανάγκες κάθε μεγαλούπολης, κυρίως όταν η αγορά κλείσει το βράδυ.

Τα προβλήματα Οπως αναφέρθηκε και πιο πάνω, υπάρχει μεγάλη στέρηση χώρου, το εμβαδόν του πριν από λίγα χρόνια ήταν Περίπου 1,30μ.μ. επί 1,50μ.μ. Το 2006 έδωσαν άλλους 20 πόντους δηλ. οι καινούργιες διαστάσεις πλέον γίνονται 1,50 με 1,70. Το εμβαδόν του κουβουκλίου είναι 2,55 τμ. Ασφάλεια δεν υπήρχε, με ένα απλό κατσαβίδι όποιος ήθελε άνοιγε το περίπτερο και έκλεβε. Τώρα τα Περισσότερα εκσυγχρονίστηκαν και έχουν τοποθετήσει πρόσθετες κατασκευές με καινούργια ρολά και κάμερες. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση μας δίνει επιπλέον χώρο για την εγκατάσταση ρολών ασφαλείας τον οποίο και πληρώνουμε αδρά. Σήμερα οι ανάγκες εξυπηρέτησης των καταναλωτών είναι τεράστιες και είναι αδύνατο να χωρέσουν στις διαστάσεις ενός περιπτέρου αυτών των διαστάσεων. Ετσι οι περιπτερούχοι αναγκάζονται να βγάζουν τα είδη τους και έξω από το περίπτερο. Σοβαρό και χρόνιο πρόβλημα είναι ότι οι περιπτερούχοι χρυσοπληρώνουν τον εξωτερικό χώρο στους δήμους. Οι τιμές

ποικίλλουν αναλόγως το Δήμο και το δρόμο που βρίσκεται ένα περίπτερο. Για παράδειγμα το τετραγωνικό στο ΚολωνάκιΣύνταγμα είναι πάνω από 1500 ευρώ το χρόνο. Τα περίπτερα πληρώνουν διπλάσιο ποσό για την κατάληψη πεζοδρομίου από τα άλλα επαγγέλματα. Βέβαια το πρόβλημα οξύνεται κάθε φορά που αλλάζει ο Αντιδήμαρχος γιατί …αλλάζουν και οι τιμές! Δυστυχώς δεν υπάρχει Κανένας νόμος ακόμη ώστε να ρυθμίζει αντικειμενικά το πρόβλημα και είναι θέμα του Δήμου και της εκάστοτε πολιτικής που ασκεί. Και αν στον εξωτερικό χώρο που νοικιάζει κάποιος βάλει και κανένα παραπανίσιο ψυγείο …έτσι γιατί είναι καλοκαίρι και δε χωρούν όλα τα προϊόντα παίρνουν φωτιά τα πρόστιμα!!! Σημειωτέον όλα τα φαγώσιμα είδη επιτρέπονται στα Περίπτερα καθώς έχουν την ακριβή ημερομηνία λήξης και ποτέ η Ομοσπονδία δεν είχε επίσημα καταγγελίες για τροφικές δηλητηριάσεις. Το βεβαιώνει και ο ΕΦΕΤ στο αρμόδιο Υπουργείο. Ενα άλλο πρόβλημα … μακάβριο αλλά σημαντικό, είναι η τύχη του περιπτέρου, όταν ο ιδιοκτήτης που το δουλεύει πεθάνει. Τότε οι κληρονόμοι του φαίνεται να παίζουν ανατολίτικο παζάρι, αφού συνήθως επινοικίαζουν την επιχείρηση και ζητούν χρήματα κάτω από το τραπέζι (ο λεγόμενος αέρας). Σαφώς δια νόμου αυτό απαγορεύεται ή σε άλλη περίπτωση ζητούν υπέρογκα ποσά σε ενοίκιο, όπως σε περιοχές φιλέτο οι τιμές φτάνουν το μήνα και 2 χιλ. ευρώ και 2,5 χιλ. ενώ σε μη προνομιούχες περιοχές έχουμε πιο λογικές απαιτήσεις όπως 400 ευρώ. Επίσης σε ό,τι αφορά το σπάσιμο συμβολαίου, οι ιδιοκτήτες που επινοικιάζουν τα περίπτερα και δεν είναι σωστοί στις συμφωνίες και σπάνε τα συμβόλαια, θα πρέπει να ξέρουν ότι τον τελευταίο καιρό περιμένουμε το καινούργιο νομοσχέδιο που έχει υποσχεθεί ο αρμόδιος Υφυπουργό ’μυνας κ. Λαμπρόπουλος Ιωάννης, όπου θα λέει ότι το συμβόλαιο που κάνεις στον ενοικιαστή, δε θα έχεις δικαίωμα να το διακόπτεις και να τον βγάζεις έξω κακήν κακώς πριν τη λήξη του.

Σήμερα στην Ελλάδα λειτουργούν πάνω από 18.000 Περίπτερα, εκ των οποίων τα 5.500-6.000 βρίσκονται σε Αθήνα και Πειραιά. Ο συνολικός τζίρος των 18.000 περιπτέρων που λειτουργούν αυτή τη στιγμή ξεπερνά τα 5 δισ. ευρώ και το μεικτό κέρδος υπολογίζεται στο 9-10%. Αυτό σημαίνει ότι τα ετήσια μεικτά κέρδη αγγίζουν συνολικά τα 500 εκατ. ευρώ και κάθε περίπτερο έχει κατά μέσο όρο ετήσιο τζίρο τα 280.000 ευρώ με μεικτά κέρδη 28.000 ευρώ Περίπου.

Τα ποσοστά κέρδους των Προϊόντων Στα τσιγάρα μέχρι το 1991 το ποσοστό κέρδους ήταν 9,1% επί της λιανικής πώλησης. Τώρα πια έχει καταργηθεί ο νόμος αυτός και η αγορά είναι ελεύθερη δυστυχώς, με αποτέλεσμα τα ποσοστά να πέσουν από 8,3% μέχρι 3,5% απειλώντας τη βιωσιμότητα των περιπτέρων. Οι εφημερίδες έπεσαν γύρω στο 10%, τα εισιτήρια και οι τηλεκάρτες 4% οι κάρτες στάθμευσης από 4%-5%. Τα προϊόντα που έχουν μεγαλύτερο κέρδος είναι τα αναψυκτικά, τα παγωτά και διάφορα άλλα τρόφιμα που φτάνουν στο 22%. Οπως τονίζει ο Αντιπρόεδρος του ΕΕΑ, Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ενοικιαστών Περιπτερούχων και μέλος της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Περιπτερούχων κ. Γιώργος Λάμπρης, έχουν αυξηθεί πολύ τα έξοδα των περιπτέρων και η πελατεία έχει πέσει πολύ. «Παρόλο που ο Κόσμος νομίζει ότι τα περίπτερα είναι χρυσορυχεία δεν είναι έτσι. Παρατηρείται τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο τα περίπτερα της Σταδίου, Ακαδημίας, Κάνιγγος να κλείνουν την ώρα που κλείνουν το βράδυ και τα εμπορικά καταστήματα. Ο επαγγελματίας δε βγαίνει για να πάρει υπαλλήλους. Συν τοις άλλοις υπάρχει μία τάση αυξητική στα περίπτερα, υπάρχει μία αναρχία θα λέγαμε καθώς ο νόμος δεν ορίζει μια απόσταση μεταξύ τους και έχουμε ανά 10 έως 30 μέτρα και ένα περίπτερο. Αυτό δηλώνει ότι ο ανταγωνισμός είναι πολύ μεγάλος πλέον. Βέβαια ελάχιστα περίπτερα στο κέντρο Σύνταγμα, Ομόνοια είναι προνομιούχα. Αντίθετα τα άλλα περίπτερα του κέντρου φθίνουν κάθε χρόνο. Οι πωλήσεις πέφτουν από 15-20%. Επίσης το μετρό έφερε μεγάλες ανακατατάξεις σε πολλά σημεία. Τα περιφερειακά, επίσης δεν έχουν πολλή δουλειά καθώς δεν υπάρχει κίνηση. ’σε που μας μαστίζει και το κουσούρι της κλεπτομανίας. Ενα σημαντικό ποσοστό κυρίως γυναικών κλέβει, ιδίως περιοδικά».

Τσιγάρα και ποσοστά % Η διαχρονική διαμόρφωση ποσοστών κέρδους από την πώληση τσιγάρων. Μέχρι και το 1992, τα ποσοστά κέρδους και φόρου των τσιγάρων, ήταν θεσμοθετημένα και σταθερά. Με την αύξηση της λιανικής τιμής των τσιγάρων, αυξάνονταν το δραχμικό κέρδος τόσο των εμπλεκομένων στην παραγωγή και εμπορία των τσιγάρων, όσο και η δραχμική αύξηση του φόρου. Ο μόνος παράγοντας που επηρέαζε το δραχμικό κέρδος ή την φορολογία, ήταν η αλλαγή της λιανικής τιμής των τσιγάρων. Αυξάνονταν η λιανική τιμή, αυξάνονταν τόσο το ποσό του φόρου όσο και το ποσό κέρδους των εμπλεκομένων κλάδων. (καπν/ ιών, πρατηρίων και περιπτέρων). Για τους περιπτερούχους το σταθερό ποσοστό (9,1% επί της λιανικής τιμής), είχε σαν επακόλουθο το διαχρονικό σταθερό κέρδος ανάλογο πάντα από την λιανική τιμή των τσιγάρων. Αυξάνονταν η λιανική τιμή, αυξάνονταν και το κέρδος του περιπτέρου. Το 1993 καταργήθηκαν τα σταθερά ποσοστά, μετά από σχετική οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για λόγους εξομάλυνσης του τρόπου φορολόγησης των βιομηχανοποιημένων καπνών, με τις υπόλοιπες χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως επικαλέστηκαν, αφήνοντας ελεύθερα και διαπραγματεύσιμα τα ποσοστά πλην του φόρου. Λέω επικαλέστηκαν διότι, ποιος τους εμπόδιζε να θεσπίσουν ενιαίο ποσοστό φόρου% επί της λιανικής έστω και αν αυξανόταν; Απλά αυτοσκοπός τους ήταν και είναι, η υπέρμετρη άντληση φόρων από τις πωλήσεις των τσιγάρων, επικαλούμενοι δήθεν λόγους υγείας των πολιτών, περιορίζοντας ταυτόχρονα και τα υπέρμετρα κέρδη από την παραγωγή και την εμπορία των τσιγάρων, τα οποία θα αυξάνονταν με το σταθερό ποσοστό επί της ολοένα αυξανόμενης λιανικής τιμής.

Το ενοίκιο που πληρώνουν μηνιαίως στους δικαιούχους εξαρτάται από το δρόμο και την Περιοχή. Η τιμή κυμαίνεται από 700 έως και 1.300 ευρώ.

Οι προμηθευτές Δεν υπάρχουν ιδιαίτερα προβλήματα με τους προμηθευτές καθώς η αγορά είναι ελεύθερη και ο καθένας επιλέγει τον προμηθευτή του. Οσον αφορά τα τσιγάρα και τα άλλα προϊόντα με καθορισμένες τιμές έχει καλώς. Στις εφημερίδες όμως υπήρχε ένα άλλο καθεστώς. Αυτό του υποχρεωτικού μεσάζοντα, που βγάζει τα διπλάσια (14%) απ ότι ο λιανοπωλητής (6%) και είναι το πλέον κλειστό επάγγελμα. Εχουν γίνει πολλά υπομνήματα στο Υπουργείο Τύπου αλλά τίποτα! Ισως μέσα στο φθινόπωρο με τη βοήθεια της Ε.Ε. να λυθεί και αυτότο πρόβλημα του μονοπωλίου!!! Το περίπτερο είναι ένα μεγάλο – μικρό μαγαζί. Περίπτερα που να πουλούν μόνο έντυπα και τσιγάρα έχουμε και σε άλλες ευρωπίίκές χώρες όπως στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Αυστρία. Το ελληνικό φαινόμενο των περιπτέρων αποτελεί παγκόσμια πατέντα! Βέβαια υπάρχουν και χώρες της Ευρώπης, όπως Ελβετία, Βέλγιο, Ολλανδία, Ουγγαρία και χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ που θέλουν να αποκτήσουν περίπτερα. Θα πρέπει εδώ επίσης να αναφέρουμε ότι τα καινούργια περίπτερα που φτιάχνονται από τις πολυεθνικές εταιρίες δεν είναι μέσα στις προδιαγραφές του νόμου !!! Και δεν είναι λειτουργικά γιατί προβάλλουν κατά κανόνα τα προϊόντα των εταιριών που φιλοξενούν σε βάρος των άλλων.

Έρευνα – ρεπορτάζ

Σε ημερήσια βάση οι πωλήσεις είναι κοντά στα 760 ευρώ και τα μεικτά κέρδη στα 76 ευρώ. Σύμφωνα με στοιχεία παλαιότερης έρευνας της Exceed Consulting σε αντιπροσωπευτικό δείγμα 100 Περιπτέρων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, προκύπτει ότι ο μέσος ετήσιος τζίρος τους έφτανε τις 450.000 ευρώ.

Περίπτερα βρίσκονταν από την αρχή σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας και κυρίως στις περιοχές που υπήρχαν ανάπηροι πολέμου Ανήκουν στο ΥΠ.ΕΘ. Αμύνης στην αρμόδια υπηρεσία τη ΔΕΠΑΘΑ στο Ρουφ. Μετά ως ιδιοκτήτες προστέθηκαν και οι ανάπηροι της ειρηνικής περιόδου δηλ. αυτοί που ήταν οπλίτες σε όλα τα σώματα ασφαλείας όπως αστυνομία, λιμενικό, πυροσβεστική και οπλίτες στρατού, φαντάροι δηλαδή που έπαθαν σε ώρα εκπαίδευσης ατύχημα, ενώ μετά το 1980 εντάχθηκαν και αυτοί της εθνικής αντίστασης. Το 2002 γίνανε δικαιούχοι άδειας περιπτέρων και οι ανάπηροι του Δημοκρατικού Στρατού και του άμαχου πληθυσμού δηλ. πολιτικοί ανάπηροι που τραυματίστηκαν από νάρκες, βόμβες κλπ και ακρωτηριάστηκαν. Τώρα η κυβέρνηση έχει στο Πρόγραμμα της να εντάξει και άλλες κατηγορίες αναπήρων όπως τα άτομα με ειδικές ανάγκες (μέχρι τέλος του Μαΐου θα κατατεθεί το νομοσχέδιο στη βουλή) και πολύτεκνους. Τα είδη που πουλάνε σήμερα τα περίπτερα ειδικά μετά τη δεκαετία του 80 είναι πολλά. Αρκεί να δει κανείς ότι οι εταιρίες των τσιγάρων διαθέτουν 300 και πλέον μάρκες, κατά συνέπεια ο χώρος του περιπτέρου είναι πάρα πολύ μικρός και οι χίλιοι κωδικοί προϊόντων δε χωράνε…. (έντυπα, ζαχαρώδη προϊόντα, αναψυκτικά, νερά, γάλατα γιαούρτι, χυμοί, παγωτά κλπ). Οι κωδικοί μαζί μετον τύπο είναι πάνω από 2.500 !!!

Ελένη – Βασιλική Μπαμπαλιούτα

Σχεδόν το 50% των εσόδων τους προέρχονται από τσιγάρα, τα οποία έχουν περιθώριο κέρδους 4-8% ενώ ακολουθούν οι εφημερίδες και τα περιοδικά με μερίδιο αγοράς 20% και περιθώριο κέρδους 6%. Σε συνέχεια ακολουθούν τα ζαχαρώδη, τα σνακ και τα αναψυκτικά με μερίδιο αγοράς 20% με περιθώριο κέρδους 20%. Πρόσφατα διαπιστώθηκε ότι πολλά περίπτερα ανήκουν σε οικονομικούς μετανάστες, κυρίως Αλβανούς, που τα ενοικιάζουν.

Για τον κλάδο των περιπτέρων ακόμη πρέπει να πούμε ότι φέτος κατάφερε να στήσει και την πρώτη έκθεση περιπτέρου, που έγινε με μεγάλη επιτυχία στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, την οποία για αρχή την αγκάλιασαν πάνω από 2.500 επαγγελματίες του χώρου και οι οργανωτές της σκοπεύουν να την κάνουν θεσμό.

Τι πέτυχαν; 1. Στο όνομα της προστασίας της υγείας μας, επέβαλαν τους δικούς τους κανόνες, ωθώντας την λιανική τιμή των τσιγάρων σε πάρα πολύ υψηλά επίπεδε σε σχέση με την αγοραστική μας δύναμη, παρά την υποτιθέμενη ελεύθερη διαμόρφωση της λιανικής τιμής από τις καπν/ νίες, θεσπίζοντας ελάχιστο πλαφόν φόρου ανεξάρτητο από την λιανική τιμή.

2. Την υπέρμετρη άντληση φόρων από τις πωλήσεις των τσιγάρων, μειώνοντας στο ελάχιστο τυχόν αντιδράσεις, εφόσον το κάνουν για την υγείας μας.

3. Την καθήλωση του δραχμικού μας κέρδους σχεδόν στα ίδια πάντα επίπεδα, ασχέτως με την αύξηση της λιανικής τιμής, την αύξηση της φορολογίας μας, της αγοραστικής δύναμης κ.λ.π. Με δυο λόγια, ο περιπτεράς από την πώληση ενός πακέτου κέρδιζε 20λεπτά, 20λεπτά θα κερδίζει όποια και αν είναι η λιανική τιμή του πακέτου, ασχέτως των άλλων παραγόντων. Όπως, αύξηση φορολογίας, αύξηση κόστους λειτουργίας, κ.λ.π. Και ενώ όλα αυτά γίνονται για την υγεία μας, δεν έχω δει μέχρι σήμερα καμία Ευρωπαϊκή χώρα, ακόμη και την Ελλάδα, να διαθέσουν έστω και το ελάχιστο από την φορολογία των τσιγάρων, όταν αυτή ξεπερνά το 75% της λιανικής τιμής, για κοινωφελείς σκοπούς που αφορούν την υγεία μας!!! Σημερινή διάρθρωση ποσοστών Μετά την κατάργηση των σταθερών ποσοστών, θεσπίστηκε ένας μαθηματικός τύπος υπολογισμού του φόρου ανά φορολογική μονάδα (1.000 τσιγάρων) ή ανά πακέτο, παίρνοντας το κράτος τους φόρους που του αναλογούν, αφήνοντας τις χονδρικές τιμές ελεύθερες και διαπραγματεύσιμες. Κατόπιν συμφωνιών ή και διαφωνιών, επικράτησε το 60,4% προς 39,6%, το οποίο διαρθρώνεται ως εξής: Από την αποφορολογημένη αξία ενός πακέτου τσιγάρων, (λιανική τιμή μείων αξία φόρου) παίρνουν οι καπν/νίες το 60,4% και το υπόλοιπο 39,6% διανέμεται σε πρατήριο και περίπτερο. Το 39,6% της αποφορολογημένης αξίας, διαρθρώνεται σε 8,3% για τα πρατήρια ή αντιπροσώπους και το υπόλοιπο 31,3% για το σημείο λιανικής.

Η εφορία Το βασικό πρόβλημα είναι οι συντελεστές φορολόγησης. Ενώ μειώθηκαν πέρσι σε βασικό είδη και ιδιαίτερα σε αυτό του τσιγάρου καθώς ήταν 5,5% (ενώ υπάρχουν και τσιγάρα που το ποσοστό κέρδους είναι μόνο 3,5%), στα φθηνά τσιγάρα δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου κέρδος. Υστερα υπάρχει το πρόβλημα της «περαίωσης» δηλ. το κλείσιμο το βιβλίων. Οι φόροι ήταν και είναι δυσβάσταχτοι και πέρσι πολλοί περιπτερούχοι δεν έκαναν περαίωση. Επίσης μέχρι πέρσι δεν υπήρχαν συντελεστές όπως στις τηλεκάρτες, στα εισιτήρια, στις κάρτες στάθμευσης, ενώ με την καινούργια απόφαση επιβλήθηκε ποσοστό κέρδους μόνο 5%. Ο κ. Λάμπρης επίσης έκανε και μία δήλωση για το θέμα που ανέκυψε με την πώληση τσιγάρων στους ανήλικους: «Εμείς δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να μην πουλάμε σε ανήλικους τσιγάρα. Ομως όταν βλέπεις τον ίδιο το γονιό να στέλνει το παιδί του να του τα αγοράσει, του βάζεις αυτή τη σκέψη και θα θέλει και αυτό να καπνίσει. ’ρα δε φταίει απόλυτα ο περιπτεράς αλλά η σωστή διαπαιδαγώγηση που θα πάρει μέσα από το σπίτι του. Τσιγάρο μπορεί εξάλλου το παιδί να βρει οπουδήποτε ακόμα και μέσα στο σπίτι του σε μέρος που έχει ξεχαστεί το πακέτο!».

-5-

Ωστόσο από του άγραφους νόμους της αγοράς, δεν μπορεί να διαμορφωθεί ελεύθερα και ανεξέλεγκτα η λιανική τιμή πώλησης ενός προϊόντος, διότι με την μεγάλη αύξηση της τιμής του μειώνονται και οι πωλήσεις του. Αυτός ο παράγοντας σε συνάρτηση με την αύξηση της φορολογίας, αναγκάζει τις καπνοβιομηχανίες να αυξάνουν την λιανική τιμή οριακά και πάντα σε σχέση με το φόρο, κρατώντας αν μη τι άλλο το δραχμικό τους κέρδος σταθερό. Η αισθητή μείωση τόσο των ποσοστιαίων όσο και των δραχμικών κερδών του σημείου λιανικής, (περίπτερο – ψιλικατζίδικο) επήλθε από τρείς παράγοντες:

1. Από την μη τήρηση της παραπάνω συμφωνίας από του πρατηριούχους, οι οποίοι ποτέ δεν αρκέστηκαν στο 8,3% της αποφορολογημένης αξίας, βάζοντας “καπέλο” 2,9% στην τιμή που αγοράζουν. Έτσι πουλάνε ακριβότερα στα σημεία λιανικής, με συνέπεια την αισθητή μείωση τόσο του ποσοστιαίου όσο και του δραχμικού κέρδους αυτών.

2. Από την μερική καταστρατήγηση του 60,4% προς 39,6% από ορισμένες καπν/νίες, οι οποίες μονομερώς αναπροσάρμοσαν το 60,4%, ανάλογα με το σήμα του προϊόντος. Δηλαδή, αν το προϊόν ήταν ταχυκίνητο στην αγορά, αυξάνουν ελαφρώς το 60,4%, ενώ αν δεν ήταν ταχυκίνητο, αντιθέτως μειώνουν το 60,4%.

3. Ο ανταγωνισμός μεταξύ των εταιρειών καπν/ νικών προϊόντων, οι οποίες συμπιέζουν την λιανική τιμή προς τα κάτω, πλησίον το φόρου για περισσότερες πωλήσεις, με αποτέλεσμα την ελάχιστη αποφορολογημένη αξία και κατά συνέπεια το ελάχιστο κέρδος για τον περιπτερά. Όχι όμως και για τους πρατηριούχους οι οποίοι κρατάνε το σταθερό 2,9% στην τιμή που αγοράζουν. Οι μόνοι που επηρεάστηκαν λιγότερο από το 1993 μέχρι και σήμερα είναι οι καπν/νίες καθώς και οι πρατηριούχοι και τα μόνα θύματα ήταν και είναι τα σημεία λιανικής, όταν οι όποιες πολιτικές κράτους, καπν/νιών και πρατηριούχων παίζονται στην πλάτη των σημείων λιανικής. Ωστόσο, ίσως κάποιος θα πρέπει να του πει, πως αν συνεχιστεί η ίδια πολιτική, το περίπτερο δεν θα είναι βιώσιμο και κατά συνέπεια θα επηρεαστεί και ο πρατηριούχος ο οποίος θα βλέπει την αισθητή μείωση του τζίρου του και των κερδών του, στη συνέχεια την απώλεια σημείων πώλησης εφόσον το περίπτερο δεν θα είναι βιώσιμο και θα κλείνει κ.λ.π. Το πλήγμα του περιπτερά είναι διπλό και τριπλό θα έλεγα, όταν πέρα από την αισθητή μείωση των κερδών του, όπως αποδεικνύεται απ’ όλα τα παραπάνω, έχει να κάνει και με την φορολόγησή του επί του τζίρου, ο ποίος αυξάνεται υπέρμετρα από την αύξηση της λιανικής τιμής, σε σχέση με τα κέρδη του που παραμένουν σταθερά. Αν συνυπολογίσουμε και το λεγόμενο κλείσιμο βιβλίων, τότε το ελάχιστο κέρδος του περιπτερά εξανεμίζεται, καθιστώντας τον άμισθο φοροεισπράκτορα!!! Επί της ευκαιρίας, τα τσιγάρα που το 2009 είχαν 3,20 ευρώ, το 2010 θα φτάσουν στα 3,80 ευρώ. Το κέρδος του περιπτερά το 2009 ήταν 0,27 ευρώ, ενώ το 2010 για το ίδιο πακέτο που θα κοστίζει 3,80 ευρώ, θα κερδίζει 0,21 ευρώ!!! Δηλαδή, με το ισχύων καθεστώς, πρκύπτει μείωση των εσόδων του περιπτερά, σε αντίθεση με την υπέρμετρη αύξηση της φορολογίας του,όταν λόγω της αύξησης της λιανικής θα αυξηθεί ο τζίρος του κατά 18,75%.

Μετά την Παράγκα “Μόλυνση...Τοξικότηα...Αν γλείφεις το κτίριο για έξι μήνες, θα πεθάνεις.”

Frank Gehry, Architecture Review. Ο Καραγκιόζης, η πρωταγωνιστική φιγούρα του ελληνικού (αλλά και του τουρκικού) θεάτρου σκιών γίνεται σύμβολο του Νεοέλληνα ανθρωπάκου : ζει σε παράγκα η οποία βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το πολυτελές παλάτι του άρχοντα- βεζίρη, ενώ μονίμως σαρκάζει και εξαπατά την εξουσία. Στη δεκαετία του 60 κάποιες σημαντικές ταινίες, όπως η Μαγική πόλη του Ν. Κούνδουρου ή η Συνοικία το Όνειρο του Αλ. Αλεξανδράκη, καταγράφουν την αρχή της μετάβασης της ελληνικής κοινωνίας από την παράγκα στο shopping mall. Ο αρχιτέκτονας Άρης Κωνσταντινίδης παρουσιάζει στην γκαλερί “Δεσμός” φωτογραφίες χειροποίητων κατασκευών στο λεκανοπέδιο της Αττικής. Αντιπροτείνει τις ψαροταβέρνες- “παράγκες” στις διαμορφώσεις τύπου “Φλόριντα” της παραλίας της Αθήνας - δεν εισακούεται. Ο Γάλλος αρχιτέκτονας Francois Loyer γράφει το 1968 : “Έφτασε η στιγμή να γνωρίσουμε όχι μόνο την Πλάκα, αλλά και το Κολωνάκι, τα Τουρκοβούνια, την Καισαριανή...” Η διανόηση της χώρας ρίχνει μια πρώτη ματιά στις χειροποίητες κατασκευές κατοίκησης των Αθηναίων, την ίδια ώρα που οι νέες αξίες του καταναλωτισμού και της ευμάρειας βρίσκονται προ των πυλών. Σύντομα η νοοτροπία αυτή θα βρεθεί σε πλήρη αντίθεση με τη νέα κατάσταση της κοινωνίας θα συνεχίσει όμως να υπάρχει. Έτσι, η ευρηματικότητα και η δημιουργικότητα των κατοίκων πηγαίνει συχνά χέρι χέρι με την αυθαιρεσία. Στην Αθήνα, εδώ και πολλά χρόνια, ακόμη και σήμερα, ο κάτοικος νιώθει ελεύθερος να χτίσει μόνος το σπίτι του και, αν αυτό έχει ήδη γίνει, να αρχίσει να προσθέτει μια σειρά στοιχεία στον βασικό κορμό του σπιτιού του: γλάστρες, πλαστικά κουτιά, απλωμένα ρούχα, κεραίες τηλεόρασης, θερμοσίφωνες, προσθήκες, κλείσιμο ελεύθερων χώρων, πανωσηκώματα, αναμονές. Μια αντίστοιχη διαδικασία επέκτασης, που όμως αφορά στο δημόσιο χώρο, παρατηρείται σε ό,τι ο Γιάννης Χατζηγώγας αποκαλεί “μεταλλαγμένο περίπτερο”. Έτσι, η γνωστή, μονολιθική, ελαφριά κατασκευή διευρύνεται με δυο- τρία ψυγεία νερού, αναψυκτικών, παγωτών και άλλες ευρεσιτεχνίες, όπως η “χρησιμοποίηση ενός παρακείμενου δέντρου, όπου με αθώο σε πρώτη ματιά σχοινί κρεμιέται ολόκληρος ο ημερήσιος Τύπος και δημιουργείται ένας “τοίχος” και ένας ημι-υπαίθριος χώρος”, με αποτέλεσμα τον τριπλασιασμό της κάτοψης. Στην Αθήνα το ιδιωτικό και το δημόσιο συχνά συμπλέκονται. Σημαντικό ρόλο παίζει επίσης το στοιχείο του εφήμερου: ας θυμηθούμε τις πολιτικές συγκεντρώσεις, που αποτέλεσαν το κυρίαρχο αστικό θέαμα των τελευταίων χρόνων, τους πλανόδιους πωλητές, τις λαϊκές αγορές, τον θόρυβο και την κίνηση στους δρόμους - κίνηση που στην Αθήνα μοιάζει να μη σταματάει ποτέ. Κάποτε η γειτονιά ήταν το λίβιγκ ρουμ ολόκληρης της κοινότητας. Σήμερα κάτι τέτοιο τείνει να ισχύει μόνο στους τσιγγάνικους καταυλισμούς. Εκεί οι άνθρωποι νιώθουν ακόμη το δημόσιο περιβάλλον τόσο δικό τους, τόσο ιδιωτικό, ώστε δεν διστάζουν να κοιμηθούν πάνω σε κουρελούδες, δίπλα στη λεωφόρο. Συμβολικά, η πλήρης ρήξη του ιδιωτικού και του δημόσιου θα προέκυπτε με την τοποθέτηση της κρεβατοκάμαρας, ακόμη περισσότερο της ερωτικής πράξης, δίπλα στη λεωφόρο. Πριν από τον νεοπλουτισμό της νεοελληνικής κοινωνίας, που οδήγησε στον άκρατο καταναλωτισμό της suburbia και των shopping malls, ο κάτοικος ήταν χρήστης και δημιουργός. Παρασκεύαζε ο ίδιος το φαγητό του, κατασκεύαζε τα ρούχα του, το όχημά του, το σπίτι του, ή επενέβαινε στο έτοιμο προϊόν. Αυτή η διαδικασία λέγεται customisation και, παραδόξως, εξακολουθεί να επιβιώνει στις σύγχρονες καταναλωτικές κοινωνίες, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Η πόλη της Αθήνας, αγνοώντας ίσως τις διεθνείς τάσεις, συντηρεί ακόμη την ευρηματικότητα των κατοίκων της στις χωρικές κατασκευές. Είναι εξάλλου λογικό: Πώς μπορεί ένα αστικό κτίσμα να ανταποκριθεί στις συνεχείς αλλαγές απαιτήσεων μιας μητρόπολης; Το χειροποίητο σπίτι διατηρεί κάτι από την αύρα που περιέγραφε ο Benjamin. Η σχέση της έντεχνης αρχιτεκτονικής με αυτήν της ιδιοκατασκευής ή της αυθαίρετης δόμησης μοιάζει με τη haute cuisine ή των ακριβών εστιατορίων με το απλό σπιτικό φαγητό ή ένα σουβλάκι στο χέρι. Είναι περιττό να παταρηρήσει κανείς ότι συχνά η δεύτερη κατηγορία υπερτερεί σε νοστιμιά ενώ υπολείπεται σε επιτήδευση. Είναι επίσης πολύ γνωστές οι οφειλές του εικαστικού μοντερνισμού, στις αρχές του 20ου αιώνα, στη λεγόμενη “πρωτόγονη τέχνη”. Άραγε, στις high tech μέρες μας, θα μπορούσε να επαναληφθεί μια τέτοια διαδικασία στην αρχιτεκτονική.

Post Shack “Pollution...toxicity...If you lick the building for six months, you’ll die.”

Frank Gehry, Architecture Review.

Karagiozis, the protagonist of the Greek (and Turkish) shadow theatre has become the symbol of the modern Greek “little man”. He lives in a shack just opposite the luxurious palace of the lord and vizier, and is constantly sarcastic of authority, which he likes to deceive. In the 1960’s, certain important films such as the Magic City by N. Koundouros and Dram Neighborhood

by A. Alexandrakis record the beginnings of Greek society’s transition from the shack to the shopping mall. Th architect Aris Konstantinidis presents at the “Desmos” gallery photographs of hand-made structures from the attica basin. He proposed the “fish-tavern” shacks as preferable to the “Florida” style modulations of the Athens coastline. He is not listened to. The French architect Francois Loyer writes in 1968: “ The time has come for us to know not only Plaka, but also Kolonaki, Tourkovounia, Kesariani...” The country’s intellectual community first glances the hand-made buildings of Athenians just as new values of consumerism and wealth loom before the gates. Shortly, the old mentality would find itself antithetically opposite the new social reality; it continued to exist, however. Thus the inventiveness and creativity of the inhabitants frequently strive hand in hand with illicit building activity.

In athens, for many years and even up until today, residents feel free to build their houses by themselves and, if they are already built, to make various types of additions to its basic structure: flower-pots, plastic boxes, washing strung out on a line, television aerials, water- heaters, ancillary additions, closure of open spaces, covered spaces. Corresponding extensions, this time involving public space, can be observed in what Yannis Chatzigogas calls “mutant kiosks”. Thus, the familiar, monolithic, light construction is extended via two or three fridges with water, soft-drinks, ice- creams. Other innovations include “the use of a nearby tree, from which is strung what at first glance appears to be an innocent piece of rope, on which the entire daily Press is suspended, creating a “wall”, and a semi- open space”, with the resulting tripling of the ground plan. In Athens, the private and the public frequently interact. An important role is also played by the transient element: let us call to mind the political rallies, which constituted the predominant urban spectacle of recent years; wandering salesman; street markets; the noise and traffic on the roads, which in Athens never seems to stop. At one time, the neighborhood served as a living room for the entire community. Today, this appears to apply only in Gypsy settlements. There men and women still feel the public environment so much their own, so “private”, that they have no qualms when tired to sleep on rags next to the roadway. Symbolically speaking, the split of private and public would come about with the placement of the bedroom- and even more erotic art- next to the roadway.

Prior to the rise of the cult of the newly- rich in modern Greek society, which led to the unadulterated consumerism of suburbia and the shopping mall, the inhabitant was both user and creator. He himself prepared his food, fixed his clothes, car and house, or invented in a ready- made product. This process is called customisation and paradoxically, still survives in modern consumer societies, especially in the USA. The city of Athens, perhaps ignoring international trends, still preserves the inventiveness of its inhabitants in its village- like structures. This is logical, furthermore: how can an urban building respond to the constantly changing demands of a modern metropolis? Even the worst house manifests something of the aura described by Benjamin. The relationship between elaborate architecture with these structures resembles that of haute cuisine or an expensive restaurant to simple home cooking or a take-out souvlaki. It goes without saying that, frequently, the second category is superior in tastiness while lacking in pretence. Also well known is the debt of representational modernism at the beginning of the 20th century to so- called “primitive art”. Therefore, in our high tech times, could not one repeat such an approach in architecture?

Compact City

Αυθαίρετη Πόλη Εντοπισμός αυθαιρεσιών σε ταράτσες, κτίρια, προσθήκες ως συνωμοτικές παρατυπίες

Πόλη Δρόμος Εντοπισμός ασύμβατων γειτνιάσεων, ανάπτυξης παράλληλα με το δρόμο, καθημερινότητας στο δρόμο ως υβριδιακή δόμηση

Συμπυκνωμένη Πόλη Εντοπισμός συμπυκνωμένης εμπειρίας, malls, κέντρα διασκέδασης

Πόλη Σκηνικό

Phantom City Εντοπισμός θεματικών συνοικιών, “μιμητικών” προαστίων

Πόλη Φάντασμα Εντοπισμός ερειπίων και εγκαταλειμμένων συνόλων

Υ- Πόλη- ματα Εντοπισμός ’α-κοινωνικών” δημόσιων χώρων και υποβαθμισμένων χώρων φυσικού πλούτου

- 8-

Road City

Scene City

City- bage

Arbitary City

h

gfhg

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΣΩΣΙΜΟ FROM: FRAFFITI GATE

World stereotupes

ANTI.TECTURE Έτος 37 //Αρ.τευχους 14.563//ΕΥΡΩ 1.5 // Βόλος, 6 Ιουνίου 2012 // collectingarchitecture.blogspot.com

fashion

stars and anarchistars

Road stories Η απαγόρευση υπάρχει για να την παραβαίνουν Του Θανάση Μουτσόπουλου Η Αθήνα δεν έχει αγγίξει τα επίπεδα επικινδυνότητας του Λάγκος της Νιγηρίας, της πιο επικίνδυνης ίσως (μη εμπόλεμης) πόλης του κόσμου, ούτε και τα επίπεδα άλλων (;) μητροπόλεων όπως η Νέα Υόρκη ή ακόμη και το Λονδίνο. Είναι αλήθεια, η Αθήνα έχει (ακόμη) ένα από τα μικρότερα ποσοστά βίαιης εγκληματικότητας, ή εγκληματικότητας προς το άτομο, στην Ευρώπη. Όμως αν την παρατηρήσει κανείς προσεκτικά θα δει ότι μια πλειάδα στοιχείων σε όλα τα επίπεδα την καθιστούν μια από τις πιο «παράνομες» πόλεις του κόσμου. Τροχαίες παραβάσεις, φορολογικές παραβάσεις, πολεοδομικές παραβάσεις, ποινικές παραβασεις, είναι τόσο βαθειά ριζωμένες στη νοοτροπία του σύγχρονου Έλληνα ώστε η μεταμόρφωση της μετα-ολυμπιακής Αθήνας όχι μόνο δεν αλλάζει αυτό το στοιχείο αλλά το ενδυναμώνει και του δίνει πιο δυναμικό χαρακτήρα. Όπως γράφει ο Georges Bataille, αυτό που δυσκολεύει τη συζήτηση για την απαγόρευση δεν είναι μόνο η ποικιλομορφία των αντικειμένων, αλλά ο άλογος χαρακτήρας της. Δεν υπάρχει απαγόρευση που να μην μπορεί να παραβαθεί. Και φθάνει μέχρι του σημείου να διατυπώσει το αξίωμα «Η απαγόρευση υπάρχει για να την παραβαίνουν» . Η ανάγκη για παράβαση σε μια πόλη, συνυφασμένη με την ιδιόμορφη ψυχολογία της μετεμφυλιακής κοινωνίας και η γενικευμένη δυσπιστία απέναντι στη συλλογική εικόνα του νεοελληνικού κράτους (διχασμός, πολιτικές εξορίες, επταετία, το μοντέλο του χωροφύλακα, απαγορεύσεις και των πιο στοιχειωδών ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών για μεγάλο διάστημα,…) μοιάζει να διαπερνά κάθε σχεδόν επίπεδο της σύγχρονης πόλης και, βεβαίως, η Αθήνα θα είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Μέσα σε μια ακτίνα ενός μόλις χιλιομέτρου το κέντρο της Αθήνας προσφέρει όλη την κλίμακα της παραβατικότητας: παράνομη (οικιακή) εργασία σε μια γωνία της Αγίου Κωνσταντίνου, παράνομους μουσικούς σε κάθε εστιατόριο της περιοχής, παράνομα ταξί, παράνομα cd και DVD (παντού), παράνομα τσιγάρα στην Αθηνάς, παράνομες ουσίες στην πλατεία Ομονοίας, στη Σοφοκλέους και στους παραδρόμους της πλατείας Κοτζιά, παράνομο εμπόριο ψιλικών στα πεζοδρόμια,

πόλη-βιτρίνα παράνομα ρούχα (ή περίπου) στα κινέζικα μαγαζιά της Πειραιώς, παράνομη αρχιτεκτονική (πανωσηκώματα και κάλυψη ημιυθαίθριων χώρων), παράνομοι ζητιάνοι στην Πειραιώς και την Ομόνοια, παράνομες διαδηλώσεις με εφόδους των ΜΑΤ στην οδό Πατησίων, παράνομες χαρτοπαικτικές λέσχες, παράνομα νυχτερινά κέντρα όπου έχει προσληφθεί ειδικός «αυτοφωράκιας» για να περνάει τις νύχτες στο αστυνομικό τμήμα, παράνομο σεξ στη Σοφοκλέους και την πλατεία Κουμουνδούρου… Και δεν έχουμε υπολογίσει γιάφκες και κρησφύγετα εγκληματιών, αληθινών και φανταστικών.

Drug and city

exodos Του Θανάση Μουτσόπουλου

Ο Βασίλης Καραποστόλης γράφει για την Ομόνοια πριν την πρεζο-κατάληψη. Θα είναι ίσως το μοναδικό παράδειγμα στην πρόσφατη λογοτεχνική (;) κοινωνιολογική (;) ανάλυση της αθηναϊκής μεγαλούπολης: «Όταν το βράδυ ηχεί το προσκλητήριο καταφθάνουν από παντού και είναι σαν η συγκέντρωση τους ν’ αποτελεί έναν σκοπό εκπληρωμένο. Η Ομόνοια ήταν πάντοτε μια αντιπαθής πλατεία. Πάντα ήταν εξάλλου πολύ περισσότερο ένας κυκλοφοριακός κόμβος παρά πλατεία-στάση. Το “ψαχνό” της πλατείας δεν ήταν προσπελάσιμο παρά μόνον στις περιπτώσεις που καλοκαιρινοί διαβάτες αντιμετώπιζαν τη θερμοπληξία τους με βουτιά στην (τότε) λιμνούλα της. Ήταν άλλωστε μια λαϊκή πλατεία ή ακόμη χειρότερα, μια πλατεία των αποβλήτων και των περιθωριακών, των επαρχιωτών και των φαντάρων παλιότερα, των οικονομικών μεταναστών και των πρεζονιών σήμερα. Είναι αλήθεια αυτό που λένε, τις νύχτες αυτές η πλατεία Ομονοίας μοιάζει με σκηνή από την ταινία του Danny Boyle, 28 Μέρες Μετά: Άνθρωποιζόμπι περιφέρονται τρικλίζοντας. Το κέντρο της πόλης δεν μπορεί παρά να είναι οι δεξαμενές υποδοχής των κοινωνικών προβλημάτων που η ίδια η κοινωνία μας δημιούργησε και μεταθέτει στο κέντρο της μητρόπολης.

Άνθρωποι-ζόμπι περιφέρονται

h

gfhg

ANTI.TECTURE Έτος 37 //Αρ.τευχους 14.563//ΕΥΡΩ 1.5 // Βόλος, 6 Ιουνίου 2012 // collectingarchitecture.blogspot.com

fashion

stars and anarchistars

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Το Κορμί και το Σαράκι

Road stories

Βράδυ γλυκό κατάλληλο τάζει πολλά κάθε ζωστήρα και μια έξαψη

Σοφοκλέους...under construction

βράδυ γλυκό -και στο κουκούτσι του η άλλη μέρα κουλουριάζεται φαρμάκι

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ Φωτογραφική αποτύπωση του Γιώργου Αρμένη

books for you

Ζωρζ Περέκ, Χορείες Χώρων «Αποκρυπτογράφησε ένα τμήμα της πόλης’ προσπάθησε να συναγάγεις τα αυτονόητα. (…) Συνέχισε ώσπου το τοπίο να γίνει εντελώς αλλόκοτο, ώσπου να νιώσεις, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, ότι είσαι σε μια ξένη πόλη, ή, ακόμα καλύτερα, ώσπου να μην καταλαβαίνεις πια τι συμβαίνει ή τι δεν συμβαίνει, ώσπου να μην αναγνωρίζεις πια το μέρος που βρίσκεσαι, ώσπου να μην καταλαβαίνεις πια ότι αυτό λέγεται πόλη, δρόμος, πολυκατοικίες, πεζοδρόμια…»

Του Θανάση Μουτσόπουλου Πρόκειται για ένα είδος κινούμενης, ρευστής αφήγησης που απαιτεί τη δική της αποκρυπτογράφηση. Μια προσέγγιση της αίσθησης του «συγκεκριμένου» του δρόμου, όχι σαν πρόσχημα μιας απεγνωσμένης συσσώρευσης εικόνων, ούτε με την ψευδαίσθηση της κατάκτησης, αλλά σαν επανεύρεση του νοήματος του, της εικόνας του, μιας αφήγησης της πόλης, που ξεχάσαμε ότι την χτίσαμε εμείς. Ο δρόμος, ή αλλιώς η οδός σε μια πόλη, ενώνει 2 σημεία του χώρου στον ίδιο βαθμό που χωρίζει όγκους και δημιουργεί επιφάνειες. Μπορεί να φέρει σε επαφή μερικούς ανθρώπους, αλλά και να απομακρύνει άλλους. Εναντιώνει κεντρικές εισόδους και πλάτες διερχόμενων ανθρώπων, αλλά συνταιριάζει στοές – παράθυρα μνήμης – όπου διασταυρώνονται ματιές. Είναι επιμήκης, αλλά λειτουργεί ως σημείο συσσώρευσης και επιφάνεια συνάντησης έστω στιγμιαίας. Επιτρέπει την αλληλοδιείσδυση ιδιωτικού και δημόσιου χώρου, ιδιωτικής και δημόσιας ζωής, με αποτέλεσμα να γεννά εμπειρίες χώρου ενδιάμεσου χαρακτήρα. Γίνεται κατώφλι ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο, κατώφλι που χωρίζει και ταυτόχρονα ενώνει. Ο δρόμος βάσει της φυσιογνωμίας του, της θέσης ή ακόμα και του ονόματος του, είναι από μόνος του, ένα πολιτικό σύμβολο. Η διαφοροποίηση των δράσεων δίνουν ζωή στο δρόμο. Το ανοίκειο, το «περιθωριακό» αποτελεί την ουσία της ζωής, ενώ ο επίσημα επιβεβλημένος κανόνας οφείλει να αντιμετωπιστεί ως εξαίρεση. Η κινηματογράφηση του δρόμου υπενθυμίζει ακόμη και ειρωνικά αυτές τις σχέσεις του «μέσα» με το «έξω», του «επίσημου» με το «ανεπίσημο», του «ιδιωτικού» με το «δημόσιο». Σοφοκλέους: εργαστήρι της πόλης. Με τη μεθοδολογία της ανθρωπολογίας του δρόμου και έχοντας σαν βάση την παρατήρηση καταγράφεται η θέαση της οδού. Πρόκειται για την απεικόνιση ενός κόσμου, που δεν δείχνει συμπάθεια στον «άλλο», μιας οδού που η συσσώρευση πλούτου έχει μετατρέψει τα ανθρώπινα συναισθήματα σε «ανταλλακτικές» συγκινήσεις. Ενός δρόμου που στιγμάτισε την ύπαρξή του διαχρονικά από την εξυπηρέτηση της κυκλοφορίας του κεφαλαίου. Στη κλίμακα του ατόμου ο δρόμος ως «δημόσιος χώρος» υφίσταται ολομέτωπη επίθεση, καθώς οι άνθρωποι προσπερνούν στριμωχτά ο ένας τον άλλο και δεν περνάει κανενός από το μυαλό να τιμήσει τον συνάνθρωπό του ούτε με μία ματιά. Χαρτογράφηση διαδρομής: Με αφετηρία την προέκταση της Σοφοκλέους προς την Πανεπιστημίου (οδός Πεσμαζόγλου) και κατάληξη την εκβολή της στην Πειραιώς γίνεται ορατή η κοινωνική διαστρωμάτωση, η οικονομική δομή, οι εξουσιαστές και οι εξουσιαζόμενοι της σύγχρονης Αθήνας. Εκκινώντας από τη νομοθετική εξουσία που πηγάζει από το κτίριο του παλαιού Αρσακείου και σημερινή στέγη του Συμβουλίου της Επικρατείας, περνάμε στην οικονομική εξουσία που πήγαζε μέχρι πρότινος από το κτίριο του Χρηματιστηρίου «αξιών» (Σοφοκλέους 10, εδώ και ένα χρόνο έχει μεταφερθεί στη Λεωφόρο Αθηνών), από τα γραφεία των χρηματιστηριακών εταιριών που στεγάζονταν στις όμορες πολυκατοικίες και από το καινούργιο κτίριο διοίκησης της Εθνικής τράπεζας. Κατόπιν συναντάμε την πολυσυλλεκτική κεντρική κρεαταγορά – ψαραγορά της Αθήνας σε χώρους στοών, όπου εγκιβωτίζεται διαχρονικά η μνήμη μιας οριστικά, πλέον, χαμένης «ελληνικότητας». ». Κάτω από την Αθηνάς ο δρόμος εξαγριώνεται, περιθωριοποιείται, μετατρέπεται σε χώρο συνεύρεσης ευάλωτων κοινωνικών ομάδων...

Η διαφοροποίηση των δράσεων δίνει ζωή στο δρόμο

Σοφοκλέους: εργαστήρι της πόλης

Το ανοίκειο, το «περιθωριακό» αποτελεί την ουσία της ζωής, ενώ ο επίσημα επιβεβλημένος κανόνας οφείλει να αντιμετωπιστεί ως εξαίρεση.

h

gfhg

ANTI.TECTURE Έτος 45//Αρ.τευχους 20.514//ΕΥΡΩ 1.5 // Βόλος, 6 Ιουνίου 2012 // collectingarchitecture.blogspot.com

fashion

stars and anarchistars

Road stories Πολεοδομική Αυθαιρεσία και Παράβαση Του Θανάση Μουτσόπουλου

exodos: Frangelico

Στην Αθήνα, εδώ και πολλά χρόνια, ακόμη και σήμερα, ο κάτοικος νιώθει ελεύθερος να χτίσει μόνος το σπίτι του και, αν αυτό έχει ήδη γίνει, να αρχίσει να προσθέτει μια σειρά στοιχεία στον βασικό κορμό του σπιτιού του: γλάστρες, πλαστικά κουτιά, απλωμένα ρούχα, κεραίες τηλεόρασης, θερμοσίφωνες, προσθήκες, κλείσιμο ελεύθερων χώρων, πανωσηκώματα, αναμονές. Μια αντίστοιχη διαδικασία επέκτασης, που όμως αφορά τον δημόσιο χώρο, παρατηρείται σε αυτό που ο Γιάννης Χατζηγώγας αποκαλεί «μεταλλαγμένα περίπτερα». Έτσι η γνωστή μονολιθική ελαφριά κατασκευή διευρύνεται με δυο-τρία ψυγεία νερού, αναψυκτικών, παγωτών και άλλες ευρεσιτεχνίες όπως «η χρησιμοποίηση ενός παρακείμενου δέντρου, όπου με αθώο σε πρώτη ματιά σχοινί κρεμιέται ολόκληρος ο ημερήσιος Τύπος και δημιουργείται ένας ‘τοίχος’ και ένας υμι-υπαίθριος χώρος», με αποτέλεσμα τον τριπλασιασμό της κάτοψης . Στην Αθήνα το ιδιωτικό και το δημόσιο συχνά συμπλέκονται. Σημαντικό ρόλο παίζει επίσης το στοιχείο του εφήμερου: ας θυμηθούμε τις πολιτικές συγκεντρώσεις που αποτέλεσαν το κυρίαρχο αστικό θέαμα των τελευταίων χρόνων, τους πλανόδιους πωλητές, τις λαϊκές αγορές, το θόρυβο και την κίνηση στους δρόμους. Κίνηση που στην Αθήνα μοιάζει να μη σταματάει ποτέ. Κάποτε η γειτονιά ήταν το λίβινγκ ρουμ ολόκληρης της κοινότητας. Σήμερα αυτό τείνει να ισχύει μόνο στους τσιγγάνικους καταυλισμούς. Εκεί οι άνθρωποι νιώθουν ακόμη το δημόσιο περιβάλλον τόσο δικό τους, τόσο ιδιωτικό, ώστε δεν διστάζουν, όταν νυστάξουν, να κοιμούνται πάνω σε κουρελούδες δίπλα στη λεωφόρο.

Διάκριση ιδιωτικού και δημοσίου

Συμβολικά, η πλήρης ρήξη του ιδιωτικού και του δημόσιου θα προέκυπτε με την τοποθέτηση της κρεβατοκάμαρας, ακόμη περισσότερο της ερωτικής πράξης δίπλα στη λεωφόρο. Στο πρόβλημα της έλλειψης στέγης η απάντηση των κατοίκων δεν είναι πάντα η πολεοδομική αυθαιρεσία. Άστεγοι χρησιμοποιούν τον δρόμο για σπίτι τους, κυρίως στην οδό Πειραιώς, στην πλατεία Κουμουνδούρου και γύρω από την Ομόνοια. Εδώ η διάκριση ιδιωτικού και δημοσίου καταρρέει δραματικά. Άλλοι, νέοι κυρίως άνθρωποι, όπως και στο Βερολίνο και άλλες ευρωπαϊκές πόλεις καταλαμβάνουν εγκαταλειμμένα κτίρια χωρίς χρήση και (συχνά) διοργανώνουν εκεί αντισυμβατικές κοινότητες. Το πιο γνωστό και ίσως το πιο παλιό παράδειγμα τέτοιας κατάληψης παραμένει η Villa Amalias.

We are all outlaws Του Θανάση Μουτσόπουλου

Επαγγελματικές συμβουλές

Οι συγγραφείς ύμνησαν το μοντέλο του πλάνητα (flaneur) o οποίος περιφέρεται εξερευνώντας και ανακαλύπτοντας την πόλη όμως το γεγονός παραμένει ότι αν αυτός ο πλάνητας έρθει αντιμέτωπος με τις δυνάμεις καταστολής και πληροί κάποια απόν τα χαρακτηριστικά τα οποία αυτές θεωρούν επικίνδυνα και, πολύ περισσότερο, έχει κάνει το λάθος να μην κουβαλάει ταυτότητα μαζί του τότε έχει βρει το μπελά του….Ο Νόμος χαρακτηρίζει τη διάθεση του κράτους να ελέγξει μια φαινομενικά ανεξέλεγκτη αστικότητα. Ο πολίτης όμως σήμερα μοιάζει κυνηγημένος από παντού. Αν ήταν δυνατόν να ελεγχθεί απόλυτα θα έμπλεκε άσχημα. Στο συλλογικό ασυνείδητο ο καθένας από εμάς μπορεί να μετατραπεί σε παραβάτη, σε παράνομο, σε φυγά, σαν τον ομώνυμο της παλιάς τηλεοπτικής σειράς και της πιο πρόσφατης ταινίας. Μπορεί να υπάρχει άσυλο για τον παραβάτη στις μέρες μας; Το Πανεπιστήμιο ίσως; Και εκεί η καταπάτησή του μοιάζει σήμερα πιο πιθανή από ποτέ. Και το έσχατο οχυρό, η κατοικία, είναι άσυλο σήμερα; Είναι

Πεζούλι στο κέντρο της πόλης

δυνατόν αυτή η πόρτα να τους κρατήσει όλους έξω; Είναι δυνατόν να γίνει η κατοικία μας κρατική αυτόνομη οντότητα ή Προσωρινή Αυτόνομη Ζώνη (Τ.Α.Ζ. κατά Hakim Bey) σαν αυτή που είχε επιχειρήσει, με τραγικό τέλος, ο γιατρός Τσιρώνης στο Παλαιό Φάληρο; Είναι, τέλος, το Διαδίκτυο άσυλο; Μπορεί να υπάρχει μια παραβατική, ελεύθερη Μετάπολη, μια «Κυβέρνηση του Βουνού» στον Εικονικό Κόσμο; Μέχρι να βρούμε κάποιας μορφής ασύλου έχουμε κάθε λόγο να φοβόμαστε. Κάποια από τις παραπάνω παραβάσεις μας αφορά. ‘Έχουμε εμπλακεί. Έχουμε ενοχές. Είναι φυσικό: είμαστε όλοι παραβάτες. Είμαστε όλοι παράνομοι.

h

gfhg

Γράμμα από την πόλη μου Οδηγός αγορών και διασκέδασης

exodos

ANTI.TECTURE Έτος 37 //Αρ.τευχους 14.563//ΕΥΡΩ 1.5 // Βόλος, 6 Ιουνίου 2012 // collectingarchitecture.blogspot.com

fashion

stars and anarchistars

Road stories Εξωτική Αθήνα, Παράνομη Αθήνα Του Θανάση Μουτσόπουλου «Γιατί, πάνω απ’ όλα», γράφει ο Σταύρος Σταυρίδης, «η νεωτερική μητρόπολη συνιστά το πεδίο ανάπτυξης μιας υπερπαραγωγής της ετερότητας. Όπου καθετί καινούργιο ξενίζει ερεθιστικά, καθετί που διαφέρει από τη συνήθεια προετοιμάζει μια καινούργια μόδα» . Δίπλα στην καταναλωτική ποικιλία σε πρωτόγνωρα προϊόντα προστίθεται η μεταμόρφωση της Αθήνας από την εισροή νέων αλλοδαπών κατοίκων που φέρνουν μαζί τους νέες πολιτισμικές εμπειρίες. Ο Paul Virilio υπογραμμίζει την αυξανόμενη επιρροή που ασκούν στον κόσμο οι μεγάλες μητροπόλεις, οι οποίες όλο και περισσότερο, έχουν μικρή σχέση με τα εθνικά κράτη εντός των οποίων βρίσκονται και λειτουργούν βαθμιαία και πιο αυτόνομα. Τα παραδείγματα της Νέας Υόρκης, του Λος Άντζελες, του Παρισιού, του Λονδίνου και του Βερολίνου είναι ίσως τα πιο χαρακτηριστικά όμως και η Αθήνα αναδύεται, για πρώτη φορά στην ιστορία της, ως μια πολυπολιτισμική και πολυεθνική μητρόπολη (;) με τη δική της «αθηναϊκή» κουλτούρα με φθίνουσα σχέση με τις κουλτούρες των επαρχιακών πολέων και, φυσικά, της υπαίθρου. Για παράδειγμα, τα κλαρίνα που χαρακτηρίζουν τη διασκέδαση από τα Γιάννενα έως την Τρίπολη, στην Αθήνα περιορίζονται σε λίγους θύλακες νυχτερινών κέντρων και κασετοπολών γύρω από την Ομόνοια, με την ίδια περίπου πολιτισμική σημασία για τη μητροπολιτική γεωγραφία όσο και τα αφρικάνικα clubs. Η Ομόνοια για την οποία έγραφε ο Γιώργος Ιωάννου και ζωγράφιζε ο Γιάννης Τσαρούχης δεν υπάρχει πια. Η νέα Ομόνοια διαμορφώνεται: Ο Καραποστόλης καταγράφει τη μετάβαση: «Στη συμβολή της πλατείας και της Αγίου Κωνσταντίνου, ένας παλαβός στέκεται στη νησίδα με μια σφυρίχτρα στο στόμα, δίνοντας σήματα στους οδηγούς. Συνηθισμένη στη διασάλευση της τάξης μια γυναίκα με βαθύ εξώπλατο φόρεμα περνά δίπλα τους και χαιρετά διαχυτικά το λαχειοπώλη, όπως κάθε τέτοια ώρα. Αλβανοί με σουβλερή μύτη, μάγουλα σκαμμένα κι ένα αγρίμι στις σπηλιές των ματιών τους, κάθονται στα παγκάκια δίπλα σε ξεμπράτσωτους Πολωνούς και σε ξερακιανούς Πακιστανούς που παρακολουθούν τα πάντα με πλάγιο βλέμμα, σιωπηλοί ακόμη κι όταν μια ομάδα παχύσαρκων Γερμανών επιχειρεί εισβολή στην πλατεία. Πιο πέρα επαρχιώτες με αεικίνητο μάτι, μισοσκεπασμένο επίτηδες με το στέγαστρο των βλεφάρων, απορούν που βρίσκονται ανάμεσα σε τόσους έγχρωμους, το παίρνουν έπειτα απόφαση πως έτσι κι αλλιώς ο τόπος αυτός δεν είναι ο δικός τους και αποχαιρετιούνται αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο στους ξένους» . Σήμερα η Ομόνοια, μόλις πέσει ο σκοτάδι, κατοικείται από πρεζόνια ενώ στα πέριξ κυκλοφορούν μετανάστες απ’ όλες τις Φυλές του Ισραήλ: Πακιστανικά εστιατόρια, αιγυπτιακά καφενεία, νιγηριανά nightclubs, κινέζικα ρουχάδικα ακροβατούν (;) ανάμεσα στη νομιμότητα και στην παρανομία, ανάμεσα στην πράσινη κάρτα και τη μη κάρτα…

Πακιστανοί που παρακολουθούν τα πάντα με πλάγιο βλέμμα φωτογραφική απεικόνηση καθημερινής συνθήκης

Drug and city Του Θανάση Μουτσόπουλου

Κατά τη δεκαετία του ’70 οι ψυχοδηλωτικές ουσίες (το LSD κυρίως) δίνουν τη θέση τους στα οπιούχα φάρμακα. Παράλληλα οι ανατολικές φιλοσοφίες δίνουν τη θέση τους στον κυνισμό του punk. Και το κοινοτικό/κλίμα στον ακραίο ατομικισμό. Ήδη από τότε, η ηρωίνη κυρίως θα γίνει ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα στον δυτικό κόσμο, και στην Ελλάδα. Παράλληλα, και σε πιο διευρυμένο επίπεδο, το αλκοόλ θα λειτουργήσει όλο και περισσότερο ως η κατεξοχήν ουσία διαφυγής. Πολλές από τις πιο ανήσυχες περιπτώσεις του ’70 και του ‘80 θα χαθούν μέσα στον αλκοολισμό.

- 14 -

Aaron Betsky, Architecture must Burn

terato.pleasure Έτος 40 / Αρ.Φύλλου 126 / Ευρώ 2,50

Πλατεία Κουμουνδούρου και Φυλής γωνία_Χρόνος άχρονος

www.mi(s)thology.gr

Η δίκη του Mall Mall Athens:το μεγαλύτερο ίσως σκάνδαλο της τελευταίας εικοσαετίας

Πολλοί ίσως ξέρετε το Mall Athens μόνο ως το μεγαλόπρεπο εμπορικό κέντρο στο Μαρούσι «το πιο μεγάλο της νοτιοανατολικής Ευρώπης». Παράλληλα, όμως, πρόκειται για το μεγαλύτερο ίσως σκάνδαλο της τελευταίας εικοσαετίας. Σκάνδαλο πολιτικό - γιατί έβαλαν την πλάτη τους δύο πρωθυπουργοί (Σημίτης και Καραμανλής), και μερικοί από τους κορυφαίους υπουργούς διαδοχικών κυβερνήσεων. Γιατί χρησιμοποιήθηκε ως πρόφαση η “εθνική ιδέα” των Ολυμπιακών Αγώνων. Σκάνδαλο επιχειρηματικό - γιατί το «μεγαλύτερο αυθαίρετο της Ευρώπης» χτίστηκε από τον Όμιλο Λάτση (που ανήκει σε έναν από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο), στον οποίο μεταξύ άλλων “δόθηκε δώρο μια υπεραξία 145 δισ. [δρχ.]“. Δεν το λέμε εμείς - ο σημερινός πρωθυπουργός το είπε! Σκάνδαλο οικολογικό - γιατί βασίστηκε σε πλειάδα παράνομων αντιπεριβαλλοντικών διατάξεων. Στις 8 Μαΐου η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας επρόκειτο να εκδικάσει την υπόθεση του Mall. H υπόθεση πήρε και πάλι αναβολή - μιλάμε για μια προσφυγή που κατατέθηκε το 2003! Η ομερτά των ΜΜΕ

Τα ΜΜΕ φρόντισαν γι αυτό. Επί 9 χρόνια, και ενώ το σκάνδαλο βρισκόταν σε διαρκή εξέλιξη, αποσιώπησαν με κάθε τρόπο την ύπαρξή του. Ακόμα και σήμερα κάνουν το ίδιο: Αγνοούν τη δίκη στην Ολομέλεια του ΣτΕ. Ίσως επειδή αυτό που διακυβεύεται σε αυτή είναι τόσο κρίσιμο… Αν χάσει ο Λάτσης… Αν o Όμιλος Λάτση χάσει, θα πρέπει είτε να γκρεμίσει (!) το Mall, είτε (το πιθανότερο) να πληρώσει στο Δημόσιο πρόστιμα για κάθε αυθαίρετο τετραγωνικό (από τα χιλιάδες…). Πέρα από το Mall: Το μεγάλο διακύβευμα Όμως, στη δίκη του Mall παίζεται κάτι μεγάλο, κάτι πιο μεγάλο κι από το ίδιο το σκάνδαλο. Εδώ είναι το μυστικό: Το 2003, η τότε κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει το «πρόβλημα» με την αντισυνταγματικότητα του Mall, σκαρφίστηκε ένα τέχνασμα ώστε να περνάει αντισυνταγματικές υπουργικές αποφάσεις χωρίς να μπορεί το ΣτΕ να τις κρίνει. Από τότε, η εξωφρενική πατέντα δουλεύει συνέχεια: χθες εκτροπή Αχελώου, σήμερα ίσως Βοτανικός, αύριο Ασωπός… Αυτό διακυβεύεται στη δίκη του Mall: Θα επιβιώσει το ΣτΕ, η μόνη αρχή που μπορεί να σταματάει τις εκάστοτε κρατικές αυθαιρεσίες; Ή θα χάσουμε οι πολίτες ένα από τα πιο αποτελεσματικά μέσα που μας απέμεινε…. www.facthemall.gr

Quiz: Find the man

Η αυτοκρατορία της βίας Ένας σύντομος απολογισμός του παραλόγου Στην αλλαγή της χιλιετίας ένα νέο βασίλειο αναπτύχθηκε και κυριάρχησε σε όλο τον κόσμο. Η αυτοκρατορία της ΒΙΑΣ. Με την ψευδαίσθηση ενός δημοκρατικού πολιτεύματος, αρχηγοί και πρόεδροι κρατών συνενώθηκαν και έφτιαξαν μια ισχυρή αυτοκρατορία. Βασικός νόμος του κράτους αυτού ήταν η βία σε όλες τις μορφές της. Ο ευτυχής πολίτης αυτού του μεγακράτους είχε δικαίωμα να αντιδρά με βία κάθε φορά που κάποιος απειλούσε την περιουσία του, την προσωπικότητα του και την οικογένεια

City Lover

sales

του. Δηλαδή, αν ένα παιδί πρόσβαλε ένα όργανο του κράτους, το όργανο δικαίως τον σκότωνε. Έπειτα, η μάνα του παιδιού, με τα δίκια της κι αυτή σκότωνε το όργανο που της πήρε το γιο. Βέβαια, η κόρη του οργάνου, με τη σειρά της, καθάριζε κι αυτή τη μάνα, καθότι της πήρε τον πατέρα και πάει λέγοντας. Σε συλλογικό επίπεδο, αν κάποιος ευτυχής πολίτης είχε μια διαφωνία, μια δυσαρέσκια ή μιαν αγανάκτιση με ό,τι συμβαίνει ήταν σχεδόν αναγκασμένος να βγει και να σπάσει ό,τι θέλει.

vacations

terato.pleasure Έτος 40 / Αρ.Φύλλου 207 / Ευρώ 2,50

Πλατεία Κουμουνδούρου και Φυλής γωνία_Χρόνος άχρονος

www.mi(s)thology.gr

all in The Mall

Η ποίηση μιας πόλης είναι η κατανάλωση Του Νίκου Βατόπουλου ΑN EΠIKENTPΩΣEI κανείς το βλέμμα του στην όψη της πόλης καθώς μεταβάλλεται στο πέρασμα του χρόνου, θα έχει να παρατηρήσει ότι η Αθήνα είναι μία πόλη που δεν παράγει νέα αρχιτεκτονική. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, οι περισσότερες επεμβάσεις στην πρωτεύουσα αφορούν ανακατασκευές, αποκαταστάσεις, διαρρυθμίσεις, αλλαγές χρήσεων. Ο κουρασμένος ιστός της Αθήνας μοιάζει να μην αντέχει το οικονομικό κόστος μιας ουσιαστικής ανανέωσης ή ίσως να υφίσταται το κόστος της απουσίας εντολοδόχων νέας αρχιτεκτονικής. Παρά ταύτα, το ύφος της πόλης αλλάζει και τον ρυθμό τον δίνουν κυρίως οι αλλαγές χρήσεως, όπως στο Μέγαρο Μετοχικού Ταμείου Στρατού (Πανεπιστημίου, Αμερικής, Σταδίου, Βουκουρεστίου), οι οποίες αποτυπώνουν απλώς την αλλαγή διάθεσης της πόλης αλλά και την ανάδυση ενός ευρύτερου και πιο σύνθετου καταναλωτικού κοινού. Στις παρυφές της πόλης συγκεντρώνονται οι νέοι ναοί της κατανάλωσης, όπως το The Mall, Athens, στη Νεραντζιώτισσα, το οποίο αναγορεύτηκε ως το πιο σημαντικό γεγονός των τελευταίων μηνών στην αστική γεωγραφία. Εκτιμήθηκε ως δείκτης διάδοσης ενός νέου τρόπου ζωής, του οποίου η πειραματική διείσδυση πριν από λίγα χρόνια έδειξε ότι η Αθήνα εισχωρεί με ενθουσιασμό στη μαζική κατανάλωση. Ολοκληρώνεται και το τεράστιο εμπορικό συγκρότημα στο Δέλτα Φαλήρου, ιδιοκτησίας του Ριζαρείου Ιδρύματος. Αν συνυπολογίσει κανείς και τη λειτουργία του πολυκαταστήματος Attica στο κέντρο της Αθήνας, θα μπορούσε να μιλήσει για την καθυστερημένη εμφάνιση στην πόλη μιας μαζικής κουλτούρας όπως αυτή εμφανίστηκε σε πιο αναπτυγμένες κοινωνίες πριν από 100 και πλέον χρόνια. Φυσικά δεν μιλάμε εδώ για τη συνέχεια μιας ευρωπαϊκής παράδοσης υλικού πολιτισμού αλλά για την εμφύτευση ενός μοντέλου που εξαρτάται σχεδόν άμεσα από την πιστωτική δυνατότητα ενός μεγάλου καταναλωτικού κοινού. Και σε αυτόν τον τομέα βεβαίως η αρχιτεκτονική υπηρετεί ή μπορεί να υπηρετήσει οποιαδήποτε συνθήκη.

Η Αθήνα εισχωρεί με ενθουσιασμό στη μαζική κατανάλωση

second life

Η Κυψέλη στο παζλ των αναμνήσεων Του Δημητρη Pηγοπουλου Για τους εθελοντές της Ομάδας Προφορικής Ιστορίας Κυψέλης (ΟΠΙΚ) αυτή είναι μια... δεύτερη ζωή. Στον ελεύθερό τους χρόνο συναντούν παλιούς Κυψελιώτες και με το δημοσιογραφικό μαγνητοφωνάκι ή μια βιντεοκάμερα στο χέρι διασώζουν ένα κομμάτι ιστορίας που υπάρχει εκεί έξω χωρίς όμως κανείς μέχρι τώρα να θελήσει να το καταγράψει, να το ταξινομήσει, να το παραδώσει στις επόμενες γενιές. Στις δυσκολίες της προσέγγισης οι εθελοντές της ομάδας της Κυψέλης αναφέρουν την αρχική αμηχανία αρκετών από τους αφηγητές μπροστά στο ενδεχόμενο της βιντεοσκόπησης.

Η δυσκολία αυτή συνήθως ξεπερνιέται με την προσωπική επαφή και τη συζήτηση συνεντευξιαστή και πληροφορητή. Επίσης, η αναμενόμενη, έτσι κι αλλιώς, επιφυλακτικότητα των μεταναστών απέναντι σε όποιον τους ζητάει να αφηγηθούν τη ζωή τους. Συνήθως επιλέγεται η μέση λύση: οι μετανάστες μιλούν και δέχονται να μαγνητοφωνηθούν, αλλά όχι να βιντεοσκοπηθούν ή να φωτογραφηθούν. Οσον αφορά τη διαχείριση του υλικού αναζητούνται τρόποι ασφαλούς φύλαξης, αλλά και προβολής του σύμφωνα με το ισχύον νομικό πλαίσιο περί προσωπικών δεδομένων και πνευματικών δικαιωμάτων (π.χ. για τη δημοσίευση φωτογραφιών). Για την ώρα η μόνη δυνατότητα να δει κανείς το υλικό είναι μόνο μέσα από την ημερίδα της 7ης Απριλίου.

ΟΜΑΔΑ ΕΘΕΛΟΝΤΩΝ ΜΕ ΕΝΑ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΟ Η ΜΙΑ ΒΙΝΤΕΟΚΑΜΕΡΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΔΙΑΣΩΣΕΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ «Στο εστιατόριο που τρών’ τα συνεργεία» Είναι ένα από κείνα τα ταπεινά, λαϊκά μαγαζιά που δεν σου γεμίζουνε το μάτι. Όταν όμως φας, πιεις ή χαρείς κανένα αυτοσχέδιο γλέντι με τους μουτζούρηδες/τον κόσμο της φόρμας «στο εστιατόριο που τρών’ τα συνεργεία» τότε δεν το ξεχνάς ποτέ. Μιλάμε για το μαγαζί της κ. Γιώτας, όπου έφαγα ένα αληθινό «εργατικό» σάντουιτς.

«Πολιτική και Τέχνη»

City Lover

sales

Η καινούργια, ζωντανή εκπομπή του A.V. Web Radio είναι γεγονός.

Kάθε Τρίτη, 3.30-5.00 το απόγευμα, με την πολύτιμη τεχνική βοήθεια του Βάιου Συντσιρμά και της Μάρως Ζήνα, συζητάω με τους καλεσμένους μου τα θέματα που λέει ο τίτλος της εκπομπής, ενώ στη συνέχεια παρουσιάζω βιβλία και λογοτεχνικά περιοδικά.

Web Radio

terato.pleasure Έτος 40 / Αρ.Φύλλου 111 / Ευρώ 2,50

Πλατεία Κουμουνδούρου και Φυλής γωνία_Χρόνος άχρονος

www.mi(s)thology.gr

‘‘ ΜΟΝΟΝ Η ΜΑΖΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΝΕΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΣΕ ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ Η ΜΑΖΑ ΔΙΝΕΙ ΣΤΟ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΜΕΘΑ ΜΕ ΧΙΛΙΟΥΣ ΕΡΕΘΙΣΜΟΥΣ ’’ - γράφει ο Walter Benjamin

sex studios www.mypoco.net

Οι οίκοι ανοχής ανανεώνονται. Τα σκοτεινά σπίτια με τα λερωμένα σεντόνια και τις βαριές μυρωδιές δίνουν τη θέση τους στα νέα κόκκινα φανάρια με πολυτελή δωμάτια και διάσημους πελάτες. Τώρα λέγονται sex studios και είναι λίγα λεπτά από το εναλλακτικό Γκάζι με τις μεγάλες πίστες και τα μπαράκια, αλλά και κοντά στην υπό ανάπλαση περιοχή του Βοτανικού. Οι παραδοσιακοί οίκοι ανοχής με τα στενά, εμπριμέ σαλονάκια, τα πλαστικά φυτά και τις βαριές μυρωδιές θεωρούνται πλέον ξεπερασμένοι. Η συντριπτική πλειονότητα των χλιδάτων sex studios αποτελεί «απαγορευμένη ζώνη» για τους αλλοδαπούς, οι οποίοι συνήθως «τρώνε πόρτα», και για τους πιτσιρικάδες που δεν έχουν να ξοδέψουν παρά μόνο το χαρτζιλίκι τους. Αυτοί περιορίζονται στα παλαιομοδίτικα «μπουρδέλα», όπου η ταρίφα δεν ξεπερνάει τα 25 ευρώ για μια επίσκεψη που διαρκεί πέντε με δέκα λεπτά. Αντίθετα, στα πολυτελή studios η τακτική πελατεία αποτελείται από μεγαλύτερους άνδρες, ηλικίας από 25 μέχρι 50 ετών. Οι ταρίφες ξεκινούν από τα 50 και σε κάποιες περιπτώσεις αγγίζουν ακόμη και τα 150 ευρώ για μία επίσκεψη που διαρκεί μέχρι και τριάντα λεπτά. Τα πάντα εξαρτώνται από τα «προγράμματα», η ποικιλία των οποίων είναι ικανή να καλύψει τα γούστα των πιο απαιτητικών.

Στην Αθήνα λειτουργούν περίπου 200 αυτοαποκαλούμενα sex studios, τα περισσότερα από τα οποία είναι οίκοι ανοχής που απλώς κολλάνε την ταμπέλα για να ανεβάζουν τις τιμές. Από όλα αυτά τα «σπίτια», άδεια λειτουργίας διαθέτουν μόνο τα έξι. Αυτά είναι εξοπλισμένα με ντους σε όλα τα δωμάτια, τζακούζι σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο και άνετα σαλόνια, στα οποία υπάρχουν καφέδες, αναψυκτικά και χυμοί. Τα σεντόνια αλλάζουν τρεις φορές την ημέρα, στους πελάτες προσφέρονται παντόφλες και αποστειρωμένες πετσέτες μίας χρήσης, ενώ σε όλους τους χώρους λειτουργούν ιονιστές και εξαερισμός που δουλεύουν στο full για να εξαφανίσουν τις δυσάρεστες οσμές. Οι μοντέρνοι οίκοι ανοχής λειτουργούν από τις 10.00 μέχρι τις 05.00. Κάθε μέρα εργάζονται τρεις διαφορετικές κοπέλες σε βάρδιες. Οι περισσότερες είναι εντυπωσιακές, έμπειρες και ηλικίας από 19 έως 30 ετών, ενώ τουλάχιστον το 80% προέρχεται από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Όλες οι κοπέλες περνούν από ιατρικές εξετάσεις κάθε δεκαπέντε μέρες. Το ίδιο συμβαίνει και για το «υπηρετικό προσωπικό» που έχει βιβλιάριο υγείας και περνάει από γιατρούς κάθε έξι μήνες. Σύμφωνα με τον νόμο, η ηλικία του «υπηρετικού προσωπικού» πρέπει να είναι πάνω από 50 ετών. Οι πελάτες των Sex studios είναι πολλές φορές άνθρωποι σοβαροί,

Ευθυμήσαμε, ευθυμήσατε, ευθύμησαν...

Sex and the City επιθυμία για συναντήσεις...

Στην Αθήνα λειτουργούν περίπου 200 αυτοαποκαλούμενα sex studios,

Πόσο κοστίζει όταν παρανομούμε; Του Δημητρη Ρηγοπουλου

Κάνω συχνά παρόμοιες σκέψεις: αν παραβιάσω τον δακτύλιο κάνω πραγματικά κακό στην πόλη; Εφόσον ο δρόμος είναι άδειος (μέσα από τον δακτύλιο) γιατί να επιβαρύνω με περισσότερο καυσαέριο την μποτιλιαρισμένη περιφερειακή αρτηρία; Οι σκέψεις τις περισσότερες φορές παραμένουν σκέψεις γιατί αγχώνομαι υπερβολικά στην ιδέα να με σταματήσουν. Περισσότερο από το πρόστιμο δεν αντέχω τα υποτιμητικά βλέμματα όσων θα με προσπερνάνε. Κατά τη γνώμη μου η παραβίαση του δακτυλίου δεν είναι από τα χειρότερα που μπορείς να κάνεις οδηγώντας στην Αθήνα. Η παράνομη στάθμευση και κυρίως η αντοικοινωνική στάθμευση δημιουργούν μια αλυσίδα προβλημάτων που μας πάνε μέχρι

την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής χιλιάδων συμπολιτών μας. Ως αντικοινωνική στάθμευση εννοούμε το παρκάρισμα πάνω σε πεζοδρόμια, πλατείες, πεζόδρομους, διαβάσεις πεζών και ατόμων με ειδικές ανάγκες. Η πλατεία Αγίας Ειρήνης είναι αντικειμενικά ένας από τους πιο ατμοσφαιρικούς δημόσιους χώρους του κέντρου της Αθήνας. Διαθέτει το προνόμιο να διασώζει και στις τρεις χτισμένες πλευρές της αρχιτεκτονική του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Κανονικά θα έπρεπε να είναι μια όαση, αλλά στην Αθήνα έχουμε αυτήν τη διεστραμμένη συνήθεια να καταστρέφουμε όσες ομορφιές της απέμειναν. Παρκαρισμένα Ι.Χ. και μηχανάκια ακύρωναν για χρόνια το ευχάριστο αυτό μέρος. ¨Οχι πια. Αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση και να βάζουμε κι εμείς, οι πολίτες, ένα χεράκι.

terato.pleasure Έτος 40 / Αρ.Φύλλου 111 / Ευρώ 2,50

Πλατεία Κουμουνδούρου και Φυλής γωνία_Χρόνος άχρονος

Sex in public space

Ψωνιστήρι και Πορνεία Του Θανάση Μουτσόπουλου

Η επιθυμία για συναντήσεις, υπό μια έννοια, αποτελεί την κατεξοχήν μητροπολιτική εμπειρία. Από την απλή γνωριμία και επικοινωνία, αυτή που δεν μπορούσε να πετύχει ο Baudelaire όταν ερωτευόταν στιγμιαία την ωραία Passante, την περαστική γυναίκα στο κέντρο της πόλης, έως την ολοκληρωμένη σεξουαλική επαφή, την άλλη ουτοπία που σκαλώνει στη διάσταση ιδιωτικής και δημόσιας σφαίρας στην πόλη. Όπου συμβαίνει είναι κυρίως σε μπαρ και σε πάρκα. Σ’ αυτά τα τελευταία η δραστηριότητα αφορά σχεδόν (;) αποκλειστικά τους gay άντρες οι οποίοι αναζητούν αυτές τις συναντήσεις κυρίως στο μεταμεσονύχτιο Ζάππειο και στο Πεδίο Άρεως. Φυσικά το σεξ στον δημόσιο χώρο, πολύ περισσότερο το σεξ μεταξύ ανδρών στον δημόσιο χώρο απαγορεύεται ρητά (;) από το νόμο όμως τα τελευταία χρόνια σπανίως γίνονται σχετικές συλλήψεις. Η γυναικεία πορνεία είναι μια ιστορία πολύ μεγαλύτερης κλίμακας η οποία συναντάται σε εκτεταμένα σημεία στο κέντρο της Αθήνας, μέρα νύχτα. Μόνον η μάζα των κατοίκων επιτρέπει στην πορνεία τη διασπορά σε εκτεταμένα τμήματα της πόλης, γράφει ο Walter Benjamin και μόνον η μάζα δίνει στο σεξουαλικό αντικείμενο τη δυνατότητα να μεθά με χίλιους ερεθισμούς που το ίδιο συνάμα προκαλεί. Ο Ηλίας Πετρόπουλος γράφει για την προ-μητροπολιτική Αθήνα αλλά κυρίως για τη μεταμητροπολιτική Θεσσαλονίκη. «Υπάρχουν πολλών ειδών οίκοι ανοχής. Η ταξινόμηση των οίκων ανοχής –από το απλό στο

www.mi(s)thology.gr

ΜΟΝΟΝ Η ΜΑΖΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΝΕΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΣΕ ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ, ΓΡΑΦΕΙ Ο WALTER BENJAMIN ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ Η ΜΑΖΑ ΔΙΝΕΙ ΣΤΟ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΝΑ ΜΕΘΑ ΜΕ ΧΙΛΙΟΥΣ ΕΡΕΘΙΣΜΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΑΜΑ ΠΡΟΚΑΛΕI

πολυσύνθετο- παρουσιάζει τις εξής ποικιλίες: Τύπος μπορντέλο-καμαρούλα (μια πόρνη)/Τύπος μπορντέλο-σπιτάκι (μια πόρνη)/Τύπος μπορντέλο-οικία (λίγες πόρνες)/Τύπος μπορντέλοξενοδοχείο (πολλές πόρνες)Τύπος μπορντέλο-στρατώνας (πολλές πόρνες)/Συνδυασμός μπουρδελογειτονιάς (ομάδα οίκων ανοχής)/Συνδυασμός μπουρδελοπολιτεία (αυτόνομος οικισμός πορνών)» «Μιλάω πάντα για την Ελλάδα. Γι’ αυτό δεν κατατάσσω σ’ αυτή την ταξινόμηση άλλου είδους μπορντέλα (π.χ. τα Κέντρα Έρωτος)». Από τις παραπάνω κατηγορίες μάλλον μόνο ο τύπος μπορντέλο-σπιτάκι επιζεί, κυρίως στην οδό Φυλής και το Μεταξουργείο. Νέες κατηγορίες έχουν προκύψει των οποίων η ποικιλία βασίζεται κυρίως στην πολυφυλετικότητά και πολυμορφικότητά τους και λιγότερο στη χωρικότητά τους: «υπαίθριες» Νιγηριανές στη Σοφοκλέους, «σπιτωμένες» ανατολικοευρωπαίες στην ιστορική πλέον οδό Φυλής, κάτω από την Ομόνοια και στο Μεταξουργείο, ηρωινομανείς πόρνες στη Σόλωνος, τραβεστί και τρανσέξουαλ στη λεωφόρο Συγγρού, Κούρδοι αρσενικοί έφηβοι στην πλατεία Κουμουνδούρου,… Η (αρχική τουλάχιστον) αποϋλοποίηση της πορνείας έχει προκύψει με τις επισκέψεις κατ’ οίκον (βίζιτες) αλλά και τα σαλόνια Μασάζ. Αμφότερα διαφημίζονται μέσα από αγγελίες έντυπες και τηλεοπτικές (φαινόμενο της μετάπολης κι αυτό).

σκίτσο: ‘υπαίθριες συνευρέσεις’

Υπόθεση Performance Η πόλη ως καλλιτεχνικό γεγονός ΜΕΡΟΣ 1

Του Ηλια Μαγκλινη

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΙΛΑΛΑΣ

“Είμαι καβάλα στο freedom, μη με κουνάς για θα πέσω”

Συναντήσαμε τη Ζυγούρη στη νέα της γειτονιά (νοικιάζει ένα μικρό, ασκητικό δώμα, σπίτι και εργαστήρι μαζί) και μιλήσαμε για τη σχέση της με την Αθήνα, για την επόμενη performance, αλλά και για τη βράβευσή της, που την τόνωσε ηθικά αλλά της έδωσε κι ένα αίσθημα ευθύνης. Θεωρεί πολύ σημαντικό το ότι

presents

«θεσμοί όπως η AICA αρχίζουν να υποστηρίζουν την performance ως εφάμιλλο είδος των παραδοσιακών μορφών τέχνης». Η περφόρμανς είναι ένα καλλιτεχνικό γεγονός που επιχειρεί να εξερευνήσει νέες αισθητικές και πρακτικές μεταξύ της τέχνης και της ζωής. Ακροβατεί

μεταξύ του πειραματικού θεάτρου και της τελετουργίας, επαναπροσδιορίζοντας τη σχέση καλλιτέχνη και θεατή, δανειζόμενη πρακτικές και στοιχεία από διάφορα καλλιτεχνικά πεδία: σινεμά, χορό, αρχιτεκτονική».

- 20 -

Τα υβρίδια της Παγκοσμιοποίησης

Βόλος ΕΚΔΟΤΙΚΗ Ε.Π.Ε Έκτακτες Εκδόσεις 2012 Έτος 01 - Αρ. Φύλλου 003 Αξία απεριόριστη Παρασκευή, 8 Ιουνίου 2012

tranSegrity Έντυπος συλλεκτικός τύπος περιορισμένης κυκλοφορίας

www.territory.of.architecture.blogspot.com

local news

green dream...

Μαθήματα επαναστατικής δράσης εξόδου Οι κάτοικοι των περιοχών περί τον Λόφο Φιλοπάππου με κινηματικό τρόπο έχουν κρατήσει τον χώρο ανοικτό, σε αξιοπρεπή κατάσταση και ενισχύουν και προφυλάσσουν την βλάστηση. Έχουν πολλαπλώς επίσης θέσει το θέμα της επιβίωσης των Έργων Ακροπόλεως – Φιλοπάππου του Δημήτρη Πικιώνη. Συμμετέχουν ενεργά στο Παναττικό Δίκτυο Κινημάτων και στην Επιτροπή Ελεύθερων Χώρων.

party time

Ο Λόφος Φιλοπάππου και η δράση των κατοίκων από το blog κατοίκων της περιοχής

crisis timeline

Ο λόφος του Φιλοπάππου έχει έκταση 700 στρέμματα, περίπου το μισό της συνολικής έκτασης της Ενοποίησης των Αρχαιολογικών Χώρων. Είναι ο μεγαλύτερος και ωραιότερος ελεύθερος χώρος του κέντρου της πρωτεύουσας, σημαντικός βιότοπος και η νοτιότερη απόληξη του συμπλέγματος Υμηττός / Πανεπιστημίου / Πάρκο Συγγρού / Ριζάρειο / Βυζαντινό Μουσείο- Ωδείο /Εθνικός κήπος / Στήλες του Ολυμπίου Διός, Ακρόπολη /Φιλοπάππου. Περικλείει διάσπαρτες αρχαιότητες, κυρίως λαξεύματα στους βράχους. Τον λόφο κοσμούν τα Έργα Ακροπόλεως – Φιλοπάππου του αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη, τα οποία έχουν κηρυχθεί μνημείο παγκόσμιας αρχιτεκτονικής κληρονομιάς. Τα Έργα καλύπτουν έκταση 85 στρεμμάτων και περιλαμβάνουν λιθόστρωτους δρόμους και μονοπάτια, χώρους στάσης και θέασης, πράσινο και τέλος, δύο μικρά χτίσματα, καταξιωμένα στη συνείδηση όλων μας, τον Άη-Δημήτρη Λουμπαρδιάρη και το Αναπαυτήριο (την γνωστή μας καφετέρια) — όλα χειροποίητα. Αναπόσπαστο μέρος του έργου Πικιώνη είναι και η μελετημένη από τον ίδιο φύτευση του λόφου Η Ενοποίηση των Αρχαιολογικών Χώρων ήταν μία μεγαλειώδης σύλληψη, αλλά η ευθύνη για την υλοποίηση της έλαχε σε ανθρώπους ανεπαρκείς με αντίστοιχα αποτελέσματα. Στην περίπτωση του Φιλοπάππου, η Ενοποίηση λειτούργησε ως τρόπος απορρόφησης κονδυλίων, υλοποιήθηκε εν γένει αυθαίρετα, χωρίς τις αναγκαίες από τον νόμο άδειες και με (παρανόμως, εννοείται) ετεροχρονισμένους περιβαλλοντικούς όρους, και συμποσούται στα σημεία που αναφέρονται στην συνέχεια. Ταυτόχρονα, περιγράφεται η σημερινή κατάσταση, όπως έχει διαμορφωθεί από μία σειρά παράγοντες συμπεριλαμβανομένης και της δράσης των κατοίκων: περίφραξη του Φιλοπάππου (3,5 χιλιόμετρα μήκος!!!) και προσπάθεια του ΥΠ.ΠΟ να περιορίσει δραστικά την παραδοσιακά ελεύθερη πρόσβαση στο

σύνολο του χώρου. Η επίσκεψη θα γινόταν υπό όρους και μόνο την ημέρα στην καλλίτερη περίπτωση, και στην χειρότερη, αντί του ενιαίου εισιτηρίου της Ενοποίησης (σημερινό κόστος 12 Ευρώ). Αυτά απεσοβήθηκαν λόγω της ισχυρής αντίδρασης των κατοίκων, οι οποίοι σε αλληπάλληλες λαϊκές συνελεύσεις έριξαν σημαντικό μέρος της περίφραξης. Το 2007 και 2008, επί κυρίων Ζαχόπουλου και Λιάπη, το ΥΠ.ΠΟ. επανήλθε κηρύσσοντας τον λόφο οργανωμένο αρχαιολογικό χώρο, οδηγώντας τον δηλαδή από θεσμική άποψη στην κατάσταση που είναι η Ακρόπολη. Οι κάτοικοι αντέδρασαν και κινηματικά αλλά και θεσμικά και εκκρεμεί η εκδίκαση στο ΣτΕ της αίτησης ακύρωσης της εν λόγω υπουργικής απόφασης. Κατασκευάστηκαν βαρύτατες, μη αναστρέψιμες εγκαταστάσεις για να στεγάζουν υπαίθριες εκθέσεις γλυπτικής μέσα στο Άλσος σε χώρο που παραδοσιακά χρησιμοποιείτο από τη γειτονιά (ΜακρυγιάννηΓαργαρέτα-Κουκάκι-Πετράλωνα) — οι εγκαταστάσεις αυτές δεν έχουν αδειοδοτηθεί από την Πολεοδομία, όπως θα έπρεπε υπήρχαν σχέδια για την ανέγερση θεάτρου 1000 θέσεων, πάλι μέσα στο Άλσος με τα συμπαρομαρτούντα καφενεία, δρόμους κλπ. Αυτό απεφεύχθη λόγω της αντίδρασης των κατοίκων Πράσινο: ο υπεύθυνος για το ευ ζην του Άλσους Δήμος Αθηναίων έχει αφήσει τον χώρο έρμαιο των αλλεπάλληλων ξηρασιών και των ασθενειών που πλήττουν τα κωνοφόρα. Οι κάτοικοι έχουν προχωρήσει σε δενδροφυτεύσεις, για τις οποίες διώκονται απο την Αρχαιολογική Υπηρεσία(!!!!!) και συντηρούν τα δενδρύλια σε συνθήκες πρωτόγονες καθώς ο Δήμος έχει κόψει την υδροδότηση του Λόφου τελείως από τον Αύγουστο του 2008.

Οι κάτοικοι έχουν προχωρήσει σε δενδροφυτεύσεις, για τις οποίες διώκονται απο την Αρχαιολογική Υπηρεσία(!!!!!)

Βόλος ΕΚΔΟΤΙΚΗ Ε.Π.Ε Έκτακτες Εκδόσεις 2012 Έτος 01 - Αρ. Φύλλου 003 Αξία απεριόριστη Παρασκευή, 8 Ιουνίου 2012

tranSegrity Έντυπος συλλεκτικός τύπος περιορισμένης κυκλοφορίας

www.territory.of.architecture.blogspot.com

local news cafe Tο Cellier, στη στοά της οδού Πανεπιστημίου 10, κλείνει. Φαντάζομαι για άλλους θα ήταν μια συνήθεια, μια καθιερωμένη ιεροτελεστία, όπως για τη γενιά μου, που είδε το κέντρο σε όλες τις φάσεις του, υπήρξε η Οκτάνα, το Τραϊμπέκα, το Νίξον.

party time

River City

Η καταγραφή του Κηφισού στη συνείδηση της πόλης ως ένα απωθημένο στοιχείο Του Πάνου Δραγώνα

Ο συνδυασμός νεοκλασικό κτίριο (για να χαίρεσαι την άπλα του ψηλοτάβανου), ωραίο ξύλο παντού (για να ξεκουράζεται το μάτι σου), χαμηλόφωνη μουσική (για να μπορείς να μιλήσεις). Καφέδες, μπίρες, ποτά, φαγητό αμερικάνικου τύπου, μια μικρή μπουτίκ με μάλλον καλόγουστα αναμνηστικά και, φυσικά, το είδος της μουσικής συμπληρώνουν τη θετική εικόνα.

breakfast/lunch/dinner

Καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα, η Αθήνα αντιμετωπίζει τους χείμαρρους είτε ως πρόβλημα, το οποίο επιλύεται με αντιπλημμυρικά έργα, είτε ως ευκαιρία για τη διάνοιξη νέων αυτοκινητοδρόμων. Στον χάρτη της σύγχρονης Αθήνας μπορούμε να διακρίνουμε την πορεία που ακολουθούσαν σημαντικοί χείμαρροι, όπως ο Ιλισός στην οδό Μιχαλακοπούλου ή ο Κυκλοβόρος στην οδό Μάρνη. Ακόμη και σήμερα, όμως, κάτω από την άσφαλτο των αθηναϊκών δρόμων κυλάει νερό, το οποίο κατευθύνεται από τους λόφους προς τον Σαρωνικό. Και δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, η πόλη εξακολουθεί να καλύπτει τα ρέματα της ώστε να ανοίξει νέους δρόμους. Η κάλυψη του κεντρικού κλάδου του Κηφισού μέχρι το Φάληρο ολοκληρώθηκε μόλις το 2004 προκειμένου να διαμορφωθεί ο Ολυμπιακός δακτύλιος. Ενώ, ακόμη και στις μέρες μας, παραμένει αβέβαιη η τύχη του Προφήτη Δανιήλ, του μοναδικού ρέματος που έχει διασωθεί στο κέντρο της Αθήνας. Τα ίχνη σύγκρουσης του φυσικού τοπίου με την αυθαίρετη δόμηση χαρακτηρίζουν την περιοχή από την οδό Τατοΐου μέχρι τον Κόκκινο Μύλο. Η κοίτη του χειμάρρου είναι γενικά δυσπρόσιτη και χαρακτηρίζεται από πυκνές εναλλαγές τμημάτων όπου διατηρείται η φυσική κοίτη με αποσπασματικές διευθετήσεις. Σε πολλά σημεία ξεπροβάλλουν αυθαίρετα κτίσματα και βιομηχανίες ενώ παρουσιάζονται και προβλήματα ρύπανσης αλλά και παράνομης αποκομιδής μπαζών.

χειμάρρου παρουσιάζει σημάδια εγκατάλειψης και υποβάθμισης. Η μόλυνση και η δυσοσμία προκαλούν τη δυσαρέσκεια των κατοίκων και δημιουργούν συνθήκες παρόμοιες με αυτές που οδήγησαν στην κάλυψη των ρεμάτων στα μέσα του περασμένου αιώνα. Στην περιοχή από τις Τρεις Γέφυρες μέχρι τον Άγιο Ιωάννη Ρέντη, ο Κηφισός εξαφανίζεται κάτω από το οδόστρωμα της ομώνυμης λεωφόρου. Το φυσικό υδρογραφικό δίκτυο του Αττικού τοπίου έχει πλέον καταστραφεί και τη θέση του καταλαμβάνει το νέο αποχετευτικό και κυκλοφοριακό δίκτυο της πόλης. Η Θεσσαλονίκη -παρατηρεί- σε αντίθεση με την Αθήνα κατάφερε να δημιουργήσει δημόσιους χώρους με αξιόλογα παραδείγματα δημόσιας αρχιτεκτονικής (νέα παραλία, πλατεία Λευκού Πύργου, νησίδα μουσείων). Οι διαγωνισμοί για τις πλατείες της Αθήνας, η οποία κλονίζεται από κοινωνικές αντιθέσεις, είναι ένα προβληματικό ζήτημα και το ερώτημα που προκύπτει πλέον είναι «μήπως η ζωή είναι πιο ισχυρή από κάθε αρχιτεκτονική πρόταση που παρασύρει τα πράγματα και μπορεί να ανατρέψει ή να ακυρώσει ακόμη και τα πιο ευφάνταστα σχέδια»;

Ο Κηφισός κυλάει παράλληλα με την εθνική οδό μέσα σε έναν ανοιχτό οχετό που δεν επιτρέπει την ανάπτυξη παρόχθιας βλάστησης

Στην περιοχή από τον Κόκκινο Μύλο μέχρι τις Τρεις Γέφυρες, ο Κηφισός κυλάει παράλληλα με την εθνική οδό μέσα σε έναν ανοιχτό οχετό που δεν επιτρέπει την ανάπτυξη παρόχθιας βλάστησης. Από το σημείο αυτό και μετά, ο Κηφισός παύει να αποτελεί φυσικό στοιχείο και μετατρέπεται σε υδραυλικό έργο. Η εικόνα του διευθετημένου

- Στο πλαίσιο του συνεδρίου, το αστικό πείραμα «Η Θεσσαλονίκη Αλλιώς» επέστρεψε -μετά την περσινή παρέμβαση- στο πάρκο των οδών Ιασωνίδου και Ευριπίδου για να αλλάξει την όψη του. Με εθελοντική δουλειά, χορηγίες και τον σχεδιασμό των αρχιτεκτόνων Πρόδρομου Νικηφορίδη και Μπερνάρ Κουόμο καθάρισε τον χώρο, ενίσχυσε τον φωτισμό και την ηλεκτροδότηση, φύτεψε δένδρα για να παραδώσει στη γειτονιά μια όαση στο γκρίζο αστικό τοπίο.

Βόλος ΕΚΔΟΤΙΚΗ Ε.Π.Ε Έκτακτες Εκδόσεις 2012 Έτος 01 - Αρ. Φύλλου 002 Αξία απεριόριστη Πέμπτη, 7 Ιουνίου 2012

tranSegrity Έντυπος συλλεκτικός τύπος περιορισμένης κυκλοφορίας

www.territory.of.architecture.blogspot.com

local news

olympic dream...

Μαθήματα επαναστατικής δράσης Ένα χρόνο πριν, τέτοια εποχή, οι εφημερίδες και τα περιοδικά γέμιζαν τις σελίδες τους με συμπεράσματα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες: Τι κερδίσαμε και τι χάσαμε, σε όλους τους τομείς. Με χαρά έβλεπα τότε την αρχιτεκτονική να έχει μπει στο επίκεντρο της συζήτησης. Γιατί όλοι όσοι ασχολούνται με το αντικείμενο γνωρίζουν ότι η ποιότητα της παραγόμενης αρχιτεκτονικής, αλλάζει μόνο όταν ο κόσμος –για τον οποίο όλα αυτά γίνονται- μαθαίνει να εκτιμάει και να ζητάει το καλύτερο.

Η ζωή ανατρέπει ή εδραιώνει την αρχιτεκτονική στο δημόσιο χώρο Της Γιωτας Mυρτσιωτη

   Σύντομος απολογισμός της μετα-Μέρκελ κατάστασης Συντονιστής: Πλατεία Συντάγματος

«Εκατό παρά μία μελέτες για τον δημόσιο χώρο που διακρίθηκαν σε αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς τα τελευταία 33 χρόνια, μείον 90 και κάτι βραβευμένες μελέτες που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, τι μας μένει; Κάτι «ελάχιστες εξαιρέσεις» που επιβεβαιώνουν ότι «στην ελληνική πόλη δεν υπάρχουν σχεδιασμένοι δημόσιοι χώροι». Τρεις δεκαετίες έχουν παρέλθει από τις πρώτες αρχιτεκτονικές μελέτες για δημόσιους χώρους στην Ελλάδα και το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο πρόεδρος του ΤΕΕ/ΤΚΜ Τάσος Κονακλίδης, φέρνει στο προσκήνιο αφενός τον πολιτισμικό ρόλο της αρχιτεκτονικής, αφετέρου την οργάνωση της πολιτείας και της ίδιας της κοινωνίας ως τελικό αποδέκτη κάθε παρέμβασης. Οι πειραματισμοί των τελευταίων ετών, αν και αποτυχημένοι, έφεραν αντιμέτωπους «αρχιτέκτονες» και «κοινό», ανοίγοντας όπως αναφέρει ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Φιλιππίδης τον διάλογο για το πολύπλοκο και αντιφατικό ζήτημα διαχείρισης του δημόσιου χώρου τόσο από την αρχιτεκτονική όσο και από την κοινωνία των πολιτών, με κύριο ερώτημα «τα έργα απαντούν στις ανάγκες τους;». Τη συζήτηση αυτή άνοιξαν το ΤΕΕ/ΤΚΜ και οι έξι αρχιτεκτονικές σχολές και τμήματα Πανεπιστημίων στο πρώτο συνέδριο με τίτλο «Δημόσιος χώρος... αναζητείται» που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Επίκεντρο αποτέλεσε η εμπειρία 33 ετών από 99 μελέτες για πάρκα και πλατείες, παραλιακά μέτωπα, ιστορικά κέντρα και πολεοδομικές ζώνες στην Ελλάδα και το εξωτερικό που βρίσκεται

συγκεντρωμένη σε μια έκθεση στον Κήπο των Ρόδων (Νέα παραλία) και τον συνοδευτικό της κατάλογο (με κείμενα των Π. Τουρνικιώτη, Δ. Φιλιππίδη και Α. Γιακουμακάτου). Μελέτες που διακρίθηκαν από τον διαγωνισμό ιδεών για την αξιοποίηση και διαμόρφωση του χώρου του Πνευματικού Κέντρου Αθηνών του 1977 ώς και τον πρόσφατο για την ανάδειξη της πλατείας Νίκης της Κοζάνης του 2011, σηματοδοτούν την αντίληψη των αρχιτεκτόνων στον σχεδιασμό του δημόσιου χώρου, αλλά και το αυξανόμενο ενδιαφέρον της αρχιτεκτονικής ειδικά κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες στις οποίες καταγράφονται 28 και 66 διαγωνισμοί αντίστοιχα, όταν μέχρι το 1990 μόνο τρεις αφορούν έμμεσα τον δημόσιο χώρο. Οι αιτίες, εξηγεί, είναι πολλές. Οι συνθήκες με τις οποίες προκηρύσσονται (πιέσεις, αντιθέσεις, αντιρρήσεις), οι δυσκολίες υλοποίησης, οι αρχιτέκτονες που, κατά τον σχεδιασμό, «εύκολα παρασύρονται σε υπερβολές. Ειδικά οι αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα έκαναν το τεράστιο λάθος να πιστεύουν ότι είναι ικανοί να διαμορφώσουν όχι μόνο χώρους αλλά και τη ζωή, το γούστο και τις επιθυμίες των χρηστών. Ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα υπήρξε η προοδευτική αδυναμία επικοινωνίας και η τελική ρήξη ανάμεσα στο περιβάλλον της αρχιτεκτονικής και στην κοινωνία στην οποία απευθύνεται. Αρα η μετατροπή του χώρου είναι ζήτημα συναίνεσης».

στην ελληνική πόλη δεν υπάρχουν σχεδιασμένοι δημόσιοι χώροι

Η Θεσσαλονίκη -παρατηρεί- σε αντίθεση με την Αθήνα κατάφερε να δημιουργήσει δημόσιους χώρους με αξιόλογα παραδείγματα

Βόλος ΕΚΔΟΤΙΚΗ Ε.Π.Ε Έκτακτες Εκδόσεις 2012 Έτος 01 - Αρ. Φύλλου 001 Αξία απεριόριστη Τετάρτη, 6 Ιουνίου 2012

tranSegrity Έντυπος συλλεκτικός τύπος περιορισμένης κυκλοφορίας

www.territory.of.architecture.blogspot.com

local news

  Μαθήματα επαναστατικής δράσης Συντονιστής: Πλατεία Εξαρχείων

Η δημόσια αρχαιολογία και τα κάγκελα Της Κατερίνας Οικονομάκου Αισθανόμαστε και είμαστε προνομιούχοι που έχουμε μια πρωτεύουσα διάστικτη από αρχαιολογικούς χώρους υψηλής αισθητικής αξίας και συμβολισμού. Είναι, όμως, αυτοί οι χώροι ομαλά ενταγμένοι στην καθημερινότητα της πόλης; Τους ζούμε ή κρατάμε τις αποστάσεις μας; Ο αρχαιολόγος Γιάννης Χαμηλάκης εξηγεί και ανιχνεύει μια σχέση έντασης. Θα περίμενε κανείς ότι οι κάτοικοι της Αθήνας αισθανόμαστε μεγάλη οικειότητα με τα κάθε λογής κατάλοιπα της αρχαιότητας. Αισθανόμαστε σχεδόν σαν στο σπίτι μας διασχίζοντας τον χώρο της Ρωμαϊκής Αγοράς, πηγαίνοντας βόλτα στο Ολυμπιείο ή για περπάτημα στον λόφο του Φιλοπάππου. Αλλά δεν είναι έτσι. Είναι διάχυτη η αίσθηση ότι, αντί για οργανικά κομμάτια της πόλης, οι αρχαιολογικοί χώροι ξεχωρίζουν σαν νησίδες απομονωμένες από την τύρβη της καθημερινότητας, ότι κατά κάποιον τρόπο οφείλουμε να τα ατενίζουμε με δέος, αντί για τη φυσικότητα με την οποία περιβάλλουμε ό,τι αισθανόμαστε δικό μας. Δεν έχουμε καταφέρει να ενσωματώσουμε με επιτυχία στον αστικό ιστό και τον αστικό βίο τούς χώρους και τα μνημεία του παρελθόντος – ώς εδώ συμφωνεί ο Γιάννης Χαμηλάκης, καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Σαουθάμπτον, ο οποίος, πέρα από τους λόγους, ενδιαφέρεται για τους τρόπους με τους οποίους αυτό θα μπορούσε να αλλάξει. Ανάμεσα στον θαυμασμό, το δέος και την υπερπροστασία, πώς καλλιεργείται το γνήσιο ενδιαφέρον και η άμεση επαφή με τα ίχνη της Ιστορίας μας; Πόσο σφιχτά κρατά η επίσημη αρχαιολογία τα κλειδιά της ερμηνείας και πώς θα μπορούσε να παρέμβει θετικά στη σχέση των τοπικών κοινωνιών με την κληρονομιά τους;

«Οι πρωτοβουλίες που έχουν αναπτύξει σχετικά με ακριβώς αυτό το θέμα διάφορες συλλογικότητες στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια μαρτυρούν ότι έχουμε πρόβλημα. Ή ότι ένα μέρος, τουλάχιστον, του πληθυσμού της πόλης αισθάνεται ότι δεν μας είναι όσο οικείοι θα έπρεπε, ότι δεν επικοινωνούν με τις τοπικές κοινωνίες όσο τα μέλη τους θα επιθυμούσαν». «Να θυμίσουμε ότι τα υλικά κατάλοιπα του παρελθόντος δεν τα ανακαλύπτουν απαραίτητα οι αρχαιολόγοι, όπως τείνουμε να πιστεύουμε. Συχνά οι αρχαιότητες είναι ορατές και απτές και σε αυτές τις περιπτώσεις οι αρχαιολόγοι τις εντάσσουν σε ένα διαφορετικό, επιστημονικό, θεσμικό και νομικό πλαίσιο. Η αρχαιολογία στην Ελλάδα -και γενικότερααναπτύσσεται σαν επιστήμη τον 19ο αιώνα, στο πλαίσιο της εθνικής ιδεολογίας και της συγκρότησης του εθνικού κράτους, δηλαδή στο πλαίσιο της ιδεολογίας και των πρακτικών της δυτικής νεωτερικότητας. Πρόκειται, λοιπόν, για τη νεωτερική αρχαιολογία. Πιστεύω, όμως, ότι μπορούμε να μιλήσουμε και γι’ αυτό που έχω ονομάσει προνεωτερικές αρχαιολογίες: δηλαδή πρακτικές και αφηγήσεις που αφορούν τις αρχαιότητες, από ανθρώπους και κοινωνικές ομάδες πριν από την εδραίωση της αρχαιολογίας ως νεωτερικής επιστήμης. Αν εξετάσουμε πρακτικές όπως είναι, για παράδειγμα, τα σπόλια -η ενσωμάτωση αρχαίων θραυσμάτων σε νεότερα κτίσματα- θα δούμε ότι οι άνθρωποι δεν ήταν αδιάφοροι στην παρουσία των αντικειμένων από άλλους χρόνους. Αντιθέτως, τα είχαν προσέξει, πολλές φορές είχαν κατασκευάσει ιστορίες και αφηγήσεις γύρω από τη βιογραφία τους και σε πολλές περιπτώσεις τα είχαν ενσωματώσει στην καθημερινότητά τους».

«Η Ελλάδα έχει γεμίσει νεκρούς αρχαιολογικούς χώρους»

- 26 -

Τα υβρίδια της Παγκοσμιοποίησης

Τα υβρίδια της Παγκοσμιοποίησης

Monstro.city Έτος 37 // Αρ.τευχους 10.171 // ΕΥΡΩ 80

BANK OF BEAST collectingarchitecture.blogspot.com

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΑΤΡΟΜΗΤΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

special edition

Ghosts in the Center

Περισσότεροι από 133.000 άνθρωποι µετακόµισαν από την πόλη µέσα σε µία δεκαετία

politics time

Της Μάχης Τράτσα Για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία το κέντρο της Αθήνας χαρακτηρίζεται από τα εγκαταλειµµένα κτίρια ή τους άδειους ορόφους και τα κενά καταστήµατα των άλλοτε δραστήριων ισογείων στους πιο εµπορικούς δρόµους της πόλης. Το γεγονός αποδίδεται στην οικονοµική κρίση, στην εγκληµατικότητα, στους µετανάστες ή στις ταραχές στο κέντρο της πόλης και θεωρείται ότι η κατάσταση θα αναστραφεί µε σκληρά αστυνοµικά µέτρα και δυναµικά οικονοµικά κίνητρα. Σύµφωνα ωστόσο µε τον επιστηµονικό υπεύθυνο της µελέτης του ΕΜΠ, καθηγητή στο Τµήµα Αρχιτεκτόνων κ. Παναγιώτη Τουρνικιώτη, η επιφαινόµενη κρίση του κέντρου της πόλης είναι τελικά πολύ βαθύτερη επειδή είναι ουσιαστικά δοµική. «Τα ανεπιθύµητα συµπτώµατα των τελευταίων δύο ή τριών ετών έχουν εγκατασταθεί σε ένα σώµα που προσέφερε το έδαφος γι΄ αυτή την εγκατάσταση» επισηµαίνει ο κ. Τουρνικιώτης. Από τις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90 ως και σήµερα έχει µετακοµίσει από το κέντρο της πρωτεύουσας µια ολόκληρη πόλη. Ετσι µεγάλα κτίρια µε ισχυρή εµπορική ή επιχειρηµατική ταυτότητα, όπως το Μινιόν στην Πατησίων, τα πολυκαταστήµατα Athenee και Ακρον Ιλιον Κρυστάλ στη Σταδίου, παραµένουν εδώ και χρόνια κλειστά. Το ίδιο συµβαίνει και µε µεγάλα ξενοδοχεία όπως τα «Acropole», «La Mirage», «Μπάγειον» κ.ά. ή κτίρια που στέγαζαν υπηρεσίες ή τράπεζες όπως τα κτίρια της Κτηµατικής Τράπεζας και της Ρυθµιστικής Αρχής Ενέργειας στην Πανεπιστηµίου, του Ειρηνοδικείου στην Οµόνοια κ.ά. Μόνο στους άξονες Πανεπιστηµίου και Πατησίων η έρευνα του ΕΜΠ καταγράφει 110 κενά κτίρια. Πολλά είναι τα ακίνηταφαντάσµατα στου Ψυρρή, στο Μεταξουργείο ή ακόµη και στην Πλάκα. Αυτό συνέβη, όπως εξηγεί ο κ. Τουρνικιώτης, «είτε επειδή εγκατέλειψε το εµπορικό κέντρο η µεταποίηση και η χοντρική, µε ή χωρίς την προτροπή της πολιτείας, χωρίς να µπορεί να καταλάβει όλο το κενό η αναψυχή, ή επειδή αποκτήθηκαν πολλά µικρά κτίρια από το ∆ηµόσιο για να προστατευθούν και χρόνια τώρα αδρανούν ή επειδή κηρύχθηκαν διατηρητέα αλλά δεν υπάρχει το εγγενές δυναµικό της ανασύστασής τους και για πολλούς ακόµη λόγους». Ειδικά για την Πλάκα, όπου θεωρείται ότι το στοίχηµα της διατήρησης έχει επιτύχει, οι κενές ιδιοκτησίες φτάνουν τα 180 κτίρια. Πολλά από αυτά αποτελούν τµήµα της ακίνητης περιουσίας του υπουργείου Πολιτισµού το οποίο διατηρεί 150 ιδιοκτησίες στην περιοχή.

«Αμπελόκηποι, έναντι γηπέδου Λ. Αλεξάνδρας, πλησίον Μετρό - συγκοινωνιών, διαμέρισμα 50 τ.μ. ρυθμού Bauhaus, κατασκευής 1934, πέτρινο, διαμπερές, πρόσφατα ανακαινισμένο, 2ος όροφος, ηλιόλουστο, σαλόνι, 1 Υ/Δ, κουζίνα, μπάνιο». Η υποθετική αγγελία περιγράφει ένα πραγματικό διαμέρισμα του

σπάνια φωνή

sweet tourism Καταψηφίστηκε το άρθρο 148 του πολυνομοσχεδίου του υπουργείου Υποδομών, το οποίο αφορούσε τη χωροθέτηση μεγάλων τουριστικών επενδύσεων και τουριστικής κατοικίας προς πώληση στα νησιά. Αιτία, το πλήθος των αντιδράσεων που εκφράστηκαν τις τελευταίες ημέρες τόσο από βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, της Ν.Δ. και της Αριστεράς όσο και από περιβαλλοντικές οργανώσεις και επιστημονικούς φορείς. Στο επίκεντρο των αντιδράσεων βρέθηκε η δυνατότητα που έδινε το επίμαχο άρθρο για μεγάλες τουριστικές αναπτύξεις σε μικρά νησιά και βραχονησίδες.

Μικρές ιστορίες καθημερινού εγκλωβισμού ή αλλιώς “Έρωτα μου αυθαίρετε...” Εγκλωβισμένοι παραμένουν χιλιάδες πολίτες καθώς η δεύτερη φάση της διαδικασίας τακτοποίησης αυθαίρετων κτισμάτων παραμένει στα... χαρτιά. Το μόνο που φαίνεται να κινείται είναι το Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος (ΤΕΕ), το οποίο αποφάσισε, έστω και μονομερώς, να προχωρήσει εντός των ημερών - ίσως και αυτή την εβδομάδα - σε δοκιμαστική λειτουργία της δεύτερης φάσης. Βέβαια, όπως λέει ο πρόεδρος του ΤΕΕ κ. Χρήστος Σπίρτζης, «το σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει κανονικά καθώς εδώ και οκτώ μήνες εκκρεμούν οι αποφάσεις για το δελτίο δομικής τρωτότητας και το διάγραμμα κάλυψης». Επίσης, προσθέτει: «Δεν έχει ακόμη εκδοθεί το Προεδρικό Διάταγμα για την ταυτότητα των κτιρίων που θα σήμαινε και ελέγχους σε όλα τα κτίρια. Για αυτούς τους λόγους έχει μειωθεί δραματικά ο ρυθμός των δηλώσεων». Δεν είναι τυχαίο ότι οι πολίτες εμφανίζονται διστακτικοί και δεν προχωρούν σε τακτοποίηση είτε λόγω της οικονομικής κρίσης και της ρευστής πολιτικής κατάστασης είτε εξαιτίας των «θολών» σημείων της ρύθμισης. Η προσωρινή απόφαση δίνει τη δυνατότητα υπαγωγής στη ρύθμιση μόνο αν ο χρόνος κατασκευής αποδεικνύεται με δημόσια έγγραφα ή αεροφωτογραφίες. Από το σύνολο των δηλωμένων χώρων κύρια και μοναδική κατοικία αποτελεί μόνο το 25% των χώρων που έχουν υπαχθεί στη ρύθμιση, 62% αφορά άλλη κατοικία, 10% κτίρια υπηρεσιών και 3% τουριστικές εγκαταστάσεις και αναψυχής. Το 67% των κτιρίων βρίσκεται εντός σχεδίου και το υπόλοιπο εκτός σχεδίου. Επίσης το 75% έχει οικοδομική άδεια.

unreal estate

διατηρητέου συγκροτήματος των οκτώ προσφυγικών πολυκατοικιών στη Λ. Αλεξάνδρας. Βαμμένο σε όμορφα χρώματα, το διαμέρισμα ανήκει στην οικογένεια του αρχιτέκτονα κ. Δημήτρη Ευταξιόπουλου, καθηγητή στον Τομέα Μηχανικής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε εκεί. Είναι επίσης, πρόεδρος του Συλλόγου

Ιδιοκτητών των διαμερισμάτων της Λ. Αλεξάνδρας, από τους φορείς που μαζί με τη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ και τη στήλη «Σημειωματάριο» της «Κ» έδωσαν αγώνα προκειμένου να μην κατεδαφιστούν οι ιστορικής μνήμης κατοικίες που χτίστηκαν για να στεγάσουν Μικρασιάτες πρόσφυγες και πέτυχαν να τις χαρακτηρίσει διατηρητέες το υπουργείο

eco-news

books for you Του Μανολη Kορρε

Πολιτισμού το 2008. Ακριβώς κάτω από το παραπάνω διαμέρισμα, ο ίδιος έχει συνενώσει εδώ και 13 χρόνια, δύο διαμερίσματα. Τα ανακαίνισε πλήρως εσωτερικά, ενώ εξωτερικά έβαψε απλώς την πρόσοψη, διατηρώντας τα σημάδια από τα Δεκεμβριανά.

Το νέο Μουσείο της Ακρόπολης είναι ήδη αντικείμενο διαφόρων αξιόλογων δημοσιευμάτων. Ομως, το πιο πρόσφατο, με τίτλο «Νέο Μουσείο Ακρόπολης, στοιχεία μελέτης και κατασκευής» (εκδόσεις Μίλητος, 2011) αποτελεί εκ των πραγμάτων ιδιαίτερη περίπτωση, επειδή έχει συγγραφέα τον Μ. Φωτιάδη, έναν εκ των δύο βραβευμένων αρχιτεκτόνων του έργου.

Monstro.city Έτος 37 // Αρ.τευχους 10.171 // ΕΥΡΩ 80

BANK OF BEAST collectingarchitecture.blogspot.com

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΑΤΡΟΜΗΤΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

Πύργος Πειραιά ο κοιμώμενος γίγαντας Του Αλέξιου Βανδώρου

Πολλές δεκαετίες μετά την τελετή θεμελίωσης ο συγκεκριμένος πύργος παραμένει ακόμα ένα μεγαλοπρεπές αστικό κουφάρι που στοιχειώνει τον ορίζοντα του λιμανιού του Πειραιά.

Γνωρίζουμε την Αθήνα ως πόλη όχι μόνο του υψηλού αλλά και του λεγόμενου «πάνδημου κλασικισμού», που θα αναπτυχθεί σε όλο τον 19ο αιώνα. Η Αθήνα– πρωτεύουσα του νέου ελληνικού κράτους όφειλε να είναι νεοκλασική όχι μόνο για πολιτιστικούς αλλά και για πολιτικούς λόγους. Η Ελλάδα του 1830, εξαιτίας του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα

unreal estate

κατά των Τούρκων, αποτελούσε πρότυπο εθνικής ενοποίησης για τους Ιταλούς, τους Γερμανούς και για πολλούς άλλους Eυρωπαίους οι οποίοι, αφού πολέμησαν κατά του Ναπολέοντα Α΄, θα δημιουργούσαν στη συνέχεια τα δικά τους εθνικά κράτη. Η Ελλάδα, κοίτη του κλασικού, ήταν ταυτόχρονα η κοίτη της εθνικής ανεξαρτησίας ένας ακόμη

special edition Μια φορά κι έναν καιρό ένας αρχιτέκτονας που στεκόταν πάνω στην Ακρόπολη κοιτάζοντας προς τη θάλασσα του σκυροδέματος που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της σύγχρονης Αθήνας, φημολογείται ότι είχε πει,“Αυτή η πόλη πάντα μου έδινε τη δυνατή εντύπωση ενός ανολοκλήρωτου έργου σε εξέλιξη», εννοώντας ότι ενώ η πόλη φαίνεται να πλησιάζει στην ολοκλήρωση ενός σταδίου ανάπτυξής της και σε ένα άλμα προς το επόμενο επίπεδο, αυτό ποτέ δεν έρχεται, και πάντα αναβάλλεται. Πολύ λίγα κτίρια συνοψίζουν την ουσία της φράσης αυτής με τέτοιο έντονο συμβολισμό περισσότερο από τον ημιτελή Πύργο του Πειραιά, επίσης γνωστό ως “Πύργος Πειραιά”, ή “Εμποροναυτιλιακό Κέντρο Πειραιά”. Η τελευταία από αυτές τις ονομασίες αποδόθηκε με μια εκπληκτική αναλογία για τον επιδιωκόμενο ρόλο του κτιρίου για το λιμάνι του Πειραιά, για το οποίο υπήρχε όραμα κατά τη στιγμή της κατασκευής του να είναι ο ίδιος με εκείνου του άτυχου δίδυμου των πολύ μεγαλύτερων κτιρίων που καταστράφηκαν στο λιμάνι της Νέας Υόρκης στα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001… Πολλές δεκαετίες μετά την τελετή θεμελίωσης, και ίσως σε μια ανάλογη αποστροφή της μοίρας, ο συγκεκριμένος πύργος των 25 ορόφων ύψους 84 μέτρων παραμένει ακόμα ένα μεγαλοπρεπές αστικό κουφάρι που στοιχειώνει τον ορίζοντα του λιμανιού του Πειραιά. Εκεί λοιπόν, μέσα στο λιμάνι που σφύζει από ζωή, χιλιάδες εμπορικά πλοία έρχονται και φεύγουν σαν τους δείκτες ενός ρολογιού υπό την σιωπηλή παρουσία του ημιτελούς γίγαντα, μιας εικόνας που δικαιολογεί πραγματικά τον τίτλο ενός μισοτελειωμένου «έργου σε εξέλιξη». Μιας εικόνας που αποτελεί έναυσμα, σαν μια σιωπηλή πρόσκληση (αντι-)πραξης κατά της προοπτικής διαιώνισης μιας τέτοιας γιγαντιαίας υποβάθμισης.Οι λόγοι για αυτό που φαίνεται να αποτελεί την τέλεια ιστορία αστικής στασιμότητας, πράγματι είναι εντυπωσιακό ακόμη και για όσους γνωρίζουν τη λεγόμενη «Ελληνική πραγματικότητα», ξεκινά κατά τα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας (1967-1974). Εκείνη την εποχή (1968), δόθηκαν άδειες κατασκευής για μερικές δεκάδες ψηλά κτίρια (12-28 κατοικήσιμων ορόφων), κάτι που για τους λάτρεις του «Αττικού Τοπίου» ήταν και εξακολουθεί να είναι «μια πράξη ιεροσυλίας» και παντελής έλλειψη σεβασμού για το μνημείο της Ακρόπολης το οποίο δεσπόζει στο ιστορικό τοπίο της πόλης των Αθηνών. Από την άλλη, η κατασκευή του Πύργου του Πειραιά ήταν το αποτέλεσμα μιας πολιτικής απόφασης που ελήφθη κατά την ίδια περίοδο και αφότου στην Αθήνα είχε ήδη κατασκευάστει ο πρώτος ουρανοξύστης, ο Πύργος Αθηνών (28 όροφοι, ύψος 103m) . Το σκεπτικό για την κατασκευή του ήταν συνδεδεμένο με την επιθυμία του τότε πολιτικού καθεστώτος να προσφέρει στον Πειραιά ένα εικονικό τοπόσημο αντάξιο της οικονομικής και αστικής ανάπτυξής του, να ενισχύσει την εικόνα της πόλης ως ναυτιλιακού και εμπορικού κέντρου, καθώς και να ισχυροποιήσει την εικόνα των μελών του τότε καθεστώτος σαν μεταρρυθμιστών του ελληνικού πολιτικού και οικονομικού συστήματος

λόγος για να είναι νεοκλασική. Ο ιδεολογικός αυτός κλασικισμός επανεισάγεται στον τόπο όπου γεννήθηκε από φανατικούς λάτρεις του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, ξεκινώντας από τον Λουδοβίκο Α΄ ο οποίος είχε ήδη δημιουργήσει το νεοκλασικό Μόναχο, την Αθήνα της Βαυαρίας και ονειρευόταν την επανένωση της Γερμανίας, που θα πραγματοποιούνταν τελικά το

1871. Παραδόξως, όμως, η Αθήνα δεν είναι μόνο νεοκλασική. Στη διάρκεια του 19ου αιώνα χτίζονται όχι πολλά, αλλά πάντως σημαντικά, κτίρια σε ένα νεογοτθικό ιδίωμα που και αυτό ομολογουμένως αποτελεί μια εκφραστική γλώσσα εισαγωγής: ο πύργος της βασίλισσας Αμαλίας στα Λιόσια, το μέγαρο Σαριπόλου στην Πατησίων, η αγγλικανική εκκλησία στη Φιλελλήνων.

politics time

eco-news Της Γιωτας Συκκα Η απαγορευτική κορδέλα προβάλλει επιδεικτικά μπροστά μας, όπως και το περιπολικό στην κεντρική κλειστή πύλη, που αποτρέπει κάθε κυριακάτικο επισκέπτη να μπει στο ανεπίσημα επισκέψιμο κτήμα Τατοΐου. Οχι ότι χρειάζεται κανείς άδεια. Τα ανοίγματα στους θάμνους δεξιά και αριστερά μοιάζουν παιχνίδι για τους εκδρομείς που αναζητούν σανίδες και πέτρες για να ξεπεράσουν τα εμπόδια της φύσης. Οι τακτικοί γνωρίζουν τα κατατόπια: «από ‘δω ελάτε».

tecno-news

books for you

Monstro.city Έτος 37 // Αρ.τευχους 12.239 // ΕΥΡΩ 80

BANK OF BEAST collectingarchitecture.blogspot.com

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΑΤΡΟΜΗΤΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

Φιξ: Από τη μπύρα στο...Μουσείο

το παλαιό εργοστάσιο ζυθοποιίας έδωσε το όνομά του στον υπόγειο σταθμό του Μετρό «Συγγρού – Φιξ»

special edition politics time

death ceremony Την Τρίτη 1η Νοεμβρίου τόσο η οικία του διάσημου Ελληνα Κωνσταντίνου Δοξιάδη όσο και το Κέντρο Συμποσίων ενός πρότυπου οικισμού που είχε σχεδιάσει και υλοποιήσει ο ίδιος κατεδαφίστηκε ολοσχερώς από τους τωρινούς του ιδιοκτήτες. Η (νόμιμη) κατεδάφιση δεν διήρκησε περισσότερο από έξι ώρες. Απέμεινε μόνο το υπαίθριο αμφιθέατρο και φυσικά τα υπόλοιπα σπίτια του οικισμού για να θυμίζουν το μεγαλόπνοο αλλά ακρωτηριασμένο πια σχέδιο, δύο βήματα από τη θάλασσα στο Πόρτο Ράφτη.

Πίνε υγεία - Πίνε κάθε μέρα ΦΙΞ διαφήμιση για τη μπυρα φιξ

Της Σταυρούλας Παπασπύρου

Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, εποχή βιομηχανικής ανασυγκρότησης της χώρας, αποφασίζεται η ριζική ανακαίνιση - ανακατασκευή του εργοστασίου και ο σχεδιασμός του έργου αυτού ανατίθεται από την οικογένεια Φιξ στον αρχιτέκτονα Τάκη Ζενέτο (1926-1977), πρωτοπόρο

εκπρόσωπο του μεταπολεμικού μοντερνισμού στην Ελλάδα. Στο νέο κτίριο που κατασκευάζει ο Ζενέτος τονίζει την οριζόντια διάσταση του κτιρίου Φιξ κατά μήκος της Λεωφόρου Συγγρού και της Λεωφόρου Καλλιρρόης με οριζόντια γραμμικά υαλοστάσια. Επιπλέον, δεν επιδίωκε απλώς την στέγαση μιας βιομηχανικής μονάδας αλλά στο πλαίσιο της γενικότερης φιλοσοφίας του ενδιαφερόταν να αφήσει το κτίριο κατάλληλο για κάθε μελλοντική λειτουργία. Για παραπάνω από μισόν αιώνα το εργοστάσιο του Φιξ αποτέλεσε εμβληματικό κτίριο για την μεγάλη λεωφόρο που καταλήγει στο Φάληρο. Οι κάτοικοι του Νέου Κόσμου και του Κουκάκη θυμούνται ακόμα την μυρωδιά μπύρας που αρωμάτιζε τις γειτονίες του το εργοστάσιο μέχρι τα τέλη του `70.

Grafiti Gate

Μετά την πτώχευση της επιχείρησης Φιξ το 1994 το κτίριο του εργοστασίου περιήλθε στο δημόσιο. Λίγα χρόνια μετά ένα μέρος του κατεδαφίζεται για να δημιουργηθεί ο Σταθμός του Μετρό. Έτσι το παλαιό εργοστάσιο ζυθοποιίας έδωσε το όνομά του στον υπόγειο σταθμό του Μετρό «Συγγρού – Φιξ», στο χώρο στάθμευσης και στην μικρή πλατεία που δημιουργήθηκε. Γρήγορα τότε αντιλανβάνονται όλοι την αρχιτεκτονική αξία του παλιού Φιξ. Η πολιτεία θέλει να το διατηρήσει. Χωρίς πολλές σκέψεις αποφασίζεται ότι θα στεγάσει το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Έτσι ξεκινάει το διασημότερο ίσως γεφύρι της Άρτας στην Αθήνα, που καλώς εχόντων των πραγμάτων, σε δεκαεννιά μήνες από τώρα θα έχει ολοκληρωθεί. Οχτώ διοικήσεις άλλαξε το Μουσείo από τότε που ο ίδιος, βασικός πυλώνας της «3SK

Στυλιανίδης Αρχιτέκτονες», σχετίστηκε με το στοιχειωμένο έργο της στέγασης του ΕΜΣΤ. Ο συνολικός προϋπολογισμός της ανέγερσης του κτιρίου φτάνει τα 40 εκ. ευρώ, εκ των οποίων τα 9 προέρχονται από εθνικούς πόρους και τα υπόλοιπα από τους κουμπαράδες του Γ΄ ΚΠΣ και του ΕΣΠΑ. Η μελλοντική στήριξη του μουσείου από την πολιτεία είναι ένα ακανθώδες ζήτημα που η ίδια δεν θέλει να θίξει ακόμα. Μια πηγή χρημάτων, πάντως, πέρα από τα εισιτήρια των επισκεπτών και τις εισφορές των φίλων, θα είναι τα καταστήματα του ισογείου. Το βιβλιοπωλείο θα ’ναι άριστα εξοπλισμένο σε εκδόσεις ιστορίας και θεωρίας της τέχνης, ενώ το πωλητήριο θα είναι ουσιαστικά κι ένα εκθετήριο για τους νέους designers.

sales now

express-news “ ...αν κάποιος έχει μια παραθαλάσσια έκταση και μια ξένη εταιρεία θέλει να κατασκευάσει στο σημείο αυτό μια μαρίνα, με ένα μέρος του συνολικού ποσού να συγχρηματοδοτείται από την ΕΕ...Τότε η ξένη εταιρεία μπορεί άμεσα να καταθέσει αίτηση απαλλοτρίωσης, η οποία θα εκδοθεί με μία απλή οριζοντιογραφία! “Δηλαδή αδέλφια, αν μια ξένη εταιρεία θεωρεί ότι πολύ την εξυπηρετεί το παραθαλάσσιο οικόπεδό σας, μπορεί ¨”στο άψε-σβήσε” να σας το πάρει, με τη σύμφωνη γνώμη της “ελληνικής κυβέρνησης” σας.

Monstro.city Έτος 37 // Αρ.τευχους 9.165 // ΕΥΡΩ 80

BANK OF BEAST collectingarchitecture.blogspot.com

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΑΤΡΟΜΗΤΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

special edition

Peiraias’s phantoms

books for you

Το παρ’ολίγον πνευματικό κέντρο του Πειραιά Στην Αττική μπορεί κανείς να συναντήσει διάφορα κουφάρια κτιρίων που στέκουν γυμνά και ημιτελή στους δρόμους της. Τα παραδείγματα είναι πολλά, το τεμαχισμένο εργοστάσιο Φιξ στη Συγγρού, η κατοικία της Μαρίας Κάλλας το ξενοδοχείο Ακροπόλ στην Πατησίων, παλιές βιομηχανίες στην Πειραιώς και πολλά άλλα. Η πόλη του Πειραιά δεν θα μπορούσε να μην ακολουθήσει την Αθήνα σε αυτόν το ανεπίσημο ανταγωνισμό. Η πολύχρονη παραμονή του αμφιλεγόμενου δημάρχου Α. Σκηλίτση στο δημαρχιακό θώκο και η αγωνία του να αναπτύξει την πόλη του, οδήγησε στη σημερινή κληρονομιά μερικών από των πιο γνωστών ημιτελών κτιρίων της νεώτερης αρχιτεκτονικής ιστορίας καθώς και μερικών από των πιο γνωστών αστικών μύθων που τα συνοδεύει. Στο οδοιπορικό αυτό θα ασχοληθούμε με το κτίριο που ανήκει στο κληροδότημα Αλέξανδρου Δ. Ζαχαρίου που βρίσκεται στην ακτή Διλαβέρη στο Μικρολίμανο Στις αρχές της δεκαετίας του ‘70 το διοικητικό συμβούλιο του ιδρύματος με πρόεδρο τον κ. Γουναράκη, αποφάσισε να αξιοποιήσει το συγκεκριμένο οικόπεδο γκρεμίζοντας την κατοικία που βρισκόταν στο χώρο και δημιουργώντας στη θέση της ένα κτίριο τέχνης και πολιτισμού που θα συνέβαλε στην πολιτιστική εκπαίδευση των Πειραιωτών. Το πνευματικό αυτό κέντρο μελετήθηκε από τον Λιάπη να περιλαμβάνει χώρους συνολικού εμβαδού 1800μ² που εκτίνονται σε έξι επίπεδα. Όλο το κτίριο

δείχνει να αιωρείται 1.50 μέτρο πάνω από το έδαφος. Για την εξυπηρέτηση των επισκεπτών είχε σχεδιαστεί ιματιοθήκη και λουτρά σε συνέχεια του φουαγιέ που είναι ο προθάλαμος για την είσοδο στο αμφιθέατρο στο πάνω μέρος των κερκίδων. Το αμφιθέατρο αυτό έχει χωρητικότητα 400 ατόμων και μπορεί να φιλοξενήσει διαλέξεις, προβολές, θεατρικές και μουσικές παραστάσεις. Όταν αποφασίστηκε η κατασκευή αυτού του πνευματικού κέντρου είχε υπολογιστεί η

αξιοποίηση των εκτάσεων του Ζαχαρίου στο Λουτράκι, η πραγματικότητα όμως δεν ήταν όπως θα επιθυμούσε το διοικητικό συμβούλιο, οι καταπατήσεις κατέστησαν αδύνατη την εκμετάλλευση τους με αποτέλεσμα το κτίριο να μην υλοποιηθεί ποτέ και να μείνει ένα κτίριο φάντασμα. Επί δημαρχίας Φασούλα είχαν αρχίσει κάποιες συζητήσεις ώστε το κτίριο να αξιοποιούταν από μια Γαλλική σχολή για τη στέγαση σχολείου, αλλά η όλη ιστορία

σταμάτησε από το υπουργείο οικονομίας από τη στιγμή που είναι κληροδότημα και διέπεται από ιδιαίτερους κανονισμούς. Το κτίριο αυτό μπορεί να συμπεριληφθεί στα αξιόλογα κτίρια της Αττικής και είναι λυπηρό που είναι αφημένο στη τύχη του να φιλοξενεί άστεγους και να απαξιώνεται.

Το «Ξένοι, θεοί και τέρατα» επαναθέτει και ιχνηλατεί ορισμένα κεντρικά προβλήματα της ηθικής φιλοσοφίας υπό το πρίσμα μιας κριτικής ερμηνευτικής: η βαριά σκιά του θανάτου, το αίνιγμα του καλού και του κακού, το αίτημα για ένα θεϊκό θεμέλιο, η βαθιά κρίση της ταυτότητας, οι απωθημένες φρίκες και οι φασματικές επιστροφές τους, η αξίωση για τη φιλοξενία και τη δικαιοσύνη.

sales now

Του Μανώλη Οικονόμου

democracy’s ceremony Κατάπληξη: στις 6 Μαΐου, η νεοφασιστική Χρυσή Αυγή μπήκε στην ελληνική βουλή. Εμβλημα εμπνευσμένο από τη σβάστικα, χιτλερικός χαιρετισμός, το «Mein Kampf» ως σημείο αναφοράς, ρατσιστική και αντισημιτική ιδεολογία, άρνηση του ολοκαυτώματος, ξυλοδαρμοί μεταναστών, απειλές εναντίον δημοσιογράφων, προσωπολατρία. Η Χρυσή Αυγή συγκαταλέγεται μεταξύ των άμεσων απογόνων του γερμανικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος το οποίο βύθισε στο χάος και το αίμα την Ευρώπη και τον κόσμο.

Ακόμη ένα κτίριο φάντασμα στον Πειραιά

politics time

Crisis results Κάθε πρωί στο κέντρο της Αθήνας, έξω από την κλινική των Γιατρών του Κόσμου, σχηματίζεται ουρά. Σε αυτήν στέκονται μετανάστες από το Αφγανιστάν και την Αλγερία, Ρομά, άστεγοι, καθώς και ολοένα και περισσότεροι Ελληνες οι οποίοι έχοντας χάσει τη δουλειά τους και την κοινωνική τους ασφάλιση δεν έχουν πού αλλού να στραφούν για να λάβουν βασική ιατρική φροντίδα. Πριν από μερικές ημέρες στην ουρά έξω από την κλινική βρίσκονταν παιδιά που έπρεπε να υποβληθούν

σε εμβολιασμούς ρουτίνας για την πολιομυελίτιδα. Μια έγκυος γυναίκα περίμενε δίπλα σε έναν ηλικιωμένο άνδρα με καρδιολογικά προβλήματα, ο οποίος δεν είχε να πληρώσει τα απαραίτητα για τη ζωή του φάρμακα. «Δύο χρόνια πριν οι άνθρωποι αυτοί είχαν μια φυσιολογική ζωή» αναφέρει ο Νικήτας Κανάκης, πρόεδρος των Γιατρών του Κόσμου – η οργάνωση διαθέτει τέσσερις τέτοιες κλινικές σε ολόκληρη τη χώρα. Ασχέτως του αν η Ελλάδα βγει από το ευρώ,

η οικονομική δυσχέρεια στη χώρα φαίνεται ότι θα ενταθεί στο κοντινό μέλλον. Και καθώς οι περικοπές στη χρηματοδότηση έχουν αντίκτυπο στις υπηρεσίες υγείας, ορισμένοι προβλέπουν μια ανθρωπιστική κρίση. «Το σύστημα βρίσκεται στα όριά του» λέει ο κ. Κανάκης. «Κάθε μέρα αυξάνονται τα άτομα που ζητούν βοήθεια».

http://www.balcony.gr/

ter(r)a.tory

territories of terra forma

123456 7

8

912

57

8

ΑΔΕΣΜΕΥΤΗ ΚΑΙ ΑΕΙΚΙΝΗΤΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ Έτος 1012 | Αρ.τεύχους 13.514 | Ιδρυτικό μέλος Νέλλη Κανέλλου

Συναυλία στην πλατεία Βάθης Συντονιστής: Ν.Μιχαλολιάκος

special edition

greek mi(s)thology προτάσεις επιβίωσης

collectingarchitecture.blogspot.com | Αξία ανεκτίμητη

Σχεδιάζοντας για τους τουρίστες

“Έλα να μάθεις, στη

Πλατεία Βάθης...”

Βόλος, 7 Ιουνίου 2012

Δημόσιος Χώρος και Αρχιτεκτονικός Τουρισμός ArchiTeam Οι δημόσιοι χώροι μιας πόλης δύναται να μεταβληθούν σε μεγάλο βαθμό από την επίδραση της κίνησης των τουριστών. Ένα νέο μνημείο, ή τοπόσημο ή απλά ένα κτήριο δημόσιας χρήσης το οποίο τοποθετείται στους αρχιτεκτονικούς τουριστικούς οδηγούς επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τον περιβάλλοντα δημόσιο χώρο, την κίνηση σε αυτόν και τη δομή της πόλης ευρύτερα. Η ανάπτυξη ιδιωτικών χώρων πέριξ αυτών των τουριστικών πόλων, οι οποίοι συνδέονται με την οικονομική εκμετάλλευση της ροής των τουριστών μεταβάλλει δραματικά την εικόνα, τη δομή και τη λειτουργία σε μια ευρύτερη περιοχή.

Η συνολική αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου πρέπει να αφορά ένα σύνολο ειδικοτήτων και φορέων ώστε να προκύπτουν ομαλές μεταβολές και ορθή διαχείριση του φαινομένου. Οι επιπτώσεις στο μικροκλίμα και τις ανάγκες της εκάστοτε περιοχής πρέπει να λαμβάνονται υπόψη στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδιασμού. Οι χρήστες αυτοί είναι είτε οι άνθρωποι που κατοικούν μία πόλη μέσα από τις καθημερινές επαναλαμβανόμενες κινήσεις τους και διασχίζοντας ξανά και ξανά τους ίδιους χώρους και μονοπάτια τείνουν να οικειοποιηθούν ένα μέρος και να καθορίσουν τη σημασία του είτε οι τουρίστες. Εκεί έγκειται και η διάκριση των δημόσιων χώρων σε αυτούς που απευθύνονται στους κατοίκους μιας πόλης και σε εκείνους που χρησιμοποιούνται κυρίως από τους τουρίστες. Σπάνια ένας δημόσιος χώρος χρησιμοποιείται και από τις 2 κατηγορίες χρηστών καθώς οι μόνιμοι κάτοικοι αποφεύγουν για λόγους ιδιωτικότητας, ηρεμίας και ταχύτητας μετακίνησης τους τουριστικούς χώρους. Οι τουρίστες ενός αστικού δημόσιου χώρου επίσης εξοικειώνουν τους εαυτούς τους με την τοποθεσία όπου βρίσκονται, αλλά προφανώς χωρίς την κατοίκηση και χωρίς την καθημερινή χωρική

Μικρές ιστορίες καθημερινής τρέλας Σάββατο βράδυ. Οδηγώ στο κέντρο της Αθήνας. Πάω να πάρω ένα φίλο για να πάμε σε αποχαιρετιστήριο γεύμα. Η φίλη μας Β. εχει μόλις μπει στο αυτοκίνητο και σε μια γωνία κοντά στο σπίτι του βλέπω ένα τεράστιο κτίριο που δεν έχω ξαναπροσέξει την ημέρα. Είναι επιβλητικό και συμπαγές. Πολλοί τοίχοι και λίγα παράθυρα. Θυμίζει κέντρο μηχανογράφησης τράπεζας ή κάτι αντίστοιχα «επιβλητικό και non-public». Ρωτάω τι είναι αυτό και μου αποκαλύπτει: μα δεν ξέρεις τη φωλιά των μασόνων? What?

Wow. Υπάρχει τέτοιο πράγμα σήμερα? Νόμιζα πως τους έλεγαν «ρόταρι» τώρα και κάτι τέτοια politically correct. Τεσπά, μου λέει πως όσοι μπαινοβγαίνουν συνήθως επιλέγουν την πλαϊνή πόρτα και γενικά έχει κόσμο κάποια βράδια. Περιγράφει και το dress code εύστοχα: σκούρο κουστούμι το χειμώνα, λινό το καλοκαίρι. Τις προάλλες είδε και ένα νεαρό ψιλοφρικιό στο video club με καρφίτσα με το σήμα τους. Κατασκόπευσε να δει ποια ταινία πήρε. Όχι Cubrick ή κάτι σημαδιακό. Γελάμε.

Σύμφωνα με μελέτες το 63% των τουριστικών επισκεπτών σε μια πόλη εξασκούν κάποια δραστηριότητα που έχει άμεση σχέση με την Αρχιτεκτονική. ενασχόληση. Είναι πρόδηλη η προστιθέμενη αξία της αρχιτεκτονικής σε μια πόλη, τόσο σε ιστορικό επίπεδο όσο και στη σύγχρονη έκφανση της. Οι περισσότεροι αστικοί δημόσιοι χώροι (μη συμπεριλαμβανομένων των πάρκων και των κήπων) είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με κάποια τουριστικά σημεία. Είτε μνημεία, είτε σύμβολα, είτε αρχιτεκτονήματα είτε οι ίδιοι οι δημόσιοι χώροι αποτελούν ένα τουριστικό προορισμό. Οι δημόσιοι χώροι που σχετίζονται με τον τουρισμό διαμορφώνονται με βάση αυτή τη συνθήκη. Η μετακίνηση, η παραμονή και η εξυπηρέτηση μαζικών ομάδων τουριστών διαμορφώνουν τη δομή, τη μορφή και τη λειτουργία των χώρων αυτών. Κοινό χαρακτηριστικό των τουριστικών δημόσιων χώρων αποτελεί η ύπαρξη τεράστιων

ελεύθερων χώρων χωρίς φυσικό σκιασμό (δέντρα) ώστε να μην αποκόπτεται η απρόσκοπτη πανταχόθεν ελεύθερη οπτική επαφή με το εκάστοτε μνημείο. Παράλληλα χρησιμοποιούνται σκληρά υλικά στο δάπεδο ώστε να μπορούν να συνυπάρξουν και να μετακινηθούν οι τουρίστες. Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά δημιουργούν δημόσιο χώρο ο οποίος όταν δεν εξυπηρετεί τη συγκεκριμένη λειτουργία αποτελεί μια αχανή έρημη και αβίωτη έκταση, καθώς δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί για καμία άλλη αστική χρήση από τους μόνιμους κατοίκους μιας πόλης. Αυτές οι στιγμές βέβαια είναι αντιθέτως ανάλογες από την αναγνωρισιμότητα και την επισκεψιμότητα του εκάστοτε μνημείου ή αρχιτεκτονήματος.

ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΔΟΙΠΟΡΟΙ

το νοσοκομείο σε εικόνες, του Κυρ.

ter(r)a.tory

territories of terra forma

123456 7

8

912

57

8

ΑΔΕΣΜΕΥΤΗ ΚΑΙ ΑΕΙΚΙΝΗΤΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ Βόλος, 5 Ιουνίου 2012

Έτος 2012| Αρ.τεύχους 14.567| Ιδρυτικό μέλος Νέλλη Κανέλλου

Θεματικά Πάρκα

Δεν έχουμε στον ήλιο...μπύρα Οινοποσία στην πλατεία Ομονοίας Συντονιστής:Ορέστης Μακρής

Κυρ.

προτάσεις επιβίωσης

Θεματικές παρεμβάσεις στην πόλη: Χαρακτηριστικά και Συνέπειες Ειρήνη Μίχα Η επίδραση των εικόνων στον αστικό χώρο είναι σήμερα ιδιαίτερα έκδηλη. Ενδεικτικό παράδειγμα είναι οι θεματικές παρεμβάσεις καθώς ακολουθούν τυποποιημένα εικονικά πρότυπα. Εμφανίζονται κυρίως σε ψυχαγωγικούς χώρους, όπως τα θεματικά πάρκα που αναπτύσσονται σταδιακά από τις αρχές του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα. Η ανάδειξή τους ωστόσο σε πρακτική της σύγχρονης μεταβιομηχανικής πόλης, με στόχο την «αναβάθμιση» και την «εξυγίανση» ευρύτερων αστικών περιοχών, εδραιώνει στην αντίληψη του χώρου μια νοοτροπία «θωράκισης». Η θεματοποίηση περιορίζει και πλήττει τη φαντασία. Ακόμα, ως εργαλείο της πολιτικής για την ασφάλεια, διαμορφώνει ομοιογενείς, οχυρωμένους χώρους, οι οποίοι, καθώς επιβάλλουν τη σκηνική τους εικονογραφία και τους κανόνες λειτουργίας τους, οδηγούν σε νέες μορφές κοινωνικού αποκλεισμού στην πόλη. Στην Ελλάδα η μόδα των θεματικών πάρκων δεν έχει ακόμα τον ανάλογο αντίκτυπο. Ωστόσο, στην Αθήνα επί της Πέτρου Ράλλη λειτουργεί ήδη το Allou fun Park -μαζί με το Kidom για μικρότερα παιδιά-, στο οποίο έχουν αναπαραχθεί, έστω σε μικρογραφία, τα χαρακτηριστικά της παγκόσμιας πρακτικής θεματοποίησης. Ακόμα, στην Αττική έχουν ανοίξει ορισμένοι μικρότεροι υπαίθριοι θεματικοί χώροι, όπως της αλυσίδας Playmobil fun Park στην Κηφισιά και του παιδότοπου Hohocam στη λεωφόρο Βάρης-Κορωπίου. Στην Αθήνα οι επιρροές της κυρίαρχης αισθητικής είναι πολλαπλές και θα μπορούσε να επισημάνει κανείς ότι κατά την προετοιμασία για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, έστω και με αμήχανο ίσως τρόπο,

special edition Οδηγός Ικέα

collectingarchitecture.blogspot.com | Αξία ανεκτίμητη

‘Santorini Park’, Θεματικό πάρκο στην Ταυλάνδη ακολουθήθηκαν οι βασικές αρχές της στρατηγικής για την ανάδειξη μιας συγκεκριμένης αστικής εικονογραφίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν οι προκαθορισμένες διαδρομές που κατεύθυναν τους επισκέπτες να γνωρίσουν την «αυθεντική» παλιά πόλη στην Πλάκα και το Μοναστηράκι, όταν περιοχές όπως οι δυτικές συνοικίες και η πλατεία Εξαρχείων θύμιζαν εκείνες τις μέρες περισσότερο την αυγουστιάτικη έρημη όψη τους, κρυμμένες πίσω από τα επιλεκτικά τοποθετημένα διαφημιστικά πανό ή απλώς απούσες από τους τουριστικούς οδηγούς που μοιράζονταν στα περίπτερα πληροφοριών. Την τελευταία δεκαετία η ευαναγνωσιμότητα του αθηναϊκού κέντρου ενισχύεται, καθώς οικεία σύμβολα της δυτικοευρωπαϊκής αστικής επίπλωσης καλλωπίζουν τους δρόμους σε μια προσπάθεια να

επικυρωθεί η πορεία «εκσυγχρονισμού» της πόλης, περιοχές αναλαμβάνουν διακριτούς εμπορικούς και ψυχαγωγικούς ρόλους, ενώ, επίσης, αναδεικνύεται η νεοκλασική αρχιτεκτονική (της «ιδανικής» πόλης του παρελθόντος) από όλο και περισσότερες επιχειρήσεις που επιλέγουν να στεγαστούν σε διατηρητέα κτίρια, επιστρατεύοντας την παράδοση για να προσδώσει αίγλη στην εικόνα τους και στο φωταγωγημένο τη νύχτα κέντρο της πόλης. Εξάλλου, τόσο τα τυποποιημένα χρώματα και τα διακοσμητικά στοιχεία των νεοκλασικών κτιρίων ή των απομιμήσεών τους στις κατοικίες των βορείων προαστίων, όσο και ο τεχνητός φωτισμός σε πλατείες, επιλεγμένα οικοδομικά τετράγωνα και μνημεία υπαγορεύονται από τους κανόνες της σύγχρονης εικονοπλασίας και ακολουθούν το κυρίαρχο σήμερα ύφος αισθητικής.

Μικρές ιστορίες καθημερινής τρέλας Με παραβάν από λαμαρίνες γέμισε τις τελευταίες ημέρες το κέντρο της Γλυφάδας. Καφετέριες και εστιατόρια, ιδίως στη δημοφιλέστατη στους νέους οδό Ζησιμοπούλου, πραγματοποιούν αυτές τις ημέρες με πυρετώδεις ρυθμούς εργασίες. Οι περαστικοί κοντοστέκονται, κοιτούν με απορία. Λίγοι φαντάζονται ότι οι εν λόγω επιχειρήσεις οικειοθελώς -ή... σχεδόν οικειοθελώς- ξηλώνουν τις παράνομες επεκτάσεις τους σε πεζοδρόμια και πρασιές, ανταποκρινόμενες στο κάλεσμα του δήμου για «συμμάζεμα» των αυθαιρεσιών. Η Γλυφάδα είναι από χρόνια μια από τις περιοχές με την πιο δραστήρια νυχτερινή ζωή στην Αθήνα. Οπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, η δημιουργία μιας έντονης «αγοράς ψυχαγωγίας» έχει και αρκετές δυσάρεστες συνέπειες: οι επιχειρήσεις καταλαμβάνουν αυθαίρετα τους δημόσιους χώρους, οι επισκέπτες σταθμεύουν ακόμα... και στα δέντρα, οι ώρες κοινής ησυχίας καταστρατηγούνται. Οι περισσότεροι δήμοι

«κάνουν τα στραβά μάτια», λόγω των εσόδων που τα καταστήματα αυτά αποφέρουν στα ταμεία τους από την ενοικίαση δημόσιου χώρου για τραπεζοκαθίσματα. Ο Δήμος Γλυφάδας, όμως, απο φάσισε να επέμβει. Το αξιοπερίεργο είναι ότι η παρέμβασή του δείχνει έως τώρα να αποδίδει. «Οταν ανέλαβε η νέα δημοτική αρχή, καλέσαμε τους περίπου 100 ιδιοκτήτες καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος (σ.σ .από τα τουλάχιστον 400 στη Γλυφάδα) και τους ζητήσαμε να επαναφέρουν τις εγκαταστάσεις τους στο πλαίσιο της νομιμότητας», εξηγεί στην «Κ» ο αντιδήμαρχος Πολεοδομίας, κ. Αρης Παναγόπουλος. Οι καταστηματάρχες ζήτησαν και έλαβαν προθεσμία έως το τέλος του φετινού καλοκαιριού για να προχωρήσουν στις απαραίτητες εργασίες. Ο Δήμος Γλυφάδας τους άσκησε εμμέσως πλην σαφώς πίεση ώστε να μην επαναπαυθούν. Αν θέλετε να γίνει σωστά, κάντε το μόνοι σας. Ειδάλλως, θα το κάνουμε εμείς.

ελληνικό όνειρο

ter(r)a.tory

territories of terra forma

123456 7

8

912

57

8

ΑΔΕΣΜΕΥΤΗ ΚΑΙ ΑΕΙΚΙΝΗΤΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ Έτος 1012 | Αρ.τεύχους 13.514 | Ιδρυτικό μέλος Νέλλη Κανέλλου

Ελληνικό: προκηρύχθηκε ο διαγωνισμός – Αναζητούν επενδυτές σε ανακοίνωση του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, η Ελληνικό Α.Ε. θα επιδιώξει την αξιοποίηση της έκτασης 6,2 εκατομμυρίων τετραγωνικών μέτρων του Ελληνικού, μέσα από το επιχειρηματικό σχέδιο που θα καταθέσει ο επιλεγμένος επενδυτής και θα περιλαμβάνει την έκταση του παλαιού αεροδρομίου Αθηνών, ανεκμετάλλευτες εκτάσεις γης και ένα παραθαλάσσιο μέτωπο μήκους 3,5 χιλιομέτρων.

Athens bus tour

Με “Α” και “Ου”, ποδήλατα παντού

Βόλος, 9 Ιουνίου 2012

collectingarchitecture.blogspot.com | Αξία ανεκτίμητη

Ανάπλαση περιοχής Ψυρρή Δημόσιος Χώρος και Αρχιτεκτονικός Τουρισμός Από τον ιστότοπο του Υ.ΠΕ.ΧΩ.ΔΕ. Η περιοχή Ψυρρή-Κουμουνδούρου αποτελεί μαζί με την Πλάκα και το Παλιό Εμπορικό Κέντρο την αρχαία πόλη της Αθήνας, πυρήνα του σημερινού Ιστορικού Κέντρου. Η περιοχή μεταξύ των οδών Ερμού, Αθηνάς, Ευρυπίδου, Επικούρου, Πειραιώς και του Αρχαιολογικού Χώρου του Κεραμεικού, υπήρξε πάντοτε “εντός των τειχών” από τους Ελληνιστικούς χρόνους μέχρι και την Τουρκοκρατία, κατά την οποία έχει ήδη διαμορφωθεί o ελεύθερος ρυμοτομικός ιστός που σώζεται μέχρι σήμερα. Με όριο την Πλατεία Κουμουνδούρου (Πλατεία Ελευθερίας) χωρίζεται η Παλιά πόλη με τους στενούς ελικοειδείς δρόμους από τη νεότερη της όπου χτίστηκε σύμφωνα με το Σχέδιο Πόλεως. Κατά το 1822 η γειτονιά φαίνεται να περιλαμβάνει 997 σπίτια ενώ το 1824 εμφανίζεται να κατοικείται από 1801 ανθρώπους, αριθμό αρκετά μεγάλο αν υπολογίσουμε το συνολικό πληθυσμό της Αθήνας σε 9.640 κατοίκους. Από τους σημαντικότερους τότε οικιστικούς πυρήνες της πόλης η περιοχή πυκνοδομημένη και οικτρά υποβαθμισμένη στις μέρες μας παρουσιάζεται στο Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο του ’88 να έχει πυκνότητα 72 κατοίκων ανά εκτάριο. Εκτός από το χαρακτηριστικό πολεοδομικό ιστό, την παλαιότητα της γειτονιάς εκφράζει και η παρουσία των πολλών εκκλησιών από τις οποίες σώζονται σήμερα οι ‘Αγιοι Ασώματοι, ο ‘Αγιος Αθανάσιος στην οδό Αριστοφάνους, τρίκλιτη βασιλική με κατεστραμμένο το ένα κλίτος και ο ‘Αγιος Ιωάννης, στη Κολώνα στην οδό Ευριπίδου.

Tο εκκλησάκι, μονόκλιτη βασιλική κτισμένη

Στου Ψυρρή, η Αντιγόνη κατέλαβε την Πλατεία Θεάτρου Η παραγωγή του Εθνικού χειροκροτήθηκε από περίπου 150 θεατές, στην παράσταση που δόθηκε στη σχεδόν απροσπέλαστη γειτονιά της Αθήνας γύρω από κορινθιακό κίονα, συνεχίζει αρχαία λατρεία αφιερωμένη πιθανότατα στον Ασκληπιό. ‘Ίχνη του τείχους του ΙΗ’ αιώνα έχουν επισημανθεί στο πίσω μέρος. Η ενοριακή εκκλησία των Αγίων Αναργύρων στην ομώνυμη πλατεία σώθηκε μετά την καταστροφή της Αθήνας στα 1827, αλλά αλλοιώθηκε αργότερα επισκευαζόμενη. Δυο νέες ενοριακές επίσης εκκλησίες ξανακτίστηκαν στη Θέση παλαιών, ο Χριστός του Κοπίδη (Χριστοκοπίδης) και o ‘Αγιος Δημήτριος ο Νέος, στο χώρο πιθανότατα κάποιας μονής που εξαφανίστηκε στα τέλη του l9ου αιώνα. Τέλος εκκλησίες που δεν υπάρχουν πια είναι η Αγία Παρασκευή, η Αγία Θέκλα και η Αγία Ελεούσα. Το ιερό της τελευταίας υπάρχει στο

Επένδυση 100 εκ. για την ανάπλαση Κεραμεικού Μεταξουργείου Επένδυση ύψους 100 εκατ. ευρώ για την ανάπλαση της αστικής νησίδας στην περιοχή του Κεραμεικού-Μεταξουργείου ξεκίνησε η εταιρεία ανάπτυξης ακινήτων «OLIAROS» Το ποσό αυτό έχει συγκεντρωθεί από επενδυτικό χαρτοφυλάκιο θεσμικών επενδυτών, το οποίο έχει έδρα στην Κύπρο, ενώ η ανάπτυξη θα υλοποιηθεί μέσα στην επόμενη πενταετία και θα περιλαμβάνει πέντε διαφορετικές φάσεις. Ιδιαίτερη έμφαση έχει δοθεί στην περιβαλλοντική διάσταση της παρέμβασης, καθώς σχεδιάζονται 2.800 τ.μ. κήπων, 1.800 τ.μ. πράσινων ταρατσών, 1.500 τ.μ. φωτοβολταϊκών συστημάτων και 800 μέτρα κάθετων κήπων. Προβλέπεται, δε, η δημιουργία 260 θέσεων στάθμευσης ιδιωτικής χρήσης. Η βιώσιμη παρέμβαση της περιοχής προέκυψε μέσα από τη συνεργασία με 19 Έλληνες και ξένους διακεκριμένους αρχιτέκτονες, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται ο Ηλίας Ζέκελης, ο Παύλος Καλλιγάς, ο Ανδρέας Αγγελιδάκης, ο Αριστείδης Αντωνάς το ατελιέ BOW WOW από την Ιαπωνία κ.α.

υπόγειο του Παλιού Κακουργιοδικείου. Η περιοχή υπήρξε πάντα κυρίως λαϊκή γειτονιά, στην οποία όμως είχαν τα σπίτια τους μερικοί “Νοικοκυραίοι” (δεύτερη σε ιεραρχία Αθηναϊκή τάξη επί Τουρκοκρατίας). Τα οικόπεδα είναι μικρά, με στενή όψη αλλά συχνά αρκετό βάθος, ενώ τα σπίτια είναι συνήθως διώροφα με μικρό μπαλκόνι και εσωτερική αυλή, στην οποία οδηγεί πλευρικός διάδρομος. Χαρακτηριστική είναι η παρουσία ειδικών χρήσεων βιοτεχνίας αλλά και χονδρεμπορίου σε συνδυασμό με την κατοικία στον όροφο. Ο κορεσμός των επαγγελματικών αυτών δραστηριοτήτων και η απομάκρυνση της κατοικίας είναι αρχικά η συνέπεια των πιέσεων που ασκήθηκαν από το Κέντρο.

Ανάπλαση του αρχαιολογικού χώρου του Σουνίου

Θεματικές παρουσιάσεις στο Μουσείο Ακρόπολης Οι αρχαιολόγοι-φροντιστές του μουσείου μάς συστήνουν συγκεκριμένα σύνολα εκθεμάτων. Παρ. 6 μ.μ.: Ιππείς, οι αριστοκράτες της Αρχαίας Αθήνας. Σάβ.

3.45 μ.μ.: Ο γλύπτης Αντήνωρ. Κυρ. 3.45 μ.μ.: Ασκληπιείο: ένα ιερό θεραπευτήριο Ημέρες / ώρες Είσοδος με δελτίο συμμετοχής. Εισιτήριο για το μουσείο € 5, μειωμένο € 3. Δωρεάν για νέους και φοιτητές.

Το “πράσινο φως” για την ανέγερση κτιρίου-πωλητηρίου και χώρων υγιεινής στον αρχαιολογικό χώρο του Σουνίου, από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο, πήρε η σχετική μελέτη που εκπόνησε το Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων και Απαλλοτριώσεων. Η μελέτη, αφορά στην ανέγερση των δύο κτιρίων στο πλάτωμα απέναντι από το αναψυκτήριο, δίπλα στο πρανές του βράχου. Ο αρχαιολογικός χώρος του Σουνίου είναι σήμερα ένας από τους μεγαλύτερους σε επισκεψιμότητα χώρους της Ελλάδας. Με στόχο την ανάδειξη της σημασίας του, αλλά και την προστασία των μνημείων του, έχει ενταχθεί στο ΕΣΠΑ με προϋπολογισμό 1.650.000. Μεταξύ άλλων, προβλέπεται να δημιουργηθούν διαδρομές περιήγησης (κυρίων και δευτερευουσών), στάσεις ενημερώσεων και ανάπαυσης, να οριοθετηθούν τα μνημεία με κατάλληλες περιφράξεις, να τοποθετηθούν ενημερωτικές πινακίδες και φυλάκια στο ιερό του Ποσειδώνος και της Αθηνάς, να περιφραχθεί το ιερό της Αθηνάς Σουνιάδος, να πραγματοποιηθούν σωστικές και αναστηλωτικές εργασίες στο αρχαίο τείχος και να καταγραφούν όλα τα διάσπαρτα αρχιτεκτονικά μέλη.

Η αναστροφή

Inversion

Σ’ αυτές τις κατατμήσεις, σ’ αυτές τις ρήξεις, προστίθεται η αρχή της αναστροφής, την οποία μπορούμε επίσης να εννοήσουμε ως υπέρβαση κάποιων άρρητων κανόνων επί των οποίων θεμελιώνεται ο πολιτισμός μας. Έτσι, η διατάραξη της σχέσης του πάνω με το κάτω αποδιοργανώνει έναν κόσμο που έχει ανεγερθεί με άξονα την ανθρώπινη κάθετη διάσταση και η χαρμόσυνη ανατροπή της σχέσης του ιδιωτικού με το δημόσιο υποσκάπτει τα πολιτικά θεμέλια της πολεοδομίας και της αρχιτεκτονικής. Αυτές οι ανατροπές των καθιερωμένων αξιών νομιμοποιούνται από τον τεχνητό φωτισμό, που στο εξής επιβάλλεται ως το φως αναφοράς, διαστρέφοντας τα δεδομένα του φυσικού φωτισμού.

To these cuts and ruptures is added the principle of inversion than van also be read as the transgression of certain tacit rules at the foundation of our civilization. In this way the disturbance of the relationship between high and low disorganizes a world erected around human verticality. The festive reversals of the relationship between public and private undermine the political foundations of urbanism and architecture. These challenges to established values are legitimized by the artificial light that imposes itself henceforth as the lighting of reference, perverting the givens of natural light.

In Petroupolis, the courts with their hanging laundry, their toilet stalls and other appendages begin to take possession of the roofs. This phenomenon bears witness to the persistence of a rural culture where the barn is placed on top of the house, understandable in this neighborhood created during the last century by a population originating in Asia Minor. Elsewhere, around Lycabette, there are gardens and pools that are placed on top of buildings.

Στην Πετρούπολη, αυλές με απλωμένες μπουγάδες, αποχωρητήρια και άλλοι βοηθητικοί χώροι καταλαμβάνουν τα δώματα. Το φαινόμενο αυτό μαρτυρεί την επιβίωση μιας αγροτικής κουλτούρας, όπου η αποθήκη βρίσκεται πάνω από το σπίτι, δικαιολογημένη στη συγκεκριμένη συνοικία, η οποία δημιουργήθηκε τον προηγούμενο αιώνα από έναν πληθυσμό προερχόμενο από τη Μικρά Ασία. Αλλού, γύρω από τον Λυκαβηττό, πάνω στις πολυκατοικίες συναντάμε κήπους και πισίνες.

But these simultaneous occupations of space/ installations can also be read as the symptoms of the loss of a referential ground plane and the institution of an amniotic space where activities take place in a state of levitation. Constructions solidly anchored to the earth are replaced by three- dimensional organizations that reactivate the dreamlike or carnival-like worlds, with neither high or low and saturated with events, like those painted by Hieronymous Bosch and Peter Bruegel or imagined by Yona Friedman in this project for the Spatial City.

Αυτές οι ταυτόχρονες εγκαταστάσεις όμως μπορούν να θεωρηθούν επίσης σύμπτωμα της απώλειας του εδάφους ως σημείου αναφοράς και της δημιουργίας ενός αμνιακού χώρου όπου οι δραστηριότητες διεξάγονται αιωρούμενες. Οι κατασκευές που είναι γερά ριζωμένες στο έδαφος αντικαθίστανται από τρισδιάστατες οργανώσεις που επαναδραστηριοποιούν τους ονειρικούς χώρους και τους χώρους του καρναβαλιού, χωρίς πάνω και κάτω, και υπερπλήρεις συμβάντων, τους οποίους ζωγράφιζαν ο Hieronymous Bosch και ο Peter Bruegel ή φαντάστηκε ο Yona Friedman στο σχέδιο του της Spatial City.

The systematic occupation of the voids between the buildings superimposes itself over the use of the rooftops. The most remarkable expressions of this colonization are the gypsy encampments and illegally occupy the most unexpected spaces (public squares, highways, interstices,...) to irreversibly alter their status, and the tents and caravans of the sedentary populations of Ano Liosia who refused, after the earthquakes of 1999, to remain in their dwellings.

Ένα ακόμη στοιχείο εκτός από τη χρήση του δώματος είναι η συστηματική κατάληψη των διάκενων ανάμεσα στα κτίρια. Οι πιο αξιοπρόσεκτες εκφράσεις της αποίκισης αυτής είναι οι καταυλισμοί των τσιγγάνων, που καταλαμβάνουν παρανόμως τους πλέον απροσδόκητους χώρους(πλατείες, αυτοκινητόδρομους, ενδοδιαστήματα, κλπ.) αλλοιώνοντας αμετάκλητα τον χαρακτήρα τους ή οι σκηνές και τα τροχόσπιτα των μόνιμων κατοίκων των Άνω Λιοσίων, που αρνήθηκαν μετά τους σεισμούς του 1999 να επιστρέψουν στα σπίτια τους.

These accidental occupations only amplify the permanent invasion of the streets and public squares by every kind of vehicle, stopped there as if resting, or by the individuals whose actions betray a desire for militant privatization of public space.

Οι τυχαίες αυτές καταλήψεις απλώς επιτείνουν τη μόνιμη εισβολή των κάθε λογής οχημάτων στους δρόμους και τις πλατείες, ή των ανθρώπων που με τις κινήσεις τους δηλώνουν τη βούλησή τους να ιδιοποιηθούν μαχητικά τον δημόσιο χώρο.

The space of the city is organized like that of an overcrowded beach where prohibitions fall away and where different tribal intimacies weave together without the intervention of a minimum common denominator. The inhabitants consider the city not as an organization founded on the separation of public and private, but as a gigantic infrastructure to which they can connect themselves, bringing along their abodes or their furniture, or indulging their most intimate behaviors without restraint. Without even being aware of it, the immodest lady in the swimsuit on the express route connecting Pireaus to Phaliro is the fulfillment of the intimate city developed by Archigram in the 1960s, notably the collages of Peter Cook or Ron Herron that illustrate Instant City.

Ο χώρος της πόλης οργανώνεται όπως ο χώρος της υπερπλήρους παραλίας, όπου οι απαγορεύσεις αίρονται και οι προσωπικές στιγμές ατόμων διαφόρων εθνικοτήτων αλληλοδιαπλέκονται, χωρίς κάποιο κοινό σημείο μεταξύ τους. Οι κάτοικοι της πόλης δεν τη θεωρούν, όπως φαίνεται, έναν οργανισμό θεμελιωμένο στη διάκριση του δημόσιου από το ιδιωτικό, αλλά μια υπερμεγέθη υποδομή με την οποία μπορούν να συνδεθούν, είτε κουβαλώντας μαζί τα κουβούκλια ή τα έπιπλά τους είτε επιδιδόμενοι χωρίς καμιά αυτοσυγκράτηση στις πλέον ιδιωτικές συμπεριφορές τους. Χωρίς καν να το καταλαβαίνει, η άσεμνη κυρία με το μαγιό στον αυτοκινητόδρομο ταχείας κυκλοφορίας που συνδέει τον Πειραιά με το Φάληρο κάνει πράξη την πόλη της ιδιωτικότητας που είχε αναπτύξει η Archigram στη δεκαετία του 60 και κυρίως τα πολύ χαρακτηριστικά κολάζ του Peter Cook και του Ron Heron, που εικονίζουν την Instant City.

To the loss of referential ground plane and of public space is added the loss of natural light and its replacement, in the age of globalization, by artificial light. The ambiance of the night clubs, with their colored and flashing lights, can help to understand architectural devices, like the hotels of Sigrou and Possidonos Avenues, as well as urban design projects, like the port of Keratsini, which only makes sense at the moment in which the sun sets and electric illumination brings into evidence things that are imperceptible in daytime.

Στην απώλεια του εδάφους ως σημείου αναφοράς και του δημόσιου χώρου προστίθεται η απώλεια του φυσικού φωτισμού και η αντικατάστασή τους, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, από τον τεχνητό φωτισμό. Το περιβάλλον του νυχτερινού κέντρου, με τα πολύχρωμα φώτα του που αναβοσβήνουν, χρησιμεύει για τη σύλληψη τόσο αρχιτεκτονικών μηχανισμών, όπως τα ξενοδοχεία στη λεωφόρο Συγγρού και τη λεωφόρο Ποσειδώνος, όσο και χωροταξικών συστημάτων, όπως το λιμάνι στο Κερατσίνι, που αποκτά νόημα μόνο τη στιγμή που δύει ο ήλιος και ο ηλεκτρικός φωτισμός αναλαμβάνει να φανερώσει όσα στη διάρκεια της ημέρας παρέμεναν ασύλληπτα.

Athens, contrary to what Le Corbuisier was still able, in his day, to claim, is the city that is better read at night than during the day. The multiple kiosks that punctuate urban space find their raison d’etre at dusk, when their rooftops transform into lampshades to form enlarged bedside lamps, transforming the city into a gigantic bedroom. Even Claes Oldenburg would not have dared to dream of such a work of art.

Η Αθήνα, σε αντίθεση με όσα θα μπορούσε ακόμα να δηλώσει ο Le Corbuiser, είναι μια πόλη που γίνεται καλύτερα αντιληπτή τη νύχτα απ’ ότι την ημέρα. Τα πολυάριθμα περίπτερα που σημαδεύουν τον αστικό χώρο αποκτούν λόγο ύπαρξης όταν πέφτει η νύχτα, όταν οι στέγες τους μετατρέπονται σε αμπαζούρ και τα ίδια σε υπερμεγέθη πορτατίφ, μεταμορφώνοντας την πόλη σε μια τεράστια κρεβατοκάμαρα, ένα έργο που ούτε στα όνειρά του δεν τόλμησε να το δει ο Claes Oldenburg.

- 36 -

Athens 2002 Absolute Realism

Έτος 1 - Αρ.φύλλου 8071 - Τιμή 2 ευρώ

του Γ. Μακρίδη «Πρωταθλήτρια» στα αυθαίρετα έχει αναδειχθεί η Αττική με 99.503 κτίρια να έχουν υπαχθεί στον 4014/2011 για «τακτοποίηση». Ακολουθεί η Κεντρική Μακεδονία με 44.287 δηλωμένα αυθαίρετα, η Πελοπόννησος και η Στερεά Ελλάδα με περίπου 15.000 και το Νότιο Αιγαίο με 12.692. Ωστόσο, κανείς δεν γνωρίζει τον αριθμό των αυθαιρέτων που δεν έχουν υπαχθεί στη ρύθμιση. Ο ρυθμός εισαγωγής νέων δηλώσεων στο ηλεκτρονικό σύστημα του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος (ΤΕΕ) είναι 2.000 με 3.000 ανά εργάσιμη ημέρα. Από το σύνολο των αυθαιρέτων που βρίσκονται σε διαδικασία τακτοποίησης το 75% έχει οικοδομική άδεια. Οσον αφορά τη χωροθέτησή τους το 67% βρίσκονται εντός σχεδίου και το 33% εκτός σχεδίου. Σχετικά με τη χρήση τους, μόνο το 25% αφορά κύρια και μοναδική κατοικία, το 63% άλλη κατοικία, το 9% υπηρεσίες και το 3% τουριστικές υποδομές και βιομηχανία. Για το ζήτημα των αυθαιρέτων ο υπουργός Περιβάλλοντος κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου ενημέρωσε την Πέμπτη την Επιτροπή Περιβάλλοντος της Βουλής. Οπως ανέφερε για τριάντα χρόνια δεν θα επιβάλλονται πρόστιμα ανέγερσης, διατήρησης ή άλλες κυρώσεις στα «τακτοποιημένα» αυθαίρετα. Ειδικά για τις αυθαίρετες κατασκευές, ή χρήσεις εκτός σχεδίου, ή εκτός ορίων οικισμών,

DVOILTCAE Αθήνα, Τρίτη 6 Ιουνίου 2012

Αρχιτεκτονική Αδέσμευτη Εφημερίδα

Οι πρώτοι χάρτες αυθαιρέτων

www.burocracy.gr

όπως ανέφερε, «οι δήμοι θα πρέπει να ολοκληρώσουν το πολεοδομικό τους σχεδιασμό». Οσα «τακτοποιημένα» αυθαίρετα κτίσματα δεν περιληφθούν σε περιοχές που πολεοδομούνται, μετά από τριάντα χρόνια, θα μπορούν να διατηρηθούν, εφόσον, όπως σημείωσε ο κ. Παπακωνσταντίνου, «οι ιδιοκτήτες τους αγοράσουν και δεσμεύσουν άλλο γήπεδο ή οικόπεδο, άρτιο και οικοδομήσιμο στην εδαφική περιφέρεια του Δήμου του ακινήτου, ή καταβάλλουν ένα επιπλέον ειδικό πρόστιμο για τη γη που τους υπολείπεται, για να συμπληρώσουν την αρτιότητα, ή αγοράσουν και δεσμεύσουν τμήμα μικρότερου γηπέδου ή οικοπέδου». Σχετικά με την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) ο υπουργός δήλωσε ότι η πολιτεία θα προσαρμοστεί. «Υπάρχει συνεννόηση με το ΤΕΕ ώστε να μην δέχεται από δω και πέρα, αιτήσεις, παρά μόνο με δημόσια έγγραφα και αεροφωτογραφίες», τόνισε. Σύμφωνα με την απόφαση του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου μπορούν να υπαχθούν στον ν. 4014 ή να γίνεται επεξεργασία αιτήσεων, μόνο εκείνων των φακέλων που στηρίζονται σε δημόσια έγγραφα, ή αεροφωτογραφίες για την απόδειξη του χρόνου κατασκευής του αυθαιρέτου και όχι σε ιδιωτικά έγγραφα ή δηλώσεις. Ολόκληρη η παρουσίαση του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου σχετικά με τον απολογισμό της ρύθμισης για τα αυθαίρετα

Σιωπηλά όπλα... για έναν αθόρυβο πόλεμο!! Το «Σιωπηλά όπλα για έναν αθόρυβο πόλεμο», εξηγεί θαυμάσια την τεχνική της μαζικής πλύσης εγκεφάλου. Αυτό το εκτενές και λεπτομερές έγγραφο που χρονολογείται από το 1979 περιγράφει μία πολιτική που επιβλήθηκε από το 1950. Το έγγραφο λέει πως: «ο αθόρυβος πόλεμος ...;κηρύχθηκε από τα κέντρα εκείνα που θέλουν μια ανθρωπότητα υποδουλωμένη και εγκλωβισμένη στην ύλη και αποκομμένη από την ανώτερη διάσταση του ανθρώπου, την πνευματική, σε μια συνάντηση που πραγματοποιήθηκε στα 1954».... Εδώ υπάρχει μια περίληψη του περιεχομένου του:«Η εμπειρία έχει αποδείξει πως η πιο απλή μέθοδος για την εξασφάλιση ενός σιωπηλού όπλου και η απόκτηση ελέγχου του κοινού, είναι να τους διατηρούμε ανεκπαίδευτους και αδαείς όσον αφορά τις αρχές

των βασικών συστημάτων αφ’ ενός, ενώ αφ’ ετέρου να τους κρατούμε σε σύγχυση, να τους έχουμε αποδιοργανωμένους και αποσπασμένους σε θέματα που δεν έχουν καμία πραγματική σημασία. Αυτό επιτυγχάνεται με: 1. Τον χωρισμό των εγκεφάλων τους την υπονόμευση των πνευματικών τους δραστηριοτήτων την παροχή ενός προγράμματος χαμηλής ποιότητας στην δημόσια εκπαίδευση, τα μαθηματικά, τον σχεδιασμό συστημάτων και τα οικονομικά αλλά και την αποθάρρυνση τους στον τομέα της τεχνικής δημιουργικότητας.

2. Την εξάρτηση των αισθημάτων τους και την αύξηση της αυτοϊκανοποίησής τους αλλά και της ικανοποίησης τους σε συναισθηματικές και σωματικές δραστηριότητες με: 2α) Άσχετες συναισθηματικές

προσβολές και επιθέσεις (πνευματικός και συναισθηματικός βιασμός) μέσω μιας μόνιμης επίθεσης σεξ, βίας και πολέμων στα μέσα ενημέρωσης -κυρίως την τηλεόραση και τις εφημερίδες.

2β) Την ικανοποίηση κάθε επιθυμίας τους -σε υπερβολή«σκουπιδοτροφές για τη σκέψη» και με την αποστέρηση όλων αυτών που πραγματικά έχουν ανάγκη.

2γ) Την επανεγγραφή της ιστορίας και του νόμου και την υποταγή του κοινού σε μία παρεκκλίνουσα δημιουργία, έτσι ώστε να μπορεί να ανορθώνει τη σκέψη του από τις προσωπικές ανάγκες σε ιδιαίτερα κατασκευασμένες εξωτερικές προτεραιότητες. Τα σιωπηλά όπλα της τεχνολογίας κοινωνικού αυτοματισμού θα παρεμποδίζουν τα ενδιαφέροντα του και τις ανακαλύψεις του.

Απαλλοτριώσεις εξπρές ιδιωτικών περιουσιών

προβλέπει νομοσχέδιο της κυβέρνησης.....υπέρ των δανειστών μας...δηλαδή “αν κάποιος έχει μια παραθαλάσσια έκταση και μια ξένη εταιρεία θέλει να κατασκευάσει στο σημείο αυτό μια μαρίνα, με ένα μέρος του συνολικού ποσού να συγχρηματοδοτείται από την ΕΕ...Τότε η ξένη εταιρεία μπορεί άμεσα να καταθέσει αίτηση απαλλοτρίωσης, η

οποία θα εκδοθεί με μία απλή οριζοντιογραφία! “Δηλαδή αδέλφια, αν μια ξένη εταιρεία θεωρεί ότι πολύ την εξυπηρετεί το παραθαλάσσιο οικόπεδό σας, μπορεί ¨”στο άψε-σβήσε” να σας το πάρει, με τη σύμφωνη γνώμη της “ελληνικής κυβέρνησης” (τρόπος του λέγειν - ελληνικής-) κι εσείς θα ψάχνεστε να βρείτε το παραλιακό σας οικόπεδο για να κτίσετε το εξοχικό σας. X Πληροφορίες: Σ. Γιαννακός Τηλ. Επικοινωνίας: 2103456792

Έτος 1 - Αρ.φύλλου 8071 - Τιμή 2 ευρώ

του Μ.Πρίγκου Η αντιμετώπιση της αυθαίρετης δόμησης στην Ελλάδα είναι ένα διαχρονικό φαινόμενο που δημιουργεί περισσότερα προβλήματα (περιβαλλοντικά, οικονομικά, κοινωνικά) από εκείνα που στην πράξη καλείται να αντιμετωπίσει (ζητήματα κοινωνικής και οικονομικής καθημερινότητας και διαβίωσης).Σύμφωνα με το Τεχνικό Επιμελητήριο Δυτικής Ελλάδας, η Πολιτεία με τις επιλογές της ενθαρρύνει την αυθαιρεσία και η αντιμετώπισή της τελεί υπό την αναγκαία και ικανή προϋπόθεση ύπαρξης ειλικρινούς, καθολικής και σταθερής πολιτικής απόφασης. Παράλληλα, τονίζει ότι στα νέα νομοσχέδια δεν έχουν τεθεί στόχοι και μέτρα, ενώ δεν έχουν θεσμοθετηθεί οι έλεγχοι και το χρονοδιάγραμμα ενεργειών, αναφορικά με τη δημιουργία ενός πλαισίου αντιμετώπισης της αυθαίρετης δόμησης, την ολοκλήρωση του βαλτωμένου πολεοδομικού σχεδιασμού, την κωδικοποίηση της χαώδους πολεοδομικής νομοθεσίας, τη στελέχωση και τον εκσυγχρονισμό των πολεοδομικών υπηρεσιών και στην θεσμοθέτηση των συντελεστών παραγωγής ιδιωτικών έργων. Δόμηση εκτός σχεδίου ή εκτός λογικής; Η συντεταγμένη πολιτεία διαχρονικά έχει σταθεί απέναντι στο ζήτημα αυτό με τρείς χαρακτηριστικές στάσεις: Με νομοθετήματα που κατ’ επανάληψη «νομιμοποιούσαν» γενιά με γενιά τα αυθαίρετα. Με σοβαρές θεσμικές νομοθετικές

DVOILTCAE Αθήνα, Τρίτη 6 Ιουνίου 2012

Αρχιτεκτονική Αδέσμευτη Εφημερίδα

www.burocracy.gr

Αυθαίρετη Δόμηση στην Ελλάδα η καταβολή προστίμου, με γενικότερη φιλοσοφία αυτής την επιβολή μέτρων εισπρακτικού χαρακτήρα που προκρίνονται έναντι της νομιμότητας και της προστασίας του περιβάλλοντος.

παρεμβάσεις που όμως, αφενός στερούνταν της ολοκλήρωσής τους, αφετέρου, εξέλειπαν επαρκώς καταρτισμένα Τεχνικά στελέχη της Δημόσιας Διοίκησης (μετάθεση των ευθυνών από την Πολιτεία στους πολίτες). Με έλλειψη για χρόνια ενός Εθνικού Χωροταξικού Σχεδιασμού με όλα τα υποκείμενα Πολεοδομικά εργαλεία καθώς και ενός εν πλήρη λειτουργία Εθνικού Κτηματολογίου και Δασολογίου, που θα έδινε τη δυνατότητα στην εκάστοτε Πολιτεία να χαράσσει μια «Πολιτική Γης» που θα ικανοποιούσε διαχρονικά και ελεγχόμενα όλες τις οικιστικές κοινωνικές ανάγκες, και μάλιστα με μια Οικονομία κλίμακας που αφενός, θα έδινε τη δυνατότητα στις κοινωνικές ομάδες χαμηλών

και μεσαίων εισοδημάτων να ικανοποιήσουν με ικανή οικονομική δυνατότητα αλλά και αξιοπρέπεια ακολουθίας της νομιμότητας, αφετέρου, θα περιόριζε σε σημαντικό βαθμό την «αισχρή κερδοσκοπία και εκμετάλλευση» στο «χρηματιστήριο γης». Χαρακτηριστικά παραδείγματα των παραπάνω στάσεων που κράτησε η Πολιτεία υπάρχουν πολλά. Αρκεί να κοιτάξουμε νομοθεσίες προηγουμένων ετών που κάνουν λόγο για νομιμοποίηση αυθαιρέτων και ένταξή τους στο σχέδιο πόλης εν ονόματι της κοινωνικής διάστασης του προβλήματος, με μόνο όρο να μην έχουν κατασκευαστεί σε απαγορευμένες περιοχές. Είναι τραγικό πως η μόνη σοβαρή κύρωση που επεβλήθη είναι

Νομός Θεσσαλονίκης: Αυθαιρετουπόλεις με 60.000 παράνομα κτίσματα Ας μην πηγαίνουμε όμως μακριά. Η αλήθεια είναι δίπλα μας και απτό παράδειγμα αυτής αποτελεί ο νομός Θεσσαλονίκης ο οποίος κατακτά την πρώτη θέση στη λίστα με τις περιοχές που χαρακτηρίζονται αυθαιρετουπόλεις, με τα αυθαίρετα κτίσματα να ξεπερνούν τα 60.000 σε αριθμό. Απ’ ότι φαίνεται η νομαρχία Θεσσαλονίκης έχει πάρει δραστικά μέτρα για την αντιμετώπιση αυτής της παθογένειας. Περίπου 12.000 από τα κτίσματα αυτά έχουν κριθεί κατεδαφιστέα και 30.000 έχουν καταγραφεί επισήμως ως αυθαίρετα. Ωστόσο ποικίλες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζονται στην προσπάθεια αυτής της δράσης. Πέρα από την σθεναρή αντίδραση των ιδιοκτητών που συναντούν οι εργολάβοι, το κυριότερο ζήτημα που προκύπτει είναι η έλλειψη προϋπολογισμού για την κατεδάφιση των κτισμάτων αυτών. Ήδη έχουν κατεδαφιστεί πέντε κτίσματα ενώ τα χρήματα που υπάρχουν για φέτος φτάνουν μόλις για την κατεδάφιση 40-50 κτισμάτων. Τονίζεται επίσης πως αν η νομαρχία ήθελε να προβεί σε κατεδάφιση των 30.000 κτισμάτων το απαιτούμενο ποσό ανέρχεται στα 40-50 εκατομμύρια ευρώ.

Υπάρχουν ορισμένες περιοχές στις οποίες η ύπαρξη αυθαιρέτων κτισμάτων χτυπάει κόκκινο. Αυτό συμβαίνει κυρίως στα ανατολικά του νομού, οπού καταγράφονται υπερβάσεις νομίμως εκδομένων αδειών από τους ιδιοκτήτες και αυτό συμβαίνει στην πλειοψηφία των περιπτώσεων που ιδιώτες κτίζουν σπίτι. Πρακτικά αυτό συμβαίνει όταν ένας πολίτης αρχικά κτίζει στα τετραγωνικά που του επιτρέπει η άδειά του και στη συνέχεια προχωρά σε υπερβάσεις χτίζοντας ημιυπαίθριους χώρους, σοφίτες και άλλα σημεία τα οποία συνιστούν σημαντικές παραβάσεις. Βάσει των κονδυλίων που έχει να διαχειριστεί η πολεοδομία δίνεται και η σχετική προτεραιότητα στα κτίσματα που πρέπει να κατεδαφιστούν. Προηγούνται τα 12.000 για τα οποία υπάρχουν τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις, ενώ ο αρμόδιος αντινομάρχης πολεοδομίας ζητά τη συνδρομή υπουργείου και δήμων για την παροχή κονδυλίων και κατάλληλου εξοπλισμού, καθώς και βοήθεια για την καταγραφή των αυθαιρέτων. Παράλληλα αυτό το διάστημα η πολεοδομία καλείται να κατεδαφίσει 30 κεραίες κινητής τηλεφωνίας ώστε να σταματήσει να πλήττεται το περιβάλλον και να απειλείται η δημόσια υγεία. Τέλος, η διεύθυνση Πολεοδομίας δεσμεύεται για υποχρεωτικούς ελέγχους σε όλα τα κτίσματα εντός και εκτός σχεδίου πόλεως, ακόμη και σε αυτά που αναγείρονται με νομίμως εκδομένες άδειες.

Αυθαίρετη δόμηση και διοικητικές κυρώσεις

Το φαινόμενο της αυθαίρετης δόμησης έχει απασχολήσει τον τελευταίο καιρό έντονα τα Μ.Μ.Ε. αλλά και την κοινή γνώμη, μετά τη διαπίστωση σειράς κρουσμάτων παράβασης της πολεοδομικής νομοθεσίας, οι οποίες επισύρουν, μεταξύ άλλων, σοβαρές διοικητικές κυρώσεις. Βασικός άξονας της νομοθεσίας περί αυθαίρετης δόμησης είναι ο νόμος 1377/1987 «Επέκταση των πολεοδομικών σχεδίων, οικιστική ανάπτυξη και σχετικές ρυθμίσεις», όπως αυτός ισχύει μετά τις τελευταίες τροποποιήσεις του (Ν.3212/2003 και Ν.3242/2004). Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 17 του παραπάνω νόμου, τα νέα αυθαίρετα κτίσματα ή κατασκευές που έχουν ανεγερθεί μετά την 31.01.1983 εντός ή εκτός εγκεκριμένων σχεδίων πόλεων ή οικισμών που υπάρχουν πριν από το έτος 1923, καθώς και όσα δεν εξαιρούνται με βάση το άρθρο 15 του Ν. 1377/1987, κατεδαφίζονται υποχρεωτικά από τους ιδιοκτήτες τους, έστω και αν έχει αποπερατωθεί η κατασκευή τους ή ακόμα κι αν κατοικούνται ή χρησιμοποιούνται

Ως πολεοδομικό αυθαίρετο θεωρείται το κτίριο ή τμήμα αυτού, και κάθε κατασκευή ή εγκατάσταση, που κατασκευάζεται χωρίς οικοδομική άδεια ή κατά παράβαση ή καθ` υπέρβαση άδειας, και ταυτόχρονα παραβιάζει τους γενικούς και ειδικούς όρους δόμησης της περιοχής.

με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Τα αυθαίρετα κτίσματα διακρίνονται σε πολεοδομικά αυθαίρετα, μεγάλης περιβαλλοντικής επιβάρυνσης αυθαίρετα και δομικά ή κτιριολογικά αυθαίρετα. Ως πολεοδομικό αυθαίρετο θεωρείται το κτίριο ή τμήμα αυτού, και κάθε κατασκευή ή εγκατάσταση, που κατασκευάζεται χωρίς οικοδομική άδεια ή κατά παράβαση ή καθ` υπέρβαση άδειας, και ταυτόχρονα παραβιάζει τους γενικούς και ειδικούς όρους δόμησης της περιοχής. Το αυθαίρετο κρίνεται ως μεγάλης περιβαλλοντικής επιβάρυνσης, όταν κατασκευάζεται σε ρέματα, βιότοπους, παραλιακά δημόσια κτήματα, αρχαιολογικούς χώρους, δάση ή αναδασωτέες εκτάσεις. Εξάλλου, δομικά ή κτιριολογικά αυθαίρετο θεωρείται τμήμα κτιρίου ή οποιαδήποτε κατασκευή ή εγκατάσταση, που παραβαίνει τους λοιπούς όρους του Γ.Ο.Κ. ή τον κτιριοδομικό κανονισμό, εφόσον δεν εμπίπτει καταρχήν στην έννοια του πολεοδομικού αυθαίρετου. Σύμφωνα με τις διατάξεις του Π.Δ. 267/1998, η διαπίστωση και ο χαρακτηρισμός ενός κτιρίου ως αυθαιρέτου γίνεται ύστερα από

αυτοψία υπαλλήλου της κατά τόπον αρμόδιας Πολεοδομικής Υπηρεσίας, ο οποίος συντάσσει επί τόπου σχετική έκθεση. Η έκθεση αυτή αφορά το αυθαίρετο και μόνο, χωρίς να ενδιαφέρει ο εκάστοτε ιδιοκτήτης, νομέας, κάτοχος ή ο κατασκευαστής του, και περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τον υπολογισμό της αξίας του αυθαιρέτου, καθώς και την επιβολή των προστίμων που επιβάλλονται για την ανέγερση καθώς και για την διατήρηση του αυθαίρετου. Η σχετική έκθεση περιέχει μνεία του δικαιώματος του ενδιαφερομένου να υποβάλλει ένσταση κατά της έκθεσης, ως ατομικής διοικητικής πράξης, και επιπλέον την αναφορά, ότι εφόσον παρέλθει άπρακτη η προθεσμία, το αυθαίρετο θα κατεδαφισθεί, τα δε επιβληθέντα πρόστιμα θα καταστούν οριστικά και θα βεβαιωθούν στην Δ.Ο.Υ. φορολογίας εισοδήματος του υπόχρεου. Η προθεσμία αυτή είναι 30 ημέρες και άρχεται από την τοιχοκόλληση της έκθεσης στον οικείο Δήμο ή Κοινότητα. Αντίγραφο της έκθεσης αποστέλλεται και στην Αστυνομική Αρχή, η οποία διακόπτει άμεσα και χωρίς άλλη

Νέα εγκύκλιος με διευκρινίσεις για τα αυθαίρετα Η εγκύκλιος απεστάλη προ ημερών από τη γενική γραμματεία Χωροταξικού και Αστικού Περιβάλλοντος του ΥΠΕΚΑ προς τις πολεοδομίες όλης της χώρας και αφορά σειρά ζητημάτων. Πιο συγκεκριμένα: Σε περίπτωση που ο αυθαιρετούχος πληρώνει πρόστιμο, καθώς η παρανομία είχε γίνει αντιληπτή από την πολεοδομία, ορίζεται ο τρόπος ακύρωσης του προστίμου αυτού. Πιο συγκεκριμένα, διευκρινίζεται ότι αφού ολοκληρώσει τη διαδικασία υπαγωγής του αυθαιρέτου στη ρύθμιση «νομιμοποποίησης», ο αυθαιρετούχος πρέπει να προσκομίσει στην αρμόδια

πολεοδομική υπηρεσία τη βεβαίωση περαίωσης διαδικασίας (εκδίδεται από το ηλεκτρονικό σύστημα του ΤΕΕ) και μια υπεύθυνη δήλωση του μηχανικού, με συνημμένα τα σχέδια της αυθαίρετης κατασκευής που θα υποβληθούν στο ηλεκτρονικό σύστημα, όταν ενεργοποιηθεί η σχετική διαδικασία. Για σύνδεση αυθαιρέτων με τα δίκτυα κοινής ωφελείας, η διαδικασία είναι διαφορετική αν πρόκειται για μερικώς ή εντελώς αυθαίρετα κτίσματα. Για τα εξ ολοκλήρου αυθαίρετα (χωρίς οικοδομική άδεια) υποβάλλεται στον αρμόδιο φορέα (λ. χ. ΔΕΗ) η βεβαίωση του ΤΕΕ, η οποία θα πιστοποιεί την καταβολή τουλάχιστον της α΄ δόσης του προστίμου. Επίσης, αίτηση του

Έτος 1 - Αρ.φύλλου 8071 - Τιμή 2 ευρώ

του Ν.Βατόπουλου Αν περπατήσει κανείς στην Αθήνα έχοντας στον νου να εντοπίσει σε ποια σημεία θα μπορούσε να φυτευθούν δέντρα ή να καλυφθούν άσχημες

DVOILTCAE Αθήνα, Τρίτη 6 Ιουνίου 2012

Αρχιτεκτονική Αδέσμευτη Εφημερίδα

AΠOΨH : Στις γκρίζες ταράτσες της Αθήνας Φανταστείτε ό,τι είναι γκρίζο να ήταν καλυμμένο με πράσινο. Με την ίδια λογική, η θέα της πόλης

παλαιό. Λήψεις της Αθήνας στη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 αποκαλύπτουν ότι η πόλη είχε ήδη πάρει τον κακό δρόμο. Οι πρώτες πολυκατοικίες

ταράτσες είναι ίδιον μεγαλουπόλεων εκτός δυτικού κόσμου και θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί ως ζήτημα που έχει να κάνει όχι μόνο με την αισθητική βελτίωση της ελληνικής πρωτεύουσας αλλά με την καλλιέργεια μιας άλλης αντίληψης για την εξοικονόμηση ενέργειας. Επιπλέον, πολλά θα είχε να πει κανείς για ανέξοδα μαθήματα κάλλους και αρμονίας. Οι πράσινες στέγες δεν προχώρησαν τόσο όσο είχαμε πιστέψει. Δύσκολα πείθεται ο Ελληνας να επενδύσει σε κάτι που σε ένα λογικό χρονικό διάστημα θα του αποφέρει οικονομία και προστασία. Οι σκληρές επιφάνειες των εκατοντάδων χιλιάδων πολυκατοικιών και άλλων κτιρίων των τελευταίων 50 ετών είναι ο χειρότερος πρεσβευτής του αστικού πολιτισμού μας. Μόλις συμφωνήσουμε στη διάγνωση, μπορούμε να σκεφθούμε μέτρα για την αλλαγή αυτού του μαζικού παραλογισμού. Οι μετά τυμπανοκρουσιών φυτεύσεις σε ταράτσες δημοσίων κτιρίων έμειναν στη μνήμη ως «πανηγύρι».

μεσοτοιχίες με αναρριχώμενα φυτά, θα διαπίστωνε ότι θα ήταν θέμα τριών ετών για να μεταβληθεί το μικροκλίμα της πόλης. Και μαζί όχι μόνο η ποιότητα του αέρα αλλά και η αισθητική του περιβάλλοντος. Σταθείτε στη βόρεια πλευρά της Ρωμαϊκής Αγοράς στην Πλάκα και κοιτάξτε στο βάθος προς τον πυκνό δομημένο χυλό με τις γηρασμένες μεσοτοιχίες του ’60.

από οποιοδήποτε ύψωμα, και όχι μόνο από την Ακρόπολη ή τον Λυκαβηττό, αλλά από μικρότερους λόφους ή ακόμη και ρετιρέ, αποκαλύπτει ένα θέμα, διόλου δευτερεύον. Οι στέγες στην ελληνική πρωτεύουσα ουδέποτε αποτέλεσαν ζήτημα σχεδιασμού, ουδέποτε προκάλεσαν την «επίσημη» σκέψη με προοπτική εφαρμογή κάποιων προτάσεων. Το ζήτημα είναι

στο Σύνταγμα, στο Κολωνάκι, στα Εξάρχεια με τις τυφλές μεσοτοιχίες και τις επίπεδες ταράτσες προανήγγειλαν αυτό που θα επακολουθούσε μετά τον πόλεμο.

πολυκατοικιών. Ανάμεσα στις αναδρομικές προβολές με βίντεο των ταρατσών, που γινόταν στην αυλή του Γαλλικού Ινστιτούτου, προβαλλόταν επίσης σε ζωντανή σύνδεση το ταυτόχρονο γεγονός της προσωρινής διαμονής στην ταράτσα της απέναντι πολυκατοικίας. Εκεί, στην ταράτσα, άλλοι επιχείρησαν να χορέψουν άλλοι να συνομιλήσουν, άλλοι κοίταζαν σκεπτικοί και αμίλητοι, ενώ ο αρχιτέκτων Γιώργος Σημαιοφορίδης, συμμέτοχος του γεγονότος των ταρατσών, κατάφερε για λίγη ώρα να μετατρέψει τη συγκέντρωση σε φανταχτερό κοινωνικό γεγονός ή πάρτυ.

«Παρ’ όλες τις αλλαγές που δέχτηκε η περιοχή, το τοπίο πίσω από τη Λένορμαν και τα πρακτορεία του Κ.Τ.Ε.Λ. εξακολουθεί να είναι το καταφύγιο χαλασμένων αυτοκινήτων, νέων αθλητών, αδέσποτων σκυλιών και μικρών αποθηκών. Κόκκινα, κίτρινα, πράσινα βουλκανιζατέρ και σιδηρουργεία, τα περισσότερα μοιάζουν με φανταστικούς σιδερένιους κύβους που έπεσαν από τον ουρανό […] Γκρι, καφέ και μαύρα κτήρια υπενθυμίζουν μέχρι σήμερα την πρώτη εποχή της βιομηχανικής περιόδου.»

Σήμερα, η Αθήνα είναι μία πόλη που ανήκει στον Τρίτο Κόσμο αν την εξετάσει κανείς από θέμα κορυφογραμμής (skyline). Ο ατελείωτος ωκεανός από γκρίζες

Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, καρφώθηκαν οι πρώτες κεραίες τηλεοράσεως. Μαζί υπήρχαν και οι καπνοσυλλέκτες. Σήμερα, ένα μεγάλο κομμάτι εκείνου του «δάσους» δεν έχει ακόμη εξαφανιστεί. Επιπλέον, εκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα που αποτελούν τη «σκεπή» της Αθήνας, σε χιλιάδες ταράτσες, είναι συνονθύλευμα άχρηστων και αντιαισθητικών αντικειμένων ή αυθαίρετων κτισμάτων. Τα λεγόμενα «δώματα» είναι το επιστέγασμα (στην κυριολεξία) μιας αντίληψης του Καραγκιόζη. Είναι θέμα πολιτισμού να ασκηθεί μια πολιτική «ταράτσας». Δεν κοστίζει πολύ.

Αστικό Κενό Το έδαφος της πόλης της Αθήνας αναδιπλασιάζεται σε τεράστια έκταση και αναδημιουργείται επάνω στις ταράτσες των πολυκατοικιών. Αυτό το νέο έδαφος της πόλης, απλωμένο σε όλο το λεκανοπέδιο είναι πρακτικά άβατο, άχρηστο και άγνωστο, πέρα από τις αραιές μηχανολογικές ή ηλεκτρολογικές του χρήσεις. Στη δράση των «Ταρατσών», αποφασίστηκε η προσωρινή διαμονή της ομάδας του Αστικού Κενού και προσκαλεσμένων για συμμετοχή πολιτών σε ταράτσα του κέντρου της Αθήνας, στην οδό Σίνα, απέναντι από το Γαλλικό Ινστιτούτο. Ταυτόχρονα με την προσωρινή νυχτερινή παραμονή στην ταράτσα της πολυκατοικίας, προβάλλονταν στην αυλή του Γαλλικού Ινστιτούτου βίντεο από ατομικές προσωρινές διαμονές των μελών της ομάδας σε ταράτσες αθηναϊκών

Κ. Β., Επίπεδοι απορροφητήρες

ΚΛΙΜΑΤΙΖΟΜΑΙ, ΑΡΑ ΥΠΑΡΧΩ...

www.burocracy.gr

5 ταράτσες της Αθήνας που αξίζει να πας Μπορεί η μέρα να έχει μικρύνει, αλλά τα βράδια στην Αθήνα εξακολουθούν να είναι υπέροχα. Βρείτε καλή παρέα και βγείτε για φαγητό σε μερικές από τις πιο ωραίες ταράτσες της Αθήνας.

Gazarte Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και πράσινες ταράτσες της πόλης στο κέντρο του Γκαζιού. Λιτά πιάτα, κοκτέιλ και finger food, αν προτιμάτε κάτι πιο ελαφρύ. Βουτάδων 32-34, Γκάζι Royal Olympic Hotel Με θέα την Ακρόπολη, το Λυκαβηττό και το ναό του Ολυμπίου Διός, απολαύστε δροσερά κοκτέιλ, finger food ή το δείπνο σας, λίγο τσιμπημένο σε τιμή, σε μια από τις πιο πολυτελείς ταράτσες της πρωτεύουσας. Αθανασίου Διάκου 28-34, Αθήνα Kyoto Προνομιακή ταράτσα για γ ι α π ω ν έ ζι κ ε ς γ ε ύ σ ε ι ς μ ε θέα ακριβώς μπροστά στην Ακρόπολη. Γαριβάλδη 5, Ακρόπολη Φίλοιστρον Νεανικό στέκι με ελληνική κουζίνα και υπέροχη θέα στην Ακρόπολη και το Λυκαβηττό, χωρίς να πληρώσετε πολλά. Αποστόλου Παύλου 23, Θησείο Kuzina Ελληνικά πιάτα σε ένα καλαίσθητο και λιτό χώρο με προσιτές τιμές. Η θέα από την ταράτσα του τριώροφου νεοκλασικού είναι μαγευτική, αφού “βλέπει” την Ακρόπολη και το ναό του Ηφαίστου. Ζητήστε τραπέζι με καλή θέα. Αδριανού 9, Θησείο

Του Γιάννη Σχίζα

Οι υπαρκτές πόλεις, με την υφιστάμενη διασπορά πληθυσμών και δραστηριοτήτων, θα χρειάζονταν λιγότερο φουτουρισμό και πολύ περισσότερο τα κλασικά συνταγολόγια των Περιβαλλοντικών Επιστημών.…Σ΄ αυτή τη χώρα τα παθήματα είναι αειφορικά, όμως τα μαθήματα είναι εφήμερα. Πάνε είκοσι χρόνια από εκείνο το τρομερό καλοκαίρι του 1987, όταν για πρώτη φορά , σε μια τόσο τσιμεντοποιημένη και ασφαλτοστρωμένη επιφάνεια όπως αυτήν του λεκανοπεδίου Αθηνών, επί οκτώ ολόκληρες ημέρες και νύχτες, οι θερμοκρασίες έπαιρναν τις πλέον ακραίες τιμές . Ήταν τότε που οι ελάχιστες νυχτερινές θερμοκρασίες βρίσκονταν σε τόσο υψηλά επίπεδα ώστε η θερμική καταπόνηση των πολιτών να είναι διαρκής, με τα κτίρια και τα οδοστρώματα να

2004

- 42 -

2009

2012

- 43 -