Discurso de Barack Obama (25-01-2011) by Álvaro P. Vilariño

Discurso sobre o Estado da Uni贸n pronunciado por Barack Obama na c谩mara de representantes do Congreso dos EEUU o 25 de xaneiro de 2011

Exordium Sr. Presidente da Cámara de Representantes, membros do Congreso, distinguidos invitados e concidadáns: Esta noite quero comezar felicitando aos homes e mulleres do 112º Congreso, como tamén ao novo presidente da Cámara de Representantes, John Boehner. E nesta solemne ocasión, tamén temos presente o escano baleiro nesta Cámara e rezamos pola saúde da nosa colega e amiga Gabby Giffords. Non é ningún segredo que nós, os aquí presentes esta noite, tivemos as nosas discrepancias nos últimos dous anos. Os debates foron contenciosos; loitamos encarnizadamente polas nosas conviccións. E iso é bo. Iso é o que esixe unha democracia robusta. Iso é o que axuda a distinguirnos como nación. Pero existe motivo polo cal a traxedia en Tucson deunos que pensar. No medio do ruído, fervor e animosidade do noso debate público, Tucson recordounos que independentemente de quen somos ou de onde vimos, cada un de nós é parte de algo superior, algo de maior transcendencia que un partido ou preferencia política. Todos somos parte da familia estadounidense. Cremos nun país onde se pode atopar toda raza, relixión e punto de vista, seguimos unidos como un pobo, e compartimos esperanzas e un credo común: que os soños dunha neniña en Tucson non son diferentes aos dos nosos propios fillos, e que todos eles merecen a oportunidade de facerse realidade. Iso tamén é o que nos distingue como nación. Agora ben, de seu, este simple recoñecemento non dará inicio a unha nova era de cooperación. O que xurda deste momento depende de nós. O que xurda deste momento non determinará se nos podemos sentar xuntos esta noite, máis ben, se podemos traballar xuntos mañá. Considero que si podemos. Considero que debemos facelo. Quen nos enviaron aquí esperan iso de nós. Co seu voto, determinaron que o goberno agora será unha responsabilidade compartida entre partidos. Só se aprobarán novas leis co respaldo de demócratas e republicanos. Avanzaremos xuntos ou estancarémonos, xa que os desafíos que enfrontamos son máis importantes que un partido e máis importantes que a política.

Neste momento o que está en xogo non é quen gañará as próximas eleccións; á fin e ao cabo, acabamos de ter eleccións. O que está en xogo é se se orixinan novos empregos e industrias con raíces neste país ou noutro lugar; se se recompensa o arduo esforzo e laboriosidade do noso pobo; se podemos manter o liderado que fixo de Estados Unidos non só un punto no mapa, senón unha luz no mundo. Estamos listos para o progreso. Dous anos despois da peor recesión que a maioría de nós xamais coñeceu, a bolsa recuperouse con éxito. As ganancias das corporacións son máis altas. A economía está volvendo a medrar. Pero nunca medimos o progreso con tan só estes indicadores. Medimos o progreso conforme ao éxito do noso pobo; polos empregos que poden atopar e a calidade de vida que ofrecen devanditos empregos; polas posibilidades de éxito dun pequeno empresario que soña en converter unha boa idea nunha empresa próspera; polas oportunidades dunha vida mellor que lles legamos aos nosos fillos. É neste proxecto que o pobo estadounidense quere que traballemos. Xuntos.

Narratio Iso fixemos en decembro. Grazas aos recortes tributarios que aprobamos, os cheques de pago dos estadounidenses hoxe en día aumentaron. Toda empresa pode deducir o custo total dos novos investimentos que faga este ano. Estas medidas, tomadas por demócratas e republicanos, farán que a economía creza, e sumaranse postos de traballo ao máis de 1 millón de empregos xerados no sector privado o ano pasado. Pero quédanos máis traballo por facer. As medidas que tomamos durante os últimos dous anos posiblemente terminen con esta recesión, pero para gañarnos o futuro necesitamos acometer desafíos que existen dende hai varias décadas. Moitas das persoas que están vendo esta noite probablemente poidan recordar tempos cando atopar un bo emprego significaba presentarse nunha fábrica próxima ou un negocio no centro. Non sempre era necesaria unha carreira, e a competencia limitábase practicamente aos veciños. Se un traballaba duro, o máis probable era que tivese un traballo o resto da súa vida, cun salario decente, bos beneficios e un ascenso de cando en vez. Quizá ata tería o orgullo de ver aos seus fillos traballar na mesma empresa. Ese mundo cambiou. E para moitos, o cambio foi doloroso. Vino nas fiestras tapiadas de fábricas outrora prósperas e as vitrinas baleiras de rúas principais antes concorridas. Oíno na frustración dos estadounidenses que viron a diminución dos seus cheques de pago ou a desaparición dos seus empregos; homes e mulleres orgullosos do seu traballo que pensan que lles cambiaron as regras a medio partido. Están no correcto. As regras cambiaron. Nunha soa xeración, as revoltas tecnolóxicas transformaron a nosa forma de vivir, traballar e facer negocios. As siderúrxicas que algunha vez necesitaban 1,000 traballadores agora poden facer o mesmo traballo con 100. Hoxendía, practicamente toda empresa pode iniciar operacións, contratar traballadores e vender os seus produtos ondequeira que haxa unha conexión de Internet. No entanto, países coma China e India déronse conta de que con algúns cambios propios, podían competir neste novo mundo. E entón comezaron a educar aos seus nenos antes e durante máis tempo, con maior énfase en matemáticas e ciencias. Están investindo en investigación e nova tecnoloxía. Hai pouco, China converteuse na sede da maior planta privada de investigación solar do mundo e a máis rápida computadora do mundo. 4

Entón, si, o mundo cambiou. A competencia polos empregos é real pero isto non debe desanimarnos. Debe motivarnos. Recorden todos os golpes que sufrimos nos últimos anos, todos os fatalistas pronosticaron a nosa caída, pero Estados Unidos aínda ten a maior e a máis próspera economía do mundo. Non hai traballadores máis produtivos que os nosos. Non hai país con máis empresas exitosas nin que outorgue máis patentes a inventores e empresarios. É aquí onde se atopan as mellores universidades e institucións de ensino superior do mundo, onde máis estudantes veñen estudar que en calquera outro lugar do planeta. É máis, somos o primeiro país que se fundou para beneficio dunha idea: a idea de que cada un de nós merece a oportunidade de forxar o seu propio destino. Por iso, durante varios séculos, pioneiros e inmigrantes arriscárono todo para vir aquí. É por iso que os nosos estudantes non simplemente memorizan ecuacións, senón responden a preguntas como: Que pensas desa idea? Que cambios farías no mundo? A que queres adicarte de adulto?? Depende de nós gañar o futuro ou non. Pero para logralo, non podemos permanecer de brazos cruzados. Como nos dixo Robert Kennedy, “O futuro non é un agasallo. É un logro” Manter vivo o Soño Americano nunca foi só cuestión de terca firmeza, requiriu que cada xeración se sacrifíque e loite e cumpra co que esixe cada nova era. Agora tócanos a nós. Sabemos o que se require para competir polos empregos e as industrias dos nosos tempos. Necesitamos innovar máis, educar mellor e construír máis que o resto do mundo. Debemos facer de Estados Unidos o mellor lugar do mundo para facer negocios. Debemos asumir a responsabilidade polo noso déficit e reformar o noso goberno. É así que o noso pobo prosperará. É así que gañaremos o futuro. E esta noite gustaríame falar sobre como chegar alí.

Argumentatio O primeiro paso para gañar o futuro é fomentar a innovación en Estados Unidos. Ningún de nós pode predicir con certeza cal será a próxima gran industria nin de onde virán novos empregos. Fai 30 anos, non poderiamos ter imaxinado que algo chamado Internet nos levaría a unha revolución económica. O que si podemos facer é o que Estados Unidos fai mellor que ninguén: fomentar a creatividade e imaxinación da nosa xente. Somos o país que puxo coches nas rúas e ordenadores nas oficinas; o país de Edison e os irmáns Wright; de Google e Facebook. En Estados Unidos, a innovación non simplemente nos cambia a vida. É con ela coa que nos gañamos a vida. O noso sistema de libre empresa é o que impulsa a innovación. Pero debido a que non sempre foi rendible para as empresas investir en investigación básica, no transcurso da historia, o noso goberno proporcionoulles a científicos e inventores punteiros o respaldo que necesitan. Iso é o que plantou as sementes da Internet. Iso foi o que axudou a facer posible cousas como chips de ordenador e o sistema de posicionamento mundial. Só pensen en todos os empregos ben remunerados, dende os de produción industrial ata o sector comercial polo miúdo, que se derivaron de devanditos avances. Fai medio século, cando os soviéticos nos adiantaron no espazo co lanzamento dun satélite chamado Sputnik, non tiñamos idea de como chegariamos antes que eles á lúa. Aínda non contabamos cos coñecementos científicos necesarios. A NASA nin sequera existía. Pero tras investir en mellor investigación e educación, non só superamos aos soviéticos, senón que iniciamos unha onda de innovación que creou novas industrias e millóns de novos empregos. Este é o momento Sputnik da nosa xeración. Fai dous anos, dixen que debiamos alcanzar un nivel de investigación e desenvolvemento que non viamos desde a cúspide da carreira espacial. Nunhas semanas, remitirei un orzamento ao Congreso que nos axudará a cumprir con ese obxectivo. Investiremos en investigación biomédica, informática e especialmente tecnoloxía de enerxía limpa; un investimento que aumentará a nosa seguridade, protexerá ao planeta e xerará innumerables empregos novos para a nosa xente. Xa estamos vendo as oportunidades que brinda a enerxía renovable. Robert e Gary Allen son irmáns que teñen unha pequena compañía de 6

cobertura de tellados en Michigan. Despois do 11 de setembro, ofreceron aos seus mellores obreiros para axudar a reparar o Pentágono. Pero a recesión afectounos moito, e a súa fábrica estaba operando á metade da súa capacidade. Hoxe en día, con axuda dun préstamo do goberno, ese espazo estase usando para fabricar pezas fotovoltaicas que se están vendendo en todo o país. En palabras de Robert, reinventámonos.Iso é o que os estadounidenses fixeron durante máis de 200 anos: reinventáronse. Para impulsar máis casos de éxito como o dos irmáns Allen, comezamos a reinventar a nosa política enerxética. Non estamos simplemente entregando diñeiro. Estamos lanzando un desafío. Estamos dicíndolles aos científicos e enxeñeiros de Estados Unidos que se constitúen equipos cos mellores cerebros no seu campo, se se concentran nos problemas máis difíciles de enerxía limpa, financiaremos os proxectos Apolo da nosa era. No California Institute of Technology, están desenvolvendo un xeito de converter enerxía solar e auga en combustible para os nosos vehículos. En Oak Ridge National Laboratory, están usando supercomputadoras para que as nosas instalacións nucleares produzan moita máis enerxía. Con máis investigación e incentivos, podemos acabar coa nosa dependencia do petróleo, con biocombustibles, e converternos no primeiro país en ter 1 millón de vehículos eléctricos en circulación para o 2015. Necesitamos apoiar esta innovación. E para axudar a pagala, estoulle pedindo ao Congreso que elimine os miles de millóns de dólares dos contribuíntes que actualmente lles damos ás compañías petroleiras. Non sei se se deron conta, pero estalles indo moi ben soas. Entón, no canto de subsidiar a enerxía do pasado, invistamos na de mañá. Agora ben, os avances en enerxía limpa só se converterán en empregos de enerxía limpa se as empresas saben que vai haber un mercado para o que están vendendo. Polo tanto, esta noite desafíoos a que se sumen a min para fixar un novo obxectivo: para o 2035, o 80% da electricidade dos Estados Unidos provirá de fontes de enerxía limpa. Certas persoas queren enerxía eólica e solar. Outras queren enerxía nuclear, carbón non contaminante e gas natural. Para alcanzar este obxectivo, necesitaremos de todos, e insto aos demócratas e republicanos a que colaboren para facer que isto suceda. Manter o noso liderado en investigación e tecnoloxía é crucial para o éxito de Estados Unidos. Pero se queremos gañarnos o futuro, se queremos que a innovación produza empregos en Estados Unidos e non no estranxeiro, entón tamén temos que gañar a carreira para educar aos nosos nenos. 7

Póñanse a pensar. Nos próximos 10 anos case a metade de todos os novos empregos requirirán educación superior, non só estudos secundarios. Con todo, ata un cuarto dos nosos estudantes nin sequera están terminando a secundaria. A calidade do noso ensino de matemáticas e ciencias é inferior á de moitos outros países. Estados Unidos pasou a ser o noveno en termos da proporción de mozas cun grao universitario. Entón a pregunta é se nós, como cidadáns e como pais, estamos dispostos a facer o necesario para darlle a cada neno a oportunidade de ter éxito. Esa responsabilidade non comeza nas nosas aulas, senón nos nosos fogares e comunidades. É a familia a que inculca primeiro nun neno o amor á aprendizaxe. Só os pais se poden asegurar de que a televisión estea apagada e que se fagan as tarefas. Necesitamos ensinarlles aos nosos nenos que non soamente o gañador do Super Bowl merece o seu respecto, senón o gañador da feira de ciencias; que o éxito non depende da fama nin relacións públicas, senón de traballo arduo e disciplina. As nosas escolas comparten esta responsabilidade. Cando un neno entra a un aula, debe ser un lugar de altas expectativas e alto rendemento. Pero moitas das nosas escolas non pasan esta proba. É por iso que no canto de simplemente arroxarlle diñeiro a un sistema que non está funcionando, iniciamos unha competencia denominada Carreira ao Cume (Race to the Top?. A todos os 50 estados dixémoslles: se nos mostran os plans máis innovadores para mellorar a calidade dos mestres e o desempeño estudantil, darémoslles o diñeiro. 'Race to the Top' é a reforma máis significativa das nosas escolas públicas nunha xeración. Por menos de 1% do que gastamos en educación todos os anos levou a máis de 40 estados a aumentar os seus estándares de ensino e aprendizaxe. Estes estándares non foron desenvolvidos por Washington, senón por gobernadores republicanos e demócratas en todo o país. E Race to the Top debe ser a estratexia que sigamos este ano ao substituír o programa Para que ningún neno quede atrás (Non Child Left Behind) cunha lei que é máis flexible e céntrase no mellor para os nosos nenos. Ven? Sabemos o que é posible para os nosos nenos cando a reforma non é unha orde que vén de arriba, senón o labor de mestres e directores, xuntas escolares e comunidades locais. Consideren unha escola como Bruce Randolph en Denver. Fai tres anos, era considerada unha das peores escolas en Colorado; estaba situada entre os territorios de dúas cuadrillas rivais. Pero en maio, 97% dos estudantes de último ano recibiron o seu diploma. Na súa maioría, 8

serán os primeiros da súa familia en ir á universidade. E despois do primeiro ano da transformación da escola, a directora que o fixo posible enxugouse bágoas cando un estudante dixo: “Grazas, señora Waters, por demostrar que somos intelixentes e podemos logralo. Recordemos tamén que logo dos pais, quen ten maior impacto no éxito dun neno é o home ou a muller á fronte da aula. En Corea do Sur, aos mestres chámanlles forxadores da nación. Aquí en Estados Unidos, é hora de que tratemos ás persoas que educan aos nosos nenos co mesmo nivel de respecto. Queremos recompensar aos bos mestres e deixar de inventar escusas para xustificar aos malos. E nos próximos 10 anos, nos que se xubilarán das aulas moitos membros da xeración do Baby Boom, queremos preparar a 100,000 novos mestres nos campos de ciencias, tecnoloxía, enxeñería e matemáticas. De feito, a cada mozo que me escoita esta noite e que está considerando que carreira estudar: se queres ter un impacto na historia da nosa nación, se queres ter un impacto na vida dun neno, faite mestre. O teu país necesítte. Evidentemente, a carreira educativa non termina cun diploma de secundaria. Para competir, todos os estadounidenses deben ter acceso á educación superior. É por iso que eliminamos os subsidios innecesarios aos bancos con diñeiro dos contribuíntes e usamos o aforrado para facer que os estudos universitarios estean máis ao alcance de millóns de estudantes. E este ano pídolle ao Congreso que dea un paso máis e faga permanente o noso crédito tributario por matrícula universitaria, que vale $10,000 por catro anos de estudos. Como a xente necesita poder capacitarse para novos empregos e carreiras na cambiante economía de hoxe, tamén estamos revitalizando as universidades comunitarias de Estados Unidos. O mes pasado vin o que ofrecen estes centros de ensino superior como Forsyth Tech en Carolina do Norte. Moitos dos alumnos adoitaban traballar en fábricas locais que pecharon. Kathy Proctor, nai de dous fillos, traballou nunha fábrica de mobles desde que tiña 18 anos. E contoume que agora está estudando biotecnoloxía, aos 55 anos, non só porque xa non hai empregos en fábricas de mobles, senón porque quere inspirar aos seus fillos a tamén ir en pos dos seus soños. Como dixo Kathy: “Espero que isto lles recorde que non deben darse por vencidos”.

Se damos eses pasos, se elevamos as expectativas para todos os nenos e lles as mellores oportunidades posibles de recibir unha boa educación, dende o día que nacen ata o último traballo que desempeñan, lograremos a meta que tracei fai dous anos: que para fins desta década Estados Unidos teña a máis alta proporción de graduados universitarios no mundo. Un último punto sobre a educación. Hoxe, hai centos de miles de estudantes sobresaíntes nas nosas escolas que non son cidadás estadounidenses. Algúns son fillos de traballadores indocumentados, que non tiveron nada que ver cos actos dos seus pais. Creceron como estadounidenses, xuran fidelidade á nosa bandeira e, con todo, viven cada día baixo a ameaza de deportación. Outros veñen do estranxeiro a estudar nas nosas institucións superiores e universidades. Pero apenas obteñen o seu título, enviámolos de regreso ao seu país para que compitan contra nós. Non ten ningún sentido. Agora ben, estou firmemente convencido de que debemos acometer, dunha vez por todas, o asunto da inmigración ilegal. Estou listo para traballar con republicanos e demócratas para protexer as nosas fronteiras, facer cumprir as nosas leis e tratar cos millóns de traballadores indocumentados que agora viven na clandestinidade. Sei que o debate será difícil e tomará tempo, pero esta noite, acordemos facer o esforzo. E deixemos de expulsar a mozos responsables e de talento que poden traballar en laboratorios de investigación, empezar novas empresas e contribuír ao enriquecemento desta nación. O terceiro paso para gañarnos o futuro é reconstruír Estados Unidos. Para atraer novas empresas ás nosas costas, necesitamos as vías máis rápidas para transportar xente, produtos e información, desde trens de alta velocidade ata Internet de alta velocidade. A nosa infraestrutura adoitaba ser a mellor, pero xa non somos os primeiros. As vivendas de Corea do Sur agora teñen mellor acceso a Internet que as nosas. Rusia e países en Europa invisten máis nas súas estradas e ferrocarrís que nós. China constrúe trens máis rápidos e aeroportos máis novos. Mentres tanto, cando os nosos propios enxeñeiros avaliaron a infraestrutura da nosa nación, déronnos unha D. Temos que mellorar. Estados Unidos é a nación que construíu o ferrocarril transcontinental, levou electricidade a comunidades rurais e estableceu o sistema de estradas interestatais. Os empregos xerados por estes proxectos non só consistiron en construír vías e pór pavimento. Tamén foron empregos en empresas que abriron preto da nova estación do tren ou a nova vía de saída. 10

Nos dous últimos anos empezamos a reconstruír para o século XXI un proxecto que xerou miles de empregos ben remunerados no moi afectado sector da construción. Esta noite, propóñolles redobrar eses esforzos. Poremos a máis estadounidenses a traballar para reparar estradas, camiños e pontes que se están desmoronando. Asegurarémonos de que estean totalmente financiados, que atraian investimento privado, e escolleremos proxectos en base ao que é mellor para a economía, non aos políticos. Nos próximos 25 anos, a nosa meta é darlles ao 80% dos estadounidenses, acceso a trens de alta velocidade, que lles permitirán viaxar na metade do tempo que toma facelo en auto. Algunhas viaxes serán máis rápidas que voar e sen a inspección de seguridade. Nestes precisos momentos, en California e a rexión do medio oeste do país xa hai rutas baixo construción. Nos próximos cinco anos, faremos posible que as empresas fagan chegar a seguinte xeración de tecnoloxía inalámbrica de alta velocidade a 98% dos estadounidenses. Isto non se trata soamente de Internet máis rápido e menos chamadas interrompidas. Trátase de conectar todos os recunchos de Estados Unidos a era dixital. Significa que desde unha comunidade rural en Iowa ou Alabama, os traballadores e pequenos empresarios poderán vender os seus produtos en todo o mundo. Significa que un bombeiro poderá descargar os planos dun edificio en chamas a un dispositivo portátil, que un alumno poderá tomar clases cun texto dixital, que un paciente poderá conversar cara a cara por vídeo co seu médico. Todos estes investimentos, en innovación, educación e infraestrutura, farán que Estados Unidos sexa un lugar mellor para facer negocios e xerar emprego. Pero para contribuír á competitividade das nosas empresas, tamén debemos eliminar barreiras que se interpón no seu camiño ao éxito. Durante moitos anos, un exército de cabilderos fixo que o código tributario favoreza a certas compañías e industrias. Se teñen contadores ou avogados que manipulan o sistema, poden terminar sen pagar ningún imposto. Pero o resto vese afectado por unha das máis altas taxas tributarias para empresas do mundo. Isto non ten sentido e debe cambiar.

Así que, esta noite, pídolles aos demócratas e republicanos que simplifiquen o sistema. Eliminen as brechas legais. Establezan condicións equitativas. E utilicen os aforros para reducir a taxa tributaria das empresas por primeira vez en 25 anos, sen aumentar o noso déficit. Para axudar ás empresas a vender máis produtos no estranxeiro, puxémonos a meta de aumentar ao dobre as nosas exportacións para o 2014, porque canto máis exportemos, máis empregos creamos no país. As nosas exportacións xa se incrementaron. Recentemente asinamos acordos con India e China que apoiarán máis de 250,000 empregos en Estados Unidos. E o mes pasado, finalizamos un acordo comercial con Corea do Sur que apoiará polo menos 70,000 empregos en Estados Unidos. Este acordo conta co respaldo sen precedente do sector empresarial e laboral; demócratas e republicanos, e insto a este Congreso a que o probe canto antes. Antes de asumir o mando, deixei en claro que iamos verificar o cumprimento dos nosos acordos comerciais e que só subscribiría pactos que beneficiarán aos traballadores estadounidenses e promovesen empregos en Estados Unidos. Iso foi o que fixemos con Corea e iso é o que pretendo facer ao procurar acordos con Panamá e Colombia, e continuar as nosas conversacións comerciais coa rexión do pacífico de Asia e no mundo. Para reducir as barreiras ao crecemento e o investimento ordenei unha análise das normas gobernamentais. Cando atopemos normas que pon cargas innecesarias nas empresas, cambiarémolas. Pero non dubidarei en crear ou velar polo cumprimento de sensatas medidas de protección para protexer ao pobo estadounidense. Iso é o que fixemos neste país durante máis dun século. É por iso que podemos comer os nosos alimentos ou beber a auga ou respirar o aire sen risco. É por iso que temos límites de velocidade e leis sobre o traballo de menores. É por iso que o ano pasado puxemos en práctica medidas de protección ao consumidor contra as cotas e sancións escondidas das compañías de cartóns de crédito e novas normas para evitar outra crise financeira. E é por iso que aprobamos a reforma que finalmente impide que o sector de seguros explote aos pacientes. Agora ben, oín rumores de que algúns de vostedes teñen algúns problemas coa nova lei de coidado de saúde. Polo tanto, permítanme ser o primeiro en dicir que é posible melloralo todo. Se teñen ideas sobre xeitos de perfeccionar esta lei e facer a atención mellor ou máis económica, estou desexoso de traballar con vostedes. Podemos comezar agora mesmo por corrixir unha falla nesta lei que impuxo unha carga innecesaria de contabilidade nas pequenas empresas. 12

O que non estou disposto a facer é regresar aos días en que as aseguradoras podían negarlle cobertura a alguén debido a unha enfermidade preexistente. Non estou disposto a dicirlle a James Howard, paciente de Texas con cancro ao cerebro, que é posible que non se cubra o seu tratamento. Non estou disposto dicirlle a Jim Houser, dono dunha pequena empresa en Oregon, que ten que volver pagar $5,000 máis para ofrecerlles cobertura aos seus empregados. Neste momento, esta lei está reducindo o prezo dos medicamentos recetados das persoas maiores e dándolles aos estudantes sen seguro a oportunidade de permanecer na póliza dos seus pais. Entón, no canto de volver librar as batallas dos dous últimos anos, arranxemos o que necesita arranxarse e sigamos adiante. Agora ben, o paso final, un paso crucial, para gañarnos o futuro é asegurarnos de non angustiarnos cunha montaña de débedas. Vivimos cun legado de gasto en déficit que se iniciou fai case unha década. E tras a crise financeira, algo diso foi necesario para continuar o fluxo de crédito, preservar empregos e pór diñeiro no peto da xente. Pero agora que o peor da recesión concluíu, debemos enfrontar o feito de que o noso goberno gasta máis do que recada. Iso non é sostible. Todos os días as familias sacrifícanse para vivir co que gañan. Merecen un goberno que faga o mesmo. Polo tanto, esta noite estou propondo que a partir deste ano conxelemos o gasto nacional anual durante os próximos cinco anos. Isto reduciría o déficit en máis de 400,000 $millóns na próxima década e reducirá o gasto discrecional ao máis baixa porcentaxe da nosa economía desde que Dwight Eisenhower era presidente. Para esta conxelación requiriranse recortes difíciles. Xa conxelamos os salarios dos esmerados empregados federais durante os próximos dous anos. propuxen recortes en ámbitos moi importantes para min, como programas de acción comunitaria. O secretario de Defensa tamén aceptou recortar decenas de miles de millóns de dólares en gastos dos que el e os seus xenerais consideran poden prescindir. Recoñezo que algúns nesta Cámara xa propuxeron recortes máis profundos e estou disposto a eliminar calquera cousa da que realmente podemos prescindir. Pero asegurémonos de non facelo á conta dos nosos cidadáns máis vulnerables. E asegurémonos de que o que recortemos sexa realmente o excesivo. Reducir o déficit aniquilando os nosos investimentos e innovación e educación é como aliviar a carga dun avión arroxando o motor. Ao comezo quizais nos pareza que seguimos voando, pero non tardaremos en sentir o impacto. 13

Agora, a maioría dos recortes e aforros que propuxen só teñen que ver co gasto nacional anual, que representa pouco máis de 12% do noso orzamento. Para alcanzar máis logros, é necesario que deixemos de aparentar que recortar este tipo de gasto, por si só, será suficiente. Non é así. A Comisión Fiscal bipartidista que constituín o ano pasado deixou isto moi en claro. Non estou de acordo con todas as súas propostas, pero alcanzaron verdadeiros logros. E a súa conclusión é que o único xeito de enfrontar o noso déficit é recortar gastos excesivos onde queira que os atopemos: en gastos nacionais, gastos de defensa, gastos de coidado de saúde e menores ingresos por recortes e lagoas tributarias. Isto significa reducir máis o custo do coidado de saúde, incluíndo programas como Medicare e Medicaid, que son os que máis contribúen ao noso déficit a longo prazo. A reforma do seguro médico fará que estes custos non aumenten tan rápido, que é parte do motivo polo cal economistas independentes dixeron que a derrogación da lei de coidado de saúde agregaría un cuarto de billón de dólares ao noso déficit. De todos os xeitos, estou disposto a considerar outras ideas para reducir os custos, incluída unha que os republicanos suxeriron o ano pasado: a reforma da responsabilidade médica para diminuír as demandas frívolas. Para facer que pisemos terra firme, tamén debemos atopar unha solución bipartidista a fin de darlle maior solidez ao Seguro Social para beneficio de xeracións futuras. E debemos facelo sen pór en perigo aos xubilados actuais, os máis vulnerables ou as persoas con discapacidades; sen recortar os beneficios de xeracións futuras, e sen someter ingresos garantidos para a xubilación dos estadounidenses aos caprichos da bolsa. E se realmente nos importa o noso déficit, simplemente non podemos darnos o luxo dunha extensión permanente de recortes tributarios para o 2% máis adiñeirado dos estadounidenses. Antes de quitarlles diñeiro ás nosas escolas ou bolsas aos estudantes, debemos esixir que os millonarios renuncien ao seu recorte tributario. Non é cuestión de castigalos polo seu éxito. É cuestión de promover o éxito de Estados Unidos. De feito, o mellor que poderiamos facer con respecto a impostos para beneficio de todos os estadounidenses é simplificar o código tributario individual. Será unha tarefa ardua, pero membros de ambos os partidos expresaron interese en facelo, e estou disposto a sumarme a eles. 14

Entón, este é o momento de actuar. Este é o momento de que ambos os lados e ambas as cámaras do Congreso de demócratas e republicanos cheguen a un acordo baseado nos principios que logra o labor. Se tomamos agora as decisións difíciles para diminuír o noso déficit, podemos facer os investimentos que necesitamos para gañarnos o futuro. Permítanme adiantarme un paso máis. Non debemos simplemente darlle ao noso pobo un goberno con menores gastos. Debemos darlle un goberno que é máis competente e eficiente. Non podemos gañarnos o futuro cun goberno do pasado. Vivimos e facemos negocios en éraa da información, pero a última gran reorganización do goberno tivo lugar en éraa da televisión en branco e negro. Existen 12 axencias diferentes dedicadas ás exportacións. Hai polo menos cinco entidades diferentes dedicadas á política de vivenda. Logo está o meu exemplo favorito: o Departamento do Interior está a cargo do salmón mentres está en auga doce, pero o Departamento de Comercio encárgase deles cando están en auga salgada. E teño entendo que a cousa complícase ata máis cando están afumados. Agora ben, alcanzamos grandes logros durante os últimos anos no uso de tecnoloxía e a eliminación de malgasto. Os veteranos agora poden descargar historias médicas electrónicas con apenas pulsar o rato. Estamos vendendo acres de oficinas federais que non se usaron en moitos anos e diminuiremos a burocracia para saír de máis. Pero é necesario que avancemos máis. Nos próximos meses, o meu goberno formulará unha proposta para combinar, consolidar e reorganizar ao goberno federal do xeito máis conveniente para lograr o obxectivo dun Estados Unidos máis competitivo. Someterei esa proposta a consideración do Congreso, e presionaremos para que se aprobe. Este ano, tamén traballaremos arduamente para facer que o público volva ter fe na institución do goberno. Xa que vostedes merecen saber exactamente como e onde se gasta o diñeiro dos contribuíntes, poderán ir a un sitio de Internet e obter esa información por primeira vez na historia. Xa que vostedes merecen saber cando os seus funcionarios públicos reúnense con cabilderos, pedireille ao Congreso que faga o que a Casa Branca xa fixo: sacar esa información en Internet. E debido a que o pobo estadounidense merece saber que os intereses especiais non nos están enchendo propostas con proxectos favoritos, ambos os partidos do Congreso deben saber o seguinte: se chega ao meu despacho unha proposta con asignacións para proxectos particulares, vetareina. 15

Un goberno do século XXI aberto e competente; un goberno que non gasta por encima dos seus ingresos; unha economía impulsada por novas actitudes e ideas... O noso éxito neste mundo novo e cambiante requirirá de reforma, responsabilidade e innovación. Tamén requirirá que tratemos a ese mundo cun novo nivel de participación na nosa política exterior. Así como os empregos e as empresas agora poden cruzar fronteiras nun instante, tamén o poden facer novas ameazas e novos desafíos. Non existe muro que separe ao oriente do occidente; non hai unha superpotencia rival aliñada contra nós. Entón, debemos vencer a inimigos decididos dondequiera que estean e forxar coalicións que crucen límites de rexión, raza e relixión. O exemplo moral de Estados Unidos debe brillar sempre para todos aqueles que anhelan a liberdade, xustiza e dignidade. Xa que iniciamos este labor, esta noite podemos dicir que o liderado de Estados Unidos renovouse e que a posición de Estados Unidos restaurouse. Consideren Iraq, de onde case 100,000 dos nosos valentes homes e mulleres saíron coa fronte no alto; onde as patrullas de combate de Estados Unidos concluíron; a violencia diminuíu, e constituír un novo goberno. Este ano, os nosos civís forxarán unha alianza perdurable co pobo iraquí, mentres concluímos o labor de mobilizar ás nosas tropas fóra de Iraq. Estados Unidos cumpriu co seu compromiso: a guerra en Iraq está chegando ao seu fin. Por suposto que, mentres falamos, Al Qaida os seus afiliados continúan planeando ataques contra nós. Grazas aos nosos profesionais de intelixencia e da lei, estamos interrompendo complots e resgardando as nosas cidades e espazo aéreo. E mentres os extremistas tratan de inspirar actos de violencia dentro das nosas fronteiras, estamos respondendo coa forza das nosas comunidades, co respecto ao imperio da lei e coa convicción de que os musulmáns estadounidenses son parte da nosa familia estadounidense. Tamén levamos ao estranxeiro a loita contra Al Qaida e os seus aliados. En Afganistán, as nosas tropas tomaron control de baluartes do Talibán e adestrado ás Forzas de Seguridade de Afganistán. O noso propósito é claro: ao impedir que o Talibán recupere o control do pobo afgán, negarémoslle a Al Qaida o refuxio que serviu de plataforma de lanzamento para o 11 de setembro.

Grazas aos nosos heroicos soldados e civís, menos afgáns están baixo control dos insurxentes. Hai unha loita difícil por diante, e o goberno afgán deberá gobernar mellor. Pero estamos aumentando a capacidade do pobo afgán e forxando unha alianza perdurable con eles. Este ano traballaremos con case 50 países para iniciar unha transición ao liderado afgán. E en xullo, comezaremos a traer aos nosos soldados a casa. En Paquistán, os líderes de Al Qaida están baixo máis presión que nunca antes desde o 2001. Os seus líderes e axentes están sendo eliminados no campo de batalla. Os seus refuxios estanse encollendo. E enviamos unha mensaxe desde a fronteira de Afganistán ata a Península Arábiga e todas as rexións do mundo: non cejaremos, non titubearemos e vencerémolos. O liderado de Estados Unidos tamén se pode ver no esforzo por almacenar en lugares seguros as peores armas de guerra. Grazas á aprobación por republicanos e demócratas do Novo Tratado START, emprazaranse moito menos armas e lanzadores nucleares. Debido a que unimos ao mundo, estanse resgardando materiais en todos os continentes para que nunca caian en mans de terroristas. Debido a un esforzo diplomático para insistir en que Irán cumpra coas súas obrigacións, o goberno de Irán agora enfronta sancións máis duras e estritas que nunca antes. E na Península de Corea, apoiamos ao noso aliado Corea do Sur e insistimos en que Corea do Norte cumpra co seu compromiso de abandonar as armas nucleares. Estas son apenas algunhas das formas nas que estamos forxando un mundo que favorece a paz e prosperidade. Cos nosos aliados en Europa, revitalizamos a OTAN e aumentamos a nosa cooperación en todo, desde antiterrorismo ata defensa antimísiles. restablecemos as nosas relacións con Rusia, reforzado as nosas alianzas en Asia e forxado novas sociedades con países como India. En marzo, viaxarei ao Brasil, Chile e O Salvador para forxar novas alianzas en todo o continente americano. Ao redor do mundo, estamos apoiando a quen asume responsabilidade, axudando a agricultores a cultivar máis alimentos; apoiando a médicos para que coiden aos enfermos, e combatindo a corrupción que pode facer que unha sociedade decaiga e lle quite oportunidades á xente.

Eventos recentes demostráronnos que o que nos distingue non debe ser soamente o noso poderío; debe ser o propósito detrás del. No sur de Sudán, coa nosa axuda, a xente finalmente puido votar a favor da independencia tras anos de guerra. Miles paráronse en fila antes do amencer. A xente bailou nas rúas. Un home que perdera a catro irmáns na guerra resumiu o que vía ao redor así: “Este foi un campo de batalla durante gran parte da miña vida. Agora queremos ser libres”. Vimos ese mesmo anhelo por ser libres en Tunisia, onde a vontade do pobo resultou ser máis poderosa que as ordes dun ditador. E esta noite, sexamos claros: Estados Unidos de Norteamérica está de lado do pobo de Tunisia e apoia as aspiracións democráticas de todos os pobos. Nunca debemos esquecer que aquilo polo que nos esforzamos e loitado radica no corazón da xente en todas partes. E sempre debemos recordar que os estadounidenses que asumiron maior responsabilidade por esta loita son os homes e mulleres ao servizo do noso país. Esta noite, pronunciémonos ao unísono reafirmando que a nosa nación está unida no seu respaldo dos nosos soldados e as súas familias. Cumpramos con eles así como eles cumpriron connosco: ao darlles o equipo que necesitan; ao proporcionarlles a atención e os beneficios que se gañaron, e ao recrutar aos nosos veteranos na gran tarefa de construír a nosa propia nación. Os nosos soldados proveñen de todos os recunchos deste país. Son negros, brancos, latinos, asiáticos e indíxenas americanos. Son cristiáns e hindús, xudeus e musulmáns. E sí, sabemos que algúns deles son homosexuais. A partir deste ano, non se prohibirá que ningún estadounidense sirva ao país que ama debido a quen ama. E con ese cambio, insto a todos os nosos recintos universitarios a que abran as súas portas aos nosos reclutadores militares e ao ROTC. É hora de deixar atrás as batallas polarizadoras do pasado. É hora de avanzar como unha soa nación.

Peroratio Non debemos enganarnos sobre o traballo por diante: reformar as nosas escolas; cambiar o xeito que usamos a enerxía, reducir o noso déficit. Nada disto será fácil. Todo iso tomará tempo. E será máis difícil porque discutiremos sobre todo: o prezo, os detalles, a letra de cada lei. Por suposto que algúns países non teñen este problema. Se o goberno central quere un ferrocarril, constrúe un ferrocarril, independentemente de cantas vivendas debe demoler. Se non quere un artigo negativo nos diarios, non se escribe. Pero por máis contenciosa e frustrante e desagradable que ás veces pode ser a nosa democracia, sei que non hai unha soa persoa aquí que a cambiaría por outro país do mundo. Discrepamos sobre política, pero todos nós cremos nos dereitos consagrados na nosa Constitución. Por máis que teñamos opinións diverxentes, cremos na mesma promesa que di que este é un lugar onde un pode ser exitoso se se esforza. Por máis que teñamos diferentes orixes, cremos no mesmo soño que di que este é un país onde calquera cousa é posible, independentemente de quen é, independentemente de onde vén. É por ese soño que me paro ante vostedes esta noite. É por ese soño que un rapaz da clase obreira de Scranton pode pararse detrás de min. É por ese soño que alguén que comezou varrendo o piso do bar do seu pai en Cincinnati pode ser presidente da Cámara de Representantes no máis grandioso país do mundo. Ese soño, ese Soño Americano, é o que levou aos irmáns Allen a reinventar a súa compañía de techado para unha nova era. É o que inspirou a aqueles estudantes en Forsyth Tech a obter novos coñecementos e traballar por un futuro. E ese soño é o caso dun pequeno empresario chamado Brandon Fisher. Brandon comezou unha empresa en Berlin, Pensilvania, que se especializa nun novo tipo de tecnoloxía de perforación. Un día o verán pasado, viu a noticia de que alén do mundo, 33 homes estaban atrapados nunha mina de Chile e ninguén sabía como salvalos. Pero Brandon pensou que a súa compañía podía axudar. E entón, formulou un rescate que chegaría a coñecerse como o Plan B. Os seus empregados traballaron día e noite para fabricar o equipo necesario de perforación. E Brandon partiu para Chile.

Xunto con outros, comezou a perforar no chan un burato de 2.000 pés, traballando tres ou catro días á vez sen durmir. Trinta e sete días máis tarde, o Plan B tivo éxito, e rescatouse aos mineiros. Pero debido a que non quería toda esa atención, Brandon non estivo alí cando os mineiros saíron á superficie. Xa regresara a casa, a traballar no seu próximo proxecto. Máis adiante un dos seus empregados dixo sobre o rescate: “Probamos que Center Rock é unha empresa pequena pero facemos grandes cousas”. Facemos grandes cousas. Desde os primeiros días da nosa fundación, Estados Unidos é un país de xente media que se atreve a soñar. É así que nos gañamos o futuro. Somos unha nación que di: “Quizá non teña moito diñeiro, pero teño esta gran idea para unha nova compañía.” Quizá non veña dunha familia de graduados universitarios, pero serei o primeiro en obter o meu grao. Quizá non coñeza a esas persoas en problemas, pero penso que podo axudalas e necesito intentalo. Non estou seguro de cómo chegar a ese lugar máis alá do horizonte, pero sei que chegaremos alí. Sei que o faremos. Facemos grandes cousas. A idea de Estados Unidos perdura. O noso destino segue sendo o que decidamos que sexa. E esta noite, máis de dous séculos máis tarde, é grazas á nosa xente que o noso futuro está cheo de esperanza, a nosa travesía continúa e o estado da nosa nación é sólido. Gracias, que Deus vos bendiga e que Deus bendiga aos Estados Unidos de Norteamérica.