8 minute read
Met Matthias Dewilde
PURE CHILD Interviewt Matthias Dewilde
Hoe groeide jij op als kind?
Advertisement
In een warm gezin met twee jongere zussen. Tot m’n 13e reisde ik veel rond. Vanwege m’n vaders’ werk (bij Sabena – het vroegere Brussels Airlines) woonden wij enkele jaren in België en ook vele jaren in Singapore, Zweden en Duitsland. Ik vond het leuk om nieuwe plaatsen te ontdekken en om te reizen, maar kreeg het wel steeds moeilijker om al m’n vrienden achter te laten en terug van nul te moeten herbeginnen op een nieuwe locatie.
Hoe oud was je toen je voor het eerst met (computer)schermen in contact kwam?
Ik kreeg voor het eerst een spelconsole van Sega toen ik zo’n 11-12 jaar was. Ik speelde toen heel graag Fifa ’95 erop.
Kreeg jij van je ouders games of kwam je er door vrienden mee in contact?
Ik leerde videospelletjes kennen via schoolvrienden die thuis een console hadden.
Hoe gingen je ouders hiermee om?
Toen ik begon te spelen, was er nog helemaal geen kennis over game- of schermverslaving. In het begin had ik ook veel andere hobby’s. Zolang ik m’n huiswerk maakte, lieten m’n ouders me doen. Ik verveelde me niet graag en wou altijd iets hebben om me bezig te houden, dus voor hun was het wellicht een gemakkelijke oplossing.
Hoe ontdekte je dat je verslaafd was?
te gaan op café of naar fuiven, die ikzelf als bijzonder stressvolle omgevingen ervaarde. Thuis voelde ik me veel comfortabeler achter de PC. Gamen was een veilige manier om sociaal contact te hebben. Het is een spel met structuur. Het is zwart- wit en zit logisch in elkaar. Gewone communicatie in de echte wereld is veel vager. Je zou kunnen zeggen dat ik een tikkeltje autisme had, want alles wat gevoelsmatig was, was moeilijk voor mij om te vatten. In de computer wereld is alles veel logischer. Op school kreeg ik te weinig uitdagingen. Ik verveelde me snel en zag er vaak het nut niet van. Bij een computerspel krijg je steeds uitdagingen en je wordt steeds onmiddellijk beloond.
Nu zeg ik vaak tegen ouders: “Geef je kind de kans om zich te vervelen.” Bijvoorbeeld bij een rollenspel. De computer geeft met een zichtbare lijn aan hoeveel tijd je nog hebt en beloont je daarna direct met likes of punten... Het internet leert ons dit af en dit is gevaarlijk. Zo kan je brein op ten duur geen andere waardevolle dingen meer doen, zoals een boek lezen, iets creatief maken of gewoon even lekker niks doen. Op school moet je eerst 20 jaar leren vooraleer je een diploma krijgt waarmee je verder kan. Op de computer heb je onmiddellijk resultaat en dat werkt verslaving in de hand.
Na een tijd had ik wel door dat het problematisch begon te worden want ik had geen andere hobby’s meer en was in weinig andere dingen nog geïnteresseerd, maar ik wist niet goed wat en hoe ik hiermee om moest gaan. Ik durfde ook niet hierover tegen anderen te praten.
Hoe uitte die verslaving zich?
Als m’n ouders probeerden maatregelen te nemen, werd ik snel kwaad, soms zelfs agressief. Andere hobby’s verdwenen geleidelijk aan en ik zonderde me meer en meer af op m’n kamer.
Wat heb jij / heeft je omgeving moeten doen om van deze verslaving af te geraken?
Toen ik afgestudeerd ben heb ik negen maanden thuis gezeten achter mijn computer. Dag en nacht speelde ik World of Warcraft. En dan kreeg ik plots per telefoon een aanbod om ergens te gaan werken als deur-aan-deurverkoper. Dit is mijn geluk geweest. Ik durfde dit aanbod niet te weigeren. Na het sollicitatiegesprek kon ik de volgende dag reeds mee op stap om opgeleid te worden en ik durfde geen “neen” zeggen. Heel die dag heb ik geen woord gezegd, alleen wat echt noodzakelijk was. Ik was heel onzeker en angstig. Voor mij was de buitenwereld het Wilde Westen geworden. Toch deed ik deze job en analyseerde ik uitvoerig hoe de andere verkopers dit deden. Ik nam uiteindelijk van iedereen het beste over. Op een gegeven moment had ik veel verkocht en kreeg ik een positieve bevestiging. Dat was nieuw voor mij. Ik zag er toen uit als een hele brave, onschuldige jongen. En plots kreeg ik zoveel complimenten. Daar was de beloning. Eerst kreeg ik dit alleen via spelletjes. Uiteindelijk werd ik de beste top verkoper van België.
Nu vertel ik aan ouders hun kinderen beter te helpen met hun behoeften in de echte wereld te leren ervaren. Het magische van de games in de echte wereld te zien. Spelletjes zijn slechts geprogrammeerde pixels op een scherm en niet echt.
Games speel je 100% voor je plezier. Wanneer je 23 uur speelt aan één stuk door, dan ben je echt helemaal uit balans. Wanneer je het gevoel hebt, dat je je verveelt wanneer je niet achter een scherm zit, dan klopt het niet meer. Want er zijn vele andere dingen die je kan doen, naast het scherm. Bijvoorbeeld werken aan je persoonlijke ontwikkeling.
Wat raadt jij ouders aan?
Veel is afhankelijk van de situatie, maar in het algemeen zijn dit enkele nuttige tips:
• Toon interesse en speel eens mee. Veroordeel het gamen vooral niet, want daarmee vergroot je de afstand tussen jullie en daanaast verlaagt dat bij veel herhalingen hun eigenwaarde. • Creëer schermvrije momenten thuis, liefst voor het hele gezin. Breng dit in een zo duidelijk mogelijke structuur, bijvoorbeeld een vaste schermvrije avond elke week. • Vermijd ook zo lang mogelijk het houden van schermen op de kamer, want daar kan het vaak snel ontsporen. • Zet systemen op waardoor toestellen en internet vanzelf uitvallen, zodat je niet zelf alles hoeft op te volgen en de boeman spelen. • Verwittig op voorhand bij etenstijd of bedtijd zodat ze tijd hebben om hun spel af te ronden. Hoe meer je ook over de games kent, zoals hoe lang een spelletjes duurt, hoe beter je afspraken gaat kunnen maken. • Geef zelf het goede voorbeeld. Je kan moeilijk verwachten dat ze zelf hun schermen opzij zetten als je zelf de hele avond TV kijkt of op de GSM zit.
Pure Child februari 2020 Wat raadt je leerkrachten aan die met zulke kinderen geconfronteerd geraken?
Een goed gesprek kan zeker wonderen doen. Samen zoeken naar oplossingen, andere activiteiten om hun tijd te helpen opvullen, want vaak zijn games een manier om met verveling om te gaan. Ga ook in gesprek met ouders en leg het belang uit van schermvrije momenten, zeker ’s nachts, zodat kinderen voldoende nachtrust krijgen. Een getuigenis die ik geef voor jongeren of een infoavond voor de ouders rond schermtijd kan zeker ook hun bewustzijn vergroten.
Gamen afschaffen of op een andere manier hier mee leren omgaan?
Games, sociale media, schermen… zijn een deel van de wereld geworden. Afschaffen kan voor een korte periode even helpen, maar uiteindelijk gaan ze er toch mee moeten leren omgaan. Liever nu, terwijl ze nog jong zijn en thuis wonen, dan als ze het op zichzelf moeten doen.
Waarom zijn deze spelen volgens jou zo verslavend?
Voor de meeste spelers zijn games een leuke ontspanning. Ze zijn uitdagend, je kan op een laagdrempelige manier sociaal contact hebben, bieden een doel om naartoe te werken en structuur.
Voor sommigen, ik noem hen ‘gamegevoelige jongeren’, zo’n 5% van alle jongeren, zijn games echter zodanig aantrekkelijk dat ze een risico vormen om hier verslaafd aan te geraken. Vaak zijn dit jongeren die redelijk introvert, gevoelig en intelligent zijn. Voor hen vullen videospelletjes veel van hun behoeften in. Als ze het dan ook nog eens lastig hebben in de echte wereld, dan vormen videospelletjes een makkelijke vlucht.
Waarom zijn de vele gewelddadige games op de markt zo populair?
Velen herkennen zich in mijn verhaal, niet alleen over gameverslaving. Iedereen heeft weleens momenten gehad dat ze moeilijk afstand konden nemen van de smartphone, sociale media, Netflix, videospelletjes of andere schermen. Dan leggen ze wel eens die telefoon wat meer aan de kant of stellen thuis aan hun ouders een schermvrije avond voor.
Vooral voor jongens die bij zichzelf zien dat ze ook dezelfde kant op aan het gaan zijn kan het een eyeopener zijn. Dan hoor ik achteraf verhalen van jongens die alsnog de voetbal of de scouts verdergezet hebben. Of weer eens met hun vrienden afspreken. Dan weet ik, dáár heb ik een verschil gemaakt.
Wat is jouw besluit over gamen?
Games kunnen een leerrijke, leuke ontspanning zijn, zolang het een hobby blijft zoals een ander. Wanneer het echter meer wordt dan een hobby, is het belangrijk in te grijpen.
Matthias Dewilde
Matthias Dewilde is spreker en coach rond gebalanceerd schermgebruik. Matthias was zelf ooit 10 jaar gameverslaafd. Ondertussen heeft hij al meer dan 23.000 jongeren met zijn verhaal geïnspireerd naar een on- en offlineleven in balans. Hij werkt ook dagelijks individueel met gezinnen die worstelen met problematisch schermgebruik. Matthias is ook medeoprichter van GameChangers, dat workshops voorziet voor ouders én hun kinderen rond gebalanceerd gamen.
matthiasdewilde.be gamechangers.be
Als klein kind speelde ik ook graag met soldaatjes, tanks en straaljagers. Dit trekt veel kinderen, vooral jongens, nu eenmaal sterk aan. Op TV zie je ook veel actiefilms. Dat wil nog niet zeggen dat iedereen die actiefilms gaat nadoen. Het is een uitlaatklep die jongeren nodig hebben om hun energie kwijt te kunnen, net zoals het er bijvoetbal soms ook heftig aan toe gaat. Op zich zijn deze games best onschuldig, zolang er genoeg gepraat wordt over het verschil tussen realiteit en fictie.
Game over
Auteur: Matthias Dewilde Uitgever: Van Halewyck ISBN 978-94-6383-064-5
GAMEN bij jongeren
door: Matthias Dewilde ex-gameverslaafde
Speciaal voor ouders
Is je kind ook verzot op Fortnite, Minecraft of andere videospelletjes? Kunnen ze er moeilijk mee stoppen? Je bent niet alleen. Veel gamen kan problematisch worden. School, sociale contacten en gezondheid gaan achteruit, terwijl ze steeds meer tijd besteden achter het scherm. Ze worden agressief als je stappen wilt nemen en zijn in niets anders meer geïnteresseerd.
Hoe pak je dit aan als ouder? Vanaf wanneer is het ‘Code Rood’? Hoe vermijd je dat het uit de hand loopt en wat doe je als het al zover is?
Matthias Dewilde was ooit zelf 10 jaar lang gameverslaafd. Inmiddels begeleidde hij met zijn lezingen al meer dan 23.000 leerlingen en ouders doorheen Vlaanderen geïnspireerd naar een gezond gamegedrag. Hij deelt zijn ervaringen en legt uit wat je als ouder kan doen om overmatig gamegedrag te vermijden of om te keren en je kinderen (terug) de echte wereld te laten ontdekken.
