PEOPLE’S
კვირა
ლოგიკურად, რაკი ამ მასალის წერა ბოლო სამუშაო დღეს მიხდ ება, კვირასაც პარასკ ევიდან - პარასკევამდე განვიხილავ... წითელი პარასკევიდან 9 აპრი ლამდე. სიმძიმეს თავა დაც ხვდებით, არა? არ მახსოვს, მიყოლე ბით ორი ას ეთი მძ იმე პარასკევი დამთხვეო დეს, ჯერ რელიგიური და შემდეგ ეროვნული, თუმცა ჩვენს რეალობ აში ეს ორი ხომ თითქ მის ერთსა და იმავეს ნიშნავს. პირველი წითელი პა რასკევიდან 1989 წლ ის 9 აპრილამდე ლამის ორი ათასწლეული და ბევრი იმედგაცრუება იყო, ამდენად ადამია ნებიც ბევრად ურწმ უნონი გახდნენ და 9 აპრილის შემდეგ ვერა ფრით შეძლეს დამოუკ იდებლობის აღდგომა ჭეშმარიტად ეწამათ... თუმცა ურწმუნოები და ეჭვიანები ყოველთვის უმრავლესობას წარმ ოადგენდნენ. ის, რაც 1989 წელს მოჰყვა, მა ინც ყველა უგუნურებ ისა და ბოროტების ზღ ვარს სცილდება... მახსოვს 9 აპრილი პირველი და ყველაზე დიდი, რაც მახსოვს - 9 აპ რილია, ერთხელ მეწერა უკვე გაზეთში, მაგრამ მო კლედ აქაც გავიხსენებ. მელიქ აზარიანის სახლის ფანჯარაში ვიყურებოდი და ჯარისკაცების დანახვა მიხაროდა, მათ ძირითადად 7 ნოემბერს, საკუთარ დაბა დების დღეზე ვიყავი ხოლმე ნაჩვევი, თუმცა მაშინაც იმ დენად გამიხარდა თვე და რიცხვი საერთოდ არ გამხ სენებია... მერე დედამ მი თხრა, ფანჯრიდან ჩამოდი ესენი ცუდი ჯარისკაცები არიანო, ვერაფრით წარმ ომედგინა, როგორ შეიძ
9
მახსოვს აპრილი ლებოდა ჯარისკაცი ცუდი ყოფილიყო, მაგრამ წუთი დან-წუთამდე ყველაფერმა ისე დაიწყო უცებ დაბნელ ება და დამძიმება, რომ... აქ მეხსიერება წყდება... ფრაზ ებიღა მახსოვს, ფანჯრები დახურეთ გაზი გაუშვეს და პანიკა ჩემს საძინებელს მი
ღმა... ჯანსაღმა სევდამ ცოტა ხანს გასტანა, მახსოვს სპ ეციალურად ჩემთვის შე კერილი პატარა დროშა და ტერმინი „დამოუკიდებლე ბი“, რომლითაც მომიტინგ ეებს მოვიხსენიებდი... მერე ისევ ომი მახსოვს,
იმავე ქუჩაზე ოღონდ, ბევრ ად უწმინდური და მყრალი. მერე და მერე, როცა ცოტა გავიზარდესავით, ვერაფრ ით დავაკავშირე 89 წელი და 90-იანების მარაზმი. თუ მაინც ერთმანეთი უნდა და ეხოცათ, დამოუკიდებლო ბა რაღა ჯანდაბად უნდო
დათ... აქ, ისევე, როგორც ბოლო საუკუნეების ყველა ისტორიულ უკუღმართ ობაში, რუსეთის ფაქტორი ტივტივდება, კი ვთანხმდე ბით რომ რუსეთმა მაგრად იჩალიჩა, მაგრამ ქუჩაში რომ ავტომატით მეზობე ლს მოსაკლავად ქართველი მი სდ ევს – ეს მა რტო რუ სის ბრალი არაა და ამაზეც შევთანხმდეთ... კი რუსმა დაალპო და რუსმა ააყრ ოლა, შეიძლება, ვინ გამო რიცხავს?! მაგრამ, მოდით ვაღიაროთ მხოლოდ ფაქტი და წინაპირობებს შევეშვათ – ქართველი დალპა და აყ როლდა... მერე ეს ყროლი ხან უფ რო ყარდა, ხან ნაკლებად... ისიც არ მოინდომეს საკუ თარი დამპალი მასები მო მავალი თაობების ნეშომპ ალად ექციათ და მათთვის ჯანმრთელი გარემო დაეტ ოვებინათ, ბოლომდე ებღა უჭნენ, ყველაფერს, რაზეც ხელი მიუწვდათ... ვერც და მოუკიდებლობა იწამეს და ვერც იმ აზრს შეეგუენ, რომ მარტო კაცი მხოლოდ შრ ომით თუ გადარჩება. ძალიან ნუ გავუტევთ ახლა, აჯობებს... შემდეგ უკვე თითქმის ყველაფერი მახსოვს, თითქ ოს გუშინ იყო ჩაიც, ვარდიც და საკანიც... და სტიკერი – „მახსოვს 7 ნოემბერი...“ კარგია ბატონო, თუ გა ხსოვთ, ვინ თქვა, რომ უნდა დაგავიწყდეთ, მეც მახსოვს და გაცილებით მეტი... მა გრამ 9 აპრილი არ გახს ოვთ? არა, შარშანდელზე არ გეუბნებით... მკვდარი ქალაქისკენ სავალ გზაზე სასტარტო წერტილად რომ მოინიშნა... იმაზე, იმ ძველ ზე გეკითხებით? არ გახს ოვთ? აბა მაშინ პუტინთან დი ალოგები? Эдиная россия? ბიშკეკიც მოდელირებუ ლია? როდემდე აპირებთ ამ ილუზიებით ცხოვრებას, რომ ომი მიშას ბრალია და რუსეთში ვიღაცას ძალიან ვუყვარვართ? იქ საკუთარი მოსახლეობა არ უყვართ, 39 იქნება თუ 39 ათასი, მთავ არია გაზი იყოს ძვირი... პრობლემა მეხსიერებაში კი არა, რწმენაშია, თქვენ დღემდე არ გწამთ, რომ აღ სდგა, ჭეშმარიტად აღსდგა და სა ნამ არ იწ ამ ებთ, მა ნამდე ვიქნებით ყროლში... არადა სინამდვილეში და მოუკიდებლობა აღსდგა, იქ იმ 89 წელს, როცა ნიჩბებით წითელი პარასკევი მოუწყვ ეს და უკვე დიდი ხნის წინ ამაღლდებოდა, რომ გეცლ იათ...