Βλέπω
Έτσι ξεκινάνε όλα. Η πρώτη αίσθηση με το βγαίνουμε από την κοιλιά της μάνας μας. Ίσως και γι αυτό με καθηλώνουν τα βλέμματα.
Νοιώθω
Τα βλέμματα να με αγγίζουν. Δεν μπορώ να τα ξεχάσω. Αυτά που ήταν δυνατά, εκείνα τα χαρούμενα, αλλά και τα άλλα τα πονεμένα. Τα γεμάτα, αλλά και τα χειρότερα απ’ όλα. Τα άδεια.
Αποτυπώνω
Τα βλέμματα. Όχι για να μην τα ξεχάσω... Αλλά για να γυρνώ πίσω σε εκείνη τη στιγμή που μπήκαν στη ζωή μου. Και για να τα μοιραστώ με όλους.