Πυξίδα 100 - Απρίλιος 2011 by pyxida mathios

)

ΦΥΛΛΟ

(

100

XANIA

ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

www.pyxida.gr

ΦΥΛΛΟ

Οι χανιώτικοι «φορείς»

Πoυ θα βρείτε Την Πυξίδα: ...κυκλoφoρoύμε τη 3η βδoμάδα κάθε μήνα, σε 3000 αντίτυπα και μπoρείτε να μας βρείτε στα παρακάτω σημεία: Βιβλιoπωλεία: ΕΠΙΛOΓΕΣ, ΕΣΤΙΑ, ΜΥΘOΛOΓΙΑ, ΠΕΤΡΑΚΗ, ΠOΛΥΕΔΡO, ΣΧΗΜΑ, ΤO ΒΙΒΛΙO, ΒΙΒΛΙOΠΩΛΕΙO ΤΗΣ 1866, Χαρτoπωλεία: ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ, ΚΥΒOΣ, ΡOΜΒOΣ, ΧΑΖΗΡΑΚΗΣ, Καταστήματα Δίσκων:

STUDIO 2000 LA. SI. DO.,STUDIO A, Virgin Σινεμά: Palace, ΚΗΠΟΣ Καφέ - Μπάρ:

ΜΥΘOΛOΓΙΑ EΔEM, ΑΝΕΚΔOΤO, ΑΣΩΤOΣ ΥΙOΣ, ΓΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ, ΔΥO ΛOΥΞ, ΜΙΚΡO ΚΑΦΕ, ΜΑΧΑΛΑΣ, ΚΑΦΕ ΤΕΧΝΗ. VIDEO CLUB: DV PLANET, PLAY, MOVIE FORUM, VIPS (ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ),

VIDEO BEST, VIDEO BLUE ΤOΡ VIDEO, (ΖΥΜΒΡΑΚΑΚΗΔΩΝ) Άλλα σημεία: ΔΗΜOΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙOΘΗΚΗ, ΕΙΣOΔOΣ ΝOΜΑΡΧΙΑΣ, ΕΙΣOΔOΣ ΔΗΜOΥ ΧΑΝΙΩΝ, ΠOΛΥΚΕΝΤΡO ΝΕOΛΑΙΑΣ, ΠΡΑΚΤOΡΕΙO ΤΥΠOΥ(ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ) ΑΝΕΚ LINES Blue Star Ferries (κεντρικό πρακτορείο) ΠOΛΥΤΕΧΝΕΙO (ΚΥΛΙΚΕΙO), ΤΕΙ(ΚΥΛΙΚΕΙO), ΩΔΕΙO,

ΤΡΑΠΕΖEΣ ΧΑΝΙΩΝ, ΠEIPAIΩΣ ΔPAKAKHΣ, SYLVESTER (ΓOΓOΝΗ), BREAK (ΓΟΓΟΝΗ) OLA STORES NEW STAND, ΟΝΕΙΡΟ Στο Hράκλειο: BIBΛIOΠΩΛEIO KIXΛH BIBΛIOΠΩΛEIO ANAΛOΓIO ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΦΩΤΟΔΕΝΤΡΟ ΚΥΛΙΚΕΙΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ Στην Aθήνα: BIBΛIOΠΩΛEIO BIBΛIOPYΘMOΣ EKΔ. ΣABBAΛA (ZΩOΔ. ΠHΓHΣ 18) Στη Θεσσαλονίκη: BIBΛIOΠΩΛEIO BIBΛIOPYΘMOΣ EKΔ. ΣABBAΛA (BAΣ. HPAKΛEIOY 47) BIBΛIOΠΩΛEIA IANOΣ (APIΣTOTEΛOYΣ 7, METAMOPΦΩΣEΩΣ 24 - KAΛAMAPIA, ΦIΛIΠΠOYΠOΛEΩΣ 57 - AMΠEΛOKHΠOI, 25ης MAPTIOY 45

ΠΥΞΙΔΑ ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠOΛΗ ΤOΥΣ ΠOΛΙΤΕΣ ΤOΝ ΠOΛΙΤΙΣΜO ΙΔΙOΚΤΗΣΙΑ: ΑΣΤΙΚΗ ΜΗ ΚΕΡΔOΣΚOΠΙΚΗ «ΠOΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣ» ΚΩΔΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ 6483 ISSN 1790-6075 ΕΚΔOΤΗΣ – ΥΠΕΥΘΥΝOΣ ΕΚΔOΣΗΣ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗΣ ΜΑΤΘΑΙOΣ ΕΠΙΚOΙΝΩΝΙΑ «ΠΥΞΙΔΑ» / ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗΣ ΜΑΤΘΑΙOΣ ΤΘ 53 ΤΚ 73131 ΧΑΝΙΑ ΚΡΗΤΗΣ ΤΗΛ: 2821074104 / 6974739122 FAX: 2821036364 e-mail: info@pyxida.gr ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ Μ. ΑΝΕΥΛΑΒΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΒΟΥΛΕΣ KΩΣTAΣ ΓYΠAPAKHΣ ΜΙΧΑΗΛ ΔΑΡΜΑΡΑΚΗΣ ΣΙΣΣΥ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ ΒΟΥΛΑ ΚΑΝΤΕΡΑΚΗ ΔΗΜOΣ ΚΕΡΔΕΛΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΩΤΣΟΓΛΟΥ ΝΙΚΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΚΗΣ ΠΕΤΡOΣ ΛΥΜΠΕΡΑΚΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΛΙΚOΥΤΣΑΚΗΣ KΩN/NOΣ MΠAΣIOΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΚΑΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΚΟΝΙΔΗΣ MYPTΩ KONTOMΙTAKH ΓΙΩΡΓΟΣ MANOYΣEΛHΣ NIKOΣ MANOYΣEΛHΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΩΓΟΥΛΟΣ ΒΑΡΒΑΡΑ ΠΕΡΑΚΗ BAΣIΛHΣ ΠAΠAΣTAMOΣ ΝΕKΤΑΡΙOΣ ΠΑΥΛOΥ - ΠΕΤΡOΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΙΒOΛΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΠΑΝOΥΔΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓOΣ ΤΣΙΜΑΣ ΣΟΦΙΑ ΤΣΟΥΡΛΑΚΗ ΝΙΚOΣ ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝOΥ ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΕΛΙΔΩΝΗΣ ΣKITΣA - ΣΧΕΔΙΑΣΜOΣ ΕΝΤΥΠOΥ ΝΙΚOΣ ΠΑΡΘΕΝOΠOΥΛOΣ τηλ. 6974430507 ΣΗΜΑ ΕΝΤΥΠOΥ ΕΛΕΝΗ ΜΑΡΙΝΑΚΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΕΛΕΝΗ ΣΤΑΥΡΙΔΗ Η πυξίδα πρoσφέρεται με αντίτιμo τη διάδoση και τη συμμετoχή

Η ΕΚΔΟΣΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ:

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

υστυχώς η εξέλιξη με το εφετείο, τα ΕΛΤΑ, το νοσοκομείο και όλες τις άλλες υπηρεσίες που έκλεισαν ή κλείνουν, με όλα τα εργα που δεν προχωράνε εδώ και χρόνια μπορούν εύκολα να εξηγηθούν αν αναλογιστούμε το πλαίσιο σχεδιασμού και διεκδίκησης που έχει αυτός ο νομός εδώ και πολλά χρόνια. Για να είμαστε ποιο ακριβείς ένα πλαίσιο το οποίο δεν υπάρχει και που φυσικά δεν έχει καταφέρει σχεδόν ποτέ να βάλει προτεραιότητες, κανόνες και κυρίως να καταφέρει να συσπειρώσει και να δεσμεύσει βουλευτές, δημάρχους, τοπικές αρχές και φορείς σε μια λογική απόλυτης διεκδίκησης προς όφελος του τόπου. Αντί αυτού έχουμε τα τελευταία χρόνια χορτάσει σε εξαγγελίες και σχεδιασμούς κατά περίπτωση, ανάλογα με το «αν η κυβέρνηση είναι δική μας ή όχι», ανάλογα με το αν ο νομάρχης, ο δήμαρχος, ο βουλευτής θέλει ή όχι να στεναχωρήσει τον κάθε υπουργό. Ανάλογα με το αν ο κάθε αιρετός ή ο κάθε παράγοντας σκέφτεται, σχεδιάζει ή απλά ελπίζει ενδεχομένη μεταπήδηση του στην κεντρική πολιτική σκηνή… Και τόσα άλλα ιδιοτελή τα οποία ουσιαστικά έρχονται να αναδείξουν ένα τοπικό πολιτικό προσωπικό που περισσότερο αγωνιά για να αναδειχθεί το ίδιο παρά να αναδείξει και να επιλύσει τα προβλήματα του τόπου. Γιατί τελικά ομελέτα χωρίς να σπάσουν αυγά δεν γίνεται!!!

Το Εφετείο πως σας γράφαμε και τον προηγούμενο μήνα το θέμα του Εφετείου είχε εδώ και καιρό τελειώσει. Η αλήθεια είναι αυτό που εδώ και μήνες έλεγαν οι φίλοι μας από το Ηράκλειο. Ότι δηλαδή για το θέμα είχαν αποσπάσει την δέσμευση του πρωθυπουργού από τις τελευταίες εκλογές. Οπότε τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση. Γράψαμε πρόσφατα ότι για μεγάλο διάστημα η υπερβολική προβολή του θέματος του εφετείου άφησε εκτός κάδρου την ουσία του θέματος. Την αποψίλωση των τριών από τους τέσσερις νομούς της Κρήτης και την δημιουργία ενός υδροκέφαλου κέντρου στο Ηράκλειο. Ενός μηχανισμού διοίκησης και «ανάπτυξης» ο οποίος ούτε καν ολόκληρο τον νομό Ηρακλείου φαίνεται να συμπεριλαμβάνει.

Η ανακοίνωση των βουλευτών έρασαν πολλές μέρες μέχρι οι τρεις βουλευτές του ΠΑΣΟΚ στα Χανιά καταφέρουν να εκδώσουν μια ανακοίνωση σχετικά με την εξέλιξη της ίδρυσης εφετείου στο Ηράκλειο. Μετά από μακροχρόνιους όρκους τιμής και πιστής (όλα ανέξοδα …) οι βουλευτές έβγαλαν μια ανακοίνωση που μάλλον έχει γράψει ο κύριος Πεταλωτής. Θα κάνουν αγώνα λέει …

… Και το ΔΗΠΕΘΕΚ να μετά το άλλο τα στοιχεία του αυτοδιοίκητου στα Χανιά βάλλονται. Τελευταίο κρούσμα αυτό του ΔΗΠΕΘΕΚ. Ένα θέατρο το οποίο υπάρχει εδώ και χρόνια στα Χανιά. Με τα Χανιά να το στηρίζουν, να το αναπτύσσουν, να το εξελίσσουν βρίσκεται στο επίκεντρο μιας συζήτησης για αλλαγή έδρας. Δεν έχει σημασία τόσο το αν θα φύγει το θέατρο αλλά το ότι μπαίνει και αυτό μαζί με τόσες άλλες υπηρεσίες και φορείς στην συζήτηση υφαρπαγής. Μπαίνει και το ΔΗΠΕΘΕΚ σε μια χοάνη την ιδία στιγμή που οι φίλοι μας εξ ανατολας εδώ και χρόνια το έχουν αφήσει στην τύχη του. Αλλά έτσι είναι ο καλός κουρσάρος δεν αφήνει τίποτα στο δρόμο του.

Ματθαίος Φραντζεσκάκης

Που να κοιτάξουμε αίνεται πως για πρώτη φορά οι πολίτες αυτής χώρας δεν έχουν να περιμένουν απολύτως τίποτα, τουλάχιστον για το αμέσως επόμενο διάστημα. Η χώρα βρίσκεται σε μια απερίγραπτη κατάσταση και απ΄ ο,τι δείχνουν οι καταμετρήσεις διαθέσεων μεσω των δημοσκοπήσεων δεν φαίνεται οι πολίτες να έχουν να περιμε΄νου τίποτα όχι μόνο από την κυρίρχη πολιτική αλλά και από το υπάρχον σύστημα. Μάλλον δεν έχει υπάρξει εποχή στη νεότερη ιστορία μας, μιας τόσο μεγάλης απαξίωσης του κυρίαρχου πολιτικού λόγου. Κάθε επίσημη δήλωση ενός πολιτικού είχε πάντα τη δική της μικρή ή μεγαλύτερη βαρύτητα. Σήμερα κανένας λόγος της κυβέρνησης ή της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μετρά. Υπάρχει δεδικασμένο. Και αυτό δεν πρέπει να χαροποιεί κανέναν ούτε και τους αντιπολιτευόμενους ούτε και τους αντικαθεστωτικούς. Τα πράγματα είναι εξαιρετικά επικίνδυνα. Και ο πρώτος αντίκτυπος είναι στις ζωές όλων μας, στην καθημερινότητά μας. Το χειρότερο όλων είναι πως ενώ η υγεία του πληθυσμού χειροτερεύει, η κατάθλιψη σκεπάζει όλο και μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, οι όγκοι, τα εγκεφαλικά, τα εμφράγματα δίνουν και παίρνουν, οι αυτοκτονίες είναι στην ημερήσια διάταξη, και τα νοσοκομεία, οι χώροι στους οποίους θα μπορούσε ο κόσμος να βρει μια λύτρωση ή μια ανακούφιση, νοσούν βαριά. Και όπως είναι λογικό αυτές οι εντάσεις κορυφώνονται στις μεγαλουπόλεις. Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν μικρές οάσεις στη χώρα που γεννούν και δημιουργούν πράγματα και σχέσεις, αυτό σε τίποτα δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί με το κώμα στο οποίο έχουμε υποπέσει. Πρόκειται για κώμα συνειδησιακό και κινηματικό. Κώμα αυτοκαταστροφής. Ο πολίτης δεν έχει να περιμένει ούτε έναν αξιόπιστο επίσημο λόγο. Η ανυπαρξία πολιτικής είναι θέμα πολιτικό. Και η πολιτική πρέπει επιτέλους έστω και με δυσμενείς όρους να γίνει υπόθεση των ανθρώπων, των πολιτών, των εργαζομένων, των ανέργων, των νέων. Με ποιους όρους; Ας ανοίξουμε επιτέλους σοβαρά τη συζήτηση όχι με λόγια αλλά με δράσεις. Ας φέρουμε τη μοίρα μας σε μια κατάσταση τέτοια για την οποία, τουλάχιστον αυτή τη φορά, θα έχουμε εμείς την ευθύνη. Α.Π.

Για τον Νίκο όλων μας ξιοπρέπεια: αυτή είναι τελικά η αιτία θανάτου του Νίκου Παπάζογλου. Έφυγε για να μην τη χάσει, όπως θαρρώ πως κι άλλοι όμοιοί του σαν τον Ρασούλη ή και λιγότερο γνωστούς. Δύο από τους εκπροσώπους της «γυφτιάς» που δεν καταδέχθηκαν ποτέ μα ποτέ να το παίξουν «δήθεν». Όχι μόνο δεν είχε κανείς να τους καταλογίσει κάτι μα έφυγαν αφού έζησαν όπως ήθελαν αυτοί. Κι αν πρέπει να κρατήσουμε από αυτούς κάτι εκτός από τα τραγούδια τους είναι μια συνολική στάση ζωής είναι η στέγαση μιας ολόκληρής «σχολής» που δημιουργήθηκε στο βορρά, μιας σχολής καλλιτεχνών που περιλαμβάνει Μάλαμα, Χειμερινούς Κολυμβητές, Ισίδωρο Παπαδάμου, Θανάση Παπακωνσταντίνου, Μαριώ, Κατερίνα Σιάπαντα, Γιάννη Αγγελάκα, Λιζέτα Καλημέρη… μεγάλη η λίστα. Άνθρωποι που δεν εγκατέλειψαν τον τόπο τους για να μεταβούν

στην Αθήνα προκειμένου να καθιερωθούν. Δεν είναι δευτερεύον αυτό. Είναι πρωτεύον. Οι δυο από τους 4 φίλους που σήκωσαν τη σημαία της «εκδίκησης της γυφτιάς» δημιούργησαν ένα καταστασιακό καλλιτεχνικό ρεύμα του βορρά που υπάρχει ακόμα και είναι ζωντανό. Βοήθησαν πολύ κόσμο να προχωρήσει, κάτι που έκαναν επίσης και ο Σαββόπουλος με τον Ξυδάκη, δεν υπάρχει αμφιβολία γι΄ αυτό. Αλλά καλό είναι να μιλάμε και να αναγνωρίζουμε εκείνες τις ξεχωριστές καταστάσεις. Αν πάρουμε για παράδειγμα την ηχογράφηση της συναυλίας του Νίκου Παπάζογλου στο Λυκαβηττό θα διαπιστώσουμε ότι είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις δίσκων ηχογράφησης λαϊκής συναυλίας που λειτούργησε σαν αυτόνομο καλλιτεχνικό δημιούργημα στην Ελληνική δισκογραφία. Όχι μόνο για τα τραγούδια, για το παίξιμο ή για τους ερμηνευτές, αλλά κυρίως για τη μεταφορά του όλου κλίματος, ένα έργο που έχει μια απίστευτη ευρεία απεύθυνση, ένα έργο Λαικό με Λάμδα Κεφαλαίο. Και δεν χρειάζεται να σηκώσουμε σημαίες για να γίνουν αθάνατα δημιουργήματα. Κι ένα κόκκινο φουλάρι είναι αρκετό. Α.Π.

Η αναγκαιότητα πεζοδρόμησης της παλιάς πόλης ε ιδιαίτερο ενδιαφέρον διαβάσαμε στον τοπικό τύπο άρθρο του κ. Αντώνη Αθανασάκη σχετικά με την πεζοδρόμηση της παλιάς πόλης των Χανίων. Άρθρο από το οποίο σας παραθέτουμε μεγάλο μέρος. « /…/ Η προστασία και η ανάδειξη της παλιάς μας πόλης όμως απαιτεί κατ’ αρχήν την άμεση πεζοδρόμησή της. Ο αποκλεισμός των αυτοκινήτων (εκτός των μόνιμων κατοίκων) από το ιστορικό κέντρο της παλιάς πόλης και η οργάνωση της προσβασιμότητας μέσω ενός δικτύου πεζόδρομων, ποδηλάτων και η χρησιμοποίηση μικρών και οικολογικών μέσων μαζικής μεταφοράς (ηλεκτροκίνητα μίνι λεωφορεία) αποτελεί αυτονόητο πλέον μέτρο για το ιστορικό κέντρο κάθε πολιτισμένης πόλης. Συγχρόνως οι οργανωμένοι χώροι στάθμευσης μπορούν να αποδοθούν αποκλειστικά στους μόνιμους κατοίκους, λύνοντας έτσι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματά τους. /.../ Θυμίζουμε ότι το αίτημα για την πεζοδρόμηση όλης της παλιάς πόλης των Χανίων τέθηκε εδώ και χρόνια από την τότε έφορο προϊστορικών και κλασικών αρχαιοτήτων κα Μαρία Βλαζάκη τονίζοντας χαρακτηριστικά ότι η παλιά μας πόλη «είναι όλη ένα μνημείο σαν παλίμψηστο με προϊστορικές και κλασικές αρχαιότητες, βυζαντινά, μεταβυζαντινά, βενετσιάνικα και τουρκικά μνημεία. Με την πεζοδρόμηση, θα μπορέσουν ν’ αναδειχθούν σ’ ένα είδος αρχαιολογικού πάρκου νησίδες με όσο το δυνατόν περισσότερες αρχαιότητες»./../ Επειδή η πεζοδρόμηση της παλιάς πόλης θα διαφοροποιήσει αναγκαστικά όλους τους όρους λειτουργίας της περιοχής, επηρεάζοντας έτσι ουσιαστικά τη ζωή τόσο των μόνιμων κατοίκων όσο και όσων δραστηριοποιούνται επαγγελματικά σε αυτήν θα πρέπει η Δημοτική Αρχή να ξεκινήσει άμεσα έναν ουσιαστικό διάλογο με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς και πολίτες. Για να γίνουμε συμμέτοχοι όλοι στην προσπάθεια αναβάθμισης και σεβασμού της παλιάς μας πόλης.»

ΦΥΛΛΟ

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

Λες και ήταν χθες

ΤΑ ΠΕΡΙΤΤΑ

Γενέθλια Γράφει η Βαρβάρα Περάκη

τεύχη είναι μια νίκη, ένα κατόρθωμα, μια σιγουριά, μια ανακούφιση, μια υπόσχεση, μια υποχρέωση. Δεν είναι ένας αιώνας βέβαια, αλλά και μόνο το νούμερο σε τρομάζει! Τριψήφιος αριθμός με όνομα, ιστορία, παρελθόν, παρόν και ένα μέλλον με υποσχέσεις και ευθύνες. Εμείς εδώ στην Πυξίδα, δεν είμαστε δημοσιογράφοι. Εκπροσωπούμε τον εαυτό μας, τις σκέψεις μας, τις αγωνίες μας, τα θέλω μας, τους στοχασμούς μας, τις αντιρρήσεις μας, το συναίσθημα μας. Αποφασίσαμε να εκτεθούμε, να μοιραστούμε, να διατυπώσουμε, ν΄ αφουγκραστούμε, να εκφραστούμε, να προτείνουμε. Μια άλλη οπτική, μια διαφορετική αίσθηση, μια πηγαία αντίδραση για όσα δε μας αρέσουν. Προσωπικές γραφές, μια άλλη ανάσα, οι σκέψεις και οι καημοί μας για όσα γίνονται, μια άλλη Ελλάδα που επιμένει με καθαρή ματιά, με ανοιχτό μυαλό, σε μια επαρχία τόσο μακρινή από το κέντρο, όσο η μεγάλη θάλασσα και τόσο ανήσυχη στα υπόγεια ρεύματα , όσο η τρικυμισμένη ψυχή μας που ηρεμία δε γνωρίζει. Κι εγώ εδώ, στη γωνία μου που με αγχώνει και με εκτονώνει, που με κάνει κάθε μήνα να θέλω να τα πω, όλα που με βαραίνουν που με αλαφρώνουν. Χαρά λοιπόν σε μια λυπημένη χώρα, μ΄ένα βροχερό Απρίλη, όταν η άνοιξη ντρέπεται να έρθει και να επικρατήσει. Φαίνεται ότι ο Πλάτωνας

100

δεν αφήνει την Περσεφόνη, παράφορα ερωτευμένος μαζί της κι έτσι δεν υποχωρεί κι ο λυπημένος χειμώνας. Κι η Δήμητρα κλαίει που καθυστερεί να δει την κόρη της και μας πνιγεί στα δάκρυα της. Να που οι μύθοι μπορεί να μας δίνουν τις λογικότερες ερμηνείες και να μας καθησυχάζουν γλυκά γεννώντας πάντα ελπίδα. Τέρμα τα λυπημένα. Είμαστε εδώ με μια κατοστάρα στο ενεργητικό μας. Λέξεις, πολλές λέξεις, δύσκολες κι εύκολες, ζόρικες και χαλαρές, αραδιασμένες με ψυχολογικό συνειρμό, συγγενείς. Είμαι εγώ οι λέξεις μου, που ζητάνε ν΄ ακουμπήσουν κάπου άλλοτε ήρεμα κι άλλοτε θυμωμένα, άλλοτε λυπημένες κι άλλοτε χαρούμενες, μικρές ή πολυσύλλαβες, που ελπίζουν πάντα σε αποδέκτες που δε θέλουν να ησυχάσουν αλλά να επιμείνουν να νιώθουν και να σκέφτονται και να συγκινούνται. Λέξεις που δεν κρύβονται, δεν υπονοούν αλλά εννοούν, γιατί θέλουν να γίνονται ζωή και πράξη λέξεις που περιγράφουν όνειρα, οδύνη ή ανακούφιση, λέξεις ενίοτε «καρφιά» καθαρές στην πρόθεση και λέξεις της ανάγκης. 100 τεύχη δεν είναι λίγα. Είναι κατόρθωμα, είναι αγώνας, είναι μια μικρή νίκη, είναι ο τρόπος να χαίρεσαι που μεγαλώνεις κάθε μήνα. Είναι 100 φορές η αγωνία του Μαθιού, γόνιμη, ευαίσθητη και αποτελεσματική. Καλό Πάσχα.

Ένα ταξίδι που ξεκίνησε απροσδόκητα πριν 10 χρόνια και που φτάνει σήμερα στα 100 φύλλα. Ναι ο χρόνος από τότε μετριέται σε φύλλα. Από μήνα σε μήνα. Έτσι είναι οι εκδόσεις. Ύλη, επιμέλεια, σελιδοποίηση, τυπογραφείο, διανομή, και πάλι από την αρχή… Ένας κύκλος έντασης, χαράς, αγωνίας, δημιουργικότητας. Η «Πυξίδα της Πόλης».

Γράφει o Mατθαίoς Φραντζεσκάκης

Δύσκολοι καιροί … Η έννοια της διατύπωσης άποψης χωρίς προαπαιτούμενα και δεσμεύσεις αποτέλεσε από την αρχή της διαδρομής μας σκοπός και στόχος. Κριτικά και δημιουργικά, χωρίς εμπάθειες αλλά και χωρίς «αγάπες». Με τον πολιτισμό, δηλαδή ότι υπάρχει γύρω μας, να είναι στο επίκεντρο της σκέψης και της γραφής μας. Με το διαδύκτιο και στο διαδύκτιο ( www.pyxida.gr) για να έχουμε επικοινωνία με φίλους και αναγνώστες που βρίσκονται μακριά από την ακτίνα της έντυπης μορφής μας. Με την κρίση να μας αγκαλιάζει αλλά να επιμένουμε… Προσπαθήσαμε αυτά τα 10 χρόνια να υπηρετούμε στο στόχο μας. Χωρίς ηρωισμούς και βαρύγδουπες διακηρύξεις. Απλά με συνέπεια. Και γι΄αυτό δεσμευόμαστε και για τη συνέχεια. Με την κρίση να μας αγκαλιάζει αλλά να επιμένουμε…

Υγ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους ανθρώπους που είναι διπλά μας αυτά τα 10 χρόνια. Τους συνεργάτες – συντάκτες, γιατί αυτοί είναι η «Πυξίδα». Στην Ελένη, τη Ρούλα, τον Μανώλη, τον Παναγιώτη και όσους συμμετέχουν στην μηνιαία διαδρομή μας. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους διαφημιζόμενους – συνεργάτες αυτής της προσπάθειας. Αυτούς που μας εμπιστεύονται για την προβολή της επιχείρησης τους και που συνάμα στηρίζουν την έκδοση μας. Ένα μεγάλο ευχαριστώ τέλος σε όλους εσάς που μας περιμένετε κάθε μήνα. Γιατί τελικά έντυπα χωρίς αναγνώστες δεν υπάρχουν. Καλή μας συνέχεια.

ΦΥΛΛΟ

Μύθος δεύτερος: Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει! ατά το Σλοβένο φιλόσοφο Σλάβοϊ Ζϊζεκ βασικό καθήκον των ευρωπαϊκών κυρίαρχων ελίτ εν μέσω της κρίσης είναι η κατασκευή μίας αφήγησης «…η οποία θα επιρρίψει την ευθύνη για την κατάρρευση όχι στο παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα καθαυτό, αλλά σε δευτερεύουσες και συγκυριακές παρεκκλίσεις…». Εν προκειμένω, στην περίπτωση της Ελλάδας, η σχετική αφήγηση προσπαθεί να φορτώσει τις κοινωνικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης σε μία ξεχωριστή ελληνική ιδιαιτερότητα Η επιβολή των μέτρων λιτότητας που η κυβέρνηση Παπανδρέου επ’ αφορμή της κρίσης δημοσίου χρέους και του μνημονίου επέβαλε στους πολίτες της, στηρίζεται ακριβώς στην κατασκευή ενός αντίστοιχου μύθου. Ο μύθος αυτός δεν κατασκευάζεται τον τελευταίο ενάμισι χρόνο με καινούργια υλικά, αλλά αντίθετα εγγράφει διάσπαρτα κομμάτια της συλλογικής αυτοκατανόησης της ελληνικής κοινωνίας σε μία συνεκτική αφήγηση, ώστε να εξυπηρετηθούν οι πολιτικές σκοπιμότητες του μνημονίου και των κυρίαρχων ελληνικών ελίτ. Στο προηγούεπιμέλεια μενο άρθρο μας μιλήσαμε για κειμένου τον τρόπο με τον οποίο η τεμπελιά και η καπατσοσύνη ως εθνικές o Mιχάλης αρετές εντάσσονται σε αυτό το αφήγημα. Στο σημερινό μας σημείNικoλακάκης ωμα θα ασχοληθούμε με την αντίληψη, που υποβόσκει στο δημόσιο λόγο της χώρας, που θέλει την Ελλάδα να «αντέχει». Βασικό ιδεολόγημα σχετικά με την ελληνική ιδιαιτερότητα αποτελεί η θέση ότι βασική αιτία της έντασης με την οποία βιώνεται η κρίση στη χώρα μας ήταν ο υπερβάλλον καταναλωτισμός της ελληνικής κοινωνίας. Η υπερκατανάλωση, σύμφωνα με αυτή την αντίληψη οφείλεται για τον υπερδανεισμό, και άρα η επιβολή μέτρων λιτότητας θα επαναφέρει την ελληνική κοινωνία στα φυσιολογικά της επίπεδα. Μετά το μνημόνιο οι πολίτες της χώρας θα οδηγούνε όσα αμάξια τους αναλογούν, θα έχουν όσα σπίτια τους αναλογούν, θα τρώνε όσα σουβλάκια τους αναλογούν και θα σπάνε στα μπουζούκια τα βράδια όσα πιάτα τους αναλογούν και όχι περισσότερα όπως στο παρελθόν. Εν ολίγοις το κόστος της λιτότητας αποτιμάται με όρους περιορισμού της κατανάλωσης και δη της καλοπέρασης, και δια της επίκλησης αυτής της εικόνας αποκρύπτονται οι κοινωνικές συνέπειες της κρίσης και κυρίως της παρατεταμένης ύφεσης που ακόμα και άκρως νεοφιλελεύθερα έντυπα όπως ο Economist σήμερα συμφωνούν για την αναποτελεσματικότητα τους. Η Ελληνική κοινωνία, δηλαδή, μπορεί να ζορίζεται αλλά αντέχει. Τι θα γινόταν άραγε αν στον πολιτικό διάλογο εισάγαμε και τις κοινωνικές συνέπειες της κρίσης. Τι θα γινόταν αν, παραδείγματος χάρη, οι Έλληνες πολίτες καλούνταν να νομιμοποιήσουν τις επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης έχοντας ως δεδομένο ότι θα αντιμετωπίσουν μία δραματική μείωση του προσδόκιμου ζωή τους, όπως τόσο εύγλωττα παρουσιάζει το δημοφιλές τις τελευταίες μέρες ντοκιμαντέρ Debtocracy; Τι θα γίνονταν κοινώς αν συνειδητοποιούσαμε ότι η Ελληνική κοινωνία δεν αντέχει;

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

Την περίοδο 2009-2010 παρατηρήθηκε διπλασιασμός του ποσοστού των αυτοκτονιών στην ελληνική κοινωνία σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Μόνο στην Κρήτη τον προηγούμενο χρόνο σημειώθηκαν 9 αυτοκτονίες από τοπικούς επιχειρηματίες που αντιμετώπιζαν οικονομικές δυσκολίες Οι άστεγοι στην Αθήνα υπολογίζονται πλέον από την Μ.Κ.Ο. Πράξις στην Αθήνα σε 11.000. Σημειωτέον ότι μεγάλο μέρος αυτών των αστέγων είναι άνδρες μεταξύ 30-55 με πανεπιστημιακή μόρφωση. Άλλες πηγές ανεβάζουν το νούμερο στους 30.000. Την ίδια περίοδο παρουσιάστηκε και δραματική αύξηση της παιδικής εγκατάλειψης κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας. Ανάλογη τροχιά ακολουθούν και οι δείκτες της εγκληματικότητας στη χώρα. Μεταξύ 2009-2010 αυξήθηκαν από 76.773 σε 90.939 οι κλοπές και οι διαρρήξεις. Παράλληλα την απελθούσα χρονιά διαπράχθηκαν 360 ανθρωποκτονίες στη χώρα, 30 περισσότερες από το 2009. Σημειωτέον ότι η αύξηση αυτή στα μικροεγκλήματα αφορά κατά τι περισσότερο μετανάστες που αντιμετωπίζουν πιο άμεσα το φάσμα του υποσιτισμού, αλλά στα πιο σοβαρά εγκλήματα κατανέμονται ισόποσα σε όλες τις κατηγορίες του πληθυσμού της χώρας. Ξεχωριστή αύξηση φαίνεται να έχουν μόνο τα εγκλήματα που διαπράττονται από ανήλικους, συχνά ακόμα και από μαθητές δημοτικού. Αντίστοιχη τάση παρατηρείται και αναφορικά με τη χρήση σκληρών ναρκωτικών ουσιών. Σύμφωνα με έρευνα του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγιεινής: με τίτλο «Ετήσια έκθεση για την κατάσταση των ναρκωτικών και των οινοπνευματωδών στην Ελλάδα το 2010» την περίοδο 2008-2009 καταγράφηκε άνοδος από 20.181 σε 24.097 στην εκτίμηση για το συνολικό αριθμό των προβληματικών χρηστών με κύρια ουσία χρήσης την ηρωίνη. Αν και το ινστιτούτο είναι επιφυλακτικό να αποδώσει την αύξηση σε κοινωνικούς παράγοντες και όχι στον τρόπο καταγραφής του, ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι η αύξηση αυτή αφορά κυρίως άτομα πάνω από 35 χρονών, πολίτες δηλαδή ήδη ενταγμένους στην παραγωγική διαδικασία, και δευτερευόντως πολύ μικρούς σε ηλικία χρήστες. Η παράθεση των παραπάνω στοιχείων βεβαίως είναι μόνο ενδεικτική. Μέσα όμως από αυτή αναδύεται μία λίγο πολύ συγκροτημένη εικόνα. Μίας κυβέρνησης που κάνοντας την επιλογή να επιβάλει μέτρα λιτότητας, επιλέγει να θυσιάσει, με όλη την κυριολεξία της λέξης, τον πληθυσμό της χώρας προς όφελος των δανειστών της και όσων οικονομικά επωφελούνται από τα νέα μέτρα. Τα τμήματα εκείνα του πληθυσμού που είναι ήδη ενταγμένα στην παραγωγή πλήττονται σφοδρότερα από όλους, οι νέοι που ετοιμάζονται να ενταχθούν στην παραγωγή χωρίς καμία προοπτική επαγγελματικής και οικογενειακής αποκατάσταση συχνά εγκαταλείπουν την χώρα, και οι οικογένειες αδυνατούν να παρέχουν τα στοιχειώδη απαραίτητα για την ομαλή κοινωνικοποίηση των ανήλικων παιδιών τους. Μπορούμε λοιπόν βάσιμα να αμφισβητήσουμε τον παραπάνω ισχυρισμό περί αντοχής της ελληνικής κοινωνίας. Ίσως θα πρέπει να αρχίσουμε να συλλογιζόμαστε την μετά-μνημόνιο Ελλάδα όχι μόνο με όρους οικονομικής ύφεσης και καταναλωτικής συρρίκνωσης, αλλά και ως μια χώρα της οποίας η κοινωνία, ως κοινότητα δεσμών αλληλεγγύης, αλληλοϋποστήριξης και συλλογικής ευθύνης, δολοφονείται. Η στήριξη των μέτρων λιτότητας και της πολιτικής του μνημονίου σήμερα ισοδυναμεί και με στήριξη των κοινωνικών συνεπειών τους. Η ελληνική κοινωνία δεν έχει να κερδίσει τίποτα από τα σημερινά μέτρα, πριν από όλα γιατί, αν τελικά επιβληθούν η ίδια της η υπόσταση βρίσκεται υπό απειλή.

Ετοιμάζοντας την Πυξίδα … Είδαμε Τηλε- κανίβαλους στις «ειδήσεις» των 8 (Ελάχιστα αλλά… είδαμε ) Ξανα-είδαμε 99 εξώφυλλα της Πυξίδας Ακούγαμε Μουσικές του κόσμου Διαβάζαμε Τα μέσα επικοινωνίας στον 21ο αιώνα / Στέλιος Παπαθανασόπουλος / Κριτική

ΦΥΛΛΟ

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

Το Μετέωρο Βήμα της Ελληνικής Οικονομίας Κολλημένος στην τηλεόραση, περίμενα, με σχετική ανυπομονησία, τη συνέντευξη του «πολύ» Αλέκου Παπαδόπουλου, στην τηλεοπτική εκπομπή του Αλέξη Παπαχελά «νέοι ΦΑΚΕΛΟΙ». Στριφνός, ισχυρογνώμονας, πολύ συχνά απαξιωτικός, εκφράζει μια εσώτερη αποστροφή για το σύστημα, το οποίο κι ο ίδιος έχει υπηρετήσει. μως δε χρειάζεται να είναι κανείς φυσιογνωμιστής για να αντιληφθεί ότι τούτος ο πρώην πολιτευτής λέει την αλήθεια πέρα για πέρα. Άλλωστε αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο ανέβαλα για χάρη του, κάθε άλλη δραστηριότητα, τη συγκεκριμένη μέρα. Το πόσο «διαφορετικά» όσο και τίμια άσκησε το λειτούργημά του ο εν λόγω «Δον Κιχώτης», μάλλον δεν έγινε ποτέ κατανοητό ούτε από τους πολίτες ούτε και από το πολιτικό σύστημα. Και, όπως και ο ίδιος φευγαλέα τόνισε – μόνο όταν προκλήθηκε από τον δημοσιογράφο – ακόμα και σε αυτήν την, δύσκολη για τη χώρα, πολιτική και οικονομική συγκυρία, ουδέποτε του ζητήθηκε να καταθέσει τις απόψεις του.

Η εμπειρία της συνέντευξης δικαίωσε με το παραπάνω την προσδοκία. Ο «τύπος», βγήκε από ένα καλούπι που μάλλον έχει καταργηθεί από καιρό. Θα μπορούσα να τον συγκρίνω σε ήθος μόνο με τις κορυφαίες προσωπικότητες της Ελληνικής Ιστορίας, αλλά δεν είναι η δουλειά μου αυτή και δεν σκοπεύω να το κάνω όσο είναι εν ζωή, γιατί που ξέρεις, τελικά όλο και κάποιος «όψιμος σωτήρας» μπορεί να ζητήσει εν τέλει τη βοήθειά του. Η ήπια κατάθλιψη, που φαίνεται στα παραπανίσια κιλά του, έγινε ποταμός και παρέσυρε συντελεστές της εκπομπής και τηλεθεατές. Ακόμα και η πιο επιγραμματική αναφορά σε μερικά από όλα όσα ελέχθησαν μπορεί να αποτελέσει βάση για προβληματισμό και δυσοίωνες προβλέψεις. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος υποστήριξε ότι ο ίδιος επεξεργαζόταν σενάρια χρεοκοπίας από τον καιρό που είχε ενεργό ρόλο στην κυβερνητική σκηνή, σε μια εποχή, που η αναφορά και μόνον σε αυτά αποτελούσε αιτία πολιτικού θανάτου. Όμως τότε, ο Σημίτης, ασχολούμενος με τις αποκρατικοποιήσεις, την αξιοποίηση της περιουσίας του Δημοσίου και εν γένει με τα νούμερα, συμπεριφερόταν

ως ένας αναχρονιστικός λογιστάκος, γεγονός που δείχνει ξεκάθαρα την υποκρισία του τότε και του τώρα, η οποία φωλιάζει στους κύκλους του πολιτικού συστήματος. Ακόμα και όταν λειτουργούσαν οι μηχανισμοί που ο ίδιος δημιούργησε, όπως τα Ελεγκτικά Κέντρα, το Σ.Δ.Ο.Ε. και το Taxis, είχε έντονη την αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, κυρίως σε σχέση με τις εισπράξεις. Ο εισπρακτικός μηχανισμός είχε ένα μόνιμα υποβιβασμένο προφίλ, καθώς ήταν στελεχωμένος από τις «δευτεράντζες» του Υπουργείου, ενώ όλοι οι αξιόλογοι υπάλληλοι είχαν καταφέρει να βρίσκονται στη βεβαίωση των εσόδων. Ακόμα και όταν ήρθε το περίφημο I.R.S. από τις Η.Π.Α. δεν τα κατάφερε και τα «μάζεψε κι έφυγε» μαζί με την αλλαγή της ηγεσίας του Υπουργείου κι αφού είχε αντιμετωπίσει χωρίς επιτυχία το «τείχος καθυστέρησης» παροχής στοιχείων, από την υπηρεσιακή «Γραμμή Μαζινώ», που είχε στηθεί. Καθώς προχωρούσε η συζήτηση, φαινόταν να περνάει μπροστά από τα μάτια του όλο το φιλμ της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, της τελευταίας εικοσαετίας κι αυτό τον έκανε να νοιώθει πιο άβολα, σχεδόν αναγούλιαζε. «Το κράτος αυτό» είπε, «δε μπορεί να μειώσει τις δαπάνες του, είναι ένα κράτος σαθρό,

ανίκανο, δομημένο για να παράγει έξοδα, ολοένα και περισσότερο αυξανόμενα». Κοντοστάθηκε, πήρε μερικές βαθιές ανάσες και συνέχισε προσπαθώντας να στηρίξει τον πολιτικό χώρο, από τον οποίο προέρχεται. «Εγώ δε διαφωνώ διόλου με τις φιλότιμες προσπάθειες της Πολιτείας για μείωση του ελλείμματος» διευκρίνισε, «όμως το ψέμα πάει κι έρχεται…». Περίπατο πήγε η στήριξη! Αρχικά η κυβέρνηση βιάστηκε να δηλώσει περί μείωσης του ελλείμματος κάτω από το 8%. Στη συνέχεια, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι το πραγματικό έλλειμμα έφθανε κοντά στο 15%, θέσαμε νέο στόχο, το 9,4%. Τώρα ο κόσμος έχει την αίσθηση ότι εκεί βρισκόμαστε, στο 9,4%. Το έλλειμμα τελικά δεν είναι ούτε κάτω από 8%, ούτε στο 9,4%, αλλά πολύ πάνω από 10% για το 2011. Τόσες περικοπές, τόσες μειώσεις, τέτοιο πολιτικό κόστος και τελικά μηδέν στο πηλίκο. «Πολύ κακό για το τίποτα…» είπε και αναρωτήθηκε, πόσοι είναι οι Έλληνες που θα κατανοήσουν ότι το χρέος μας δεν θα μειωθεί φέτος, αντίθετα θα αυξηθεί. Το μόνο που θα μειωθεί είναι ο ρυθμός της αύξησής του. Σε μια κατάσταση επιταχυνόμενου αδιεξόδου, αναζητούμε ως σανίδες σωτηρίας, εκφράσεις οι οποίες μειώνουν ακουστικά και μόνον το μέγεθος του προβλήματος. Αναδιάρθρωση του χρέους προς αποφυγή της χρεοκοπίας. «Ποια αποφυγή» αναφώνησε, «είμαστε ήδη χρεοκοπημένοι, το θέμα είναι εάν θα αποφύγουμε μια συνολική κατάρρευση, μια πραγματική εθνική καταστροφή. Ο κόσμος δεν ξέρει τι ακριβώς συμβαίνει, όμως βλέπει τους μισθούς και τα επιδόματά του να μειώνονται, μέτρα να θεσπίζονται συνεχώς με μια προκάτ δήλωση ότι δεν θα υπάρξουν άλλα, στο τέλος κάθε «επεισοδίου» και με τους λόγους του γιατί πρέπει να υπάρξουν άλλα στην αρχή κάθε νέου «επεισοδίου». Αλλά – αισιόδοξος γαρ - πιστεύει ότι τελικά «κάτι θα γίνει» και η σωτηρία επιτέλους θα

έρθει. Εμ, δεν θα ’ρθει, αυτή τη φορά. Απλά, κάποια στιγμή θα μας τραβήξουν τη μάσκα οξυγόνου από το πρόσωπο. Είναι εν τέλει, απόλυτα επιτακτική ανάγκη, να υπάρξει μια Γράφει ο εκστρατεία ειλικρινούς Κυριάκος Γ. αφύπνισης του κόΚώτσογλου* σμου». Τελικά, δε μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια κι αυτό είναι το μεγαλύτερό μας πρόβλημα ως έθνος. Γι αυτό αποτυγχάνουμε - εν τοις πράγμασι - να ανοίξουμε τα κλειστά επαγγέλματα και οι δανειστές μας εξοργίζονται με την αποσαφηνισμένη προσπάθεια των εθνικών μας υπεκφυγών. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που δεν αυξάνονται τα έσοδά μας. Τα ημίμετρα της ψωροκώσταινας και η τραγωδία του χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος που πρωταγωνιστεί. Ποτέ τα έσοδα δεν αυξήθηκαν με μισές αλήθειες, εκπεφρασμένες με Νόμους, που περισσότερο την αδράνεια του συστήματος προσπαθούν να σεβαστούν παρά την τρόικα και τις επιταγές του μνημονίου να ικανοποιήσουν. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος για τον οποίο όλοι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι «διώκονται οριζοντίως» χωρίς να ενοχλούνται διόλου όλοι εκείνοι που θα έπρεπε να αποτελούν την ομάδα στόχου, την ίδια στιγμή που το «club» του ανασφάλιστου εργατικού πληθυσμού, σε λίγο, θα έχει ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο μέλη. Ο κόσμος είναι ήδη πολύ προβληματισμένος, συχνά δυστυχισμένος κι εγώ σήμερα προσθέτω κάτι παραπάνω σ’ αυτό. Συγχωρέστε με. Νομίζω ότι αυτός είναι και ο λόγος που τούτη τη φορά το έκανα μέσα από το «στόμα» κάποιου άλλου, πιο έγκριτου ή και αποδιοπομπαίου πολιτικού, γεγονός που αυξάνει την αξιοπιστία του, στις καλένδες των μετέωρων βημάτων της οικονομίας μας. Μηχανικός Παραγωγής & Διοίκησης MSc

ΦΥΛΛΟ

ΑΣΗΜΑΝΤΑ

Μεταβιομηχανική κοινωνία και ιατρική Παλιά, όταν η θρησκεία ήταν ισχυρή και η επιστήμη αδύναμη, οι άνθρωποι θεωρούσαν την μαγεία ιατρική. Σήμερα, που η επιστήμη είναι ισχυρή και η θρησκεία αδύναμη, οι άνθρωποι θεωρούν την ιατρική μαγεία. THOMAS SZASZ χομε το χειρότερο υγειονομικό σύστημα στην Ευρώπη (με δείκτες οικονομίας της υγείας) αλλά παρ’ όλα αυτά έχομε το δεύτερο καλύτερο προσδόκιμο επιβίωσης πανευρωπαϊκά Γεγονός που δείχνει ότι δεν αρκούν οι μετρήσεις και οι στατιστικές όταν πρόκειται να διαυγάσομε το πλαίσιο Γράφει ο παραγωγής νοήματος στον Γιώργος Κόσμο. Κοκκινάκος Ούτε αρκεί να μετρήσομε τους δείκτες λειτουργίας του υγειονομικού μας συστήματος για να δούμε σε τι κατάσταση ικανοποίησης, υγείας, ευ έχειν, βρισκόμαστε. Απλούστατα διότι η ζωή μας περισσότερο εξαρτάται από τις ‘’παρεμβάσεις’’ στο περιβάλλον, παρά στη βελτίωση της ιατρικής ως επιστήμης .Περισσότερο εξαρτάται από το Κοσμοείδωλο των ανθρώπων ,από τη στάση και φιλοσοφία ζωής παρά από τις δυνατότητες της επιστήμης. Οι θεραπευτικές αντιμετωπίσεις επιδημιών στην ιστορία του ανθρώπινου γένους, οφείλονται περισσότερο στις καλύτερες συνθήκες υγιεινής, τροφίμων, συνθηκών ζωής και λιγότερο στις θεραπευτικές κατακτήσεις της ιατρικής. Αλλά μέσα στη σημερινή σύγχρονη κοινωνία άλλαξε η υφή, η λειτουργία, ο χαρακτήρας, η στόχευση της ιατρικής. Άλλαξε διότι άλλαξε το Κοσμοείδωλο του ανθρώπου. Άλλαξε το νόημα, οι αξίες, οι ιεραρχήσεις, οι ιδέες και τα ιδανικά. Η ιατρική απομακρύνθηκε – αναπόφευκτα με μια έννοια – από τις αρχές της ιατροφιλοσοφίας της τέχνης του θεραπεύειν και εστίασε στις απεριόριστες δυνατότητες που της δίδει η υψηλή βιοιατρική τεχνολογία και η ανεπτυγμένη φαρμακοβιομηχανία. Ανεπτύχθη ετσι στην εργαλειακή, επισκευαστική, τεχνική, τεχνοκρατική εκδοχή της, χάνοντας εν πολλοίς τον ανθρωπιστικό της πυρήνα. Δεν υπάρχει πάντα δόλος, φιλοχρηματία, αλλοτρίωση, συναισθηματική σκλήρυνση, λαιμαργία στους γιατρούς. Απλούστατα η απεριόριστη δυνατότητα που τους δίδει η τεχνολογία με τα σύγχρονα εργαλεία, τους έκανε ασεβείς, υπερόπτες, φλύαρους και κομπορρημονούντες πολλές φορές. Η πίστη στα απίθανα εργαλεία τους δίδει χαρακτηριστικά μικρών Θεών, φθάνοντας πολλές φορές στην Ύβρι. Πάει ο παλιός γιατρός, που ήξερε λίγα φάρμακα για πολλές αρρώστιες, που ασκούσε ιατρική με το χέρι, το μάτι, το αυτί, το στηθοσκόπιο. Σήμερα με μια μαγνητική αποκαλύπτει ο γιατρός βλάβες κεφαλής καρφίδας στο ανθρώπινο σώμα. Πάει η παρηγορητική, ανθρώπινη πλευρά της ιατρικής ,της συνοδοιπορίας, του μοιράσματος, της αλληλεγγύης. Και ας εξακολουθεί να αποκαλείται ο γιατρός με το ‘’γιατρέ μου’’ όπως κανένα άλλο επάγγελμα. Επί πλέον η ανάγκη να αποφασίζουν μέσα σε συνθήκες μεγάλης αβεβαιότητας έχει κάνει τους γιατρούς άκαμ-

πτους, πείσμονες, ισχυρογνώμονες, αλλά και εγωϊστές, φθάνοντας πολλές φορές σε επίπεδα ‘’παραληρήματος του Θεού’’, να πιστεύουν δηλαδή ότι όλα τα μπορούν. Αλλά δεν έχουν αλλάξει μόνο οι γιατροί, αλλά και οι ασθενείς. Ο θάνατος δεν αντιμετωπίζεται πλέον σαν στάδιο, στοιχείο και μέρος της ζωής αλλά σαν κάτι που πρέπει να ηττηθεί. Έτσι νομίζει η ιατρική. Από εδώ αντλεί την νομιμοποίηση της η ‘’παρατασιακή’’ ιατρική όπου ο άνθρωπος πεθαίνει καθηλωμένος μέσα σε κάποια εντατική απομονωμένος, απογυμνωμένος, ταπεινωμένος και αναξιοπρεπής. Αυτή η ιατρική δεν προσφέρει στον άρρωστο αλλά στην ιατρική βιομηχανία. Πώς πέθαιναν κάποτε οι άνθρωποι; Στο σπίτι μεταξύ φίλων και συγγενών προετοιμασμένοι για το ταξίδι προς το επέκεινα, πολλές φορές επιλέγοντας οι ίδιοι την ώρα του θανάτου, σαν μια νίκη ηθική του φαινομένου της ζωής. Ενώ σήμερα; Ο άνθρωπος πεθαίνει όταν το αποφασίσει η τεχνολογία, παραμένοντας ‘’καταναλωτής’’ μέχρι τελευταίας πνοής. Αυτό δυστυχώς είναι το ιδανικό μας, χωρίς καν να υποψιαζόμαστε την δραματική αλλαγή μέσα μας. Κάποτε δεν είχαμε αυτή την ειδωλολατρική πίστη στην επιστήμη, την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας της, αλλά την παραμυθία του θεραπευτή. Η διάγνωση αναφερόταν σε κάθε ‘άρρωστο όχι όπως σήμερα στο ‘’περιστατικό’’ και η θεραπεία γινόταν απ’ τον θεράποντα όχι όπως σήμερα μέσω μηχανισμών της αγοράς. Η σύγχρονη ιατρική δεν κινητοποιεί πλέον τα θεραπευτικά αποθέματα που έχει η κοινότητα , ούτε ενεργοποιεί τον εσωτερικό θεραπευτή κάθε ανθρώπου. Ενεργοποιεί και καταναλώνει απίστευτους υλικού ς πόρους, με αμφίβολα αποτελέσματα, οι δε ασθενείς βρίσκονται κυριολεκτικά στο έλεος της ‘’επιστήμης’’ τυλιγμένοι με τον μυστικιστικό μανδύα της ιατρικής ή την παντοδύναμη μαγεία της , λόγω του πανανθρώπινου υπαρξιακού πανικού. Κάθε άνθρωπος είναι ένα ψυχοκοινωνικοσυναισθηματικό σύμπαν, που δεν χωρεί σε κανένα ιστορικό, παρά μόνον στην κατανόηση, στην παρηγορητική διάθεση, στην διαθεσιμότητα, στην ειλικρίνεια, χωρίς εγωκεντρισμό και κυριαρχικότητα, χωρίς αυταρχία, επίδειξη δύναμης και πειραματισμούς, χωρίς ιατρικά πρωτόκολλα, τυπικισμούς κα αποστασιοποίηση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν με την κινητή μονάδα ψυχικής υγείας επισκεφθήκαμε κάποιον ασθενή σε ορεινό απομονωμένο χωριό του νομού Χανίων όπου κατοικούσε με τη γριά μάνα του.Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια της, το χαμόγελο της, το ευχαριστώ της. Μα δεν κάναμε τίποτα σπουδαίο τολμήσαμε να της πούμε. Τι λες γιατρέ; Έχει χρόνια να μπει άνθρωπος στο σπίτι μου, μου απάντησε κλαίγοντας. Αυτές είναι οι αμοιβές του γιατρού και δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο…

Aνδρέα Παπανδρέου 40 - Tηλ. 0821041653 - Fax: 0821020059

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

Μουσείο Σχολικής Ζωής Χανίων Το Μουσείο Σχολικής Ζωής Χανίων ιδρύθηκε από τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Χανίων, πριν από περίπου 6 χρόνια, μετά από σχετική πρωτοβουλία και πρόταση εκπαιδευτικών και πνευματικών ανθρώπων του τόπου μας. Με βασικό σκοπό την αναζήτηση του εκπαιδευτικού και σχολικού παρελθόντος σε όλες τις περιόδους της τοπικής και γενικότερα της Κρητικής Ιστορίας, την επιστημονική ανάλυση, καταγραφή και διαφύλαξή του, την σύνδεσή του με τη σημερινή εκπαιδευτική πραγματικότητα και τις ανάγκες της, καθώς και την προβολή του ως μια σημαντική παράμετρο επιρροής στο αύριο της Εκπαίδευσης. Έχοντας καταγράψει μέχρι τώρα μια ιδιαίτερα σημαντική πορεία και με την δεύτερη περιοδική του έκθεση σε εξέλιξη, το Μουσείο παραμένει ευάλωτο στην «αγκαλιά» του Καλλικράτη, αναζητώντας ανάδοχο. Για το «Μουσείο Σχολικής Ζωής» μιλάμε με την πρόεδρο του Συλλόγου Φίλων του Μουσείου, Μαρία Δρακάκη. Ματθαίος Φραντζεσκάκης Το Μουσείο είναι ίσως μια έννοια που στη συνείδηση των περισσοτέρων είναι κάπως βαρετή. Για ποιο λόγο θεωρείτε ότι συμβαίνει αυτό; Το Μουσείο για πολλά χρόνια εστίαζε αποκλειστικά στη μία του λειτουργία, αυτή της έκθεσης. Έκθεση με αναφορά σε συγκεκριμένο χωροχρονικό πλαίσιο που μιλούσε στους επισκέπτες μέσα από μικρές πινακίδες που επεξηγούσαν το έκθεμα με μια ορολογία αυστηρά επαγγελματική . Στη συνείδηση λοιπόν του κοινού υπερίσχυσε αυτό το είδος της επικοινωνίας που σήμερα βέβαια από τον κόσμο των μουσείων επαναπροσδιορίζεται διαρκώς και σαφώς έχει αλλάξει. Στην εποχή μας το Μουσείο είναι ένας ζωντανός οργανισμός που συνδυάζει την εκπαίδευση με την ψυχαγωγία και όχι απλά την έκθεση, απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες και υλοποιεί ανάλογες δράσεις που ανταποκρίνονται σε ποικίλες ανάγκες και ενδιαφέροντα. Η μετατόπιση κατά συνέπεια του κέντρου βάρους από την «αφήγηση» στην «ανάγνωση προϋποθέτει σήμερα διαρκή εμπλοκή του επισκέπτη –δέκτη στα μεταβαλλόμενα , πολλαπλά και αντιφατικά ερμηνευτικά εργαλεία και ιστο-

ρικά περιβάλλοντα. Στο σημείο αυτό ακριβώς ο παιδαγωγικός ρόλος του μουσείου δεν εξαντλείται στα γνωστά μας εκπαιδευτικά προγράμματα, αλλά καθορίζει κάθε παράμετρο της μουσειολογικής πολιτικής και της επιστημονικής έρευνας που διεξάγεται μέσα σε αυτό. Επομένως δεν μπορεί παρά να βασίζεται σε ένα διαρκή γόνιμο διεπιστημονικό διάλογο και να επαναπροσδιορίζεται δυναμικά. Τι είναι αυτό που πιστεύετε ότι αρέσει περισσότερο σε κάποιον όταν έρχεται στο χώρο σας; Η δυνατότητα να ανακαλέσει μνήμες, να συγκρίνει με το σήμερα, να αναζητήσει σημεία επαφής με την προϋπάρχουσα γνώση και κυρίως να βιώσει μια πολλαπλή εμπειρία στους εσωτερικούς χώρους του μουσείου αλλά και στον περιβάλλοντα χώρο που υποβάλλουν αλλά και ενεργοποιούν… Τα ελληνικά Μουσεία και γενικότερα οι χώροι τέχνης δείχνουν τα τελευταία χρόνια μια διάθεση για να δεχτούν μικρούς επισκέπτες. Υπάρχουν πολλά προγράμματα που αφορούν παιδιά και

ΦΥΛΛΟ

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

οικογένειες. Ισχύει κάτι τέτοιο σε σας; Τα εκπαιδευτικά προγράμματα του Μουσείου Σχολικής Ζωής σχεδιάζονται από διεπιστημονική ομάδα του Συλλόγου Φίλων του Μουσείου και απευθύνονται σε μαθητές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Για οικογένειες δεν υπάρχει κάτι προς το παρόν, αλλά είναι στα άμεσα σχέδια μας γιατί πλέον το μουσείο μπαίνει στοχευμένα στον ανταγωνισμό της βιομηχανίας του ελεύθερου χρόνου Φεύγοντας από το Μουσείο Σχολικής Ζωής τι είναι αυτό που μένει στο παιδί; Για την ακρίβεια τι είναι αυτό που θα θέλατε να μένει στο παιδί; Μένει η εμπειρία μιας «διαφορετικής» μέρας σχολικής ζωής που περικλείει, αυτενέργεια, αναζήτηση, συναίσθημα, αναστοχασμό, κριτική σκέψη, μεταγνώση, θετ ική στάση .Θα θέλαμε το παιδί να ανακαλύπτει , να περπατά και να δημιουργεί τις δικές του γέφυρες στο χώρο και στο χρόνο της εκπαίδευσης ώστε να γίνει συνειδητοποιημένος επισκέπτης του χώρου Οι δράσεις που διοργανώνει το Μουσείο Σχολικής προσελκύουν την τοπική κοινωνία ή υπερισχύει το ενδιαφέρον των ξένων επισκεπτών; Οι δράσεις μας προσελκύουν κυρίως την τοπική κοινωνία χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ως ομάδα –στόχο κοινού δεν έχουμε και τους ξένους. Ωστόσο επειδή το ΜΣΖ δια-

όμως να απειλείται η υπεραξία του αυθεντικού εκθέματος και του βιώματος του επισκέπτη σε συνάρτηση με το πραγματικό τοπίο που συνθέτει η πρόταση της μουσειολόγου. νύει την πρώτη του πενταετία θεωρούμε ότι προτεραιότητα έχει η τοπική κοινωνία η οποία μονάχα αν το νιώσει ως δικό της κομμάτι θα ενστερνιστεί το όραμά του. Και νομίζω κρίνοντας από την επισκέψιμότητα του Μουσείου ότι αυτό έχει επιτευχθεί και η διαπίστωση αυτή μεγαλώνει ταυτόχρονα και την ευθύνη του Μουσείου για τη συνέχεια της διαδρομής του. Σε μια «ιντερνετική» εποχή ένα Μουσείο Σχολικής Ζωής στοχεύει στο θυμικό και το συναίσθημα ή θα μπορούσε να ενεργοποιήσει και το όραμα; Μα νομίζω ότι όραμα χωρίς θυμικό και συναίσθημα δεν διαμορφώνεται, δεν επιζεί, δεν ενδυναμώνεται. Εξάλλου το Μουσείο Σχολικής Ζωής από την πρώτη στιγμή της λειτουργίας του επιστράτευσε και τις νέες τεχνολογίες για να αναδείξει εκθέματα και να ενισχύσει την «πραγματικότητα» των εκθέσεών του με το ψηφιακό τοπίο σύμφωνα με τις σύγχρονες μουσειολογικές αρχές . Και στις δύο μας εκθέσεις λειτουργούν ψηφιακές διαδραστικές εφαρμογές χωρίς

Τελικά ποιος είναι ο σκοπός του Μουσείου Σχολική Ζωής; Η δυνατότητα για πολλαπλές αναγνώσεις των εκθεμάτων που σχετίζονται με την εκπαίδευση και την ιστορία της , με τη σχολική ζωή στο χωροχρόνο και βέβαια η δια βίου μάθηση ως βασικό συστατικό της σύγχρονης παιδείας. Επομένως στόχος του Μουσείου Σχολικής Ζωής; Πολλοί οι επιμέρους στόχοι που σχετίζονται με γνώσεις, με δεξιότητες, με στάσεις, αντιλήψεις και δεν περιορίζονται στα θέματα που άπτονται μόνο της σχολικής ζωής. Είναι στόχοι που κατευθύνονται και συγκλίνουν στη βασική επιδίωξη οι επισκέπτες του να έρχονται ξανά και ξανά και να επιζητούν την επικοινωνία και τη δράση στο δυναμικό χώρο του. Το τελευταίο διάστημα το Μουσείο Σχολικής Ζωής περνάει δυσκολίες. Θέλετε να μας πείτε τι ακριβώς συμβαίνει και ποιες είναι οι προοπτικές; Το ΜΣΖ δεν θα μπορούσε να μην επηρεαστεί από τον ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ. Επειδή το Μουσείο δημιουργήθηκε από τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Χανίων και από το 2006 λειτουργούσε αποκλειστικά με την ευθύνη της, η κατάργηση της Νομαρχίας με το νέο νόμο της τοπικής αυτοδιοίκησης, το αφήνει μετέωρο μόνο στη μεταβατική φάση θέλουμε να πιστεύουμε. Ο Σύλλογος Φίλων έχει επισκεφτεί στο ξεκίνημα του χρόνου που συμπίπτει με τη νέα εποχή της τοπικής αυτοδιοίκησης τόσο τον Αντιπεριφερειάρχη κ. Βουλγαράκη όσο και τον κ. Δήμαρχο κ. Σκουλάκη μέσω της υπεύθυνης αντιδημάρχου Παιδείας και της Προέδρου της κοινωφελούς επιχείρησης του Δήμου, προκειμένου να εκφράσουμε την αγωνία μας για τη συνέχεια και την ανάπτυξη του

Μουσείου. Και οι δύο αρχές μας διαβεβαίωσαν για την πρόθεσή τους για περαιτέρω υποστήριξη και στελέχωση του Μουσείου ώστε να διασφαλιστεί η εύρυθμη λειτουργία του. Ωστόσο υπάρχουν θέματα θεσμικά που ώσπου να ρυθμιστούν του προκαλούν δυσλειτουργία. Για να μιλήσω πιο συγκεκριμένα από τον Ιανουάριο έως σήμερα το Μουσείο δεν έχει μουσειοπαιδαγωγό ,ούτε γραμματειακή υποστήριξη με αποτέλεσμα να προσπαθεί το Δ.Σ. του Συλλόγου, αλλά και καλοί φίλοι του Μουσείου που δεν είναι στο διοικητικό συμβούλιο, να υλοποιήσουν τα εκπαιδευτικά προγράμματα προκειμένου να μην ανασταλεί η ροή των μαθητικών ομάδων που ήδη είχε προγραμματιστεί έως τον Ιούνιο με συχνότητα δύο φορές την εβδομάδα . Εγχείρημα εξαιρετικά δύσκολο που δυστυχώς αν δε λυθεί άμεσα θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο τη βιωσιμότητα, αλλά και τον επαγγελματισμό του μουσείου που από την πρώτη στιγμή λειτουργίας του προσπάθησε και κατάφερε με επιτυχία να εδραιώσει στη συνείδηση του κοινού του. Το Μουσείο Σχολικής Ζωής έχει μια διαδρομή που στηρίζεται ισόρροπα σε δύο πόλους: στις σύγχρονες μουσειολογικές και μουσειοπαιδαγωγικές αρχές αλλά και στους εθελοντές που έχουν επιδείξει αξιοθαύμαστη αφοσίωση και δράση. Αν πληγεί ο ένας πόλος μουσείο δεν μπορεί να συνεχίσει να υφίσταται και να αναπτύσσεται. Ερασιτεχνισμοί και ημίμετρα σε αυτό το μουσείο δε χωράνε Η προοπτική όπως προδιαγράφεται μέχρι στιγμής είναι να περάσει στο Δήμο Χανίων. Ας ευχηθούμε όμως, τελειώνοντας της συζήτηση μας σε αυτό το σημείο, το Μουσείο να στελεχωθεί άμεσα με ειδικευμένο προσωπικό, να υπάρξει ο οικονομικός προϋπολογισμός που αναλογεί στο έργο και τη δυναμική που αυτό έχει επιδείξει και να αξιοποιηθεί προς όφελός αυτού και της τοπικής κοινωνίας η εθελοντική δύναμη του Συλλόγου Φίλων που το αγαπά και το υποστηρίζει όλα αυτά τα χρόνια. Το ΜΣΖ είναι επένδυση για τον τόπο και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί από τις αρχές και την πολιτεία . Ως προοπτική και συγκριτικό πλεονέκτημα!!!

ΦΥΛΛΟ

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

Συναισθήματα μιας μετάβασης … Άλλη μια σχολική χρονιά φτάνει στο τέλος της και για πολλούς μαθητές μας, μικρούς και μεγάλους, είναι η στιγμή μιας μετάβασης. ια μετάβαση με ανάμεικτα συναισθήματα, λύπη αλλά και χαρά για ότι αφήνουμε πίσω μας, αγωνία και άγχος για το άγνωστο αλλά και προσμονή και ενδιαφέρον για τις καινούργιες εμΓράφει ο πειρίες, σε διαδρομές Γιώργος Γώγουλος από το Νηπιαγωγείο στο Δημοτικό, από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο, από το Γυμνάσιο στο Λύκειο κτλ.. Μετάβαση που επηρεάζει και επηρεάζεται από τα παιδιά, τους γονείς, την εκπαιδευτική κοινότητα. Εμπλεκόμενοι σε διαφορετικούς αλλά αλληλένδετους ρόλους. Εμπλοκή που χρειάζεται ενημέρωση και προετοιμασία. Κατά τη μετάβαση από τη μία σχολική βαθμίδα στην επόμενη, επικρατούν νέες συνθήκες και απαιτήσεις, στις οποίες πρέπει να προσαρμοστεί το παιδί και οι οποίες απαιτήσεις μπορούν να δημιουργήσουν ψυχικές εντάσεις, όπως και συγκρούσεις στις σχέσεις του παιδιού με το σχολείο. Καταγεγραμμένα μια τέτοια, δύσκολη, μετάβαση αποτελεί αυτή από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο. Ένα νέο βήμα για το γυμνάσιο, την εφηβεία, …την επαγγελματική καθοδήγηση. Ως γονείς, έχουμε υποχρέωση να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας για το κάθε μελλοντικό τους βήμα. Ως εκπαιδευτικοί είναι σημαντικό να ενημερώνουμε συστηματικά και οργανωμένα, μαθητές και γονείς, για το νέο περιβάλλον και να είμαστε συμπαραστάτες και διευκολυντές της όλης διαδικασίας. Τα παιδιά πρέπει να νιώθουν συναισθηματικά και ψυχολογικά

δημοκρατικότητα, την συχνή επαφή κι επικοινωνία, τους χαμηλούς τόνους, τον αλληλοσεβασμό, το χιούμορ, την αποδοχή. Για πρώτη φορά στα Χανιά, τη Δευτέρα 11 Απριλίου, διοργανώθηκε από το Κέντρο Συμβουλευτικής και Προγραμματισμού (ΚΕ.ΣΥ.Π.) σε συνεργασία με τις Διευθύνσεις και τα Γραφεία Σχολικών Συμβούλων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Χανίων, εκδήλωση για τη μετάβαση από το Δημοτικό στο Γυμνάσιο. Μια προσπάθεια ώστε η μετάβαση από ένα σχολικό περιβάλλον σε ένα άλλο, να αποτελέσει μια θετική εμπειρία μιας δύσκολης διαδικασίας για τα παιδιά.

έτοιμα ώστε να αναπτυχθούν σωστά και να κατακτήσουν τις όποιες νέες γνώσεις. Τα παιδιά μας μαθαίνουν αυτό που ζουν και γι’ αυτό οφείλουμε να τα βοηθήσουμε να ζήσουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον, ώστε να γίνουν άτομα με ψηλό βαθμό αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης. Ως γονείς, συχνά, έχουμε χαμηλή αυτοεκτίμηση για τον εαυτό μας, οπότε μεταδίδουμε στα παιδιά μας, τα δικά μας άγχη και τις δικές μας ανασφάλειες. η χρήση τιμωρίας, η άσκηση βίας, οι χαρακτηρισμοί μειώνουν την αυτοεκτίμηση του παιδιού μας. Πολλές φορές, μας βολεύει να ανακαλύπτουμε λάθη στο παιδί μας. Έτσι: τα φορτώνουμε άγχος, ανασφάλειες και τα οδηγούμε στην απώλεια της αυτοπεποίθησής τους. Άλλοτε πάλι, υπερπροστατεύουμε τα παιδιά μας. Με αποτέλεσμα να τους δίνουμε μικρά περιθώρια ανάπτυξης και πρωτοβουλίας, στοιχεία που μπορεί να οδηγήσουν τελικά στη διαμόρφωση αδύνατου χαρακτήρα, με έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό τους και στις δυνάμεις τους. Η ένταξη του παιδιού στο γυμνάσιο είναι ο προθάλαμος για τη μετάβαση από την παιδική στην εφηβική ηλικία. Το γυμνάσιο

και η ένταξη του παιδιού σ’ αυτό αποτελεί προσπάθεια χρόνων και είναι όλα όσα εμείς ως γονείς και βέβαια ως σχολείο έχουμε ετοιμάσει όλα αυτά τα χρόνια. Έτσι, είναι σημαντικό οι σχέσεις μας με τα παιδιά μας και γενικότερα μέσα στην οικογένειά να στηρίζονται στο διάλογο, τη

Ας μαθαίνουμε στα παιδιά να απολαμβάνουν το ταξίδι της ζωής, την ομορφιά της φύσης, να απελευθερώνονται από το άγχος του τι πρόκειται να συμβεί, την αβεβαιότητα. Ο Χάιζεμπεργκ λέει ότι « αν το σύμπαν είναι αβέβαιο, τότε τα πάντα είναι δυνατά».

Η Συνωμοσία του θορύβου

ΦΥΛΛΟ

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

υτός είναι ο τύπος που έχει κάνει το πιο “ευρωπαϊκό” αμερικάνικο σινεμά που έγινε ποτέ. Η κλοπή στην οποία αναφέρεται είναι τόσο εμφανής, όσο περιγράφουν τα παραπάνω λόγια του. Ευρωπαίοι σκηνοθέτες και πεζογράφοι, αμερικάνοι ποιητές και μπίτνικς, μπλουζ, τζαζ, ροκ και πανκ μουσικοί συνυπάρχουν στις ταινίες του μονιασμένοι και με αλληλοκατανόηση ανάλογη μ’ αυτή που έχουν μεταξύ τους ο μαύρος, παχουλός σαμουράι και ο Γάλλος παγωτατζής του “Ghost Dog”. Ο Τζάρμους είναι ένας απ’ τους τρεις σκηνοθέτες που με έχουν καθορίσει με τρόπο άμεσο και αποφασιστικό (οι άλλοι δύο είναι ο Πίτερ Γκρίναγουει και ο Βιμ Βέντερς για να μην αφήνω κενά). Από την πρώτη επαφή με το Stranger than paradise (αλήθεια, είναι μόνο δική μου ιδέα ή όντως οι εικόνες του θυμίζουν λίγο το Night of the living dead;) ήξερα ότι ερωτεύτηκα παράφορα κι οριστικά. Κι ο έρωτας κρατάει για καιρό, που λέει κι ο Τσακνής. Όταν το 1980 έβγαινε το “Permanent vacation” – η πτυχιακή του εργασία στην ουσία – στις αίθουσες, το αμερικάνικο ανεξάρτητο σινεμά άλλαζε για πάντα. Κι όλοι εκείνοι που σήμερα προσπαθούν με πολύ κόπο να φτιάξουν μέσα στο Χόλυγουντ κάτι που να θυμίζει Ευρώπη, καλά θα κάνουν να κοιτάξουν δίπλα τους για να δουν πως γίνονται αυθεντικές, ειλικρινείς, βαθιές ανθρωποκεντρικές ταινίες. Θα διαπιστώσουν επίσης, ότι αυτό το είδος κινηματογραφίας είναι φθηνό, γιατί έχει απορρίψει εξαρχής τον εντυπωσιασμό και το εφέ. Δύο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της δουλειάς του Τζάρμους. Το πρώτο είναι ότι κάνει ταινίες διάθεσης κι όχι πλοκής. Οι ιστορίες του δεν είναι στην πραγματικότητα ιστορίες. Είναι η εξέλιξη των χαρακτήρων του μέσα σε καθορισμένη χρονική περίοδο. Αυτοί είναι που οδηγούν τα πράγματα κι όχι τα συμβάντα. Το σκοπό εξυ-

“Τίποτα δεν είναι πρωτότυπο. Κλέψε από οτιδήποτε σου προκαλεί έμπνευση ή πυροδοτεί τη φαντασία σου. Καταβρόχθισε παλιές ταινίες, νέες ταινίες, μουσική, βιβλία, πίνακες, φωτογραφίες, ποιήματα, όνειρα, τυχαίες συζητήσεις, αρχιτεκτονική, γέφυρες, πινακίδες δρόμων, δέντρα, σύννεφα, σώματα νερού, φως και σκιές. Διάλεξε να κλέψεις μόνο πράγματα που μιλούν κατευθείαν στην ψυχή σου. Αν το κάνεις αυτό, η δουλειά σου (και η κλοπή σου) θα είναι αυθεντική. Η αυθεντικότητα είναι ανεκτίμητη. Η πρωτοτυπία ανύπαρκτη. Και μην ασχοληθείς με το να κρύψεις το ότι έκλεψες. Γλέντησέ το αν σου κάνει κέφι. Σε κάθε περίπτωση, πάντα να θυμάσαι αυτό που έχει πει ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ: δεν έχει σημασία από πού παίρνεις πράγματα, αλλά που τα πας.” Τζιμ Τζάρμους “Οι χρυσοί κανόνες της κινηματογραφίας”

πηρετούν από κοντά η παρουσία ή απουσία διαλόγων, όπως και τα μακρόσυρτα, στατικά πλάνα. Το δεύτερο είναι η εσκεμμένη σύμμειξη εθνοτήτων και πολιτισμών, που καταλήγει στην απόλυτη εξομοίωσή τους, όχι σαν μύλος που όλα τα αλέθει, αλλά σαν αρμονία που προκύπτει από την ομοιογένεια του ανθρώπινου είδους. Δεν ξέρω αν αυτό εκφράζει κάποια αντίδραση στο βαθύ ρατσισμό της λευκής Αμερικής, μου θυμίζει όμως έντονα μια ατάκα από το “Bullworth” του Γουόρεν

Μπίτι: “η λύση στο πρόβλημα των διακρίσεων είναι μία: όλοι να κάνουν έρωτα με όλους, ώσπου όλοι να έχουν το ίδιο χρώμα”. Μια υπηρεσία που πρόσφερε ο Τζάρμους στο αμερικανικό κοινό, είναι ότι τους σύστησε στο Ρομπέρτο Μπενίνι στο εμβληματικό Down by law, πιθανότατα τη γνωστότερη και πιο cult ταινία του. Νομίζω ότι η φράση “I scream, you scream, we all scream for ice cream” είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες στον σύγχρονο κινηματογράφο. Τον ιταλό τον ξαναείδαμε στο “Α night on earth”, μια απολαυστική σπονδυλωτή ταινία που ξεκινά στο ηλιοβασίλεμα του Λος Άντζελες και καταλήγει στο ξημέρωμα του Ελσίνκι.

Η σχέση του Τζάρμους με τη μουσική γίνεται επίσης προφανής μέσα από την παρουσία στις ταινίες του μουσικών όπως ο Τζον Λούρι, Ο Τομ Γουέιτς, ο RZA, ο Ίγκυ Ποπ, ο Τζο Στράμερ, ο Τζακ και η Μεγκ Γουάιτ των White Stripes, o Screaming Jay Hawkins και αρκετοί άλλοι. Μάλιστα, ο ίδιος γύρισε το Γράφει ο ντοκιμαντέρ Year of Γιώργος the Horse για το Neil Μανουσέλης Young, ο οποίος με τη σειρά του είχε γράψει τη μουσική του “Νεκρού”, της πιο ακριβής παραγωγής του με ηθοποιούς σαν τον Τζόνι Ντεπ, τον Γουίλιαμ Χαρτ και το Ρόμπερτ Μίτσαμ στον τελευταίο του ρόλο. Η σημασία που δίνει στις λεπτομέρειες, όπως η κίνηση με την οποία βάζει το cd ο Φόρεστ Γουίτακερ στο αυτοκίνητο στο “Ghost Dog”, δεν έχει να κάνει με τη φόρμα, αλλά με την ουσία, δηλαδή την ιδιαιτερότητα του κάθε χαρακτήρα και το “χτίσιμο” της υπόστασής του μέσα στην εξέλιξη του κάθε φιλμ. Από το “Mystery train” μέχρι το “Καφές και τσιγάρα”, το “Τσακισμένα λουλούδια” και το “Limits of control” ο JJ δεν έκανε το παραμικρό για να μεγαλώσει το μύθο του. Αυτό έγινε από μόνο του από όλους εκείνους, κριτικούς και κοινό, που μέσα στη φιλμογραφία του βρήκαν τον εαυτό τους και αναγνώρισαν ως μεγαλύτερη δύναμη του κινηματογράφου στο σύνολό του, την παρουσία του ανθρώπου. Σημειολογική παρατήρηση που τον αφορά: έχει κόψει τον καφέ από το 1986, παραμένει όμως καπνιστής. Αστεία και άχρηστη πληροφορία που τον αφορά: είναι μέλος μιας ημι – μυστικής (;) κοινότητας που αποκαλείται “Οι γιοι του Λι Μάρβιν”, περιλαμβάνει όσους μοιάζουν εμφανισιακά στο γνωστό ηθοποιό και έχει ως σκοπό την ομαδική παρακολούθηση των ταινιών του.

Α Ν Ε Π Α Ι Σ Θ Η Τ Ω Σ

ΦΥΛΛΟ

«Πλήρης αποριών» Αυτή τη φράση είχε ζητήσει ο Ρασούλης να γραφεί στον τάφο του∙ πως έφυγε «πλήρης ιδεών» Βρέθηκε νεκρός ύστερα από εννιά μέρες… Αζήτητος … Στον πόσο χρόνο γνωρίζεις κάποιον; Στον πόσο τον αγαπάς; Στον πόσο συνηθίζεις την απουσία; Και την απώλεια στον πόσο; Την απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας τη συνηθίζεις ποτέ; Κι ύστερα από πότε δεν αποκαλείσαι πια πατριώτης αλλά εθνικιστής; Στον πόσο χρόνο η εξασφάλιση των προς το ζην εξαργυρώνεται με κομματική ένταξη;; Κάθε πότε η συνείδηση μπροστά στην κάλπη παραδίδεται στα ψυχοκίνητρα της στιγμής; Ποιος ονοματίζει την επίθεση κατά αραβικού κράτους «Αυγή της Οδύσσειας»; Μήπως διέβλεπε πως ανατέλλει οδύσσεια για την Ελλάδα που αψηφά τους κινδύνους ανακήρυξής της ως εχθρού των Αράβων; Και πόσο χρόνο πείθει η αφαίμαξη του δημοσίου από το ιδιωτικό ότι πρόκειται για αποτελεσματική διαχείριση, αλληλεγγύη; «…Δεν βρέχει. Προτιμώ ν’ αποκλείω./Γλιτώνω δρόμο αποκλείοντας./Αλλιως πρέπει να διασχίσω/την απέραντη παλιά μας πόρτα/να σου κρατάω να φορέσεις/εκείνο το γκριζόμαυρο παλτό/ω γλυκύ μου έαρ/κι ας ήσουν ρούχο τόσο χειμωνιάτικο./ Έαρ; Ήμαρτον Θέ μου/που έπιασα στο στόμα μου/την πιο εφήμερη μέρα της δημιουργίας σου» (Κική Δημουλά, Ήμαρτον Θέ μου που μεγάλωσα) Βούλα Καντεράκη

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

"Χαρίζω ένα βιβλίο σ' έναν κρατούμενο" Με το παραπάνω σύνθημα έφτασε σ΄ εμάς η πρωτοβουλία του χανιώτικου ραδιοφωνικού σταθμού «Δίκτυο Fm 91,5». Δράση κοινωνική από ένα ραδιόφωνο που φαίνεται να αισθάνεται ότι ο ρόλος του δεν εξαντλείται στην μετάδοση καλής μουσικής. Για την πρωτοβουλία "Χαρίζω ένα βιβλίο σ' έναν κρατούμενο" μιλήσαμε με τον Παναγιώτη Ορφανίδη, υπεύθυνο του σταθμού. Πως ξεκίνησε η ιδέα σας και ποιος είναι ο στόχος της; Ο ραδιοφωνικός σταθμός «Δίκτυο Fm 91,5» ξεκίνησε να συγκεντρώνει βιβλία για να τα προσφέρει στους κρατούμενους των φυλακών Χανίων, έπειτα από σχετικό αίτημα κρατουμένου, ο οποίος τηλεφώνησε στον ραδιοφωνικό σταθμό, ζητώντας τη βοήθειά μας, προκειμένου να στελεχωθεί η βιβλιοθήκη των φυλακών. Με τους αποδέκτες της δράσης σας τι επικοινωνία υπάρχει; Άμεσα με τους κρατούμενους δεν είχαμε κάποια επαφή, πέραν του τηλεφωνήματος. Ήρθαμε, όμως, σε επαφή με τον διευθυντή και την κοινωνική λειτουργό των φυλακών, οι οποίοι μας ενημέρωσαν, ότι πέραν από ελληνικά βιβλία υπάρχει ανάγκη και από αραβικά , καθώς πολλοί εκ των κρατουμένων είναι αραβόφωνοι. Προσπαθήσαμε να έχουμε μία επαφή με τις πρεσβείες αραβικών κρατών, όπως επίσης και με τον τηλεοπτικό σταθμό Αλ Τζαζίρα, χωρίς ωστόσο να έχουμε, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, κάποια ανταπόκριση. Επίσης, μας γνωστοποίησαν, ότι ένας εκ των κρατουμένων θα αναλάβει χρέη βιβλιοθηκάριου. Η ανταπόκριση του κόσμου; Με μεγάλη μας χαρά διαπιστώσαμε ότι, από την πρώτη στιγμή, που ξεκινήσαμε να καλούμε τον κόσμο να χαρίσει ένα βιβλίο σ’ έναν κρατούμενο, υπήρξε τεράστια ανταπόκριση από τους Χανιώτες. Από τη δεύτερη εβδομάδα αρχίσαμε να δεχόμαστε βιβλία από διάφορες πόλεις της Ελλάδος, όπως Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Καστοριά αλλά και από χώρες εκτός Ελλάδας. Ήδη σήμερα, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η συλλογή βιβλίων και χωρίς να έχει γίνει επίσημη καταγραφή υπολογίζουμε, ότι ξεπερνούν κατά πολύ τα 1000 βιβλία. Μετά από αυτό τι..; Παράλληλα με την δράση για τα βιβλία, το «Δίκτυο Fm 91,5» προσπάθησε να οργανώσει μια δράση με κοινωνικές διαστάσεις, η οποία να ανταποκρίνεται επί της ουσίας στις ανάγκες της παρούσας οικονομικής

κατάστασης αναδεικνύοντας την έννοια της συνεργασίας. Έτσι, λοιπόν, οργανώσαμε το πρόγραμμα «Δικτυώσου» εκδίδοντας την κάρτα μέλους του «Δίκτυο Fm 91,5» και σε συνεργασία με περισσότερες από 180 πλέον τοπικές επιχειρήσεις, προσφέρουμε με την κάρτα μέλους εκπτώσεις έως και 66%. Σκοπός είναι οι Χανιώτες να κερδίζουν διαρκώς με τις αγορές τους και χωρίς περιορισμούς, να στηρίζουν τις τοπικές επιχειρήσεις και να υποστηρίζουν το «Δίκτυο Fm 91,5». Το πρόγραμμα «Δικτυώσου» μόλις ξεκίνησε και έχει πολύ δρόμο μπροστά του. Εκτός αυτού όμως, ήδη σε συνεργασία με νέους ανθρώπους των Χανίων προετοιμάζεται μια δράση που θα ξεκινήσει από τα μέσα του Μάη, μία ξεχωριστή προσπάθεια να φέρουμε την τέχνη και τον πολιτισμό στην καθημερινότητα… Το «Δίκτυο Fm 91,5» είναι συνεχώς ανοιχτό στις συνεργασίες, η ανάγκη των οποίων αναδεικνύεται στην εποχή μας . Χωρίς τη συνεργασία των Χανιωτών δε θα μπορούσαν να έχουν θετικά αποτελέσματα ούτε η συλλογή βιβλίων για τους κρατούμενους, ούτε το πρόγραμμα «Δικτυώσου» κι εμείς δε θα μπορούσαμε να μιλάμε για επόμενες δράσεις.

ΦΥΛΛΟ

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

Ο Γιάννης Κλουβιδάκης στην Camera Obscura

Camera Obscura

Από αυτό τον μήνα η «Πυξίδα της Πόλης» ανοίγει την Camera Obscura και φιλοξενεί φωτογράφους και την δουλειά τους. Μ.Φ.

Ο Γιάννης Κλουβιδάκης γεννήθηκε στα Χανιά το 1977. Με τη φωτογραφία άρχισε να ασχολείται το 2002 κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Αθήνα για σπουδές. Παρακολούθησε τα μαθήματα του Πολιτιστικού Ομίλου Φοιτητών Πανεπιστημίου Αθηνών και τα μαθήματα της Λέσχης Φωτογραφίας στα Χανιά (Λε.Φ.Κι.) στην οποία έγινε μέλος το 2006 μετέχοντας τα τελευταία 3 χρόνια και στο διοικητικό της συμβούλιο. Στα μαθήματα φωτογραφίας που διοργανώνει η λέσχη σε ετήσια βάση, εισάγει τα νέα μέλη στην καλλιτεχνική φωτογραφία και την ιστορία της. Έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα και Κύπρο, ενώ έχει αποσπάσει βραβεία και διακρίσεις σε πολλούς φωτογραφικούς διαγωνισμούς. Αυτό τον καιρό πραγματοποιεί την πρώτη του ατομική έκθεση στα Χανιά στο καφέ "Άρωμα" στο παλιό λιμάνι με τίτλο "Musica - φωτογραφίζοντας τη μουσική". Ιστοσελίδα: www.gianniskl.gr Πως ξεκίνησε η εμπλοκή σου με τη φωτογραφία; Η ενασχόληση με τη φωτογραφία ξεκίνησε εντελώς συμπτωματικά, αρχικά ως ένα μέσο καταγραφής των γεγονότων της καθημερινότητας. Πολύ γρήγορα όμως έγινε πάθος, τρόπος έκφρασης και τώρα πια αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού μου. Επιβάλλεται μια φωτογραφία να αφηγείται πράγματα και καταστάσεις ή όχι; Η φωτογραφία έχει πολλά παρακλάδια. Η εφαρμοσμένη φωτογραφία πρέπει να είναι περιγραφική και εύγλωττη ώστε να επιτελεί το σκοπό της. Όταν όμως μιλάμε για τέχνη, η φωτογραφία δεν είναι απαραίτητο να αφηγείται, απλά να γεννάει αισθήματα, σκέψεις, να "ταξιδεύει" το μυαλό του θεατή. Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις … Μια εικόνα είναι σίγουρα χίλιες λέξεις, η εποχή που ζούμε, με τον καταιγισμό οπτικών πληροφοριών, μας το αποδεικνύει καθημερινά. Η φωτογραφία όμως, όταν κουβαλάει μέσα της τα βιώματα του δημιουργού της, όταν είναι τέχνη, μπορεί να

είναι πολύ παραπάνω από χίλιες λέξεις. Από την καλλιτεχνική στην δημοσιογραφική φωτογραφία είναι μεγάλος ο δρόμο ; Το ένα δεν αναιρεί το άλλο απαραίτητα. Άλλωστε υπάρχουν φωτορεπόρτερ που μέσα στην καθημερινή επαγγελματική τους ενασχόληση, παράγουν φωτογραφίες με υψηλή καλλιτεχνική αξία. Βέβαια η παράλληλη επιτυχία και στα δύο απαιτεί συνεχή άσκηση του ματιού και οπωσδήποτε ταλέντο. Υπάρχει κάτι που θέλεις αλλά δεν έχεις καταφέρει να φωτογραφίσεις ; Κάθε μέρα είναι μια νέα φωτογραφική πρόκληση για' μένα. Κάθε μέρα στη φωτογραφική μου βόλτα ψάχνω το αναπάντεχο που μου επιφυλάσσει η καθημερινότητα. Γιατί όπως είπε και Henry Cartier Bresson «Υπάρχει μια στιγμή όπου το μάτι , το μυαλό και η καρδιά βρίσκονται σε μιαν ευθεία. Κι αυτή είναι η στιγμή που θα μας δώσει μια φωτογραφία που θα μετρήσει για την υπόλοιπη ζωή μας». Αυτή τη στιγμή ψάχνω να καταγράψω με το φακό μου.

ΦΥΛΛΟ

Ονειρεύομαι εφημερίδες Μέσα στον κακό χαμό, έναν από τους χειρότερους στην ιστορία των εφημερίδων. Πριν από τις απεργίες της απόγνωσης και των αδιεξόδων, όπου όλοι μας απεργούμε για τις θέσεις μας (ευλόγως!) αλλά όχι για τη δουλειά μας (δυστυχώς!) που ευτελίζεται μέρα με την ημέρα. Εχοντας διαβάσει τους ισολογισμούς του χάους και της οδύνης για τα ΜΜΕ. Και επιμένοντας να ξεχωρίζω την κατάσταση της δουλειάς μας από την κατάσταση των επιχειρήσεων που μας δίνουν δουλειά ως δύο αλληλένδετα αλλά και διαφορετικά προβλήματα...

...Ονειρεύομαι εφημερίδες! Ονειρεύομαι εφημερίδες που θα ενημερώνουν χωρίς να χειραγωγούν... Που θα αγγίζουν την πραγματικότητα του αναγνώστη και δεν θα την αντικαθιστούν με μια άλλη "πραγματικότητα"... Που θα ιεραρχούν την επικαιρότητα όχι με βάση τη "γραμμή", την ιδεοληψία, την "σπουδαιότητα". Αλλά με βάση αυτήν την πραγματικότητα! Και τις ανάγκες της, τις ανάγκες μας, τις ανάγκες μου... Που θα ακουμπούν πάνω στον αναγνώστη χωρίς να τον πλακώνουν και που ο αναγνώστης θα ακουμπά πάνω τους χωρίς να ζητιανεύει χαδάκια και λαϊκισμούς... Που τα άρθρα τους δεν θα μυρίζουν γραφείο αλλά αέρα δρόμου... Που δεν θα έχουν, καν, γραφεία αλλά θα είναι παντού... Ονειρεύομαι εφημερίδες... ...που θα τις γράφουν αριστοκράτες της γραφής και όχι "αριστοκράτες" της οικονομίας και της πολιτικής καμαρίλας. ...που θα είναι κολλεκτίβες ελεύθερων δημοσιογράφων, ελεύθερων δημιουργών περιεχομένου, ελεύθερων σχεδιαστών, ελεύθερων καλλιτεχνών... ...που θα προσπαθούν να μετατρέψουν το εφήμερο της είδησης σε ένα μικρό έργο τέχνης... ...που θα παρακολουθούν τις καινοτομίες στον Τύπο, στα Νέα Μέσα, στις τέχνες και στα γράμ-

ματα, στις τεχνολογίες... και θα είναι στην αιχμή τους! ...και θα απευθύνονται σε ελεύθερους ανθρώπους! Ονειρεύομαι εφημερίδες... Που οι ειδήσεις τους θα είναι σύντομα και περιεκτικά κείμενα... Αλλά τα άρθρα τους θα μπορούν να είναι μεγάλα και χορταστικά... Οπως σε όλες τις αξιόλογες εφημερίδες, σήμερα, στον κόσμο... Που θα είναι χρήσιμες και όχι "χρηστικές"... Που δεν μου λένε "τι να κάνω" αλλά τι έχω τη δυνατότητα να κάνω... Και γι' αυτό, θα κυκλοφορούν πρωί και βράδυ, όπως κάποτε... Ονειρεύομαι εφημερίδες... Που θα είναι ψύχραιμες στον πανικό... παρούσες στη ζωή... ανθεκτικές στο χείμαρρο της πληροφορίας... Που δεν θα έχουν ούτε ένα copy-paste από δελτία τύπου. Ούτε μισό... Που θα φιλτράρουν χωρίς να "κόβουν"... Που θα αναδεικνύουν χωρίς να μεγεθύνουν... Που θα είναι παράθυρα στον κόσμο και όχι "τηλεπαράθυρα-άμβωνες" δημοσιομουλάδων... Που -στην έντυπη μορφή τους- δεν θα είναι "ταμπλόιντ", ούτε κυριολεκτικά ούτε μεταφορικά... Που θα χαίρεσαι το στήσιμό τους, όσο και τα κείμενά τους, όσο και την άπλα των ιδεών και της δημιουργικότητάς τους... Που θα ελέγχουν την εξουσία. Κάθε εξουσία. Ακόμη και τη δική τους εξουσία! Ονειρεύομαι εφημερίδες που δεν μετατρέπουν την πληροφορία σε είδηση αλλά την είδηση σε γνώση... Ονειρεύομαι εφημερίδες που θα ανοίγουν ρωγμές στα τείχη που ορθώνονται γύρω μας! Ονειρεύομαι τις εφημερίδες που θα έλθουν! (...όσο πιο σύντομα καταρρεύσουν εκείνοι που ΔΕΝ ονειρεύονται εφημερίδες) http://naftilos.blogspot.com

Για να μπορεί να έρχεται η ΠΥΞΙΔΑ στο σπίτι σας… Αλλά και γενικώς για να μπορεί να κυκλοφορεί απρόσκοπτα… Συνδρομή ετήσια 10 ευρώ Υπηρεσίες – Τράπεζες – Φορείς 50 ευρώ Συνδρομή υποστήριξης … Κατά συνείδηση Το ποσό της συνδρομής σας μπορείτε να το καταθέσετε στους λογαριασμούς μας: ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 5758-020951-719 ΙΒΑΝ GR40 0172 7580 0057 5802 0951 719 ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΑΓΚΡΗΤΙΑ ΣΥΝEΤAIΡΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ ΙΒΑΝ GR33 0870 0410 0000 0001 1181 348 ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣ ή να στέλνετε επιταγή στην διεύθυνση: Πυξίδα Της Πόλης, Τθ 53 / ΤΚ 73135 Χανιά Κρήτης

Μην ξεχνάτε να σημειώνετε το όνομα σας

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

Τύπος σε κρίση, με φόντο Η κρίση του Τύπου είναι για τους δημοσιογράφους σαν τις ανίατες ασθένειες που πλήττουν ένα μέλος της οικογένειας: όλοι μιλούν ψιθυριστά γι’ αυτήν, με μετωνυμίες, με εξορκισμούς, όλοι πιστεύουν ότι κάποιο θαύμα θα συμβεί... Αλλά το θαύμα δεν έρχεται. Τουλάχιστον από εκεί που το περιμένουμε και όπως το περιμένουμε. ο θαύμα έρχεται σαν τραύμα. Ιδίως στη χειμαζόμενη Ελλάδα, όπου η κρίση στον Τύπο ενδημούσε πολύ πριν από την οικονομική κρίση που κλονίζει πια όλη τη χώρα. Κρίση τριπλή: αφενός, η διεθνής δομική κρίση του Τύπου, σε μια μεταιχμιακή εποχή για την ενημέρωση και τη δημοσιογραφία, στη μετάβαση από τον χάρτινο στον ψηφιακό πολιτισμό. Μετά, η κρίση του εγχώριου μοντέλου: της διαρκώς διαστελλόμενης φούσκας των μίντια από το ’90 έως σήμερα, με αγοραπωλησίες συχνοτήτων, λαθρόβιες εφημερίδες, φοροδιαφεύγουσες και εισφοροδιαφεύγουσες, που συντηρούνται με κρατική διαφήμιση, σαλταδόρους επιχειρηματίες, αεριτζίδικες εταιρείες που αντλούσαν κεφάλαια από το Χρηματιστήριο, ασφυκτική διαπλοκή με οικονομικά συμφέροντα και λόμπι εξουσίας, εντολοδόχους ή ανεπαρκείς δημοσιογράφους... Θα αρκούσαν αυτά, για να σαρωθεί ο Τύπος. Αλλά ήρθε και το τρίτο: το εγχώριο κραχ και το ευρωπαϊκό ντόμινο. Σε αυτό το φόντο πλέον, φόντο κοινωνικής καταστροφής και πολιτικής - πνευματικής ένδειας, πρέπει να δούμε την κρίση που Tου σαρώνει τον ελληνικό Τύπο. Και την υστάτη ώρα, να μιλήσουμε, να Nικου ασκήσουμε αυτοκριτική, να ονοματίσουμε την ασθένεια, μήπως Γ. Ξυδακη και καταλάβουμε τι συμβαίνει και τι θα συμβαίνει εφεξής. Να κατανοήσουμε, ας πούμε, ότι το νέο τοπίο των μίντια δεν είναι καλύτερο ή χειρότερο για τους αναγνώστες–πελάτες, τους καταναλωτές ενημέρωσης (κατά τη γνώμη μου, είναι πιο χαοτικό), αλλά φαίνεται ότι μπορεί να υπάρχει και χωρίς επαγγελματίες δημοσιογράφους: αυτό νομίζουν οι καταναλωτές, αφού βρίσκουν την τροφή τους δωρεάν στο Διαδίκτυο. Οσο διαφορετικός είναι ο ιντερνετοφάγος καταναλωτής σε σχέση με τον αστό εφημεριδαναγνώστη, άλλο τόσο διαφορετικός είναι ο δημοσιογράφος του Διαδικτύου σε σχέση με τον «εφημεριδά». Ο εφημεριδάς ανήκε στη μεσαία τάξη και έγραφε γι’ αυτήν· ο διαδικτυακός είναι ένας πρεκάριος, ένας επισφαλής που πληρώνεται με μπλοκάκι, στην εποχή που η μεσαία τάξη πεθαίνει γοργά, άρα δεν της απευθύνεται καν. Σταδιακά, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι γίνονται σαν τους διαδικτυακούς, ντεκλασέ και επισφαλείς· στους αντίποδες βρίσκεται μια ολιγάριθμη ομάδα επώνυμων δημοσιογράφων, με υπογραφή, με την προστιθέμενη αξία του σταρ. Οι πολλοί μεσαίοι, αυτοί που παρήγαγαν τον πολιτισμό της εφημερίδας, τον πολιτισμό της νεωτερικότητας, εξαφανίζονται μαζί με τη μεσαία τάξη που τους ανέδειξε, τους έτρεφε και στην οποία απευθύνονταν. Το αναδυόμενο σχήμα των μίντια είναι φαινομενικά μόνο πιο δημοκρατικό· ουσιαστικά οδεύουμε σε διαφορισμό, σε μίντια δύο ταχυτήτων: γρήγορη και αργή, για πλούσιους και

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

μια καταστροφή φτωχούς, για ελίτ και μάζες. Στην αργή ταχύτητα, τα μίντια θα είναι δωρεάν ή πολύ φτηνά, και η προσφερόμενη ενημέρωση γενική, ρηχή, χωρίς αξιολόγηση· μια διαρκής ροή θραυσμάτων χωρίς νόημα. Στη γρήγορη ταχύτητα, η ενημέρωση ιεραρχείται, αξιολογείται, ταξινομείται, εξηγείται, νοηματοδοτείται – και πληρώνεται, απ’ όσους μπορούν να την αξιοποιήσουν για να κερδίσουν: ισχύ, επιρροή, χρήμα. Η αργή ταχύτητα κατακλύζει ήδη τον κόσμο μας: είναι τα δωρεάν ραδιοτηλεοπτικά κανάλια, είναι τα φρι πρες, τώρα πια και τα σάιτ με αναδημοσιεύσεις και sampling των «χάρτινων» μίντια. Στην Ελλάδα, μέγα μέρος των ραδιοτηλεοπτικών μίντια και σχεδόν όλο το Διαδίκτυο στηρίζονται σε αυτό το sampling και στον σχολιασμό των παλαιών χάρτινων μίντια· ουσιαστικά συνιστούν ένα μετα-μέσο, μια μεταγλώσσα με αξία μικρότερη από την πηγή τους. Αλλά είναι δωρεάν... Εχει αξία αυτό το δωρεάν; Κατή τη γνώμη μου, ελάχιστη. Παρότι το Διαδίκτυο είναι μια ανεκτίμητη βιβλιοθήκη, η δωρεάν ενημέρωση των μπλογκ και των ιστότοπων είναι στην καλύτερη περίπτωση μια διαρκής επανάληψη ίδιων ειδήσεων, χωρίς αναφορά πηγής, εκτός πλαισίου αναφοράς, με τρόπο που δεν παράγουν νόημα. Ελάχιστοι ιστότοποι παράγουν ενημέρωση πρωτογενώς, και κανείς απ’ αυτούς δεν μπορεί να είναι βιώσιμος οικονομικά. Με αυτή την έννοια, τα πρώτα θύματα της διεθνούς κρίσης του Τύπου και της κατάρρευσης της εγχώριας φούσκας θα είναι οι επαγγελματίες δημοσιογράφοι. Με χαμένο το κύρος τους, υποβλεπόμενοι από την υπόλοιπη κοινωνία, την μιντιοκρατούμενη και χειραγωγούμενη, κατηγορούμενοι ήδη για αναξιοπιστία και διαπλοκή, ακόμη και για προπαγάνδα, πολλοί δημοσιογράφοι θα πληγούν καίρια, μαζί με τη μεσαία τάξη, την τάξη τους, την οποία στο παρελθόν είτε πρόδωσαν είτε περιφρόνησαν είτε φενάκισαν είτε χειραγώγησαν. Δυστυχώς, δεν θα πληγούν οι χειρότεροι και οι φταίχτες. Αλλά είπαμε: το φόντο είναι μια καταστροφή. Ένα βλέμμα / 5/12/10 / http://www.kathimerini.gr

Τα ντόμπερμαν της ενημέρωσης «πόλις» έχει αρχίσει να κόβεται στα δύο. Μας μιλούν πλέον σαν να είμαστε δούλοι -θέλουν «συμβάσεις μιας ημέρας», «απολύσεις χωρίς αποζημιώσεις», θέλουν τις κόρες μας στο χαρέμι τους, τους γιους μας στη δούλεψή τους, γιουσουφάκια. Αυτοί που λήστεψαν τη χώρα, αυτοί που έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό, θέλουν τώρα με εργαλείο την ακροδεξιά κατοχική κυβέρνηση Παπανδρέου να έχουν να διαθέτουν και να κατέχουν ανθρώπους των 500 Ευρώ. Μας μιλούν με φερέφωνα (όπως άλλοτε με τα κατοχικά μεγάφωνα) τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους. Η «πόλις» κόβεται στα δύο, το παρακάτω κείμενο δεν είναι επί προσωπικού. Είναι περί του επερχόμενου εκφασισμού... Τι Τρόμος είναι αυτός;! Το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Μέγκα. Τι οργουελικός εφιάλτης! Σαν τα κοράκια παραμονεύουν οι δύο απ' τους παρουσιαστές, η κυρία Τρέμη και ο κ. Πρετεντέρης να αρπάξουν απ' το στόμα του καλεσμένου τους, όταν δεν είναι φιλοκυβερνητικός, την κουβέντα του, να την δαγκώσουν να την διαστρέψουν, να την ανασκολοπίσουν και να του τη δώσουν πίσω να την φάει, να τού κάτσει στον λαιμό, να πνιγεί, να σκάσει -και αυτό το λένε διάλογο, ενημέρωση, ειδήσεις. Τι οργουελικός τρόμος είναι αυτός! Αυτό το φρικτό δίδυμο δεν επιτίθεται με μένος ταλιμπάν εναντίον των στόχων του μόνον με το (απύλωτο, ιταμό και υπερφίαλο) στόμα του, αλλά με όλην τη γλώσσα του σώματός του να κορυβαντιά, να ωρύεται, να σκούζει, να προσβάλλει, να ειρωνεύεται -είναι αυτό ειδήσεις; έστω σχόλιο μέσα στις ειδήσεις; είναι άποψη; Οχι, είναι τρομοκρατία! Είναι προπαγάνδα! Είναι κουστουμάτος ταλιμπανισμός, είναι φασισμός, είναι, ακόμα χειρότερα, εθισμός των θεατών στον φασισμό. Τίποτα απ' όσα γίνονται σε αυτό το δελτίο δεν έχει σχέση με τη δημοσιογραφική δεοντολογία, ρωτάνε και απαντάνε οι ίδιοι, διακόπτουν όποιον γουστάρουν και το στόμα τους στάζει μέλι μόνον μπροστά στους κυβερνητικούς και τους φίλους τους. Αλλά, το πιο θλιβερό είναι όταν για «ξεκάρφωμα» οι δύο αυτοί παρουσιαστές (των οποίων, τουλάχιστον η ταπεινότης μου δεν είναι συνάδελφος) κάνουν τάχα ζόρικες ερωτήσεις στους υπουργούς,

ανάλογες με εκείνες που θα έκαναν δουλικά στους αφεντάδες τους σε άλλες εποχές. Δεν ξέρω αν λέει αλήθεια η AGB ή η Πωστηλέν τώρα, για τη θεαματικότητα αυτού του δελτίου, ούτε με νοιάζει αν είναι πρώτο ή έσχατο. Με νοιάζει ότι είναι όνειδος για τη δημοσιογραφία, πληγή για τη δημοκρατία, ντροπή για την πολιτική. Ούτε απορώ με τους πολιτικούς που πάνε και προσκυνάνε τα ξόανα της τηλεοπτικής τυραννίδας στην πιο απεχθή τους μορφή, αμφισβητώ όμως ότι οι πολίτες δεν αισθάνονται έστω κι απ' τον καναπέ τους τον κίνδυνο που πηγάζει απ' αυτήν την τηλεοπτική χούντα -αυτό το διαρκές εξουσιαστικό ξεσάλωμα του πρασινοφρουρισμού. Αυτής της ανωφελούς γλίτσας που σπαράζει τη χώρα παραπάνω από δυο δεκαετίες τώρα. Αυτός ο συνδυασμός γκαιμπελισμού και σταλινισμού παντός καιρού, όστις υποστήριξε υπό την δορά του εκσυγχρονισμού με τον πιο καθωσπρεπίστικο τρόπο ό,τι πιο αισχρό μάς έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια, απ' το άγος του Χρηματιστηρίου έως την αποκοπή των μισθών και τις επιχειρησιακές ή ατομικές συμβάσεις, αυτός ο συνδυασμός, καλά οχυρωμένος από αφεντικά, χορηγούς, διαφημιστές, τραπεζίτες και συν-ένοχους δημοσιογράφους, έχει βλάψει τον λαό και το πολίτευμα περισσότερο απ' όσον έβλαψε η μαύρη πανώλης το Λονδίνο και τις τρεις φορές που το επισκέφθηκε. Η ενημέρωση είναι δικαίωμα του λαού. Το δελτίο του Μέγκα και τα άλλα δελτία όπως αυτό δεν ενημερώνουν τον λαό, τον στραβώνουν, τον αιχμαλωτίζουν, τον χειραγωγούν. Βγαίνουν στον αέρα, που είναι περιουσία του λαού, μόνο και μόνο για να τον τρομοκρατήσουν, για να τον κάνουν να κάθεται σούζα, οι σταθμοί αυτοί είναι η μαύρη χειρ και η σιδερένια φτέρνα των διαπλεκόμενων - είναι εχθροί του λαού με περικεφαλαία. Την περικεφαλαία της οίησης, του (ραγιάδικου) θράσους, του κυνισμού, του αμοραλισμού, της αναισχυντίας, της αγένειας - με έναν λόγο: μιλάνε στον λαό σαν να μιλούν σε κατσαρίδες... Ντροπή! ΣΤΑΘΗΣ Σ. | 11 Φεβρουαρίου 2011 / Ελευθεροτυπία

www.pyxida.gr

ΦΥΛΛΟ

ασανιστήρια, θάνατος, εξορία, αυτοεξορία, κοινωνικός αποκλεισμός ήταν μερικές από τις μορφές της «γενναιόδωρης αμοιβής» που εισέπρατταν οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου μας, όταν τα έβαζαν με την καθεΓράφει η στηκυία τάξη ή Μαρία Κρέτση όταν επικρατούσαν συνθήκες πολιτικού μεσαίωνα. Προς επίρρωση των παραπάνω δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Ο Σωκράτης έστρεψε όλο το ενδιαφέρον και τους στοχασμούς του στον άνθρωπο και τα προβλήματά του. Ήταν τακτικός θαμώνας της Αγοράς, όπου συζητούσε με τους πολίτες ποικίλα θέματα. Σύχναζε επίσης στα γυμναστήρια του καιρού του και συνομιλούσε με τους νέους κυρίως που σύχναζαν εκεί. Γενικότερα δεν άφηνε ευκαιρία ανεκμετάλλευτη

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

Ο πνευματικός άνθρωπος στην Ελλάδα της κρίσης για να καλλιεργήσει στους Αθηναίους φιλοσοφικές ανησυχίες και μάλιστα αμισθί. Γι’ αυτό δικαίως λέγεται ότι ήταν ο φιλόσοφος που κατέβασε τη Φιλοσοφία από τον ουρανό στη γη. Το τίμημα για την προσφορά του στην πνευματική εγρήγορση των συμπολιτών του ήταν μια αισχρή δίκη που οδήγησε στη θανατική του καταδίκη. Ο Γιάννης Ρίτσος ήταν κοντά στους συγκρατούμενούς του στα ξερονήσια της εξορίας και τους έδινε δύναμη. «Το στρατόπεδο των αναξίων, το στρατόπεδο της προδοσίας, το στρατόπεδο του μίσους, το στρατόπεδο της ασκήμιας μέσα σε μια ώρα είχε ομορφύνει, είχε ανέβει ψηλά, πολύ ψηλά, εκεί που φτερούγισε το περιστέρι του ποιητή κι έκανε τα αδύνατα δυνατά για να τον σώσει. Εκείνο το βράδυ, η αγάπη του μας είχε ξεσκεπάσει και είδαμε πως δεν είμαστε προδότες, δεν είμαστε άσκημοι. Μέσα στα στήθια μας χτυπούσε μια καρδιά, η καρδιά της αγάπης»(μαρτυρία ζωγράφου Μάνθου Κέτση από Μακρόνησο). Σήμερα οι πνευματικοί άνθρωποι δεν εξορίζονται, δεν θανατώνονται. Τους παρέχεται βήμα στα Μ.Μ.Ε., δεν διώκονται για τα πολιτικά τους φρονήματα, τα βιβλία τους ούτε απαγορεύονται ούτε ρίχνονται στην πυρά, κάθε πνευματική τους εργασία προβάλλεται και διακινείται ελεύθερα και «λογοκρίνεται» από το ευρύ κοινό στα πλαίσια μιας κριτικής που παίρνει τη μορφή της αποδοχής ή της απόρριψης, της συμφωνίας ή της διαφωνίας,

και πολύ σπάνια της ακραίας αποδοκιμασίας των άναρθρων φωνών και των σφυριγμάτων( π.χ.θεατρικές παραστάσεις που δίχασαν το κοινό), η ακαδημαϊκή τους καριέρα εξελίσσεται απρόσκοπτα, όσο μπορεί βέβαια αυτό να το επιτρέπει η ενδημούσα στη χώρα μας αναξιοκρατία. Ο λόγος του ποιητή, του δασκάλου, του καλλιτέχνη, του επιστήμονα, του ακαδημαϊκού αρθρώνεται ελεύθερος.(Του ακαδημαϊκού ενίοτε πλήττεται από τη «βία του ασύλου»). Εκφέρεται ελεύθερος, αλλά δεν έχει δύναμη. Δεν φτάνει στ’ αυτιά των πολιτών, καθώς-ειδικά σήμερα- καλύπτεται από την τύρβη της παραπολιτικής φλυαρίας και της οικονομίστικης και τεχνοκρατικής προσέγγισης και ανάλυσης, θάβεται κάτω από τον βόρβορο της τηλεόρασης που χειραγωγεί τη σκέψη τις ώρες της υψηλής τηλεθέασης, παραλύει από το αναισθησιογόνο της απαιδευσίας και της πνευματικής νωθρότητας, ασφυκτιά από τις αναθυμιάσεις του ατομικισμού ως στάσης ζωής. Και στις περιπτώσεις που καταφέρνει να φτάσει, αληθινός, απελευθερωτικός, λυτρωτικός, παρηγορητικός, αιρετικός, ανατρεπτικός και επαναστατικός, απουσιάζει ο δημιουργός του από τη ζωντανή πραγματικότητα. Σαν να παρακολουθεί ως απλός θεα-

τής όσα δυσβάσταχτα συμβαίνουν στους ανθρώπους, στους οποίους «μιλάει» και συντροφεύει με το πνευματικό του έργο. Γιατί ο σημερινός πολίτης στην Ελλάδα της τρόικας θέλει τον πνευματικό άνθρωπο ενεργό συμπαραστάτη του στον αγώνα του για ελευθερία, δικαιοσύνη, δημοκρατία, εθνική κυριαρχία και αυτοδιάθεση. Τον θέλει στο πλευρό του, στο δρόμο, στα σχολεία, στους τόπους της υποαμειβόμενης εργασίας, στη λαϊκή γειτονιά, στη διαδήλωση, στην απεργιακή κινητοποίηση, στην «αντίσταση». Να αγωνίζεται όχι από τη θέση «ισχύος» που κατέχει και την ασφάλεια που του εξασφαλίζουν οι στήλες μιας επιφυλλίδας σε μια έγκριτη εφημερίδα ή το ακαδημαϊκό βήμα, αλλά να αγωνίζεται δίπλα στον άνθρωπο της βιοπάλης, τον μικροεπιχειρηματία, τον χαμηλοσυνταξιούχο, τον απολυμένο μεσήλικα, τον άνεργο, τον μετανάστη, την πολύτεκνη μητέρα, τον φτωχό, τον άστεγο, τον εξαθλιωμένο, δίπλα σε κάθε ευάλωτη και αδύναμη κοινωνική ομάδα. Στις μέρες μας η εσωστρέφεια του πνευματικού ανθρώπου είναι πολυτέλεια, πνευματικός ναρκισσισμός, ηθικό ατόπημα, επικίνδυνη ολιγωρία για την εθνική υπόσταση της χώρας μας. Τα λόγια του μεγάλου πνευματικού ανθρώπου της χώρας μας και μεγάλου «αντιστασιακού» της πατρίδας μας σε κρίσιμες και ιστορικές εθνικές περιόδους Μίκη Θεοδωράκη ορίζουν με εκφραστική ευστοχία ποιες είναι οι ευθύνες και το χρέος του πνευματικού ανθρώπου στην Ελλάδα της κρίσης: «τα μέλη της (Σπίθας) δεν θα αρκεστούν στο να διαπαιδαγωγούν και να μορφώνουν εαυτούς και αλλήλους, αλλά κάθε «Σπίθα» θα αποτελεί μια μάχιμη κοινωνική ομάδα».

www.chania-info.gr

Ο πνευματικός άνθρωπος αλλοτινών εποχών-είτε πολύ μακρινών είτε πιο πρόσφατωνστην ιστορική και πολιτισμική διαδρομή της Ελλάδας βρισκόταν σε μια συνεχή και άμεση επικοινωνία λόγω και έργω με τους απλούς πολίτες. Γι’ αυτό άλλωστε ήταν και ιδιαίτερα ενοχλητικός για το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό κατεστημένο της εποχής του.

ΦΥΛΛΟ

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

Terra Verde

«Σε ένα φανταστικό Σκακιστικό κόσμο…»

«Ο Βασιλιάς»

Τι είναι (ποιοι είμαστε) Είμαστε μια κίνηση ανθρώπων που αποπειράται να διατυπώσει μια άλλη πρόταση εμπορίου, έξω από κάθε επίσημη οικονομική δομή, έξω από τα επίσημα εμπορικά κυκλώματα. Είναι ένα εναλλακτικό μοντέλο εμπορίου, που στη θέση του κέρδους βάζει πλήθος στόχων: Την άμεση σχέση παραγωγού – καταναλωτή Την αυτονομία και την αξιοπρεπή διαβίωση του παραγωγού. Τη βιωσιμότητα της αδιαμεσολάβητης διακίνησης. Την ποιότητα και την προσιτή τιμή για τον καταναλωτή. Το σεβασμό στο φυσικό περιβάλλον. Τις σχέσεις εμπιστοσύνης και αμοιβαιότητας, με τη συμμετοχή όλων των εμπλεκομένων. Τον συλλογικό αγώνα για να αλλάξουν οι σκληρές συνθήκες εκμετάλλευσης που επιβάλλει η παγκόσμια αγορά, οι πολυεθνικές που την ελέγχουν και οι μεσάζοντες. Τη συμμετοχή σ’ ένα δίκτυο διακίνησης προϊόντων που δεν παράγονται σε συνθήκες εκμετάλλευσης της φύσης και των ανθρώπων. Την αύξηση αυτονομίας του καταναλωτή. Την αντίληψη, ότι καθένας από μας δεν χρειάζεται να μείνει στον ρόλο του καταναλωτή, αλλά μπορεί σταδιακά να καλύψει μόνος του κάποιες ανάγκες ως παραγωγός. Την ποιότητα των προϊόντων, που δεν περιορίζεται στη συσκευασία αλλά είναι συνάρτηση της γεωγραφίας, την ιστορία, το κόπου των ανθρώπων που τα παράγουν, καθώς και της κινηματικής τους δράσης. Πώς λειτουργούμε; Οι άνθρωποι της Terra Verde λειτουργούμε σε εθελοντική βάση, με συλλογικές διαδικασίες βασισμένες στις αρχές της αυτοοργάνωσης, της αλληλεγγύης και της εκτίμησης σε αυτόν που αντιστέκεται. Συζητάμε, προτείνουμε, συντονιζόμαστε, δρούμε σε ανοιχτές συνελεύσεις όλων των ενδιαφερομένων. Στόχος μας είναι ένα δίκτυο ανταλλαγής και διάδοσης ιδεών των οποίων η αξία δεν μετριέται σε χρήμα. Όπου οι έννοιες αλληλεγγύη, εμπιστοσύνη, συντροφικότητα, συμμετοχή, δοκιμάζονται στην πράξη και διαχέονται στην κοινωνία, σαν εφαρμόσιμα παραδείγματα. Όταν μιλάμε για αλληλεγγύη, εννοούμε την έμπρακτη στήριξη αγώνων και κινημάτων, που μας δίνουν ώθηση να κινητοποιηθούμε, όχι τη «συμπόνια για τους φτωχούς». Τα προϊόντα μας Μέσω ενός δικτύου αντίστοιχων συλλογικοτή-

των τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη αποκτήσαμε πρόσβαση σε προϊόντα: Συνεταιρισμών παραγωγών του παγκόσμιου νότου, συνεισφέροντας στον αγώνα τους ενάντια στους τοπικούς μεσάζοντας και τις πολυεθνικές. Αγροτών-Παραγωγών και συνεταιρισμών με κοινωνική δράση από όλη την Ελλάδα. Αγροτών – Παραγωγών και συνεταιρισμών τοπικών προϊόντων με στόχο την ενίσχυση της προσπάθειας προώθησης μια άλλης αδιαμεσολάβητης λογικής στην αγροτική παραγωγή και διακίνηση στην βάση της σχέσης εμπιστοσύνης παραγωγού-καταναλωτή. Από το Κοίσπε Χανίων φτιαγμένα από άτομα με ψυχοκοινωνικά προβλήματα που παρόλο τον αποκλεισμό που υφίστανται, ανάπτυξαν καινοτόμες λύσεις για την ένταξή τους στην κοινωνία που συνέχεια τους απαξιώνει. Από τις αγροτικές φυλακές Χανίων που παράγουν οι έγκλειστοι κεραμικά και άλλα χειροτεχνήματα. Σε ποιους απευθυνόμαστε Αποδέκτες μας είναι όλοι όσοι πιστεύουν στις αρχές της συμμετοχικότητας, της αυτονομίας, της αλληλεγγύης της αυτοοργάνωσης, της αντίστασης σε κάθε μορφή κερδοφόρας διαμεσολάβησης. Όλοι όσοι σέβονται τον εαυτό τους, τους συλλογικούς αγώνες, τον συνάνθρωπο, την φύση και όσοι αντιστέκονται. Θέλουμε συλλογικά μέσα στην καταναλωτική κοινωνία να αμφισβητήσουμε τις υπάρχουσες κοινωνικές σχέσεις, την εκμετάλλευση και την κερδοσκοπία στην καθημερινή μας πρακτική. Να αποτελέσουμε όλοι μαζί ένα άλλο πρόταγμα στην κρίση που μας μαστίζει, κοινωνική, ηθική, ιδεολογική και κοινωνική. Κίνηση για το εναλλακτικό και αλληλέγγυο εμπόριο στα Χανιά Χατζημιχάλη Νταλιάνη 5 www.terraverde-chania.gr 28210 52201

*Χαριστικό αντιπαζάρι Στον χώρο μας λειτουργεί χαριστικό αντιπαζάρι. Φέρνουμε – Παίρνουμε χωρίς αντίτιμο, ρούχα, παπούτσια, παιχνίδια, βιβλία αντικείμενα που δεν χρειαζόμαστε πια (σε καλή κατάσταση και καθαρά). «το να μοιράζεσαι είναι αντίσταση, συντροφικότητα και αξιοπρέπεια»

τίτλος της ταινίας του Νίκου Γραμματικού που απέσπασε το τρίτο βραβείο καλύτερης ταινίας στο 43ο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2002, είναι εμπνευσμένος από το σκάκι. Ο πρωταγωνιστής – τον οποίο υποδύεται ο ηθοποιός Βαγγέλης Μουρίκης κερδίζοντας παράλληλα το βραβείο Α΄αντρικού ρόλου- όπως και ο βασιλιάς στο σκάκι, προσπαθεί μάταια να ξεφύγει από τα αδιέξοδα της ζωής του. Ο βασιλιάς στη σκακιέρα περιορίζεται μέσα στα 64 τετράγωνα, ο βασιλιάς της ταινίας εγκλωβίζεται μέσα στον κοινωνικό ρατσισμό και τις προκαταλήψεις. Γράφει ο Αποφασίζει να μετακομίσει από την Αθήνα σε ένα χωριό της ΠελλοΜιχάλης πονήσου με το ειρωνικό όνομα «Παραδείσι», ελπίζοντας ότι θα αποΔαρμαράκης μακρυνθεί από τα «κομμάτια» που θέλουν να τον περικυκλώσουν. Όμως, γρήγορα συνειδητοποιεί ότι στην ελληνική επαρχία το παιχνίδι παίζεται με τους δικούς της κανόνες, όπου κάθε τι διαφορετικό θεωρείται ξένο και επικίνδυνο. Αμέσως στοχοποιείται σαν ξένος και παρείσακτος, και ένα νέο σχέδιο εγκλωβισμού του καταστρώνεται. Αν και ο βασιλιάς είναι το σημαντικότερο κομμάτι στη σκακιέρα, είναι ταυτόχρονα και το πιο αδύναμο, καθώς μπορεί να κινηθεί μόνο ένα τετράγωνο από τη θέση που βρίσκεται, προς κάθε κατεύθυνση. Για το λόγο αυτό χρειάζεται την προστασία των υπόλοιπων κομματιών, προκειμένου να αντιμετωπίσει τις σφοδρές επιθέσεις της αντίπαλης παράταξης. Το δύσκολο αυτό ρόλο στην ταινία αναλαμβάνει ο ηθοποιός Μηνάς Χατζησάββας, ο οποίος υποδύεται το ρόλο του αστυνομικού της περιοχής. Σημείο αναφοράς του αστυνομικού και του νεοφερμένου στο χωριό -δύο διαφορετικών χαρακτήρων-, είναι μια σκακιέρα από την οποία λείπει ο ένας Βασιλιάς. Μια παρτίδα σκάκι αποτελεί την αφορμή για συζήτηση και κοινωνική συναναστροφή. Η ταινία, πλαισιωμένη με τη μαγευτική μουσική του Θανάση Παπακωνσταντίνου, παρουσιάζει με εξαιρετικό τρόπο τη στάση της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο «ξένο» και το διαφορετικό, τη καχυποψία, το συντηρητισμό που τη διακρίνει, το φόβο απέναντι σε ό,τι δε γνωρίζει και την άρνηση να διδαχθεί και να μάθει.

16 Με τη φωνή των γονιών

ΦΥΛΛΟ

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

Εκστρατεία ΣΕΔΗΚ – Εκπαιδευτικών για ανάδειξη της Ελιάς και του Ελαιολάδου στα Σχολεία Οργάνωση εκδηλώσεων «Γνωρίζω την Ελιά» στα Νηπιαγωγεία και Α΄ Δημοτικού Εκστρατεία ΣΕΔΗΚ – Εκπαιδευτικών για ανάδειξη της Ελιάς και του Ελαιολάδου στα Σχολεία Οργάνωση εκδηλώσεων «Γνωρίζω την Ελιά» στα Νηπιαγωγεία και Α΄ Δημοτικού

6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί σε όλη την Ευρώπη ως Παγκόσμια ημέρα Λογοθεραπείας. Φέτος ήταν αφιερωμένη στις νευρολογικές διαταραχές παιδιών. Ο Πανελλήνιος σύλλογος λογοπαιδικών, γνωρίζοντας ότι σε ένα μεγάλο ποσοστό οι διαταραχές αυτές εκφράζονται με διαταραχές λόγου και επικοινωνίας αποφάσισε να οργανώσει διαφορετικές δράσεις σε όλη την Ελλάδα (Επιστημονικές ημερίδες, ομιλίες, ανιχνεύσεις σε Κ.Ψ.Υ, κινητές μονάδες, ενημερώσεις της κοινότητας) οι οποίες διήρκεσαν περίπου τρεις εβδομάδες. Σχετική εκδήλωση πραγματοποιήθηκε και στα Χανιά με «Στέκι ενημέρωσης» στην πλατεία της Δημοτικής αγοράς όπου οι λογοθεραπευτές της πόλης μας απαντούσαν στα ερωτήματα του κοινού, και ενημέρωναν για θέματα διαταραχών λόγου, ομιλίας και φωνής. Σκοπός των εκδηλώσεων ήταν η ευαισθητοποίηση του κοινού για τα προβλήματα λόγου και επικοινωνίας στην παιδική ηλικία, η ανίχνευση και ο εντοπισμός των πιθανών δυσκολιών νηπίων και παιδιών, και η ενημέρωση των επαγγελματιών υγείας και των εκπαιδευτικών. Με αφορμή και αυτήν την ημέρα γύρισα για άλλη μία φορά το διακόπτη της μνήμης μου μία δεκαετία πίσω , όταν με υπόδειξη του παιδονευΓράφει η ρολόγου μας ξεκινούσαμε τις διαδικασίες εξεύρεσης ειδικοτήτων (ΕιΡούλα δικού παιδαγωγού, ψυχολόγου, μεταξύ άλλων και λογοθεραπευτή) για Καλαϊτζάκη* την ενίσχυση και ενδυνάμωση του ψυχοδιανοητικού δυναμικού του μικρούλη τότε Στέλιου μας… Στα προ - δεκαετίας Χανιά των ελάχιστων έως καθόλου επιλογών αναμοχλεύω το χθες και βολιδοσκοπώ σχολαστικά το σταθερά αισιόδοξο σήμερα αυτό των πολλών επιλογών της λογοθεραπείας, ξεφυλλίζοντας όχι μόνο τον τοπικό τύπο, αλλά και συζητώντας με γονείς που είχαν τη δυνατότητα της επιλογής του επαγγελματία λογοθεραπευτή που φάνηκε άξιος της εμπιστοσύνης τους κερδίζοντας πρώτα τον ψυχισμό του παιδιού τους. Πατώντας στις ανοχές όταν δεν υπάρχουν οι επιλογές τότε το θράσος αποθρασύνεται αφού η αποκλειστικότητα «έχει σηκώσει πολύ ψηλά τον αμανέ» της μωροφιλοδοξίας κάποιων που παριστάνουν τις «γιαλαντζί- αυθεντίες». Ακόμη θυμάμαι το «αναγκαίο καλό» της επιλογής μας. Το αίτιον της ανοχής, και η πηγή της υπομονής μας ήταν η παραπομπή από άλλους ειδικούς που μας έδωσαν καλές συστάσεις, και το συμφέρον του παιδιού μας που σαν καλός μύλος χωρούσε, υποχωρούσε συγχωρούσε και άλεθε από την ανάποδη το πικρό στο γλυκό. Ήμουν σχεδόν ετοιμόγεννη την κόρη μου όταν εξακολουθούσα και τότε να μπαίνω μέσα στις συνεδρίες βάζοντας στην ποδιά μου το μικρό μου γιό επειδή η λογοθεραπεύτρια διέκοπτε απότομα τη συνεδρία ωρυόμενη ότι δεν είχε άλλη υπομονή «Δεν έχω υπομονή» έλεγε και ξανάλεγε λες και βρέθηκε ξεκάρφωτα σε ένα χώρο που ενώ δεν της πήγαινε προχωρούσε έτσι στο περίπου. Γιατί σε μία επαγγελματική συνεργασία όταν ο σεβασμός βγαίνει από την πόρτα και η ψυχρή τυπικότητα μπαίνει από το παράθυρο ο ψυχισμός του παιδιού που στερείται το συναίσθημα τη φαντασία την ευρηματικότητα αυτού που προσπαθεί να ξυπνήσει τον κόσμο του αντιστέκεται προβάλλοντας σθεναρή άρνηση – στασιμότητα- αν όχι παλινδρόμηση. Το έργο του Λογοθεραπευτή δεν απαιτεί απλά και μόνο υψηλή επιστημονική κατάρτιση αλλά επιμονή, υπομονή ενδεχομένως και ταλέντο.

ι εκδηλώσεις αυτές , που θα έχουν τον τίτλο «Γνωρίζω την Ελιά», αποτελούν συνέχεια της συνεργασίας του ΣΕΔΗΚ με την Π/θμια και Δ/θμια Εκπαίδευση στην Κρήτη που άρχισε από το 2009 με συναντήσεις και συνεργασίες με τους Υπεύθυνους Περιβαλλοντικής, Πολιτιστικών και Αγωγής Υγείας και συνεχίστηκε με συμμετοχή 400 και πλέον εκπαιδευτικών σε σειρά επιτυχημένων περιηγητικών εκδηλώσεων και ειδικών ημερίδων που οργανωθήκαν σε όλους τους Νομούς της Κρήτης. Βασικός στόχος της νέας προσπάθειας είναι η ενημέρωση και πρόκληση του ενδιαφέροντος των μικρών μαθητών των Νηπιαγωγείων και της Α΄ Δημοτικού αλλά και η ευαισθητοποίηση των γονέων και του ευρύτερου κοινού στα προβλήματα που προκύπτουν από τον παραμερισμό του ελαιολάδου και την στροφή προς τα επικίνδυνα σπορέλαια. Πως θα γίνουν οι Εκδηλώσεις «Γνωρίζω την Ελιά» Η όλη προσπάθεια θα βασιστεί στην αξιοποίηση του Αίολου Βιβλίου «Γνωρίζω την Ελιά» του όποιου την έκδοση επιχορήγησε ο ΣΕΔΗΚ. Το βιβλίο αυτό

που μπορεί να χαρακτηριστεί σαν βιβλιοτετραδιο, γραμμένο από ειδικούς, αποτελει μια δημιουργική διασκέδαση που διασκεδάζει και παράλληλα ενημερώνει με σχηματικές παραστάσεις, ζωγραφική, ερωτήματα, αινίγματα κ.α. που αναφέρονται στο δέντρο της ελιάς, τον καρπό της, το ελαιόλαδο, αλλά και την παρουσία τους στην αρχαιότητα στους ολυμπιακούς αγώνες, την βίβλο, την λαογραφία κ.α. Το βιβλιο θα χορηγηθεί δωρεάν σε Νηπιαγωγεία και τάξης Α’ Δημοτικού που οι εκπαιδευτικοί τους θα θελήσουν να συνεργαστούν στο πρόγραμμα και να οργανώσουν στα Σχολειά τους διαφορές δράσεις σε συνεργασία με τους Υπευθύνους Παιδεύσεις, τον ΣΕΔΗΚ και τους Δημους. Ειδική ενημέρωση έχει ήδη γίνει με έγγραφο του ΣΕΔΗΚ που στάλθηκε μέσω των Υπευθύνων στα Σχολεία. Οι Εκπαιδευτικοί που θα συμμετάσχουν θα αναλάβουν την υποχρέωση να οργανώσουν στα Σχολεία τους σε χρόνο που θα επιλέξουν οι ίδιοι, μια ενημέρωση των μαθητών με την συμπλήρωση των ερωτημάτων και σχεδίων του Βιβλίου «Γνω-

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

"Πυξίδα της γεύσης"

ΦΥΛΛΟ

ρίζω την Ελιά» . Στην συνέχεια οι ίδιοι θα ελέγξουν και θα αξιολογήσουν τα συμπληρωμένα βιβλία δίδοντας στα παΐδια περισσότερες εξηγήσεις και θα επιστρέψουν τα βιβλία στα παιδιά για ενθύμιο. Στην συνεχεία σε χρόνο που θα οριστεί με συνεργασία με τους Υπευθύνους και τον ΣΕΔΗΚ θα οργανώσουν εκδήλωση - γιορτή με το όνομα « Γνωρίζω την Ελιά» στην οποία θα κληθούν να συμμετάσχουν γονείς, συγγενείς και φίλοι αλλά και εκπρόσωποι της Εκπαίδευσης, του ΣΕΔΗΚ και των Δήμων στην οποία θα βραβευτούν τα παιδιά και το Σχολειό . Το πρόγραμμα της εκδήλωσης, μπορεί να περιλαμβάνει σύντομες ενημερωτικές ομιλίες από ειδικούς, προβολή ντοκιμαντέρ, ειδικά δρώμενα από τα παιδιά και απονομή

του Βραβείου της Μινωικής Ελιάς στα παιδιά και στο Σχολειό ενώ στις οικογένειες των παιδιών που θα παραβρεθούν θα δοθεί ένα βιβλιο «Ο Πολιτισμός της Ελαιοκομίας στην Κρήτη» και στο Σχολείο θα προσφερθεί μια πλήρης σειρά των Εκδόσεων (Βιβλίων, Φυλλαδίων,) DVD κλπ υλικού του ΣΕΔΗΚ. Η εκδήλωση μπορεί να περιλάβει και επί πλέον δράσεις που θα επιλέξει ο Εκπαιδευτικός η και παρουσίαση παρασκευασμάτων με βάση ελιές και λάδι που θα προετοιμάσουν εθελοντικά μητέρες των παιδιών του Σχολείου. Σχολεία που ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν μπορούν να πάρουν περισσότερες πληροφορίες από τους Υπευθύνους της περιοχής τους η τον ΣΕΔΗΚ (28210 50800) και να συμπληρώσουν το συντομότερο την Δήλωση εκδήλωσης ενδιαφέροντος.

αίρεται και καλώς σας βρήκα. Να συστηθούμε καταρχάς, είμαι η Κάτσουνα Ευφροσύνη και μαζί θα μοιραζόμαστε γαστρονομικές δημιουργίες από την Κρήτη και όχι μόνο. Άλλωστε το φαγητό και γενικά η γαστρονομία δεν έχει όρια. Πάντα υπάρχει κάτι καινούριο να μάθουμε, να πλουτίσουμε τις γνώσεις και τον ουρανίσκο μας με γεύσεις! Με την κουζίνα ασχολούμαι από παιδί. Ο μικρός αυτός χώρος του σπιτιού με μάγευε με τις μυρωδιές, τα χρώματα και τα αρώματα, πράγμα που μάλλον κατάλαβε από νωρίς η γιαγιά μου η Αρχοντία (από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας) και με έβαλε στο «σβούρο»! Ξεκινώντας απο λεμονάδα σπιτική, τραχανά, ντοματάδα, ελιές τσακιστές, καλιτσούνια μέχρι και βροβιούς δίπλα της έμαθα τόσα πολλά πράγματα που θα τα κουβαλάω μαζί μου μια ζωή. Η μαγειρική είναι το πάθος μου, το μεράκι μου και ένας τρόπος να εκφράζω την αγάπη μου μαζεύοντας τους φίλους ή την οικογένεια μου γύρω από ένα τραπέζι. Μου αρέσει να μαγειρεύω και πραγματικά απολαμβάνω ένα Από την καλό φαγητό. Ευφροσύνη Στην Κρήτη είμαστε τυχεροί. Φαντάζομαι ότι οι πεΚάτσουνα ρισσότεροι το γνωρίζετε αυτό. Κληρονομήσαμε μια διατροφική κουλτούρα που πολλοί ζηλεύουν. Κυρίως για το ελαιόλαδο, τα βότανα και τα χόρτα του νησιού μας. Το καθένα από αυτά έχει κάτι καλό να μας προσφέρει. Η μοναδική μας «υποχρέωση» είναι να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε την κληρονομιά αυτή και φυσικά να τη μεταδώσουμε στους νεότερους και σε όλους όσους δε γνωρίζουν τη διατροφική αξία της Κρητικής Κουζίνας. Για να μπορέσουμε όμως να το πραγματοποιήσουμε αυτό πρέπει να τολμήσουμε να μπούμε στην κουζίνα. Δεν είναι τόσο τρομερό όσο πιστεύετε κάποιες φορές. Ούτε και χρονοβόρο! Το μόνο που χρειάζεστε είναι θέληση και αγάπη. Αγάπη για το καλό φαγητό και κυρίως αγάπη για την οικογένειά σας που καθημερινά βομβαρδίζεται από ξενόφερτα «ετοιματζίδικα» φαγητά αμφιβόλου ποιότητας. Το θέμα μου δεν είναι τα ξενόφερτα, άλλωστε το ανέφερα παραπάνω. Το σημαντικό είναι να διατηρήσουμε μια σωστή ΠΟΙΟΤΗΤΑ για εμάς και την οικογένεια μας, φροντίζοντας να τρώμε όσο πιο υγιεινά μπορούμε. Δηλαδή να προσπαθήσουμε στην καθημερινότητά μας να τρώμε φρούτα, λαχανικά, όσπρια, ψάρια και κρέας. Είναι επίσης πολύ σημαντικό τα υλικά που χρησιμοποιούμε για να φτιάξουμε ένα φαγητό, να είναι στη σωστή εποχή τους, όποια κι αν είναι αυτή. Ακόμη κι αν πλέον βρίσκουμε «τα πάντα και πάντα» καλό είναι να μην προσπαθήσουμε ας πούμε να φτιάξουμε γεμιστά στη μέση του χειμώνα! Είμαι σίγουρη ότι ούτε το αποτέλεσμα θα μας ικανοποιήσει γευστικά, αλλά και διατροφικά, με τα λίγα που ξέρω, δε θα έχουμε το ίδιο όφελος, μπορεί και το αντίθετο αν καταλαβαίνετε τι εννοώ… «Κάθε πράγμα στον καιρό του και τον Αύγουστο ο κολιός», λέγαν οι παλιοί. Η συνταγή που θα διαβάσετε είναι ένα πάντρεμα της κρητικής κουζίνας εφόσον έχει σύγκλινο και γραβιέρα μαγειρεμένα με ένα πιο ιδιαίτερο τρόπο. Ένας μεζές για κρασί και φυσικά καλή παρέα. Άλλωστε ένα φαγητό είναι πιο νόστιμο όταν το μοιράζεσαι και όλοι γνωρίζουμε ότι είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας μας.

Σύγγλινο με μανιτάρια πλευρώτους, γραβιέρα και πιπεριές Φλωρίνης Υλικά 250 γρ. σύγκλινο κομμένο σε μπουκιές 200 γρ. μανιτάρια πλευρώτους 15 γρ γραβιέρα κομμένη σε μικρά τετράγωνα 1 κρεμμύδι κομμένο σε τετράγωνα 2x2 1 σκελίδα σκόρδο ψιλοκομμένο 4 μέτριες πιπεριές Φλωρίνης κομμένες σε τετράγωνα 2x2 1 φλ. καφέ ελαιόλαδο Αλάτι, πιπέρι Εκτέλεση Σε ένα μπολ μαρινάρουμε τα μανιτάρια με το σκόρδο, το μισό ελαιόλαδο, αλάτι και πιπέρι. Σε ένα βαθύ τηγάνι ζεσταίνουμε το υπόλοιπο λάδι και μαραίνουμε το κρεμμύδι και τα μανιτάρια. Μόλις αποκτήσουν ένα χρυσαφί χρώμα, προσθέτουμε τις πιπεριές και το σύγκλινο. Συμπληρώνουμε ένα φλιτζάνι νερό κ μαγειρεύουμε μέχρι το φαγητό μας να πιεί το ζουμί του και να δέσουν τα υλικά. Λίγο πριν το βγάλουμε από τη φωτιά ρίχνουμε τη γραβιέρα και ανακατεύουμε απαλά. Σερβίρεται ζεστό με πατάτες τηγανισμένες σε ελαιόλαδο και μπόλικη ρίγανη!

ΦΥΛΛΟ

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

Επί της Γραμμής «Εκατό! Εκατό! Κατοστάρα, εκατό!» Το σύνθημα δονούσε τα κλειστά γυμναστήρια (ίσως να τα δονεί ακόμα) τότε που παρακολουθούσα… αγώνες μπάσκετ, την εποχή των μεγάλων σκόρερ, (Γκάλης, Ντράζεν, Ντομινίκ, Πάσπαλιε και φυσικά Μπάνε Πρέλιεβιττς). Εκατό και τα τεύχη της «Πυξίδας»!! Είμαι τύπος που εκτός απ΄ τα συνθήματα του αρέσουν και οι επέτειοι. Είναι μια ευκαιρία για ανακεφαλαίωση, αναστοχασμό, επαναστοχοθέτηση και άλλα τέτοια ωραία τεχνοκρατικά. Δράττω λοιπόν την ευκαιρία να κάνω μια αναδρομή. Ήταν θυμάμαι Μάϊος του 2002 όταν μου τηλεφώνησε κάποιος Μαθιός Φραντζεσκάκης για να μιλήσουμε σχετικά με μια εργασία που είχαμε υλοποιήσει στο Γυμνάσιο του Πλατανιά με αφορμή το λογοτεχνικό έτος «Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη». Ήταν, μου είχε πει, δημοσιογράφος σε ένα νέο – είχε κυκλοφορήσει μόλις τρία τεύχη – μηνιαίο έντυπο με το όνομα «πυξίδα» και ήθελε να κάνει ένα θέμα με την εργασία. Συναντηθήκαμε λοιπόν, μιλήσαμε για τη εργασία, μιλήσαμε και για το νέο έντυπο που ήταν προσωπική προσπάθεια του Μαθιού μετά την αποχώρησή του από ένα άλλο μηνιαίο έντυπο της εποχής εκείνης, το «Μήνυμα». Η «Πυξίδα» ήταν ακόμα στο ξεκίνημα, κι ο Μαθιός, στηριζόμενος στις εργασίες που είχα παρουΓράφει σιάσει μέχρι τότε αλλά και στη συμμετοχή μου στη συγγραφή του o Bασίλης Παπαστάμος βιβλίου της επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών στις ΤΠΕ, μου πρότεινε να αναλάβω μια στήλη που να γράφω για τη σχέση εκπαίδευσης και «Τεχνολογιών της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας». «Ρε Μαθιέ, στην έκθεση ποτέ δεν ήμουνα καλός…» του είπα προσπαθώντας να τον αποφύγω. Η αλήθεια είναι ότι δεν επέμεινα στις αρνήσεις μου και πολύ. Είχα ήδη δημόσιο λόγο για το θέμα, μέσα από Forum και mailing lists και η στήλη στην εφημερίδα ήταν κάτι που εκείνη τη στιγμή θα ήθελα να δοκιμάσω. Κουτσά – στραβά τα πρώτα κείμενα βγήκαν στον αέρα. Τα πρώτα ειρωνικά μειδιάσματα, εμφανίσθηκαν κι αυτά, αλλά τα προσπέρασα γρήγορα. Ονόμασα τη στήλη με ένα λογοπαίγνιο που μου άρεσε : «Η μάθηση και e-Μάθηση», ο Μαθιός όμως δεν το κατάλαβε και μου έφαγε το πρώτο «Η». Η «Πυξίδα» έγραφε τεύχη και η ζωή μας χρόνια. Η ζωή μας άλλαζε*. Μέσα στα δέκα αυτά χρόνια η κοινωνική, οικονομική, επαγγελματική, και επιστημονική ζωή μας διαφοροποιήθηκε πολλές φορές από την αρχική της κατάσταση. Τις περισσότερες φορές προς το καλύτερο. Όλη αυτή η πορεία και αλλαγή δεν μπορούσε να μην περάσει και μέσα στα κείμενα που έστελνα στην «πυξίδα». Το 2007 αποφάσισα να αλλάξω θεματολογία. Η ενεργοποίησή μου στο συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών μου επέβαλε μια σκέψη και μια γραφή περισσότερο πολιτική στο μηνιαίο δημόσιο βήμα που μου παραχωρούσε η «πυξίδα». Αλλαγή θεματολογίας και αλλαγή ονόματος. «Επί της γραμμής, είναι η μετάφραση του όρου On Line» είπα στο Μαθιό σε μια κουβέντα μας και έτσι κράτησα τον νέο τίτλο. Και η «Πυξίδα» όμως άλλαξε πολύ από την αρχική της μορφή. Εκτός από την αλλαγή στο χαρτί που έγινε στα μισά αυτής της πορείας, δημιουργήθηκε ο πρώτος της δικτυακός τόπος. Το internet πήγε καλά, τα στατιστικά της κίνησης ήταν πολύ ενθαρρυντικά και ο νέος δυναμικός δικτυακός τόπος έκανε την εμφάνιση του, παρουσιάζοντας μεγαλύτερη λειτουργικότητα και ευχρηστία. Το 2006 ήρθε το βραβείο. Το «Καλύτερο μηνιαίο περιφερειακό έντυπο» από το Υπουργείο Τύπου, ήρθε να επιβεβαιώσει αυτό που όλοι εμείς που συμμετείχαμε το νιώθαμε και το εισπράτταμε σε κάθε νέο φύλλο που κυκλοφορούσε η «Πυξίδα». Δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμα θα είμαι στην ομάδα της «Πυξίδας». Κάθε κύκλος στη ζωή μας έχει κι ένα τέλος, έτσι ώστε να ανοίγουν άλλοι. Βέβαια απ’ όταν ξεκίνησα με την «πυξίδα» έχω ανοίξει πολλούς άλλους κύκλους, αλλά αυτόν της «πυξίδας» δεν τον έκλεισα… ίσως απλά να αλλάξω τον τίτλο πάλι. Το σίγουρο είναι ότι όταν θα διαβάσω το τεύχος με αριθμό 200 (θα έγραφα 1000 αλλά δεν μας παίρνουν τα χρόνια…) είτε από το έντυπο που θα πάρω στο καφενείο που συχνάζω, είτε από τον υπολογιστή μου είτε από το Smartphone μου είτε από όποια άλλη συσκευή θα βγει μελλοντικά, θα πάρω πάλι τηλέφωνο, για να πιώ ένα καφέ και να αλλάξω ιδέες και κουβέντες με το Μαθιό. Μαθιέ, να ’σαι πάντα καλά. ΥΓ*: Με αυτό το «η ζωή μας άλλαζε» ταιριάζει γάντι με ένα στίχο από ένα αγαπημένο τραγούδι του Νίκου Παπαζογλου που «έφυγε» σήμερα : «Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν!!»

Δικαιοσύνη Τι είναι το σωστό; Sandel, Michael J. Εκδ. ΠΟΛΙΣ Κάθε χρόνο, στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, οι παραδόσεις του Michael J. Sandel συγκεντρώνoυν πάνω από χίλιους φοιτητές, που κατακλύζουν τα ακαδημαϊκά έδρανα του Sanders Theatre. Πώς η πολιτική φιλοσοφία έγινε ένα από τα δημοφιλέστερα μαθήματα στο ιστορικό πανεπιστήμιο; Ο διάσημος καθηγητής πέτυχε το ακατόρθωτο: να κάνει γοητευτική την έννοια της δικαιοσύνης. Ας φανταστούμε έναν οδηγό φορτηγού που κατευθύνεται με ταχύτητα προς το μέρος πέντε πεζών, οι οποίοι νομοτελειακά θα χάσουν τη ζωή τους. Στη διασταύρωση έχει τη δυνατότητα να στρίψει σε έναν παράδρομο, στον οποίο όμως βρίσκεται ένας άλλος πεζός. Οι περισσότεροι, υιοθετώντας τη λογική του ωφελιμισμού, που αντιλαμβάνεται τη δικαιοσύνη ως εξασφάλιση του μέγιστου αγαθού για την πλειοψηφία, θα επέλεγαν τη λύση της παράκαμψης. Ας φανταστούμε τώρα ότι, στη γέφυρα που περνάει πάνω από τον αυτοκινητόδρομο, κάποιος στέκεται δίπλα σε έναν υπέρβαρο. Η πτώση του τελευταίου από τη γέφυρα θα μπορούσε να σταματήσει το φορτηγό. Οι περισσότεροι θα εξέφραζαν τις ηθικές τους ενστάσεις σε αυτό το σενάριο, που αντιβαίνει στην έννοια της δικαιοσύνης ως σεβασμού της ελευθερίας και των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αν όμως, και στις δύο περιπτώσεις, μία ανθρώπινη ζωή θυσιάζεται για να σωθούν πέντε, γιατί η δεύτερη περίπτωση είναι "λάθος;" Ο Michael J. Sandel θέτει στους φοιτητές του ανάλογα διλήμματα: Ποιες είναι οι υποχρεώσεις μας προς τους άλλους, στο πλαίσιο μιας ελεύθερης κοινωνίας; Είναι σωστό η κυβέρνηση να φορολογεί τους πλούσιους για να βοηθά τους φτωχούς; Είναι δίκαιη η ελεύθερη αγορά; Είναι λάθος μερικές φορές να λέμε την αλήθεια; Απαιτείται ποτέ ηθικά η θανάτωση άλλων ατόμων; Είναι δυνατό, ή επιθυμητό, να επιβάλουμε νομοθετικά μια ηθική; Συγκρούονται τα ατομικά δικαιώματα με το κοινό αγαθό; Με το βιβλίο του "Δικαιοσύνη", ο Michael J. Sandel προσφέρει στους αναγνώστες το ίδιο συναρπαστικό ταξίδι που γοητεύει τους φοιτητές του Χάρβαρντ. Το βιβλίο είναι μια διεισδυτική, γλαφυρή διερεύνηση του

νοήματος της δικαιοσύνης, και καλεί τους αναγνώστες όλων των πολιτικών πεποιθήσεων να εξετάσουν παλιές διαμάχες με νέους και διαφωτιστικούς τρόπους. Οι θετικές διακρίσεις, οι γάμοι μεταξύ ομοφυλοφίλων, η ιατρικά υποβοηθούμενη αυτοκτονία, η άμβλωση, η στρατιωτική θητεία, ο πατριωτισμός και το δικαίωμα στη διαφωνία, τα ηθικά όρια των αγορών - ο Sandel δείχνει πώς ακόμη και τα πλέον διαφιλονικούμενα ζητήματα είναι δυνατόν να φωτιστούν από μια στέρεη ηθική επιχειρηματολογία. H αξιοποίηση των κόμικς στην εκπαίδευση Ευαγγελία Μουλά – Χαρά Κοσεγιάν Εκδ. ΚΡΙΤΙΚΗ Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζονται τρόποι επίτευξης συγκεκριμένων διδακτικών στόχων με όχημα τα κόμικς, τα πλέον δημοφιλή αναγνώσματα στο νεανικό κοινό. H πολυεπίπεδη και άνευ προηγουμένου, μεταμόρφωση που λαμβάνει χώρα σε όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτισμικής μας πραγματικότητας, εγείρει τεράστιες προκλήσεις στην εκπαίδευση και επιτάσσει την αναβάθμιση των διδακτικών μεθόδων. Το «Νέο Σχολείο Δημιουργικής Μάθησης» επαγγέλλεται μια μαθητοκεντρική διδακτική διαδικασία, η οποία, στο πνεύμα του πολυγραμματισμού, της διαθεματικότητας και του πλουραλισμού, θα προωθεί τον στοχαστικό διάλογο και θα υπηρετεί την κριτική σκέψη. Ανάμεσα στα ποικίλα μέσα που επιστρατεύονται για τον παραπάνω σκοπό, προτείνονται και τα κόμικς. Η αξιοποίηση των κόμικς στην εκπαίδευση ανανεώνει το παρωχημένο οπλοστάσιο των διδακτικών μεθόδων, εξασφαλίζει τη θετική ανταπόκριση των μαθητών και εντέλει γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στη ζωή εντός και εκτός σχολείου. Ένα πολύτιμο εργαλείο διδασκαλίας που συνδυάζει θεωρία και πρακτικές εφαρμογές και εμπλουτίζεται με πλήθος εικόνων από γνωστά κόμικς. Απευθύνεται στους σπουδαστές και διδάσκοντες των παιδαγωγικών τμημάτων των πανεπιστημίων, στους επαγγελματίες της εκπαίδευσης, στους γονείς και σε όσους ενδιαφέρονται για ζητήματα εκπαίδευσης.

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

Σας γράφω από εκείνη τη γωνιά του ελληνικού νότου που βρίσκεται μιαν ανάσα από το Ακούγιου .Μια περιοχή σεισμογενή και ταυτόχρονα επισφαλή .Την περιοχή που περήφανα επιδιώκει την κατασκευή ενός νέου πυρηνικού εργοστασίου παραγωγής ενέργειας ,που μάλιστα θα τροφοδοτήσει και εμάς .Η συνείδηση των ανθρώπων εδώ το θεωρεί δεδομένο και απλώς κουνούν υποτακτικά το κεφάλι .Το Αντιπυρηνικό Παρατηρητήριο βέβαια έχει ενεργοποιηθεί όμως ακόμα οι αντιδράσεις είναι κάτι λιγότερο από χλιαρές .Η εικόνα της Φουκουσίμα ,όπως και άλλες τηλεοπτικές εικόνες βιβλικής Γράφει καταστροφής ,αναμειγνύεται με την η Θεoδoσία εικόνα της σαχλαμάρας ,της διαφήΔασκαλάκη μισης και της «ζωής των άλλων» .Είναι εικόνα, που προς στιγμήν συγκλονίζει και ύστερα… σαν να μην την είδαμε .Μοιάζει με αλτσχάιμερ των αληθινών προβλημάτων .Με άμυνα του εγκεφάλου μας για να μην μας τη σβουρίξει …Περίεργο όμως πως μπορεί να μας τριβελίζει το μυαλό κάτι που μπορεί να θέλουμε να αγοράσουμε …Είναι σαν να έχει αρχίσει να παίρνει ανάποδες το μυαλό μας !Ποιο χαϊκού θα παρηγορήσει την απώλεια ; Ποιος ανατέλων ήλιος θα αναστρέψει το Τσέρνομπιλ της συνείδησής μας ;Είναι αυτή η νιρβάνα που μας χαρακτηρίζει .Είναι αυτή η βεβαιότητα πως όλα αυτά συμβαίνουν εκεί μακριά ; Κι είναι τουλάχιστον γελοίο… Σ’αυτήν εδώ τη χώρα ,όπως ακριβώς δεχόμαστε τη λιγνιτοκατάσταση έτσι φαίνεται να δεχόμαστε και την πυρηνικοκατάσταση και ας παίρνουν φωτιά και τα μπατζάκια μας. Στη Ρόδο ,στο νησί του ήλιου ,δίνουν μάχη χρόνια τώρα για το κλείσιμο του εργοστασίου της ΔΕΗ στη Θολό,που λειτουργεί με μαζούτ και ανταυτού ;Ετοιμάζεται κι άλλο στην Καταβιά !! με αντισταθμιστικά οφέλη !!Νέες θέσεις εργασίας και ανάπτυξη της περιοχής !!Άραγε η εναλλακτικές πηγές ενέργειας δεν έχουν αντισταθμιστικά οφέλη ; Η αειφόρος ανάπτυξη που μας τσαμπουνάνε δε συμφέρει ; Λείπουν οι πρωτοβουλίες ; Λείπουν οι αποφάσεις ; Δε φτάνει δηλαδή που στοιχηματίζουν τη ζωή μας ,την παίζουνε παρτίδα στον ιππόδρομο και όποιος αντέξει ,την παίζουνε και κορώνα γράμματα …Νιώθω πως η εβδομάδα των παθών δεν είναι βδομάδα μα χρόνος ατελεύτητος …Δε ληστέψαμε και όμως μας αντιμετωπίζουν ως ληστές και η μόνη παρηγόρια μας είναι πως θα μετανοήσουμε εν ζωή . Δεν υπήρξαμε Χριστοί ,το λόγο που σταυρώνουνε το παρόν και το μέλλον μας δεν ξέρω . Ίσως τελικά να είμαστε απλώς αμαρτωλοί …και ο Θεός θα είναι πάντα μεγάλος για μας …Μας αρκεί;

Μέλι (Bal - Honey) Σκην. Semih Kaplanoglu, με τους: Bora Altas, Erdal Besikcioglu, Ayse Altay, Tulin Ozen Ο Γιουσούφ είναι μοναχοπαίδι και ζει με τους γονείς του σε μια απομονωμένη ορεινή περιοχή. Για το νεαρό αγόρι, το γειτονικό δάσος είναι μέρος μυστηρίου και περιπέτειας όπως το ζει ενώ συνοδεύει τον πατέρα του στη δουλειά καθημερινώς. Ο πατέρας του ο Γιακούπ, είναι μελισσοκόμος και έχει τοποθετήσεις τις ειδικώς κατασκευασμένες κυψέλες του στην κορυφή των πιο ψηλών δέντρων του δάσους. Ο Γιουσούφ και ο Γιακούπ έχουν μια πολύ δυνατή σχέση, μοιράζονται τα ίδια όνειρα και έχουν τα δικά τους μυστικά. Από την άλλη μεριά, στο σχολείο ο Γιουσούφ έχει μια δυσάρεστη σχέση με τους συμμαθητές του λόγω της δυσλεξίας που τον κάνει να ντρέπεται την ώρα των μαθημάτων. Κι ενώ οι ανησυχίες του για το σχολείο εξακολουθούν, ο πατέρας του πρέπει να ταξιδέψει σ' ένα μακρινό δάσος για μια ριψοκίνδυνη αποστολή. Με τους οικονομικούς πόρους της οικογένειας να λιγοστεύουν εξαιτίας της ολοένα και πιο συχνής "εξαφάνισης" των μελισσών, ο Γιακούπ δεν έχει άλλη λύση από το να μεταφέρει τις κυψέλες του σε άλλη ορεινή περιοχή. Όμως οι μέρες περνούν και αυτό ανησυχεί τόσο τον Γιουσούφ όσο και την μητέρα του. Η απόφαση του νεαρού αγοριού ν' αναζητήσει τον πατέρα του, θα τον οδηγήσει σε μονοπάτια που έως τότε δεν είχε ποτέ «περπατήσει». Τα Παιδιά Είναι Εντάξει (The Kids Are All Right) Σκην. Λίζα Τσολοντένκο, με τους:Λίζα Τσολοντένκο, Στιούαρτ Μπλάμπεργκ Η Νικ και η Τζουλς είναι παντρεμένες και μένουν σε ένα πολύ όμορφο σπίτι στα προάστια της Νότιας Καλιφόρνιας μαζί με τα έφηβα παιδιά τους, την Τζόνι και τον Λέιζερ. Η Νικ και η Τζουλς – ή οι Μαμάδες όπως τις αποκαλεί η Τζόνι- γέννησαν και μεγάλωσαν τα παιδιά τους χτίζοντας μια ήρεμη οικογενειακή ζωή για τους τέσσερις τους. Ο 15 χρόνος Λέιzερ όμως πιέζει την 18χρονη αδελφή του, πριν εκείνη φύγει για το κολέγιο, να του κάνει μια μεγάλη χάρη – εν αγνοία φυσικά των Μαμάδων - που μπορεί να τινάξει την οικογενειακή θαλπωρή στον αέρα: Να ψάξει να βρει τον βιολογικό τους πατέρα ή με άλλα λόγια τον δότη από του οποίου το σπέρμα έμειναν έγκυες οι Μαμάδες τους!

www.pyxida.gr

ΦΥΛΛΟ

Somewhere Σκην.Σοφία Κόπολα, με τους : Στήβεν Ντορφ, Ελ Φάνινγκ, Κρις Πόντιους, Μισέλ Μόναχαν

Πρoτείνει o Aντώνης Σπανoυδάκης

Η τέταρτη ταινία της Σοφίας Κόπολα μπορεί να ξενίσει όσους περίμεναν το νέο 'Χαμένοι στη Μετάφραση' ή κάτι με λιγότερο χαλαρή δραματουρία, όμως επιβεβαιώνει για μία ακόμα φορά το ταλέντο και τη δημιουργική συνέπειά της. Κεντρικός χαρακτήρας του "Somewhere" είναι ο Τζόνι Μάρκο (Στήβεν Ντορφ), ένας διάσημος ηθοποιός που ζει μέσα στις καταχρήσεις και κατοικεί στο θρυλικό Chateau Marmont Hotel στο Χόλιγουντ. Οι μέρες του είναι μια θολούρα από ποτά, γυναίκες, γρήγορα αυτοκίνητα και φανατικούς θαυμαστές. Παγιδευμένος σε έναν τεχνητό κόσμο γεμάτο διασημότητες, ο Τζόνι έχει χάσει κάθε ίχνος του πραγματικού του εαυτού. Όλα όμως αλλάζουν όταν η 11χρονη κόρη του (Ελ Φάνινγκ) εμφανίζεται απροειδοποίητα και άθελά της αρχίζει να τον προσγειώνει... Χώρα Προέλευσης Σκην. Σύλλας Τζουμέρκας, με τους: Ερρίκος Λίτσης, Ιωάννα Τσιριγκούλη, Θάνος Σαμαράς, Αμαλία Μουτούση Μια γυναίκα δίνει στον αδερφό της για υιοθεσία έναν από τους δυο γιους της, με την ελπίδα ότι εκείνος με τη γυναίκα του θα μπορούσαν να του προσφέρουν ένα καλύτερο μέλλον. Μετά την υιοθεσία το παιδί αυτό θα δει ελάχιστες φορές τη φυσική του μητέρα, θα γνωρίσει ελάχιστα τον μεγάλο του αδερφό και θα αγαπήσει σαν αδερφή του την πρώτη του ξαδέρφη. 20 χρόνια μετά, όταν το γεγονός της υιοθεσίας αποκαλύπτεται και το βάρος του οικογενειακού μυστικού περνάει πλέον στα νεότερα ?έλη της, τα τρία παιδιά, ο Στέργιος, ο Θάνος και η Άννα πρέπει να παρακάμψουν όλα όσα έμαθαν μεγαλώνοντας, να γνωρίσουν από την αρχή τον εαυτό τους και να φτιάξουν μια νέα ζωή, πιο αληθινή μεταξύ τους.

ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ 80 ΒΑΜΒΑΚΟΠΟΥΛΟ ΤΗΛ. 28210 88658

ΦΥΛΛΟ

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

Τ Τιι δ δο ού ύμ με ε κ κα αιι ττιι θ θα α α ακ κο ού ύσ σο ου υμ με ε σ σττα α Χ Χα αν νιιά ά

Με την προσμονή πλέον του καλοκαιριού ζούμε μήπως τα οικονομικά της χώρας –και τα δικά μας κατ’ επέκταση…- δούν κάποια βελτίωση αφού τα στοιχεία και τα νούμερα δεν βγαίνουν και οι προσπάθειες για αναδιαρθρώσεις και επιμηκύνσεις διχάζουν ακόμα και τους μεγαλύτερους εγκέφαλους πάνω στα οικονομικά, στον πλανήτη !! Πραγματικά έχουμε καταφέρει το απίθανο, να ασχολείται όλη η υφήλιος με την οικονομία της Ελλάδας… Μέσα στον Απρίλη καταφθάνουν οι πρώτες κρουαζιέρες και οι πρώτοι τουρίστες στα Χανιά και γενικά υπάρχει μία αίσθηση ότι γυρίσαμε στη δεκαετία 1960, τότε που κοιτάζανε τους ξένους σαν νάταν εξωγήιΓράφει o νοι… Γιώργος Τα μουσικά γεγονότα Βαβουλές δείχνουν να μην επηρεάζονται τόσο από όλη αυτή την κατάσταση και αυτό είναι παρήγορο. Μέσα στο Μάρτιο πολλές ήταν οι μουσικές βραδιές στα στέκια των Χανίων. Ο Γιάννης Παξιμαδάκης από το Ηράκλειο, εμφανίστηκε στο «Αδέσποτο» στις 1 Μάρτη, σε ρεμπέτικα, παραδοσιακά και δικά του τραγούδια, με το τρίχορδο μπουζούκι και το μπουλγαρί του. Ο Μιχάλης Λουφαρδάκης, ο Κυριάκος Σταυριανουδάκης και ο Γιάννης Παπατζανής ήταν στα «Χάλκινα» στις 9 Μάρτη. Ο λυράρης Γιώργος Ρεθεμνιωτάκης ο οποίος ηχογραφεί την πρώτη του δισκογραφική δουλειά, εμφανίστηκε στην «Πρόβα» στις 12 Μάρτη. Ο Βαγγέλης και ο Γιώργος Νικολουδάκης ήταν στα «Ταμπακαριά» Ο Master tempo, που θα συμμετάσχει στον φετινό διαγωνισμό Eurovison ήταν στις του μήνα στο My Caf και ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας με τον Δημήτρη Σταρόβα και τον κιθαρίστα Παναγιώτη Μάργαρη στις 29 στα «Μαύρα Μεσάνυχτα». Ένα νέο σχήμα εμφανίστηκε στο «Αδέσποτο» στις 23 Μάρτη, με τους : Αλεξία Κατσανεβάκη -τραγούδι, Κώστα Κουρκουνάκη -κιθάρα τραγούδι, Γιώργο Τσέρτο -μπουζούκι τραγούδι και Κώστα Αποστολάτο -μπουζούκι τραγούδι. Ο Μίκης Θεοδωράκης παράλληλα με την ίδρυση της κίνησης ελεύθερων πολιτών «Σπίθα», δίνει συναυλίες αρκετά συχνά και μάλιστα με ένα αγνωστικό παλμό που θυμίζει παλιότερες εποχές, λόγω ασφαλώς της δύσκολης κατάστασης της χώρας, Έτσι βρέθηκε στο Ηράκλειο στις 25 Μάρτη όπου έδωσε μεγάλη συναυλία στο κλειστό γήπεδο της Αλικαρνασσού, με την Μαρία Φαραντούρη, τον Πέτρο Πανδή, την πιανίστα Τατιάνα Παπαγεωργίου και την ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης». Συμμετείχαν οι χορωδίες του Δήμου Ηρακλείου, του Δήμου Ιεράπετρας και της Περιφερειακής Ενότητας Ηρακλείου. Την επόμενη μέρα στο ίδιο χώρο, ο Μίκης μίλησε σε μία παγκρήτια συνάντηση της κίνη-

σης, σε ένα πολυπληθές κοινό και ανέλυσε τη σημερινή πραγματικότητα. Συναυλία με το έργο του Χρήστου Λεοντή «Καντάτα ελευθερίας» σε ποίηση Ρήγα, Σολωμού και Μακρυγιάννη, έδωσαν στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Χανίων, στις 30 Μάρτη με επιτυχία, το Μουσικό Σύνολο Χανίων «Μανούσος Μπαϊλάκης» και η Χορωδία Χανίων. Στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη στις 13 Μάρτη βρέθηκε νεκρός ο μεγάλος στιχουργός Μανώλης Ρασούλης. Ο θάνατος του αιφνιδίασε το πανελλήνιο αφού δεν είχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας και όπως αποδείχτηκε, τον πρόδωσε η καρδιά του. Πριν λίγο καιρό είχε επιστρέψει από μία περιοδεία στην Αυστραλία όπου συμμετείχε σε συναυλίες, μίλησε για το έργο του και τιμήθηκε απο τους εκεί Έλληνες. Με καταγωγή απο τις Σίσες, Μυλοποτάμου, μεγαλωμένος στο Ηράκλειο, μέσα στον αγώνα του 114, διωγμένος απ’ τη χούντα, παρών στο Μάη του ‘68 στο Παρίσι, συμπορευτής με τον Λοϊζο, τον Σαββόπουλο, τον Παπάζογλου, τον Ξυδάκη, σπούδασε, έγραψε, δούλεψε εργάτης, συμμετείχε στα “Νέγρικα” και τους “Αχαρνής” και στη συνέχεια έφτιαξε μερικά απο τα ομορφότερα και δημοφιλή τραγούδια των τελευταίων 35 χρόνων. Αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των δημιουργών και καλλιτεχνών, συνέδραμε δραστικά στην επιστροφή του Καζαντζίδη, επανέφερε στο προσκήνιο τον Άκη Πάνου ξεκινώντας από τη συναυλίες στις Αρχάνες και στα Χανιά και μετα στο «Επειγόντως», πάλεψε για την ειρήνη, για το δίκιο, για μια καλύτερη ζωή και κοινωνία, στην Ελλάδα και σε πολλά σημεία της γης. Πολυσχιδής ο φίλος Μανώλης, έδωσε πνοή στο νεότερο ελληνικό τραγούδι, με τον ιδιαίτερο στίχο του, που αποτέλεσε φόρμα γραφής για δύο δεκαετίες, ακόμα και μέχρι σήμερα. Φιλοσοφημένος, καταγγελτικός, ρη-

H ποιότητα στην θέρμανση και στον κλιματισμό

ΑΝ. ΓΟΓΟΝΗ 74 ΧΑΝΙΑ - ΤΗΛ. 28210 72043

ξικέλευθος και λεπτά ειρωνικός, ο στίχος του μπόλιασε το λαϊκό τραγούδι σε μια εποχή που φαινόταν να πνέει τα λοίσθια. Έδωσε μερικά από τα πιο εμπνευσμένα τραγούδια του νεότερου ελληνικού τραγουδιού, που καθημερινά ακούγονται ξανά και ξανά σε όλα τα πάλκα, τις παρέες, τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις ! Όλα σε θυμίζουν, Ζήλεια μου, Οι μάγκες δεν υπάρχουν πιά, Νταλίκες, Τρελή κι αδέσποτη, Φαντάρος, Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, Αχ Ελλάδα σ’αγαπώ, Παίξε Χρήστο επειγόντως, Χαράτσι, Λεμόνι στην πορτοκαλιά, Ένα κι ένα, Απόψε σιωπηλοί, Αϊντε μάτια μου γλυκά, Πες μου πως γίνεται, Νοιώσε με, Αν πεθάνει μια αγάπη, Στη ρωγμή του χρόνου και άλλα πολλά… Με τα Χανιά ο Μανώλης είχε ιδιαίτερη σχέση και είχε πολλούς καλούς φίλους. Συχνές ήταν οι εμφανίσεις του εδώ και μάλιστα πέρσι το καλοκαίρι βρέθηκε εδώ για μια συναυλία, στο Μάλεμε. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τη συναυλία στην Ανατολική Τάφρο το 1992, όπου συμμετείχα και εγώ με ένα φιλικό σχήμα, με το μετέπειτα σχήμα «Οκτάβα», με την κόρη του Ναταλία και την πρωτοεμφανιζόμενη τότε Μελίνα Κανά, μια συναυλία που οργάνωσε ο καλός φίλος του Μανώλη, Κώστας Δήμος. Θα είναι πάντα στη μνήμη μας ! ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ THE IMAM BAILDI : Cookbook Το Cookbook αποτελεί την συνέχεια στους πειραματισμούς και τις ιδέες που παρουσίασαν για πρώτη φορά ως Imam Baildi πριν απο τρία χρόνια ο Ορέστης και ο Λύσανδρος Φαληρέας.Πιο ώριμοι και πιο συνειδητοποιημένοι, ετοίμασαν δεκαπέντε μουσικές «συνταγές» με τα συστατικά που τους αρέσουν, βαλκανικοί ρυθμοί, swing, dub, mambo, electro, hip,hop, latin και βέβαια ρημίξ σε γνωστά τραγούδια απο τις 78 στροφές. Περισσότερο χορευτικό απο το πρώτο τους άλμπουμ και με πιό πολλές δικές τους συνθέσεις,πρόσθεσαν διεθνείς συνεργασίες όπως ο Mawell Wright απο τους Ojos de Brujo (La rumba no miente),ο Ives Irie απο τους Deliquent Habits (Busca ritmo) και ελληνικές όπως η Δήμητρα Γαλάνη με το remix απο τα «Χάρτινα» και η Ελένη Τσαλιγοπούλου με το «<Τα παιδιά της γειτονιάς σου» και το «Αργιλέ μου γιατί σβήνεις». Με μουσικούς χαιρετισμούς

Παρακαλούμε να δημοσιεύσετε το παρακάτω σχόλιο στο άρθρο του συνεργάτη σας Κυριάκου Κώτσογλου, στο φύλλο Φεβρουαρίου 2011 (σελ 4-5) με τίτλο: Πολεοδομικά θέματα: Φεεετα...

"Σχετικά με το άρθρο του συνεργάτη σας Κυριάκου Κώτσογλου, στο φύλλο Φεβρουαρίου 2011 (σελ 4-5) με τίτλο: Πολεοδομικά θέματα: Φεεετα.... για την αποκατάσταση της αλήθειας σας αναφέρουμε ότι στα ιδιόκτητα κτίρια της Περιφερειακής Ενότητας (πρώην Νομαρχίας) Χανίων δεν περιλαμβάνεται το κτίριο της Αγυιάς.Το κτιριακό συγκρότημα της Αγυιάς ανήκει στην Αναπτυξιακή Χανίων (μέτοχος κατά το 1/3 η Νομαρχία) και καταβάλλεται ενοίκιο 2800 ευρώ το μήνα (κτίριο γραφείων και αποθήκη). Επιπλέον ενοίκιο 600 ευρώ/μήνα καταβάλλεται για την αποθήκη υλικών δακοκτονίας που βρίσκεται στην οδο Νικοδήμου και Αλ. Παναγούλη στην περιοχή Αγ. ΙωάννηΚουμπέ. Περιφερειακό Συμβούλιο Χανίων της Πανελλήνιας Ένωσης Γεωπόνων Δημοσίων Υπαλλήλων (ΠΕΓΔΥ)" Για το ΠΣ της ΠΕΓΔΥ Χανίων Άννα Δασκαλάκη, Ιωάννα Ροσμαράκη, Παντελής Βογιατζάκης

Σημείωση Συντάκτη Το συγκεκριμένο άρθρο αναφέρθηκε διεξοδικά στις κατά την άποψη του συντάκτη αδικαιολόγητες παρακλήσεις της πολιτείας από τις αρχές και τις αξίες του Καλλικράτη. Για οποιαδήποτε άλλη αναφορά σας παραπέμπω στο άρθρο το δε κατά πόσον η ανακατασκευή και χρησιμοποίηση των εγκαταστάσεων της Αγιάς εμπίπτει εντός των Καλλικρατικών αξιών και πριν αυτές θεσμοθετηθούν έχει απαντηθεί από τους ωφελούμενους Χανιώτες Κυριάκος Κώτσογλου

ΦΥΛΛΟ

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ Παλιές αγάπες και τραγούδια μεθυσμένα |LYRA, 2010 Πρόκειται για την ζωντανή ηχογράφηση μιας μοναδικής παράστασης που παη Τάνια ρουσίασε Τσανακλίδου τον χειμώνα 2007-2008 στην μουσική σκηνή «Μετρό». Ένα ταξίδι στον χρόνο μέσα από τραγούδια του Τσιτσάνη, του Σπανού, του Πλέσσα και του Κραουνάκη με προορισμό το παρόν και τη λύτρωση του. Με τον Μανώλη Καραντίνη στο μπουζούκι, τον Γιάννη Παπαζαχαριάκη στην κιθάρα και τον Παναγιώτη Τσεβά στο ακορντεόν, η Τάνια Τσανακλίδου από το πρώτο κιόλας τραγούδι σε μεταφέρει σε μια καρέκλα μπροστά στην σκηνή της. Με την γνωστή της εφηβική διάθεση, άλλοτε μελαγχολική και άλλοτε έξω καρδιά αποτυπώνει αυθεντικά το συναίσθημα σε κάθε τραγούδι. Δεν τραγουδάει πολύ το δικό της ρεπερτόριο αφήνοντας χώρο για λαϊκά τραγούδια μέσα σε ένα κλίμα χαβαλέ μεταξύ κοινού και ορχήστρας. Στον δίσκο αυτό κλείνονται μοναδικές εκτελέσεις που τον κάνουν συλλεκτικό. Η ερμηνεία της στο «Surabaya Johnny» από το θεατρικό έργο Happy End και στον «Ηθοποιό» του Χατζιδάκι είναι συγκλονιστικές. Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει το «Αυτή η νύχτα μένει» με τον ήχο του ακορντεόν και τις φωνές του κόσμου να χαρίζουν μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές της παράστασης. Εκτελέσεις που χαρακτηρίζουν τον δίσκο είναι ακόμη το «Νανούρισμα», «Αποκοιμήθηκα», «Αχάριστη» και «Χάθηκε το φεγγάρι». Ανάμεσα στα τραγούδια ακούγονται γέλια, φωνές, σιωπές και χειροκροτήματα που δίνουν κάτι από την μαγεία εκείνης της στιγμής. Δίσκος με φόντο μια εποχή που νοσταλγούμε και συναντάμε ξανά στο αίσθημα της Τάνιας. Κείμενο: Εύη Αργυρίου / συνεργασία : http://www.e-orfeas.gr

ΣTHN APXH TOY TPAΓOYΔIOY

100 τεύχη «Πυξίδα της πόλης»

KollektivA / LYRA, 2010 Αποτελούν ουσιαστικά την μετεξέλιξη του Φτηνού Ευέλικτου Μουσικού Δυναμικού (ΦΕΜΔ) και μας συστήνονται με ένα δίσκο άκρως ανατρεπτικό αλλα και κεφάτο. Ταυτόχρονα είναι εμφανείς οι μουσικοί πειραματισμοί τους, άλλοτε προκαλώντας πολύ όμορφη ακουστική εντύπωση και άλλοτε όχι. Οι KollektivA με το ομώνυμο album τους σίγουρα μας κάνουν να αναθεωρήσουμε την αντίληψή μας για το Ελληνικό Ροκ. Τα περισσότερα τραγούδια βασίζονται σε ενδιαφέρουσες μελωδικές εμπνεύσεις ενώ δένονται αρμονικά με έναν πρωτότυπο τρόπο. Ξεχώρισα προσωπικά τη “ροκιά” με τίτλο “Τώρα πια”, το “Νανούρισμα” με τη φωνή της Πέννυς Ραμαντάνη απο τους Όναρ, το “Ανάμνηση” για την ιδιαίτερη εισαγωγή του, καθώς επίσης και το “Πρόσφυγας” που συμμετέχει ο Αλκιβιάδης Κωσταντόπουλος. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην επανεκτέλεση του “Which side are you on” που συμμετέχει ο μεγάλος Μάνος Ξυδούς. Αξίζει να αναφερθεί οτι ο Μάνος είχει την ιδέα της μετονομασίας σε KollektivΑ ενώ με την παρότρυνσή του και την δική του επιμέλεια το υλικό ηχογραφήθηκε και δισκογραφήθηκε. H γενική εντύπωση του cd αυτού, το οποίο και ακούω εδώ και αρκετές ημέρες σε όλες τις φάσεις της καθημερινότητας, είναι ιδιαίτερα ευχάριστη. Μου αρέσει το ενορχηστρωτικό αποτέλεσμα και μερικές απο τις ερμηνείες ενώ και ο στίχος σίγουρα δεν εξαντλείται σε κοινότυπη θεματολογία. Αν το ζητούμενο για την KollektivA ήταν ένα hit που θα τους κάνει γνωστούς, τότε ο δίσκος αυτός δεν εξυπηρέτησε το σκοπό του. Πιστεύω όμως πολύ περισσότερο στις ολοκληρωμένες δουλειές, με το σύνολο των τραγουδιών σε πολυ καλό επίπεδο παρά σε albums του ενός χιτ και 10 τραγουδιών που συμπληρώνουν απλά. Έτσι λοιπόν, συστήνω ανεπιφύλακτα το KollektivA σε αυτούς που θέλουν τον ελληνικό στίχο πάνω σε ηλεκτρικά, δυναμικά και ταυτόχρονα, άκρως μουσικά μονοπάτια. Κείμενο: Βασίλης Χαρδαλιάς / συνεργασία : http://www.e-orfeas.gr

10 χρόνια Πυξίδα, 100 τεύχη, 100 – 1 = 99 σημειώματα δικά μας στην «Αρχή του τραγουδιού». από τον Απρίλιο του 2002 έως τον Απρίλιο του 2011 έσα από τα κείμενά μας αναζητούμε σημαντικούς δίσκους από την ελληνική δισκογραφία που σημάδεψαν το χτες και το σήμερα του ελληνικού τραγουδιού. Η αναζήτησή μας καλύπτει διαφορετικές εποχές του μεταπολεμικού τραγουδιού και ποικίλα είδη μουσικής. Ξεκινήσαμε με 4 κείμενα για την μελοποιημένη ποίηση γενικά και 3 για τις μελοποιήσεις ποιημάτων του Ν. Καββαδία. ειδικότερα. Αν σε αυτά προσθέσουμε δύο κείμενα, ένα αφιερωμένο στον ραδιοφωνικό παραγωγό και ερευνητή του λαϊκού τραγουδιού Π. Γεραμάνη και μία αναφορά – σχόλιο στον Δεκέμβρη του 2008 γραμμένο παλιότερα από τον Μ. Χατζιδάκι, έχουμε 99 – 9 = 90 παρουσιάσεις δίσκων – σταθμών για το ελληνικό τραγούδι. Όλες οι παρουσιάσεις βρίσκονται στην πλούσια και πληρέστατη ηλεκτρονική σελίδα της «Πυξίδας». Θυμόμαστε τη δική μας διαδρομή στην «Πυξίδα» και παραθέτουμε παρακάτω κατάλογο με αυτές τις παρουσιάσεις (σε παρένθεση ο μήνας δημοσίευσης και ο αριθμός του τεύχους): 6 δίσκοι του Μάνου Χατζιδάκι: Ματωμένος Γάμος (Ιούλιος/Αυγουστος 2002 – 5) Ο Μεγάλος Ερωτικός (Νοέμβριος 2002 – 8) Το χαμόγελο της Τζοκόντας (Μάρτιος 2004 – 23) Reflections (Ιούνιος 2005 - 36) Παράλογα (Νοέμβριος 2005 - 40) Χορός με τη σκιά μου (Απρίλιος 2007 - 56) + «Μια μωβ σκιά…», άρθρο του Μ. Χατζιδάκι για τα επεισόδια του Μάιου 1986 (12/ 08 - 74)

7 δίσκοι του Μίκη Θεοδωράκη: Επιτάφιος (Σεπτέμβριος 2002 – 6) Άξιον Εστί (Οκτώβριος 2002 – 7 ) Romancero gitano (Δεκέμβριος 2002 – 9) Αρχιπέλαγος (Ιανουάριος 2004 – 21) Ασίκικο πουλάκι (Φεβρουάριος 2004 – 22) Μπαλάντες (Ιούλιος/Αυγουστος 2005 – 37) Το τραγούδι του νεκρού αδελφού (Σεπτέμβριος 2005 – 38) 4 δίσκοι της Ελένης Καραϊνδρου: Τρωάδες (Ιανουάριος 2007 – 53) Ωδείον Ηρώδου του Αττικού Η ελεγεία του ξεριζωμού (Φεβρουάριος 2007 – 54) 16. Ταξίδι στα Κύθηρα (Δεκέμβριος 2007 – 63) 17. Μελισσοκόμος (Ιανουάριος 2008 – 64) 4 δίσκοι του Θάνου Μικρούτσικου: 18. Σταυρός του Νότου (Ιούλιος / Αύγουστος 2003 – 16) 19. Γραμμές των οριζόντων (Σεπτέμβριος 2003 – 17) 20. Πολιτικά τραγούδια (Φεβρουάριος 2009 – 76) 21. Εμπάργκο (Μάρτιος 2009 – 77) και επίσης: 22. Τρίτη ανθολογία του Γ. Σπανού (Φεβρουάριος 2003 11) 23. Γράμματα στην αγαπημένη του Μ. Λοΐζου (Μάρτιος 2003 – 12) 24. Τετραλογία του Δ. Μούτση (Απρίλιος 2003 – 13) 25. Τραγούδια για τους μήνες του Δ. Παπαδημητρίου (Μάιος 2003 – 14) 26. Κέντρο Διερχομένων του Ν. Μαμαγκάκη (Νοέμβριος 2003 – 19) 27. Λαϊκά Προάστια του Η. Ανδριόπουλου (Δεκέμβριος 2003 – 20) 28. Χρονικό του Γ. Μαρκόπουλου (Απρίλιος 2004 – 24) 29. Σκουριασμένα χείλια του Σ. Κραουνάκη (Μάιος / Ιούνιος 2004 – 25) 30. Ζεστά ποτά, Χ – Π Κατσιμίχας (Ιούλιος / Αύγουστος 2004 – 26) 31. Χαϊνηδες, πρώτος δίσκος (Σεπτέμβριος 2004 – 27) 32. Ρεμπέτικο, του Σ. Ξαρχάκου (Οκτώβριος 2004 – 28) 33. Caf de l’ art του Ν. Μαυρουδή (Νοέμβριος 2004 – 29) 34. Δι’ ευχών, Χ. Αλεξίου (Δεκέμβριος 2004 – 30) 35. Η εκδίκηση της γυφτιάς, του Ν. Ξυδάκη (Ιανουάριος 2005 – 31) 36. Δυνάμεις του Αιγαίου, πρώτος δίσκος (Φεβρουάριος 2005 – 32) 37. Γειτονία (Μάρτιος 2005 – 33) 38. Λαϊκές Κυριακές, του Σ. Κουγιουμτζή (Απρίλιος 2005 – 34) 39. Ατέλειωτος δρόμος, Δ. Γαλάνη (Οκτώβριος 2005 – 39) 40. Χαράτσι, Ν. Παπάζογλου (Δεκέμβριος 2005 – 41) 41. Μέρες αδέσποτες, Συνήθεις ύποπτοι (Ιανουάριος 2006 – 42) 42. Περίπου, Αρλέτα (Φεβρουάριος 2006 – 43) 43. Φοβάμαι, Β. Παπακωνσταντίνου (Μάρτιος 2006 – 44) 44. Παναγιές του κόσμου, Σ. Γιαννάτου (Απρίλιος 2006 –

45) 45. Της αγάπης γερακάρης, Θ. Παπακωνσταντίνου (Μάιος Γράφει 2006 – 46) o Γιώργoς 46. Στην αγορά του κόσμου, Α. Tσίμας Ιωαννίδης (Ιούνιος 2006 - 47) 47. Άσωτος υιός, Ν. Πορτοκάλογλου (Ιούλιος / Αύγουστος 2006 – 48) 48. Του Βόσπορου το πέρα, Mode Plagal (Σεπτέμβριος 2006 – 49) 49. Που Δύσιν ως Ανατολήν, Α. Ιωαννίδης (Οκτώβριος 2006 – 50) 50. Θαλασσογραφίες, του Μ. Λοΐζου (Νοέμβριος 2006 – 51) 51. Κοντά στη δόξα μια στιγμή, του Ν. Ξυδάκη (Δεκέμβριος 2006 – 52) 52. Κορίτσι και γυναίκα, Ε. Τσαλιγοπούλου (Μάρτιος 2007 – 55) 53. Iasis, πρώτος δίσκος (Μάιος 2007 – 57) 54. Εξ αδοκήτω, Αβατον (Ιούνιος 2007 – 58) 55. Μέσα σε πόλεις και σε κύματα συγχρόνως, Μ.Βουμβάκη (Ιούλιος 2007 – 59) 56. Άγιος Φεβρουάριος, του Δ. Μούτση (Σεπτέμβριος 2007 – 60) 57. Το απέναντι μπαλκόνι, Ε. Βιτάλη (Οκτώβριος 2007 – 61) 58. Χειμερινοί κολυμβητές, πρώτος δίσκος (Νοέμβριος 2007 – 62) 59. Ερωτική πρόβα του Δ. Λάγιου (Φεβρουάριος 2008 – 65) 60. Μαρίζα Κωχ, Μ. Κωχ (Μάρτιος 2008 – 66) 61. Τραγούδια διαμαρτυρίας από όλο τον κόσμο, Μ.Φαραντούρη (04/2008 – 67) 62. Παρών, Α. Πάνου (Μάιος 2008 – 68) 63. Υπάρχω, Σ. Καζαντζίδης (Ιούνιος 2008 – 69) 64. Το χάραμα, Β. Τσιτσάνης (Ιούλιος / Αύγουστος 2008 – 70) 65. Το φίλημα του χρόνου, Βούλα Σαββίδη (Σεπτέμβριος 2008 – 71) 66. Νυχτερινή εκπομπή, Α. Μάνου (Οκτώβριος 2008 – 72) 67. Ασταθής ισορροπία, Δ. Παναγόπουλος (Νοέμβριος 2008 – 73) 68. Μικροαστικά, Λ. Κηλαηδόνης (Ιανουάριος 2009 – 75) 69. Μικραίνει ο κόσμος, του Σ. Κουγιουμτζή (Απρίλιος 2009 – 78) 70. European Taxim, του Μ. Στρόφαλη (Μάιος 2009 – 79) 71. Τρύπες, πρώτος δίσκος (Ιούνιος 2009 – 80) 72. Ξύλινα Σπαθιά, πρώτος δίσκος (Ιούλιος / Αύγουστος 2009 – 81) 73. Φατμέ, πρώτος δίσκος (Σεπτέμβριος 2009 – 82) 74. Μουσικές Ταξιαρχίες, Τ. Πανούσης (Οκτώβριος 2009 – 83) 75. Σαμποτάζ, Λ. Πλάτωνος (Νοέμβριος 2009 – 84) 76. Αχ έρωτα, του Χ. Λεοντή (Δεκέμβριος 2009 – 85) 77. Καπνισμένο τσουκάλι, του Χ. Λεοντή (Ιανουάριος 2010 – 86) 78. Ψίθυροι, Χ. Αλεξίου (Φεβρουάριος 2010 – 87) 79. Εξ αδιαιρέτου, Μ. Μητσιάς (Μάρτιος 2010 – 88) 80. Σάλπισμα, Ν. Ξυλούρης (Απρίλιος 2010 – 89) 81. Έρημη πόλη, του Γ. Σταυριανού (Μάιος 2010 – 90) 82. Εκατό κιθάρες, του Β. Μπουντούνη (Ιούνιος 2010 – 91) 83. Οι πρωτομάστορες της κρητικής μουσικής (Ιούλιος / Αύγουστος 2010 – 92) 84. Στη λάμψη του φεγγαριού, Ε. Πασπαλά (Σεπτέμβριος 2010 – 93) 85. Rom, του Ν. Κυπουργού (Οκτώβριος 2010 – 94) και οι παιδικοί δίσκοι: 86. Τα μυστικά του κήπου, του Ν. Κυπουργού (Νοέμβριος 2010 – 95) 87. Εδώ Λιλιπούπολη – ιστορίες, από την εκπομπή του 3ου (Δεκέμβριος 2010 –96) 88. Εδώ Λιλιπούπολη – τα τραγούδια (Ιανουάριος 2011 – 97) 89. Μίλα μου για μήλα, Σ. Παπασταύρου (Φεβρουάριος 201 – 98) 90. Ο γαργαληστής, Δ. Μπασλάμ (Μάρτιος 2011 – 99) Οι επιλογές μας προσπαθήσαμε να είναι χαρακτηριστικές ήχων και εποχών. Ασφαλώς έχουμε πολλούς και καλούς δίσκους ακόμα να θυμηθούμε. Στείλτε μας ιδέες στην ηλεκτρονική διεύθυνση της «Πυξίδας». Χρόνια πολλά στην «Πυξίδα της Πόλης» και σε όλους τους συντελεστές και συνεργάτες της. Καλή και δημιουργική συνέχεια! Άντε ..και στα επόμενα 100 !

ΦΥΛΛΟ

Είναι κάτι μπλοφαδόροι που παινεύουν τη δουλειά μπράβοι και κοντυλοφόροι καθενού μαχαραγιά

Θέλει βόμβες η ελευθερία (της αγοράς). αυτά περί αρετής και τόλμης ξεχάστε τα. Η (μη;) αναμενόμενη φριχτή στριγκλιά του πολέμου ακούστηκε ξανά στη γειτονιά μας. Ο καλός (και βραβευμένος με Νόμπελ ειρήνης να μην ξεχνάμε) Ομπάμιας βγήκε με τα ευρωπαϊκά τσιράκια του να φέρει Γράφει o Πέτρoς δικαιοσύνη και ελευθεΛυμπεράκης ρία στη Λιβύη με το μόνο τρόπο που ξέρει: τις (οπωσδήποτε έξυπνες)βόμβες. Αν και κουρασμένα τα ντόπια παπαγαλάκια από την υπερπροσπάθεια να μας πείσουν για την ορθότητα των μέτρων του ΔΝΤ, στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Μας ξανασέρβιραν μια περιποιημένη από «παράπλευρες απώλειες» (= νεκρά γυναικόπαιδα) και ορεκτικά με δημοκρατίες, τον απάνθρωπο Καντάφι, τη βαθιά πίστη που θα πρέπει να έχομε στην ελευθερία (της αγοράς), την αδήριτη ανάγκη για διαμελισμό της Λιβύης σε Texacostan και Shellολάνδη και μύρια άλλα όσα. Φούσκωναν σαν διάνοι για τη συμμετοχή των ακριβοπληρωμένων ελληνικών πολεμικών μηχανών στο μακελειό. Η Σούδα σε νέα μεγαλεία. Τόνισαν δε τα καλά λόγια που είπαν για μας, τους εξυπηρετικούς Χατζαηβάτες, τα αφεντικά μας. Η Λιβύη, παρ’ όλο που απέχει από την Κρήτη όσο και ο Πειραιάς, παρ’ όλο που από την αρχαιότητα και μέχρι και 100 χρόνια πριν είχε πολιτικά, πολιτισμικά και οικονομικά πάρε δώσε με τη χώρα μας, παρ’ όλο που έχει σήμερα ακόμη κρητόφωνα χωριά, παραμένει για την Ελλάδα «κάποια χώρα, κάπου αλλού». Μια και έχομε ξαναδεί το έργο ας πούμε

και τη συνέχεια. Εκτός από τον πιθανό διαμελισμό που προανέφερα, θα ακολουθήσει προσφυγιά (= οικονομικοί μετανάστες ή λαθρομετανάστες στη νεογλώσσα) φτώχια και με δημοκρατικές διαδικασίες, κυβέρνηση ανδρείκελων. Η δυστυχία φτωχών χωρών με πλούσιους πόρους είναι βέβαιη. Για τους άπιστους, αναζητήστε στο δίκτυο το «the age of stupid». Στη Δύση θα αρχίσομε αναλύσεις και θα αναπτύξομε θεωρίες για το πως επιτέλους θα αναπτυχθεί η χώρα και θα σβηστούν οι πληγές του πολέμου. Ωραία.

Απρίλης ...και δεν μας αφήνουνε να τον χαρούμε. Προσπαθεί πλημμυρίζοντας χρώματα και αρώματα να μας ανακουφίσει. Να μας δείξει ότι το μαύρο που μας στάζουν στη ψυχή δεν είναι ούτε το σωστό, ούτε ο μόνος δρόμος. Να ανοίξομε μάτια, μύτη, και αυτιά καλέ μου αναγνώστη. Να γεμίσομε Απρίλη να μας κρατήσει στα ζόρια που ζούμε.

«...από περιέργεια υπάρχω» ή Ο Άγιος Ρασούλης Και για το φτωχό εργατάκι από τη Λιβύη μας είχε πει, αλλά και με χρώματα κι αρώματα μας πότιζε τη ψυχή σαν τον Απρίλη: «Με φουρτουνιάζει ο Έρωτας...» Που ξανακούστηκε στιχάκια να έχουν ενέργεια ηφαιστείου που σκάει; Πού έβρισκε τη δύναμη να μας τινάζει σε αστρικές εκρήξεις ανείδωτες; Ντρέπομαι να βάζω λόγια το ένα δίπλα στο άλλο για τον Ρασούλη όταν αυτός έχει πει ...

Η Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης και η Πυξίδα Της Πόλης παρουσιάζουν :

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΚΙΣΑΜΟΥ Στέλιος Γιακουμάκης «…Στο φιλότιμο του Κισαμίτη, που τρέχει πάντα κοντά στον ξένο, στον αδελφό, στη χαρά και στη λύπη. Η μουσική παράδοση της επαρχίας μας είναι τρανή και περήφανη. Οι Κισαμίτες λάτρεψαν και λατρεύουν τους παλιούς μουσικούς της επαρχίας, τους Πρωτομάστορες όπως τους ονόμασαν, μορφές γλυκές και άγιες, λεβέντες που παρελαύνουν στον κατάλογο που μας άφησε ο Ναύτης. Κραταιά δοξάρια βιολιστών ήχησαν στην Κίσαμο πρώτα, από τον Κιόρο ως τον Κουνέλη το Μαύρο και το Ναύτη, και γλυκύτατα λαγούτα από τους Κουτσουρέληδες, το Μανώλη τον Καρτσώνη και άλλους. Όλοι αυτοί, με την τέχνη και το μεράκι τους, κράτησαν δροσερή τη ζωή μας, γύρεψαν να γιατρέψουν τις πληγές του κόσμου, μας χάρισαν σκάλες για να αποδράσομε από τη βαρβαρότητα της προσωρινότητάς μας. Αλήθεια, τι διάβολο θέλει να πει αυτή η τελευταία φράση; Τι απομένει τώρα; Απομένει να σεβαστούμε την παράδοσή μας, απομένει να δουλέψομε για να φωτιστούν και άλλα στοιχεία, σκοτεινά ή άγνωστα. Η ζωή συνεχίζεται…» Κεντρική διάθεση βιβλιοπωλείο “Το Βιβλίο”, Πλ. Κολοκοτρώνη 29, τηλ. 28210 28507 Πληροφορίες : Πυξίδα της Πόλης

Μη μ' αποκαλείς τεμπέλη και μου σπας το ηθικό η καρδιά λεφτά δε θέλει για να πει το σ' αγαπώ ... Μη φωνάζεις πως χαζεύω σα με βλέπεις να γυρνώ την αγάπη μου μαζεύω μες απ' το σκουπιδαριό Πως να ανταποδώσει κανείς με λόγια σ’ αυτόν που βάζει το Βούδα τον Κούδα τον Ιησού και τον Ιούδα σε παρεάκι στον καφενέ του νου μας. Παρά την καταπληκτική της δύναμη αφομοίωσης και ισοπέδωσης, η εξουσία δεν είχε καταφέρει να κλείσει τον άγιο του ελληνικού πολιτισμού, Ρασούλη, σε αποστειρωμένη σαπουνόφουσκα. Η ευλογία και η κατάρα του δημιουργικού μοναχικού μονοπατιού που περπατούσε, τον προστάτεψε. Από κει άντλησε τη σπάνια δύναμη όχι μόνο να κοιτά το Χάρο κατάματα αλλά και να του βγάζει και τη γλώσσα. Τη ζωή σαν αχθοφόρος όπου βρω την κουβαλάω, στο αγώι τραγουδάω κι ο σκοπός θανατηφόρος. Μεροκάματο δε θέλω ούτε και για χαρτζιλίκι από περιέργεια υπάρχω και από καραγκιοζλίκι. Δίχως τέλος κι ως το τέλος θέλω να την σεργιανάω κι αν στον Άδη πει να πάω, σύμφωνος κι ετοιμασμένος. Μανόλη, σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες το δικαίωμα να σε δείχνω στην Πλάση καμαρώνοντας που είμαι άνθρωπος.

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

“p_public – Τα Χανιά Αλλιώς” ετά από την περσινή επιτυχία της διοργάνωσης του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Χανίων “p_public – Τα Χανιά Αλλιώς”, η διερεύνηση και προβληματική στην έννοια του δημόσιου χώρου συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά. Στις 3-6 Ιουνίου 2011, νέοι αρχιτέκτονες, καλλιτέχνες, δημιουργικές και εθελοντικές ομάδες από όλη την χώρα και την Ευρώπη, παρουσιάζουν εργασίες, μελέτες, δράσεις και προτάσεις, για τη βελτίωση και την ωφέλιμη αξιοποίηση του δημόσιου χώρου, σε ένα συνέδριο που θα πραγματοποιηθεί στο Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου, στην πόλη των Χανίων. Παράλληλες εκδηλώσεις στο δημόσιο χώρο (μουσική, θέατρο, eco-Info points, παιχνίδια, installations, ποδηλατοπορείες, υπαίθριο πικ-νικ κ.α.), σε πολλά σημεία της πόλης και όλες στο πλαίσιο μιας εθελοντικής συνεργασίας, θα συμπληρώσουν τις αρχιτεκτονικές προτάσεις και θα μετασχηματίσουν τη συζήτηση σε βιωματική εμπειρία. Το p_public, με άξονα την επικοινωνία, την εξωστρέφεια, τη δημιουργία και στοχεύοντας στην αποκατάσταση της σχέσης του δημόσιου χώρου με τον κάτοικο, φέτος επιχειρεί και ένα αστικό πείραμα. Μετατρέπει ένα αστικό κενό, ένα χώρο αδόμητο και παραμελημένο, σε έναν κήπο της γειτονιάς. Με την καθοδήγηση της ομάδας αρχιτεκτόνων του p_public, τη στήριξη του Δήμου Χανίων και τη συμμετοχή της πρωτοβουλίας κατοίκων Αμπεριάς, οι κάτοικοι επεμβαίνουν για πρώτη φορά στην μορφή της γειτονιάς τους, δημιουργώντας ένα διαφορετικό δημόσιο χώρο. Στα πλαίσια της γενικότερης αναδιάρθρωσης της ζωής και της οικονομίας στην Ελλάδα, θεωρούμε σημαντική τη βελτίωση της όψης και λειτουργίας των πολεών μας, έτσι ώστε, όχι μόνο να προσφέρουν ένα ευχάριστο περιβάλλον για τους κατοίκους, αλλά και μία αξιομνημόνευτη εικόνα για τους επισκέπτες. Μετά την περσινή επιτυχία, γίνεται προσπάθεια να καθιερωθεί το p_public ως ετήσια δραστηριότητα της πόλης των Χανίων και να αναδειχθεί το Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου σε πλατφόρμα επικοινωνίας και ανταλλαγής ιδεών σε εθνικό, αλλά και ευρωπαϊκό επίπεδο. Η διοργάνωση, είναι μία εθελοντική δράση νέων και μια ενέργεια για την προβολή του έργου νέων επαγγελματιών και δημιουργών σχετικά με τον δημόσιο χώρο. Η συμμετοχή είναι δωρεάν. Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφτείτε το : www.p-public.gr Ή επικοινωνήστε με το : info@p-public.gr

ΦΥΛΛΟ

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης

Στα σινεμά της πόλης

87,6 88 88,3 88,8 88,9 89,6 90,1 90,5 91 91,5 91,8 92,1 92,5 92,9 93,2 93,5 93,8 94,4 94,9 95 95,2 95,5 96,2 97 97,4 97,7 98,2 98,5 98,8 98,9 99 99,2 99,6 100,2 101 101,5 102,4 102,7 103 103,5 104 104,5 105 105,4 106 106,5 107 107,3 107,4 107,9

ΡΑΔΙΟ ΑΜΟΡΕ LOVE RADIO ΓΑΥΔΟΣ FM ΚΡΗΤΕΣ SUPER FM 2821052010 ERA SPOR SPOR FM 2821056800 VENUS 2821074704 ΔΙΚΤΥΟ ΣΤΑ FM 2821043979 SKAI NEWS 2821053000 ΕYΑΓΓΕΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΡΑΔΙO ΡΙΖΙΤΕΣ 2822022545 ΕΡΑ1 2106009604 /6 ΛΑΜΨΗ FM ΡΑΔΙO ΕΝΤΑΣΗ ΚΡΗΤΙΚOΡΑΜΑ 2821040025 ORIGINAL 2821099111 ΕΡΑ2 2106066822 ΝOΤOΣ FM 2821040025 ΡΑΔΙO ΜΑΡΤYΡΙΑ 2821040240 ΧΑΝΙΑ 96,2 RADIO ΒΕST 2821070690 ΑΝΤΕΝΝΑ ΔYΤ.ΚΡΗΤΗΣ 2821055505 ΡΥΘΜΟΣ 2821028466 STAR FM 2821050701 MAGIC FM 2821053994 SEVENTH SKY 2821020130 ΓΝΩΜΗ ΧΑΝΙΑ FM 28210 34106 LOVE RADIO ΡΑΔΙO ΚΡΗΤΗ 2810261962 RADIO 996 www.996radio.com MAX FM-Sky 2821055008/9 MRB 2821020400 ΚΡΗΤΗ FM 2821032734 ΡΑΔΙO ΗΡΑΚΛΕΙO STUDIO ΑΛΦΑ 2821080243 PLUS 103 2821053989 EΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔOΣ 2107226868 ΕΡΑ ΧΑΝΙΩΝ 2821020560/20570 SUGAR FM ΕΡΩΤΙΚΟΣ 2821036700 PETPO FM 2821033460 ΤΡΙΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ MUSIC BOX 2821081210 & 40690 RADIO MELODY 2821093271 ΩΔΥΣΣΕΑΣ FM 7ο ΕΝΙΑΙO ΛYΚΕΙO

ΕΛΛΗΝΙΣ, τηλ. 2821051850 ΑΤΤΙΚΟΝ, τηλ. 2821040208 ΚΗΠΟΣ, τηλ. 2821056450 PALACE, τηλ. 2821057757

• Ανησυχία επικρατεί στα περισσότερα από τα ΜΜΕ και της Κρήτης για το τι ξημερώνει η επόμενη μέρα… Απολύσεις στα ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, κλείσιμο εφημερίδων και γενικά μια ανασφάλεια διάχυτη και δεδομένη… • Αλήθεια είναι ότι πολλοί περιμένουν τον νέο νόμο για τον τύπο μήπως και ανοίγει κάποιες χαραμάδες ελπίδας. • Γνώμη μας; Μάλλον θα είναι νόμος που θα στραγγαλίζει οποιαδήποτε μικρομεσαία προσπάθεια. • Κινητικότητα υπάρχει στα blog των Χανίων. Με ιδιαίτερη δηκτικότητα και γράφοντας διάφορα «έξω από τα δόντια» αναγκάστηκε να κλείσει το xania24hours.blogspot.com στη θέση του όμως άνοιξε το http://xania-

polites.blogspot.com/ • Με πολύ καλά ανακλαστικά και δίνοντας ειδήσεις την ώρα που γίνονται προχωρά το http://www.flashnews.gr/ • «Κάνε την εκπομπή σου» Με αυτό το σλόγκαν καλεί η ελληνική ραδιοφωνία φορείς, συλλόγους, πολίτες και τους παραδίδει το μικρόφωνο για την δική τους εκπομπή. Για την τέχνη, την μουσική, την επιστήμη, τη λαογραφία, τον πολιτισμό. Πληροφορίες στο 2821020560. • Είναι αλήθεια ότι το δημόσιο ραδιόφωνο στην περιφέρεια και λόγο και ρόλο μπορεί να έχει. Δεν είμαστε σίγουροι ότι το θέλει η ελληνική πολιτεία • Εκλογές είχαμε πρόσφατα στην Ένωση Δημοσιογράφων Ιδιοκτητών Περιοδικού Τύπου

Στον «αέρα» εκατοντάδες αποφάσεις του ΕΣΡ Υπό αναστολή ή ακόμα και σε ανάκληση ενδέχεται να τεθεί σειρά αποφάσεων του ΕΣΡ οι οποίες ελήφθησαν τα προηγούμενα χρόνια και ειδικότερα στο διάστημα κατά το οποίο είχε παραταθεί ατύπως η θητεία των μελών του ΕΣΡ, τα οποία αντικαταστάθηκαν μόλις πριν από λίγο καιρό. Απόφαση του ΣτΕ της περασμένης εβδομάδας, ακύρωσε κυρωτική πράξη της ανεξάρτητης αρχής, με το αιτιολογικό ότι το Συμβούλιο δεν είχε νόμιμη σύσταση. Η «Ν» επικοινώνησε με τον πρόεδρο του ΕΣΡ, Ιωάννη Λασκαρίδη, ζητώντας διευκρινίσεις για το θέμα. Όπως δήλωσε ο κ Λασκαρίδης, «η απόφαση αυτή του ΣτΕ ανοίγει το δρόμο για ακύρωση και

άλλων αποφάσεων, εφόσον υπάρξει βέβαια και η σχετική προσφυγή.

Ξανά υπό κρίση Παρά ταύτα με την απόφαση του ΣτΕ, δεν σταματά το ζήτημα της όποιας εκτροπής έχει υπάρξει από την πλευρά των ραδιοτηλεοπτικών επιχειρήσεων, αφού το θέμα αναπέμπεται εκ νέου στο Συμβούλιο για κρίση, αυτή τη φορά με τη νόμιμη σύστασή του. Σήμερα τα μέλη των οποίων η θητεία είχε λήξει έχουν αντικατασταθεί, με μόνη εκκρεμότητα το θέμα του μέλους Κώστα Τσουράκη. Μέχρι να τακτοποιηθεί το θέμα από τη πολιτεία, αποφασίστηκε ο κ. Τσουρά-

με τον κ. Βάιο Σελλούντο να παραμένει πρόεδρος της ένωσης. • Τιμητική εκδήλωση για την Χανιώτισσα δημοσιογράφο Κατερίνα Πολύβου διοργάνωσε στις 16 Απριλίου στο εργατικό κέντρο Χανίων ο Χαράλαμπος Ξεκουκουλωτάκης. • 100 δεν είναι πολλά. Δεν είναι όμως και λίγα. Είναι 10 χρόνια δημιουργικής και τίμιας παρέμβασης. Καλή-νύχτα και καλή τύχη!!! Υ.γ. Η στήλη αποτελεί προϊόν συλλογικότητας . Ως εκ τούτου περιμένουμε τη συμβολή σας. Ενημερώστε μας, για να ενημερώσουμε ! «ΠΥΞΙΔΑ της Πόλης»ΤΗ 53 ΤΚ 73131 ΧΑΝΙΑ ΚΡΗΤΗΣ ΤΗΛ : / 6974739122 ΦΑΞ : 2821036364 e-mail: info@pyxida.gr κης να μην συμμετέχει στις ψηφοφορίες, προκειμένου να μην υπάρχει ζήτημα, με τη νόμιμη σύσταση». Υπενθυμίζεται ότι πρόθεση της πολιτείας ήταν να ανανεώσει τη θητεία του κ. Τσουράκη και για το λόγο αυτό άλλωστε δεν έγινε και κάποια αλλαγή κατά την πρόσφατη τοποθέτηση της αντιπροέδρου, Λίνας Αλεξίου, και του μέλους, Γιώργου Στεφανάκη. Αξίζει να αναφερθεί ότι το ΕΣΡ συνεδρίαζε με την παλαιά του σύνθεση -εν αναμονή τοποθέτησης αντικαταστατών- για περισσότερο από ένα χρόνο, πράγμα που καθιστά εκατοντάδες αποφάσεις του νομικά αδύναμες, σε προσφυγή στο ΣτΕ. Πηγή : Ναυτεμπορική 18042011 Επιμέλεια : Μ. Ανευλαβής

24 Η καλύτερη εκδίκηση ν ξύσω το χαρτί, αν είμαι πολύ – πολύ προσεκτικός, αν ξύσω το χαρτί και είμαι πολύ προσεκτικός, ίσως τότε να εμφανιστεί κάτω από την άσπρη επιφάνεια το μήνυμα, θα αναδυθούν μέσα από την ασπρίλα τα μικρά στρογγυλά γράμματά της σαν μικροσκοπικές μύγες μέσα από το γάλα, σαν ανάγλυφες κουκίδες μιας γραφής που προορίζεται για τυφλούς,και τότε επιτέλους θα μάθω γιατί έφυγε και που πήγε και το κυριότερο αν θα την ξαναδώ ποτέ. Ο γιατρός που με προσέχει, όλους μας προσέχει εδώ,αν και καμια φορά με θυμώνει, μου είπε όμως να γράφω σε αυτό το τετράδιο και ότι αυτό θα με βοηθήσει να ξεπεράσω το θυμό μου αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Τι έλεγα όμως; Σας μιλούσα για τον γιατρό που μου δίνει τα φάρμακα, λέει ότι μου κάνουν καλό, ότι με ηρεμούν, εγω όμως δεν ξέρω , γιατί νιώθω καμια φορά ότι ανοιγοκλείνω τα μάτια κι έχουν περάσει κιόλας πέντε μέρες ή καμιά φορά και μια ολόκληρη βδομάδα, ξυπνάω και ξαφνικά είμαι αλλού, όμως στην πραγματικότητα δεν κοιμήθηκα, όχι ακρι-

ΦΥΛΛΟ

βώς, απλώς δεν μπορώ να το εξηγήσω, τίποτα δεν μπορώ να εξηγήσω , και κυρίως γιατί έφυγες αφου σ’ αγαπούσα τόσο και δεν ξέρω καν αν θα σε ξαναδώ ποτέ. Και που άφησες όλα τα πράγματά σου πίσω αυτό σημαίνει ότι θα ξαναγυρίσεις ή ότι δεν θέλεις τίποτα να σε συνδέει μαζί μου; Αυτό το πράγμα δεν μπορώ να το χωνέψω, το σκέφτομαι όλη μέρα, συνέχεια, κάθε δευτερόλεπτο, στην πιο ελάχιστη υποδιαίρεση του χρόνου βρίσκεσαι εσύ καθώς κλείνεις την πόρτα ξανά και ξανά, χτυπώ το κεφάλι μου στον τοίχο για να διώξω αυτή την εικόνα αλλά και οι τοίχοι σε αυτό εδω το μέρος είναι μαλακοί και νιώθω να βουλιάζω μέσα τους, σαν να γίνομαι κομμάτι από το υλικό τους, μακάρι να γινόμουνα κομμάτι από το υλικό τους. Όμως τότε μπαίνουνε οι νοσοκόμοι. Ο γιατρός επιμένει να διαβάζει αυτά που γράφω. Αυτό , ντρέπομαι που το λέω, αλλά με κολακεύει κάπως, όμως γιατρέ θα πρέπει κάποτε να μου απαντήσεις σε αυτά που σε ρωτάω , εσύ μόνο ακούς και κρατάς σημειώσεις, τι στο διάολο ειναι η ζωή μου και της κρατάς σημειώσεις. Τέλος πάντων θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη για χθες, δεν ήθελα να σε πονέσω, ή μάλλον, για να είμαι ειλικρινής, ήθελα να σε πο-

100 ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011

Γράφει o Nίκoς Xατζηιωάννoυ

νέσω και μάλιστα ακόμα πιο πολύ, στην πραγματικότητα ήθελα να σε κόψω μικρά – μικρά κομματάκια αλλά τώρα το μετανιώνω και σκέφτομαι ότι είναι πολυ άσχημο αυτό που έκανα, και δεν το λέω επειδή φοβάμαι μη με κλειδώσεις πάλι μόνο μου, έτσι γιατρέ; Αυτή τη φορά το εννοώ, υπάρχουν φορές που δεν είμαι ο εαυτός μου, δεν ξέρω τι μου γίνεται, δεν ξέρω πότε είμαι εγώ πραγματικά, κι εσυ γιατρέ δεν βοηθάς, δεν βοηθάς καθόλου. Κι έπειτα σκέφτομαι πως μου άξιζε που έφυγε και με άφησε, τέτοιος που είμαι, και τότε κλαίω, γιατρέ, γιατί ξέρω πως δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει ποτέ,ούτε καν αν γίνει η Δευτέρα Παρουσία και όλοι οι νεκροί βγουν από τον τάφο τους για να ανταμώσουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, κι εσύ γιατρέ κρατάς σημειώσεις μόνο. Σημειώσεις από τη δική μου απόγνωση. Δεν ξέρω πως περνάς εσύ εκεί έξω, η ζωή όμως εδώ μέσα συνεχίζεται δύσκολα. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι μπορεί να γυρίσει σπίτι και να μη με βρει. Μία στο εκατομύριο, το ξέρω, όμως για σκέψου το λίγο, γιατρέ, το κλειδί που ανοίγει την πόρτα, το πρώτο της βήμα στο σπίτι, κι εγώ να είμαι εδώ, κολλημένος στο τζάμι να κοιτάω τη βροχή έξω. Δε θα ‘ταν πολύ άσχημα , γιατρέ; Δε θα ‘ταν τραγωδία; Εντάξει, το ξέρω πως δεν μπορείς να με αφήσεις ακόμα να φύγω, ώρες – ώρες μάλιστα έχω την αίσθηση ότι ποτέ δεν θα φύγω από δω μέσα. Γιατί εγώ , γιατρέ, νιώθω σαν ελέφαντας. Σου το είπα και χθες, γιατρέ, και με κοίταξες περίεργα. Οι ελέφαντες, όταν καταλαβαίνουν ότι έχει φτάσει η ώρα τους, ξεκόβουν απο το κοπάδι και πηγαίνουν σ’ ένα μέρος μυστικό, να πεθάνουν μόνοι τους. Εδώ είμαι , γιατρέ, και θα μου πάρει ίσως μερικά χρόνια αλλά στο τέλος θα πεθάνω, εντελώς μόνος , γιατρέ, εντελώς μόνος. Δεν ξέρω αν μπορείς να με καταλάβεις, αν θα μπορούσες ποτέ. Απο τότε που έφυγε νιώθω σαν ελέφαντας. Το ξέρω πως ακούγεται γελοίο, ίσως θα μπορούσα να γίνω και το ανέκδοτό σου, γιατρέ,όταν φεύγεις από τη δουλειά και πας να συναντήσεις τους φίλους σου.Έχω ένα ασθενή που νομίζει ότι είναι ελέφαντας, χα, χα, χα, τον παράτησε και η γυναίκα που λάτρευε, χα, χα, χα.... Κέρνα τα παιδιά ακόμα ένα γύρο. Κι όσα χάπια και να μου δώσεις ,γιατρέ, δεν μπορείς αυτό να το εμποδίσεις. Το να πεθαίνω σιγά – σιγά αλλά σίγουρα. Γιατί κατά βάθος ξέρω ότι κανένα μήνυμα δεν άφησε, τι στο διάολο να πει άλλωστε; Έφυγε, κι αυτό τα λέει όλα, οτιδήποτε περισσότερο θα ήταν πλεονασμός. Άδικα κάθομαι και ψάχνω στα πράγματά της και στις λευκές σελίδες και περιμένω πως ίσως κάποια στιγμή ο ταχυδρόμος μου φέρει κάποιοα νέα της ή ίσως έρθει κάποια στιγμή και παρουσιαστεί η ίδια εδω πέρα και με ζητήσει να με πάρει μακριά από ‘δω και από σένα , γιατρέ, και τότε θα σταματήσεις επιτέλους να ρωτάς συνεχώς ,όπως χθες, αν τη σκότωσα, κι εγώ θα πάψω να βγαίνω εκτός εαυτού και να θέλω να σε κόψω κομματάκια ,γιατρέ, γιατί πραγματικά δεν ξέρω, δεν ξέρω , γιατρέ, αν τη σκότωσα ή όχι, κι αν στ’ αλήθεια τη σκότωσα , γιατρέ, τότε αυτή είναι στ’ αλήθεια η καλύτερη εκδίκηση, που δεν έρχεται, που εγώ την περιμένω κι αυτή δεν προκειται ποτέ να έρθει.