PEOPLE’S
ერთი მაია მეორეს საკუთარი ბანალური ს იყ ვა რუ ლი ს ი სტ ორ ია ს „ უ მხ ელ ს ~
გვ. 7 გვ. 4 ამ ჟურნალებს ხელში ვერ დაიჭერთ
I Am POLAND გვ. 2
გვ. 3 „ქართველ პოლონელებს“ მეტი რომ არაფერი გაეკეთებ ინათ, მხოლოდ ნიკო ფიროსმ ანის აღმოჩენისთვის ეკუთვნ ით ძეგლები, თუმცა ნიკალას გარდა ზდანევიჩებმა და ვალი შევსკიმ, საქართველოს სახვ ითი ხელოვნების უძვირფასესი ნაშრომები დაუტოვეს... მუზე უმებში, თუ უბრალოდ სარდ აფების კედლებზე.
გვ. 8
შეშფოთება საკმარისი არაა
კვირა ლევან ღვინიანიძე პარიზი – პრეზიდენტმა ნიკოლა სარკოზიმ, შაბათს „დიდი ემოცია“ და „ღრ მა შეშფოთება“ გამოთქვა ავიაკატასტროფასთან დაკავშირებით, რომელსაც პოლონეთის პრეზიდენტი ლეხ კაჩინსკი ემსხვერპ ლა... წინა აბზაცი ერთ-ერთ ფრანგულ ვებსაიტზე ამ ოვიკითხე და ლოგიკურად გამახსენდა, ორი წლის წი ნანდელი ზაფხული, რო გორ მოსაბეზრებლად და აუტანლად ცინიკურად ჟღერდა მაშინ სიტყვა შე შფოთება... რამხელა ცი ფრები, ვაჭრობა და ჰალს ტუხიანი ინტრიგები იდგა მაშინ ამ ფსევდოადამიანუ რი ემოციების მიღმა. ბუნებრივია სარკოზის არც დანარჩენები ჩამორჩ ნენ, თუმცა სარკოზი მა ინც მისტრალის კაცია და მისით ამიტომ დავიწყე. სევდიანი სიტყვები თქვა ანგელა მერკელმაც, კანც ლერის სკამზე გერჰარდ შროდერის შემცვლელმა... თუ გახსოვთ, დღეს შრ ოდერი „ნორდ სტრიმის“ გაზსადენის საბჭოს ხელმ ძღვანელია, თავად „ნორდ სტრიმი“ კი პირადად პუ ტინის ინიცირებული პრ ოექტია... ეს ისე ჩართვის სახით, თუმცა, წესით ისიც უნდა გახსოვდეთ ვისი უა რის შედეგად დაგვრჩა მაპი ოცნებად, კი გვითხრეს სა ნაცვლოდ მაპზე უკეთესი მოგვცესო, მაგრამ რა ხე ირი? „ამ რთულ დღეს ჩვენი ხალხი პოლონელთა გვერ დით დგას...“ აბა ვისი სი ტყვებია? თუმცა, როგორ მიხვდებით, ყველა ერთნ აირია – ეს მედვედევი იყო, საქმის ობიექტური და ოპ ერატიული გამოძიება რომ პუტინს „დაავალა“... თავისთავად ეს „დაავ ალაც“ რა მრავლისმთქმე ლია, მაგრამ რუსეთის შიდა ინტრიგებზე საუბარი აზ რადაც არ მქონია... არც ამ პოლიტიკური ლიდერების ბევრ ციტირებას ვაპირებ – ძალიან მყრალი სფეროა. კატინის ტრაგედიამ კიდევ ერთხელ აჰხადა ფარდა ამ ბინძურ კულუარებს... თუმცა, ამის პარალელუ რად, არსებობს „ევრონი უსი“ და მასში ჩადებული „გაზპრომის“ ფული... ჩა რთავ ტელევიზორს და გე უბნება, რომ ნისლი იყო, იგივე თვითმფრინავი ად რეც გაფუჭებულა, მთელი ევროპული პოლიტელიტა გადარევასაა... და ფიქრ ობ – „საწყალი, როგორ არ გაუმართლა...“ მერე უკვე
სარკოზი ტირის და მორჩა კინო... პოლიტიკაზე ერთიც და მერე უკვე ხალხს მოვუსმინ ოთ: რეალურად პოლონეთი ერთადერთი დიდი და ძლიე რი ევროპული სახელმწიფო იყო, რომლის ლიდერსაც ბრძოლისა და თავისუფლებ ის იდეები შერჩენოდა... სა რკოზი, მერკელი, ბერლუს კონი – ვთანხმდებით, რომ ერთადერთი იყო?! სერბეთი, ბულგარეთი, უკრაინა – ეხ ლა? ჩვენ მრავალტანჯული და ეჭვიანი ხალხი ვართ, გვ ეგონა არა თბილისში არ ჩა ფრინდე, თორემ ჩამოგაგდ ებო, მიშას მოდელირებული ამბავი იყო, ესკორტს რომ
შეშფოთება საკმარისი არაა
პოლონელები ჩვენი მე გობრები არიან, მაგალითი იმისა, თუ როგორ უნდა ებ რძოლო რუსეთს... როგორ უნდა დაამარცხო რუსეთი ჯერ საკუთარ თავში და შე მდეგ შენს საზღვრებთან. ამ დღეებში იქაურ ფორუმებზე საკმაო დროს ვატარებ... ჰილდა, 24 წლის: „ზუსტ ად 70 წლის წინათ, საბჭოთა „ენკავედემ“ კატინში პოლო ნური ელიტის 22.000 წარმ ომადგენელი გაჟლიტა... 10 აპრილს ამავე ადგილას თა ნამედროვე პოლონური ელ იტა ერთი თვითმფრინავის
შორის, ერთი ნამდვილად გამორჩეულია. უდიდესი გასაჭირის ჟამს ჩვენ ვახე რხებთ გაერთიანებას, გვერ დში დგომას და ახალი ბრძო ლებისთვის მომზადებას... ასე იყო ვარშავის აჯანყები სას 1944 წელს, იოანე პავლე მეორის გარდაცვალებისას, ასე მოხდა მაშინაც, როცა 2008 წლის 23 იანვარს პო ლონური სამხედრო ელიტა ავიაკატასტროფამ იმსხვე
უნდა ვემზადოთ?“ პოლონელებს საკუთა რი თავი თუ რამემ გაატ ანინა, პირველი, შიდა სი მტკიცეა და ამდენად არც აქვთ ეჭვი, რომ მიუხედ ავად მერიაში ატეხილი ამბებისა, პრემიერ მინი სტრის პრორუსულობის შესახებ, ციხე შიგნიდან გატყდება. სინუს, 28: „მოდით არ გვინდა შეთქმულების თეორიებზე საუბარი, პა რანოია არაფერში გამო გვადგება. არა მგონია, რუსები იმდენად სულე ლები იყვნენ, რომ ასეთი რამ გაეკეთებინათ. მგონი ახლა სიძულვილის ირგვ ლივ გაერთიანება კარგს არაფერს მოგვიტანს. ისე ფაქტია, ნაცნობმა ჟურნ ალისტმა მითხრა, რომ მიუხედავად სქელი ღრ უბლებისა, აეროპორტში არანაირი ნისლი არ ყო ფილა და ეს ფაქტი მოგო ნილია...“ P.S.
ესროლეს ესეც მიშას და კაჩინსკის შეთანხმებით გა აკეთა მერაბიშვილის უწყე ბამ... სამწუხაროდ, ჩვენთან დღესაც გარკვეულ ნაწილს ჰგონია, რომ თვითმფრინავი არ ვარგოდა და კატინის მე ორე სერია, უცნაური, მაგრ ამ მაინც დამთხვევა იყო... თვითმფრინავი რომ სამი თვის წინ რუსეთში შეუკეთ ებიათ?! ნეტა „ევრონიუსმა“ თუ ახსენა ეს დეტალი?! ხალხი
ალში დაიხოცა... ამან კიდევ ერთხელ უნდა გაგვახსენოს და სამუდამოდ ჩაგვიბეჭ დოს გონებაში, რომ კატინი ერთჯერადი მოვლენა არ ყოფილა და ის გრძელდება, საუკუნიდან საუკუნეში... სადაც მიზნები არ იცვლება, მხოლოდ შეფუთვა და მიწო დების ფორმებია განსხვავ ებული...“ ფილიპი, 21: „ჩვენს ერ ოვნულ მახასიათებლებს
რპლა და ასე უნდა მოხდეს დღეს...“ 23 იანვრის ამბავი საერ თოდ არ მახსოვდა, საინ ტერესოა არა? ორი წლის ინტერვალით ავიაკატასტ როფა კლავს ჯერ სამხედ რო, ხოლო შემდეგ პოლიტ ელიტას... მარკი, 33: „ახლა რა უნ და ვქნათ, ჩვენს საზღვრებ თან პუტინის დასახვედრად
პოლონელებმა გლ ოვაც ღირსეული იციან, პირველი დღისგან განს ხვავებით, ფორუმებში ეჭვებსა და ვარაუდებზე საუბარი საოცრად შე მცირდა. მათ ჯერ ერთი საქმე აქვთ – ღირსეუ ლად გააცილონ პრეზ იდენტი, რომელსაც სი ცოცხლეში გაცილებით დაბალი რეიტინგი ჰქ ონდა, ვიდრე კატინის ტრაგედიის შემდეგ... მერე დაფიქრების დრო დადგება და, ალბათ, იმ ასაც მიხვდებიან, რომ რეიტინგის ვარდნას იგ ივე ძალები უწყობდნენ ხელს, რომლებმაც ჩემი პირადი და საკმაოდ ღრ მა რწმენით, თვითმფრი ნავის ვარდნა გამოიწვი ეს... ხის ჭეშმარიტი გა ნი და სიგრძე მხოლოდ მისი მოჭრის შემდეგღა ჩნდება-ხოლმე. როგორ მინდა მჯერ ოდეს, რომ ახლა პოლო ნელების გარდა სხვებიც დაფიქრდებიან და სა ბოლოოდ მიხვდებიან, რომ შეშფოთება საკმ არისი არაა... მაგრამ სა ერთოდ არ მჯერა... პუ ტინის ცრემლების.
I Am POLAND
ლევან ღვინიანიძე
ედრო ხომალდი მიჰყიდა... მი სივე შუამავლობით შედგენილი 6-პუნქტიანი სისულელის შესრ ულებისთვის კი ტრაკიც არ გა უნძრევია. ტანმორჩილი და არაამბიც იური იერის მქონე მეგობარი კი იქამდე იდგა ჩვენს გვერდით, სანამ საერთო მტრის მიწაზე, მტრისავე წარმოების და მტრი სმიერვე შეკეთებული თვითმფ რინავით არ დაეცა. დღეს მე პოლონეთში ვერ ჩა ვალ... მაგრამ დღეს:
გადმოსახლებული... აბა, რო გორ წარმოიდგენდნენ რუსები, რომ გავიდოდა წლები და დამო უკიდებლობის სურვილისთვის გადასახლებული პოლონელის ვაჟი, ილია ზდანევიჩი, საქა რთველოს დამოუკიდებლობის აქტზე საკუთარ ხელმოწერას დატოვებდა... მიხელ ზდანევიჩი თბილისის #1 გიმნაზიაში ფრანგულ ენას ასწავლიდა, აქ მან ჩაიკოვსკის მოსწავლე, პიანისტ ვალენტინა გამყრელიძეზე იქორწინა. შე დეგად ჩვენმა ქვეყანამ ძმები კირილ და ილია ზდანევიჩები მიიღო, რომლებმაც საქართ ველოში მცხოვრებ კიდევ ერთ დიდ პოლონელ მხატვარ, ზიგმ უნდ ვალიშევსკისთან ერთად, საქართველოს ფიროსმანი აღ მოუჩინეს... 1912 წელს, ილია, წერდა: „ჩვენ მოვძებნეთ მხატვარი; მი ვედით სახლთან მალაკნების ქუჩაზე. აქ მიგვითითეს ნიკოზე, რომელიც ტროტუარზე იდგა. ის ფუნჯით აკეთებდა წარწერ ას: „მოლოჩნაია“. შემობრუნდა ჩვენსკენ, დიდი ღირსებით მო გვესალმა და გააგრძელა საქმ იანობა, ხანდახან რეპლიკებით ჩაერთობოდა ხოლმე საუბარში. ეს შეხვედრა დამამახსოვრდა: თეთრ კედელთან იდგა მხატ ვარი დახეულ შავ პიჯაკში და რბილი ფეტრის შლაპით, ტანმ აღალი, მშვიდი და დამოუკიდ ებელი, მაგრამ მის ქმედებაში გარკვეული სიმწარე გამოსჭვი ოდა“. კირილ ზდანევიჩი თავის
შარშანწინ, როცა რუსულმა თვითმფრინავებმა ჩვენს სახლ ებს გადაუფრინეს და ეზოებში ბომბები ჩამოყარეს, მომავა ლზე ფიქრი შევწყვიტე. აზრი აღარ ჰქონდა, ომი იყო და ჩემს მომავალს მე უკვე აღარავინ მე კითხებოდა... მერე თანადგომა გამოჩნდა და გამოჩნდა ამ თანადგომის გამომხატველი ყველაზე და სამახსოვრებელი ფრაზა: I Am GEORGIA. და თუკი შეიძლება, რომ ომ I AM POLAND ის დროს რაიმე პოზიტიურად დაგამახსოვრდეს, სწორედ ინ ჩვენს ქვეყნებს შორის კავშ ტერნეტსა თუ ტელევიზორში ირები ძალიან ძველი დროიდან ნანახი სტიკერებიანი და დრ იწყებს გამყარებას და თუკი ოშებიანი უცხო ადამიანები არ რუსეთის მიმართ რაიმეს გამო იან, რომლებიც შენს გვერდით მადლობა გვეთქმის, ალბათ, დგანან, ფიზიკურად ბევრად ერთადერთი ჩვენი დამეგობრ შორს, მაგრამ მორალურად ზუ ებაა... სტად იქ, სადაც შენ. თბილ ციმბირად მოხსენ მაშინ მეგობრებს შორის ის იებულ საქართველოში მეფის ეთიც გამოიძებნა, რომელმაც რუსეთი თავისუფლებისთვის მხოლოდ მორალური მხარდა მებრძოლ პოლონელებს ასახ ჭერა არ იკმარა და მიუხედავად ლებდნენ. დამპყრობლები, ერ უამრავი გაფრთხილებისა და თი მხრივ, პატრიოტებს საკუ მუქარისა, მებრძოლ ქვეყანაში თარ მიწას აშორებდნენ, თუმცა ჩამოვიდა... თან სხვა მეგობრ როგორღაც მოახერხეს და გა ებიც ჩამოიყოლა და ხალხთან მოეპარათ, რომ პარალელურად ყოველგვარი ბარიერის გარეშე ორი თავისუფლების მოყვარე დადგა. ერის დაახლოებას უწყობდნენ ჩვენ ცოტა სნობი და უმად ხელს... ური ხალხი ვართ, მეგობრებს 1863 წელს მეფის რუსეთის მათი ვიზუალური მხარის, ფი საწინააღმდეგო აჯანყებაში ნანსური შესაძლებლობებისა მონაწილეობის გამო, მიხეილ თუ საზოგადოებაში ცნობად ზდანევიჩი საქართველოში იქნა ობის მიხედვით ვარჩევთ... და როცა ლეხ კაჩინსკი ბალკანელ პრეზიდენტებთ ან ერთად სცენ აზე გამოდიოდა, ჩვენ ჯერ კიდევ „სარკო სარკოს“ ვ სკ ან დი რე ბ დით. საბ ოლ ოო დ სარკოზიმ ისე დაგვიკიდა, რომ ფსევდოთანადგ ომიდან და დიდი შეშ ფო თე ბი დ ან ორი წელიც არ იყო გასული, ჩვენს მტერს ვე ებერთელა სამხ ზიგმუნდ ვალიშევსკი ტიციან და პაოლო – ზიგმუნდ
– ლადო გუდიაშვილი
ვალიშევსკი
დღიურში წერდა: „ილია ეუბნ ება ნიკოს - „თქვენს სურათებში ქართული ხელოვნების ძვირფა სი გრძნობაა ჩაქსოვილი. თქვენ აღმოაჩინეთ გზა და მიგვითით ეთ საით უნდა წავიდნენ ქართ ველი მხატვრები“. 1913 წელს, არდადეგებზე თბილისში ჩამოსულმა ილიამ ნიკოს თავისი პორტრეტი შე უკვეთა, რომელიც შემდგომში „ირემთან“ ერთად გამოფინა მოსკოვში, რომ მის მიერ აღმო ჩენილი ტალანტი, სამხატვრო საზოგადოებისთვის გაეცნო. ილია, რომელიც ილიაზდის ფს ევდონიმით მოღვაწეობდა და ერთ-ერთი აქტიური დადაისტი იყო, თანამედროვე ტერმინოლ ოგიით რომ ვთქვათ, თვითნა სწავლი მხატვრის პიარს ყველა ხელმისაწვდომ მედიასაშუალე ბებში ეწეოდა... „ქართველ პოლონელებს“ მეტი რომ არაფერი გაეკეთებ ინათ, მხოლოდ ნიკო ფიროსმ ანის აღმოჩენისთვის ეკუთვნით ძეგლები, თუმცა ნიკალას გა რდა ზდანევიჩებმა და ვალიშე ვსკიმ, საქართველოს სახვითი ხელოვნების უძვირფასესი ნა შრომები დაუტოვეს... მუზეუმ ებში, თუ უბრალოდ სარდაფებ ის კედლებზე.
ილია ზდანევიჩი
პოლონურ ღვაწლზე სა უბრისას აუცილებლად გასა ხსენებელია ალექსანდრე ში მკევიჩი, არქიტექტორი, რო მელმაც თბილისს არაერთი ძეგლი დაუტოვა. მხოლოდ ორს გაგახსენებთ – რუსთავ ელის თეატრი და აბრეშუმის სახელმწიფო მუზეუმის შე ნობა - მუშტაიდის ბაღთან... ბევრმა პოლონელმა კი უბრალოდ ღირსეული მოქა ლაქის ცხოვრებით იცხოვრა, საკუთარი სამშობლოს მსგა ვსი ბედის ქვეყანაში, შეიყვა რა იგი და შემდეგ საქართვე ლოს დატოვება არც მათ შთ ამომავლებს უფიქრიათ. ამ ქვეყანაში დღესაც საკმაოდ ბევრი პოლონური წარმოშ ობის ქართველი ცხოვრობს, ცხოვრობს ისევე ევროპუ ლად, როგორც ვარშაველი პოლონელები და პირადად ვერანაირ წყენას პოლონე ლებისგან ვერ ვიხსენებ. ვიხსენებ ნიკალას და ტა ნმორჩილ პრეზიდენტს და ბომბილი ხალხის გვერდით – დღეს და ყოველთვის, სანამ დამოუკიდებლობა ოცნებად მაინც იარსებებს - I Am PO LAND.
ილია ზდანევიჩი – ნიკო ფიროსმანი
კირილ ზდანევიჩი და ლადო გუდიაშვილი
ესკიზი ღია ბარათისთვის – კირილ ზდანევიჩი
რნალებს მკითხველი ეყოლება, ცუდებს კი არა, ეს არის და ეს.
უცნაური შეუსაბამობები
სანდრო ასათიანი
info@sandroasatiani.com
დღეს, ყოველდღიურ საუბ არში, ხშირად ისეთი ფრაზები გვესმის, რომელთა გაგონებაც რამდენიმე წლის წინათ დიდ გა კვირვებას გამოიწვევდა. უფრო მეტიც, ადამიანი, რომელიც რა იმე მსგავსს იტყოდა, ყოველგ ვარი ყოყმანის გარეშე გიჟად ჩაითვლებოდა: „თაგვი გამიფუ ჭდა და დღეს ვეღარ ვიმუშავებ“, „ხუთი წუთის წინ წერილი გამო გიგზავნე და უკვე უნდა მოსუ ლიყო შენამდე“. „მეხსიერება არ მყოფნის, უნდა დავიმატო“, „ხომ არ იცი, სად ჯობია ვიყიდო „ვი ნჩესტერი“, „საიდან ჯობია გა დმოვტვირთო ფილმები“, „შენც გაქვს ფერმა ფეისბუქში? ღობე მაჩუქე რა...“ დღევანდელობის უცნაურ ობა მხოლოდ მსგავსი ფრაზებ ით არ შემოიფარგლება. ადრე, ჟურნალი რომ წაგეკითხა, ჯერ ეს ჟურნალი ვიღაცას უნდა და ებეჭდა, მერე კი დაბეჭდილ აკ ინძული ჟურნალი ხელში უნდა აგეღო და ქაღალდის ფურცლები გადაგეშალა. დღეს, უკვე ისეთი ჟურნალებიც არსებობს, რომე ლთაც ხელში ვერ დაიჭერ. მათ მატერიალური გარსი საერთოდ არ გააჩნიათ. მსგავს პროდუქტე ბს ელექტრონული პუბლიკაციე ბი ჰქვია. ელექტრონული პუბლიკაც იების რაოდენობა დღითი დღე იზრდება. ადრე მსგავს პრ
ოდუქტებს მხოლოდ კომპიუტე რის მონიტორზე თუ დაათვალი ერებდით. მაგრამ უკვე უამრავი სხვადასხვა სახის მოწყობილობა არსებობს, რომელიც ელექტრ ონული ჟურნალებისა და წიგნ ების წასაკითხად არის შექმნილი. წარმოიდგინე რამდენად მოსა ხერხებელია, ხელში გიჭირავს წიგნის ზომის რამდენიმე მილი მეტრის სისქის მსუბუქი ეკრანი, რომელიც უამრავ წიგნსა და ჟუ რნალს, მთელ ბიბლიოთეკას იტ ევს. თანაც ამ შენი ბიბლიოთეკის განახლება არავითარ სირთულეს არ წარმოადგენს, გადმოიწერე ახალი ფაილი და შენი ბიბლიო თეკა კიდევ ერთი ტომით გაიზ არდა. თითქოს და რა უნდა იყოს ამ აზე უკეთესი, იჯექი და იკითხე, ან სადაც წახვალ მუდამ თან ატ არე შენი ბიბლიოთეკა. მაგრამ ელექტრონულ პუბლიკაციებს მოწინააღმდეგეებიც ჰყავთ...
იდეიდან რეალიზაციამდე
მართლაც, ერთი შეხედვით, თითქოს ყველა ის ცვლილება, რომელიც ჩვენს ირგვლივ ხდება, კიდევ უფრო გვირთულებს ცხ ოვრებას. თითქოს ისინი, ვინც ამ ახალ ტექნოლოგიებს იგონებენ და ნერგავენ, სპეციალურად ცდ ილობენ ყველაფერი კიდევ უფ რო გაართულონ. ჩემის აზრით კი ყველაფერი პირიქით არის. მთავარი, რაც ტექნოლოგიების განვითარებას მოაქვს, ეს იმ გზ ის შემოკლება და გამარტივებაა, რომლის ნებისმიერი იდეა, სა ბოლოო რეალიზაციამდე გადის. მაგალითად, ადრე ჟურნალი რომ გაგეკეთებინა უამრავი სირთულ ის გადალახვა იყო საჭირო – სტამბა, ქაღალდი, ფე რდაშლა, ბეჭდვის ხარისხი, დისტრიბუცია და ვინ მო თვლის კიდევ რამდენი რამ. ახლა კი, საკმარისია რამდ ენიმე ადამიანის სურვილი და გარკვეული ტექნოლოგ იების ცოდნა, ეს არის და ეს. ზოგიერთი იტყვის, რომ ასე ხომ ჟურნალს ყველა, ვისაც უნდა, გააკეთებს და შესა ბამისად, უამრავი უხარის ხო ჟურნალი გაჩნდება. კი ეს მართლაც ასეა და ძალი ანაც კარგი. ვინაიდან ჩვენს ირგვლივ გაცილებით მეტი ჟურნალი იქნება და შესა ბამისად, მომხმარებლებს უფრო ფართო არჩევანი გვ ექნება. უბრალოდ, კარგ ჟუ
ჩემთვის ცოტა უცნაურად გამოიყურებოდა ხოლმე სხვა დასხვა ეკოლოგიური აქციების ბუკლეტები და სხვა სააგიტაც იო მასალები. ვინაიდან ასეთ დროს ეკოლოგები ერთი მხრივ, ბუნების კეთილდღეობაზე ზრ უნავენ-ხოლმე, მეორე მხრივ კი, თვითონ უწყობენ ხელს ეკ ოლოგიური სიტუაციის გაუარე სებას. (ქაღალდი, საღებავები, მაისურები პლასტმასის საწერი კალმები... – ეს ყველაფერი ხომ ეკოლოგიის ხარჯზე მზადდება). ამიტომაც საინტერესოდ მომეჩვ ენა „კავკასიის მწვანე სივრცის“ ინიციატივა, როდესაც ამ ორგა ნიზაციამ, ერთ-ერთი პროექტის ფარგლებში, დაბეჭდილის ნაცვ ლად ელექტრონული ჟურნალის მომზადება გადაწყვიტა. როცა პუბლიკაცია მზად იქნება, ისინი მას ინტერნეტში განათავსებენ და პრეზენტაციაზე მოსულ ხა ლხს ჟურნალის ინტერნეტ მისა მართს გააცნობენ. თუკი ტრად იციული ჟურნალი გარკვეული ტირაჟით არის დაბეჭდილი და შესაბამისად, მისი რაოდენობა შეზღუდულია, ელექტრონული ჟურნალი შეიძლება უსასრულოდ გავრცელდეს ანუ, ნებისმიერი მსურველი, როდესაც მოისურ ვებს მაშინ გაეცნობა ჟურნალს. თანაც ინტერნეტში ძალზე ადვი ლია სტატისტიკის წარმოება, ანუ რამდენმა ადამიანმა დაათვალი ერა ელექტრონული ჟურნალი, შესაბამისად, საკმ აოდ ადვილია ჟურნ ალის პოპულარობის შეფასებაც.
„PRIMETIME“-ში მუშაობს. მიუხ ედავად იმისა, რომ ორივე დამფ უძნებელ-დიზაინერის სამუშაო მაგიდები ერთმანეთთან ახლოს დგას, ვერც ერთ ჟურნალს ვერა ვინ დაადანაშაულებს პლაგია ტში. ამაში თავადაც დარწმუნდ ებით, თუკი ჟურნალებს გადაათ ვალიერებთ. ელექტრონული ჟურნალი CZE კი, საერთოდ ერთმა ადამიანმა დააფუძნა. იგი ამ ჟურნალის რე დაქტორიც, დიზაინერიც, არტ დირექტორიც, და ამწყობ დამკ აბადონებელიც არის. მიუხედ ავად ამისა, ჟურნალი საკმაოდ საინტერესო გამოვიდა. დღეს დღეობით უკვე ჟურნალის ორი ნომერია გამოსული.
საინტერესო შეხვედრა
საქართველოში, ალბათ, კი დევ არის ელექტრონული ჟუ რნალები, მაგრამ თუკი ამ სამი ჟურნალის დამფუძნებლებთან შეხვედრა გსურთ, ამის გაკეთება 29 აპრილს იქნება შესაძლებელი. ამ დღეს საქართველოს უნივერ სიტეტში სამი ონლაინ ჟურნალ ის პრეზენტაცია მოეწყობა. ის ადამიანები, რომლებიც ზემოთ ჩამოთვლილი ჟურნალების შე ქმნაზე მუშაობენ, ელექტრონულ ჟურნალებთან დაკავშირებულ ყველა კითხვას უპასუხებენ. სა ქმე ისაა, რომ მსგავსი პროექტ ის განხორციელებას, არც საწყ ისი კაპიტალი სჭირდება და არც განსაკუთრებული ტექნიკური ცოდნა. შეხვედრაზე მოხდება დაგროვილი გამოცდილების გა ზიარება, პრაქტიკული მაგალი
ქართული ელექტრონული ჟურნალები
მაგრამ ელექტრ ონული ჟურნალები საქართველოში მხ ოლოდ ეკოლოგ იური აქციებით არ შ ემ ოი ფა რგ ლე ბ ა . თითქმის ერთი წე ლია, რაც ჟურნალი BEATMAGAZINE არ სებობს. ჟურნალში ძირითადად ფოტო პროექტები და ნახა ტები ქვეყნდება. ანუ ის, რაც შეიძლება ტექსტით ითქვას, აქ სხვადასხვა ავტორე ბი ვიზუალური ხერხებით გადმ ოსცემენ. WAS-ის პირველი ნომერი 2009 წლის 25 დეკემბერს გამო ვიდა. რამდენიმე დღის წინ კი ინტერნეტში მეორე ნომერიც დაიდო. ჟურნალში გამოქვეყნე ბული პროექტების ძირითადი ნაწილი უცხოელების მიერ არის გაკეთებული. უცნაური დამთხვევაა, მაგრ ამ BEATMAGAZINE-სა და WASის თითო თითო დამფუძნებელი
თების საფუძველზე, მსმენელები შეიტყობენ, როგორ შეიძლება ელექტრონული ჟურნალის შე ქმნა და შემდგომ მისი პოპულა რიზაცია. ან კი უკვე არსებულ ჟურნალებში საკუთარი ნამუშე ვრების გამოქვეყნება. დასწრება უფასოა, ხოლო დამატებითი ინ ფორმაცია შეგიძლიათ მიიღოთ იმეილის: t_kobadze@yahoo.com, marusa_n@yahoo.com ან ტე ლე ფონის: 877 556656, 893 935309 საშუალებით.
http://georgenebieridze.tumblr.com/tagged/CZE
http://www.wearesweet.net
http://www.beatmagazine.net
ამ ჟურნალებს ხელში ვერ დაიჭერთ
ე რთ ი ხ მა
აქ, ქუჩაში არავინ გიღიმის“ მარიტა დამენია
ჩვენი რესპონდენტი ნათია ხარშილაძე პროფესიით ფილოლოგია, თუმცა ამ სფეროში არც არასდროს უმუშავია, უბრალოდ, მიიჩნევს, რომ არაშემოსავ ლიანია. ქვეყანაში არსებული სიტუაციის გამო, პე რიოდულად შვეიცარიაში უწევს ცხოვრება და მუ შაობა, ამჟამად თბილისშია და თევდორე მღვდლის ქუჩაზე პატარა საცხობს ხსნის.
„იარეთ, ჰკითხეთ ადამიანებს, რა აწუხებთ, რა სტკივათ, რომელი კანონი სჭირდებათ, იმას მაინც გაიგებთ, საარჩევნო ბუკლეტებში რა ჩაწეროთ“
„პოლიტიკა დიდი დოზით“
„სამი კვირაც არაა, რაც საქართველოში დავბრუნდი და ამათმა ყურებამ უკვე დამღალა. შვეიცარიის საინ ფორმაციო გამოშვებებში სულაც არ შუქდება ისე მა სშტაბურად პოლიტიკური ამბები, როგორც ჩვენთან. ძირითადი აქცენტი იმაზე კეთდება, ხალხისთვის რამდენად სასარგებლო კანონს მიიღებენ. აინტერ ესებთ სოციალური და კულტურული თემები. პა რლამენტის სხდომებს იქ არავინ განიხილავს, თუ პოლიტოლოგი არ არის. ასეთი თემებით ხალხს არც აწუხებენ. ზემოთ რა ხდება, არავის აინტერ ესებს და თუ მაინცდამაინც რომელიმე პოლიტი კურ თემას განიხილავენ – ძალიან ზერელედ. საქართველოში კი ყველა გაზეთისა და საინ ფორმაციო გამოშვების მთავარი თემა პოლი ტიკურია და თანაც ისეთ დეტალებშია მო ცემული, რომ საშინლად იძაბები. ზოგჯერ ჩემთვის ვფიქრობ, ღმერთო, ეს რა ხდება? ამათ თუ მთელი დრო ერთმანეთის ლანძ ღვაში გაატარეს, მე როდისღა მომაქცევ იალურად არას ენ ყურადღებას? და საერთოდ, რატომ დროს ვუყურებ, უნდა დავინახო ყველაფერი იმ თვალით, უბრალოდ, შემთ რა თვალითაც ამას პოლიტიკოსი ხედა ხვევით თუ მოვკრავ ვს? ჩემი და ჩემნაირების თვალით შე თვალს რამეს, ეგაა ხედეთ ამ პრობლემებს, ეს უფრო
მნიშვნელოვანია. იარეთ, ჰკით ხეთ ადამიანებს, რა აწუხებთ, რა სტკივათ, რომელი კანონი სჭირდებათ, იმას მაინც გაიგ ებთ, საარჩევნო ბუკლეტებში რა ჩაწეროთ... ინფორმაციით იმდენად არის ხალხი გადატვირთუ ლი, რომ სულ დაძაბული სახეები აქვთ. აქ ქუჩაში არავინ იღიმის. მე მაგა ლითად, საინფორმაც იო გამოშვებებს სპეც
და მაშინაც დარდით აღარ მძინავს. ერთ-ერთი ძალიან პო პულარული გაზეთი იყო შვეიცარიაში, რომელიც დი ლა-საღამოს გამოდიოდა. არ არსებობდა, ამ გაზეთის რომე ლიმე ნომერი გამომეტოვებინა, იმიტომ რომ იქ ყველაფერი იყო, რაც მე, როგორც მოქალაქეს, მე ხებოდა და მაინტერესებდა. ეს ინ ფორმაცია მე მჭირდებოდა. ხალხს ისედაც ძალიან ბევრი პრობლემა აქ ვს...“
`რაც გვჭირს იმაზე უარესი, მა დლობა, არ მჭირდება...~
`როცა ხედავ, რომ ხელისუფლება ვერ გასაქმებს, უნდა სცადო და რაღაც თავად შე ქმნა, ქვეყანა რიგითი ადამიანებისგან შედგება და არა პოლიტიკოსებისგან. ამიტომ მისი შენება მწვერვალიდან კი არა, საძირკვლიდან უნდა დავი წყოთ. ცხოვრებაში მიტინგზე არ ვყოფილვარ, საქართ ველოში ხომ მიტინგები პოლიტიკოსებისთვის ეწყობა და არა ხალხისთვის, ამიტომ ეს დროის ფუჭი კარგვაა, და მგონი, ამის გამოცდილება ქართველებს საკმარისზე მეტად დაგვიგროვდა. მთელი ცხოვრება ვშრომობ, არას დროს დამისვენია და ვიღაცის სკამის გამყარებისთვის რა დროც უნდა დავკარგო, იმ დროში რაღაც ახალს გავაკეთებ. ვწუხვარ, რომ ამ ოპოზიციაშიც ვერავის ვხედავ ისეთს, ვი საც შეიძლება ქვეყნის ხელისუფლება ჩავაბაროთ. რაც გვჭი რს, იმაზე უარესი კი, მადლობა, არ მჭირდება...
კიდევ ძალიან მაღიზიანებს ამათი გაუთავებელი შეერთება და და შლა, იმიტომ რომ ეს ყველაფერი მხოლოდ ამბიციურ კინკლაობას ჰგ
ავს. ერთიანდებიან იმიტომ რომ თბილი ადგილი მიიღონ და იშლებიან იმიტომ, რომ თავიანთ სურვილებს ვერ იკმაყო ფილებენ, ანუ აქაც კარგად ჩანს, რომ მათ გადაწყვეტილებებს ხალხის ინ ტერესები კი არა, საკუთარი ვნებები განაპირობებს“.
დაგეგმილი მომავალი!
„პროფესიით ფილოლოგი ვარ და ათას ადგილას მომიწია მუშაობა, უნ ივერსიტეტში ჩვენთან ამ ფაკულტეტზე ორასზე მეტი სტუდენტი სწავლობდა და იქიდან, მგონი, ოციც არ არის დასაქმებული საკუთარი პროფესიით. იმიტომ რომ ამდენი ფილოლოგი არც არავის სჭირდება. საერთოდ, ევროპაში ყველაფერს დეტალურად გეგმავენ. მაგალითად, იქ გამოთვლილი აქვთ, კონკრეტუ ლად რომელ წელს რამდენი ფილოლოგი, რამდ ენი ექიმი ან სხვა ნებისმიერი სპეციალობის ად ამიანი გავა პენსიაზე და ამის მიხედვით იღებენ უნივერსიტეტები სტუდენტებს ამა თუ იმ ფაკუ ლტეტზე. ვერაფრით ვერ ვხვდები, რატომ არ ვიზიდავთ უფრო წარმატებულად ინვესტორებს და რატომ არ ვუქმნით მათ ხელსაყრელ პირობებს? ცოტა ხნის წინ საქართველოში ჩამოსულმა შვეიცა რიელმა ინვესტორებმა თარჯიმნად ამიყვანეს. რაჭაში სასტუმრო კომპლექსის გაკეთება სუ რდათ, თუმცა მაშინ, თუ არ ვცდები, მოგე ბის გადასახადი 18% იყო. ძალიან მოეწონათ საქართველო, მაგრამ 18% ძალიან ეძვირათ, რადგან შვეიცარია მოგების მხოლოდ 13%-ს იღებს. ამას კიდევ სხვა გადასახადები ემატ ებოდა და უარი თქვეს, გამოდის, სხვისთვის უნდა ვიმუშაოთო. იცით, როგორი მერი მინდა? ისეთი, ხა ლხთან ახლოს რომ იქნება. მან უნდა იცოდ ეს თბილისის ყველა უბანი, მოსახლეობის პრობლემებს პირადად უნდა ეცნობოდეს და არა შუამავლების საშუალებით. განცხა დებებით ვერ ჩაწვდები, ხალხს რა სტკივა. აღარ მინდა, მეცხრე სართულზე ყოველდ ღე ფეხით მიწევდეს ასვლა, წყალზე მდგარ ქალაქში ვინმეს წყალი გრაფიკით ჰქონდეს, მინდა ყველა სოციალური პრობლემა გადა ჭრილი იყოს, ქალაქი კი – მწვანე და ლამაზი, ისეთი მწვანე, რომ გარეუბნებიც კი აღარ მოგეჩვენოს ნა ცრისფრად...“
ევროპის სახლი თავისუფლების მოედანზე ერიკ ეკედალი – შენ რა გქვია? მეკითხება დაცვა და შუბლიდან ფეხის თი თებამდე მათვალიე რებს... ვცდილობ ჩემი სახელი და გვარი გარკ ვევით და თითქმის და მარცვლით ვუთხრა: – ე რ ი კ ე კ ე დ ა ლ. – პასპორტი გაქვს? თავისას აგრძელ ებს... „ნეტავ ვის დააქვს პასპორტი ფართიზე?“ – ჩემს თავს ვეკითხ ები... – არა, პასპორტი არა მაქვს, მაგრამ მოიცად ეთ, შეიძლება... ცოტა ავღელდი, ში გნით შესვლა და ხა ლხისთვის ფოტოების გადაღება მინდოდა, უკვე ისედაც ცოტა დაგვიანებული ვიყავი და ჩემს ჩანთებში ქე ქვა დავიწყე... ფუ, ამის დედა ვატირე, ცალკე ფოტოკამერა და შტატ ივი მაქვს ჩამოკონწია ლებული ერთ მხარზე, მეორე მხრიდან კი ის ადამიანები მაწვებიან, რომლებსაც, ალბათ, პასპორტები თან აქვთ. ჩემდა გასაკვირად, პასპორტი ვიპოვნე, თუმცა ჩემი სახელი სი აში არ აღმოჩნდა, ამ დროს მეორე დაცვის კაცი მოვიდა და გვერ დზე გასვლა მთხოვა... როგორც იქნა პა სპორტების შემმოწმე ბელ, სტუმართა სიიან კაცს გავცდი. შიგნით მეორე მელოდა, მთელი ჩემი აპარატურა დაათ ვალიერა და ყველა კა მერიდან ცალ-ცალკე ფოტო გადამაღებინა. (შეიძლება იმაში დარწ მუნება სურდა, რომ ის ინი ტყვიებს არ ისრო დნენ) ასეთი იყო ჩემი პი რველი 10 წუთის შთ აბეჭდილებები, ახალ ევროპის სახლზე, რო მელიც თავისუფლების მოედანზე მდებარეობს. ძალიან ქაოსური იყო შესვლის ამბები, მაგრ ამ, როგორც კი ერთი ჭიქა ღვინო დავლიე და ხალხში საკუთარი ნა
VIP შემოსასვლელიდან, სადაც „მაჩვენე შენი პა სპორტი“-ს ნაცვლად, უკ ვე „ჰეი, უფასო საჭმელი“ ისმოდა... ამ ორ ფრაზ ას შორის ძალიან მცირე დრო იყო გასული, მკაცრი დაკითხვიდან, მხიარულ შეძახილებამდე. ამ მეტა მორფოზამ ძალიან გამა ხალისა...
ცნობები ვიპოვნე, ტემპ ერამენტი წამებში მომი ლბა... გარემოს ვათვალიერებ; პირველ სართულზე ბარის მიმდებარე ტერიტორია ხალხითაა გადავსებული. ხალხი ლიტერატურული კაფის ნამცხვრების შემც ირებულ ვერსიებს ეტან ება. საკუთარ გარდერობ ებში არსებულ, საუკეთ ესო ტანსაცმელში გამო წყობილები, ალბათ, ისევე გაოფლიანდნენ, როგორც მე – ცხელა... კიბეზე დიდი წვალებით ავედი, მეორე სართულზე შეკრებილი უამრავი ად ამიანი პრეზიდენტის მო სვლას ელოდა. მე შვედი დელეგატები ვიპოვნე და მათთან ქართულ ცხოვრე ბის სტილზე ვსაუბრობდი, როცა ოთახის მეორე მხ არეს, ხალხში, დიდი ტა ლღა აგორდა... პრეზიდ ენტი მოვიდა, სამეზობლო პოლიტიკის გაფართოების საკითხებში ევროკომი
სარ, შტეფან ფულესა და სხვა ევროპელ მოღვაწეე ბთან ერთად... პრეზიდენტის საუბარი ევროპასა და საქართვე ლოს შორის არსებულ მჭ იდრო კავშირებზე, ოთ ახში არსებულ ჟანგბადის უკანასკნელ დოზასთან ერთად დასრულდა... პი რველ სართულზე გავი ქეცი. აქ ხალხი ბევრად მოშვებული იყო, მათ, პრ ეზიდენტის ცოცხლად ნა ხვას, ჟანგბადი და მშვიდი ფართი არჩიეს... მორიგი ჭიქა ღვინო ავიღე, ინტე რიერს ვათვალიერებ – მე გობრული, მიმზიდველი და ძალიან ძვირადღირე ბული. მძიმე შეიარაღება შე მოსასვლელ კართან პრ ეზიდენტის წასვლისთ ანავე გაქრა და ქუჩიდან ახალმა ხალხმა დაიწყო შემოსვლა. შემოდიოდნენ ბავშვები ყვავილებითა და ღვისმშობლის ხატე ბით. შემოდიოდნენ სუპერ
სახლში ფეხით წავე დი, გიჟურ წვიმაში, მას შემდეგ, რაც ტაქსიმ შე ცდომით სხვა მიმართ ულებით წამიყვანა... თუმცა დიდად არ მიდა რდია, რაკი ძალიან უც ნაური და იშვიათი შოუ მქონდა ნანახი. მეტამორფოზა...
ერთი შორენა და მოდელირებული „პროფილი~ ლევან ღვინჯილია არა, ცუდი გოგო არც ერ თია და არც მე ორე. ერთი თითქოს კეთილია, თუ სანდომიანი, თუ რა ღაც ამდაგვარი... მეორე სექსუალური ან უბრა ლოდ სხვას რომ არ გაუხ დია, ეს იმიტომ ჩანს ასე სასურველად... მოკლედ, ვერ გაიგებ. არ ვერჩი, პროფილის მადლმა... გადაცემის ბოლოს ბე ვრიც ვიცინე, როცა ჯერ ჟან კლოდ ვანდამი გა მახსენდა, ორ ტყუპ ძმას რომ თამაშობს, ფილმში „ორმაგი დარტყმა“. მერე დავფიქრდი, რომელი უფ რო უნიჭოდ თამაშობდა ტყუპისცალს და პირველ ად, მართლა პირველად ვარჩიე ვანდამი ცოცხალ ადამიანს. ერთი მაია მეორეს სა კუთარი ბანალური სი ყვარულის ისტორიას „უმხელს.~ ისტორია ბა ნალური თურმე მხოლოდ იმიტომაა, რომ ჟურნალ ისტს ოპერატორი შეუყ ვარდა და ოპერატორს პირიქით... და ვინ უნდა შეყვარებოდა რომ ისტო რია ბანალური არ ყოფი ლიყო, ინდიანა ჯონსი? ააააა, ჟან კლოდ ვანდ ამი... ალბათ. საოცარი ჩანაფიქრი იყო, კიდევ უფრო საოც არი შესრულებით, წარმ ოვიდგინე, რომ სტუდ იაში ვარ და ამ პროცესს ვესწრები. რა სასაცილო სანახავი იქნებოდა... მოდელირების პიკი...
ართველობის არჩევნებში ხომ არ აპირებს კენჭის ყრას-მეთქი... ამ ნაბიჯით თითქოს ისეთი ადამიანე ბის რიცხვის შემცირება სცადა, რომლებსაც მის დანახვაზე ერექცია ეწყე ბოდათ და ტვინიდან სი სხლი მაღალი სიჩქარით მიუწევდათ გენიტალიებ ისკენ. თბილისელმა მეძა ვებმა ერთი სტანდარტ ული ისტორიის მოყოლა იცოდნენ-ხოლმე, ისევე, როგორც ყველა თბილის ელი ტაქსის მძღოლი იხ სენებს ამბავს, მოკლეკ აბიან გოგოზე, რომელიც წინ დაუჯდა და ყველაფ ერი უჩანდა. მეძავების ისტორია ციხეში მჯდომ ძმაზე იყო, „მალე გამოვა და მეც შევეშვები“ – ამ ით სავარაუდოდ, კლიე ნტების ჟინის დაგდებას ცდილობდნენ, დატვირ
ნაირი შორენა, მე შორენა ძუძუებით ვიცი და თუ ოდ ესმე მომინდება, მხოლოდ და მხოლოდ ძუძუებიანი... დარდებიანი და შლეიფი ანი ხომ მანანა არჩვაძე და სრულიად ქართული ბომო ნდიც მყოფნის... ერთი შო რენა მყავდა ნუგეშად და ისიც წამართვეს. „საოცრად გამოიყურები
და ძალიან ლამაზი ხარ და ძალიან დიდი მა დლობა მინდა გითხრა პროფილისთვის შენი ასეთი გადასხვაფერე ბისთვის, ძალიან დიდი მადლობა ჩვენი მაყუ რებლის სახელით.“ და მერე დაიწყეს, შორენა მძიმე ბავშვო ბაზე ჰყვებოდა. არაა
15 აპრილი, ხუთშაბ ათი, შორენა ჯვარი აქაურობას, დავიწყოთ: როგორ ახერხებს ეს კეთილი ქალი ყველასთან ერთ ტონში საუბარს?! ოთარ მეღვინეთუხუც ესს, კახა კალაძეს და შო რენა ბეგაშვილს ზუსტად ისევე ესაუბრება, როგო რც ობოლ მიუსაფარ ბა ვშვებს, ომის ვეტერანებს და უკურნებელი სენით დაავადებულ ადამიანე ბს... ამ გადაცემაში წამყვა ნი მხოლოდ ერთ წერტ ილს სვამს, მაშინ, როცა ხელის მხოლოდ მისთვის დამახასიათებელი გაუგ ებარი მოძრაობით ოპ ერატორს ემშვიდობება, მანამდე ერთი დიდი წინა დადება და ბევრი მძიმე. აქ სასვენ ნიშანს ვგულ ისხმობ, მაგრამ სიმბოლ ურად მათი აუტანელი სი მრავლე ყველაზე ყვითელ თემებსაც ძილისპირულ ად აქცევს და ქუთუთო ებს გიმძიმებს. გადაცემის დასაწყისში მაია გვთხოვს, ვცადოთ და სხვანაირი შორენა ბე გაშვილი დავინახოთ... და რა ჯანდაბად მინდა სხვა
მაია ასათიანი
შორენა ბეგაშვილი
დეკვატურად იღიმოდა და თან საოცრად სევდ იან ისტორიებს იხსენე ბდა. მოყვა, როგორ უს ისხლიანდებოდა ხელები ჯართის მოგროვებისას, როგორ დადიოდა ზამთ არში სკოლაში სვიტრით, როგორ მოიტაცეს ექვს ჯერ და მათ შორის პი რველად 13 წლის ასაკ ში, როგორ ეცვა ბიჭების ნახმარი ტანსაცმელი და როგორ შემორჩა დიდი ტანსაცმლის კომპლექსი დღემდე, როგორ ახსოვს წვალებით ნაყიდი შო კოლადის გემო... პარა ლელურად მაია უცნაურ ხმებს გამოსცემდა, თან რომ იცხადებს, თან რომ თანაუგრძნობს და თან რომ კრუსუნებს... ამ ხმ ას რა ჰქვია არ ვიცი, მა იიზმი, ალბათ. შთაბეჭდილება და მრჩა, რომ ყველაზე პო პულარული ქართველი „ფლეიმეითი~ რაიმე სე რიოზული სამსახურის თვის ემზადება. ერთი პერიოდი ისიც ვიფიქრე, ადგილობრივი თვითმმ
თული სამუშაო დღის ბოლოს, კიდევ მუშაობა და ჯაფა ხომ არავის სი ამოვნებს... ამ ვარაუდს ის მიმყარებს, რომ ვინც პატიმარ ძმას არ ჯერდ ებოდა, საკუთარ მკვდარ შვილებსა და გაკეთებულ აბორტებზე ყვებოდა. ერ თგვარი ვერბალური ან ტივიაგრა იყო მთელი ეს ისტორიები... უხერხული დაკავშირ ება გამომივიდა, მაგრამ ჩემი ბრალი არაა, კლავ იატურამ თავისით გაიწ ია... ეს ერთი, მეორე ისაა, რომ რაც შორენამ მოყვა, იგივე მისი თაობის ქართ ველების უდიდეს პროც ენტს შეუძლია პირველ პირში მოყვეს. ამაში უნ იკალური არაფერია... ჯერ ადრეა შორენა სთვის ჭინჭრის ნიფხავი და ყრონჭამდე შეკრული პერანგები. რაც აქვს, და სანამ აქვს, ის გვაჩვენოს – მოგონებების და და რდების დრო, მერე მოვა, როცა აღარ ექნება.
„ხინკლის სახლის“ საფირმო კერძი
ხინკალი თმით!
თორნიკე ყაჯრიშვილი
მარიტა დამენია, „პრაიმტაიმის“ ჟურნალისტი; „ხინკლის სახლში შთაბეჭდილებებით დავიტვირთე. პირველად პუ რმა გამაოგნა, როცა ოფიციანტი მაგიდას აწყობდა, პურიანი კალათის დადებისას, ერთი ნაჭერი პური დაცურდა და მაგიდის ქვეშ შევარდა. ოღონდ ისეთი ხმა გაისმა, თითქოს პური კი არა, კრამიტის ნაჭერი იყო. ცხადია, ამ გოგონას პურის გამოცვლა ვთხოვეთ. სასწრაფოდ წაიღო და შემდეგ ჯერზე კიდევ უფრო გამხმარი პური მოიტანა, ოღონდ ამ ჯერად დაუჭრელი. თან ბოდიში მოგვიხადა, მე რა ვქნა, ჩვენი პური გა თავდა და სულ ასეთი მოგვიტანესო. ვიფიქრეთ, სხვა საკვები მაინც იქნებოდა წესრიგში, თუმცა არა – ოჯახურში ისეთი მაგარი კარტოფილი იყო, ზედ კბილებს მიალეწავდი, ხინკალს კიდევ არა უშავდა, ჭამა შეიძლებოდა. მაგრ ამ ცოტა ხანში თორნიკე ყაჯრიშვილის წამხდარ სახეს წავაწყდი, რომელიც ხინკლიდან ამოწვერილ ბეწვს გაფითრებული უყურებდა. მიმტანს ვუთხარი, ეს ხინკალი დირექტორისთვის მიერთმია. მოკლედ, ყველაფერი ჩაგვიშხამეს, სამაგიეროდ ანგარიში იყო მსუყე და ნოყიერი...“
ამბავი, რომელსაც ქვემოთ გიამბობთ, ის შემთხვევაა, როცა თემა თვითონ მიდის კო რესპონდენტთან, თუმცა გამოგიტყდებით, უსიამოვნო კი იყო. „პრაიმტაიმის“ ჟურნალ ისტებმა სამუშაო დღის ბოლოს განტვირთვა გადავწყვიტეთ და დაღლილებმა, ბევრი რომ აღარ გვევლო, ხილიანის კუთხეში, ტექნიკ ური უნივერსიტეტის შენობაში შეხიზნულ „ხინკლის სახლს“ მივაკითხეთ. თუმცა პი რადად მე ჭამის სურვილი დამეკარგა, როცა ხინკლის ჭამისას, ხორცში კარგად ჩახვეუ ლი თმა აღმოვაჩინე. თითქოს ვიღაცამ ში გნით საგანგებოდ ჩაამაგრა, ბევრი ვეცადე, მაგრამ ჩანგლითაც ვერ მოვაცილე. თუმცა ჩემზე უკეთეს დღეში არც სხვები იყვნენ.
რესტორანი ლევან ასათიანი აღდგომას, ჩემს მეგობარ გოგონასთან ერთად, ჩინურ რესტორან „ახალ აზიაში“ მივედი. მიმტანს ორი წვნიანი და ბორჯომი შევუკვეთეთ. ცოტა ხანში უკან, ასეთი ტექსტით დაბრუნდა, მენეჯერმა გვითხრა, ასეთ მცირე შეკვეთას, არ ვემსახურებითო. ვკითხე, აბა რამდენი ლარის უნდა შე ვუკვეთო-მეთქი? მინიმუმ 30-35 ლარისო. ჩვენი შეკვეთა, დაახლოებით 20 ლარამდე იქნებოდა. არადა, დარბაზში მხ ოლოდ ერთი მაგიდა იყო დაკავებული, ავდექით და წამო ვედით. `პახმელიაზე~ ვიყავი და დამეზარა მენეჯერთან სა ქმის გარკვევა, მაგრამ ეს არ არის ნორმალური საქციელი. ბევრჯერ ვყოფილვარ ამ რესტორანში, საკმაოდ ბევრიც დამიხარჯია, მაგრამ იქ არას ოდეს მივალ, და სამე გობროსაც ვეტყვი, რომ ამ რესტორანში აღ არ მივიდნენ. გაჩა ბაქრაძე: მე, ანა და სანდრო, რესტ ორან „ახალ აზიაში“ ვიყავით... შევუკვეთეთ: ზღვის პროდუქ ტებისგან დამზადებული წვ ნიანი, ბრინჯი ბოსტნეულით და მოტკბო-მომჟაო ქათამი ანანასით, მოვითხოვეთ ჯოხე ბი. ჯოხები რატომღაც მარტო სანდროს მოუტანეს... ამას ობაში მიმტანმა სამი ფინჯ ანი ყავა მოიტანა... დავიბენი, ჩვენ ყავა არ შეგვიკვეთავს...
მინდოდა მეთქვა, რომ შეეშ ალა მაგრამ, სუნით მივხვდი, თურმე ყავის ფინჯანში ჩვენი ზღვის პროდუქტების წვნიანი იყო. ანამ მიმტანს ჰკითხა, რა ტომ არის ასეთ პატარა ფინჯ ანშიო?.. მიმტანმა უხეშად გვ იპასუხა, რომ ყველა ჩინურში სხვადასხვა მენიუ და წესებია... სანამ მიმტანი მე და ანას ჩი ნეთის კულტურას გვაცნობდა, სანდრო ჩვენთვის ჯოხების
მოსატანად წავიდა... დიდი ხვ ეწნა მუდარის შემდეგ ჯოხები მოგვიტანეს!.. ჯოხს დიდხანს ვათვალიერებდი... აშკარად კბ ილების ნაკვალევი ეტყობოდა, მაგრამ მე ეს ჩინური ხის ფაქტ ურა მეგონა... თუმცა ბოლოს დავრწმუნდი, რომ ეს სწორედ იმის ნაკვალევი იყო, რაზეც ვიფიქრე, რადგან წასვლისას კატეგორიულად მოგვთხოვეს ჯოხების დატოვება.