Zij en Zeeuws nr.56

BLIJ MET MIJN HUIS

Thema

In de lucht

66

Diploma / rijbewijs gehaald op latere leeftijd: “De opluchting die ik voelde na het examen is niet te omschrijven!”

Columns

3 Welkom

21 Sonja

37 Jan en Patrick

47 Margreet

65 Corien

95 Willy Rubrieken

22 Psyche - Mindful leven

40 Blij met mijn huis

72 Mode - Op & Top

Lezen

10 Verlies, wie krijgt er niet mee te maken?In gesprek met Lianne Minderhoud

28 Portretten - Wij vliegen hoog

40 Beauty van een Bed & Breakfast

51 Gezondheid - Astma én werkzaam op de longafdeling

58 Overdenking

66 Diploma / rijbewijs gehaald op latere leeftijd

74 Scheiding - Opluchting in gebrokenheid

78 Eens een Zeeuw altijd een Zeeuw

82 Kinderwijsheden

84 Maatschappij - Vrouwen aan de top Inspiratie 18 Kringloop geluk 26 Lekker lezen 49

Verlies,

wie krijgt er niet mee te maken?

Rouw. Verlies. Verdriet. Gemis. Allemaal krijgen we ermee te maken. Variërend van te dragen tot absoluut onoverkomelijk en alles daartussen. Het ene verlies lijkt moeilijker dan het andere, maar er is geen graadmeter voor. Er is ook geen handleiding hoe om te gaan met rouw. Tijd doet wel iets, maar tijd heelt bij lange na niet alle wonden. Hulp, aandacht, meeleven vanuit je omgeving is onmisbaar. Soms is professionele hulp gewenst. Ik sprak met Lianne Minderhoud, Begeleider Rouw & Verlies. Wie is zij en wat doet zij?

tekst Liesbeth Timmer, fotografie Lia Willemse www.liawillemse.nl

PORTRETTEN

Hoog boven ons in de lucht vliegen vogels, ze lijken daar moeiteloos te zweven; hun vleugels wijd uitgespreid. Wat moet het toch heerlijk zijn om te kunnen vliegen. Voor de meesten van ons komt het wat vliegen betreft, niet verder dan een vliegreis naar een vakantiebestemming. Maar in deze portrettenserie spreken we drie vrouwen die ieder op hun eigen manier een weg hebben gevonden om dat gevoel van vliegen te ervaren. Op verschillende manieren zweven ze door de lucht. In een vliegtuig, aan een parachute of aan een kite. Voor deze vrouwen geeft het vliegen een gevoel van vrijheid.

tekst Arine de Visser en Annella Vermaas, fotografie Arie Jongman www.defotograafonline.nl

Anneleen Nieuwenhuize (26) is interieurontwerpster en woont samen met haar man Willem in Waarde, het dorp waar ze is opgegroeid. Ze wonen in een vrijstaand huis dat gebouwd is in het jaar 1955. Dat er nog het een en ander aan moest gebeuren is een understatement te noemen, dus voordat ze erin konden hebben ze hun woning grondig verbouwd.

tekst Jeanine Kwant, fotografie Hanriette Tollenaar

Scheiding

opluchting in gebrokenheid

Starend naar buiten bedenk ik hoe het zou zijn als ik in een eigen huisje zou wonen met mijn eigen lievelingsposters aan de muur, een grote vaas met een prachtig boeket dahlia’s op de piano, een warme kleur op de muur... Ik droom weg. Maar met een steek in mijn buik knal ik weer terug in de realiteit. Nee, ik ben getrouwd en heb beloofd ‘tot de dood ons scheidt’. Maar heb ik dit echt beloofd? Met mijn hart? Ik durf het bijna niet te denken maar nee, dat was helemaal niet wat ik diep in mijn hart wenste. Ik was zwanger, dan ga je trouwen met elkaar. Punt.

Achteraf heeft mijn moeder gezegd: ‘misschien was dat toch geen juiste keuze dat je door die zwangerschap moest trouwen, misschien hadden wij dat tegen moeten houden’. Dit gaf mij zo’n erkenning vanuit mijn ouders. Ze zien nu dat ik door moeilijke jaren ben heengegaan. Voor hen is het ook niet makkelijk geweest. Hun dochter van 18 - bijna 19 - die vertelt dat ze zwanger is en dan stel op sprong een bruiloft plannen. Je probeert er met zijn allen iets moois van te maken. Er was genoeg gesprek maar nooit echt diepgaand, niet over wat ik echt voelde. En andersom heb ík nooit echt laten weten in die tijd dat ik twijfels had over trouwen, dat ik twijfelde over of ik wel van hem hield. Het kwam ook bijna niet in mij op, ik had een relatie, was zwanger en zou gaan trouwen! Gelukkig zijn er ook fijne herinneringen; ik heb wel kunnen genieten van de zwangerschap. Er waren ook momenten dat ik een gelukkig ‘familiegevoel’ had. Maar toch, dat was dan meer het gevoel dat ik een gezinnetje had gekregen. Dat ik niet alleen was gebleven.

Wie weet is het over een aantal maanden of een paar jaar wel allemaal rooskleuriger. Misschien ga ik dan toch wel iets voor hem voelen. Misschien geeft God dan wel door dit alles heen dat we hier sterker dan ooit uitkomen!

Dat punt is nooit gekomen. De liefde was er niet. Het is nooit echte verliefdheid geweest, dit kon nooit overgaan in ‘houden van‘. Achteraf gezien heb ik er enkel naar verlangd om niet alleen te blijven. Dat was mijn angst. En ik was zo onzeker vanaf het begin van mijn puberteit. Over mijn uiterlijk, mijn lichaam, mijn kunnen, over

wie ik nu eigenlijk was. Over alles. Toen ik hem tegenkwam en we aan elkaar gekoppeld werden tijdens een fietsvakantie hadden we verkering. Ik heb nog wel op het punt gestaan, na ongeveer een jaar, of ik het moest uitmaken omdat ik me niet echt fijn voelde in die relatie maar zou ik dan ooit nog iemand tegenkomen was mijn gedachte?

Toen ik op mijn 18e zwanger raakte, zijn we een aantal maanden daarna getrouwd. Wilde ik graag samen met hem een kindje krijgen? Daar heb ik nooit over nagedacht. Ik durfde geen nee te zeggen, geen grens te trekken. Dus ook niet op seksueel vlak. Dit zegt niet dat ik er niet zelf bij ben geweest maar ik liet het allemaal maar gebeuren om niet alleen gelaten te worden. Ik had iemand... Dat was voor mij het belangrijkste.

Verloren gevecht?

De jaren daarna was ik bezig met hoe ik de juiste moeder kon zijn, hoe ik mijn huishouden zo goed mogelijk kon doen en hoe ons huwelijk ‘hoorde te zijn’. Zo zeg ik dat laatste. Ik dacht goed bezig te zijn, en ik denk dat we beiden ook geprobeerd hebben om zo goed mogelijke ouders voor onze zoon te zijn en om samen te leven. Maar meer dan dat laatste is het niet geworden. Als er al eens sprake was van een gezellig uitje of etentje samen dan miste ik altijd iets. Ik begon meer en meer te merken dat wat ik te geven had en wat ik nodig had te ontvangen, totaal niet tussen ons beiden werkte. Het was er niet. En het kwam niet.

EENS EEN

ZE UW ALTIJD EEN ZEEUW

In deze rubriek komen vrouwen aan het woord die om wat voor reden dan ook Zeeland hebben verlaten, maar zich nog steeds verbonden voelen met hun geboortegrond. Ze hebben hier hun jeugd doorgebracht, hun familie achtergelaten en brengen er nu vaak nog hun vakantie door. Zeeland blijft dus trekken, want eens een Zeeuws, altijd een Zeeuw.

tekst Kristine de Regt, fotografie privé archief

Iemand die dusdanig vaak verhuisd is, iemand die Nederland en België van zoveel kanten heeft gezien in zoveel verschillende functies en rollen, die zich thuis voelt op multiculti-plekken en tòch blijft zeggen dat ze Zeeuwse is. Ina van den Boogaart is opgegroeid in Meliskerke en vertelt waar ze zo van houdt.

Hoe was het opgroeien voor jou daar in Walcherse sferen?

Het was warm en veilig opgroeien. Ik ben de tweede van negen kinderen in ons gezin. Mijn vader was fietsenmaker, hij had een werkplaats naast ons huis en mijn moeder had in datzelfde pand een winkel met huishoudelijke artikelen. Het leven was heel overzichtelijk, je kende iedereen, je hele leven speelde zich af op het dorp en wij woonden tegenover de school. Ik heb nog meegemaakt dat de duizendste inwoner werd geboren.

We waren lid van de Gereformeerde Gemeente in Meliskerke, in dezelfde kerk en voor dezelfde spiegel als Franca Treur later beschreef zette ik ook altijd mijn hoedje op. Ik kijk met warmte terug op die tijd hoor.

Mijn moeder was boerendochter en wij kwamen graag op de boerderij van opa en oma. We fietsten ’s morgens voor het ontbijt naar de boerderij om melk voor die dag. We mochten de koeien verweiden, brachten koffie naar opa in de emaillen bussen van toen. En mijn oma maakte graag boterbabbelaars, spekjes noemden we die. Ze wisten van ieder huis in het dorp te vertellen of het van ‘vo of nae ’t water’ was. Op z’n Walchers Zeeuws ja, met liefde voor de Zeeuwse tale! Pa wist veel van de Zeeuwse geschiedenis en kon daar geweldig over vertellen. De liefde van ma was meer praktisch zichtbaar. Vele zomers lang verbleven we op het strand in Zoutelande. Een picknick mee en blakeren maar. We hebben later met onze eigen kinderen nog vier jaar in Sint Maartensdijk gewoond. Mijn kinderen noemen dat de mooiste tijd van hun kinderleven!

“Ik heb nog meegemaakt dat de duizendste inwoner werd geboren”

Shepherd's pie

Wat bezielde de Engelse en Schotse herdersvrouwen in de 18e eeuw om een 'taart' te maken met aardappelen en vlees? Verborgen liefde! Ze wilden met wat er op dat moment voorhanden was een voedzame maaltijd op tafel zetten. Prettige bijkomstigheid is dat overschot aan vlees fraai werd weggewerkt en het huis heerlijk rook! 'Geur' jij mee dit najaar?

Ingrediënten:

• 1,5 kg geschilde zoete aardappel in blokjes

• 500 gr. winterpeen in stukjes

• 2 preien in ringen

• 250 gr. spekblokjes/reepjes (kant en klaar uitgebakken kan ook)

• 300 gr. gegaard kippenvlees

• 1 blikje tomatenpuree

• 125 gr. verkruimelde feta

• 20 gr. verse salie of 10 gr. •

• gedroogde salie

• Peper

• Zout

• 500 ml. kippenbouillon

• 3 tenen knoflook

• 1 eetlepel bloem

• 1 glas rode wijn

Benodigdheden:

• Ovenschaal

• Staafmixer of stamper

Bereiding: Kook de zoete aardappelblokjes in ruim water met zout gaar. Dit is een goed moment om te starten met het uitbakken van het spek met een beetje boter en eventueel de kip (kruid deze naar smaak). Voeg de uitgeperste knoflook en de helft van de salie toe en bak kort mee.

Voeg de groenten toe en schep zo nu en dan om. Kruid naar smaak met zout en peper. Zet de rode wijn klaar om af te blussen. Schep de tomatenpuree en de bloem door je groente en vleesmengsel. Blus af met de wijn en giet de kippenbouillon over het geheel. Laat nog zachtjes inkoken.

Verwarm de oven voor op ca. 180 graden.

Giet de aardappels af en pureer of stamp deze met de resterende salie en 75 gram feta.

Doe de vlees/groente saus in een ingevette ovenschaal en smeer daaroverheen de aardappelpuree met als topping de laatste feta. Je Shepherd's pie met kip kan nu ca. 30 min. de oven in. Optioneel kun je na 20 min. oventijd de feta toevoegen zodat deze warm is maar wel een mooie structuur behoudt.

Ben je het met mij eens dat ieder ingrediënt uniek is? Het intrigeert mij om smaken samen te voegen en zo anderen te laten meegenieten van een heerlijk vernieuwd recept. Ik ben Marjolein Saman (32) single en werkzaam als begeleider in de ggz. Laten we God dankbaar zijn voor alles wat de natuur ons biedt! Dus ook voor het feest op je bord!

tekst Marjolein Saman, fotografie Judith Hoekman, @_judithphotography_

Wolkenlochten…

À je op een moaje middag soms is nae de wolken kiekt, kan ’t je dikkels echt verbaeze wae zoa’n wolke dan op liekt

’t Eane stik oar mear as ’t ôre deu de zunne op elicht in dan zie j’ er soms een dier in, of een deal van een gezicht

Dan een boat in dan een katte mi een vee te dikke staert

Dan een koeje in wat laeter liekt ut mear een spriengend paerd..

Attur wind staet is ’t soms lastig, want dan hae de wolken vlug

in ’t fihuur wat je net ôdde, zie j’ ineans à nie mi trug

Ma op een moaje zeumermiddag mi zomaa een zuchtje wind

ku j’ soms uren bluuve kieke, fantaseere as een kind

Dur bin zat maansen die nie kieke, of die à dur niks om hee

Ma à j’ dat bitje fantasie mist, mis je soms ontzettend vee!

tekst Heleen de Koning