Zij en Zeeuws nr.53

Kingloopgeluk

Columns Rubrieken

Ik vertrek

Lezen Inspiratie

En ook

10 Marjolijn maakt haar grote droom waar en organiseert retraiteweekenden 32 Portretten - Met een sneltreinvaart 42 Maatschappij - Ik en mijn lege nest 52 Bijbelstudie - God brengt ons veilig thuis 58 Brood en hoop uitdelen in Budapest 69 Eens een Zeeuw, altijd een Zeeuw 88 Maatschappij - Moeten we ons zorgen maken om de kerk 7 Illustratie 18 Kringloop geluk 26 Boeken en meer 27 Leuke tips van de hoofdredactie 50 Voor jou gespot 92 Recept 99 Zeeuws gedicht

Enthousiast over mijn werk 79

3 Welkom 21 Sonja 31 Rebekka 41 Margreet 95 Willy 22 Psyche - Dwangstoornis 38 Mijn plekje - Zaamslag 73 Buurvrouwen 79 Enthousiast over mijn werk 82 Welkom bij mij thuis 8 Achter de schermen 29 Creatieve verwerkingsopdrachten 37 Decembercadeau budget tips 49 Zandkorrels dagboek 67 Het winternummer van Zij en Zeeuws 78 Inschrijven voor de Zij en Zeeuws nieuwsbrief 97 Word abonnee van Zij en Zeeuws 98 Volgende keer en colofon Zij & Zeeuws | 5

Marjolijn maakte haar grote droom waar en organiseert

retraiteweekenden

Tijdens een moeilijke periode in haar leven had Marjolijn de Jong een persoonlijke ontmoeting met God. Deze ontmoeting werd een keerpunt in het leven van de jonge studente International Tourism Management. Marjolijn vertrok naar Nieuw-Zeeland waar ze een opleiding volgde aan de Bijbelschool van Youth With A Mission (YWAM). Een missie naar Papoea-Nieuw-Guinea volgde. “Hier zag ik dat God de Levende is. Lammen gingen lopen, blinden werden ziende, zo werden de woorden uit Handelingen werkelijkheid.”

Terug in Nederland maakte Marjolijn haar grote droom waar: het organiseren van retraiteweekenden voor twintigers en dertigers.

tekst Jolanda Driesse, fotografie Hanriëtte Tollenaar

geluk kringloop

tekst en fotografie Corine de Hond @tant_eco

Misschien heb je nog wel een kruikje, vaasje of bloempot die mooie van vorm is, maar de kleur is het “net” niet meer. Weggooien wil je het niet. Waarschijnlijk bewaar je het in je kelderkast of schuur. Zelf heb ik dit kruikje gevonden bij de kringloopwinkel. Betonlook of landelijke stijl zie je nog steeds overal voorbij komen. Dat kan je dus makkelijk zelf doen moet jouw kruikje, vaasje of bloempot. Als het maar van aardewerk is!

Hoe maak je het:

1. Breng de grondverf/primer aan op het aardewerk voorwerp.

2. Laat het drogen.

3. Neem een kleur verf die je mooi vind en doe dit in een bakje. Grijs geeft een betonlook. Rood, bruin geeft een terracotta look

4. Roer er behoorlijk wat baking soda doorheen totdat het een redelijk dikke massa wordt die nog net smeerbaar is.

5. Smeer dit van boven naar beneden uit op het kruikje. Niet te dik. Je ziet nu een zanderige structuur ontstaan.

6. Goed laten drogen.

7. Zelf heb ik nog een tweede laag aangebracht voor een grovere structuur. Een tweede laag aanbrengen betekent dat je opnieuw verf en baking soda moet mengen omdat het snel vrij hard wordt.

“Dat kan je dus makkelijk zelf doen”

Ik en mijn lege nest

Wat heb ik genoten van de tijd dat mijn kinderen klein waren! Vermoeiend, zeker, maar ik vond het heerlijk om voor ze te zorgen. Ik hoefde niet buitenshuis te werken dus had alle tijd voor ze. Ze zien opgroeien en ontwikkelen tot mensen die de maatschappij in kunnen, wat bijzonder om dat mee te mogen maken. Lucky me, moeder van drie prachtige kinderen, toen, en nu ze allang de deur uit zijn, nog steeds.

tekst Liesbeth Timmer

Dat klinkt alsof kinderen opvoeden één doorlopend feest is. Dat is het niet en dat weten we allemaal. Als ze allemaal gezond zijn, goed in hun vel zitten en mee kunnen in wat de maatschappij van ze vraagt, dan nog is het een hele klus. Je gezin is de plaats waar kinderen zich voorbereiden op de maatschappij, waar ze oefenen in omgaan met elkaar, met mooie en moeilijke gebeurtenissen, waar je ze klaarstoomt voor Het Leven. En dat kost gewoon een berg energie. En dan heb ik het nog niet eens over gezinnen waar gezondheid een probleem is, waar geldzorgen of andere zorgen zijn.

Ik heb twee dochters en een zoon. ‘Gewone’ kinderen, ze waren gezond, deden het goed op school, hadden vriendjes en vriendinnetjes, gingen sporten, op muziekles, sliepen ’s nachts meestal en lustten niet alles, maar wel veel. En ondanks dat waren er echt dagen dat ik serieus overwoog om ze met de vuilnisman mee te geven… zo vermoeiend, zo tijdrovend, zo alles overheersend aanwezig. Gewoon dus. Want je maakt mij niet wijs dat niet iedere moeder af en toe denkt: “Ik wou dat ze…”. En nee, dat meen je natuurlijk niet. Want het grote gros van de ouders houdt zielsveel van hun kinderen. Onvoorwaardelijk, niet te stuiten. Dat gaat niet over als ze groter worden. Als ook de zorgen – die toen ze klein waren soms ook best behoorlijk leken – groter worden. Die onvoorwaardelijke liefde blijft, groeit zelfs nog.

Mijn oudste wilde zo snel mogelijk de deur uit. Had ik het niet goed gedaan dan? Dat was het niet, zei ze, maar ze wilde Zeeland uit, naar de stad, waar wat te beleven viel. Net 17 was ze toen ze vertrok. Wat kon ik me zorgen maken over mijn ‘kleine’ meisje in die grote, rumoerige, gevaarlijke stad! Ons middelste kind bleek ons zorgenkind. Niet als kind, toen was haar energie tomeloos, maar als tiener werd ze ziek. Chronisch ziek, dodelijk vermoeid. Het heeft haar haar jeugd gekost. Met veel jaren vertraging heeft ze toch kans gezien om haar diploma te halen. Wat waren we trots! Ook zij kon toen uitvliegen om de studie van haar keuze te doen. Slechts een paar jaar kon ze ervan genieten, toen kreeg ze andere gezond heidsklachten, vervolgens corona en helaas ook long-covid. Hoe dat is voor ouders? Hopeloos. Je wilt je kind helpen, maar je kunt niets. Ja, je kunt van alles, maar je kunt haar niet genezen en dat is uiteindelijk het enige dat telt.

Onze zoon, onze jongste, doorliep zijn middelbare schooltijd onopvallend en zonder problemen en haalde zijn diploma met twee vingers in zijn neus. Dat werd onze valkuil: er ging veel aandacht naar zijn zieke zus, waardoor hij teveel buiten beeld bleef. Je weet als ouders dat je je aandacht goed over je kinderen moet verdelen, maar het gebeurde gewoon. Mede daardoor vloog de jongste wel uit, maar bleek zijn keuze niet de juiste. Hij kwam terug, aangeslagen en niet goed wetend wat dan wel. Doordat door de jaren heen van alles misging in ons huwelijk, herstel ondanks verschillende pogingen niet mogelijk bleek, is ons huwelijk gestrand. Precies in de jaren dat de jongste twee aan uitvliegen toe waren. Het bleek een enorme impact te hebben op de kinderen.

Inmiddels zijn we jaren verder. De jongste bleef bij moeders achter, deed een opleiding in de buurt en herstelde zich. Ik ook. Het leven gaat door, je leert relativeren, jezelf herpakken en er doen zich nieuwe mogelijkheden en kansen voor. Het kwam goed.

Nu vloog ik zelf uit, een nieuwe partner, een nieuw thuis. Jongste bleef nog een paar jaar in het ouderlijk huis maar vond ook een plek voor zichzelf, een eigen huisje, een eigen toekomst.

Mijn nest raakte leeg, maar niet op de standaard manier. Waarbij je je kunt afvragen wat standaard is. Ik hoop dat vele ouders samen achterblijven. Ik hoop dat ze een manier vinden om de jaren samen op een mooie en zinvolle manier in te vullen. Van elkaar, van de tijd samen kunnen genieten.

Toch zijn er best veel moeders (en ook vaders!) die heel erg moeten wennen aan hun lege nest. Voor hen is dat uitvliegen van die kinderen niet meteen zo gemakkelijk. De fysieke aanwezigheid, de gezelligheid, drukte en zorg, dat alles valt weg. En waar blijf jij mee achter? Heb je een invulling voor de tijd die vrijkomt? Het kan veel uitmaken of je altijd thuis bent geweest voor je kinderen of dat je een baan buitenshuis hebt. Misschien doe je veel vrijwilligers werk, ben je mantelzorger. Wat voor type mens ben jij? En hoe is de relatie met je partner?

‘Kinderen zijn allesoverheersend aanwezig’

God

brengt ons veilig Thuis

BIJBELSTUDIE

tekst Jolanda Driesse

Vertrekken uit je vertrouwde omgeving. Soms moeten mensen, soms willen mensen vertrekken. De ene keer vanwege idealen of hoop op een betere toekomst. De andere keer vanwege gevaar of omdat God het duidelijk van je vraagt. Waarom God dat vraagt is niet altijd op voorhand duidelijk. En als je vertrekt vanwege honger of gevaar kan dat toch onderdeel zijn van Gods plan voor je leven. Ja zelfs voor de redding van deze wereld door Zijn Zoon. Zodat iedereen die in Hem gelooft eeuwig leven heeft.

In de Bijbel lezen we dat Abram, Ruth en Jozef en Maria om verschillende redenen vertrokken uit hun vertrouwde omgeving.

Vriend van God

Lezen: Genesis 12: 1-8. Kerntekst: vers 1 en 2. ‘De Heere nu zei tegen Abram: Ga uit uw land, uit uw familiekring, uit het huis van uw vader, naar het land dat Ik u wijzen zal. Ik zal u tot een groot volk maken, u zegenen en uw naam groot maken; en u zult tot een zegen zijn.’

Daar gaat Abram. Met zijn vrouw Sarai, zijn neef Lot, een stoet kamelen en een grote kudde schapen en hun herders vertrekt hij uit Ur der Chaldeeën. Duizenden hoeven ploegen door het mulle zand, op weg naar het onbekende. Waarheen? Alleen God weet het!

De reis is lang en gevaarlijk, de bestemming onbekend. God geeft Abram een moeilijke opdracht. Toch gehoorzaamt Abram. Hij gaat in vertrouwen op weg omdat hij zijn hemelse Vader liefheeft. God roept hem en het is zijn verlangen om de wil van zijn Vader te doen. Auteur Anne de Vries vat de liefde van God voor Zijn kind Abram kernachtig samen: Abram is een vriend van God! De hoogste eer die je als mens kunt krijgen.

God geeft Abram bij zijn vertrek een belofte mee. Hij zal Abram zegenen en tot een groot volk maken. Hoe dat kan weet Abram nog niet. Hij heeft immers geen kinderen. Toch volgt Abram zijn Meester. Uit liefde en gehoorzaamheid. Hij ziet nog maar een klein stukje van de weg die God voor hem had uitgestippeld. Maar uit zijn familie zal uiteindelijk de Heere Jezus worden geboren. Al zien wij soms ook maar een klein stukje van Gods plan met ons leven – hij overziet onze hele levensweg. En Hij laat niet los wat Zijn hand begon (Ps. 138:8).

Het leven van Abram, ruim 1600 jaar voor de geboorte van Jezus, laat ook duidelijk zien dat God sinds mensenheugenis de verbinding zoekt met ons. Hij wil ons helpen om te leven naar Zijn wil en tot Zijn eer. Onder Zijn vleugels zijn we ook veilig voor de gevaren op de levensreis. Abram ondernam die reis op Gods bevel. Maar onderweg was hij nooit alleen. Psalm 91 vertelt over bescherming in gevaar: “Wie in de schuilplaats van de Allerhoogste is gezeten, zal overnachten in de schaduw van de Almachtige. Ik zeg tegen de Heere: Mijn toevlucht en mijn Burcht. Mijn God, op wie ik vertrouw.”

Vraag:

Ben jij, net als Abram, in gehoorzaamheid aan God wel eens een onbekende weg in je leven ingeslagen? Wat gaf jou moed en vertrouwen in deze omstandigheden?

God belooft Abram dat Hij hem zal zegenen. Hoe merk jij in je persoonlijke leven de zegen van God? Welk lied of welke Bijbeltekst geeft jou in het bijzonder kracht op je levensweg?

Manuela Stoutenvan der Meer (22), getrouwd met Jaap (25), zoontje Job (1), woont in Bruinisse

Welkom bij mij thuis

Ik was net een week 20 toen ik trouwde, echt nog jong. Zeker in deze tijd hoor je er maar weinig van dat er zo vroeg wordt getrouwd. Tegenwoordig hoor je meer van samenwonen of eerst samenwonen en later trouwen. Maar wij waren vastbesloten en wilden heel graag trouwen.

tekst Nelie Verwijs, fotografie Klazien Dijkhuizen, www.kgnfotografie.nl

Tiramisu

Bereiden:

Zet sterke koffie en laat deze afkoelen in een diep bord. Bij warme koffie smelt de suiker snel van de lange vingers.

4 personen

Ingrediënten:

• 1 pak lange vingers

• 250 gram mascarpone

• 250 ml. verse slagroom

• 80 gram basterdsuiker

• ca. 4 eetl. amaretto

• 2 dl. sterke vers gezette koffie

• ca. 8 eetl. limoncello

Garnering:

• 1 citroen

• Chocolade rasp of chocolade koffieboontjes

• Evt. cacaopoeder

Alcoholvrije

Klop de slagroom met de basterdsuiker stijf. Maak de mascarpone iets los met een vork en meng dit met de slagroom.

Meng de amaretto met de lauwe koffie. Voeg toe naar smaak.

Zet tevens een diep bord met limoncello klaar.

Begin eerst met enkele lange vingers om te wentelen in de koffie/amaretto, laat ze enkele seconden in de vloeistof liggen. Breek eventueel nu de lange vingers op maat en bedek de bodem van je schaal of glazen. Leg hierbij de gesuikerde kant naar boven.

Verdeel een laagje slagroom/mascarpone crème over het geheel. Breng dan een nieuwe laag lange vingers aan maar dan gedrenkt in limoncello voor de frisse twist.

Als laatste afstrijken met de resterende slagroom/mascarpone crème. Hierna nog enkele uren laten opstijven in de koelkast.

En natuurlijk: Garneren voor serveren!

Ben je het met mij eens dat ieder ingrediënt uniek is? Het intrigeert mij om smaken samen te voegen en zo anderen te laten meegenieten van een heerlijk vernieuwd recept.

Ik ben Marjolein Saman (31) single en werkzaam als begeleider in de ggz. Laten we God dankbaar zijn voor alles wat de natuur ons biedt! Dus ook voor het feest op je bord!

tekst Marjolein Saman, fotografie Judith Hoekman, @_judithphotography_

Ik vertrekke

Ik vertrekk’ in ‘k neeme mee wat ik echt nie misse kan. Dus ik neeme nie te vee, ‘k oh allean maa last daevan. Roddels, hebzucht, jaloezie laet ik ier, dat liek mun ’t best. ’t Pas ok in mun koffer nie, ‘k wille ruumte voo de rest.

Ik vertrekk’ in ‘k neeme mee De beste Gids die dur bestaet. Onderwegt kiek ik dan vee wat daer in eschreeve staet. Ik vertrekk’ in ‘k weete dat Die Gids in olles aalpe kan Zoa kan ik gerust op pad in ik komme zeker an! tekst Heleen de Koning