POR
M i l l a r d Nu l l i ng s I lustrado por A n d r e w D a v i d s on S y n d r i g a s t P u b l i c at i o n s
C O N TO S pa r a n e nos P e c u l i a r e s Editado e anotado por Millard Nullings Ilustrado por Andrew Davidson Copyright © 2017 Syndrigast Publications Impreso na tenda dun nómade no deserto de Lop, tamén coñecido como a Gran Depresión de Lop, que se estende cara ó leste seguindo a faldra do Kuruk-Tagh ata a antigamente postremeira Cunca de Tarim, na rexión autónoma de Xinjiang Uyghur, na actualidade unha extensión practicamente horizontal. Encadernado con moito sacrificio nunhas profundas instalacións subterráneas, cuxa entrada, sita entre as rúas Fish Street Hill e Pudding Lane de Londres, non deberías intentar localizar pola túa propia seguridade. Concienciudamente corrixido polas dúas cabezas e os cinco ollos de Patricia Panopticot. Caesar non supra grammaticos. Por favor, non copies, roubes nin dobres as esquinas das páxinas deste libro. Non uses este libro como pousavasos ou tope para a porta. Non leas o terceiro conto deste volume en voz alta e á inversa. O editor non se responsabiliza do que poida ocorrer.
A Alma LeFay Peregrine, que me ensinou a amar os contos M. N.
Homo sum: humani nil a me alienum puto. Terencio
Prólogo • 14 Os caníbales espléndidos • 17 A princesa que tiña a lingua bífida • 37 A primeira ymbryne • 51 A amiga das pantasmas • 77 Cocobolo • 91 As pombas da catedral • 115 A rapaza que domaba pesadelos • 123 A lagosta • 147 O rapaz que podía conter o mar • 165 O conto de Cuthbert • 187 O home que envasou a luz do sol • 195
Querido lector: O libro que tes nas mans está destinado unicamente a ollos peculiares. Se por casualidade non te contas entre as filas dos seres extraordinarios (noutras palabras, se non espertas no medio da noite flotando sobre a cama porque esqueciches atarte ó colchón, se non che brotan chamas das palmas das mans en momentos inoportunos nin mastigas a comida coa túa boca posterior), por favor, devolve este libro de inmediato ó lugar onde o atopaches e esquece que isto sucedeu. Non te preocupes: non vas perder nada. Estou seguro de que os relatos aquí contidos che resultarían estraños, desacougantes e en absoluto do teu gusto. E en calquera caso, non son asunto teu. Moi peculiarmente teu,
O editor
Pró lo go
S
E es propenso á peculiaridade –e se liches ata aquí, agardo sinceramente que así sexa–, é probable que este libro non precise introdución. De ser así, estes contos formarían unha parte instrutiva e valiosa da túa educación, e medrarías escoitándoos e léndoos en voz alta con tanta frecuencia que poderías recitar as túas partes favoritas palabra por palabra. Se, en cambio, te contas entre os desafortunados que acaban de descubrir a súa peculiaridade, ou que medraron nun ambiente no que non se podía conseguir literatura peculiar, velaquí un pequeno preámbulo. CONTOS PARA NENOS PeculiarES é unha recompilación de relatos do noso folclore máis prezado. Transmitidos de xeración en xeración dende tempos inmemoriais, estes contos son en parte historia, en parte conto de fadas e en parte ensinanza moral dirixida a mozos peculiares. Os relatos proceden de diversas partes do planeta, de tradicións tanto orais coma escritas, e sufriron sorprendentes transformacións ó longo dos anos. Sobreviviron tanto tempo debido ó seu mérito como relatos, pero son algo máis ca iso. Tamén son portadores dun coñecemento secreto. Codificadas no interior destas páxinas atópanse as localizacións de bucles temporais ocultos, as identidades secretas de certos peculiares importantes e outras informacións que poderían axudar a un peculiar a sobrevivir neste mundo hostil. Ben o sei
eu: se estou vivo e podo escribir estas palabras é grazas ós Contos. Non só me salvaron a vida a min, senón tamén ós meus amigos e á nosa amada ymbryne. Eu, Millard Nullings, son testemuño vivo da sempiterna utilidade destes relatos, malia que fosen escritos hai moitos anos. Ese é o motivo polo que dediquei a miña vida a conservalos e difundilos, e me encarguei en persoa de editar e anotar esta edición especial dos Contos. Non é en absoluto completa nin exhaustiva –a que eu lía de pequeno era unha edición en tres volumes, moi pouco manexable, que pesaba en total máis có meu amigo Bronwyn–, pero os relatos aquí contidos abarcan os meus favoritos, e tomei a liberdade de engadir comentarios históricos e sobre o contexto para que os peculiares de todo o mundo poidan beneficiarse da miña sabedoría. Tamén albergo a esperanza de que esta edición, máis manexable cás anteriores, se converta nunha cómoda compañeira nas túas viaxes e aventuras, e che resulte tan útil coma o foi para min noutrora. Anímote, daquela, a gozar destes Contos –diante dun alegre lume, nunha noite fría e, a poder ser, cun grimoso roncando ós teus pés–, pero lembra tamén a súa natureza delicada e, se os les en voz alta (cousa que recomendo encarecidamente), asegúrate de que a túa audiencia sexa peculiar.
Millard Nullings
Os caníbales espléndidos
s peculiares da aldea de Swampmuck vivían de maneira moi modesta. Eran granxeiros e, aínda que carecían de luxos e vivían en fráxiles casas feitas de xuncos, gozaban de boa saúde, eran alegres e conformábanse con pouco. Nos seus hortos abundaba o alimento, nos regatos corría a auga clara e as súas humildes moradas mesmo lles parecían un luxo, porque en Swampmuck ía tan bo tempo e os seus habitantes estaban tan entregados ó seu traballo que moitos deles, tras unha longa xornada padexando lama, simplemente se deitaban a durmir nos seus lameiros. O seu momento favorito do ano era o tempo da seitura. Traballando de sol a sol, reunían as mellores herbas bravas que medraran no lameiro naquela estación, cargábanas en carros tirados por burros e transportaban a prezada carga ó mercado de Chipping Whippet, a cinco días de alí, para vender o que puidesen. Era unha tarefa difícil. As herbas do lameiro eran ásperas e lacerábanlles
O
C o n t o s p a r a n e n o s P e c u l i a r ES
18
as mans. Os burros tiñan malas pulgas e mordían á menor ocasión. A estrada que levaba ó mercado estaba chea de fochancas e inzada de bandidos. Producíanse con frecuencia lamentables accidentes, como cando o granxeiro Pullman, en pleno furor seitureiro, lle cortou accidentalmente a perna coa gadaña ó seu veciño. O afectado, o granxeiro Hayworth, mostrouse comprensiblemente molesto, pero os aldeáns tiñan tan boa disposición que o asunto pronto quedou esquecido. O diñeiro que gañaban no mercado era insignificante, pero abondáballes para mercar artigos de primeira necesidade ademais dalgunhas racións de paleta de cabra, e con ese manxar especial como prato forte celebraban buliciosas festas que duraban varios días. Aquel ano, xusto cando rematara a festa e os aldeáns estaban a piques de regresar ó traballo nos lameiros, chegaron tres visitantes. Swampmuck apenas recibía visitas de ningún tipo, xa que non era a clase de sitio que a xente quería visitar e, dende logo, nunca recibira visitantes coma aqueles: dous homes e unha dama vestidos da cabeza ós pés con rica seda brocada, montados en tres magníficos cabalos de raza árabe. Pero, malia resultar evidente que os visitantes eran ricos, tiñan un aspecto mirrado e balanceábanse debilmente sobre as selas enxoiadas. Os aldeáns congregáronse ó redor deles, cheos de curiosidade e marabillados ante os seus fermosos atavíos e cabalos. –Non vos acheguedes moito! –advertiu a granxeira Sally–. Polo seu aspecto poderían estar enfermos.
Os caníbales espléndidos
–Imos de viaxe á costa de Meek1 –explicou un visitante, un dos homes, que parecía o único con forzas dabondo para falar–. Hai unhas semanas asaltáronnos uns bandidos e, aínda que conseguimos escapar, extraviámonos. Levamos cabalgando en círculo dende entón, buscando a vella estrada romana. –A estrada romana queda bastante lonxe –dixo a granxeira Sally. –E a costa de Meek tamén –dixo o granxeiro Pullman. –A canto? –preguntou o visitante. –Seis días a cabalo –respondeu a granxeira Sally. –Nunca o conseguiremos –dixo o home, con expresión sombría. Entón, a dama da túnica de seda derrubouse na sela e caeu ó chan. Os aldeáns, conmovidos malia o seu temor á enfermidade, levaron a dama desmaiada e os seus compañeiros á casa máis próxima. Ofrecéronlles auga e acomodáronos en camas de palla, e unha ducia de aldeáns amoreáronse ó seu redor para ofrecerlles axuda. –Apartádevos! –dixo o granxeiro Pullman–. Están exhaustos. Precisan descansar! –Non, precisan un médico! –dixo a granxeira Sally. –Non estamos enfermos –afirmou o visitante–. Estamos esfameados. Acabáronsenos as provisións hai unha semana, e dende entón non probamos bocado. 1 Lugar de exilio histórico que se pensa que pode estar situado nalgunha zona da actual Cornualles.
19
C o n t o s p a r a n e n o s P e c u l i a r ES
20
A granxeira Sally preguntouse por que unhas persoas tan ricas non lle mercaran comida a algún outro viaxeiro polo camiño, pero non dixo nada por educación. O que fixo foi ordenarlles a uns cantos mozos da aldea que fosen buscar sopa de herbas bravas, pan de paínzo e toda a paleta de cabra que sobrase da festa. Pero cando puxeron a comida diante dos visitantes, estes rexeitárona. –Non quero ser descortés –dixo o home–, pero non podemos comer iso. –Xa sei que son viandas moi humildes –dixo a granxeira Sally–, e que estarán afeitos a banquetes dignos dun rei, pero é todo o que temos. –Non é iso –dixo o home–. Cereais, verduras, carne de animais… os nosos corpos non poden dixerilos. E se nos obrigamos a inxerilos, só nos debilita. Os aldeáns estaban confusos. –Se non poden comer cereais nin verduras nin animais –preguntoulles o granxeiro Pullman–, que comen? –Persoas –respondeu o home. Todos os que estaban na casiña retrocederon un paso. –Estanos a dicir que son vostedes… caníbales? –dixo o granxeiro Hayworth. –Por natureza, non por elección –respondeu o home–. Pero si. Tranquilizou os estupefactos aldeáns dicíndolles que eran caníbales civilizados e que nunca mataban persoas inocentes. Eles e os seus paisanos tiñan un pacto co rei segundo o cal se comprometían a non secuestrar nin comer ningunha persoa contra a súa vontade, e a cambio permitíaselles comprar, a prezos desorbitados, os membros
Os caníbales espléndidos
amputados de vítimas de accidentes e os cadáveres de criminais aforcados. Iso constituía a totalidade da súa dieta. Agora ían de camiño á costa de Meek porque era a zona que ostentaba a maior taxa de accidentes e de aforcamentos de Gran Bretaña, de xeito que a comida era relativamente abundante, aínda que non exactamente copiosa. Malia que naqueles tempos os caníbales eran ricos, case sempre pasaban fame; o seu firme respecto pola lei condenáraos a vivir en perpetua desnutrición, eternamente atormentados por un apetito que só de cando en vez podían satisfacer. E, polo que parecía, os caníbales que chegaran a Swampmuck, mortos de fame e a varios días de distancia de Meek, estaban condenados a morrer. Os habitantes de calquera outra aldea, peculiares ou non, encollerían os ombreiros tras oír aquela historia e deixarían que os caníbales morresen de fame. Pero os swampmuckeses eran xente compasiva por de máis, de xeito que ninguén se sorprendeu cando o granxeiro Hayworth deu un paso adiante ranqueando nas súas muletas e dixo: –Resulta que hai uns días perdín a perna nun accidente. Guindeina ó pantano, pero estou seguro de que poderei atopala, se as anguías aínda non a devoraron. Ós caníbales ilumináronselles os ollos. –Faría vostede iso? –preguntou a muller caníbal mentres apartaba a longa melena da fazula esquelética. –Admito que me dá algo de arrepío –dixo Hayworth–, pero non podemos deixar que morran sen máis. Os outros aldeáns asentiron. Hayworth foi ranqueando ata a lameira, atopou a perna, escorrentou as
21
C o n t o s p a r a n e n o s P e c u l i a r ES
22
anguías que a estaban amordicando e levóullela ós caníbales nunha bandexa. Un dos homes caníbales tendeulle a Hayworth unha bolsa de cartos. –Que é isto? –preguntou Hayworth. –O pago –dixo o caníbal–. A mesma cantidade que nos cobra o rei. –Non podo aceptalo –dixo Hayworth, pero cando intentou devolver a bolsa, o caníbal puxo as mans tras as costas e sorriu. –É o xusto –dixo o caníbal–. Salvounos a vida! Cando os caníbales se puxeron a comer, os aldeáns retiráronse educadamente. O granxeiro Hayworth abriu a bolsa, mirou no seu interior e palideceu un chisco. En toda a súa vida nunca vira tanto diñeiro. Os caníbales pasaron os días seguintes comendo e recuperando as forzas, e cando por fin estiveron listos para recomezar a viaxe á costa de Meek –esta vez polo camiño bo–, a aldea ó completo congregouse para despedirse deles. Cando os caníbales viron o granxeiro Hayworth decatáronse de que camiñaba sen necesidade de muletas. –Non o entendo! –dixo un dos caníbales, abraiado–. Pensei que comeramos a súa perna. –Así foi –dixo Hayworth–. Pero cando os peculiares de Swampmuck perden unha extremidade, vólvelles medrar2. 2 Antigamente –nunha época moi afastada coñecida como halcyon– os peculiares podían vivir xuntos, libres e á vista de todo o mundo, sen temor a ser perseguidos. Os peculiares daqueles tempos agrupábanse segundo as súas habilidades, costume actualmente mal visto porque fomenta o tribalismo e a hostilidade interpeculiar.
Os caníbales espléndidos
O caníbal amosou unha expresión estraña. Parecía que ía dicir algo máis, pero pensouno mellor. Montou no seu cabalo e afastouse cos outros. Pasaron varias semanas. A vida en Swampmuck regresou á normalidade para todos menos para o granxeiro Hayworth, que se mostraba distraído e pasaba boa parte do día inclinado sobre o seu pau de escarvar, contemplando os lameiros. Pensaba na bolsa dos cartos, que agachara nun buraco. Que ía facer con eles? Todos os amigos lle suxerían cousas. –Poderías mercar un armario cheo de fermosas roupas –dixo o granxeiro Bettelheim. –Pero que faría con elas? –replicou o granxeiro Hayworth–. Paso todo o día traballando nos lameiros. Estragaríanse. –Poderías mercar unha biblioteca enteira de bos libros –suxeriu o granxeiro Hegel. –Pero se non sei ler –respondeu Hayworth–. Nin eu nin ninguén de Swampmuck. A suxestión do granxeiro Bachelard foi a máis parva de todas. –Deberías mercar un elefante –dixo–, e usalo para levar toda a túa herba do lameiro ó mercado. –Pero comería toda a herba antes de que puidese vendela! –dixo Hayworth, exasperándose–. Gustaríame arranxar a casa. Os xuncos apenas protexen do vento, e no inverno entran refachos de aire. –Poderías usar o diñeiro para empapelar as paredes –dixo o granxeiro Anderson.
23