Vanuit het horizontale en het waarneembare naar

in lijnen brengt hij beweging in zijn werken. Hij wordt gezien als de grondlegger van de op-art en streefde naar democratisering van de kunst, met een utopische visie op de publieke toegankelijkheid ervan. Bij het beschouwen van zijn werk kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat hij er bewust of onbewust besef van had dat er een ontwikkeling van de aardse mens plaats dient te vinden van de vorm naar de essentie. Bezat hij zoals Mondriaan het innerlijke weten dat we worden bewogen door een drang tot zoeken naar zelfontplooiing en blijvend geluk, los van de vorm en het macabere tijdruimtelijke spel van de tegenstellingen? Er is weinig te vinden over Vasarely, behalve een enorme hoeveelheid van zijn werk. Hij moet haast dag en nacht bezig zijn geweest, zo groot is zijn oeuvre, dat spreekt van een grote fascinatie voor lijnen, beweging en optisch effect. Alsof hij wil tonen dat niets in de vorm is wat het lijkt te zijn. Horizontale en verticale lijnen, rasters met zuigende dieptes en bolle uitstulpingen waaruit iets lijkt te willen ontsnappen. Onze bezieling misschien, die, gevangen in de veruiterlijkte wereld, tot het diepe besef is gekomen dat er een uitweg uit deze gevangenschap moet zijn?

Sean Scully

In het werk van Sean Scully (Dublin 1945) is ontegenzeglijk de invloed van Mondriaan te herkennen, al is het op een andere wijze. ‘Het lijkt wel of je naar tralies kijkt, heeft hij misschien in de gevangenis gezeten?’ ‘Ruiten, hij lijkt geobsedeerd door ruiten, hij is vast van Schotse afkomst.’ Zo maar enkele op-