PEOPLE’S
„ტისკი“ ანუ უსაზღვრო წარმოსახვის პირდაპირი საუბარი მქონე არსებები
უარყოფილი ს ახ ელ ებ ი გვ.6
გვ.7 გვ.8
წიგნის სიყვარული თუ უბრალო მათემატიკა გვ.3
გვ.5
კვირა
გაწყვეტილი ს აქ ან ელ ა
გვ.2
გვ.4
კვირა ველოსიპედისტი მე დავბრუნდი და 1 თვე ისევ შენთან ვიცხოვრებ, მე დაგილაგებ ყველა არეულ ოთახს, ყოველდღე საწო ლში მოგიტან ფორთოხლის ფრეშს და ორ ულუფა სიხა რულს. მე დაგამშვიდებ და ვიცი, სანამ შენთან ვიქნები არაფერი დაგემუქრება... მე, ხომ იცი რომ სულ ვბრუნდები, სულ დათქ მულ დროს და სულ სიხა რულით... ოთხ წელიწადში ერთხელ. მე მქვია ფეხბურთი, შენ – პლანეტა დედამიწა! მე მქვია ფეხბურთი შეწყდება ომები და და ვები, იკლებს მკვლელობ ები და ბნელ აზრთა შემო ტევები, დაცხება, ძალიან დაცხება და ბევრი ლუდი დაილევა. თითქოს რაღა ცით უცხოპლანეტელების შემოტევას და არმაგედონს ჰგავს ეს ამბავი, უგანდე ლს, ჩილელს და ქართველს რომ საერთო ფიქრი უჩნდ ებათ... კარგია ამ დროს თუ მიხვდები, რომ ჩვენ ყველ ანი ადამიანები ვართ. მგონი ფიფას პრეზიდ ენტმა, ბლატერმა თქვა ერთი გენიალური ფრაზა: მსოფლიოში არ არსებობს ადამიანი, რომელსაც ბუ რთისთვის ერთხელ მაინც არ მიურტყამს ფეხიო. ვინ როგორ მიარტყა, რა ხასი ათ ით და რა ძა ლით, ამ ას უკვე აღარ აქვს მნიშვნელ ობა, ძალიან მაგარი რამე თქვა ბლატერმა, მგონი ბლატერმა, ხო... ოლიმპიადას საუბარი რომ შეეძლოს, მსოფლიო ჩემპიონატის უპირატესობ ას ისიც აღიარებდა. საფე ხბურთო მუნდიალი ერთა დერთია, რომელსაც მარტ
ივად მსოფლიო ჩემპიონატს ეძახიან, სპორტის სახეობის მიმატების გარეშე... მეტი რა შეიძლება იყოს ამაზე საყო ველთაო? ალბათ, მართლა არმაგედონი და უცხოპლან ეტელების შემოტევა. აფრიკა ეკუთვნოდა აფრიკას მს ოფლიო ჩემპიონატი, ნე ლსონს ეკუთვნოდა, სამულ ეტო’ოს, ჯორჯ ვეას, როჟე მილას და უამრავ ლეგენდარ ულ აფრიკელ ფეხბურთელს, რომლებმაც ფეხბურთს ძა ლიან ბევრი მისცეს და ამით მთელი კონტინენტის ბავშვე ბს იმაზე დიდი საქმე გაუკეთ ეს, ვი დრე ბო ნოს თუ ან ჯე ლინა ჯოლის ვიზიტები უკ ეთებდნენ. იმედი და მიზანი გაუჩინეს მილიონობით მშიერ ბავშვს. თუ აფრიკიდან ოდ ესმე კალაშნიკოვი გაქრება, ეს, პირველ რიგში, ფეხბურ თის დამსახურება იქნება და ეს ჩემპიონატი ამ საქმისკენ გადადგმული ძალიან დიდი ნაბიჯია.
ვალი არ დაუბრუნო. კიდევ ერთი ბიჭი ჰყავს დიეგოს, ის იც 10 ნომერი, ის დიეგო ვე რასდროს გახდება, იმიტომ, რომ მასზე ბევრად კულტ
გორი მადლობელი უნდა იყოს ეკო მალხაზ გულაშვ ილის და გულაშვილისებ რთა შემოტევების... იმაზეც დავწერდი რო გორი მოდური გახდა ჭკვი ანი სახით ეთერში ჯდომა, თავის ლიბერალად გასა ღება და ათასგვარი სისუ ლელის ლაპარაკი. როგო რი ჭკვიანი ჰგონია ზოგს თავი, მაგალითად, თეო ხატიაშვილს ეკა ხოფერიას გადაცემაში... რა მნიშვნ ელობა აქვს ვარსიმაშვილი იტყვის დაუნს ბავშვზე თუ ხატიაშვილი იტყვის ზოოპ არკს ჰგავდა „ნიჭიერიო“... მაიმუნები იყვნენო ხომ არ იტყოდა პირდაპირ. მეტი რა? ქართულ იდ ეაზე შიგნით წერია...
ვალები მე ოთახში დედოფლის სუ რათი მაქვს გაკრული, ერთი დროშა და ერთიც წითელი ავ ტობუსი. ინგლისს ვგულშემა ტკივრობ... მაგრამ არ ვიცი წელს ინ გლისის ჩემპიონობა უფრო გამახარებს თუ არგენტინის. ალბათ, არგენტინის, იმიტომ, რომ ფეხბურთი გაცილებით ხანგრძლივი პროცესია, ვი დრე ერთი თვე, ერთი ჩემპიო ნატი ან ერთი 90 წუთი. ამ პრ ოცესში კი რაღაცებს ძალიან დიდი ფასი აქვს... ფეხბურთს დიეგო მარა დონას ვალი აქვს – ერთი ჩე მპიონობა; დიეგო კიდევ ძა ლიან დიდია საიმისოდ, რომ
P.S.
ურული და მოწესრიგებული ტიპია. ლეოს რომ შეხედავ, ვერაფრით შეატყობ, რომ ყველაზე მაგარია. მას მსოფ ლიო ჩემპიონობა სჭირდება, თუნდაც ერთი და შეიძლება პელეს, მარადონასა და ზიდა ნის გვერდით დადგეს. ლეოს ღმერთის ვალი აქვს, ერთი ოქროს მედალი... ღმერთის და სრულიად არგენტინის, რომლებსაც ძალიან არ უყვა რთ ჩემს ოთახში გამოკიდუ ლი მოხუცი ბებია, წითელი ავტობუსი და ლამაზი დრ ოშა... მა გრ ამ ეს დი დად არ მწ ყინს, მე ხომ ჯერ ქართველი ვარ და ძალიან კარგად მე სმის დამპყრობლებისა და მტრების სიძულვილი. ფა ლკლანდის კუნძულები და
აფხაზეთი კარგი პარალელი სთვის არ გამოდგება, მაგრამ მაინც მესმის. ეკუთვნის ლეოს, დიეგოს უფრო... დანარჩენი სხვა ყველაფერი მეორეხ არისხოვანია, თორემ უფრო ვრცლად დავწერდი... მაგალითად, იმაზე, თუ როგორ იქმნება ერეკლე დე ისაძე და რამდენად წიგნიე რი იქნებოდა ჩვენი საზოგა დოება, მსგავსი პიარი ცოტა ღირებულ შემოქმედებას რომ უკეთდებოდეს. როგორ ხდ ება ტელევიზიით რეაბილიტ აცია ადამიანისა, რომელსაც წესით არც სარეაბილიტაც იოდ უნდა ჰქონდეს საქმე და არც სატელევიზოროდ. რო
მე მქვია ზეიმი და მე აქ ვარ, მოიხსენით ნიღბები, ჭკვიანი სახეები, მე კარნ ავალი არ ვარ... უბრალოდ, ზეიმი ვარ, ჯანმრთელი და ნამდვილი. მე მქვია ფე ხბურთი და შენთან კიდევ ერთ თვეს დავრჩები. მე მოვედი :)
წიგნის სიყვარული თუ უბრალო მათემატიკა არ ცოდნა ცოდვა არ არის, მაგრამ ცო დნის თავის თავზე დაბრალება, შემდეგ ამით თავის გამოჩენა, იმ იმედით, რომ ზედმეტ კითხვას არ ვინ დაგისვმას, ცოტა არანორმალურია.
გიორგი წითური პირველ რიგში, თუ ასე გწყუ რია თავის გამოჩენა, ვიკიპედიის გარდა, კიდევ ერთი ხერხი, სახე ლად – წიგნი მეგულება, რომლის გადაშლა გვიან არასდროს არის, ხოლო თუ გეზარება, შეიძლება ითქვას, არც გაინტერესებს, უბრა ლოდ ნუ გამოიჩენ თავს და ყველ აფრის მცოდნეობას ნუ დაიკვეხნი. ამ დღეებში სანამ ამ სტატიის იდეა დამებადებოდა, საინტერესო ამბავს წავაწყდი - იყო ნაკითხი მო დაშია, ხოლო თვითონ კითხვა კი
არა. მაგალითად, გავიცანი რამდ ენიმე პიროვნება, რომლებსაც პრეტენზია ჰქონდათ, რომ ყველ აფერი წაკითხული და განცდილი აქვთ, საქმეში კი გამოჩნდა, რომ, არჩეული 100 წიგნის მოკლე ან ოტაცია ჰქონდათ დაზუთხული. ტოლსტოიდან დაწყებული ბუკოვსკით დამთავრებული, ყვ ელაფერი იცოდნენ, გმირების სახელები, სიუჟეტური ხაზი და თქვენ წარმოიდგინეთ, ამ სათი თაო წიგნის მოკლე კრიტიკაც, რომელიც უნდა ვაღიარო, უფრო ზეპირად დაზუთხულ მასალას წარმოადგენდა, ვიდრე, მათ მიერ დამუშავებულ აზრს. იბადება კითხვა, რა საჭიროა საზეპიროები თუ შესაძლებელია ეს დრო, თუნდაც ორი წიგნის წა კითხვას და შემდეგ ოდნავ დაფი ქრებას მიუძღვნა. პასუხი მარტივ ზე მარტივია, ორი წიგნის წაკითვ ის მანძილზე, ჩემს ნაცნობებს და ახლოებით 20 ავტორის შესწავლა შეუძლიათ, რაც მათემატიკურად უფრო მეტია. ასე რომ, საქმე არა ლიტერატურასთან, არამედ რა ღაც მათემატიკურ ამბიციასთან გვაქვს. აგრეთვე, არსებობს წიგნის მკ ითხველთა მეორე საზოგადოება, ანუ არშემდგარი მათემატიკოსე ბი, რომლებმაც მხოლოდ ავტო რის გვარი და წიგნის სახელი იც იან, ასე ვთქვათ, გარეკანის მოყვ არულები. მართალია ისინი დისკუსია ში არასდროს შემოდიან, თუმცა
ხმამაღლა, ისეთი ხმამაღალი სა ხელების დაბრეხვება იციან, რომ მათ მაგივრად მე მრცხვენია ხო ლმე. თქვენი ნაცნობი მკითხველთა გან 100 პროცენტიდან თუ გეტყ ვით, რომ მარკესი და დოჩანაშვ ილი უყვართ, შეგიძლიათ ჩათვ ალოთ, რომ აქიდან 90-ს არაფერი აქვს წაკითხული და მხოლოდ გა გონილით მსჯელობს, მაპატიეთ, კი არ მსჯელობს, უბრალოდ, ორი ავტორის სახელს იმახსოვრებს და იძახის. „მარტოობის ასი წელი“, რაც არ უნდა კარგი წიგნი იყოს, თანდათან აუტანელი ხდება ჩემთვის, რადგან თუ ვინმეს საკუთარი პერსონის დამკვიდრება სურს, უმეტესწი ლად, ამ წიგნს ან „სამოსელ პირვ ელს“ იხსენიებს. ასევე ფატალური სიტყვაა „დოსტოევსკი“, რომლის გარეშე ვერც „მათემატიკოსები“ დ ვერც „გარეკანმოყვარულები“ ძლებენ. თუმცა კარამაზოვები ძმები იყ ვნენ თუ ნაცნობები, ეს კითხვა არ გაბედოთ და არ დაუსვათ - არ ახსოვთ. „დოსტოევსკის“ მოყვარულ თა კლუბს მხოლოდ ერთი წიგნის სიყვარული აქვთ და მისი სახელი „იდიოტია“. უმეტესწილად მთავ არი გმირის გვარს მიშკინს, დაგი სახელებენ და თან ისეთ ცოდვილ სახეს მიიღებენ, თითქოს მთელი მიშკინის განცდები მხრებით ჰქ ონდეთ ნათრევი. არსებობს მკითხველათა მესა მე ნაწილი, რომლებიც მხოლოდ „ალტერნატიულ“ მწერლობას ეც ნობიან და კლასიკოსების გაგონე ბაც არ სურთ, თუმცა იმ მწერლე ბიდან ვისაც ისინი ეთაყვანებიან, უმრავლესობა რომ უკვე კლასიკ ოსად შეიძლება ჩაითვალოს, ამ აზე თვალს ხუჭავენ. მაგალითად, ჰენრი მილერი ან თუნდაც ბეროუზი, არანაირ ალ ტერნატივაში აღარ ჯდებიან და უკვე ისეთივე კლასიკოსები არ იან, როგორც, მაგალითად, ჰემი ნგუეი. ხშირია „მისტიკოსი“ მკითხვ ელები, რომლებსაც ლიტერატუ რა სულ ცალ ფეხზეც ჰკიდიათ, მათთვის მთავარი, კასტანედას ნახარში და მისი სწორად დამზად ების ანოტაციაა მნიშვნელოვანი. შექმნილ სურათს კი ეგრეთ წო დებული წიგნის ჭიები აგვირგვი ნებენ, რომელთა შორის ხშირია, მანიაკალური წყურვილი, ყველ აფრის კითხვის, უფრო სწორად კი ჭამის. ეს ერთგვარი ნარკომანიის ფო რმა, მძიმე დაავადებად შეიძლება ჩაითვალოს, თუმცა ორგანიზმის თვის არანაირი სავალალო შედეგი არ მოაქვს და პირიქით, მის გაჯა ნსაღებაზეც კი ზრუნავს. ამრიგად, მივდივართ დასკვა მდე, რომ უმრავლესობა მათემა ტიკას უფრო სწავლობს, ვიდრე ლიტერატურას, რომ უმრავლესო ბა წიგნის გარეკანის შესწავლით უფრო არის დაინტერესებული, ვიდრე შიგთავსით და რომ უმრა ვლესობას დღემდე ვერ შეუგნია, რომ ერთადერთი, რაც წიგნთან ურთიერთობისთვისაა საჭირო მისი კითხვაა.
თბილისში ორი რამ ძალიან მოსწონთ – ნაგვის ყუთიდან ნახე ვარი მეტრის დაშორებით ნაგვის დაყრა და სახელმწიფო ქონების განადგურება. აი, მე მაგალითად, ვერასდროს ვხვდები, რაში უნდა სჭირდებოდეს ადამიანს, ავტო ბუსის გაჩერებებზე მოსაცდელ ების მინების ჩამტვრევა, სკამების მოძრობა, საბავშვო ატრაქციო ნების დამტვრევა და პლასტმას ის ნაგვის ურნების სიგარეტით ამოწვა. ასეთი საქციელი ხომ ადამიანურ ენაზე – მავნებლობა, კანონის ენაზე – ხულიგნობა, მთ ლიანობაში კი ერთი დიდი უკულ ტურობაა. სულ ეს მესმის, ქართველები დიდი კულტურის მქონე ერი ვა რთ, ასეთები-ისეთები, ეს შევქ მენით-ის შევქმენით, გადავრიეთ ევროპაც და აზიაც და ნაგვის ქუჩაში დაყრა და საქანელების დალეწვა კი სად ვისწავლეთ ან რით ვერ მოვიშალეთ, მაინც ვერ ვხვდები. ხანდახან ვფიქრობ, რომ სა ხელმწიფო ქონების უპატივცე მულობა კომუნისტურ ეპოქაში ავითვისეთ. მაშინ, როცა ადამ
იანებს ის 12 კვადრატული ოთ ახიც კი არ ეკუთვნოდათ, სადაც ცხოვრობდნენ. პარტმუშაკებს ნებისმიერ წუთს შეეძლოთ მათთ ვის პანღურის ამოკვრა და ქუჩაში გაგდება. ალბათ, აქედან ჩამოყა ლიბდა ლოგიკაც – რაც სახელმ წიფოსია, ჩემი არ არის. ანუ რაც სახელმწიფოსია, შემიძლია, გავტ ეხო, მოვიპარო და ეს არც დანა შაული იქნება, არც ქურდობა. სულ უბრალო მაგალითს გი ამბობთ. ჩემს სახლთან ახლოს ცოტა ხნის წინ საბავშვო მოედანი მოაწყვეს. მართალია, დიდი არაფ ერი იყო, იქაურობის გასუფთავ ება და შუშის ნატეხების გატანაც თავში აზრად არავის მოსვლია, მაგრამ იმ ადგილას მანამდე მხ ოლოდ ხრიოკი იყო, ხრიოკს კი ყვ ელაფერი სჯობს. ვიფიქრე, ახლა მაინც არ მომიწევს ყოველ კვირა ბავშვით ზოოპარკში სირბილი-მე თქი. დღისით მოედანს ისეთი მზე აცხუნებს, იქ ბავშვის მიყვანა არ შეიძლება, ამიტომ საღამოს და ველოდე, მაგრამ სულ ტყუილად, საბავშვო მოედანი, რომელიც სუ ლაც არ არის სკვერი, თინეიჯერ ებს აეთვისებინათ; სამი წყვილი
კოცნაობდა, ერთი მსუქანი გოგო აიწონა-დაიწონაზე რატომღაც ფეხებით იდგა. ორ თმაგაჩეჩილს კი ბიჭები ისეთი ძალით აქანავ ებდნენ საქანელებზე, რომ ერთი სიჩქარისგან დაბზრიალდა და მს ხვილი ჯაჭვებით კინაღამ მოიხ რჩო. ამ საქანელებს ინსტრუქცია არ მოჰყვება, მაგრამ სამაგიეროდ შესაკრავი ღვედები აქვს, მუცლ ისთვის და მხრებისთვის, ანუ მხ ოლოდ პატარა ბავშვებზეა გათვ ლილი. მოკლედ, იმ საღამოს ამ მოედნით ვერ ვისარგებლე, ნერვ ები მომეშალა და ვიფიქრე, სხვა დროს მოვალ-მეთქი. სამსახურის გადამკიდეს, ეს სხვა დრო ერთი კვირის მერე დამიდგა. ამასობ აში კი ქართული უკულტურობის ტიპური ნიმუში ვიხილე. საქანე ლების ადგილას თითო-თითო მოკონწიალე ჯაჭვი დამხვდა, აი წონა-დაიწონას ადგილას კი – ამ ოტეხილი ფიცრები. საბავშვო მო ედანმაც ფუნქცია წამში დაკარგა და მიწაში ჩარჭობილი რკინების გროვად იქცა. ორი აზრი არაა, საქანელები ჯერ, ალბათ, თინეიჯერებმა ჩა მოგლიჯეს, მერე ეს ჩამოგლეჯ
ილი ვიღაცამ სახლში გაარბენინა. ან პირდაპირ ჩამოგლიჯეს და სა ხლში წაიღეს – რა მნიშვნელობა აქვს? თან, მართალია ის კაცი (ან ქალი), წყალს წაუღია მთელი უბნის ბავშვები, არ სჯობია, მხ ოლოდ შენმა ნაშიერმა ისიამოვნ ოს? რასაც სახლში ვერ წაიღებ, შეგიძლია, მიანგრიო და ღამეც მშვიდად დაიძინო, იმიტომ რომ ჩვენთან ასეთი საქციელისთვის ჯერჯერობით არც აჯარიმებენ და არც სჯიან. ჩვენთან ფიქრ ობენ, რომ თუ შენს დანაშაულს ვერავინ გაიგებს, გამოდის, არც ჩაგიდენია. თავიდან ვიფიქრე, ასეთი და მნაშავეები მხოლოდ ავლაბარში გადაირივნენ-მეთქი და ლამის უბან-უბან ჩამოვიარე სკვერები, მაგრამ საქანელები ათიდან რვა სკვერში ჩამოგლეჯილი დამხვდა, იმ ორშიც ისეთი დალეწილი იყო, ეტყობა, მოზრდილებმა მანამდე მოასწრეს დამტვრევა, სანამ ვი ნმეს სახლში წაღება მოუნდებო და. უცებ წარმოვიდგინე, ღამით რა საშინელი სანახავი იქნება ეს მოედნები, განსაკუთრებით თუ ქარიც დაუბერავს და ჯაჭვებს
ააჟღარუნებს, შუასაუკუნეების ნამდვილი სახრჩობელა გაგახს ენდება. სხვა გამოსავალი არ არის, ქა ლაქის მთავრობამ ინფრასტრუქ ტურის შექმნასთან ერთად, მის დაცვაზეც უნდა იზრუნოს. აუ ცილებელია, ადამიანმა იცოდეს, რომ სახელმწიფოს ხაზინა, მის მიერ გადახდილი გადასახადებით ივსება და ქალაქის კეთილმოწ ყობისთვისაც ფულს თითოეული მოქალაქე იხდის. უნდა გავითა ვისოთ, რომ ხულიგნობა კანო ნით ისჯება. თუ ერთ საქანელას მოგლეჯ, ხუთი ახალი საკუთარი სახსრებით უნდა დაგამონტაჟ ებინონ და თუ ერთ მეტრს და აბინძურებ, მთელი ქუჩა საკუთა რი ხელით გაგასუფთავებინონ. თვითშეგნების ასამაღლებლად, პიარაქციების მოწყობაც აუცი ლებელია, ოღონდ არა ისეთის, შევარდნაძის დროს ნაგვის ყუ თებზე ყუბანეიშვილის ლექსები რომ მიაწერეს. გაითვალისწინეთ, ქართველებს პოეზია უყვართ, ლექსებიან ურნებზე ხომ საერ თოდ ჭკუას კარგავენ და არც მის სახლში წაღებაზე იტყვიან უარს.
უარყოფილი სახელები ველოსიპედისტი რამდენიმე დღის წინ სატელევიზიო შოუ, მაფი ოზობანას ფინალის ჩაწე რას დავესწარი და სანამ თაკოს მოკლავდნენ, დი დი ინტერესითაც ვუყურე. თაკო ფხაკაძე პირველივე მაფიის ღამეს მოკლეს და ეს ამბავი მოულოდნელი სულაც არ ყოფილა... სა ნამ მოკლავდნენ თაკომ ნოდიკო ტატიშვილს სულ ნოდარი ეძახა, „ჯეოსტა რმა“ კი, თავის მხრივ, არც ერთი ნოდარი უკომენტა როდ არ დატოვა და თაკოს სულ უსწორებდა... „მე მეგობარი მყავს ნო დარიკო და იმასაც სულ ნოდარს ვეძახი, თან მგონი ნოდიკოთი მიმართვა ახ ლობლების პრეროგატივა უფროა... საერთოდ, რაც ჰქვია ადამიანს იმ სახე ლით მივმართავ ხოლმე.“ არა მგონია ან ნოდარს წყენოდა მსგავსი მიმართ ვა, თუმცა ფაქტია, ბევრ ადამიანს, რომელიც სა კუთარ სახელს ერთგვარ რიმეიქს უკეთებს, შემდეგ ორიგინალი ვერსიის მო სმენა დიდად არ ხიბლ ავთ ხოლმე. საინტერესო ფენომენია და „იმედის“ სტუდიიდან გამოსულმა გადავწყვიტე ამ თემაზე სტატიის გაკეთება. ეს კნინობითი ფორმ
ანზორ თეთრაძე ები ერთი თემაა, მეორეა საერთოდ სახელების შე ცვლა... ჯერ ერთი, მერე მეორე: ყველაზე უცნაური, რაც ამ ფრონტზე მახს ენდება და დღემდე ვერ ამიხსნია, იყო ბატონი ვა რდიკო ნადიბაიძე, რომე ლსაც სულ მეგონა, რომ ვარდენი უნდა რქმეოდა... ამხელა გენერალ კაცს აღ ლუმებზეც კი ვარდიკოთი მოიხსენიებდნენ, თითქ ოს ლევანიკო ნუცუბიძე ყოფილიყო და ვერაფრით ამეხსნა საიდან ამხელა ფამილარობა – თურმე ას ევე დაურქმევიათ, მოფე რებით – ვარდიკო. აქვე შეგვიძლია გავიხს ენოთ პალიკო კუბლაშვი ლი, რომელსაც მალე, ალ ბათ, პასპორტშიც პალიკო ეწერება, პავლე იმდენად
იდან რამდენიმე თვეში, კლიმენტი კობა გახდა – რო გორც მამაჩემის ბაბუა - ერმილე იტყოდა, მთავარი პირველი „ბუკვ აა“ მაინც... არ ადა, მე კლიმენტი უფრო მომწონს, კლიმინტის ჰგავს გონდრის ფილმ იდან „ბრწყინვა ლე გონების მა რადიული ნათე ბა.“ ანზორი, დომე ნტი და კლიმენტი შეიძლება ყველ აზე გავრცელე ბული და მოდური სახელები არ იყ ოს, მაგრამ სახე ლის უპირატეს ობაც ხომ წესით ეს უნდა იყოს... ყველას დავითი და გიორგი რომ ერქვას, რამდენ ად რთული იქნე ბოდა ცხოვრება ხომ წარმოგიდ გენიათ. სტეფანე მღებრიშვილს ბა ვშვობაში ძალიან არ მოსწონდა სა კუთარი სახელი და სახლში სულ აპრ ოტ ეს ტე ბდ ა დათო ან რამე ას
არაფერში სჭირ დება; არც მალა ვს და არც უარყ ოფს, უბრალოდ, ყველა მოფერე ბით მიმართავს... და უამრავი სხ ვა... Change, Yes, We Can!
ისევ „პრაი მტაიმის“ სიახ ლოვეს რომ ვი ტრიალოთ, ერთ ამბავს გავიხსენ ებ, დიზაინერმა ბიჭოლამ, მაია ასათიანის გადა ცემაში პროტეს ტი გამოთქვა ტა ბლოიდში ანზორ თეთრაძედ ვიყავი მოხსენიებულიო. ანზორმა საკუ თარი სახელის მიღმა ცინიზმი დაინახა, ან უფ რო სწორი იქნება თუ ვიტყვით, რომ ცინიზმად მოეჩ ვენა. ეს მარტო მისი ბრალი არ არის, საქართვე ლოში ბევრ სხვა უბე დუ რე ბა სთ ან ერთად, სახელის გამო ადამიანის დაცინვა საკმაოდ
ნოდარ ტატიშვილი
დომენტი სიჭინავა
გავრცელებული პრაქტი კაა... ალბათ, ისტერიული „იკოები,“ „ნჩოები“ და „ჩი კებიც“ ამის შედეგია. მაგალითად, როცა სატე ლევიზიო დებატებში ფეხბ ურთის ფედერაციის ორი პრეზიდენტი ერთმანეთის პირისპირ იჯდა, ნოდარ ახ ალკაცმა ზვიად სიჭინავას საკუთარი ნამდვილი სახე ლი, დომენტი ისე შეახსენა, რომ ამის მიღმა მთელი სა თქმელი დატია. ის, რასაც ტელევიზორში ვერ იტყო და... ეს სახელობანა ერთგ ვარად სნობურ-ურბანული მოვლენაა, არც დიდად ტრ აგიკული და პოზიტიურიც საერთოდ არა. შემთხვევ ითი არაა, რომ სოფლად ად ამიანების უმეტესობას იმას ეძახიან, რაც მშობლებმა
გრეგორი დევეჯიევი
დაარქვეს, ხოლო თბილის ში ზუსტად ასეთივე დიდი პროცენტის სახელები მო დიდან მოდამდე იცვლება. კნინობითი დაბოლოებები ხომ ტანსაცმელივითაა, ხან ერთია აქტუალური, ხან მე ორე... ერთ უბანში ერთს ხმარობენ, მეორეში სხვას. მაგალითად, გლდანში სა ვარაუდოდ, ლევანა ვიქნ ებოდი, მუხიანში ლევიკო, საბურთალოზე ლეონსიო, სოლოლაკში ლევანჩიკა, ვე რაზე ლევანიკო და ა.შ. მოკლედ, ძალიან ქალა ქურია ეს ამბავი... ფეხბურთელი კლიმენტი წიტაიშვილი პირველად ზუ გდიდის „დინამოში“ გამოჩნ და, თუ არ ვცდები უმაღლეს ლიგაში დებიუტი 14 წლისას ჰქონდა და ძალიან დიდ იმ ედებს იძლეოდა... თბილის ის „დინამოში“ გადმოსვლ
ვია. ადრე, როცა სხვაგან ვმუშაობდი და ბატონი ზურას საპასპორტო მონა ცემები დამჭირდა, ცოტა ხანი განცვიფრებული ვი ყურებოდი არსად. ბადრი და ზურაბი ვერ დავაკავშ ირე ვერაფრით... ძალიან სასაცილო ის ტორია ჰქონია ბატონ ბა დრის, დედას ზურა და ურქმევია, თუმცა უფროს დეიდაშვილს დაბადების მოწმობაში, საკუთარი ინ იციატივით, ბადრი ჩაუწ ერია, იღადავა თუ რა ქნა, ბატონმა ბადრიმაც არ იცის... შედეგად, სკოლ აში მომავალ მომღერალს ბადრის ეძახდნენ, უბან ში ზურას და, ალბათ, სკ ოლის დამთავრება მასზე მეტად არავის გახარებია. მერე უკვე სელებრითი გა ხდა და დღეს ყველასთვის ზურაა... არა, თან ეს ზურა უფრო უხდება, უნდა ვა ღიაროთ. გრეგორი დევეჯიევი ეს განსხვავებული ამ ბავია, ფოტოგრაფ ჯიჯი რეჯინის სხვა სახელი და გვარი რომ ჰქონოდა, ალ ბათ, ფსევდონიმი არ და სჭირდებოდა. იმ გარემო ში სადაც ანი ხანჩალიანი სამეულშიც კი ვერ გადის, გრეგორის ფსევდონიმისა
ბადრი დოიჯაშვილი
ეთი რატომ არ დამარქვი თო... ახლა ვფიქრობ, რომ დათო მღებრიშვილს უფრო გაუჭირდებოდა თავის და მკვიდრება და არასტანდარ ტულმა სახელმა მომღერ ალს არათუ ხელი არ შეუშ ალა, მის პოპულარიზაციას შეუწყო ხელი. ჩემი აზრით, დიზაინერი ანზორი (ANZ2, Anzory...) უფრო Funky იქნებოდა, ვი დრე ბიჭოლა... ბოლო-ბო ლო 25-60-60-ს ეფექტი მა ინც ექნებოდა, რაც უკვე დიდი საქმეა. ბადრი დოიჯაშვილი ჩემი ერთ-ერთი ყველ აზე დიდი განცვიფრება, სა ხელებთან დაკავშირებით, მომღერალ ბადრი დოიჯაშ ვილის აღმოჩენამ გამოიწ
დმი მიდრეკილება, გასა გები ამბავია. თუმცა, მეორე მხარეა რაფაელ ჩიმიშკიანი, რო მელიც მთელ ქვეყანას ისე უყვარს, როგორც ირაკლი გიორგაძე და გიორგი და ვითაშვილი ეყვარებოდა. თან ჩიმიშკიანი იმათაც კი იციან, შტანგა რომ ცხოვ რებაში არ უნახავთ. P.S. ცხოვრება ხშირად უს ამართლოა, თუნდაც სა ხელებთან მიმართებაში... რაც უნდა ცუდი მფლო ბელი ჰყავდეს, სახელი ვერაფრით შეიცვლის პა ტრონს. პატრონს კი ყო ველთვის შეუძლია მისი დამალვა...
უსაზღვრო წარმოსახვის მქონე არსებები ს ან დრ ო ა სა თი ან ი
info@sandroasatiani.com
კოსმოსური იალქნებიანი
ხომალდი
ადამიანის წარმოსახვას საზღვარი არ უჩანს. ხან რას წარმოისახავს კაცობრიობა და ხან რას. მე რე კი ამ თა ვის წარმოსახულს, როგორი გასაკვირიც არ უნდა იყოს, რეალობად აქცევს ხოლმე. აი, მაგალითად, იაპონელმა მეცნიერებმა, არც ისე დიდი ხნის წინათ, ვენერასკენ ია ლქნებიანი ხომალდი გაუშ ვეს. ოკეანეებში მოცურავე ხომალდებისგან განსხვავებ ით, კოსმოსური ხომალდის იალქნებს მზის შუქი შეავსე ბს. იალქნების ბოლომდე გა შლას რამდენიმე კვირა დასჭ ირდება, შემდეგ კი ხომალდი, მზის გამოსხივების შესაბამი სად დაარეგულირებს თავის სიჩქარეს. ვენერამდე გზას ნახევარი წელიწადი დასჭირ დება. ეს პროექტი იაპონიის მთავრობას 280 მილიონი დო ლარი დაუჯდა და თუკი მისია წარმატებით დასრულდება, იაპონელები ორჯერ უფრო დიდი იალქნი ანი ხომალდით, ამ ჯერად იუპიტერი სკენ გამგზავრებას ფიქრობენ.
ორიოდე სიტყვით ვენერას შესახებ
ძ ვე ლ ი ქარ თუ ლი ს ახ ელ წ ო დე ბა ა „მთი ებ ი“, „ ხ არ იპ ა რია“. თუ მცა ვენე რას „მწუხ რის ვარს კვლ ავ სა ც“ და „ცისკრის ვარსკვლავს აც“ ეძახიან, რადგან მისი დანახვა ხან დაისზე, ხან გან თი ად ის ას არის შესაძლ ებელი. ვენერა მე ორე პლან ეტაა მზიდან, ჩვენი პლან ეტა კი მესამე. ვენერა ცაზე ს იკ აშ კა ში თ მიუკი ჰოტოიამა, მიშელ ობამა, იუკიო ჰოტოიამა, ბარაკ ობამა
მესამეა, მზისა და მთვარის შემდეგ. იგი თავისი ზომით, მიზიდულობის ძალითა და შემადგენლობით, დედამიწას ჰგავს და ამიტომ მას ხანდახ ან „დედამიწის დას“ უწოდებ ენ. თუმცა ჩვენს მშობლიურ პლანეტასთან განსხვავებაც ბევრი აქვს. იგი იმდენად მკ ვრივი ღრუბლების საფარით არის შემოსილი, რომ ზედა პირის დანახვა შეუძლებელია. თავად ეს ღრუბლები ნახშირ ორჟანგისგან შედგება. ტემპ ერატურა კი მის ზედაპირზე ექსტრემალურად მაღალია და 470C აღწევს. ვენერას ზედა პირიდან 60 კილომეტრამდე სიმაღლეზე ძლიერი ქარი უბ ერავს, სიჩქარე საათში 400 კილომეტრს აღწევს. ჟურნალის „ასტროფიზიკა და კოსმოსური კვლევები“ (Astrophysics and Space Sci ence) ფურცლებზე საკმაოდ თამამი განცხადება გაკეთდა, რამდენიმე მეცნიერი ამტკ იცებდა, რომ სიცოცხლის გა ჩენა ჩვენს პლანეტაზე ვენე რას უკავშირდება. მეცნიერე ბი თვლიან, რომ მიკრობები დედამიწაზე შესაძლოა, მზის ქარების დახმარებით, ვენე რადან იქნა შემოტანილი. ეს მოსაზრება 2005 წელს, გაშვ ებული კოსმოსური აპარატის, Venus Express-ის მონაცემებს ეყრდნობა. მეცნიერების აზ რით, ვენერას ატმოსფეროში არსებული ღრუბლები, მიკრ ოორგანიზმებსაც შეიცავენ და რომ შესაბამისი პირობე ბის არსებობის შემთხვევაში, ამ ორგანიზმებმა ვენერას ატმოსფეროდან დედამიწის ატმოსფეროში გადმოინაცვ ლეს. შესაბამის პირობებში მზის, დედამიწისა და ვენერას ერთმანეთის მიმართ განლ აგება იგულისხმება. მსგავსი რამ, რამდენიმე წელიწადში ერთხელ ხდება და ასეთ დრ ოს მიკროორგანიზმების მო გზაურობას დედამიწამდე რა მდენიმე კვირა, ან კი სულაც რამდენიმე დღე დასჭირდე ბოდა.
იაპონელებისთვის ესოდენ ნაცნობი ვენერა
სანამ იაპონური კოსმოს ური ხომალდი თავის მოგზ აურობას აგრძელებს, რამდ ენიმე დღის წინ გადამდგარი იაპონიის პრემიერ მინისტრის მეუღლე, სრულიად სერიოზ ულად ამტკიცებს, რომ იგი უკვე ნამყოფია ვენერაზე. მი უკი ჰოტოიამამ (Hatoyama Mi yuki),2008 წელს, თავისი მო
გზაურობის შესახებ წიგნიც კი გა მო სცა. იგი ყვ ება, რომ დაახლოებით 20 წლის წინათ, უცხოპლანეტელების დახმ არებით ვენერა მოინახულა. მოგზაურობის განმავლობა ში მის სხეულს ეძინა, ხოლო სული კი უცხოპლანეტელთა ხომალდში იმყოფებოდა. ვე ნერა „მშვენიერი და გამწვა ნებული“ ადგილი გამოდგა – განმარტავს იგი თავის წი გნში. მოგზაურობის შემდეგ მიუკიმ ყველაფერი თავის მა შინდელ ქმარს უამბო, მაგრ ამ მეუღლემ არ დაუჯერა და გადაწყვიტა, რომ მას ეს ყვ ელაფერი დაესიზმრა. თუმცა მისი ახლანდელი მეუღლე, იაპონიის აწ ყოფილი პრემ იერ მინისტრი, იუკიო ხოტო იამა (Hatoyama Yukio, ალბათ, დიდი გაგებით მოეპყრობოდა ამ ისტორიას, დარწმუნებუ ლია მიუკი. იაპონიის ყოფილი პირველი ლედი განთქმულია თავის ექსცენტრიკულობით. მაგალითად, იგი თავადვე იკ ერავს ხოლმე კაბებს. მიუკი ამტკიცებს, რომ წინა ცხოვ რებაში ტომ კრუზს იცნობდა, მაშინ კრუზი იაპონელი იყო. მიუკი უარს არ იტყოდა ცნ ობილ ამირიკელ მსახიობთან ერთად ეთამაშა რომელიმე ფილმში. და თუკი სადმე შე ხვდება მსახიობს, პირველი რასაც ეტყვის იქნება – „დიდი ხანია ერთმანეთი აღარ გვინ ახავს“.
იაპონიის უცხოპლანეტელი პრემიერ მინისტრი
იაპონიის პრემიერ მი ნისტრმა, რამდენიმე დღის წინ, ყველასთვის მოულოდ ნელად თავისი გადადგომის შესახებ განაცხადა. თავისი მეუღლის მსგავსად, მასაც ექსცენტრიკულ პიროვნებ ად თვლიან. მისი თვალების ჭრილი იაპონიაში უცნაურად გამოიყურება და ამიტომ მას იაპონელები უცხოპლანეტ ელსაც ეძახიან ხოლმე. მან თავისი მეუღლე ამერიკის შეერთებულ შტატებში გაიც ნო, სადაც იუკიო ჰოტოიამამ სტენფორდის უნივერსიტეტი დაამთავრა. მისი მომავალი მეუღლე მაშინ იაპონურ რე სტორანში მუშაობდა და ჯერ კიდევ თავის პირველ ქმარზე იყო დაქორწინებული. „ჩვეუ ლებრივი მამაკაცი მხოლოდ გაუთხოვარი ქალებისგან ირ ჩევს მეუღლეს, მე კი ყველა ქალიდან საუკეთესო ამოვირ ჩიე“ – ხუმრობს ხოლმე პოლი ტიკოსი.
„ტისკი“ ანუ პირდაპირი საუბარი ირაკლი ბზიავა მოცემული სტატია, ეძღვნება ლევან გაჩეჩი ლაძისა და ეკა ბერიძის დიალოგს, გადაცემაში „პირდაპირი საუბარი“, რომელიც ამა წლის 9 ივ ნისს საღამოს 10 საათზე ტელეკომპანია „მაესტრ ოს“ ეთერში დაიწყო! დაიწყო... სიტყვა „ტისკი“ ერთგ ვარი ბარბარიზმია და სა ქართველოში რამდენიმე მნიშვნელობით იხმარება. ხელსაწყო ტისკს ჩვენს ენაზე გირაგი ჰქვია, თუ მცა ბოლოს ეს სიტყვა ვინ
იხმარა, თავად სიტყვასაც აღარ ახსოვს; კიდევ ერთი მნიშვნელობა, რომელიც ამ სიტყვამ შეიძინა წნეხში გატარებაა, „გატისკვა“... „ტისკები“ აიტანა, თავა ნი ჩაიტანა...“, როგორც უცნობი იტყოდა ხოლმე, მატარებელში; მესამე მნ იშვნელობა არის მარი ხუანა, ვინ და რატომ უწ ოდა მოსაწევს პირველად „ტისკი“ წარმოდგენა არა მაქვს, ის კი ფაქტია, რომ ძალიან დაბოლილი და ამ ამბით ცოტა დათრგუნუ ლი იყო... მოკლედ, ერთი, ორი, სამი... ეკა ბერიძის ახალი გა დაცემა, „პირდაპირი სა უბარი“ სწორედ „ტისკის“ გრაფიკული ანიმაციით იწყება... აქაც ერთი, ორი, სამი და მერე გავაგრძე ლებ. გირაგის არ იყოს, ეკა ბერიძე ბოლოს როდის გამოჩნდა ტელევიზორში, ძალიან ცოტას თუ ახსო ვდა; თუ „ტისკი“ და წნეხ ია, „ტისკი“ და წნეხი იყოს, მერე რა რომ „გრეჩიხაა“ და „თავანი ჩაიტანა“?! და მოსაწევთან პარალელი – ლარი კინგს შეგვპირდნენ და ეკა „გააძრეს“, პირდაპ ირ საუბარს შეგვპირდნენ
და ამაზე ირიბი და გაუგებ არი არაფერი მოგესმინოს, მიუკერძოებლობას და ნეიტ რალურობას შეგვპირდნენ... დაგვაბოლეს, ანუ მაგრად „გაგვტისკეს“. 22:00 – 9/6/2010 გადაცემა ეკა ბერიძემ დავით დარჩიაშვილის ამბის მოყოლით დაიწყო, თურმე წინასწარი თანხმობის შემდ ეგ პარლამენტარს ჟურნალ ისტი გადაეგდო და სტუმ რობაზე უარი შემოეთვალა. ამდენად, ეკა ბერიძის გადა ცემის ქუდში გამოჩენილი ტისკი, სპექტაკლის ბოლო
მონოლოგი მოყვა, თან ღე ლავდა. ეკა ბერიძეს კი ერ თი შეკითხვა ან შენიშვნა არ გასჩენია, არც ის 3-4 წუთი დაენანა, რომელიც ლევანმა არაფრის თქმაში გახარჯა. შემდეგ ეკამ ბატონი ლე ვანის დახმარება გადაწყვი
საც რომ არ „გაისვრის“ იმ დამბაჩასავით, უაზროდ და რჩა გამოკიდებული. დარჩ იაშვილს „ტისკის“ შეეშინდა თუ ეკასი უცნობია და ზო გადად შეეშინდა თუ არა ეს ეც არ ვიცით... სამაგიეროდ, ლევან გაჩეჩილაძე მოვიდა და ქართული იდეა მოიტანა. რაკი რუბრიკას მაინც „TV კრიტიკა“ ჰქვია, უფრო ეკაზე საუბარს ვეცდები... თავიდან ჟურნალისტმა თი თქოს ნორმალურად დაიწყო, რესპონდენტს სტუმრობის მთავარ მიზეზზე დაეკითხა, ანუ, რას გულისხმობდა ქა რთული იდეა, ვინ იყვნენ მის გარშემო გაერთიანებულნი და ა.შ. ბატონმა ლევანმა კი სანამ კონკრეტულ პასუხე ბს გაგცემთ, მინდა რაღაც ვთქვა, რომ საზოგადოება გაერკვეს რასთან გვაქვს სა ქმეო... ამას იმდენად დაულ აგებელი, გაუგებარი და გა წელილი მონოლოგი მოჰყვა, რომ ნებისმიერი თავმოყვა რე ჟურნალისტი შუა გზაშ ივე მოუღებდა ბოლოს, მით უმეტეს ისეთ გადაცემაში, რომლის ქუდიც „ტისკის“ ან იმაციაა... ლევანმა ორ, მიწის და მოდელირებულ სიმართ ლეებზე სტუდიისკენ გზაში ყოფნისას მოფიქრებული
ტა, რაკი მისი ახსნილი ორი სიმართლის თეორია ცოტა თემიდან იყო ამოვარდნილი: „და თქვენ გსურთ, რომ ქა რთული იდეით, მიწის სიმა რთლე, მთავარ სიმართლედ აქციოთ?“ თუ რაღაც ამგვ არი ჰკითხა... აბა „ტისკიო“? შემდეგ ბატონმა ლევა ნმა ქართული იდეის გაში ფვრა გადაწყვიტა და მისი შემდგენელი სამი ძირითადი ელემენტი ჩამოთვალა: პი რველი იყო საქართველო და თვითმყოფადობა, ჩვენი ის ტორიული მემკვიდრეობა, დედა ეკლესია, რომელიც ორჯერ ახსენა ჩამონათვ ალში, სპორტის მიღწევები, ფასეულობები... პარალე ლურად სიას ეკა ავსებდა ხოლმე, დაზუსტებებით და მხარდაჭერით... შემდგომ იყო უსაფრთხოება – მრავალ ვექტორიანი გეოპოლიტიკ ის დახმარებით, რაკი დღეს უაზრო და ერთვექტორიან გეოპოლიტიკურ მდგომა რეობაში ვიმყოფებით... ამ ნაწილში ბატონი ლევანი ყვ ელაზე ჩამოყალიბებული იყო და ერთი ჩრდილოური ვექტორის აუცილებლობ აც ეტყობოდა, რომ კარგად ჰქონდა გაცნობიერებული. უსაფრთხოების კიდევ ერთ
პუნქტად დასახელდა საშუ ალო კლასის წარმოქმნა, აქ ეკამ განმარტება მოითხოვა, რბილად და მორიდებით, რე სპონდენტმაც უპასუხა, რომ მშიერი ხალხი ყოველთვის ბუნტის საფუძველია და ამ იტომ არის უსაფრთხოების თვის საშუალო კლასი აუცი ლებელიო... და მესამე და მთავარი არის პროგრესიო, აქ, ფუ ნდამენტურ მეცნიერებებს შეეხო... არის ერთი გოგო ამ ერიკაში ნასას პროექტებზე მუშაობსო. მოკლედ, ძალიან ზოგადი და არაფრის მომც ემი იყო, როგორც ჟურნალ ისტის, ისე რესპონდენტის ძალიან არაპირდაპირი საუბ არი. შემდეგ ეკამ გენიალური შეკითხვა დასვა: - როგორ ფიქრობთ, ეს ღირებულებე ბი ამჟამინდელი ხელისუფლ ებისთვის მიუღებელია? არ ჯობდა პირდაპირ კომენტ არი ჩაერთო? ამ მასონები სთვის კიდევ ეს მიუღებელ ია... მერე ეკა ბერიძემ ისე გა ატარა ლევან გაჩეჩილაძის
ედებს.
ფრაზა, შეიძლება მალე ამ ქალაქში ერთსქესიანი ოჯ ახები ვიხილოთო, გეგონება უგანდა ვიყოთ, სადაც ჰომო სექსუალურ გამოვლინებებ ზე სიკვდილის დასჯა მოქმ
იგებს კითხვას სვამს... ეკა ძალიან მშვიდი იყო... დამბაჩამ საერთოდ არ გაისროლა, ეკიდა „ტისკი“ კედელზე და აბოლებდა მაყურებელს...
დასკვნა ჩამონათვალის შემდეგ ბატონმა ლევანმა თქვა, რომ მოვდიოდი ვფიქ რობდი, როგორ ამეხსნა თქვენთვის ამ იდეის მა რთებულობაო. თავიდან ვიფიქრე, იმას მოვყვები 30 წლის შემდეგ როგორ წარმომიდგენია საქართ ველოო და შემდეგ გააგ რძელა. „ვარდების რევო ლუციისას“ ვინმეს რომ ეთქვა ასეთი უბედურება დაგვემართებოდა, ხომ არ დაიჯერებდითო, ზურაბ ჟვანია და ბადრი პატა რკაციშვილი გარდაცვლ ილები რომ იქნებოდნენ, ამასაც ხომ ვერ დაიჯერ ებდითო და მანდ მორჩა... ანუ რა თქვა? მე კი მაქვს მოფიქრებ ული ეს იდეა, მაგრამ რა გამოვა კაცმა არ იცისო? თუ სხვა რამე თქვა? ჩვენ ვერ გავიგეთ, წამყვანმა გაიგო ნეტავ? არა კარგი წამყვანი თუ რამეს ვერ
ს ა კ ი ლ ჩი ი ნ ა ქ უ დ „ისა, ჩემი ძმა, შენ საიდან ხარ?“ მეკითხება ერთი დაახლოებით ჩემი ასაკის და ჩემზე წვერიანი ტიპი, თან ერთი თვალით ფოტოაპარატს უყურებს... „თბილისიდან“ – ვპასუხობ მე – ჩემგან კარგი მს ახიობი დადგებოდა, სხვებსაც აღუნიშნავთ. – არა, ეგ კი გავიგე, მაგრამ ისე საიდან ხარ? – როგორ ისე? – ფოტო აპარატი... – ა, მე რასაც ვჭამ ყველაფერს ფოტოს ვუღებ, ჩვ ევა მაქვს ასეთი. აქ მეორე ტიპი მოვიდა, ოდნავ უფროსი... – არ შეიძლება ძმაო ამის გადაღება, კერძო საკუ თრებაა, მე თუ გინდა გადამიღე სურათი, რამდენიც გინდა... იმ დღეს ვიღაცამ ეგრე გადაუღო მენიუს სურათები და მერე ჟურნალში დაბეჭდა, თან ქვემ ოთ მიამატა პური 2 ლარი, პური მისდღემში არ გა მიყიდია, მაგის დედა *********“
მართალი იყო თავის მხრივ, მენიუს სურათი მის დასანახად წავშალე, ესიამოვნა, დანარჩენს რასაც გინდა გადაუღეო. ეს ამბავი „ჩილიკას დუქანში“ მოხდა, ერთ-ერთ ყველაზე პოპუ ლარულ დაწესებულებაში რომლ ის პოპულარობაც ჰა და ჰა და ლე გენდარულობაში გადაიზრდება. ამბობენ, პრეზიდენტს უყვარდა აქ სიარული გაპრეზიდენტებამდ ეო... აქ სიარული თინეიჯერობის
საქართველოში, მაგრამ აქ გა ნსაკუთრებით: რაც უფრო მო ვლილი და გაპრანჭულია რესტ ორანი მით უგემურია საჭმელი... მაგალითად, ჩილიკას დუქნისა არ იყოს, ყველაზე გემრიელი ხი ნკალი გარაჟში, წყნეთში ოთარ ასთან და მსგავს დაწესებულე ბებში კეთდ ება. რთული ა სა ხს ნე ლ ი ფენომენია, მა
ლს უფრო აქცევენ ყურადღებას, ვიდრე საჭმლის ხარისხს... იმ ერ თი სტილის 20 „ფეშენებელურ“ სახინკლესაც ამიტომ არ აკლია ხოლმე კლიენტი. მფლობელებს აც მეტი რა უნდათ, თუ ნაკლები წვალებით და არსებული პოვარი თაც საკაიფოდ გადი ან ფონს, თავს რატომ შეიწუხებენ? მაგრამ აქ მეორე უცნაური ამბავიც არის, კლიენტი და ფული არც ჩილიკას დუქანს აკლია და არც ოთარას წყ ნეთის სახინკლეს, მასპინძელოზე და შემოიხედე გენა ცვალეზე ბევრად იაფიც არ არის. მაგრამ წლებია ამ დაწესებულებებში არაფერი იცვლ ება, მათ შო რის, არც საჭმლის გემო და ხარისხი, რაც ყველაზე დი დი პლიუსია. მაგრამ ვერ ვხვდ ები რატომ არ აყენებენ ჩილიკას დუქანში კონდიციონერს, რატომ ჰგავს დღესაც საბჭოთა ბუფეტს, რატომ არ აკეთებს ოთარი ნორმ ალურ ხელსაბანს და საპიფარე შოს და ა.შ. საჭმელი
პერიოდში დავიწყე, როცა პირვ ელ მეგობარს აჩუქეს მანქანა. დუქანი ისანში მდებარეობს, ანუ საკმაოდ შორს და მართლა გემრ იელი რომ არ იყოს, თქვენც ხვდე ბით ამხელა გზას არავინ გამოივ ლიდა. ზოგადად საქართველოში უც ნაური ტენდენციაა, არა მარტო
გრამ მაინც ვეცდები ახსნას... ალ ბათ, ეს ამბავი უნდა იყოს: ფული დღეს მეტწილად გოიმებს აქვთ, უფრო სწორედ რესტორნებში ფულს გაუთავებლად ძირითადად ქაჯები ხარჯავენ. ქაჯებს კი რე სტორანი იმიტომ უფრო უყვართ ხოლმე, რომ ძვირიანი და გაწიკწ იკებულია, ანუ რესტორნის სახე
საჭმელს დიდ დახლ-მაცი ვართან ვუკვეთავ, დახლს იქით მჯდომი მამაკაცი რვეულში აღ ნიშვნებს აკეთებს: ქათმის ქაბაბი, ღორის მწვადი, 10 ხინკალი, სუ ლგუნი, სალათი, 2 ლუდი, 1 ნაბე ღლავი... სულგუნისთვის იდეალური დროა, თუმცა ჩილიკას დუქანში 2 თვის წინაც ასეთივე გასაგიჟებე ლი სულგუნი ჰქონდათ და მაშინ
უფრო გამიკვირდა. ძალიან ახალი და ჯანმრთელი გემო აქვს. შემდეგ მოდის ქათმის ქაბაბი, ალბათ, აქაურობის საუკეთესო წარმომადგენელი, ამგვარად შე სუნელებულ ქათმის ქაბაბს თბ ილისში ვერსად იპოვით. აქ სულ პირველად რომ მოვედი, მაშინაც ეს ინფორმაცია მქონდა და „ჩილი კას დუქანში“ პირველი სტუმრობა ქათმის ქაბაბის ხათრით მოხდა... აქაური საწებელი ქალაქშიც იყ იდება და თან ძალიან კარგად იყ იდება, იმდენად გემრიელია.
მივხვდი, რომ ჭამისას სულ არ მაღელვებს ის ამბავი, რომ სკოლის მერხის მსგავს მაგიდა სთან ვსხედვართ, მთავარია სუ ფთაა. ასეთი თეფშებიც ერთხელ სამეგრელო მაქვს ქელეხში ნა ნახი – გოიმობაა თეფშებზე ყუ რადღების გამახვილება, როცა საქმე ხინკალს და ქაბაბს ეხება. ხინკალი თავისთავად ძალიან არ აესთეტიკური ტიპია და Villeroy & Boch-ის დანაჩანგლით მისი ჭამა,
ყანაში Yves saint Laurent-ის კაბით წასვლას ჰგავს... არა, არც ცოტა დიდი თეფში მაწყენდა და კარგი კონდიცირებაც გაასწორებდა, მა გრამ, ნუ გემრიელია და... ყველა კერძს ფოტოს ვუღებ და თან სადღაც მაქვს შიში, რომ ვინმე შემომივარდება, ფოტო აპ არატს წამართმევს და სულ ქაბა ბით გამასილაქებს... მერე ხინკალი გვეახლა, ჯერ ჩემმა მეგობარმა გასინჯა, მე ის ევ ქათმის ქაბაბის ქება-დიდებით ვიყავი დაკავებული. გემრიელი ხინკალია, ძალიან... თითოეულ ხინკალს ეტყობა, რომ ადამიანმა გააკეთა, დღეს ქალაქის სახინკ ლეების უმეტესობაში იმდენად ინკუბატორის ქათმებივით გვანან ხინკლები ერთმანეთს, რომ მგონ ია მათ სპეციალური პროგრამა ამზადებს, IKhinkali from Apple ან Х19 Naochs... მწვადი შემწვარ პომიდორთ ან, ბადრიჯანთან და ბულგარულ წიწაკასთან ერთად მოიტანეს, ამ სამ ბოსტნეულს ხახვთან ერთად დააქუცმაცებ და მწვადისთვის გარნირსა და საწებელს შორის მყ ოფ ტიპს იღებ, ძალიან უხდება... ფულის გადასახდელად ისევ დახლთან მივედით, „ორმოცი ლა რია თქვენზე“ ეგრევე მითხრა... სანამ ფულს ვიხდიდი დახლის იქითა მხრიდან 4 თვალი დაკვ ირვებით მიყურებდა, ისევ ფო ტოაპარატის დარდი ჰქონდათ, არ ვიცი რატომ ვეგონე იმ ხალხს ინტრიგანი... ან უგემოვნებო ად ამიანი, რომელსაც მათი კერძები არ მოეწონებოდა... ინტერიერი რა? ცოტა ხანში ეს გახდება ისევ მოდური, ყველაფერი ხომ მაქე თკენ მიდის, მე ასეთი მირჩევნია – სტატიის დასასრულს მივხვდი. ეს ჩვენი ურბანული ისტორიის ნაწილია, კარგის თუ ცუდის სხვა საკითხია, მაგრამ ჩვენის.