PEOPLE’S
TV Critics გვ. 7
გვ. 4
„ რ ატი ს აი ნტ ერ ეს ო დ ა მხიარული მასწავლებელია“
გვ. 2
მაკბეTH - ცხრა თორმეტიდან Citizen – ანა ალექსიშვილი
გვ.3
Sakura გვ. 8
გვ. 5
„ნაკრავი“ ლიბერალები და შეშინებული ფუნდამენტალისტები
კვირა როგორღაც ისე მოხდა, რომ ამ კვირაში, ყოველ შემთხვევაში სტატიის წერის მომენტამდე, არავინ დაურბევიათ, არავის მი ვარდნიან, მორალი არავისთვის უსწავლებიათ... უინტერესო კვ ირა გამოდგა, მოკლედ, შედარე ბით მშვიდი – სიმშვიდე კი აბა რა ჩვენი საქმეა?! ეს ბოლო ზარის კვირაა, ბე ვრი ბავშვი ამთავრებს სკოლ ას და, ალბათ, როგორც ადრე, ახ ლაც ისე მო ხდ ება, რომ ამ ბავშვების უმეტესობა წელსვე გასტუდენტდება. მათი არჩევა ნი უამრავი ადამიანის შეხედუ ლებაზე იქნება დამოკიდებული. ოჯახის წევრების, მეზობლების და მთლიანი საზოგადოების თვალში, რომელიც უფრო პრ ესტიჟული იქნება, ბავშვებიც იმ ფაკულტეტებზე მოეწყობიან. ზოგს გაუმართლებს და იმას ის წავლის, რაც გამოადგება, სხვე ბი ცოტა მოგვიანებით მიხვდე ბიან, რომ არჩევანში შეცდნენ და ეს არჩევანი მათი სულაც არ ყოფილა, დანარჩენები კი ძალი ან დიდ დროს გაატარებენ იმის გარკვევაში, თუ რატომ არ ად გებათ წლების წინ არჩეული პრ ოფესია... ძალიან პესიმისტურად რომ არ გამოვიდეს, ის იმედიც უნდა ვახსენო, რომელიც მეუბნება, რომ წელს შარშანდელზე მეტი ბავშვი მოერიდება აჩქარებას და შარშანწინდელზე მეტი გააკ ეთებს სწორ არჩევანს. თუკი ამ ადამიანებს თავიდანვე არ მისცა საზოგადოებამ დამოუკიდებ ელი არჩევანის გაკეთების საშუ ალება, შემდგომში მათ პროგრე სი აღარ უნდა მოსთხოვოს... ამ კვირაში რამდენიმე ადამ იანი ისევ ჩავიდა რუსეთში, სხ ვები სხვა ქვეყნებში წავიდნენ... პირდაპირ თუ ირიბად ისინიც ამ ბოლოზარელების მომავალს ქმ ნიან. მათი გზები იმდენად განს ხვავებულია, რომ ბავშვები გა ურკვევლობაში არიან, რომელი ენის ცოდნა უფრო გამოადგე ბათ მომავალში. წესით ბავშვები ამაზე არც უნდა იყვნენ დამოკი დებული, თუმცა მედია პოლი ტიკოსების ბრიფინგებს უფრო აშუქებს, ვიდრე ხელოვნებას... წინა კვირაში ბოლო წლების ორი საუკეთესო ქართული სპ ექტაკლი, ორ უცხო ქვეყანაში აღიარეს... „მაკბეთი“ და „ქალი ძაღლით“ წესით უფრო მეტ ყუ რადღებას უნდა იმსახურებდ ნენ, ვიდრე მინისტრი და ქალი ხელთათმანებით... მალე გამოცდები დაიწყება, ბავშვებს ლექტორები გამო ცდიან, ქვეყანას - არჩევნები... „უმაღლესში“ ყველა პირველ სავე წელს ვერ მოხვდება – ვი ნც დაიბოღმება ის ვერასდროს, მინდა მქონდეს იმედი, რომ ვე რასდროს. ბოღმა, შური და ჭო რაობა არასდროს გვაღირსებს ევროპას. P.S. ამ კვირაში გავიგეთ, რომ რამდენიმე ტიპმა წყალზე სირბილი ისწავლა, ვიდეოებს აშეარებენ და გაკვირვებას ვერ მალავენ. ადრე, ალბათ, სკაიპის არსებობასაც ვერ დაიჯერებდნ ენ, თუმცა ზღაპრებში ჯადოსნ ურ სარკეზე ოდითგან ჰყვებო დნენ...
მაკბეTH - ცხრა თორმეტიდან
ლევან ღვინიანიძე
ლევან ღვინიანიძე
„ჩვენ სამნი კიდევ როდის შევხვდებით, ნე ტავ?“ „მაკბეთი“ რიეკაში ჩა ვიდა, ბევრი ტაში დაიმ სახურა და თორმეტიდან ცხრა ნომინაციაში გა მარჯვებული დაბრუნდა თბილისში. იქაური ამბე ბის და, ზოგადად, იმ დე ტალების შესახებ, რომე ლთა გაცნობიერების გა რეშეც ევროპაში არავინ მიგვიღებს, ანა ალექსი შვილი საუბრობს. ერთი მოქალაქის სუბიექტური ხედვაა, ჩემთვის ძალი ან მისაღები და ყველაზე ახლო... თქვენთვის – იმ ედია, საინტერესო. ანა ალექსიშვილი /7.01.1985/ ჭინკა – „მა კბეთი“; სალომე – „სა ლომეა“; ლიზელი – „მუ სიკის ჰანგები“; სკოლის მოსწავლე – „მაისფეისი“/ ვასო აბაშიძის სახელო ბის მუსიკისა და დრამის სახელმწიფო თეატრი...
სულ მაინტერესებდა „მაკბეთი“ მარტო მე მი მაჩნდა ძალიან მაგარ მოვლენად, მსახიობებთ ან მეგობრობის გამო, თუ ობიექტურად იყო ბოლო წლების ყველაზე თანამე დროვე და ხარისხიანი ქა რთული სპექტაკლი... თბილისის ვასო აბაშ იძის სახელობის მუსიკი სა და დრამის სახელმწი ფო თეატრი (შემდგომში „მუსკომედია“ – საბუთე ბში რომ იც იან ხო ლმე) ხორვატიიდან რამდენიმე დღის წინ დაბრუნდა. იქ პატარა და ძალიან საყვ არელ ქალაქ რიეკაში მც ირე სცენის მე-17 საერ თაშორისო თეატრალური ფესტივალი ტარდებოდა. ერთ დარდს ჩავურთავ და შემდეგ ისევ „მაკბეთ ზე“: ხორვატებმაც იომეს და ჩვენზე არანაკლებაც იწვალეს; რიეკა პატარა, ზღვისპირა ქალაქია; ნე ტავ როდის გაიმართება ფოთში საერთაშორისო თეატრალური ფესტივ ალი? თუმცა ქართველები უცნაური ხალხი ვართ, მაინც ვახერხებთ ხოლმე წარმატებების მიღწევას და ამდენად, უფრო მგ ონია, რომ ხელოვნების პრიორიტეტად ქცევის შემთხვევაში, ყველა სხვა პრობლემის მოგვარება ბევრად გაგვიადვილდე ბა... გადახვევა დამთავრე
Citizen –
ჭინკა ბულია! რიეკაში „მაკბეთმა“ თორმეტიდან ცხრა ნომი ნაციაში გაიმარჯვა, ანუ ობიექტურადაც, ისეთივე მაგარი ყოფილა, მე რომ სუბიექტურად მეჩვენებ ოდა. ეს იყო პი რვ ელი შე მთხვევა, როცა ქართული დასი ხორვატიაში მიიწვიეს და პირველივე ცდაზე მუ სკომედიამ ძალიან ბევრი გულშემატკივარი გაიჩინა. ალბათ, მათი მიწვევა შარშ ანდელი თბილისის საერთა შორისო ფესტივალის დამს ახურებაცაა და წარმოიდგ
ინეთ, ასეთი ფ ეს ტი ვა ლ ი ჩვენთან ბე ვრი რომ ტა რდე ბო დე ს... აი, ისევ იქით წაიღო... ს აუ კე თ ესო რეჟისო რი – და ვით დოიაშვილი როცა რე ჟისორი „მაკბ ეთს“ ეჭიდები, შექსპირი ან მო გერევა ან დაგი მ ეგ ობ რდ ებ ა . თუ დაგიმეგო ბრდა, მერე შე იძლება რაღაცე ბი დაგითმოს კი დეც – დოისთან ასე მოხდა. მეფე დანკანი შექსპი რთან დადებითი ტიპია. მე აქაური უფრო მომწონს – ცოტა შენც რომ მოგინდეს ტახტზე მაკბეთის მოსვლა. მერე მაკბეთი მეფდება, იმ ის მერე მალკოლმი, გიჟი... ძალიან ბევრი აქვს რეჟი სორს სპექტაკლში ჩალაგე ბული – შედეგად პირველი ფესტივალი და პირველი გამარჯვება. საუკეთესო სცენოგრაფიაც დოისია: ჯვრის სცენა ფიზკულტუ რის დარბაზებში რომ იყო ხოლმე, ისეთი სკამებით; ბანაობა ჰაერში, ტყის და ძვრა, ჭინკების მიერ გამო შვებული საპნის ბუშტები, ბევრი, ბევრი და სცენის ფინალური აწევა – სუპერ ეფექტურია. საუკეთესო მუსიკა, ერ თი ცდიდან თქვენით გამო იცანით ვინ არის კომპოზ იტორი. საუკეთესო კო სტიუმები – ანანო მოსიძე: ზოგადად, როცა ცდილობ მაკბეთს თანამედროვედ ჩააცვა, რთულია რომ ცდა არ გადაამეტო. აქ ლედი მა კბეთიც, მაკბეთიც და ჭინკ ებიც ძალიან ზუსტად არიან
ლი
იშვი ბუბა გოგორ
თორნიკე გოგრიჭიანი
ჩა ცმული. სხვებიც – როსი ცილინდრით. სა უკეთესო განათება – ია ნადირაშვილი, ბანაობის სცენა ისე ნათდება, რომ ჰაერში მართლა წყალი დგას... „მაკბეთმა“ ვერ აი ღო საუკეთესო მსახიობი მამაკაცი იმიტომ, რომ აქაური საუკეთესო მა მაკაცი ჯერ სტუდენტია და არც ერთი ბრიტან ელი თეატრმცოდნე, ალ ბათ, ამას არ დაიჯერებს. როცა ნახავს მერე ბევრ ტაშს დაუკრავს: თორნ იკე გოგრიჭიანი, მაკბ ეთი – საუკეთესო ახალ გაზრდა მსახიობი. ბუბა გოგორიშვილი, ლედი მა კბეთი – საუკეთესო მს ახიობი ქალი... მეცხრე იყო თვითონ აღიარება – საუკეთესო სპექტაკლი, „მაკბეთი“... ახლა არის ესტონეთი, მერე ისრაელი და მერე კა ცმა არ იც ის, სად და რამდენი ადამიანი დაუკ რავს ტაშს, როცა ჭინკები ნათურებს ჩააქრობენ.
თავიდან ჯერ იყო გზა, მრ ავ ალსაათიანი და დამღ ლელი. თბილისი-პრაღაზაგრები და ზაგრებიდან ავტობუსით რიეკამდე. უცნაურია, მაგრამ და ღლილობა ზაგრები რი ეკას გზაზე, ავტობუსში გაქრა. ფანჯრებიდან ჩა ნდა ულამაზესი ბუნება, მოვლილი და ბედნიერი. ყველაფერი ერთად იყო – მინდვრები, მთები, კლ დეები, მერე უცებ კლდე ები იშლებოდა და ზღვა მოჩანდა. არქიტექტურა იტალ იურს ჰგავს, ყველა ფა სადში სიმშვიდეა, მიუხ ედავად იმისა, რომ ომი ამ ქვეყნისთვისაც არ არის შორეული ისტო რია. შემდეგ უკვე ქუჩები, გაღიმებული ხალხი და არაფერი ზედმეტი გა რემოსთან მათ ურთიერ თობაში. ყოველთვის მზ ად არიან, დაგეხმარონ, ფოტოს გადაღება იქნება თუ რაიმე ადგილისკენ გზის გაკვლევა. ჩვენთან რატომღაც ჩამოყალი ბებულია შეხედულება, რომ დასავლეთში ქუჩაში რომ კვდებოდე, კაცი არ მოგხედავს, რაც, ალბათ, რაღაც მხრივ შურით აი ხსნება. ევროპელი შე იძლება იმის მეათედს უღიმოდეს უცხო ადამ იანს, ვიდრე ქართველი, თუმცა მის ერთ მეათედ ღიმილში ხშირად უფრო მეტი სიმართლე დევს, ვიდრე „მობრძანდი, შენი ჭირიმეში“. იგივე გერმანელებზე მსმენია, დედა რომ მი ვიდეს შვილთან სახლში, წინასწარ უნდა დარეკოს და შეუთანხმდესო. და
– ანა ალექსიშვილი რა არის ამაში გაუგებარი? იქნებ არ არის ის შვილი სა ხლში? სხვაგან წასვლა აქვს დაგეგმილი... იმასაც ამბო ბენ, შვილი რომ მშობლებთ ან მივა, შეიძლება, საჭმელი არ აჭამონო. ხომ შეიძლება, საერთოდ არ ჭამენ სახლში ეს მშობლები და მხოლოდ წვენი ჰქონდეთ ღამე და სალევად. ანუ ჩვენ ხშირად ზერელე წარმოდგენებზე ვაგებთ მითებს სხვების უვ არგისობასა და ჩვენს უნ იკალურობაზე, არ გვინდა დავუკვირდეთ და გავაან ალიზოთ. ალბათ, თავად გვ ეშინია გაწმენდილ სარკეში ჩახედვა და ამიტომ... რიეკა რიეკა ჩვეულებრივი ევრო პაა – აურით, არქიტექტურით, სიმშვიდით... ქალაქი, სადაც შეგიძლია, დაისვენო, გაგი ჟდე, იმუშაო და იყო ბედნიე რი. ახალგაზრდები, რომლებ იც მაღაზიებში, ბარებსა თუ სკვერებში მუშაობენ, ამას გულიანად აკეთებენ. ჩვენ თან, ალბათ, საკუთარი თავის დამკვიდრებაა პრობლემა. აქ ეძებენ ისეთ საქმეს, რომელიც პრესტიჟულია და არა ისეთს, რომელიც უყვართ. პრესტი ჟი უფრო მოსწონთ, ვიდრე თვითონ საქმე. აქ ბევრია მი ბაძვა, 10.000 გოგოს იპოვნი, რომელიც ზუსტად ერთნაი რად სა უბ რო ბს და ერთ ფა კულტეტზე ჩაბარება უნდა, ერთნაირად იცვამს და ამით საკუთარ ინდივიდუალიზმს კარგავს. კარგად ითვლება ის, რასაც საზოგადოება მიაწებ ებს კარგ იარლიყს, ეს ხდება სასურველი და ყველა იქით მიილტვის. ლოგიკურად კი, ერთ სკამზე ყველა ერთნაი რად კომფორტულად ვერ ჯდ ება და აქ ჩნდება ბოღმა, შური და ჭორაობა. დადიხარ ქუჩაში და ხვდე ბი, რომ ხარ თავისუფალი, არავინ გატარებს რენტგენში, როცა კაფეში ჯდები და არ ავინ აკვირდება, რა გაცვია, როცა ქუჩაში მიდიხარ. იქაურ ბარმენს არ აქვს იმის პრობ ლემა, რომ მეორე დღეს თვით ონ იყოს სხვა ბარის კლიენტი. ამის გამო მას არავინ წამოაძ ახებს, შენ ის არა ხარ, გუშინ რომ არაყს მისხამდი, და დღეს ჩემს გვერდით ზიხარო... სა მწუხაროდ, ჩვენთან მსგავსი მომენტები კიდევ არის შემო რჩენილი. იგივე მესაზღვრეები იქ ღიმილით დამხვდნენ, სახლ ში დაბრუნებულს კი მეგონა, რომ ის გოგო ღამე ხუთ საათ ზე ჩემი დანაშაულის გამო იყო სამსახურში. არადა რა ჩემი ბრალია, თბილისში ყველა რე ისი ასეთ დროს რომ ჩამოდის. აეროპორტიდან გარეთ გამო სული მათხოვარმა დაგვწყევ ლა: რამდენი ხართ და ერთი ხურდა როგორ არ გაქვთო, ანუ კი არ გვთხოვდა, ითხო ვდა... შეიძლება ასეთი ფაქტ ები ყველგან ხდება, არ ვიცი.
გარემო თითქოს ცხოველები და ხეებიც უფრო მშვიდები და თავისუფლები არიან. იქ ხეს, მწვანე რომ არის, უხარ ია, მე ვარ ხე და მე შენ დაგჩ რდილავ, რომ მზემ არ შეგა წუხოს, იმიტომ რომ გუშინ იწვიმა და მე უკვე აღარ მწ ყურია – ხეც თავისუფალია ადამიანებთან ურთიერთო ბაში. იმას არ ვამბობ, რომ თუნდაც იმავე რიეკაში არ იქნება ისეთი, ვინც ხეს ტო ტებს მოამტვრევს ან კატას კუდზე კონსერვის ქილას მიაბამს... უბრალოდ, იქ ეს გამონაკლისია, ჩვენთან კი, სამწუხაროდ, ძალიან დიდი ხნის განმავლობაში მასო ბრივ ხასიათს ატარებდა. მარტო ბუნებასთან ურ თიერთობაში არ არის განს ხვავება. თუნდაც მანქანები, შეიძლება ძალიან იაფიანიც იყოს, მაგრამ რაც არის, არ ის ნამდვილი, არ ბოლავს, შუშა არ აქვს ჩამტვრეული და ამით გარემოზე ზრუნ ავს. არ არის ამდენი შავი ჯიპი და ძვირიანი მანქანა, იმიტომ, რომ იქ მანქანებს ადამიანების გადაადგილება ევალებათ და არა მათი პრ ესტიჟისთვის ზრუნვა. ამას მოჰყვება ბევრი სხვა პოზიტივიც... ერთ ვიწრო, ცალმხრივ ქუჩაზე ნაგვის მანქანა გაჩერდა. სანამ მე ნაგვემ ხელთათმანები გაიკ ეთა, ნაგავი გადაყარა, უკან ჩაჯდა და დაიძრა, მის უკან ოცამდე მანქანა დაგროვდა, თუმცა ერთსაც არ დაუსიგ ნალებია და მით უმეტეს, არ შეუგინია. მათ არ ჰქონდათ იმის ამბიცია, რომ ვიღაც
ვიგინდარა მენაგვემ, თავი სი ნაგვის მანქანით, მათი შავი ჯიპის სვლა შეანელა. ფესტივალი ფესტივალზე მაყურებე ლს ურიგდებოდა ფურცლე ბი და ყველა საკუთარ აზრს წერდა. წერდნენ ქულებს და ასაბუთებდნენ საკუთარ შე ხედულებებს. მოსული იყო რიეკას მერი, რომელზეც შემდეგ გვითხრეს, რომ მე რი და ფესტივალის მთავ არი დამფინანსებელი იყო, თორემ ის რიგითი მაყურე ბელივით იჯდა... მთელი სპექტაკლის გა ნმავლობაში დარბაზი გა სუსული იყო – ხმა არავის ამოუღია და არც ტაში და უკრავს. ბოლო სცენაზე, როცა შუქს ვაქრობთ, ერ თწუთიანი პაუზა იყო. ვერ მიხვდნენ, დამთავრდა თუ არა. ალბათ, სუბტიტრების გამო. შემდეგ ისეთი ხმა გა მოვარდა დარბაზიდან, რომ მივხვდით, რიეკამ „მაკბ ეთი“ მოიწონა. მოეწონათ დეკორაციის მინიმალიზმის გამო. ძალიან კარგადაა ყველაფერი გამო ყენებული, თუნდაც ჯვრის სცენა სკამებით, კოსტიუ მები, რეჟისორის ხედვა. ჯამში, სპექტაკლი ძალიან სანახაობრივი და თანამე დროვე გამოვიდა, ეს დააფ ასეს. აქამდე თითქმის ყოვე ლთვის ადგილობრივი დასი იმარჯვებდა ფესტივალზე. ესაც ამ ხალხის არჩევანის თავისუფლებას უსვამს ხა ზს. ჩვენ ჯერ ვერ ვართ იმ დონეზე, რომ თუნდაც ანი ხანჩალიანმა მოიგოს „ნიჭი ერი“, საქართველოს სრულ უფლებიანმა მოქალაქემ.
ანა ალექსიშვილი
„რატი საინტერესო და მხიარული მასწავლებელია“ დეა თავბერიძე
შემეცნებით-სასწავლო ცენტრში ლექცია არ ჩევით არის. რომელიც დაგაინტერესებს, შე გიძლია, იმას დაესწრო. სკოლას ერთი პრეტენ ზია აქვს – აქ მოსულმა ცოდნით უნდა დატო ვოს შენობა. ნიკუშა და ჩემი ინტერესი ამ სასწავლებლით მეგო ბრის ბავშვმა დამაინტერესა. „ვიციპედიიდან“ დაბრუნებ ული 14 წლის ნიკუშა გაფა რთოებული თვალებითა და
ლექციიდან გამოყოლილი შთაბეჭდილებით ყვებოდა მს ოფლიო მწერლებსა და მათ შემოქმედებაზე. ციტატები მოჰყავდა ჰიუგოს, დოსტოე ვსკის, სელინჯერის ნაწარმოე ბებიდან. მერე, კომპიუტერს მიუჯდა – ივანე წიკლაურის „რამ დამაბერა“ უნდა ვიპოვო, შემდეგი კვირისთვის მასწავ ლებელმა ამ ლექსის წაკითხ ვა და გარჩევა დაგვავალაო. გამიკვირდა (კომპიუტერულ ეპოქაში, მართალი გითხრათ, ცოტათი მეუცნაურა 14 წლის ბიჭის ლიტერატურისადმი ამ დაგვარი დამოკიდებულება), მასწავლებლით დავინტერეს დი და მომავალი კვირისთვის ლექციის მოსასმენად წასვლა დავგეგმე...
რატი ამაღლობელს პოეტად ვიცნობდი, თურმე მასწავლებე ლიც ყოფილა... ლექციამდე მასწავლებლის მოლოდინში ათიოდე ბავშვი შეკრებილიყო. ოთახს ნელ-ნელა ემატებოდნენ. გაზაფხულის მოულოდნელ თა ვსხმას ზოგი მთლიანად გაეწუწა. მასწავლებელი იგვიანებდა. იქ მყოფთ უკვირდათ – დაგვიანე ბა არ სჩვევიაო. ჰოდა, დარეკა კიდეც: სულ დავსველდი, უკან გაბრუნება მომიხდა და მალე მო ვალო. რატის მოსვლამდე ბავშვებს გავესაუბრე: „რატი საინტერესო და მხიარული მასწავლებელია,
მისი ლექციები მსოფლიო ლიტე რატურას მოიცავს, მაგრამ აბსო ლუტურად ყველაფერზე გვაწვდ ის ინფორმაციასო“. ლექცია ლექციის მსვლელობისას პი რველი, რაც გავიფიქრე, ეს იყო – ნე ტა, თუ იც ის, რო გორ და აინტერესოს ბავშვი-მეთქი. გა კვეთილში ჩართული იუმორი, ბავშვებთან დიალოგი იქ მყოფთ უფრო უმძაფრებდა მსჯელობაში ჩართვის სურვილს. ლექცია სა ათ-ნახევარი გაგრძელდა... შემდ ეგისთვის „თამაში ჭვავის ყანაში“ დაიგეგმა... ლექციიდან გამოსუ ლმა იქვე მყოფ გოგონას შევჩ ივლე, მალე დამთავრდა-მეთქი. სასწავლებლის დამფუძნებელი აღმოჩნდა. გაეღიმა, შეგიძლია,
უფროსების ჯგუფში ჩაეწერო და სხვა გაკვეთილებსაც დაესწროო. „ვიციპედია“ როგორც გავარკვიე, მიღება სურვილისამებრაა. 8 წლიდან ნე ბისმიერი ასაკის ადამიანს შეუძ ლია მისთვის სასურველ საკითხ ზე ამომწურავი პასუხი მიიღოს და ცოდნა გაიღრმაოს. არ არის შეფასებითი სისტემა, არ გაიცემა სერტიფიკატი. გაკვეთილებს უფ რო დიალოგებისა და მსჯელო ბის ხასიათი აქვს. ერთადერთი, რასაც სასწავლებელი გასცემს, ცოდნაა. ცოდნის გაღრმავების სურვილი კი, როგორც შევიტყ ვე, ბევრს აქვს. სასწავლებელი, რომელიც რამდენიმე თვეა, რაც
გაიხსნა, უკვე 150 მსმენელს ით ვლის. თვეში ერთი კურსის ღირე ბულება 80 ლარია. სამი საგნის შერჩევის შემთხვევაში ნებისმ იერი საგნის შესწავლა უფასოა. ხელმოკლე, მაგრამ სწავლას მო წყურებული ბავშვებისთვის არის უფასო კურსები. ირინე ჟორდანია: „რატის უფროსების ჯგუფიც ჰყავს, რო მლებიც ლექციებს სამსახურის შემდეგ ისმენენ. ეს არ არის ვი წროპროფილიანი სახელოვნებო სკოლა. მისი დაარსება ისეთი ცენტრის არსებობის სურვილმა განაპირობა, რომელიც ადამიანს ხელს შეუწყობს მსოფლმხედვ ელობის ჩამოყალიბებაში, რომ მისი თვალსაწიერი გაფართოვ დეს. სამომავლოდ ფილოსოფია,
ფსიქოლოგია და მათემატიკა დაემატება. ენების შემოტანასაც ვფიქრობთ. რამდენიმე დღის წინ კი კონკურსი გამოვაცხადეთ ფო ტოგრაფიასა და ლიტერატურა ში, რომლის სახელწოდებაც „ჩემი ქალაქია“. ძალიან ბევრმა ბავშვმა მიიღო მონაწილეობა და მალე დაჯილდოება გვექნება“. რატი ამაღლობელი: „უფ როსებს პასუხისმგებლობა მეტი აქვთ, ბავშვებთან რაღაც ტიპის ხრიკები გიწევს, რომ დააინტერ ესო. პროცესია მნიშვნელოვანი და არა გაკვეთილის მოყოლა. როცა მინდა, რომ რაღაც ავუხ სნა, შედარებები მომყავს ცხოვ რებიდან. მასწავლებლად ვერ
არის ქვეყნის მომავალი... სკოლაში გამორჩეულად მიყვარდა ისტორია და ქართ ული. ვზარმაცობდი კიდეც. რამდენიმეზე ამბობდნენ, ნი ჭიერია, მაგრამ ზარმაციაო. მათ შორის მეც ვიყავი. სიზა რმაცე დაძლევადია, მეც მო მიწია ამ სიზარმაცის დაძლ ევა. რაც უფრო ადრე დაძლ ევს ადამიანი ამ სიზარმაცეს, მით უკეთესი მისთვის. რადგ ან სიზარმაცე უფრო გტანჯა ვს, ვიდრე შრომა. როდესაც ქმნი, მაშინ იმას უახლოვდები, რასაც ადამიანობის ნამდვი ლი ღირებულება ჰქვია. მე ჩვეულებრივ სკოლაში ვსწავლობდი, მაგრამ არაჩვე
აღვიქვამ თავს, უფრო მთხრობ ელი ვარ. მინდა, რომ რაღაცებზე ველაპარაკო ბავშვებს. მთავარია, ისწავლონ, თუ როგორ უნდა ის წავლონ, როგორ შეძლონ სასუ რველი ინფორმაციის მოძიება. ეს უნარები მნიშვნელოვანია. მი ნდა, რომ სწავლა ისე შევაყვარო მათ, როგორც ღირებულება. ბე ვრი რამ არის პედაგოგზე დამო კიდებული. პირველ ეროვნულ გამოცდებზე იმ აბიტურიენტმა აჩვენა ყველაზე მაღალი ნიშანი, რომელსაც ონის სკოლა ჰქონდა დამთავრებული. ეს გაკვირვებს და გახარებს. ეს შემთხვევით არ ხდება. სოფელში კარგი მასწავ ლებელი ქვეყნის მომავალს ნიშნ ავს. ფასეულობები, სწორი ღირე ბულებები და ინტელექტუალური კაპიტალი. საბოლოო ჯამში, ეს
ულებრივი პედაგოგები მასწ ავლიდნენ. სხვა სკოლაში არ ვიყავი ნამყოფი, არ ვიცოდი, სხვაგან როგორ ტარდებოდა გაკვეთილები. ერთხელ მე გობრის სკოლაში მივედი და გადავირიე. ძალიან დავაფასე საკუთარი სკოლა, რომელიც მაშინ ექსპერიმენტული იყო. დახურვაც ემუქრებოდა. რო ცა პროგრამით „ტრაქტორო, ჩვენო ყველაო“ უნდა გაგვევ ლო, ჩვენ ბერძნულ მითოლო გიას, გალაკტიონს, ანა კალა ნდაძეს გავდიოდით. დღესაც მაქვს სკოლის ნოსტალგია, ამის გამოც ვასწავლი. ვცდი ლობ, მომავალ თაობასთან კონტაქტი მუდამ მქონდეს. მათგანაც ბევრ რამეს ვსწა ვლობ“.
„ნაკრავი“ ლიბერალები და შეშინებული ფუნდამენტალისტები მალხაზ მაცაბერიძე „კავკასიაში“ მომხდარმა ინციდენტმა კიდევ ერთხელ შეგვახსენა, რომ ამ ქვეყ ანაში ურთიერთსიძულვილის, მოუთმენლ ობისა და შეურიგებლობის ტრადიცია მე ტისმეტად მყარია. როგორც ჩანს, ის ჩვენს ეროვნულ ხასი ათსაც უკავშირდება და ტრადიციასაც. ამ ტრადიციამ და ხასიათმა კი ბევრი სამოქა ლაქო ომი გამოიწვია საქართველოში. უკ ანასკნელი მათგანი – სულ რაღაც 20 წლის წინათ. შემდგომ პერიოდში ეს დაპირისპირება (ლიბერალებისა და ფუნდამენტალისტებ ის) „ჯახით“, ე.წ. „მამა ბასილ მკალავიშ ვილის“ ფენომენში გამოიხატა, რომელიც ადამიანებს ძალით ჰკრეჭდა თმებს, რაკი გრძელთმიანები არ მოსწონდა. მაგრამ ის, რაც მკალავიშვილსა და კო მპანიას შევარდნაძის დონდლო მმართვ ელობისას გასდიოდა, სააკაშვილის დროს აღარ „გაუვიდა“ – დააპატიმრეს და ციხე შიც უკრეს თავი კარგა ხნით. თუმცა, ამით პრობლემა არ გადაწყვე ტილა და ვერც გადაწყდებოდა, რაკი და პირისპირებას ბევრად ღრმა ფესვები აქ ვს. სინამდვილეში, იგივე „ლიბერალები“, რომლებიც ფუნდამენტალისტებს ვითომ მაღალი ღირებულებების გამო უპირისპი რდებიან, თავისი აზროვნების წესით იგივე „მკალავიშვილები“ არიან. ყოველ შემთხვ ევაში, მკალავიშვილებივით იქცევიან. ამის მაგალითია ის უხამსობა, რაც ვი ნმე დეისაძემ გამოაქვეყნა. კაცმა რომ თქ ვას, ყველაფრის დაწერა შეიძლება, მაგრამ, თუ ადამიანს მხატვრულ ღირებულებებზე აქვს პრეტენზია, მაშინ სილამაზე, ესე იგი ესთეტიკა, ყველაფერში უნდა იყოს. როდე საც არ არის, მაშინ რჩება მხოლოდ სიბი ნძურე და სიბინძურეს ლიბერალიზმთან რა საერთო აქვს? რომელიმე ასეთმა ლიბერალმა რომ ქუ ჩაში მოისტუმროს ფიზიოლოგიური მოთხ ოვნილებები და ეს „გამოხატვის თავისუ ფლებად“ გამოაცხადოს, ამას ლიბერალი ზმთან რა საერთო ექნება? არც არაფერი! ნებისმიერ, ყველაზე დემოკრატიულ ქვეყ ანაში ხულიგნობად ჩათვლიან. ხულიგნობის მუხლი კი სისხლის
სამართლის კოდექსში კომუნისტებს არ მოუგონიათ. მეორე მხრივ, ე.წ. „ფუნდამენტალისტ ების“ პასუხი დეისაძის გულისამრევ პასკ ვილზე მათი არასრულფასოვნების კომპ ლექსის გამოხატულება იყო. განა ძნელი გასათვლელია, რომ, როდესაც უვარდები, ემუქრები, მით უმეტეს აბსოლუტურად უდანაშაულო ჟურნალისტებს სცემ და ათ ას სისულელეს აბრალებ (თითქოს დეისაძ ეს ეხმარებიან) – ამით მხოლოდ და მხოლ ოდ მას ეხმარები? აკი თქვა კიდეც ნანა ლეჟავასთვის მი ცემულ ინტერვიუში: ინტერესი ასჯერ გა იზარდა და ტირაჟიც გამეყიდაო. ასეთი აგრესია მხოლოდ იმას ნიშნავს, რომ სათქმელი, უბრალოდ, არაფერი გაქვს და რომ დეისაძისა და მისი „საიდუმლო სი რობის“ გეშინია. იმ „მართლმადიდებლებს“, ვინც „კავკ ასიაში“ შეიჭრა, ვინმემ რომ უთხრას, დეის აძის გეშინიათო, ალბათ, აღშფოთდებიან. არადა, რაკი ასეთი რეაქცია აქვთ, სწორ ედაც რომ ეშინიათ! აბა, რამდენი გიჟი და მანიაკი რაღაცას დაჯღაბნის, ყველას თუ გამოეკიდე, ყველაფერზე თუ ასე გაბრაზ დი და საციხოდ გაიხადე თავი, ესე იგი რა ღაცას ისეთს წერს ის მანიაკი, რომ მისი გავრცელება არა მხოლოდ შეურაცხმყო ფელი, არამედ საშიშიც გგონია!!! ვინ მოთვლის, რამდენი ასეთი მანიაკია დასავლეთში? რამდენი სიბინძურე დაუწ ერიათ ამგვარ გიჟებს ეკლესიის წინააღმდ ეგ იტალიასა თუ ევროპის სხვა ქვეყნებში? ვინმე აქცევს ყურადღებას ან ვინმემ აუკრ ძალა ტელევიზიებს ამაზე მსჯელობა? არ მსჯელობენ არსად. ოღონდ იმიტომ კი არა, თითქოს ვინმე უკრძალავს, არამედ იმიტომ, რომ არავის აინტერესებს. იტალ იელი, ფრანგი, ინგლისელი და გერმანელი „დეისაძე“ მშვიდადაა და სოფლად არ იმ ალება, რადგან მისი ადგილი საპირფარეშ ოშია. სწორედ ამით განსხვავდება მართლა ცივილიზებული საზოგადოება ისეთი სა ზოგადოებისგან, რომელსაც თვითონ ვერ გაუგია, რა უნდა: ნორმალურ ქვეყანაში არაფერს მალავენ და არაფერს კრძალა ვენ. უბრალოდ, კუთვნილ ადგილს უჩენენ: ბრიუსელში „წითელი ლამპიონების ქუჩა“ მდებარეობს არა ცენტრში, არამედ ქალა ქის განაპირას, ყველაზე ბინძურ და ბნელ უბანში. „ერე კლ ე დეისაძიზმი“ მხოლოდ იმ
შემთხვევაშია იქ აკრძ ალული, როცა საზო გადოებრივ ჯგუფებს შორის დაპირისპირებ ას იწვევს. მაგალითად, ამერიკაში სიტყვა „ნი გერი“ კანონით ისჯება, რადგან რასობრივ სიძუ ლვილს აღვივებს. ხო ლო იმ მანიაკთა რი ცხვი, ვინც საკუთარ დედა ზ ე
ს ხ ვ ან აი რა დ ფიქრობს და ჯვრის დანახვ აზეც სხვა რამე ახსენდება, იმ დენად მცირეა, რომ ნორმალ ურ ქვეყნებში მათი არსე ბობა არანაირ საზოგადოებრივ დაპირისპირებას არ იწვევს. მაშასადამე, ჯა ნსაღი რეაქცია ამ გვარ სიბინძურეზე ავტორის (მით უმ ეტეს, ჟურნალისტე ბის) ცემა კი არ არის, არამედ იგნორი. „მას თავისი უბედურება ეყოფა!“ ქართულ სლენგში შესანიშნავი გამოთქ მები არსებობს ამგვ არი „ლიბერალების“ დას ახ ას ია თე ბლ ად, მაგრამ ეს რომ დავწ ეროთ, დეისაძეს და ვემსგავსებით.
ერთი ხმა
მარიტა დამენია კონსტანტინე ჭიჭინაძე პროფესიით პედიატრია, თუ მცა უკვე ოთხ წელზე მეტია, ბავშვების ნაცვლად თბილის ის ზოოპარკის მტაცებლებზე ზრუნავს. ცხოველების ფსიქ ოლოგიას კარგად იცნობს და თვლის, რომ პრინციპულო ბითა და ერთგულებით, ისინი ბევრ პოლიტიკოსს აჯობებენ.
„საქართველოს გაწონასწორებული პოლიტიკოსები სჭირდება“
უნდა წამოეგოს პროვოკაც იებს, თავდაჯერებული უნდა იყოს, გაჭირვებულებს უნდა ეხმარებოდეს, და ყველაზე მთავარი, ჩვენი ტერიტორი ული მთლიანობისთვის რე ალური ნაბიჯების გადადგმა უნდა შეეძლოს.
„შოკისმომგვრელია, როცა ჟურნალისტებს ხალათიანი პოლიტიკოსი მისდევს“
ადამიანების და მტაცებ ლების ფსიქოლოგია სინამდ ვილეში ძალიან ჰგავს ერთმ ანეთს. ჩემი აზრით, ყველა პოლიტიკოსი ერთი მიზნის თვის იბრძვის, ეს პი რადი ინტერესებია და რამე კონკრეტუ ლი საქმის გამკეთ ებელი, არც ერთი არ არის. სამაგიეროდ, კარგად ჩანს, რომ ხან პოზიციასთან არიან კარგ და მოკ იდ ებ ულ ე ბა ში და ხან ოპო ზი ცი ა სთან, ეს ცუდია. ამ დროს შე ი ძლ ებ ა ხ ალ ხი ს თ ვა ლშ ი სხვა თა მაშს თამა შობდნენ და ასეც აღმოჩნ დება ხოლმე სა ბოლოოდ, რომ ყველა ერთმან ეთის ფარული
რუსეთი მეზობელი ქვეყ ანაა და მასთან ნორმალური ურთიერთობა – სასურველია. მაგრამ მე ბურჯანაძის და ნო ღაიდელის არ მჯერა, იმიტომ, რომ ხან ხელისუფლებაში არ იან, ხან თავისთვის არიან და მე მგონი ცალ-ცალკე რუსე თში სიარულით ესენი ვერა ფერს გახდებიან, თანაც იქ ნოღაიდელმა ხელშეკრულე ბები აფორმა, რუსეთს ჩვენ მტრად ვთვლით და მტერთან ხელშეკრულების გაფორმება ერისთვის შეურაცხმყოფე ლია. ბურჯანაძე კიდევ დღ ედამოსწრება მთავრობაშია, მგონი ამას ძალიან მიეჩვია და ვე ღარ ელ ევა. თუ სე რი ოზული გადაწყვეტილებების მიღება შეეძლო, ხელისუფლ ებაში ყოფნის დროსაც მი იღებდა, ახლაც ისევ თავის ადგილისთვის იბრძვიან ეგაც და ნოღაიდელიც. საერთოდ, მე ვფიქრობ, რომ ოპოზიც იაში ყოფნა უფრო ადვილია, ვიდრე ხელისუფლებაში, ოპ ოზიციონერები მარტო ლაპა რაკობენ და პასუხიმგებლობა არა აქვთ. ადამიანზე ცუდის თქმას კიდევ არაფერი უნდა, კუკავაზე ვერაფერს ვიტყვი, ჯერ ახალგაზრდაა. ალასანია
მ ოკ ავ ში რე ა . ამიტომ, მათი საქციელები დან გამომდინარე, ძნელია გაიგო ვისგან რას უნდა ელ ოდო. ზოგ პოლიტიკოსზე რომ მკითხონ, რომელი პა რტიის წევრია, პასუხის გა ცემაც გამიჭირდება, მგონი უკვე თვითონაც არ იციან, ვინ სადაა. ძალიან ცუდია, როცა პოლიტიკოსი თვეში ერთხელ იცვლის აზრს, რა ღაცაზე ან - არა უნდა თქვა, ან - კი. ხან - კი და ხან -არას ძახილი არ შეიძლება. არჩეულ გზას პოლიტიკოსი ბოლომდე უნდა მიჰყვეს. ჩვენთან ხშ ირად პოლიტიკოსებს გარე გნობის მიხედვით აფასებენ. რასაკვირველია, სასიამოვ ნოდ უნდა გამოიყურებოდეს, მაგრამ ეს არ არის მთავარი. ჩემი აზრით, პოლიტიკოსს სა კუთარი გამოცდილება უნდა აძლევდეს იმის საშუალებას, რომ სწორი, გააზრებული გა დაწყვეტილებები მიიღოს და საქმის კეთება შეეძლოს. არ
თუ ამ მთავრობას ეწი ნა აღ მდ ეგ ებ ო და, მაშინ საქართ ველოს ინეტერეს ების დამცველად როგორ გამოდი ოდა? მე, არა მგ ონია, ეგ თბილისის მერი გახდეს, ძა ლიან ცოტა დროა, რაც პოლიტიკაშია. კიდევ ერთხელ ვი მეორებ, მთავარია პოლიტიკოსი გაწო ნასწორებული იყოს, და მართლაც პრ ოვოკაციას რომ გი წყობდნენ არ უნდა წამოეგო. ეს კარგად უნდა გქონდეს გა ცნობიერებული და მძინარეც რომ წამო გაგდონ, მაინც უნდა შეძლო წონასწორობის შენარჩუნება. აგერ ძიძიგური რომ ამბო ბს, პროვოკაცია მომიწყვესო, რომც მოეწყოთ, მაინც შოკი სმომგვრელი სანახავია, პო
ლიტიკოსი, რომელიც ჟურნ ალისტებს ხალათით მოსდევს, ილანძღება და ხალხს იარაღს ესვრის. მე ასეთ პოლიტიკოსს ნორმარულად ვერ შევხედავ. შეიძლება გახდეს მერი, მაგრ ამ როდის აფეთქდება და რო დის რა მოუვა თავში, კაცმა არ იცის. ბევრი კიდევ ისეთი ადამიანი გამოჩნდა, რომლის სახელი და გვარი აქამდე სა ერთოდ არ მსმენია.
„ქართველი პოლიტიკოსები სამწუხაროდ, იაგუარს მაგონებენ“
თბილისს ძალიან ბევრი რამ სჭირდება, რომ ევროპულ ქალაქს დაემსგავსოს. პირვ ელ რიგში ზოოპარკს უნდა მიუჩინო შესაბამისი ადგილი, ცხოველებს ქალაქის ხმაური ძალიან ანერვიულებთ და მე რე ეს მათ ჯანმრთელობაზეც ცუდად მოქმედებს. საჭიროა ქალაქი კიდევ უკეთესი იყოს. მე მინდა მერმა ქალაქი იდეა ლური გახადოს, მიხედოს ეკ ოლოგიურ პრობლემებს და ეცადოს, რომ ამ ქალაქში მხ ოლოდ ეკოლოგიურიად სუ ფთა, ჯანსაღი საკვები გაიყ იდოს. მანქანებს ვერ აკრძალ ავენ, მაგრამ მე, მაგალითად, სამსახურში ველოსიპედით დავდივარ და კარგი იქნება, ველოსიპედისტების ბილი კებსაც თუ გააკეთებენ. რომ მანქანებს ხელი აღარ შევუშა ლოთ და ჩვენც თავი ხიფათში აღარ ჩავიგდოთ. რაც უფრო მეტი ველოსიპედი იქნება ქა ლაქში, მით უფრო სუფთა ჰა ერს ვისუნთქებთ. და ბოლოს, ჩვენ პოლიტიკოსებს კიდევ ერთხელ მინდა ვუთხრა, რომ სანამ რამეს გააკეთებენ, კა რგად დაფიქრდნენ, განსაკ უთრებით რუსეთთან მიმართ ებაში. დაიმახსოვრეთ, დათვი ძალიან ფრთხილი და ძალიან ჭკვიანი ცხოველია და მასთ ან თამაში, თუ შენი გარზდი ლი არ არის, არ შეიძლება. ქართველი პოლიტიკოსები კი იაგუარს მაგონებენ, რომელს აც ერთი წამითაც ვერ ენდო ბი, რა დროს გამოგფატრავს ყელს, კაცმა არ იცის. სულ
ი მა ს ელოდება როდის შეცდები, ერთ შეცდომას არ გაპატიებს. სამწუხაროა, მაგრამ ასეა. ვი სურვებდი ჩვენი პოლიტიკო სები ერთგულებით ცხენს ჰგ ავდნენ და ჭკუით ძაღლს.
TV Critics
მხიარული ოჯახი და TV დანაშაული ბავშვების წინააღმდეგ
ლევან ღვინიანიძე რატომ? – იყო პირველი, რაც ამ გადაცემის სრულიად ნახვის შემდეგ თავში მო მივიდა. „მხიარული ოჯახი“ ბევრად უინტერესოა, ვიდრე გადაცემა „რვანი“ იყო. ის სა საცილო მაინც იყო ხოლმე, ალაგ-ალაგ. ზოგადად „იმ ედს“ ახასიათებს უინტერ ესო გადაცემების კეთება და ამ მხრივ შეუძლია პირველ არხსაც გაჰკრას კბილი. ზის სტუდიაში ვეებერ თელა მამუკა ონაშვილი, მის წინ სამი ოჯახი, ამათგან ზოგ ოჯახში ცოლი წარმ ოადგენს რაიმე ცნობილს, ზოგჯერ ქმარი, თუმცა უფ რო ხშ ირ ად არც ერ თი აზ რზე არ არ ის ხო ლმე ვი ნაა. მაგალითად, ნაზი გიგაური და თემურ არონია, მიდიან სტუდიაში სკოლამდელი ას აკის გიორგი არონიასთან ერთად... მამუკა ეკითხება რაღაცებს, ესენი პასუხობენ. ვის რა ჯანდაბად აინტერეს ებს ან ეს პასუხები, ან ეს არ ონიების ოჯახი საერთოდ? მერე დგება კულმინაცია, ბა ვშვები მშობლებს ხან ნამც ხვრით ტუტყნიან, ხან მუსით და მომავალში წარმოდგენაც არ მინდა, საით შეიძლება ეს კრეატივი განვითარდეს. ძა ლიან საინტერესოა, რას ფი ქრობენ ამაზე თავად ბავშ ვები და მშობლები. ფაქტია, რომ მამუკას ძალიან უხარია ხოლმე. მაგრამ, ალბათ, მშ ობლებსაც მოსწონთ ეთერ
ში ყოფნა, მამუკასი არ იყოს, და მზად არიან, ამ მსხვერპლ ზე წავიდნენ და შვილიც თან გაიყოლონ... რაც ამ ქვეყანაში ეთერში მოხვედრის სურვილით ხალხს ცოდვები აქვს ჩადენილი, ერ თად მტერმა ჩამოთვალოს. აქ, რაკი „მხიარული ოჯახი“ იდ ეაში საბავშვო გადაცემად ჰქ ონდათ ჩაფიქრებული მის ავ ტორებს, მხოლოდ ბავშვების წინაშე ჩადენილ დანაშაულებს გავიხსენებ... ბავშვები ეკრანზე ერთადერთი „ბასტი-ბუბუ“ იყო ჩემს ბავშვობაში, სადაც ბავშვები, იმ დროსთან შე დარებით, მართლა საკმაოდ პროგრესულ გარემოში ხვდე ბოდნენ. იქაც პირველი თა ობა იყო კარგი. მერე და მერე, როგორც ყველაფერი ქართ ული, ისიც უკან წავიდა. ამას ობიექტური მიზეზი ჰქონდა - ქალაქში მოსახლეობა აირია, გამოჩნდა ახალი ფულიანი ფენა, რომლებიც საკუთარი შვილების ქალაქის ცხოვრება ში დამკვიდრებას ყველანაირი გზებით ცდილობდნენ, ყოველ შემთხვევაში თვითონ ასე ეძ ახდნენ, ალბათ, ამ მოვლენას... ბასტის და ბუბუს შემდეგ კი ქვეყანაში ისეთი ამბები დატრ იალდა... ყველაზე მაზალო ყოველთ ვის მშობლების მცდელობები იყო, რომ ბავშვი როგორღაც ეკრანზე მოეხვედრებინათ. შედეგად მივიღეთ ჯერ ბევრი
უნიჭო კლიპი, სადაც ჯერ ბუ ჩქებისა და ეკლესიების, ხო ლო მოგვიანებით, რესტორ ნის „ცვეტამუზიკების“ ფონზე დიდურად ჩაცმული ბავშვები ცხოვრებაში პირველ სახალხო შეცდომებს უშვებდნენ. აქ ისე არ გამოვა, რომ ტე ლეკომპანია „მზე“ არ ვახსენ ოთ. რასაც ბოლო დროს ვუყუ რებ, მგონი არხის ძირითადი შემოსავლის წყაროდ სწორედ ზემოთ ნახსენები მშობლების გაუგებარი სურვილებია. ამ ბავშვებს ხან ამღერებენ, ხან აცეკვებენ, ხან ზღაპრებს აყ ოლებენ – აწვალებენ, მოკლ ედ. ისე, დი დი იმ ედი კი მქ ონ და, რომ მშობლების ამგვარი შეხედულებები 90-იანებში დარჩებოდა, მაგრამ სულ ტყ უილად... ეს ხომ პირველ რიგში ბავშ ვის იძულება, ან უკეთეს შემთ ხვევაში, შეცდომაში შეყვანაა. თორემ ეკრანზე საბავშვო სი მღერების წინააღმდეგი კი არ ვარ. მაგალითად, „ანა-ბანა“ მთელ ქართულ მედიასივრც ეში ჩემს საყვარელ პროექტად რჩება გამოჩენის პირველივე დღიდან. „ანა-ბანას“ ბავშვები სულ რომ ტყეში გადამალო, იქ იმღერებენ და თვითონ მიიზ იდავენ კამერებს. „მზეზე“ რა ხდება? გადაწყვეტენ ოჯახში დე და და ბებია, რომ ლამარიკო კარგად მღერის. მათი მესმის, უყვართ ლამარიკო და ყველ აზე კარგი მომღერალი ჰგ ონ იათ. არ ადა მას სულ სხ ვა რამის ნიჭი აქვს. მისგან მშვე ნიერი პედიატრი დადგებოდა, რომ ეცლიათ. თუმცა დედამ და ბებომ მამაც დააჯერეს (ფული მამას აქვს) და ასე მო ხვდა პატარა ლამარა „მზეზე“. მერე ცოტა დროც გავა და მისგან ისეთივე მომღერალს მივიღებთ, როგორიც დღეს აც ბევრი გვყავს, მაგალითად, თამთა გოგუაძე ან თემურ ხვ იბლიანი... პოტენციური კარგი პედიატრისგან თამთა გოგუ აძეს რომ გამოიყვან, არის თუ არა ეს იძულება და შეცდომ
აში შეყვანა? – შედეგად დანა შაული ბავშვის წინააღმდეგ. P.S. წარმოიდგინეთ, ბავშვი, რო მელიც უყურებს მხიარულ ოჯ ახს და ხედავს, რომ მისი ასაკის მეორე ბავშვი მამას და დედას ნამცხვრით ულამაზებს ცხვირპირს. პატარა ტელემაყურებე ლი ფიქრობს, რომ ეს კარგია, რაკი უზარმაზარ მამუკას ეს ახ არებს, ბავშვებს კი უზარმაზა რი ადამიანების მიმართ ქვეც
ნობიერი ნდობა აქვთ ხოლმე. რაკი კარგია, ანუ მასაც უნდა, არადა არ არის ეს კარგი სა ერთოდ. მაგრამ ხომ უნდა? გააკეთებს და მამა სავარა უდოდ გაუბრაზდება იმიტომ, რომ უზრდელობაა, რა წესია ახლა ვერ გავიგე? თან მამას მამუკა არ ჰყავს ნანახი... რომ არ გააკეთოს – ცოდოა. მამუ კამ თქვა კარგიაო და უნდა ბავშვს... ცუდ ხასიათზე და დგება – ეს დანაშაულია.
/ Sakura ეს ჩემი საყვარელი რუ ბრიკაა, რაც უნდა ცუდად გამოიყურებოდეს დაწესე ბულება და რაც უნდა უც ნაურად ჟღერდეს კერძის სახელი, თუ ოდნავ ავანტი ურისტი ხარ და თავგადას ავლებიც გიყვარს, ყველაფ რის გასინჯვაა შესაძლებ ელი, მეტიც, სასურველი... მერე თუ გინდა გააკრიტი კე, თუ გინდა აქე და ადიდე – შენ უკვე ერთი პლიუსი გაქვს: ზუსტად იცი საგი ნებელია თუ სადიდებელი. მაგალითად, შორიდან ნა ნახით რომ დავკმაყოფილე ბულიყავი, ვერასდროს მო ვხვდებოდი ჩემს საყვარელ ტაილანდურ რესტორანში - თაბუკაშვილის ქუჩაზე. სულ არ ეტყობა გარედან რესტორანი რომ არის... მე ორე მხარეც აქვს ამ ამბავს: გრიბოედოვის იაპონურში რომ არ მესადილა, ვერასდ როს წარმოვიდგენდი, რომ შეიძლება ქალაქის ცენტ რში ამდენი იწვალო, იაპო ნური რესტორანი გახსნა, მიდგე, მოდგე და მაინც ას ეთი საშინელი შედეგი მი იღო... თუმცა ორივე ზემოთ აღნიშნული მოვლენა თა ვისთავად საკმაო პოზიტი ვს შეიცავს, თაბუკაშვილზე ჩემი სამი ფოტოა კედელზე, სხვადასხვა სტუმრებთან ერთად. გრიბოედოვზე გა დატანილმა ამბებმა კი, ექ ვსთვიანი პაუზის შემდეგ, ჩემი საყვარელი რუბრიკის აღდგინებას დაუდო საფუ ძველი...
თავად ამბავი ახლა ეს შესავალი რაში და მჭირდა რომ მიხვდეთ, თავად ამბავს მოგიყვებით. მას შემდ ეგ, რაც დავიფიცე, რომ კონს ერვატორიის გადაღმა მდებარე იაპონურს მხოლოდ მაშინ ჩავუ ვლიდი, როცა ისედაც ცუდ ხა სიათზე ვიქნებოდი, სუში აღარ
გაძლევენ. საბჭოეთის დროის „ზაბიგალოვკებში“ (ქართულად შესარბენუნებში), რომ დახლ-მა ცივრებში მთელი პურ-მარილი ელაგა ხოლმე, ის მახსენდება... მოკლედ, ფასტ-ფუდ სუში არ ღირდეს. მეტი სად შეიძლება სუშის ჭამა?
მქონდა ნაჭამი... „ლემონ გრას სა“ და „ელვისში“ მოუხერხებლ ად დიდ რო ლებს და სუშის აკ ეთებენ; რის ვაი-ვაგლახით რომ მოიხერხებ, მერეღა ხვდები, რომ სულ ტყუილად იწვალე და დი დის გარდა ცოტა უგემურიცაა... ცივია ჯერ ერთი, მაცივრიდან გამოიღებენ, დაგილაგებენ და
გამახსენდა, რომ ახვლედიანის ქუჩა ზე იყო ერთი იაპონური, რომელიც არ გამისინჯავს და აბაშიძეზე იყო „საკურა“, რომე ლიც გამისინჯავს კიდეც, მო მწონებია კიდეც, თუმცა ისიც კარგად მახსოვდა, რომ იაფი სა ერთოდ არ ყოფილა.
„საკურა“ ეს შავი ჯიპების ზონაა. რომ განვმარტოთ, შავი ჯიპების ზონა იმ ადგილს ნიშნავს, სა დაც თბილისში ყველაზე პო პულარული ფერისა და ფო რმის ავტომობილები ტრ ოტუარებზე უფრო მეტია, ვიდრე სავალ ნაწილზე. აქ პარკინგი, ალბათ, ბევრად რთულია, ვიდრე შუა ჭავჭ ავაძეზე... იქ მხოლოდ თავხ ედობა გჭირდება, გააჩერებ და დატოვებ, მოვა „სითი პარკი“ და წაიყვანს. აქ კი გინდა ითავხედე, გინდა მი ტინგი მოაწყვე... მე მანქან ის ტარება არ ვიცი – გამი მართლა. რესტორნის ფასადს ხუთი წუთი დაბნეულმა ვუყურე. სარემონტოდ დაკეტილი მე გონა, რაკი კარებზე წარწ ერა „საკურა“ ვეღარ დავი ნახე. მოგვიანებით, მიმტანი გოგოსგან გავიგე, რომ ის შუშა, რომელსაც გაკრული ხელით ეწერა ყველაზე ია პონური სიტყვა, ჩატეხილა და ჩემი დაბნევაც იმ შემთ ხვევის ბრალი ყოფილა... შევედით, ვუკვეთავ: როლები – უნაგიმაკი და საკემაკი, ბრ ინჯი გოჰანი და საქონლის სტ ეიკი იმბირის სოუსში.
პირველი, რასაც როლების გასინჯვის შემდეგ ვფიქრობ – „გემრიელია“. შემდეგ დაკვირ ვება და ანალიზი - ეს თბილისში ერთადერთი როლია, რომელიც ზუსტად იმ ბრინჯით მზადდება, რომლითაც უნდა მზადდებო დეს. მაგალითად, გრიბოე დოვზე, ჩვეულებრივ, მრგვალ გასტრონო მში ნაყიდ ბრინჯს ამზადებენ. რო მელიც იდეაში მოსახარშად და თეთრი ბლის მურაბით მი სართმევადაა შექმნილი – ალბათ. შ ემ დე გ მ ოი ტა ნე ს ბრინჯი და სტეიკი – რო მლებიც სუშის მერე ისევე მე სიამოვნა, რო გორც მწვადი ან ხინკალი. არა, არც ერთს ვერჩი რა მეს და არც მე ორ ეს. უბრალოდ, ეს სტეიკი საუკეთესო შემთხვევაში სუშის მერე არ იყო კარგი, ან ისედაც ვერ უქმნია პოვარს. მე უბრალოდ იმბირმა დამაბნია. რამდენადაც ვიცი, იმბირი ხა ლხურ ენაზე ჯინჯერია, ჯინჯ ერისგან კი ლოგიკურად, უფრო საინტერესო გემოს ველოდი.
დასკვნა, ანუ ანგარიში პატარა როცა ხარ, მაცივარი დიდად გეჩვენება. მერე იზრდ ები და მის თავზე შოკოლადს ვე ღარავინ დაგიმალავს – დაინახავ ბოლო-ბოლო. არ ვიცი მე გავი ზარდე თუ ფასები დაპატარავდა „საკურაში“, ფაქტი ერთია – აქ ორ კაცზე ლანჩი ბევრად იაფი დაგვიჯდა, ვიდრე „ახალ აზია ში“. 63.00 ლარი და არანაირი დამატებითი პროცენტი. როცა „აზიაში“ ხელდაუბანელი მიმტ ანის მომსახურება დამატებით 14 ლარი დამიჯდა. ხო, რომ არ დამავიწყდეს – აქ ხელის დაბანა სირთულეს არავ ისთვის წარმოადგენს. დასკვნა – თუ გიყვართ სუში და არ გყავთ დიდი მანქანა, あなたは歓迎以上です...