December 2013
Ruimte voor de Rivier
WATERSTAND 23 E T TS IE A LA DIT E
04 Hoe is het nu met…? Vier bewoners die eerder in Waterstand hun verhaal deden.
06 Terwijl wij binnen warm zitten, werken de uitvoerders buiten door. Of niet?
07 Zandzakken hielden het dorp Arcen in 1993 niet droog, maar in 1995 wél.
Foto: Henri Cormont
‘Ik had nooit gedacht dat het water zo ver kon komen’ Twintig jaar geleden ontsnapte Limburg aan een watersnoodramp. Wat gebeurde er eind 1993 langs de Maas? En wat zijn de gevolgen van deze wake-up call?
‘D
e Maas trad vroeger ook regelmatig buiten haar oevers en bewoners langs de rivier hielden daar rekening mee’, vertelt Ben Broens, programmadirecteur Ruimte voor de Rivier van Rijkswaterstaat. ‘Maar ergens in de historie lijkt dat besef te zijn vervaagd. De hoogwaters in 1993 (en 1995) laten zien dat wij de natuur niet in de hand hebben en dat steeds de dijken verhogen niet werkt. Er is hierdoor
ruimte ontstaan voor een nieuwe denkwijze over hoogwaterveiligheid: leven mét het water, building with nature. En het besef groeit dat er – ondanks het feit dat we nog nooit zo veilig zijn geweest – geen 100% veiligheidsgaranties tegen overstromingen bestaan.’ Laten we nog eens teruggaan naar december 1993, een paar dagen voor Kerst. Na langdurige regenval trad de Maas op veel plekken
buiten haar oevers. De wateroverlast was groot. Hele dorpen kwamen blank te staan, vooral in Borgharen en Itteren was de situatie kritiek. Tienduizenden Limburgers moesten hun huizen verlaten, ook stroomafwaarts. Een daarvan was Hetty van Dongen. Ze woonde destijds in een woning op het terrein van Kasteeltuinen Arcen, waar ze werkte. Arcen ligt pal aan de Maas, iets ten noorden van Venlo. Ongeloof ‘Midden in de nacht werd er heel hard op de deur gebonst. We moesten direct onze spullen pakken en wegwezen, het water stond al bijna in het park. Wat er in mijn tas ging? Nou, heel raar, maar ik heb nog wat mooie kleren voor Vervolg op pagina 2
Waterstand stopt
Hoe zag de eerste Waterstand er ook alweer eruit? Bekijk alle oude nummers op www.issuu.com/ruimtevoorderivier.
Dit is de laatste Waterstand die in uw brievenbus valt. Zeven jaar lang las u in deze landelijke krant over het programma Ruimte voor de Rivier. Eerst gingen de artikelen vooral over de noodzaak; waarom is rivierverruiming nodig? En wat staat er allemaal te gebeuren? Gaandeweg verschoof het accent naar de concrete ingrepen, ervaringsverhalen van bewoners, de ronkende machines... Kortom: Ruimte voor de Rivier is volop in uitvoering. Inmiddels gebeurt er zoveel, zo snel
en er zijn zoveel partijen bij betrokken, dat de tijd rijp is voor een nieuwe manier van communiceren. Sneller, goedkoper en sámen met (lokale) betrokkenen. De plannen hiervoor ontvouwen we op pagina 8. Dan rest ons nog om u te bedanken, de lezer. Uw kritische noten, bijdragen en enthousiasme daagden ons uit om steeds weer een betere Waterstand af te leveren. We hopen dat u betrokken blijft!
In beeld: terp toen en nu.
Marianne (61) Waterstand-lezer Marianne KallenMorren (Zeist) vertelt wat ze van deze editie vindt. ‘Mijn oog viel als eerste op het korte berichtje over de vondst van de steenoven in de Bossenwaard. Logisch, want ik ben betrokken bij dit gebied als voorzitster van de klankbordgroep Ruimte voor de Lek. Het verhaal over de terpen heb ik ook meteen gelezen. Mens, water én geschiedenis worden in dit artikel mooi verbonden. De vier langere interviews met bewoners ga ik later op de bank nog eens rustig lezen. Goed dat Ruimte voor de Rivier het geluid van de omgeving laat horen. En tja, dan lees ik dus dat de Waterstand stopt. Jammer! Ik kreeg er vaak inspiratie van. Nu bijvoorbeeld ook weer door het verhaal ‘Ruimte voor de Rivier is prachtig lesmateriaal’. En ik vind het fijn om te lezen wat er in het héle gebied speelt. Op papier. Ik hoop dat ik dat totaaloverzicht niet ga missen met “iets digitaals”.