คณะวทยาศาสตร มหาวทยาลยสงขลานครนทร วทยาเขตหาดใหญ เรองสนวทยาศาสตร รางวลชอศรตรง 10 สปดาหวทยาศาสตรแหงชาต ประจาป 2566
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 1 รางวัลชนะเลิศ
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 2 Unknown memory นางสาวชนกานต คังคะโร มัธยมศึกษาปที่ 6 โรงเรียนหาดใหญวิทยาลัย E-mail : 49791@hatyaiwit.ac.th ครูที่ปรึกษา นางสาวรติธรณ ใจหาว คุณเคยไดยินทฤษฎีที่วา แทจริงแลวเราเปนวิญญาณเรรอนที่มาสิงสูในรางคนอื่น และไดรับความทรงจํา ของรางนั้น ๆ มาดวยไหม สวนตัวแลว ฉันคิดวาเรื่องพรรคนั้นมันไรสาระสิ้นดี แตชวงนี้ความคิดที่วามันไรสาระนั้นเริ่มจะผิดเพี้ยนไป ไมวาจะเปนเพียงตัวฉันที่รูสึกไปเองหรือไม มันกําลัง เกิดอะไรบางอยางที่ผิดแผกไปจากปกติขึ้นกับฉัน โดยที่ตัวฉันเองก็ไมสามารถอธิบายออกมาเปนคําพูดได้ ฉันชื่อนางสาวมารินทร จันทรธารา ชื่อเลนชื่อนํ้า อายุสิบเจ็ดปเศษ เปนนักเรียนชั้นมัธยมปลายในโรงเรียน แหงหนึ่ง มีเพื่อน ๆ ที่นารักและครอบครัวที่อบอุน นั่นคือขอมูลที่ฉันรับรูมาตลอดชีวิต จนกระทั่งเมื่อไมกี่วันกอน ฉันเริ่มมีอาการปวดหัวเปนพัก ๆ
และในระหวางที่ทุกข ทรมานจาก อาการปวดนั้น ก็มักจะมีภาพเหตุการณแปลก ๆ ที่ฉันมั่นใจวามันไมเคยเกิดขึ้นกับตัวฉันมากอน พากันวิ่งเลนไปมา ภายในหัวสมองกันใหวุน หลังจากนั้น ฉันคิดวาเรื่องพิสดารเหลานี้จะจบลงแลว แตไมเลย ฉันยังคงถูกปอนความทรงจําที่ไมรูจักเขามาไมหยุด หยอน เหตุการณหลายอยางชี้ใหเห็นวาความจําฉันผิดเพี้ยนไป อยางเชน จู ๆ ฉันก็นึกขึ้นไดวาเคยเก็บสมุดบันทึกคูใจ เอาไวในลิ้นชัก แตไมวาจะรื้อเทาไรก็ไมเจอรองรอยของมัน แถมลิ้นชักในบานของฉัน ก็ดูไมเหมือนกับลิ้นชักที่อยูใน ความทรงจําเลยสักนิด
แมจะทานยาไทลินอลตามอาการก็ยังไมหาย
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 3 ไหนจะเรื่องที่ จู ๆ ฉันก็นึกถึงเพื่อนขางบานวัยเด็กคนหนึ่ง ซึ่งเคยสนิทสนมกับพอแมของฉันเปนอยางมาก ฉันจึง
มารดา พวกเขายืนยันวาฉันไมเคยมีเพื่อนขางบานชื่อนั้นมากอนเสียหนอย ในทีแรกฉันคิดวาพวกทานแคอําเลน หรือไมก็อาจจะจําไมไดจริง ๆ แตเมื่อประสบกับเหตุการณที่ฉันกําลังจะเล่า ตอไปนี้ มันยิ่งทําใหมั่นใจไดในทันทีวาตัวเองกําลังเผชิญหนากับ ‘ความทรงจําประหลาด ๆ’ อยูเปนแนแท้ ฤดูรอนซึ่งเปนชวงปดเทอมใหญของโรงเรียน ไดดําเนินมาถึงครึ่งทาง แตสําหรับเด็กที่กําลังจะขึ้นชั้น มัธยมศึกษาปที่ 6 ในเวลาอีกไมกี่สัปดาหนั้น ก็ถูกผูปกครองหามไมใหออกจากบานไปโดยปริยาย "อยาคิดมากนาแก ฉันก็ไมไดไปเที่ยวที่ไหนเหมือนกัน" "ใช ๆ เราจะม.6แลวนี่ นํ้าอยากเขาคณะอะไรเหรอ" เสียงเจื้อยแจวจากเพื่อน ๆ ที่คอยปลอบใจฉันผานทางวิดีโอคอลถามขึ้น มันเปนคําถามที่ฉันเองก็ยังคิดไมตกอยู่ เชนกัน "ฉันกลัวสอบไมติดจัง นํ้าละ ถาไมติดจะทํายังไงเหรอ" "ถาไมมีที่เรียนนี่แยเลยนะ เปนฉันคงขายหนาตาย" เพื่อนทั้งสองพูดขึ้นอยางไมมีปมีขลุย ทําเอาคนฟงที่คอยคิดตามทุกคําพูดอยางฉัน เริ่มเครียดจนตองสงเล็บมือเข้า ไปในริมฝปากใหฟนไดขบเคี้ยวเลน ในชั่วขณะหนึ่ง ฉันรูสึกเหมือนการกระทํานั้นถูกจดจองจากเพื่อน ๆ ในสาย และแมจะไมอยากเชื่อ แตนั่นมันก็ทําฉันรูสึกอึดอัดอยางบอกไมถูก หลังจากนั้นทุกคนก็เปลี่ยนหัวขอสนทนามาเปนเรื่องสัพเพเหระ ราวกับไมเคยสนทนาเรื่องกอนหนานี้ พวกเราคุย เลนกันอีกไมนานนัก จนในที่สุดก็ไดฤกษกดวางสายเพื่อพักผอนและใชเวลาสวนตัวเสียที ดวยความที่เทคโนโลยีในปจจุบันนั้นกาวหนาไปไกลมากเสียจนแทบจะเรียกไดวา เครื่องมือสื่อสารเปนสวนหนึ่งของ รางกายไปแลว ตัวฉันเองก็คิดอยางนั้นเชนกัน ดังนั้น ทุกคืนกอนจะเขานอน ฉันจึงตองเปดโทรศัพทมือถือ เพื่ออาน ขาวสารความเปนไปของโลกในแตละวัน
ลองถามพวกทานดูวาในตอนนั้นเขายายไปอยูที่ไหน แตคําตอบที่ไดรับกลับกลายเปนสีหนางุนงงของผูเปนบิดา
ผลการทดลองดังกลาวพิสูจนใหเห็นวาความทรงจําไมไดถูกเก็บรักษาอยูแตในไซแนปส (Synapse) หรื
ระหวางเซลลประสาทตามที่เคยเขาใจกันเทานั้น แตความทรงจําบางประเภทยังถูกเก็บไวกับ
การคนพบนี้อาจนําไปสูวิธีการรักษาโรคอัลไซเมอรและภาวะผิดปกติจากความเครียดหลังประสบเหตุ
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 4 วันนี้เองก็เชนกัน ฉันเลื่อนผานขอมูลมากมายที่แสดงผลบนจอเล็ก ๆ นั้น แตวันนี้มันแปลกไป ฉันเจอขาวการคนพบ ที่นาสนใจ ซึ่งเพิ่งจะสําเร็จไปเมื่อไมกี่ปกอนนี้เอง สายตาพลันไลกวาดตัวหนังสือบนหนาจออยางรวดเร็ว เนื้อขาว นั้นมีหัวขอและใจความสําคัญวา 'นักวิทยาศาสตรเผย “ปลูกถายความทรงจํา” ในหอยทากทะเลไดสําเร็จ' 'ทีมนักวิทยาศาสตรประกาศความสําเร็จในการปลูกถายความทรงจํา (Memory transplant) ใหกับหอยทากทะเล ชนิดหนึ่ง โดยไดทดลองฝกใหหอยทากทะเล Aplysia californica รูจักสรางกลไกปองกันตัวเมื่อสวนหางถูกสัมผัส ดวยกระแสไฟฟาออน ๆ ซํ้ากันหลายครั้ง ผลปรากฏวาหอยทากทะเลซึ่งเปนกลุมทดลอง เรียนรูที่จะหดตัวเขาในเปลือกเพื่อหลบกระแสไฟฟาใหนานขึ้น ในขั้นตอไป ทีมผูวิจัยไดสกัดเอา RNA ซึ่งเปนสารชีวโมเลกุลสําคัญในเซลล ออกจากระบบประสาทของหอยทาก ทะเลที่ถูกไฟฟาช็อต
ผล ปรากฏวาหอยทากทะเลกลุมหลังเปลี่ยนไปมีพฤติกรรมหดตัวหลบภัยนานขึ้นเปน 40 วินาที โดยไมตองถูกฝกดวย การช็อตไฟฟาแตอยางใด
แลวนําไปฉีดใหกับหอยทากทะเลที่ยังไม เคยถูกฝกใหหลบภัยจากกระแสไฟฟามากอน
อรอยตอ
RNA ซึ่งอยูใน นิวเคลียสของเซลลประสาทอีกดวย ทําใหสิ่งมีชีวิตสามารถโอนถายความทรงจําไดผานการปลูกถาย RNA เชนใน ครั้งนี้ แมวิธีการดังกลาวอาจยังใชไมไดกับการโอนถ ายความทรงจําที่มีรายละเอียดมากและซับซอนของมนุษย แตทีม ผูวิจัยหวังวา
สะเทือนใจ
ให้ มากยิ่งขึ้น' การปลูกถายความทรงจํา?
(PTSD) อยางไดผล รวมทั้งชวยเพิ่มพูนความเขาใจเรื่องกลไกการเก็บรักษาความทรงจําในระดับเซลล
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 5 ฉันนิ่งคิด มันฟงดูเปนเรื่องใหมเลยทีเดียว ถาการทดลองนี้สามารถทําสําเร็จไดในมนุษย เทคโนโลยีการแพทยคงจะยิ่งลํ้าสมัยมากขึ้นไปอีกเปนแน่ แสงหนาจอมือถือถูกปดลง ตามดวยแสงไฟในหอง ผาหมผืนหนาถูกกระชับใหเลื่อนขึ้นมาปกคลุมรางกายเพื่อ บรรเทาความหนาว ฉันหลับตาพริ้มเพื่อเตรียมตัวเขาสูหวงนิทรา แตทวา กลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นในความมืด ปบ เสียงนั้นเบามากจนแทบจะไมไดยิน แตถาหากลองเงี่ยหูฟงในความเงียบ ก็จะไดยินเสียงประหลาดนั้นลอยมาเบา ๆ ฉันพยายามที่จะไมสนใจและขมตานอนใหหลับ แตครั้งแลวครั้งเลา เวลาผานไปหลายนาที เสียงรบกวนที่แววใน โสตประสาทก็ยังไมมีทีทาวาจะหยุดเสียที สุดทายจึงเปนฉันเองที่เหลืออดจนตองลุกขึ้นจากเตียงนุม ๆ เพื่อตามหาที่มาของเสียงเล็ก ๆ นั่น ทั้งโตะ ตูเสื้อผา หนาตาง อุปกรณอิเล็กทรอนิกส ไปจนถึงใตเตียง ฉันไมเจออะไรสักอยางที่ดูเหมือนวาจะเปน ตนเหตุของเสียงไดเลย แตแลวฉันก็นึกถึงสิ่งของบางอยางที่อาจเปนไปไดขึ้นมา แลวมันก็เปนอยางที่ฉันคิด แตก็ไมใชทั้งรอยเปอรเซ็นตเสียทีเดียว โคมไฟที่ตั้งอยูบนโตะอานหนังสือ มีกลองตัวจิ๋วแอบซอนอยูอยางแนบเนียน ทั้งยังเปนโคมไฟที่ฉันไมเคยไดใชงาน นั่นเปนเหตุที่ทําใหฉันไมเคยสังเกตมันเลยแมสักนิด สิ่งที่ฉันเจอทําใหฉันหวาดกลัวอยางสุดขีด หลังจากนั้นจึงไดนําเรื่องที่เจอไปบอกพอและแม่
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 6 แตสิ่งที่พวกทานทั้งสองทํา กลับเปนเพียงการปลอบใจฉันและบอกใหกลับไปนอนเฉย ๆ เสียอยางนั้น ยังไมทันที่จะไดสงสัยอะไรไปมากกวานั้น อาการปวดหัวที่มีมาตั้งแตตนก็กําเริบขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้มันปวดเสียจน รูสึกเหมือนเหมือนวาสมองจะระเบิดออกมาเปนเสี่ยง ๆ อยางไรอยางนั้น นั่นเปนความรูสึกสุดทายกอนที่ฉันจะ หมดสติไป ฉันลืมตาขึ้นอีกครั้ง ภาพตรงหนาคือเพดานขาวสะอาด เมื่อมองดูรอบ ๆ ก็สามารถปะติดปะตอไดในทันที วาตัวเองคงจะถูกสงตัวมาที่โรงพยาบาลเปนแน ฉันคอย ๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่ง พลันก็ตองยกมือขึ้นมากุมศีรษะเจากรรมที่ปวดตุบขึ้นมาเล็กนอย ดูเหมือนวา ฉันจะยังสับสนมึนงงอยูไมมากก็นอย ฉันนําพาขาที่สั่นเทาไรซึ่งเรี่ยวแรงลุกเดินไปที่หองนํ้า แตดูเหมือนวาการกระทํานั้นจะยังเกินความสามารถ ของรางกายในตอนนี้อยูมากโข รางทั้งรางจึงพากันทรุดลงไปกองอยูที่พื้น ความเจ็บปวดที่หัวทําใหฉันนอนขดตัวรองโอดโอยอยางทรมานบนพื้นอยางหามไมได ฉับพลัน ความทรง จํามากมายกลับพรั่งพรูเขามาในหัว “ฉันจําไดแลว!” ทันทีที่ตะโกนออกไปแบบนั้น ชายหญิงในชุดกาวนราวสี่ถึงหาคนก็เขามาในหองแลวชวยกันพยุงตัวฉันออกไป แทจริงแลวทั้งหมดนี้คือการทดลองปลูกถายความทรงจําในมนุษย โดยตอยอดมาจากขอมูลการทดลอง ปลูกถายความทรงจําในหอยทากทะเล โดยที่มีฉันเปนผูเขารวมการทดลอง ฉันไมไดชื่อนํ้า ไมไดเปนนักเรียน ที่นั่นไมใชบานของฉัน แมแตพอแมและเพื่อนทุกคนตางก็เปนเพียงสวนประกอบ ในสภาพแวดลอมที่สรางขึ้นเพื่อใหฉันซึมซับความเปน ‘นํ้า’ ก็เทานั้น
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 7 เธอเปนผูเขารวมการทดลองอีกคนที่ถูกดึงเอาความทรงจําบางสวนออกมาทดลองกับฉัน พ วกเขาจะคอยจับตาดู พฤติกรรมของฉันที่ไดรับความทรงจําของนํ้าทุกยางกาว นั่นคือเหตุผลที่มีกลองแอบซอนอยูในสถานที่จําลอง มากมาย เริ่มแรก พวกเขาคนพบวาความทรงจําของ ‘ฉัน’ นั้นยังคงอยู นั่นทําใหเกิดความสับสนเกี่ยวกับความทรงจําในอดีต ซึ่งขัดแยงกับความทรงจําของนํ้าขึ้ นมาเปนชวง ๆ อยางที่สอง นํ้ามีนิสัยชอบกัดเล็บเมื่อเกิดความเครียดแมเพียง เล็กนอย ฉันจึงถูกกระตุนดวยคําพูดเชิงลบอยูบอยครั้ง เพื่อใหแสดงพฤติกรรมที่ตัวฉันไมเคยทําออกมา และ แนนอนวามันคือกลไกอัตโนมัติที่ฝงลึกอยูในสมองของนํ้า ทั้งหมดทําใหฉันเชื่อเสียสนิทใจวาตัวเองคือนางสาวมาริ นทร พวกเขาคอยดูและบันทึกพฤติกรรมของฉันเรื่อย ๆ และมีกําหนดการสิ้นสุดคือเมื่อฉันอยูในสภาวะที่รับรูไดแลววา ตัวเองไมใชนํ้า และ ‘นํ้า’ เปนเพียงความทรงจําที่ฉันไดรับมาเทานั้น ในที่สุดฉันก็พบเฉลยของสิ่งประหลาดที่เกิดขึ้นในชวงที่ผานมา นาขําที่มันไมใชเรื่องของวิญญาณอยางที่ฉันเขาใจ ดวยซํ้า ฉันนอนลงบนเตียงผูปวยชา ๆ ดวยความออนเพลีย ปลอยใหรอบขางที่วุนวายกลายเปนเพียงอากาศธาตุ โปรเจ็กต นี้มันสิ้นสุดลงแลวจริง ๆ “ผูเขารวมการทดลองหมายเลข 2-1A สําเร็จครับ”
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 8 รางวัลรองชนะเลิศ อันดับที่ 1
โตะทํางานของนักวิจัยดานสมองและระบบประสาทกับนักวิทยาศาสตรชีวการแพทย
หองทดลองวิทยาศาสตรขนาดใหญที่เต็มไปดวยอุปกรณอิเล็กทรอนิกสหนาตาเหมือนตูขนาดใหญเรียงรายอยูตาม ผนัง อุปกรณสําหรับการตัดตอทางพันธุศาสตรมากมายตั้งอยูบนโตะกันไฟ
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 9 “Revive” ชื่อ นางสาวฌญาณิน เขมะพันธุ7มนัส มัธยมศึกษาป>ที่ 5 โรงเรียน มอ.วิทยานุสรณ7 อีเมล chayanint.kem@gmail.com อาจารย7ที่ปรึกษา นางสาวอัจฉรา ตันติประภาส “และตอจากนี้ ขอเชิญทุกทานพบกับนวัตกรรมใหมของพวกเรา…”
ดังขึ้น ภาพจากจอโฮโลแกรมภายในหองทดลองฉายใหเห็นถึงวัตถุทรงกลมรูปรางคลายยา พรอมเสียงฮือฮาที่ตามมาจาก ผูคนที่อยูในสถานที่จริงไมนอย “โปรเจค 002 สําเร็จไปแลวสินะ” พริมโรสวาในระหวางที่สองมือกําลังกดสั่งการอุปกรณขนาดใหญเปนระวิง เสียงบรรยายสรรพคุณของสิ่งประดิษฐ์ ใหมจากโครงการหมายเลข 002 ที่ดังมาจากในจอยังคงดําเนินตอไป ทามกลางเสียงแหงความประทับใจของผูคนเปนระยะ ๆ เมื่อกลาวถึงสรรพคุณที่ไมเคยพบเจอที่ไหนมากอน “ยาอายุวัฒนะของพวกเขาเปลี่ยนจากเราไปเยอะเลยแฮะ” “โรส ไมตองพูดแลว” อลิซเซียเอยปรามอีกฝาย กอนจะหันกลับไปใหความสนใจกับงานตรงหนา จอภาพแสดงตารางและกราฟของผล การทดสอบมากมายที่จําเปนตอการเก็บเปนฐานขอมูลใหสืบตอไป ไมนับรวมกองกระดาษหนาเกือบครึ่งฟุตที่กองอยูบน
เสียงประกาศของหนึ่งในนักวิทยาศาสตรที่กําลังนําเสนอผลงานของตนเองกลาวกอนที่เสียงปรบมือดังกระหึ่มจะ
ที่กําลังทํางานแลปลวงเวลาไปจนดึก ดื่นมืดคํ่าแบบตอนนี้
กันอยางขําขันวาเปน ‘หองนอนในอนาคต’ ตั้งตระหงานอยู สายเชื่อมตอจํานวนมากระโยงรยางออกมาจากดานหลังเชื่อม กับตู บางสายเปนสายทึบดั่งสายไฟ บางสายเหมือนสายฉีดยาสําหรับการทดลองที่เสร็จสมบูรณ์ “เธอไมรูสึกอะไรจริง ๆ เลยเหรอ” พริมโรสถามดวยความไมเขาใจ “งานนี้พวกเราอุตสาหทํามาเปนป แตกลับถูก เจาของโปรเจคใหมเคลมไป ดวยเหตุผลฟงไมขึ้นวางานไมคืบหนาแบบนี้นะ” “เวลาผานไปแลว พวกเราทําอะไรไมไดหรอก” “แตวา ” “ตอนนี้พวกเรายังมีงานตองทําอยูไมใชเหรอ จัดการทุกอยางใหดีภายในกําหนดการเถอะ” อลิซเซียตอบเรียบ ๆ กอนจะหันกลับไปใหความสนใจกับงานตรงหนาดังเดิม ทิ้งใหนักวิจัยรุนนองยืนทําหนาไม่ เขาใจอยูอยางนั้น
กลางหองมีตูกระจกประหลาดที่เคยมีคนเรียก
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 10 จุดเริ่มตนของทุกอยางเกิดขึ้นตั้งแตหกเดือนกอน ในการประชุมเพื่อรายงานความคืบหนาของโปรเจค วิทยาศาสตรแหงโลกใหม ผลงานที่ยังคงลมเหลวไมมีทางดูดีในสายตาของเจาของความปรารถนา ยิ่งทุกอยางกําลังมีความ คืบหนาและความสําเร็จที่คอย ๆ กาวไปทีละขั้นเพื่อปกปองผลขางเคียงนับลานรูปแบบอยางที่อาจเกิดขึ้นมาได อยางไร เสียก็ไมมีทางทันใจบุคคลผูถือครองอํานาจใหญโตในประเทศไดหรอก เขาบอกวาพวกเขาเสียเวลามามากพอแลว สิ่งที่พวกเธอทํามันชาเกินไป พวกเขาไมอยากรอ เลยสงพวกเธอใหมารื้อฟนสิ่งที่พวกเขาเรียกวา “เครื่องปรับความคิดมนุษย” แทน โปรเจคชื่อแปลก ๆ ที่ตองใชนักวิทยาศาสตรจากทุกสาขาวิชามารวมทําโครงการนี้ โดยไดรับการสนับสนุนเงินทุน เพื่อรื้อฟนจากประธานาธิบดี รัฐสภา และนายกกระทรวงมากมายนับไมถวน มีจุดประสงคหลักไวสําหรับการหลอหลอม ความคิดใหคนในเรือนจําไมกลับไปทําสิ่งเลวรายหรือผิดกฎหมายซํ้าซาก และชวยเปลี่ยนความทรงจําเลวรายของ ผูปวยหนักบางรายใหไมนึกถึงอีก แนนอนวาการถูกยายงานเปนเรื่องที่ไมคอยนาอภิรมยสักเทาไหร ยิ่งเปนผลงานที่เธอทุมทุนสรรสรางขึ้นมาเอง ตั้งแตวินาทีแรกแลว การจะปลอยใหหลุดมือไปจะเปนสิ่งสุดทายในชีวิตที่อลิซเซียคิดจะทํา แตเมื่อสิ่งที่ถูกแยงไปทั้งที่ไม่ เต็มใจ โดยไมมีวี่แววจะไดคืนกลับมา ซํ้ารายไมพอสิ่งนั้นถูกเผยแพรสูสายตาของสาธารณชนแลว จะใหไปสูกับคนหมูมากก็ มีแตเสียกับเสีย นักวิทยาศาสตรหญิงใกลตกอับแบบเธอก็ไมมีทางเลือกอื่นอีกแลวนอกจากสิ่งนี้ โลกอนาคตถูกขับเคลื่อนดวยวิทยาศาสตร ความกาวหนา และความสดใหมของเทคโนโลยีที่ไมเคยถูกพบเห็นมา กอน การคาขายที่วาเคยสําคัญกับประเทศชาติ ถูกกลืนกินโดยตลาดนวัตกรรมทางวิทยาศาสตรที่นานาประเทศชวงชิง แขงขันกันผลิตขึ้นเพื่อสรางรายไดใหตัวเองและประชาชนทุกคน นาิกาเดินตอไปเรื่อย ๆ จนเข็มสั้นเกือบบรรจบที่เลข 11 ทั้งคูจึงพาตัวเองออกจากแลปโลง ๆ ที่ใชชีวิตกินนอน อยูแทบ 24 ชั่วโมง มานั่งผอนคลายชวงเวลาหลังเลิกงานในรานกาแฟที่ยังคงเปดอยูจนถึงกลางดึก เพื่อผอนคลายตนเอง จากความเครียดและตรรกะหลักการมากมายที่วนเวียนอยูในสมองตลอดคอนวัน “ฉันถามจริง ๆ เลยนะเซีย” พริมโรสวาหลังจากลาเตรอน ๆ พรองไปครึ่งแกว “เธอไมเคยรูสึกโมโหจนเลือดขึ้น หนาเลยเหรอไง ตอนเห็นโปรเจค 002 นะ” “เธอตองการคําตอบแบบไหนละ ถูกใจเธอหรือฉัน” นักวิทยาศาสตรชีวการแพทยแทบเลือดขึ้นหนา ไมเขาใจการกระทําของหัวหนาของตน “งานเราถูกขโมยนะเซีย ประธานาธิบดีเฮงซวยนั่นไมเคยเห็นคาพวกเราดวยซํ้า ทุกคนมองเราเปนเครื่องจักร ใคร ๆ ที่ถูกยายมาโปรเจคนี้ก็รูทั้งนั้น วาไอหัวหนาโปรเจค 002 นั่นมันใชเสนสายของครอบครัวที่อยูในกระทรวงเขามา” “แลวเธอจะใหฉันทํายังไง โวยวาย แฉพวกนั้นกลางงานเปดตัว ทําอะไรแบบนั้นนะเหรอที่พวกเธอตองการกัน” “ใช นั่นแหละที่พวกเราควรทํา” “แลวจะมากดดันฉันใหไดอะไร” “แตเธอเปนเจาของไอเดีย หัวหนาโปรเจค เธอเปนคนที่มีสิทธิ์ทุกอยางในงานวิจัยนี้”
กีดกันและเอื้อผลประโยชนโดยไมเปนธรรมทํารายคนอื่นโดยที่เธอไมแมแตจะหันกลับไปเหลียวแล จนทุกอยางดําเนิน
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 11 “แตทําแลวจะไดอะไรขึ้นมา ทั้งเธอและฉันอาจจะตกงาน ประชาชนมองวาพวกเราเรียกรองความสนใจ พยายาม จะเสนอหนาเขาไปในงานวิจัยที่วิเศษวิโสสําหรับพวกเขา ทุกสิ่งที่พวกเราทํามาจะสูญเปลา ไหนจะคนอื่น ๆ อีกละ ผลกระทบมันมากมายมหาศาลรูไหม” อลิซเซียอธิบายดวยนํ้าเสียงไมยินดียินรายอะไร ใครบอกวาเธอไมโกรธที่ทุกสิ่งที่หมายมั่นปนมือขึ้นมาเองถูกขโมย ไปตอหนาตอตา ไมรวมเหตุการณอื่นที่กระทําขึ้นราวกับวาพวกเธอไมมีใครรูอะไรอีกนับไมถวน ยายนักวิทยาศาสตรในโปรเจคที่เปนผูหญิงและคนตางเชื้อชาติออก หัวหนาโปรเจคที่เขามาใหมเปนผูชาย มีครอบครัวทํางานในกระทรวง สวนคนอื่นก็มีอิทธิพลไมตาง ไมใชวาไมอยาก แตทุกอยางอันประกอบเปนสาเหตุใหเกิดเหตุการณมาจนตอนนี้มีอํานาจมากพอที่จะพลิกทุก อยางใหเปนไปในทางที่เลวรายยิ่งกวาได แมโลกจะขามผานยุคสมัยไปมากเทาไหร หากใหนิยามในคําจํากัดความสั้น ๆ คํา ที่เหมาะที่สุดคงเปนคําวา ปลง กับสิ่งที่เกิดขึ้น “ฉันรู แตแลวยังไงละ พวกเราไมแมแตจะไดลองดวยซํ้าเพราะถูกเธอหาม” “...” “เธอเคยบอกไมใชเหรอ วาจะไมยอมออนขอใหความไมยุติธรรม แตแลวทําไมเธอกลับทําแบบนี้ซะเองละเซีย ทุก อยางดูเหมือนไมใชตัวเธอเลยดวยซํ้า” อลิซเซียตอบโตไมได เพราะบางอยางกลับสะกิดใจเธออยางบอกไมถูก จนไดแตนิ่งเงียบเพื่อทบทวนความคิดของ ตนเองเพียงลําพัง ความไมยุติธรรมทั้งหลายที่เกิดขึ้น ทําไมเธอถึงไมเคยคิดจะเรียกรองมันใหกับใครเลย ซํ้ารายยังปลอยใหการถูก
มาถึงในจุดที่แกไขอะไรไมไดอีกแลว
สองสิ่งที่ไดกลับมาคงเปนความผิดหวัง และอะไร ๆ ที่เลวราย มากกวาเกา อะไรกันที่เปลี่ยนคนไดมากมายขนาดนี้ “เฮ เซีย ยังไดยินกันอยูไหมเนี่ย” “อะ ออ เมื่อกี้เธอวาอะไรนะ” “ฉันถามวา พวกเรากลับกันเลยไหม ตอนนี้มันดึกแลว” “อืม เจอกันพรุงนี้” “เหมือนกัน” นักวิทยาศาสตรทั้งสองลุกออกจากรานกาแฟยามใกลเที่ยงคืนพรอมกัน กอนจะแยกยายกันไปตามเสนทางของ ตนเองที่คุนเคย แตคําพูดของพริมโรสยังคงติดอยูในใจเธอ และวนเวียนอยูในสมองอยางไมมีทีทาวาจะหยุด เพราะแมแตตัวเธอเองยังไมรูเลย วาอะไรกับที่เปลี่ยนแปลงอลิซเซียคนเกาไปขนาดนี้
ถึงพยายามเรียกรองไป
รื้อฟนโปรเจคนี้เขาใกลความสําเร็จมากขึ้นเทาไหร
ทั้งที่มันเปนเรื่องปกติที่นักวิจัยจะใหความสนใจกับงานของตนเองเมื่อใกลสําเร็จ
แลว กลายเปนผลเสียระยะยาวมาจนถึงตอนนี้”
“เธอไดลองดูผลการทดสอบกอนที่โปรเจคจะถูกยุบแลวหรือยัง ในนั้นมันอาจจะมีอะไรที่เธอตามหาอยูก็ไดนะ
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 12 การทํางานในโปรเจคเครื่องปรับเปลี่ยนความคิดคนยังคงดําเนินตอไปนับวัน สัปดาห ไปจนถึงแรมเดือน สิ่งที่ นักวิทยาศาสตรทุกคนในโปรเจควาดฝนไวเริ่มกอตัวเปนรูปเปนรางในทุก ๆ วัน รอยยิ้มแหงความดีใจคอย ๆ ปรากฏบน ใบหนาของนักวิจัยเมื่อเห็นผลลัพธที่นาพึงพอใจ “อืม ยากจริง ๆ ดวยแฮะ ไมมีอะไรผิดพลาดแลว แตไดผลลัพธไมเทาที่ควรจะเปน” ฮันเตอร วิศวกรประจําโปรเจคผูรับผิดชอบในการประกอบนวัตกรรมชิ้นนี้เอยในระหวางที่กําลังพิเคราะหผลการ ทดลองในมนุษยเสมือนจริงบนจอโฮโลแกรมที่ฉายขึ้น อลิซเซียเองก็คิดไมตกกับสิ่งที่ไมเปนไปตามหวัง เปนขอเท็จจริงที่วา การทดลองไมมีทางสัมฤทธิ์ผลไปทุกครั้ง แตความแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นนี้เปนสิ่งที่ไมมีใครคาดคิดวาจะเกิด แถมเปน ตอนที่โปรเจคกําลังจะสําเร็จอีกดวย “นายพอมีสาเหตุบางอยางที่อาจจะเปนไปไดไหม” “จริง ๆ ก็มี จากที่ดูผลการทดลองแลว ปญหาจะอยูในสวนของขั้นตอนการฉีดยาเขาไปมากกวาขั้นตอนที่ใชรังสี เขาชวย แตฉันฟนธงไมไดหรอก บางทีมันอาจจะเกิดความผิดพลาดตอนฉายรังสีก็ได” “ฉันจะใหทุกฝายลองตรวจสอบงานของตนเองใหหมดเลย เราจะไดรูปญหาและแกไขไดทัน” “ตองเปนอยางนั้นแหละ ไมอยางนั้นโปรเจคนี้ไมสําเร็จแน” คําสั่งใหมเรงดวนถูกกระจายใหนักวิทยาศาสตรและนักวิจัยหลายสิบชีวิตในแลปอยางรวดเร็ว แตละฝายตางเรง รีบเพื่อหาสาเหตุของขอผิดพลาดที่ไมคาดคิดใหกระจางโดยเร็วที่สุด ตูกระจกอันกําลังจะเปนผลงานชิ้นใหมถูกรายลอมไป ดวยผูคนที่สรางมันขึ้นมาใหมอยางไมขาดสาย พวกเขาเหมือนเริ่มนับหนึ่งใหมเพื่อหาสาเหตุของปญหา แตไมวาทําอยางไร
สิ่งที่กําลังตามหามาเกือบทั้งวัน จนลวงเขาเวลาเลิกงานที่ใครหลายคนตางทยอยออกจากศูนยวิจัยไปจนหมด เหลือเพียงแต่ หัวหนาโปรเจคที่ยังงวนอยูกับการอานผลการทดลองครั้งกอน ๆ อยูไมจบสิ้น “พอเถอะเซีย คอยกลับมาทําตอพรุงนี้ก็ได” พริมโรสวาอยางไมสบายใจ แมจะพยายามไมคิดอะไรแตมันก็ยังรูสึกอยูเนือง ๆ วาเพื่อนของเธอเปลี่ยนไป ยิ่งการ
หรือพยายามแคไหน ก็ไมเจอขอผิดพลาดสักที การตรวจสอบยังคงดําเนินตอไปจนกระทั่งทองฟาเริ่มแปรเปลี่ยนเปนสีนํ้าเงินเขม แตก็ไมมีวี่แววที่พวกเขาจะเจอ
อลิซเซียดูจะใหความสนใจกับมันมากขึ้นเทานั้น
แตพริมโรสกลับรูสึกไมสบายใจ กับทาทีเหลานี้มากขึ้นทุกวัน “ไมไดหรอก ฉันเริ่มปะติดปะตอมันไดบางแลว อีกนิดเดียวเราก็จะรูแลววาขอผิดพลาดมาจากตรงไหน” “เธอรูสาเหตุทั้งหมดแลวเหรอ” “ไมหรอก ฉันกําลังไลดูผลการทดลองตั้งแตชวงแรกที่ทดลองอยู ปญหานาจะสะสมมาตั้งแตตอนนั้น
” “จริงดวย ฉันลืมไปสนิทเลย” อลิซเซียรองกับความขี้หลงลืมแบบไมควรจะเปนของตนเอง “เธอจะมาดูดวยกัน ไหม”
ระบบประสาทรัวลงบนแปนพิมพดิจิตอลในระหวางที่จอคอมพิวเตอรโฮโลแกรมคอย
“พวกเรานาจะเจอวิธีการทดลองฉบับละเอียดนี้ตั้งแตตอนนั้น จะไดไมตองมานั่งถอดประกอบตูนั่นอยูใหกินเวลา
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 13 พริมโรสไมตอบ แตก็ยอมลากเกาอี้ที่อยูใกลมือมานั่งเพื่อดูสิ่งที่เพื่อนรวมงานวา
มือของนักวิจัยทางสมองและ
ๆ ฉายขอมูลจํานวนมากที่ถูกเก็บไว้ ในระบบอยางดี “พวกเราตัดสินใจเปลี่ยนตัวยา เพราะมีตัวที่ใหประสิทธิภาพดีกวาในปริมาณที่นอยกวา แตสงผลตอวิธีขั้นตอนอื่น ๆ ในผลการทดลองเกาบอกไว” พริมโรสเอย “แตแปลก ทําไมพวกเราถึงไมเคยอานเจออันนี้เลย สันนิษฐานวาคนอื่นก็ไมรู ถึงไดปลอยมาจนถึงตอนนี้” อลิซเซียไมไดตอบอะไรกลับไป แตในสมองกลับสงสัยไมตาง แมตอนนั้นคนที่รวบรวามขอมูลมาใหพวกเธออานคือ นักวิจัยรุนพี่ที่อยากจะรื้อฟนโครงการนี้ขึ้นมา มันไมควรเปนเรื่องปกติที่การทํางานวิจัยสักชิ้นจะเกิดขอผิดพลาดจากความ ไมรอบคอบและความหลงลืมของนักวิจัยไดมากมายขนาดนี้ ยิ่งขุดคนขอมูลเกามากเทาไหร เรื่องบางเรื่องที่ทั้งคูตางสาบาน กันไดวาไมเคยเห็นผานตามาเลยสักครั้งกลับคอย ๆ ปรากฏทีละนอย เหมือนกับการเปดกลองของขวัญทีละชิ้น แบบที่เจาของของขวัญตั้งใจคอย ๆ มอบมันใหพวกเธอ “นี่ไฟลอะไรหรอเซีย” นักวิทยาศาสตรชีวการแพทยวาเมื่อเห็นไฟลขอมูลชื่อแปลก ๆ ปรากฏอยูทายลิสตไฟลอื่น ๆ มหาศาล กอนจะพบกับเรื่องที่ไมแมแตจะเคยคิดได “อะไรกันเนี่ย” ขอมูลใหมที่ไมเคยผานตาของสองนักวิจัยแมแตเสี้ยวหนาเดียวปรากฏบนหนาจอ ตัวอักษรภาษาอังกฤษที่เรียง รายจนแทบมึนหัวพรอมภาพประกอบยิ่งทําใหทั้งคูมั่นใจวาไฟลปริศนานี้คือผลการทดลองบางอยาง แมจะอานไปไดแคครึ่ง หนากระดาษ ที่นอกจากจะไมมีใครในโปรเจคเคยเห็นแลว ยังเปนขอมูลที่มีประโยชนตอการรื้อฟนสิ่งที่นักวิทยาศาสตรใน อดีตเคยศึกษาอยางยิ่ง
เปนสัปดาห” “มันไมใชแคละเอียดหรอกโรส” อลิซเซียวา “มันเรียกวาสมบูรณแบบดวยซํ้า” ยิ่งวิเคราะหสิ่งที่ไฟลขอมูลเก็บไวอยูเรื่อย ๆ ความจริงมากมายคอย ๆ ถูกเฉลยออกมาราวกับถูกคิดคํานวนเวลาที่ เหมาะเจาะไวแลว ไมวาจะเปนหลักการทํางานบางอยางที่พวกเขาเคยตองถอดประกอบเพื่อศึกษาเอง ขั้นตอนการทําการ ทดลองฉบับเกือบสมบูรณตั้งแตตนจนจบอยางละเอียด ที่ไมวาใครเขามาอานก็จะเขาใจอยางถองแท “ผลการทดลองครั้งสุดทาย สถานะ สําเร็จ...” อลิซเซียคอย ๆ อานขอความบนหนาจอ “หมายความวาการ ทดลองนี้เคยสําเร็จมาแลวเหรอ” “เธอลองอานดูเร็วเซีย” “การทดลองครั้งที่ 48 สําเร็จ รายละเอียดการทดลองเหมือนครั้งกอน ๆ ในไฟลนี้ทุกอยาง” “เดี๋ยวนะเซีย ผูเขารับการทดลอง เด็กหญิงอายุ 5 ขวบ ชื่อ อลิซเซีย วิลโลว” สิ้นเสียงของพริมโรส ดั่งทั้งหองถูกสะกดใหอยูภายใตภวังคความคิด แมกอนหนานี้จะแทบไมมีเสียงดังอื่นอะไร ออกมาเลยก็ตามที อลิซเซียไมแมแตจะหาเสียงของตนเองเจอ ความคิดมากมายหลั่งไหลเขามาในสมองพรอม ๆ กันหลาย ลานอยาง จนไดแตนั่งนิ่งเหมือนรูปปนอยางนั้น
จิตใจของเธอเต็มไปดวย ความสับสนอยางมากที่สุด จนศีรษะเกิดอาการมึนงงเพราะความคิดที่แทบจะเหมือนการกอสงครามอยูภายในสมองทั้งสอง
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 14 “เซีย นี่มันอะไรกัน...” เสียงเดิมของพริมโรสเรียกสติของเธอกลับมา ไมรอชารีบไลอานขอมูลการทดลองอื่นที่ถูกเก็บไว กอนจะพบกับ เรื่องราวที่ทําใหตกตะลึงมากยิ่งกวาเดิม “จุดประสงคของการปรับความคิด เพื่อประดิษฐนักวิทยาศาสตรรุนใหมสําหรับสานตอโปรเจคนี้ มีเด็กชายและ หญิงเปนผูเขารับการทดสอบทั้งหมดจํานวน 20 คน แตมีผูเหลือรอดเพียงคนเดียว คือ อลิซเซีย วิลโลว ชุดความคิดที่ถูก ปรับคือ กลับมาสานตอเจตนารมณของโครงการนี้ใหเสร็จสมบูรณ และคิดคนสิ่งประดิษฐที่ไมมีผลกระทบขางเคียงตอ สมองของผูรับการทดสอบ” ขอมูลที่ปรากฏเริ่มทําใหอลิซเซียเขาใจสถานการณตาง ๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิต การที่เธอเขามาในโปรเจคนี้ก็ถูก วางแผนเอาไวแลวตั้งแตนับสิบปกอน ทุกชวงชีวิตแตละวินาทีถูกบันทึกเปนตารางกําหนดอยางละเอียด นับตั้งแตวันที่การ ทดลองสําเร็จ ไปจนถึงวันตายของเธอ “เมื่อเธอไดยินคําวา โปรเจคเครื่องควบคุมความคิดของมนุษยเมื่อไหร เธอจะไมมีวันปฏิเสธสิ่งนี้ เธอจะยอมรับสิ่ง ที่เกิดขึ้น และมุงมั่นตั้งใจที่จะรื้อฟนสิ่งนี้ใหเสร็จตามเจตนารมณของตัวเธอเองอยางแรงกลา ไมวาจะมีอะไรมาขวาง เธอก็ จะไมยอมใหมันมาทําลายสิ่งนี้ได” เมื่อยิ่งรูความจริงมากเทาไหร คําถามมากมายก็ยิ่งพรั่งพรูเขามาเหมือนกระแสนํ้าหลาก
ซีกของเธอ ทําไมเธอถึงกลายมาเปนหนูทดลองในโปรเจค กอนหนานี้เธอเปนใคร แลวตอนนี้เธอเปนใครกันแน ทุกความฝน วัยเยาว งานอดิเรก สิ่งที่รัก เปาหมาย แรงจูงใจ ชวงชีวิตทุกกาวเดินที่ผานมานั่นคือตัวเธอที่แทจริง หรือเปนคนอื่นกันแน ไมรูดวยซํ้า วาการที่เธอไดคนพบความจริง ไดถูกกําหนดเอาไวในการทดลองหรือเปล่า แลวตอนนี้ อลิซเซีย วิลโลว คนนี้ คือ อลิซเซีย วิลโลว จริง ๆ หรือเปลา หรือเธอแคทําใหถูกเชื่อวา เธอคือ อลิซ เซีย วิลโลว กันแน “เซีย!”
จอโฮโลแกรมยังคงฉายภาพการเอกสารบันทึกผลทดลองเอาไว
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 15 พริมโรสกรีดรองเมื่อเห็นเพื่อนรวมงานของตนหลนลงจากเกาอี้ไปกองกับพื้นตามแรงโนมถวง เลือดสีแดงสดเริ่ม ไหลออกมาตามพื้นจากการกระแทกกับพื้นอยางแรงบริเวณศีรษะ แมจะพยายามรองเรียกชื่อมากเทาไหร แตก็ไรซึ่งวี่แวว การตอบรับจากคนที่ไมรูสึกตัวแลว
แตคงไมมีใครสังเกตเห็นขอความเล็ก ๆ ที่ปรากฏ อยูมุมซายลางของไฟลดิจิตอลนี้ “คําเตือน : หากผูเขารับการทดลองรูวาตนเองถูกปรับความคิดอะไรบาง จะเกิดผลกระทบกับสมองสวนหนา จน ทําใหเขาสูสภาวะเจาหญิงหรือเจาชายนิทรา และนําไปสูการเสียชีวิตในที่สุด”
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 16 รางวัลรองชนะเลิศ อันดับที่ 2
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 17 ช)วงทิวาหรือราตรี นางสาวนิภาธร นิกรพิบูลย3 ระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายปBที่ 4 โรงเรียนหาดใหญ6วิทยาคาร อีเมล : nureennipaton@gmail.com ครูที่ปรึกษา นางสาวฮานีฟะห3 เจgะเตgะ ผมไม6อยากเชื่อสายตัวเองว6าผูjหญิงที่อยู6ตรงหนjาคือคน ๆ เดียวกับคนในเอกสาร สาวผมสีบลอนยาวถึง กลางหลังกับส6วนสูงเพียง 169 ซม. กำลังนั่งจิบกาแฟในรjานแห6งหนึ่งภายในหjางอย6างสบายใจ เธอเหมือนกับขjอมูล ในเอกสารทุกระเบียบนิ้ว แต6มันคงจะดีกว6านี้ถjาตัวเธอไม6ไปปรากฎในรายชื่อเอกสารศพไรjญาติเนี่ยสิ มันตjอง ผิดพลาดตรงไหนสักที่แน6 ๆ ผมขอใหj วี เพื่อนของผม ไปสอบถามเธอคนนั้นทันที แต6สิ่งที่ไดjกลับมากลับเต็มไปดjวยคำถาม เธอคนนั้น ยังมีชีวิต และยังคงเคลื่อนไหวในโลกโซเซียลอย6างปกติ แน6นอนว6าผมไม6ลืมที่จะถ6ายรูปเก็บหลักฐาน ผมถ6ายรูปของ
และก็ถ6ายรูปหนjาบัตรประชาชนที่ผมแอบขโมยมาตอนแกลjงชนไหล6 (พฤติกรรมหjามลอกเลียนแบบ) จากนั้นผมก็นำบัตรประชาชนส6งคืนผ6าน รปภ. ก6อนจะรีบเดินออกมาจากหjางแห6ง นั้นอย6างไว ขjอมูลนี้ตjองไดjรับการตรวจสอบอย6างด6วนเลยล6ะ ยjอนเวลาไปเมื่อสามเดือนก6อน มีเหตุรับแจjงมายังสถานีตำรวจว6า พบโครงกระดูกปริศนาในกระเปwากลาง ทุ6งหญjาสูงสองเมตร ผูjพบเจอเปxนชายแก6วัย 70 ปB เจjาของพื้นที่ ๆ จะมาขายที่ดินตรงนี้พอดี เมื่อนำกระดูกไปส6ง ตรวจพบว6า เปxนนักศึกษาหญิงของมหาวิทยาลัย U ชื่อว6า นางสาว ราตรี ศรีพาสุข อายุ 19 ปB สัญชาติไทย สาเหตุ การตายนั้นไม6ทราบแน6ชัด ตjองตามสืบกันต6อไป แต6หลังจากพบศพไปไม6ถึงสัปดาห3ก็มีรายงานมาว6า มีคนพบเห็น เจjาตัวเดินเล6นอยู6ในหjาง เลยเปxนที่มาของผมที่มาทำการสืบขjอมูลระยะประชิดแบบนี้อยู6นั้นเอง หลังจากออกมาจากหjางผมก็หาคนขับรถสองแถวคนหนึ่งที่ราตรีชอบนั่งเปxนประจำ โชคดีที่ผมนัดเจอกับ เขาเปxนการส6วนตัวไวjล6วงหนjา เลยไม6ตjองมานั่งรอเวลาเขาเลิกงานแทน จากการสอบถามพบว6า ราตรีชอบมาเที่ยว ที่หjางนี้เปxนประจำหลังเลิกเรียน เธอจะชอบพาเพื่อน ๆ มาเที่ยวที่นี่ โดยเฉพาะการนัดบอร3ดตามโซเซียล ซึ่ง คำใหjการก็ตรงกับที่ตำรวจเฝ}าสืบมา เมื่อช6วงสามเดือนก6อนคุณลุงคนขับรถมักจะไปส6งเธอที่หอพักแห6งหนึ่งกับ เพื่อนผมสั้นสีดำ แต6ช6วงหลัง ๆ มานี้จะตjองพาไปส6งที่ซอยหนjาบjานของเจjาตัวแทน และใหjเหตุผลว6าไม6มีเงินจ6ายค6า เช6าเลยกลับไปอยู6กับพ6อแม6 พรjอมเอารูปที่เจjาตัวอยู6กับเพื่อนใหjผมดู
เธอที่อยู6ในรjานกับรูปบนกลjองวงจรปsด
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 18 ผมมาที่หอพักจากคำใหjการของลุงคนขับรถ แน6นอนว6าลุงคนขับรถไม6ไดjใหjการเท็จแต6อย6างใด ที่น6าสงสัย คือพฤติกรรมของเจjาตัวที่ช6วงเวลามันตรงกันจนน6าแปลก ผมขอยายเจjาของหอพักแห6งนี้เช6าหjองในราคาถูก และ โชคดีมาก ๆ ที่ในเวลาสามเดือนมานี้ไม6มีใครมาเช6าหjองนี้เลย เพราะว6ามันอยู6ชั้นหjาและมีแค6บันไดทางเดียวที่ใชjขึ้น ผมเปsดประตูเขjาไปในหjองเล็ก ๆ หjองนั้น ก็พบว6าในหjองมีขjาวของเครื่องใชjของเจjาของหjองเดิม หรือก็คือราตรี (ยืนยันขjอมูลจากคำใหjการของยาย) ภายในหjองมีเบ็ดตกปลาเก6า ๆ ตรงมุมหjอง ลิ้นชักที่หยากใยขึ้น มันก็ไม6แปลก เท6าไร เพราะหjองแบบนี้ไม6น6ามีใครมาเช6า นอกเสียจากว6าอยากออกกำลังกายขึ้นลงบันได ถึงผมจะเขjาไปตรวจ สภาพหjองแต6ก็ไม6ไดjเคลื่อนยjายอะไรเพื่อรักษารูปคดี จากนั้นก็ออกจากหjองแลjวล็อกไวjก6อนจะส6งกุญแจต6อใหj เจjาหนjาที่คนอื่นมาตรวจสอบ การตรวจสอบก็ดำเนินเสร็จสิ้นอย6างรวดเร็วดั่งใจ แมjว6าจะผ6านมาถึงสามวันก็ตามทีเถอะ ผมเปsดรูปและ วีดิโอที่ถูกแนบมาก็ตjองตกใจอย6างมาก ภายในหjองน้ำเล็ก ๆ นั้นกลับเรืองแสงสีน้ำเงินอมเขียวไปทั่วพื้น สีที่เรือง แสงนั้นคือ ปฏิกิริยาลูมินอล (Luminol) ของสารลูมินอลที่ทำปฏิกิริยากับเลือด ที่น6าตกใจคือ พื้นหjองน้ำถูกฉโลม ไปทั่วจนลืมสีพื้นกระเบื้องที่แทjจริง ถังน้ำสีดำที่ถูกคว่ำไวjก็มีการทำปฏิกิริยาลูมินอลเช6นกัน หนjาประตูหjองน้ำมีรอย หยดเลือดที่ลากยาวไปที่ใตjซิงค3ลjางจาน ภายในมีเศษผมติดอยู6กับคราบหยดเลือดที่เห็นดjวยตาเปล6าที่ถูกเช็ดไม6 สะอาด และแน6นอนว6าฝÄายพิสูจน3หลักฐานก็ไปตรวจ DNA และคงไม6ใช6ใครอื่น แต6เจjาของ DNA นั้นก็คือ นางสาว ราตรี ศรีพาสุข คน ๆ เดียวกับที่ไปเดินเล6นอยู6ในหjางนั้นเอง วันต6อมาผมไดjไล6สอบถามอาจารย3ของมหาวิทยาลัยที่ราตรีไดjเรียนอยู6 คำใหjการคือ เธอมักวาดรูปเล6นลง บนชีท ไม6ก็สไลด3นำเสนอเวลาพรีเซนท3งาน แต6ช6วงนี้กลับไม6ค6อยหลับและชอบมองนอกหนjาต6างแทนการเล6น โซเซียลในคลาสเรียน สำหรับการรับบทเปxนนักสืบแบบผมนั้น แมjว6าพฤติกรรมจะเปลี่ยนเพียงเล็กนjอย แต6มันก็มีค6า มากพอที่จะเปxนหลักฐานในการจับตัว
การสอบปากคำนั้นถูกดำเนินในเย็นวันนั้นทันที น6าเสียดายที่ผมตามหาสาวผมสั้นที่อยู6เปxนเพื่อนนางราตรี ตลอดเมื่อสามเดือนก6อนไม6เจอ ผมรับหนjาที่สอบปากคำราตรี แมjว6าผมแทบจะไม6ไดjสงสัยเธอในฐานะคนรjาย แต6 อย6างอื่นของเธอนั้นมีอีกมากใหjน6าสงสัย จากการใหjปากคำของเธอนั้น เธอเล6าว6า เธอใชjชีวิตประจำวันปกติ เชjาไป เรียน ตกบ6ายก็ไปเดินเล6นที่หjาง เย็นก็ไปดื่นสังสรรค3ที่รjานเหลjา หลังเที่ยงคืนก็อยู6ที่บjานตลอด พอแปดโมงก็ใชjชีวิต วนเขjาลูปเดิม แต6ช6วงนี้ไม6มีเพื่อนต6างคณะว6างไปเที่ยวหjาง ก็เลยเดินคนเดียว ซึ่งเธอก็ไม6ไดjใหjความเท็จแต6อย6างใด การสอบปากคำของนายมนตรี ศรีพาสุข พ6อของราตรี ดูเหมือนว6าเจjาตัวจะไม6ไดjรูjเรื่องดjวยซ้ำว6าลูกสาว ของตัวเองไดjตายไปแลjว หรือไม6ก็ความจริงแลjวเธออาจจะยังไม6ตายก็เปxนไดj ส6วนพยานยืนยันที่อยู6ก็มีครบถjวน
และผมก็ไดjติดต6อไปหาวีเพื่อบอกเขาใหjเชิญตัวผูjตjองสงสัยมาสอบปากคำ
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 19 การสอบปากคำของนางมานี ศรีพาสุข แม6ของราตรี มีทิศทางเดียวกับลูกสาวและสามีของตน ส6วนใหญ6 เจjาตัวคอยอยู6ดูแลบjานไม6ค6อยไดjออกไปไหน แต6ในบjานมีกลjองวงจรปsดเปxนหลักฐาน แต6เรื่องที่ว6าปลอมแปลง หลักฐานไหมนั้นค6อยว6ากันอีกที การสอบปากคำของนางสาวฟ}าใสว6า เธอไม6ค6อยคุยแชทกับราตรี แต6ตอนอยู6มหาวิทยาลัยก็มักจะทักกันไป กินขjาวที่โรงอาหารอยู6เสมอ แต6ช6วงหลังสามเดือนมานี้ก็โดนทำตัวห6างเหินใส6 ราตรีคบ ๆ เลิก ๆ กับผูjชายมา บ6อยครั้ง หนึ่งในนั้นมีนายฟsวส3อยู6ดjวย การสอบปากคำของนายฟsวส3ว6า เขาเคยคบหาดูใจกับราตรีจริง ๆ แต6ราตรีเปxนคนที่ไม6ค6อยจริงจังกับ ความสัมพันธ3 และชอบเล6นหยอกลjอกับหมู6ผูjชาย และเคยคบกับแฟนเก6าของฟ}าใสหลังจากที่พวกเขาเลิกกันเพียง แค6สามวัน การสอบปากคำของนางสาวน้ำฝนว6า ฟsวส3เปxนหนุ6มเจjาชูjชอบคบซjอน ราตรีเลยบอกเลิกแลjวมาระบายกับ ตน ส6วนความสัมพันธ3ของเธอกับราตรีก็เหมือนเบgมากกว6าเพื่อน ส6วนใหญ6เธอจะถูกลอกงานแลกกับเงิน เวลา อารมณ3ไม6ดีก็จะบ6นใหjฟÑงเสมอ เท6าที่สังเกต หลัง ๆ มานี้เริ่มหัดใชjมือขวา แต6ก็ใชjคล6องแปลก ๆ คำใหjการของทุกคนนั้นไม6มีจุดไหนน6าสงสัย แต6มีเหตุผลมากพอที่จะทำการฆาตกรรม นอกจากครอบครัว ศรีพาสุข แต6ถึงอย6างนั้นขjอมูลมันก็นjอยเกินกว6าจะสาวตัวคนรjาย คงตjองใหjปากคำกันใหม6อีกครั้ง แต6กว6าจะไดj ขjอมูลเพิ่มจากปากบุคคล ระหว6างนั้นก็มาอ6านขjอมูลที่ไปขอมาจากโรงพยาบาลเมื่อสามสัปดาห3ก6อนกันดีกว6า แน6นอนว6าผมตjองอ6านขjอมูลที่ผมสงสัยสุด นั้นคือ ราตรี ผมอ6านเอกสารของราตรีก็พบว6าไม6ไดjมีอะไรผิด แปลกไป เลยมาอ6านของนายมนตรีแทน และผมก็ไดjหลักฐานชิ้นใหม6มา ในเอกสารระบุไวjว6านายมนตรีมีฝาแฝดอีก คน นั่นทำใหjผมสงสัยถึงนางมานีต6อ ซึ่งนางมานีเองก็มีพี่นjองฝาแฝดเช6นกัน แต6น6าเสียดายที่ผมไม6มีเอกสารของฝา แฝดสองคู6นั้นเลย การจะรอขjอมูลจากโรงพยาบาลเองก็ใชjเวลานานมาก เอาเปxนว6าค6อยรีดขjอมูลตอนสอบปากคำ พรุ6งนี้ละกัน ผมเริ่มหันมาสนใจเอกสารของเพื่อนของราตรี ฟ}าใสเปxนโรคภูมิแพj และมีอาการแพjอาหารทะเลรุนแรง ฟsวส3เปxนโรคซึมเศรjาโดยส6วนใหญ6เกิดจากการควบคุมสารเซโรโทนินที่ผิดปกติ (สารเคมีในสมองที่เกี่ยวกับการ ควบคุมอารมณ3) ส6วนน้ำฝนเคยเปxนโรคฮิคิโคโมริ (โรคจิตเภทชนิดหนึ่งที่จะคอยเก็บตัวอยู6แต6ในหjองไม6ต่ำกว6า 6 เดือน) โดยรวมแลjวคนที่ตjองเฝ}าระวังพฤติกรรมก็เพิ่มขึ้นอีกคน ผมเก็บเอกสารก6อนจะเขjานอน เปลือกตาที่ปsดลง กับความคิดที่ว6า ขอใหjพรุ6งนี้ผ6านไปไดjดjวยดีที่เถอะ
แห6งนั้นดูพบว6า นางมานีไม6ไดjขับรถมาที่แห6งนี้ แต6วิ่งมา และขึ้นลิฟท3ไปแต6ก็ลงลิฟท3ที่ชั้น
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 20 เชjาวันใหม6 (แมjว6าผมดันมาตื่นเอาตอนเที่ยงก็ตาม) เริ่มตjนดjวยกับการสอบปากคำนายมนตรี แน6นอนว6าผม ไม6ลืมเอาเรื่องฝาแฝดมาขู6 ใชjเวลาไม6นานเขาก็คายความลับออกมาหมด เล6าเรื่องของฝาแฝดใหjฟÑง นายมนตรีมีแฝด อีกคนชื่อ มนตรา นางมานีก็มีแฝดเหมือนกันชื่อ มีนา ทั้งสี่คนไดjจับคู6แต6งงานแลjวใชjชีวิตดjวยกัน จนเมื่อเจ็ดปBก6อน ไดjเกิดเรื่องบาดหมางกันหนักมากจนคู6มนตรากับมีนาไดjหอบขjาวของขึ้นเครื่องบินหนีไปต6างประเทศ แต6ประสบ อุบัติเหตุเครื่องบินตกกลางปÄาอเมซอนเสียชีวิตคู6 นายมนตรีพูดออกมาอย6างเลิ่กลัก แต6สิ่งเขาพูดนั้นไม6ใช6สิ่งที่ผม ตjองการ ผมจึงคาดคั้นเขาอีกครั้ง “นายมนตรากับนางมีนามีลูกสาวใช6ไหม?” เขาเอาแต6พูดจะวกไปวนมาไม6ยอม เอยปากพูด ผมจึงพูดขู6โดยอjางกฎหมายเอาไวj จากนั้นเขาก็พูดออกมาสั้น ๆ ว6า “มี...” ตอนนี้ปริศนาเริ่มก6อตัวใหj เห็นความจริงแลjว นายมนตรายังใหjการว6าลูกสาวของตนเปลี่ยนไป เช6น พูดพึมพำคนเดียวในหjอง ชอบเหม6อมองตjนไมj ไม6 ช6วยแม6เขjาครัวเหมือนแต6ก6อน ทั้งที่ทุก ๆ เดือนก็มาเยี่ยมและทำอาหารใหjกินบ6อย ๆ และเริ่มเปลี่ยนมาใชjมือขวา การที่คนเราสามารถสลับมือขjางที่ถนัดทันทีนั้นมันแทบเปxนไปไม6ไดjเลย นอกเสียจากว6ามันเปxนไปตามที่ผมสันนิฐาน เมื่อเย็นวันนั้นก็ไดjเกิดเรื่องน6าสลดขึ้น นางมานี ถูกพบเปxนศพในหjองปsดตายบนคอนโด จากการชันสูตร พบว6า เธอเสียชีวิตตั้งแต6ก6อนเที่ยง สภาพศพถูกจัดนั่งบนเกjาอี้และกางขาออก มือทั้งสองกำไวjแน6น รอบๆ เกjาอี้ถูก สาดดjวยเลือดเปxนวงกลม และดอกไฮเดรนเยียโรยตกแต6งอย6างงดงาม ขjางๆ มีมือถือที่ถูกทุบจนเละไม6สามารถกูj ขjอมูลกลับไดj แอร3เปsดทิ้งไวj 16 องศาเซลเซียส บนตักของศพมีจดหมายที่แปะหนังสือพิมพ3เขียนว6า ผูjใดคือบุตรของ นางมารี และศพเองก็มีกลิ่นอัลมอนด3 คาดว6าเสียชีวิตเนื่องจากพิษของไซนาไนด3 (cyanide) ส6วนเลือดที่ถูกสาดนั้น เปxนเลือดวัว สิ่งที่ทำใหjผมขนลุกไม6ใช6ขjอมูลแต6อย6างใด แต6มันคือรูปภาพของศพที่ถูกแนบมา ไม6ว6าจะมองมุมไหน ทุกคนก็ตjองตอบไดjว6าศพนั้นถูกจัดใหjอยู6ในสภาพเหมือนรูปปÑãน นั้นคือรูปปÑãนปsเอตาของมิเกลลันเจโล ที่แม6นางมารี อุjมพระเยซูลงจากไมjกางแขน ภายในคืนนั้น
แน6นอนว6าเปxนโรงแรมเล็กที่เอาใชjกักตัวชั่วคราว ผมไดjสั่งการใหjเจjาหนjาที่ไปรื้อบjานผูjตjองหา คดีนี้อันตรายเกินไป นายมนตรีกับราตรีทั้งคู6ต6างรjองไหjใคร6ครวญหนัก มาก ๆ จนตjองมีเจjาหนjาที่เขjาไปปลอบ ระหว6างนั้นผมก็เอาขjอมูลมาดู หjองบนคอนโดที่นางมานีถูกฆ6านั้นมีเจjาของ ซึ่งก็คือนายมนตรี แต6ในเวลาเที่ยงนั้นนายมนตรีอยู6โรงพักใหjปากคำกับผมอยู6 ส6วนราตรีนั้นก็มีกลjองวงจรปsดของ รjานหนังสือแห6งหนึ่งถ6ายติดเอาไวjเปxนหลักฐาน และยังมีพนักงานเปxนพยานดjวย ผมเปsดกลjองวงจรปsดในคอนโด
2 ก6อนจะวิ่งขึ้นบันไดไป ชั้นที่ 23 จากนั้นก็ขึ้นลิฟท3อีกทีไปที่ชั้น 27 แลjวก็เขjาหjองนั้นแลjวไม6ออกมาอีกเลย (คอนโดแห6งนี้มี 50 ชั้น) เราไม6 สามารถสืบรอยเทjาไดj เพราะมีแม6บjานมาทำความสะอาดหนjาหjองนั้นพอดี แต6ผมรูjสึกเหมือนเคยเห็นแม6บjานที่ไหน
ทุกคนถูกเรียกตัวใหjไปอยู6ในพื้นที่กักบริเวณ
จากการสันนิฐานของผมจึงไดjมีการสั่งใหjไปตรวจสอบหjองดjานล6างและดjานบนของหjองที่มีศพนางมานี
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 21 มาก6อน ไม6นานผมก็นึกออก เธอคือเพื่อนที่ลุงคนขับรถเคยบอกว6าเคยเที่ยวกับราตรี งั้นเธอมาทำอะไรที่นี่ บน หนjาจอขjาง ๆ นั้นเปxนของชั้นที่ 28 กลับโดนอะไรบjางอย6างปsดกลjองวงจรปsดก6อนจะนำออกในภายหลัง เสียงแจjง เตือนของขjอความจากวีก็ทำใหjผมหลุดจากความคิดไป ขjอความเขียนว6า จากการสอบถามเหล6าแม6บjาน วันนี้ไม6มี เวรทำความสะอาดที่ชั้น 20 ถึงชั้น 30 ส6วนศพนางมานีนั้นพบว6ามีเสjนผม พอลองไปตรวจก็รูjว6าเปxนวิกผมเกรดเอ เปxนผมสีดำ
พบว6าหjองที่ชั้น 28 ตรงบริเวณหนjาต6างมีร6องรอยการสีกันของอะไรบางอย6าง แต6ไม6พบวัสดุที่ใชj เหล6าผูjตjองหาถูกกักบริเวณไม6ใหjออกจากหjอง โดยมีคนคอยใหjน้ำใหjอาหาร และมีตำรวจเฝ}าหนjาประตู บานหลัง 1 นาย คอยพลัดเวรเปxนระยะ ๆ ไม6นานผมก็ไดjขjอมูล DNA ใหม6 นั้นก็คือ นางสาวทิวา ศรีพาสุข เปxน ลูกพี่ลูกนjองกับราตรี อาศัยอยู6ที่ประเทศโบลีเวีย ปÑจจุบันเปxนนักศึกษาแลกเปลี่ยนมหาวิทยาลัยอยู6ในไทย เคย ประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตก ขjอมูลนี้ทำใหjผมรูjสึกดีมาก ๆ กุญแจสำคัญตอนนี้เหลือเพียงหลักฐาน แต6ถjาเปxนไป ตามที่สันนิฐานก็คงจะไดjมันมาอีกไม6นาน และแลjวสิ่งไม6คาดฝÑนก็เกิดขึ้นอีกรอบ นายมนตรี ไดjเสียชีวิตแลjว สภาพศพนอนตายอยู6บนพรมในหjอง หjองถูกปsดตาย เมื่อนำศพนายมนตรีกับศพนางมานีมาประกอบกัน แลjวก็จะไดjรูปปÑãนปsเอตาที่สมบูรณ3 ขjางๆ มีกล6องน้ำเกรปฟรุต จากการชันสูตรพบว6าในร6างกายของศพมียาควินิ-ดี นแบบเม็ด หรือก็คือ quinidine sulfet (ยารักษาชนิดหนึ่งที่รักษาการเตjนผิดปกติของหัวใจ) คาดว6าน6าจะเสียชีวิต จากการเปลี่ยนแปลงของสารที่ทำปฏิกิริยากัน การที่คนรjายฆ6าคน ๆ นี้มีแค6เหตุผลเดียว นั้นก็คือ กลัวความจริงจะ ถูกเปsดเผย แต6ว6าเขาก็ไดjตกลงในหลุมพรางของตัวเองเขjาใหjแลjว การที่มียาควินิดีนอยู6ในร6างกายทั้ง ๆ ที่หjองถูก ปsดตายและที่สำคัญคือการที่จะถูกจับกักบริเวณโดยไม6ทันตั้งตัว การที่จะเอายาแบบนี้เขjาร6างกายเหยื่อไดjโดยไม6 ตjองลงมือเองมันมีแค6ทางเดียว คือตjองรูjอยู6แลjวว6าเจjาตัวจะกินมันเขjาไปเอง และคนที่จะรูjว6าเขาจะกินมันเขjาไปดjวย สาเหตุอะไรบางอย6างก็มีไดjแค6คนเดียว นั้นก็คือ... ในหjองเล็ก ๆ ที่ใชjสอบปากคำในสถานีแห6งหนึ่ง มีเด็กสาวคนหนึ่งถูกใส6กุญแจมือนั่งนิ่งบนเกjาอี้รอรับความ จริง ผมเริ่มการไต6สวนเธอในทันที “ราตรี เธอมีอะไรจะสารภาพไหม?” เธอตีหนjาซื่อจากนั้นก็ยิ้มอ6อน ๆ เธอคงจะ ทำเปxนไม6รูjไม6ชี้ต6อไป ผมจึงเริ่มเล6าเรื่องราวต6างเปxนฉาก ๆ ใหjเธอฟÑง พรjอมหยิบหลักฐานมาทีละชิ้น ๆ “เมื่อสามเดือนก6อนเธอคงหลอกล6อใหjราตรีตัวจริงวางใจ แลjวก็แอบฆ6าเธอ จากนั้นก็ทำการอำพรางศพ แลjวก็มาปลอมตัวแทนที่เธอสินะ ราตรี ไม6สิ ถjาเรียกใหjถูกก็คงตjองเปxน นางสาวทิวา ศรีพาสุข” เธอนิ่งไปสักพัก ก6อนจะบอกว6า “ฉันนี่แหละ ราตรี ตัวจริง”
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 22 “ถjาอย6างนั้นนี้คืออะไร?” ผมนำหลักฐานในคดีแรกที่ราตรีถูกฆ6าตาย “ถjาเธอยังจะกัดฟÑนบอกไม6ใช6ต6อ ทาง นี้ก็พรjอมที่จะเล6าต6อ” เธอก็ยังคงนั่งนิ่งเพื่อรอฟÑงผมอย6างใจเย็น “วิธีการฆ6าน6ะ ผมพอจะรูjมาบjาง เธอคงเอาชิ้นส6วน เนื้อแยกกับกระดูกสินะ ถึงเราจะหาเนื้อศพที่เธอทำลายไปไม6เจอ แต6กระดูกที่เธอเอาใส6ไวjในกระเปwาแลjวเหวี่ยงดjวย เบ็ดตกปลาเขjาไปในดงหญjาสูงเพื่อปsดร6องรอยของรอยเทjาสินะ” “ในส6วนของคดีนางมานี เธอคงจะใหjนางวิ่งขึ้นบันไดเพื่อใหjกลjามเนื้อแข็งตัว เวลาเปxนศพจะไดjแข็งตัวไดjไว เพื่อที่ว6าจะสรjางพยานยืนยันที่อยู6ใหjตัวเอง และการที่เธอเปsดแอร3ไวj 16 องศาเซลเซียสนั้นก็คงตjองการลบรอยเหงื่อ ออกจากศพ ส6วนโทรศัพท3ที่เธอทำลายทิ้งมันคงมีแชทสนทนาข6มขู6อยู6แน6 ๆ” “มันเปxนหjองปsดตายนี่นา” เธอเอยปากแทรกขึ้นมา และแน6นอนว6ามันช6วยมัดตัวเธอไดjง6าย “ผมจำไดjว6า เรื่องนี้ไม6ไดjบอกแก6ผูjตjองหานะ” เธอปsดปากเงียบอีกครั้ง “กลjองวงจรปsดชั้น 28 ที่อยู6บนหjองที่ฆาตกรรมนั้น ถูก คลุมผjาไวj แต6เธอคงเขjาหjองที่อยู6ดjานบนหjองของเธอแลjวปBนผ6านหนjาต6างลงมาก6อนที่เหยื่อเขjาหjอง จากนั้นรอเวลา แลjวฆ6า แลjวปBนกลับไปยังหjองดjานบน แลjวออกทางนั้น ตรงขอบหนjาต6างมีร6องรอยเชือกสีไวjอยู6 เมื่อฆ6าเสร็จเธอก็ ปลอมตัวเปxนแม6บjานแลjวมาถูพื้นหนjาหjองเพื่อลบรอยเทjาของตน แลjวก็ออกไป” “ส6วนคดีนายมนตรีก็คงใหjน้ำเกรปฟรุตไปโดยอjางว6าซื้อมาฝาก แลjวเอายาควินิดีนใหjเขาโดยหลอกว6าเปxน ยาพาราเซตามอลไม6ก็ยาอะไรสักอย6างที่เจjาตัวทานเปxนประจำ แลjวก็นั่งรอเวลาว6าเขาจะตายเมื่อไร” ผมนำ หลักฐานมาเรียงรายเอาไวjใหjเธอดู ขjอมูลเอกสาร DNA ทั้งของราตรีและทิวา วิกสีดำผมสั้นที่แอบอยู6ในหjอง เบ็ดตก ปลาในหjองเชjา เชือกที่ใชjปBนหนjาต6าง กระปุกยาพาราเซตามอลที่ใชjสลับ เธอปรบมือดjวยความยินดีกับใบหนjาที่เต็มไปดjวยรอยยิ้ม ก6อนจะเอยปากเล6าว6า “อืม! หล6อนนะตายไป แลjว ฉันฆ6าดjวยมือของฉันเอง ฉันบีบคอหล6อน จากนั้นก็สืบเรื่องราวในมือถือเจjาตัว เปxนผูjหญิงที่หว6านเสน6ห3เล6นไป แรงมาก ๆ กว6าจะจัดการไดjก็เหนื่อยเอาเรื่อง ศพก็ดันแข็งตัวเร็ว เลยมาหั่นศพตอนที่เริ่มอ6อน ระหว6างนั้นก็แอบไวj ใตjซิงค3ลjางจาน เพื่อนหล6อนเขjาบjานมาไม6หยุดไม6หย6อนเลยลำบากมาก หลังจากนั้นก็หั่นเนื้อแลjวลjางสะอาดก6อนจะ ทำอาหารส6งใหjหมากิน บางส6วนก็ส6งใหjพวกเพื่อนที่น6ารำคาญดjวย ส6วนกระดูกก็ตามที่นายสันนิฐาน ส6วนฆาตกรรม อื่น ๆ ก็ตามที่นายพูดเปìะเลย แผนที่ฉันอุตส6าห3จัดเตรียมไวjตั้งปBหนึ่งเต็ม ๆ กลับมาล6มแบบนี้ซะไดj กว6าจะล6อไดjก็ ตjองสรjางแอคเคาน3ปลอม ไหนตjองมาแสรjงตีสนิท กว6าจะยอมนัดบอร3ด กว6าจะยอมใหjเขjาบjาน มันเหนื่อยมากรูj ไหม?” จะเรียกว6าเธอเล6าก็ไม6ไดjถูกซะทีเดียว จะเรียกว6าบ6นน6าจะฟÑงดูเขjาท6ากว6า จากนั้นผมก็ส6งเธอใหjเพื่อนของผม คุณหมอยูที่เปxนจิตแพทย3มาดูแลแทน ผลตรวจออกมาว6า เธอเปxนโรคไซโคพาธ (โรคบุคลิกภาพผิดปกติแบบต6อตjาน สังคม) แต6หมอยูว6าเธอมีโรคทางจิตอย6างอื่นดjวยเลยตjองการตรวจอีกครั้งใหjแน6ใจในวันถัดมา ซึ่งคืนวันนั้นเขาก็โทร มาบอกแผนบางอย6างก6อนจะวางสายแลjวปล6อยผมไปเขjานอน
เขาไดjรับการคุjมครองใหjเปxนเด็กเร6รอนในโบลีเวียก6อนจะเติบโตขึ้นแลjวกลับมาเรียนแลกเปลี่ยนในบjานเกิดตนหลัง ผ6านไป 7 ปB เมื่อกลับมาเจอญาติของตนที่อยู6ดีกินดีและไม6คิดตามหาก็เกิดความแคjน
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 23 เชjาวันถัดมาก็ไดjเริ่มแผนที่วางกันไวj หมอยูสอบถามสารทุกข3สุขดิบของทิวา ก6อนจะใหjผมเล6นตามที่หมอยู บอก จากนั้นผมก็ออกจากหjองไปตามแผน มองดูทั้งสองคนคุยกันผ6านหjองเก็บเสียง ท6าทีของทิวาเริ่มเปลี่ยนไป หมอยูก็ใหjสัญญาณใหjผมกลับเขjาไปในหjองอีกครั้ง ผมถามหมอยูว6ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน6 แต6เขาก็บอกเพียงแค6ว6า ใหjฟÑงราตรีก6อน ผมหันไปมองราตรีแลjวเห็นว6าเธอยิ้มใหjอย6างอ6อน ๆ ก6อนจะเริ่มเอ6ยปากเล6าบjางอย6างขึ้นมา และ นั่นก็เปxนครั้งแรกที่ผมไดjสันนิฐานบางอย6างผิดไป และไดjรูjว6าหมอยูมีความสามารถในการกล6อมคนไขjดีเลิศ “กาลครั้งหนึ่งมีฝาแฝดอยู6สองคู6ไดjมาสมรสกันและไดjใหjกำเนิดบุตรีสองคน ฝÄายพ6อเปxนแฝดแทj ฝÄายแม6ก็ แฝดแทj ลูกทั้งสองจึงเกิดมาคนละพ6อคนละแม6แต6ไดjเปxนฝาแฝดกัน เพราะมี DNA และลายนิ้วมือเหมือนกัน วัน หนึ่งเกิดเหตุไม6คาดฝÑน ทั้งสองครอบครัวทะเลาะกันอย6างรุนแรง และเย็นวันนั้นก็เกิดเหตุโศกอนาถกรรมขึ้น เครื่องบินตกลงในปÄาอเมซอน มีรายงานว6าครอบครัวที่หนีไปต6างประเทศนั้นไม6เหลือรอดสักคน แต6ลูกสาวของพวก
แลjววางแผนฆาตกรรมขึ้นว6า จะพรากสิ่งที่รักจากพ6อแม6คู6นี้ นั้นคือ ลูกสาวผูjเหมือนฝาแฝดของเธอ ราตรี แต6ดjวยความผูกพันที่มีใหjแก6เหยื่อจึงไดj สารภาพความจริงทั้งหมดในขณะที่กำลังจะปลิดชีพเหยื่อที่รัก ดjวยความหวาดผวาของเหยื่อที่จนมุมจึงไดjควjามีด แย6งมาก6อนจะเฉือนลงคอดjวยแรงทั้งหมด สติที่ไม6อยู6กับเนื้อกลับตัวของเธอทำใหjเกิดเด็กคนหนึ่งขึ้นมา เด็กคนนั้น คอยเก็บกวาดศพและปกป}องเธอเรื่อยมา เด็กคนนั้นมักจะออกมาเมื่อมีเรื่องไม6ดีมาแตะตjองเจjาของ ๆ เธอ” เรื่อง ของราตรีที่เล6าดjวยน้ำเสียงนิ่งเรียบนั้นทำใหjผมขนลุก ผมไม6มีทางรูjไดjเลยว6ามีอีกคนอยู6ในร6างเดียวกับราตรีถjาไม6ไดj หมอยูช6วยเหลือไวj จากการเล6าของเธอทำใหjผมไดjขjอสรุปว6า คนที่เปxนศพในคดีแรกไม6ใช6ราตรี แต6เปxนทิวา และใน คดีถัด ๆ มา คนที่ลงมือไม6ใช6ราตรีแต6เปxนอีกตัวตนหนึ่งที่ออกมาปกป}องแทน ซึ่งฆาตกรนั้นคือราตรี และเธอเปxน โรคหลายอัตลักษณ3 และอัตลักษณ3ที่เธอสรjางขึ้นมานั้นก็เปxนไซโคพาธ “เธอเปxนใคร?” เธอยิ้มมุมปากก6อนจะพูดว6า “ฉันชื่อ ทิวา ฉันถูกสรjางมาแทนที่ทิวา ยินดีที่ไดjรูjจัก จากนี้ก็ มาช6วยกันเยียวยาหัวใจราตรีดjวยกันนะ คุณหมอยู และ พันตำรวจเอกเมธา ราชวิชฌา” พูดจบเธอโยนบัตร ประชาชนของผมลงบนโตgะ “พอดีไดjมาตอนชนไหล6น6ะ หวังว6าคุณเมธาจะยังจำไดjนะคะ?” และนี้ก็เปxนเรื่องราวการไขคดีของผมที่เกี่ยวกับฝาแฝดและโรคจิตเภทมากมายภายในหนึ่งเดือน ปsดคดี ช6วงทิวาหรือราตรี บริบูรณ3
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 24 รางวัลรองชนะเลิศ อันดับที่ 3
ในเชjาวันหนึ่งองค3กรนาซ6าเปxนองค3กรที่จัดตั้งขึ้นมาเพื่อคjนควjาและพัฒนาเรื่องยานอวกาศและ
สำรวจอวกาศ ไดjประกาศว6ามีบางสิ่งส6งคลื่นเสียงความถี่กลับมายังโลก ในช6วงความถี่ของคลื่นไม6ไดjมีความเท6ากัน
เพื่อพัฒนาพืชผลใหม6ที่มีสารอาหารที่เหมาะสม หรือมีสารบางอย6างที่นำมาใชjในทางการแพทย3ไดj ทำใหjผูjที่ประกอบอาชีพมีการทำงานที่หนักเพราะตjองคอย ติดตามผลแทบตลอดเวลา ในสังคมตอนนี้ผูjคนมีความฉลาดทางปÑญญาสูงขึ้นมาก แต6ถึงจะเปxนเช6นนั้นในเรื่องของอารมณ3
แต6ถึงจะเปxนเช6นนั้นนักประดิษฐ3หุ6นยนต3กลับชอบประดิษฐ3หุ6นยนต3ที่
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 25 เรื่องเล)าของมนุษย>จากดาวอื่น เขียนโดยนนทพร เหมทานนท3 มัธยมศึกษาปBที่ 5 โรงเรียนเบญจมราชูทิศ Email : nontaphon2859@gmail com ครูที่ปรึกษา นางผกากรอง โยธารักษ3 ในยุคสมัยที่โลกดำเนินไปถึงจุดที่มนุษย3ราวรjอยละเกjาสิบมีผิวสีเขjม อันเนื่องจากแสง ยูวีที่แผ6รังสี เขjามายังโลกมากขึ้นทำใหjมนุษย3มีการปรับตัว และในขณะเดียวกันก็มีการพัฒนาในเรื่องของเทคโนโลยีต6างๆในโลก ไม6ว6าจะเปxนดjานอุตสาหกรรม ปÑญญาประดิษฐ3 ซึ่ง ณ ขณะนี้ ในทุกๆบjานจะตjองมีหุ6นยนต3หลังละหนึ่งตัวเปxนอย6าง นjอย
ตลอด ซึ่งไม6ใช6การส6งความถี่สุ6มไปเรื่อย ๆ แต6มีความถี่สั้นยาวสลับเปxนรูปแบบ คลjายกับว6าหากถอดรหัสไดjจะ นำพามวลมนุษยชาติไดjรูjสิ่งสำคัญว6าผูjที่ส6งมานั้นตjองการสื่ออะไร ในขณะที่โลกดำเนินไปเรื่อย ๆ ชีวิตธรรมดาของไลลาก็ดำเนินไปเรื่อย ๆเช6นกัน ไลลาเปxนนักวิจัยพฤกษศาสตร3 เนื่องจากโลกตอนนี้พืชพันธุ3ไมjต6างๆก็เริ่มนjอยลง ค6อยๆหายไปจน ใกลjจะสูญพันธุ3 สาเหตุมาจากวิทยาการเทคโนโลยีกินพื้นที่แหล6งธรรมชาติไปมาก
ความรูjสึกผูjคนต6างเย็นชาและเฉยเมยใส6กัน
เปxนเหมือนเพื่อนที่มีความอบอุ6น เอาใจใส6 ร6าเริง เรียกไดjว6านิสัยต รงขjามกับผูjคนส6วนใหญ6ในสังคมตอนนี้อย6าง สิ้นเชิง ไลลาเองก็เปxนคนมีนิสัยเหมือนกันกับคนส6วนใหญ6ในสังคม คือเย็นชาและเฉยเมย แมjเธอจะไม6 ค6อยมีรอยยิ้มปรากฎบนใบหนjาบ6อบครั้งมากนัก แต6จะมีคนผูjหนึ่งที่ไดjเจอเมื่อไหร6เธอจะยิ้มตลอดเวลาเมื่ออยู6 ดjวยกัน คนคนนั้นคือ นjองสาวของเธอชื่อ ‘ เมโล ’ เมโลเปxนคนที่มีพลังงานบวกตลอดเวลา เธอเปxนคนที่มีรอยยิ้ม ประดับบนใบหนjาทั้งวัน เมโลเปxนเด็กที่คล6องแคล6วว6องไว และมักจะชวนไลลาไปทำอะไรสนุกๆดjวยกันเสมอ ทั้งสองเปxนพี่นjองที่รักกันมากๆ ไม6ว6าเจอเรื่องอะไรทั้งสองก็จะจับมือเดินต6อไปขjางหนjาดjวยกัน ในวันที่ไลลาตกอับขั้นสุดก็มีมือนjอยๆของเมโลที่ยื่นมาจับใหjกำลังใจจนฝÄาฟÑนมาไดj
ทำใหj ตjนไมjในแหล6งธรรมชาติ เหลือนjอยมากๆ เหล6านักวิจัยจึงตjองมีการเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อพืช
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 26 แต6ในวันนี้ … วันที่ไม6มีมือนjอยๆนั่นคอยจับมือเดินไปดjวยกันกับไลลา ไม6มีอีกแลjวคนที่คอย ห6วงใยและใหjกำลังใจไลลา เมโลไดjจากโลกนี้ไปแลjว เมโลปÄวยเปxนโรคโรคหนึ่งที่ไม6สามารถรักษาไดj แมjว6าวิทยาการทางการ แพทย3ตอนนี้พัฒนาไปไกลมากๆแลjว แต6ในขณะเดียวกันก็ยังมีอีกหลายโรคที่ยังไม6มีแนวทางรักษา และในตอนนี้ก็มี โรคใหม6เกิดขึ้นเรื่อยๆ โดยโรคที่เมโลเปxนนั้นมีลักษณะอาการคลjายโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวคือมีจ้ ำตามตัว เมื่อเลือดออก เลือดก็ไหลไม6หยุด มีภาวะโลหิตจาง เม็ดเลือดก็ลดลงมาก ซึ่งในตอนนี้หากว6าเปxนมะเร็งเม็ดเลือดขาวนั้น ปกติก็ สามารถรักษาไดjดjวยเทคโนโลยีทางการแพทย3ที่ล้ำสมัย แต6ในกรณีของเมโลแพทย3สันนิษฐานว6าเมโลอาจจะเผลอไป ไดjรับรังสีเคมีที่อันตรายเขjา ทำใหjเซลล3ในร6างกายมีการกลายพันธุ3และมีอาการรุนแรงกว6าคนทั่วไป เด็กตัวเล็กๆคนนึงตjองมาเจอกับเรื่องที่หนักหนาเกินตัวไปมาก โลกนี้มันช6างไม6ยุติธรรม และก6อนที่ลมหายใจสุดทัายจะจากลาหายไปเมโลพูดเสียงเบาๆอย6างรวยรินกับไลลาว6า “บgายบายนะ พี่ไลลา” ไลลากลั้นน้ำตาแลjวยิ้มตอบกลับไป “บgายบายนะเม พี่รักเมมากๆเลยนะ แลjวเจอกันใหม6นะเม” . ผ6านไปหนึ่งสัปดาห3แลjวแต6ความเศรjาในใจของไลลาไม6ไดjลดทอนลงแมjแต6นjอย แต6เธอกลับยิ่งดำ ดิ่งอยู6ภวังค3ความเศรjาทุกวัน เธอไม6กิน ไม6ดื่ม ไม6ทำงาน ไม6ออกไปไหน ไม6ทำอะไร เอาแต6นั่งนิ่ง เธอรูjสึกว6าเธอไม6 อยากจะมีความสุขต6อไปอีกแลjว . จู6 ๆก็มีเสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้น เปxนสัญญาณว6ามีคนตjองการพบเธอ ในตอนแรกไลลาอยากจะทำเปxนว6าในนี้ไม6มีใครอยู6 แต6ผูjที่อยู6ดjานนอกก็กดกริ่งไม6หยุด ‘มันเปลืองค6าไฟ..’ ไลลาคิดในใจ
ไลลาทำหนjางงแต6ถึงอย6างนั้นใบหนjาก็ยังคงเจือปนดjวยความเศรjา
เธอจึงยอมเพราะไม6ไดjเห็นว6ามีขjอเสียอะไร มีไวjก็สะดวกดี เนื่องจากบjานเธอไม6มีหุ6นยนต3มาตั้งแต6สมัยเธอเด็กๆ
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 27 จนสุดทjายไลลาจำใจเดินออกไปเปsดประตู แลjวก็พบกับหุ6นยนต3ตัวป}อมที่มีขนนุ6มๆสีขาวๆอยู6รอบตัว “สวัสดีครับ ผมชื่อลัมปBãครับ” “ค6ะ”ไลลาตอบเสียงนิ่ง “ต6อจากนี้ผมจะมาอยู6ที่นี่นะครับ ในฐานะหุ6นยนต3ช6วยดูแล” หุ6นยนต3ตัวนjอยพูด “ฉันไม6ไดjมีความจำเปxนตjองใชjนะคะ” ไลลาตอบกลับไป “มันเปxนกฎหมายพื้นฐานนะครับที่ว6าบjานทุกหลังจำเปxนตjองมีหุ6นยนต3อย6างนjอยหนึ่งตัวนะครับ” “แต6ฉันไม6ไดjแจjงใครไปเลยนะ ว6าฉันตjองการ”
หมอง “เอาเปxนว6ามีผมก็ไม6ไดjเสียหายอะไรนะครับ” หุ6นยนต3ยิ้มตอบ หนึ่งหุ6นยนต3หนึ่งคนต6างถกเถียงไปมา
เพราะเธอรูjดีว6าถึงไล6ไปวันนี้ พรุ6งนี้เจjาตัวจิ๋วนี่ก็ตjองตามตอแยเธอต6ออีกแน6
แลjว เพราะตระกูลของเธอค6อนขjางหัวโบราณไม6ยอมปรับตามยุคสมัย ทำใหjไลลาที่ชินกับชีวิตประจำวันที่ไม6ไดjใชjหุ6นยนต3ก็ชินแลjว เธอจึงไม6ไดjตjองการใหjมีหุ6นยนต3มาช6วยดูแลที่บjาน แต6ก็ไม6ใช6ว6าไลลาจะไม6ใชjหุ6นยนต3เลย
เพื่อเปxนการตัดรำคาญไลลาจึงยอมใหjหุ6นยนต3มาเปxนส6วนหนึ่งในบjานดjวย
ฉันอยากอยู6คนเดียวในหjองซักพักคุณอยากทำอะไรก็ตามสบายนะ”
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 28 กลับกันการทำงานของเธอมีการใชjหุ6นยนต3และเครื่องมือมากมาย เพียงแต6ไลลาแค6ไม6มีหุ6นยนต3ประจำบjานเพียง เท6านั้น “นี่หุ6นยนต3
“พี่ไลลา ลัมปBãเรียกคุณแบบนี้ไดjรึเปล6า” ‘พีไลลา…’ คำว6าพี่ไลลาทำใหjแววตาเฉยชาของไลลาสั่นวูบ น้ำตาเออคลอค6อยๆร6วงลงมา เธอรัองไหjอีกแลjว “ไม6” ไลลาพูดดjวยเสียงสั่นเครือ “โอเคครับ คุณไลลากอดกันนะครับไม6ว6าคุณจะพบเจออะไรมาลัมปBãอยู6ตรงนี้ คุณไม6ไดjอยู6ตัวคนเดียวนะ”ลัมปBãพูด ดjวยความเปxนห6วงและเดินตjวมเตี้ยมเขjาไปกอดไลลาเบาๆไวj ‘หุ6นยนต3จะไปเขjาใจอะไร’ ไลลาคิดในใจ ลัมปBãทำอาหารใหjไลลา จัดบjาน ชวนไลลาคุยทำนู6นทำนี่จนไลลาเริ่มไม6มีเวลานั่งอมทุกข3 และทั้งสองก็เริ่มจะสนิทสนมกันมากขึ้น วันต6อมาไลลาจึงไปทำงานตามปกติ “ลัมปBãไปดjวยไดjรึเปล6า ลัมปBãว6าลัมปBãอาจจะช6วยคุณไลลาไดjหลายอย6าง” ลัมปBãทำหนjาออดอjอนประหนึ่งลูกสุนัขตัว นjอยๆอjอนแม6ของมัน “ไม6ไดjหรอก อยู6บjานนี่แหละนะ” ไลลาตอบกลับไป
ไลลากรอกไปว6าสามารถเอาไปเปxนส6วนประกอบเพาะเลี้ยงเนื้อเยื่อพืชไดjเลย
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 29 วันนี้ไลลาไม6ไดjตั้งใจจะมาทำงาน แต6เธอตั้งใจจะจากไปจากโลกใบนี้ การที่เธอรูjสึกเช6นนั้นเพราะโดนกระตุjนดjวยลัมปBã ลัมปBãมาทำใหjไลลามีความสุข แต6ไลลาไม6อยากที่จะมีความสุขแลjว พอมีความสุขก็รูjสึกผิด เธอจึงรูjสึกว6าวิธีการที่เธอจะรูjสึกดีขึ้นมา อาจจะจำเปxนตjองทำเช6นนี้ เผื่อเธอจะไดjเจอกับ เมโลอีกสักครั้งไม6ว6าที่ใดก็ที่หนึ่ง ไลลาไปในที่ที่หนึ่ง เปxนที่ที่สำหรับทำการุณยฆาตซึ่งสามารถเลือกไดjว6าเมื่อจากไปแลjวจะอยากกลายเปxนพลังงาน อะไรหรืออยากใหjนำไปใชjประโยชน3หรือไม6
เธอคิดเผื่อไปว6านักวิจัยอาจจะคjนพบ อะไรเพิ่มเติมก็เปxนไปไดj และวิธีการที่ไลลาเลือกจากไปคือการกระโดดเหว ซึ่งจะมีหุ6นยนตร3ยิงสารบางอย6างที่ทำใหj จากไปทันที
ไลลาทำแบบทดสอบวัดว6าอยากจะจากไปจริงหรือไม6เปxนเวลา4ชั่วโมงไดjแลjว จากนั้นมีการสอบสัมภาษณ3 และ ไลลาก็ผ6านทุกอย6างจนไดjเวลาที่จะเริ่มทำสิ่งที่ไลลาตjองการแลjว ไลลาหลับตาหายใจเบาๆ แลjวค6อยๆกระโดดลงอย6างไม6คิดอะไร แต6น6าแปลกใจไลลากระโดดลงใชjเวลานานมาก ความจริงเหวที่นี่ก็ไม6ไดjสูงมาก สามารถกระโดดลงถึงภายในไม6ถึงยี่สิบวิยาทีเพียงเท6านั้น แต6จนถึงตอนนี้ยังไม6มี ความรูjสึกว6าโดนยิงจนจากไปแลjว ‘หรือว6าจะโดนยิงไปแลjว ส6วนตอนนี้ก็เปxนการจากไปแลjวรึเปล6านะ’ไลลาคิดในใจ
ไลลาเปsดตาก็พบว6าลัมปBãเกาะแขนอยู6ในขณะที่เธอนอนอยู6แนวราบ “ทำไมคุณไลลาทำอย6างนี้ ถjาคุณไลลาไม6อยู6แลjวจะมีลัมปBãมาทำไม ลัมปBãถูกสรjางมาเพื่อคุณไลลาโดยเฉพาะเลยนะ”
ทำใหjไม6เจ็บปวดแต6จะไดjประสบการณ3เหมือนตกหนjาผาจริงๆ
“คุณไลลา!!!!!”เสียงตะโกนจากใครซักคนดังขึ้น
การมีชีวิตอยู6ถือว6าเปxนเรื่องที่ดี การจากไปก็ไม6ใช6ว6าเปxนเรื่องที่ไม6ดี หากยังมีชีวิตอยู6ก็จงมีชีวิตต6อไปทำทุกวันใหjดีมีคุjมค6าแค6นั้นก็เพียงพอแลjว” เสียงทุjมกังวาลจากร6างสูงเพรียวยาวดัง
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 30 “หมายความว6าไง ไม6ใช6ว6าเปxนหุ6นยนต3ช6วยดูแลที่ทุกบjานตjองมีหรอ” “ไม6ใช6! ถjางั้นลัมปBãจะบอกความจริงก็ไดj จริงๆลัมปBãไม6ไดjอยากจะบอกตอนนี้เพราะรูjว6าคุณมันจะสะกิดความเศรjาใน ใจคุณ” “ความจริงอะไร”ไลลาถาม “ลัมปBãเปxนหุ6นยนต3ที่คุณเมโลเปxนคนป}อนนิสัย ป}อนความรูjเพิ่มเติม ป}อนจุดประสงค3ที่ว6าใหjลัมปBãมาช6วยดูแลคุณ ไลลา และที่สำคัญคุณเมโลยังมีโฮโลแกรมใหjคุณไลลาดjวย เชิญคุณไลลาดูไดjเลยครับ” โฮโลแกรมสีจางๆฉายภาพเมโลที่กำลังนอนอยู6ในโรงพยาบาลกำลังจะพูดดjวยตาใสแปwว ไลลาไม6รูjเลยว6าเธอไปทำ อะไรแบบนี้ตั้งแต6ตอนไหน [สวัสดีค6ะพี่ไลลา นี่เมเองนะ ถjาพี่ไดjดูหนูอยู6แสดงว6าพี่แอบคิดจะทำอะไรแบบนั้นใช6มั้ย ไม6เอานะพี่ไลลา อย6าเศรjา เรื่องของเมมากเกินไปนะ ถjาพี่ทำแบบนั้นแลjวไดjเจอเม เมก็จะไม6ยอมพบพี่อยู6ดี เพราะงั้นใชjชีวิตดีๆใหjมีความสุขนะ พี่ไลลา ไม6ว6าที่ใดที่หนึ่งเราคงไดjเจอกัน บgายบายอย6าลืมใจดีกับลัมปBãดjวย ลัมปBãเปxนเด็กน6ารักนะ] น้ำตาไลลาค6อยๆหยด เธอพยายามกลั้นรjองไหjแต6สุดทjายก็ปล6อยโฮออกมาก ลัมปBãกอดเธอไวjเบาๆ จากนั้นผ6านไปซักพักก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น “การจากไปของมนุษย3โลกถือเปxนเรื่องธรรมดา
ขึ้นมา ไลลาและลัมปBãหันหาไปตามเสียง แลjวอึ้งกับสิ่งที่เห็น .
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 31 สิ่งที่อยู6ตรงหนjาทั้งสองคือบางสิ่งบางอย6างที่มีรูปร6างสูง คลjายคนแต6ก็เหมือนจะไม6ใช6เพราะมีหลายอย6างที่ต6างไป อย6างสีผิวสิ่งมีชีวิตตรงหนัาเปxนสีฟ}าอ6อนเงินๆ ที่ใบหูมีอวัยวะที่ยืนออกมาเหมือนว6าจะสามารถเปsดปsดไดj ดวงตาโต
นอกจากนี้ยังมี รายละเอียดเล็กๆหลายส6วนที่ทำใหjมีลักษณะต6างไปจากมนุษย3โลก “ไม6จำเปxนตjองตกใจ ผมเปxนมนุษย3ที่มาจากต6างดาวเพียงแค6ตjองการมาสำรวจดาวของพวกคุณ เนื่องจากตัวผมและ คนอื่นๆ ในระหว6างการทำงานไดjพบเขjากับแผ6นบันทึกขjอมูลทองคำ” แผ6นบันทึกขอมูลทองคำหรือ Golden Record เปxนแผ6นบันทึกที่NASAไดjส6งไปกับยานวอยเอเจอร3ทั้งสองลำตั้งแต6 ปB 1977 ซึ่งในนั้นบรรจุขjอมูลภาพและเสียงเกี่ยวกับโลกและมนุษย3 เพื่อหวังว6าจะมีสิ่งมีชีวิตที่มีปÑญญาสูงกว6าหรือ ปÑญญาเท6าๆกับเรา รับรูjถึงการมีอยู6ของดาวเคราะห3ในกาแล็กซี่ทางชjางเผือก ในระบบสุริยะที่มีดาวเคราห3ดวงนึงที่มี นามว6าโลก ตอนนี้ไลลาและลัมปBãตัวแข็งทื่อ พวกเขาไม6รูjว6าตอนนี้ควรจะรูjสึกยังไงเพราะเมื่อไม6นานมานี้ก็พึ่งผ6านเหตุการณ3ที่ทำ ใหjน้ำตาตกมา ส6วนตอนนี้ก็มีเหตุการณ3ที่น6าประหลาดขึ้นมา ‘นี่มันเรื่องอะไรกัน’ไลลาคิด
“ถjางั้นก็…ผมชื่อเจอรีอัน มาจากกาแล็กซี่อัลซีโอนีอุส ซึ่งกาแล็กซี่นี้อยู6ห6างจากที่นี่ประมาณสามพันลjานปBแสง แลjว พวกคุณล6ะ ลองแนะนำตัวมาหน6อยไดjรึเปล6าครับ” มนุษย3สีฟ}าพูด “ลัมปBãชื่อลัมปBãเปxนปÑญญาประดิษฐ3ที่มีหนjาที่คอยดูแลคุณไลลาครับ ยินดีที่ไดjรูjจักครับ” ลัมปBãยิ้มแยjมใหjกลับไป “ฉันชื่อไลลา…ค6ะ” “ครับ ยินดีที่ไดjรูjจักทุกคนนะครับ” “คือว6า คุณเอ6อเจอรีอันเปxนคุณใช6รึเปล6าที่ทำใหjฉันกับลัมปBãมาเจอกันแลjวก็พามาที่นี่”ไลลาถาม
ตาดำมีเกราะป}องกันใสๆที่เปxนเหมือนตัวป}องกันไม6ใหjอะไรเขjาไปทำใหjดวงตาระคายเคือง
“การแนะนำตัวก6อนเปxนธรรมเนียมของชาวโลกสินะครับ”
มาก เพราะฉะนั้นเราจึงเห็นคุณค6าของชีวิตทุกคนผมจึงทนมองคุณจากไปดjวยความคิดเช6นนั้นไม6ไดj”
แต6บางครั้ง ชีวิตคนเรามันก็เหนื่อยมากๆเกินกว6าที่ตัวเราเองจะทนไหวนะ”
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 32 “ใช6ครับ ในระหว6างที่ผมกำลังสำรวจโลกมนุษย3ก็พบสถานที่นี้น6าสนใจพอดี เนื่องจากดาวของผมไม6มีแนวคิดนี้กัน เท6าไหร6จึงอยากมาดูว6าเปxนเช6นไร แลjวก็พบว6าคุณลัมปBãกำลังตามหาคุณไลลาอยู6พอดี เลยช6วยใหjไดjเจอกันก6อนครับ” “เปxนอย6างนี้นี่เอง ขอบคุณคุณมากนะคะ” “ใช6 ขอบคุณคุณเจอรีอันมากๆเลยนะครับ ถjาไม6มีคุณผมคงจะเปxนแค6ปÑญญาประดิษฐ3ที่ไม6มีงานทำ ไดjแค6เร6ร6อนไป มา” “ไม6เปxนไรครับ จริงๆเรื่องของการจากไปดjวยตัวเองทางเผ6าพันธุ3ของผมมีแนวคิดว6าการที่เราจะมีชีวิตขึ้นมานั้นยาก
“
“ในมุมนั้นผมเขjาใจครับ แต6ในมุมมองของผมมองว6าทุกสิ่งทุกอย6างเขjามาแลjวก็ผ6านไป เขjามาใหjเราเรียนรูj เขjามาใหj เราจดจำ เขjามาทำใหjเรารูjสึกมีควาสุข เขjามาทำใหjเรารูjสึกเศรjา หรืออะไรก็ตามแต6มันก็เปxนส6วนหนึ่งของชีวิต เพราะฉะนั้นผมจึงซาบซึ้งในทุกๆวันที่ไดjตื่นขึ้นมา”
ไม6ว6าทั้งในดjานเทคโนโลยี อุตสาหกรรม การแพทย3ต6างๆ และการพัฒนาทางดjานจิตวิญญาณ สมองเผ6าของเจอรีอันสามารถอัพโหลดทุกองค3ความรูjเขjาไปไดj อาทิ อัพโหลดพระไตรปsฎกเขjาไปประกอบกับ ศาสตร3ต6างๆที่ล้ำสมัยมากกว6าดาวโลกของเราหลายเท6า สิ่งนี้จะยกระดับเผ6าพันธุ3ขึ้นไปสู6สิ่งมีชีวิตชั้นสูง ทำใหjไม6 แปลกที่เจอรีอันจะเขjาใจภาษาชาวโลกและวัฒนธรรมไดjรวดเร็ว “ถjางั้นผมจะเล6าใหjฟÑงเรื่องหนึ่งนะครับว6าการที่จะมีคุณขึ้นมานั้นยากแค6ไหน
หรือBIGBANGที่ทำใหjพลังงานส6วนหนึ่งจากการระเบิดเปลี่ยนเปxนเนื้อสาร ซึ่งมีวิวัฒนาการต6อเนื่องจนเกิดเปxน กาแล็กซี เนบิวลา ดาวฤกษ3 ระบบสุริยะ โลก สิ่งมีชีวิตต6างๆ มนุษย3 พ6อแม6คุณ จนมาถึงตัวคุณ” เจอรีอันพูดขึ้น “ถึงชีวิตคนเรามันจะไดjมายากแลjวอย6างไรล6ะ การที่คนเราไม6อยากมีชีวิตต6อมันก็เปxนสิทธิ์ของเราเหมือนกันนะ”
เจอรีอันเปxนมนุษย3จากต6างดาวที่มีวิวัฒนาการต6อยอดไปจากชาวโลก
เริ่มจากการที่มีการระเบิดครั้งใหญ6
โดยเริ่มจากการไดjพลังรังสีจากดวงอาทิตย3และพลังงานฟ}าแลบนำมาใหjแก6อะตอมธาตุจนธาตุรวมตัวกันและ
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 33 “ใช6ครับแต6ทางออกของเรื่องของคุณมันมีทางอื่นอีกที่ผมอยากเสนอนอกจากทางนั้น” “ทางไหนล6ะคะ”ไลลาถาม “ทางนี้เนี่ยมันอยู6ตรงหนjาของคุณเลย แค6ตอนนี้คุณอาจจะมองไม6เห็นเพราะมีหยาดน้ำตาและความเสียใจบดบังการ มองเห็นหนทางนั้นอยู6 ผมคิดว6าสิ่งที่คุณสามารถทำตอนนี้ไดjคือการปล6อยวาง ช6วงเวลานี้นี่แหละที่คุณตjองการคน อยู6เปxนเพื่อน” เจอรีอันพูดดjวยน้ำเสียงและสีหนjาคงที่ “ไม6เปxนไรนะคุณไลลาตอนนี้ลัมปBãก็อยู6กับคุณไลลานะ คุณไลลาไมไดjตัวคนเดียวนะ” ลัมปBãที่เงียบฟÑงมานานพูดขึ้น” “ถjางั้นในระหว6างนี้ผมใหjคุณสามาถถามคำถามเกี่ยวกับผมไดjเลย ผมคิดว6าชาวโลกอย6างคุณคงจะสงสัยเรื่องราวของ สิ่งมีชีวิตนอกโลกใช6ไหม”
ไลลาพูดขึ้นมา
“
กลายเปxนสารอินทรีย3โมเลกุลขนาดเล็ก ต6อจากนั้นก็เกิดขั้นตอนคลjายๆกันไปเรื่อยๆ จนไดjกลายเปxนสารอินทรีย3โมเลกุลใหญ6 จากนั้นเกิดเนื้อเยื่อลjอมรอบ อนุภาคและเกิดปฏิกิริยาต6อเนื่องซึ่งนั่นคือสิ่งที่มีความใกลjเคียงกับเซลล3แต6ไม6ถือว6าเปxนสิ่งมีชิวิต จากนั้นจึงเกิดการ คัดเลือกธรรมชาติ ทำใหjมีการวิวัฒนาการจนกลายเปxนสิ่งมีชีวิตขึ้นมา” “เหมือนกันของชาวโลกจริงดjวย” ไลลาพูดขึ้นตอนนี้ดวงตาเธอเริ่มมีประกายแลjวเนื่องจากการฟÑงเรื่องราวที่ทำใหj เธอคิดไอเดียนึงออก “แปลว6าคุณคือมนุษย3ในอนาคตใช6ไหม”
“ก็ใช6…แต6ฉันคิดคำถามไม6ออกเลย”
“ถjางั้นลัมปBãขอถามว6าสิ่งมีชีวิตในดาวของคุณถือกำเนิดขึ้นมาไดjอย6างไร”
การกำเนิดของสิ่งมีชีวิตบนดาวของผมนั้นก็คลjายกับกับโลกของคุณเลย คือเริ่มจากการเกิดปฏิกิริยาเคมีอย6างชjาๆ
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 34 “จะว6าเช6นนั้นก็ไม6ผิด เพราะอารยธรรมของผมมีมานานมากว6าโลกของคุณถึงสองเท6า เพราะฉะนั้นไม6แปลกที่ชาว ดาวของผมจะมีวิวัฒนาการมากกว6า” “ตอนนี้ผมคงตjองขอตัวลาแลjว คนในทีมเรียกตัวแลjวครับ”เจอรีอันพูดขึ้นต6อ “คุณลัมปBãฝากดูแลjวคุณไลลาดjวยนะครับ ยินดีที่ไดjรูjจักกับทุกคนครับ” “บgายบายคุณเจอรีอัน” ลัมปBãพูด “ลาก6อนนะ ขอใหjเราไดjเจอกันอีกนะเจอรีอัน” ไลลาพูด เจอรีอันเดินจากไป หลังจากเหตุการณ3วันนั้นไลลาก็รูjสึกดีมากขึ้นแลjว ความคิดที่อยากจะจากไปจากโลกนี้ก็หมดไป เพราะเธอรูjสึกว6า ยังมีอีกหลายอย6างที่เธอไม6รูj และอีกหลายอย6างที่เธออยากลอง และที่สำคัญเธอยังรอคอยที่จะเจอมนุษย3ต6างดาว คนนั้นอีกครั้ง จบ
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 35 รางวัลรองชนะเลิศ อันดับที่ 4
ที่นี้คือเมืองด้านนอกหรือ เมืองอีกฝั่ง เมืองที่ถูกมองข้ามจากผู้คนบนดึกสูงเสียดฟ้ามีเทคโนโลยีค่อยเกื้อกูลและช่วยเหลือ
เร่ร่อน มีเพียงสองมือสองเท้าที่อาจใช้ได้เต็มที่หรือไม่ก็ได้ ผู้คนที่นี้มีชีวิตอยู่ไปเพื่อรอวันกลบหลุมฝั่งศพตนเองเพียง
แต่ ถ้าหากโชคดีก็อาจเข้าตาของผู้คนจากเมืองด้านบนที่ลงมาเพื่อหาแรงงานไปใช้เพิ่ม โลกฝั่งนี้เป็นโลกที่รอเพียงวันที่ผู้คนจากเมืองสูงเสียดฟ้ามองลงมาที่ตนและหวังว่าตนจะเป็นผู้ได้รับเลือก ขอเพียง แค่ตนได้ออกไปจากดินแดนร้างแห่งนี้
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 36 แมงกะพรุนกลางมหาสมุทรร้าง ผลงานของ นางสาวกิตติกานต์ เหล่าสุข ระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนสวีวิทยา E-mail : pinkkitti2550@gmail.com ครูที่ปรึกษา นางสาวปิยมาภรณ์ รักษ์รอด ปี 2090 กาลเวลาผ่านไป พร้อมกับการพัฒนาและเปลี่ยนแปลงไปของร่างกายมนุษย์เพื่อให้เข้ากับสิ่งแวดล้อม เครื่องยนต์และเหล็กถูกประกอบเข้ากับส่วนร่างกายของมนุษย์ อันเนื่องมาได้จากหลายสาเหตุ เช่น ความ สะดวกสบายของเทคโนโลยี เพื่อโอ้อวดความทันสมัยของตน หรือแม้กระทั่งการใช้เพื่อเป็นอวัยวะปลอมแทน อวัยวะเก่าที่สูญเสียไป พร้อมกับมีการค้นพบใหม่ของสิ่งมีชี วิตหลากหลายชนิดที่เกิดมาจากการเปลี่ยนแปลงของ สิ่งแวดล้อม ทําให้พวกมันต้องวิวัฒนาการร่างกายให้เข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ เช่น เมื่อปี 2080 ที่ผ่านมาได้มีการ ค้นพบสัตว์ทะเลที่มีการเปลี่ยนแปลงที่แปลกใหม่ ตัวอย่างแมงกะพรุนที่สามารถผลิตกรดกํามะถันจากการกินเศษ
โลหะอีกครั้ง ในการหาอาหารต่อไปเรื่อยๆ แต่มีข้อแม้อยู่เพียงข้อเดียวเท่านั้นที่ทําให้มนุษยชาติยังคงอยู่ได้ คือใจ แกนกลางของโลกที่ค่อยส่งสัญญาณและคลื่นออกไปเพื่อให้เทคโนโลยีสามารถดํารงอยู่ได้ รวมไปถึงอุปกรณ์ทุกชนิด ที่มนุษย์ฝั่งไว้ในตัว ซึ่งรัฐบาลเป็นฝ่ายควบคุมดูแลอย่างเข้มงวด เมืองที่เต็มไปด้วยแสงสี เครื่องอํานวยความสะดวก เปรียบได้ดั่งสวรรค์ของผู้คนที่ต้องการชีวิตสะดวกสบาย พวกเขาได้ตั้งชื่อให้กับเมืองอนาคตนี้ว่า Electro city เสียงกระทบของทรายกับหน้าต่างดังเป็นระยะ ฝุ่นตลบอบอวนจนแทบปิดบังทิวทัศน์และเศษขยะด้านนอก รอบ บริเวณปกคลุมไปด้วยกลิ่นเหม็นอบอวลและกองขยะเศษเหล็กมหาศาลที่ถูกนํามาทิ้งไว้
นี้
เท่านั้น บ้างอาจถูกขับไล่มาจากเมือง Electro city บ้างอาจเกิดและโตมาที่นี้ ซึ่งก็ทําได้เพียงจําใจจมปลักอยู่กับ ชีวิตอดสู่ที่ดินแดนรกร้าง
จะให้ก้มหัวเลียรองเท้า เสียสละศักดิ์ศรีของตนก็ยอมได้ เมืองนี้ถูกเรียกขาน ว่า Abandon city “ทางรัฐบาลต้องการทราบถึงจุดประสงค์ของการทดลองนี้ครับ” เสียงทุ้มของทหารที่รัฐบาลส่งมาเพื่อตรวจสอบ ยืน ตรงอยู่ข้างหน้า พร้อมสายตาคาดคั้นคําตอบจากนักวิทยาศาสตร์ “ทางเราไม่สามารถชี้แจงเหตุผลได้โดยตรงจริงๆ ผมต้องขออภัยด้วยครับ” หนึ่งในนักวิทยาศาสตร์ตอบกลับไปด้วย สีหน้าเป็นกังวลพร้อมกับภาวนาภายในใจให้พวกทหารของรัฐบาลล้มเลิกการขอเหตุผล
โลหะที่ลอยอยู่ในทะเลได้เพื่อเป็นการช่วยย่อยสลายขยะที่เป็นโลหะในทะเลพร้อมทั้งใช้กรดกํามะถันเพื่อนําไปย่อย
ต่างจากผู้คนที่
กัน นักวิทยาศาสตร์ได้
เลือกเซลล์ของเจ้าแมงกะพรุนอมตะ ซึ่งจุดประสงค์คือต้องการสร้างมนุษย์ที่เป็นอมตะโดยการที่มนุษย์สามารถย้อน อายุกลับไปเป็นเด็กได้อีกครั้งเหมือนกับเจ้าแมงกะพรุนอมตะ แต่พวกเขากลับไม่ได้คาดการผลกระทบได้ละเอียด
ทางนักวิทยาศาสตร์จึงสันนิษฐานขึ้นมาว่าอาจเป็นเพราะเซลล์ของแมงกะพรุน
ารใช้ชีวิต
ยังมีข้อแลกเปลี่ยนหลายอย่างที่แสดงให้เห็นจากตัวเด็กว่าการทดลองไม่เหมาะกับการใช้กับมนุษย์
ความอ่อนไหวของเยื่อบุแก้วหูของเด็กน้อยนั้นกระทบต่อการได้ยินจึงต้องใส่เครื่องช่วยลดแรงเสียงไว้ตลอดเวลา เพื่อไม่ให้แรงสั่นสะเทือนของเสียงกระทบต่อแก้วหูมากเกินไป
เมื่อนานวันเข้า ทางนักวิทยาศาสตร์เริ่มหมดกําลังใจในการทดลองและเริ่มมีข่าวแพร่กระจายของการแอบทดลอง ออกไป จนเกือบจะไปถึงหูของทางรัฐบาล นักวิทยาศาสตร์จึงตัดสินใจใช้ประโยชน์จากเด็กน้อยเป็นครั้งสุดท้าย โดยการนําสารพิษและสารบางอย่างที่มีประโยชน์จากตัวของเด็กน้อย ก่อนที่จะส่งเธอลงไปยังเมืองด้านล่างอย่างไร้
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 37 “ถ้าหากทางองค์กรยังหลีกเลี่ยงการให้เหตุผลกับทางเรา รัฐบาลจะยกเลิกการทดลองลงภายในอาทิตย์นี้ตามที่เรา เคยได้แจ้งไปครับ” สีหน้าของอีกฝ่ายไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ และยังคงคําเดิมของข้อตกลงที่เคยถูกส่งมาหาทาง กลุ่มนักวิทยาศาสตร์ ทางกลุ่มนักวิทยาศาสตร์เริ่มมีสีหน้าเคร่งเครียด ลังเลที่จะให้คําตอบกับทางรัฐบาลเนื่องจากสิ่งที่พวกเขากําลังทํา อยู่คือการใช้ มดลูกเทียมในการให้กําเนิดสิ่งมีชีวิตใหม่ ซึ่งหากว่ามันเป็นการใช้มดลูกเทียม ในปัจจุบันได้มีการใช้ มดลูกเทียมในการช่วยเด็กทารกที่คลอดก่อนกําหนดหรือมีปัญหาทางร่างกายหลังคลอด ซึ่งเป็นเรื่องปกติใน การแพทย์ปัจจุบัน หากแต่สิ่งที่พวกเขาทําคือ การสร้างสิ่งมีชีวิตใหม่ ถึ งแม้ในยุคอนาคตที่ เทค โน โลยี สามารถ สร้างสรรค์สิ่งหลากหลายอย่างให้เกิดขึ้นมาได้ แต่การสร้างสิ่งมีชีวิตใหม่ยังถูกห้ามจากทางรัฐบาล เนื่องจากหาก เกิดข้อผิดพลาดแล้วดันเผลอกําเนิดสิ่งมีชีวิตอันตรายที่ยากต่อการกําจัดขึ้นมาก็จะเป็นปัญหาใหญ่ต่อมนุษยชาติได้ สุดท้าย ภายในไม่กี่วันต่อมา ทางรัฐบาลได้รับรู้เรื่องของการทดลองและยกเลิกการทดลองนี้ลงทันที แต่ถึงการทดลองจะถูกยกเลิกไปแล้ว ยังมีนักวิทยาศาสตร์กลุ่มหนึ่งที่ไม่ย่อท้อต่อการทดลองจนสุดท้ายก็ให้กําเนิด เด็กน้อยคนหนึ่งขึ้นมาจากการนําเซลล์ของมนุษย์และเซลล์ของแมงกะพรุนผสมเข้าด้วย
ทั้งหมด เมื่อเด็กน้อยลืมตาดูโลก ดวง แก้วสีสวยส่องสว่างภายใต้ไฟในห้องทดลอง สุกสกาวราวแสงคริสตัลงดงาม ทําให้นักวิทยาศาสตร์ต่างตกหลุมรักในแรกเริ่มของชีวิตเด็กน้อย พวกเขาจึงให้ชื่อเธอว่า Topaz (โทพาซ) เนื่องจากการผสมของเซลล์มนุษย์และแมงกะพรุนจะให้กําเนิดสิ่งมีชีวิตสวยงามเช่นนี้แต่ในอีกมุมหนึ่งก็มี
เล็กกว่าเด็กในวัยเดียวกันอย่างมาก
ได้เปลี่ยนแปลงร่างกายของเธอให้เจริญเ ติบโตช้าลงเพื่อคงชีวิตของร่างกายไว้ให้นานขึ้น แต่ในขณะเดียวกัน การ ตอบสนองของร่างกายของเธอกลับมีการสนองที่ดีมากๆ เธอสามารถรับรู้ถึงสารเคมีรอบตัว แสง เสียง แรงสั่น และ สิ่งเร้าต่างๆได้เป็นอย่างดี ความเป็นนิรันดร์แลกกับความเปลี่ยนแปลงไปของร่างกายจนไม่เหมาะกับก
สิ่งที่เสียไป ด้วยเช่นกัน เด็กน้อยมีพัฒนาการด้านสมองที่ช้า ไม่สามารถสื่อสารผ่านทางการพูดคุยได้ดีนัก
เด็กน้อยมีลักษณะตัว
แบบมนุษย์
เช่น
เยื่อใย
และเอ่ยออกมาด้วยเสียงลังเลพร้อมความสงสัย
พร้อมกับส่งสายตาอยากรู้อยากเห็นกับสิ่งที่คุณเบนกําลังทําอยู่ เมื่อคุณเบนสังเกตเห็นท่าทางสงสัยของอีกฝ่ายจึง
ของเด็กน้อย มือหนาลูบหัวเด็กน้อยอย่างเอ็นดูก่อนที่เขาจะชี้นิ้วไปด้านนอกหน้าต่างกระจกที่แทบจะเห็นเพียงแค่ เศษฝุ่นทรายลอยอยู่ในอากาศจนเหมือนจะเป็นหมอกทรายปิดบังทิวทัศน์แต่ก็ยังพอให้เห็นกองขยะด้านนอก
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 38 ดวงตาสวยเปิดออกช้าๆ ด้วยความเมื่อยล้า แสงสุกสกาวของคริสตัลได้หายไป เหลือเพียงความหม่นหมองและผิว เรียบลื่นเริ่มมีผิวหลังหลุดลอกออกมา เธอค่อยๆ ใช้แรงอันน้อยนิดดันตัวขึ้นมานั่งและมองไปรอบๆ พร้อมทั้ ง พยายามกระพริบตาเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสง “ ตื่นแล้วเหรอ เด็กน้อย ” เสียงทุ่มนุ่มของชายผู้หนึ่งดึงความสนใ จ ของเด็กน้อยให้หันไปตามเสียง เธอเอียงค อ เล็กน้อยด้วยความสงสัยเหมือนกับกําลังพูดทางสายตาว่าคุณคือใคร “ไม่ต้องกลัวไป ฉันเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ถูกขับไล่ลงมาจากเมืองด้านบนเหมือนกัน เราคงเหมือนกันสินะ พอหมด ประโยชน์แล้วเขาก็ทิ้ง” นักวิทยาศาสตร์วัยกลางคนพูดออกมาด้วยความชินชาภายใต้รอยยิ้มเป็นมิตร ร่างผอมบาง ของเขาเดินเข้ามาใกล้เด็กน้อยที่กําลังนั่งอยู่บนเตียงก่อนจะค่อยๆ สัมผัสแขนเล็กขึ้นมาตรวจสอบ “พวกเขาคงจะ ดึงคอลลาเจนจากตัวเธอไปสินะ ผิวถึงได้แห้งขนาดนี้” นํ้าเสียงของเขาเจือไปด้วยความโศกเศร้า มืออีกข้างของเขา หยิบผ้าเย็นชุ่มด้วยนํ้าขึ้นมาแล้วค่อยๆ เช็ดไปตามผิวของเด็กน้อย พร้อมกับยื่นแก้วนํ้าให้ มือเล็กสองข้างกําแก้วนํ้า ไว้แน่นก่อนจะยกมันขึ้นดื่มจนหมด สายตาอบอุ่นมอบตรงมาให้เด็กน้อย “หลังจากนี้ฉันจะดูแลเธอเอง” โทพาซได้รับการเลี้ยงดูอย่างอบอุ่นจากนักวิทยาศาสตร์วัยกลางคนที่ชื่อว่าเบน ตลอดหลายปีมา โทพาซได้พัฒนา ทักษะได้มากขึ้น การสื่อสารของเธอแม้จะยังไม่ดีเท่าเด็กทั่วไปแต่ก็นั บว่ามีการพัฒนาขึ้นอย่างมาก เด็กน้อยอายุได้ ราว 15 ปี สดใสร่าเริง ถือแม้จะเป็นคนที่พูดน้อยแต่กลับมีความมั่นใจในตัวเอง “คุณเบนคะ จริงหรือเปล่าที่หนูสามารถย้อนอายุตัวเองได้?” เด็กน้อยยืนเกาะขอบประตูมองตาแป๋วไปที่คุณเบน
ตอบคําถามของเด็กน้อยเสมอหันมาพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่น “ นั้นสินะ ฉันก็สงสัยเหมือนกัน ฉันเคยศึกษามาบ้างเกี่ยวกับแมงกะพรุนอมตะ เธออาจจะย้อนอายุตัวเองได้ก็ได้ ลองดูก็ไม่เสียหาย ” โทพาซพยักหน้าเล็กน้อยก่อนค่อยๆ ปล่อยมือออกจากขอบประตูและเดินเข้ามาใกล้คุณเบน
เบี่ยงตัวเล็ก
ลักษณะ เหมือนกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ขนาดเท่ากับตุ๊กตา “นี้ คือ อะไรเหรอคะ?” โทพาซยืนเกาะโต๊ะ พยายามสังเกตลักษณะของหุ่นยนต์และเดาไปว่ามันมีไว้ใช้ทําอะไร มือหนายกเจ้าหุ่นยนต์ขึ้นมาให้เด็กน้อยได้เห็นเต็มตา
ได้รึเปล่า” สายตาของโทพาซมองไปที่ใบหน้าของคุณเบนที่กําลังแสดงความกังวล “ พวก ... เศษขยะ .... ทําไมเหรอคะ?” คุณเบนหัวเราะให้กับความไร้เดียงสาและความอยากรู้อยากเห็นที่มีไม่สิ้นสุด
กลัวว่าจะทําให้คุณเบนเสียสมาธิจากการค้นคว้าอยู่ คุณเบนผู้ที่มัก
น้อยให้ร่างเล็กได้เห็น หุ่นยนต์ตัวเล็กที่ถูกประกอบด้วยเศษเหล็กนอนราบเรียบอยู่บนโต๊ะ
“นี้คือหุ่นยนต์ที่ฉันทําขึ้นมาจากพวกกองขยะน่ะ ฉันพยายามหาวิธีทางแก้ปัญหาขยะอยู่แต่ก็ไม่ค่อยแน่ใจว่าจะทํา
ด้วยความสงสัยและรอคอยให้อีกฝ่ายอธิบาย คุณเบนที่สังเกตเห็นก็จึงรีบอธิบายให้เธอฟังก่อนที่เธอจะเอ่ยปากเร่ง
ต้นไม้?” คุณเบนกวาดมือหากระดาษใบหนึ่งที่เป็นรูปป่าไม้ในยุคสมัยก่อนที่เทคโนโลยีจะพัฒนามาได้ขนาดนี้ยื่น
ให้กับเธอ ในภาพเต็มไปด้วยต้นไม้และดอกไม้สวยงามซึ่งมันได้กลายเป็นชนวนจุดประกายให้เด็กน้อยมีความคิด
แน่วแน่ขึ้นมา
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 39 “พวกกองขยะพวกนี้อันตรายมากกว่าที่เราคิดนะ ถึงแม้ว่าดูผ่านๆ มันอาจจะไม่ได้สร้างผลกระทบอะไรมากมายใน ระยะสั้นนัก แต่ในระยะยาวมันส่งผลอันตรายอย่างมาก” มืออีกข้างของเขายกหุ่นยนต์ขึ้นมามองด้วยสายตาพินิจ ก่อนเอ่ยต่อ “ ขยะที่ฉันพยายามกําจัดเป็นส่วนใหญ่ขณะนี้คือพวกขยะโลหะหนั ก ” ดวงตาสีสวยจ้องมองไปที่คุณเบนไม่ลดละ
ให้เขาตอบ “ โลหะหนักมาจากจอมอนิเตอร์ของคอมพิวเตอร์ โดยเฉพาะพวกหลอดจอแก้ว ” เขาวางเจ้าหุ่นยนต์ตัวเล็กลงบน โต๊ะก่อนที่จะหันมามองเด็กน้อยด้วยสีหน้าจริงจังแต่ยังคงความอ่อนโยนไว้ “ความจริงที่ฉันถูกขับไล่ลงมาจากเมืองด้านบนก็เพราะเหตุผลนี้เหมือนกัน” เขาพักสักเล็กน้อยเพื่อสังเกตท่าทาง ของเจ้าตัวเล็กด้านหน้าว่ามีปฏิกิริยาย่างไร เมื่อเขาเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีการแสดงท่าทางหลีกเลี่ยงหรือไม่มีความสนใจ ซํ้าเจ้าตัวยังยืนจ้องเขาตาแป๋วรอคอยฟังคําต่อไปที่เขาจะพูดด้วยความตั้งใจ “ฉันเคยเสนอพวกนักวิทยาศาสตร์ในกลุ่มว่าเราควรสนใจเกี่ยวกับพวกขยะที่เราผลิตมากขึ้นทุกวันบ้าง แต่พวกเขา กลับบอกฉันว่า มันไม่จําเป็น ยังไงขยะพวกนี้ก็จะถูกทิ้งลงไปที่เมืองด้านล่าง มันคงไม่ได้ส่งผลกระทบถึงเราก่อนที่ เราจะหาหนทางตัดขาดจากโลกด้านล่างได้หรอก พวกเขาคิดแค่เพียงจะตัดขาดจากโลกด้านล่างเพื่อหลักหนีปัญหา จากการกระทําของตนเอง” เขาหยุดพูดสักเล็กน้อยเพื่อคิดคําพูดต่อ “จําคุณลอเรนซ์ที่เราไปเยี่ยมเธอที่บ้านเธอได้รึเปล่า?” โทพาซพยักหน้าเล็กน้อยหลังจากนึกเกี่ยวกับ คุณ ลอเรนซ์ได้ “รอบข้างบ้านคุณลอเรนซ์มีอะไรบ้าง” ร่างเล็กมีสีหน้าครุ่นคิดอยู่สักพัก “กองโลหะค่ะ” “ใช่แล้ว กองโลหะ คุณลอเรนซ์มีปัญหาเรื่องความจํา มีอาการอ่อนเพลียและมีปัญหาการหายใจ เพราะว่ามีปรอท อยู่ในอากาศรอบๆ จากกองขยะอิเล็กทรอนิกส์ที่บ้านของคุณลอเรนซ์ ที่ฉันให้พวกเราไปหาคุณลอเรนซ์ได้แค่เพียง ช่วงครู่ก็เพื่อความปลอดภัยของเราเอง แต่กับคุณลอเรนซ์ เราคงช่วยอะไรไม่ได้มากนัก ” สีหน้าของคุณเบนเศร้า หมองลงอย่างเห็นได้ชัด ทําให้เด็กน้อยที่กําลังฟังอยู่พาลเสียใจไปด้วยกับความจริงที่ได้รู้ “เราช่วยอะไรไม่ได้เลยเหรอคะ?” เมื่อคุณเบนได้ยินดังนั้น รอยยิ้มบางก็ปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของเขา “นั้นแหละ คือเหตุผลที่ฉันกําลังเล่าเรื่องพวกนี้ให้เธอฟัง” มือหนาวางลงบนไหล่เล็ก “ คนที่จะช่วยโลกใบนี้ได้ก็คือเธอ ลองคิดดูสิ โลกที่มีทั้งเทคโนโลยีและธรรมชาติร่วมกัน เราแทบจะไม่เคยได้เห็น ต้นไม้จากที่ไหนเลย เพราะการรุกรานของเทคโนโลยี” โทพาซเอียงคอเล็กน้อย “
อีกทั้งยังมีหุ่นยนต์นางฟ้าที่คุณเบนจะค่อยใช้ดูแลเด็กน้อยผ่านทางมอนิเตอร์ อยู่ห่างๆและค่อยให้ความช่วยเหลือ
เธอเดินทางมา เรื่อยๆ จนถึงหอคอยของแกนกลางเมืองก่อนจะเดินเข้าไปในหอคอยด้วยทางลับที่คุณเบนได้บอกไว้ เมื่อเข้ามาด้าน
ใน ผนังที่เต็มไปด้วยแผงไฟฟ้าฝังไว้ด้านในก็ปรากฏให้เห็น เสียงทํางานของเครื่องยนต์ดังสนั่นจนกลบเสียงเท้าของ
ได้ไม่เท่าไหร่ผู้คุ้มกันที่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติเคลื่อนไหวอยู่ในหอคอยก็เริ่มตื่นตัวและเรียกหากําลังเสริมทันที
นก่อนจะตามมาด้ วยเสียงฝีเท้าหลายคู่ของผู้คุ้มกันวิ่งไล่ตามเด็ก
หลบเลี่ยงเข้าห้องห้องหนึ่ง
เก็บสิ่งมีชีวิตสําหรับทดลองไว้
เธอยืนทําใจอยู่สักพักก่อนพังตู้กระจก ที่บรรจุ แมงกะพรุนไว้
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 40 “เธออยากจะร่วมมือกับฉันไหม?” เสียงทุ่มเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ เด็กน้อยมองใบหน้าของคุณเบนด้วยสายตาแน่ว แน่ก่อนที่จะตอบด้วยความมั่นใจ “อยากค่ะ” “เรียบร้อยดีใช่มั้ยโทพาซ?” คุณเบนถามพร้อมกับสอดส่องสายตาไปตามอุปกรณ์บนร่างกายของเด็กน้อย เสื้อคลุม ตัวหนาไว้ใช้ปกป้องผิวบอบบางไม่ให้ถูกของมีคมหรือสารอันตรายสัมผัสได้ เครื่องช่วยลดแรงสั่นสะเทือนของคลื่น เสียงใส่ไว้ที่หูทั้งสองข้างของเด็กน้อย
คุณเบนเดินพาร่างตัวน้อยไปส่งที่ทางลับสู่เมืองด้านบนที่อยู่ด้านหลังกองขยะ เนินสูงและจึงโบกมือลาเด็กน้อยและหุ่นยนต์นางฟ้าที่บินอยู่ข้างๆ เธอ ก่อนประตูทาง ลับจะปิดลงและรอบข้างมี เพียงเสียงของนํ้าหยดกระทบกับเศษโลหะ อากาศเย็นยะเยือกและชื้น จึงทําให้เด็กน้อยไม่มีปัญหาเรื่องการขาดนํ้า ของผิวหนัง 1คน 1หุ่นยนต์เดินทางมาถึงในเมือง สีสันตระการตาเตะตาเด็กน้อย เมื่อตอนที่เธอได้กําเนิดขึ้นมา เธอ ไม่เคยได้รับอนุญาตให้ได้ออกมาโลกข้างนอก ทําได้เพียงจินตนาการภาพวิวทิวทัศน์ด้านนอกเท่านั้นจึงทํา ใ ห้เธอ ตื่นเต้นเล็กน้อย เธอพยายามลัดเลาะไปตามข้างทาง ปกปิดตัวตนและใบหน้าของตัวเองให้ได้มากสุดด้วยเสื้อคลุมที่ คุณเบนให้มา พร้อมกับ พรางตัวให้เข้ากับสิ่งแวดล้อมโดยการใช้ผิวหนังที่โปร่งแสงให้เป็นประโยชน์
โทพาซ หุ่นยนต์ของคุณเบนบินมาด้านหน้าของ โทพาซแล้วจึงช่วยนําทางไปที่ห้องควบคุม แต่เมื่อก้าวตามทางไป
“
น้อย ร่างเล็กเคลื่อนไหวตัวหมายหนีให้พ้นสายตาของผู้คุ้มกัน
มี ผู้บุกรุก!!” เสียงตะโกนและเสียงไซเรนดังลั่นขึ้
ภายในห้องเป็นห้องกัก
สายตาของเด็กน้อยกวาดไปรอบห้องเพื่อหาสิ่งที่พอจะช่วยเหลือเธอให้หลุดพ้นจากผู้ คุ้มกันก่อนจะหันไปเห็นตู้กระจกตู้หนึ่ง บรรจุแมงกะพรุนสีใสหลายตัวไว้ มีกระดาษแข็งแปะติดข้างหน้าตู้ เขียน ข้อมูลไว้ว่า ‘แมงกะพรุนสายพันธุ์พิเศษ ลักษณะทางกายภาพมีตัวเป็นสีใสและมีหนวดข้างหนึ่งที่สามารถปล่อยสาร กํามะถันออกมาได้เมื่อมันต้องการอาหารหรืออยู่ในสถานการณ์อันตราย’ โทพาซที่เห็นลูกแก้วบรรจุนํ้ามันที่ค่อย เป็นแหล่งพลังงานให้เครื่องไฟฟ้าในห้องก็คิดไอเดียขึ้นมาได้
แมงกะพรุนที่รับรู้ได้ถึงอันตรายก็ปล่อยสารกํามะถันออกมาเพื่อป้องกันตัว โทพาซที่เอื้อมมือไปจับ พวกมันขึ้นมาก็ถูกห้ามโดยเสียงของคุณเบนจากหุ่นยนต์นางฟ้าไว้ “เธอจะทําอะไรน่ะ มันอันตรายนะ!!” เด็กน้อยรีบจับพวกแมงกะพรุนที่กําลังปล่อยสารใส่ลงในลูกแก้วแหล่งพลังงานด้วยความรวดเร็ว
ผิวใสลื่นเริ่มลอกออกมาปกคลุมรอบร่างกายของเธอเป็นเหมือนลูกโป่งยักษ์แล้ว
จึงยึดติดกับพื้นก่อนที่จะเริ่มเปิดด้านบนของมันเป็นแฉกออกคล้ายกับดอกไม้เหมือนกับระยะที่
เธอได้เข้าสู่กระบวนการย้อนอายุของแมงกะพรุนอมตะที่เป็นส่วนหนึ่งของเซลล์เธอได้แล้ว
ของโทพาซเองก็ได้รับรู้เกี่ยวกับเรื่องที่เธอสามารถย้อนอายุร่างกายตนเองได้ แต่ความทรงจําและทักษะอย่างอื่น ยังคงอยู่ นี้เรียกว่า อาจเป็นการค้นพบใหม่เลยก็กว่าได้
ทําลายแกนกลางในยามฉุกเฉินของรัฐบาลมาเป็นพลังงานให้กับฉัน
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 41 “กรดกํามะถันใช้เป็น…ประจุไฟฟ้าได้ค่ะ ถ้าพวกผู้คุ้นกันเข้ามา ลูกแก้วที่บรรจุนํ้ามันพร้อมกรดกํามะถันไว้ก็คงจะ ระเบิดก่อน หรือถ้าไม่ระเบิด กรดกํามะถันคงกัดกร่อนพวกโลหะจนหล่นลงมาบังทางก่อนค่ะ ” โทพาซ อธิบาย พร้อมกับกํามือที่ใช้จับแมงกะพรุนก่อนหน้านี้ไว้เพราะมันเริ่มพุพองจากสารกํามะถัน เธอยืนกัดฟันทนความเจ็บปวด ก่อนจะก้าวขา เริ่มวิ่งออกไปทางประตูอีกฝั่ง ทว่าก่อนที่เธอจะวิ่งออกประตูได้ทัน กรดกํามะถันที่อุณหภูมิสูงขึ้นจาก ประจุไฟฟ้าจาก 180 องศาเซลเซียสเพิ่มไปถึง 470 องศาเซลเซียสภายในไม่กี่นาทีก่อนที่เสียงระเบิดจะดังไล่หลัง ร่างเล็กมา ห้องควบคุมถล่มลงมาปิดทางผู้คุ้นกันได้ทันพอดี ร่างเล็กที่โดนแรงระเบิดกระแทกปลิวไปนอนอ่อนแรง อยู่ใต้บ่อนํ้าจําลองในห้องข้างๆ ร่างกายของเธอนอนแน่นิ่งเพราะได้รับแรงกระแทกจนทําให้ร่างกายบาดเจ็บ มหาศาล เซลล์ที่เธอถูกผสมด้วยคือเซลล์ของแมงกะพรุน Turritopsis dohrnii เป็นแมงกะพรุนชนิดเดียวที่สามารถ ย้อนอายุตัวเองได้ด้วยการเปลี่ยนเซลล์โตเต็มวัยกลับไปเป็นเซลล์เด็กของตนเองได้ซึ่งเรียกวิธีการนี้ว่า Transdifferentiation มันจะใช้กระบวนการนี้ก็ต่อเมื่อได้รับบาดเ จ็บสาหัสหรือโตเต็มที่แล้ว ในเซลล์ทั่วไปเมื่อโต เต็มที่แล้วจะไม่สามารถเปลี่ยนเป็นเซลล์อื่นได้อีก แต่เมื่อมีเซลล์ของเจ้าแมงกะพรุนนี้อยู่ร่างกายของโทพาซ จึงเริ่ม กระบวนการนี้ในขณะที่เธอสลบอยู่
2 ของแมงกะพรุน เรียกว่า Polyp ร่างกายที่นอนอยู่ตรงกลางแฉกค่อยๆ ฟื้นฟูร่างกายจากการบาดเจ็บแล้วจึงค่อยๆสละตัวของเด็ก น้อยออกมา ปล่อยให้ร่างที่ฟื้นฟูกลับมาเต็มที่ลอยขึ้นไปบ นพื้นนํ้า หุ่นยนต์ของคุณเบนที่ไม่ได้รับการ กระทบกระเทือนมากนัก กําลังหาร่างของเด็กน้อย เมื่อเห็นร่างเล็กคุ้นตาลอยขึ้นมาจากนํ้าไม่มีบาดแผลก็โล่งใจ
เด็ก น้อยค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา เปิดให้เห็นดวงตาสุกสกาวเหมือนตอนแรกที่เธอเกิด ผิวหยาบกร้านกลับมาใสผุดผ่องดั่งใหม่
ทําให้ทั้งคุณเบนและตัว
ชื่ นชมการค้นพบใหม่ได้ไม่เท่าไหร่ ทั้งคู่ก็ต้องรีบไปที่ แกนกลางก่อนที่ผู้คุ้มกันจะตามมาทัน เมื่อถึงแกนกลาง คุณเบนก็รีบบังคับหุ่นยนต์ไปใกล้โทพาซและพูดผ่านทางลําโพงของหุ่นยนต์ “เธอต้องใช้เจ้าชิปนี้ในการปิดตัวแกนกลาง” ฝาของท้องหุ่นยนต์ได้เปิดออกให้เห็นชิปอันเล็กวางไว้ “จะมีช่องใส่ชิปด้านล่างที่ต้องใส่รหัส รหัสคือ 7494” มือเล็กเอื้อมหยิบชิปออกมาดูเล็กน้อย “เวลาของฉันเหลือน้อยลงทุกที่แล้ว ความจริงหัวใจของฉันล้มเหลว ฉันจึงต้องใช้หัวใจปลอม ฉันได้แอบนําชิปที่ใช้
หวังว่าสักวันฉันจะส่งต่อให้ใครที่พร้อมมากกว่า ฉันได้ ฉันขอส่งต่อความปรารถนานี้ให้เธอ ช่วยโลกนี้ไว้ แล้วพัฒนาให้เทคโนโลยีกับธรรมชาติอยู่ด้วยกันได้ ให้พวก เขาได้เห็นว่าความคิดที่พวกเขากล่าวหาว่าเพ้อเจ้อ สามารถเกิดขึ้นได้ โชคดีนะ….เด็กน้อย”
?” เสียงของนักข่าวหนุ่มถามนักวิทยาศาสตร์หญิงที่มีลักษณะร่างกายเหมือนแมงกะพรุนและยังเป็นผู้ที่นําการ เปลี่ยนแปลงมาสู่มนุษยชาติได้
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 42 เสียงปลายสายเงียบพร้อมกับร่างของหุ่นยนต์นางฟ้าดับลงและหล่นลงกับพื้น เขาได้ใช้เวลาที่เหลือ ส่งต่อความแน่ว แน่ให้กับเด็กน้อยแล้ว นํ้าใสใหลรินลงตามผิวลื่น มือเล็กเอื้อมไปกรอกรหัสในช่องชิปก่อนจะใส่ชิปลงไปพร้อมทั้ง นํ้าตาและเสียงสะอื้น หลังจากชิปฝังเข้าสู่แกนกลางก่อนที่เสียงเครื่องยนต์ไฟฟ้าทุกอย่างจะดับลง ในปี 2100 โลกได้พัฒนาไปอีกขั้น เทคโนโลยีสามารถใช้พลังงานจากธรรมชาติได้โดยยังสามารถผลิตพลังงานขึ้นมา โดยไม่กระทบต่อธรรมชาติ ขยะเทคโนโลยีและฝุ่นลดน้อยลงจนแทบไม่หลงเหลือให้เห็น ต้นไม้ใบหญ้าที่ผู้คนในยุค สมัยใหม่ไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าจะสามารถนํากลับมาได้ ก็มีให้เห็นเป็นเรื่องปกติ อากาศร่มรื่น ฟ้ าใสไร้หมอกฝุ่นปก คลุม เมืองทั้งสองหลอมรวมเข้าด้วยกัน ไม่มีการแบ่งชนชั้นฐานะ หรือกีดกันผู้คนออกจากกันอีก เมืองนี้ถูกเรียกว่า Livelihood เมืองในภาพจินตนาการของนักวิทยาศาสตร์ผู้ถูกกีดกัน ได้ฉายให้ผู้คนที่เคยดูถูกเขาได้เห็นเต็มตา เธอ ทําได้ เธอทําให้ความฝันของนักวิทยาศาสตร์ผู้นี้สําเร็จ “ทําไมคุณถึงเชื่อนักวิทยาศาสตร์ที่ถูกขับไล่ลงมาจากเมืองด้านบนงั้นเหรอครับ
โทพาซยิ้มเล็กน้อยก่อนตอบด้วยนํ้าเสียงหวานใสของสาววัยรุ่น “จงอย่าดูถูกทฤษฎีก่อนที่คุณจะได้ลองพิสูจน์ เพียงแค่คุณคิดต่างจากเขา เพราะแค่ทฤษฎีนั้นที่คุณไม่เคยทดลองมา ก่อน อาจเป็นเส้นทางใหม่ ไปอีกโลกใบหนึ่ง นี้คือคติประจําใจของฉันเองค่ะ” หลังจากโทพา ซ กล่าวจบ เสียงปรบมือดังสนั่นลั่นห้องพร้อมกับเสียงชื่นชมปิติยินดี ให้กับ คํา พูดของเธอ สิ่งที่เธอ นําพามาให้โลกใบนี้ คือมุมมองที่ไม่จํากัดและไม่ตัดสินความคิดของผู้คน เป็นกุญแจสําคัญให้กับนักวิทยาศาสตร์ได้ ทดลองสิ่งใหม่ๆ และกําเนิดสิ่งใหม่ที่พวกเขาไม่เคยคิดว่าจะสําเร็จได้มาก่อน
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 43 รางวัลชมเชย
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 44 “น้ำคEางพร)างจักรวาล” นายเขมรัฐ แสนพิทักษ3 ชั้น ม.5 โรงเรียนภูเก็ตวิทยาลัย อีเมลล3: khemmarut18@gmail.com อาจารย3ที่ปรึกษา นายณัฐวุฒิ ดุมลักษณ3 แสงเรืองรองส6องสว6างกระจ6างนภา พระสุริยันปลุกเหล6าสรรพชีวิตใหjตื่นจากการหลับใหล สายลมร6ายรำ เริงร6าพัดพาไอเย็นเปxนสบาย สายน้ำใสไหลเรื่อยอยู6ไหวไหว ผืนปฐวีเฝ}ามองสังสารวัฏผ6านกาลเวลานานนับอสงไขย อุษาโยค นี้ มดนjอยตื่นแลjว พรjอมสำหรับการเริ่มตjนวันใหม6 มัน เดินไปตามทางมองหาโภชนะสำหรับ ประทังชีวิต พลันไดjพบกับแมลงปอตัวหนึ่ง ส6วนหัวลำตัวยาวไปจนถึงทjายเปxนโลหะดูพิลึกพิลั่นสำหรับแมลงทั่วไป ปBกของมันเปxนอลูมิเนียมมีใบพัดช6วยส6งเสริมความสามารถในการบิน กำลังเหม6อลอยมองไปยังอัมพรผ6องอำไพดjวย สายตาที่ยากจะหยั่งลึกถึงความรูjสึก ดjวยอัธยาศัยดีเจjามดจึงไดjถามไถ6 ความว6า “โอj! ท6านแมลงปอผูjองอาจดุจพญาราชสีห3 ไฉนท6านจึงมานั่งอยู6 ในปÄาอย6างโดดเดี่ยวเดียวดาย ไรjมิตรสหายอยู6ขjางกายท6านเช6นนี้เล6า” “ ขjาเพียงกำลังสังเกตค วามเปxนไปของ จักรวาล นี้ แต6ความงามขำวิไล ของ ธรรมชาติที่นี่ช6างสวยงาม เมื่อ เทียบกับจักรวาลที่ขjาไดjผ6านพบเห็นในช6วงชีวิตที่ผ6านมา จนสะกดขjาใหjนิ่งงัน จนเจjาผ6านมาเห็นนั่นแล” แมลงปอ เหล็กไหลตอบพรjอมแววตาเปxนประกาย ดวงตาคู6นั้นแสดงถึงความหลงใหลในธรรมชาติอย6างหาที่สุดมิไดj เจjามดแสดงสีหนjาฉงนใจ ไม6เขjาใจในสิ่งที่แมลงตรงหนjาพูด “ ท6านนี่พูดจาประหลาด เสมือน ว6าไดjท6อง ล6องไปในพหุจักรวาลนับอนันต3อันไม6รูjจบนั้น ท6านคือผูjใดกัน โปรดชี้แจjงแถลงความจริงใหjฉันไดjประจักษ3ดjวยเถิด” “ขjาเปxนเพียงแมลงปอธรรมดาในโลกของขjา แต6ในโลกของเจjา ขjาคือผูjมาจากจักรวาลอื่น ดjวยภูมิปÑญญา เทคโนโลยีที่ล้ำค6า ทำใหjขjาสามารถเดินทางขjามจักรวาล เพื่อเสาะแสวงหาความรูj ขjาเห็นจักรวาลมามากมาย ทั้งที่ ดีและไม6ดี โดยยึดกฎเหล็กทำไดjเพียงเฝ}ามอง มิเขjาไปแทรกแซงการกระทำใดใด เพื่อใหjทุกสิ่งเปxนไปดั งที่ควรจะ เปxน” มดนjอยตกตะลึง พหุจักรวาลที่เปxนแค6เรื่องเพjอฝÑนสำหรับมัน บัดนี้กลับมีใครบางคนมาบอกว6ามีอยู6จริง และเขาผูjนั้นยังสามารถเที่ยวไปไหนมาไหนขjามโลกแต6ละโลกไดjอีก ช6างมหัศจรรย3จริงเสียนี่กระไร “ หากเปxนเช6นนั้น จริง ท6านสามารถพิสูจน3โดยพา ฉันผูjนี้ ไปท6องพหุภพนั่นดjวยไดjหรือไม6 เพื่อใหjไม6เปxนที่ กังขาของขjาว6าท6านนั้นไดjปÑãนน้ำเปxนตัว ยกเมฆ ใหjฉันเพียงรูjสึกประทับใจในการพบกันของสองเราเท6านั้น” เจjามด ถามหยั่งเชิงหมายจะเคjนเอาความจริงจาก แมลงปอผูjอjางว6ามาจากจักรวาลอื่น หากทั้งหมดเปxนเรื่องโกหก เขาก็ เพียง ผิดหวังและใชjชีวิตไปตามปกติ แต6หากนี่คือเรื่องจริง จะไม6ใช6โอกาสอันดีหรือที่เขาจะไดjลองท6องไปในพหุ จักรวาลที่นjอยคนนักจะไดjสัมผัสถึง ใครบjางจะไม6อยากท6องเที่ยว โดยเฉพาะเที่ยวในโลกอื่น ประสบการณ3ที่สุดแสน มีค6านี้จะถูกจารึกลงในหjวงความทรงจำไปตราบนานเท6านาน
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 45 นักล6าแห6งเวหาใคร6ครวญ นี่เปxนครั้งแรกที่สิ่งมีชีวิตจากโลกอื่นขอใหjเขาพาท6องจักรวาล และใครจะนึกฝÑน กันเล6า สิ่งมีชีวิตนั้นกลับเปxนเพียงมดตัวกระจjอยร6อยที่ทุกคนต6างมองขjาม หากการเดินทางครั้งนี้สามารถทำใหjมหา ดาราจักรนี้เกิดการพัฒนาองค3ความรูjและนำไปพัฒนาโลกต6อไป มันก็เปxนการเดินทางที่คุjมค6าเสียยิ่งกว6ากองทองที่ สูงเทียมเขาพระสุเมรุ ยิ่งกว6ากองเงินปริมาณเท6ามหาสมุทรกวjางใหญ6 ในวัฏสงสารนี้ การลงทุนใดเล6าจะคุjมค6ากว6า การลงทุนในความรูj ความรูjเปxนสิ่งวิเศษ ความรูjเพียงเล็กนjอยสามารถทำใหjเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ6เกินผูjใด จะใคร6คำนึงไดj “ ตกลง ” คำสั้นๆ จากแมลงปอทำใหjมดนjอยดีใจ กระโดดโลดเตj น ราวกับไดjน้ำทิพย3 จากสวรรค3มาชโลม จิตใจ ความปลื้มปBติก6อตัวขึ้นพรjอมความตื่นเตjน พหุจักรวาลเอ•ย ฉันคนนี้กำลังจะไปหา เจjามดรำพึงกับตัวเอง โดย ไม6รูjเลยว6าการเดินทางครั้งนี้จะทำใหjชะตาของมันเปลี่ยนไปตลอดกาล “ เราจะเคลื่อนที่ผ6านกาลอวกาศโดยใชjหยาดน้ำคjาง อันเปxนเสมือนประตูสำหรับท6องไปในแต6ละโลก เพื่อใหjเขjาใจง6าย ขjาจะสมมุติใหjโลกของเจjาเปxนเหมือนลำตjนขอ งตjนไมj กิ่งกjานใหญ6นjอยที่แผ6ออกมาก็คือจักรวาล อื่นที่แตกแขนงออกมาไม6รูjจบ ใบไมjนั่ นไซรjคือพื้นที่ว6างที่เชื่อมระหว6างกิ่งเหล6านั้นกับหยาดน้ำคjาง ดังนั้น เราก็จะ
พรjอมกับใชjเข็มทิศจักรวาลที่ติดตั้งในตัวขjา นำทางพวกเราไม6ใหjหลงในโลกขjางนอกนั้น” แมลงปออธิบายยาวเหยียด แต6เจjามดหาไดjเขjาใจแมjแต6นjอย มันรูjแค6 การเดินทางกำลังจะเริ่ม สำหรับมันแลjว นั้น การเดินทางเพียงช6วงเวลาสั้นๆ คือความหฤหรรษ3ที่จะติดตราตรึงใน ฤทัยของมันไปอย6างยาวนานจนกว6าชีวิต จิตวิญญาณของมันจะลาลับไป มดนjอยขึ้นขี่หลังเจjาแมลงปอเหล็กไหล ผูjที่ตอนนี้ทำหนjาที่เปxนอาชาคู6ใจ คอยพามันตระเวนไปทั่วอย6างไม6 รูjจักเหน็ดเหนื่อย ครั้นประตูมิติแห6งกาลจักรพรjอมแลjวนั้น เจjาแมลงปอไม6รอชjา บินพุ6งไปทันทีทันใด ปBกเหล็กของ มันในตอนนี้ กำลังกระพือดjวยความรุนแรง ประหนึ่งแผ6นผืนปฐวีนี้สั่นไหวอยู6ก็มิปาน มดนjอยตัวสั่นเล็กนjอย ยังไม6 ทันไดjกะพริบตาเสร็จดี ทั้งคู6ก็มาถึงแลjวยังจักรวาลใหม6 กระบวนการเคลื่อนยjายทั้งหมดนี้เกิดขึ้นภายในระยะเวลา เพียงชั่วขณะหนึ่งความคิดเท6านั้น “ นี่หรือคือจักรวาลอื่น ” มดนjอย นัยน3 ตาลุกวาว แสดงออกถึงไฟแห6งความอยากรูjอยากเห็น แมลงปอไม6 เอื้อนเอ6ยคำใด ปล6อยใหjมดนjอยนั้นตื่นตาตื่นใจกับภาพตรงหนjา บรรยากาศในจักรวาลนี้แสนสงบ ไม6รูjสึกถึงอันตรายใดใด มิหนำซ้ำอากาศที่พวกเขา ใชjหายใจ ยิ่งสูดดมเขjา ไปก็ยิ่งเหมือนกับไดjน้ำผึ้งบุหงา มาโรยรดจิตวิญญาณใหjรูjสึกอิ่มทิพย3ชนิดที่ว6า แมjนกินสิ่งใดเขjาไปก็จะไม6รูjสึกอิ่มเอม เท6ากับอากาศนี้อีกแลjว ตjนไมjพืชพรรณโดยรอบก็สูงใหญ6 ภูเขาอุดมไปดjวยหญjาเขียวขจี แสดงถึงความอุดมสมบูรณ3 สิ่งมีชีวิตที่อาศัย ณ ที่แห6งนี้คงมีความสุขมากเปxนแน6แทj กระผมรูjสึกซาบซึ้งยิ่งนัก ที่ท6านทั้งสองพอใจกับโลกของเรา โทรจิตจากใครบางคนแล6นเขjาสู6โสตประสาทของแมลงทั้งสอง
สามารถเคลื่อนที่ไปจักรวาลอื่นไดjดjวยการเคลื่อนที่ผ6านน้ำคjางเหล6านั้น
จิตวิญญาณ สรรพชีวิตในโลกแห6งนี้นั้นไดjทำความเขjาใจถึงสัจธรรมของชีวิต
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 46 “ใครกันที่บังอาจซุ6มมองพวกขjาจากที่ลับตา โปรดแสดงตัวตนของเจjาออกมา” แมลงปอพูดจาเกรี้ยวกราด แยกเขี้ยวพรjอมโจมตี สีหนjาราวกับยักษ3มาร แสดงถึงความไม6พอใจที่ถูกแอบมองยิ่งนัก ตjองขออภัยที่เสียมารยาทต6อแขกผูjมีเกียรติทั้งสองท6านนะขอรับ กระผมคือ มดศีล ผูjบรรลุถึงแก6นแทjของ จิตวิญญาณ การสื่อสารผ6านโทรจิตนั้นเปxนเรื่องปกติสำหรับสิ่งมีชีวิตในโลกแห6งนี้ ดjวยการกำเนิดขึ้นของผูjชี้นำทาง
จนเลิกรบราฆ6าฟÑนกัน หันมาสามัคคี กันเพื่อมุ6งสู6นิรพาน อันเปxนหนทางหลุดพjนจากกงลjอสังสารวัฏที่หมุนเวียนอย6างไม6รูjจบ ธรรมชาติจึงไดjตอบแทน พวกเราดjวยการมอบตjนไมjอัศจรรย3 ตjนไมjนี้สามารถผลิตอากาศวิเศษที่เพียงสูดดมเขjาไป ก็จะรูjสึกอิ่มไปตลอด ไม6 จำเปxนตjองดื่มน้ำหรือรับประทานอาหาร ธรรมชาติที่ท6านเห็นอยู6ในขณะนี้ก็เปxนผลมาจากพวกเราช6วยกันรักษา ไม6 ตัดไมjทำลายปÄา แมjแต6น้ำในมหาสมุทรนั้น ก็หาไดjมีเพียงเสี้ยวหนึ่งของขยะเลยแมjแต6นjอย ไม6มีสงคราม ไม6มีการ แบ6งแยก เราลjวนเท6าเทียม โลกที่ทุกคนสามารถมีความสุขไดjโดยไม6จำเปxนตjองเบียดเบียนใคร นี่คือโลกในอุดมคติที่ ทุกคนต6างวาดฝÑนไวjเมื่อครั้งวัยเยาว3 พวกท6านคิดเห็นยังไงกับโลกนี้อย6างนั้นหรือ ? ฉับพลัน ร6างของมดศีลของ ปรากฏออกมา ลักษณะเปxนมดเผือก แมjไม6มีปBกแต6ก็สามารถใชjพลังจิตควบคุมแรงโนjมถ6วง ทำใหjสามารถบินไปบน นภาลัย เฉกเช6นเดียวกับแมลงปอไดj บริเวณศีรษะมีรัศมีแสงทองเรืองรองออกมา ชวนใหjเลื่อมใสเปxนอย6างยิ่ง “ขjาเองก็ตjองขอโทษที่เผลอตะคอกใส6ท6าน สิ่งมีชีวิตผูjเจริญซึ่งมากไปดjวยปÑญญา หากจะถามความเห็นของ ขjานั้น ก็เหมือนไปถามกับกjอนกรวดทราย คือช6างเล็กนjอยเมื่อเทียบกับความยิ่งใหญ6ของที่นี่ แมjนจะบรรยายหรือ เขียนออกมาจนเต็มปริมาตรของจักรวาลนั้น ก็ คงไม6พอที่จะบอกเล6าถึงความดีงามของโลกนี้ ” แมลงปอผูjองอาจ กล6าวดjวยความนอบนjอม ชื่นชมความยิ่งใหญ6ของที่นี่ “ ฉันเองในฐานะเด็กนjอยพึ่งออกจากกะลา ก็ตjองขอชมจากใจเลยว6าที่นี่ช6างแสนสงบ เหมาะแก6การอยู6 อาศัยยิ่งนัก ดูทjองฟ}าสีมรกตนั่นสิ งามเกินหาใดเปรียบ” หากไดjองค3ความรูjจากจักรวาลนี้ไปพัฒนาจักรวาลของเรา คงเปxนสิ่งที่ประเสริฐมิใช6นjอย ซ้ำจะเปxนการช6วยใหjหมู6สัตว3มากมายพjนทุกข3 ไม6ตjองเวียนว6ายตายเกิดอีกต6อไป มด นjอยนึก สีหนjานั้นปรากฏความจริงใจ มดศีลรับรูjถึงความคิดนั้น สิ่งที่ท6านคิดนั้นช6างวิเศษแทj พวกเรายินดีที่จะถ6ายทอดองค3ความรูjทั้งหมดใหjท6าน เพียงกระผมสัมผัสท6าน ทุกสิ่งที่ขjารูj ประสบการณ3ในทุกช6วงชีวิตนี้ก็จะแล6นเขjาสู6สมองท6าน โดยที่ท6านไม6ตjองทำสิ่งใด เพียงอยู6เฉยๆ ท6านจะ ยินยอมหรือไม6ก็ขึ้นกับตัวท6านเทอญ มดนjอยพยักหนjาเปxนเชิงตอบรับ ไม6มีโอกาสใดที่เหมาะสมจะช6วยใหjสรรพสัตว3 ในโลกของมัน พjนทุกข3 ไป มาก กว6านี้อีกแลjว มดศีลจึง จับศีรษะของมดนjอย ความ รูjสึกเหมือนมีใครเอาคjอนมาทุบ กะโหลกเขาซ้ำๆ ภาพความทรงจำมากมายไหลหลั่งเขjามาอย6างไม6หยุด ความทรงจำในแต6ละภพชาติ ช6วงชีวิต ความทุกข3 โศก สุข หลั่งไหลเขjมาอย6างไม6หยุด มดนjอยเกิดดวงตาแห6งธรรม เขjาใจในชีวิตมากขึ้น “ โอj ! นี่หรือคือการหลุดพjน ในความทรงจำของท6าน ท6านผ6านภพชาติมามากมาย สั่งสมบารมีจนมาก พอที่จะไดjโปรดสรรพสัตว3บนโลก เปxนโชคของฉันยิ่งนักที่มีโอกาสไดjพบเจอท6าน
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 47 หามิไดjขอรับ กระผมเพียงถ6ายทอดสิ่งที่รูjใหjแก6ท6าน หลังจากนี้ก็ขึ้นกับท6านแลjวว6าจะใชjความรูjนั้นทำ อย6างไรต6อกับชีวิต กล6าวจบมดศีลก็อันตรธานหายไป เขาคงไปโปรดสัตว3โลกต6อสักแห6งในดินแดนไพศาลนี้ หากโชค ดีเราคงไดjพบกันอีก “อย6าชjาอยู6เลยเจjามดนjอย ขjาจะพาเจjาไปชมอีกจักรวาลหนึ่ง ก6อนจะพาเจjากลับโลกเดิมของเจjา เพื่อใหjใชj ความรูjที่ไดjไปช6วยเพื่อนสัตว3ของเจjาต6อไ ป ” แมลงปอพูดขึ้นมา เรียกสติมดนjอย ผูj กำลังทึ่งในความยิ่งใหญ6ของ จักรวาล ที่สามารถบันดาลสรรค3สรjางสิ่งมีชีวิตที่ยิ่งใหญ6ขนาดนี้ขึ้นมาไดj “ฉันเห็นดjวยกับท6าน พญาแมลงปอ” สิ้นเสียง หยาดน้ำคjางก็ร6วงลงอีกครั้งหนึ่ง พวกเขาขjามจักรวาลอีก ครั้ง และในครั้งนี้มดนjอยกลับรูjสึกวิตกในจิตใจ บรรยากาศที่นี่ช6างวังเวง โดดเดี่ยว ไม6น6าอภิรมย3แมjแต6นjอย ทั้ง อากาศที่ยิ่งสูดก็ยิ่งรูjสึกถึงมลพิษ ไม6รูjสึกสดชื่นเหมือนอย6างเคย ทjองฟ}าก็มืดหม6น ตjนไมjก็ลjมตายไรjวี่แววความมี ชีวิตชีวา ลำน้ำก็สีดำสกปรกชวนอjวกเปxนที่สุด “ ขjารูjเจjาคิดอะไร ไฉนพิภพนี้ถึงไดjดูต่ำทราม สถุล ไรjความวิจิตรงดงามในธรรมชาติ ไดjถึงขนาดนี้ ” แมลงปอทำสีหนjาลำบากใจ เขาตjองการจะสอนบางสิ่งแก6มดนjอย ใหjเขjาใจถึงความเปxนไปของโลก “พิภพนี้ไดjเกิดการถือกำเนิดขึ้นของสิ่งมีชีวิตที่เรียกตัวเองว6ามนุษย3 พวกมนุษย3ยโสโอหังว6าตัวเองวิเศษกว6า สิ่งมีชีวิตอื่นในโลก หารูjไม6ว6าความยโสนั้นจะคร6าชีวิตของพวกเขาเอง พวกมันทั้งตัดตjนไมj ทิ้งขยะ สิ่งปฏิกูลลงแหล6ง น้ำ เหล6าหมู6มัศยาผูjแหวกว6ายกลางสายธารต6างไดjรับพิษรjายจากสิ่งสกปรกจนพากันลjมตาย ดูนั่นสิ ควันที่ล6องลอย อยู6นั่น คือผลจากโรงงานอุตสาหกรรม อากาศบริสุทธิ์ตjองปนเป¶ãอนไปดjวยไอเสีย หมู6ปÑกษาต6างไดjรับผลกระทบ ซ้ำรjายพวกมันยังสรjางระเบิดปรมาณู ก6อสงครามไม6รูjจักจบสิ้น จนสิ่งมีชีวิตในโลกนี้สูญพันธุ3ไปเ กือบหมด พวกที่ เหลือก็เกิดการกลายพันธุ3อันเปxนผลจากซากกากนิวเคลียร3อันเปxนสารก6อกลายพันธุ3 ทำใหjมีความดุรjาย โหดเหี้ยม ประหนึ่งยักษ3มารที่พรjอมจะขย้ำผูjอ6อนแอกว6าโดยไม6รูjสึกผิด ช6างน6าสลดแทj” แมลงปอถอนหายใจ ความเงียบเขjา ครอบงำทั้งสอง ไม6มีใครพูดอะไร มีเพียงเสียงจากปBกที่สั่นกระพืออยู6เท6านั้น โฮก!!!!!! จู6ๆ เสียงคำรามอันหาสาเหตุไม6ไดjดังมาจากที่แห6งไหนก็มิทราบก็เขjาสู6โสตประสาทของทั้งสอง มด นjอยเกิดความกลัว นั่นคงเปxนสิ่งมีชีวิตกลายพันธุ3ที่แมลงปอเหล็กไหลพูดถึงเปxนแน6แทj ยังไม6ทันไดjคิดอะไร แมลงปอ ก็เร6งควา มเร็วขึ้น เขาไม6เคยเปxนแบบนี้ ความหวาดหวั่นเริ่มก6อตัวขึ้น เบื้องหลังเสียงคำรามนั้น คือมดยักษ3กลาย พันธุ3 มันมีคมเขี้ยวไวjสังหารเหยื่อ ปBกของมันมีร6องรอยการต6อสูj กรงเล็บคู6นั้นมีรอยเลือดแหjงกรังติดอยู6 ใครสักคน คงสูjกับมันแลjวตายไป อนิจจา มันบินตามพวกเขามา ดวงตาสีแดงคู6นั้นดุจเปลวเพลิงโลกันตร3โชติช6วงอยู6ในนรก แมลงปอตัดสินใจทำสิ่งที่ยิ่งใหญ6 “เจjามดเอ•ย ขjาดีใจนักที่ไดjมีเพื่อนร6วมทางอย6างเจjา แต6ขjากับเจjาคงไปดjวยกันไดjแค6นี้ เข็มทิศเหลือพลังงาน พอสำหรับคนเดียวเท6านั้น และคนที่สมควรรอดไม6ใช6ขjา หากแต6เปxนเจjา” สิ้นคำพูดของแมลงปอ มดนjอยน้ำตาไหล รินอาบสองแกjม พวกเราพึ่งเจอกันเมื่อไม6นาน ตjองจากกันไปตลอดกาลเชียวหรือ เหตุใดโชคชะตาจึงเล6นตลกกับ พวกเราขนาดนี้
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 48 “อย6าไดjเศรjาเสียใจไปเลย ขjาจะอยู6ที่นี่คอยถ6วงเวลาใหjเจjาหนีไป ระหว6างนั้นพิภพนี้ตjองการคนช6วยฟ¶ãนฟูใหj กลับมาเหมือนเดิม เช6นเดียวกับที่ที่เจjาจากมา พวกเขาเหล6านั้นตjองการเจjา หากไดjเจjาผูjผ6านพบผูjชี้นำทางจิต วิญญาณคอยชี้นำแลjว จักรวาลของเจjาคงน6าอยู6ขึ้นมากทีเดียวเชียว และเมื่อที่นี่กลับมาอุดมสมบูรณ3แลjวนั้น ขjาขอ สัญญาต6อหนjาผืนปฐวี เวหาหาว หjวงมหรรณพ ว6าขjาจะกลับไปหาเจjา มิตรเพียงหนึ่งเดียวของขjา” โดยไม6รอใหjมด นjอยตอบ แมลงปอก็ติดตั้งเข็มทิศใส6มดนjอย พรjอมเหวี่ยงเจjามดเขjาไปในหยาดน้ำคjางที่มีอยู6เพียงนjอยนิดในโลกนี้ “สัญญากันแลjว ท6านหjามตายเด็ดขาดนะ” เสียงสะอื้นของมดนjอยดังกjองพรjอมกับประตูมิติที่ปsดลง เจjา มดถูกส6งกลับมายังโลกเดิม โลกที่ทุกอย6างเริ่มขึ้น ภาพความทรงจำการพบกันของสองแมลงฉายเขjาในสมอง ในทุก ช6วงชีวิตย6อมมีการสูญเสีย แต6หลังจากการสูญเสียเราจะทำอย6างไรนั่นต6างหากที่สำคัญ เจjามดนjอยตั้งปณิธาน เพื่อ ไม6ใหjการเสียสละของพญาแมลงปอสูญเปล6า มันมุ6งที่จะปลอบประโลมสรรพชีวิตในโลก ใหjทุกชีวิตในโลกมุ6งสู6 นิพพาน เริ่มจากมนุษย3ผูjยโสโอหังซ้ำยังมากไปดjวยกิเลส เพื่อใหjพวกเขาหยุดทำลายบj านเกิดอันเปxนแหล6งกำเนิด ของสรรพชีวิต สิ้นสุดความคิด เจjามดนjอยไม6ทันไดjรูjสึกตัวเลยว6ามีฝÄาเทjาขนาดใหญ6บดขยี้ร6างของมัน อนิจจาน6าเสียดาย เจjาแมลงตัวนjอยช6างน6าสงสาร ยังมิทันไดjส6งสาสน3สำคัญแก6เพื่อนมนุษย3ร6วมโลก ก็ตjองด6วนจากไปเสียก6อน ปล6อย ใหjพวกมนุษย3หลงมัวเมาในกิเลสตัณหา ทำรjายโลกของตัวเองต6อไปไม6รูjจักจบสิ้น จิตวิญญาณของมดนjอยเริ่มเลือน หาย พรjอมๆ กับการปรากฏของเสียงเลื่อยยนต3 ผูjคนอึงมี่ดังขึ้นกลบความเงียบสงัดของพงไพร ชวนใหjใจของเหล6า สรรพสัตว3 สั่นไหวหวั่นเย็นยะเยือกเมื่อรับรูjถึงสิ่งที่กำลังจะตามมา
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 49 รางวัลชมเชย
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 50 กุญแจชีวิต นางสาวกนกรัตน ไชยวรรณ ชั้นมัธยมศึกษาปที่ 6 โรงเรียนหาดใหญวิทยาลัย อีเมล kanokrat9384@gmail.com ครูที่ปรึกษา นางสาวรติธรณ ใจหาว “หากเราควบคุมการทํางานของ Cell cycle ได และเซลลสามารถซอมแซมตัวเองไดไมจํากัด มนุษยโลกจะเปนอยางไร ความเปนอมตะจะไมไดเปนเพียงนิยายไซไฟอีกตอไป แลวอะไรคือมูลคาที่ตองแลกเปลี่ยน” - ความจนกับความตายสิ่งใดนากลัวกวากัน? –-1“ทุกคนจะเปนอมตะหากฉีดยา C-21 โดสนี้” รัฐบาลประกาศขาว โลกเปลี่ยนไปแลวจริงๆ วงการวิทยาศาสตรกาวหนาจนแทบมองไมเห็ น จุดเริ่มต น มนุษยตั้งตนเสมอพระเจา เราสรางทุกสิ่งที่เห็นควรและทําลายทุกสิ่งที่ไมปรารถนา แมกระทั่งเซลล สิ่งที่เล็กที่สุด มนุษยก็ยังหาหนทางที่จะควบคุมมันใหได ก ราฟ ประชากรที่สื่อวาคนกําลังจะลนโลก ก็ไมไดสรางความตื่นเตนใดๆ ใหแกเหลามว ล มนุษยชาติ รัฐบาลของแตละประเทศไมมีทาทีเดือดรอนตอปญหานี้ สมาคมโลกก็ปลอยผาน ตอนนี้ทรัพยากรที่มนุษยเคยกลัว วามันจะหมดไป ก็ไมมีผลตอมนุษยอีก การตัดไมทําลายปายังคงมียอดพุงสูงขึ้นในทุกป แตถึงอยางนั้นก็ไมมีใคร ออกมารณรงคใหหยุดตัดไมทําลายปาอีกแลว ตัว เลขค วามรอนที่พุงทะยานสูงขึ้นไมไดทําใหสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า มนุษยเกรงกลัวตอความตาย เพราะตอนนี้วงการวิทยาศาสตรและเทคโนโลยีกําลังพามนุษยใหรอด พน พวกเรา หยุดยั้งความตายไวไดแลว ในซุปเปอรมารเก็ตที่เคยขายผักผลไมหรือเนื้อสัตวตางๆ ก็เปลี่ยนมากขายอาหารสําเร็จรูปในรูปแบบฟรีซด ราย แผนกขายอาหารนั้นมีขนาดลดลงอยางเห็นไดชัด บางหางก็ไมมีแผนกนี้เลย เพราะตอนนี้สารอาหารที่มีคุณคา ครบหาหมูสามารถซื้อเปนโดสแลวฉีดไดเลย ออกซิเจนเองก็เชน กัน มีการขายออกซิเจนในรูปแบบกระปอง ไม จําเปนตองใชตนไมผลิตออกซิเจนเงินใหอีกตอไป มนุษยสามารถทําไดทุกอยางแลวราวกับเวทยมนต์
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 51 -2“รัฐบาลเรงสั่งผลิต C-21 เนื่องจากผลการทดลองในกลุมตัวอยางประสบความสําเร็จ อยางเหนือความคาดหมาย นายกรัฐมนตรีชี้ นี่คือวิธีการอัดฉีดเม็ดเขาสูระบบอยางแทจริง” โฆษณาที่ไดยินผานหูในทุกๆ วันทําใหเกิดความรูสึกสนใจในยาโดสเล็กๆ นั่น เขารูดีวาสิ่งที่เขากําลังคิดคง เปนไปไดเพียงแคความฝน เพราะราคาอยูสูงเกินกวาที่ยามอยาง เขา จะเอื้อมถึง ธนบัตรหลายปกกับยาเพียงไมกี่ หยดดูเหมือนสมการที่ไมลงตัว คาตัวของมันมีราคาสูงกวาคาแรงขั้นตํ่าของเขาเสียอีก สามรอยบาทคือคาจางราย วันที่เขาไดรับ ธนบัตรสีแดงสามใบนั่นมีไวใชกินขาวเพียงวันละสามมื้อกับเจาตัวเล็กเทานั้น หากจะใหหักดิบเก็บเงิน เพื่อใหไดยานั่นมาฉีด คนอยางสามารถคงไมมีปญญาจะทําแบบนั้นได ครั้นจะใหเอาเงินเก็บไปซื้อก็คงเปนไปไมได้ อีกเชนกัน ไมใชเพราะจะเก็บเงินไวใชยามฉุกเฉิน แตเปนเพราะเขาไมมีเงินเก็บเลยตางหากคาใชจายที่สามารถตอง รับผิดชอบกับรายรับที่เขาไดรับเรียกวาเดือนชนเดือนเลยเสียดวยซํ้า และหากเดือนไหนมีคาใชจายที่นอกเหนือ ความคาดหมาย เขาคงตองวิ่งเตนไปขอยืมเงินคนโนนคนนี้อยูบอยๆ “ วันนี้ที่โรงเรียนเพื่อ นๆ พูดถึงยาที่ฉีดแลวไดอยูกับคนที่เรารักนาน ๆ ดวยคะ คุณพอจ ะ พาหนูไปฉี ด ยา เหมือนที่เพื่อนคนอื่นๆไดฉีดใชไหมคะ?” เจาตัวเล็กเอยคําถามขึ้นระหวางทางกลับบาน สามารถ ไดเพียงยิ้มตอบ เจาตัวเล็กเงยหนามองผูเปนพอ คลายรอคอยคําตอบ ถึงเปนเชนนั้นสามารถก็ยังไมอาจตอบคําถามที่วาได แคคําว่า ไปหรือไมไป - ไดหรือไมได ทําไมถึงไดยากนัก ความรูสึกชอกชํ้าอัดแนนเต็มอก จะใหเขาตอบไปวาอยางไร หากตอบว่าไปก็เปนการโกหกคําโต เพราะ เขา เองก็รูดีวาคงไมมีปญญาทําเชนนั้น ได แตหาก ตอบไปวาไ มไป เจาตัวเล็กคงรองไหงอแงเพราะ ตนจะ แตกตางจากเพื่อน โลกของเด็กเล็กๆ ไมซับซอนก็จริง แตเปราะบางเกินกวาจะทําลายลงดวยคําพูดรูเทาไมถึงการณ์
หลายคนไมอาจปรับตัว หรือรับมือตอแรงผันผวนในสถานการณทางการเงินที่เกิดขึ้นได ละลอกคลื่นแหงความไม พอใจไดเกิดขึ้น
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 52 -3หัวแถวและหางแถวหางกันหลายกิโล แมเปนเวลายํ่ารุงทุกคนก็กุลีกุจอตอแถว เพื่อจับจองเข็มฉีดยา ขนาดเล็กที่เขาวากันวาสามารถหยุดความตายได เข็มฉีดยาขนาดเล็กที่วา ราคากลับ ไมสบายกระเปาอยางที่คิด เพราะหนึ่งโดสถูกตั้งราคาไวหลายแสนบาท เหลาผูบริหารและนักธุรกิจที่รํ่ารวยของประเทศ ตางครอบครองมันไว้ ครึ่งหนึ่งของปริมาณทั้งหมดที่ถูกผลิตขึ้น ที่เหลือเปนเพียงสวนที่คนชั้นลางตองแบงปน หนึ่งลานโดสแรกหมดไป อยางรวดเร็ว เหลาคนรวยตางนัดเลี้ยงฉลองกันทั่วเมืองกรุง บางก็ปดเกาะเลี้ยง บางปดโรงแรมขนาดใหญเพื่อเลี้ยง ฉลองก็มี ครีบของปลาฉลามหลายพันตัวถูกตัด เพื่อปรุงเมนูหูฉลามอันโอชะ ปลาสเตอรเจียนหลายตัวก็ถูกจับมาก รีดทองเพื่อรีดไข เพื่อขึ้นโตะมื้อคํ่า ไวนราคาแพงที่ถูกจัดเก็บไวหลายรอยปก็ถูกเปดออกเพื่อการฉลอง ชีวิตของคน รวยชางสุขสบายเกินกวาคนทั่วไปจะจินตนาการไดถูกตอง “เราตองหาเงินมาชดเชยเงินที่ลงทุนกับชีวิตไป” แนวคิดนี้ถูกหยิบยกขึ้นบนโตะอาหารของเหลาผูบริหารและนักธุรกิจ การเปนอมตะแตไมมีเงินทองใชจะ มีประโยชนอะไร “สินคาล็อตหนาขึ้นราคาเปนสองเทาแลวกัน ล็อตนี้ทําแบบสงๆไปกอนแลวคอยแจกโปรหนึ่งแถมหนึ่ง” ใครหลายคนหัวเราะกับสิ่งที่ตรงใจ มันเปนกฎอุปสงคอุปทาน กราฟเงินเฟอ และเงินฝด ยังคงดําเนินการ ตอไปเหมือนที่ผานมา ราคาอาหารและเครื่องใชตางเพิ่มสูงขึ้นเพียงชั่วขามคืน เหลานายทุนยังคงขึ้นราคาตอไป และไมมีทาทีที่จะหยุด การปรับราคาสินคา ทั้งเครื่องอุปโภคบริโภค ได สรางความเดือดรอนไปทั่วทุกหยอมหญา ชนชั้นแรงงาน
กลุมชนชั้นแรงงานบางกลุมเริ่มออกมาประทวง บางกลุมก็เริ่มออกมาแสดงสัญลักษณที่คลายสื่อให รัฐบาลออกมาแกปญหาที่มันเกิดขึ้น แตสิ่งที่ทําไปนี้ดูเหมือนจะไมเปนผล เพราะตอนนี้รัฐบาลสนใจเพียงแค การอัด ฉีดเม็ดเงินที่วาเขาสูระบบเทานั้น แผนการใหมของรัฐบาลที่ตองการอัดฉีดเม็ดเงินเขาสูระบบนั้นไดผลจริงๆ แบงคชาติไดออกประกาศ ปรับขึ้นอัตราดอกเบี้ยนโยบายและประกาศใชนโยบายทางการเงิน โชคไมดีเล็กนอยที่มีเม็ดเงินไหลเขาสูระบบ รวดเร็วจนเกินไป ทําใหเรารับรูไดวาภาวะเงินเฟอไดเริ่มตนขึ้นแลว
ตกคํ่า เจาตัวเล็กรองไหเพราะความหิว
ไมไดทําใหเจาตัวเล็กอิ่มทองเลยแมแตนอย
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 53 -5“ถุงนี้เทาไหรครับ?” “รอยแปดสิบจะ ชวงนี้ของมันแพง ถาไมขึ้นราคาปาคงอยูไมได” สามารถมองดูถุงแกงที่มีเพียงไขสีนํ้าตาลสามใบ เตาหูสองชิ้น พรอมกับนํ้าแกงอีกครึ่งถุง ราคารอยแปดสิบ บาทเขาคงสูไมไหวแนๆ เขา จึงทําไดเพียงวางถุงแกงนั่นลง ไขพะโลเมนูโปรดของเจาตัวเล็กคงตองอดไปกอน เมื่อ เปนเชนนั้นสามารถจึงขอซื้อเพียงขาวสองถุง ไขตมสามฟอง และนํ้าหนึ่งขวดเทานั้น แมราคาทั้งหมดที่จายไปจะสูง พอกัน แตอยางนอยก็ไดของครบตามตองการ วันนี้เจาตัวเล็กดูไมคอยเพลิดเพลินกับมื้อเย็นเทาไรนัก ขาวเย็นมื้อนี้ เจาตัวเล็กกินขาวผสมนํ้าตา เพราะ งอแงอยากกินไขพะโลของโปรด ผูเปนพออยางสามารถคงทําไดเพียงใหคําสัญญาวาพรุงนี้จะไดกินไขพะโลสมใจ อยาก มื้อเย็นวันนี้คือความทรมานของสามารถเชนกัน เขานั่งมองลูกสาวที่ทําหนายูยี่ เขี่ยขาวไปมาดวยความไม่ อยากกินตามประสาเด็ก ไขตมมื้อนี้เปนมื้อที่ทุกขที่สุดเสียจริง เขาไมสามารถรับรูรสชาติใดไดเลย นอกจากความจืด ชืด ของไขตม และขมปราของชีวิต ความจน ไมใชแคแบบทดสอบแตกลายเปนทั้งหมดที่คนทั้งคูตองเผชิญ บท สนทนาเมื่อวันกอนยังดังอยูในหัว แคไขพะโลเขายังไมมีปญญาซื้อ จะหาเงินที่ ไหนตั้งหลายแสน เพื่อซื้อชีวิ ตอัน ยืนยาวใหกับตนเองและลูกสาว
ไขตมตอนมื้อเย็น
สามารถใชเวลากลอมเจาตัวเล็กอยูพักใหญกวาเจาตัวเล็กจะหลับ ทั้งคืนสามารถไดแตนอนเอามือกายหนาผาก เขาคิดกลับไปกลับมาเรื่องวิธีการหาเงิน แตหนทางดูเหมือน จะมีเพียงแคทํางานใหหนักขึ้นเทานั้น เขาเองก็รูดีวาคาตอบแทนที่ไดรับจากการเพิ่มเงินดวยวิธีนั้นคือสุขภาพที่ทรุด โทรม เขาลังเลเสียแลว โฆษณา C - 21 แววเขามาในหองซอมซอ เขาเริ่มคิดวาหากไดฉีดยาที่วานั่น คงทําใหเขา ทํางานไดเยอะขึ้นเปนแน และถาเขาทํางานหนักมากๆ ไดตลอดไป สักวัน เขาคงมีเงินซื้อยาอีกโดสสําหรับลูกสาว เขาพยักหนาเพียงลําพังในความมืดกอนจะรีบขมตานอน
แมเงินในนั้นจะไมมากพอสําหรับยาหนึ่งโดส แตหากรอได หากเขามัธยัส
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 54 -6แสงตะวันยังไมทันพนขอบฟา สามารถรีบลุกขึ้นแตงตัวไปทํางาน การเดินทางไปทํางานของสามารถ วันนี้ดูเหมือนจะรีบรอนกวาปกติ สามารถไมมีปญญาหาเงินแสนไดภายในระยะเวลาแคไมกี่วัน แตไมใชจะหา ไมได เสียงไขประตูหองทํางานดังขึ้น หองชั้นบนกวางขวางมีเกาอี้นั่งสบาย มีเครื่องปรับอากาศกับโตะทํางานตัว ใหญ ภายในหองถูกตกแตงอยางหรูหรา ชางแตกตางจากปอมยามที่ทํางานของเขา มันทั้งคับแคบและรอนอบอาว พื้นที่ในปอมยามมีที่วางเพียงพอสําหรับวางพัดลมขนาดเล็กหนึ่งตัวเทานั้น ความลําบากนี้ชางตางกันราวฟากับเหว เมื่อเทียบกับหองทํางานขางบน เสียงฝเทาที่ กึ่ง วิ่ง กึ่ง เดินสื่อถึงความรีบรอนไปที่โตะใ หญตรงหนา จะ ไมมีใครอยู่ จนกวาเกาโมงเชา เร็วเทาความคิด มือหยาบกรานรีบดึงลิ้นชักออกทีละชั้น ในซอกเล็กๆ ชั้นลางสุดของโตะหัวหนา ฝายการเงินมีซองสีนํ้าตาลอยูหลายซอง มันคือโบนัสที่จะแจกจายใหกับพนักงานในสัปดาหหนา มือกําลังจะหยิบเงินนั่น แตความคิดในหัวก็แลนปราด “มันงายไปหรือเปลา” เสียงในหัวของสามารถกําลัง ทักทวง แต เวลานี้เขาไมสนใจอะไรทั้งนั้น สองมือรีบหยิบซองสีนํ้าตาลอยางทุลักทุเล ซอง สีนํ้าตาลมากมายหลาย ซอง ถูกรื้อขึ้นมาวางเต็มโตะ สามารถนําซองสีนํ้าตาลออกมาจากลิ้นชักเรื่อยๆ ในที่สุดซองสีนํ้าตาลซองสุดทายที่อยู่ ในสุดของลิ้นชักเขาก็ความันมา “นายสามารถ นามวงศ ” ชื่ อของเขาปรากฏอยูบนหนาซอง เขาไมสนใจเงินในซองสีนํ้าตาลของใครทั้งนั้น สามารถรีบเปดซองที่มีชื่อของเขาอยูเพื่อดูเงินในซองนั่น… ไมใชนอย จํานวนเงินที่อยูในซองเงินนั่นทําใหสามารถ มีสติกลับมาอีกครั้ง เขาปดซอง สีนํ้าตาล ไว เหมือน เดิม เหมือนกับกอนที่เขาแกะมันออกมา มือสั่นเทาขณะนําซองทั้งหมดกลับสูที่เดิม อันที่จริงโลกอาจไมไดโหดรายอยาง ที่คิด
ถ สักนิด สักวันเขาอาจไดในสิ่งที่ใจ หวัง ใกลกับซองนํ้าตาลกองนั้น เปนสิ่งที่คนทั้งบริษัทปรารถ นา เกียรติบัตรพนักงานดีเดนวางอยู ลางสุดใน ลิ้นชัก และเชนเดิม เกียรติบัตรนั่นเปนชื่อของเขา “นายสามารถ นามวงศ ” ความรูสึกผิดถั่งโถมจนตั้งหลักแทบ ไมทัน ในที่สุดเขาก็ตระหนักกับตนเองไดวา แม ในวันที่เขารูสึกวาโลกชางโหดราย และ สภาพแวดลอมของสังคมที่ อยูยากในทุกๆวัน สุดทายเขารูวาโลกไมไดใจรายขนาดนั้น และสังคมก็ยังมีดานดีใหชุบชูใจ มือหยาบกรานเลื่อนลิ้นชักปดอยางเบามือ สองเทากําลังกาวออกจากหองอยางใจเย็น… เสียงโทรศัพทดัง ขึ้น “คุณพอของนองณิชาใชไหมคะ ตอนนี้นองอยูที่โรงพยาบาลนะคะคุณพอ” ปลายสายนํ้าเสียงสั่นเครือ สิ่งที่ ครูประจําชั้น บอก เลาหลังจากนั้นทําลายทุกอยางลงอยางหมดสิ้น เด็กหญิงปวยหนัก หมอตรวจพบ ความผิดปกติในลําไส
รางวัลเรื่องสั้นวิทยาศาสตร3 รางวัลช6อศรีตรัง ครั้งที่ 10 สัปดาห3วิทยาศาสตร3แห6งชาติ ประจำปB 2566 คณะวิทยาศาสตร3 มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร3 55 ผูเปนพอสับสน และเจ็บปวดเหมือนถูกทุบดวยของแข็ง ที่เด็กหญิงงอแงในคืนที่ผานมาอาจไมใชแคหิว ความเจ็บปวยที่ซุกซอนตางหากที่สรางความเจ็บปวด การรักษาอาจตองใชเงิ นจํานวนมาก ความคิดเรื่องชีวิต อมตะกลับมาอีกครั้งขณะที่สายตาจับจองที่ลิ้นชัก เกียรติบัตรพนักงานดีเดนรอเขาอยูในนั้น เสียงฝเทาเรงรีบกวาตอนเขามา จะยังไมมีใครที่นี่จนกวาจะเกาโมงเชา ยามของบริษัทเดินออกจากหอง ชั้นบน เขาเปนคนขยันที่ใครๆ ชื่นชม สีหนาของสามารถเรียบเฉย แววตารอนรนเมื่อสักครูหายไป ขณะที่จังหวะ การกาวยางมั่นคง ทุกอยางไมผิดจากตอนที่ เขามา นอกเสียจากกระเปา เสื้อแจ็คเก็ต ดานซายที่โปงพอกออก เล็กนอย