A pita do monte

A PITA DO MONTE

Traballo feito por: Mari単a, Alexis, Juan, Alben e Dani.

Descrición: Tamaño: Os machos miden 1,1 metros, mentres que as femias 0,7 metros.

Peso: Os machos pesan ao redor de 4 quilogramos, mentres que as femias ao redor de 2 quilogramos.

Cor: Os machos teñen a plumaxe de cor negra, con zonas azuis ou verde metálico, no peito, coas ás acastañadas cunha mancha branca no vértice e manchiñas brancas no ventre e no rabo. As femias teñen o dorso e as ás acastañadas con abundantes pintas brancas, o rabo e o peito arrubiados, e o ventre con manchas brancas.

Diferéncianse os dous sexos polo tamaño do peteiro, que é prominente, de xeito

curvo e de cor marfil nos machos, nas femias é de cor negra.

Forma: Plumas debaixo do pico en forma de barba, rabo en forma de abano e uns tubérculos vermellos sobre os ollos.

Alimentación Estas aves teñen dous tipos de alimentación: no verán un e no inverno outro.

En verán estas aves son terrestres e se alimentan de herbas ou crisálidas de formiga, landras, bagas, lagartos e serpes.

No inverno é unha ave arborícola e aliméntase de agullas dos piñeiros e gromos, tamén de bagas de silva, arandeira e acivro.

REPRODUCIÓN: O macho é territorial e polígamo. A época

de celo dura desde marzo ata o primeiro terzo de maio. Durante a época de celo emite gritos de reclamo ao amencer e ao atardecer desde algún punto elevado atraendo ás femias. Logo póusase no chan e continúa cos seus relamos e copulando varias femias nun mesmo día.

As femias poñen entre cinco e doce ovos nun furado no chan, chocándoos ela soa durante 28-30 días. Os niños son obxectivo doado para o xabarín, os cans e o azor. Ademais a mortaldade dos pitos é moi alta nas primeiras semanas de vida, polo que a súa poboación aumenta moi lentamente.

Distribución A pita do monte repártese dende a Escandinavia ata a Península Ibérica, na cornixa Cantábrica (500-600 exemplares), Pireneos (680 machos

censados no 2003).

INIMIGOS A pita do monte, principalmente non ten moitos inimigos, aínda que pola nosa culpa atópase en perigo de extinción.

Debemos ser precavidos e ter coidado con esta raza de animais debido a que podemos terminar con elas.

En España vedouse a caza desta especie en 1979, e desde 1986 ten a catalogación de especie protexida. Aínda que non se conseguiu un gran incremento na poboación desta especie.

Desde o ano 2005 a pita do monte considérase oficialmente extinguida en Galiza.

A extinción da pita de monte nos Ancares, situados no extremo da súa área de distribución en Europa, ameaza con ser o preludio da súa desaparición en toda a cordilleira Cantábrica, onde a poboación descendeu un 70% desde os anos oitenta.

De feito, a pita de monte está practicamente extinguida tamén na parte oriental e central de Asturias, cunha perda de poboación dun 90%, segundo un censo do ano 2010.

E outros inimigos coma o xabarín, os cans .e o azor, debido a que lles collen os ovos.

Aprendede e protexede aos animais

Imaxes sacadas de google.