Φύλλο 114 / Δεκέμβριος 2012 - Ιανουάριος 2013

)

ΦΥΛΛΟ

(

114

XANIA

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

www.pyxida.gr

Πάμε Ψηλά !!!

2

ΦΥΛΛΟ

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Πoυ θα βρείτε Την Πυξίδα: ...κυκλoφoρoύμε τη 3η βδoμάδα κάθε μήνα, σε 3000 αντίτυπα και μπoρείτε να μας βρείτε στα παρακάτω σημεία: Βιβλιoπωλεία: ΕΠΙΛOΓΕΣ, ΕΣΤΙΑ, ΜΥΘOΛOΓΙΑ, ΠΕΤΡΑΚΗ, ΠOΛΥΕΔΡO, ΣΧΗΜΑ, ΤO ΒΙΒΛΙO, ΒΙΒΛΙOΠΩΛΕΙO ΤΗΣ 1866, Χαρτoπωλεία: ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ, ΚΥΒOΣ, ΡOΜΒOΣ, ΧΑΖΗΡΑΚΗΣ, Καταστήματα Δίσκων:

LA. SI. DO., Σινεμά: Palace, ΚΗΠΟΣ Καφέ - Μπάρ:

ΜΥΘOΛOΓΙΑ, EΔEM, ΑΣΩΤOΣ ΥΙOΣ, ΓΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ, ΔΥO ΛOΥΞ, ΜΙΚΡO ΚΑΦΕ, ΜΑΧΑΛΑΣ, ΚΑΦΕ ΤΕΧΝΗ.

VIDEO CLUB: DV PLANET, PLAY, MOVIE FORUM, VIPS (ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ), VIDEO BEST, VIDEO BLUE ΤOΡ VIDEO (ΖΥΜΒΡΑΚΑΚΗΔΩΝ) Άλλα σημεία: ΔΗΜOΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙOΘΗΚΗ, ΕΙΣOΔOΣ Αντιπεριφέρειας Χανίων, ΕΙΣOΔOΣ ΔΗΜOΥ ΧΑΝΙΩΝ, ΠOΛΥΚΕΝΤΡO ΝΕOΛΑΙΑΣ, ΠΡΑΚΤOΡΕΙO ΤΥΠOΥ(ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ), ΑΝΕΚ LINES, Blue Star Ferries (κεντρικό πρακτορείο), ΠOΛΥΤΕΧΝΕΙO (ΚΥΛΙΚΕΙO), ΤΕΙ(ΚΥΛΙΚΕΙO), ΩΔΕΙO, ΤΡΑΠΕΖEΣ ΧΑΝΙΩΝ, ΠEIPAIΩΣ, SYLVESTER (ΓOΓOΝΗ), BREAK (ΓΟΓΟΝΗ), NEW STAND Στο Hράκλειο: BIBΛIOΠΩΛEIO KIXΛH

ΠΥΞΙΔΑ ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠOΛΗ ΤOΥΣ ΠOΛΙΤΕΣ ΤOΝ ΠOΛΙΤΙΣΜO ΙΔΙOΚΤΗΣΙΑ: ΑΣΤΙΚΗ ΜΗ ΚΕΡΔOΣΚOΠΙΚΗ «ΠOΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣ» ΚΩΔΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ 6483 ISSN 1790-6075 ΕΚΔOΤΗΣ – ΥΠΕΥΘΥΝOΣ ΕΚΔOΣΗΣ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗΣ ΜΑΤΘΑΙOΣ ΕΠΙΚOΙΝΩΝΙΑ «ΠΥΞΙΔΑ» / ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗΣ ΜΑΤΘΑΙOΣ ΤΘ 53 ΤΚ 73131 ΧΑΝΙΑ ΚΡΗΤΗΣ ΤΗΛ: 2821074104 / 6974739122 FAX: 2821036364 e-mail: info@pyxida.gr ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ Μ. ΑΝΕΥΛΑΒΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΒΟΥΛΕΣ KΩΣTAΣ ΓYΠAPAKHΣ ΜΙΧΑΗΛ ΔΑΡΜΑΡΑΚΗΣ ΣΙΣΣΥ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ ΒΟΥΛΑ ΚΑΝΤΕΡΑΚΗ ΔΗΜOΣ ΚΕΡΔΕΛΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΩΤΣΟΓΛΟΥ ΝΙΚΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΚΗΣ ΠΕΤΡOΣ ΛΥΜΠΕΡΑΚΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΛΙΚOΥΤΣΑΚΗΣ KΩN/NOΣ MΠAΣIOΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΚΑΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΚΟΝΙΔΗΣ MYPTΩ KONTOMΙTAKH ΓΙΩΡΓΟΣ MANOYΣEΛHΣ NIKOΣ MANOYΣEΛHΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΩΓΟΥΛΟΣ ΒΑΡΒΑΡΑ ΠΕΡΑΚΗ σκίτσα: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΕΤΡΑΚΗΣ BAΣIΛHΣ ΠAΠAΣTAMOΣ ΝΕKΤΑΡΙOΣ ΠΑΥΛOΥ - ΠΕΤΡOΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΙΒOΛΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΠΑΝOΥΔΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓOΣ ΤΣΙΜΑΣ ΣΟΦΙΑ ΤΣΟΥΡΛΑΚΗ ΝΙΚOΣ ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝOΥ ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΕΛΙΔΩΝΗΣ ΣKITΣA - ΣΧΕΔΙΑΣΜOΣ ΕΝΤΥΠOΥ ΝΙΚOΣ ΠΑΡΘΕΝOΠOΥΛOΣ τηλ.

6974430507 ΣΗΜΑ ΕΝΤΥΠOΥ ΕΛΕΝΗ ΜΑΡΙΝΑΚΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΕΛΕΝΗ ΣΤΑΥΡΙΔΗ Η πυξίδα πρoσφέρεται με αντίτιμo τη διάδoση και τη συμμετoχή

Η ΕΚΔΟΣΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ:

Δάσκαλοι με όπλα; τις μέρες μας αποδεικνύεται πανηγυρικά αυτό που γνωρίζουμε όλοι εδώ και πολλά χρόνια: ότι οι Ηνωμένς Πολιτείες της Αμερικής αν μπορούν ακόμα να υπάρχουν οικονομικά είναι επειδή η ύπαρξή τους οφείλεται κυρίως στο εμπόριο όπλων. Οι εταιρίες που κατασκευάζουν όπλα παντός είδους είναι κυρίως Αμερικανικών συμφερόντων και αυτός είναι και ο βασικότερος λόγος για τον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες ως επικεφαλής του ΝΑΤΟ έχουν προκαλέσει ή εμπλακεί σε ένα μεγάλο αριθμό συρράξεων σε όλο τον πλανήτη. Γιατί αναφέρουμε κάτι το οποίο είναι πασίγνωστο; Μα επειδή μετά το μακελειό στο Κοννέκτικατ με τον παρανοϊκό νεαρό που εισέβαλε σε σχολείο σκοτώνοντας και τραυματίζοντας δεκάδες κόσμο, οι εταιρίες που παράγουν όπλα στην Αμερική χτυπιούνται σαν τις κάργιες μην τυχόν και βγουν νόμοι που θα περιορίζουν την χρήση όπλων. Πρόσφατα όμως είδαμε και μια άλλη ανατριχιαστική εικόνα: δάσκαλοι και καθηγητές να εκπαιδεύονται στη χρήση όπλων. Φανταστείτε δηλαδή ότι τα παιδιά θα πηγαίνουν κάθε μέρα όχι σε ένα χώρο μάθησης, εκπαίδευσης και μόρφωσης αλλά σε ένα χώρο που όλοι θα είναι εξοπλισμένοι σαν αστακοί. Οι φύλακες, οι υπάλληλοι, οι καθηγητές. Σκεφτείτε πως όλοι θα φοβούνται μήπως τυχόν και κάποιου του τη βαρέσει ξαφνικά και αρχίσει να πυροβολεί όποιον δεν του γουστάρει. Και τα παιδιά θα μεγαλώνουν μέσα στον απόλυτο φόβο και τρόμο. Προσέξτε, η κοινωνία της Αμερικής δεν είναι όπως την Κρητική κοινωνία που κατά μια στρεβλή παράνομη παράδοση υπάρχουν τα όπλα κυρίως για επίδειξη, και για πανηγύρια (χωρίς να παραγνωρίζουμε την εκτεταμένη σχετικά χρήση αυτοδικίας). Η Αμερικάνικη κοινωνία ζει υπό τη συνεχή ομπρέλα του τρόμου, φοβούμενη συνεχώς ο ένας πολίτης τον άλλον. Το να βλέπει κάποιος ένα δάσκαλο να ισχυρίζεται ότι είναι καλό να κουβαλά κάθε εκπαιδευτικός από ένα πιστόλι, δεν ξέρω αν προκαλεί στο γονιό κυρίως αίσθημα ασφάλειας ή ένα χαιρέκακο αίσθημα δυνατότητας κτηνωδίας. Τότε σε κάθε σχολείο δεν θα εκπαιδεύουμε παρά τους αυριανούς εγκληματίες. Ο πόλεμος θα υφίσταται ανά πάσα στιγμή και σε κάθε τόπο. Αλλά όσο πάνω από τον κάθε πόλεμο υπάρχει το κέρδος, οι πόλεμοι δεν θα πάψουν να υπάρχουν σε ένα τέτοιο κοινωνικό σύστημα Α.Π.

Σ

Κοινωνική Αλληλεγγύη παντού, τώρα ! ε ένα περιβάλλον διάλυσης της κοινωνίας το μοναδικό αισιόδοξο μήνυμα που υπάρχει γύρω μας είναι οι πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που ξεφυτρώνουν καθημερινά έτοιμες να δώσουν από το υστέρημα τους… Με κυρίαρχο στόχο την ελάχιστη παροχή βοήθειας σε πρόσωπα ή κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται κάτω από δυσμενείς συνθήκες όχι απλά να επιβιώσουν αλλά να εξασφαλίσουν και ένα ελάχιστο επίπεδο αξιοπρέπειας. Άνθρωποι που μέχρι χθες μπορεί να μην επικοινωνούσαν παρότι τους χώριζε μια πόρτα όλο και περισσότερο συναντιούνται με μια διάθεση αλληλοβοήθειας. Με επίκεντρο την αξιοπρέπεια του διπλανού μας οι πρωτοβουλίες αλληλεγγύης ενδυναμώνονται επιδιώκοντας παράλληλα κάθε ενέργεια τους … Να αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως συμμετέχοντα στην λύση του προβλήματος, και όχι ως παθητικό δέκτη. Να διαμορφώνει την αρχή της ισοτιμίας στην κοινωνία, δεδομένου ότι είναι αμφίδρομη δραστηριότητα. Να δημιουργεί πολιτική συνείδηση, βάση του γεγονότος ότι είναι συλλογική δράση. Να δρα ευεργετικά στην ψυχολογία των συμμετεχόντων, γιατί αναπτύσσεται στην βάση της ανταλλαγής, και επομένως προϋποθέτει δραστηριοποίηση. Να μην υποβαθμίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια αντίθετα την ενισχύει. Να ενισχύει τις ανθρώπινες σχέσεις και παύσει την περιθωριοποίηση. Να είναι ανοικτές σε όλη την κοινωνία χωρίς αποκλεισμούς ιδεολογικούς , θρησκευτικούς , ή φύλου άλλου τύπου. Η αλληλεγγύη όπως υλοποιείται κινηματικά , έχει τα χαρακτηριστικά οριζόντιας δομής. Να αναπτύσσει την έννοια της κοινότητας.

Σ

Αν βάλουμε σε μια ζυγαριά τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι η αλληλεγγύη είναι ο μοναδικός δρόμος για να οδηγήσουμε την κοινωνία και την πολιτική σε ένα ανθρωποκεντρικό μοντέλο, που θα έχει ως βάση την ισότητα και θα αντιμετωπίζει τον άνθρωπο ως προσωπικότητα και όχι ως αντικείμενο. Η αλληλεγγύη είναι το πραγματικό μας πολιτικό και κοινωνικό οχυρό απέναντι σε αυτή την κρίση,. Μ.Φ.

Ουαι τοις ηττημένοις νας από τους συντάκτες ενός πρόσφατου εκτενούς αφιερώματος του Γερμανικού περιοδικού Stern στους Έλληνες κροίσους, απευθύνει ερώτηση στον Φώτη Μπόμπολα για το πώς θα του φαινόταν μια επιβολή φόρου στους πλούσιους. Ιδού η κυνική απάντησή του: "Αφελής ιδέα. Το μεγάλο κεφάλαιο πάντα θα βρίσκει δρόμους, τρόπους για να αποφύγει τη φορολόγηση. Αυτό είναι το τίμημα του παγκοσμιοποιημένου κόσμου μας". Ο κυνισμός του Μπόμπολα τσακίζει κόκαλα. Είναι αυτό που συμπυκνωμένα είχε πει πριν από 2300 χρόνια περίπου ένα Γαλάτης ηγέτης απευθυνόμενος στους Ρωμαίους που μόλις είχαν χάσει το δικαίωμα να διαφεντεύουν την Ρώμη τους: "ουαί τοις ηττημένοις". Παρ΄ όλο που η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν τραγωδία και σαν φάρσα μαζί στις μέρες μας, παρά το ότι είμαστε γνώστες πια των γεγονότων του παρελθόντος, παρά το ότι γνωρίζουμε πω ς μόνο στα παραμύθια υπάρχει το ευνομούμενο κράτος δικαίου στον καπιταλισμό, εν τούτοις οι περισσότεροι πολίτες πιστεύουν ότι μπορεί να υπάρξει ένα δικαιότερο κράτος, αρκεί να το παλέψεις. Πιστεύω πως η 3ετής εμπειρία του λαού μας από αυτό που λέγεται "Κατοχή των Μνημονίων" θα έπρεπε να μας έχει ήδη οδηγήσει προς την ανατροπή τους. Δεν επιδιορθώνεται αυτό το πράγμα, δεν βελτιώνεται, πώς γίνεται να μην το διαπιστώνουμε πια; Τι χρείαν περισσότερων ενδείξεων έχουμε; Ανήμποροι πια και αδύναμοι επιστρέφουμε τα χειμωνιάτικα βράδυα στα σπίτια μας, περιμένοντας λύσεις μεταφυσικές που όμως χωρίς τη δική μας υπέρβαση της ανατροπής των πραγμάτων δεν θα έρθουν ουρανοκατέβατες... Ξαναγράφουμε το "Ζητείται Ελπίς". Α.Π.

Έ

Κβαντική θεωρία της ψυχής ρόσφατα δυο άνθρωποι των Θετικών Επιστημών εκ των οποίων ο ένας είναι ο Roger Penrose καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και ο άλλος ο Stuart Hameroff καθηγητής αναισθησιολογίας και ψυχολογίας καθώς και διευθυντής κέντρου μελετών συνειδητότητας στο πανεπιστήμιο της Αριζόνα, ανακοίνωσαν πρόσφατα μια νέα θεωρία τους περί της ύπαρξης της ψυχής με όρους καθαρά επιστημονικούς. Πιο συγκεκριμένα, οι δύο επιστήμονες προτείνουν ότι η ψυχή είναι ένα σύνολο κβαντικών σωματιδίων που ονομάζονται μικροσωληνίσκοι, οι οποίοι στην επιθανάτια κατάσταση ενός όντος χάνουν το κβαντικό τους status αλλά όχι τις πληροφορίες που διαθέτουν. Οι μικροσωληνίσκοι βρίσκονται στα εγκεφαλικά μας κύτταρα. Όμως, με το θάνατο ή με μια επιθανάτια εμπειρία διαχέονται στο σύμπαν από όπου και προήλθαν. Αφού όμώς δεν έχουν χάσει τις πληροφορίες τους εξακολουθούν να υπάρχουν ως "συζευγμένα" σωμάτια σε ένα όλον που λέγεται Ψυχή και διατηρεί την ύπαρξή του μέσα στο Σύμπαν. Η θεωρία των δύο επιστημόνων που τα τελευταία χρόνια έχουν σαν ερευνητικό τους αντικείμενο μια κβαντική θεωρία της ψυχής δεν έχει αποδειχθεί ή διαψευστεί ακόμα. Παρ΄ όλα αυτά πρόκειται για δύο επιστήμονες που το κύρος τους δεν μπορεί να αμφισβητηθεί σε καμία περίπτωση αφού και μόνο το όνομα του Roger Penrose θα θυμίζει ίσως στους πιο ψαγμένους τη συνεργασία - διαμάχη του με τον σύγχρονο γίγαντα της Επιστήμης τον Stephen Hawking. Έχουμε μπει οριστικά πλέον σε ένα νέο τρόπο αντιμετώπισης του κόσμου και του πολιτισμού μας αφού τα επιστημονικά δεδομένα είναι τέτοια που θα μας υποχρεώσουν να ξεχάσουμε ό,τι ξέραμε και, ταυτόχρονα, να εμπλουτίσουμε δημιουργικά τις αντιλήψεις μας για το τι είμαστε και ποια η θέση μας στο σύμπαν.

Π

Α.Π.

ΦΥΛΛΟ

3

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Γράφει o Mατθαίoς Φραντζεσκάκης

Είναι δεδομένο ότι οι δείκτες την τελευταία τριετία καταρρέουν. (Καναδική εξαίρεση αυτός της προπαγάνδας ο οποίος γνωρίζει συνεχή βελτίωση). Η οικονομία ακολουθεί μια συνεχή περιδίνηση με μοναδικό αποτέλεσμα την συνεχή ανάγκη για νέα φόρο-εισπρακτικά μέτρα. Μέτρα που ούτε καν αυτά αποδίδουν….

φοβάμαι…. Νιώθω ότι αυτή η χώρα αργοπεθαίνει! «Φοβάμαι…. Νιώθω ότι αυτή η χώρα αργοπεθαίνει» μου είπε με βουρκωμένα μάτια τις προάλλες η καλύτερη μου φίλη…. Έχει τελειώσει το τμήμα Μετάφρασης και Διερμηνείας στην Κέρκυρα και είναι κοντά στα δύο χρόνια άνεργη… αν εξαιρέσεις ένα διάστημα που δούλευε ως εποχιακή υπάλληλος στο νησί της. Ενώ συζητούσαμε, είχε τα χέρια της σταυρωμένα, τα μάτια της κοιτούσαν δεξιά και αριστερά και φαινόταν πως συζητούσε κάτι που την πληγώνει και την κάνει να νιώθει αμήχανα. Λέγαμε για την αυξανόμενη ανεργία και προσπαθούσα να την βοηθήσω, να της προτείνω λύσεις… Όμως η αισιοδοξία τείνει να εξαφανιστεί από τα καστανά όλο ζωντάνια μάτια της. Ότι και να της έλεγα, της φαινόντουσαν λόγια της παρηγοριάς. Είναι 26χρονών και δεν μπορεί να κάνει όνειρα. Της το έχουν στερήσει και αυτό όπως έχουν κάνει και σε χιλιάδες άλλους νέους Έλληνες.

Οι αριθμοί εξάλλου μιλούν από μόνοι τους. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat η ανεργία των νέων στη χώρα μας έφτασε τον Αύγουστο στο 57%. Επίσης το συνολικό ποσοστό ανεργίας στην Ελλάδα ανέβηκε στο 25,4% το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό στην Ε.Ε., μετά την Ισπανία. Το πιο τραγικό όμως είναι πως δεν υπάρχει φως στο τούνελ… Οι προβλέψεις είναι δυσοίωνες! Η αμερικανική τράπεζα Citigroup προβλέπει εκτίναξη των ποσοστών ανεργίας στο 40% το 2015, ενώ δίνει 60% πιθανότητες στο σενάριο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη εντός των επομένων 18 μηνών! Η κουβέντα μας έφτασε στο αν τελικά πρέπει να φύγει για το εξωτερικό…. Εκεί η φωνή της άλλαξε χρώμα… Ήταν «ποτισμένη» με οργή, θυμό και αγανάκτηση… «Γιατί με αναγκάζουν να σκεφτώ να εγκαταλείψω την χώρα μου, την οικογένεια μου και τους φίλους μου; Γιατί σαν μόνη λύση μπροστά μου φαίνεται

να είναι η ξενιτιά; Εμένα ποιος με ρώτησε;;; Νιώθω η ζωή μου να ξεγλιστρά μέσα από τα ίδια μου τα χέρια… Νιώθω ότι αυτή η χώρα αργοπεθαίνει….» Έχει αποφασίσει να παρατείνει την παραμονή της στην χώρα, με την ελπίδα πως κάτι μπορεί να βρεθεί. Ουσιαστικά, μεταθέτει για λίγους μήνες αργότερα την ΜΕΓΑΛΗ απόφαση. Αυτήν που προς το παρόν δεν θέλει να σκέφτεται. Τα λόγια της, στροβιλίζουν συνεχώς στο μυαλό μου σαν σκέψεις που «κατασπαράζουν» την αισιόδοξη πλευρά μου… «Καταδικασμένοι»…. «Είμαστε καταδικασμένοι»…. Όλες οι ιστορίες που ακούω γύρω μου είναι δυσάρεστες! Ζευγάρια που είναι έτοιμα να παντρευτούν, αναγκάζονται να γυρίσουν πίσω στους γονείς τους κάνοντας 10 βήματα πίσω…. Πίσω… μόνο πίσω… Το μπροστά είναι κάτι που το έχουμε ξεχάσει! Συνεργασία tvxs

Η κοινωνία απλά διαλύεται καθημερινά. Το κοινωνικό κράτος αποτελεί παρελθόν. Η απασχόληση και κυρίως η εργασία αποτελούν για πάνω από 1.500.000 μακρινό παρελθόν και σκοτεινό μέλλον. Η αποσύνθεση υπάρχει γύρω μας… Στα συσσίτια και στα κοινωνικά παντοπωλεία συνεχώς αυξάνεται ο κόσμος που πλησιάζει… Και όμως η κοινωνία ως σύνολο φαίνεται να υπομένει… Άραγε τι; Τώρα παρά ποτέ χρειάζεται η αναστροφή αυτής της πορείας. Και η απάντηση δεν είναι απλά εκλογική. Εδώ που φτάσαμε δεν αρκεί (που επιβάλλεται !!!) η αλλαγή της κυβέρνησης με μια κυβέρνηση αριστεράς . Για να μπορέσει να αλλάξει η πορεία αυτής της χώρας χρειάζεται αυτή η κυβέρνηση να εμπνεύσει, να οραματίσει και ως μια νέα εθνική δύναμη να χαράξει την πορεία για την νέα Ελλάδα έχοντας την ενεργό συμμετοχή όλων μας. Χρειάζεται μια κυβέρνηση αριστεράς η οποία θα πείσει για την ανάγκη ανασυγκρότησης και λειτουργίας ενός κράτους το οποίο φαίνεται ότι αποτελούσε πρώτο και πάνω απ΄όλα την μεγαλύτερη φούσκα. Μια κυβέρνηση η οποία θα λειτουργήσει ενωτικά για τον κόσμο διαβεβαιώνοντας με τις πράξεις της ότι η κάθε θυσία βρίσκει αντίκρισμα. Μια κυβέρνηση η οποία θα συγκρουστεί με «εχθρούς» αλλά και με «φίλους» για να επιβάλει την δικαιοσύνη. Μια κυβέρνηση η οποία θα σηκώσει το βάρος της μοναξιάς και της θλίψης των πολιτών. Μια κυβέρνηση η οποία πρώτα και πάνω απ΄όλα θα μετουσιώσει τον φόβο σε όραμα. Διαφορετικά η κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει αλλά το αδιέξοδο θα είναι δεδομένο !!!

4

ΦΥΛΛΟ

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Στρατός ως ο «Μεγάλος Ασθενής» Φανταστείτε ένα στρατιώτη από ένα ορεινό χωριό της Ευρυτανίας ή της Αρκαδίας να κατατάσσεται στον Ελληνικό Στρατό τις παραμονές των Βαλκανικών Πολέμων. Φανταστείτε τι σήμαινε η μεταφορά από ένα αγροτικό τρόπο ζωής, χοντρικά απαράλλακτο μερικές εκατοντάδες χρόνια, σε ένα θεσμό σύμβολο του τρόπου συγκρότησης των νεωτερικών κοινωνιών. ανταστείτε την αίσθηση της αλλαγής που σηματοδοτούσε η μετάβαση από ένα σύμπαν αντικειμένων που το ανώτατο τεχνολογικό τους όριο ήταν ξύλινες βιοτεχνικές κατασκευές για την μεταποίηση πρώτων υλών κινούμενες από υδραυλική ενέργεια, σε ένα περιβάλλον που οι νεωτεεπιμέλεια ρικές σιδερένιες κειμένου πολεμικές μηχαo Mιχάλης Nικoλακάκης νές καθόριζαν το μέτρο του μέλλοντος. Για τον μέσο νεοσύλλεκτο οπλίτη η μεταφορά στο περιβάλλον του στρατού θα πρέπει να ισοδυναμούσε με το ψυχολογικό αποτύπωμα που θα άφηνε σε μας σήμερα μία απαγωγή από εξωγήινους. Η αντίθεση με το σημερινό τεχνολογικό ισοζύγιο μεταξύ στρατού και λοιπής κοινωνίας δεν θα μπορούσε να είναι ποιο τρανταχτή. Με τη εξαίρεση συγκεκριμένων επίλεκτων σωμάτων του ελληνικού στρατού, ο μέσος κληρωτός έρχεται αντιμέτωπος με ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, περιτριγυρισμένος από αντικείμενα της τεχνολογίας εξοπλισμών της ψυχροπολεμικής περιόδου. Το μέσο ιδιωτικό όχημα που οδηγεί ο μέσος οπλίτης στην πολιτική του ζωή είναι τρεις γενιές μπροστά από τα οχήματα μεταφοράς του προσωπικού στον Ελληνικό Στρατό. Η βασική πρακτική βιοξουσίας, κατά τον Μισέλ Φουκώ, στην οποία σε υπέβαλε ο στρατός ήταν ο εγκλεισμός. Ο ολοκληρω-

Φ

τικός εγκλεισμός που αποσκοπούσε στην αναμόρφωση του προτύπου συμπεριφοράς ώστε να γίνει το υποκείμενο συμβατό με τις ανάγκες της πολεμικής μηχανής. Η πρακτική αυτή απέβλεπε τόσο σε ψυχολογικούς όσο και σε ιδεολογικούς στόχους. Επιδίωκε, δηλαδή, τόσο στην αποκοπή του από εξωτερικά ερεθίσματα ώστε να μην έχει το υποκείμενο επαφή με τις κανονικότητες της πολιτικής του ζωής, όσο και στην ανικανότητα του οπλίτη άρθρωσης κριτικού λόγου απέναντι θεσμό, παρά μόνο στα διάκενα της εξουσίας: το βράδυ στη «ζούλα» ανάμεσα στους συναδέρφους, στο πρόστυχο μήνυμα στην πόρτα της τουαλέτας, στην κατά το δοκούν οικειοποίηση των συμβόλων της στρατιωτικοποίησης στο λόγο του. Η ερμητική αυτή κλειστότητα είναι και αυτή σήμερα εκ των πραγμάτων κενό γράμμα. Η επέκταση των δικτύων των μέσων μεταφοράς, η επέκταση των τηλεπικοινωνιακών δικτύων, το διαδίκτυο και η επέκταση των φορητών συσκευών πρόσβασης σε αυτό, και φυσικά τα κινητά, κάνουν τον αποκλεισμό πρακτικά ανέφικτο. Τα χρόνια τα παλιά η μητέρα του νέου που έφευγε φαντάρος έκανε τραπέζι στην διευρυμένη οικογένεια, μην γνωρίζοντας αν και πότε θα τον ξανάβλεπε. Σήμερα τον παίρνει 8 τηλέφωνα μέχρι το τέλος της «δύσκολης» μέρας κατάταξης και στην πρώτη βραδινή αναφορά ο Αρχιλοχίας διατάζει: « να παίρνεται τις μανάδες σας στο κινητό τα απογεύματα τηλέφωνο!» Ο χωρικός

αποκλεισμός καθίσταται ανέκδοτο καθώς η αρχή της μη-επαφής με τον έξω κόσμο μεταμορφώνονται σε ποινές που δίδονται λόγω αποστολής SMS εν ώρα υπηρεσίας. Αυτό που καταρρέει εδώ και καιρό είναι πρωτίστως η ομοιορφοποιητική λειτουργία του στρατού μέσα από την επέκταση των δικτύων μεταφοράς και επικοινωνίας. Η ομοιομορφοποίητική λειτουργία όμως αυτή, την εποχή συγκρότησης των εθνικών στρατών, δεν είχε μόνο τις σημερινές, αρνητικές, συνδηλώσεις. Ο στρατός μέχρι και τις αρχές του προπροηγούμενου αιώνα ήταν ο κατεξοχήν νεωτερικός θεσμός που συγκροτούταν μαζί με τα νέα αναδυόμενα κράτη. Δίπλα στις εξουσιαστικές του λειτουργίες, όπως η απαλοιφή της εθνοτικής διαφοράς και η ιδεολογική κατήχηση, επιτελούσε και θετικές λειτουργίες. Έστηνε ένα γιγάντιο φίλτρο υγειονομικών υπηρεσιών που αποσκοπούσε στην ανύψωση του γενικού επιπέδου υγείας του πληθυσμού και στον περιορισμό των λιμωδών νοσημάτων, κατασκεύαζε ένα κοινό γλωσσικό σύμπαν στη βάση του οποίου οι πολίτες εντάσσονταν σε μία κοινότητα νοήματος και είχαν πρόσβαση στο κράτος. Και τέλος, ενέτασσε τον πολίτη, έστω και πλασματικά, σε μία κοινότητα ομοίων, την οποία η κοινωνική διαφορά, το υφιστάμενο κοινωνικό κεφάλαιο και η άνιση ταξικά προσδιορισμένη πρόσβαση στα κέντρα εξουσίας (το «μέσο» ελληνιστί) στη συνέχεια υπέσκαπταν. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι στην ελληνική περίπτωση, μέχρι και την δυναμική εμφάνιση του εργατικού κινήματος, οι παρεμβάσεις του στρατού στην πολιτική ζωή της χώρας έως και το 1908 στο Γουδί κινούνταν σε προοδευτική κατεύθυνση. Αναχαίτιζαν τις δυνάμεις που, στο όνομα τις πελατειακής πολιτικής αναπα-

ραγωγής τους, αντιστέκονταν στη ολοκλήρωση της συγκρότησης σε έθνος-κράτος. Λειτουργίες, όλες τους, που επίσης σήμερα καρκινοβατούν. Η μεταπολίτευση είχε ως αποτέλεσμα την επιλεκτική διατήρηση της επιχειρησιακής ετοιμότητας ορισμένων μόνο τμημάτων του στρατού, αυτών δηλαδή που ταυτίζονταν με τις αναγκαιότητες της εξωτερική πολιτική της χώρας όπως τις επέβαλαν οι ασύδοτοι πολεμικοί εξοπλισμοί. Το υπόλοιπο στράτευμα παρέμενε καθηλωμένο και σταδιακά έμοιαζε όλο και περισσότερο με ένα ταξίδι στο χρόνο. Σαν ένα αφρόντιστο μουσείο εθνικοφροσύνης που και οι ίδιοι του οι φύλακες δεν πίστευαν στο περιεχόμενο των εκθεμάτων του. Η κατάρρευση τόσο των δημοκρατικών όσο και των ομοιομορφοποιητικών-εξουσιαστικών λειτουργιών του άφηνε τις ιδεολογικές του πτυχές ανέπαφες και συνάμα τελείως παραλυμένες. Όλες οι παραπάνω δυσλειτουργίες του Ελληνικού Στρατού μεγεθύνονται σήμερα εν μέσω κρίσης. Οι πολεμικοί εξοπλισμοί παραμένουν τερατώδεις την ώρα που τα στρατόπεδα αντιμετωπίζουν προβλήματα σίτισης και θέρμανσης. Ο οπλισμός του κληρωτού και οι υποδομές σκουριάζουν, την ώρα που επίλεκτα τμήματα του εξειδικεύονται στις προκλήσεις των «ασύμμετρων απειλών». Και ο θεσμός της υποχρεωτικής στράτευσης παραμένει ύστατο τεκμήριο μίας πατριδοκάπηλης πολιτειότητας την ώρα που χιλιάδες ορθολογικά σκεπτόμενοι νέοι αναζητούν τρόπους να αποφύγουν τον «χαμένο χρόνο». Μέχρι να βρεθεί η πολιτική βούληση για την ουσιαστική δημοκρατική του μεταρρύθμιση ο στρατός θα παραμένει για την ελληνική κοινωνία ο «Μεγάλος Ασθενής».

Για να μπορεί να έρχεται η ΠΥΞΙΔΑ στο σπίτι σας… Αλλά και γενικώς για να μπορεί να κυκλοφορεί απρόσκοπτα… Συνδρομή ετήσια 10 ευρώ Υπηρεσίες – Τράπεζες – Φορείς 50 ευρώ Συνδρομή υποστήριξης … Κατά συνείδηση Το ποσό της συνδρομής σας μπορείτε να το καταθέσετε στους λογαριασμούς μας: ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 5758-020951-719 ΙΒΑΝ GR40 0172 7580 0057 5802 0951 719 ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΑΓΚΡΗΤΙΑ ΣΥΝEΤAIΡΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ ΙΒΑΝ GR33 0870 0410 0000 0001 1181 348 ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣ ή να στέλνετε επιταγή στην διεύθυνση: Πυξίδα Της Πόλης, Τθ 53 / ΤΚ 73135 Χανιά Κρήτης

Μην ξεχνάτε να σημειώνετε το όνομα σας

ΦΥΛΛΟ

5

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Οι αγώνες των εργαζομένων θα περισσέψουν, τα ιδανικά θα λείψουν… «Εργαζόμενος». Αποτελεί αναμφισβήτητα την πιο χρησιμοποιημένη λέξη του μνημονιακού σήριαλ, ακόμα περισσότερο και από εκείνη αυτών των ίδιων των συνταξιούχων.. Χρησιμοποιείται για να περιγράψει τους «δαίμονες» δημοσίους υπαλλήλους, τους αποκλειστικούς φταίχτες για τα δεινά του ιδιωτικού τομέα, αλλά είναι και η ίδια έννοια που υιοθετείται για τους μισθωτούς, τα παράπλευρα και απροστάτευτα θύματα του πολέμου.

Στην ευρύτερη χρήση της, περικλείει και όσους έχουν τη δική τους δουλειά, τους ελεύθερους επαγγελματίες ή - πιο σωστά - αυτοαπασχολούμενους, κλέφτες μέχρι αποδείξεως του εναντίου, εκπροσώπους του επιχειρείν, ανέκαθεν χαρακτηριστικό δείγμα του ανεξάρτητου χαρακτήρα του Έλληνα, οι οποίοι με πολιτική κι όχι δική τους βούληση έχουν λάβει προσκλήσεις για το «Θάνατο του Εμποράκου». Εργαζόμενος, ο πιο αμφιλεγόμενος όρος της «Εποχής του Μνημονίου», ακόμα κι αν δεν το ‘χουμε συνειδητοποιήσει. Πως θα μπορούσε άραγε να μιλήσει κάποιος για τους Δημόσιους υπαλλήλους, χωρίς να αποφύγει την πλήρη σύγχυση στο μυαλό του; Τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι υπάλληλοι της Βουλής είχαν ήδη «σηκώσει μπαϊράκι» κατά της οριακής ψήφισης του νέου μεσοπρόθεσμου, για να μην τολμήσει να ψηφίσει η Βουλή την τροπολογία - εξίσωσής τους με το σύνολο του Δημόσιου τομέα. Ακόμα κι αν δεν το έχουμε αντιληφθεί, αποτελεί τεράστια ήττα της Δημοκρατίας. Αν δεν είναι απόδειξη ολιγαρχικής λειτουργίας και λογικής η διαδικασία της, με το ζόρι, επιβολής του «δικού τους» κανονισμού της Βουλής, τότε τι είναι; Βρυχήθηκε το πολιτικό σύστημα αλλά μόνον ως λιοντάρι πίσω από καλά ασφαλισμένα κάγκελα. Προηγουμένως φυσικά, είχε αποκαλυφθεί εκ των έσω η διατήρηση της βουλευτικής αμοιβής σε ύψη που προσβάλλουν το επίπεδο διαβίωσης του Έλληνα. Το χειρότερο είναι ότι η αποκάλυψη έγινε από βουλευτή που προβάλλει ούτως ή άλλως με την παρουσία και τις πράξεις του το επίπεδο του Έλληνα, αλλά στην συγκεκριμένη περίπτωση είχε απόλυτο δίκιο μέσα στο γενικότερο άδικό του. Τι μπορεί να πει και να κάνει, ο εν συγχύσει Έλληνας;

Τα πράγματα θα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο. Κανείς δεν δέχεται την επίκληση των κυβερνώντων για μείωση των αποδοχών του, τη στιγμή που οι ίδιοι οι εγκαλούντες δεν δέχονται να το κάνουν για τον εαυτό τους. Έτσι, ακόμα και τα φασιστικά αποκυήματα βρίσκονται να έχουν δίκιο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις κι αυτό δε μπορεί να το αρνηθεί κανείς. Το πολιτικό σύστημα ηρέμησε, η τροπολογία φαίνεται να έκανε φτερά, τα κανάλια σίγησαν τόσο για τις βουλευτικές αποζημιώσεις όσο και για τις αποδοχές των υπαλλήλων της Βουλής και οι τελευταίοι υποβάλλουν παραιτήσεις άρδην με σκοπό να προλάβουν να εισπράξουν το οκταπλάσιο του εφ’ άπαξ το οποίο «δικαιούνται», βάσει του Συντάγματος και του υφιστάμενου κανονισμού της Βουλής(!), πριν υποβληθεί η προαναφερόμενη τροπολογία. Οκταπλάσιο! Δεν είναι μια παρανοϊκή έκφανση του «Η υπέρβαση του Νόμου τον τύραννο γεννά»; Τώρα, αν κάποιος ασκήσει βία της πιο ακραίας μορφής, πληγώνοντας περισσότερο την ήδη τραυματισμένη Δημοκρατία θα κατηγορηθεί ή θα χειροκροτηθεί; Στο ίδιο έργο, πέρασαν μπροστά από τα μάτια μας κι οι πρώτες διαθεσιμότητες των υπαλλήλων ιδιωτικού δικαίου με συμβάσεις αορίστου χρόνου (ΙΔΑΧ). Τα πρώτα θύματα του μεσοπρόθεσμου, μας έδωσαν να καταλάβουμε και τις προθέσεις του, στην πράξη. Δεκάδες τραγικές προσωπικές και οικογενειακές ιστορίες θα δημιουργηθούν απ’ αυτό, αλλά επίσης, σίγουρα, θα υπάρξουν και αντίστοιχες υπηρεσιακές δυσλειτουργίες. Αρκετοί από αυτούς είναι εξαιρετικοί υπάλληλοι, αρκετοί από αυτούς όχι. Μήπως όμως μπορεί να πει κανείς με σιγουριά ότι ανάμεσα στους υπαλλήλους της Βουλής δεν υπάρχουν εξαιρετικά στε-

λέχη; Το αντίθετο, χωρίς να ξέρω θα δήλωνα σίγουρος γι αυτό, εντούτοις, η γενικότερη μισθοδοτική «λογική» αυτής της ομάδας μας κάνει αντίθετους εν συνόλω με αυτήν, όπως άλλωστε και με τον ΟΠΑΠ και πολλούς άλλους «βασιλικότερους του βασιλέως» οργανισμούς οι οποίοι θέλουν να διατηρούν το δικό τους «βιλαέτι», στηριζόμενες στο ότι είναι κερδοφόρες, καλά κρυμμένες από το σύστημα, ωφελούμενες από αυτό ή λειτουργούσες δίπλα του. Είναι σωστός αυτός ο Δαρβινισμός στο χώρο του Δημοσίου και οι μαζί με αυτόν παρεπόμενες και διαδοχικές απομακρύνσεις που ήρθαν ή θα ακολουθήσουν; Μεγάλη κουβέντα, αλλά εκεί που έφτασε το πράγμα οι σειρήνες υπό μορφή μελετών ότι το υψηλό κόστος του Δημοσίου είναι μύθος, ελάχιστα πείθουν. Το Δημόσιο και κοστίζει και υπο-παράγει. Από τους ΙΔΑΧ που είδα στην τηλεόραση να παραπονούνται για την διαθεσιμότητά τους, κανείς δεν μίλησε για την σημασία του στην υπηρεσία στην οποία δουλεύει, υπερτόνισε εντούτοις, την ανικανότητά του πλέον να αποπληρώνει το στεγαστικό του δάνειο. Όσοι είχαν βιοποριστικό πρόβλημα έμειναν - και πάλι - πίσω από τα φώτα. Κανέναν δεν είδα να απαιτεί αξιολόγηση για να αποδείξει με την αξία του το δικαίωμά του για δουλειά. Αντί αυτού, κατάρες, αναθέματα, απεργίες, καταλήψεις και κάλεσμα σε ένα αγώνα ο οποίος μπορεί να περιλαμβάνει όλα τα παραπάνω, αλλά σε καμία περίπτωση αξιολόγηση. Και πώς να είναι διαφορετικά τα πράγματα; Αποδεχόμαστε το ΑΣΕΠ όταν μας συμφέρει. Εντούτοις ο Πεπονής δεν επανεξελέγει ποτέ, μετά την, επί των ημερών του, θεσμοθέτηση. Στη χώρα που «εφεύρε» το αγαθό και το κακό ως έννοιες, καταφέραμε όλα να έχουν διπλή ανάγνωση. Τερατώδης επίθεση στην κοινωνία που ακολούθησε την πλαστή ευμάρεια του παρελθόντος η οποία ποτέ δε μας απασχόλησε ως φαινόμενο. Πολιτικά μορφώματα που είναι «εν τω γενέσθαι» λάθος, εντούτοις έχουν απόλυτο δίκιο σε αρκετά θέματα, δίκιο που λειτουργεί ως ζωοδότης τους και ταφόπλακα της Δημοκρατίας. Πολιτικοί, που ενώ έχουν δίκιο σε

κάποια ζητήματα, διέπραξαν λάθη, τέτοια, που τους αποδίδουν την ιδιότητα του «αδύνατον να μας σώσουν όσοι μας έφεραν εδώ». Ελεύθεροι επαγγελματίες που, ενώ δίνουν την δύσκολη Γράφει ο μάχη της επιβίωσης, Κυριάκος Γ. εμφανίζουν τραμπουΚώτσογλου* κισμούς τύπου «Ύδρας» για να δείξουμε ότι χάσαμε το μέτρο. Και τέλος, εργαζόμενοι οι οποίοι απαιτούν απλώς να μη χάσουν τη δουλειά τους, είναι διατεθειμένοι να καταστρέψουν την υπηρεσία, τον οργανισμό τους και γιατί όχι, την Πολιτεία ολόκληρη αλλά ως σήμερα είναι απλά διατεθειμένοι να δώσουν ακόμα μεγαλύτερες μάχες αν πρόκειται να γίνει εκείνο που για τον ιδιωτικό τομέα, είναι αυτονόητο. Να αξιολογηθούν με ένα ξεκάθαρο, αλλά και αντικειμενικό σύστημα. Το καλό και το κακό θα μείνουν στενά δεμένα στο Δημόσιο, τις περισσότερες φορές υποστηριζόμενα. Αυτό το καρκίνωμα δεν ξέρω αν μπορεί να το λύσει το Δημόσιο. Όλοι ξέρουμε τον τρόπο, αλλά δεν ξέρουμε αν μπορεί ή αν θα μπορέσει κανένας να τον εφαρμόσει. Ίσως και πάλι οι «ξένοι». Μέχρι τότε, οι υπεύθυνοι για την κατάντια του Δημόσιου τομέα, θα είναι καλά κρυμμένοι στην ατιμία, πίσω από εκείνους που τον τιμούν με συνέπεια. Χρύσες, Ελένες, Μάνιες, Σούλες και Ρίτες θα παραμένουν καλά μπλεγμένες σε ένα δρώμενο του Ιονέσκο, που θα απαιτεί οι μέτριοι ή και κακοί να αναγορεύονται ως οι τέλειοι, απολαμβάνοντας παράλληλα ασυλία με τον τρόπο που εκείνοι την εννοούν και αν πρέπει να γίνει κάτι προς την πλευρά της αξιολόγησης θα πρέπει εκείνοι να αποφασίσουν το πώς θα είναι αποδεκτή και αξιόπιστη. Θα συμμετέχουν σε αγώνες που θα περισσέψουν, αλλά με τα ιδανικά που περιγράψαμε πριν και προμετωπίδα τη δυστυχία εκείνων που χάνουν απρόβλεπτα ίσως άδικα και τη δουλειά τους. Μέχρι να αποφασίσουμε για την αυτό-ίασή μας πρέπει δυστυχώς να ομολογήσουμε ότι «Είμαστε λάθος μες στο κεφάλαιο του λάθος λήμματος». Μηχανικός Παραγωγής & Διοίκησης MSc

EΣTIATOPIO - TZAZ KAΦE KAΛAMAKI - THΛ.: 2821032545

6

ΦΥΛΛΟ

Ο απόηχος

Όλα τα παιδιά έχουν δικαιώματα Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που αποτελεί το πλέον αποδεκτό κείμενο για τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως, υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το 1989 και τέθηκε σε ισχύ στις 2 Σεπτεμβρίου 1990. Την έχουν επικυρώσει τα περισσότερα του κόσμου, η χώρα κράτη Γράφει ο μας την επικύρωσε στις 2 ΔεΓιώργος Γώγουλος κεμβρίου 1992 με τον νόμο 2101, και τα 54 άρθρα της καλύπτουν όλα τα δικαιώματα των παιδιών που χωρίζονται σε 4 μεγάλες κατηγορίες: Δικαιώματα Επιβίωσης, Ανάπτυξης, Προστασίας και Δικαιώματα Συμμετοχής. Στον κόσμο μας, τα παιδιά είναι τα πιο ανυπεράσπιστα θύματα σωματικά αλλά και ψυχικά. Δυστυχώς, αρκετές φορές και ιδιαίτερα στη σημερινή πραγματικότητα, στην οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική κρίση, όλοι μπορεί να βιώνουμε ή να συναντάμε διάφορες μορφές διακρίσεων. Ως νέος, συχνά μπορεί να αντιμετωπίσεις διάφορες μορφές διακρίσεων αρχικά και μόνο λόγω της ηλικίας σου, ειδικότερα όμως αν ανήκεις σε μια εθνοτική ομάδα ή οικογένεια μεταναστών, αν βρίσκεσαι σε κάποιο ίδρυμα ή αν είσαι άτομο με αναπηρία ή προέρχεσαι από κάποιο μη προνομιούχο περιβάλλον. Οι διακρίσεις μπορεί να αφορούν το χρώμα του δέρματος, τη φυλή, την εθνικότητα, το φύλο, το σεξουαλικό προσανατολισμό ή τη θρησκεία. Αποτελεί ένα δύσκολο ζήτημα, που μας αφορά όλους, στο σχολείο, στη δουλειά αλλά και στην απλή καθημερινότητά μας. Η εξάλειψη των διακρίσεων σε όλους τους χώρους, μας βοηθά να γίνουμε πιο ενεργοί πολίτες, κάτι που ωφελεί τον καθένα προσωπικά ως άτομο όσο και την οικονομική, κοινωνική και δημόσια ζωή. Στη σημερινή εποχή και στις περισσότερες χώρες δεν θεωρούνται κατώτερα τα άτομα λόγω του χρώματός τους, της θρησκείας τους, της

Η

χώρας όπου γεννήθηκαν ή της φυλής τους. Δεν γίνεται όμως πάντα κατανοητό και κυρίως δεν εφαρμόζεται το «διαφορετικοί μεν, αλλά ίσοι δε». Υπάρχουν ακόμα ορισμένοι άνθρωποι με ρατσιστικές ιδέες, οι οποίοι σκέφτονται και συχνά λειτουργούν με πράξεις βίας. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, μπορεί κάθε άνθρωπος να έχει το δικαίωμα να εκφράζει τις απόψεις του - το δικαίωμα στην «ελευθερία του λόγου», ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι έχει το δικαίωμα να υποκινεί το μίσος έναντι ορισμένων ανθρώπων ή να διαπράττει εγκλήματα εις βάρος τους. Με άλλα λόγια, η ελευθερία του λόγου πρέπει να σταματά εκεί που αρχίζει η υποκίνηση του μίσους και της βίας. Στην κατεύθυνση αυτή η εκπαίδευση πρέπει να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο. Η εκπαίδευση πρέπει να βοηθάει τα παιδιά να αναπτύσσουν τις ικανότητες και την προσωπικότητά τους και να μαθαίνουν να σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, τους διαφορετικούς πολιτισμούς και το φυσικό περιβάλλον. Το σχολείο αποτελεί καθοριστικό παράγοντα ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης και υποστήριξης των δικαιωμάτων του παιδιού και πρέπει να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για την προώθηση και την εφαρμογή τους. Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα να πηγαίνουν στο σχολείο. Όμως, πρέπει να φροντίζουμε να μην το διακόπτουν και να έχουν ίσες ευκαιρίες σε αυτό, ενώ παράλληλα, τα μέτρα για τη σχολική πειθαρχία πρέπει να σέβονται τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια των μαθητών. Στο σχολείο τα παιδιά θα μάθουν για την ελευθερία της έκφρασης. Ότι έχουν δικαίωμα να αναζητούν, να μαθαίνουν και να μεταδίδουν πληροφορίες και ιδέες, ακόμη, να εκφράζονται ελεύθερα, μέσα από τον γραπτό ή προφορικό λόγο, την τέχνη ή άλλους τρόπους, αρκεί να σέβονται τα δικαιώματα των άλλων. Τα παιδιά δεν είναι μικρογραφίες ανθρώπων με μικρότερα ανθρώπινα δικαιώματα.

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Με αφορμή την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στις 15-12-2012 σε μία κατάμεστη από κόσμο αίθουσα, που συνδιοργάνωσαν η ΕΛΜΕ Χανίων και η Ένωση Γονέων Ν. Χανίων με ομιλητές τους Γ. Τσιάκαλο και Ι. Κούρτοβικ, με θέμα: Σχολεία ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό, θα ήθελα να διατυπώσω τις απόψεις μου. ια πληρέστερη κατανόηση της παρουσίας της ναζιστικής ακροδεξιάς στα σχολεία, για να διευρυνθεί ο διάλογος, ώστε οι μαθητές να θωρακιστούν απέναντι στην επιχειρούμενη χειραγώγηση και εξαπάτησή τους από ακροδεξιούς, απαιτείται τόσο συστηματική και εμπεριστατωμένη συζήτηση των εκπαιδευτικών με τους Γράφει η μαθητές όσο και αποφασιστικές αλλαΑικατερίνη γές στα αναλυτικά προγράμματα και στη Βενιανάκη* λειτουργία του σχολείου (Τσιάκαλος, 2012). Με το παρόν κείμενο επιχειρείται η παρουσίαση της συναισθηματικής διάστασης που δεν καταγράφεται συχνά, την οποία θα προσπαθήσουμε να αναπτύξουμε, η οποία εξηγεί την παρουσία της Χρυσής Αυγής στα σχολεία. Αν και οι περισσότεροι έφηβοι δεν είναι ιδεολογικά ενταγμένοι στο χώρο αυτό, όμως είναι δυνατόν να εκδηλώσουν βίαιες συμπεριφορές. Είναι γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός μαθητών εδώ και αρκετά χρόνια δεν εμπλέκεται ενεργά στη μάθηση για διάφορους λόγους: Δυσκολίες μάθησης εγγενούς αιτιολογίας, δυσκολίες μάθησης που οφείλονται σε συναισθηματικούς –περιβαλλοντικούς παράγοντες, χαμηλή επίδοση που οφείλεται σε γλωσσικές ή πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, έλλειψη κινήτρων για μάθηση, μαθησιακά κενά, ακατάλληλη διδασκαλία, κ.λ.π. Αυτοί είναι μερικοί από τους λόγους που ευθύνονται για την αποτυχία των μαθητών αυτών να μετέχουν ενεργά στη μαθησιακή διαδικασία με συνέπειες στη μετέπειτα γνωστική, συναισθηματική, κοινωνική και επαγγελματική πορεία τους. Αν το σχολείο δεν αποτελέσει ένα πόλο έλξης για αυτούς τους μαθητές, αν το σχολείο δεν καλλιεργήσει σε όλους τους μαθητές την αίσθηση της κοινότητας, δηλ. την αίσθηση που πρέπει να έχει μαθητής του ανήκειν στη σχολική κοινότητα, ικανοποιώντας βασικές συναισθηματικές ανάγκες της ανθρώπινης ύπαρξης, τότε οι μαθητές αυτοί- και δυστυχώς όχι μόνο αυτοί- θα αποτελούν μια «ευάλωτη ομάδα» μια ομάδα που θα βρίσκεται σε υψηλό κίνδυνο να ικανοποιήσει τις ανάγκες της αυτές με άλλο τρόπο, ακολουθώντας άλλα «σκοτεινά» μονοπάτια. Η χειραγώγηση και εξαπάτηση των μαθητών επιτυγχάνεται και σε επίπεδο επιχειρημάτων, αλλά και μέσα από την ικανοποίηση βασικών συναισθηματικών αναγκών τους. Με ποιο τρόπο; Ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε πρώτα το ερώτημα: Ποιες βασικές συναισθηματικές ανάγκες των μαθητών δεν ικανοποιεί το σχολείο σήμερα!!! Ανάγκη για αναγνώριση, άμεσα συνδεδεμένη με την αίσθηση της αξίας του εαυτού. Βασική ψυχολογική ανάγκη είναι η αυτή της αναγνώρισης του παιδιού-εφήβου από τους Σημαντικούς ΑΛΛΟΥΣ, του να μην περνά απαρατήρητος από το σχολείο, να νιώθει ότι αξίζει και ότι οι Άλλοι τον εκτιμούν, να ενισχύεται και να ανατροφοδοτείται από τους ενηλίκους. Όμως αρκετοί μαθητές βιώνουν αισθήματα αναξιοσύνης, επειδή αποτυγχάνουν στη μάθηση, βιώνοντας από την αρχή της σχολικής τους ζωής τη ματαίωση των προσπαθειών τους, την απογοήτευση και στη συνέχεια την παραίτηση από τη μαθησιακή διαδικασία. Άμεσα συνδεδεμένη με την παραπάνω ανάγκη που δεν ικανοποιείται, συνδέεται και μια άλλη βασική συναισθηματική ανάγκη των μαθητών, που επίσης δεν ικανοποιείται, η ανάγκη για μάθηση, να μπορούν δηλαδή όλοι οι μαθητές να εξερευνούν και να μαθαίνουν μέσα από συνερ-

Γ

ΦΥΛΛΟ

7

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

μιας εκδήλωσης … γατικές πρακτικές μέσα στην τάξη. Όμως συνήθως, οι «ευάλωτοι» μαθητές είναι οι αποδέκτες όχι μόνο κοροϊδευτικών σχόλιων από τους συμμαθητές τους, αποκλείοντάς τους με αυτό τον τρόπο από την ομάδα των υπολοίπων που μπορούν να μετέχουν ενεργά στη μάθηση, αλλά και του σχολείου και της οικογένειας που αποδίδει την ευθύνη στους ίδιους που δε θέλουν ή και δε μπορούν να μάθουν, ενοχοποιώντας τους για την έλλειψη προσπάθειας, τη χαμηλή απόδοσή τους, την έλλειψη κινήτρων για μάθηση ή και σε πολλές περιπτώσεις αποδίδει την ευθύνη στην ίδια την αναπηρία ή τη διαταραχή. Η ευαλωτότητα αυτή πιθανόν διαπερνά όλους τους τομείς ανάπτυξης και είτε «καθηλώνει» τους μαθητές υιοθετώντας μια παθητική στάση ζωής, είτε τους ωθεί σε προκλητική συμπεριφορά απέναντι σε όλους όσους μετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία. Με αυτά τα δεδομένα, δεν ικανοποιείται μια άλλη βασική ψυχολογική ανάγκη των μαθητών η ανάγκη για δύναμη του να μπορούν να κάνουν πράγματα, να δρουν ατομικά και ομαδικά. Ως αποτέλεσμα της μη ικανοποίησης των παραπάνω βασικών ψυχολογικών αναγκών, η απόρριψη που βιώνουν αυτοί οι μαθητές φαίνεται να αποτελεί μονόδρομο, αφού οι «ευάλωτοι» μαθητές που αναφέραμε προηγουμένως, απορρίπτονται από τους ΑΛΛΟΥΣ ως ΠΡΟΣΩΠΑ, ως ΟΛΟΤΗΤΕΣ. Επομένως, οι «ευάλωτοι» μαθητές δεν ικανοποιούν την ανάγκη του ανήκειν στη σχολική κοινότητα. Η απόρριψη από την ομάδα του σχολείου, η ανάγκη του ανήκειν σε μια ομάδα που δεν ικανοποιείται στο σχολείο, θα βρει άλλους τρόπουςνα ικανοποιηθεί-ικανοποιώντας παράλληλα και άλλες βασικές συναισθηματικές ανάγκες, την αποδοχή ως ΠΡΟΣΩΠΟ, ως ΟΛΟΤΗΤΑ. Αν και τα επιχειρήματα τα οποία χρησιμοποιούν για να χειραγωγήσουν και να εξαπατήσουν τους μαθητές δεν αντέχουν σε αντιπαράθεση, π.χ., η Χρυσή Αυγή «επιβάλλει» το νόμο, αφού η πολιτεία αδυνατεί να προστατεύσει τους πολίτες της, η Χρυσή Αυγή «νοιάζεται» για τους αδύναμους Έλληνες εξαντλώντας όλα τα φιλανθρωπιστικά αισθήματά της απέναντι σε Έλληνες μόνο, κι όχι στους Άλλους, που οι Άλλοι φαίνεται να ευθύνονται για τα δεινά των Ελλήνων, εντούτοις οι μαθητές μας δεν έχουν μάθει να σκέφτονται, να συγκρίνουν, να διερευνούν, αφού έχουν γνωρίσει την ύλη των μαθημάτων και προπάντων «την Ιστορία» μέσα από

την εξιστόρηση γεγονότων και όχι: α) συνδέοντάς τη με τη ΖΩΗ… διερευνώντας και εντοπίζοντας… επικοινωνώντας και συνεργαζόμενοι με τους μαθητές (βλ. στόχοι τεσσάρων επιπέδων της Unesco:1996). Αν σε αυτό το «έλλειμμα» προσθέσουμε τις βασικές ψυχολογικές ανάγκες (ανάγκη για δύναμη, αποδοχή, ανάγκη για αναγνώριση και αξία, ανάγκη του ανήκειν), που ικανοποιεί η ομάδα, μέσω των αλληλεπίδρασης και αλληλεξάρτησης των μελών της, συμπεριφορά που ρυθμίζεται από κανόνες (και μάλιστα άκαμπτους), ύπαρξη κοινών στόχων, αντιλαμβανόμαστε ότι οι μαθητές αυτοί εύκολα χειραγωγούνται από τους άλλους, αφού τους παρέχουν ένα φαινομενικά ασφαλές πλαίσιο για να δράσουν. Μάλιστα είναι και έτοιμοι να αναλάβουν δράση ως «ομάδα» από την οποία αντλούν δύναμη. Μία δύναμη που πηγάζει από εξωτερικούς παράγοντες και όχι από εσωτερική δύναμη, που θα την εξωτερικεύσουν με τη βία. Μια βία, η οποία έχει αποδέκτες τους ΑΛΛΟΥΣ, τους διαφορετικούς. Επομένως, υπάρχει ο ΕΧΘΡΟΣ, ο οποίος ευθύνεται για τα δεινά μας και αποενεχοποίηση όταν θα συμπεριφερθούν με βία απέναντί του. Δικαιολογούν τις πράξεις τους με τα παρακάτω επιχειρήματα, τα οποία στην ουσία συνθέτουν το μηχανισμό ηθικής απεμπλοκής (Bandura, 1991). Η ευθύνη διαχέεται στα μέλη της ομάδας και δεν υπάρχει προσωπική ευθύνη, β) ο διαφορετικός Άλλος αξίζει να πάθει όσα του κάνουν, γ)υποβαθμίζουν το

θύμα, το οποίο είναι κατώτερο από τους ίδιους και δ) οι πράξεις τους συγκρίνονται με άλλες και δεν φαίνονται να είναι τόσο κατακριτέες. Τέτοιες συμπεριφορές, όταν εμφανίζονται στα σχολεία από ομάδες μαθητών, η αντίδραση της σχολικής κοινότητας πρέπει να είναι άμεση, ώστε να μη μαθαίνουν οι μαθητές μέσα από την ανοχή των ενηλίκων (γονέων- εκπαιδευτικών) να χρησιμοποιούν το μηχανισμό αυτό και να παγιώνεται. Όμως, όπως λειτουργεί σήμερα το σχολείο περισσότερο παρέχει το πλαίσιο για εκδήλωση φαινομένων ρατσιστικής βίας. Περισσότερο προωθεί την ατομική μάθηση παρά προάγει συνεργατικές πρακτικές. Περισσότερο αποκλείει παρά ενσωματώνει μαθητές, περισσότερο αρνείται, παρά αποδέχεται τη διαφορετικότητα. Έχουμε περισσότερο σχολεία που δεν είναι για Όλους, σχολεία που κυνηγούν την ύλη, παρά ενταξιακά σχολεία. Έχουμε σχολεία που ο ρόλος τους εξαντλείται στη μετάδοση πληροφοριών και λιγότερο σχολεία που οι μαθητές κατασκευάζουν τη γνώση, που οι μαθητές αισθάνονται ότι ανήκουν σε αυτά. Η ανάγκη ικανοποίησης βασικών συναισθηματικών αναγκών μπορεί να επιτευχθεί με την αξιοποίηση των εμπειριών των μαθητών, εστιάζοντας ο εκπαιδευτικός στα δυνατά σημεία που διαθέτει ο κάθε μαθητής, με την αξιοποίηση της διαφορετικότητας, ώστε να ακούονται όλες οι φωνές, στις οποίες δεσπόζουν οι καλές διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ μα-

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ -Bandura, A., (1991). Social cognitive theory of moral thought and action, in W.M.Kurtines & Gewirtz (eds), Handbook of moral behavior and development, Vol. 1, Theory. Hilldale, NJ: Erlbaum.

-Τσιάκαλος Γ., (2012). Η Χρυσή Αυγή προσπαθεί να επαναφέρει τη ναζιστική ιδεολογία, στην εφημερίδα στην εφημερίδα ΧΑΡΑΥΓΗ: 18 Νοεμβρίου 2012: 12.

θητών, εκπαιδευτικών και μαθητών, εκπαιδευτικών μεταξύ τους, οι συνεργατικές πρακτικές, οι οποίες έχουν κοινό στόχο να παραχθεί έργο. Με αυτόν τον τρόπο είναι δυνατόν ο κάθε μαθητής να προσεγγίζεται ως ΟΛΟΤΗΤΑ για να μπουν τα θεμέλια για τη διεργασία διαμόρφωσης ΟΜΑΔΑΣ μέσα στην τάξη, ώστε ο κάθε μαθητής να αισθάνεται ότι ικανοποιούνται οι βασικές συναισθηματικές ανάγκες του. Επομένως, η απαίτηση για ένα άλλο σχολείο πιο δημοκρατικό, ανθρώπινο και ενταξιακό πρέπει να αποτελέσει στόχο για όλη την εκπαιδευτική κοινότητα.

*PhD Βενιανάκη Αικατερίνη Προϊσταμένη ΚΕ.Δ.Δ.Υ Χανίων Διδάσκουσα (407/80) στο Π.Τ.Δ.Ε Πανεπιστήμιο Κρήτης

Α Ν Ε Π Α Ι Σ Θ Η Τ Ω Σ

8

ΦΥΛΛΟ

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Σ’αυτούς τους καιρούς, σε κάθε καιρό που τον διαφεντεύει η μιζέρια κι ο πανικός υπάρχει πάντα το φως. Κι όταν ένα παιδί σε καλεί κοινωνό στο φως του, σκέφτεσαι πως λούζεσαι στην ευλογία του παραδείσου… Η ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ Όταν είσαι εδώ Οι άλλοι δεν σε βλέπουν Τότε που λες κατι Οι άλλοι δεν σε ακούν Και τότε τι; Όνταν προσπαθείς Οι άλλοι δεν σε σέβονται Τότε που δίνεσαι ολοκληρωτικά Οι άλλοι σε αποπαίρνουν Κι εσύ απογοητεύεσαι ! ! ! ΛΑΘΟΣ ! ! ! Πρέπει να υπάρχεις Πρέπει να εκφράζεσαι Πρέπει να προσπαθείς Είναι η μόνη αντίδραση Για να σε δεχτούν Γιώργος Τζολάκης (5/12/2012) Βούλα Καντεράκη

Χρόνης Μίσσιος: Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται... "Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ. Και μείς τι την κάνουμε ρε, αντί να την ζήσουμε; Τί την κάνουμε; Τη σέρνουμε από δω κι από κει δολοφονώντας την... Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις. Μα αφού είναι οργανωμένες, πώς είναι σχέσεις; Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πώς να οργανώσεις τα συναισθήματα... Έτσι, μ'αυτήν την κωλοεφεύρεση που τη λένε ρολόι, σπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας σα να είναι βάρος, και μας είναι βάρος, γιατί δε ζούμε, κατάλαβες; Όλο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει κι αυτή η ώρα, να φύγει κι αυτή η μέρα, να έρθει το αύριο, και πάλι φτου κι απ'την αρχή. Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν "αξίες", σαν “ανάγκες”, σαν "ηθική", σαν "πολιτισμό". Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, να απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας... Όλα, όλα Σαλονικιέ τα αφήσαμε για αυτό το αύριο που δε θα έρθει ποτέ... Μόνο όταν ο θάνατος χτυπήσει κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο πονάμε, γιατί συνήθως σκεφτόμαστε πως θέλαμε να του πούμε τόσα σημαντικά πράγματα, όπως πόσο τον αγαπούσαμε, πόσο σημαντικός ήταν για εμάς… Όμως.. τ’ αφήσαμε για αύριο… Για να πάμε πού ρε Σαλονικιέ; Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά στο θάνατο, και μεις οι μαλάκες αντί να κλαίμε το δειλινό γιατί χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε. Ξέρεις γιατί; Γιατί η μέρα μας είναι φορτωμένη με οδύνη, αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας. Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμιά ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος. Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές από την ταράτσα για να μην πεθάνει. Ήρθανε να την πάρουν και η Μαρία είπε το όχι με τον πιο αμετάκλητο τρόπο. Πήγαμε στην κηδεία της και τι άκουσα τον παπά να λέει: "Χους ει και εις χουν απελεύσει". Και τότε κατάλαβα πως η Μαρία σώθηκε. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ..."

ΦΥΛΛΟ

9

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

http://ekdoseis-pek.blogspot.gr/

Με τρεις νέες εκδόσεις συνεχίζουν την εκδοτική τους πορεία η Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης και η Πυξίδα της Πόλης. Τρεις προτάσεις για μικρούς και μεγάλους αναγνώστες. Αναζητήστε τα … Επαγγέλματα από το χθες στο σήμερα Ο Μόχθος των Ανθρώπων

Εμμανουήλ Ροΐδη «Η Μηλιά»

Συγγραφέας : Συλλογικό ( λεύκωμα)

Διασκευή: Μαρινέλλα Βλαχάκη Εικονογράφηση: Νίκος Μπλαζάκης

Σχήμα: 21x 29 , Σελ:136, Τιμή:17,16 ευρώ ISBN: 978-960-98066-6-4 Εκδόσεις Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης Μέσα από τις σελίδες του λευκώματος «Επαγγέλματα από το χθες στο σήμερα ,Ο Μόχθος των Ανθρώπων» επιχειρούμε μια αναδρομή στην Ελλάδα που χάθηκε αλλά και στην Ελλάδα που μεταλλάσσεται διαρκώς μέσα από την καθημερινή εργασία. Ένα οδοιπορικό αυτογνωσίας, γνωριμίας με τον κόσμο των γονιών και των παππούδων μας που δίνει τη θέση του άλλοτε νοσταλγικά, άλλοτε δυναμικά και άλλοτε καταστροφικά στην πραγματικότητα του σήμερα που με απίστευτη ταχύτητα γίνεται χθες. Η αποτύπωση 54 φωτογράφων συναντιέται με αρχειακό υλικό συγκροτώντας μια αφήγηση με περισσότερες από 300 φωτογραφίες που αποτυπώνουν ένα ταξίδι σε μια Ελλάδα που είτε δεν υπάρχει πλέον, είτε μεταλλάσσεται ραγδαία. Παράλληλα το λεύκωμα αποτελεί μια ανάγνωση – γέφυρα αυτού που φεύγει με αυτό που πιθανά θα μπορούσε δυναμικά να το αντικαταστήσει.

Αλ.Παπαδιαμάντης, «Χαλασοχώρηδες» και άλλες «δύο αιώνων πρίν» σύγχρονες πολιτικές ιστορίες Συγγραφέας : Θεοδωσία Δασκαλάκη Σχήμα: 17x 24 , Σελ:62, Τιμή:7,00 ευρώ ISBN: ISBN 978 - 960 - 98066 - 5 - 7 Εκδόσεις Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης Η καθαρεύουσά του , φωνή λαού που έφτανε εκεί όπου έπρεπε να φτάσει . Χριστιανός Ορθόδοξος μα και ειδωλολάτρης μαγεύεται από το νάι του Δερβίση, κάνει το σταυρό του μπροστά στην Ακρόπολη, πιστεύει σε μαντζούνια,μάγισσες και στοιχειά . Η εκκλησία του χωρούσε κάθε άνθρωπο όμως δεν έδωσε συγχωροχάρτι στους ανάξιους λειτουργούς της. Αντιευρωπαϊστής ; Βυζαντινός ; Κάτι περισσότερο . Έλληνας Αντιρατσιστής . Συντάκτης του πρώτου καταστατικού θεσσαλικού αγροτικού συλλόγου. Η πολιτική του, ανάθεμα στην κομματικοκρατία και στην ηθική της .

Σχήμα: 18x18, Σελ:36, Τιμή:10,65 ευρώ ISBN: 978-960-98066-4-0 Εκδόσεις Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης Πυξίδα της Πόλης Το βιβλίο περιέχει CD με θεατρική απόδοση του παραμυθιού από τους, Κωστή Καπελώνη και Μαρινέλλα Βλαχάκη. Πρωτότυπη μουσική από το Λεωνίδα Μαριδάκη και τραγουδούν, Δάφνη Πανουργιά-Λεωνίδας Μαριδάκης Το παραμύθι «Η Μηλιά» του Εμμανουήλ Ροΐδη δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1895 και είναι το μοναδικό έργο του συγγραφέα που έγραψε στη δημοτική. «Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι βρίσκει ένα πρωί, κάτω από ένα μηλόδεντρο, μέσα στο δάσος ένα κοριτσάκι, σκεπασμένο με άνθη λευκά, που είχε ρίξει απάνω του ο άνεμος τη νύχτα. Αμέσως το υιοθετούν και το φωνάζουν Μηλιά. Το κορίτσι έχει μεγάλη καρδιά, αγαπάει πολύ τους γονείς του και προστατεύει με κάθε τρόπο τα ζώα και τα πουλιά του δάσους . Εκείνα με τη σειρά τους το ανταμείβουν και…» Ένα τρυφερό παραμύθι που κρατάει ευχάριστη συντροφιά στα παιδιά αλλά και στους μεγάλους που αισθάνονται κάποιες στιγμές παιδιά.

Κοσμολαϊτης και όχι κοσμοκαλόγερος .Πορεύτηκε μόνος ανάμεσα στους λαϊκούς ανθρώπους . Έζησε ελεύθερος από τα « πρέπει» του δημοσιογράφου , του συγγραφέα .Μακριά από ανιαρούς κύκλους που υπόσχονται κοινωνική αναρρίχηση . Έχτισε ,με μελάνι , το σπίτι του Έλληνα νησιώτη . Έβαλε τη φύση αδιάψευστο μάρτυρα της ανθρώπινης ιστορίας . Προκλητικός στην απλότητά του. Τόσο απλός που πάντα θα ανακαλύπτουμε το ατελεύτητο της γραφής του. Η συγγραφέας Η Θοδωσία Δασκαλάκη μεγάλωσε στην Πανέθημο Κισσάμου Χανίων. Είναι πτυχιούχος της Σχολής Φιλοσοφίας Παιδαγωγικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και απόφοιτος της Δημοσιογραφικής Σχολής Μπόνα .Έχει πραγματοποιήσει μια έκθεση ζωγραφικής υπό την αιγίδα του Πνευματικού Κέντρου Ιωαννιτών .Έχει διασκευάσει το παραμύθι «Το δάκρυ του μαέστρου» και την κωμωδία «οι τρελλοί της εποχής» και έχει γράψει δύο θεατρικά έργα «Το αλητάκι» και «Τα πιο όμορφα όνειρα τα βλέπουμε ξύπνιοι». Και τα τέσσερα έχουν ανέβει από την Θεατρική ομάδα «Το αμπερνάλλι» στη Ρόδο . Αρθρογραφεί στην Πυξίδα της πόλης, στον τοπικό τύπο της Ρόδου ,ενώ στο παρελθόν εργάστηκε στον 902fM στα Ιωάννινα ,στην Αυγή της Κυριακής και σε αθηναϊκά περιοδικά πολιτιστικού περιεχομένου.

Εκδόσεις Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης ΤΘ 53 ΤΚ 73135 Χανιά Κρήτης , Τηλ. 28210 74104 info@pe-kritis.gr www.pe-kritis.gr

Αναζητήστε τα …

10

ΦΥΛΛΟ

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα ι κλασικές αξίες πάντα ξανάρχονται στη μόδα. Όπως το καμηλό παλτό, που κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της φυλάει στην ντουλάπα. Όπως ο Κώστας Καραμανλής για την Κεντροδεξιά. Το μικρό μαύρο φόρεμα που θα σε βγάλει από μια δύσκολη κατάσταση αν δεν έχεις πάρει δέκα κιλά εν τω μεταξύ. Η Μερσεντές Ε class που την αράζεις στο γκαράζ και κυκλοφορείς με Σμαρτ, γιατί οι καιροί είναι πονηροί και μπορεί να σε θεωρήσουν και λίσταρχο κλπ, κλπ. Τα φετινά Χριστούγεννα κάνει δυνατό come back το Κοριτσάκι με τα σπίρτα. Το κλασσικό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν εκδόθηκε στη Δανία το 1845. Την ίδια χρονιά που ο Έντγκαρ Άλαν Πόε δημοσίευε το Κοράκι και τρία Της Άννας χρόνια πριν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο των Χατζησοφιά Μαρξ-Ένγκελς. Το Κοριτσάκι με τα σπίρτα δεν μου άρεσε ποτέ όταν ήμουνα παιδί. Παρ’ ότι φαν των γκόθικ παραμυθιών, και όσο πιο σκοτεινά και μαύρα τόσο καλύτερο, προτιμούσα άλλου τύπου φοβιστικές ιστορίες. Με δράκους και κακές μάγισσες, φαντάσματα και κακούς λύκους, γοργόνες και τελώνια. Το Κοριτσάκι με τα σπίρτα δεν είχε τίποτε από αυτά. Ένα μικρό φτωχό κοριτσάκι πουλάει σπίρτα για να ζήσει, μια πλούσια άμαξα την προσπερνά με ορμή, το κοριτσάκι φοβισμένο τρέχει για να μην την πατήσει, στην προσπάθεια της να ζήσει χάνει το ένα της τσόκαρο, πέφτουν τα περισσότερα σπίρτα στα λιμνάζοντα νερά και φοβισμένη δεν γυρίζει σπίτι γιατί δεν έχει βγάλει ούτε μία δεκάρα. Η νύχτα πέφτει, το χιόνι πυκνώνει, το κρύο θερίζει και το μικρό κοριτσάκι ανάβει σπίρτα για να ζεσταθεί. Κάθε σπίρτο την μεταφέρει αλλού. Το πρώτο σε ένα ζεστό σπίτι με ένα μεγάλο τραπέζι γεμάτο φαγητά και γλυκά και την γεμιστή γαλοπούλα να περιμένει την οικογένεια των πλουσίων να την καταβροχθίσει, ίσως των ίδιων πλουσίων που η άμαξα τους παραλίγο να την διαμελίσει. Το δεύτερο σε μια πλατεία με ένα πανέμορφο στολισμένο, ολοφώτεινο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Όμως όταν τα σπίρτα της καίνε τα δάχτυλα και σβήνουν, τα οράματα χάνονται και το κοριτσάκι επιστρέφει την σκοτεινή και παγωμένη πραγματικότητα της πόλης. Για να κρατήσει το όνειρο αρχίζει να καίει ένα-ένα σαν μανισμένο τα σπίρτα που της έχουν απομείνει. Στο τελευταίο σπίρτο εμφανίζεται η γιαγιά της που την παίρνει μαζί στους ουρανούς. Το πρωί οι περίοικοι βρίσκουν το κοριτσάκι νεκρό με ένα σωρό καμένα σπίρτα ολόγυρα του.

Ο

End of the story. Τι να μ’αρέσει λοιπόν σαν παιδί αυτό το παραμύθι; Δεν έχει δράκους, δεν έχει τελώνια, δεν έχει φαντάσματα για να τρομάξεις με την ασφάλεια της μυθοπλασίας και να ξορκίσεις τους δικούς σου παιδικούς φόβους. Τους φόβους ενός παιδιού μιας οικογένειας που είχε γαλοπούλα, αλλά όχι άμαξα, και που η οικονομική επισφάλεια ήταν καθημερινή; Το Κοριτσάκι με τα σπίρτα, δεν ήταν παραμύθι: ήταν ένα σκληρό short story με πρωταγωνιστή παιδί. Ήταν αυτό που θα έλεγαν κάποιοι κριτικοί «φέτα ζωής». Το Κοριτσάκι με τα σπίρτα περιέγραφε έναν πραγματικό κόσμο στην βιομηχανική σκληρή εποχή του πρώτου μισού του 19ου αιώνα. Μιας σκληρής εποχής με τα εργασιακά δικαιώματα άγνωστη λέξη. Μιας εποχής του πιο άγριου καπιταλισμού με τον κόσμο διαιρεμένο ουσιαστικά σε δύο τάξεις. Πλούσιους και προλεταριάτο. Το Κοριτσάκι με τα σπίρτα μπορεί να μην είναι παραμύθι, αλλά είναι κλασσική αξία. Και φέτος επιστρέφει γερά. Μπορείς να το δεις στις γωνίες της ολόφωτης πόλης, της στολισμένης γιορτινά. Μπορείς να το δεις σε απομακρυσμένα χωριά της Βό-

ρειας Ελλάδας. Το κοριτσάκι μπορεί να είναι κοριτσάκι, μπορεί να είναι και γέρος, ή μητέρα με παιδιά, ολόκληρη οικογένεια Ελλήνων ή αλλοδαπών, χριστιανών, μουσουλμάνων, Εβραίων, δωδεκαθεϊστών ή άθεων - δεν έχει καμιά σημασία. Αλλά τα σπίρτα είναι παρόντα, και η έλλειψη ζέστης το ίδιο. Οι κλασικές αξίες πάντα επανέρχονται στη μόδα. Και ο άγριος καπιταλισμός είναι κλασική αξία. Που και που εκσυγχρονίζεται, βάζει ένα γιακά διαφορετικό, από αστρακάν, γίνεται πιο μεσάτος, φοράει τζιν με σακάκι φράκου, αλλά σαν κλασική αξία επιστρέφει κατά διαστήματα στην πιο σκληρή του μορφή. Αλλά αυτά μπορεί να σας τα πει καλύτερα ο Κάρολος κι ο Χανς κι ο Έντγκαρ Άλαν Πόε. Γιατί και οι τρεις για το ίδιο πράγμα μιλάνε. Οι κλασικές αξίες πάντα επανέρχονται στη μόδα, όπως ο πιο άγριος καπιταλισμός, και θα επανέρχονται, μέχρις ότου βάλουμε ένα άλλο σύστημα αξιών στη θέση τους. Και τότε το Κοριτσάκι με τα σπίρτα θα κοσμεί τα μουσεία του παλιού σκληρού κόσμου. Πηγή: rednotebook

ΦΥΛΛΟ

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

11

Camera Obscura

Ο Κωνσταντίνος Γδοντάκης στην Camera Obsura O Κωνσταντίνος Γδοντάκης γεννήθηκε το 1988 στα Χανιά όπου μεγάλωσε και κατοικεί. Αγόρασε την πρώτη του φωτογραφική μηχανή χωρίς να έχει ιδέα πόση επιρροή θα είχε αυτό στην ζωή του και χωρίς να έχει καθόλου φωτογραφικές γνώσεις .Το 2011 ξεκίνησε μαθήματα στη ΛΕ.Φ.ΚΙ όπου και πήρε κατευθυντήριες γραμμές ώστε να γίνει πλέον η φωτογραφία κομμάτι της καθημερινότητας του. Πώς ξεκίνησε η εμπλοκή σου με τη φωτογραφία; Η ενασχόληση του με τη φωτογραφία ξεκίνησε, εντελώς τυχαία, πριν από περίπου δυο χρόνια, με σκοπό να δείχνει στους φίλους του πράγματα και καταστάσεις μέσα από τα ταξίδια όπου είναι το μεγάλο του πάθος και παιδικό όνειρο. Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις… Νομίζω ο'τι θα ήταν ''βλασφημία'' να περιγράψουμε μια εικόνα με μόνο χίλιες λέξεις και μόνο με λέξεις Επιβάλλεται μια φωτογραφία να αφηγείται πράγματα και καταστάσεις ή όχι; Η φωτογραφία είναι αυτή καθ' αυτή η αφετηρία όπου ξεκινάει μια ιστορία που προκαλεί ανάμικτα συναισθήματα στον θεατή και διαφορετικά για τον καθένα. Από την καλλιτεχνική στην δημοσιογραφική φωτογραφία είναι μεγάλος ο δρόμος; Σίγουρα υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα μεταξύ των δυο ειδών φωτογραφίας. Θεωρώ ομως ότι είναι πιο μεγάλος ο δρόμος από τη δημοσιογραφική φωτογραφία στην καλλιτεχνική. Από την καλλιτεχνική στην δημοσιογραφική είναι απλώς άλλος δρόμος Υπάρχει κάτι που θα θέλεις αλλά δεν έχεις καταφέρει να φωτογραφίσεις; Ίσως να είμαι ονειροπόλος, αλλά όσο ζω θέλω να ταξιδεύω (ψυχη και σωμα) και να αποτυπώνω μικρές καθημερινές στιγμές του δρόμου

12

ΦΥΛΛΟ

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

«"Με παρηγορεί που ο χρόνος είναι αειθαλής και ας είναι η ζωή μας φυλλοβόλα"…» Μια συζήτηση με την Μαριννέλα Βλαχάκη με αφορμή την κυκλοφορία της Μηλιάς του Ροΐδη και των διηγημάτων «Η Τελευταία Εργάσιμη». Συνέντευξη στον Ματθαίο Φραντζεσκάκη

«Η Μηλιά» Πως ξεκινάει η ιστορία της διασκευής του παραμυθιού του Ροΐδη; Διάβαζα ανέκαθεν με πολύ ενδιαφέρον τον Ροΐδη. Μου άρεσε ο ιδιαίτερος τρόπος που είχε να παρεμβαίνει στα κακώς κείμενα. Έτσι όταν έπιασα τη Μηλιά στα χέρια μου, διαπίστωσα ότι ενώ διατηρούσε όλη τη γλύκα και η αθωότητα του παραμυθιού υπήρχαν και κάποια στοιχεία που αναγνώριζες με μιας τη σκέψη και τον τρόπο του συγγραφέα. Το 2009 μετέφερα τη «Μηλιά» επί σκηνής και έδωσα αρκετές παραστάσεις, το χάρηκα. Τότε βέβαια δεν φανταζόμουν ότι θα αξιωθεί μετά από τρία χρόνια να βγει σε βιβλίο με το CD της παράστασης και θα εξακολουθήσει μ' αυτόν τον τρόπο να επικοινωνεί με τα παιδιά.

Η έκδοση της Μηλιάς παντρεύει την διασκευή σου με την εικονογράφηση του Νίκου Μπλαζάκη αλλά και με μια πλούσια μουσική και αφηγηματική δουλειά. Θα μας πεις δυο λόγια για τους υπόλοιπους συντελεστές ; Μπορεί στις παραστάσεις να βρισκόμουν μόνη μου στη σκηνή, αλλά είχα σημαντική υποστήριξη από τους συνεργάτες μου και τους ευγνωμονώ γι αυτό. Ο καθένας στον τομέα του κατάθεσε τον καλύτερο εαυτό του. Ο Κωστής Καπελώνης προσφέρθηκε με χαρά να είναι ο αφηγητής στο παραμύθι μας. Ο Νίκος Μπλαζάκης ζωγράφισε δύο φορές τη «Μηλιά». Μία για τις σκηνογραφικές ανάγκες της παράστασης και μία για την εικονογράφηση του βιβλίου. Ο Λεωνίδας (Μαριδάκης) έγραψε υπέροχη μουσική και η Δάφνη Πανουργιά τραγούδησε με απίστευτη ευαισθησία. Όλοι το χαρήκαμε κι αυτό το διαπιστώνει αμέσως όποιος ακούει το CD.

Εμμανουήλ Ροΐδη «Η Μηλιά» Διασκευή: Μαρινέλλα Βλαχάκη - Εικονογράφηση: Νίκος Μπλαζάκης Εκδόσεις Πυξίδα της Πόλης http://ekdoseis-pek.blogspot.gr/ Το βιβλίο περιέχει CD με θεατρική απόδοση του παραμυθιού από τους, Κωστή Καπελώνη και Μαρινέλλα Βλαχάκη. Πρωτότυπη μουσική από το Λεωνίδα Μαριδάκη και τραγουδούν, Δάφνη Πανουργιά-Λεωνίδας Μαριδάκης Το παραμύθι «Η Μηλιά» του Εμμανουήλ Ροΐδη δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1895 και είναι το μοναδικό έργο του συγγραφέα που έγραψε στη δημοτική. «Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι βρίσκει ένα πρωί, κάτω από ένα μηλόδεντρο, μέσα στο δάσος ένα κοριτσάκι, σκεπασμένο με άνθη λευκά, που είχε ρίξει απάνω του ο άνεμος τη νύχτα. Αμέσως το υιοθετούν και το φωνάζουν Μηλιά. Το κορίτσι έχει μεγάλη καρδιά, αγαπάει πολύ τους γονείς του και προστατεύει με κάθε τρόπο τα ζώα και τα πουλιά του δάσους . Εκείνα με τη σειρά τους το ανταμείβουν και…» Ένα τρυφερό παραμύθι που κρατάει ευχάριστη συντροφιά στα παιδιά αλλά και στους μεγάλους που αισθάνονται κάποιες στιγμές παιδιά.

«Η Τελευταία Εργάσιμη» Μαρινέλλα Βλαχάκη Εκδ. «Μετρονόμος» «Έντιμες και βαθιά ανθρώπινες ιστορίες εξ αφορμής μιας φωτογραφίας, μιας σκηνής στο δρόμο, ενός τυχαίου συμβάντος. Με γλώσσα ζωντανή και απέριττη, με «καθαρούς» διαλόγους και ρέουσα γραφή, ξετυλίγονται αναπάντεχα γεγονότα, αντιδράσεις, σκέψεις, ανατροπές -που οδηγούν τους «αφανείς», χαμηλόφωνους ήρωες, στα όρια της ανθρώπινης αντοχής και στάσης. Κάποτε ξεπερνούν τα εμπόδια, κι άλλες φορές ξεπερνιούνται από αυτά. Στα διηγήματα της Μαρινέλλας Βλαχάκη, ο αναγνώστης συχνά συναντά τον εαυτό του κι άλλοτε πάλι νιώθει πως τα πρόσωπα, είναι οικείοι, πολύ δικοί του άνθρωποι. Το ιδίωμα της δυτικής Κρήτης «ακούγεται» προσδίνοντας μουσικότητα δραματική, σχεδόν παραστατική δραματικότητα στα κείμενα» αναφέρει για το βιβλίο ο ποιητής Αντώνης Περαντωνάκης.

ωστόσο το συγγραφέα να ακουστεί γιατί δυστυχώς η ευτέλεια της πολιτικής ζωής εκείνης της εποχής, που ο συγγραφέας σχολίαζε με καυστικό και χιουμοριστικό τρόπο, παραμένει ζωντανή και στις μέρες μας.

«Η Τελευταία Εργάσιμη» Δεκατρία διηγήματα συγκροτούν την «τελευταία εργάσιμη», ποια είναι η αναφορά τους; Είναι διηγήματα με διαφορετική ατμόσφαιρα το καθένα, που αναφέρονται σε διαφορετικές ιστορίες. Πατούν στο σήμερα μιλούν για το χθες και αγγίζουν τις διαχρονικές ανάγκες και αγωνίες των ανθρώπων. Πόσο εύκολο είναι να «πειράξεις» τον Ροΐδη έτσι ώστε να παραμένει ζωντανός αλλά και αναλλοίωτος; Προσπάθησα να μην πειράξω το κείμενο και νομίζω ότι πήγε καλά. Άφησα να ακούγεται η μουσικότητα της γλώσσας του και αφαίρεσα μόνο κάποια σημεία του κειμένου που δυσκόλευαν την αμεσότητα που απαιτεί η αφήγηση, στον προφορικό λόγο. Φυσικά δεν πρόσθεσα τίποτα δικό μου.

Εικόνες που ανασύρεις από την μνήμη ή ιστορίες φαντασίας; Εμπνέομαι από την πραγματικότητα, πρέπει να συγκινηθώ για να γράψω. Συνήθως όταν δεχτώ ένα ισχυρό ερέθισμα αρχίζω να γράφω μια ιστορία. Στη συνέχεια μπορεί να εμπλουτιστεί με μνήμες ή με στοιχεία μυθοπλασίας για να αναπτυχθεί και να δομηθεί αλλά ο πυρήνας είναι μια αληθινή στιγμή. Ένα βίωμα.

Αλήθεια γιατί πιστεύεις ότι μιλάει μετά από τόσα χρόνια « Η Μηλιά» σε μικρούς και μεγάλους; Πιστεύω ότι μιλάει και στα σημερινά παιδιά γιατί είναι ένα κλασικό παραμύθι με γερή δομή, περιπέτεια, συναίσθημα, αγωνία και χιούμορ. Το συγκεκριμένο παραμύθι το άκουγε ως παιδί ο Ροΐδης στην Ιταλία κι αργότερα ως ενήλικας πια το ξανάγραψε προσθέτοντας και δικά του στοιχεία. Διαβαζότανε λοιπόν και πριν τον Ροΐδη και θα διαβάζεται και από τις επόμενες γενιές. Αυτή είναι η αξία του κλασικού.

Ξεκίνησες ποιητικά αλλά τα τελευταία χρόνια δείχνεις μια ιδιαίτερη επιμονή στον πεζό λόγο… Δεν αισθάνομαι ότι αντικατέστησα την ποίηση με τον πεζό λόγο. Άλλωστε είναι σχετικά πρόσφατη η ποιητική συλλογή «Τα πολύτιμα». Η διαφορά είναι ότι ένα διήγημα ή ένα μυθιστόρημα διαβάζεται από περισσότερους ανθρώπους και γι αυτό μένει αυτή η εντύπωση. Η ποίηση είναι ένας ιδιαίτερος τόπος που επισκέπτονται λιγότεροι. Σίγουρα όμως έχω επιμονή με ό,τι καταπιάνομαι σε κάθε περίοδο.

Επιλέγεις να κλείνει το παραμύθι με μια αναφορά στην ευτέλεια της πολιτικής. Επικεντρώνοντας στην παιδεία, ποιος είναι ο στόχος σου; Δεν προσπαθώ να πω εγώ κάτι. Αφήνω

Πριν μερικά χρόνια σε μια παλιότερη συνέντευξη μου έλεγες «"Με παρηγορεί που ο χρόνος είναι αειθαλής και ας είναι η ζωή μας φυλλοβόλα"…» επιμένεις; Όσο περνά ο καιρός και πιο φανατικά!

Aνδρέα Παπανδρέου 40 - Tηλ. 0821041653 - Fax: 0821020059

ΦΥΛΛΟ

13

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Die Welt: «Η διάσωση των Ελλήνων είναι σκηνοθετημένη» Η Γερμανία είναι συνυπεύθυνη για τα δεινά των Ελλήνων. «Αντί να βοηθούμε σκεπτόμαστε το δικό μας συμφέρον». Ήλθε ο καιρός να επιδείξουμε ευσπλαχνία στην Ελλάδα, εκτιμά ο γερμανός σχολιαστής Χένρικ Μ. Μπρόντερ. α παραπανω τονιζει σε σχόλιου του ο Χένρικ Μ. Μπρόντερ που δημοσιεύεται στην Die Welt με τίτλο «Η διάσωση των Ελλήνων είναι σκηνοθετημένη». Ο γερμανός δημοσιογράφος και συγγραφέας υποστηρίζει ότι η Γερμανία είναι συνυπεύθυνη για τα πάθη των Ελλήνων, ότι αντί να βοηθά σκέφτεται το ίδιον όφελος και καλεί τους συμπατριώτες του να δείξουν επιτέλους ευσπλαχνία για την Ελλάδα, η οποία μέσω της πολιτικής αυστηρής λιτότητας που της επιβάλλεται από την τρόικα οδηγείται στην οικονομική εξόντωση. Ο Χένρικ Μ. Μπρόντερ χρησιμοποιεί το παράδειγμα του Χότζα που άφηνε νηστικό το γάιδαρό του προκειμένου να κάνει οικονομία και όταν εκείνος πέθανε από την πείνα μονολόγησε «τι κρίμα, πέθανε εκεί που είχε αρχίσει να συνηθίζει χωρίς φαγητό». Ο Μπρόντερ κάνει τον παραλληλισμό: ο Χότζας είναι η τρόικα και ο γάιδαρός του η Ελλάδα. «Η Ελλάδα οδηγείται στο θάνατο μέσω της λιτότητας και μάλιστα από αυτούς που είναι συνυπεύθυνοι για την κατάστασή της», παρατηρεί ο δημοσιογράφος. Στόχος, η αποτροπή της κατάρρευσης, όχι της Ελλάδας, αλλά των τραπεζών Δεν παραλείπει επίσης να κατηγορήσει τη Γερμανία για την πώληση εξοπλιστικών συστημάτων στην Ελλάδα, παρόλο που η χώρα δεν διαθέτει τους οικονομικούς πόρους για την αγορά τους και τον φαύλο κύκλο της χρηματοδότησης της χώρας με

Τ

σκοπό να εξυπηρετούνται τα οικονομικά συμφέροντα των πωλητών και των τραπεζών. Ενισχύοντας τον ισχυρισμό του ότι η διάσωση της Ελλάδας είναι μια σκηνοθεσία, ο Χένρικ Μ. Μπρόντερ παρατηρεί: «Είναι μέρος της σκηνοθεσίας όταν προσποιούμεθα ότι “εμείς” βοηθούμε τους Έλληνες με νέα δισεκατομμύρια κάθε φορά, προκειμένου να σταθεροποιήσουν την οικονομία τους… Αυτοί που προσφέρουν βοήθεια βοηθούν κυρίως τους εαυτούς

τους προκειμένου να παραμείνουν στο παιγνίδι». Σύμφωνα με το γερμανό σχολιαστή, τα δισεκατομμύρια της βοήθειας «μετακινούνται από εδώ και από εκεί, από τον έναν λογαριασμό στον άλλον και από τη μία τράπεζα στην άλλη προκειμένου να αναχρηματοδοτηθούν τα δάνεια που διασφάλισε η Ελλάδα και προκειμένου να αποτραπεί η κατάρρευση, όχι της ελληνικής οικονομίας, αλλά των τραπεζών». Ο συγγραφέας υπενθυμίζει τα δεινά του ελληνικού λαού, δίνοντας έμφαση στην απουσία ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. «Το χειρότερο όμως είναι ότι καταστρέφεται το μέλλον μιας ολόκληρης γενεάς. Νέοι Έλληνες που δεν έχουν προοπτική εύρεσης εργασίας στην χώρα τους αναγκάζονται να μεταναστεύσουν ή εγκαταλείπουν τις προσπάθειες», τονίζει ο Μπρόντερ. «Η Ελλάδα θα πρέπει να θυσιαστεί προς παραδειγματισμό…» Σχολιάζοντας το βραβείο Νόμπελ για την Ειρήνη που απονεμήθηκε στην ΕΕ για τη συμβολή της στη διατήρηση της ειρήνης στη «γηραιά ήπειρο», ο γερμανός δημοσιογράφος εκτιμά ότι «η Ελλάδα είναι η καλύτερη απόδειξη πως έχει αρχίσει ήδη ένα εμφύλιος πόλεμος. Δεν είναι μόνο ο Νότος που επαναστατεί ενάντια στον Βορρά, είναι η εξέγερση του “όχλου” εναντίον της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας, η οποία έχει δημιουργήσει στις Βρυξέλλες το νέο της ανάκτορο». Και ο Μπρόντερ συνεχίζει: Στο βωμό αυτής της «ανέμελης κατοικίας» θα πρέπει να θυσιαστεί η Ελλάδα προς παραδειγματισμό, όπως έκαναν παλαιότερα οι

αυστηροί γονείς με τα ατίθασα παιδιά τους προκειμένου να πειθαρχήσουν εγκαίρως». Ο δημοσιογράφος συγκρίνει τη συμπεριφορά της Ευρώπης έναντι της Ελλάδας με την συνθήκη των Βερσαλλιών και τους επαχθείς όρους που επεβλήθησαν στην Γερμανία μετά τον Α” Παγκόσμιο Πόλεμο και οι οποίοι θεωρούνται συνυπεύθυνοι για τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο. «Οι Γερμανοί πολιτικοί δεν συνειδητοποιούν ότι οι Έλληνες βιώνουν σήμερα τις δικές τους Βερσαλλίες που αποσαφηνίζονται στην άνευ όρων υποταγή στα “κελεύσματα των Βρυξελλών’, γράφει ο Χένρικ Μ. Μπρόντερ, υπενθυμίζοντας ότι η ιστορία έχει διδάξει τους Γερμανούς πως “η συλλογική τιμωρία” είναι ανεπίτρεπτη. «Για την Ελλάδα δεν ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας» Τέλος ο γερμανός σχολιαστής υπογραμμίζει ότι για την Ελλάδα δεν ισχύει το “τεκμήριο της αθωότητας’. Όλοι οι Έλληνες «είναι στην ίδια βάρκα και φέρουν ευθύνη ο ένας για τον άλλο όπως ο Αλί Μπαμπά για τους 40 κλέφτες του». Δεν χρειάζεται πολλή φαντασία «για να φανταστεί κανείς ποια είναι η άποψη των Ελλήνων για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Ακόμη λιγότερη φαντασία απαιτείται για να μαντέψει κανείς τι θα γίνει με τον Χότζα που με τόση συνέπεια έμαθε στον γάιδαρό του να μην τρώει πια», καταλήγει σκωπτικά ο Χένρικ Μ. Μπρόντερ. Επιμέλεια: Σταμάτης Ασημένιος, Υπεύθ. Σύνταξης: Δήμητρα Κυρανούδη Πηγή: http://www.dw.de

14

ΦΥΛΛΟ

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Δημόσιο, Δωρεάν, Πανεπιστήμιο και μνημόνια Η κυβέρνηση έχει στόχο τη διάλυση της δημόσιας, δωρεάν, ανώτατης εκπαίδευσης και την άμεση ή έμμεση ιδιωτικοποίηση της. Αυτό αποτυπώνεται στη φιλοσοφία των νέων νόμων (4009/11 και 4076/12), στο περιβόητο σχέδιο συγχωνεύσεων «ΑΘΗΝΑ», στο σχέδιο νόμου για τη Δια Βίου Μάθηση, στην επαγγελματική εξομοίωση των αποφοίτων των κολλεγίων με αυτών των Πανεπιστημίων, στη συνεχή μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, στις απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων κλπ. ολοκλήρωση των εκλογών για την ανάδειξη των εσωτερικών μελών των Συμβουλίων Ιδρυμάτων με ηλεκτρονική ψηφοφορία και η συνέχιση της διαδικασίας για την επιλογή των εξωτεΓράφει ο Μανόλης ρικών μελών των ΣΙ Ντουντουνάκης την αποκαλύπτει πρόθεση της κυβέρνησης να ολοκληρώσει, πάση θυσία, την παράδοση των ΑΕΙ στην αγορά μέσα από μια πρωτόγνωρη και αδιαφανή διαδικασία συγκρότησης των οργάνων διοίκησης. Πριν τις εκλογές μας έλεγαν «Τα Συμβούλια θα εκλεγούν και θα λειτουργήσουν, γιατί έτσι λένε οι νόμοι του Κράτους» και απαιτούσαν σεβασμό των νόμων. Όμως, μετά τις εκλογές επικαλούνται, τα υψηλά ποσοστά συμμετοχής και τη συμμετοχή αριστερών υποψήφιων, ως αποδοχή - έγκριση των νόμων από τη Πανεπιστημιακή κοινότητα και θρασύτατα μιλούν για δυναμικές, μικρές μειοψηφίες που αντιδρούσαν στην εφαρμογή των νόμων. Παράλληλα, με το σχέδιο συγχωνεύσεων «ΑΘΗΝΑ» που θα σαρώσει τους επόμενους μήνες τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ της χώρας, η κυβέρνηση θα «κόψει» το 1/3 της ανώτατης εκπαίδευσης με στόχο την ελαχιστοποίηση της δημόσιας χρηματοδότησης. Η όλη διαδικασία, συμπεριλαμβανομένου και του διαλόγου, προβλέπεται να ολοκληρωθεί αρχές Μαρτίου. Το σχέδιο «ΑΘΗΝΑ» δεν έχει απολύτως καμία σχέση με προσπάθεια ενίσχυσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στη βάση των πραγματικών αναγκών της ελληνικής κοινωνίας. Χαρακτηριστικά, η σύνοδος των πρυτάνεων, ζητά να τηρηθούν οι θεσμικές διαδικασίες ώστε τα ακαδημαϊκά κριτήρια των συγχωνεύσεων να προσδιοριστούν από τα ίδια τα ΑΕΙ και την ΑΔΙΠ, τα αναπτυξιακά να προσδιοριστούν στο επίπεδο

Η

του ΣΑΠΕ και του ΣΑΤΕ, σε συνεργασία με άλλους κοινωνικούς εταίρους, και τα εθνικά κριτήρια στο επίπεδο του ΕΣΥΠ. Είναι σαφές ότι η χωροταξική αναδιάρθρωση της Ανώτατης Εκπαίδευσης θα σημαίνει λιγότερες θέσεις φοιτητών στα Πανεπιστήμια, απολύσεις διοικητικού και εκπαιδευτικού προσωπικού, λιγότερες δυνατότητες έρευνας. Επιπλέον, είναι γεγονός ότι ενώ βρισκόμαστε μόλις ένα μήνα πριν το τέλος του 2012, τα Πανεπιστήμια δεν έχουν λάβει επίσημη ενημέρωση από το υπουργείο σε ότι αφορά το ύψος των προϋπολογισμών τους για το 2013. Ο κ. Υπουργός έχει μιλήσει για νέα μείωση των προϋπολογισμών κατά 20% σε σχέση με τους προϋπολογισμούς του 2012. Παράλληλα, έχουμε τις μισθολογικές απώλειες του ακαδημαϊκού Προσωπικού, τους περίπου 1.000 αδιόριστους εκλεγμένους συνάδελφους ΔΕΠ, ΕΕΔΙΠ και ΕΤΕΠ που συνεχώς εμπαίζονται και τις απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων ΙΔΑΧ ΔΕ των Πανεπιστημίων που επιχειρείται να δρομολογηθούν με κάθε μέσο. Ταυτόχρονα, με πράξη νομοθετικού περιε-

χομένου θεσπίζεται ότι τα πτυχία των ιδιωτικών κολεγίων και των παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων παρέχουν επαγγελματικά δικαιώματα ισότιμα με αυτά των δημόσιων πανεπιστημίων και ΤΕΙ παραβιάζοντας κατάφωρα το άρθρο 16 παρ. 5 του Συντάγματος, απαξιώνοντας τους 4ετείς και 5ετείς τίτλους σπουδών και εξισώνοντάς τους με τους τίτλους 3ετούς φοίτησης των κολλεγίων. Αποκορύφωμα αυτού είναι η αναγνώριση του 2ου τίτλου σπουδών των Κολλεγίων (3+2 έτη) ως Master, όταν η ίδια η Πολιτεία δεν αναγνωρίζει ως Master τα διπλώματα των πενταετών ενιαίων και αδιάσπαστων προγραμμάτων σπουδών στα Πολυτεχνεία, Γεωπονικά Πανεπιστήμια και αλλού. Τέλος, η Δια Βίου Μάθηση προωθείται ως ένας τρόπος διαχείρισης της ανεργίας και της υποαπασχόλησης με έμφαση στη βραχύβια κατάρτιση σε συνδυασμό με τη λογική του απασχολήσιμου. Οι δεξιότητες που προσφέρονται απαξιώνονται γρήγορα και έτσι έχουμε την εξής κίνηση: κατάρτιση, εισαγωγή στην εργασία, μετά από λίγο απαξίωση των δεξιοτήτων, έξοδο από την

αγορά εργασίας και επανακατάρτιση, δηλαδή διαχείριση της ανεργίας. Παράλληλα με την κατάργηση του δημόσιου, δωρεάν χαρακτήρα της ανώτατης εκπαίδευσης και της ολοκληρωτικής υποταγής της στις ανάγκες της αγοράς η κυβέρνηση επιδιώκει το τσάκισμα κάθε φωνής οργανωμένης αντίδρασης από μέρους των φοιτητών. Η κατάργηση του ασύλου, οι περιορισμοί στα κονδύλια σίτισης – στέγασης, οι εντατικοί ρυθμοί σπουδών έχουν ως στόχο να κάμψουν τις ανατρεπτικές διαθέσεις της σπουδάζουσας νεολαίας. Το Μεσοπρόθεσμο στοχεύει σε μια οικονομία με φθηνό εργατικό δυναμικό, με ελάχιστα δικαιώματα στους χώρους δουλειάς και με τη μόνιμη απειλή της ανεργίας, με ένα μικρό κράτος, με ελάχιστα περιθώρια για κοινωνική πολιτική που θα χαρακτηρίζεται από μεγάλες ανισότητες. Το κράτος δε χρειάζεται πια ένα ιδιαίτερα προωθημένο εκπαιδευτικό σύστημα. Τώρα, το ζητούμενο είναι η «αριστεία», ευφημισμός για την εκπαίδευση των ελίτ, για τις λίγες θέσεις όπου η πανεπιστημιακή εκπαίδευση παραμένει χρήσιμη. «Άριστη» εκπαίδευση για τους λίγους, φθηνή και βασική για τους υπόλοιπους. Περιμένουμε από την κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα προκύψει σύντομα, κάτω από τη πίεση του αγώνα των εργαζομένων, ανέργων, νεολαίας κλπ, να καταργήσει τα μνημόνια στη Ανώτατη Παιδεία και από τις πρώτες της ενέργειες να είναι η ψήφιση νέου νόμου πλαισίου για τα Πανεπιστήμια με βάση τη πρόταση νόμου που κατάθεσε πέρυσι το καλοκαίρι ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ ως αξιωματική αντιπολίτευση. Η έξοδος από την κρίση, στη κοινωνία και στα Πανεπιστήμια ειδικότερα, θα έρθει με την ανάδειξη νέων κοινωνικών δυνάμεων, με νέες λύσεις και προπαντός με άλλο περιεχόμενο στην έννοια των μεταρρυθμίσεων.

H ποιότητα στην θέρμανση και στον κλιματισμό

ΑΝ. ΓΟΓΟΝΗ 74 ΧΑΝΙΑ - ΤΗΛ. 28210 72043

ΦΥΛΛΟ

15

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Με τη φωνή των γονιών

«Σε ένα φανταστικό Σκακιστικό κόσμο…»

«Brooklyn Castle»

Από θέση καναπέ…. Ήμουν από θέση καναπέ συντονισμένη σε τοπικό κανάλι και παρακολουθούσα τις «ντόπιες ειδήσεις» όταν έσκασε μύτη το ρεπορτάζ για τα προεόρτια της 3ης Δεκεμβρίου που δεν έγιναν την επίσημη ημέρα των ΑμEA αλλά δύο μέρες νωρίτερα. Την φιέστα μετά ημερίδας την πληροφορήθηκα λίγες μέρες πριν από τον τοπικό τύπο, χωρίς να του δώσω ιδιαίτερη σημασία αφού από τη στήλη δεν είχα σκοπό να ασχοληθώ. Mπούχτισα πια, σκέφτηκα, προσπαθώντας να βρω άλλο προσανατολισμό για το θέμα που θα έγραφα. Αιτία για το εξπρές πισωγύρισμα στάθηκε το σχόλιο μιας Γράφει η φίλης που όταν συνανΡούλα τηθήκαμε ξεφυλλίζονΚαλαϊτζάκη* τας την εφημερίδα μου είπε μειδιάζοντας χαριτωμένα «για δες βραβεύουν τους εαυτούς τους». Ομολογουμένως το σχόλιό της όχι μόνο εύστοχο ήταν, αλλά μου έδωσε άλλο ένα κίνητρο για προβληματισμό. Είναι γεγονός ότι από επίσημα χείλη ξεστομίζονται τα πιο κενά λόγια, κι η ξύλινη γλώσσα όσο κι αν μασκαρεύει λέξεις του τύπου (ημέρα διεκδικήσεων, εργαλεία, εχέγγυα, αόρατοι άνθρωποι) για να υπηρετήσει σκοπιμότητες ή ενέργειες και δη το «φαίνεσθε» πέφτει σε κενά αέρος γιατί το αποτέλεσμα είναι για γέλια, και τα λόγια είναι του αέρα. Κι ενώ η χώρα βυθίζεται όλο και περισσότερο στην ύφεση ασθμαίνοντας κάτω από το βάρος αγορών και μνημονίων, ο κοινωνικός ιστός που απειλείται η συνοχή του αντιδρά με κινητοποιήσεις. Η ΕΣΑΜΕΑ έδωσε κι εκείνη ένα δυναμικό παρόν έξω από το υπουργείο υγείας για να διεκδικήσει τη λήψη μέτρων και πολιτικών που θα διασφαλίσουν και θα ενισχύσουν τις δημόσιες

πολιτικές για την υγεία, την αποκατάσταση, και την ψυχική υγεία. Στο ίδιο μήκος κύματος γνωστά κέντρα όπως η Θεοτόκος, το Μαργαρίτα, ο Ερμής, το κέντρο ειδικής αγωγής, η εταιρία σπαστικών ατόμων βορείου Ελλάδος βρίσκονται τον τελευταίο καιρό σε κινητοποιήσεις λόγω έλλειψης χρηματοδότησης. Όσον αναφορά τα «καθ΄ ημάς» η κατάσταση είναι ένα βήμα πριν το απροχώρητο. Δομές του μεγέθους της ΕΛΕΠΑΠ με 33 χρόνια υπηρεσιών στην τοπική κοινωνία είναι σε αδιέξοδο και κινδυνεύουν με λουκέτο, λόγω οφειλών των ασφαλιστικών ταμείων, ειδικά σχολεία με σοβαρές ελλείψεις σε προσωπικό, ημιπαράλληλες στηρίξεις με κουτσουρεμένο ωράριο, κενά σε τμήματα ένταξης. Έτσι είναι, η κρίση φέρνει αντίσταση. ‘Άλλοι στα γραφεία, κι άλλοι στους δρόμους, άλλοι στα πλακάτ κι άλλοι στις πλακέτες να αυτοβραβεύονται απονέμοντας τιμές με ομόκεντρες ή φυγόκεντρες κατευθύνσεις…. Εντωμεταξύ, τα αδιέξοδα της μετά –ΕΕΕΕΚ εποχής παραμένουν μια τραγική εκκρεμότητα που απειλεί να τινάξει στον αέρα αγώνες ετών για κοινωνικοποίηση και ισότιμη ένταξη και εμείς εξακολουθούμε να παραμένουμε θύματα ενός παλαιοκομματικού συστήματος σωματειακού τύπου, επειδή είμαστε προσκολλημένοι σε αγκυλώσεις μικροτήτων, ατομισμού και εσωστρέφειας. Τα σημεία των καιρών επιτάσσουν τον αναστοχασμό, αναθεώρηση πολιτικών, στάσεων, συμπεριφορών. Αν δεν αλλάξουμε τότε θα βουλιάξουμε. Σε θέση δράσης, αντίστασης, και όχι από θέση καναπέ για να μπορούμε να έχουμε ελπίδα και τα παιδιά μας να έχουν το μέλλον που όλοι ονειρευόμαστε ένα μέλλον με ισότιμη συνύπαρξη. Καλές γιορτές!

Το ντοκιμαντέρ Brooklyn Castle παραγωγής 2012 παρουσιάζει μια ιδιαίτερη περίπτωση της αμερικανικής Δημόσιας Εκπαίδευσης: την περίπτωση του γυμνασίου 318 (I.S. 318) στο Brooklyn της Νέας Υόρκης. Το 70% των μαθητών που φοιτούν σε αυτό το σχολείο προέρχονται από οικογένειες κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων που ζουν κάτω από το Γράφει ο επίσημο όριο της φτώΜιχάλης Δαρμαράκης χειας. Όμως, το σχολείο αυτό διαθέτει την καλύτερη σχολική ομάδα σκακιού σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχοντας κερδίσει τα τελευταία χρόνια πολλά εθνικά πρωταθλήματα. Αν και το 2003 η αξιολόγηση του σχολείου δεν ήταν ιδιαίτερα θετική, σήμερα το I.S. 318 θεωρείται ως σχολείο πρότυπο. Αυτό που άλλαξε τη κουλτούρα και την λειτουργία του σχολείου ήταν η δημιουργία τμημάτων σκακιού ως μάθημα επιλογής σε όλες τις τάξεις του γυμνασίου. Από το 2004 που ξεκίνησε εντατικά το πρόγραμμα μέχρι σήμερα, οι επιτυχίες στο σκάκι έχουν προσδώσει στους μαθητές του σχολείου αναγνωρισιμότητα, δίψα για διακριση και ελπίδα ότι μπορούν να καταφέρουν κάτι σημαντικό. Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί τις ζωές πέντε μελών της σκακιστικής ομάδας, τόσο εντός όσο και εκτός σχολείου. Παρουσιάζει τις φιλοδοξίες τους, τα όνειρά τους και πώς το σκάκι τους βοήθησε να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, κριτική ικανότητα και να αποκτήσουν στόχους. Εστιάζει επίσης στην έντονη ανησυχία των παιδιών καθώς το πρόγγραμμα σκακιού βρίσκεται πλέον σε ουσιαστικό κίνδυνο λόγω περικοπών στη Δημόσια Εκπαίδευση, αναγκάζοντας τα σχολεία να περιορίσουν στο ελάχιστο τις εναλλακτικές δραστηριότητες που προσφέρουν στους μαθητές τους και να επικεντρωθούν μόνο στις θετικές επιστήμες. Το επίσημο trailer της ταινίας: http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=tFzUYRC3_H8

Υ.Γ. Το ντοκιμαντέρ άρχισε να προβάλλεται στις Η.Π.Α. στις 19 Οκτωβρίου 2012. Το Νοέμβριο ο υποδιευθυντής του σχολείου και υπεύθυνος του προγράμματος εκμάθησης σκακιού πλήρωσε από τον προσωπικό του λογαριασμό 8.000$ προκειμένου η ομάδα του σχολείου να ταξιδέψει και να πάρει μέρος στους εθνικούς αγώνες, ελπίζοντας να πάρει τα χρήματα πίσω στο τέλος της χρονιάς όπου θα έχουν εγκριθεί όλα τα κονδύλια για την Δημόσια Παιδεία. Για καλή του τύχη, μια τοπική εταιρεία ενδιαφέρθηκε για το σχολείο διαβάζοντας στις 2 Δεκεμβρίου ένα σχετικό άρθρο στην εφημερίδα N.Y. Daily News και χορήγησε στο σχολείο 25.000$. Μια αξιόλογη προσπάθεια βρήκε εν τέλει ανταπόκριση. Τι γίνεται όμως με όλα τα άλλα δημόσια σχολεία? Πόσα αντίστοιχα ουσιαστικά προγράμματα εκπαίδευσης κινδυνεύουν να χαθούν λόγω της οικονομικής κρίσης; Το κόστος απώλειας τέτοιων ευκαιριών θα είναι ανυπολόγιστο.

16

ΦΥΛΛΟ

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Με όραμα και πείσμα «Αν εγώ σιωπώ, θέλει λαλήσουν τα αθώα στόματα των τρομασμένων κορασίδων και πεφοβισμένων εφήβων.» Ανωνύμου του Έλληνος, Ελληνική Νομαρχία

Δεν είμαι σίγουρη αν μέσα στο καζάνι που λέγεται ελληνική κοινωνία βράζουν τώρα πια δύο υλικά που είναι, κατά τη γνώμη μου, απαραίτητα για κάθε επαναστατική αλλαγή, ειρηνική κι αναίμακτη, όπως ταιριάζει σε μια δημοκρατία, ακόμη κι αν βρίσκεται σε κρίση. Το όνειρο κι ο θυμός. Θυμός για τις κατάφωρες αδικίες που υφιστάμεθα, κυρίως ως άνθρωποι, λόγω των επαχθών όρων των Γράφει η μνημονίων. Θυμός για Μαρία Κρέτση την προσβολή της αξιοπρέπειάς μας. Θυμός για τους εμπαιγμούς περί των περιβόητων μεταρρυθμίσεων που είναι μόνο περικοπές και χαράτσια. Θυμός γιατί οι καθημερινές ειδήσεις με τα σχόλια που τις συνοδεύουν προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας.(Δεν είναι για γέλια, όταν ακούμε ότι αναμένεται να δοθεί πνοή στην αγορά από το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές;) Θυμός γιατί η παραμονή στην ευρωζώνη και στο ευρώ μένει χωρίς αντίκρισμα, χωρίς αντισταθμιστικά μέτρα που θα μπορούσαν να αποσοβήσουν την οικονομική κατάρρευση της χώρας μας και τη φτωχοποίηση των Ελλήνων. Θυμός γιατί οι συγκυβερνώντες παραδίδουν γη και ύδωρ στο πολιτικό διευθυντήριο των Βρυξελλών. Το όνειρο για μια Ελλάδα που θα αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της, γιατί διαθέτει και τον πλουτοπαραγωγικό πλούτο και το ανθρώπινο επιστημονικό δυναμικό που μπορεί να τον αξιοποιήσει, και που τώρα, λόγω της αδιέξοδης πολιτικής, μεταναστεύει στο εξωτερικό. Το όνειρο ότι ο πλούτος της Ευρώπης μπορεί να αποφέρει κέρδος για όλους τους πολίτες της μέσα από θεσμούς δημοκρατίας, ισονομίας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Το όνειρο ότι τα παιδιά μας θα ζήσουν σε μια κοινωνία περισσότερο έντιμη, δίκαιη κι αξιοκρατική, τιμώντας και συνεχίζοντας τον αγώνα που δώσαμε πρώτα εμείς, αφού διδαχτήκαμε από τα λάθη μας. Νιώθω ότι έχει μείνει μόνο ο φόβος. Όχι ο φόβος ως μηχανισμός άμυνας. Όχι ο φόβος που προέρχεται από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, αλλά το φοβικό σύνδρομο που ακινητοποιεί τις διανοητικές και ψυχικές δυνάμεις του ανθρώπου και τον καθηλώνει στην αδράνεια, τον βυθίζει στην ηττοπάθεια και τη μοιρολατρία και τον εμποδίζει από οποιαδήποτε μορφή δράσης που θα τον ανα-

σύρει από το τέλμα. Ποιος φόβος; Ο φόβος να μη χαθεί ο μισθός κι η σύνταξη. Πολλοί συνετοί και νοήμονες πολίτες ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές με βάση αυτό το κριτήριο. Η επιλογή τους σεβαστή. Ποιος μισθός άραγε και ποια σύνταξη όμως; Ό,τι έχει απομείνει από τις περικοπές, τους άμεσους κι έμμεσους φόρους. Ο ίδιος όμως ο θυμόσοφος ελληνικός λαός λέει χαρακτηριστικά: «Συχνά ο φόβος ενός κακού οδηγεί σ’ άλλο χειρότερο». Ο φόβος της δραχμής; Το ευρώ σήμερα, μέσω της εσωτερικής υποτίμησης, εξασφαλίζει ποιότητα ζωής κι ευημερία στους πολλούς, στους «κοινούς θνητούς»; Ο φόβος, γιατί κάποιες δυνάμεις, λένε, το λένε και νέοι άνθρωποι ακόμη, θέλουν την Ελλάδα έξω από την Ευρώπη. Δεν είναι λυπηρό κι αδόκιμο το συγκεκριμένο επιχείρημα-σόφισμα, όταν τόσα χρόνια μετά την ένταξη της χώρας μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια αναφερόμαστε στην Ελλάδα σαν να μην ανήκει στην Ευρώπη, σαν να μην είναι Ευρώπη; Γιατί άραγε; Με μόνο οδηγό το φόβο κι έναν ευτελισμένο θυμό, χωρίς όνειρα, χωρίς όραμα δε θα μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε ως κοινωνία, ως χώρα. Η κρίση έδωσε σ’ εμάς τους πολίτες την ευκαιρία να θέσουμε εκτός κοινοβουλίου πολιτικούς του κομματικού κράτους. Αξίζει να συνεχίσουμε αυτή την προσπάθεια με όραμα και πείσμα, ενωμένοι κι αλληλέγγυοι, γιατί η χρονιά που έρχεται θα είναι ιδιαίτερα επώδυνη για πάρα πολλούς συνανθρώπους μας. Κι αν κάτι πρέπει να φοβόμαστε είναι ο ίδιος μας ο φόβος, και να τον πολεμάμε. «Να κοιτάζω κατάματα την άβυσσο, χωρίς να βάνω τα κλάματα, χωρίς να την προκαλώ ή να τη φοβερίζω, μα ήσυχα, γαλήνια, διατηρώντας την αξιοπρέπεια, του ανθρώπου. Να βλέπω την άβυσσο και να δουλεύω σαν να ήμουν αθάνατος»(Νίκος Καζαντζάκης, Κείμενα της μεθορίου 2, Περιοδικό Ευθύνη)

"Η εποχή των μνημονίων" / Στάθης Εκδ. Λιβάνη Η εποχή των μνημονίων του ΣΤΑΘΗ περιέχει σκίτσα που δημοσιεύθηκαν στην Ελευθεροτυπία, στους 4 Τροχούς, στο Παρόν, στα Επίκαιρα, στη Real News και στον ιστότοπο enikos.gr. Ορισμένα απ' αυτά αναδημοσιεύθηκαν στο γερμανικό, στον αυστριακό, στο βρετανικό και στον αμερικάνικο Τύπο, σε εφημερίδες όπως η New York Times και περιοδικά όπως το Spiegel καθώς και σε πολλές ηλεκτρονικές εκδόσεις.

«Ποια έξοδος; Από ποια κρίση; Με ποιες δυνάμεις;» / Γιάννη Δραγασάκη Εκδ.. Ταξιδευτής Η κρίση που ζούμε είναι του ίδιου του συστήματος και όχι μόνο του τρόπου διαχείρισής του. Πρέπει να αλλάξουν όλα: το πολιτικό σύστημα, το κράτος, οι σχέσεις του πολίτη με το κράτος και την πολιτική. Η διέξοδος επομένως δεν βρίσκεται στην επιστροφή σε κάποια εκδοχή του παρελθόντος. Η διέξοδος βρίσκεται στο άνοιγμα νέων δρόμων προς νέα παραγωγικά και καταναλωτικά πρότυπα, προς νέες μορφές πραγματικής δημοκρατίας, προς νέες κοινωνικές διευθετήσεις, βασισμένες στην ισότητα και την αλληλεγγύη, το σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του περιβάλλοντος. Μεγάλες μεταρρυθμίσεις, όπως του φορολογικού συστήματος, του διοικητικού μηχανισμού, του επανακαθορισμού των σχέσεων κράτους - Εκκλησίας συνιστούν μεγάλες εκκρεμότητες του παρελθόντος, ακόμη και του απώτερου. Αυτές οι εκκρεμότητες του συλλογικού ιστορικού μας βίου γίνονται σήμερα επιτακτικές ανάγκες, όρος επιβίωσης και επείγουσα προϋπόθεση για την ανάσχεση της καταστροφής.

17

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

ΧΩΜΑΤΟΔΡΟΜΟΣ ΜΟΥΣΙΚΗ- ΣΤΙΧΟΙ ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΟΡΑΚΑΚΗΣ Τραγουδούν: Βαγγέλης και Βασίλης Κορακάκης, Μαρία Σουλτάτου, Ανατολή Μαργιόλα, Ελένη Καπηλίδου, Θοδωρής Στούγιος, Άλκης Μαύρος. Έπαιξαν οι μουσικοί: Βαγγέλης και Βασίλης Κορακάκης: Μπουζούκι, μπαγλαμά. Αντώνης Ξυντάρης: Κιθάρα. Θανάσης Σοφράς: Κόντρα μπάσο. Τάσος Αθανασιάς: Ακορντεόν, πιάνο. Γιώργος Φουντούκος: Ακουστική και κλασική κιθάρα. Νίκος Γύρας: Κλασική κιθάρα. Βασίλης Αθανασιάς: Βιολί. Θοδωρής Τασούλας: Κλαρίνο. Στράτος Σαμιώτης: Κρουστά. Ενορχήστρωση: Βασίλης Κορακάκης. Κυκλοφορεί από τη ΔΙΚΤΥΟ ΕΠΕ του Πάρη Μήτσου. Χωματόδρομος έτσι τιτλοφορεί ο σπουδαίος λαϊκός δημιουργός Βαγγέλης Κορακάκης το νέο του δίσκο. Δεκαπέντε γνήσια λαϊκά τραγούδια και ένα οργανικό ζεϊμπέκικο, στηριγμένα στα μονοπάτια της λαϊκής μας μουσικής που ο Β. Κ. μαστορικά χειρίζεται. Δεκαέξι ανάσες ζωής στο γκρίζο τοπίο της κρίσης

που ζούμε. Οι στίχοι, απλοί, κατανοητοί, σε βάζουν στο τραγούδι άμεσα και το παράπονο που έχουν γίνεται και δικό σου παράπονο. Οι ερμηνείες των τραγουδιών άψογες και η φωνή της Ανατολής Γράφει Μαργιόλα υπόσχεται o Δήμoς πολλά. Το εξώφυλλο Kερδέλας* του δίσκου χάρτινο, με ωραία οικογενειακή φωτογραφία, κάτι που συνηθίζει ο Β. Κ. και μπράβο του. Το φινιρισμένο ένθετο περιέχει τους στίχους των τραγουδιών , φωτογραφίες των συντελεστών του δίσκου και τα ονοματεπώνυμα των μουσικών. Εν κατακλείδι μια σπουδαία δουλειά από όλους τους συντελεστές, που αξίζει να κοσμεί τις δισκοθήκες μας. Ένα ωραίο δώρο με προσιτή τιμή για τις γιορτές που έρχονται. Αλλά και μια γερή γροθιά στο μάτι των εχθρών του λαϊκού τραγουδιού. Γιατί όπως λέει και Β. Κ. το λαϊκό τραγούδι είναι φωνή της ψυχής μας, είναι η αλήθεια μας. ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ.

"Πυξίδα της γεύσης"

ΦΥΛΛΟ

σημερινή στήλη είναι αφιερωμένη στην κολοκύθα. Ένα λαχανικό που μπορεί να προσφέρει μια ιδιαίτερη γλυκιά και αλμυρή πινελιά στον κόσμο της κουζίνας μας, είτε ως σκέτη, τηγανισμένη σε ελαιόλαδο με λίγο αλεύρι και αλατοπίπερο, είτε σαν μορφή γλυκιάς και αλμυρής πίτας. Στην πόλη μας τη βρίσκουμε φυσικά στη λαϊκή αγορά, σε καταστήματα φρούτων και λαχανικών και σε καταστήματα τροφίμων. Διατίθεται ολόκληρη ή τεμαχισμένη και το χρώμα της είναι έντονο χρυσοκίτρινο. Η σάρκα της είναι αρκετά σκληρή γι αυτό πρέπει να είμαστε αρκετά προσεκτικοί στο καθάρισμα της χρησιμοποιώντας ένα αρκετά κοφτερό μεγάλο μαχαίρι. Αν επιλέξουμε να αγοράσουμε ολόκληρη κολοκύθα, μπορούμε να την συντηρήσουμε όλο το χειμώνα σε μέρος σκοτεινό, στεγνό και δροσερό. Όταν τη τεμαχίσουμε τη διατηρούμε στο ψυγείο για μερικές ημέρες τυλιγμένη σε μεμβράνη. Περασμένη από τον Από την Ευφροσύνη τρίφτη διατηρείται μέχρι και ένα μήνα στην κατάψυξη Κάτσουνα μέσα σε σακουλάκια τροφίμων αν και η άποψή μου είναι κάθε πράγμα στον καιρό του. Μια καλή πρόταση επίσης είναι οι μικρές κολοκύθες που το βάρος τους δε ξεπερνά το 1 με 1,5 κιλό. Ενδεικτικά με την κολοκύθα μπορούμε να φτιάξουμε κεφτέδες με φέτα άρωμα δυόσμου, γλυκιά κολοκυθόπιτα με σταφίδες και μυρωδιά κανέλας, αλμυρή κολοκυθόπιτα με μυζήθρα Χανίων, γλυκό κουταλιού, μαρμελάδα και πολλά που εμείς δε γνωρίζουμε ή μας περιμένουν να ανακαλύψουμε! Η συνταγή που θα διαβάσετε παρακάτω συνδυάζει τη γλύκα της κολοκύθας με την αλμυρή και πικάντικη πινελιά του ιταλικού τυριού πεκορίνο. Απλή, γρήγορη, έξυπνη και ιδιαίτερη με τη χρήση των πιο απλών υλικών πραγματικά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε όποιο αλμυρό τυρί έχετε στο ψυγείο σας. Άλλωστε το σημαντικότερο στην κουζίνα είναι η φαντασία μας!

Η

Κολοκύθα στο φούρνο με τυρί πεκορίνο

Υλικά 6 φέτες κολοκύθα πάχους 2 εκατοστών Τυρί πεκορίνο ή οποιοδήποτε αλμυρό τυρί θέλετε Κίτρινο τυρί τριμμένο Αλάτι, φρεσκοτριμμένο πιπέρι Ελαιόλαδο Λίγο βασιλικό ψιλοκομμένο Εκτέλεση Αλατοπιπερώνουμε τη κολοκύθα και τη τοποθετούμε σε λαδωμένο αντικολλητικό ταψί. Καλύπτουμε την επιφάνεια της κάθε φέτας με τα τυριά, περιχύνουμε με ελαιόλαδο και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο τους 200 βαθμούς μέχρι να μαλακώσει η κολοκύθα. Γαρνίρουμε με ψιλοκομμένο βασιλικό και σερβίρουμε. Αν θέλετε μπορείτε να σερβίρετε σε φρυγανισμένο χωριάτικο ψωμί με ελαιόλαδο.

18

ΦΥΛΛΟ

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Επί της Γραμμής Στο καφενείο Κυριακάτικο πρωινό του Νοέμβρη. Το κρύο δεν έχει ζορίσει ακόμα, ο ουρανός είναι καθαρός και η πόλη ακόμα κοιμάται. Ο Παντελής περιμένοντας τους πρώτους πελάτες του καφενείου βρήκε την ευκαιρία να βυθιστεί στις σελίδες της εφημερίδας. Επανακυκλοφόρησε! Με πειραγμένο όνομα Γράφει και με άλλα «αφεντικά», ξαναβγήκε στα περίπτερα. Πάει o Bασίλης ένας χρόνος από τότε που τα χρέη σταμάτησαν την κυΠαπαστάμος κλοφορία της, αλλά σήμερα νάτη μπροστά του ατσαλάκωτη με φρέσκο χαρτί και γεμάτη κείμενα που τον προκαλούν να τα διαβάσει. Ο ήχος των ποδιών της καρέκλας που σέρνονται στο πάτωμα, σα να τον ξύπνησε από βαθιά προσήλωση και έκανε το κεφάλι του να γυρίσει απότομα. Ο Φώτης έκατσε στην καρέκλα του απέναντι τραπεζιού και με χλιαρή φωνή παρήγγειλε: «Παντελή, σιάξε ένα καφέ». «Μπα, πως έτσι πρωινός κι άκεφος Κυριακάτικα; Σε μνημόσυνο ήσουν;» Για πείραγμα το πήγε ο Παντελής, που να το ξέρει πως έπεσε διάνα. «Ναι μωρέ Παντελή στο μνημόσυνο του Αντρέα που αυτοκτόνησε, μόν’ φτιάξε το καφέ γιατί δεν έχω πιεί απ’ το πρωί». Ο Φώτης δεν ήθελε πολλές κουβέντες, κι ο Παντελής χώθηκε στο μαγαζί για τον καφέ. Μια βαθιά ανάσα καθαρού αέρα βοηθά πάντα να φύγουν – έστω προσωρινά – οι κακές σκέψεις από το μυαλό. Η Κυριακάτικη πρωινή ησυχία, αλλάζει τη σχέση με τον ζωτικό σου χώρο. Τον διευρύνει, φέρνοντας κάθε τι που παράγει ήχο δίπλα σου. Το θρόισμα των φύλλων, το πέταγμα του πουλιού, τα βήματα που έρχονται, η ανάσα του σκύλου όλα τα αντιλαμβάνεσαι πολύ πιο κοντά από ότι είναι στην πραγματικότητα. «Γεια σου ρε Φώτη! Πόσα χρόνια έχω να σε δω; Πως τα πας;» Ο Τάκης, είχε μεγαλώσει πολύ. Είχε πάρει πολλά κιλά, είχε χάσει τα μαλλιά του, φορούσε αθλητική φόρμα και είχε αποκτήσει σκύλο. Τελευταία φορά που τον είχε δει – πάνε χρόνια - ήταν σε ένα διάδρομο κάποιας υπηρεσίας. Κουστουμάτος τότε, έδειχνε να είναι στα μέσα και στα έξω. «Που σαι ρε Τάκη! Τρόμαξα να σε γνωρίσω! Πώς να τα πάω; όπως όλοι, δύσκολα!» απάντησε ο Φώτης αλλά πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση του, ο Τάκης σα κάτι να τον βιάζει ανταπαντά : «Και ποιος δε δυσκολεύεται στις μέρες μας έτσι που μας κατάντησαν, όλοι ετούτοι οι προδότες και οι κλέφτες». Ο Φώτης έκανε ένα μορφασμό και κούνησε το κεφάλι του, κοιτάζοντας χαμηλά. Άλλο που δεν ήθελε ο Τάκης, κάποιον να του αφήνει χώρο για να πει τα δικά του : «Α ρε δεν υπάρχει ένας πατριώτης, να ‘ρθει να τους καθαρίσει όλους! Ένας Παπαδόπουλος χρειάζεται!». Τα πράγματα σοβάρεψαν. Ο Φώτης ανασήκωσε το κεφάλι του και με μια κίνηση του χεριού σταμάτησε το λογύδριο του Τάκη. «Άκου, επειδή δε με ξέρεις και τόσο καλά, πρέπει να σου πω, πως ο πατέρας μου έκανε εξορία στην εποχή του «εθνοσωτήρα» σου, επίσης η γυναίκα μου έχασε ένα ξάδερφό της, αλεξιπτωτιστή στην Κύπρο που οι «πατριώτες» σου την πουλήσανε. Τέλος έχω ακούσει πολλές ιστορίες για κλεψιές την εποχή εκείνη, θα τις θυμηθείς κι εσύ εύκολα αν εκεί μπροστά στον υπολογιστή σου αναζητήσεις πληροφορίες για το «μπαλόσημο» ή για το σπίτι που έμενε ο σωτήρας σου. Για όλα αυτά λοιπόν, άσε με να πιω τον καφέ μου με την ησυχία μου κι αν ποτέ ξανανταμώσουμε, μίλα μου για τον Ολυμπιακό κι ας είμαι ΠΑΟΚτσής! δε θα με πειράξει!» Είναι να μη πάρει φωτιά ο Φώτης. Αν πάρει, ποιος τον είδε και δεν τον φοβήθηκε! Με το ένα μάτι κοίταζε μέσα στο μαγαζί να ψάξει τον Παντελή που αργούσε τον καφέ, ενώ με το άλλο προσπαθούσε να δει την αντίδραση του άλλου! Ο Τάκης κοίταξε αμήχανα το σκύλο του, και αμέσως μετά γύρισε το κεφάλι του προς το Φώτη παίρνοντας ανάσα για να αρχίσει να μιλάει. Δεν του επετράπη. Πριν ακόμα οι φωνητικές χορδές του Τάκη μετατρέψουν σε ήχο τον αέρα που τις διαπερνά, ο Φώτης γύρισε και ξανά με αυστηρό ύφος τον αποστόμωσε : «Τάκη, άσε τα λόγια. Έχεις δουλειά. Εκεί παρακάτω ο σκύλος σου άφησε μια σοκολατίνα. Πάνε να την μαζέψεις γιατί σε λίγο θα βγουν τα παιδιά να παίξουν. Αμαρτία είναι να παίζουν στα σκατά μας.»

Κλείσε τα μάτια σου να δεις

Χριστουγεννιάτικες ιστορίες: Το πνεύμα των χριστουγέννων Πάει, στέρεψε το μυαλό του. Ψάχνει απεγνωσμένα να βρει αισιοδοξία. Νομίζει πως πνίγεται. Μα πως να μοιάζει η σωτηΓράφει ρία; Έχει κάνει ο Νίκος Κοκολάκης όνειρα γι αυτό στο παρελθόν. Ήταν ωραία. Κάτι δεν ξέρει όμως. Δεν ξέρει ότι έχει την λύση. Είναι μπροστά του στον καθρέφτη, μα δεν το καταλαβαίνει. Όλες αυτές οι σκέψεις του προκαλούν πονοκέφαλο. Μα δεν φοβάται πια τον πόνο. Τους ανθρώπους γύρω του φοβάται. Μυρίζει χριστούγεννα θαρρώ. Τα ψάχνω στα πρόσωπα των ανθρώπων, στις συζητήσεις, στα χαμόγελα. Τι ψάχνουν άραγε αυτοί οι άνθρωποι; λύτρωση; να ξεχάσουν; ή να ξεχαστούν; Η κοινωνία σαπίζει κι εγώ μυρίζω μελομακάρονα. Και όμως μπορούν να μας σώσουν. Σταμάτα λίγο ότι κάνεις. Σήκωσε λίγο το κεφάλι σου, σαν να κοιτάς τα αστέρια. Σαν να σαι ξανά παιδί. Τι θες από τους ανθρώπους γύρω σου; Τι δεν σου κάνει; Τι κάνουμε λάθος; Τι κάνεις εσύ λάθος; Μα ότι κάνουν όλοι λάθος. Δεν θα ήθελες αυτά τα χριστούγεννα να βλέπεις χαμόγελα στα άγνωστα πρόσωπα; Εγώ δεν θέλω να δω δώρα. Ευτυχισμένος θα είμαι αν με χαιρετήσει κάποιος άγνωστος στο δρόμο με ένα χαμόγελο και ελάχιστη ειλικρίνεια, με λίγη αγάπη. Θέλεις κι εσύ λίγη, το ξέρω. Αντ΄ αυτού παίρνεις καινούρια στολίδια, πας για τα “παραδοσιακά” ψώνια, γεμίζεις την ντουλάπα και το σπίτι μα εγώ βλέπω ψυχές άδειες και ψεύτικες, σαν το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Αβραμόπουλου τότε. Μία άσχημη μάζα από σίδερα και λαμπιόνια. Ένα κενό. Το μεγαλύτερο και ωραιότερο στολίδι που έχεις σπίτι είναι το χαμόγελο σου., η καλημέρα σου και η ελπίδα. Δεν θα πέσω στην παγίδα όμως. Δεν πρέπει να το βγάζεις για να το φορέσεις μόνο τα χριστούγεννα. Άπλα είναι η μόνη σου ευκαιρία να δεις ότι το έχεις. Να δείξεις και στον κόσμο γύρω σου ότι το έχει. Και να κυκλοφορούμε όλοι μαζί στολισμένοι κι έτοιμοι. Γιατί ο ερχομός μίας

νέας χρονιάς δεν σημαίνει μόνο φαυλότητα. Σημαίνει αναγέννηση, ευκαιρία για καλύτερες εποχές, δικαίωμα για καλύτερες μέρες. Και όλα αυτά είναι δικά σου ήδη. Είναι μέσα σου και περιμένουν την δική σου άνοιξη. Καθώς κρατάω το στυλό έχω ένα παράξενο χαμόγελο. Ονειρεύομαι ότι δίνω ελπίδα. Ότι μπορώ. Ότι μπορείς. Κάποιος που μπόρεσε είπε: “Γίνε η αλλαγή που θες να δεις στον κόσμο”. Μοίρασε αγάπη, μα θα πάρεις. Μην χάνεσαι στην κατανάλωση και στην ουδετερότητα. Αυτές τις δύσκολες ώρες, που όλοι ιδρώνουν από την αγωνία, μόνο αυτό μας έχει μείνει. Να μοιραστούμε αγαθά πανάκριβα που ούτε καν αγοράζονται, μοιράζονται ελεύθερα, μα τα ποθείς όσο τίποτε άλλο. Ο πατέρας μου, μου είπε. Όσοι Σκρούτζ αλλαξοπιστήσουν και εμφανιστούν φέτος, κανένας δεν πρόκειταιι να μας βγάλει από την δίνη. Δώσε ελπίδα μα μόνο αυτό μας μένει. Τότε κατάλαβα ότι δεν θέλω άλλους Σκρούτζ να μου δώσουν ελπίδα, θέλω το πνεύμα των χριστουγέννων. Θέλω να δω στα μάτια των ανθρώπων γύρω μου αυτά τα υπέροχα πλάσματα που κρύβουν. Θα ήθελα έστω και για ένα βράδυ να γίνουν αυτό το πνεύμα. Χωρίς να χρειαστεί να ξεχωρίσουν λάθος η σωστό, να κρίνουν ούτε να κάνουν κενές διαφωνίες. Απλά να μοιράσουν αγάπη στον Σκρούτζ που γίνεται ο κόσμος γύρω τους. Αν γίνω εγώ το πνεύμα των χριστουγέννων, αν γίνεις εσύ, αν γίνει αυτός! Τότε κλείσε τα μάτια σου και θα δεις!

ΦΥΛΛΟ

19

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Τι καλά χριστούγεννα να πω που θαρρώ πως μόνο οι γαλοπούλες θα το εννοούν εφέτος. Ο εφιάλτης του γεμίσματος με κάστανα, σταφίδες και ρυζάκι θα ενοχλήσει λιγοστές από δαύτες λόγω οικονομικής στένεψης!Τέλος πάντων καλά Χριστούγεννα μιας και η συνήθεια κάποτε καθίσταται ισχυρότερη της ανάγκης .Είναι βέβαια και αυτοί οι τρεις μάγοι που πάντοτε συντηρούν το όνειρο Γράφει .Μάγοι είναι ότι θέλουν η Θεoδoσία κάνουν… Θαρρώ όμως Δασκαλάκη πως και αυτοί είναι στην εντατική γιατί στο δρόμο τους βρήκε η γρίπη των χοίρων ως εκδίκηση για τα γουρουνάκια που σφάζονταν τόσα χρόνια εξαιτίας τους … Είναι όμως και η ιστορία που με αποτροπιασμό διηγούμαστε , πως ο Ηρώδης διέταξε να σφαγιαστούν όλα τα μωρά εκείνη τη χριστουγεννιάτικη νύχτα προκειμένου να μην κινδυνεύσει η εξουσία του. Ετούτα τα Χριστούγεννα η δική μας πολιτική εξουσία σκαρφίστηκε κάτι πιο έξυπνο, ώστε και τη δουλειά της να κάνει και το κρίμα να γλιτώσει .Πήρε όλα εκείνα τα μέτρα ώστε να μην γεννιούνται πλέον παιδιά και όσο για τα γεννημένα …τα φορολόγησε για να μάθουν να μην το ξανακάνουν… Όσο για εκείνο το λαμπερό αστέρι που έφερε στον κόσμο το υπέροχο νέο της γέννησης στη φάτνη της Βηθλεέμ φοβάμαι μην και το δω τη φετινή χριστουγεννιάτικη νύχτα γιατί το πιο πιθανό είναι να είναι το άστρο ενός ακόμα Έλληνα που δεν άντεξε … Λέγεται πως η Ελλάδα είναι μια μάνα που τρώει τα παιδιά της και εγώ συμπληρώνω πως είναι μια μάνα που σκοτώνει ή μάλλον για να μην πάρει το κρίμα – οδηγεί στην αυτοκτονία τα παιδιά της ή τα εξορίζει . Προσπαθώ να σκεφτώ μήπως αυτό εδώ το τελευταίο αποτελεί εθνοκεντρική πολιτική …είναι μια μοναδική μορφή πολιτιστικού ιμπεριαλισμού καθώς έτσι η πιο όμορφο ελληνικό κεφάλαιο εξάγεται ανά την υφήλιο. Έτσι ανά πάσα στιγμή υπάρχει η πιθανότητα να σηκώσεις μια πέτρα και από κάτω να βρεις έναν εξορισμένο, από την ανάξια(;) και φτωχιά (;) μάνα του, Έλληνα . Επίσης προσθέτω πως ούτε ανάξια είναι ούτε φτωχιά –αποδεδειγμένο αυτό. Τώρα γιατί μπέμπει τα παιδιά της εδώ και εκεί μονάχα αυτή το κατέει . Θα μου πείτε μάνα είναι κατέει ίντα κάνει …

7 Μέρες Στην Αβάνα (7 Days In Havana) Σκην. Γκασπάρ Νοέ, Μπενίσιο Ντέλ Τόρο, με τους: Μπενίσιο Ντέλ Τόρο, Τζος Χάτσερσον, Εμίρ Κουστουρίτσα, Ντάνιελ Μπρουλ, Εκλία Σουλεϊμάν Το εκτυφλωτικό φως και τα έντονα χρώματα, ο αυθόρμητος χορός και η πανταχού παρούσα μουσική, το μοιραίο πάθος και οι ισχυροί δεσμοί, η μαύρη μαγεία και το όραμα της Παρθένου Μαρίας, οι παράξενοι ντόπιοι και οι γοητευμένοι τουρίστες, οι λαϊκές γειτονιές και τα εμβληματικά αξιοθέατα συνυπάρχουν μοναδικά σε 7 κεφάλαια ή αλλιώς 7 διαδρομές με τον ίδιο προορισμό: τη σύγχρονη, εκλεκτική, ζωντανή Αβάνα.

Άθικτοι (Intouchables) Σκην.Ερίκ Τολεντανό, Ολιβιέ Νακάς, με τους Φρανσουά Κλουζέ, Ομάρ Σι, Άν Λε Νι, Οντρέ Φλερό, Κλοτίλντ Μολέ, Αλμπα Γκαϊα Μπελούτζι, Σιρίλ Μεντί Έπειτα από ένα ατύχημα που είχε καθώς πετούσε με αλεξίπτωτο πλαγιάς, ο Philippe, πλούσιος και αριστοκράτης, προσλαμβάνει ως οικιακό βοηθό τον Driss, έναν νεαρό από τα προάστια που μόλις έχει βγει από τη φυλακή... Με δυο λόγια, ο Driss είναι το πιο ακατάλληλο άτομο για αυτή τη δουλειά. Μαζί οι δυο τους θα κάνουν τον Βιβάλντι να συνυπάρξει με τους Earth, Wind & Fire, τις καθώς πρέπει λέξεις με τις χοντροκομμένες πλάκες, τα κοστούμια με τις αθλητικές φόρμες... Δύο διαφορετικοί κόσμοι θα συγκρουστούν, μετά θα μαλακώσουν και θα γεννήσουν μια τόσο θεοπάλαβη, αστεία, δυνατή όσο και απρόσμενη φιλία, μια μοναδική σχέση που θα δέσει τόσο καλά και θα κάνει τους δύο ήρωες... άθικτους.

Το Δικό μας Βαλς (Take This Waltz) Σκην. Σάρα Πόλεϊ, με τους : Μισέλ Ουίλιαμς , Σεθ Ρόγκεν, Σάρα Σίλβερμαν, Λιουκ Κίρμπι Όταν η 28χρονη Μάργκο γνωρίζει τον Ντάνιελ, η χημεία τους είναι άμεση κι έντονη. Η Μάργκο όμως αναγκάζεται να καταπιέσει την ξαφνική αυτή έλξη, μιας κι έχει έναν ευτυχισμένο γάμο με τον Λου, έναν διάσημο συγγραφέα βιβλίων με συνταγές μαγειρικής. Όταν η Μάργκο μαθαίνει πως ο Ντάνιελ μένει στην άλλη πλευρά του δρόμου από το σπίτι τους, η σιγουριά της οικογενειακής της ζωής θρυμματίζεται. Αυτή κι ο Ντάνιελ ξεκλέβουν στιγμές, κατά τη διάρκεια του καυτού καλοκαιριού στο Τορόντο, ενώ ο ερωτισμός του κλιμακώνεται εξαιτίας της εγκράτειάς τους. Καυτή, λαμπερή και πολύ-

χρωμη σαν ένα μπολ από φρούτα, η ταινία “Take This Waltz” μας οδηγεί, χωρίς ανάσα, στα γνωστά αλλά ανεξερεύνητα ερωτήματα για τον αντίκτυπο των μακροχρόνιων σχέσεων στον έρωτα, στο σεξ και στην εικόνα που έχουμε για τους εαυτούς μας.

Επιστροφή στον έρωτα ( La Delicatesse) Σκην. Στεφάν και Νταβίντ Φενκινός , με τους: Οντρέ Τοτού, Φρανσουά Νταμιέν, Μπρούνο Τοντεσκίνι Η Ναταλί έχει μια υπέροχη ζωή. Είναι νέα, όμορφη και έχει τον τέλειο γάμο. Όταν όμως, ο σύζυγός της θα πεθάνει σε ένα ατύχημα, θα δει τον κόσμο της να καταρρέει. Για τα επόμενα χρόνια, θα εστιάσει στη δουλειά της, θάβοντας κάθε ίχνος συναισθήματος μέσα της. Και τότε, ξαφνικά, χωρίς να μπορεί να εξηγήσει το γιατί, φιλάει τον πιο απίθανο άνθρωπο – τον Μάρκους, έναν συνεργάτη της. Το παράξενο ζευγάρι θα ξεκινήσει το δικό του ταξίδι στον κόσμο των συναισθημάτων... Ένα ταξίδι που θα εγείρει κάθε είδους ερωτήματα και έριδες στη δουλειά. Μπορούμε άραγε να επιλέξουμε τον τρόπο με τον οποίο θα ξαναβρούμε τη διάθεση για ζωή;

Cosmopolis Σκην. Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, με τους Ρόμπερτ Πάτινσον, Σαμάνθα Μόρτον, Τζέι Μπαρουσέλ, Πολ Τζιαμάτι, Κέβιν Ντιράντ, Ζιλιέτ Μπινός, Σάρα Γκαντον, Ματιέ Αμαλρίκ Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη, στο άμεσο μέλλον: ο Έρικ Πάρκερ, ένας 28χρονος οικονομολόγος που ονειρεύεται να ζήσει σε έναν διαφορετικό πολιτισμό του μέλλοντος, βλέπει μια σκιά να ρίχνει το πέπλο της πάνω από τον γαλαξία της Γουόλ Στριτ, του οποίου είναι ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος. Καθώς διασχίζει με το αμάξι του το Μανχάταν για να πάει να κουρευτεί στο παλιό κουρείο του πατέρα του, τα μάτια του παραμένουν κολλημένα στην ισοτιμία του Γεν: ανεβαίνει επικίνδυνα, παρά τις προσδοκίες όλων,

Πρoτείνει o Aντώνης Σπανoυδάκης

καταστρέφοντας τις επενδύσεις του Έρικ. Κάθε λεπτό που περνά, ο Έρικ βλέπει την αυτοκρατορία του να ξεγλιστρά από τα χέρια του. Στο μεταξύ, άγριες διαμάχες ξεσπούν στους δρόμους της πόλης. Έντρομος καθώς βλέπει την απειλή του πραγματικού κόσμου να διαλύει το πλασματικό σύννεφο στο οποίο ζούσε, κατά τη διάρκεια της 24ωρης οδύσσειάς του, θα νιώσει την παράνοια να κλιμακώνεται. Ο Πάρκερ αρχίζει να ενώνει μεταξύ τους τα κομμάτια του παζλ που τον οδηγούν στην αποκάλυψη ενός τρομακτικού μυστικού: της επικείμενης δολοφονίας του.

Μαδαγασκάρη 3: Οι Φυγάδες της Ευρώπης (Madagascar 3: Europe's Most Wanted) Η γνωστή και μη εξαιρετέα παλιοπαρέα του Ζωολογικού Κήπου, που λατρεύουν μικροί και μεγάλοι, αγωνίζεται και σε αυτήν την ταινία, προκειμένου να φτάσει… (πού αλλού;) στη Νέα Υόρκη!!! Ο Άλεξ το λιοντάρι, ο Μάρτι η ζέβρα, ο Μέλμαν η καμηλοπάρδαλη και η Γκλόρια ο ιπποπόταμος ακόμα προσπαθούν να επιστρέψουν στο σπίτι τους και φυσικά, από την τρίτη αυτή απόπειρά τους, δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα λεμούρια, ο Βασιλιάς Τζούλιαν, ο Μορίς και οι ανεκδιήγητοι, αλλά τρισχαριτωμένοι, τζέιμς μποντικού ύφους Πιγκουίνοι!!! Έτσι, όλοι μαζί ταξιδεύουν ανά την Ευρώπη, έχοντας βρει και την τέλεια κάλυψη,: ένα τσίρκο σε περιοδεία το οποίο, μάλιστα, οι φίλοι μας φτιάχνουν στα μέτρα τους, δηλαδή σε στιλ Μαδαγασκάρης! Στο κατόπι τους βρίσκεται η δαιμόνια αστυνομικός Σαντέλ Ντι Μπουά που τους καταδιώκει, ελπίζοντας να εμπλουτίσει τη συλλογή της και με ένα κεφάλι λιονταριού!

20

ΦΥΛΛΟ

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Τ δο ού ύμ με ε κ κα αιι ττιι θ θα α α ακ κο ού ύσ σο ου υμ με ε σ σττα α Χ Χα αν νιιά ά Τιι δ

Βαδίζουμε πλέον «περήφανα» το δρόμο του μνημονίου και φτάνοντας στο τέλος της χρονιάς, όλοι εύχονται τα άσχημα και τα δύσκολα αυτής της χρονιάς να μην ξανάρθουν. Το μνημόνιο και όλα τα συμπαρομαρτούντα τα έχει αναλάβει προσωπικά (μεταφορικά και κυριολεκτικά) ο Στουρνάρας και σε λίγους μήνες θα δούμε τα αποτελέσματα. Με το παραπλανητικό σύνθημα «μαζί τα φάγαμε», τιμωρούν με χαράτσια, απολύσεις, καταργήσεις επιδομάτων, μειώσεις μισθών και συντάξεων και νομοσχέδια ντροπής το λαό, κατ’εξακολούθηση και χωρίς έλεος. αι ενώ όπως είπαν σε μία πολύ σπουδαία ομιλία στο πολυτεχνείο τον Οκτώβρη για την «Ελληνική ΑΟΖ», ο καθηγητής Αντ.Φώσκολος και ο αναλυτής Ν.Λυγερός, έχουμε τεράστιες ποσότητες υδρογονανθράκων, δεν μπορούμε λόγω Γράφει o κρατικής ολιγωρίας Γιώργος Βαβουλές να τις αξιοποιήσουμε. Επρεπε να έρθει η καγκελάριος της Γερμανίας να μας το θυμήσει, επιζητώντας να καρπωθεί το μερτικό της, φέρνοντας μας ανατριχιαστικά θύμησες ναζιστικής επιβολής. Παρ’ολη τη δύσκολη αυτή κατάσταση οι περισσότεροι Ελληνες έχουν βρει τρόπο να ξεφεύγουν, ακολουθώντας το λαϊκό στίχο «πίνω, για να ξεχνω τον πόνο…» άλλος ρακί, άλλος κρασί κι άλλος καφε που είναι και φτηνότερος (τώρα με την κρίση). Πολλά τα μαγαζιά με ζωντανή μουσική που ξεκίνησαν στη νέα χειμερινή σαιζόν στην πόλη και αρκετά τα καινούρια που αψηφούν την κρίση. Η καινούρια τάση είναι τα «μεζεδάδικα» και έτσι βλέπουμε να δραστηριοποιούνται όλο και περισσότεροι επιχειρηματίες στον τομέα αυτό. Και μαζί με το μεζέ ασφαλώς οι θαμώνες απολαμβάνουν μπουζουκάκι, λύρα, βιολί και τραγούδι, γιατί αν μας πάρει από κάτω χαθήκαμε… Στα Κουνουπιδιανά ξεκίνησε το μεζεδοπωλείο «Αρόδου», όπου παίζουν διάφορα σχήματα από Τετάρτη έως Κυριακή. Το πρώην «Cozmo» στο παλιό λιμάνι έγινε «Μεράκι» και εκτός από τους μεζέδες έχει περιστασιακά ζωντανή μουσική, λαϊκά ή κρητικά. Στην πλατεία Δικαστηρίων το νέο μεζεδοπωλείο «Μικρό Εφετείο» έχει ζωντανή μουσική κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή μεσημέρι. Η «Μικρή σκηνή» έχει αλλάξει και τώρα λειτουργεί σαν καφε-μεζεδοπωλείο και μπαρ, με ζωντανή μουσική από Πέμπτη έως Σάββατο. Επίσης ο «Άσωτος» στο Κουμ Καπί έχει κάθε Παρασκευή και Σάββατο ντουέτο με ρεμπέτικα και λαϊκά. Ζωντανή μουσική υπάρχει επίσης στους «Μεθυστάνες», στα «Χάλκινα», στις «Ρακοπινελιές», στο «Σούξου μούξου», στο «Αλατσάδικο», στον «Οιωνό», στο «Benetto Moro» και στο «Μαχαλά». Οι ταβέρνες που έχουν ζωντανή μουσική στην πόλη και στα πέριξ είναι επίσης αρκετές. Οι περισσότερες έχουν μουσική κάθε Παρασκευή και Σάββατο και κάποιες και την Κυριακή. Ο «Κάβουρας», το «Μοναστήρι», ο «Βολόσυρος», το «Γαλατιανό Πέρασμα», το «Ουζύθοινο», και η «Σύναξις» έχουν και φέτος ζωντανή μουσική ενώ για πρώτη φορά έβαλαν ζωντανή μουσική η «Ξυλοκαμάρα», το «Στέκι της Ελπίδας» στα Παχιανά, το «Αρμί Αρμί» στη Μαλάξα και το «Φαράγγι» στο Στύλο. Οι μεγάλες αίθουσες με ορχήστρα είναι το «Κονάκι» στην οδό Ακρωτηρίου και το «Αλκυών» στο Μάλεμε. Οι μουσικές σκηνές της πόλης είναι γνωστές,

Κ

τα «Ταμπακαριά» και η «Οκτάβα». Από την «Οκτάβα» φέτος αποχώρησαν ο λυράρης Σταύρος Ψαρουδάκης και η Λία Ντερμανάκη. Στη λύρα είναι τώρα ο Γιώργος Αναστασάκης. Οι λαϊκές πίστες και φέτος όπως και την περσυνή σαιζόν, είναι τα «Μαύρα μεσάνυχτα» και τα «Astra», με ανανεωμένα σχήματα. Το καινούριο club «Shisha» φιλοξενεί κρητικά σχήματα κάθε Κυριακή βράδυ. Στο Ωδείο Χανίων στις 14 Νοέμβρη δόθηκε συναυλία από τις «Φωνές του Νότου», το ρεθυμνιώτικο μουσικό και φωνητικό σύνολο, σε ένα πρόγραμμα αφιερωμένο στο Νίκο Ξυλούρη, με τίτλο «Ητανε μια φορά κι έμεινε για πάντα». Η αίθουσα του Ωδείου πλέον λόγω του ΔΗΠΕΘΕΚ είναι αρκετά φροντισμένη και φιλόξενη και δεν έμενε παρά να είναι και η παράσταση καλή αφου και το εισιτήριο ήταν προσιτό (10 ε). Η αίθουσα τελικά αποδείχτηκε μικρή γιά τον κόσμο που ήθελε να παρακολουθήσει τη συναυλία αφού ήταν κατάμεστη και πολλοί ήταν όρθιοι. Η ρεθυμνιώτικη ομάδα –με τη συμμετοχή του χανιώτη Γιάννη Γιαννακάκη- μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις σε ένα μουσικό κολλάζ από τραγούδια του μεγάλου κρητικού τραγουδιστή, ενορχηστρωμένα και ερμηνευμένα άψογα, με θεατρικότητα, φαντασία και πλοκή. Η μπάντα άψογη, ο ήχος και ο φωτισμός τέλειοι και πάνω απ’όλα το πάθος των ερμηνευτών συνεπήραν το κοινό που συμμετείχε καταλυτικά με το ζεστό χειροκρότημα και τη γενικότερη αποδοχή έως αποθέωση στο τέλος. Πολλά μπράβο σε όλους ! Στα «Χάλκινα» ήταν στις 27 & 28Νοέμβρη για δύο παραστάσεις ο αρμένης ουτίστας, συνθέτης και περφόρμερ Χάϊκ Γιατζιτζιάν, μαζί με τους Μανώλη Κανακάκη (πιάνο, κανονάκι), Μαρία Φασουλάκη (τραγούδι, κρουστά) και Γιάννη Παπατζανή (κρουστά). Οι κρητικοί μουσικοί στάθηκαν αντάξιοι δίπλα σ’αυτόν το μεγάλο μουσικό και έτσι όσοι παρευρέθηκαν απόλαυσαν μία απίστευτα όμορφη μουσική συγκυρία, που κινήθηκε ευέλικτα και χωρίς αναστολές, από τις «δύσκολες» τζαζ αρμονίες έως τα μονόφωνα ανατολίτικα μακάμ, κάνοντας το κοινό να συμμετέχει και να διαμορφώνει το όλο δρώμενο. Στιγμές σπάνιας μουσικής ευφορίας που αξίζουν σε πληγέντες του μνημονίου, δε νομίζετε; Να συμπληρώσω εδώ τα ονόματα των φίλων καλλιτεχνών που παρευρέθηκαν στο 7ο μερακλίδικο συναπάντημα στην Κούρτσα στο Βαφέ και παρέλειψα στο προηγούμενο τεύχος, που ήταν ο Ανδρέας Λιλικάκης και οι νέοι και πολλά υποσχόμενοι Αλέξης Κουντουράκης (λαούτο, λύρα) και Γιώργος Δουλγεράκης (λύρα).

ΕΚΔΟΣΕΙΣ Κρήτες παραδοσιακοί μουσικοί 4 & 5 : «Γιάννης Φραγκουλιδάκης ή Σκαρπαθιώτης», «Μουσική και καθημερινότητα στο Αλάγνι του

20ου αιώνα» Δύο πολύ επιμελημένες εκδόσεις από το Ηράκλειο, για μουσικούς της περιοχής Πεδιάδος κυκλοφόρησαν φέτος το καλοκαίρι. Είναι καρπός μιάς συλλογικής προσπάθειας, μιάς παρέας φίλων, που ερευνούν και συγκεντρώνουν στοιχεία, αφιλοκερδώς, με μόνο κίνητρο την αγάπη για τον τόπο και την παράδοση. Η Πεδιάδα, Ηρακλείου είναι μια περιοχή που ενώ είχε πολλούς και καλούς μουσικούς και ομοίως γλεντιστάδες, δεν ευτύχησε να έχει αποτυπώσει στη δισκογραφία παρα ελάχιστα δείγματα. Ίσως και γι’αυτό σήμερα έχει παραγκωνιστεί ενδεχομένως η καλλιτεχνική οντότητα και προσφορά της ενώ οι νέοι μουσικοί εντάσσονται πλέον στο παγκρήτιο μουσικό άκουσμα, που χαρακτηρίζει τις μουσικές κατευθύνσεις στο νησί σχεδόν καθ’ολοκληρία, μετα το 1970-‘80. Οι μεγάλοι βιολάτορες και λυράρηδες του πρώτου μισού του περασμένου αιώνα στην ευρύτερη περιοχή της Πεδιάδας ήταν ο Κοντόχας από τις Αρχάνες, ο Καψιλίδης από την Καλλονή, ο Πτολεμαίος από το Καστέλι και ο Σταματάκης (πατέρας του γνωστού ακκορντεονίστα) από την Έμπαρο. Μαζί με το Μηνά Τζωρτζάκη και τον Στρατή Καλογερίδη στην πόλη του Ηρακλείου, αποτέλεσαν τον κύριο κορμό της παραδοσιακής μουσικής του μεγαλύτερου τμήματος του νομού Ηρακλείου. Στα χνάρια τους συνέχισε η επόμενη γενιά, ο Ηρακλής Σταυρουλάκης, ο Δροσερός, ο Αλαγνιανός, ο Ψαρός, ο Σκαρπαθιώτης, ο Αβησσυνός, οι Γ. και Κ.Βασιλάκης και άλλοι. Σε

προηγούμενες εκδόσεις της ίδιας σειράς παρουσιάστηκαν οι : Ηρακλής Σταυρουλάκης, Γιώργος Μαραυγάκης (Δροσερός) και Μανώλης Χανιωτάκης. Εδώ παρουσιάζονται, στο πρώτο cd ο βιολάτορας από το Καστέλι, Γιάννης Φραγκουλιδάκης ή Σκαρπαθιώτης και στο δεύτερο, τα αδέρφια λυράρηδες Μανώλης Μαθιανάκης ή Αλαγνιανός και Γιώργος Μαθιανάκης ή Ψαρός από το Αλάγνι. Μαζί με αυτούς και άλλοι αλαγνιώτες μουσικοί. Στα πολύ εμπεριστατωμένα ένθετα που περιέχουν πολλές φωτογραφίες εποχής, γράφουν με γνώσεις, ουσία και προσωπικά ενθυμήματα, οι Γιάννης Ζαϊμάκης (καθηγητής παν/μίου Κρήτης), Μαρία Χναράκη (διευθύντρια ελλ.σπουδών στο παν/μιο Ντρέξελ ΗΠΑ), Κώστας Παπαδάκης –φιλόλογος, Κωστής Ατσαλάκης (λογοτέχνης) και Ανδρέας Γιακουμάκης (καθηγητής μουσικής Εκκλ.Ακαδημίας Κρήτης) Τα μουσικά κομμάτια είναι ιδιωτικές ηχογραφήσεις από διάφορες περιόδους μεταξύ 1970-2000, επεξεργασμένες ψηφιακά και παρ’όλο που υπολείπονται σε υψηλή πιστότητα ήχου, περισσεύει σε αυτά η αξία της τεκμηρίωσης της αυθεντικής έκφρασης των παραδοσιακών μουσικών και των εθίμων άλλων εποχών, που όσο πάει χάνονται, ξεχνιούνται ή αλλοιώνονται. Διατίθενται, το πρώτο στο Δήμο Μινώα, Πεδιάδος και το δεύτερο από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Αλαγνίου, ως επίσης και στο δισκοπωλείο Αεράκη, στη Δαιδάλου στο Ηράκλειο. Με πολλές μουσικές ευχές!!

ΦΥΛΛΟ

21

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

ΣTHN APXH TOY TPAΓOYΔIOY

World Music Series: Greek East | Culture Music, 2012 Η Culture Music κυκλοφορεί την σειρά “World Music” σε αποκλειστική ψηφιακή διανομή. Μια σειρά cd μουσικών συλλογών από όλο τον κόσμο, που απευθύνεται στους λάτρεις της ethnik μουσικής, έρχεται να εμπλουτίσει την μουσική ψηφιακή σας συλλογή. Ταξιδέψτε με ηχοχρώματα και μαγευτικές μελωδίες από όλο τον κόσμο, Γράφει ο ανακαλύπτοντας νέους μουσικούς o Σπύρος Αραβανής ορίζοντες διαπιστώνοντας ότι η μουσική δεν έχει σύνορα. Η σειρά περιλαμβάνει μουσικές από την Λατινική Αμερική (Music from the Andes-Peru, Bolivia, Ecuador) και Παραδοσιακά τραγούδια από το ανατολικό και βόρειο Αιγαίο, την Κωνσταντινούπολη, και την Προποντίδα (Greek East - Eastern and northern Aegean, Propontis, Kontantinople).

Κ.Βήτα: Χρυσαλλίδα | Inner Ear, 2012 Το έβδομο προσωπικό album του Κ.Βήτα κυκλοφορεί αυτή την άνοιξη σε βινύλιο και cd από την Inner Ear, στο label του Εξώστη. Δεκατρία κομμάτια που έγραψε την περίοδο 2010-2012 και ηχογράφησε τον χειμώνα που μας πέρασε. Το πρώτο κομμάτι που γράφτηκε από αυτό τον κύκλο ήταν η «Χρυσαλλίδα», που έδωσε και τον γενικό τίτλο στο album. Η «Χρυσαλλίδα» είναι παιδί αυτής της εποχής που εκατοντάδες ερωτηματικά σαν ολογράμματα στριμώχνονται πάνω στα καθημερινά στιγμιότυπα των ανθρώπων. 13 κομμάτια, που από μέσα τους ξεπηδά η αποδοκιμασία της υλιστικής κουλτούρας, η διαμάχη ανάμεσα στην ελευθερία και τη δέσμευση, η αποκέντρωση από την καρδιά και οι ατέλειωτοι διαξιφισμοί για τον παρορμητισμό και την ευθύνη, «Γιατί… σκίζεται η αγάπη τόσο εύκολα σαν ένα χαρτί/καταφθάνουν μπρος στα πόδια μας θριαμβευτικά παγετοί». Η ανατρεπτική συνειδητοποίηση της αγάπης «Ω! άπλετη αγάπη/η σιωπή σου είναι η φωνή μου/λυπάμαι που δεν σ’ ήξερα όταν ζούσα τη ζωή μου...». Στη «Χρυσαλλίδα» ο Κ.Βήτα φαίνεται να επεξεργάζεται βαθύτερα αυτά που για χρόνια τώρα ήταν μέσα του πιο αποσπασματικά, κάνοντας το άλμπουμ αυτό πιο βαθύ και μεστό. Οι ήρωες στα τραγούδια προσπαθούν να ανακαλύψουν τη βαθιά αλήθεια πίσω από τις σχέσεις, να προλάβουν αυτή τη ζωή που τρέχει, ανατρέποντας τα στερεότυπα για να φτάσουν σε αυτό που νιώθουν πως είναι η αλήθεια, ή κοιτάζοντας μέσα τους για να επεξεργαστούν τη μεταμόρφωση που έχει συμβεί «Οι λέξεις αν δεν γίνουν πράξη/άλλο ένα κενό μέσα στη ζωή θα αφήσεις/κι ακόμα έχω ένα λεπτό/πριν αυτός ο ήλιος δύσει/άλλη μια ρόδα να κυλήσει...». H «Χρυσαλλίδα» σίγουρα θα αποτελέσει έκπληξη για όσους έχουν συνδυάσει τη σύγχρονη ποιητική ματιά του Κ.Βήτα με μελαγχολικά, low tempo ηχοτοπία. Οι αληθινοί, φωτογραφικά λεπτομερείς και, συχνά, σκληροί στίχοι αυτή τη φορά ισορροπούν αριστοτεχνικά πάνω σε ηλεκτρονικούς ποπ καμβάδες, με άφθονα στοιχεία disco και funk, που συχνά φέρνουν στο μυαλό glam των 70s. Ταυτόχρονα το υλικό της «Χρυσαλλίδας» είναι ευαίσθητο και εύθραυστο, όπως κάθε τι που μόλις γεννιέται και χρειάζεται αλήθεια και αγάπη για να μεγαλώσει. Αυτά είναι και τα δώρα αυτού του δίσκου: αγάπη, ειλικρίνεια, ωριμότητα, μια νέα αρχή. “Τα εσωτερικά μας κενά, η έλλειψη και η ανάγκη για ουσιαστική αγάπη, η αιτία που προκάλεσε αυτή τη λυπημένη εποχή είναι ερωτήματα που διατρέχουν το album και προσπάθησα να τα ντύσω με τα πιο ποπ χρώματα που βρήκα ώστε να κρατήσω μια ισορροπία. H «Χρυσαλλίδα» μοιάζει με αυτή την εποχή που γεννιέται, μια εποχή που κανείς δεν γνωρίζει τι μορφή θα έχει, μια εποχή που μας αναγκάζει να επαναπροσδιοριστούμε, νιώθοντας σαν το κουκούλι μιας νέας πεταλούδας που γεννιέται μέσα μας. Ήθελα να δώσω λίγο κουράγιο και δύναμη στον εαυτό μου και στους γύρω μου. Έτσι ανακύκλωσα κατά κάποιο τρόπο τα κλισέ, τα αναποδογύρισα, μεταφράζοντάς τα στη γλώσσα της μουσικής» K.Βήτα.

Ελευθερία Αρβανιτάκη Tραγούδια των Ara Dinkjian, Αντώνη Μιτζέλου, Χρήστου Νικολόπουλου, Zoran Simganovic, Γιώργου Ζήκα και Νίκου Ξυδάκη. Στίχοι : Λίνα Νικολακοπούλου και Θοδωρής Γκόνης (σε ένα τραγούδι). o «Μένω εκτός» είναι ένας από τους σημαντικότερους δίσκους της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, αφού με τα τραγούδια του δίσκου αυτού πραγματικά «εκτοξεύεται» η καριέρα της. Από τις αρχές της δεκαετίας του 80, από τις εμφανίσεις και συμμετοχές της με την «Οπισθοδρομική Κομπανία» μέχρι τα «Μπαράκια» του Β. Γερμανού και την αξεπέραστη συμμετοχή της στο «Κέντρο Διερχομένων» του Ν. Μαμαγκάκη, η Ελευθερία Αρβανιτάκη γίνεται γνωστή και αγαπητή στο κοινό. Μέσα στην ίδια δεκαετία ακολούθησαν πολλές ακόμα συμμετοχές σε κορυφαίους δίσκους και συνεργασίες με μουσικούς όπως ο Μ. Χατζιδάκις, ο Δ. Σαββόπουλος, ο Ν. Ξυδάκης κ.α. Επίσης δύο προσωπικοί δίσκοι με τον Σ. Σπανουδάκη. Όμως ο μεγάλος δρόμος της προσωπικής επιτυχίας έρχεται με το «Μένω εκτός». Ο δίσκος κυκλοφόρησε την άνοιξη του 1991 και τα τραγούδια του έγιναν πολύ γρήγορα επιτυχίες. Βοήθησε πολύ, βέβαια, και το ραδιόφωνο που την περίοδο αυτή γνώριζε τη μεγαλύτερη άνθηση και απήχησή του. Όμως τα τραγούδια του δίσκου δεν θα ακούγονταν τόσο από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της εποχής, αν πραγματικά δεν άξιζαν πολύ. Και μάλιστα στο δίσκο αυτό ξεχωρίζουν και ακούγονται σχεδόν όλα τα τραγούδια του, κόντρα στον κανόνα των 2-3 σουξέ και 1-2 ακόμα καλών τραγουδιών. Δεν είναι τυχαίο ότι έπειτα από είκοσι και πλέον χρόνια τα περισσότερα από τα τραγούδια του άλμπουμ εξακολουθούν να κυριαρχούν στο ρεπερτόριό της σε κάθε ζωντανή εμφάνισή της. Στη μεγάλη επιτυχία του δίσκου συμβάλει η πολυσυλλεκτικότητά του. Τα τραγούδια του δίσκου υπογράφουν πολύ αξιόλογοι μουσικοί, όπως ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Νίκος Ξυδάκης, αλλά και ο Αμερικανο-Αρμένιος συνθέτης Ara Dinkjian, o οποίος της χαρίζει τις μεγάλες της επιτυχίες «Δυνατά» και το ομότιτλο «Μένω εκτός» (μελωδία που άκουσε η Δήμητρα Γαλάνη και πρότεινε στην Αρβανιτάκη). Χαρακτηριστικό του δίσκου αποτελεί και ένας ήχος και ένα μουσικό στυλ που έπειτα χαρακτηρίστηκε ως «έθνικ» ρυθμός. Εδώ σε μια πιο ειλικρινή κατάθεση, αφού ακόμα το λεγόμενο «έθνικ» δεν είχε γίνει μόδα στην Ελλάδα. Αυτό φαίνεται ασφαλώς στα τραγούδια του Ara Dinkjian, αλλά και σε τραγούδια όπως το τσιγγάνικο «Καθρεφτίζω το νου» ή το «Όμορφη μου αγάπη» του Zoran Sigmanovic. Την πρόθεση αυτή πάντως προδίδουν οι ενορχηστρώσεις και των υπόλοιπων τραγουδιών. Για να τα θυμηθούμε: 1.Μένω εκτός (Ara Dinkjian)

T

2.Καρδιά μου εγώ (Χρ. Νικολόπουλου) 3.Πρόσωπο με πρόσωπο (Χρ. Νικολόπουλου) 4.Σαν δεύτερη φωνή (Ν. Ξυδάκη-Θ. Γκόνη) 5.Κύμα το κύμα (Γ. Ζήκα) Γράφει 6.Δυνατά (Ara o Γιώργoς Dinkjian) Tσίμας 7.Όμορφή μου αγάπη (Zoran Sigmanovic) 8.Με το ίδιο μακό (Αντ. Μιτζέλου) 9.Καθρεφτίζω το νου (Παραδοσιακό τσιγγάνικο) 10.Της καληνύχτας τα φιλιά (Χρ. Νικολόπουλου) 11.Δεν απαντά (Αντ. Μιτζέλου) Χαρακτηριστικό στοιχείο του δίσκου είναι ο ιδιαίτερος και ξεχωριστός στίχος της Λ. Νικολακοπούλου. Η στιχουργός δίνει εδώ χαρακτηριστικότατα δείγματα του τρόπου γραφής της και λειτουργεί ενοποιητικά στις μουσικές συνθετών με διαφορετικές αφετηρίες. Η Νικολακοπούλου υπογράφει όλους τους στίχους των τραγουδιών (έκτος από αυτό του Ν. Ξυδάκη στο οποίο τους στίχους έγραψε ο Θ. Γκόνης). Παράλληλα αναλαμβάνει (από κοινού με την Αρβανιτάκη) και την παραγωγή του δίσκου, γεγονός που δείχνει τη βαθιά πίστη και των δύο στο δίσκο «Μένω εκτός». Αυτό άλλωστε φαίνεται καθαρά και στο σημείωμα της Λίνας Νικολακοπούλου που συνοδεύει το δίσκο. Σημαντικό μερίδιο στο τελικό αποτέλεσμα έχει και ο Νίκος Αντύπας ο οποίος ενορχηστρώνει άψογα τα τραγούδια του δίσκου αντιλαμβανόμενος το πνεύμα των καιρών για ανανέωση στον ήχο και εμπλουτισμό του με καινούργια «έθνικ» στοιχεία. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1991 από την εταιρεία Polydor (849303). Η διεύθυνση παραγωγής ήταν του Νίκου Καραγιάννη, η ηχογράφηση έγινε στο στούντιο "Sierra" με ηχολήπτη τον Μπάμπη Μπίρη και τον Κώστα Καλημέρη στη μίξη του ήχου. Αρκετά προσεγμένη η έκδοση του δίσκου βινυλίου με ωραία φωτογραφικά θέματα και ένθετο με τους στίχους των τραγουδιών. Η επιτυχία του «Μένω εκτός», η συνεργασία, αλλά και η φιλία της Ελευθερίας Αρβανιτάκη με τον Ara Dinkjian ανοίγει το δρόμο έτσι ώστε τρία χρόνια αργότερα να κυκλοφορήσει ένας εξαιρετικός δίσκος με τραγούδια αποκλειστικά του Dinkjian. Πρόκειται για «Τα κορμιά και τα μαχαίρια» (1994), τους στίχους του οποίου υπογράφουν οι Μιχάλης Γκανάς και Λίνα Νικολακοπούλου και την ενορχήστρωση ο Δημήτρης Παπαδημητρίου.

22

ΦΥΛΛΟ

όλο που οι θέσεις του για το θέμα είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι για τις αντίθετες φωνές, ότι και να λένε, κάθε μέσο είναι θεμιτό. Είναι η κυριολεξία του νεοταξίτικου «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας»: είτε υποτάσσεσαι είτε σε θάβουμε.

«Σκοτώστε με έξω από το προποτζίδικο..» Ορφέας Περίδης Γράφοντας στο προηγούμενο τεύχος για τις πετρελαϊκές εταιρείες δεν περίμενα να εμφανιστεί το θέμα τόσο άμεσα και θορυβωδώς στην επικαιρότητα. Η πρώτη βομβίτσα έσκασε στα χέρια του ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ Κρίτωνα Γράφει Αρσένη. Τι είπε ο άνθρωπος; Να ακοo Πέτρoς Λυμπεράκης λουθηθεί η νομοθεσία που προβλέπει ανά πάσα στιγμή της διενέργειας ερευνών να υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός παρατηρητών επί του σκάφους. Η διαμαρτυρία του ήταν ότι η εταιρεία που κάνει τις έρευνες, για να γλυτώσει λίγα ψίχουλα (φανταστείτε ατσιγγανιά) προσέλαβε λιγότερους. Ποιος είδε το θεό και δεν τονε φοβήθηκε; Τα τηλεοπτικά μαντρόσκυλα των αφεντικών συνεπικουρούμενα μάλιστα από τους πολιτικούς συγγενείς του κ. Αρσένη, τον λύντσαραν κανονικά. Ποιος είσαι, που σπούδασες, αν πέρασε από Τουρκία (υπονοώντας ότι εξυπηρετεί Τουρκικά συμφέροντα!) και αν η «ψυχολογία των φαλαινών» έχει μεγαλύτερη αξία από τα δεινά που τραβά ο ελληνικός λαός... Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς; Τη χυδαιότητα; Την εμετική οσφυοκαμψία; Την αποστροφή από τον ορθό λόγο; Την υποκρισία; Τα ψέμματα; Το πόσο αδίστακτοι είναι; Η μόνη απάντηση που τους ταιριάζει σε αυτό το επίπεδο είναι το σαρκαστικό σύνθημα που παρά τη μαυρίλα της κατάστασης, ο λαός μας διατηρεί το χιούμορ να συνθέσει: Δε θέλουμε λεφτά, δε θέλουμε δουλείες, θέλουμε το ΣΚΑΙ να λέει παπαριές. Δεν έχω κανένα ζόρε να υπερασπιστώ τον κ. Αρσένη, παρ’

Τη δεύτερη βόμβα την αμόλαρε η Deutsche Bank. Έβαλε κάτω τα κομπιουτεράκια και αποφάσισε ότι τα κοιτάσματα κάτω από την Κρήτη αξίζουν περίπου μισό τρις... Για την ακρίβεια δεν αποφάσισε τίποτε η καλή τράπεζα. Υιοθέτησε τις υποθέσεις σε έκθεση ελλήνων επιστημόνων προς τον Σαμαρά. Οι έκθεση κάνει μια θεωρητική εκτίμηση για τα δυνητικά κοιτάσματα αερίου, με αποτέλεσμα η τράπεζα να παραθέτει με διάφορες μορφές και σε διάφορα σημεία την παρατήρηση «εφόσον αποδειχτούν», προειδοποιώντας παράλληλα για το μεσοπρόθεσμο των δυνατοτήτων... Γιατί τώρα κοτζάμ Deutsche Bank αποφάσισε σε αυτή τη χρονική στιγμή να αναφερθεί στα ελληνικά «κοιτάσματα» βάζοντας αμέτρητα ερωτηματικά και υποθέσεις και γνωρίζοντας ότι θα γινόταν χαμός στην Ελλάδα; Να το πούμε αλλιώς: αν ήταν σίγουροι για τα κοιτάσματα, δεν θα φρόντιζε η διψασμένη για ενέργεια Γερμανία να τα κατοχυρώσει όσο πιο λουπά μπορούσε (και μάλιστα κοψοχρονιά τώρα που είμαστε στην ανάγκη της) αντί να το διατυμπανίζει; Η φάβα έχει λάκκο μεγέθους μαύρης τρύπας. Το τι σκέφτηκαν αυτοί που τον έσκαψαν δεν είναι βέβαιο. Υπάρχουν δυο ομάδες ερωτημάτων που πραγματικά θα πρέπει να απαντηθούν σχετικά με τους υδρογονάνθρακες: Η πρώτη ομάδα αφορά στο αν υπάρχουν; Και αν ναι, που; Πόσα; Και τι είδος; Έχομε πολύ χρόνο μπροστά μας για να βρούμε αυτές τις απαντήσεις. Οι συντηρητικότερες εκτιμήσεις μιλάνε για 8-10 χρόνια. Όταν γίνουν γνωστά τα παραπάνω δεδομένα θα μπορούμε να προχωρήσουμε και στις άλλες απαντήσεις: Τα εξορύσσομε; Συμφέρει οικονομικά, περιβαλλοντικά, γεωστρατηγικά; Και αν ναι, ποιος πληρώνει, ποιος αποφασίζει και πως διανέμονται τα έσοδα; Δεν μπορούμε να αλλάξουμε αυτή τη σειρά. Όποιος το κάνει δεν το κάνει για το καλό μας. Ακόμη χειρότερος και πιο επικίνδυνος είναι αυτός που ανεμίζει μπροστά μας το «κερδοφόρο»

Η Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης και η Πυξίδα Της Πόλης παρουσιάζουν :

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΚΙΣΑΜΟΥ Στέλιος Γιακουμάκης «…Στο φιλότιμο του Κισαμίτη, που τρέχει πάντα κοντά στον ξένο, στον αδελφό, στη χαρά και στη λύπη. Η μουσική παράδοση της επαρχίας μας είναι τρανή και περήφανη. Οι Κισαμίτες λάτρεψαν και λατρεύουν τους παλιούς μουσικούς της επαρχίας, τους Πρωτομάστορες όπως τους ονόμασαν, μορφές γλυκές και άγιες, λεβέντες που παρελαύνουν στον κατάλογο που μας άφησε ο Ναύτης. Κραταιά δοξάρια βιολιστών ήχησαν στην Κίσαμο πρώτα, από τον Κιόρο ως τον Κουνέλη το Μαύρο και το Ναύτη, και γλυκύτατα λαγούτα από τους Κουτσουρέληδες, το Μανώλη τον Καρτσώνη και άλλους. Όλοι αυτοί, με την τέχνη και το μεράκι τους, κράτησαν δροσερή τη ζωή μας, γύρεψαν να γιατρέψουν τις πληγές του κόσμου, μας χάρισαν σκάλες για να αποδράσομε από τη βαρβαρότητα της προσωρινότητάς μας. Αλήθεια, τι διάβολο θέλει να πει αυτή η τελευταία φράση; Τι απομένει τώρα; Απομένει να σεβαστούμε την παράδοσή μας, απομένει να δουλέψομε για να φωτιστούν και άλλα στοιχεία, σκοτεινά ή άγνωστα. Η ζωή συνεχίζεται…» Κεντρική διάθεση βιβλιοπωλείο “Το Βιβλίο”, Πλ. Κολοκοτρώνη 29, τηλ. 28210 28507 Πληροφορίες : Πυξίδα της Πόλης

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

λαχείο των κοιτασμάτων ως σωτηρία από την κατάντια που μας έφεραν οι προηγούμενοι αεριτζήδες. Σωτηρία είναι να απαλλαγούμε από τους αεριτζήδες που για άλλη μια φορά πάνε να μας κοροϊδέψουν με χάντρες και καθρεφτάκια.

Η μεγάλη σχολή του ελληνικού σουρεαλισμού Το σενάριο γνωστό και χιλιοειδωμένο. Δεν ξέρω γιατί όμως μας θέλγει σαν παλιά ελληνική κωμωδία και το βλέπουμε ξανά και ξανά χωρίς να αντιδράμε. Μεγάλο έργο, συνήθως υποδομών, καθυστερεί λόγω γραφειοκρατίας (λένε). Θα χαθούν τα λεφτά (λένε). Άσε μωρέ τις μελέτες (λένε). Άσε μωρέ τους διαγωνισμούς (λένε). Και το έργο ανατίθεται στον δικό μας... Το έργο ξεκινά και σταματά. Ο δικός μας θέλει και άλλα λεφτά γιατί κάνει εργασίες που δεν είχαν προβλεφθεί (ελλείψει μελετών). Μετά από μήνες του δίνουμε τα παραπάνω λεφτά. Ο κύκλος αυτός επαναλαμβάνεται όσες φορές χρειάζεται... Κάποια στιγμή το έργο παραδίνεται. Εγκαίνια, κορδέλες, ψαλίδια, παπάδες, τηλεοράσεις, λόγοι, ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη, ψηφίστε με. Τον ξαναψηφίζομε. Το έργο δεν λειτουργεί. Επειδή δεν είχαν γίνει οι μελέτες, κάτι χαλάει, κάτι δεν είναι νόμιμο, θέλει εργαζόμενους να το δουλέψουν, θέλει πρώτες ύλες, θέλει άλλες υποδομές... Αρχίζει νέος κύκλος: να γίνουν μελέτες, να μη χαθούν τα λεφτά, να τις αναθέσομε...Καθυστερήσεις, νέες αναθέσεις, γραφειοκρατία, χαλάει το αρχικό έργο, νέες μελέτες, επισκευές, αναθέσεις. Το έργο ξαναπαραδίδεται, ξανά εγκαίνια, λόγοι, ανάπτυξη, ψηφίστε με. Αναπτυξιακά κουφάρια παντού: Δρόμοι, κάμερες εθνικής οδού, κολυμβητήριο, λιμνοδεξαμενές Χρυσοσκαλίτισσας, Ομαλού, ποδηλατοδρόμιο, φράγματα, κτήρια, κι άλλα κτήρια, γερανοί λιμανιών.... Σκεφτείτε και σεις ντε, δεν τα θυμάμαι όλα. Εγώ το βαρέθηκα το έργο. Ο επίλογος είναι ίδιος με την τελευταία πρόταση στο προηγούμενο κείμενο.

ΦΥΛΛΟ

23

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Νέα news site – Νέες προκλήσεις

Στα σινεμά της πόλης

87,6 88 88,3 88,8 88,9 89,6 90,1 90,5 91 91,5 91,8 92,1 92,5 92,9 93,2 93,5 93,8 94,4 94,9 95 95,2 95,5 96,2 97 97,4 97,7 98,2 98,5 98,8 98,9 99 99,2 99,6 100,2 101 101,5 102,4 102,7 103 103,5 104 104,5 105 105,4 106 106,5 107 107,3 107,4 107,9

ΡΑΔΙΟ ΑΜΟΡΕ LOVE RADIO ΓΑΥΔΟΣ FM ΚΡΗΤΕΣ SUPER FM 2821052010 ERA SPOR SPOR FM 2821056800 VENUS 2821074704 ΔΙΚΤΥΟ ΣΤΑ FM 2821043979 SKAI NEWS 2821053000 ΕYΑΓΓΕΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΡΑΔΙO ΡΙΖΙΤΕΣ 2822022545 ΕΡΑ1 2106009604 /6 ΛΑΜΨΗ FM ΡΑΔΙO ΕΝΤΑΣΗ ΚΡΗΤΙΚOΡΑΜΑ 2821040025 ORIGINAL 2821099111 ΕΡΑ2 2106066822 ΝOΤOΣ FM 2821040025 ΡΑΔΙO ΜΑΡΤYΡΙΑ 2821040240 ΧΑΝΙΑ 96,2 RADIO ΒΕST 2821070690 ΑΝΤΕΝΝΑ ΔYΤ.ΚΡΗΤΗΣ 2821055505 ΡΥΘΜΟΣ 2821028466 STAR FM 2821050701 MAGIC FM 2821053994 SEVENTH SKY 2821020130 ΓΝΩΜΗ ΧΑΝΙΑ FM 28210 34106 LOVE RADIO ΡΑΔΙO ΚΡΗΤΗ 2810261962 RADIO 996 www.996radio.com MAX FM-Sky 2821055008/9 MRB 2821020400 ΚΡΗΤΗ FM 2821032734 ΡΑΔΙO ΗΡΑΚΛΕΙO STUDIO ΑΛΦΑ 2821080243 PLUS 103 2821053989 EΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔOΣ 2107226868 ΕΡΑ ΧΑΝΙΩΝ 2821020560/20570 SUGAR FM ΕΡΩΤΙΚΟΣ 2821036700 PETPO FM 2821033460 ΤΡΙΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ MUSIC BOX 2821081210 & 40690 RADIO MELODY 2821093271 ΩΔΥΣΣΕΑΣ FM 7ο ΕΝΙΑΙO ΛYΚΕΙO

ΕΛΛΗΝΙΣ, τηλ. 2821051850 ΑΤΤΙΚΟΝ, τηλ. 2821040208 ΚΗΠΟΣ, τηλ. 2821056450 PALACE, τηλ. 2821057757

Η κρίση στον ελληνικό Τύπο έχει ωθήσει πολλούς δημοσιογράφους στο να δημιουργήσουν τις δικές τους ηλεκτρονικές εκδόσεις είτε μόνοι είτε με μικρές είτε και με μεγαλύτερες ομάδες.Το αποτέλεσμα πολλές φορές είναι απογοητευτικό διότι ρίχνουν παλιό κρασί σε νέα βαρέλια.Μερικές όμως προσπάθειες ξεχωρίζουν.Δύο τέτοιες, από τις πιο πρόσφατες: Το Matrix24 “σπάει τον κώδικα” στελεχωμένο με έμπειρους, στην ηλεκτρονική δημοσιογραφία και στα portal συντάκτες, και με ένα νέο φωτεινό σχεδιασμό (ο προηγούμενος ήταν “πηγμένος”) δίνει έμφαση στη γρήγορη ροή ειδήσεων χωρίς

όμως τα συνηθισμένα στο “χώρο” copypaste. Δημοσιογραφικός σχολιασμός και απόψεις “όσο πρέπει” που δείχνει ότι το επικοινωνιακό τοπίο έχει αλλάξει: τα σχόλια και οι απόψεις ανήκουν στους χρήστες που από τους δημοσιογράφους περιμένουν τις ειδήσεις, το φιλτράρισμα και την ανάλυση…Πολιτικά δείχνει να κινείται στο χώρο της κεντροαριστεράς, την πολύφερνη “νυφούλα” της ενημέρωσης. Και όχι άδικα! Η ισορροπία δύσκολη καθώς μια από τις “συνιστώσες” αυτού του μεγάλου χώρου είναι το καθημαγμένο ΠΑΣΟΚ που, και πάλι όχι άδικα, έχει γίνει ο σάκος τους μποξ.Μέχρι τώρα το Matrix24 δείχνει να τα καταφέρνει

καλά ως προς τον βασικό του στόχο: την ενημέρωση.Το ίδιο καλά τα πάει και στα Social Media, στο twitter και στο facebook που τα ξεκίνησε πριν λίγες εβδομάδες…Εχει δρόμο ακόμη. Οπως και όλοι μας… Η δεύτερη καλή προσπάθεια είναι πιο ειδική: αφορά την οικονομία “για όλους”. Πρόκειται για το money-money.gr. Εκλαϊκευμένα ποστ-μαθήματα οικονομία και εξαιρετικά εργαλεία υπολογισμού δαπανών, φορολογίας, τελών κτλ κτλΚάτι που πραγματικά έλειπε από την “πιάτσα”.Επίσης ενδιαφέρουσα εμπλοκή σε twitter και facebook αν και κρατάει χαμηλά τους τόνους…

Εσύ, δημοσιογράφε, τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις; Εφημερίδες και περιοδικά κλείνουν το ένα μετά το άλλο…Ερχεται και η σειρά των καναλιών…Εκατοντάδες δημοσιογράφοι είναι ήδη άνεργοι ή απλήρωτοι για πολλούς μήνες. Σε λίγο θα προστεθούν κι άλλοι, κι άλλοι, κι άλλοι…Το παλιό μοντέλο των ΜΜΕ καταρρέει.Ομως η Δημοσιογραφία δεν πεθαίνει μαζί τους. Ισα-ίσα απελευθερώνεται από τις δουλείες των εκδοτών και ιδιοκτητών-εργολάβων.Το μεγάλο ερωτηματικό στοιχειώνει τα μυαλά όσων είχαν μάθει ότι δημοσιογραφία και παραδοσιακά ΜΜΕ είναι αξεχώριστα: Και τώρα τι κάνουμε; Αλλάζουμε δουλειά;Η απάντηση είναι “ΟΧΙ”!Για τους δημοσιογράφους ανοίγονται νέες προοπτικές. Τα εργαλεία είναι στα χέρια τους. Οι παλιές τεχνικές είναι ακόμη χρήσιμες. Εκείνο που τους λείπει είναι η γνώση αλλά, κυρίως, η δύναμη να αλλάξουν τρόπο δουλειάς χωρίς να αλλάξουν δουλειά.Χθες έφτασε στα χέρια μου μια αγγελία. Δείχνει έναν από τους δεκάδες δρόμους που μπορούμε να ακολουθήσουμε στην Δημοσιογραφία των Νέων Μέσων.Με αφορμή αυτή την αγγελία ξεκινάμε μια σειρά δημοσιεύσεων για το Μέλλον των Δημοσιογράφων και της Δημοσιογραφίας, ξεκινώντας από τον Data Journalist/Data Scientist. Πηγή : dimosiografos.wordpress.com Επιμέλεια : Μ. Ανευλαβής

24

ΦΥΛΛΟ

Από τη συλλογή Χριστουγγενιάτικων διηγημάτων Χριστούγεννα και χιόνιζε. Τα πάντα στη ζωή είναι απλά, αρκεί να έχεις το σωστό σχέδιο. Δεν χρειάζεται καν να πιστεύεις σ’ αυτό. Αρκεί να το ακολουθείς κατά γράμμα. Να μη σκέφτεσαι το πριν και το μετά, μονάχα την επόμενη φάση του σχεδίου. Εκεί να είσαι προσηλωμένος. Η λεπτομέρεια πάντα μετράει και είναι βασικό να το ξέρεις αυτό. Εγώ το ήξερα. Οι εορτασμοί ακολουθούσαν το καθιερωμένο πρωτόκολλο. Η μπάντα του Δήμου να παίζει τα κάλαντα στην πλατεία, το χριστουγεννιάτικο δέντρο λαμπρά φωταγωγημένο με κούφια δώρα στη βάση του κορμού του, τα καταστήματα, αυτή η πανδαισία, ανοίξαμε και σας περιμένουμε με γιορτινές υπερπροσφορές , σε περίοπτη θέση το καλάθι της φιλανθρωπίας με υπερκοστολογημένα προϊόντα για τους συνανθρώπους μας που υποφέρουν, κακοπληρωμένοι υπάλληλοι με κιρσούς στα πόδια από την ορθοστασία και τις απλήρωτες υπερωρίες τύλιγαν δώρα σε λαμπερές συσκευασίες και κάνανε κανα τσιγάρο στα κλεφτά, στο σκοτάδι δίπλα στις αποθήκες και στους κάδους σκουπιδιών και –το σπουδαιότερο απ’ όλα – οι πληρωμένοι αη βασίληδες της μιας βραδιάς (πάντα μου φέρνανε στο νου τους πληρωμένους φονιάδες) με υστερικά παιδιά στα γόνατά του και μια γερή δόση αλκοόλ στη μέσα τσέπη της κατακόκινης στολής τους, τι δώρο θέλεις να σου φέρει ο Αη Βασίλης φέτος, ακίνητοι για μια αναμνηστική φωτο-

γραφία (ή για έναν αιφνιδιαστικό έλεγχο ταυτοτήτων), θέλω ένα πανέμορφο παιδικό τρενάκι με πολύχρωμα λαμπιόνια, μια κούκλα για την αδερφή μου, ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης για τους μετανάστες τους Εβραίους, τους ομοφυλόφιλους, τους απροσάρμοστους ,τους ονειροπόλους, μια λαμπερή φωτιά να κατακάψει αυτή την πόλη. Έγώ όμως μπήκα. Πέρασα αγέρωχος τις πόρτες, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Φορούσα τα καλά μου. Το παν σ’ αυτή τη ζωή είναι να μη δίνεις στόχο. Κι ας με κοιτούσαν παράξενα οι μπάτσοι του καταστήματος. Εγώ εκεί, να παίζω τον τρελό. Στο κάτω – κάτω της γραφής κάθε τσακισμένος άνθρωπος έχει το δικαίωμα να ψωνίζει σ’ ένα τυχαίο πολυκατάστημα. Οι γιορτές είναι για όλους, καριόληδες. Στάθηκα στο κέντρο του καταστήματος κι έκανα πως θαμπώνομαι από τη γιορτινή διακόσμηση κι από τα δώρα, ώσπου στο τέλος θαμπώθηκα στ’ αλήθεια και πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβω και κυρίως χωρίς να με καταλάβουν. Μα το Θεό, δεν ξεχώριζα καθόλου από κανέναν εκεί μέσα, κι αυτό βέβαια, όπως καταλαβαίνετε, ήταν μέρος του σχεδίου. Μετά οι μουσικές χαμήλωσαν σιγά – σιγά κι ο κόσμος πήρε να αραιώνει. Τα ταμεία χώνευαν τη λεία τους γουργουρίζοντας σαν εξημερωμένα κτήνη. Βρήκα τις τουαλέτες εύκολα. Τις είχα σταμπάρει απο πριν. Τα

114 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012-ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Γράφει o Nίκoς Xατζηιωάννoυ

πάντα εκεί μέσα αστράφταν από καθαριότητα και τόνους απολυμαντικού. Οι κατσαρίδες δε θα είχαν την παραμικρή τύχη εδω πέρα. Κρίμα, γιατί τις θεωρώ πολύ παρεξηγημένα έντομα. Οι αρουραίοι να μου πεις, μάλιστα. Δυο φίλους έχασα απί δάγκωμα αρουραίου. Κόλλησα ωραία και καλά στην πόρτα μιας καμπίνας το χαρτάκι μου. «Εκτός λειτουργίας» έγραφε. Με σωστή ορθογραφία, παρακαλώ, και γράμματα ολοστρόγγυλα και καθαρά. Παιδεύτηκα, μέχρι να το πετύχω. Θα μπορούσε να το έχει γράψει οποιοσδήποτε υπάλληλος. Μπροστά στην πόρτα της καμπίνας άδειασα το μπουκάλι με το κάτουρο που είχα μαζί μου, καλά σφραγισμένο. Προπαντός μη μας πάρουν μυρωδιά. Έπειτα ,φυσικά, κλειδώθηκα μέσα, ανέβηκα στη λεκάνη για να μη φαίνονται τα πόδια μου και περίμενα. Σε λίγο θα έκλεινε το μαγαζί και θα έλεγχαν κάθε του γωνιά μην τυχόν και ξέμεινε κανένας. Εγώ θα ήμουν ο κανένας. Πόνταρα πολύ στη σιχαμάρα των μπάτσων. Ανοίξτε, αν τολμάτε την πόρτα, να ‘ρθειτε αντιμέτωποι με όλο το σκατό του κόσμου. Ούτε μία στο εκατομύριο. Μάλλον θα παραπέμπαν την υπόθεση στην πρωινή καθαρίστρια. Πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν, φωνές και παράσιτα ασυρμάτου μπερδεμένα. Γέλια. Όλοι οι μπάτσοι του κόσμου γελούν με τα ίδια ανέκδοτα. Τι να πει κανείς, ίσως να ‘ναι επί τούτου εκπαιδευμένοι. Τώρα γελάμε, τώρα θυμώνουμε, τώρα σκοτώνουμε. Έπειτα ξαφνικά ησυχία. Η βραδινή επιθεώρηση είχε ολοκληρωθεί. Ήμουν απόλυτος κυρίαρχος του καταστήματος. Ξεκίνησα από το τμήμα τροφίμων και ποτών. Η καλή διασκέδαση προϋποθέτει γεμάτο στομάχι. Μια ποικιλία τυριών και αλαντικών κι ένα κρασί παλαιωμένο σε δρύινα βαρέλια ήταν ότι έπρεπε για να γιορτάσω την επιτυχία μου. Χαμηλή μουσική μέσα στο ημίφως από τα φώτα ασφαλείας και προσοχή να μην το παρακάνω και μεθύσω. Η υπερβολή είναι ο εχθρός κάθε καλού σχεδίου. Έπειτα, βέβαια, γέμισα μέχρι σκασμου τα καλάθια της φιλανθρωπίας. Διάλεγα κυρίως από τα ράφια των γκουρμέ τροφίμων με τις αστρονομικές τιμές. Σκέφτομαι την έκπληξη της διοίκησης του καταστήματος, όταν ανακαλύψει ότι στην περίοδο των γιορτών μοίρασε στους άπορους της πόλης φιλέτα πάπιας και ελαφιού και αστακούς σωταρισμένους με τέσσερα διαφορετικά μυρωδικά. Τα κρασιά δεν είμαι σίγουρος ότι θα τα μοιράσουν. Φρόντισα πάντώς να τα σκεπάσω όλα με συσκευασίες από μακαρόνια και όσπρια. Είπαμε, ο εχθρός κάθε καλού σχεδιόυ είναι η υπερβολή. Ξέρω φυσικά πως αυτή η γενναιοδωρία δε θα χρεωθεί σε μένα, αλλά τι να κάνουμε. Σε αυτή τη ζωή δεν μπορείς να τα ‘χεις όλα. (Εκτός βέβαια αν κρυφτείς παραμονές Χριστουγέννων σ’ ένα πολυκατάστημα). Έπειτα πήγα στο τμήμα των παιχνιδιών . Από μικρός είχα μια ευαισθησία στα παιχνίδια. Ίσως γιατί ποτέ μου δεν τα χόρτασα. Οι παλιάτσοι θαρρείς και ήταν έτοιμοι να πηδήσουν από τα ράφια , οι κούκλες χαμογελούσαν ενθαρρυντικά και τα στρατιωτάκια παρατάσσονταν στη σειρά , έτοιμα να εξαπολύσουν επίθεση με χαρτοπόλεμο, πολύχρωμα βεγγαλικά και φονικές πυρηνικές βόμβες που θα στέλναν ολόκληρη την ανθρωπότητα πεσκέσι στο διάολο. Είναι παράξενο με τι παιχνίδια μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. Με πήρε ο ύπνος στα πιο απαλά στρώματα, στο τμήμα ορθοπεδικών. Είναι κρίμα που δεν ήταν και οι φίλοι μου εδώ, να πούμε κάτι, να ξαλαφρώσει λιγάκι η ψυχή μου. Σκεπάστηκα μέχρι τις τρίχες του κεφαλιού μου κι έκανα την ευχή μου στον Αη Βασίλη. Μετά κοιμήθηκα. Την επόμενη μέρα με ξύπνησαν με κλωτσιές. Δεν περίμενα βέβαια και τίποτα καλύτερο. Το χώρο στο τμήμα των τροφίμων τον είχαν αποκλείσει με κίτρινες κορδέλες. Μάλλον θα τα ξέρετε αυτά από τις αστυνομικές σειρές στην τηλεόραση. Οι φάροι των περιπολικών, η σήμανση, τα κανάλια και τελικά ο αποτροπιασμός της κοινής γνώμης. Δυο μπάτσοι του καταστήματος σοβαρά τραυματισμένοι. Ελπίζω να την βγάλουν, γιατί ,πραγματικά, δεν ήθελα να σκοτώσω κανέναν. Οι γιορτές είναι μέρες χαράς, κι εμένα τουλάχιστον ο Αη Βασίλης μου ‘φερε αυτό που του ευχήθηκα. Ένα καινούριο σπίτι, για να στεγάσω την απελπισία μου.