PEOPLE’S
გვ.3
გვ.3
ბერძენიშვილის კომენტარი
აიწონა დაიწონა
რატ ომ ვერ ვხდებით ევროპა
გვ. 4
TV Critics - დენი 10 თეთრი, პური უფაგვ. სო6 გვ
.4
გვ. 7
ფლორენცია – ამერიკელი ასტრონავტების საყვარელი ქალაქი
გვ. 2
ჩაჯმული სირობის კვირა
გვ. 8
გვ.
ჩაჯმული სირობის კვირა ლევან ღვინიანიძე მე ერთი ჩაჯმული თბ ილისელი ვარ და ხანდახან, თქვენ წარმოიდგინეთ, მე ამაყება კიდეც. თუ კი შევთანხმდებით, რომ საინტერესო, თავისთავად სუ ლაც არ გულისხმო ბს პოზიტიურს, მა შინ ძალიან საინტე რესოდ ვცხოვრობთ ამ ქალაქში. კვირა - ორშაბა თით და „ნიჭიერის“ ფინალით დაიწყო. მიუხედავად ორგა ნიზატორების, „პრ აიმტაიმის“ მიმართ არსებული, არცთუ პოზიტიური და მოკ იდ ებ ულ ებ ის ა, რამდენიმე მომე ნტი აუცილებლად უნდა აღინიშნოს. ეს იყო ყველაზე მრა ვა ლფ ერ ოვ ან ი, ყველაზე სახალხო, საინტერესო და კა რ გწ ამ ყვ ან ებ ია ნ ი შოუ საქართველოს ისტორიაში. კონკ ურსმა გამოავლინა რამდენიმე საოც რად ნიჭიერი ადამ ია ნი და თუ მა თაც „ჯეოსტარელებისა“ თუ სხვა შოუების გამა რჯვებულების ბედი არ გაიზიარეს (დავიწყებას ან, უკეთეს შემთხვევაში, „პირველ სტერეოს“ არ მი ეცნენ), წინ კარგი მომავა ლი ელოდებათ. მსგავს შოუებზე ამბო ბენ ხოლმე, ერის სარკ ეაო... ჩვენმა სარკემ ყვ ელაზე ნათლად აირეკლა
ჩვენი იერი და მიუხედავ ად თუნდაც ჩემი პირადი სურვილისა, კონკურსი გუ გა ჭყ ონ იას ან ანა ხა ნჩალიანს მოეგოთ, უნდა ვაღიაროთ, რომ ჯერ არც ასეთი თანამედროვეები ვა რთ და არც ას ეთი გა ხსნილები... ქართულ ეთ ნოცენტრულ სნობიზმე ამავე გაზეთში ცალკე სტ
ატია დავწერე. ბუნებრივია, ბატონი ლევანის საწინააღმდეგო
ბულით და სიტყვა გააჯვას - წავიდათი... რაც კარგი ქნა, კარგი ქნა, ვერ დაუკ
სუფლების სადარაჯოზე. „გამომიშვით ბიჭებო, გი ორგობა მინდა მოგილო
ისში გამართული კო ნცერტის ხეებიდან მო ცქერალ, წელს ზემოთ გაშიშვლებულ ბიჭებს. ხეებს ტოტები იმისთვის აქვს, რომ დაამტვრიო, აბა ღმერთმა ტყუილუ ბრალოდ ხომ არ შე ქმნა – თქვენ შემო გევლეთ, ბიჭებო! და ა.შ. თითო მა დლობა ლამის ყვ ელას ეკუთვნის. იქითა კვირა
არ აფ ერი მა ქვს და ამ ფე ნომენს დიდი სიამოვნებით ჩავუღრმავდებოდი, სხვა ბატონებს რომ ეცლიათ... ყველაზე როვანი დღე
მრავალფე
ამით დავიწყე და ახლაც ვიტყვი, თუკი ვთანხმდე
ბით, რომ საინტერესო აუ ცილებლად პოზიტიურს არ ნიშნავს, მაშინ მე ძალიან ბევრი მადლობა მეთქმის მათთვის, ვინც ჩვენს ყო ფას საინტერესოს ხდიან. ჯერ მინდა მადლობა გა დავუხადო ბატონ გოგა ხა ინდრავას, აწი მაინც აღარ შემიცვლიან კორექტორები სიტყვა ჩაჯმულს - შეშინე
არგავ. შემდეგ, მინდა მადლ ობა ვუთხრა ბატონ ზურაბ ნოღაიდელს, რომ ერთხელ და საბოლოოდ ჩარეცხა ოპოზიციური ნაგავი. მერე რა, რომ თავადაც ჩაყვა, დრო მოვა და ხალხი დაუფ ასებს. მინდა მადლობა ვუ
თხრა „უცნობს“ იმ ცინი ზმისთვის, რომლითაც ის „მილიციელებისთვის“ გი ორგობის მილოცვას ლა მობდა. მიუხედავად იმისა, რომ მის გვერდით მდგომი ადამიანები, ხშირად თავს ესხმიან ხოლმე რელიგიურ თემაზე მოღადავე ტიპებს, გია არ შედრკა და მედგრად დადგა, გამოხატვის თავი
ცოთ...“ – ჭირიმე შენი. მადლობა ზვიად ძიძიგუ რს, იმისთვის, რომ არსებო ბს და რობერტო კავალის, რომ ღირს ჰყო და ქართულ მიწას ფეხი შეახო. მინდა მადლობა ვუთხ რა ერეკლე დეისაძეს, სახა ლხო მართლმადიდებლური მოძრაობისთვის და სახა
ლხო მართლმადიდებლურ მოძრაობას - ერეკლე დეის აძისთვის. მინდა ყველა გიორგის დაგვიანებით მივულოცო პოლიციელის დღე და ყვ ელა პოლიციელს - გიორ გობის ბრწყინვალე დღეს ასწაული. აუცილებლად მადლობა უნდა ვუთხრა ძველ თბილ
ე რთ ად ერ თ ი , რაც შემიძლია და ზუსტებით ვთქვა, ის არის, რომ ორშა ბათს აღარ იქნება „ნიჭიერი“. ვაღიარ ებ, რომ ძალიან მი ხაროდა ხოლმე ამ შოუს დაწყება და ყველა ეპიზოდი ნა ნახი მაქვს. მეტის პროგნო ზირება მიჭირს... ნუ, ერთიც, გიორ გობა აღარ იქნება იქით კვირაში და დიდი პროცენტით აღარც პოლიციელ ის დღე. თუმცა, თუ ხალხურ თქმულე ბას დავუჯერებთ, საქართველოში 365 გიორგობაა და თუ ოპოზიციას დავუ ჯერებთ, პოლიცი ისაც ზუსტად ამდე ნივე დღეა-ხოლმე. კიდევ რა? საკნების პერიოდში ჩემს სტატ უსს შტ ერი ერ ქვა, ნო მერ ხუთში დამახარისხ ეს ასე. დღეს ჩაჯმული ვარ, იქით კვირაში, ვინ ვიქნები არ ვიცი... როგორი ბედნიერი ვიქნებოდი იმის გარანტ ია მაინც მქონოდა, რომ ასეთი გაბანძება –გაფა
რჩაკების შემდეგ, მომა ვალ კვირაში არც ნოღა იდელის ოპოზიცია იქნე ბოდა, მაგრამ ეს ხომ უკ ვე სინდისის და ნამუსის სფეროდანაა... P.S. კინაღამ დამავი წყდა, დიდი მადლობა დაჩი ცაგურიას, რომ ასე უყვარს სამშობლო!!!
აიწონა დაიწონა
ლევან ღვინიანიძე დიდი ხანია ქუჩაში წიგნ ებიანი ადამიანები არ დამი ნახავს, რომლებიც მოსახლ ეობას ჭეშმარიტ ღმერთზე ან მგლისა და კრავის ერ თად ძოვის ამბებზე ესაუ ბრებიან... ერთ-ერთი ყველ აზე კლასიკური საქანელაც ამან გამახსენა, როგორც კი შენს მოპირდაპირე ბოლო ში მჯდომი ადამიანი მიდის, შენ მიწას ენარცხები. რაც უფრო მოულოდნელია თა ნამოსაქანლის წასვლა, მით მწარეა დანარცხება... მერე შეიძლება ჯიუტად ერთი ორჯერ მიწას ფეხი დაჰკრა, ზემოთ აიწიო, ვითომ ისევ ერთობი, მაგრამ მიხვდები, რომ ეს ის საქანელა აღარ აა და შენი გართობისგან მხ ოლოდ იმიტაციაღა დარჩა. ეს სირობა არ წამიკითხ
ავს, ამდენად მასზე ბევრი საუბარი ჭორაობას დაემ სგავსება, თან მთავარიც საერთოდ არ არის ეს წიგნი. არც ის ვიცი რამდენად ნი ჭიერი მწერალია ერეკლე დეისაძე, თუმცა, რასაც აქ ედან ვხედავ, მარკეტინგის ნიჭი საკმაოდ ვერაგული გამოადგა. პირადად ჩემთ ვის, საკმაოდ გოიმური და პატარკაცური სვლაა, მა გრამ თუკი გაყიდვებით შე იძლება გამართლდეს ნინო ჩხეიძის მუსიკა, იდიოტო კრატია და ათასი სხვა პოპ ნაგავი – დეისაძის ქმედებ აც გამართლდა და რაც ამ ამბავში ყველაზე მთავარია, დეისაძე გაამართლეს მისმა მტრებმა. როგორც თავის დროზე თეა თუთბერიძე – მისი ჩამოხრჩობის მოთხოვ ნით გამოსულმა ტიპებმა.
აქვე გოიმურსა და პატა რკაცურს ავხსნი და შემდეგ ისევ საქანელაზე: დარწმუ ნებული ვარ დეისაძისეუ ლი სიმწვავე და ჰარდკორი, თუნდაც ზაზა ბურჭულაძის ჰარდკორთან შედარებით, ბრიტნი სპირსის გალობაა, თუმცა ზაზა იმიტომ არის მწერალი და მაგარი მწერ ალი, რომ ყდაზე და სათა ურში ყ** და მ***** არასდრ ოს გამოუტანია. „საიდუმლო სირობა“ არ ის ლუზერი ტიპის მცდელო ბა თავი მოაწონოს მისთვის ავტორიტეტებად ქცეულ, ტვინიან და ძალაუფლებიან ათეისტებს ან სხვათეისტე ბს. დაახლოებით სოფლ იდან ჩამოსული საშუალო ვოკალური მონაცემების ტიპის ისტორიას ჰგავს, რო მელიც მუსიკალურ ინდუ
სტრიაში თავის დასამკვი დრებლად, ტრაკის მიცემას იწყებს, რაკი სოფლად სულ ოცნებობდა ელტონ ჯონის მსგავს ქონებაზე... არადა იმას ვერ ხვდება, რომ მა მათმავლობასთან ერთად, სერ ელტონი, გენიალური მუსიკოსია. მოკლედ, დეისაძეზე გვ ეყო, ისედაც დამსახურებ ულზე ათიათასჯერ მეტი ყურადღება ერგო ამ ტიპს. რეალურად ამ სტატიის და წერა ინტერნეტში ნანახმა და თქვენს წინაშე წარმოდ გენილმა სურათებმა დამა წყებინა. ეს ის ხალხია, ვინც სირობას დაუპირისპირდა და სადღაც დასაშვები გა ხადა ფიქრი, რომ დეისაძე კარგიანია... ორთავიანი არწივი - რო გორც რუსეთი, ბოლნური ჯვარი - როგორც მართ ლმადიდებლობა, არწივის ნაცისტურისებრი ფრთები - როგორც ჯა ნდაბა და გვ ირგვინი რაღა შუაშია ამ ამბა ვთან? მივხვდი – მეფის რუსე თის ერთგული მარ თლ მა დი დ ებელი ფაშისტ ები. ჟ ეს ტე ბი თ ამბობენ – თავს მოვჭრით ყვ ელას ვინც არ იწამებს, თავს მოვჭრით ყვ ელა იტალიური რესტორნის მზარეულს, ყველა კაცს, ვინც ჭამს სუშის და ყველა ქალს ვისაც შარვალი აცვია, ყველა მამათმავალს, ლესბ ოსელსა და ველოსიპედი სტს – ყველას თავს მოგჭ რით, ოღონდ გვაცალეთ. მარ თლ მა დი დე ბლ ობ ას
არასდროს ჰყოლია ამათ ზე დიდი მტერი. დღევან დელი გადმოსახედიდან მურვან ყრუს და აღა მა ჰმად ხანს, თავიანთი მო ღვაწეობით, ქრისტიანობ ისთვის დიდი სამსახური აქვთ გაწეული. მათმა ბრ ძოლებმა საქართველოში მარ თლ მა დი დე ბლ ობ ის გაძლიერებას ძალაუნებ ურად შეუწყო ხელი. სა უკუნეთა განმავლობაში რწმენამ ერთგვარი იმუნ იტეტი გამოიმუშავა და საბოლოოდ ერის თვით მყოფადობის გადარჩენაც ამის დამსახურება იყო... თუმცა დღევანდელ ვი რუსზე როგორი რეაქცია ექნება ჩვენს სარწმუნო ებას, კაცმა არ იცის... მას ჯვარი ჰკიდია და წიგნებ იან იაღოველზე ბევრად სახიფათოა. და ახლა ისევ თავიდან დაახლოებით ის უნდა გ ავ იმ ეო რ ე , რაც ზემოთ ვთქვი: ვინ გაუჩინა ფა შ ის ტე ბი ს მიმართ თა ნ აგ რძ ნო ბ ა ზ ოგ იე რთ ს , რომ ლე ბს აც რეა ლუ რა დ, ამათთან არ აფერი აქვთ საერთო და უ ბრ ალ ო დ , ტ რა დი ცი ე ბის მოყვარ ული ტიპები არიან? რა თქმა უნდა, დეისაძემ, რომელიც თავის მხრივ, ფაშისტემა გააპიარეს და ასე იკვრება ეს წრეც. და სხვა რა არის აიწო ნა-დაიწონა? არც არაფ ერი...
ბ ერ ძე ნი შვ ილ ი ს კ ომ ენ ტა რი
ლევან ღვინიანიძე დეისაძის ცხვირისთვის „მართლმადიდებლური“ მუ შტის შეგებების მცდელო ბიდან რამდენიმე დღეში, პრეს კლუბს ლევან ბერძენ იშვილი სტუმრობდა... ლო გიკურად ძალიან მაინტე რესებდა მისი აზრი ამ მო ვლენასთან დაკავშირებით. ბატონ ლევანს ლიტერატუ რისა და თავისუფლებების სფეროში საკმაოდ კომპეტ
ენტური სიტყვა ეთქმის: „პირველ რიგში მიმაჩნია, რომ ძალადობა დაუშვებე ლია ნებისმიერი მხრიდან, იქნება ეს ახალგაზრდების, მოხუცების, სახელმწიფოს, კარგი იმიჯის თუ ცუდი სა ხელის მქონე ორგანიზაცი ის მხრიდან. რაც შეეხება ამ შემთხვ ევას, მსგავსი ტიპის ლიტე რატურას კარგად ვიცნობ და ერთ მწერალს პატივსაც
ვცემ. გაცილებით მეტს, ვი დრე ბატონ დეისაძეს, რო მელმაც თავისას მიაღწია. ეს შეიძლება არაა იმ ხარი სხის ნაშრომი, რომ ჩვენ, როგორც ლიტერატურულ მოვლენაზე ვილაპარაკოთ, მაგრამ, არც მაგ სათაურის და არც უხარისხობის გამო, არ შეიძლება ავტორთან მსგავსი პრეტენზიები. სი ტყვის თავისუფლება რომ ნიშნავდეს მხოლოდ კარგი, კეთილი და მოსაწონი სიტყ ვის თავისუფლებას, ვიტყ ოდი, რომ მსგავსი დაპირი სპირება გამართლებულია. სიტყვის თავისუფლება არის თავისუფლება და ეს არ არის ადვილად შესაგუ ებელი მოვლენა. ეს რთული ფენომენია, რომლისთვის აც ჩვენ ნაწილობრივ მზად ვართ... თუმცა მხოლოდ ნაწილობრივ. ეს იგივე მო ვლენაა, რაც დანიელი კა რიკატურისტის მიერ მუჰა მედის დახატვა. ვფიქრობ, რომ ეს უფრო გემოვნების და აქედან გამომდინარე, დაწუნების ან მოწონების საგანია, ვიდრე ავტომატით
ვინმეს მოკვლის. ვის აქვს უფლება ხელით შეეხოს მე ორე მოქალაქეს? ანუ, უპ ირველესად აქ ძალადობაა დასაგმობი. ამ ერეკლეს ჰგონია, რომ ასე უნდა თქვას, მე რომ მწერალი მომწონს, იმას სხვანაირად ჰგონია... ქრ ისტიანობაზე ყველას აქვს თავისი აზრი. ზოგს ბულგ აკოვი მიაჩნია მწვალებლ ად, ზოგიერთს - მათე მო ციქული... ასეთებიც არიან. გასაგებია ხალხის სურვ ილი, რომ თავისუფალი სი ტყვა კარგი იყოს, თუმცა... პერიკლე ძველ საბერძ ნეთში სიტყვის თავისუფლ ების შესანიშნავ მაგალითს იძლევა, როცა ბრწყინვა ლე მებრძოლის სახელის მქონე, 15 ჯერ არჩეული სტრატეგოსს, კაცს, რომე ლსაც ერთადერთს ერგო ფეხზე მდგომი ქანდაკება ათენში... როცა არისტო ფანემ იგი, მამათმავალ და ქალების ჭკუაზე მოსიარ ულე ადამიანად მოიხსენია, პერიკლე პირველი ადგა და მას ტაში დაუკრა – როგო
რც ავტორს... ესაა 25 სა უკუნის წინანდელი მონა პოვარი და ჩვენ დღეს არა გვაქვს უფლება, ვიღაც დეისაძის გამო, ამაზე უა რი ვთქვათ. ეს არ ნიშნავს იმას, რომ მართლმადიდებელ მშობელთა კავშირს დე ისაძის არმოწონების უფ ლება წაერთვას. მაგრამ მათი უფლება იქ მთავრდ ბა, სადაც დეისაძის ცხვი რი იწყება. მმკ-ს შეუძლია მაქსიმალურად მწვავედ გააკრიტიკოს ავტორი... გაგიგონიათ, რომ ილ ია ჭავჭავაძეს ვინმესთვ ის ოდესმე ცხვირი დაენ აყოს, ან არ ერჩივნათ ილ იას ოპონენტებს, რომ მა თთვის ცხვირი დაენაყათ. მე, რომ რეზო ერისთავი ვიყო, არ მერჩივნა ილიას ვეცემე, ვიდრე ამდენი წლის მერე, ყველა ბავშ ვს ენახა «ორიოდე სიტყვა თავად რევაზ შალვას ძის ერისთავის მიერ კაზლოვ იდგან „შეშლილის“ თარგ მნაზედა»?
რატ ომ ვერ ვხდებით ევროპა
ლევან ღვინიანიძე
რასიზმი დღეს რომ მთხოვოთ 5 ფაქტი ჩამოვთვალო, რა ტომ მიყვარს ევროპა, ერთერთი აუცილებლად ხალხ ის სიჭრელე იქნება. ქუჩაში რომ მიდიხარ და ბევრი განსხვავებული ადამიანი გხვდება, უამრავ განსხვავ ებულ ენაზე რომ საუბრო ბენ, და ყველას საკუთარი რწმენა აქვს, ასეთ გარემო ში უფრო მეტად აღიქვამ სა კუთარ რაობას და ხვდები, რომ შენ მარტო ერთი ქვ ეყნის და ერთი ქალაქის კი არა, მთელი პლანეტის ნაწი ლი ხარ... საკუთარი არსების აღ იარებას, მხოლოდ სხვათა განსხვავებების პატივისც ემით მოიპოვებ და თუ ოდ ესმე მართლა ვაპირებთ ევ როპაში დაბრუნებას, ჯერ ჩვენი ცნობიერება უნდა და ვაბრუნოთ იმ მდგომარეობ აში, როცა თბილისიც ერთი პატარა ევროპული ქალაქი იყო. ათასი ჯურის ადამია ნით, ვისაც საკუთარი მოქა ლაქეობრივი, თბილისური როლი ეკისრათ მტკვრის ნაპირებზე გაშენებულ ქა ლაქში.
სნობიზმი საქართველოში ზოგა დად, პრობლემას, განსხვ ავებულის თანასწორუფლე ბიანად აღქმა წარმოადგენს. თუმცა ისეც არ არის, რომ ყველას ზემოდან დავყურ ებდეთ, ისეთებიც არიან, რომლებთან მიმართებაშიც ჩვენ ვხრით ხოლმე თავს. მაგალითად, ამერიკელი ან ევროპელი თუ ქერა, ოდ ნავ მაღალი და ცისფერთვ ალებაა, გგონია, რომ შენ ისევე გიყურებს, როგორც თავად შენ უყურებ ზანგ ებს... არადა ისე, ამსიმა ღლე და ასეთი ჯანმრთელი იმიტომაც გაიზარდა, რომ მის ქალაქში დღემდე ყო ველგვარი ხაზგასმისა და სადღეგრძელოების გარეშე ხდება ის, რაც სამწუხაროდ, ქართულ სინამდვილეში მხ ოლოდ სუფრაზე თავის მო წონების საგნადღა დარჩა. თბილისის სადღეგრძელოს დალევისას, ყველას უყვარს ხოლმე იმის ხაზგასმა, რომ მრავალეროვანი ქალაქი გვ აქვს, ერთ უბანში უამრავი სხვადასხვა აღმსარებლო ბის სალოცავი დგას და ა.შ. თუმცა, იგივე ტიპები, სომე
ჯორჯ აკირემი
ხს, როგორც სალა ნძღავ სიტყვას ისე ხმარობენ-ხოლმე, სხვა აღმსარებ ლობის ხალხის მიმართ კი, ხშირ შემ თხ ვე ვა ში, დაა ხლ ოე ბი თ შერი ისეთივე შემწ ყ ნა რე ბლ ებ ი არიან, როგორც ამავე გაზე თში მოთავსებული ერთ-ერთი სტატიის გმირი ფაშისტები... კაცმა არ იცის, ეს ამბავი როდის დაიწყო, ფიროსმან ის, ბოზარჯიანცისა და მე ქისე „ჩელოვეკას“ ეპოქაში რომ არა - ფაქტია. ყველაფ რის მისთვის დაბრალება არ იქნებოდა სწორი, მაგრამ ზვიად გამსახურდიამ რომ გვარიანად შეუწყო ხელი ეთნოცენტრული სნობიზ მის გაღვივებას, ამასაც ვე რსად გავექცევით. კავკასია ყველა დიდი უბედურ ება, პატარ-პატარა გადა ცდომებისგან იწყებს ხოლმე ჩამოყალიბებას. რასისტებად ჩამოყალიბებამდე, ჩვენ ცუდ და ჭორიკანა მეზობლად ჩა მოვყალიბდით – ეს, სავარა უდოდ, საბჭოთა ყოფის შე დეგია და იმით აიხსნება, რომ ერთ კავკასიურ კორპუსში მცხოვრებ მეზობლებს შორის შეჯიბრი და ქვეტექსტური დაპირისპირება, ცენტრის მი ერ სტაბილურად წახალისდ ებოდა- ხოლმე. დღეს, ქართველების დიდ ნაწილს მიაჩნია, რომ კავკას იაში მთავარი ერი ჩვენ ვართ, თქვენც, რომლებიც ახლა ამ
აზადე აზიზა მუსტაფ
ქეთი მე უა ლ ს ტ ატიას კითხულობთ და აქამდე წაკითხულის პა თოსსაც იზიარებდით, ალბათ, უკვე იმდენად აღარ მეთანხ მებით... „ არა ახლა სომხებს და აზერებს, მართლა ყველ აფერში ვჯობივართ, კაი რა ლევან, ატრაკებ უკვე...“ – და ახლოებით მსგავსი გაიფიქ რეთ, ხო? ორივე ამ ქვეყანაში საკმ აოდ ბევრჯერ ვარ ნამყოფი და მეც გეთანხმებით, რომ ძალიან ბევრ რამეში ჩემი ქვეყანა მა თსას მირჩევნია... მაგრამ ხე ლაღებით იმის თქმა, რომ ჯო ბია, მგონი არ შეიძლება. მაგა
ლი თად, სომხებს მსოფლიოში ერთ-ერთი სამაგალითო დიასპორა ჰყავთ, ქართვე ლებს კი ერთ-ერთი ყველ აზე სამარცხვინო... ავსტ რიის ციხეში რამდენი ილია ჭავჭავაძე და შოთა რუსთავ ელი ზის, რომ იცოდეთ... ან ის რომ იცოდეთ, როგორ ერ იდებიან ქართველები იქ ერ თმანეთის ნახვას: ვისაც ოდ ნავ ნორმალური სამსახური და შემოსავალი აქვს, ქართულ ეკლესიაში არ დადის, რომ მე ორე ქართველი არ აედევნოს და თავში რამე არ ჩაარტყას, ფულის გამოძალვის მიზნით – ხშირია ასეთი ფაქტები... აზ ერებს, აზერებს რა? მათ ბევრი ფული აქვთ და საკმაოდ უბ ოროტო ტიპები არიან, ბევრი შეიძლება არაფერი ეხერხე ბათ, მაგრამ, რაც ეხერხებათ, იმის კეთება არ ეზარებათ... და ხშირად ჩვენი არგუმე ნტები როგორი არის ხოლმე? ჩვენ უფრო უკეთ ვიცვამთ, უკეთეს მუსიკას ვუსმენთ, უფრო ლამაზები ვართ... რა სიზმიც აქ ყალიბდება. ზანგო თბილისის „დინამოს“ თა
მაშზე ვიყავი, „დინამოს“ გა ბონელმა თავდამსხმელმა, ჯორჯ აკირემიმ, კარგი მო მენტი ვერ გამოიყენა, ტრ იბუნაზე ჩემს ახლოს მჯ დომი ტიპი წამოხტა და ხმ ამაღლა შესძახა: „კაჭარავა, ზანგი გამოცვალე, ზანგი!!!“ ანეკდოტს როცა ჰყვე ბიან ჩვენთან, ასე ამბობენ: „მოდიან, ფრანგი, იტალიე ლი, ქართველი და ზანგი...“ თქვი რა, ნიგერიელი, ხომ მივხვდები რომ შავკანიანს გულისხმობ? მაგრამ არა, მათი ერთი სახელი აქვთ – ზანგი... „დინამოს“ მეორე აფ რიკელიც ჰყავს, იქაური ახალგაზრდული ნაკრების მოთამაშე დონალდ ჯუისი, რომელიც ბევრი წელია უკ ვე თბილისში ცხოვრობს და ქართულიც საკმაოდ ნორმ ალურად ისწავლა – ერთხ ელ, რომელიღაც რეგიონში გულშემატკივართან ინცი დენტი მოუვიდა, მთელი თამაში „ზანგ დედას“ აგინ ებდა, ამოუვიდა ამასაც ყე ლში – ეს რასიზმია. რაკი ფერადკანიანებით განებივრებულნი არ ვართ, ისევ „დინამოში“ დავრჩები და წინა კვირას ნანახს მო ვყვები, რამაც რეალურად გადამაწვეტინა ამ სტატიის დაწერა. ედნილსონ მენდ ეშია „დინამოს“ პორტუგალ იერი მოთამაშე, შავკანიანი, თამაშის შემდეგ ავტობუსში ჩაჯდომამდე გულშემატკი ვრებს მიესალმა, რამდენიმე გადაკოცნა და ჩემს გვერ დით მდგომმა კაცმა საოც არი ფრაზა თქვა: „ფუ, ზა ნგს რავა კოცნის, ჩემი კაი...“ იმედი საქართველოს კალათბ ურთელთა ნაკრებში თამა შობს ტაირონ ელისი, ფერა დკანიანი ჯიგარი. გიჟდება ხალხი ისე უყვართ ტაი, მეც ძალიან მიყვარს, თან კარგი ტიპია... მართალია ტაი იმ იტომ უფრო უყვართ, რომ თამაშითაც მაგრად თამაშო ბს და არ მინდა წარმოვიდგი ნო, რად გარდაისახებოდა ეს სიყვარული იმ შემთხვევაში, თუ ტაი მნიშვნელოვან ბუ რთს გააფუჭებდა, მაგრამ მაინც, რაღაც იმედს მაძლ ევს ეს ამბავი... ფეხბურთელთა ახალგა ზრდულ ნაკრებში ჩისამბა ლუნგუმ ითამაშა, ზუგდიდ ის „ბაიას“ ფეხბურთელმა, რომელზეც მთელი ზუგდ იდი გიჟდება... ესეც იმედის იყოს.
მარიტა დამენია ეთერ საგინაშვილი მარტოხელა მოხუცია, ზოგჯერ ოჯახებში მზარეულად მუშაობს და პოლიტიკურ მო ვლენებს თვალს მხოლოდ ტელეეკრანიდან ადევნებს. ბევრი რამ არ მოსწონს, ყველაზე მეტად პოლიტიკო სთა გაუთავებელი კინკლაობა აღიზიანებს და გული სწყდება, რომ არასდროს არავინ ლაპარაკობს იმაზე, ხელისუფლებაში მოსვლის შემდეგ რა ბედი ეწევათ იმ ადამიანებს, რომლებსაც არც ოჯახი ჰყავთ და აღარც საკუთარი თავის რჩენა შეუძლიათ.
„ხალხის შიმშილი ამ პოლიტიკოსებს არ ადარდე ბთ“
„მე მარტო ტელევიზორით ვიგებ მაგათ ამბებს. ისეთ წვრილმ ანებზე ჩხუბობენ, ზოგჯერ გაოცებული ვრჩები. ალბათ, ახალგა ზრდები რომ არიან, იმიტომ. არ ესმით, სინამდვილეში რა რთულია ცხოვრება. ის, რაც მართლა პრობლემაა, ყველას ავიწყდება. მნიშ ვნელობა იმას კი არ აქვს, ვინ ვისთანაა, მთავარია, რას გააკეთებენ თავისი ქვეყნისთვის. მე მაგალითდ წარმოშობით დუშეთის რაიონიდან ვარ. ადრე ჩვენ სოფელში თითო-ოროლა ოსი თუ ცხოვრობდა და ისინიც ქა რთველობდნენ ერთმანეთისგან ვერც გაგვარჩევდი, მერე ზუსტად კომუნისტების დროს აირია ყველაფერი. მაგათთან გასაყოფი რა გვაქ, ბავშვობაში არც მეგონა თუ ქართველები არ იყვნენ, მაგრამ სულ მეშინია რუსებმა არ შეაგულიანონ ისევ ჩვენ წინააღმდეგ. ადრე ჩვენი მთავარი სალოცავი ლაშარის ჯვარი იყო, რომელიც მაღალ კლდეზეა, ხალხი ხატობებზე იქ კომუნისტების დროსაც ახ ერხებდა ასვლას, მაგრამ ახლა გაჭირვებამ რწმენა დაავიწყა, ორი კილო კატოფილის და ხახვის, ან კიდევ რაღაც ძონძების ფასად მთ ელი სოფელი იეღოველი გახდა, ვისაც რაც უნდა ის იწამოს, მაგრამ ცუდი ისაა, რომ რწმენას გაჭირვების გამო ირჩევ. სხვისი შიმშილი ამ პოლიტიკოსებს არ ადარდებთ, კუკავას გარდა ყველა მაძღრად გამოიყურება.
„როდის იყო, რუსებს ჩვენი ესმოდათ?“
„მამაჩემი მეორე მსოფლიო ომში თეთრი ცხენით წავიდა და უკ ან აღარ დაბრუნებულა. ის მაშინ რუსებთან ერთად იბრძოდა გე რმანელების წინააღმდეგ. ალბათ, ახლა საფლავში ბრუნავს, რუსე ბი რომ გვებრძვიან და გერმანია ჩვენი მოკავშირეა. ვინ წარმოიდგ ენდა ასეთ რამეს? ნელ-ნელა გვაქუცმაცებს, ნაწილებად გვშლის და ჩვენ, იმის მაგივრად, რომ ერთმანეთს გვერდში დავუდგეთ, ერ თმანეთს ვებრძვით. აგერ ნოღაიდელი, ბურჯანაძე, დავითაშვილი, კუკავა და სხვები მოსკოვში გარბიან და თავიანთი ქვეყნის მტრებს ელაქუცებიან, თან თავი ამაყად უჭირავთ, ამას ქვეყნის სიყვარ ულით ვაკეთებთო, აქაოდა, უნდა მოველაპარაკოთო. როდის იყო, რუსებს ჩვენი ნათქვამი ესმოდათ? შეხედონ რუკას – სად ჩვენ და სად ეგენი? ამერიკის რომ არ ეშინოდეთ, ერთი ხახის დაფჩენა და ჩვენი ქვეყნის გადაყლაპვა ერთი იქნება, ისე გაგვაქრობენ, ჩვენს კვალსაც ვერ მიაგნებს ვერავინ. ის ბიჭები მეცოდებიან ამ ოპოზ იციისა და პოზიციის ხელში, აგვისტოს ომის დროს რომ გადაეფ არნენ სამშობლოს, იცოდნენ, როგორ უმცირესობაშიც იყვნენ და მაინც არ შეშინდნენ. სად იყვნენ მაშინ ჩვენი პოლიტიკოსები? ყვ ელა იმას ფიქრობდა, ქვეყნიდან გასაძრომი ხვრელი ეპოვა. ამიტ ომაც ახლა ძალიან ცუდად ვაფასებ ამათ რუსეთში სირბილს. თუ არჩევნებში ვერ გაიმარჯვეს, რუსებს დაიხმარენ, რომ სააკაშვილი გადააგდონ“.
„გაწონასწორებული პოლიტიკოსი გვჭირდება“
„ცუდია, რომ გაწონასწორებული და ჭკვიანი პოლიტიკოსები აღარ არსებობენ. ადრე ლევან გაჩეჩილაძე მომწონდა ძალიან. ერ თხელ ხმაც მივეცი, მაგრამ მერე გადაირია, მგონი, ყველას ეჩხუბე ბა, მერე ის ლამაზი ბიჭი – ალასანია მომწონდა, უცხოეთში როგორ კარგად იცავდა საქართველოს, მაგრამ ახლოდან რომ შევხედე, რაღაც ვეღარ გავუგე ვერაფერი. თან ნოღაიდელთან რომ წავიდა, მერე წამოვიდა, სულ წამიხდა წარმოდგენა. რომ ვუყურებ, ერთი ის თარგამაძე არ გაგიჟებულა ჯერ. ძალიან ჭკვიანურად ლაპარა კობს. თან ეგ და ინგა სულ მიყვარდნენ, ორივე კარგი ჟურნალისტი იყო და იმედი მაქვს, პოლიტიკაშიც ხალხისთვის იქნებიან. მე მაგა ლითად, ძალიან მაწყობს, თუ უფასო წყალი მექნება და გადასახა დებშიც ცოტა ფულს გადავიხდი. ჩემნაირი ხალხისთვის ეს დიდი შეღავათია. მაგრამ, რა ვიცი, დაპირებით იმდენ რამეს გვპირდებ ოდნენ, ხანდახან ამის დაჯერებაც მიჭირს“.
„ყველა ქალაქის მერი ასეთი უნდა იყოს“
„ცხოვრება შეიცვალა, უშუქობისა და უგაზობის დროს ვერც სა მსახურს ვშოულობდი, ვერც ექიმთან მივდიოდი, ახლა დაზღვევა მაინც მაქვს და დახმარებებს ვიღებ მთავრობისგან. ქუჩაში გასვ ლის აღარ მეშინია და სახლში მარტო დარჩენის, მაგრამ ბევრი რა მე ზერელედ კეთდება.რასაც აკეთებენ, მეტი ყურადღებით უნდა გააკეთონ, რომ მოსახლეობა კმაყოფილი დარჩეს. რაც შეგვეხება მოხუცებს, უფრო მეტად უნდა დაგვეხმარონ. თუ ადამიანი სოციალურად დაუცველი არ არის, 65 წლის ზემოთ არავინ აზღვევს, მე კიდევ ჯანდაბას, მაგრამ ახალგაზრდები უნდა ამუშაონ სადმე. ასე როგორ შეიძლება, ისე დაღამდება და გათე ნდება, საქმე არა აქვთ არაფერი. ასე რომ, თბილისისა და ყველა ქალაქის მერი ისეთი ადამიანი უნდა იყოს, ვისაც ამ ყველაფრის გა კეთება შეუძლია“.
ერთი ხმა
TV Critics - დენი 10 თეთრი, პური უფასო ანუ უფასო პოლიტიკური დაპირებები და მუქარები ლევან ღვინიანიძე მე ერთი გოგო მიყვარს. წარმოდგენა არ აქვს რისი არჩევნებია და ზოგადად, „კურიერში“ რასაც ამბობენ, როგორც ჩინური ისე ესმის და ამდენად, არც არასდრ ოს ისმენს – ჯანმრთელი ცხოვრების წესი აქვს არჩე ული... რამდენიმე დღის წინ მე კითხება, ახლა რა არჩევნ ებიაო? თვითმმარველობას ვერაფრით გაიგებდა, მერის არჩევნებია-მეთქი, ვუპასუ ხე. კანდიდატები ვინ არია ნო? ვიღაცები ჩამოვუთვ ალე. გიგი იცოდა. რთულია, რომ არ იცოდე. გოგი თო ფაძეც იცოდა იმიტომ, რომ ჩვენ ორივეს ლუდი ძალიან გვიყვარს და ალასანია იც ოდა იმიტომ, რომ ბოლობოლო, მაინც ქალია... მერე მკითხა, ის ვინ არის – დენი 10 თეთრი და პური უფას ოო? ძალიან ბევრი ვიცინე, მაშინაც და ყოველთვის, როცა ქუჩაში გია ჭანტურ იას პოსტერს ვხედავ. ამ თემაზე თანამშრომე ლმაც მომიყვა ანეკდოტი: შვილი დედას ეკითხება, დე, ყველა ზღაპარი „იყო და არა იყო რათი“ იწყებაო? არა შვილო, ზოგი ასეც იწყება: გაზი 10 თეთრი, დენი 5 თე თრი, წყალი უფასოო... თუმცა, უნდა ვაღიაროთ, რომ ერს, რომელსაც მთ ელი ცხოვრება ტრაგიკულ ზღაპრებს უყვებიან (შვილი რომ დედას ძუძუზე კბენს რაღაცის დასამტკიცებლ ად, და მიუხედავად ყველ აფრისა, ნიკორას რომ ბო ლოს მაინც ფატრავენ) და ერს, რომელსაც ეს ტრაგ იზმი უკვე ყელში ამოუვიდა, მსგავსი დაპირება აუცილე ბლად მოეწონებოდა... ომი ...ყოველ შემთხვევაში არარეალური დაპირება ჯობს, რეალურ დამუქრებ ას, ასეთები კი უკვე გამო ჩნდა. ნოღაიდელის, უფრო სწორად, ზვიად ძიძიგურის (თუმცა რომე ლი უფრო სწ ორია თავად გ ან სა ჯე თ ) ს არ ეკ ლა მ ო რ გო ლე ბ ი , თავისი სლ ო გა ნი ან ა დ მუქარას უფ რო ჰგავს, ვი დრე დაპირე ბას ან ამომ რჩევლისთვის ს ამ ოქ მე დ ო გეგმის გაცნ ობას... „ბრ ძოლა დღეს“ და მილიციასთან დაპირისპ ირების კადრები, შეიძლება ერთადერთ მიზანს ემსახუ რებოდეს, დღეს არსებული დაბალი რეიტინგი, კიდევ უფრო დადაბლდეს, რომ მოგების არანაირი შანსი არ არსებობდეს – მათ ხომ ეს არჩევნები რეალურად და
სამარცხებლად სჭირდებათ, რომ შემდეგ ის ააგორონ, რაც დღეს მათსავე კამპანიაში არ ის ნაწინასწარმეტყველები – ბრძოლა და მილიციასთან ჭიდაობა. Yes, we can! ამათ ფო ნზე ალასანია ძალიან გაწო ნასწორებულ ია, ნეგატივი მაქსიმუმ 1–2 წინ ად ად ებ ა ში თუ ჩანს და ისიც მა ქსი მა ლუ რა დ კულ ტუ რუ ლ ფ ორ მე ბშ ი . ერთი კლიპის განმავლობაში ვხედავთ ალ ასანია შვილს, ალასანია მა მას, ალასანია შვი ლი შვ ილ ს, ალასანია მე უღლეს – ყვ ელა სეგმენტს მოიცავს და თან ისე, რომ ამისთვის 10 ს ხვ ად ას ხვ ა რგოლი არ სჭ ირდება, სიტყ ვაც არ უწყდ ება... ამ ამბავს მეორე მხარეც აქვს: როცა ა მე რი კი და ნ დაბრუნებულ ალასანიას მი სი მამის შესა ხებ ჰკითხეს, მან განაცხ ადა, რომ მისი სახელით სპ ეკულირება მიუღებლად მი აჩნდა და რთული იყო არ და სთანხმებოდი. თუმცა დღეს არჩევნებია და სხვა საზომები ამუშავდა. და ერთიც, მიუხედავად სლოგანისა - ჩვენ შევცვლ ით, კლიპში მერობის კანდ იდატი ამბობს ფრაზას: მე და თქვენ, რაც ერთი შეხედვით, შეიძლება მართლა ნიშნავს
Yes, We Can! ერთი შეხედვით ამაში ცუდი არაფერია, თუ მცა იმიტაცია და კოპირება არც ერთ სფეროში ითვლება უნარიანი ხალხის ინსტრუმე ნტად. ცოტა ხანში მოსალო დნელია ირაკლი ალასანიას
ებში აჩვენონ. სხვების გაფუ ჭებულის საკუთარ რეკლამ ებში ჩვენება კი ნოღაიდელის სტილია და წაგებისთვისაა განწირული... ჰიტი ჰიტაღლუმში ყველაზე რე იტინგულები გოგი თოფაძის კლიპები გამოდგა. ყველამ ზეპირად იცის და ყველა იცინის... ჟა ნრიც იუმორისტ ულია, აბა სხვა რა შეიძლება ეწოდოს ედუარდ შევარდ ნაძის გამოსვლით რომ იწყება იმ ვი დეოს? „შენც გოგი, ჩემო გოგი და ყვ ელამ ეს მილიონები უნდა დაყაჭოთ და დაალაგოთ“ – კო ხორას ჟანრიდან აა... პირველად რომ ვნახე, ბევრი ვი ცინე. ინტერნეტში შევედი და რამდენ ჯერმე ვუყურე ზე დიზედ. თავად ბატო ნი გოგის საუბრის სტილიც ძალიან მხიარულია. სულ მგონია, რომ უნდა გამეცინოს. ძალიან მაგარი მიქსი გამო ვიდოდა ქრისტიან დემ ოკ რა ტე ბთ ან – გაზი –10 თეთრი, დენი – 5 თეთრი, ლუდი – უფასო... თოფაძე რომ ვერ მოიგებს, ეს ჩე მმა გოგომაც იცის, მიუხედავად ზემოთ აღნიშნული დილე ტანტიზმისა, თავად გოგიმაც და სრულიად საქართველოს ამომრჩეველმაც... მაგრამ ამ კაცს მაინც მადლობა ეთქმ ის, წინასაარჩევნო კამპანიაში მხიარულება შემოაქვს. ყველ ამ, ვინც არჩევნებს იუმორით შეხედავს, ხმა სწორედ თოფა ძეს უნდა მისცეს. „აბა დეგენერატი არ უნდა იყო კაცი, ამისთანა ქალაქი
CHANGE
„ჩვენ“-ს, თუმცა უფრო დაკვ ირვებულ პიარ ტექნოლოგს ეს არ გაეპარებოდა... ქვეც ნობიერი გამოვლინება იმისა, რაზეც ისედაც ბევრს საუბ რობენ - ალასანიას დისტან ცირება ამომრჩევლისგან. მთლიანობაში კამპანიას ამერიკა ეტყობა, ობამა და
სტენსილების გამოჩენა, კე დლებზე, მაისურებსა თუ კო ნვერსის კედებზე... თუ თანა მედროვეობის ნაწილი გვინდა ვიყოთ, მართლა უნდა მოხდ ეს ნელ-ნელა ასეთი რაღაცე ბი. აბა როდემდე უნდა წერდ ნენ კედლებზე პოსტერებით ასოებსა და ციფრებს? ალას ანიას კლიპების შემხედვარეს მრჩება შთაბეჭდილება, რომ
ალიანსელებს ფსონი უფასო პოლიტიკურ რეკლამებზე არ უდევთ და საკუთარ წარმატ ებას ცოტა სხვაგან ეძებენ, კარდაკარსა და მოსახლეობა სთან შეხვედრებში. ამას მა რტივი ახსნა აქვს: გაკეთებით ჯერ არაფერი გაუკეთებიათ, რომ მოსახლეობას რეკლამ
დან ხალხი გააქციო?“ არა, რეკლამაში ასე არაა. უბრა ლოდ, ჩემი მეგობრები ხუმრ ობენ ხოლმე ამაზე ხშირად და დეგენერატის ნაცვლად გაცილებით უხამს სიტყვებს ხმარობენ, – მერე იცინიან. გმადლობთ, ბატონო გოგი.
გიგი გიგი უგულავას რეკლ ამაზე ბუნებრივიცაა, რომ ყველაზე მეტმა პროფესიო ნალმა იმუშავა. კლიპები, როგორც ვიზუალურად, ისე შინაარსობრივად სა კმაოდ დახვეწილია. მესი ჯი „გასაკეთებელი კიდევ ბევრია“ ზუსტად ის არის, რისი თქმაც შეიძლება უგ ულავას ამომრჩევლისთვის უნდოდეს და ამ სლოგანს ის მოქალაქეებიც თავისდაუ ნებურად ამბობენ, რომლ ებსაც ტელევიზია კომენტ არის გაკეთებას სთხოვს. უგულავას ყოველგვარი ინტრიგებისა და დაპირი სპირებების გამოგონების გარეშეც საკმაოდ აქვს მა სალა საარჩევნო კლიპების დასამზადებლად. ადი მამადავითზე, გადმოხედე ქალა ქს, კადრის კუთხეში წარმ ოიდგინე წარწერა „უფასო პოლიტიკური რეკლამა“ და ეგაა... ხუთნომრიანი რგოლ ების გარდა უგულავას არაპირდაპირ რეკლამას აკეთებს ყველა კლიპი, სა დაც განათებული თბილ ისი ჩანს; ყველა ფანჯარა, საიდანაც ავტოფარეხების ნაცვლად ბავშვთა სათა მაშო მოედნები მოჩანს; ფილმი „ოცნების ქალა ქი“, ოღონდ გახმოვანების გარეშე – მხოლოდ ვიზუ ალით; ყველა ციფრებია ნი შუქნიშანი, რომლებიც წვიმაში ძალიან ლამაზად აირეკლებიან ასფალტზე... როგორღაც ისე მოხდა, რომ თითქმის ყველაფერი ახალი და ევროპული, რაც ამ ქალაქში გაკეთდა, გიგი უგულავასთან ასოცირდე ბა და ვთქვათ ისე მოხდეს, რომ მან არჩევნები ვერ მო იგოს, ქალაქის ისტორიაში ის აუცილებლად დარჩება როგორც მერი, რომელიც კიდევ ბევრის გაკეთებას აპირებდა. P.S. მოგვიანებით გამა ხსენდა ზვიად ძიძიგურის მეორე რე კლამა და პა ტ რი არ ქი თ სპეკულირება – უკომენტა როდ. სადაც უწმ ინ დე სი ა, იქ საერო კო მ ენ ტა რე ბ ი ზ ედ მე ტი ა , ნეტა ამას ყვ ელა ხვდებო დეს. P.P.S. 26 მაისს ის ხა ლხი ზვიად ძიძიგურის და ზურაბ ნოღა იდელის გამო არ მისულა. ამდენად, მათი სახეებითა და რაოდენობით სპეკულ ირება რელიგიის სახელით სპეკულირებაზე ნაკლები, თუმცა მაინც უდიდესი მკ რეხელობაა.
ნილ არმსტრ ონგ
ი
გალილეის ჩანახატებ ი
გალილეის
ტელესკოპი
ფლორენცია – ამერიკელი ასტრონავტების საყვარელი ქალაქი ს ან დრ ო ა სა თი ან ი
info@sandroasatiani.com
სანამ თავად ფლორენციაზე მოვყვებოდე, ჩემს სათქმელს ცოტა შორიდან დავიწყებ. ად რე, ხანდახან, როდესაც ვინმე სტატიას წერდა, ხელი გვერდზე გაურბოდა ხოლმე და შედეგად, რომელიმე წიგნიდან ან, მით უა რესი, სხვა სტატიიდან გადმოე წერებინებოდა ხოლმე რაღაც. ბევრი მკითხველი ამას ვერც კი ხვდებოდა, მაგრამ ისინი, რო მლებიც ჟურნალისტს ამგვარ ქმედებაში გამოიჭერდნენ, თა ვის აღშფოთებას ვერ მალავდნენ. დღეს კი სა ქმე ერთი მხ რივ, უფრო მ არ ტი ვა დ არის, ვინა იდან, თუკი ვინმემ ინტე რნეტში რაიმე საინტერესო და გამოსადეგი მონაკვ ეთი მოიძია, შეუძლია უცებ „დააქოფიფეისთოს“, ანუ, ყოველგვარი ჯადოსნობის გარეშე, ტექსტის საინტერესო მონაკვეთი უეცრად ავტორის ტექსტში აღმოჩნდება ხოლმე. მეორე მხრივ კი, ასეთი ქმედ ების შემჩნევა სულ უფრო რთ ული ხდება, ვინაიდან, როგორც ყველასთვის ცნობილია, ინტე რნეტი უძიროა და შესაბამისად, ინფორმაციის მოცულობის ზრ დასთან ერთად, სულ უფრო რთულია დედანის მოძიება. მაგრამ მე კეთილსინდისიერ ად მოვიქცევი და ინტერნეტიდ ან, კერძოდ კი, ვიკიპედიიდან „დაქოფიფეისთებულ“ მონაკვ ეთს, რომელიც ჩემი სტატიის შესავლისთვის მოვიშველიე, ინტერნეტ მისამართს მივა
წერ, ანუ, იმ ადგილს მივუნიშნ ებ, საიდანაც წამოვიღე: http:// ka.wikipedia.org/wiki/სტე ნდ ა ლის_სინდრომი ეს კი თავად წამოღებული მონაკვეთი: სტენდალის სინდრომი (ას ევე, ფლორენციის სინდრომი) — ფსიქოსომატური აშლილო ბა, რომლისთვისაც დამახა სიათებელია გულისცემის აჩ ქარება, თავბრუსხვევა და ჰა ლუცინაცია, იშვიათად გულის წასვლაც, როდესაც ადამიანი ხელოვნების ზემოქმედების არეში ხვდება ან ადგილას, სა დაც ხელოვნების ნიმუშების დიდი რაოდენობაა თავმოყრი ლი. სინდრომს, XIX ს. ფრან გი მწერლის სტენდალის პა ტივსაცემად,დაერქვა სახელი, რომელმაც წიგნში -„ნეაპოლი და ფლორენცია: მოგზაურო ბა მილანიდან რეჯიოში“, აღ წერა საკუთარი მდგომარეობა -1817 წელს ფლორენციაში ყოფნისას. მიუხედავად ამგვარი სახის შეტევების მრავალჯერადი აღ წერისა, იმ ხალხის მიერ, რო მლებიც ფლორენციის უფიცის გალერეას სტუმრობდნენ, სი ნდრომი მხოლოდ 1979 წელს განსაზღვრა იტალიელმა ფსიქ იატრმა - გრაციელა მაგერინიმ, რომელმაც ფლორენციის ტუ რისტებს შორის 100-ზე მეტი მსგავსი შემთხვევა შეისწავლა. ხოლო ამგვარი დიაგნოზი, პი რველად, 1982 წელს დასვეს. ფლორენცია რომ არაჩვეულ ებრივი ქალაქია, ეს ყველასთვის ცნობილია, და გასაკვირი არც არის, რომ ამ ქალაქის ღირსშე სანიშნაობათა დათვალიერებამ ადამიანზე ისე იმოქმედოს, რომ გადამეტებული ემოციებისგან, ადამიანი ცუდად გახდეს. მაგრ ამ ფლორენცია მხოლოდ თავის სილამაზეებით როდი არის ცნ
ობილი. აქ, ნებისმიერმა ადამ იანმა, შეიძლება რაღაც თავისი იპოვოს. ამის დასტურად ერთ ისტორიას მოვყვები, რომელიც რამდენიმე წლის წინათ, ერთმა ფლორენციელმა ხელოვნებათ მცოდნემ, მარკო ჩიანკიმ მიამ ბო. მარ კო ჩია ნკი ძირძველი ფლო რენციელია და ხანდახ ან, მერ იის დაკვეთი თ, ფლ ორენციის მნიშვნელოვანი სტუმრ ებ ისთვის ექსკურსი ებს ატა რებს. იმ დღესაც მე რიიდა ნ დაურეკეს და უთ ხრეს, - ამერიკიდან მეტად მნიშვნელო ვა ნი სტუმრები არიან ჩამოსულებ იო და მე ცნიერ ებ ის მუზეუმი ს დათვ ალიებ ა სურ თო. ბატონ მარკ ოს, ბუნებ რივია გაუკვირდა ფლო რენცია ში ჩამოსული ამ ერიკელების მეცნი ერებისა დმი ესო დენ დიდი ლტოლვა. ამერიკელები ფლო რენც იაში ხომ ძირ ით ადად უფი ცი ს გა ლერ ეა ს სტუმრ ობ ენ ხოლმე, ან პირ ველ რიგში, დავითის ქანდა კების სანახავად მიდი ან. ვინაიდა ნ, მეცნი ერების მუზეუმს არც ისე ბევრი სტ უმა რი ჰყა ვს ხოლმე, ბატონმა მარ კო მ წიგნები გადმოიღო, რათ ა თავადაც გაეხსენებინა ამ მუზეუმში დაცული მნი შ ვნელო ვა ნი ექსპო ნა ტები. მე ორე დღეს, დათ ქმულ ადგი ლას შეხვდა ამერიკელებს და ისინი მეცნიერ ებ ის მუზეუმს ერთ ად ესტ უმრნენ. ყველაფ ერი თით ქო ს ჩვეულებრი ვად, როგორ ც ყოველთვის, ისე მი დიო და. მარ კო ყვებოდა, ხო ლო ამერიკელები უსმენდნენ. მხო ლო დ გალილეო გალილე ის ტელესკო პთ ან ერთ-ერთი ამერიკელი შეჩ ერ და და დიდი ყურ ადღებით აკვირდებოდა ამ ექსპო ნა ტს. ეს ის ტელე სკო პია, რომლის საშუალებ ითა ც გალილეო მ დაამტკი ცა, რომ მთვარ ე ყოველგვარ ზღ
აპრულობასა და მისტი ცი ზმს მოკლებული ციური სხეულია, რომ მთვარე, უბრალოდ ერთერთი პლანეტაა და მეტი არც არაფერი. და ამ ტელესკოპი ს საშუალები თ გალილეი მ, იმ ეპოქი სთვი ს პირველმა, მთვა რის მეც ნი ერული შესწავლა დაი წყო. მარკო ჩიანკიმ ერთხანს მოუცადა ტელესკოპით დაინ ტერესებულ ამერიკელს და, როდესაც დარწმუნდა, რომ ამ ამერიკელს ტელესკოპის მე ტი მსოფლიოში აღარაფერი აინტერესებსო, გადაწყვიტა დანარჩენებისთვის გაეგრძ ელებინა ექსკურსია და თავი სი თხრობა განაგრძო. მაგრამ ტელესკოპით დაინტერესებუ ლმა ამერიკელმა ერთი წამით მოწყვიტა ტელესკოპს თვალი, ბატონ მარკოს მოუბრუნდა და უთხრა. თუ შეიძლება ცოტა ჩუმად, თვალიერებაში ხელი მეშლებაო. მარკო ერთობ გა კვირვებული დარჩა. როდესაც ამერიკელი თავის ტელესკოპს მიუბრუნდა, მან ამერიკელის მეგობრებს უთხრა, ეს რა უც ნაური მეგობარი გყოლიათო. მეგობრებმა კი ყველაფერი აუხსნეს. თურმე ეს უცნაური ამერიკელი, ასტრონავტი ნილ არმსტრონგი იყო – პირველი ადამიანი, რომელმაც მთვა რეზე დაადგა ფეხი. ანუ ადამ იანი, რომლის ერთმა პატარა ნაბიჯმა, უდიდესი ნახტომი გააკეთა მთელი კაცობრიო ბისთვის. ნილ არმსტრონ გი სპეციალურად ჩამოსულა ფლორენციაში, რათა თავისი თვალით ენახა ის ხელსაწყო, რომლის გამოგონებამაც საბა ბი დაუდო, მრავალი საუკუნის შემდეგ, მის მთვარეზე გაფრ ენას. არაჩვეულებრივი ქალაქია ფლორენცია, ამერიკელი ასტრ ონავტიც კი იპოვის აქ თავისთ ვის რაიმე საინტერესოს.
ძალიან ბევრი წელი პრ ომოუტერი ვიყავი და კლ უბებში ვმუშაობდი ხოლმე, თინეიჯერი ვიყავი. სულ იმის პრობლემა მქონდა, ღამე რომ გადაჯდომით ვი ღაც დალოცვილ მუსიკოსს ჩამოვიყვანდი და შიოდა და მე რომ ვერაფერს ვშვე ლოდი. რამდენიმე დაწესე ბულება იყო, რომელიც 24 საათი მუშაობდა, ამათგან უმეტესობას ოდნავ სინდ ისიანი მფლობელი რომ ჰყ ოლოდა, 1 საათითაც კი არ უნდა ეფიქრა კვების სფერ ოში მოღვაწეობაზე... დანა რჩენების ერთადერთი პლ იუსი კი ის იყო, რომ ღამე მუშაობდნენ. „შხარა“ რუსთაველზე მდებარეობდა, თითქმის ყველაფერი უგემური იყო, ბევრი მთვრალი კაცი და რამდენიმე ცოლის როლში შესული უშნო „პუტანკა“ სიგარეტის ბუღს აყენებ დნენ. პერსონალი სულ და ღლილი იყო და თავად წა რმოიდგინეთ – ჯერ ახალ გაღვიძებული ქართველი რა მაგრად გემსახურება და ღამენათევისგან - ღმერთმა დაგიფაროთ. მეორე ასეთ სადღეღამ ისო დაწესებულებას შუშის სახლი ერქვა და რუსთავ ელის მეტროსთან მდებარ ეობდა. თუკი რამესთვის მეთქმის მადლობა „ვარდ ების რევოლუციისთვის“. ალბათ, ერთ-ერთი პირვ ელი, ამ სიმახინჯის დანგ რევაა. პირველ სართულზე ბაზრობის მსგავსი ნაგავი და ზემოთ ეს კაფე თუ რე სტორანი, თუ რაღაც, - სხ ვათა შორის აქ ძალიან უგ ემური არ იყო. ჯონ სატრ ინშა არის ასეთი ბებერი და მხეცი დიჯეი -იბიციდან, აქ სწორედ ჯონი წავიყვანე გამოუვალი მდგომარეობის გამო და იმის მერე სად არ მყავდა, მარგამ დღემდე ის უშნო დაწესებულება ახსო ვს ყველაზე მეტად... ეს, ზემოთ რაც წერია, შესა ვალია სადღეღამისო კვების ობიე ქტები ძირითადად კლუბიდან ან სხვა რესტორნიდან გამო სულ არაფხიზელ ხალხზეა გა თვლილი. ამდენად, იქ მომუშავე პერსონალს მყარი ნერვები და კულტურული მომსახურება გა ნსაკუთრებით მოეთხოვებათ... „მასპინძელოს“ კი ერთ-ერთი ყველაზე არაკეთილმოსურნე დაცვა ჰყავს, მთელს კავკასიაში. ამ ადამიანების ერთი მხრივ მესმის, რთულია ბევრი მთვრ ალი კაცის დაცვა როცა გევალე ბა, მაგრამ ერთი ზოგადქართუ
ლი სენიც დიდი მასშტაბით ვლ ინდება – დაცვას დაცვა ხშირად მხოლოდ ჰქვია, თორემ იდეაში თავდამსხმელი უფროა... შორს რომ არ წავიდეთ, კახა კალაძე – კაცს დაცვა ევალებოდა და ორი გოლი გაიტანა. იმ დღეს მასპინ ძელოს დაცვამაც საკუთარ კა რში გაიტანა გოლები... ახლა თვითონ ამბავზე და მასპინძელოზე „მასპინძელო“ ერთადერთი სადღეღამისო რესტორანია, რომელშიც დღისითაც ხშირად დავდივარ და 24- საათიანი მუ შაობა მისი მხოლოდ ერთ-ერთი პლუსია. აქვთ გემრიელი ჩიხირთმა, ხინკალი, ქაბაბი და ძმანი მათნი. რა დროსაც არ უნდა მიხვ იდე, დაკავებული უფრო მეტი მაგიდაა, ვიდრე თავისუფალი – ალბათ, პერსონალიც ძალიან დაიღალა უკვე. 1 თვის წინათ მიმტანს და ჩემ მეგობარს შორის საკმაოდ დაძაბული და ბლატაობისებრი საუბარი გაიმართა. მიზეზი შე ცდომით მოტანილი შეკვეთა იყო, ან ძროხის მწვადი უთხრა და ღორის მოიტანა, ან პირიქით. შეცდომა ტრაგედია არაა, ცუდი ის იყო, რომ მიმტანმა შენიშვნა ზე კაიბიჭური პათოსით შემოგვ იტია. ერთი კვირის წინათ, დაახ ლოებით 2 საათზე მივედი, აქ მაგიდები გარეთაც აწყვია, ძა ლიან სასიამოვნო საღამო იყო და ვიფიქრე, გარეთ დავსხდებ ით, ლუდს დავლევთ-მეთქი, სხ ვაგან წასვლაზე არც მიფიქრია, აქვე აბანოდან ვიყავი გამოსული და თავს ყველაზე თბილისურად ჯანმრთელ ადამიანად ვთვლ იდი. გარეთ ვერ მოგემსახურ ებითო, შემოვალ, ვიყიდი, გამო ვიტან და ცარიელ კათხებსაც თვითონ შემოგიტანთ-მეთქი... არაო, – მეყწინა. ერთი დღის წინ ღამე მივე დით, პირველზე, დაცვა კარში გადაგვეღობა – ვერ შეგიშვ ებთო. მიზეზად ადგილები არ გვაქვსო - მითხრა. არადა 4-5 ცარიელი მაგიდა ჩანდა, ამ მა გიდებზე ზემოდან დარეკეს, და კავებულიაო. რამდენი ვიცინე ნეტავ იცოდეთ, გაზეთის ენაზე რომ ავხსნა, 2-3 გვერდი სულ ვი ცინოდი. „ზემოდან დარეკეს“ ასე ნათქვამი ნამდვილად არ მქონ და მოსმენილი, სულ ვიღაცების მოყოლილ ამბებში მხვდებოდა ხოლმე ეს ფრაზა... სამოთხიდან იყო მაგიდები დაჯავშნილი თუ რმე. არ მოვეშვით და მენეჯერს დაუძახა, მენეჯერმა, ალბათ, ჩე მთან ერთად მყოფი რამდენიმე ცნობადი სახე რომ დაინახა, არ არის პრობლემა, მობრძანდით, გვაქვს ადგილებიო... აღარ შევედით, წავედი და სა დღაც საბურთალოზე „შაურმა“ ვჭამეთ, როგორც ხანიგებმა, მა გრამ ამაყებმა, რომ ლამის ცხვი რთან, მაგრამ დამადლებულად მორთმეულ ხინკლაზე ვთქვით უარი. ერთი კვირის წინ, ერეკლეს ქუჩის შესასვლელთან, საოცრად ლამაზ კაფეში დავლიე ლუდი, „გრანდ კაფე“ იმ საღამოს მსოფ ლიოში ყველაზე მაგარი ადგილი მეგონა და საოცრად მიხაროდა ის ფაქტი, რომ ეს ადგილი ჩემს ქალაქში მდებარეობდა. აბანოდ ან ვიყავი ახალი გამოსული, ყვ ელაზე თბილისური ადგილიდან, რაც კი შემოგვრჩა... აბანოებზე შემდეგ ნომერში იყოს.