Φύλλο 113 - Οκτλωβριος - Νοέμβριος 2012 by pyxida mathios

)

ΦΥΛΛΟ

(

113

XANIA

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Φωτ.: Νίκος Ιγγλεζάκης

www.pyxida.gr

Ολα είναι δρόμος...

ΦΥΛΛΟ

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Πoυ θα βρείτε Την Πυξίδα: ...κυκλoφoρoύμε τη 3η βδoμάδα κάθε μήνα, σε 3000 αντίτυπα και μπoρείτε να μας βρείτε στα παρακάτω σημεία: Βιβλιoπωλεία: ΕΠΙΛOΓΕΣ, ΕΣΤΙΑ, ΜΥΘOΛOΓΙΑ, ΠΕΤΡΑΚΗ, ΠOΛΥΕΔΡO, ΣΧΗΜΑ, ΤO ΒΙΒΛΙO, ΒΙΒΛΙOΠΩΛΕΙO ΤΗΣ 1866, Χαρτoπωλεία: ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ, ΚΥΒOΣ, ΡOΜΒOΣ, ΧΑΖΗΡΑΚΗΣ, Καταστήματα Δίσκων:

LA. SI. DO., Σινεμά: Palace, ΚΗΠΟΣ Καφέ - Μπάρ:

ΜΥΘOΛOΓΙΑ, EΔEM, ΑΣΩΤOΣ ΥΙOΣ, ΓΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ, ΔΥO ΛOΥΞ, ΜΙΚΡO ΚΑΦΕ, ΜΑΧΑΛΑΣ, ΚΑΦΕ ΤΕΧΝΗ. VIDEO CLUB: DV PLANET, PLAY, MOVIE FORUM, VIPS (ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ), VIDEO BEST, VIDEO BLUE ΤOΡ VIDEO (ΖΥΜΒΡΑΚΑΚΗΔΩΝ) Άλλα σημεία: ΔΗΜOΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙOΘΗΚΗ, ΕΙΣOΔOΣ Αντιπεριφέρειας Χανίων, ΕΙΣOΔOΣ ΔΗΜOΥ ΧΑΝΙΩΝ, ΠOΛΥΚΕΝΤΡO ΝΕOΛΑΙΑΣ, ΠΡΑΚΤOΡΕΙO ΤΥΠOΥ(ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ), ΑΝΕΚ LINES, Blue Star Ferries (κεντρικό πρακτορείο), ΠOΛΥΤΕΧΝΕΙO (ΚΥΛΙΚΕΙO), ΤΕΙ(ΚΥΛΙΚΕΙO), ΩΔΕΙO, ΤΡΑΠΕΖEΣ ΧΑΝΙΩΝ, ΠEIPAIΩΣ, SYLVESTER (ΓOΓOΝΗ), BREAK (ΓΟΓΟΝΗ), NEW STAND Στο Hράκλειο: BIBΛIOΠΩΛEIO KIXΛH

ΠΥΞΙΔΑ ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠOΛΗ ΤOΥΣ ΠOΛΙΤΕΣ ΤOΝ ΠOΛΙΤΙΣΜO ΙΔΙOΚΤΗΣΙΑ: ΑΣΤΙΚΗ ΜΗ ΚΕΡΔOΣΚOΠΙΚΗ «ΠOΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣ» ΚΩΔΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ 6483 ISSN 1790-6075 ΕΚΔOΤΗΣ – ΥΠΕΥΘΥΝOΣ ΕΚΔOΣΗΣ ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗΣ ΜΑΤΘΑΙOΣ ΕΠΙΚOΙΝΩΝΙΑ «ΠΥΞΙΔΑ» / ΦΡΑΝΤΖΕΣΚΑΚΗΣ ΜΑΤΘΑΙOΣ ΤΘ 53 ΤΚ 73131 ΧΑΝΙΑ ΚΡΗΤΗΣ ΤΗΛ: 2821074104 / 6974739122 FAX: 2821036364 e-mail: info@pyxida.gr ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ Μ. ΑΝΕΥΛΑΒΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΑΒΟΥΛΕΣ KΩΣTAΣ ΓYΠAPAKHΣ ΜΙΧΑΗΛ ΔΑΡΜΑΡΑΚΗΣ ΣΙΣΣΥ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗ ΒΟΥΛΑ ΚΑΝΤΕΡΑΚΗ ΔΗΜOΣ ΚΕΡΔΕΛΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΚΩΤΣΟΓΛΟΥ ΝΙΚΟΣ ΛΕΩΝΙΔΑΚΗΣ ΠΕΤΡOΣ ΛΥΜΠΕΡΑΚΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΛΙΚOΥΤΣΑΚΗΣ KΩN/NOΣ MΠAΣIOΣ ΜΙΧΑΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΚΑΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΙΔΗΣ ΚΟΝΙΔΗΣ MYPTΩ KONTOMΙTAKH ΓΙΩΡΓΟΣ MANOYΣEΛHΣ NIKOΣ MANOYΣEΛHΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΩΓΟΥΛΟΣ ΒΑΡΒΑΡΑ ΠΕΡΑΚΗ σκίτσα: ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΕΤΡΑΚΗΣ BAΣIΛHΣ ΠAΠAΣTAMOΣ ΝΕKΤΑΡΙOΣ ΠΑΥΛOΥ - ΠΕΤΡOΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΙΒOΛΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΠΑΝOΥΔΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓOΣ ΤΣΙΜΑΣ ΣΟΦΙΑ ΤΣΟΥΡΛΑΚΗ ΝΙΚOΣ ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝOΥ ΑΝΤΩΝΗΣ ΧΕΛΙΔΩΝΗΣ ΣKITΣA - ΣΧΕΔΙΑΣΜOΣ ΕΝΤΥΠOΥ ΝΙΚOΣ ΠΑΡΘΕΝOΠOΥΛOΣ τηλ. 6974430507 ΣΗΜΑ ΕΝΤΥΠOΥ ΕΛΕΝΗ ΜΑΡΙΝΑΚΗ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ ΕΛΕΝΗ ΣΤΑΥΡΙΔΗ Η πυξίδα πρoσφέρεται με αντίτιμo τη διάδoση και τη συμμετoχή

Η ΕΚΔΟΣΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ:

Σε ποιο παιχνίδι παίζουμε σαν χώρα; πό τη μια λοιπόν, μπορεί να έχουμε καταλήξει ότι το αμέσως επόμενο διάστημα στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, μπορεί να υφίσταται ένας ιδιότυπος - χαλαρού προς μεσαίου τύπου - εμφύλιος μεταξύ των ανθρώπων που δηλώνουν Χρυσαυγίτες από τη μια και ουσιαστικά των υπόλοιπων πολιτών από την άλλη. Αυτός ο ιδιότυπος πόλεμος, ιδεολογικός από τη μια αλλά με αρκετά πραγματιστικά στοιχεία (π.χ. ανθρώπινα θύματα, εκβιασμούς κ.λ.π.), θα συνυπάρχει με τον άλλον πόλεμο που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στη χώρα και τους νταβατζήδες της από το εξωτερικό. Το πιθανότερο είναι ότι οι δόσεις θα συνεχίσουν να καταβάλλονται με αντάλλαγμα την εφαρμογή ενός τελικού Μνημονίου που οι όροι του μοιάζουν να είναι τόσο ασφυκτικοί όσο η απειλή μιας δαμοκλείου σπάθης που θα αποκεφαλίσει τον καθέναν από εμάς στην παραμικρή ένδειξη ανυπακοής του. Από την άλλη μεριά, οι επόμενες κυβερνήσεις, όποιες κι αν είναι αυτές, θα έχουν τη δυνατότητα να μην εφαρμόσουν το Μνημόνιο και να επιχειρήσουν μια ανάπτυξη εντελώς διαφορετικού τύπου. Σε μια νεκρή οικονομία; σε μια νεκρή κοινωνία; τίποτα δεν είναι νεκρό, νεκρό είναι μόνο αυτό που ο παλμογράφος του δίνει την απόλυτη ευθεία. Εδώ η κοινωνία είναι ακόμα ζωντανή και το παλεύει. Με το όποιο κόστος. Με τις όποιες λιγοστές της δυνάμεις. Λυπάμαι όμως, που θα χρειαστεί να επαναλάβω το φόβο μου που είναι μεγαλύτερος και από αυτόν της φτώχιας: νομίζω ότι τα υπό εξέλιξη πολιτικά γεγονότα δίπλα μας - πολύ δίπλα μας - τόσο δίπλα μας που ενώ εμείς δεν θα συμμετάσχουμε θα παρασυρθούμε από το τσουνάμι τους, θα είναι ακόμη πιο τραγικά. Διανοούμεονοι της Γαλλίας υπέγραψαν κείμενο με το οποίο καλούν τη διεθνή κοινότητα σε επέμβαση στη Συρία για την "αποκατάσταση της Δημοκρατίας" (βλ. Κόσσοβο, Σερβία, Ιρακ...). Το έχουμε ξαναγράψει: για πρώτη φορά μεταπολεμικά σε τέτοια διεθνή απόπειρα αποκατάστασης της Δημοκρατίας παρεμβαίνει και η Ρωσία -περνώντας από το Αιγαίο... Και θα περάσουν κι άλλοι από το Αιγαίο... πολύς κόσμος. Αλλά εμείς ... θα έχουμε τα δικά μας. Ένας λαός που θα υφίσταται με τη βία την αποκατάσταση της οικονομίας και της δημοκρατίας με την αρωγή της τρόικας και της Χρυσής Αυγής. Ο κόσμος δείχνει να μεταβάλλεται δίπλα μας τραγικά (και ίσως αναγκαία;...) αλλά προς το παρόν εμείς ως πείραμα αυτής της αλλαγής είμαστε ακόμη στο θάλαμο πειραμάτων. Κάνουμε πως θέλουμε να βγούμε αλλά με μια ένεση μας ξανακαλμάρουν... Δεν θα τελειώσουν κάποτε τα αποθέματά τους; Α.Π.

Η ελπίδα του σχιζοφρενή να ερώτημα πλανάτε εδώ και πολλούς μήνες στον χώρο της πατρίδας μου. Ένα ερώτημα αμείλικτο που επιδέχεται πολλών διαφορετικών απαντήσεων ανάλογα με το χρόνο, με την ένταση, με τους υπόγειους και υπέργειους εκτροχιασμούς της σκέψης και της ιστορίας. Ποιος κάνει κουμάντο τέλος πάντων; ο λαός; οι συνδικαλιστές; ο πρωθυπουργός; η τρόικα; η Χρυσή Αυγή; ο Τσίπρας; Κι ενώ οι ρόλοι είναι περίεργα μοιρασμένοι και ανακατεύεται η τράπουλα συνεχώς και καθημερινά, χωρίς να παίζουν όλοι στο ίδιο παιχνίδι αλλά με το να στηρίζουν με περίεργο τρόπο ο καθείς είτε με τη συμμετοχή του είτε με την ανοχή του είτε με την ιδιότυπη συνεισφορά του αυτό το μόρφωμα πρωτοφανούς εκδήλωσης, σκέφθηκα και κατάλαβα ποιος έχει την πραγματική εξουσία στα χέρια του: ο ΦΟΒΟΣ! Όσο περνούσε μάλιστα ο καιρός συνειδητοποιούσα ότι ο Φόβος είναι εκείνο ακριβώς το δίχτυ που διαπερνά τις σχέσεις μας σε όλα τα επίπεδα. Φοβόμαστε τον γείτονα, τον ερωτικό μας σύντροφο, την αρρώστια, το δάσκαλο, τα παιδιά μας, την οικολογική καταστροφή, φοβόμαστε καθετί που κινείται, που μιλά, που υπάρχει, φοβόμαστε τους εαυτούς μας. Συνομωσίες επικρατούν διαρκώς, παντού μια συνομωσία του σύμπαντος εναντίον μας, αυτό βλέπουμε, και όχι μια συνομωσία του σύμπαντος προκειμένου να γίνει αυτό που θέλουμε πολύ όπως έλεγε ο New Age επιρροών Πάολο Κοέλιο. Αυτό ήταν λοιπόν: ο φόβος νίκησε την ανθρωπότητα; Ο φόβος δεν είναι μια κατάσταση

πραγματική, δεν είναι μετρήσιμη με εργαλεία. Είναι κατάσταση πνευματική, ψυχολογική, είναι όρος φαντασιακός (άρα αρκούντως ρεαλιστικός αλλά μεταβλητός) υπό τον οποίο δρά ο καθένας από εμάς. Φανταστείτε λοιπόν, ότι αύριο το πρωί γίνεται μια συντονισμένη επιχείρηση των Μέσων Ενημέρωσης και μας λένε ότι όλα πάνε καλά, τα προβλήματά μας τελείωσαν, η Τρόικα φεύγει, το Τζόνυ Γουόκερ έρχεται, έκλεισε η τρυπά του όζοντος κ.λ.π. Φέρτε στο νου σας μια συντονισμένη επιχείρηση των καναλιών όλου του κόσμου σε μια φανταστική απόπειρα αποκατάστασης της ευτυχίας. Μπορείτε να φανταστείτε μια άπειρη ροή ψευδών ευτυχών ειδήσεων και εικόνων (προπαντός εικόνων) που θα κατακλύζει τον κόσμο από μέρα σε μέρα, από στιγμή σε στιγμή, στις τηλεοράσεις, στο Ίντερνετ, στα κινητά μας; Από όλους αυτούς που επιλεγούν κάθε μέρα να μας ταΐζουν τρόμο, ποιος... ποιος θα γινόταν, αναπάντεχα γλυκά σχιζοφρενής ώστε να το ξεκινήσει; Ποιος θα επιχειρούσε με τρέλα να επαναφέρει την χαμένη ευτυχία, μια ευτυχία που δεν θα αντιστοιχούσε σε πραγματικούς δείκτες, που δεν θα ερχόταν για να εγκατασταθεί βέβαια, αλλά , αν μη τι άλλο ίσως να ξόρκιζε τον τρόμο;,,, Σκέφτηκα ένα φανταστικό σενάριο ίσα για να συνειδητοποιήσω πως ίσως πρέπει να δω τον κόσμο - να δούμε τον κόσμο - υπό αντεστραμένο πρίσμα. Την αλήθεια τους λένε πως τη φτιάχνουν οι κοινωνίες και την επινοούν αλλά αφού πρώτα τους έχει επιβληθεί (ένα φαντασιακό είναι και αυτό). Αν... λέω ... αν... περιμένοντας μια σύνοδο πλανητών... μια νέα συνομωσία συνειδητότητας ... αν, λέω... μπορώ να σας δώσει μια ελπίδα ένας σχιζοφρενής... Α.Π.

Γιάννης Ποντικάκης « Όλοι ταλαντευόμαστε ανάμεσα στην αποτυχία και την ψυχοπάθεια, αν θα πρέπει να αποδεχόμαστε όσα επιβάλει η κοινωνία ή αν θα πρέπει να αδιαφορούμε για τα κοινωνικά όρια προκειμένου να ικανοποιήσουμε ακόμα και τις πιο ακραίες επιθυμίες μας» Santiago Rocanliolo Ο Γιάννης Ποντικάκης έφυγε στις 27-9-2012 την ημέρα του θανάτου του φίλου του Νίκου Καρούζου, Τυχαίο; Ίσως. Ο Γιάννης δεν ήταν μόνο μποέμ και πότης, ήταν ένας άνθρωπος με ενδιαφέροντα και γνώσεις αλλά και ιδιορρυθμίες, που αν σου ανοιγόταν ανακάλυπτες μια πλούσια και νεανική αντίληψη, εμπλουτισμένη από τις εμπειρίες μιας ζωής. Τον γνώριζα λίγο, ποτέ δεν ήμουν σίγουρος αν θάπρεπε να του ανοιχτώ, έβλεπα μπροστά μου μια μορφή σαν ιδανική αγιογραφία ασκητή, που όμως δεν καταλάβαινα αν είχε διάθεση να μου μιλήσει… Έτυχε όμως να βρεθούμε λίγο, τότε που ο Γιάννης Ανδρέου έκανε κάτι Κινηματογραφικές προβολές στον μικρό αλλά ζεστό του χώρο και έτυχε να μιλήσουμε μερικές φορές, μου φάνηκε ευγενής, έξυπνος ,λιγόλογος σαν να ήθελε να επικοινωνεί με τα ουσιώδη ή σαν να κράταγε μια άμυνα… Τα περισσότερα γι΄ αυτόν τα γνώρισα από άλλους όπως από μια παλιά φίλη από Αθήνα πού ερχόταν στα Χανιά κυρίως για να συναντήσει τον Γιάννη. Χάνοντας τον, τα Χανιά έχασαν ένα σημείο αναφοράς όμορφο, ποιοτικό, ατόφιο στην ιδιομορφία του, ασκητικό και δύσκολο, όμως και περίεργο που μπορούσε και καμιά φορά να σε πληγώσει, αυτά όμως δεν είναι τα Χανιά που αγαπήσαμε; Ο Γιάννης λιτοδίαιτος, λιγόλογος, λεπτός με τρομερά εκφραστικό πρόσωπο ήταν πράγματι για μένα ο τελευταίος «ασκητής» αυτής της πόλης. Περνώντας προχθές από το Γκουβερνέτο κατεβαίνοντας προς την θάλασσα έκανα μια προσευχή εκεί στο σπήλαιο του Αη Γιάννη του Ερημίτη, για την ψυχούλα του. Β.Μ ΧΑΝΙΑ 1-10-2012

ΦΥΛΛΟ

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Γράφει o Mατθαίoς Φραντζεσκάκης

Καλημέρα (ανεξάρτητα από την ώρα συνάντηση μας…) Οδηγούμαστε αργά και σταθερά προς μια ακόμα πράξη του εγκλήματος της διάλυσης του κοινωνικού ιστού αυτής της χώρας. Ένα ακόμα μνημόνιο,ως αδηφάγο βαμπίρ, ζητά το αίμα αυτής της κοινωνίας. Με μόνιμη επίφαση την καταστροφή οι οδηγοί αυτής της αμαξοστοιχίας μας καλούν προς το αδιέξοδο… Θλίψη, ανασφάλεια, ανέχεια, ατομικά και συλλογικά αδιέξοδα, μια κοινωνία σε καθημερινή σχιζοφρένεια που προσπαθεί να επιβιώσει.

Η επάνοδος του Φασισμού δώ και δεκαετίες κυριαρχεί ως μια από τις μεγαλυτερες ιδεολογικές διαμάχες κατά ποσον η βασικότερη αντίθεση στον κόσμο είναι η ταξική. Εν ολίγοις, η ουσιαστική διαφοροποίηση του χώρου της Αριστεράς από τους υπόλοιπους, στο επίπεδο της ιδεολογικής ανάλυσης είναι το αν το δίπολο αστική τάξη - εργατική τάξη, με την συνεχή αντιπαράθεσή του, ρυθμίζει τον ρουν της ιστορίας. Κι ενώ αυτό είναι αποδεκτό με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο ακόμα και από ανθρώπους που δεν ανήκουν στο χώρο της αριστεράς ή τον αντιεξουσιαστικό, αλλά και από ανθρώπους που ανήκουν στο χώρο του κέντρου, από μετριοπαθείς συντηρητικούς ή δεν ξέρω τι άλλο, εν τούτοις στην εποχή μας (την προχωρημένη;) η αντίθεση αναπτύσσεται ιδεολογικά και πολιτικά στη χώρα μας σε ένα κεκαλυμμένο δίπολο: φασισμός - δημοκρατία.

Είναι άραγε ένα δίπολο διαφορετικό από το προηγούμενο ή πρόκειται απλώς περί μιας έκφανσης του συγκεκριμένου διπόλου "αστική τάξη - εργατική τάξη"; Ο φασισμός είναι το όπλο αυτών που κατέχουν την εξουσία σε περιόδους κρίσεων. Πρόκειται για την απόπειρα απόλυτης κυριαρχίας μερίδας της εξουσίας επί δικαίων και αδίκων. Ο φασισμός έχει σαν ουσιώδες συστατικό του την ενοχοποίηση οποιουδήποτε δεν συμφωνεί με τις αντιλήψεις αυτών των ανθρώπων από τους οποίους εκπορεύονται οι φασιστικές αντιλήψεις. Ένα μέρος της άρχουσας τάξης (το πιο ισχυρό της) κατασκευάζει ιδεολογήματα που συνήθως συνήθως περιέχουν στον πυρήνα τους ένα εθνικιστικό προκάλυμμα, αυτοχρίζονται ως κάτοχοι της Απόλυτης Αλήθειας σε όλα τα επίπεδα της ζωής των ανθρώπων και την επιβάλουν με κάθε μέσο. Κυριότερο επιχεί-

ρημα: η σωτηρία της κοινωνίας θα επιτευχθεί μέσω της αποκάθαρσης της από υλικά και πνευματικά μιάσματα, ήτοι: τους πάσης φύσεως ξένους (αυτή η γη είναι δική μας) και τους πάσης φύσεως ανθρώπους που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η χρόνια γκρίνια μας (και από αυτήν εδώ τη θέση) για την ουσιαστική έλλειψη δημοκρατίας στις Δυτικές κοινωνίες που μετατράπηκαν σε κοινωνίες του θεάματος, δεν είχε να κάνει με την απλές ιδεολογικές μας διαφωνίες. Είχε να κάνει με το φόβο μας για τον εκφασισμό της κοινωνίας. Λυπούμαστε πολύ που γίναμε Κασσάνδρες με τον χειρότερο τρόπο που θα μπορούσε να συμβεί αυτό. Δεν ξέρω αν το παλέψαμε όσο μπορούσαμε αλλά σίγουρα δεν συμβάλαμε εμείς στη δημιουργία του πιο νοσηρού πολιτικού και κοινωνικού φαινομένου. Αντώνης Περιβολάκης

1.500.000 άνθρωποι χωρίς δουλειά! Δεκάδες χιλιάδες άλλοι απλά έχουν την εντύπωση ότι δουλεύουν καθώς μήνες είναι απλήρωτοι ή πληρώνονται με ψήγματα μισθού… Με μόνιμο επιχείρημα την ανάγκη αναδιάρθρωσης αυτής της χώρας οι κυβερνόντες ξεπουλούν με ένα αστείρευτο δογματισμό τον πλούτο της. Διαλύουν κάθε ψηφίδα κοινωνικού κράτους. Συνθλιβούν αστείρευτα καθετί οικονομικά ζωογόνο και αναπτυξιακά ελπιδοφόρο γύρω τους. Όλα αυτά φυσικά «για να σωθεί η χώρα» όπως με ευκολία κάθε στιγμή αναφωνούν. Εδώ και τρία χρόνια ένα μείγμα προπαγάνδας και τρομοκράτησης του ελληνικού λαού έχει καταφέρει κάποιοι να δουλεύουν για την εξαθλίωση μας και εμείς απλά την υπομένουμε !!! Τώρα παρά ποτέ χρειάζεται η αναστροφή αυτής της πορείας. Και η απάντηση δεν είναι απλά εκλογική. Εδώ που φτάσαμε δεν αρκεί (που επιβάλλεται !!!) η αλλαγή της κυβέρνησης με μια κυβέρνηση αριστεράς . Για να μπορέσει να αλλάξει η πορεία αυτής της χώρας χρειάζεται αυτή η κυβέρνηση να εμπνεύσει, να οραματίσει και ως μια νέα εθνική δύναμη να χαράξει την πορεία για την νέα Ελλάδα έχοντας την ενεργό συμμετοχή όλων μας. Διαφορετικά η κυβέρνηση μπορεί να αλλάξει αλλά το αδιέξοδο θα είναι δεδομένο !!!

4 Η λίστα και οι λύκοι Η δημόσια συζήτηση γύρω από τη «λίστα Λαγκάρντ» αν αποκαλύπτει κάτι σχετικά με τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις είναι η οριστική κατάρρευση της ελίτ που κυβερνούσε τη χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια. την Ελλάδα οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές ελίτ βρίσκονταν πάντοτε σε μία αγαστή παρασιτική σχέση. Οι ηγεμονικές μερίδες του εγχώριου κεφαλαίου επιτελούσαν το ρόλο τους, έκαναν business οι άνθρωποι, μέσα από σχέσεις, μη διαμεσολαβημένης από θεσμούς, συγκαλύψεις των οικονομικών συναλλαγών τους. Οι πολιτικοί παρενέβαιναν έτσι ώστε το κράτος το οποίο βρίσκονταν στα χέρια τους να δυσλειτουργεί τις κρίσιμες εκείνες στιγμές που απαιτούταν ώστε ο ευνοούμενος επιχειρηματίας τους να μπορέσει να κάνει την δουλειά του ανενόχλητος. Οι πίεση που προκαλεί επιμέλεια στην πολιτική τάξη η αποκαλύψει τέτοιου κειμένου είδους σχέσεων πρέπει να συγκριθεί με o Mιχάλης προηγούμενες περιπτώσεις σκανδάNικoλακάκης λων. Οι Ζίμενς και οι υποκλοπές μπορεί να προκάλεσαν τριγμούς στην κυβέρνηση Καραμανλή αλλά δεν απείλησαν τη συνοχή μεταξύ πολιτικών και οικονομικών ελίτ. Η ποιοτική μεταβολή βρίσκεται σε αυτό ακριβώς το σημείο. Καθώς η πίεση από την τρόικα βαθαίνει παράλληλα με τις αφόρητες κοινωνικές πιέσεις από την σταδιακή επιμήκυνση και εμβάθυνση της ύφεσης, απειλείται η συνοχή τέτοιων συμμαχιών. Και καθώς οι διάφοροι παίκτες οραματίζονται νέους κοινωνικούς και πολιτικούς συνασπισμούς που θα υποκαταστήσουν την υπάρχουσα ελίτ στο παιχνίδι των ανταγωνισμών ο λύκος προς στιγμήν ξεχνάει τα πρόβατα και στρέφεται προς το λύκο. Στην πραγματικότητα το πραγματικό πολιτικό διακύβευμα της τρέχουσας περιόδου για τη χώρα δεν έγκειται σε μία ηθικού τύπου αποκάλυψη που θα δημοσιοποιήσει ποιοι έφαγαν και ποιοι δεν έφαγαν. Η φοροασυλία της κορυφής της εισοδηματικής πυραμίδας, και ονόματα και διευθύνσεις να μην είχε, συνέχιζε να αποκαλύπτεται την τελευταία 20ετία από την σύγκριση με τις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. Η Ελλάδα, και πριν από τη κρίση, συγκαταλεγόταν στις χώρες με την μεγαλύτερη ανισότητα μεταξύ των χαμηλότερων και των υψηλότερων εισοδηματικών στρωμά-

των και με τα χαμηλότερα επίπεδα φορολόγησης του επιδεικτικού πλούτου. Το πραγματικό λοιπόν επίδικο, δεδομένης της κατάρρευσης για την οποία κάναμε λόγο παραπάνω, είναι ο αγώνας με το χρόνο. Πόσο γρήγορα θα προκύψει μία νέα πολιτική ηγεσία η οποία να αποευθυγραμμιστεί από τις ακραίες πολιτικές λιτότητας και σε τι επίπεδα εξαθλίωσης και αποδιοργάνωσης του κοινωνικού ιστού θα παραλάβει την ελληνική κοινωνία, δεδομένου του ότι η ανεργία έχει ήδη ξεπεράσει το 25% και ότι ήδη έχει καταστραφεί πάνω από το 20% της παραγωγικής δυναμικότητας της χώρας. Και αντιστρόφως, ένα παιχνίδι με το χρόνο για τις πολιτικές εκείνες δυνάμεις που θα κληθούν να αναλάβουν την εξουσία την επομένη μέρα. Θα είναι έτοιμες ή μήπως η αδράνεια των δομών και των εξωτερικών πιέσεων θα τις καταστήσουν «μία από την ίδια», υποβαθμίζοντας ακόμα περισσότερο την πίστη των πολιτών στη δημοκρατική νομιμότητα. Το στοίχημα είναι μεγάλο και ακόμα μεγαλύτερο αν αναλογιστεί κανείς ότι πιθανότερος διεκδικητής της εξουσίας είναι η ελληνική αριστερά που έρχεται αντιμέτωπη με την μεγαλύτερη πρόκληση της ιστορίας της από την εποχή της ίδρυσης των πρώτων εργατικών σωματείων και της Φεντερατσιόν στην Θεσσαλονίκη.

Α Ν Ε Π Α Ι Σ Θ Η Τ Ω Σ

ΦΥΛΛΟ

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Οι μέρες περνούν. Οι καιροί λιγοστεύουν Ο πολιτισμός τροφοδοτεί την ανάπτυξη μιας κοινωνίας αλλά η μεγαλύτερη ανάπτυξη δε συμβαδίζει με περισσότερες πράξεις πολιτισμού… Η αλληλοϋποστήριξη και η αλληλοβοήθεια ως δύναμη και συστατικό στοιχείο της κοινωνικής συμβίωσης έχει υπονομευθεί αθόρυβα κι ανεπαίσθητα από την καχυποψία ή στην καλύτερη περίπτωση από τις εκδηλώσεις ελεημοσύνης. Ο σεβασμός δεν είναι συμβιβασμός στο επικρατούν. Τα ανθρώπινα δικαιώματα ως αξίες αφ’ εαυτές δεν είναι διαπραγματεύσιμα Οι άνθρωποι ως φορείς αντιθέσεων έχουν το δικαίωμα στη διαφορετικότητα, για να υπηρετούν, σε μιαν ακραία θεώρηση, το σύστημα στο οποίο διαβιούν «Δεχόμαστε τις εξής αλήθειες ως αυταπόδεικτες, πως όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι, και προικίζονται από τον Δημιουργό τους με συγκεκριμένα απαραβίαστα Δικαιώματα, μεταξύ των οποίων είναι το δικαίωμα στη Ζωή, το δικαίωμα στην Ελευθερία, και το δικαίωμα στην επιδίωξη της Ευτυχίας. Πως για να εξασφαλιστούν αυτά τα δικαιώματα, ιδρύονται Κυβερνήσεις μεταξύ των Ανθρώπων, αντλώντας τις εύλογες εξουσίες τους από την συναίνεση των κυβερνημένων. Πως όποτε μια Μορφή Κυβέρνησης γίνεται καταστροφική για τους σκοπούς αυτούς, είναι Δικαίωμα του Λαού να την αλλάξει ή να την καταργήσει, και να εγκαταστήσει νέα Κυβέρνηση θέτοντας τα θεμέλιά της σε τέτοιες αρχές και οργανώνοντας τις εξουσίες της σε τέτοια μορφή, ώστε να φανεί πιθανότερο να επιφέρει την Ασφάλεια και την Ευτυχία του» (4 Ιουλίου 1776) Ποια συναισθήματα, άραγε, να νιώθουν οι αμερικανοί έφηβοι, για τις επετειακές εκδηλώσεις της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας; Την ανία των δικών μας εφήβων; Ή μήπως οι δάσκαλοι θεωρούμε δεδομένη την αδιαφορία των παιδιών μας για τις επετείους και αυτό λειτουργεί ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία;

Βούλα Καντεράκη

ΦΥΛΛΟ

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Σε τι κράτος ζούμε αλήθεια; «Παρακαλώ, είναι δυνατόν να έχω μια ομπρέλα ακόμα;» Το σημερινό «παραμύθι» μας διαδραματίσθηκε εδώ, στα Χανιά, σε ένα από τα ξενοδοχεία του Πλατανιά, στο Γεράνι. Ξεκίνησε με ένα email του tour operator, το οποίο πληροφορούσε τη διοίκηση της εταιρείας ότι επιλέχθηκε από το Σουηδό πρωθυπουργό για τις φετινές διακοπές του, ενημέρωνε για την περίοδο διαμονής του και τέλος, παρακαλούσε να κρατηθεί μυστικό το γεγονός, για τον απλούστατο λόγο ότι ο εν λόγω επισκέπτης επιθυμούσε να γίνει σεβαστή η ιδιωτική του ζωή.

Έτσι ακριβώς έγινε. Η επιθυμία του έγινε απολύτως σεβαστή, ή σχεδόν έτσι. Δέκα μέρες πριν έρθει στο ξενοδοχείο, κυκλοφορούσαν καμιά πεντακοσαριά post it, από το τηλεφωνικό κέντρο της reception μέχρι τα καρότσια των καμαριέρων κι από τους πάγκους των μπάρμαν μέχρι τις εργαλειοθήκες των συντηρητών. Κανείς δεν το ‘ξερε το μυστικό, «ο κόσμος το ‘χε τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι». Τις ίδιες εκείνες ημέρες που προηγήθηκαν της επίσκεψης, ο Δήμαρχος του Πλατανιά έδινε συνέντευξη για τον επισκέπτη, ερήμην του επισκέπτη αλλά σε κάθε περίπτωση, όλος ο περίγυρος περίμενε με ενδιαφέρον, αγωνία πολλές φορές και σίγουρα περιέργεια, το «βάρβαρο». Η εμπειρία μας, ξεπέρασε την κάθε προσδοκία. Εμφανίστηκε ένας σαραντάρης, άρτι διαζευχθείς, ο οποίος μας σκλάβωσε με τη συμπεριφορά του. Απλός, δεκτικός, καθημερινός, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Συνοδευόταν από δύο άντρες της προσωπικής του φρουράς και δεν ξεχώριζαν από μια απλή ανδροπαρέα τριών εργένηδων. Έμειναν σε δύο ακριβώς ίδια δίκλινα χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο, το αντίθετο, από εκείνα τα λιγότερο ζητούμενα δωμάτια χωρίς καμιά θέα, κάπου στην πάνω πλευρά προς το Δημαρχείο. Έπαιρναν το φαγητό τους στο self service του ξενοδοχείου όπως όλοι οι άλλοι «θνητοί» συμπατριώτες και μη. Ο ίδιος - κι όχι κανένας άλλος - στηνόταν με προσήνεια στην ουρά του μπουφέ για να γεμίσει το δίσκο του και δεν αρνούταν ποτέ μια γρήγορη φωτογραφία παρμένη από ένα κινητό. Τίποτα δεν ξεπερνούσε το μέτρο, τίποτα δεν κυλούσε με στόμφο, πίεση και έπαρση. Αποτελεί επιεική έκφραση ότι μας είχε κουφάνει όλο αυτό, έτσι αποφασίσαμε από κοινού να τον ρωτήσει ο Διευθυντής αν θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι παραπάνω. Η απάντηση του, μας θύμισε κάτι

από ευγενικό Διογένη. «Παρακαλώ, είναι δυνατόν να έχω μια ομπρέλα ακόμα;». Η «άλλη» πλευρά, η δική μας, είχε κι αυτή μια σειρά επίσης «ενδιαφερόντων» στοιχείων. Ο δικός μας ο πρωθυπουργός, πήρε ο ίδιος προσωπικά τηλέφωνο στην reception του ξενοδοχείου αυτό-συστηνόμενος σε όποιον βρήκε εκεί και ζητώντας να μιλήσει στο Σουηδό ομόλογό του. Χωρίς να έχει καλέσει καν κάποιος εκπρόσωπος του γραφείου του, η υπάλληλος της reception του ζήτησε ευγενικά να μην της κάνει κακόγουστη πλάκα και να την αφήσει να κάνει τη δουλειά της. Στη συνέχεια, ο ίδιος ξανακάλεσε απειλώντας πλέον ότι θα κουβαλήσει όλη την Αστυνομία της Κρήτης κι έτσι η δύστυχη receptionist, αφού καταράστηκε βουβά τη μοίρα της, επικοινώνησε μέσω του διευθυντή της για να μπορέσουν μιλήσουν, οι δύο ομόλογοι. Ο Δήμαρχος του Πλατανιά, έστειλε ένα καλάθι με ευχές και τοπικά προϊόντα διακριτικά σεβόμενος την ιδιωτικότητα της παρουσίας του. Εντούτοις δε συνέβη το ίδιο με το συνεργάτη του τον οποίο έστειλε για να διαπιστώσει - μέσω των υπαλλήλων του ξενοδοχείου – αν το καλάθι με τα καλούδια είχε γίνει δεκτό κι εκείνος, αντί γι αυτό προσπάθησε να τον συναντήσει. Παρότι δεν κατάφερε ούτε καλημέρα να πει, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα που παραθέσαμε, σχετικά με το πως η διάκριση μπορεί ενίοτε να μετατρέπεται σε αδιακρισία, ωθούμενη από την άκρατη ματαιοδοξία. Εξαιρετικοί είμαστε και εμείς, δεν συμφωνείτε; Το συμπέρασμα είναι το ίδιο απλό, όσο και απίστευτα σύνθετο. Πρώτοι πολίτες και απλοί, τυχαίοι πολίτες μιας χώρας του Βορά έδωσαν μπροστά στα μάτια μας, μια παράσταση μέσα στην ίδια μας τη χώρα, με φόντο το ινκόγκνιτο. Κι οι δικοί μας άρχοντες εντούτοις, εδώ στο εσωτερικό της χώρας μας, συνεχίζουν να δί-

νουν καθημερινά «παραστάσεις» με αποχρώσεις τραγωδίας και θεατές «επί πληρωμή» τους πολίτες της. Πρωτοκλασάτα πολιτικά στελέχη που δηλώνουν με απύθμενο θράσος μέσα από τη φυλακή ότι δεν έχουν καμία ευθύνη, όχι γιατί είναι αθώοι αλλά γιατί τα αδικήματα τους έχουν παραγραφεί, πρώην υπουργοί που έχει αποδειχθεί ότι έχουν πάρει μίζες αλλά κυκλοφορούν ελεύθεροι και προσφάτως αρχηγοί κομμάτων που είχαν, έκρυβαν επί μακρόν και εν τέλει εμφάνισαν περίφημες λίστες μεγαλοκαταθετών δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα στη σφαίρα του γελοίου, συνθέτουν τα στάσιμα σε μια παράσταση που ακόμα κι ο χορός «τα ‘χει παίξει» κι η δικαιοσύνη «άργησε μια μέρα». Ανήμποροι να παρακολουθήσουν τέτοιο συμπυκνωμένο πλούτο, οι αγανακτισμένοι συμμετέχοντες θεατές, παρακαλούν να πέσουν οι τίτλοι τέλους και να τους λυτρώσει «η των τοιαύτων παθημάτων κάθαρσις». Άδικα αναφωνεί δις ο λαός «Σε τι κράτος ζούμε;». Παρόλα αυτά, ο Διογένης της Σινώπης ήταν δικός μας κάποτε, νομίζω… Ανάγκασε το Μέγα Αλέξανδρο να φύγει από τη μέση για να τον «αποσκοτίσει» αφού το μόνο που του ζήτησε ήταν να μην του στερεί, εκείνο που δεν μπορούσε να του προσφέρει, τον ήλιο. Στο τέλος ο μεγάλος στρατηλάτης δήλωσε ότι αν δεν ήταν ο Αλέξανδρος θα ήθελε να είναι ο Διογένης. Το φανάρι του που χρησιμοποιούσε ακόμα και τη μέρα για να βρει τίμιους ανθρώπους, σήμερα δε γνωρίζω αν θα τα κατάφερνε αλλά σε κάθε περίπτωση, εμείς φροντίσαμε να το αποσύρουμε. Μετά από όλα αυτά, πόσο εύκολο είναι να κατηγορήσεις την «Αυγή», για τις κακά προπαρασκευασμένες και βιντεοσκοπημένες παραστάσεις Καραγκιόζη που δίνει εκτός μα και προσφάτως εντός κοινοβουλίου, δίκην Μπάρμπα-Γιώργηδων έτοιμων να δείρουν τους Χατζατζάρηδες για να γελάσει το φιλοθεάμων κοινό; Δεν θα διαφωνήσουμε ότι πρόκειται για «Δύση», αλλά πόσο ακουστοί θα γίνουν όλοι αυτοί που έχουν μπει στο κάδρο των «συμμετεχόντων σε λίστες» όταν μιλάνε περί της προάσπισης των δημοκρατικών τους δικαιωμάτων; Ο κόσμος, επιζητά πλέον και την προσωπική καταστροφή τους. Θυμούμενος ξανά τον Σουηδό πρωθυπουργό,

παρακάλεσε – χωρίς ίχνος υπερβολής – για ένα συγκεκριμένο τραπέζι στο εστιατόριο το οποίο προφανώς θα εξυπηρετούσε λόγους ασφαλείας και πάλι, πρόσθεσε «εάν γίνεται φυσικά». Την τελευταία Γράφει ο ημέρα οι δύο συνοδοί Κυριάκος Γ. του έδωσαν από ένα Κώτσογλου* δωράκι στους υπαλλήλους που τους εξυπηρέτησαν και έφυγαν το ίδιο απλά, όπως ακριβώς ήρθαν, χωρίς να ενοχλήσουν κανέναν. Δεν μπορούσα παρά να φέρω στο μυαλό μου μια καλοκαιρινή μέρα του 1984 όταν είχα τελειώσει το λύκειο και ξεκινούσαμε να πιούμε με τους τελειόφοιτους συμμαθητές μου μια μπύρα στου «Τσαλίκη» όταν μας πέταξαν σχεδόν με τις κλωτσιές έξω, αδειάζοντας το μαγαζί για τον τότε πρωθυπουργό μας και την παρέα του. Ο μόνος που πρόλαβε να μας ζητήσει συγνώμη καθώς σπρωχνόμαστε ήταν ο ίδιος ο Τσαλίκης. Δε μπορώ παρά να συγκρίνω το απλό ενοικιαστικό αμαξάκι που μπήκαν για το Αεροδρόμιο με το ότι πριν από μερικές μέρες περίμενα πάνω από μισή ώρα στην Ακρωτηρίου, για να περάσει ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης με τις λιμουζίνες, τα φιμέ τζάμια και την κουστωδία αρχηγού κράτους. Το ίδιο δεν ήταν και ο άλλος; Το έχουμε ξαναπεί πολλές φορές από το βήμα γραφής μου μας δίνει η φυλλάδα τούτη. Το ερώτημα είναι αν το πρόβλημα εντοπίζεται στον ένα, σε κάποιους λίγους, άντε σε ένα ποσοστό των τριακοσίων της βουλής. Γιατί αν είναι έτσι, σε κάτι μπορούμε να ελπίζουμε κι αυτό το κάτι θα είναι στηριγμένο σε μια καλύτερη επιλογή. Αν όμως το πρόβλημα είναι συστεμικό και η γραμμή παραγωγής είναι τόσο εξελιγμένη ώστε θα συνεχίσει με συνέπεια να παράγει λαμόγια, από την βάση ως την κορυφή, στηριγμένη σε ένα πειραγμένο εθνικό DNA, τότε θα πρέπει να περιμένουμε πολλά χρόνια για να αναδιαρθρωθεί το μοντέλο παραγωγής στάσεων και συμπεριφορών και εν τέλει οι «Made in Greece» συνειδήσεις να είναι εκείνες που θα ήθελε το φανάρι του κυνικού, Διογένη της Σινώπης. Η πατρίδα και μάλιστα ο τόπος μας η Κρήτη, απέδειξε πόσο πολύ αρέσει. Εμείς; Μηχανικός Παραγωγής & Διοίκησης MSc

EΣTIATOPIO - TZAZ KAΦE KAΛAMAKI - THΛ.: 2821032545

ΦΥΛΛΟ

Τα ταξίδια του μυαλού φτά το πρωί. Ξενύχτισσα από την προηγούμενη αλλά η δουλειά πρέπει να συνεχιστεί. Έξω ο καιρός έχει περίεργη διάθεση. Κάτι σε μινόρε. Το λεωφορείο άδειο σχεδόν. Αν κάνεις το ίδιο δρομολόγιο αρχίζεις να βλέπεις γνώριμες φάτσες και ας μην έχεις πει ποτέ ένα καλημέρα. Η ίδια διαδρομή πάντα. Στο τέλος οι κινήσεις γίνονται μηχανικά. Κλείνεις τα μάτια στη διαδρομή, κατεβαίνουν οι διακόπτες ένας-ένας και εκεί το μυαλό αρχίζει να ταξιδεύει. Τελευταία εικόνα το λιμάνι με την θάλασσα να λάμπει ήρεμη και να χρυσίζει κάτω από τις πρώτες αχτίδες του ήλιου. Χάνεσαι στη γαλήνη που εμπνέει αυτή η τελευταία εικόνα και σου έρχονται στο μυαλό υποσυνείδητα εικόνες αγαπημένες. Τα καΐκια φεύγουν για την ψαριά της μέρας μέσα σε ένα σύννεφο γλάρων, εικόνα με τόσο θόρυβο αλλά και τόση γαλήνη ταυτόχρονα που σε κάνει να μειδιάς ασυναίσθητα. Ο ήλιος εξαγνίζει με τις ακτίνες του το μαύρο του βυθού. Και αυτός ο απέραντος ορίζοντας. Σου δίνει την αίσθηση ότι μπορείς ανά πάσα στιγμή να φύγεις. Να ξεφύγεις από όλα τα καθημερινά προβλήματα. Από την ρουτίνα και την μιζέρια. Είναι άλλη η ελευθερία της θάλασσας. Δεν υπάρχει όριο. Από Καβάλα μπορείς να ταξιδέψεις Κρήτη μέσα στο απέραντο γαλάζιο μόνο με την σκέψη σου και από εκεί να μπεις στον Νείλο να φτάσεις μέχρι τα πέρατα του κόσμου. Όσο πάει το μυαλό σου. Κάθεσαι δίπλα της και της μιλάς, την ακούς και νιώθεις πως σου ξεπλένει την ψυχή και το μυαλό. Ακόμα και όταν είναι φουρτουνιασμένη και θυμωμένη έχει μια άγρια ομορφιά. Έχει την δύναμη να μετατρέπει τα μινόρε του μυαλού σε ματζόρε. Θα μου πείτε αυτά είναι και ευαίσθητες ψυχές και ρομαντικές και δεν είναι για όλους. Και θα σας πω και εγώ με την σειρά μου ότι κατά βάθος όλοι είμαστε ρομαντικοί και ευαίσθητοι. Απλά χρειαζόμαστε να ρίξουμε τις άμυνες μας υπό συνθήκες και υπό όρους. Σκέφτηκα πολλές

Αριάδνη vs Κοινωνία της Πληροφορίας πως συχνά αναφέρεται στη βιβλιογραφία, Κοινωνία της Πληροφορίας (ΚτΠ) είναι η σύγχρονη κοινωνία, μια κοινωνία που οργανώνεται γύρω από την πληροφορία μέσω της τεχνολογίας και χωρίς χωροχρονικούς περιορισμούς, λειτουργεί ως οικονομικός πόρος για γνώση και για κάθε δραστηριότητα μας στην κοινωνία συμβάλλοντας στην εξέλιξη. Ο όρος άρχισε να κάνει την εμφάνιση του γύρω στο 1960. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι αποτελεί μια νέα μορφή κοινωνίας, ωστόσο οι περισσότεροι ισχυρίζονται ότι αποτελεί μια νέα μορφή Καπιταλιστικής κοινωνίας. Γράφει ο Ωστόσο, πλήρης ορισμός της ΚτΠ είναι πολύ δύΓιώργος σκολο να δοθεί. Έτσι, ενώ ο όρος χρησιμοποιείΓώγουλος ται κατά κόρον τόσο στον πολιτικό λόγο όσο και στα επιστημονικά κείμενα, σπάνιες έως ανύπαρκτες είναι οι προσπάθειες ορισμού και οριοθέτησης του. Υποστηρίζεται ακόμη, ότι η κοινωνία της πληροφορίας αποτελεί μια νέα έκφραση της μεταβιομηχανικής κοινωνίας. Σε μια μεταβιομηχανική κοινωνία κινητήριες δυνάμεις είναι αυτές της γνώσης και της πληροφορίας, καθώς η παραγωγή της γνώσης και η επεξεργασία της πληροφορίας συμβάλλουν στο να αναπτυχθεί η οικονομία της κοινωνίας. Η προσπάθεια για την προώθηση της Κοινωνίας της Πληροφορίας στην Ελλάδα με τρόπο συνεκτικό και ολοκληρωμένο, εντάχθηκε στο πλαίσιο του 3ου ΚΠΣ σε ένα ξεχωριστό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα, το Ε.Π. "ΚτΠ", την περίοδο 2000 - 2006. Βασικός στόχος, να δημιουργηθούν νέα δεδομένα και νέες ευκαιρίες για ανάπτυξη, ευημερία και ποιότητα ζωής. Η ΚτΠ στηρίζεται στις νέες τεχνολογίες πληροφορίας και επικοινωνίας (Information and Communication Technologies, ICTs) και είναι μια κοινωνία «δικτυωμένη», στην οποία κεντρική θέση κατέχει η πληροφορία. Οι τεχνολογίες αυτές αποτελούν ουσιαστικό εργαλείο για ανοιχτή και αποτελεσματική διακυβέρνηση καθώς και για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων. Δημιουργούν νέες μεθόδους εργασίας, νέες δεξιότητες και την ανάγκη για συνεχή μάθηση και προσαρμογή του εκπαιδευτικού συστήματος. Συμβάλλουν στη καλυτέρευση της ποιότητας ζωής με την παροχή βελτιωμένων υπηρεσιών σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας. Όπως αναφέρεται, στο πλαίσιο του Ε.Π. δαπανήθηκαν περισσότερα από 2 δισ. ευρώ δημόσιας χρηματοδότησης. Στις μέρες μας, έξι περίπου χρόνια μετά το Ε.Π. της ΚτΠ, την εποχή της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, επιχειρείται να εφαρμοσθεί το πρόγραμμα Αριάδνη, ώστε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της παραβατικότητας στα ασφαλιστικά ταμεία. Βάσει του προγράμματος αυτού, το οποίο θα θεσμοθετηθεί με σχετικό νομοσχέδιο και θα εφαρμοστεί από 01.01.2013, η άδεια γάμου, όπως και η άδεια ταφής καθώς και κάθε οικογενειακή μεταβολή που αφορά τα ασφαλιστικά ταμεία, θα δηλώνεται στους συμβολαιογράφους, οι οποίοι με τη σειρά τους θα ενημερώνουν μέσω ηλεκτρονικού συστήματος τα ασφαλιστικά ταμεία. Σύμφωνα με τη μυθολογία, όταν ο Θησέας έφτασε στην Κρήτη, γνώρισε την κόρη του Μίνωα και την ερωτεύτηκε, το ίδιο και η Αριάδνη. Του έδωσε λοιπόν ένα κουβάρι κλωστή (ο περίφημος και ως έκφραση της νεοελληνικής γλώσσας «Μίτος της Αριάδνης»), ώστε όταν θα έμπαινε στον Λαβύρινθο να το ξετυλίγει για να μπορέσει έπειτα, αφού σκοτώσει το Μινώταυρο, να βρει την έξοδο. Ο Θησέας πράγματι σκότωσε το τέρας και χρησιμοποιώντας το Μίτο της Αριάδνης κατάφερε να βγει νικητής μέσα από τους πολλαπλούς δρόμους του λαβυρίνθου. Το μίτο χρησιμοποιούμε συχνά και στην εκπαιδευτική διαδικασία, ώστε να διδάξουμε βιωματικά τη σύνδεση και τη μεταφορά πακέτων στα δίκτυα ηλεκτρονικών υπολογιστών. Παράλληλα, το κουβάρι των οπτικών ινών ξετυλίγεται όλο και περισσότερο στις περιφέρειες των χώρας, χωρίς ωστόσο την ουσιαστική αξιοποίηση της ταχύτητας και των υπηρεσιών από τον πολίτη τόσο δημόσια όσο και ιδιωτικά. Προσπαθώντας όμως να ξετυλίξουμε το μίτο της Αριάδνης για την οργάνωση και αξιοποίηση της πληροφορίας στην Ελλάδα, αντιλαμβανόμαστε ότι ούτε δικτυωμένη είναι, ούτε κεντρική επεξεργασία υπάρχει, με αποτέλεσμα την ελλειμματική παραγωγή της γνώσης και να την αδυναμία στη λήψη αποφάσεων. Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια ώστε να έχουμε μια βιώσιμη δομή της κοινωνίας της γνώσης.

φορές αν μπορούσα να ζήσω σε πόλη χωρίς θάλασσα. Η απάντηση όλες τις φορές είναι πως όχι. Έχω ανάγκη να είμαι κοντά στο νερό. Όχι για τα μπάνια του καλοκαιριού. Αυτά από μικρή τα χόρτασα και με το παραπάνω. Αλί σε αυτούς που πρέπει να κάνουν ολόκληρο ταξίδι για να δουν αμμουδιά. Απλά θέλω να έχω μια διέξοδο. Μια έξοδο κινδύνου. Ρωτήστε και τους θαλασσινούς στα μπάρκα. Σε εθίζει αυτό το στοιχείο. Σε νανουρίζει, σε ταξιδεύει, σε τρομάζει πότεπότε γιατί είναι και αυτό στους όρους του παιχνιδιού. Και ξαφνικά ανοίγεις τα μάτια και τα μινόρια επιστρέφουν. Το λεωφορείο σταματά. Μαζεύω τα πράγματα μου και κατεβαίνω. Μένει μόνο το όνειρο και η θύμηση της μυρωδιάς της θάλασσας. Άλλη μια μέρα στο γραφείο ξεκινά. Ξενύχτισσα, κουρασμένη, νυσταγμένη αλλά με ένα κοχύλι στο αυτί για σκουλαρίκι. Κάπου θα χρειαστεί στην διάρκεια της μέρας. Ποτέ δεν ξέρεις τι παιχνίδια κάνει το μυαλό! Καλή συνέχεια σε όλους σας και μέχρι την επόμενη φορά, όποτε δείτε τα πολλά ζόρια, κλείστε τα μάτια και ταξιδέψτε. Αν μη τι άλλο είναι δωρεάν! Από την Δέσποινα Παρασύρη για το Κάθε Μέρα

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

ΦΥΛΛΟ

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

«Διάλογος» Ι. Χριστού και Χρυσής Αυγής για το μεταναστευτικό Ποια πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι στους αλλοδαπούς και γενικά στους ανθρώπους που θεωρούμε εχθρούς μας, το απαντάει μια κι έξω ο Χριστός, λέγοντας την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη (κατά Λουκάν ευαγγέλιο, κεφ. 10, στίχοι 25-37). ι Σαμαρείτες ήταν μια ανακατεμένη φυλή, που οι πρόγονοί της είχαν νοθεύσει το εβραϊκό τους αίμα κάνοντας πολλούς γάμους με γυναίκες άλλων λαών. Επίσης είχαν νοθεύσει και τη θρησκεία και τη γλώσσα Γράφει ο τους – δηλαδή τα Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης τρία στοιχεία που θεμελιώνουν τον πολιτισμό και την εθνική ταυτότητα, όχι μόνο για τους Εβραίους αλλά για κάθε λαό. Οι Εβραίοι, λοιπόν, τους Σαμαρείτες τους θεωρούσαν προδότες και τους μισούσαν. Ο Χριστός, αν και Εβραίος, θεράπευε Σαμαρείτες χωρίς να δίνει σημασία στο θέμα αυτό. Επίσης, μια από τις πιο σημαντικές μαθήτριές Του ήταν Σαμαρείτισσα (κατά Ιωάννην, κεφ. 4): η αγία Φωτεινή, που κήρυξε το χριστιανισμό μέχρι τη Ρώμη και θανατώθηκε από τους Ρωμαίους, μαζί με όλη της την οικογένεια, με φρικτά βασανιστήρια! Αλλά και οι απόστολοι έκαναν πολλά θαύματα και μετέδωσαν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος στους Σαμαρείτες (Πράξεις των Αποστόλων, κεφ. 8). Γράφει λοιπόν το κατά Λουκάν (10, 25-37) ότι ένας δάσκαλος της εβραϊκής θρησκείας, νομίζοντας πως θα πιάσει αδιάβαστο το Χριστό, τον ρώτησε ποια είναι η σπουδαιότερη εντολή. Ο Χριστός του λέει: «Στο Νόμο (της θρησκείας) τι διαβάζεις;». Ο άλλος, που ήταν δάσκαλος αυτού του Νόμου, απαντά: «θα αγαπήσεις τον Κύριο και Θεό σου με όλη την καρδιά σου, την ψυχή σου, τη δύναμη και το νου σου, και θα αγαπήσεις και τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου». «Σωστά απάντησες» είπε ο Χριστός. Επειδή όμως ο άλλος ντράπηκε, έχοντας ρωτήσει κάτι που το ήξερε, ρωτάει πάλι: «Και ποιος είναι ο πλησίον μου;». Τότε ο Χριστός είπε την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη: Ένας άνθρωπος κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ. Στο δρόμο τον χτύπησαν ληστές και τον άφησαν μισοπεθαμένο. Πέρασε ένας ιερέας, τον είδε, αλλά δε σταμάτησε. Το ίδιο κι ένας λευίτης (ιερέας κατώτερου βαθμού, όπως θα λέγαμε εμείς διάκος). Μετά όμως πέρασε κι ένας Σαμαρείτης. Τον είδε και συγκινήθηκε. Έπλυνε τις πληγές του με λάδι και κρασί, τον φόρτωσε στο ζώο του και τον πήγε σ’ ένα πανδοχείο. Έδωσε εντολή στον πανδοχέα να τον φροντίσει, τον πλήρωσε και του είπε: Όταν ξανάρθω, πες μου, αν τα λεφτά που σου άφησα δε σε φτάσουν, να σου δώσω κι άλλα.

Και μετά ρώτησε ο Χριστός: «Κατά τη γνώμη σου, ποιος φέρθηκε σαν πλησίον στον τραυματία;». Ο δάσκαλος είπε: «Αυτός που τον βοήθησε». «Έτσι να φέρεσαι κι εσύ, λοιπόν» κατέληξε ο Χριστός. Είναι σημαντικό, ότι ο Ιησούς, στην ιστορία που είπε, δεν έβαλε Εβραίο να βοηθάει Σαμαρείτη, προφανώς για να μη νιώσουν οι Εβραίοι ανώτεροι και καλύτεροι. Έλαβε Σαμαρείτη να βοηθάει Εβραίο – δηλαδή τον άνθρωπο από την «προδοτική» φυλή, που είχε νοθεύσει αίμα, θρησκεία και γλώσσα, να βοηθάει εκείνον από την καθαρή φυλή, με το αγνό αίμα και την αγνή θρησκεία και γλώσσα. Αν έλεγε την ιστορία εδώ και τώρα, ασφαλώς θα έβαζε έναν Πακιστανό ή Αλβανό ή Σύριο κ.τ.λ. να βοηθάει έναν περήφανο (αλλά τραυματισμένο κι ανήμπορο) Έλληνα εθνικιστή! Ή μήπως νομίζεις, αδελφέ αναγνώστη (εσύ που αγανακτείς κατά των λαθρομεταναστών και λες πως καλά κάνουν και τους δέρνουν οι ακροδεξιοί), πως δεν υπάρχουν λαθρομετανάστες με μεγαλύτερη ανθρωπιά από τη δική μας, που θα βοηθούσαν ακόμη και με μεγάλες θυσίες έναν Έλληνα, που μπορεί να τον είχαν τραυματίσει και κουρελιάσει άλλοι Έλληνες; Τα παραπάνω λόγια του Χριστού, ας τα συλλογιστεί όποιος αισθάνεται ορθόδοξος χριστιανός, είτε είναι εθνικιστής (ιδίως Χρυσαυγίτης), είτε απλός πολίτης, που βλέπει με καλό μάτι και ικανοποίηση τις βίαιες πράξεις των εθνικιστών και των νεοναζί. Ας τα συλλογιστούν όμως και οι αδελφοί μας οι αριστεροί και οι αναρχικοί, που νομίζουν πως η θρησκευτική μας κληρονομιά δεν έχει να προσφέρει τίποτα στους ανθρώπους, αλλά είναι ένα κουβάρι δεισιδαιμονιών για γιαγιάδες! Όχι. Όση αγάπη υπάρχει στον αριστερό και τον αναρχικό χώρο (ακόμα και στην καρδιά των άθεων) είναι επίδραση από τις ορθόδοξες ρίζες τους και, μακριά το Χριστό, αυτή η αγάπη εύκολα μπορεί να καταρρεύσει και να αντικατασταθεί από μίσος και πόλεμο (ταξικό ή φυλετικό). Το μεταναστευτικό είναι τρομερό πρόβλημα, που οι συνέπειές του πάνε πολύ πιο πέρα από το χάσιμο του μεροκάματου των Ελλήνων εργατών, που κι αυτό είναι πολύ σοβαρό. Όμως δεν θα λυθεί με βία εναντίον απλών ανθρώπων – πιστεύω μάλιστα πως δε θα λυθεί καθόλου με βία. Αν όμως κάποιοι νομίζουν πως είναι περήφανοι Έλληνες, αρσενικοί, με καρδιά παρόμοια με του Καραϊσκάκη, του Μακρυγιάννη

ή του Δασκαλογιάννη και του Χατζή Μιχάλη Γιάνναρη, ας πάνε να τα βάλουν με τη νιγηριανή μαφία, τη ρωσική ή την αλβανική μαφία ή τις διάφορες άλλες «εθνικές» μαφίες, που έχουν όπλα και διαπράττουν αληθινά οργανωμένα εγκλήματα. Ας καθαρίσουν την Αθήνα (ίσως κι άλλες μεγαλουπόλεις) από τις μαύρες Νιγηριανές σκλάβες, που κάποιοι ομοεθνείς τους τις κρατάνε αιχμάλωτες με βουντού και τις στέλνουν κάθε βράδυ, τρομοκρατημένες, να κάνουν πιάτσα στην Πατησίων και σε άλλους δρόμους. Εννοώ φυσικά να τις ελευθερώσουν από τους εκμεταλλευτές τους, όχι να τις εξολοθρεύσουν! Μπορούν; Ας κάνουν κάτι για τη Θράκη, όπου η Τουρκική προπαγάνδα οργιάζει ακόμα και στους Πομάκους και κανείς δεν υπερασπίζεται την ελληνικότητά της (συγγνώμη, διεθνιστές αδελφοί, αλλά όντως έχουμε και μια πατρίδα). Όχι να ψαρεύουν απ’ το σωρό άοπλους εργάτες και να τους σακατεύουν. Πολύ περισσότερο, όχι να δέρνουν μαθητές! Κάτι ακόμα: το μεταναστευτικό θα ήταν πολύ μικρότερο πρόβλημα, αν ήμασταν αληθινοί χριστιανοί και, αντί να μισούμε «αυτούς που μας παίρνουν τις δουλειές μας» (στην πραγματικότητα, οι Έλληνες εργοδότες το κάνουν αυτό, που προτιμούν ξένους παρά Έλληνες), τους αγαπούσαμε, τους βοηθούσαμε να επιβιώσουν και – το κυριότερο – τους μιλούσαμε για το Χριστό, την Παναγία και τους αγίους. Έτσι κι εκείνοι θα ημέρευαν, θα μας καταλάβαιναν και πολλοί θα γίνονταν και χριστιανοί, δηλ. ένα με εμάς. Και θα σώζαμε μερικές ψυχές, με πρώτη και καλύτερη τη δική μας, που είναι μαύρη. Θύμωσες; Δεν πειράζει. Ας πω ότι ξεκίνησε μια χριστιανική αντιναζιστική και αντι-φασιστική κίνηση στο

Facebook, με πρωτοβουλία της γνωστής θεολόγου και συγγραφέως Εύης Βουλγαράκη. Ο λογαριασμός είναι: http://www.facebook.com/groups/christianantirafana/. Είμαι Έλληνας, απόγονος Ελλήνων. Η οικογένειά μου έχει τουλάχιστον δέκα μέλη που αγωνίστηκαν κατά των Τούρκων και κατά των Ναζί κατακτητών. Κάποιοι έδωσαν και τη ζωή τους ή βασανίστηκαν από τους Ναζί. Όμως, μ’ αυτά που γράφω, πιθανόν κάποια «λεβεντόπαιδα» να μου τη στήσουν και να μου σπάσουν το κεφάλι (χαλάλι, για την πατρίδα). Γιατί, ξέρεις, όποιος νομίζει πως έχει το δικαίωμα να δέρνει, σήμερα δέρνει τον ξένο, αλλά αύριο θα δείρει τον πατριώτη που διαφωνεί μαζί του… Θεολόγος – Συγγραφέας

ΦΥΛΛΟ

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Εικόνες από Επαγγέλματα και Δραστηριότητες που Χάνονται ΙΙ Μαθαίνουμε το χθες σχεδιάζουμε για το αύριο H Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης και η Μηνιαία Εφημερίδα «Πυξίδα της Πόλης», σε συν-διοργάνωση με την Περιφέρεια Κρήτης – Περιφερειακή Ενότητα Χανίων, τον Δήμο Χανίων ΚΕΠΕΔΗΧ – ΚΑΜ ,την εφημερίδα «Χανιώτικα Νέα» ,και την Λέσχη Φωτογραφίας και Κινηματογράφου Χανίων Καθώς και με την υποστήριξη Του Εμποροβιομηχανικού Επιμελητήριου Χανίων, της Ομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών και Εμπόρων Νομού Χανίων, του Μουσείο Τυπογραφίας των Χανιώτικων Νέων, της Πανεπιστημίου Αιγαίου, Equvus Production. Oργανώνει τον κύκλο εκδηλώσεων με τίτλο «Εικόνες από Επαγγέλματα και Δραστηριότητες που Χάνονται ΙΙ» από 21 Οκτωβρίου έως 18 Νοεμβρίου 2012 στο Μεγάλο Αρσενάλι στο Ενετικό Λιμάνι Χανίων. Στο πέρασμα του χρόνου μια σειρά από επαγγελματίες εγκαταλείπουν δραστηριότητες κουβαλώντας μαζί τους τις ιστορίες τόσο του επαγγέλματος όσο και της ζωής. Η καταγραφή αυτής της διαδρομής επιδιώκεται μέσα από αυτήν την έκθεση και τις παράλληλες εκδηλώσεις της. Στόχος, πέραν της καταγραφής, η ανάπτυξη μιας προβληματικής γύρω από την δυνατότητα αναπτυξιακής λειτουργίας κάποιων από τα παραδοσιακά επαγγέλματα στο νέο επαγγελματικό τοπίο. Μια σειρά από εκδηλώσεις και βιωματικές δράσεις επιδιώκουν να ενεργοποιήσουν το θυμικό αλλά και να συμβάλουν στον προβληματισμό γύρω από την μετάβαση στο σύγχρονο επαγγελματικό τοπίο. Οι εκδηλώσεις ξεκινούν από τα Χανιά και ταξιδεύουν στην συνέχεια σε διάφορα μέρη καταρχήν της Κρήτης αλλά και στην υπόλοιπη Χώρα.

Έκθεση Φωτογραφίας Οι εκδηλώσεις περιλαμβάνουν μια μεγάλη έκθεση φωτογραφίας αποτελούμενη από 140 φωτογραφίες από τον κόσμο των επαγγελμάτων. Η δουλειά 53 φωτογράφων απ΄ όλη την Ελλάδα, υλικό από το αρχείο της εφημερίδας Χανιώτικα Νέα, υλικό από το αρχείο του φωτογράφου Φάνη Μανουσάκη, από το αρχείο του Ιωάννη Παπαδάκη, το αρχείο το Σταύρου Ψυλλάκη καθώς και το αρχείο της Πολιτιστικής Εταιρείας Κρήτης, συναντιούνται με φόντο τα επαγγέλματα στο χρόνο…

Κινηματογραφικό Αφιέρωμα Καθ’ όλη τη διάρκεια της έκθεσης θα προβάλλεται ένα κινηματογραφικό αφιέρωμα στον κόσμο των επαγγελμάτων. Πρόκειται για είκοσι δύο καταγραφές με τον κινηματογραφικό φακό Επαγγελμάτων και Επαγγελματιών που φθίνουν σε όλη την Ελλάδα. Καθημερινά 7 – 8 το απόγευμα

Έκθεση Φωτογραφίας / Κινηματογραφικές Προβολές Βιωματικές Δραστηριότητες / Εκπαιδευτικές Δράσεις /Συζητήσεις Μεγάλο Αρσενάλι Ενετικό Λιμάνι Χανίων Κυριακή 21 Οκτωβρίου έως Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012 24 ταινίες δίνουν την εικόνα όπως καταγράφεται από 17 σκηνοθέτες σε διαφορετικό βάθος χρόνου.

Παράλληλες Εκδηλώσεις Στα πλαίσια της δράσης 4 παράλληλες εκδηλώσεις έρχονται να συμβάλουν στον αναστοχασμό, την διασκέδαση αλλά και τον προβληματισμό μας…

Δουλειές με Φούντες Παρουσίαση του βιβλίου «Δουλειές Φούντες» της ιστορικού κινηματογράφου και Δρ.Κινηματογραφικών Σπουδών του ΑΠΘ Αγγελικής Μυλωνάκη για την ιστορία της επιχειρηματικότητας στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Το βιβλίο «Δουλειές με φούντες: Η ιστορία της επιχειρηματικότητας μέσα από τον ελληνικό δημοφιλή κινηματογράφο (1950-1970)» καταγράφει τις διαχρονικές αναφορές των ελληνικών ταινιών στο επίκαιρο θέμα της οικονομικής κρίσης: Επιχειρήσεις σε κίνδυνο, «λουκέτα» καταστημάτων, πτωχεύσεις, χρεοκοπίες, τυχοδιωκτισμός, παραοικονομία. Οι ελληνικές ταινίες του ’50 και του ’60 περιγράφουν και σχολιάζουν με χιούμορ την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια της κρίσης, αποκαλύπτοντας σημαντικές ομοιότητες της μεταπολεμικής Ελλάδας με τη σημερινή Ελλάδα. Η παρουσίαση πλαισιώνεται από την προβολή μιας ταινίας 28΄που συνοδεύει την έκδοση και δίνει ανάγλυφα με αποσπάσματα από τον ελληνικό κινηματογράφο τις «Δουλειές με Φούντες».

Ο κύκλος της κλωστής Αφήγηση παραμυθιών, μουσικές και τραγούδια που διαπραγματεύονται την τέχνη της ύφανσης «Ο μύθος της Αράχνης» μυθολογία, « Η χρυσοδάκτυλη» λαϊκό παραμύθι, «Ο βοσκός και η κλωστή» του Γιάννη Νεγρεπόντη. Από την πρώτη ύλη στην κλωστή και από την κλωστή στο πανί, τα παιδιά θα παρακολουθήσουν και θα βιώσουν το συναρπαστικό ταξίδι μιας κλωστής.

Θεατρικό παιχνίδι Κόκκινη κλωστή δεμένη… ένα παιχνίδι με σκοινιά και κλωστές που μπερδεύονται και ξεμπερδεύονται, με την Μαρία Τσουκνάκη, αφηγήτρια-εικαστικό και τον Άλκη Πασχαλίδη, μουσικό, εμψυχωτή

«Αφηγήσεις από το χθες» Παράλληλη εκδήλωση που διοργανώνει το μουσείο τυπογραφίας της εφημερίδας "Χανιώτικα νέα" την Τετάρτη 31 Οκτωβρίου στις 6:30 μ.μ. στο πλαίσιο των εκδηλώσεων "Εικόνες από επαγγέλματα και δραστηριότητες που χάνονται II". Η εκδήλωση είναι αφιερωμένη στους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από τις εικόνες των παλιών επαγγελμάτων, στις αναμνήσεις τους και τη σχέση που είχαν αναπτύξει με το αντικείμενο της δουλειάς τους. Εστιάζοντας στην παραδοσιακή τυπογραφία και βιβλιοδεσία, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης θα πραγματοποιηθούν εργαστήρια και επιδείξεις. Το ταξίδι στο χρόνο θα ολοκληρωθεί με την προβολή της μικρού μήκους ταινίας του Ανδρέα Σιαδήμα "Κινητά στοιχεία".

«Ο ρόλος των παραδοσιακών επαγγελμάτων στο νέο τοπίο» Στην εκπνοή της συνάντησης μια ημερίδα έρχεται με στόχο να ανιχνευτεί η δυνατότητα ανάπτυξης ή και αναβίωσης παραδοσιακών επαγγελμάτων στο δύσκολο σήμερα εργασιακό περιβάλλον. Από την μια στα πλαίσια της ημερίδας θα γίνει προσπάθεια ανίχνευσης της εμπειρίας και της χρησιμότητας της καταγραφής (κινηματογραφικά, φωτογραφικά, αφηγηματικά, επιστημονικά). Από την άλλη, με την συνδρομή τοπικών φορέων, αρχών, επιστημόνων αλλά και επαγγελματιών θα συζητήσουμε για τις προοπτικές των επαγγελμάτων στο σημερινό τοπίο.

Οι Επαγγελματίες πάνε σχολείο… Φωτογραφίες, ταινίες , εργαλεία, ορολογίες, φράσεις και εκφράσεις που φθίνουν όντας συνδεμένες με ένα επάγγελμα. Ένας ακόμα πλούτος που χάνεται… Ένα καθημερινό πρωινό ραντεβού σε συνεργασία με επαγγελματίες αλλά κα ερευνητές – μελετητές του θέματος με στόχο τη μεταφορά σε μαθητές στοιχείων από ένα κόσμο που φθίνει. Τα σχολεία θα έχουν την δυνατότητα καθημερινά, κατόπιν σχετικής συνεννόησης, να επισκεφτούν την έκθεση να συμμετέχουν σ΄ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα και τέλος να έρθουν σε επαφή με τον χώρο των παραδοσιακών επαγγελμάτων είτε συμμετέχοντας σε κάποια δράση αναβίωσης, είτε συναντώντας και μιλώντας με κάποιον επαγγελματία. Η Τέχνη της Τυπογραφίας, Η τέχνη της βιβλιοδεσίας , Ο Κόσμος των Ξυλουργείων και των Σιδεράδικων, Τα επαγγέλματα στον ελληνικό κινηματογράφο, θα αποτελέσουν κατά την διάρκεια της έκθεσης πεδίο επικοινωνίας με μαθητές. Η προσέλευση των σχολείων γίνεται αυστηρά και αποκλειστικά κατόπιν σχετικής συνεννόησης. Η έκθεση είναι ανοιχτή για το κοινό καθημερινά 9-2 το πρωί και 6-9 το απόγευμα Η είσοδος σε όλες τις εκδηλώσεις και τις δραστηριότητες είναι ελεύθερη Πληροφορίες στις διευθυνσεις: http://epaggelmata-poy-xanontai.blogspot.gr - www.pe-kritis.gr

ΦΥΛΛΟ

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Με τρεις νέες εκδόσεις συνεχίζουν την εκδοτική τους πορεία η Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης και η Πυξίδα της Πόλης. Τρεις προτάσεις για μικρούς και μεγάλους αναγνώστες. Αναζητήστε τα … Επαγγέλματα από το χθες στο σήμερα Ο Μόχθος των Ανθρώπων

Εμμανουήλ Ροΐδη «Η Μηλιά»

Συγγραφέας : Συλλογικό ( λεύκωμα)

Διασκευή: Μαρινέλλα Βλαχάκη Εικονογράφηση: Νίκος Μπλαζάκης

Σχήμα: 21x 29 , Σελ:136, Τιμή:17,16 ευρώ ISBN: 978-960-98066-6-4 Εκδόσεις Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης Μέσα από τις σελίδες του λευκώματος «Επαγγέλματα από το χθες στο σήμερα ,Ο Μόχθος των Ανθρώπων» επιχειρούμε μια αναδρομή στην Ελλάδα που χάθηκε αλλά και στην Ελλάδα που μεταλλάσσεται διαρκώς μέσα από την καθημερινή εργασία. Ένα οδοιπορικό αυτογνωσίας, γνωριμίας με τον κόσμο των γονιών και των παππούδων μας που δίνει τη θέση του άλλοτε νοσταλγικά, άλλοτε δυναμικά και άλλοτε καταστροφικά στην πραγματικότητα του σήμερα που με απίστευτη ταχύτητα γίνεται χθες. Η αποτύπωση 54 φωτογράφων συναντιέται με αρχειακό υλικό συγκροτώντας μια αφήγηση με περισσότερες από 300 φωτογραφίες που αποτυπώνουν ένα ταξίδι σε μια Ελλάδα που είτε δεν υπάρχει πλέον, είτε μεταλλάσσεται ραγδαία. Παράλληλα το λεύκωμα αποτελεί μια ανάγνωση – γέφυρα αυτού που φεύγει με αυτό που πιθανά θα μπορούσε δυναμικά να το αντικαταστήσει.

Αλ.Παπαδιαμάντης, «Χαλασοχώρηδες» και άλλες «δύο αιώνων πρίν» σύγχρονες πολιτικές ιστορίες Συγγραφέας : Θεοδωσία Δασκαλάκη Σχήμα: 17x 24 , Σελ:62, Τιμή:7,00 ευρώ ISBN: ISBN 978 - 960 - 98066 - 5 - 7 Εκδόσεις Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης Η καθαρεύουσά του , φωνή λαού που έφτανε εκεί όπου έπρεπε να φτάσει . Χριστιανός Ορθόδοξος μα και ειδωλολάτρης μαγεύεται από το νάι του Δερβίση, κάνει το σταυρό του μπροστά στην Ακρόπολη, πιστεύει σε μαντζούνια,μάγισσες και στοιχειά . Η εκκλησία του χωρούσε κάθε άνθρωπο όμως δεν έδωσε συγχωροχάρτι στους ανάξιους λειτουργούς της. Αντιευρωπαϊστής ; Βυζαντινός ; Κάτι περισσότερο . Έλληνας Αντιρατσιστής . Συντάκτης του πρώτου καταστατικού θεσσαλικού αγροτικού συλλόγου. Η πολιτική του, ανάθεμα στην κομματικοκρατία και στην ηθική της .

Σχήμα: 18x18, Σελ:36, Τιμή:10,65 ευρώ ISBN: 978-960-98066-4-0 Εκδόσεις Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης Πυξίδα της Πόλης Το βιβλίο περιέχει CD με θεατρική απόδοση του παραμυθιού από τους, Κωστή Καπελώνη και Μαρινέλλα Βλαχάκη. Πρωτότυπη μουσική από το Λεωνίδα Μαριδάκη και τραγουδούν, Δάφνη Πανουργιά-Λεωνίδας Μαριδάκης Το παραμύθι «Η Μηλιά» του Εμμανουήλ Ροΐδη δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1895 και είναι το μοναδικό έργο του συγγραφέα που έγραψε στη δημοτική. «Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι βρίσκει ένα πρωί, κάτω από ένα μηλόδεντρο, μέσα στο δάσος ένα κοριτσάκι, σκεπασμένο με άνθη λευκά, που είχε ρίξει απάνω του ο άνεμος τη νύχτα. Αμέσως το υιοθετούν και το φωνάζουν Μηλιά. Το κορίτσι έχει μεγάλη καρδιά, αγαπάει πολύ τους γονείς του και προστατεύει με κάθε τρόπο τα ζώα και τα πουλιά του δάσους . Εκείνα με τη σειρά τους το ανταμείβουν και…» Ένα τρυφερό παραμύθι που κρατάει ευχάριστη συντροφιά στα παιδιά αλλά και στους μεγάλους που αισθάνονται κάποιες στιγμές παιδιά.

Κοσμολαϊτης και όχι κοσμοκαλόγερος .Πορεύτηκε μόνος ανάμεσα στους λαϊκούς ανθρώπους . Έζησε ελεύθερος από τα « πρέπει» του δημοσιογράφου , του συγγραφέα .Μακριά από ανιαρούς κύκλους που υπόσχονται κοινωνική αναρρίχηση . Έχτισε ,με μελάνι , το σπίτι του Έλληνα νησιώτη . Έβαλε τη φύση αδιάψευστο μάρτυρα της ανθρώπινης ιστορίας . Προκλητικός στην απλότητά του. Τόσο απλός που πάντα θα ανακαλύπτουμε το ατελεύτητο της γραφής του. Η συγγραφέας Η Θοδωσία Δασκαλάκη μεγάλωσε στην Πανέθημο Κισσάμου Χανίων. Είναι πτυχιούχος της Σχολής Φιλοσοφίας Παιδαγωγικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και απόφοιτος της Δημοσιογραφικής Σχολής Μπόνα .Έχει πραγματοποιήσει μια έκθεση ζωγραφικής υπό την αιγίδα του Πνευματικού Κέντρου Ιωαννιτών .Έχει διασκευάσει το παραμύθι «Το δάκρυ του μαέστρου» και την κωμωδία «οι τρελλοί της εποχής» και έχει γράψει δύο θεατρικά έργα «Το αλητάκι» και «Τα πιο όμορφα όνειρα τα βλέπουμε ξύπνιοι». Και τα τέσσερα έχουν ανέβει από την Θεατρική ομάδα «Το αμπερνάλλι» στη Ρόδο . Αρθρογραφεί στην Πυξίδα της πόλης, στον τοπικό τύπο της Ρόδου ,ενώ στο παρελθόν εργάστηκε στον 902fM στα Ιωάννινα ,στην Αυγή της Κυριακής και σε αθηναϊκά περιοδικά πολιτιστικού περιεχομένου.

Εκδόσεις Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης – Πυξίδα της Πόλης ΤΘ 53 ΤΚ 73135 Χανιά Κρήτης , Τηλ. 28210 74104 info@pe-kritis.gr www.pe-kritis.gr

Αναζητήστε τα …

ΦΥΛΛΟ

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Η Συνωμοσία του θορύβου Τον Ιούνιο του 2012 ξεκίνησε να προβάλλετε στο Αμερικανικό δίκτυο HBO η δραματική σειρά The newsroom. Πρόκειται για την ιστορία μιας ομάδας δημοσιογράφων, που αναλαμβάνουν το βραδινό ειδησεογραφικό πρόγραμμα ενός μεγάλου καναλιού και δημιουργούν ένα δελτίο ειδήσεων με το όνομα News night. Η κεντρική ιδέα, την οποία ενστερνίζονται ο anchorman (Jeff Daniels), η παραγωγός του (Emily Mortimer), αλλά και το αφεντικό τους (Sam Waterston), είναι μια εκπομπή που θα πληροφορεί επί της ουσίας το κοινό για σοβαρά ζητήματα, θα εξοστρακίσει τις «κοινωνικές» πλευρές της πληροφόρησης, που φέρνουν έσοδα, αλλά κοιμίζουν τις συνειδήσεις των τηλεθεατών και τελικά, θα βασίζεται όχι Γράφει ο Γιώργος στη δύναμη της εικόνας, αλλά σε αυτή του λόγου Μανουσέλης και της πληροφορίας. Το αποτέλεσμα που παρουσιάζεται επί της μικρής οθόνης είναι ομολογουμένως εθιστικό. Ροή λόγου ταχύτατη και μεστή, συνεχή υπονοούμενα ή σαφείς αιχμές κατά του συστήματος των media των ΗΠΑ, λεπτό και έξυπνο χιούμορ και αναφορές σε τεράστια ζητήματα, όπως η εταιρική απληστία, η διαφθορά και ανεπάρκεια των αμερικανών πολιτικών (του Ομπάμα περιλαμβανόμενου), η δημοσιογραφική δεοντολογία και η φιλοσοφία της ενημέρωσης. Για να το παρακολουθήσει κανείς χωρίς βλαβερές επιπτώσεις για τη δική του πνευματική υγεία πρέπει πρώτα να διαλύσει τις όποιες αυταπάτες διατηρεί σχετικά με το τι μπορεί να προβληθεί σε ένα δίκτυο όπως το ΗΒΟ. Ο δημιουργός του Aaron Sorkin είναι εκείνος που ήταν υπεύθυνος για μια άλλη επιτυχημένη σειρά της αμερικανικής τηλεόρασης, το “West wing”, το οποίο παρουσίαζε το προσωπικό του Λευκού Οίκου επί ημερών ενός φανταστικού αμερικανού προέδρου, να εργάζεται σκληρά around the clock για τη διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης και την ευημερία των πολιτών της χώρας, πάντα με γνώμονα το κοινό καλό, τη δικαιοσύνη και την ανεκτικότητα. Περισσότερη αληθοφάνεια υπάρχει στον Κοντορεβιθούλη. Επίσης, ο ίδιος είναι δημιουργός της ταινίας “The social network”, ενός blockbuster που αναφέρεται στη γέννηση του facebook. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν ο Sorkin είχε ξαφνική κρίση συνείδησης ή αποφάσισε ότι μια σειρά που θα έθιγε τη διαπλοκή των αμερικανικών media με τα επιχειρηματικά λόμπι θα είχε απήχηση στο κοινό, που μπορεί και να ξυπνάει από το λήθαργο των τελευταίων

εξήντα και βάλε ετών. Πάντως δε θέλησε να φέρει κάποιου είδους «επανάσταση» στην τηλεόραση. Το “newsroom” είναι «αμερικανιά». Αυτό που το σώζει και το κάνει ενδιαφέρον είναι οι απολαυστικοί διάλογοί του, μαζί με την πρωτοποριακή ιδέα ότι μπορεί όντως να υπάρξει πληροφόρηση που δεν αποσκοπεί στην προώθηση των επίσημων κυβερνητικών θέσεων και των οικονομικών συμφερόντων. Ότι δηλαδή αυτό που πλασάρεται ως «εθνικό» καλό, μπορεί να είναι ο βασικός μοχλός για την διαιώνιση της καταπίεσης και εξαθλίωσης των μαζών, προς όφελος αυτού που στην ίδια την Αμερική σήμερα αποκαλείται «1%» . Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου τα Μέσα διαθέτουν σαφώς μεγαλύτερο πλουραλισμό, με όλα τα στραβά κι ανάποδά τους, η εικόνα αυτή σε βάζει σε σκέψεις. Βλέποντας μια ενημερωτική εκπομπή πριν κάποιες μέρες, παρακολούθησα την πύρινη ομιλία ενός νέου πολιτικού (ανήκει σε ένα από τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης), ο οποίος με σθένος και πάθος υπερασπίστηκε την «εθνική» προσπάθεια σωτηρίας, κατακεραυνώνοντας όσους επιλέγουν οποιοδήποτε άλλο δρόμο, λίγο πολύ ως προδότες. Αυτόματα μου γεννήθηκε η εικόνα του Will Macavoy στη θέση του παρουσιαστή, να του λέει «αγαπητέ μου, εκτός του ότι είστε αντιπαθής φυσιογνωμικά, το γεγονός ότι εκπροσωπείτε μέρος των ανθρώπων αυτής της

χώρας είναι σημείο των καιρών και προσωπικά, με βάζει σε σοβαρές σκέψεις για το αν η νέα γενιά είναι πραγματικά η ελπίδα και το μέλλον μας». Δεν είμαι από εκείνους που θεωρούν την τηλεόραση a priori φορέα κακών και αποδιοπομπαίο τράγο για όλες μας τις πληγές. Είναι σαφές ότι πρόκειται για ένα βασικό μηχανισμό έκπτωσης της κουλτούρας, αποστείρωσης και εκμαυλισμού των ιδεών και χειραγώγησης των λαών. Όμως, μπορεί να γίνει και φορέας μηνυμάτων και το “newsroom”, με τη λογική και την αισθητική που το διέπει, κινείται στη σωστή κατεύθυνση, χωρίς υστερίες και μεγαλοστομίες. Έμαθα ότι θα συνεχιστεί και για δεύτερη σεζόν, πράγμα που δίνει θετικά σήματα για το αμερικανικό κοινό, καθώς ανάλογες προσπάθειες έχουν υπάρξει και κατά το παρελθόν, όμως τις έφαγε το μαύρο φίδι με συνοπτικές διαδικασίες. Ξαναλέω λοιπόν, ότι χωρίς αυταπάτες και διάθεση να παραμυθιαστεί κανείς, η εν λόγω σειρά αποτελεί μια ενδιαφέρουσα πρόταση. Κλείνω με τη φράση του πρωταγωνιστή της Will Macavoy (Jeff Daniels), ενδεικτική του χιούμορ που προανέφερα και της θέσης της σειράς απέναντι στα πράγματα της χώρας στην οποία, κατά κύριο λόγο απευθύνεται: στην ερώτηση του αφεντικού του «διάβασες τους New York Times σήμερα;» απαντά «όχι γιατί έχω εγκέφαλο».

ΦΥΛΛΟ

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Camera Obscura

Η Τώνια Φιλιππάκη στην Camera Obsura Η Τώνια Φιλιππάκη γεννήθηκε το 1978 στα Χανιά ,όπου ζει και εργάζεται εκεί . Τελείωσε Υπάλ. Λογιστηρίου του τμήμα Οικονομίας Διοίκησης . Είναι μέλος της Λέσχης Φωτογραφίας και Κινηματογράφου Χανίων από το 2004 μέχρι και σήμερα. Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα & Κύπρο. Της αρέσουν πολύ τα ταξίδια. Πώς ξεκίνησε η εμπλοκή σου με τη φωτογραφία; Από την παιδική μου ηλικία είχα ερεθίσματα από τον πατερά μου που έβγαζε φωτογραφίες από τα ταξίδια του ,αυτό με προσέλκυσε να ασχοληθώ με την φυτογραφία!!!... στην πορεία άκουσα ότι γίνονται μαθήματα στην Λέσχης Φωτογραφίας και Κινηματογράφου και έτσι έγινα μέλος και εγώ στην ομάδα. Επιβάλλεται μια φωτογραφία να αφηγείται πράγματα και καταστάσεις ή όχι; Όχι απαραίτητα… με την φωτογραφία μπορείς να κάνεις τα πάντα ! δεν μπορείς να περιοριστείς, και αυτό είναι η μαγία!. Μία εικόνα είναι χίλιες λέξεις… Ένας φίλος είχε πει : Αν μια εικόνα μετράει για χίλιες λέξεις, τότε οι χίλιες λέξεις είναι περιττές. Από την καλλιτεχνική στην δημοσιογραφική φωτογραφία είναι μεγάλος ο δρόμος; Θα μπορούσε να γίνει ένας κάλος συνδυασμός και να έχει ένα καλό αποτέλεσμα, υπάρχουν άτομα που το έχουν καταφέρει !. Υπάρχει κάτι που θα θέλεις αλλά δεν έχεις καταφέρει να φωτογραφίσεις; Είναι παρά πολλά !! και γι’ αυτό συνεχίζω να φωτογραφίζω !!!...

ΦΥΛΛΟ

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Οι άστεγοι στην Ελλάδα Στην Ελλάδα, το φαινόμενο της έλλειψης στέγης είναι αρκετά πρόσφατο συγκριτικά με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια συνεχής αύξηση του άστεγου πληθυσμού που τείνει να πλησιάσει τους αντίστοιχους των Ευρωπαϊκών χωρών. Αυτό γίνεται πιο φανερό από το γεγονός ότι κατά τη διετία 2009-2011 οι άστεγοι αυξήθηκαν κατά 25%. Αν και στις αρχές της δεκαετίας του ’90 το φαινόμενο των αστέγων θεωρούνταν «εισαγόμενο», λόγω της μεγάλης εισροής μεταναστών και αιτούντων Γράφει η άσυλο κυρίως από Όλγα Παναγιωτοπούλου χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ, σύντομα έγινε αντιληπτό πως στους άστεγους έχουν προστεθεί και κοινωνικο-οικονομικά ευπαθείς ομάδες του γηγενή πληθυσμού. Στις μέρες μας, ιδιαίτερα μετά το 2008, οι άστεγοι αποτελούν κομμάτι της καθημερινής ζωής καθώς σύμφωνα με εκτιμήσεις ο αριθμός των ατόμων που διαβιούν εκτός στέγης ή σε επισφαλείς συνθήκες στέγασης στην Ελλάδα ανέρχεται σε 20.000, αριθμός που συνεχώς αυξάνεται. Η μεγαλύτερη συγκέντρωση αστέγων συναντάται στα μεγάλα αστικά κέντρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τους 20.000 αστέγους, οι 11.000 βρίσκονται στη Αθήνα. Αν και το φαινόμενο των αστέγων παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις, η Πολιτεία δεν αναγνωρίζει τους άστεγους ως ειδική κατηγορία, γεγονός που οδηγεί σε ζητήματα ελλείψεων ορισμού και συνεπώς καταγραφής του φαινομένου. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει στην χώρα μας ακριβής προσδιορισμός του «τι είναι άστεγος» προκύπτουν βασικά προβλήματα στην αντιμετώπιση του φαινομένου που κυρίως σχετίζονται με την έλλειψη κατάλληλων υπηρεσιών και συντονισμού μεταξύ των αρμόδιων Υπουργείων και φορέων (κυρίως ΜΚΟ). Τα παραπάνω γίνονται φανερά από το γεγονός ότι η μόνη επίσημη καταγραφή των αστέγων στην Ελλάδα έγινε το 2009 από το Υπουργείο Υγείας, στην οποία βρέθηκε ότι ο αριθμός τους ανέρχεται σε 7.720 άτομα, αριθμός που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματική διάσταση του φαινομένου. Απόρροια των προβλημάτων αυτών είναι η έλλειψη δημόσιων πολιτικών πρόληψης και αποτελεσματικής αντιμετώπισης των αναγκών των αστέγων. Υπάρχουν ωστόσο αρκετοί φορείς (κυρίως ΜΚΟ) που προσπαθούν να ξεπεράσουν αυτά τα εμπόδια κυρίως σε τοπικό επίπεδο. Σύμφωνα με έρευνα της Κλίμακας, το 72% των αστέγων έχει έρθει σε επαφή με κάποιον ξενώνα ή κάποιο πρόγραμμα που αφορά στους άστεγους. Η οικονομική κρίση και η ανεργία που πλήττει σχεδόν όλες τις ηλικίες και τις επαγγελματικές κατηγορίες ενισχύουν την αύξηση των αστέγων. Τα 3 πρώτα τρίμηνα του 2011, χάθηκαν 370.000 θέσεις εργασίας, ενώ οι μισθοί στον ευρύτερο πληθυσμό μειώθηκαν κατά 22% και στους νέους κατά 32%. Παράλληλα, η ανεργία των νέων έχει διπλασιαστεί τα δύο τελευταία χρόνια και έφτασε το 48% το Νοέμβριο του 2011. Στο γράφημα 1 μπορούμε να διαπιστώσουμε την αντιστρόφως ανάλογη πορεία της απασχόλησης και της ανεργίας κατά τα έτη 2010-2011. Μέσα σε ένα χρόνο, δηλαδή από το Γ' τρίμηνο του

Γράφημα 1. Απασχολούμενοι/ Άνεργοι σε χιλιάδες ανα τρίμηνο των ετών 2010-2011

Πηγή: Ελληνική Στατιστική Αρχή (Έρευνα Εργατικού Δυναμικού, 2011)

'10 μέχρι το Γ' τρίμηνο του '11 ο αριθμός των απασχολούμενων έχει μειωθεί δραματικά, ενώ αντίθετα ο αριθμός των ανέργων ολοένα αυξάνεται. Τ ο φαινόμενο των αστέγων έχει διαφοροποιηθεί τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά σε σχέση με το παρελθόν. Για παράδειγμα, το 90,7% των αστέγων είναι εγγράμματοι, ενώ το 10,9 % είναι απόφοιτοι τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η εμπειρία της «Κλίμακας» έχει δείξει ότι εάν θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ένα «προφίλ» του μέσου αστέγου, αυτός θα είναι άντρας, 45-50 ετών (ο ηλικιακός μέσος όρος συνεχώς αυξάνει) και ζει στο δρόμο για διάστημα μεγαλύτερο των πέντε ετών. Ένα σημαντικό ποσοστό των αστέγων είναι ψυχικά ασθενείς (οι αλκοολικοί εντάσσονται σε αυτή την κατηγορία), ενώ το 40% είναι πρώην φυλακισμένοι είτε για μικροκλοπές είτε για χρήση ουσιών είτε για χρέη στο δημόσιο. Σήμερα, μπορούμε να εντοπίσουμε στην Ελλάδα 3 βασικές κατηγορίες αστέγων: 1) τα άτομα σε κατάσταση έλλειψης στέγης για μεγάλο χρονικό διάστημα λόγω συνδυασμού παραγόντων όπως η ανεργία, το χαμηλό εισόδημα, οι ψυχικές διαταραχές, η χρήση ναρκωτικών και η κατάχρηση αλκοόλ. 2) οι μετανάστες ή αιτούντες άσυλο και οι πρόσφυγες σε μεταβατικό στάδιο. Πιο συγκεκριμένα, είναι άτομα στα πρώτα στάδια της εγκατάστασης τους στην Ελλάδα τα οποία αντιμετωπίζουν έντονα ζητήματα έλλειψης στέγης. Επίσης, ζουν για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα σε ακατάλληλες κατοικίες και σε συνθήκες υπερσυνωστισμού. Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία (2010), 1 στους 4) Έλληνες (25,5%) που δεν είναι φτωχός, ζει σε κατοικία που δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του. 3) οι νεοάστεγοι, οι οποίοι είχαν ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο, μέτριο εως και υψηλό μορφωτικό επίπεδο και οδηγήθηκαν στην έλλειψη στέγης ως αποτέλεσμα της ανεργίας ή/και των χαμηλών εισοδημάτων. Ωστόσο, διατηρούν ακόμα δεσμούς με το οικογενειακό τους περιβάλλον, δεν εμφανίζουν ψυχικά νοσήματα και έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα για αποκατάσταση και επανένταξη.

Η εμφάνιση των νεοαστέγων συμπίπτει με τη γενιά των νεόπτωχων κάνοντας σαφές ότι η φτώχεια πλήττει άτομα που κατά το παρελθόν είχαν υψηλό ή επαρκές βιοτικό επίπεδο. Στους νεοάστεγους μπορούν να συμπεριληφθούν άτομα που έχασαν την ιδιοκτησία τους με δήμευση, λόγω δανείων ή άλλων οφειλών. Σήμερα, περισσότερα από 50.000 ακίνητα βρίσκονται υπό την απειλή του πλειστηριασμού, από τα οποία τα 20.000 αφορούν την πρώτη κατοικία. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι μόνο τον πρώτο μήνα του 2011 κινήθηκαν οι νομικές διαδικασίες για περισσότερες από 4.000 εξώσεις. Επίσης, σε αυτή την κατηγορία ανήκουν νέοι που έχουν απομακρυνθεί από την οικογένειά τους και μαστίζονται από ανεργία ή δεν μπορούν να συντηρήσουν μια κατοικία καθώς και άτομα που έχασαν τη δουλειά τους λίγο πριν βγουν στη σύνταξη. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 27,8% του μη φτωχού Ελληνικού πληθυσμού δυσκολεύεται να αντεπεξέλθει στις δαπάνες στέγασης. Οι αλλαγές στη δομή της ελληνικής κοινωνίας και οικογένειας είναι φανερές τα τελευταία χρόνια. Η μετάβαση από το μοντέλο της διευρυμένης και προστατευτικής οικογένειας στην πυρηνική και σε συνδυασμό με τη ραγδαία αστικοποίηση, επέφεραν την χαλάρωση των δεσμών αλληλεγγύης στα αδύναμα ή με ιδιαιτερότητες μέλη. Έτσι πολλά άτομα που τη μία στιγμή βρίσκονται κάτω από την οικο-

γενειακή προστασία, την άλλη στιγμή μπορεί να απειληθούν από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Αρχή, το 2010 η Ελλάδα με 27,7% καταλαμβάνει την 7η θέση στην ΕΕ των 27 χωρών σε ποσοστό φτωχών και κοινωνικά αποκλεισμένων ατόμων. Η έλλειψη κοινωνικής ευαισθητοποίησης και η καθυστέρηση εφαρμογής στην Ελλάδα μέτρων και πολιτικών για την αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων που ισχύουν ήδη σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες αποτελούν τροχοπέδη στην επίλυση του προβλήματος των αστέγων. Επιπλέον, οι πολιτικές δρακόντειας λιτότητας που εφαρμόζονται στα πλαίσια των επιταγών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αναμένεται να αυξήσουν τα ποσοστά των αστέγων, ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα, τα οποία αντιμετωπίζουν και τα σημαντικότερα κοινωνικο-οικονομικά προβλήματα. Η υψηλή ανεργία, τα χαμηλά εισοδήματα, η αποδυνάμωση του κράτους πρόνοιας είναι μερικοί από τους παράγοντες που θα εντείνουν τον αποκλεισμό από τη στέγη. Συνάμα, το φαινόμενο των νεοαστέγων είναι εκείνο που θα μας απασχολήσει ιδιαίτερα στο μέλλον, καθώς τα μικρο-μεσαία κοινωνικά στρώματα είναι εκείνα που πλήττονται περισσότερο από την οικονομική κρίση.

Aνδρέα Παπανδρέου 40 - Tηλ. 0821041653 - Fax: 0821020059

ΦΥΛΛΟ

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

«Μην πετάς το φαγητό σου, είναι η δύναμή μας» «Ο καλύτερος δείκτης για το χαρακτήρα ενός ανθρώπου είναι αφενός πώς μεταχειρίζεται ανθρώπους που δεν μπορούν να τον ωφελήσουν σε τίποτα και αφετέρου πώς μεταχειρίζεται ανθρώπους που δεν μπορούν να του αντισταθούν ή να τον πολεμήσουν» Abigail Van Buren, Αμερικανίδα αρθρογράφος Στις μέρες μας, η εικόνα συμπολιτών μας που ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό σοκάρει και μας φέρνει σε αμηχανία, καθώς ουδείς ήταν προετοιμασμένος να διαχειριστεί ούτε καν ψυχολογικά τέτοιες καταστάσεις. Είναι όμως σαφές ότι το να πετάμε φαγητό σήμερα φαντάζει πλέον ακατανόητη πολυτέλεια. Το αισιόδοξο είναι ότι πολλοί συμπολίτες μας έχουν αρχίσει να ευαισθητοποιούνται και να αυτο-οργανώνονται. Ομάδες πολιτών, όπως το "Μπορούμε" στην Αθήνα, το «Give» και το «Σκουτελικό» -το πιάτο φαγητού που αντάλλασαν στα χωριά της Κρήτης οι γείτονες μεταξύ τους- στο Ηράκλειο, το "Κύτταρο" στα Χανιά, αλλά και πολλές άλλες σε διάφορες πόλεις της χώρας, προσπαθούν να καλύψουν τις ανάγκες πολλών συνανθρώπων μας για καθημερινό φαγητό. Οι περισσότερες ομάδες έχουν ενεργή παρουσία και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από όπου μπορείτε να βρείτε τα στοιχεία τους και πληροφορίες για το έργο τους. Για όποιον επιθυμεί να βάλει ένα χεράκι στην όλη προσπάθεια, ας μου επιτραπεί να παραθέσω μερικές απλές ιδέες που έχει αποδειχθεί πρακτικά ότι είναι χρήσιμες: - Όσοι κάνουμε εκδηλώσεις, είτε επαγγελματικές (συνέδρια, ημερίδες κτλ) είτε προσωπικές (γάμους, βαφτίσια, κτλ) γνωρίζουμε ότι η ποσότητα φαγητού που περισσεύει είναι μεγάλη. Καλό είναι να φροντίζουμε προσωπικά οι διοργανωτές της εκδήλωσης να έχουν ειδοποιήσει κάποιον από τους συλλόγους ή ομάδες δράσης που δραστηριοποιούνται στον τομέα αυτό να πάρουν ό,τι περισσεύει. Για μας

είναι ανέξοδο, για εκείνες πολύ χρήσιμο. - Όσοι έχουμε στο φιλικό ή οικογενειακό μας περιβάλλον ανθρώπους που σχετίζονται με επιχειρήσεις σίτισης και εστίασης (φούρνους, ζαχαροπλαστεία, μίνι μάρκετ, μπακάλικα, εστιατόρια, ξενοδοχεία κλπ) όπου καθημερινά περισσεύει φαγητό σε μεγάλες ποσότητες, μπορούμε να τους δικτυώσουμε με αυτές τις ομάδες δράσης. Το ίδιο ισχύει και για παραγωγούς αγρότες, ψαράδες, κρεοπωλεία, αποθήκες τροφίμων, κλπ. Θα διαπιστώσετε ότι πολλοί θα το κάνουνε ευχαρίστως.

- Σε όλα τα μεγάλα σούπερ μάρκετ μετά τα ταμεία έχουν τοποθετηθεί ειδικά κουτιά για τρόφιμα. Έστω και ένα κουτί με τρόφιμα μακράς διαρκείας μπορεί να κάνει τη διαφορά. Ακόμα καλύτερα είναι να το ρίχνουν μέσα τα παιδιά μας (όσοι έχουμε...) για να συνηθίζουν στην έννοια της προσφοράς σε κάποιον που έχει ανάγκη. - Πολλοί από εμάς πετάμε χωρίς δεύτερη σκέψη περισσευούμενο φαγητό. Μέχρι να συναντήσουμε τον πρώτο καλοβαλμένο κύριο να ψάχνει στους κάδους με φακό και σκυμμένο κεφάλι... Την επομένη φορά που θα περισσέψει φαγητό, ας το βάλουμε σε μία καθαρή σακούλα (κατά προτίμηση χάρτινη και όχι σούπερ μάρκετ), ας βάλουμε και μέσα και κανένα πλαστικό μαχαιροπίρουνο και ας το κρεμάσουμε στην άκρη του κάδου. Για να ξεχωρίσει, αλλά και για να προστατεύσουμε τους ανθρώπους που θα το βρουν, γράψτε πάνω "Καθαρό φαγητό" καθώς και την ημερομηνία και την ώρα που το κατεβάσατε, για να μην νομίσουν ότι είναι μέρες εκεί. Αν κάποιος μπορεί να τυπώσει ειδικά αυτοκόλλητα, ακόμα καλύτερα. - Όσοι από εμάς είναι γονείς, ας ρωτήσουμε τους νηπιαγωγούς, δασκάλους των παιδιών μας εάν κάποιο παιδί στην ίδια τάξη αντιμετωπίζει πρόβλημα σίτισης. Μπορείτε διακριτικά να αναλάβετε να στέλνετε μαζί με το φαγητό ή το κολατσιό που ετοιμάζετε στο παιδί σας άλλο ένα προς αυτό. - Πριν λίγες μέρες, ένα ζευγάρι ενημέρωσε τους καλεσμένους του ότι τα χρήματα που θα διέθετε για μπομπονιέρες θα πήγαιναν για τη δημιουργία ενός ταμείου υπέρ των συγχωριανών τους που έχουν ανάγκη. Όποιος συμφωνεί ότι κάτι τέτοιο μπορεί να είναι πιο χρήσιμο και ουσιαστικό από ότι τα λουλούδια, τα γλυκίσματα και οι στολισμοί,

ας τους μιμηθεί. - Πολλές από τις Ομάδες Δράσης δεν ασχολούνται μόνο με το φαγητό, αλλά αναλαμβάνουν να λύσουν και πρακτικά θέματα ανθρώπων που παίρνουν υπό την προστασία τους. Σε κάθε «εκκαθάριση» του σπιτιού μας ας ξεχωρίσουμε τι μπορεί να δοθεί (παλιός εξοπλισμός, παλιά έπιπλα, ρούχα, κλπ). Το ίδιο ισχύει και για τις δύΤης σκολες περιπτώσεις Δήμητρας απώλειας κάποιοι Καμπέλη* αγαπημένου προσώπου. Είναι πιο χρήσιμα για κάποιον άλλο και ίσως το πιο σημαντικό που μπορούμε να κάνουμε στην μνήμη του δικού μας ανθρώπου. - Κυρίως, όμως, οι ομάδες αυτές προσπαθούν να διαχειριστούν και άλλα θέματα, όπως να βρουν δουλειά σε ανέργους, να φιλοξενηθούν άστεγοι, να λάβουν κάποια ιατρική βοήθεια οι ανασφάλιστοι, να βρεθούν εθελοντές γιατροί, φυσιοθεραπευτές, ψυχολόγοι, δάσκαλοι για ενισχυτική διδασκαλία, λογοθεραπευτές κτλ. Ας μιλήσουμε σε φίλους μας με αυτές τις ιδιότητες για να δηλώσουν διαθεσιμότητα αν το επιθυμούν. Αν κάνουμε όλοι κάποιες από τις παραπάνω κινήσεις, θα διαπιστώσουμε ότι η ανταπόκριση που θα βρούμε από συμπολίτες μας είναι πολύ μεγαλύτερη από ό,τι περιμέναμε. Γιατί δεν γινόταν ως τώρα; Γιατί απλούστατα κανείς δεν τους το είχε προτείνει. Ας το δούμε όλοι λίγο πιο ζεστά, πιο ανθρώπινα! Στις μέρες μας, η αλληλεγγύη μπορεί να είναι η δύναμή μας... ΥΓ1. Στα παιδιά και σε όσους ζητιανεύουν αποφεύγετε να δίνετε χρήματα γιατί έτσι, άθελά σας, ενισχύετε τα κυκλώματα εκμετάλλευσής τους. Αν όμως, έχουμε μαζί μας κάποιο τρόφιμο, π.χ. ένα πακέτο μπισκότα, ένα σάντουιτς, κλπ. Ας τους το δώσουμε με ΧΑΜΟΓΕΛΟ! Θα χαρούν πολύ περισσότερο από ότι αν τους δώσουμε μισό ευρώ... ΥΓ2. Ο P. Drucker έλεγε ότι «το μοναδικό πράγμα που γνωρίζουμε για το μέλλον είναι ότι θα είναι διαφορετικό»….μήπως όμως μπορούμε να επηρεάσουμε έστω και λίγο την κατεύθυνση που θα αλλάξουν τα πράγματα εάν εμείς γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να έρθει; Ας αρχίσουμε από τον εαυτό μας, τους γονείς μας, τα παιδιά μας, τον σύντροφο μας, τους φίλους και τους συνεργάτες μας… Ας το προσπαθήσουμε γιατί αξίζει, δεν νομίζετε;

* Η Δήμητρα Στ. Καμπέλη, Οικονομολόγος, εργάζεται στην Αναπτυξιακή Ηρακλείου ΑΑΕ ΟΤΑ, ως Υπεύθυνη Επικοινωνίας, Δικτύωσης και Διακρατικών Προγραμμάτων.

ΦΥΛΛΟ

Σχέδιο «Αθηνά» και Πολυτεχνείο Κρήτης Στο Υπουργείο Παιδείας, σε εποχές μνημονίου, σχεδιάζουν κεντρικά μια «Αθηνοκεντρική» αναδιάρθρωση των Πανεπιστημίων και ΤΕΙ με μόνο κριτήριο τον περιορισμό του κόστους. Η κα Διαμαντοπουλου είχε προαποφασίσει, πριν καν ξεκινήσει ο σχετικός διάλογος, το περιορισμό των Πανεπιστημιακών Τμημάτων σε 250. Ο κος Αρβανιτοπουλος, πιστός στη λογική «Διαμαντοπουλου» αλλά και πιο συναινετικός, δήλωσε στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβερνήσεις για περιορισμό των Τμημάτων κατά 30%. Στα μέτρα των 11,5 δις που απαιτεί η Τρόικα περιλαμβάνεται και οι συγχωνευσεις Τμημάτων, αποδεικνύοντας σε καλοθελητές ότι ο στόχος του «Καλλικράτη» η «Αθηνά» είναι αποκλειστικά η περιστολή δαπανών. Αυτές τις μέρες ολοκληρώνεται ο διορισμός του Προέδρου της ΑΔΙΠ, οργάνου που θα συντάξει τη σχετική διαδικαστική μελέτη μέχρι τον Δεκέμβριο, έτσι ώστε στο επόμενο μηχανογραφικό να αποτυπώνεται ο νέος Χάρτης της Ανωτάτης Εκπαίδευσης. Δηλαδή, με εργαλεία τους Νόμους 4009/2011 και 4076/2012, πολύ σύντομα θα ακολουθησει ένα πολύ εκτεταμένο κύμα συγχωνεύσεων σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ. Θα βιώσουμε, φοβάμαι, ένα προσχηματικό, προειλημμένων αποφάσεων διάλογο, ανάλογο αυτού που προηγήθηκε των Ν. 4009/2011 και Ν. 4076/2012, με σκοπό ένα πολύ εκτεταμένο κύμα συγχωνεύσεων τμημάτων, Σχολών ή/και Πανεπιστήμιων και κύριο θύμα τα πολύ "νέα" και ακριτικά Πανεπιστήμια της χώρας, που δεν πρόλαβαν να «επανδρωθούν».Οι συγχωνεύσεις δε θα περιοριστούν στα προφανή περιφερειακά, υποβαθμισμένα και περιθωριοποιημένα ΤΕΙ χαμηλής ζήτησης αλλά θα είναι πολύ εκτεταμένες. Έχουν δει το φως της δημοσιότητας π.χ «οράματα» που προβάλλουν ως αναγκαία την ύπαρξη μόνο 4-5 Ιατρικών Σχολών σε όλη τη χώρα. Οι στόχοι είναι προφανείς: 1. Περιορισμός του Δημοσίου, Δωρεάν Πανεπιστήμιου με παράλληλη αδειοδότηση ιδιωτικών Πανεπιστήμιων, 2. Δραστική μείωση των Δημοσίων Δαπανών για τη Παιδεία, 3. Δραστική μείωση του αριθμού των εισακτέων στα Δημόσια Πανεπιστήμια. Διαφωνούμε στο σχέδιο «Αθηνά» που γίνεται αποκλειστικά με οικονομικά και όχι ακαδημαϊκά κριτήρια, με προειλημμένες αποφάσεις και προσχηματικό διάλογο Γράφει ο Μανόλης Ντουντουνάκης

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Οι «εσχατόγεροι» του Σαράντα

που θα οδηγήσει σε εκτεταμένες απολύσεις πάσης φύσεως προσωπικού που δε θα περιοριστούν σε συμβασιούχους και με συμβάσεις Ιδιωτικού Δίκαιου αλλά θα επεκταθούν και στο μόνιμο τεχνικό και διοικητικό προσωπικό των Πανεπιστήμιων και στο μόνιμο Διδακτικό Προσωπικό, ιδιαίτερα των χαμηλών βαθμίδων. Δυστυχως τα σενάρια συγχωνεύσεων περιλάμβαναν πάντα το Πολυτεχνείο Κρήτης είτε ως αυτόνομο Ίδρυμα είτε, τώρα τελευταία, ως Πολυτεχνική Σχολή του «αρίστου» Πανεπιστήμιου Κρήτης, στη λογική του «ένα Ίδρυμα ανά περιφέρεια». Το πολύ καλό, αλλά με χαμηλή βάση εισαγωγής, Τμήμα Μηχανικών Ορυκτών Πόρων έχει στοχοποιηθεί και τα σενάρια το φέρουν να συγχωνεύεται με το Τμήμα Μεταλλειολόγων – Μεταλλουργών του ΕΜΠ. Ανάλογα σενάρια, σε μικρότερη έκταση, έχουν προταθεί για σχεδόν όλα τα τμήματα του Πολυτεχνείου Κρήτης. Ο στόχος, όμως, είναι το Πολυτεχνείο Κρήτης να χάσει το κρίσιμο μέγεθος που θα του επιτρέπει να αναπτυχτεί αυτοδύναμα. Είμαστε, λοιπόν, αντίθετοι με τα σχέδια για μετατροπή του Πολυτεχνείου Κρήτης σε Πολυτεχνική Σχολή του Πανεπιστήμιου Κρήτης. Το σενάριο αυτό δεν υπακούει σε ακαδημαϊκά ή άλλα κριτήρια και η στόχευση είναι για άλλη μια φορά η απογύμνωση των Χανίων. Υποστηρικτές η / και συντάκτες του Νόμου Διαμαντοπουλου μας καλούν «πονηρά» να εκλέξουμε τάχιστα Συμβούλια Ιδρύματος στο Πολυτεχνείο Κρήτης που θα αντιταχθούν ενεργά στη συγχώνευση. Φοβάμαι ότι τα θέλουν όλα: Τάχιστη, χωρίς αλλαγές, εφαρμογή του Νόμου και τάχιστη εφαρμογή του «Αθηνά», παρά τις σφοδρή αντίδραση της Πανεπιστημιακής κοινοτητας. Καλούμε τους Φορείς της Κρήτης και ιδιαίτερα την Χανιώτικη κοινωνία σε άμεση κινητοποίηση – εγρήγορση για την υπεράσπιση του Πολυτεχνείου Κρήτης. Στην προσπάθεια αυτή δεν πρέπει να ηγηθούν οι πάσης φύσεως αιρετοί, οπαδοί του μνημονίου και των μνημονιακών πολιτικών. Η υπεράσπιση του δημόσιου, δωρεάν, πανεπιστημίου είναι υπεράσπιση της κοινωνίας.

*Πρόεδρος της ΠΟΣΕΕΔΙΠ ΑΕΙ (Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγων Ειδικού & Εργαστηριακού Διδακτικού Προσωπικού)

Ούτε ο Μανώλης Γλέζος ούτε ο Μίκης Θεοδωράκης χρειάζονται υπεράσπιση από τις επιθέσεις της Χ.Α. Για να σταθεί δίπλα τους κανείς δεν υποχρεούται να προσυπογράψει όλες τις πράξεις και Του Παντελή τα λόγια του βίου τους, που, σαν βίος Μπουκάλα ανθρώπων, έχει τις αντιφάσεις του. Αχρείαστη τιμή τούς περιποιούμε πάντως όταν τους στριμώχνουμε στον ρόλο του συμβόλου, σαν να τους θέτουμε εκτός ιστορίας, όχι μόνον όσον αφορά το παρόν αλλά και αναδρομικά. Ο Θεοδωράκης και ο Γλέζος (οι «εσχατόγεροι», κατά τον χυδαίο κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Χ.Α.) ήταν εκεί, στο πόστο τους, όταν άλλοι κρύβονταν ή υπηρετούσαν τυράννους, Γερμανούς ή χουνταίους. Ηταν εκεί όχι επειδή έτυχε, επειδή το ’φερε μια στιγμή που δεν ξανάρθε, αλλά επειδή έτσι εννόησαν το διαρκές χρέος τους να πολεμούν για την ελευθερία. Λέμε ψέματα, στον εαυτό μας και στα παιδιά μας, όταν λέμε πως «όλοι οι Ελληνες με ένα σώμα και μία ψυχή» κτλ. Ας αφήσουμε κάποτε τη ρητορεία για να δούμε την Ιστορία. Ποτέ δεν ήμασταν «ένα σώμα, μία ψυχή», από την αρχαιότητα ώς τώρα. Τρέσαντες και μηδίσαντες υπήρχαν πάντα. Και στις κορυφαίες στιγμές. Ζουν ακόμα πολλοί «εσχατόγεροι» στη χώρα, εκτός από τους δύο κατά των οποίων ξοδεύει άδικα τη χολή της η Χ.Α. Ζουν Ελληνες που πορεύτηκαν προς την τιμή και την πεποίθησή τους, στην Αλβανία, στην Αντίσταση, στα μπουντρούμια της Μπουμπουλίνας. Και θα φρίττουν τώρα βλέποντας τα ναζιστόπουλα νέας εσοδείας να χαιρετάνε σαν Ες Ες, ενόσω μάλιστα ακούγεται ο εθνικός ύμνος, που υβρίζεται έτσι κι αυτός και μαγαρίζεται. Θα ντρέπονται οι «εσχατόγεροι», οι παππούδες μας δηλαδή, για λογαριασμό των αναιδών μιχαλολιακιστών. Θα ντρέπονται για λογαριασμό του σιναφιού όσων ανακαλύπτουν τις «αρετές» του φασισμού και του ναζισμού μέσα στο απέραντο μνήμα που άφησαν πίσω τους. Ηθικολογίες και συναισθηματολογίες; Ισως. Αλλά άντε τώρα να εξηγήσεις αυτά τα πολυσύλλαβα στους ανώνυμους «εσχατόγερους», που έδωσαν αίμα και ψυχή για μια πατρίδα που και αδίκησε έπειτα πολλούς και τώρα μιλούν στο όνομά της τα χιτλεροφιντάνια, που διεκδικούν μάλιστα την αποκλειστικότητα του πατριωτισμού. Αντε να τους εξηγήσεις ότι το 2012 βρέθηκε η Χ.Α. να πει ότι ορθώς καταδικάστηκε ο Γλέζος σαν κατάσκοπος και εθνοπροδότης από το μετεμφυλιακό κράτος. Θα απαιτήσουν άραγε να εκτίσει τώρα το υπόλοιπον της ποινής του;

H ποιότητα στην θέρμανση και στον κλιματισμό

ΑΝ. ΓΟΓΟΝΗ 74 ΧΑΝΙΑ - ΤΗΛ. 28210 72043

ΦΥΛΛΟ

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Με τη φωνή των γονιών

«Σε ένα φανταστικό Σκακιστικό κόσμο…»

«Σκάκι και οικονομικές ανισότητες …»

«Η αφρισμένη θάλασσα» αφρισμένη θάλασσα χαρές που κάνει γλέντια, κύματα υψώνει κ΄ τα καμαρώνει. Οι βράχοι σχηματίζουν σχήματα πολλά κ’ τα νταντελένια κύματα καθώς χτυπούν απάνω τους απαλά κ’ ελαφρά πηγαινοφέρνουν μυστικά. Με το παραπάνω σχεδόν ομότιτλο ποίημα που έγραψε ο μικρός Γιάννης, που κοσμεί το βραβευμένο έργο «Φουρτουνιασμένη θάλασσα» του 1ου Ειδικού σχολείου Χανίων ξεκίνησα να στολίσω κι εγώ τον πρόλογο της στήλης. Επίκαιρο άλλωστε και αρμονικά ταιριασμένο και με την εποχή που διανύουμε, μελαγχολικό, αλλά αιώνια γοηΓράφει η τευτικό φθινόπωρο! Η Ρούλα φουρτουνιασμένη θάΚαλαϊτζάκη* λασσα, μαζί με το έργο «Άρτηκας Ferula communis» του ΕΕΕΕΚ Χανίων, ήταν από τα έργα που βραβεύτηκαν στην κατηγορία της τέχνης στο διαγωνισμό ζωγραφικής, φωτογραφίας και τέχνης που διοργάνωσε το Σεπτέμβριο το Ινστιτούτο Θεολογίας της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης, στο πλαίσιο του εορτασμού της ημέρας του περιβάλλοντος και του συνεδρίου για τις «Βιώσιμες Εναλλακτικές προτάσεις για τον Περιορισμό της Φτώχιας και Οικολογική Δικαιοσύνη». Η ισότιμη συμμετοχή συμπορεύτηκε με τη συνύπαρξη και τα παιδιά όπως πάντα έδειξαν τον καλύτερο εαυτό τους ίσιοι στους ίσους! Αφορμή για τις εξαιρετικές αυτές καλλιτεχνικές δημιουργίες, στάθηκε το πρόγραμμα δημιουργικής απασχόλησης του Δήμου Χανίων που υλοποιείται μέχρι τώρα στις μονάδες του 1ου, 2ου Ειδικού σχολείου και του ΕΕΕΕΚ Χανίων. Αρχικά ήμουν επιφυλακτική με το πρόγραμμα, τόσο για την ποιότητα του, όσο και για το

έμψυχο υλικό που θα το στελέχωνε όμως από τις πρώτες μέρες «οι καλές γλώσσες» ευτυχώς με διέψευσαν. «Φτιάξαμε σαπούνι, κόψαμε σαπούνι, φτιάξαμε μπισκότα, παγωτό» και όσο τρέχανε οι μέρες έτρεχε και ο ενθουσιασμός. Αυτό ήταν… ζηλέψαμε κι εμείς και το δισταχτικό όχι έγινε ένα μεγάλο ΝΑΙ στη μαρμελάδα κυδώνι, στη λεμονάδα, στις γλυκές κρέπες με σοκολάτα, ΝΑΙ στη λεμονόπιτα όπως και σε όλες τις γευστικές προκλήσεις που θα ακολουθούσαν. Σκοπός του προγράμματος δεν ήταν η εκπαίδευση, αλλά η ψυχαγωγία που εκτός από τη μαγειρική πλαισιώθηκε από μουσικοκινητικά παιχνίδια, γνωριμία σε αθλήματα μπάσκετ, ποδόσφαιρο, με κορύφωμα τα καλλιτεχνικά όπου τα άχρηστα υλικά μπουκάλια ανακύκλωσης, καρυδότσουφλα και τα απλά άψυχα όπως (ξύλινες κουτάλες κιμωλίες, γύψος, μαγνητάκια) μεταμορφώθηκαν σε ανθρωπάκια, ζωάκια και χαρούμενα διακοσμητικά για το ψυγείο. Άλλωστε τα απλά πράγματα στη ζωή είναι και τα ποιο όμορφα! Από την άλλη μεριά η ζωντάνια, ο ζήλος η δοτικότητα όλου του έμψυχου δυναμικού και δη της κας Ελευθερίας των καλλιτεχνικών που είναι η αδυναμία μου, έκαμψαν και το τελευταίο ίχνος αμφιβολίας και αμφιταλάντευσης. Κανείς και να θέλει, δεν μπορεί να της πει όχι! Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες καταβάλλεται κάθε δυνατή προσπάθεια συνέχισής του προγράμματος μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου. Ευχή μας είναι όχι απλά η επέκταση ή ολοκλήρωσή του στα χρονοδιαγράμματα, αλλά και η καθιέρωση του εάν και εφόσον είναι εφικτό, γιατί αναμφίβολα είναι από τις σωστές κινήσεις του Δήμου Χανίων ,που δείχνουν πολιτισμό, αλλά και πολιτική αποδοχής. Το καλό να λέγεται!

Τι σχέση έχει η παγκόσμια σκακιστική κοινότητα με τα οικονομικά φαινόμενα; Μπορούν οι εξελίξεις στο επαγγελματικό σκάκι τα τελευταία 40 χρόνια να αποτελέσουν ένα χρήσιμο πεδίο ανάλυσης του φαινομένου της ανεργίας και της οικονομικής πραγματικότητας; Την απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να δώσει ο φημισμένος «νεοκλασικός» καθηγητής οικονομικών του πανεπιστημίου Χάρβαρντ και γκρανμαίτρ Ken Rogoff. Βασικός παράγοντας για τον Rogoff και για όλους τους νεοκλασικούς οικονομολόγους αποτελεί η τεχνολογική ανάπτυξη. Η νεοκλασική θεωρία (γνωστή και ως υπόδειγμα Solow-Swan) υποστηΓράφει ο ρίζει ότι η έλευση μηχανημάτων και αυτοματισμών δεν παΜιχάλης ραγκωνίζει τον εργαζόμενο αυξάνοντας την ανεργία, αλλά Δαρμαράκης μακροχρόνια βοηθάει στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και στην αύξηση του βιοτικού επιπέδου για όσους προσαρμοστούν στο νέο περιβάλλον. Επιχειρηματολογώντας πάνω σε αυτή την άποψη, ο Rogoff σύγκρινε τις απολαβές των επαγγελματιών σκακιστών τη δεκαετία του ’70 με τις τωρινές τους απολαβές. Αν και οι κορυφαίοι σκακιστές σήμερα (ελάχιστοι στον αριθμό) κερδίζουν εξίσου πολύ καλά χρήματα (σε πραγματικούς όρους, αφού αφαιρεθεί η επίπτωση του πληθωρισμού) με τους αντίστοιχους παίκτες τη δεκαετία του ’70 από τουρνουά και άλλες εκδηλώσεις, οι δευτεροκλασάτοι επαγγελματίες σκακιστές κερδίζουν πολύ λιγότερα συγκριτικά με τη δεκαετία του ’70 και του ’80. Σαν αποτέλεσμα της μείωσης των εισοδημάτων τους, οι επαγγελματίες σκακιστές στράφηκαν σταδιακά στο επάγγελμα του προπονητή σκακιού για να συμπληρώσουν το εισόδημά τους, μιας και η έκρηξη των υπολογιστών και του ίντερνετ βοήθησε στην ανάπτυξη του σκακιού και στο ενδιαφέρον κυρίως παιδιών για το άθλημα. Χαρακτηριστικά ο Rogoff αναφέρει ότι ένας καλός προπονητής σκακιού σε πολλές πόλεις των Η.Π.Α. κερδίζει 100$-150$ την ώρα. Η κοινωνική μετάβαση βέβαια δεν είναι απλή, όπως αναφέρει και ο Rogoff. Αποτελεί μακροχρόνια και επίπονη διαδικασία κατά την οποία παρατηρείται έντονα φαινόμενα ανεργίας, οικονομικές ανισότητες ακόμα και πόλεμοι. Κατά μέσο όρο (!) όμως, η ανθρωπότητα βγαίνει κερδισμένη. Συνεπώς, σύμφωνα με το παράδειγμα από το σκακιστικό μας μικρόκοσμο, όποιος έχει την ευελιξία να αφομοιώσει τα νέα οικονομικά και τεχνολογικά δεδομένα που προσφέρει η «αγορά» μπορεί να βρει νέες εργασιακές διεξόδους. ‘Όποιος δε μπορέσει να προσαρμοστεί, θα θυσιαστεί σαν πιόνι στη σκακιέρα για το καλό της εξέλιξης του παιχνιδιού. Το παράδειγμα μας όμως δε μας προσφέρει συμπεράσματα για τη σημερινή κρίση που ζούμε, καθώς πρόκειται για κρίση χρηματοοικονομική και όχι τεχνολογική. Τα αυξημένα ποσοστά ανεργίας και οι διευρυνόμενες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες προέρχονται από τη χαλάρωση κανονισμών λειτουργίας των παγκόσμιων χρηματαγορών και κεφαλαιαγορών. Θα συμμεριστώ τις απόψεις του Rogoff για τη δύναμη της «αγοράς» να αναδιανέμει την ανθρώπινη εργασία εάν η επόμενη μεγάλη τεχνολογική ανακάλυψη επρόκειτο να είναι ένα «αόρατο χέρι» το οποίο θα τραβάει το αυτί κάθε ασύδοτου τραπεζίτη και πολιτικού πολύ πριν φτάσουμε ως εδώ. Γιατί τώρα το αόρατο χέρι δε ξέρει ποιο αυτί να πρωτοτραβήξει…

ΦΥΛΛΟ

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

«Γιατί αν γλυτώσει το παιδί…» τη Μίλητο της Αρχαίας Ελλάδας στη δεκαετία 590-580 π.Χ. ξεσπάει ένας αιματηρός εμφύλιος ανάμεσα σε συλλόγους που εκπροσωπούν από τη μια τους πλούσιους, τους γαιοκτήμονες και τους «εφοπλιστές» της εποχής και από την άλλη τους εργάτες, τους αγρότες και τους ακτήμονες. Στις ιστορικές πηγές αναφέρονται με τα ονόματα «Πλούτις», «Χειρομάχα» και «Γέργιθες». Στο ξέσπασμα του εμφυλίου υπερισχύουν οι φτωχοί. Εξορίζουν τους μεγάλους και Γράφει η τα παιδιά τους τα Μαρία συγκεντρώνουν στ’ Κρέτση αλώνια, για να τα θανατώσουν με τον πιο κτηνώδη τρόπο. Τα αλωνίζουν σαν τα στάχυα. Όταν αργότερα επικρατούν οι πλούσιοι, συλλαμβάνουν τους «αντιπάλους» τους και τους καίνε ζωντανούς μαζί με τα παιδιά τους. Στον Ελληνικό Εμφύλιο μετά την Κατοχή τα παιδιά, θύματα μιας αδελφοκτόνου σύγκρουσης, γνωρίζουν από τα γεννοφάσκια τους τη φυλακή, αντιμετωπίζουν τα θανατοδικεία των κυβερνώντων, γνωρίζουν την εξορία, πεθαίνουν από την πείνα και τις κακουχίες, στρατολογούνται για να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή στο μέλλον. Μπορεί να βρίσκουν θαλπωρή στις «παιδουπόλεις» της Φρειδερίκης και στις «κατασκηνώσεις» και τα προσφυγικά σχολεία των χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, αλλά χρησιμοποιούνται κι από τις δύο πλευρές στη δίνη των πολιτικοϊδεολογικών αντιπαραθέσεων. Στον εμφύλιο σπαραγμό της Συρίας, σύμφωνα με στοιχεία των Ηνωμένων Εθνών και της UNICEF πάνω από 400 παιδιά

έχουν χάσει τη ζωή τους μέχρι τώρα. Δεν έχει καμία σημασία σε ποιο «στρατόπεδο» ανήκουν. Σημασία έχει ότι είναι παιδιά, ανυπεράσπιστα ανθρώπινα πλάσματα, και το μόνο «στρατόπεδο» που διαλέγουν είναι αυτό της αγάπης και της ειρήνης. Σαφώς όμως είναι πιο εύκολο να βομβαρδίζονται άμαχοι από τους κυβερνητικούς, αφού αυτοί ελέγχουν τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας. Θα μπορούσαν όμως κάποια από τα παιδιά αυτά να κείτονται νεκρά, αθώα θύματα μιας αποστολής αυτοκτονίας των αντικαθεστωτικών.( Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο συλλογισμός είναι υποθετικός). Ας μην ξεχνάμε ακόμη ότι τα παιδιά-η πιο ευάλωτη ομάδα άμαχου πληθυσμού- ανήκουν στις λεγόμενες «παράπλευρες απώλειες» κάθε «νόμιμης» ένοπλης επέμβασης την οποία αποφασίζει ο Ο.Η.Ε. με στόχους την ομαλότητα και την ειρήνευση στις εμπόλεμες ζώνες του πλανήτη. Στην Ελλάδα του 2012-από τις πρόωρες εθνικές εκλογές του περασμένου καλοκαιριού-τα παιδιά ζουν σ’ ένα συγκρουσιακό και διχαστικό κοινωνικό περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί από το κακοφορμισμένο πολιτικό τοπίο. Το εμφυλιακό κλίμα της πολιτικής ζωής(από τη μια το λόμπι του ευρώ κι απ’ την άλλη η συμμορία της δραχμής) διαχέεται σε ολόκληρη την κοινωνία και μεταφέρεται βέβαια και μέσα στην οικογένεια, στις συζητήσεις μεταξύ των γονέων και των συγγενών παρουσία των παιδιών. Τα παιδιά ούτως ή άλλως βιώνουν την ανασφάλεια, την απογοήτευση, τη διάψευση των προσδοκιών των γονιών τους, τον αγώνα τους για επιβίωση, το θυμό και την αγανάκτησή τους. Θα ήταν μεγάλη απερισκεψία από μέρους

μας να στοιχειώσουμε τα παιδικά τους όνειρα με τους δράκους του ευρώ ή τους καλικάντζαρους της δραχμής(τα ονοματικά σύνολα συνδυάζονται και αντίστροφα, για να μην παρεξηγηθώ). Δεν ισχυρίζομαι ότι τα παιδιά πρέπει να ζουν σ’ ένα αποστειρωμένο οικογενειακό περιβάλλον ή σε μια οικογένεια που υποκρίνεται ότι όλα είναι εντάξει. Ισχυρίζομαι ότι πρέπει να υπερασπιστούμε και να προστατεύσουμε την παιδικότητά τους. Γιατί σ’ έναν αναίμακτο εμφύλιο, το θύμα είναι η

παιδικότητα, η παιδική αθωότητα κι αγνότητα. Σαφώς και κατανοώ ότι στη σημερινή Ελλάδα υπάρχουν παιδιά που πλήττονται από τη φτώχεια, τον υποσιτισμό, παιδιά που δεν έχουν τη στοιχειώδη περίθαλψη. Γνωρίζω επίσης ότι υπάρχουν παιδιά που δε στερούνται απολύτως τίποτε. Αντιθέτως, έχουν και πλεόνασμα υλικών και πνευματικών αγαθών. Αλλά σκεπτόμενη έτσι, μόλις τώρα άρχισα να δημιουργώ «στρατόπεδα», «αντιμαχόμενες πλευρές»…

www.pyxida.gr

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ ΕΝΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ Κάτι που έζησε στην ιστορία μας τόσο έντονα, αυτή η Μικρασία, η βρυσομάνα του Ελληνισμού, δεν είναι δυνατό να πεθάνει, να χαθεί από τη μνήμη και την καρδιά μας ούτε και να υποκύψει σε σκοπιμότητες της στιγμής. Και οι πατρίδες είναι σαν τους ανθρώπους, πεθαίνουν από τη στιγμή που αρχίζουμε να τις ξεχνάμε... Π.Κ.ΕΝΕΠΕΚΙΔΗΣ. Ενενήντα χρόνια μετά την ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ καταστροφή και για να τιμήσουμε νεκρούς και ξεριζωμένους ας θυμηθούμε τραγούδια από τη τεράστια μουσική παράδοση του Μικρασιάτικου Ελληνισμού. Μια παράδοση τόσο δυνατή, τόσο λαμπερή που επηρέασε και διαμόρφωσε το αστικό λαϊκό μας τραγούδι. Ο στεναγμός της Σμύρνης. Α.Παύλοβιτς. Σμύρνη! Τώρα φεύγω από σένα, η φτωχή μου σ’ αφήνει καρδιά, Μαύρη μοίρα με σέρνει στα ξένα, και με πόνο σου λέγω: «Έχε γειά!» Στης ζωής μας το δόλιο το δρόμο, τσακισμένα πουλιά του βοριά, Θα γυρίζουμε πάντα με χρόνο, το στερνό θα σου λέμε : «Έχε γειά!» Σμύρνη, του ονείρου το χάδι, θα ξυπνήσεις και πάλι χρυσή, Μα για μας μεσ’ στο ξένο σκοτάδι, μόνος ήλιος θα λάμπεις εσύ. Ανάμνησις Σμύρνης . Ηχογρ.Αθήνα 1906-1907 Συνθ.Τιμόθεος Ξανθόπουλος- Στιχ. Γ. Βονζαλίδης. Τραγ.Αγγελόπουλος Γιάννης. Μες’ στην καρδιά μου ανθίζουνε λουλούδια χίλια όσα, Είναι γλυκιές οι θύμησες, που δεν της λέει η γώσσα. -

Μ’ απ’ όλες πιο καλύτερη, μ’ απ’ όλες πιο μεγάλη, Μια ξεπετάει ολόδροση, της Σμύρνης τ’ ακρογιάλι. Σμύρνη πατρίδα μου γλυκιά, χαριτωμένη χώρα, Για να σε βγάλω από τα νου ποτέ δεν θάρθει η ώρα. Σαν άστρο γλυκοφώτιστο θα λάμπεις, φωλιάζεις στην καρδιά μου, Παρηγοριά στη θλίψη μου κι ελπίδα στη χαρά μου. Γράφει Η ΘΑΛΑΣΣΑ Ηχογρ.Σμύρνη o Δήμoς 9/2/1911 Kερδέλας* Συνθ.Νικολ.Κόκκινος. Στιχ. Κ. Διγενάκης. Τραγ.Ελευθ.Μενεμενλής. Θάλασσα λεβεντοπνίχτρα, θάλασσα φαρμακερή, Συ όπου κανεις το νησί μας, πάντα μαύρα να φορεί. Δεν εχόρτασες ακόμα, θάλασσα τόσον καιρό Από τα κορμιά που τρώει τ’ αλμυρό σου το νερό. Θάλασσα, τ’ αρμυρό σου το νερό. Τ’ αγριεμένο σου το κύμα κι η θωριά σου η θολή, Κάμει δύστυχες μανάδες, τα καίκια σαν φιλεί Παίρνεις από το νησί μας, ευτυχία και χαρά, Και σκορπάς σε κάθε σπίτι, πόνους, λύπη, συμφορά. Θάλασσα, πόνους λύπη, συμφορά! Συνεχίζεται

"Πυξίδα της γεύσης"

ΦΥΛΛΟ

ο καλοκαίρι πέρασε τουλάχιστον στη θεωρία εφόσον ο καιρός βρίσκεται ακόμη στα καλοκαιρινά σχεδόν επίπεδα. Ίσως φέτος είναι η πρώτη φορά που πήγα για μπάνιο στις 30 του Σεπτέμβρη όμως ας μην παραπονιόμαστε επειδή ο φετινός χειμώνας προβλέπεται πολύ δύσκολος για πολλούς από τους συνανθρώπους μας. Εγώ πάλι θέλω να πιστεύω ότι στο χέρι μας είναι να τον κάνουμε πιο ανθρώπινο, πιο συντροφικότητα, πιο αλληλέγγυοι. Να μάθουμε ξανά να μοιραζόμαστε, να προσφέρουμε και κυρίως να απολαμβάνουμε τη παρέα, τη μάζωξη όπως λέμε εδώ σε σπίτια με φίλους, συγγενείς, με δικούς μας ανθρώπους. Στην Κρήτη αυτή την εποχή στους "μουσαφίρηδες" κερνάμε το πιο νόστιμο φθινοπωρινό γλυκό κουταλιού, το κυδώνι. Μια βόλτα να κάνετε στη λαϊκή της γειτονιάς θα βρείτε αρκετά ντόπια κυδώνια που με Από την Ευφροσύνη εύκολο και γρήγορο τρόπο μπορείτε να φτιάξετε Κάτσουνα από γλυκό, πελτέ μέχρι κυδωνόπαστο. Φυσικά χρησιμοποιούμε όλα τα μέρη του φρούτου και αυτό θα έλεγα είναι το πιο εντυπωσιακό! Οι παλιές νοικοκυρές δεν πετάνε τίποτα. Με τη σάρκα φτιάχνουμε το γλυκό και με το φλοιό και τα κουκούτσια τον πελτέ. Καλή επιτυχία!

Γλυκό κουταλιού κυδώνι

Υλικά 1 κιλό κυδώνια καθαρισμένα 1 κιλό ζάχαρη Χυμό από ένα λεμόνι 1 ματσάκι αρμπαρόριζα Εκτέλεση Αποφλοιώνουμε τα κυδώνια, τα καθαρίζουμε από τα σπόρια, τα κόβουμε μικρά μπαστουνάκια και τα βάζουμε σε μια λεκάνη με νερό και στημένο λεμόνι για να μη μαυρίσουν. Στραγγίζουμε το κυδώνι μας και το τοποθετούμε σε μια κατσαρόλα μαζί με τη ζάχαρη. Ψήνουμε το γλυκό μας σε δυνατή φωτιά στην αρχή κ μετά από ένα τέταρτο χαμηλώνουμε στο μέτριο. Προσθέτουμε την αρμπαρόριζα και το χυμό λεμονιού. Συνεχίζουμε τη διαδικασία μέχρι να δέσει το σιρόπι μας. Αφήνουμε το γλυκό μας να κρυώνει και το βάζουμε σε αποστειρωμένα βάζα. Πελτές κυδωνιού Βάζουμε τους σπόρους και τα φλούδια από τα κυδώνια που καθαρίσαμε σε ένα τούλι δένοντας τα καλά. Προσθέτουμε νερό μέχρι να τα σκεπάσει και τα βράζουμε μέχρι να μαλακώσουν. Σε μια άλλη κατσαρόλα βάζουμε για κάθε δυο ποτήρια χυμού 1 ποτήρι ζάχαρη. Βράζουμε μέχρι η ποσότητα να μειωθεί στο μισό. Σερβίρουμε σε μπαλάκια και περιμένουμε καρτερικά να κρυώσει.

ΦΥΛΛΟ

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Επί της Γραμμής «Πω πω κούραση ρε παιδιά! Έπεσε η μέση μου απ’ την ορθοστασία όλη τη μέρα σήμερα, και με την τόση ζέστη - που δε λέει να δροσίσει Οκτώβρη μήνα – είπα πως θα πεθάνω» Ο Θανάσης άφησε το σώμα του να πέσει στην καρέκλα του τραπεζιού που κάθονταν ο φίλος του ο Γιάννης με τον μπατζανάκη του το Φώτη. Γράφει o Bασίλης Παπαστάμος

Κλείσε τα μάτια σου να δεις «Σώπα, ρε γρουσούζη! Τι θες, να μπει και να βάλει τα κρύα και να πληρώνουμε τα πετρέλαια; Ξέχασες πόσο πήγε;» Αντί για καλωσόρισμα ο Γιάννης προσπάθησε να βάλει γρήγορα το Θανάση στην κουβέντα της παρέας. «Ακόμα πετρέλαιο καις; Εγώ έκανα καυστήρα πέρυσι το τζάκι μου και σώθηκα» προσπάθησε να κοκορευτεί ο Φώτης, που δεν περίμενε να εισπράξει το ειρωνικό γέλιο και των δύο για απάντηση. Ο Γιάννης ανέλαβε να εξηγήσει την αντίδραση : «και δε μου λες ρε σωσμένε, πόσο θα αγοράσεις του χρόνου τα ξύλα όταν πέρυσι τα πλήρωσες 80 τον τόνο και φέτος θα δώσεις 160;» Ο Φώτης μαζεύτηκε, αλλά έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια να το σώσει… «Δίκιο έχεις αλλά ξέρεις ότι, όταν υπάρχει ζήτηση ανεβαίνει η τιμή. Τουλάχιστο εγώ θα έχω θέρμανση αν φαληρήσει η χώρα, πετρέλαιο δεν ξέρω που θα βρείτε». «Άκου Φώτη, για να το κλείνουμε. Αν φαληρήσει η χώρα, τα λεφτά που θα δώσεις για ξύλα θα σου χρειαστούν για να αγοράσεις ντομάτες και κρέας, γιατί κι αυτά θα έχουν μεγάλη ζήτηση και σύμφωνα με τους νόμους του Ελληνικού – και μόνο – εμπορίου η τιμή τους θα πάει στα ύψη…» ο Θανάσης ήταν απότομος στην απάντηση, αλλά μπροστά του ήταν και ο Παντελής που περίμενε παραγγελία. «Ουζάκια. Με ντομάτα και κανένα κρεατικό για μεζέ, τώρα που μπορούμε ακόμα να τα αγοράζουμε». Η παραγγελία δόθηκε αλλά σίγουρα ο Παντελής θα αισθάνονταν λειψός αν δεν άκουγε το καθιερωμένο πείραγμα : «Με τόσο κόσμο στο μαγαζί… δεν πιστεύω να δω το όνομά σου σε καμία λίστα με αυτούς που βγάζουν τα λεφτά έξω και να εκτεθούμε!» Η επικαιρότητα ήταν μια καλή αφορμή για πείραγμα αλλά και για αλλαγή στη συζήτηση της παρέας, ο Γιάννης δεν έχασε την ευκαιρία. «Άλλο κι αυτό πάλι… τόσο καιρό μας ζαλίσανε τα αυτιά με τις ξένες επενδύσεις που δεν έρχονται και μόνο με τα λεφτά που έχουν οι δικοί μας έξω, αν τα ρίχνανε στην Ελλάδα θα γινόμασταν Ντουμπάι» είπε κουνώντας απογοητευμένος το κεφάλι του. «Ας πρόσεχαν! Με τόση δημοσιότητα που πείρε το θέμα τώρα πια δεν τη γλυτώνουν! Θα φορολογηθούν και θα φάνε και πρόστιμα… άσε που μπορεί να τους βάλουνε και μέσα!» Η φωνή του Θανάση έγινε πολύ πιο σοβαρή από πριν που έκανε αστεία, όμως ο Φώτης ακούγοντάς τον γέλασε δυνατά. Ήταν η σειρά του να δώσει εξηγήσεις : «Είσαι με τα καλά σου ρε Θανάση; Κανείς δε θα πάθει τίποτε! Θυμάσαι πριν πέντε χρόνια που αποδεδειγμένα μεγαλοεκδότης έβγαλε στη Γαλλία 4 εκατομμύρια ευρώ; Τον κάνανε τίποτε; Τον άκουσες πουθενά τώρα; Και μην μου πεις ότι οι πολιτικοί δεν θέλουν να τον πιάσουν ή να του τα πάρουν, τα λεφτά ήταν προϊόν – κατά πως λέγανε οι κακές οι γλώσσες – εκβιασμού του τότε πρωθυπουργού. Αν μπορούσαν θα τον είχαν κάνει φύλλο και φτερό! » Ο Θανάσης έμεινε σιωπηλός. Από την πόρτα του καφενείου φάνηκε ο Παντελής με τα ουζάκια στο δίσκο. Είναι περίεργο πως η παραγγελία που έρχεται μαγνητίζει τα βλέμματα και τις σκέψεις… «Άντε στην υγειά μας» «Στην υγειά μας» «Και στη νίκη! Μου αγοράσετε εισιτήριο για το ματς; Έμαθα ότι εξαντλήθηκαν πάλι!» «Σου πήραμε ένα αλλά δεν ξέρω αν θα σε βάλουν μέσα…» τα πειράγματα δε σταματούν ποτέ… οι παρέες πάντα βρίσκουν το δρόμο για το γέλιο και τη χαλάρωση!

Ράδιο αρβύλα… με πτυχίο Καθώς μπαίνει ο ηλιόλουστος Οκτώβρης δυστυχώς ο λαός έχει κοινό σκεπτικό. Τρομακτικό, ξέρω. Όλοι μαζί λοιπόν σκεφτόμαστε και επαναλαμβάνουμε πόσο δύσκολο χειμώνα θα έχουμε. Οι εργάτες και οι ελεύθεροι επαγγελματίες έχουν Γράφει ο Νίκος σβηστεί από το Κοκολάκης χάρτη και αυτοί που με κάποιο τρόπο έχουν μία δουλίτσα απλά επιβιώνουν. Εμείς όμως θέλουμε ζωή και όχι επιβίωση που είδα και σε ‘να τοίχο. Έτσι αγκαλιά με τα στερεότυπα της υπέροχης παιδείας μας και πάνω στην απόγνωσή μας, έχουμε τον ήλιο. Ανέκαθεν ο ήλιος συμβόλιζε την αισιοδοξία. Έτσι ο έλληνας σκέφτεται αισιόδοξα. Κάτι θα κάνουμε, κάπως θα περάσει κι αυτός ο χειμώνας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως πως ότι κάνουμε, ακόμα και ότι σκεφτόμαστε, είναι προϊόν χειραγώγησης. Τα γνωστά η παιδεία, τα μέσα μαζικής εξημέρωσης και μία πολύ μεγάλη λίστα. Το κακό είναι ότι είσαι και εσύ επηρεασμένος/η. Ναι, εσύ που διαβάζεις τώρα και η οικογένεια σου. Κι αν το χειραγώγηση δεν θεωρείς ότι σου ταιριάζει η άλλη επιλογή είναι το ότι είσαι μαριονέτα. Το ίδιο κάνει. Όποτε σηκώθηκε με σκοπό να εκφράσει σκέψεις στυλό, μολύβι, πένα, ακόμα και πέτρα σίγουρα γράφτηκε ότι το κλειδί είναι οι νέοι. Και πολύ απλά γιατί δεν έχει μπει ακόμα στο υποσυνείδητο μας η χειραγωγημένη λογική. Ίσως γιατί δρούμε ακόμα με κύριο γνώμονα το συναίσθημα. Ίσως γιατί δεν είμαστε μαριονέτες καιρό και δεν έχουμε συνηθίσει. Δεν είναι στην φύση μας άλλωστε. Όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι δεν μπορούν να μας κάνουν ότι θέλουν. Έχουμε οικογένεια, οικονομικά προβλήματα, στόχους και μπορούν μέσω αυτών να μας επηρεάσουν. Μοναδικό παράδειγμα η χιλιοπαιγμένη κασέτα του Οκτωβρίου. Κλείνει το παράρτημα του ΤΕΙ Ηρακλείου στα Χανιά. Κλείνει το ίδιο το ΤΕΙ Ηρακλείου. Κλείνει αυτό το πανεπιστήμιο λόγω οικονομικών προβλημάτων και μεταφέρεται εκεί. Κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην γίνω βωμολόχος. Αυτή η κασέτα αναπαράγεται παντού. Στην τηλε-

όραση, στο ίντερνετ και μάλιστα είμαστε τόσο μαριονέτες που το διαδίδουμε εμείς οι ίδιοι! Κανένα μεγάλο ΤΕΙ ή Πανεπιστήμιο δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ. Δεν μπορεί να κλείσει και δεν το σκέφτεται κανένας αυτό πια. Οι συνέπειες είναι τρομακτικές για αυτούς. Εμείς πάλι ελάχιστα χρήματα θα παίρνουμε με πτυχίο ή χωρίς. Αν όμως κλείσει το ΤΕΙ Ηρακλείου για παράδειγμα πολλά χιλιάδες άτομα δεν θα μπορούν να πάνε αλλού να σπουδάσουν και θα χάσουν το δικαίωμα για εκπαίδευση. Την επόμενη μέρα αυτοί (μαζί κι εγώ) θα είμαστε έξω από την βουλή παρέα με τριακόσιες κρεμάλες. Το σύστημα δεν το θέλει αυτό. Το κεφάλαιο δεν το θέλει αυτό. Πάει λοιπόν το θέμα του εκφοβισμού έκλεισε. Τι μας μένει; Η χειραγώγηση μας μένει. Γιατί να διαδίδονται αυτές οι φήμες τότε; Γιατί καθυστερούν να δώσουν τα χρήματα στις σχολές ώστε αυτές οι φήμες να έχουν υπόσταση; Προβληματιστείτε για λίγο και σκεφτείτε. Τα Πανεπιστήμια μας είναι όντως υπό κατάρρευση. Δεν υπάρχουν καθηγητές. Δεν υπάρχουν βοηθοί. Δεν υπάρχει υλικοτεχνικός εξοπλισμός. Μειώνονται συνεχώς τα άτομα που έχουν δικαίωμα σίτισης και στέγασης. Αυτά είναι πραγματικά προβλήματα. Είμαστε μαριονέτες λοιπόν γιατί το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε είναι: «Εδώ όπου να ναι θα κλείσει η σχολή αυτά θα μας πειράξουν;». Αυτό είναι επιτυχημένη προπαγάνδα. Όλα μας τα λεφτά πάνε σε ένα στρατό που δεν έχει λόγο ύπαρξης άλλα όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι θα μας παρουσιάσουν μία και μόνο λύση. Ιδιωτική χρηματοδότηση. Κανένας ιδιώτης όμως δεν πρόκειται να βάλει τα λεφτά του για την φουκαριάρα την νεολαία. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην βγάλουν λεφτά. Τα οποία θα είναι δικά μας. Η παιδεία πρέπει να είναι δημόσια για να μην υπηρετεί οικονομικά συμφέροντα, γιατί είμαστε άνθρωποι και φτιάχνουμε εμείς την μοίρα μας. Όχι πως τώρα η παιδεία δεν εξυπηρετεί συμφέροντα αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Εν κατακλείδι, Μην γίνεσαι όργανο τους, να μασάς ότι σου δίνουν πριν το καταπιείς και κλείσε τα μάτια σου και θα δεις..

ΦΥΛΛΟ

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Είναι ο θυμός .Είναι που κάποιες ώρες κλονίζεται η ψυχή . Είναι η απογοήτευση .Είναι αυτό το «τι κάνετε ;» « προσπαθούμε» .Είναι η οργή .Ποιος αλήθεια είναι τόσο νηφάλιος τέτοιες ώρες για να είναι ευπρεπής μπροστά στον οχετό της απρέπειας ,της ανομίας ,της παρανομίας ,της λιστοκρατίας .Οργίζομαι απέναντι στην άνεση των ηγεμόνων .Οργίζομαι απέναντι στον εαυτό Γράφει μου που δε διανοείται η Θεoδoσία να πει: «δεν πληρώνω Δασκαλάκη ρε» παρά τρέχει να είναι νομοταγής πολίτης . Γελώ μαζί μου πικρά .Μπορεί και να’μια μικρή σε ώρες που απαιτούν ανάστημα όχι εντιμότητας μα αντίστασης . Μπορεί να νιώθουν έτσι και όλοι εκείνοι που δε γεμίζουν τις πλατείες ,όμως η «επιλογή» τους ή καλύτερα η αδυναμία τους αυτή παρερμηνεύεται ως συναίνεση .Συναίνεση στην αναξιοπρέπεια των « μεγάλων» .Όμως η ιστορία τράβηξε μπρος με την μεγαλοσύνη των « μικρών» έναντι στη μικρότητα των «μεγάλων». Μ’ όση δύναμη μας έχει μείνει πρέπει να χτίσουμε .Να κάνουμε αυτό που θα βοηθήσει τους άλλους άρα και εμάς. Μεταξύ μας ας δείξουμε μεγέθη συγνώμης .Κι είναι πολλά αυτά που πρέπει να συγχωρέσουμε . Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς …Τούτη την ώρα δικαιολογημένα ο ένας δεν μπορεί να συγχωρήσει τον άλλο ,όμως ο θυμός όταν κρατάει πολύ γίνεται μίσος .Δεν είναι όμως αυτό που χρειαζόμαστε τώρα .Χρειαζόμαστε τη μεγαλοσύνη να συγχωρήσουμε και να δώσουμε τα χέρια σε κείνον που θα βρίσκει τη δύναμη να σηκώσει το κεφάλι . Φτάνει η παραδοχή «πήραμε τη ζωή μας λάθος», εμένα με ενδιαφέρει το «και αλλάξαμε ζωή». Εδώ θα βρούμε τη δύναμη , στη σκέψη και στην απόφαση του άλλου ανθρώπου .Εκείνου του συνανθρώπου που ξεχάσαμε εξαιτίας της ατομικής ευμάρειας .Εκείνου του συνανθρώπου που ήταν αόρατος μέχρι χθες ή και εμπόδιο στο ιδιωτικό μας όνειρο .Προτιμώ τα απλά πράγματα .Μ’ αρέσει εκείνο που σκέφτομαι να κάνει τους άλλους ανθρώπους να νιώθουν άνθρωποι έστω και για λίγο . Μ’άρεσαν οι ιστορίες της Άλκης Ζέη με τα παιδιά που έκαναν πόλεμο στον κατακτητή με το παιχνίδι .Τούτο δω το βίωμα έχει ξυπνήσει και με τυραννά .Και το χειρότερο ψάχνω συνεργούς … για να πούμε μαζί το ΟΧΙ .

Εύχομαι... ( Iwish) Σκην.: Χιροκαζου Κορεντα , με τους : Οσιρο Μαεντα, Κοκι Μαεντα, Ο 12χρονος Κοϊτσι ζει με τη μητέρα του και τους συνταηιούχους παππούδες τους στην Καγκοσίμα, στα νότια της Ιαπωνίας. Ο μικρότερος αδελφός του Ριουνοσούκε ζει με τον πατέρα τους στην Χακέτα στα βόρεια. Το διαζύγιο των γονιών τους χώρισε τα δυο αδέρφια και η μόνη επιθυμία του Κοϊτσι είναι να ξανασμίξει την οικογένεια του. Οταν μαθαίνει ότι σύντομα μια νέα γραμμή τρένου θα κατασκευαστεί, συνδέοντας τις δυο πόλεις που μένουν, αρχίζει να πιστεύει οτι ένα θάυμα θα πραγματοποιηέι τη στιγμή που αυτά τα νέα τρένα θα διασταυρωθούν με ψηλές ταχύτητες. Με τη βοηθεια απο τους μεγαλύτερους γύρω του, ο Κοϊτσι ξεκινάει ένα ταξίδι με μια ομάδα φίλων, με την ελπίδα να πραγματοποιηθεί το θάυμα που θα τον ενώσει ξανά με τον αδερφό του.

«Πειρατές» (the pirates!band of Misfits) Σκην. Πίτερ Λορντ, Τζεφ Νιούιτ, με τις φωνές των Χιου Γκραντ, Μάρτιν Φρίμαν, Ντέιβιντ Τέναντ, Σάλμα Χάγιεκ, Τζέρεμι Πίβεν Στους «Πειρατές» επιβιβαζόμαστε σε ένα ετοιμόρροπο καράβι με επικεφαλής έναν όχι ακριβώς πετυχημένο Πειρατή Καπετάνιο με πλούσια γενειάδα. Με ένα κουρελιάρικο πλήρωμα στην υπηρεσία του και φαινομενικά ανήξερος για τα ανυπέρβλητα εμπόδια που έχει να αντιμετωπίσει, ο Πειρατής Καπετάνιος έχει ένα όνειρο: να νικήσει τον Μαύρο Μπέλαμι και την Κάτλας Λιζ στην κούρσα για το βραβείο του Πειρατή της Χρονιάς. Είναι μια αναζήτηση που παρασύρει τους ήρωες από τις ακτές της εξωτικής Ματωμένης Νήσου μέχρι τους ομιχλώδεις δρόμους του Βικτωριανού Λονδίνου. Κάπου στη διαδρομή πολεμάνε με μια διαβολική βασίλισσα, ενώ συνεργάζονται με έναν ερωτοχτυπημένο νεαρό επιστήμονα, χωρίς ποτέ να χάσουν το στόχο τους: την περιπέτεια!

Ο Έρωτας του Φεγγαριού (Moonrise Kingdom) Σκην.: Γουές Άντερσον με τους: Μπρους Γουίλις, Μπιλ Μάρεϊ, Έντουαρντ Νόρτον, Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, Τζάρεντ Γκίλμαν, Κάρα Χέιγουορντ Ο Wes Anderson, o σκηνοθέτης με την έμπνευση που δεν τρέχει απλά, αλλά καλπάζει, σκηνοθετεί το φιλμ που άνοιξε με κάθε επισημότητα το φεστιβάλ των Καννών και η οποία αναμένεται με μεγάλη αγωνία από τους απανταχού κινηματογραφόφιλους.Η ιστορία του μας μεταφέρει στο καλοκαίρι του 1965 και στις ακτές της Νέας Αγγλίας όπου δύο μικρά παιδιά ερωτεύονται, υπογράφουν ένα μυστικό συμβόλαιο και ξεκι-

νούν για μία περιπέτεια μέσα στη ζούγκλα. Ενώ έχουν ξεκινήσει οι έρευνες για την ανεύρεση και σύλληψή τους, μία καταιγίδα θα αλλάξει δραματικά το όλο σκηνικό…O Τιερί Φρεμό, καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ των Καννών, δεν θα μπορούσε να ήταν πιο σαφής για τον σκηνοθέτη και τη δουλειά του. «Ο Wes Anderson είναι μια ανερχόμενη δύναμη του αμερικανικού σινεμά στο οποίο αφήνει το δικό του, πολύ προσωπικό στίγμα – ειδικά η ταινία Moonrise Kingdom αποτελεί την τρανταχτή απόδειξη της δημιουργικής του ελευθερίας, μέσα στην οποία εξακολουθεί πάντα να εξελίσσεται. Ευαίσθητος και ανεξάρτητος, ετούτος ο θαυμαστής του Φελίνι και του Ρενουάρ έχει κερδίσει την ιδιότητα του λαμπρού και εφευρετικού δημιουργού με το σπαθί του».

Avator 3d blue-ray Σκην. Τζειμς Κάμερον, με τους : Μισέλ Ροντρίγκεζ, Τζιοβάνι Ριμπίζι, Σιγκούρνι Γουίβερ, Σαμ Γουόρθινγκτον, Ζόε Σαλντάνα Η ιστορία εκτυλίσσεται στο μέλλον, όπου ο Τζέικ, τραυματισμένος βετεράνος πολέμου, μεταφέρεται στον πλανήτη Πανδώρα, που κατοικείται από μια ανθρωποειδή φυλή. Όταν οι διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους και στην εξωγήινη φυλή οδηγούν σε διαμάχες, ο Τζέικ αναγκάζεται να ηγηθεί μιας αιματηρής μάχης για επιβίωση. Το "Avatar" δίκαια θα μπορούσε να πάρει τον τίτλο της πιο πολυαναμενόμενης ταινίας φέτος. Οι ιστοσελίδες με πληροφορίες και φήμες στο διαδίκτυο οργιάζουν. Όσοι έχουν δει αποσπάσματά της μιλάνε με θαυμασμό για αυτήν. Η ανθρωποειδής φυλή που κατοικεί στον πλανήτη, μπλε όντα με 3 μέτρα ύψος, είναι αριστοτεχνικά φτιαγμένα, τα χρώματα και οι εναλλαγές τους πρωτόγνωρες, η δε τελική μάχη της ταινίας αποτελεί σύμφωνα με τον Κάμερον "την μητέρα όλων των μαχών, που συνδυάζει την ανθρώπινη τεχνολογία με μια πληθώρα από φουτουριστικά όπλα…"

Πρoτείνει o Aντώνης Σπανoυδάκης

Όλα για την Λίλα (Lila dit ça) Σκην.: Ziad Doueiri , με τους : Vahina Giocante, Moa Khouas, Karim Ben Haddou Όταν η Λίλα, μια πανέμορφη έφηβη λολίτα, μετακομίζει σε μια γειτονιά φτωχών αράβων μεταναστών στη Μασαλία, αρχίζει να κάνει αμέσως παρέα με τον Κίμο, τον αρχηγό της τοπικής συμμορίας και μοναχικό ποιητή. Ο Κίμο γοητεύεται αμέσως από την προκλητική της συμπεριφορά. Το ίδιο όμως και ο καλύτερός του φίλος Μουλούντ. Οι επιθετικοί τρόποι του σπρώχνουν τη Λίλα ολοένα και περισσότερο στην αγκαλιά του Κίμο. Αυτή η προτίμησή της, σε συνδυασμό με την αισθησιακή της παρουσία, θα οδηγήσουν σε μια σειρά γεγονότων με τραγικές συνέπειες..

Το Βαθύ Μπλε του Έρωτα (The Deep Blue Sea) Σκην.: Τέρενς Ντέιβις με τους: Ρέιτσελ Βάις, Τομ Χίντλεστον, Σάιμον Ράσελ Μπιλ Η Έστερ Κόλλυερ (Ρέιτσελ Βάις) ζει μια προνομιούχα ζωή στο Λονδίνο του 1950, παντρεμένη με τον δικαστή Σερ Γουίλιαμ Κόλλυερ (Σάιμον Ράσελ Μπιλ). Προς έκπληξη όλων, αφήνει τον άντρα της για να μείνει με τον πρώην πιλότο Φρέντι Πέιτζ (Τομ Χίντλεστον), τον οποίο έχει ερωτευτεί σφόδρα. Με φόντο την μεταπολεμική Βρετανία, η μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του θεατρικού του Τέρενς Ράτιγκαν, είναι μια μελέτη της απαγορευμένης αγάπης, της καταπιεσμένης επιθυμίας και του φόβου της μοναξιάς, αλλά ταυτόχρονα και μια βαθύτατα συγκινητική ερωτική ιστορία.

ΦΥΛΛΟ

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Τ δο ού ύμ με ε κ κα αιι ττιι θ θα α α ακ κο ού ύσ σο ου υμ με ε σ σττα α Χ Χα αν νιιά ά Τιι δ

Τέλειωσε το καλοκαίρι, μια σαιζόν που πηγε αρκετά καλά –δεν βάζουμε υπερθετικά για να μην παίρνουμε και αέρα…- και μια σαιζόν που επισφραγίστηκε το Σεπτέμβρη με γεγονότα και χάππεννιγκ πολύ θετικά για τον τόπο μας, όπως το γύρισμα χολυγουντιανής ταινίας στα Χανιά. Από τη μια τα μνημόνια, οι απολύσεις και το αβέβαιο μέλλον κι απο το την άλλη γκλάμουρ και παγκόσμια προβολή ! στόσο οι καμπάνες του πολέμου έχουν ηχήσει στην ανατολική μεσόγειο και «χρειάζεται» μια σπίθα για να γίνει το μπαμ. Ολοι είναι έτοιμοι για πόλεμο λες και είχαμε λίγα βάσανα, λες και δεν έχουν όλοι αυτοι οι λαοί «χορτάσει» πόλεμο και συμφορές. Δεδομένης Γράφει o της γενικότερης Γιώργος ανακατωσούρας, ο Βαβουλές κίνδυνος να μεταφερθεί και στα δικά μας τα μέρη είναι ορατός και ας ελπίσουμε να πρυτανεύσει η λογική και η περίσκεψη. Γεμάτος λοιπόν και ο Σεπτέμβρης ενδιαφέροντα μουσικά και άλλα χάππενινγκ. Στις 11 Σεπτέμβρη διοργανώθηκε μία εντελώς νέα εκδήλωση στον πεζόδρομο της Χατζημιχάλη Νταλιάνη από τους καταστηματάρχες, με την υποστήριξη του Δήμου και της Περιφέρειας. Τρείς μουσικές σκηνές στήθηκαν στο μήκος του δρόμου όπου έπαιξαν τα σχήματα των Γιάννη Μελαμπιανάκη, Δημήτρη Κολιακουδάκη και Γιώργου Λιμάκη, με τη συμμετοχή πολλών ακόμα μουσικών. Τα έσοδα προσφέρθηκαν σε ιδρύματα των Χανίων. Το φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή έγινε φέτος στο Πάρκο ειρήνης και φιλίας στις 7 και 8 Σεπτέμβρη και ήταν από όλες τις απόψεις πολύ καλά οργανωμένο και με μεγάλη συμμετοχή του χανιώτικου κοινού. Δύο ήταν οι σκηνές όπου παρουσιάστηκαν μεταξύ άλλων, αφιέρωμα στο πολιτικό τραγούδι από το συγκρότημα της νεολαίας, κρητική μουσική με το Μιχάλη Λουφαρδάκη, το μουσικό σχήμα «Εντέχνως λαϊκοί», ο Μάνος Μαλαξιανάκης και τα μαθητικά συγκροτήματα “Core” και “Zip code”. Η ετήσια γιορτή για τη διεκδίκηση του Πάρκου στη θέση του Στρατόπεδου Μαρκόπουλου, έγινε φέτος στις 15 Σεπτέμβρη, λόγω των εκλογών που συνέπεσαν τον Ιούνη. Μεγάλη και φέτος η συμμετοχή και μεγάλος ο παλμός του κόσμου, λόγω και της γενικότερης συγκυρίας και της αγανάκτησης ενώ είναι φανερός ο κίνδυνος να χαθούν όλα με μία υπογραφή στα πλαίσια του φαστ-τράκ και να χαρισθεί το ακίνητο αυτό στον οποιοδήποτε δανειστή ή εκπρόσωπο του. Από μουσικής πλευράς τη γιορτή πλαισίωσαν οι «Εντέχνως λαϊκοί» με έντεχνα και λαϊκά και ο Λεωνίδας Λαϊνάκης με το συγκρότημα του, σε παραδοσιακά και ταμπαχανιώτικα. Οι εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από την Μικρασιατική καταστροφή ήταν το κορυφαίο γεγονός του μήνα ασφαλώς και οι Μικρασιάτες των Χανίων, με την πρόεδρο του συλλόγου Στέλλα Γκοζάνη-Χαριτάκη, οργάνωσαν υποδειγματικά μία σειρά εκδηλώσεων αντάξια στη μνήμη των δικών τους προσώπων που χάθηκαν και του ξε-

ριζωμού από τις πατρογονικές εστίες που άφησαν βίαια για να έρθουν πρόσφυγες εδώ, εκδηλώσεις που διήρκεσαν σχεδόν όλο το μήνα. Ομιλίες, εκθέσεις, συναυλίες και άλλα δρώμενα που όλοι λίγο ως πολύ συμμετείχαμε με διάφορους τρόπους, είναι βιωματικές περισσότερο καταστάσεις που μένουν στο μυαλό και την ψυχή ! Η έκθεση φωτογραφίας και κειμηλίων στην Πινακοθήκη ήταν ένα ξεχωριστό γεγονός και πιστεύω θα πρέπει να υπάρξει μία μόνιμη στέγη για κάτι παρόμοιο ενώ η συναυλία της χορωδίας και ορχήστρας με τραγούδια της Ερυθραίας και η βράβευση των μικρασιατών που γεννήθηκαν στη γενέτειρα γη, στο Πνευματικό Κέντρο, ήταν από τις συγκινητικότερες στιγμές. Για πρώτη φορά, αν θυμάμαι καλά, έγιναν εκδηλώσεις και στην Κίσαμο όπου συμμετείχε η εκεί χορωδία υπό τον χοράρχη Γιώργο Χαχλάκη. Μπράβο και πάλι στους διοργανωτές και ίσως είναι καιρός να αποκτηθεί ένας χώρος στην πόλη μας αφιερωμένος στις χαμένες πατρίδες του ελληνισμού και στους ανθρώπους που έφυγαν από τις εστίες τους και ρίζωσαν εδώ. Στις 9 Σεπτέμβρη στην Κρύα Βρύση του Δήμου Πλατανιά έγινε μια ωραία πολιτιστική παρέμβαση με ανακαίνιση του παλιού ελαιοτριβείου σαν χώρος πολιτιστικών χρήσεων ενώ ακολούθησε παραδοσιακό κέρασμα και γλέντι, με τη συμμετοχή του σχήματος «Εντέχνως λαϊκοί». Ο Μαθιός Φραντζεσκάκης και οι δραστήριοι χωριανοί Κρύας Βρύσης και Πανέθημου, οριοθετούν θετικά το μέλλον, βασιζόμενοι στις παραδοσιακές αξίες και τις χαρές της απλής ζωής, κόντρα στην εκποίηση των πάντων, στη δύσκολη πραγματικότητα που ζούμε. Η γιορτή της σαρδέλας και φέτος διοργανώθηκε στην παραλία της Νέας Χώρας από τους καταστηματάρχες, την ενορία Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης και το Δήμο Χανίων, στις 10 του μήνα. Δωρεάν, νόστιμη και πολλή η σαρδέλα, πολύς και ο κόσμος όπως κάθε χρονιά ενώ τη μουσική της βραδυάς ανέλαβαν ο Λεωνίδας Λαϊνάκης με το Μιχάλη Λουφαρδάκη. Η Λιζέτα Καλημέρη ήρθε στις 22 Σεπτέμβρη στον «Τζίτζικα» στους Αρμένους για μία ζωντανή εμφάνιση. Αν και το κοινό δεν ήταν το αναμενόμενο αριθμητικά, η βραδυά εξελίχτηκε σε μια πανδαισία από ήχους όμορφους και σπάνιους. Ηταν η τελευταία από τις καλοκαιρινές της εμφανίσεις όπως μας είπε και ερχόταν από μία πολύ κουραστική βραδυά από τη εμφάνιση της στο Ρέθυμνο, την προηγούμενη, στον «Κήπο του Αλη Βαφή» αφου το κοινό απαίτησε πολλά ανκόρ. Με ένα πρόγραμμα πολυσυλλεκτικό, με τραγούδια από Περίδη και Δερμιτάσογλου

μέχρι Παπάζογλου και Ακη Πάνου και με τη συμμετοχή δύο πολύ καλών μουσικών, του Δημήτρη Λάππα και του Γιώργου Βασιλάκη, απέδειξαν όλοι τους ότι δίκαια βρίσκονται σε σημεία υψηλής αναγνώρισης στο ελληνικό μουσικό γίγνεσθαι! Το περιβάλλον του «Τζίτζικα» φιλικό και οικείο συνέβαλε πολύ στην ωραία βραδυά ενώ στον ιδιοκτήτη Μαθιό προτείνουμε σύντομα μία από τα ίδια… Στην «Κούρτσα» στο όμορφο αυτό στέκι στο Βαφέ, έγινε στις 30 του Σεπτέμβρη το «7ο μερακλίδικο συναπάντημα», που διοργανώνουν κάθε χρόνο ο Βασίλης Τζαγκαράκης ιδοκτήτης της ταβέρνας, ο Νίκος Τζαγκαράκης στιχουργός και ο Νίκος Τζιρτζιλάκης ραδιοφωνικός παραγωγός, με καλεσμένους ανθρώπους της παράδοσης από όλους τους χώρους και ειδικά από το χώρο της μαντινάδας και της ποίησης, εξίσου όμως μουσικούς, χορευτές και πάσης φύσεως μερακλήδες. Οι συγκυρίες ήταν καλές ώστε να γίνει ένα ωραίο γλέντι στον εξωτερικό χώρο με ένα υπέροχο καιρό ! Ξεκίνησε στις 1 το μεσημέρι της Κυριακής και τελείωσε σχεδόν το μεσημέρι της επόμενης, κοντά μία μέρα δηλαδή. Μαντιναδολόγοι και μουσικοί από όλη την Κρήτη έδωσαν το παρόν, ενδεικτικά αναφέρω, Δέσποινα Ξερουδάκη, Γιώργης Τσαμαντάκης, Γιώργης Σαρρής, Βούλα Χανιωτάκη, Ανθή Χρονάκη, Μάρω Γεωργιλαδάκη,

Σπύρος Πανηγυράκης, Νεκτάριος Λεουνάκης, Ελευθερία Μπερτάκη, Μαρία Μυντιλάκη, Βάσω Λαγουδάκη, Γιώργος Πρωτοπαπαδάκης, Μανώλης Κακλής, Γιώργης Μανωλιούδης, Αντώνης Σαλούστρος, Κυριάκος Σταυριανουδάκης, Μιχάλης Μπακατσάκης, Μανώλης Χαμογιωργάκης, Κώστας Κορδατζάκης, Δημήτρης Αναγνωστάκης, Δημήτρης Βασιλάκης, Γιώργος Βρανάς, Γιώργος Αντωνογιωργάκης, Γιάννης Μαρτσάκης, Αλέξανδρος Αγγελάκης, Γιώργος Χαιρέτης, Ανδρέας Μαυρομουστακάκης, Γιάννης Μιχάλας, Στέλιος Μυλωνάκης, Ανδρέας Μανωλαράκης, Κωνσταντίνος Σκουλούδης και Μανώλης Μπομπολάκης, ας με συγχωρέσουν όσους παρέλειψα, όλοι μερακλήδες και εκλεκτοί. Πραγματικά για όσους δεν είχαν ξαναβρεθεί σε κάποια προηγούμενη χρονιά, ήταν μια αξέχαστη εμπειρία. Είναι μία συλλογική και αυθόρμητη διοργάνωση που ξεκινάει απ’το μεράκι και την καλή διάθεση και με την καλή παρέα, το καλό φαγητό και το κρασί, με μουσική, μαντινάδες και χορό καταλήγει σε ένα όμορφο παρεϊστικο γλέντι! Να έχουμε τη υγειά μας να είμαστε και του χρόνου στο «8ο μερακλίδικο σναπάντημα» και πολλά μπράβο στους διοργανωτές, τους χορηγούς, σε όσους βοήθησαν και όσους παρευρέθηκαν. Με μουσικούς χαιρετισμούς

ΦΥΛΛΟ

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

ΣTHN APXH TOY TPAΓOYΔIOY

STEREOMATIC

Ρωμιοσύνη

CLUB COSMOPOLITAN LYRA Οι Stereomatic συστήθηκαν στο κοινό το 2004 με τον δίσκο «Remixes-Το Νέο Κύμα» και απαρτίζονται από τους Κωνσταντίνο Αποστολόπουλο, Τάσο Δράμπαλη, Δημήτρη Βόγλη και Αντώνη Ντόντο. Το νέο τους cd «Club Cosmopolitan» περιέχει 14 σύγχρονες προσεγγίσεις σε ελληνικές και ξένες επιτυχίες των fifties και sixties με τη μορφή είτε απλών ενορχηστρωτικών παρεμβάσεων σε υπάρχουσες εκτελέσεις, είτε συνολικών διασκευών. Στις πρώτες συναντάμε γνωστές φωνές, όπως η Τζένη Βάνου, η Γιοβάννα, η Αλέκα Κανελλίδου και η Ζωζώ Σαπουντζάκη σε συνθέσεις κυρίως του Γιώργου Μουζάκη, ενώ στις τελευταίες συμπεριλαμβάνονται τα πασίγνωστα «Αν σ’ αρνηθώ» Γράφει ο o Σπύρος και «Μισιρλού» (για νιοστή Αραβανής φορά) με Μαρίνα Σκιαδαρέση και Πολύμνια αντίστοιχα. Το κλίμα κινείται σε funk, lounge και beat διαδρομές. Το “Club Cosmopolitan” απευθύνεται κυρίως σε όσους λατρεύουν τα remixes, ενώ οι νοσταλγοί του ελαφρού τραγουδιού δεν θα μείνουν σε καμία περίπτωση απογοητευμένοι. Το cd ακούγεται ευχάριστα χάρις στις πρωτότυπες ενορχηστρώσεις των Αποστολόπουλου και Δράμπαλη και στα φυσικά όργανα της ενδεκαμελούς ορχήστρας. Από την άλλη, το αισθητικό αίτημα του «πειράγματος» επιτυχιών μιας περασμένης εποχής σηκώνει πολλή κουβέντα, και δεν θεμελιώνεται πάντα με πειστικότητα, αν και οι Stereomatic ασκούν την τέχνη τους με συνέπεια. Από συνήθεια, θα ήθελα στο cd να δω και ένα ένθετο, κάτι που δυστυχώς απουσιάζει. Συνεργασία http://mousikaproastia.blogspot.gr

Για να μπορεί να έρχεται η ΠΥΞΙΔΑ στο σπίτι σας… Αλλά και γενικώς για να μπορεί να κυκλοφορεί απρόσκοπτα… Συνδρομή ετήσια 10 ευρώ Υπηρεσίες – Τράπεζες – Φορείς 50 ευρώ Συνδρομή υποστήριξης … Κατά συνείδηση Το ποσό της συνδρομής σας μπορείτε να το καταθέσετε στους λογαριασμούς μας: ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ 5758-020951-719 ΙΒΑΝ GR40 0172 7580 0057 5802 0951 719 ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΑΓΚΡΗΤΙΑ ΣΥΝEΤAIΡΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ ΙΒΑΝ GR33 0870 0410 0000 0001 1181 348 ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΡΗΤΗΣ ή να στέλνετε επιταγή στην διεύθυνση: Πυξίδα Της Πόλης, Τθ 53 / ΤΚ 73135 Χανιά Κρήτης

Μην ξεχνάτε να σημειώνετε το όνομα σας

Μίκης Θεοδωράκης Ποίηση: Γιάννης Ρίτσος Τραγούδι: Γρηγόρης Μπιθικώτσης «Ρωμιοσύνη» είναι αναμφίβολα ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα στο πλατύ κοινό έργα του Μ. Θεοδωράκη. Πρόκειται για τη δεύτερη φορά (μετά τον «Επιτάφιο») που ο κορυφαίος συνθέτης συναντιέται με τον ποιητή Γ. Ρίτσο. Η μελοποίηση έγινε το 1966. Αμέσως μετά, την περίοδο της χούντας, τα τραγούδια επίσημα απαγορεύονται, αλλά φυσικά εξακολουθούν να τραγουδιούνται κρυφά και το γεγονός αυτό συμβάλλει ακόμα περισσότερο στην καθιέρωση και τη διάδοση των τραγουδιών του δίσκου. H δημιουργία της μουσικής του δίσκου κρύβει το δικό της μύθο. Να πώς την περιγράφει ο Μ. Θεοδωράκης: «Στη γιορτή των Φώτων στα 1966, κάποιο άγνωστο χέρι τοποθέτησε το χειρόγραφο του Ρίτσου πάνω στο αναλόγιο του πιάνου μου στη Νέα Σμύρνη…Τη Ρωμιοσύνη μού την είχαν φέρει στο σπίτι γυναίκες κρατουμένων πολλά χρόνια πριν. Είχαν περάσει πρώτα απ’ τον Ρίτσο, που διάλεξε ο ίδιος τα αποσπάσματα από την «Αγρύπνια» για να μου τα εμπιστευθεί. Όμως τα χειρόγραφα σκεπάστηκαν από άλλα. Χάθηκαν. Ξεχάστηκαν… Ώσπου εκείνη ακριβώς τη στιγμή κάποιο χέρι (χωρίς να ξέρει κανείς το πώς και το γιατί) τα ανέσυρε και τα ακούμπησε στο πιάνο. Είχαν προηγηθεί συγκρούσεις στον Πειραιά με την Αστυνομία. Ο άγριος ξυλοδαρμός και η κακοποίησή μου, γεγονότα που με επηρέασαν βαθιά. Τόσο που, μόλις διάβασα τον πρώτο στίχο, Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό… κάθισα, όπως ήμουν λερωμένος με λάσπη και αίματα και συνέθεσα μονορούφι τη Ρωμιοσύνη»1. Το έργο του Γ. Ρίτσου «Ρωμιοσύνη» γράφτηκε την περίοδο 1945 - 1947 [μέρος της ποιητικής συλλογής Αγρύπνια (1954)] και έχει άμεση σχέση με τα γεγονότα της εποχής. Αποτελεί έναν ύμνο στο πνεύμα αντίστασης του ελληνικού λαού, που, κατά τον ποιητή, συνιστά τη διαχρονική ουσία του ελληνικού τόπου και των ανθρώπων του. Φαίνεται λοιπόν πώς στο συγκεκριμένο έργο συναντιόνται και ταυτίζονται η ζωή, η ιδεολογία και ο αγώνας τόσο του ποιητή όσο και του συνθέτη με συνδετικό κρίκο το ίδιο το ποιητικό κείμενο. «Νομίζω ότι αυτή η ταύτισή μου με τον ποιητή, που ξεπερνούσε τα όρια της ποίησης κι απλωνόταν σε όλο το χώρο της ζωής, της εργατικότητας, της δημιουργικότητας, της ιδεολογίας, της στάσης ζωής, της κοινής πίστης σε μια κοινή κλίμακα αξιών, στην ταυτόσημη αντιμετώπιση του χρέους, τέλος, στην κοινή μας στράτευση στο στρατόπεδο της Αριστεράς, της Εθνικής Αντίστασης, της Ελευθερίας και της αφοσίωσης στο ιδεώδες της Εθνικής Αναγέννησης, όλα αυτά δημιούργησαν μια ταυτότητα, θα έλεγα, στις δύο ευαισθησίες μας. Γίναμε συγκοινωνούντα δοχεία, απ’ όπου ποίηση και μουσική περνούσε η μια στην άλλη ώσπου να πάρουν μια τρίτη διάσταση: το τραγούδι» 1. Αντίστοιχα μεγάλος είναι και ο ενθουσιασμός του Γ. Ρίτσου από τη μελοποίηση του έργου του: «Ακούγοντας τη Ρωμιοσύνη του Μίκη Θεοδωράκη ένιωσα την ανάγκη να εκφράσω ανεπιφύλακτα και απροφύλακτα, όχι πια τη γνώμη μου, αλλά τον ενθουσιασμό, τη συγκίνηση, τη μέθη που μας δίνει ένα μεγάλο έργο τέχνης, ή σωστότερα ένα αληθινό έργο τέχνης - αυτή τη βαθιά, ανεξήγητη, ανεξέλεγκτη συγκίνηση, αυτή

την ευφορία, τη μυστική ανανέωση της πίστης στις ανθρώπινες και ανθρωπιστικές δυνατότητες της τέχνης [...] Ένιωσα ακόμα πως σ' αυτή τη σύνθεση του Θεοδωράκη η νεοελληνική μας μουσική έχει ξεπεράσει το στάδιο της προσπάΓράφει θειας για τη συντήρηση o Γιώργoς ορισμένων άξιων ελληTσίμας νικών παραδόσεων (βυζαντινών, δημοτικών, λαϊκών), έχει ξεπεράσει το στάδιο της ηθελημένης αναπαραγωγής και συνειδητής απομίμησης καθιερωμένων και τυπικών, έχει ξεπεράσει ακόμα το στάδιο μιας απλής από συνήθεια επιβίωσης μελωδικών τρόπων και κινείται στην περιοχή μιας απ' την αρχή κι από την αίσθηση αναβίωσης του ελληνικού χώρου, του λαϊκού χαρακτήρα σε ήθος και σε ύφος,…» 2. Για να θυμηθούμε τα 9 τραγούδια της «Ρωμιοσύνης»: 1. Αυτά τα δέντρα 2. Όλοι διψάνε 3. Όταν σφίγγουν τα χέρια 4. Τόσα χρόνια 5. Μπήκαν τα σίδερα 6. Δέντρο το δέντρο 7. Ποιος να τα πει 8. Θα σημάνουν οι καμπάνες 9. Τραβήξανε ψηλά Ο κύκλος τραγουδιών «Ρωμιοσύνη» ερμηνεύτηκε δημόσια για πρώτη φορά στις 25 Φεβρουαρίου 1966 στην αίθουσα του κέντρου «Κάστρο», από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη λαϊκή ορχήστρα του Γ.Διδίλη (με τον Κώστα Παπαδόπουλο και το Λάκη Καρνέζη στο μπουζούκι) σε διεύθυνση του Μ. Θεοδωράκη. Οι ίδιοι συμμετείχαν και στην περίφημη συναυλία στο «Κεντρικόν», μια συναυλία που σήμανε την πλήρη αποδοχή και καταξίωση του Γ. Μπιθικώτση, με τον οποίο βεβαίως ηχογραφήθηκε το έργο και κυκλοφόρησε στη δισκογραφία. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο σπουδαίος τραγουδιστής: «… Από τα έργα του Μίκη Θεοδωράκη, εκείνο που με δυσκόλεψε πάρα πολύ και το θεωρώ από τα μεγαλύτερα είναι η Ρωμιοσύνη του Γιάννη Ρίτσου. Σ’ αυτό το έργο χάθηκα. Έκανα πρόβα δυόμισι μήνες για να μπω στο νόημα της μελωδίας και του στίχου. Τότε βρήκα τον αληθινό μου εαυτό. Ήταν αυτό που με γέμισε. Ήταν η πιο μεγάλη στιγμή της καριέρας μου και της ζωής μου» 3.

1. Μίκης Θεοδωράκης, Απόσπασμα από κείμενο του συνθέτη που γράφτηκε τον Ιανουάριο του 1995 και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ελί-τροχος 2. Το κείμενο του Γιάννη Ρίτσου για τον Μίκη Θεοδωράκη διαβάστηκε από τον ίδιο σε κάποια συναυλία του συνθέτη στον Πειραιά. Ο ποιητής χάρισε το χειρόγραφό του το ίδιο βράδυ της συναυλίας σε κάποιο φίλο του. Το κείμενο δημοσιεύθηκε το 1966 στο περιοδικό «Η Γενιά μας». 3. Γρηγόρης Μπιθικώτσης, από συνέντευξη τον Ιανουάριο του 1990 στον Πάνο Γεραμάνη και από το βιβλίο «Γρηγόρης Μπιθικώτσης – Εγώ, ο Σερ…» με την επιμέλεια του Π. Γεραμάνη, εκδόσεις Κοχλίας, Αθήνα 2002

ΦΥΛΛΟ

Δι’ ευχών των αγίων παράδων ημών Πολλοί, μεταξύ των οποίων και η αφεντιά μου, έχομε κατά καιρούς σημειώσει την «προσαρμογή» της γλώσσας και των όρων στις ανάγκες του να εξυπηρετηθούν συμφέροντα. Πολύ χαρακτηριστικά οι σφαγές αμάχων βαφτίζονται «παράπλευρες απώλειες» ή το πρόσφατο δικό μας ρατσιστικό ξεσάλωμα που (το κρατικό της σκέλος) βαφτίσαμε «επιχείρηση σκούπα Ξένιος Ζευς». Γράφει o Πέτρoς Λυμπεράκης

Ο σκοπός μου δεν είναι να μπω πάλι σε αυτήν τη συζήτηση, αλλά να σχολιάσω μια από αυτές τις εκφράσεις που δεν είναι τόσο προφανώς στάχτη στα μάτια. Πρόκειται για το πολυακουσμένο, και ευχάριστο στα αυτιά λόγω της επίφασης δικαιοσύνης που κουβαλά «ο ρυπαίνων πληρώνει». Προβάλλεται ως αρχή στην ΕΕ για κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα. Με βάση αυτήν μας καλούν να πληρώσομε ακριβότερα τέλη κυκλοφορίας αν έχομε παλιό αμάξι, φόρο για τις πλαστικές συσκευασίες, τις μπαταρίες, το χαρτί και άλλα που πάνε για ανακύκλωση (διότι κοστίζουν στις καημένες τις επιχειρήσεις και πρέπει να τις βοηθήσομε...) κ.ά. Μέχρις εδώ ας πούμε καλά. Ρυπαίνομε και πληρώνομε. Το μεγαλύτερο μέρος του μεγαλύτερου περιβαλλοντικού προβλήματος του πλανήτη, της κλιματικής αλλαγής, οφείλεται στο κάψιμο υδρογονανθράκων. Είναι αναμφίβολα η μεγαλύτερη οικονομική δραστηριότητα του ανθρώπου: Ο κατάλογος με τις 56 επιχειρήσεις με ετήσια έσοδα πάνω από 100 δις δολλάρια, περιλαμβάνει 15 εταιρείες εξόρυξης υδρογονανθράκων που καταλαμβάνουν τις 6 από τις 10 πρώτες θέσεις. Η υπ’ αριθμόν 1 Exxon Mobil (486 δις ετησίως) καταδικάστηκε σε πρόστιμο 100 εκ. (0,02% των εσόδων ενός έτους) για

μια από τις μεγαλύτερες περιβαλλοντικές καταστροφές του πλανήτη: 2100 χλμ ακτής και 28000 χλμ2 ωκεανού μολύνθηκαν. Η δεύτερη στη λίστα Shell (470 δις ετησίως) δεν έχει πληρώσει ούτε σεντ για τη ρύπανση χιλιάδων χλμ2 ζούγκλας στη Νιγηρία και τις δολοφονίες των ανθρώπων που διαμαρτύρονταν, μεταξύ των οποίων και του βραβευμένου ποιητή Saro Wiwa. Η τέταρτη στη λίστα BP (366 δις ετησίως) καλείται να πληρώσει 18 δις δολ. για την ακόμη μη εκτιμημένη ζημιά στον κόλπο του Μεξικό. Η όγδοη στη λίστα Chevron (254 δις ετησίως) καταδικάστηκε να πληρώσει 17 δις Βραζιλία για ρύπανση που προκλήθηκε από «αμέλειες» και 19 δις στον Ισημερινό για ανεξέλεγκτη απόρριψη αποβλήτων και πετρελαίου στις ζούγκλες όπου ζουν κάτι άγριοι... Ρυπαίνουν και πληρώνουν θα πει κανείς. Θα μπορούσαμε να το πούμε αφού απαντούσαμε, ποιοι και πως εκτιμούν τις ζημιές; Πόσα τελικά πλήρωσαν οι εταιρείες; Πόσες τέτοιες ιστορίες δεν βρίσκουν το δρόμο της δημοσιότητας; Πόσες καταγράφονται ως προβλήματα άλλου τύπου και όχι της βιομηχανίας εξόρυξης όπως π.χ. το «ατύχημα» του Prestige που έκλεισε το σπίτι χιλιάδων ανθρώπων στο Βισκαϊκό; Κατά πόσο πρόκειται για ατυχήματα όταν τα κράτη ως τζουτζέδες των μεγάλων εταιρειών βάζουν πολιτική, εκτελεστική και δικαστική εξουσία στην υπηρεσία τους; Ας θυμηθούμε και το μοναδικό ηρωικό βέτο της Ελλάδας κατά της ευρωπαϊκής οδηγίας που προέβλεπε δίπατα αντί μονού πυθμένα πετρελαιοφόρα. Θα μπορούσαμε να το πούμε αφού αναρωτηθούμε για κάθε πολιτική και οδηγία της ΕΕ που από τη μία μας πουλάει περιβαλλοντική ευαισθησία και από την πίσω πόρτα στρώνει τα κόκκινα χαλιά στις εταιρείες, αδιάφορα αν αυτά λερωθούν με πετρέλαιο και αίμα. Μια σημαντική σημείωση: αμφισβήτηση της πολιτικής δεν σημαίνει να μην χρησιμοποιούμε τα ευνοϊκά για το περιβάλλον νομοθετήματα που έστω και προσχηματικά ψηφίζονται. Θα μπορούσαμε να το πούμε, αφού ξανασκεφτούμε το ρόλο των εταιρειών στους νεοαποικιακούς πολέμους (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, για να αναφέρομε τους πρόσφατους) αλλά και στη στήριξη με όπλα, λεφτά και ναρκωτικά, φασιστικών καθεστώτων (Αραβικές χώρες, Αφρική και Λατινική Αμερική μέχρι πρόσφατα...).

Η Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης και η Πυξίδα Της Πόλης παρουσιάζουν :

Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΚΙΣΑΜΟΥ Στέλιος Γιακουμάκης «…Στο φιλότιμο του Κισαμίτη, που τρέχει πάντα κοντά στον ξένο, στον αδελφό, στη χαρά και στη λύπη. Η μουσική παράδοση της επαρχίας μας είναι τρανή και περήφανη. Οι Κισαμίτες λάτρεψαν και λατρεύουν τους παλιούς μουσικούς της επαρχίας, τους Πρωτομάστορες όπως τους ονόμασαν, μορφές γλυκές και άγιες, λεβέντες που παρελαύνουν στον κατάλογο που μας άφησε ο Ναύτης. Κραταιά δοξάρια βιολιστών ήχησαν στην Κίσαμο πρώτα, από τον Κιόρο ως τον Κουνέλη το Μαύρο και το Ναύτη, και γλυκύτατα λαγούτα από τους Κουτσουρέληδες, το Μανώλη τον Καρτσώνη και άλλους. Όλοι αυτοί, με την τέχνη και το μεράκι τους, κράτησαν δροσερή τη ζωή μας, γύρεψαν να γιατρέψουν τις πληγές του κόσμου, μας χάρισαν σκάλες για να αποδράσομε από τη βαρβαρότητα της προσωρινότητάς μας. Αλήθεια, τι διάβολο θέλει να πει αυτή η τελευταία φράση; Τι απομένει τώρα; Απομένει να σεβαστούμε την παράδοσή μας, απομένει να δουλέψομε για να φωτιστούν και άλλα στοιχεία, σκοτεινά ή άγνωστα. Η ζωή συνεχίζεται…» Κεντρική διάθεση βιβλιοπωλείο “Το Βιβλίο”, Πλ. Κολοκοτρώνη 29, τηλ. 28210 28507 Πληροφορίες : Πυξίδα της Πόλης

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Για τίποτε από αυτά δεν πληρώνουν οι εταιρείες αλλά εμείς! Οι πόλεμοι γίνονται με χρήματα των ανθρώπων και φυσικά με κληρωτούς στρατιώτες... Τέλος για τη χρήση του προϊόντος που παράγουν, του βασικού υπαίτιου δηλαδή για την κλιματική αλλαγή που βιώνομε (τα ακραία καιρικά φαινόμενα με τις πολλές και πολύπλοκες επιπτώσεις) τους φόρους για τη ρύπανση πληρώνουμε πάλι εμείς σε φόρους στα καύσιμα και δικαιώματα (!!!) ρύπων. Τα ψίχουλα που αναφέρουμε ως πρόστιμα, αν ποτέ πληρωθούν από τις εταιρείες απλώς θα μετακυλιστούν στον καταναλωτή. Αυτό φυσικά θα το ξεχάσουν τα ΜΜΕ που κατά κανόνα ελέγχουν οι ίδιοι. Συνοψίζοντας, η πιο ρυπογόνα δραστηριότητα του ανθρώπου είναι και η πιο κερδοφόρα. Είναι το φωτεινό παράδειγμα της εποχής: τα κέρδη για τις εταιρείες και (όλες) οι ζημιές για τους λαούς. Μήπως πρέπει να ξανασκεφτούν οι οπαδοί του δωσ-μουγερο-τη-ψωλή-σου-να-ραβδίσω-τ-απίδια κοιτάσματος υδρογονανθράκων της Ελλάδας αν όντως θέλομε να τραβήξομε αυτόν το λαχνό; Μήπως να ξανασκεφτούμε γιατί παραμένει σε νηπιακά επίπεδα η τεχνολογία των ΑΠΕ όπως και αυτή της αντιμετώπισης των επιπτώσεών τους; Γιατί τα κράτη ευνοούν μόνο γιγάντιες επενδύσεις που αναλαμβάνουν θυγατρικές και παραμάγαζα των εταιρειών αυτών; Να μην παρεξηγηθώ. Επειδή οι μεγάλες εταιρείες ρυπαίνουν, σκοτώνουν και δεν πληρώνουν δεν πρέπει και εμείς να ακολουθούμε το παράδειγμά τους. Σε ότι αφορά στην έγνοια για το περιβάλλον ισχύει ότι κι ο κούνουπας με το ψιλό του νερό, πλησιαίνει το γιαλό. Όσο όμως δεν πρέπει να τρώμε τις ενοχές που μας ταΐζουν, ότι τάχα εμείς φταίμε για την κατάντια του πλανήτη, κατά το μαζί τα φάγαμε, άλλο τόσο είναι σημαντικό να κάνουμε όλα τα μικρά πραγματάκια που αντιστρατεύονται τη θρησκεία της κατανάλωσης που πουλάνε. Αυτή είναι η βασική άμυνα απέναντι στις εταιρείες. Άμεσα τις πονάει η πτώση στην κατανάλωση κάτι που σήμερα γίνεται ακούσια λόγω κρίσης. Ας το κάνομε συνειδητά. Έμμεσα να τους στερήσομε από πόρους, με πρώτο τις εθελόδουλες κυβερνήσεις αλλά χωρίς να παραβλέψομε και τον ρόλο των πιστών τους παπαγαλακιών των ΜΜΕ.

ΦΥΛΛΟ

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Μεγαλύτερος πειρασμός το facebook και το twitter από το σεξ και το τσιγάρο

Στα σινεμά της πόλης

87,6 88 88,3 88,8 88,9 89,6 90,1 90,5 91 91,5 91,8 92,1 92,5 92,9 93,2 93,5 93,8 94,4 94,9 95 95,2 95,5 96,2 97 97,4 97,7 98,2 98,5 98,8 98,9 99 99,2 99,6 100,2 101 101,5 102,4 102,7 103 103,5 104 104,5 105 105,4 106 106,5 107 107,3 107,4 107,9

ΡΑΔΙΟ ΑΜΟΡΕ LOVE RADIO ΓΑΥΔΟΣ FM ΚΡΗΤΕΣ SUPER FM 2821052010 ERA SPOR SPOR FM 2821056800 VENUS 2821074704 ΔΙΚΤΥΟ ΣΤΑ FM 2821043979 SKAI NEWS 2821053000 ΕYΑΓΓΕΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΡΑΔΙO ΡΙΖΙΤΕΣ 2822022545 ΕΡΑ1 2106009604 /6 ΛΑΜΨΗ FM ΡΑΔΙO ΕΝΤΑΣΗ ΚΡΗΤΙΚOΡΑΜΑ 2821040025 ORIGINAL 2821099111 ΕΡΑ2 2106066822 ΝOΤOΣ FM 2821040025 ΡΑΔΙO ΜΑΡΤYΡΙΑ 2821040240 ΧΑΝΙΑ 96,2 RADIO ΒΕST 2821070690 ΑΝΤΕΝΝΑ ΔYΤ.ΚΡΗΤΗΣ 2821055505 ΡΥΘΜΟΣ 2821028466 STAR FM 2821050701 MAGIC FM 2821053994 SEVENTH SKY 2821020130 ΓΝΩΜΗ ΧΑΝΙΑ FM 28210 34106 LOVE RADIO ΡΑΔΙO ΚΡΗΤΗ 2810261962 RADIO 996 www.996radio.com MAX FM-Sky 2821055008/9 MRB 2821020400 ΚΡΗΤΗ FM 2821032734 ΡΑΔΙO ΗΡΑΚΛΕΙO STUDIO ΑΛΦΑ 2821080243 PLUS 103 2821053989 EΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔOΣ 2107226868 ΕΡΑ ΧΑΝΙΩΝ 2821020560/20570 SUGAR FM ΕΡΩΤΙΚΟΣ 2821036700 PETPO FM 2821033460 ΤΡΙΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ MUSIC BOX 2821081210 & 40690 RADIO MELODY 2821093271 ΩΔΥΣΣΕΑΣ FM 7ο ΕΝΙΑΙO ΛYΚΕΙO

ΕΛΛΗΝΙΣ, τηλ. 2821051850 ΑΤΤΙΚΟΝ, τηλ. 2821040208 ΚΗΠΟΣ, τηλ. 2821056450 PALACE, τηλ. 2821057757

Η περιήγηση στο Facebook και το Twitter φαίνεται πιο δελεαστική από μια σεξουαλική σχέση ή το κάπνισμα, όπως προκύπτει από έρευνα που δόθηκε στη δημοσιότητα χθες Παρασκευή. α αποτελέσματα της έρευνας δείχνουν πως η συμμετοχή στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης -ακολουθώντας κάποιον στο Twitter ή αναρτώντας φωτογραφίες και σχόλια στο Facebook-είναι πιο ισχυρός πειρασμός από το σεξ και το τσιγάρο. Η έρευνα διεξήχθη σε διάστημα μιας εβδομάδας στη Γερμανία από μέλη του πανεπιστημίου του Σικάγο. "Είναι σαφώς πιο δύσκολο να αντισταθεί κανείς στην επιθυμία για τα μέσα αυτά γιατί είναι πιο εύκολα προσβάσιμα και δεν κοστίζουν πολύ», επισήμανε στους Los Angeles Times ο Βίλχεμ Χόφμαν, βασικός εισηγητής της έρευνας. Τα πρόσωπα που συμμετείχαν στην έρευνα ήταν από 18 ως 85 ετών και χρη-

σιμοποιούν συχνά τα κινητά τους τηλέφωνα- smartphones- για να αναζητήσουν κάτι στο Διαδίκτυο ή να παρακολουθήσουν κάποιον από τους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης. Όλοι οι συμμετέχοντες απάντησαν σε ερωτήσεις για το σεξ, το ποτό, το τσιγάρο και άλλους πειρασμούς. Από τις απαντήσεις τους προέκυψε πως η περιήγηση και συμμετοχή τους στα δίκτυα

αυτά είναι ο πειρασμός στον οποίο δεν μπορούν να αντισταθούν. Τέλος, η έρευνα έδειξε πως οι περισσότεροι είναι εξαρτημένοι από τη δουλειά τους, σε τέτοιο βαθμό που προτιμούν να εργαστούν από το να υποκύψουν σε κάποιον άλλο πειρασμό. ΠΗΓΗ: ΑΜΠΕ Επιμέλεια : Μ. Ανευλαβής

ΦΥΛΛΟ

ΣΚΥΛΟΤΟΦΗ Όλα γίναν σταδιακά, για αυτό και δεν κατάλαβα τίποτα, παρά μόνο όταν ήταν πια πολύ αργά. Αυτή είναι η επίσημη δικαιολογία μου. Η αλήθεια όμως είναι, για να λέμε τα πράγματα έξω από τα δόντια, ότι ο διάβολος στηρίζεται σε κάτι τύπους σαν και μένα, μετρίως αργόστροφους και αρκούντως δειλούς, για να κάνει ανενόχλητος τη βρωμοδουλεία του. Χτες ήτανε η τρίτη νύχτα στη σειρά που δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Δεν με άφησαν τα γαυγίσματα. Είχα κλειδώσει πόρτες και παράθυρα και πάλι ακουγόντουσαν. Διακεκομμένα. Όλη τη νύχτα. Το στομάχι μου είχε σφιχτεί και κουλουριαζόμουνα και ξεκουλουριαζόμουνα γύρω απ’τα σεντόνια του κρεβατιού μου, σαν ένα φίδι που το έχεις πατήσει στο κεφάλι. Γύρω στα χαράματα προσπάθησα δύο φορές να κάνω εμετό. Δεν κατάφερα και σπουδαία πράματα. Κυρίως χολή και κάτι απομεινάρια χυμού. Έξω τα σκυλιά ούρλιαζαν ακόμα. Πότε ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία με τα σκυλιά; Δεν μπορώ να πω με σιγουριά. Πάντα υπήρχαν αλλά δεν τους έδινα και μεγάλη σημασία. Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν τα ζώα, άλλοι πάλι που νιώθουν μόνοι και αναζητούν στα ζώα τη συντροφικότητα που τους λείπει, και βέβαια πάντα αυτοί που φοβούνται για την περιουσία τους και θέλουν ένα πιστό

φύλακα, ένα φόβητρο στις αυλές τους, στα σπιτάκια τους, χωρίς πολλή νοημοσύνη και υπερβολικές απαιτήσεις. Κάποιον που να του λένε δάγκωσε κι αυτός να δαγκώνει δίχως ερωτήσεις. Κι έπειτα η καθημερινότητα σε παρασέρνει και δίχως να το καταλάβεις μια ωραία μέρα το διπλανό σου σπίτι αποκτά το δικό του σκύλο κι έπειτα το παραδίπλα και το παραδίπλα, μερικές φορές μάλιστα περισσότερα από ένα, δύο ή τρία ή ακόμα και τέσσερα, μέχρι που όλη η γειτονιά σου γεμίζει με σκύλους κι έπειτα φυσικά ολόκληρη η πόλη σου. Ώσπου μια ωραία πρωία ξυπνάς και είσαι πλέον μειονότητα σε ένα κόσμο γεμάτο σκύλους. Που σε παραμονεύουν, όταν περνάς μπροστά από τις πόρτες των σπιτιών και σου γαυγίζουν δείχνοντας τα δόντια τους και πέφτουν πάνω στις πόρτες της αυλής κι αναρωτιέσαι αν η πόρτα αντέχει, και μέσα στην τρομάρα σου, σε κάποια άκρη του μυαλού σου, σκέφτεσαι ότι ίσως κάποια μέρα η πόρτα δεν θα αντέξει ή -ακόμη χειρότερα- η πόρτα ωραία, τακτοποιημένα και καθαρά θα μείνει ανοικτή. Άρχισα στα σοβαρά να ανησυχώ, όταν ένας γνωστός μου μου είπε ότι μια μέρα τον πήραν από πίσω. Πρέπει να ήταν περισσότερα από πέντε. Δεν κάθισε να τα μετρήσει. Φοβόταν βέβαια και ήθελε να τρέξει αλλά ευτυχώς κατόρθωσε να συγκρατηθεί. Τον πήγαν σχεδόν μέχρι το σπίτι του, σαν να ήθελαν να βεβαιωθούν πού μένει. Έβαλε τρέμοντας το κλειδί στην πόρτα κι ένιωθε το σκυλίσιο βλέμμα τους στην πλάτη του, στο λαιμό του, ακριβώς εκεί που χτυπάει το αίμα. Κι

113 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012

Γράφει o Nίκoς Xατζηιωάννoυ

έπειτα ακούστηκαν κι άλλες ιστορίες, μερικές μάλιστα και για επιθέσεις, αλλά παραδόξως τα μέσα δεν ανέφεραν σχεδόν τίποτα ή ,αν έλεγαν κάτι για το περιστατικό, το απέδιδαν στα αδέσποτα σκυλιά ή στην προκλητική συμπεριφορά των θυμάτων. Τα βράδια τα φώτα έσβηναν νωρίς και το μόνο που ακουγόταν ήταν τα ουρλιαχτά των σκύλων. Τα ένιωθες να κολλάνε πάνω στα τζάμια σαν υγρασία. Να ψάχνουν μια χαραμάδα για να εισβάλουν και να στοιχειώσουν το μυαλό σου για πάντα. Σαν σαγόνια που ανοιγοκλείνουν λίγα χιλιοστά μπροστά από το πρόσωπό σου. Κάτι τέτοιες βραδιές ένιωθα ότι είχα παρανοήσει, γιατί ένιωθα τους περισσότερους να μην ενοχλούνται, να συνεχίζουν κανονικά τη ζωή τους, να πηγαίνουν στις δουλειές τους, να πηδάνε τις γυναίκες τους ή τις ερωμένες τους, να κάνουν τις καθιερωμένες ατιμίες τους. Εγώ ένιωθα κάθε βράδυ ένα βήμα πιο κοντά στην τρέλα και κάθε πρωί ξυπνούσα και έλεγα στον εαυτό μου ότι όλα είναι μάλλον στο μυαλό μου και πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο άσχημα ή ότι ,όπως και να’χει η κατάσταση, σίγουρα θα βελτιωθεί. Ώσπου το είδα... Ήταν ένα κοριτσάκι γύρω στα εφτά. Μαζί με τους γονείς του. Ίσως πήγαιναν βόλτα ή στο γιατρό ή ίσως πήγαιναν για μαζική ευθανασία. Σ’ αυτές τις εποχές που ζούμε δεν μπορείς να είσαι για τίποτα σίγουρος. Το δεξί του χέρι, μέχρι τον καρπό, ήταν κομμένο. Με το αριστερό κρατούσε το χέρι του πατέρα του σαν απ’ αυτό να κρεμόταν όλος ο κόσμος. Είδα το βλέμμα του πατέρα του, αυτό το βλέμμα της απέραντης ήττας, και μονομιάς κατάλαβα τα πάντα. Μέσα στη μέση του δρόμου, μέρα μεσημέρι, αντίκρισα την απόλυτη φρίκη. Ήταν οι σκύλοι αυτοί που της το κάνανε. Μέσα στο στομάχι κάποιου σκύλου, στα δηλητηριώδη γαστρικά υγρά του, επέπλεε ένα παιδικό χεράκι, άσηπτο, για πάντα εκεί μέχρι να τελειώσει ο χρόνος και να’ρθει η ώρα της κρίσης. Πήρα άδεια από τη δουλειά για όσες μέρες μπόρεσα. Ο γιατρός βέβαια με στραβοκοίταξε. Σίγουρα θα’χει στο ακριβό του σπίτι κι αυτός έναν σκασμό σκύλους, και μάλιστα ράτσας, με αμόλυντο αίμα, προϊοντα επιλεκτικής αναπαραγωγής. Ίσως τα βράδια να ουρλιάζει μαζί τους στο φεγγάρι. Αυτή η πόλη, οι άνθρωποί της, οι σκύλοι της με οδηγούν στην παραφροσύνη. Κλειδώθηκα μέσα. Το βράδυ ξύπνησα έντρομος και είδα ένα σκυλίσιο κεφάλι να ξεπροβάλει στο παράθυρο της κρεβατοκάμαράς μου. Από τα σαγόνια του στάζαν αφροί κι είπα σαν το οξύ θα μου διαβρώσει τους τοίχους, θα τους ρημάξει και θα μείνω μόνος μου αντιμέτωπος με τα κτήνη. Ξύπνησα σ’ένα κιτρινιάρικο πρωινό. Τις ειδήσεις ούτε να τις φτύσεις. Μουσική για χαρούμενους ανθρώπους, συνταγές και μόδα. Τράβηξα την πρίζα. Πέντε μέρες τώρα είμαι έτσι. Τις νύχτες ακούω τα γαυγίσματα. Όλη νύχτα. Διακεκομμένα. Έχει πιάσει βροχή και το μόνο που με σώζει από την τρέλα είναι η οικογένεια στο απέναντι διαμέρισμα. Βλέπω τα πρόσωπά τους κολλημένα στο παράθυρο να με κοιτούν. Η βροχή που κυλάει στο τζάμι δίνει στα πρόσωπά τους περίεργα σχήματα. Πιστεύω πως είμαστε κι άλλοι. Ίσως όχι πολλοί. Διασκορπισμένοι. Μέσα στα σπίτια μας φυλακισμένοι, παγιδευμένοι, αυτοεξόριστοι. Δεν ξέρω ποια λέξη είναι η κατάλληλη. Ο καθένας μας περιμένει από τους άλλους να κάνει κάτι, και όσο οι άλλοι αργούν, τόσο η απελπισία μας μεγαλώνει. Τα σκυλιά μυρίζονται τον φόβο μας. Περιμένουν υπομονετικά. Έχουν όλο το χρόνο μπροστά τους, καθώς τα ράφια μας θα αδειάζουν από τις προμήθειες. Τα σκυλιά έχουν τροφή. Σε περίπτωση ανάγκης μπορούνε πάντα να φάνε τα πιο αδύναμα. Αλλά προς το παρόν δεν υπάρχει τέτοιος λόγος. Είμαστε εμείς και μας περιμένουν. Τα σπίτια μας ειναι κονσέρβες σκυλοτροφής.