1 ‘Wilt u mijn hond kussen?’ vroeg een jonge vrouw aan Barnabas Holee, toen hij na een spetterend optreden in Surhuisterveen de kerk uit liep. Het meisje was uit de haag van enthousiastelingen gestapt, die hem steevast na zijn diensten stonden op te wachten. Fans zou je ze kunnen noemen. Ze maakten foto’s, vroegen om handtekeningen, deden ontboezemingen van allerlei aard, en meer nog dan al die andere dingen zochten zij warmte in dat kortstondig contact. Aandacht van Barnabas Holee, Gods heraut, deed hen het eigen leven met alle misère en teleurstelling, de alledaagsheid ook, even vergeten. En dan maakte het nog weinig uit of het de misère in een eigen leven betrof of die van een hond. ‘Maar natuurlijk,’ antwoordde Barnabas, zijn stem was van een buitengewoon charmante lichtheid. Zojuist had hij opnieuw de sterren van de hemel gepreekt, de adrenaline raasde door zijn lichaam. Gretig bekeek hij de jonge dame, die met de hond in haar armen voor hem stond. Hij zou zich eens moeten verdiepen in de wereld van honden. De rassen kennen, zodat hij op dit soort momenten kon vragen of het inderdaad een bepaalde soort betrof. Een chihuahua of een pekinees. Geen idee had hij nu. Een hond was het, klein, maar wel met een ontvankelijk bazinnetje, en daarin schuilde de motivatie voor die gretige blik. Barnabas keek niet zoals andere mannen gretig zouden kijken naar deze jonge schoonheid. De gretigheid van Barnabas Holee werd veroorzaakt door zendingsdrang, een niet te negeren behoefte de liefde van Jezus te delen. Met iedereen, maar met vrouwen bij voorkeur fysiek. Er ging een tinteling door zijn lichaam bij de gedachte daaraan.
11
Relishow_137x213.indd 11
18-10-11 13:26
O, het zaad te zaaien, de Heilige Geest uit te storten over het lichaam van deze jonge, frisse, hondenbezitster. Het zou zijn dag compleet maken. Maar omdat seksualiteit binnen de kerk nog altijd een gevoelig thema was, had hij een strenge eis gesteld aan zijn drang om te evangeliseren. Er moest een link zijn naar het christendom. Pas als de evangelische motivatie aantoonbaar was, kon de liefde van Jezus fysiek gedeeld worden. En dan meteen met bakken tegelijk, want vergis je niet, Barnabas Holee nam zijn werk serieus, en God zag het en zegende hem met een tot dan toe onder evangelisten ongeëvenaard succes. Hij was zelfs de eerste geestelijke in Nederland met een artiestennaam. Zijn echte naam, Cornelis Ramaker, vond hij te protestants. Te zwaar. Hij wilde juist dat het christendom iets vrolijks kreeg. Toegankelijk moest het zijn. Geschikt voor alle leeftijden, zoals een potje vingerverf. Elke morgen dankte hij de Heer voor het feit dat hij was uitverkoren om dat vrolijke geloof te prediken. Voor zijn talent en de buitengewoon sexy wijze waarop hij de blijde boodschap verkondigde. Voorzichtig kuste hij de hond. Het was hem vaker gevraagd, maar nog altijd was hij bang dat zo’n beest plotseling zou bijten. Hap, een stuk uit z’n gezicht. Het zou een ramp zijn. Zijn uiterlijk was z’n handelsmerk. ‘Hebt u ooit overwogen uzelf licht te beschadigen?’ had een journalist hem eens gevraagd. ‘Om dichter bij de mensen te staan?’ Hij had het een belediging gevonden. Vooral omdat hij niet bepaald het gevoel had ver van de mensen af te staan. Integendeel, hij bewoog zich als een ware Messias onder de mensenscharen. Het was zijn taak, zijn opdracht in het leven, zich te ontfermen over de omegadieren in de pikorde van de samenleving, over hen die zwak waren, met regelmaat vernederd werden. En over alle anderen ook. Een litteken op zijn gezicht zou hem niet dichterbij brengen dan hij al was. Bovendien zag hij zijn eigen schoonheid niet. Hij was erin gaan geloven omdat anderen het vanaf zijn jeugd bevestigden. Omdat bladen en programma’s nu, in toenemende mate, berichtten over zijn uiterlijk, de donkere ogen, zijn golvende haar en zijn strakke jukbenen, de hartverscheurende zuiverheid van zijn gezicht, en omdat vrouwen hem steeds vaker blozend tegemoet traden.
12
Relishow_137x213.indd 12
18-10-11 13:26
‘Ik heb haar meegenomen uit Bulgarije,’ vertelde het meisje nadat Barnabas haar hond gekust had. ‘Een zwerfhond, ze kan uw zegen goed gebruiken.’ ‘Dat geldt een beetje voor ons allemaal,’ lachte Barnabas haar toe. ‘In wezen zijn wij allen Bulgaarse zwerfhonden, op zoek naar liefde.’ ‘Ze werd geslagen, en ik denk dat ze een tumor heeft.’ Het meisje pakte Barnabas’ hand en hield hem tegen de buik van haar hond. ‘Voelt u het?’ Barnabas wist niet precies wat hij moest voelen. Hij glimlachte. Dat werkte nagenoeg altijd. ‘Die bobbel? Voelt u hem?’ ‘O ja, ik geloof dat ik iets... ja.’ ‘Denkt u dat het kanker is?’ ‘Gods wegen zijn ondoorgrondelijk.’ Hij trok zijn hand terug. ‘Maar het kan natuurlijk nooit kwaad eens een dierenarts te bezoeken.’ Het meisje knikte, alsof het de eerste keer was dat iemand haar had aangeraden de zwerfhond eens te laten onderzoeken. Ze kuste Barnabas op zijn wang. ‘Zoek mij nog eens op,’ moedigde hij haar aan. ‘De geest heeft ook zorg nodig, de tumoren duiken links en rechts op in ons leven.’ Hij aaide haar over het hoofd, zoals hij eerder haar hond had geaaid. ‘Blijf geloven in het wonder!’ riep hij toen, alsof hij nog op de kansel stond. Daarna stortte hij zich in het fangeweld. Een bezigheid die veel beroemdheden verschrikkelijk vonden, maar Barnabas Holee hield ervan. Hij kon er niet genoeg van krijgen.
13
Relishow_137x213.indd 13
18-10-11 13:26
2 De populariteit was er niet van de ene dag op de andere. Zoals dat bij beroemdheden nu eenmaal gaat, groeide ook de roem van Barnabas gestaag, met hier en daar een spurt. Eigenlijk begon het allemaal een paar jaar eerder. Barnabas was, als rising star in de media, gevraagd voor een fotoserie in het tijdschrift Avenue. Hij was op dat moment nog maar een paar keer aangeschoven bij de populaire talkshows, maar had het er steeds soepeltjes van afgebracht. Hij voelde zich vereerd, was ervan overtuigd dat die shoot de gewenste groeispurt in zijn populariteit zou kunnen veroorzaken. Als het goed uitpakte, tenminste, want dat was het risico in dit stadium van zijn carrière; een misstap kon alles weer veranderen. Of misschien niet alles, hij streed tenslotte in het leger van de Heer en wist zichzelf gezegend, maar een verkeerde beslissing, een pr-blunder, zou op z’n minst tijdverlies betekenen. Daar voelde hij niets voor. Tijdverlies was voor de inefficiënten in het leven, de marginalen. Mensen waarover hij zich bekommerde. Daar moest hij zelf geen deel van uit gaan maken. Helpen doet een mens van bovenaf, zo was zijn adagium. Top down assistance. ‘Jij wordt steeds populairder,’ zei de modefotograaf Gerhard Moesel tegen Barnabas, toen ze vlak voor het begin van de fotoshoot aan de koffie zaten. ‘En met jou dat hele christendom.’ Barnabas knikte instemmend. Hij was voor deze shoot gevraagd als rising star in de Nederlandse media. En zo voelde hij zich ook, al stond hij nog aan het begin van z’n carrière. ‘Daarom ga ik je vandaag fotograferen in Bijbelse settings. Lopend
14
Relishow_137x213.indd 14
18-10-11 13:26
over water, opstaand uit een graf, zittend aan een laatste avondmaal, allemaal strak gestyled, geen doeken en toga’s. De Messias in een maatpak. We maken een relihunk van je.’ Hij had er oude prenten bij gezocht, religieuze afbeeldingen. Barnabas meende de pentekeningen van Gustave Doré ertussen te herkennen. Niet dat hij een kunstliefhebber was, zijn ouders hadden vroeger een geïllustreerde Bijbel met die tekeningen in de kast staan. ‘Ehm,’ aarzelde Barnabas. Hij had toch het gevoel dat hier een zekere grens werd overschreden. Ieder mens moest zich aan Jezus spiegelen, dat mocht zo zijn, maar dit ging misschien toch te ver. Afgebeeld als Jezus, lopend over water, in een weekblad dat zich richtte op onbezorgde pleziermakers? Hij durfde het niet tegen Gerhard Moesel te zeggen, realiseerde zich natuurlijk ook dat het een bijzondere kans was. Hij mocht dan een bekende Nederlander zijn geworden, maar hoe vaak kreeg een evangelist de mogelijkheid voor een blad als Avenue gefotografeerd te worden? Niet een fotootje, maar een hele serie. Het was nooit eerder gebeurd. Een buitenkans was het, en die wilde hij liever niet laten lopen. Nog altijd niet zo zeker van de zaak hees hij zichzelf in het eerste maatpak, geholpen door een wat fladderige homoseksueel, de stylist voor deze shoot. Ze zouden beginnen met het Laatste Avondmaal. Gerhard Moesel had een handvol Surinamers laten komen. Grote gespierde jongens, die met olie werden ingesmeerd. En wat mooie vrouwen, met van die volle borsten en ook om de rest van hun lijf een gezonde hoeveelheid vlees. Ook in de olie. Alles bij elkaar stonden er twaalf moderne discipelen achter hem te glimmen. ‘Laat je gaan,’ had Moesel geroepen. Maar dat kostte Barnabas de nodige moeite. Al die geiligheid achter hem. De hitte straalde ervan af. Misschien kon hij zijn aarzeling wegnemen door de liefde van Jezus met een van die meisjes te delen. Er zou vast een pauze komen en dan voelde het tenminste nog een beetje alsof hij aan het werk was. Het duurde even, maar uiteindelijk was Gerhard Moesel tevreden. De tweede foto, opstaand uit een graf, ging al veel soepeler. ‘Man, de kerk mag blij zijn met een ster als jij,’ riep Gerhard Moesel, terwijl Barnabas zijn bovenlichaam vanachter een grote ronde steen liet zien. Een overhemd viel losjes om zijn lijf. Hij voelde zich sexy, en
15
Relishow_137x213.indd 15
18-10-11 13:26
het hielp dat hij nu even zonder die anderen op de foto mocht. Steeds als hij zich weer om moest kleden zette hij het op een bidden. ‘Grote Vader, sta mij bij. Help mij te handelen ter eer en glorie van U. Help mij in te zien waarom deze shoot van belang is in het licht van de eeuwigheid.’ Dan ging hij weer de set op. En zowaar, het inzicht kwam. De gebeden werden verhoord. Plotseling realiseerde hij zich dat ook dit een vorm van evangelisatie was. Hoe kwamen de lezers van Avenue anders ooit in aanraking met het grote nieuws? En was dat niet juist zijn taak? Hij moest de blijde boodschap verspreiden onder de heidenen, en dat kon ook best door als Jezus, in een maatpak, op de foto te gaan. Bij uitstek zelfs. Ja, nu hij het zo bekeek werd hij steeds enthousiaster over het idee. Het zou zijn populariteit, die toch al met een aardige snelheid groeide, ongekend groot maken. Kom, zei hij tegen zichzelf. Niet meer aarzelen. God heeft het zo gewild, anders had je hier nooit gestaan. Zie het als de volgende stap, het betreden van een hoger niveau. Aan Zijn macht komt geen einde. En al snel begreep hij zelf niet meer waarom hij getwijfeld had aan het evangelische nut van deze reportage. Zo gebeurde het dat de modefotograaf Gerhard Moesel een relihunk maakte van Barnabas Holee. Vooral de foto waarop hij over het water liep was spectaculair. Er was een glazen constructie in een zwembad getakeld. Daar stond hij op, en jawel, het leek net of hij over dat water wandelde. Aan weerszijden van die constructie dreven de negers, nu zonder olie en mooie vrouwen, alsof ze al zinkend getuige waren van het wonder dat zich voltrok. Precies zoals op de tekeningen van Doré. Die Gerhard Moesel, briljant was het.
16
Relishow_137x213.indd 16
18-10-11 13:26